อสูรพลิกฟ้า NTR ตอนที่ 5 แดนลำนำเหมันต์

[Oumale]

แนะนำตัวละคร
มู่เซวียนหยิน - หนึ่งในนางเอกของเรื่องอสูรพลิกฟ้า อดีตเคยเป็นอาจารย์ของหยุนเช่อ อดีตเจ้าพิภพแห่งแดนลำนำเหมันต์ มีนิสัยเย็นชา แต่ที่จริงเป็นคนใจอ่อน คอยสั่งสอนและปกป้องหยุนเช่อตอนอยู่บนแดนเทพใหม่ ๆ ภายหลังมีเหตุการณ์ให้ได้เสียกันจนเกิดความรัก เมื่อหยุนเช่อขึ้นเป็นจักรพรรดิสูงสุด นางได้รับตำแหน่งสนมอย่างเป็นทางการ
มู่ปิงหยุน - น้องสาวแท้ ๆ ของมู่เซวียนหยิน เจ้าพิภพแดนลำนำเหมันต์คนปัจจุบัน เป็นคนที่พาหยุนเช่อขึ้นแดนเทพครั้งแรก

-----------------------------------------------------------------

ตอนทั้งหมด
อสูรพลิกฟ้า NTR ตอนที่ 1 คำเชิญของราชินีมาร
https://xonly8.com/index.php?topic=268782.0
อสูรพลิกฟ้า NTR ตอนที่ 2 คำตอบของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์
https://xonly8.com/index.php?topic=268805.0
อสูรพลิกฟ้า NTR ตอนที่ 3 สุนัขของจักรพรรดินี
https://xonly8.com/index.php?topic=268902.0
อสูรพลิกฟ้า NTR ตอนที่ 4 ปรมันตร์สิ้นท่า
https://xonly8.com/index.php?topic=268939.0

--------------------------------------------------------------------

บทที่ 5 แดนลำนำเหมันต์

     อึดใจที่ฉืออู๋เหยามาถึงแดนลำนำเหมันต์ มันก็ราวกับว่านางได้ย้อนกลับไปมณทลเทวะอุดรซึ่งเป็นบ้านเกิด ด้วยดวงวิญญาณที่ผูกติดอยู่กับมู่เซวียนหยินมาเป็นเวลาถึงหนึ่งหมื่นปี แดนลำนำเหมันต์แห่งนี้จึงไม่ต่างจากบ้านหลังที่สองของนาง ทว่า...ช่างน่าขันที่ต้องบอกว่าร่างจริงของฉืออู๋เหยากลับเคยมาที่นี่ไม่กี่ครั้ง
     
     ฉืออู่เหยาซ่อนรัศมีพลังของนางอย่างระมัดระวัง จากฐานะสูงส่งอย่างราชินีปีศาจของนาง หากถูกค้นพบว่ามาเยือนแดนลำนำเหมันต์ มันย่อมทำให้เกิดความโกลาหลวุ่นวายอย่างไม่ต้องสงสัย

     ฉืออู่เหยาเฝ้ามองบรรดาศิษย์ของพรรคเทพหงส์น้ำแข็งที่ยังคงทำกิจวัตรของตัวเองตามปกติ นางจึงรู้ว่าหยุนเช่อก็แอบมาที่นี่เป็นการลับเช่นกัน
     ไม่นานหลังจากมาถึง ขณะที่ฉืออู่เหยากำลังเข้าใกล้วิหาร ในตอนนั้นเอง...

     ตูม!!

     ประตูหลักของวิหารพลันถูกบางสิ่งระเบิดจนเปิดออก และบางสิ่งที่ทำลายประตูนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหยุนเช่อ สามีของนางผู้เป็นมหาจักรพรรดิสูงสุดเพียงหนึ่งเดียวในแดนเทวะทั้งสี่

     ฉืออู่เหยาคล้ายไม่แปลกใจที่เห็นเหตุการณ์นี้

     "เซวียนหยิน! ฟังคำอธิบายของข้าก่อน ข้า..."

     ก่อนที่หยุนเช่อจะพูดจบ ลิ่มน้ำแข็งหลายเล่มก็พุ่งทะลุออกมาจากวิหาร เห็นดังนั้นหยุนเช่อก็รีบพลิ้วกายหลบอย่างไม่คิดชีวิต ซึ่งอันที่จริง ในฐานะจักรพรรดิผู้แข็งแกร่งที่สุด หยุนเช่อย่อมทำลายลิ่มน้ำแข็งเหล่านี้ได้อย่างไม่ยากเย็น แต่สถานการณ์นี้การหลีกเลี่ยงอย่างประณีประนอมย่อมดีกว่าต่อสู้แตกหักอย่างเห็นได้ชัด

     "ไสหัวไป! หากครั้งหน้าเจ้ายังกล้ามีความคิดโสมมเช่นนี้อีก ข้ารับรองว่าจะหักขาเจ้าอย่างไม่ลังเล!"

     คล้อยหลังมู่เซวียนหยินในวิหารเอ่ยจบ นางก็โบกมือใส่ประตูวิหารให้กลับมากระแทกปิดดังปัง

     มู่เซวียนหยินสมควรเป็นสตรีคนเดียวในโลกที่สามารถกล่าววาจาดุดันต่อหยุนเช่อได้อย่างตรงไปตรงมาโดยที่ฝ่ายชายไม่กล้าต่อต้าน

     หยุนเช่อผู้ถูกทิ้งไปหน้าประตูถอนหายใจและยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ

     "อู๋เหยา เจ้าอยู่ที่นี่ใช่รึไม่?"

     หยุนเช่อไม่ได้หันกายกลับ สายตายังคงจับจ้องประตูวิหารพลางกล่าวคำ

     ฉืออู๋เหยาพลันปรากฏตัวอย่างแช่มช้าจากด้านข้าง

     "ไฉนเจ้าจึงมาช้านัก? หากเจ้าอยู่ที่นี่พร้อมกัน บางทีอาจสามารถช่วยข้าเกลี้ยกล่อมเซวียนหยินได้"

     "หุหุ เรื่องนี้เจ้าไม่อาจตำหนิข้าได้ ใครใช้ให้เจ้ามีความชอบวิปริตกับผู้หญิงของตน กระทั่งเซวียนหยินที่จริงใจต่อเจ้าที่สุดก็ยังไม่ละเว้น ไม่แปลกที่จะถูกปฏิเสธ ทว่าเจ้าไม่ต้องเสียดายไป ข้ามีผลพวงอันดีที่พึ่งเก็บเกี่ยวไปสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อครู่มาทดแทน"

     "ผลพวงอันดี? ผลพวงอันดีเช่นไร?"

     ครั้นได้ยิน หยุนเช่อก็สลัดความมัวหมองก่อนหน้าทิ้ง

     "หลังจากเจ้าถูกเชียนหยิงดูแคลนจนรีบหนีมา ข้าก็ถือโอกาสพานางไปพบ 'คนผู้นั้น' และปล่อยให้เชียนหยิงสัมผัสประสบการณ์สุดล้ำค่าแล้ว"

     "ว่ากระไร!?"

     หยุนเช่อตกตะลึง มันย่อมรู้ดีว่า 'ประสบการณ์สุดล้ำค่า' ที่ฉืออู๋เหยาว่าหมายถึงอันใด

     "ฮ่าห์ เทพธิดาปรมันตร์ผู้นั้นราวกับสุนัขตัวเมียก็มิปาน ข้ายังตื่นเต้นไม่หาย น่าเสียดายที่ลืมเอาศิลาบันทึกภาพในห้องนั้นออกมา ไม่เช่นนั้นคงได้เปิดให้สามีของข้าเชยชม"

     ฉืออู๋เหยาถอนหายใจพลางนึกถึงเหตุการณ์อันดุเดือดเมื่อครู่

     ด้านหยุนเช่อพอได้ฟัง แกนกายเล็กจ้อยในกางเกงของมันก็ชูชันแข็งขันอย่างอดไม่ได้

     "ตามข้ามา เป็นเพราะเจ้าไม่ได้นำศิลาบันทึกภาพมาด้วย เจ้าก็ต้องเล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียด"

     หลังจากเอ่ยจบ หยุนเช่อก็รีบคว้ามือฉืออู่เหยาก่อนจะบินไปยังตำหนักที่สามสิบหกซึ่งอยู่ไม่ไกล

............................

     เวลาเดียวกัน มู่เซวียนหยินที่อยู่ในวิหารยังไม่อาจระงับความโกรธแม้จะโยนหยุนเช่อออกไปแล้วก็ตาม นางพ่นไอร้อนด้วยลมหายใจที่กระชั้นถี่ ทำเอาทรวงอกคู่โตที่ถูกปกปิดด้วยอาภรณ์หิมะสั่นสะท้านขึ้นลงตามจังหวะหายใจที่รุนแรง

     "...ท่านพี่ยังมีโทสะอยู่รึ?"

     น้องสาวของมู่เซวียนหยิน...มู่ปิงหยุนเปล่งวาจาจากด้านข้าง

     "มีอันใด? เจ้าอยากอ้อนวอนแทนมัน?"

     ฟังจบ ใบหน้างามของมู่ปิงหยุนก็แดงปลั่งเล็กน้อย

     "หามิได้...เป็นที่เข้าใจว่าบุรุษย่อมมีเจ็ดอารมณ์และหกความปรารถนา แต่ในส่วนของหยุนเช่อ...มันค่อนข้าง...ประหลาด"

     มันถึงขั้นอยากให้พี่สาวของนางซึ่งเป็นภรรยาของตัวเองมีสัมพันธ์สวาทกับผู้อื่น...ผู้ชายคนอื่น

     "เหอะ เป็นการดีที่เจ้าตระหนัก ข้าจะกักตน เจ้ากลับไปที่วังสามสิบหกก่อน"

     "เอ่อ..."

     กล่าวจบ มู่เซวียนหยินพลันหันหลังและจากไป ปล่อยให้มู่ปิงหยุนยืนอย่างโดดเดี่ยวในวิหาร

     "...การถูกภรรยานอกใจมันรู้สึกดีงั้นรึ?"

     เป็นที่ทราบกว่าว่ายากนักที่สตรีพรรคเทพหง์น้ำแข็งจะมีความรัก โดยเฉพาะมู่ปิงหยุนที่ไม่เคยข้องเกี่ยวความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง แต่ครั้นนางได้ยินสิ่งที่หยุนเช่อบอกต่อมู่เซวียนเรื่องความชอบที่จะให้คนรักหลับนอนกับชายอื่น หัวใจที่แข็งกระด้างของนางก็สั่นคลอนอย่างไม่รู้ตัว

     ทันใดนั้นมู่ปิงหยุนอดไม่ได้ที่จะเริ่มจินตนาการถึงพี่สาวอันสูงส่งของนางขณะถูกบุรุษย่ำยีต่อหน้าหยุนเช่อ แต่เมื่อมีสติอีกครั้งมู่ปิงหยุนก็เร่งส่ายหัว

     "น่ารังเกียจสิ้นดี..."

     เมื่อมู่ปิงหยุนกำจัดความคิดไม่สู้ดีในใจออก นางก็ส่ายร่างเดินออกจากวิหาร โดยหารู้ไม่ว่าตำแหน่งที่นางเคยยืนปรากฏหยดน้ำปริศนาสองสามหยดอยู่บนพื้น ชัดเจนจนเห็นได้ด้วยตาเปล่า แต่ไม่นานนักมันก็จับตัวเป็นน้ำแข็งและสลายหายไปเป็นละออง

........................................

     หยุนเช่อนำฉืออู๋เหยาไปที่ห้องรับแรงแห่งหนึ่งในวังที่สามสิบหก พริบตาที่ทั้งสองมาถึง เบื้องหลังประตูยังไม่ทันได้กางปราการปิดกั้งเสียงลอดผ่าน หยุนเช่อก็ไต่ถามฉืออู๋เหยาอย่างกระตือรือร้นในหัวข้อของเชียนเย่หยิงเอ่อร์และชางชื่อเทียน

     กระนั้นดูเหมือนฉืออู๋เหยาจะไม่รีบร้อน หลังจากเดินสำรวจไปรอบห้อง นางค่อยกลับมาหาหยุนเช่อและเอื้อมมือกดกางเกงของมัน

     "ไอหยา? ท่านสามีจักรพรรดิหยุนผู้ยิ่งใหญ่ของข้าถึงกับแข็งขนาดนี้ทั้งที่ข้าไม่ได้กระตุ้นด้วยซ้ำ"
ฉืออู่เหยาพูดจบไม่นาน นางก็รู้สึกว่าฝ่ามือที่กดอยู่จู่ ๆ ก็กระตุก และทันใดนั้นก็สัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นเล็กน้อยผ่านผิวหนัง

     "ต้องขอบคุณราชินีของข้าที่ฝึกปรือมาอย่างดี ทำเอาข้าเสร็จสมแบบที่ไม่ทันตั้งตัวเลย"

     ฉืออู๋เหยาบรรจงถอดกางเกงของหยุนเช่อออกจากอย่างนุ่มนวล เป็นผลให้เชื้อบุุรุษยืดยาวดั่งเส้นด้ายระหว่างกางเกงกับแกนกาย แต่เนื่องจากคุณภาพของเหลวไม่เข้มข้นพอ ด้ายเส้นนี้จึงขาดผึงอย่างรวดเร็ว

     "นี่คือเมล็ดพันธุ์ของจักรพรรดิหยุน แม้ว่ามันจะเจือจางมาก แต่ก็ไม่อาจปล่อยให้สูญเปล่าเช่นนี้"

     ฉืออู่เหยาใช้นิ้วปาดน้ำเชื่อที่ติดอยู่ด้านในกางเกง ทว่าน่าเสียดายที่เชื้อความเป็นชายนั้นมีน้อยมากและส่วนใหญ่ยังถูกดูดซับเข้าไปในเนื้อผ้าของกางเกง จึงแทบไม่มีอะไรติดมือกลับมา

     "หืม...ยังไม่พอ...ไม่ใกล้เคียงสักนิด...ไม่เพียงแต่ปริมาณจะน้อยแถมยังเจือจางดุจน้ำ ลำพังการปลดปล่อยของชางชื่อเทียนเพียงครั้งเดียวยังได้น้ำที่เข้มข้นและจำนวนมากกว่าเจ้าหลายเท่า เห็นทีคงต้องลองดูว่าในหนอนตัวน้อย ๆ นี้จะยังมีพละกำลังเหลืออยู่สักเท่าใด"

     เมื่อฉืออู่เหยาเลียเชื้อบุรุษบาง ๆ บนนิ้วของนาง ความไม่พอใจก็วาดอยู่ในสายตา นางพลันใช้นิ้วอันอ้อนช้อยควักแกนกายตัวน้อยของหยุนเช่อออกมาและค่อย ๆ ประคองใส่ปากก่อนจะดูดกลืนอย่างแรง

     ถึงอย่างนั้น ต่อให้ฉืออู๋เหยาจะพยายามสักเพียงไรเพื่อดึงดูดเมล็ดพันธุ์ของหยุนเช่อออกมาให้มากขึ้น แต่ผลลัพธ์ก็ยังไม่เป็นที่น่าพอใจ ฉืออู๋เหยาจึงสอดนิ้วยาวเรียวของตนเข้าไปในทวารหนักของหยุนเช่อและกดจุดกระสันดุจเดียวกับที่ทำกับชางชื่อเทียน

     "อา..."

     หยุนเช่อแหงนหน้าขึ้นมองเพดานอย่างเลื่อนลอย ปากของเขาเปิดออกจากอารามเพลิดเพลิน ร่างกายท่อนล่างขยับไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว พริบตานั้นฉืออู๋เหยาก็งัดทักษะอันชำนาญของนางโดยผ่อนลมหายใจและสูดเข้าสุดปอด

     "อา!!!!!!"

     เสียงรำพึงอย่างสบายอุราของหยุนเช่อกลับกลายเป็นเสียงร้องจากความเจ็บปวด

     การกระตุ้นของฉืออู๋เหยาคือการเค้นเอาน้ำเชื้อที่พึ่งผลิตมาใหม่ ๆ ออกจากถุงอัณฑะโดยตรง เชื้อความเป็นชายจะพลุ่งพล่านไปตามท่อลำเลียงและมุ่งสู่ปากของฉืออู๋เหยาราวกับหลุมดำที่ไร้สิ้นสุด

     หยุนเช่อบิดช่วงเอวไปมาซ้ายทีขวาทีด้วยความทรมานพร้อมกับดิ้นรน จากพลังฝีมือที่มันมี แน่นอนว่าเป็นเรื่องง่ายที่จะดึงแกนกายออกจากปากของฉืออู๋เหยา แต่มันก็ไม่อยากหักใจทำถึงขั้นนั้น

     ในไม่ช้า พวงสวรรค์ที่พอมีเล็กน้อยก็เหี่ยวเฉาในทันใด ชวนให้ผู้คนนึกสงสัยว่าลูกบอลทั้งสองถูกฉืออู๋เหยาดูดติดไปด้วยแล้วรึเปล่า
ท้ายที่สุดฉืออู๋เหยาก็คลายปากจากการอมแกนกาย เนื่องจากไม่มีอะไรเหลือให้ดูดอีกแล้ว

     "อืม...อืม...อืม"

     ฉืออู๋เหยาใช้ชิวหาเกลี่ยเชื้อชายที่อยู่ในปากอย่างระมัดระวัง พยายามลิ้มรสน้ำแห่งชีวิตที่ควรจะเข้มข้นที่สุดจากเบื้องลึก แต่ทว่า...

     "เหอะ...ถุย"

     ฉืออู๋เหยาพ่นเมล็ดพันธุ์ของหยุนเช่อลงพื้นด้วยสีหน้าผิดหวัง

     "เฮ้อ...กระทั่งแบบนีัก็ยังใสเป็นน้ำ น่าสมเพชเกินไปแล้ว เจ้ารู้ตัวบ้างรึไม่...สามีข้า"

     หยุนเช่อฝืนรั้งฝีเท้าที่เดินกะโผลกกะเผลกไม่ให้ทรุดลง มันมองดูหยาดน้ำที่ฉืออู๋เหยาพึ่งบ้วนทิ้ง พวกมันผสมผสานระหว่างน้ำขาวข้นและน้ำลายของฉืออู๋เหย่า แต่หากเพ่งพิจดูให้ดีจะเห็นว่าน้ำลายของฉืออู๋เหยามีมากกว่า

     "ฮ่าฮ่า...เจ้าช่วยบอกข้าเรื่องของหยิงเอ๋อร์กับชางชื่อเทียนได้รึยัง?"

     หยุนเช่อกลบเกลื่อนด้วยความอาย ถ้าไม่ใช่ว่ามันฝึกมหาวิถีโพธิสัตว์จนบรรลุ ร่างกายนี้คงไม่อาจทนทานจนหมดสติไปแล้ว

     "ท่านสามี เจ้าพึ่งเสร็จสมอารมณ์หมายไปหมาด ๆ ยังจะมีแก่ใจฟังเรื่องราวสุดรัญจวนของเชียนหยิงยามนอกใจเจ้าอยู่อีกรึ?"

     "เรื่องนั้นกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกัน ยิ่งไปกว่านั้น..."

     ฉืออู๋เหยาจ้องมองแกนกายของหยุนเช่อที่แข็งตัวอีกครั้งจากสภาพนุ่มนวลสิ้นแรง ที่สำคัญภายในพวงสวรรค์ที่เหี่ยวเฉาก็เริ่มกลับมาเต่งตึงจนคืนสภาพเดิม

     "หุหุ สมกับเป็นชายที่บรรลุมหาวิถีโพธิสัตว์จริงแท้ พรสวรรค์เหล่านี้การมาอยู่กับเจ้าช่างไร้ประโยชน์เหลือเกิน หากชายอื่นฝึกฝนได้ถึงขั้นนี้ มันคงสามารถกดข้าลงบนเตียงและกระแทกกระทั้นได้อย่างต่ำสามวันสามคืน บดขยี้ข้าจนไม่เหลือเคล้าราชินีปีศาจผู้สูงส่งอีกเลย"

     วาจาของฉืออู๋เหยาเปี่ยมไปด้วยถ้อยคำเสียดสี แต่ก็ไม่ได้ทำให้หยุนเช่อคิดมากแต่อย่างใด สายตาที่เผยความปรารถนาอันแรงกล้าของมันส่งผลให้ฉืออู๋เหยาต้องถอนหายใจเบา ๆ

     "ในเมื่อเจ้าอยากรู้มากนัก..."

     ฉืออู๋เหยาค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าออก เผยหน้าอกอวบอัดและร่องรักที่เปียกชื้นต่อหน้าหยุนเช่อ จากนั้นกางขาออกเป็นลักษณตัว M อย่างอล่างฉ่าง

     มันถูกใช้งานแทบจะทั้งวัน จึงฉ่ำเยิ้มอยู่เสมอเพื่อให้ง่ายต่อการสอดใส่ ไม่ว่าจะกับใครหรือที่ไหน นางจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่อวัยวะส่วนตัวนี้แห้งสนิทคือเมื่อไหร่

     "ถ้าสามีไม่ได้ความของข้านำหนอนน้อยตัวนั้นใส่เข้ามาได้ ข้าจะบอกให้ฟังว่าเชียนหยิงสนุกกับมังกรยักษ์ของชางชื่อเทียนอย่างไร"

     เห็นได้ชัดว่าฉืออู๋เหย่าไม่คิดจะพูดง่าย ๆ กระนั้นหยุนเช่อไหนเลยจะสนใจ บัดนี้มีสตรีกางขาอยู่ตรงหน้าเพื่อรอการเสพสม จะยังมีเรื่องอะไรน่าสนใจไปกว่านี้อีก ?

     หยุนเช่อเบียดกายเข้ามาระหว่างขาของฉืออู๋เหยา พยุงแกนกายที่อ่อนนุ่มอยู่เล็กน้อยแม้จะแข็งตัวเต็มที่ ก่อนจะสอดเข้าไปในร่องสวาทอย่างมั่นใจ

     "เอ่อ...จะว่าเยี่ยงไรดี อู๋เหย่า...เจ้าหลวมกว่าเก่าใช่รึไม่?"

     หยุนเช่อจำได้ว่าตอนมันเปิดบริสุทธิ์ฉืออู๋เหยาครั้งแรก ความคับแน่นในช่วงล่างของนางยอดเยี่ยมเหนือคำบรรยาย แต่ตอนนี้หยุนเช่อไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากความอบอุ่นและความชื้นหลังจากใส่เข้าไป ไหนเล่าการตอดรัด สัมผัสของพนังเนื้อที่ยืดหยุ่นก็ไม่มี หยุนเช่อไม่รับรู้ความรู้สึกเหล่านั้นราวกับจมอยู่ในหลุมกว้างก็ไม่ปาน

    "ใครใช้ให้แท่งหยกของชางชื่อเทียนที่เจ้าหามาให้ข้าใหญ่โตปานนั้น นับแต่วันที่ข้าเสียความบริสุทธิ์ให้เจ้า ข้าก็ถูกสุนัขบ้าตนนั้นขย่มอยู่บนเตียงของเราทุกวัน ทดแทนเจ้าที่ใช้การไม่ได้ ทำเอาเจ็บอยู่นานกว่าจะคุ้นชิน แล้วเป็นอย่างไร ผ่านมาหลายเดือนเจ้าถึงได้ใช้ร่างของภรรยาอีกครั้ง เปลี่ยนไปจนจำไม่ได้เลยรึ อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่ชอบ?"

      

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[applej2k]

อันนี้เป็น แฟนฟิค หรือในเนื้อเรื่องจริงๆครับ 
ขอบคุณครับ

[redarmy1998]

งานนี้ต้องมีรุมแน่นอน

[donlayutza]

โอ๊ย เกือบจะลืมชือ ตัวละคร นิยายหลัก ก็ดอง มา 2 ปี เนื้อเรื่องถึงไหนละเนี่ย  มาๆ แม่นางมู่

[kodzilla]

ทำไมเฮียหยุนถึงใช้การไม่ได้ปานนี้?

[Wichana]

ยังจะมีใครมาแอบดูความไม่ได้เรื่องอีกหรือ

[leexiaopai1]

หายไปนานเลย นึกว่าจะไม่มาลงต่อแล้ว ขอบคุณครับ

[DrHanaBKK]

หยุนเซ่อมาแล้ว...ดีจัง

[review1972]

โชคดีสุดๆวันนี้กลับมาได้อ่านอีกครั้ง ลงอีบุคไปเลยครับ

[Kitti2504]

อสูรกลับมาพลิกฟ้าแล้ว

[pongsap]

จ้าวยุทธแต่ไม่เอาอ่าว

[skynaza]

หยุนเอย ภาคนี้อ่อนด๋อยมากๆ

[keng1475]

น่าจะแฟนฟิค

[huangdi]

หยุนเช่อนี่ใช้ได้เลย เป็นคนกล่อมเอง แต่ดูท่าไม่สำเร็จ แล้วจะให้ใครมากล่อมดี

[Mix_Xer]

อันนี้คนที่เขียน เขาอัพตอนใหม่แล้วเหรอครับ แล้วจะมีมาอีกกี่ตอน ก่อหน้านี้ทิ้งช่วงนานมาก ค้างสุดๆ