เกมรักภารโรงเฒ่า ตอนที่ 37 : เรื่องวุ่น ๆ ในมุ้งวิทยาลัยพยาบาล

[tee1402]

ลุงแย่แว้น รถไฟมาเต็มเลย

[pum33]

 ::Sobad::ตามต่อติดๆ

[Ops123]

ตัวละครใหม่น้องอีฟออกมาแล้ว ลุงจะผลิตน้ำทันมั้ย

[lunar]

 ::YehYeh::จะไหวไหมเนี่ยลุงพล

พูดคุยก่อนอ่าน : กลับมาอีกครั้งกับตอนใหม่ ตอนนี้ไม่ซ่อนนะครับ ตามสัญญา (แต่อาจจะซ่อนในอนาคต แล้วแต่อารมณ์และเงื่อนไข) ตอนนี้พิเศษนิดนึงเพราะเป็นการเปิดตัวนางเอกคนใหม่ของเกมรักภารโรงเฒ่า แต่เป็นเกมรักภารโรงเฒ่าภาค 2 นะครับ (กำลังร่างโครงเรื่องอยู่) โดยตัวละครนี้เป็นหนึ่งในนางเอกของภาค 2 ชื่อของเธอคือ ''อีฟ อรัญญา'' นักศึกษาคณะพยาบาลปี 1 น้องรหัสของเฟิร์น ซึ่งผมอยากทดลองว่าแฟน ๆ จะรู้สึกยังไงบ้าง บอกไว้ก่อนนะครับว่านี่คือตัวละครรับเชิญ ไม่ได้มีบทบาทอะไรมากนักในภาคนี้ ผมแค่อยากทดลองดูว่าฟีดแบคเป็นยังไงบ้าง ฮ่า...(เธอจะไม่ได้เป็นเหยื่อของลุงพลแน่นอนครับ นั่นคือสิ่งที่ผมพูดได้ แต่ภาค 2 ไม่รู้) และอาจจะมีนางเอกภาค 2 คนอื่น มาเปิดตัวแนะนำทุกคนบ้างในอนาคต

ที่พูดแบบนี้เพราะ เกมรักภารโรงเฒ่านั้นเดินทางมาถึงครึ่งทางของครึ่งหลัง ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด น่าจะจบภายใน 60 ตอนค่อนข้างแน่นอนแล้วครับ งานของผมใกล้เสร็จแล้ว มีอะไรค่อยไปต่อภาค 2 หรือซีซัน 2 เอา (ยังกะซีรีย์ฝรั่ง 555)




สำหรับน้องอุ๊ จริง ๆ เธอถูกพูดถึงบ่อย ๆ ในตอนแรกครับ ถ้าจำกันได้ ผมเคยบอกว่าหมอพลอยเป็นบอสใหญ่ ยัยอุ๊ก็เป็นบอสลับครับ ผมซ่อนเธอมาตั้งนาน แต่ก็แอบดีใจที่มีคนสังเกตเห็นนะ ให้คิดเสียว่าเธอคือนางเอกจากภาคตะวันตก ส่วน ทีมน้องเฟิร์น ตอนหน้า เธอจะกลับมามีบทเต็ม ๆ แล้วนะครับ หายไปนาน และไม่ค่อยมีบทเด่นมาสักพักใหญ่ มาลุ้นกันว่าเธอจะปันใจจากลุงพลไปหาหนุ่มเจมส์หรือเปล่า ต้องลุ้น มีฉากเสียว เสียน้ำให้ลุ้นด้วยเช่นกัน และขอทิ้งท้ายว่า เฟิร์นกับพิมมี่ จะทำให้มนุษย์ลุงของเราปวดกบาลไม่น้อยครับ

........................................................................................


ความวุ่นวายบังเกิดขึ้นในห้องพักภารโรง เมื่อมนุษย์ลุงชุมพลคนหื่นเกิดแน่นหน้าอก หน้ามืด วิงเวียน คล้ายจะหัวใจวายตาย โดนัทในสภาพเปลือยเปล่าเลยต้องรีบคว้ายาดมให้ผัววัยดึกของเธอ ส่วนนาถลดาที่พึ่งถูกลุงพลฉีดน้ำเชื้อเข้าถ้ำสาวและถ้ำทองนั้นยังคงนั่งหลับตาพริ้มหายใจรวยรินเพราะความเหนื่อย ก่อนหน้านั้นโดนัททำการปิดสายเรียกเข้าและไลน์จากสมาร์ทโฟนของนาถลดาไว้ก่อน เพื่อปฐมพยาบาลมนุษย์ลุงที่กำลังใกล้ไปนอนเฝ้ารากมะม่วง




หลังจากได้รับยาดมจากโดนัท ลุงพลค่อย ๆ มีอาการที่ดีขึ้น โดนัทใช้สมุดจดเก่า ๆ ที่วางบนโต๊ะช่วยพัดให้ลุงพล

"ค่อยยังชัวร์...โอยยยย....เกือบตาย" นี่คือสิ่งที่ลุงพลเอ่ยปากออกมาคำแรกหลังจากผ่านวินาทีสำคัญของชีวิต

"เป็นไงบ้างคะลุง?" โดนัทเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง

"ลุงไม่เป็นไร...โดนัทกับนาถทำเอาลุงเกือบหัวใจวาย....โอยยยย" ลุงพลบ่นไปตามเรื่อง "สังขารมันแย่แบบนี้แหละ พอแก่แล้วก็ไม่มีอะไรดีสักอย่าง"

"ที่หลังก็อย่าหักโหมซิคะลุง" โดนัทเผลอพูดออกไป "อุ้ย...ตายแล้ว"

พอรู้ตัวอีกที ลุงพลก็หันมามองเธอแล้วยิ้ม ก่อนโน้มตัวหอมแก้มเมียเด็กรุ่นราวคราวหลาน โดนัทได้หลบรอยจูบของมนุษย์ลุง แต่เธอยิ้มแบบอาย ๆ และเอียงตัวหลบพอเป็นพิธี

"การที่ลุงได้เจอกับโดนัทและนาถ...ลุงคิดว่าลุงไม่เสียชาติเกิดแล้ว" ลุงพลตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนค่อย ๆ ลุกขึ้นเพื่อไปนั่งบนโซฟาเคียงข้างนาถลดา "นาถ...เป็นไงบ้าง?"

นาถไม่ตอบ เด็กสาวหันมองไปทางอื่นด้วยใบหน้าแดงก่ำ ตอนนี้เธอกลายเป็นเมียคนใหม่ของภารโรงเฒ่าจอมหื่น ลีลาและเทคนิคเกมรักของภารโรงเฒ่านั้นดุดันและถึงเลือดถึงเนื้อกว่าเกมรักฉิ่งฉับทัวร์นัก พอคิดแบบนี้ได้ รูหอยและรูก้นของเธอก็ขมิบเป็นจังหวะเพราะยังติดใจในรสเสียวซ่านจากท่อนเนื้อของลุงพล




"หนูนาถน่ารักจังเลย...มาให้ลุงกอดที" เพราะทนความน่ารักน่ากอดของเมียหมายเลข 4 ไม่ได้ ลุงพลเลยคว้าตัวนาถลดามากอด ฝั่งเด็กสาวก็ไม่ได้มีท่าทีอิดออดอะไร อาจเป็นเพราะเธอยังไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะต่อต้านผัววัยดึก ส่วนโดนัทก็มองค้อนเพราะความหึงปนอิจฉา เลยลุกขึ้นไปนั่งเคียงข้างลุงพลบ้าง

"ไม่ต้องน้อยใจ...ลุงรักเมียลุงทั้งคู่เลย" ลุงพลโน้มตัวหอมแก้มโดนัทและนาถคนละที จากนี้ไปสายตาของโดนัทที่มองนาถจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม "เอ้อ!!!...ตะกี้ลุงได้ยินว่าหนูทั้งสองเคยมีอะไรกัน...เอ่อ...เมื่อไรเหรอ?"

"อย่าถามอะไรเซ้าซี้น่าลุง!!...หนูก็พูดไปแบบนั้นแหละ!!!" ณิชาสาวห้าวพยายามเบี่ยงเบนไปประเด็นอื่นเพราะความอาย แต่สุดท้ายนาถลดาเมียใหม่ของลุงก็เอ่ยปากมาบ้าง

"พี่โดนัทกับพี่เฟิร์นปล้ำหนูค่ะลุงพล" นาถลดาเอ่ยปาก เห็นติ๋ม ๆ แบบนี้ขี้ฟ้องเหมือนกันนะ "เมื่ออาทิตย์ก่อน หนูจะไปถามการบ้านพวกพี่ ๆ เค้า แล้วพวกพี่ ๆ เค้าก็ปล้ำหนู เอาขวดโรลออน....มา...."

นาถลดาไม่ตอบ เพราะเธออายเกินกว่าจะตอบ แต่ลุงพลพอเข้าใจสถานการณ์ เลยหันไปมองหน้าโดนัทด้วยรอยยิ้ม

"เห็นห้าว ๆ แบบนี้ก็แอบหื่นนะเราน่ะ" ลุงพลแกล้งหยอกเมียทอมเล่น แต่โดนัทไม่ขำด้วย เด็กสาวตบไหล่ของผัววัยดึกเป็นการสั่งสอน "โอ้ยยยย!!!!ลุงเจ็บนะโดนัท!!!"

"ก็เจ็บนะซิ!!!" โดนัทเดือด "นาถนะนาถ!!!ไม่น่าตามพี่มาถึงนี้เลยให้ตายเถอะ!!" ณิชาบ่นอย่างหัวเสีย "เอาเป็นว่าหนูพอแล้ว นาถก็รีบแต่งตัวเร็ว ๆ เข้า ขืนอยู่ที่นี่นาน ๆ เดี๋ยวจะมีคนสงสัย ตะกี้ยัยอุ๊ทั้งโทรและไลน์มาหาด้วยนะ"

โดนัทเอื้อมตัวไปหยิบทิชชู่เช็ดทำความสะอาดหอยที่เปียกแฉะจนแห้ง ก่อนหยิบยกทรงและกางเกงในขึ้นมาสวมใส่ ส่วนนาถลดาก็ค่อย ๆ ถอนตัวจากอ้อมกอดปลาหมึกของลุงพลเดินไปทิชชู่จากมือโดนัท เช็ดคราบน้ำรักที่ไหลย้อยจากปากถ้ำสาวและถ้ำทองที่เปียกไปทั่วขา จนลุงพลอดสงสารไม่ได้เลยต้องช่วยเช็ดอีกแรง

จากการสังเกต ลุงพลพบว่านาถลดาเดินขาถ่างกว่าเดิม เพราะแรงกระเด้าเบอร์สุดของมัน ทำเอารูหอยและรูทวารหนักของเด็กสาวขยายใหญ่ นาถลดาทำหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บ เมื่อลุงพลสัมผัสกับบริเวณถ้ำสาวของเธอ

"หนูขอจัดการเองนะคะลุง..." นาถลดาตอบเสียงเรียบ ลุงพลได้แต่พยักหน้า แต่มันก็แอบบีบก้นที่เปลือยเปล่าและหอมแก้มเด็กสาวแทนคำขอโทษ "อย่าคะลุง หนูเจ็บ!!!"

"น้อย ๆ หน่อยเหอะลุง!!!" โดนัทมองตาขวาง "อย่ามาทำรุ่มร่ามกับน้องรหัสหนูนะ!!"

"โอเค ลุงขอโทษจ้า" ลุงพลพนมมือ ก่อนเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่บ้าง "ถามจริง ๆ นะ ที่โดนัทบอกลุงว่าโดนัทกับนาถเคยมีอะไรกัน แล้วเฟิร์นรู้เรื่องไหม? เฟิร์นอยู่ในก๊วนฉิ่งฉาบทัวร์ด้วยหรือเปล่า?"

"ถามอะไรของลุงวะ!!!" โดนัทมองลุงตาขวางหน้าแดงก่ำ

"ก็นาถบอกลุงแบบนี้ ใช่ไหม?" ลุงพลหันไปมองนาถลดา ที่ยิ้มเขิน ๆ แต่ไม่ตอบอะไร "ว่าแต่ลุงเกือบลืมถามไป ตกลงนาถมาทำอะไรที่นี่เหรอ?"

"พี่อุ๊ส่งหนูมาค่ะ..." นาถลดาที่สวมยกทรงใกล้เสร็จแล้วเอ่ยปากพูด โดนัทที่เห็นน้องรหัสพยายามเกี่ยวตะขอยกทรงด้านหลังเดินเข้าไปช่วย "ขอบคุณค่ะพี่โดนัท อย่างที่หนูเคยเล่าให้พี่ฟัง พี่อุ๊เค้าสงสัยว่าลุงพลเคยมีอะไรกับพี่โดนัท ก็เลยให้หนูมาสืบเรื่อง"

"แล้วหนูคิดว่ายังไงละจ๊ะ?" ลุงพลถามไปตามตรง ทำเอานาถลดายิ้มเขิน ๆ เพราะตอบไม่ถูก "หนูนาถชอบไหมล่ะ?"

"หนูไม่รู้...." นาถยิ้มเขิน ๆ ไม่ตอบอะไร ในหัวของเด็กสาวสับสนไปหมด "แต่หนูจะไม่ท้องใช่ไหมคะลุง? หนูกลัว...." เด็กสาวหันไปมองลุงพลนัยน์ตาแป๋ว เพราะความใสซื่อ นาถลดาเรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาตลอด และไม่ค่อยได้สุงสิงกับพวกเด็กผู้ชายเท่าใดนัก จะใกล้ชิดมากที่สุดก็คือคุณพ่อ ที่นาน ๆ ครั้งจะกลับมาบ้าน แถมกลับมาก็ขนงานมาทำจนแทบไม่มีเวลาให้เธอเท่าใดนัก จนเธอสนิทกับแม่มากกว่า

"ถ้าอะไรจะเกิดขึ้น เดี๋ยวลุงรับผิดชอบเองจ๊ะ" ลุงพลโน้มตัวไปกอดนาถลดาเมียใหม่ของมัน ส่วนโดนัทก็มองค้อน ลุงพลรู้ว่าสาวทอมหึงมัน ก็เลยยักคิ้วกวน

"ไอ้คนบ้ากาม น่าเฉือนช้างน้อยไปให้ห่านหลังวิทยาลัยพยาบาลกินจริง ๆ" โดนัทบ่นพึมพำในใจถึงท่อนเนื้อของลุงล ที่เคยสร้างความหรรษาให้เธอมาแล้ว

"เอาเป็นว่าเรื่องนี้อย่าพึ่งบอกใครนะ แม้กระทั่งเฟิร์น ลุงว่าถ้าเฟิร์นรู้ เรื่องมันจะวุ่นวายเปล่า ๆ ส่วนยัยอุ๊...." ลุงพลนิ่งเงียบเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง "เดี๋ยวลุงจัดการเอง"

"น้อย ๆ หน่อยเถอะลุง!!" โดนัทขึ้นเสียง เพราะรู้ว่าลุงพลต้องการอะไรจากยัยอุ๊ "หนูรู้นะว่าลุงกำลังคิดอะไร อย่าคิดอะไรไปไกลกว่านั้นนะ หนูขอเตือน!!!"

ณิชาชี้หน้าลุงพลอย่างเอาเรื่อง แม้เธอจะไม่ค่อยลงรอยกับยัยอุ๊จอมจุ้น แต่นั่นก็เป็นเพื่อนของเธอ โดนัทไม่อยากให้ยัยอุ๊ต้องมาเป็นหนึ่งในเมียลับ ๆ ของลุงพลในวิทยาลัยพยาบาลแห่งนี้

"แหมมม.....ลุงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกจ๊า" ลุงพลเอ่ยปากอย่างอารมณ์ดี และหมายจะกอดโดนัทเพื่อเอาใจ แต่ร่างสูงไม่เล่นด้วย

"หวังว่าเราคงไม่เจอกันอีกแล้วนะ" โดนัทมองค้อน แต่ลุงพลยังยิ้ม เพราะรู้ว่านั่นเป็นแค่คำประชดจากปาก "หนูพูดจริง ๆ นะ หนูไม่อยากเจอลุงอีก!!!"

"เออ....พี่โดนัทคะ" นาถลดาขัดจังหวะกุ๊กกิ๊กของเมียรองและลุงพล "พี่อุ๊โทรมาค่ะ หนูควรทำยังไงดี?"

"อย่าไปรับสาย" โดนัทตอบ นาถรดาพยักหน้า พลางทำในสิ่งที่พี่รหัสร้องขออย่างว่าง่าย ก่อนจัดแจงแต่งเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้ารูปเข้ารอยแล้วแยกย้ายไปทางใครทางมัน

........................................................................................

หลังจากเสร็จศึกรักจากห้องพักภารโรง โดนัทและนาถก็จับคู่กันเดินกลับหอ และทำตัวเป็นปกติราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น ณิชาบอกกับน้องรหัสว่าให้ตามไปที่ห้องเธอเพื่อกินยาคุมชนิดฉุกเฉินเพื่อคุมกำเนิด นาถลดารับปาก แต่เธอยังคงเดินขาถ่างจนโดนัทสั่งกำชับเป็นระยะเพื่อไม่ให้ใครผิดสังเกต นอกจากนี้ยังสั่งกำชับว่าเก็บเรื่องนี้เป็นความลับราวกับไม่เคยเห็น ไม่เคยเจอ นาถลดาตอบตกลง แต่เหมือนน้องนาถยังมีอะไรติดใจบางอย่าง



"หนูว่าคนอย่างพี่อุ๊ไม่เลิกราแน่ ๆ" นาถลดาเอ่ยปาก

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เรื่องนี้เราจะให้ใครไม่รู้ไม่ได้จริง ๆ" โดนัทยืนยันอีกครั้ง "นาถ...จากนี้ไป พี่อยากให้นาถอยู่ห่าง ๆ จากลุงพลไว้นะ ลุงพลคนนี้มันอันตรายกว่าที่นาถคิด"

"พี่โดนัท..." นาถมองหน้าพี่รหัสเหมือนค้านอะไรบางอย่าง "ถ้าลุงพลอันตรายจริง แล้วทำไมพี่ต้องคบกับลุงพลด้วยคะ พี่โกหกหนูนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา หนูเข้าใจมาตลอดว่าพี่กับพี่เฟิร์นเป็นแฟนกัน ที่นี้พี่ก็ยังมีอะไรกับลุงพลอีก หนูชักสงสัยจุดยืนของพี่แล้วนะ ตกลงพี่เป็นอะไรกันแน่? ทอม เลสเบี้ยน หรือยังไง?"

"นาถ...เอ่อ" โดนัทกระอักกระอ่วนใจกับคำถามของนาถ

"หนูชอบพี่นะคะพี่โดนัท หนูชอบพี่ที่เป็นสาวห้าว ไม่ได้เป็นแบบในห้องนั้น..." นาถตอบ "ไม่รู้ซิ...หนูชักสับสนตัวเองเหมือนกัน อย่าว่าแต่พี่เลย"

นาถลดาส่ายหน้าด้วยความสับสนกับชีวิต ตอนที่โดนัทกระซิบข้างหูเธอ โดนัทบอกให้ยอมไป เพราะลุงพลเป็นคนดี และอยากให้นาถได้รู้รสชาติว่าการมีเซ็กส์กันระหว่างชายกับหญิงมันเป็นเรื่องธรรมชาติ ไหน ๆ นาถก็เคยมีอะไรกับโดนัท พี่โดนัทก็อยากให้นาถลองกับผู้ชายอย่างลุงพลบ้างเพื่อเป็นประสบการณ์ชีวิต นาถลดาก็คล้อยตาม เพราะไว้ใจโดนัท แล้วต่อมาโดนัทก็มาบอกว่าลุงพลไว้ใจไม่ได้ ตกลงมันหมายความว่ายังไง?

"หนูว่าพี่กำลังหึงลุงพล...หนูว่าพี่รักลุงพลนะ" นาถตอบไปตามความรู้สึกที่เห็น "กับพี่เฟิร์น หนูว่าสำหรับพี่มันเหมือนเป็นอารมณ์ใคร่มากกว่า แต่กับลุงพล หนูว่าพี่คิดอะไรมากกว่า....."

"หยุดนะนาถ!!!" โดนัทรีบหุบปากน้องรหัสสาว เพราะไม่อยากได้ยินคำนั้น มันทิ่มแทงใจดำเธอเกินไป

"พี่โดนัท นาถ มาทำอะไรที่นี่คะ?" เสียงหวาน ๆ ดังขัดจังหวะพี่กับน้องรหัสจอมวุ่นวาย นั่นไม่ใช่เสียงของคนอื่นคนไกล แต่มันเป็นเสียงของน้องอีฟ อรัญญา นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ 1 เพื่อนในกลุ่มของนาถลดา และเป็นน้องรหัสของเฟิร์นอีกด้วย

"อีฟ?" สองสาวรีบหันมาด้วยสีหน้าตกใจ อีฟคนสวยทำหน้าสงสัยในพฤติกรรมของรุ่นพี่และเพื่อนร่วมกลุ่ม



"พอดีพี่อุ๊เค้าฝากหนูให้มาบอกนาถว่าถ้าเจอติดต่อกลับด้วย โทรไปไลน์ไปไม่เห็นรับ หนูก็ถามพี่อุ๊ว่ามีเรื่องอะไร แกก็ไม่ตอบ จังหวะพอดีเลยแหะ เจอพี่โดนัทแบบนี้ หนูอยากให้พี่ช่วยติวฟิสิกส์ให้หน่อยค่ะ" น้องอีฟยิ้มร่า "อ้อ!? ส่วนนาถ บอกชั้นหน่อยซินาถ ว่ามันมีเรื่องอะไรกันเหรอ?" อรัญญา เด็กสาวจากจังหวัดปราจีนบุรีเอ่ยปากถามเพื่อนด้วยความสงสัย

"ยัยอุ๊...แกนะแก" โดนัทคำรามในใจ ยัยอุ๊ตัวแสบนี่กัดไม่ปล่อยจริง ๆ นี่ถ้าอีฟเอาเรื่องที่เจอโดนัทกับนาถไปบอกกับยัยอุ๊ แล้วจะทำยังไง? ยัยอุ๊ต้องสงสัยหนักขึ้นแน่ ๆ เรื่องที่นาถไม่รับสายไม่ตอบไลน์

................................................................................................................

ตัดมาที่ห้างสรรพสินค้าเซ็นทรัลลาดพร้าว พลอยพรรณนัดพบกับพิมพาภรณ์เพื่อขอเคลียร์ปัญหาเกี่ยวกับเจ้าบิ๊ก พิมมี่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีดำ กางเกงยีนส์เข้ารูปสีกรมท่า รองเท้าส้นสูงสีครีม และกระเป๋าสะพายหนังสีดำราคาไม่กี่ร้อยบาทที่ซื้อจากตลาดจตุจักร นั่งรอที่ร้าน Krispy Kreme ตรงชั้นหนึ่งของห้าง ร่างอวบสั่งลาเต้มาดื่มและนั่งเล่นโทรศัพท์เพื่อรอการปรากฏตัวของหมอพลอย



"สวัสดีจ๊ะพิมมี่" หมอพลอยในชุดเสื้อยืดสีขาว คอเต่า แขนกุด กางเกงยีนส์สีกรมท่าเข้ารูป และรองเท้าส้นสูงสีดำ พร้อมกระเป๋าหนังราคาหลายหมื่นปรากฏตัวตรงหน้าเด็กสาวด้วยท่าทางที่เป็นมิตร

"สวัสดีค่ะพี่พลอย" พิมมีและหมอพลอยต่างพนมมือไหว้ให้กันและกัน หมอพลอยยิ้มก่อนนั่งบนโต๊ะและสั่งเครื่องดื่มน้ำผลไม้มาทาน

"รถติดมากเลย ขอโทษด้วยจ๊ะ พิมมี่มารอพี่นานยังคะ?" หมอพลอยเอ่ยปากถามขณะวางกระเป๋าหนังบนโต๊ะสีขาวของร้าน

"ได้สักพักแล้วคะพี่พลอย" พิมมี่ตอบ "ขอบคุณนะคะพี่ ที่โอนเงินที่เจ้าบิ๊กมันติดหนี้หนู ถ้าไม่มีพี่ หนูคงไปไม่ถูก"

"ไม่เป็นไรจ๊ะ" หมอพลอยยิ้ม "พี่เองก็ไม่ชอบในพฤติกรรมแย่ ๆ และป่าเถื่อนของน้องชายพี่เหมือนกัน"

"ว่าแต่บิ๊กเค้าประกันตัวออกไปแล้วใช่ไหมคะพี่?" พิมพาภรณ์เอ่ยปากถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู่ดี เพราะกลัวว่าเจ้าบิ๊กจะวกกลับมาทำร้ายเธออีก

"ใช่แล้ว แต่พิมไม่ต้องกลัวนะ คุณป้ากับคุณลุงเค้าพาเจ้าบิ๊กกลับชลบุรีไปแล้ว คงไม่ได้มาเจอพิมมี่ง่าย ๆ" หมอพลอยตอบ "พี่รู้จักพ่อกับแม่ของบิ๊กอยู่ พวกท่านเป็นคนดี คิดว่าพวกท่านน่าจะอบรมให้บิ๊กเป็นคนดีได้ แล้วก็ไม่ออกมาระรานชีวิตของหนูอีก"

"ขอบคุณค่ะพี่พลอย หนูได้ยินแบบนี้หนูก็เบาใจ" พิมมี่พนมมือไหว้หมอพลอยอีกครั้ง ทางฝั่งหมอพลอยก็พนมมือไหว้ตอบ สักพักบริกรก็เสริฟ์น้ำผลไม้ที่หมอสาวคนสวยสั่งไว้เมื่อสักครู่

"เอ่อ...พี่มีอะไรอยากถามพิมหน่อยนะคะ" หมอพลอยครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง นั่นคือภาพที่พิมพาภรณ์ไปเดินห้างเอสพลานาดกับลุงพลเมื่อไม่กี่วันก่อน "มันอาจจะเสียมารยาทไปบ้าง แต่เพื่อความสบายใจทั้งฝั่งของพี่และพิมเอง ก็เลย..."

"ถามมาเถอะค่ะพี่พลอย" พิมมี่ตอบด้วยรอยยิ้ม "หนูยินดีตอบทุกอย่าง"

"เอ่อ...." หมอพลอยมีท่าทีลำบากใจกับคำถามที่กำลังจะถาม มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพิม และเป็นประเด็นที่ทำให้คนอย่างไอ้บิ๊กคลั่งถึงขนาดพกปืนไปที่ทำงานของเธอกลางวันแสก ๆ "เรื่องคดีพกพาอาวุธ พี่ติดใจอยู่อย่างคือ พี่ได้ยินเจ้าบิ๊กมันพูดว่าที่ทำไปเพราะ......ลุงพล ภารโรงที่ทำงานของพี่"



"ไม่ค่ะ ไม่!!!!" พิมมี่รับรู้โดยสัญชาตญาณทันที เธอรู้ว่าหมอพลอยจะถามอะไร "ไอ้บิ๊กมันชั่ว...คนแบบนั้นมันยิ่งกว่า....ถ้าลุงพลไม่ช่วยหนูวันนั้น หนูคงแย่"

พิมมี่มีท่าทีไม่สู้ดีนัก เหมือนเธอกำลังโกรธและเสียใจ หมอพลอยรับรู้โดยทันทีว่าเธอไม่ควรรุกเร้าเด็กสาวไปมากกว่านี้ ไม่ใช่เพราะเธอต้องการคำตอบ เธอรู้คำตอบแล้ว และความจริงนั้นก็ทำร้ายจิตใจพิมมี่เกินไป หากพิมมี่ตกลงปลงใจรักลุงพล นักการภารโรงเฒ่าประจำวิทยาลัยพยาบาลของเธอ เธอคงไปยุ่งอะไรไม่ได้ เพียงแต่มันยังมีบางสิ่งที่เธอต้องการพูดเพื่อความสบายใจ

"พี่จะไม่พูดก็ได้เรื่องนั้น ถ้ามันจะทำให้พิมรู้สึกแย่" หมอพลอยเอ่ยปากด้วยความระมัดระวัง "พี่เคารพการตัดสินใจของพิม พิมมีสิทธิที่จะเลือกรักใครก็ได้ ที่ไม่ใช่เจ้าบิ๊ก แต่เจ้าบิ๊กเองก็สารภาพกับพี่แล้ว ว่าทำแย่ ๆ กับพิมไว้มากจนยากจะให้อภัย เรื่องนี้พี่ไม่โทษพิมนะคะ และยืนยันว่าพี่เคารพการตัดสินใจของพิม มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพิม"

"ขอบคุณค่ะที่เข้าใจ" พิมมี่ตอบทั้งน้ำตา "กับลุงพล บิ๊กเข้าใจลุงพลผิดไปนะคะพี่พลอย พิมยืนยันได้ ลุงพลเป็นคนดี และหนูก็ยืนยันคำเดิมค่ะ หนูไม่มีวันญาติดีกับคนอย่างบิ๊กอีก"

จ๊ะ...พี่รู้" หมอพลอยพยักหน้า ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านั่นเป็นคำโกหก ภาพถ่ายลุงพลและพิมมี่ที่ร้านยาโยอิยังคาอยู่ในสมาร์ทโฟนของเธออยู่เลย แต่บางครั้ง คนเราก็จำเป็นต้องโกหกและจำใจเชื่อ เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย หมอพลอยคิดเช่นนั้น

.............................................................................................

"เดี๋ยววันเสาร์แม่ของเฟิร์นก็มาแล้ว ป้าว่าเราน่าจะซื้ออะไรอร่อย ๆ เตรียมไว้ต้อนรับแกหน่อยนะ นาน ๆ ทีเจอกันที คิดถึง" ป้าอัญชลีพาเนตรชนกหลานสาวคนสวย ในชุดเสื้อยืดสีขมพูแขนยาว กางเกงขาสามส่วน รองเท้าผ้าใบสีขาว มาเดินซื้อของที่ห้างเซ็นทรัลลาดพร้าวเพื่อเตรียมของไว้ต้อนรับแม่ของเฟิร์นและหนุ่มเจมส์ที่ได้ออกมาจากโรงเรียนเตรียมทหารเพื่อมาพักผ่อนที่บ้าน

เฟิร์นยิ้ม และเดินตามป้าอัญชลีจับจ่ายซื้อของหลายรายการ ทางฝั่งป้าอัญชลีก็ให้เฟิร์นซื้อของไว้ไปกินที่หอพักบ้าง เฟิร์นเลยหยิบขนมและผลไม้เอาไว้ทานเล่น ระหว่างนั้นภาพของลุงพลก็เข้ามาในหัว

'ลุงอยากให้หนูเฟิร์นเก็บเงินก้อนนี้ไว้ใช้ ลุงรักหนูนะ' คำพูดจากลุงพลยังดังกึกก้อง จิตสำนึกฝ่ายดีของเนตรชนกสั่งให้เธอควรหาของฝากไปให้ลุงพลบ้าง เพราะหลายวันที่ผ่านมา เธอห่างเหินจากลุงพลเหลือเกิน จนทำให้โดนัทเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างเธอและลุงพล ถึงแม้ว่านั่นจะเป็นการสมยอมกันทั้งสามฝ่าย และเธอกับโดนัทเองก็เคยมีอะไรกัน มันช่างเป็นความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนเหลือเกิน

เฟิร์นหยิบผลไม้ ซุปไก่สกัด และแบรนด์ จนป้าอัญชลีแซวหลานสาวคนสวยว่าเตรียมโด๊ปเต็มทีเลยเหรอไง เฟิร์นก็ยิ้ม เธออ้างว่าเรียนพยาบาลปี 2 หนักมาก

"หนุ่มเจมส์บ่นคิดถึงหนูมากเลย วันก่อนเที่ยวกับหลานชายป้าสนุกไหมจ๊ะ?" ป้าอัญชลีถามหลานสาวอย่างเอ็นดู "ป้าเองก็เป็นคนแก่ ก็ไม่อยากยุ่งอะไรกับเรื่องของหนุ่มสาว แต่ป้ายืนยันกับหนูได้จริง ๆ นะ ว่าหลานชายป้าเป็นคนดี และป้าเองก็รักหนูเหมือนลูกเหมือนหลาน ป้ากับแม่ของหนูก็รักเหมือนพี่น้องกันแท้ ๆ มันคงจะดีไม่น้อย ที่เราจะได้เป็นครอบครัวเดียวกัน"

"ค่ะ..." เนตรชนกยิ้มรับ แต่ในใจของเธอยังสับสนตัวเอง เธอควรเลือกเจมส์ หนุ่มนักเรียนนายร้อยอนาคตไกลมากกว่าภารโรงเฒ่าชุมพลจอมเจ้าชู้ ที่ไม่ว่ามองมุมไหน หนุ่มเจมส์ก็เหนือกว่าลุงพลทุกอย่าง จะมีสิ่งเดียวที่ลุงพลเหนือกว่าเจมส์ก็คือ...เซ็กส์ เซ็กส์ที่เปลี่ยนสาวน้อยผู้แสนบริสุทธิ์อย่างเธอให้กลายเป็นสาวร่านสวาท




'ถ้าหนูไม่รักผัวแก่ ๆ คนนี้แล้วหนูจะรักหมาที่ไหนล่ะ ลุงทำหอย ทำตูดหนูระบมไปหมดแล้ว' คำพูดของเฟิร์นในค่ำคืนที่แสนเร้าร้อนและวาบหวิวในช่วงปิดเทอมกลับมาเตือนสติเธออีกครั้ง ถึงบทรักที่ลุงพลได้ฝากเอาไว้ในกายเธอชนิดที่เรียกได้ว่าชาตินี้คงลืมไม่ลง พอคิดแบบนี้ หว่างขาเธอก็เริ่มร้อนขึ้น

"เฟิร์น?" ป้าอัญชลีเรียกชื่อเธอ ขณะกำลังจะเดินไปที่แคชเชียร์ "เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ? ป้าเห็นหนูยิ้มอยู่คนเดียว?"

"เปล่าค่ะ ๆ" เฟิร์นรีบกลบเกลื่อน เพราะไม่อยากให้ป้าอัญชลีที่เป็นญาติผู้ใหญ่รู้ว่าเธอกำลังคิดสัปดนอะไรอยู่ "หนูแค่คิดอะไรขำ ๆ เรื่อยเปื่อยค่ะ"

"โอ้!!!ตายจริง" ป้าอัญชลีอุทานขึ้นมา "พอดีลูกสาวป้าเค้าอยากกินคริสปี้โดนัท เดี๋ยวคิดเงินเสร็จแล้วเฟิร์นตามป้าขึ้นข้างบนหน่อยนะ"

........................................................................

หลังจากที่คิดเงินเสร็จ เฟิร์นและป้าอัญชลีก็หยิบถุงข้าวของขึ้นมาชั้นหนึ่ง มุ่งตรงไปยังร้าน Krispy Kream เพื่อซื้อของฝากไปฝากเจ้าตัวเล็ก ลูกสาวของป้าอัญชลีที่บ้าน โดยที่เฟิร์นไม่ทันคาดคิดมาก่อนว่า หมอพลอยพรรณและพิมพาภรณ์กำลังนัดคุยถึงธุระสำคัญของเจ้าบิ๊กอยู่

"หมอพลอย สวัสดีค่ะ" เฟิร์นพนมมือไหว้หมอพลอยที่นั่งกับพิมมี่ "มาทำอะไรที่ห้างเซ็นทรัลคะพี่หมอ?"

"หมอมาทำธุระนิดหน่อยจ๊ะเฟิร์น" หมอพลอยยิ้ม ส่วนพิมมี่ก็มองหน้าเฟิร์นตาไม่กระพริบเพราะจำหน้าได้

"เธอ ๆ เราจำเธอได้!!!" พิมมี่เอ่ยปากทักเฟิร์นก่อน "เธอนี่เองที่เราถามทางเมื่อวันก่อน รู้จักกับหมอพลอยด้วยเหรอคะ?"

[tal112511]

ความลับเกือบแตก

[mysecret]

เริ่มวุ่นขึ้นทุกที เอาใจช่วยลุง

[ชอบอ่าน]

ไม่นึกว่าจะมีภาคต่อ มาคิดดูอีกทีเรื่องนี้มันต้องยาวเเน่ๆ แต่ที่เเน่ๆขอให้จัดยายอุ๊กับหมอพลอยเเบบหนักๆสักดอกเถอะ

[careboomz]

โอ้วพิมมี่ ไปทักยัยเฟิร์นทำไม ยิ่งกำลังคึก เดี๋ยวโดนลากไปฉิ่งฉับทัวร์ อิอิ ขอบคุณครับ