เรื่องนี้ผมทำเป็นอีบุ๊คเรื่องแรกครับ ที่เอาลงมาให้อ่านเป็นแค่แบบร่างไว้50-80%
ตอนที่แล้วที่ซ้อนเพราะจะดูคอมเม้นว่าจะมีไครสนใจไหม โดยรวมแล้วมันก็ไม่สมบูรณ์เต็มหรอกครับ เพราะอีบุ๊คแต่งไว้5ตอนแล้ว แล้วก็ยังตามแก้แต่ละตอนกลับไปกลับมาอยู่ บทชีวิตธรรมดามันไม่เท่าไหร่ ยากตรงบทเสียวที่ต้องใช้สมาธิพอสมควรเลย ต้องเข้าถึงจินตนาการที่ลึกจริงๆแล้วก็ต้องหาเหตุให้ลงตัวด้วย
พอเข้าช่วงเย็นเอกและบีก็ไปอาบน้ำเปลียนเสื้อผ้าที่ใส่กันมาทั้งวัน โดยบีอาบก่อนแล้วเอกอาบทีหลัง พออาบเสร็จทั้งคู่ก็ขับรถไปบ้านผู้ใหญ่มาเพื่อทานข้าวเย็น พอเอกขับรถมาถึงผู้ใหญ่มาที่เตรียมกับข้าวรออยู่แล้วก็กวักมือเรียกเอกและบีให้เขเามา เอกและบีจึงจอดรถและเดินมานั่งที่แคร่ไม่ไผ่ที่มีถ้วยกับข้าวตั่งอยู่2-3อย่าง!
"เอาๆ...กินข้าวกันครับครู..หมอ...มีแกงไก่..ต้มปลา..เจียวป่าดุกครับ..." ลุงมาเรียกให้เอกบีหันเข้ามานั่งกินข้าว
"ครับ...ลุงมา" เอกรับคำพร้อทกับเขาและบีเขยิบเข้ามานั่งล้อมวงกินข้าว
ระหว่างนั้นนวยก็ยกหมอหุ้งข้าวมาตั่งที่แคร่ก่อนที่ลุงมาจะตักใส่จานแล้วส่งให้เอกและบี แล้วทั้งลุงมา..นวย..เอก..บี..ก็นั่งกินข้าวกันโดยที่บีก็มองๆที่นวยและลุงมาอย่างสงสัยก่อนจะเอยถามอะไรออกมา
"อืมม...ลุงมาคะ...แล้วเมียลุงไม่มาทานด้วยหรอคะ.." บลูเอ่ยถาม
"อ๋อ..เมียลุงเค้าไม่อยู่แล้วครับหมอ..." ลุงมากล่าวบอก
"อ่าว...ขอโทษที่ถามนะคะลุง..หนูไม่รู้.." บีกล่าว
"ไม่เป็นไรครับ...ผมไม่ว่าอะไร.." ลุงมาบอก
"หืมม...แล้วลุงมาเลี้ยงเจ้านวยมาคนเดียวหรอครับ.." เอกกล่าวถามขึ้นมา
"ครับครู...ตั่งแต่แม่มันเสียไปตอนมันสิบขวบผมก็เลี้ยงมันมาคนเดียวครับ..." ลุงมาบอก
"อือ...ครับ...คงเหงาแย่เลยนะครับเจ้านวย" เอกกล่าว
"มันไม่เหงาหรอกครับครู...วันๆผมไม่เห็นมันเหงาหง๋อยเลย..วันๆเที่ยวเล่นเฮฮากับเพื่อนรุ่นเดียวกัน.." ลุงมาบอก
"งั้นก็ดีครับที่นวยเป็นเด็กร่าเริง...ดูแล้ว...นวยน่าจะเรียนได้เก่งพอดวร" เอกกล่าว
"ครับครู....แต่มันไม่ค่อยตั่งใจสักเท่าไหร่.." ลุงมาตอบ
หลังจากคุยกันพร้อมกับนั่งกินข้าวกันพักใหญ่ๆเอกและบีก็แยกกลับมานอนที่บ้านพัก โดยก่อนหน้าที่จะกลับลุงมาก็บอกว่าพรุ้งนี้จะนัดชาวบ้านมาประชุมที่โรงเรียน
ในเช้าวันต่อมาเอกก็ตื่นขึ้นเพราะเสียงเรียกจากหน้าบ้าน เอกจึงเปิดประตูออกไปดูก่อนจะพบว่าเป็นเจ้านวยที่มาเคาะเรียก
"มีอะไรกรอนวย...มาเรียกแต่เช้าเลย.." เอกยื่นหน้าออกไปถาม
"พ่อให้บอกบอกครับ...ว่าไปกินข้าวเช้าอยู่เฮือนเด้อครับครู...สำนี่ละครับ.." นวยบอกก่อนจะปั่นจักรยานออกไปจากโรงเรียน
ด้านเอกที่รู้เรื่องที่นวยมาเคาะก็เดินมาปลุกบีที่ยังคงหลับอยู่บนที่นอน
"บี...บี..ตื่นได้แล้วจ๊ะ...สายแล้ว..." เอกปลุกบี
"หือ..หืม...สายแล้วหรอ..อืออออ..." บีถามพร้อมกับบิดขี้เกลียดและลุกนั่ง
พอทั้งสองคนตื่นนอนกันพร้อมแล้วก็ผลัดกันอาบน้ำและแต่งตัวก่อนจะไปบ้านลุงมา เมื่อทั้งสองมาถึงบ้านลุงมาเอกและบีก็เข้าไปนั่งล้อมวงกินข้างอย่างเมื่อคืนก่อนที่ต่อมาหลังกินเสร็จลุงมาก็บอกว่าวันนี้ลช่วงสายๆจะพาชาวบ้านไปประชุมที่โรงเรียน แล้วจะสร้างศูนย์การแพทย์ขึ้นด้วย เอกและบีที่นั่งฟังก็ตอบรับก่อนที่จะกลับมาเตรียมตัวที่บ้านพัก พอช่วงเวลาสัก10:00 ชาวบ้านกลุ่นนึงก็มานั่งรอกันที่ห้องเรียนของโรงเรียนโดยมีลุงมามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ของตำบลด้วย หลังจากนั้นลุงมาก็เริ่มประชุมกันถึงแผนการที่จะให้ชาวบ้านพาลูกหลานมาเรียนกับเอกที่โรงเรียนนี้ โดยได้รับการรับรองจากตำบลและลูกหลานก็ได้รับวุติการศึกษาจริงๆที่รับรองได้!
พอตกบ่ายหลังประชุมจบทางลุงมาพร้อมชาวบ้านห้าหกคนไปพากันไปที่วัด เพื่อขอใช้ที่ดินท้ายหมู่บ้านเพื่อสร้างอาคารอนามัยของชุมชน ทางวัดก็อนุญาตให้ใช้เพื่อเป็นประโยชน์แก่ชาวบ้าน หลังจากนั้นลุงมาก็เรียรายเงินจากชาวบ้านมาซื้ออุปกรณ์ข้าวของที่ใช้สร้างอย่างปูนไม้หลังคา ซึ้งก็ได้มาราวๆ4หมื่นรวมกับทางเจ้าอาวาสวัดบริจาคด้วย
หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ตั่งแต่วันที่การประชุมจัดแผนงานเริ่มต้นจนถึงวันนี้ที่ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ เอกก็เริ่มสอนเด็กๆในหมู่บ้านไปแล้ว3วันส่วนบีก็ค่อยช่วยสอนด้วยเช่นกัน และทางอนามัยที่กำลังสร้างก็ถูกสร้างหลังไม่ใหญ่นัก โดยชั้นล่างเป็นปูนส่วนชั้นบนเป็นไม้ที่ตัดมาจากที่นาของชาวบ้านที่ร่วมกันมอบให้มาสร้างอนามัย จึงกลายเป็นว่าศูนย์อนามัยแห่งนี้ใช้งบแค่4หมื่นก็เป็นอาคารสมบูรแล้ว มีทั้งเตียงนอนและผ้ากั้นห้อง ส่วนอุปกรณ์ต่างร่วมยาบีก็เป็นคนจัดเตรียมเองทุกอย่าง เอกสอนเด็กเรื่อยมาๆพร้อมกับบลูที่ช่วยสอนเช่นกัน จนเข้าอาทิตย์ที่สองศูนย์อนามัยก็สร้างเสร็จ
วันที่6เมษา บีก็ขนของและอุปกรณ์การแพทเข้ามาในศูนย์อนามัย มีอุปกรณ์การแพทย์เบื้องต้นครบทุกอย่างและมีเกี่ยวกับสถานะการฉุกเฉินอีกชุดใหญ่ เรียกได้ว่าพร้อมบริการชาวบ้านทุกคน พอเข้าวันที่7เมษา ชาวบ้านก็เริ่มทะยอยกันมาตรวจโรคภัยไข้เจ็บกับบีซึ่งก็ไม่เยอะมาก มีคนแก่4-5คน วัย30อีก3-4คน ถือว่าเป็นวันแรกที่ดี
พอช่วงบ่ายนวยก็แวะมาเล่นที่อนามัยโดยมาคอยช่วยงานบีหยิบโน้นนี้ให้ และพอไม่มีคนมาบีก็หันไปคุยเล่นกับนวยด้วยความเอ็นดู
"นี่..เรียนเป็นไงบ้าง...นวย..." บีเอ่ยถาม
"หือ...ผมบ่ไดเรียนครับหมอบี...ผมจบป.หกแล้ว..ครับ" นวยหันมาตอบ
"อ๋อถึงว่า...บ่ายแล้วยังไม่เห็นไปเรียน" บีกล่าว
พอรู้ว่านวยจบป.6แล้วบีจึงไม่ได้ถามต่อ แต่กลับเอ่ยชวนนวยไปร้านขายของเป็นเพื่อน
"นี่..นวย...ไปร้านขายของเป็นเพื่อนพี่หน่อย.." บลูกล่าว
"ครับ...เอื่อยหมอบี...แต่ต้องซื้อขนมให้ผมกินนำเด้อครับ" นวยกล่าว
"อ่า...เดียวซื้อให้กิน...ป๊ะ.." บลูกล่าว
หลังจากนั้นบลูก็เดินมาที่ถนนหน้าศูนย์อนามัยก่อนจะเดินตรงตามทางที่เป็นสวนมีต้นไม้ปกคลุมเป็นแนวยาวราวๆ100เมตรและเดินไปอีก50เมตรก็ถึงร้านขายร่วมระยะทาง150-160เมตรจากอนามัย บีมาซื้อน้ำแช่เย็นดื่มพร้อมกับซื้อขนมให้นวยด้วยนิดหน่อย ก่อนที่บีจะเดินกลับมายังอนามัย แต่ในระหว่างที่กำลังจะเดินออกมาจากร้านขายของนั้น จู่ๆก็มีเสียงพูดออกมาจากชายคนนึงที่เดินตรงเข้ามาในร้าน ?
"เฮ้ยย...บักนวย...มึงมากับไผวะ...คืองามแท้..." เสียงถามจากชายที่เดินเข้ามาในร้านค้า
"ผู้ไดกะอย่าแล้ว....สิอยากฮู่ไปเฮ้ดหยังเดียวนิ..." นวยตอบด้วยน้ำเสียงและท่าทางบงบอกถึงความไม่ชอบใจ
"ฮวยยบักห่านิ...มาตอบกวนตีนแท้...มึงเด้อถ้าบ่แมนลูกผู้ใหญ่กูสิเตะให้..." ชายคนนั้นกล่าวตอบนวยด้วยท่าทีไม่พอใจกับคำที่นวยตอบ
"มาทะแมะ...มึงว่ากูย่านติ...บักกบ..." นวยตะคอกใส่ชายคนนั้นหรือที่นวยเรียก..กบ!
"โฮ!!...เอาแท้เนาะ..กูรุ่นอ้ายมึงหลายปีเด้อบักนิ...เอาสะน้อ.." กบเอ่ยกล่าวพร้อมท่าทีโมโห
ระหว่างนั้นป้าเข้าของร้านก็ตะโกนขึ้นมาไล่ให้กบออกไปจากร้านของแก
"ฮวยย...เซาแมะบักกบ...หนีแมะมาหาเรื่องหยังเด็กน้อย....ให้เกียรติหมอเพิ่นแน่แมะ...ไปหนี..." ป้าเจ้าของร้านขายของตะโกนไล่นายกบ
"ปาด...หมอเบาะนิ...ตะแมนผู้งาม...ปาด...ขาวสวยแท้..." กบเอ่ยเมื่อรู้ว่าบีคือหมอประจำอนามัย
"เอ้าบักห่ากบ...ยังไปกวนหมอเพิ่นอีก...หนีแมะบักนิไป..." ป้าเจ้าของร้านยังตะโกนไล่พร้อมเดินมาพลักนายกบออกจากร้าน
"โอ๊ะ...ไปกะได...ฮู๊ววว...สำนี้กะไลโว่ย...หืยยย..." กบสบถพร้อมกับเดินห่างออกไปจากร้านขายของแต่สายตายังจ่องมองมาทีบี
หลังจากนายกบที่นวยและป้าร้านขายของเรียกเดินจากไป บีก็ยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเล็กน้อยเธอจึงเอยถามด้วยความสงสัย!
"ป้าคะ...นั้นไครหรอคะ..." บีกล่าวถาม
"นั่นบ่...บักกบจ๊ะหมอ...มันสากะมาจากเฮ็ดงานในเมือง(จังหวัด)..." ป้าร้านขายของบอก
"อือ...แล้วนายกบตัวใหญ่ขนาดนั้น ทำไมนวยถึงไปกวนเค้าอย่างนั้นละ" บีหันมากล่าวถามนวย
"ผมบ่มักมันครับ...แล้วโตใหญ่ผมกะบ่ย่านครับ.." นวยตอบ
บีก็ถึงกับยิ้มในท่าทีการตอบของนวยที่สีหน้าดูจิงจังมากแต่บีกับคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่นวยจะสู้กบได้ถ้าหากมีเรื่องกันจริง เพราะขนาดบีที่ตัวสูง160กว่ายังสูงแค่ไหล่ของนายกบ นวยไม่ต้องพูดถึงสูงยังไม่ถึงศอกของกบด้วยซ้ำ และบีก็คิดว่านายกบนั้นน่าจะสูงมากกว่าเอกเพราะเท่าที่เธอกะขนาดส่วนสูงแล้วนายกบน่าจะสูง175ขึ้นไป ซึ่งก็สูงกว่าเอกที่สูงแค่170
"อ๊า...สูงยังไม่ถึงศอกเค้าเลยริอยากจะต่อตีกับเค้านะนวย..หะ..ห๊า..ห๊า" บีกล่าวพร้อมหัวเราะ
หลังจากที่ยืนคุยกันหน้าร้านค้าพักนึงบีก็กลับมาที่อนามัย โดยมีนวยคอยมานั่งเล่นเป็นเพื่อน และมักจะเอ่ยถามถึงเมืองใหญ่ที่เอกและบีจากมา!
ขออภัยครับไรท์เดี๋ยวบีเดี๋ยวบลู
หรือว่าเรื่องนี้จะมีหมอบูลตามมาสมทบด้วย จะรออุดหนุนในE BOOK นะครับ
รีบลงนะครับจะตามไปอุดหนุนครับ
พระเอก นางเอก ตัวร้าย น่าจะมาครบแล้ว จะเดินเรื่องต่ออย่างไรดี รายละเอียดค่อนข้างน้อยไปหน่อย รู้สึกเหมือนอ่านเรื่องสั้น มากกว่านิยายครับ
รอติดตามเลยครับผม ปูมาน่าสนใจดีครับ
เจ้าของเรื่อง ไม่เคยทำให้ผิดหวังครับ ผมคิดตามครบทุกเรื่องครับ
น่าลงเต็มๆให้อ่านบ้างนะคับกำลังดีเลย
จะไปต่อยังไงนะ ไม่น่ารอด
นวยสู้คนเสียด้วยตามติดหมอไปเรื่อยๆเดี๋ยวได้เสียว
ปูเรื่องได้น่าติดตามมากครับ ความละเอียดของสถานที่ในเรื่องเขียนได้จินตนาการโลกอีกใบไว้ได้ดีเลยครับ สร้างบริบทของเรื่องไว้ดีน่าติดตาม
รออุดหนุนนะครับ
รอดูใครจะเป็นคนโชคดี ที่ได้หมอบีก่อน
มีของดี ต้องผลัดกันชม ติดตามตลอดดด
สนุกดีจ้า
แบ่งๆ กันชมครับ