วุ่นรัก นักเปิดซิง ตอนที่ 17: ศตรูหัวใจ

[KaohomLM]

   "สำหรับความคืบหน้าเรื่องเหตุระเบิดที่เกิดขึ้นใจกลางกรุงเทพเมื่อวานนี้นะคะ ทางผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ แถลงว่า เป็นฝีมือของกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบ ที่หวังผลประโยชน์ทางการเมืองค่ะ ส่วนคำกล่าวอ้าง ที่ว่ามีผู้พบเห็นสัตว์ประหลาดออกมาเพ่นพ่านรอบที่เกิดเหตุนั้น ท่าน ผบตร. บอกว่า เป็นเพราะการใช้สารเสพติดที่มีฤทธิ์หลอนประสาท...."
   "เปิดเสรีกัญชาแล้วก็อย่างเงี้ย" ชาคริตพึมพำกับตัวเอง
   ก๊อก ก๊อก ก๊อก
   ชาคริตหยิบรีโมตขึ้นมากดปิดโทรทัศน์ แล้วหันไปหาประตู
   "เข้ามาครับ"
   ครืดดดดดดดด
   ประตูห้องเลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นสาวน้อยสองคนในชุดนักเรียนที่ยืนอยู่หน้าประตู
   สาวที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นร่างสูงสง่า ผมยาวถึงบั้นท้ายงอน หน้าตาสวยหวาน มีสง่าราศี ขณะที่สาวแว่นผมหางม้าที่ยืนอยู่ข้างหลังก็สวยสมบูรณ์แบบจนแม้แต่สาวร่างสูงก็เทียบไม่ติด
   "ญา....น้ำฟ้า" ชาคริตเรียก
   ราชณิญากับน้ำฟ้าเดินเข้ามาในห้อง แล้วเลื่อนประตูปิดตามหลัง
   "พี่ชาคริตเป็นยังไงบ้างคะ" ราชณิญาถาม พลางก็จ้องไปที่ขาที่หุ้มไว้ด้วยผ้าพันแผลหนาเตอะของชาคริต
   "เริ่มเจ็บน้อยลงแล้ว หมอบอกว่าพรุ่งนี้อาจให้ลองลุกยืน" ชาคริตบอก "ขอบคุณน้องญาที่เป็นห่วงนะครับ"
   "นี่" น้ำฟ้าทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง หยิบกระเป๋าถือออกมาแล้วดึงกระดาษปึกใหญ่ยื่นให้ชาคริต "ชีทสรุปเนื้อหาบทเรียนในอาทิตย์แรก ทุกวิชา ทั้งอาทิตย์ ชั้นทำมาให้นาย"
   "ขอบคุณมากนะ น้ำฟ้า" ชาคริตรับชีทมาจากมือที่สั่นเทาของน้ำฟ้า
   "หึ" น้ำฟ้าหัวเราะในคอทีหนึ่ง "ชั้นเป็นหัวหน้าห้องนาย ก็เลยเป็นหน้าที่ชั้น อีกอย่างชั้นเป็นคนเดียวในโรงเรียน ที่เรียนเก่งกว่าชาคริต ก็ต้องทำตัวให้สมสิ จริงไหม แต่ถ้าชั้นปล่อยให้นายไม่ได้เรียนเลยทั้งอาทิตย์ ชั้นก็โกงนายนะสิ ชั้นอยากจะให้นายรู้ไว้ ว่าถึงนายทำดีที่สุด ก็ยังสู้ชั้นไม่ได้หรอก หุหุหุหุหุ"
   ชาคริตไล้มือไปบนหน้ากระดาษเบา ๆ เขาไม่อยากจะเชื่อเลย ว่านิ้วเรียวบางของน้ำฟ้าจะเคยเลื่อนผ่านหน้ากระดาษเหล่านี้ จดบันทึกถ่ายทอดเอาความรู้ที่อาจารย์สอน เพื่อนำมาสรุปให้เขา ความคิดนี้ทำให้ชาคริตอดยิ้มไม่ได้
   ราชณิญามองพี่ชาคริตกับพี่น้ำฟ้า นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นพี่ชาคริตทำหน้าสุขสมขนาดนี้ ชาคริตกับน้ำฟ้าเป็นอะไรกันแน่นะ เธออดสงสัยไม่ได้ ยิ่งเห็นว่าเธอถูกลืมแค่ไหนเมื่อน้ำฟ้าเข้ามา เธอยิ่งน้อยอกน้อยใจเข้าไปใหญ่ นี่หนูเป็นแฟนพี่ชาคริตนะ แล้วยัยแว่นหน้าจืดนี่เป็นใคร มาจากไหน ทำไมให้กระดาษไปปึกเดียวพี่ชาคริตฟินขนาดนี้
   "อะแฮ่ม" ราชณิญากระแอม เรียกความสนใจจากพี่ชาคริต
   "ญา นั่งลงก่อนสิ ยืนทำไม" ชาคริตถาม
   "ค่ะ เอ่อ....หมอบอกไหมคะ ว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่" ราชณิญานั่งลงบนเก้าอี้อีกตัว (ที่อยู่ห่างจากเตียงพี่ชาคริตมาอีกหน่อย) แล้วถาม
   "ถ้าไม่มีปัญหาอะไรเพิ่มเติม ก็...น่าจะปลายอาทิตย์หน้าเลย" ชาคริตบอก
   "โหหหหห"
   "นี่ชั้นต้องสรุปแบบนี้ให้นายอีกอาทิตย์นึงเหรอเนี่ย....ชาคริต นายติดหนี้ชั้นนะ"
   "แน่นอน น้ำฟ้า เรารู้ดี" ชาคริตคราง ตาเป็นประกายจับจ้องที่หน้าแดงก่ำของน้ำฟ้า
   อีกแล้ว อีกแล้ว หวานกันอีกแล้ว เห้ยยยยยย นี่ชั้นแฟนพี่ชาคริตนะ ยัยแว่น!
   แต่เธอก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าเธอไม่ควรแอบว่าพี่น้ำฟ้าแบบนั้นในใจ วันนั้น ถ้าไม่ได้น้ำฟ้า เธอกับพี่ชาคริตอาจจะตายไปแล้วก็ได้

   วันนั้น
   "เอาหละ มึงถอยไปได้แล้ว ไอ้ว่าน" ไอ้โฮมสั่ง "ถึงฉากเด็ดแล้ว วันนี้ กูจะเสียบหีมึง อย่างที่กูน่าจะได้ทำตั้งแต่ปีที่แล้ว รักนวลสงวนตัวมากนักนะ เล่นตัวฉิบหาย ไม่เคยยอมให้กูเอา กัดควยกูจนขาด วันนี้แหละ ควยของกูจะเปิดซิงมึงให้หีบานเลย"   
   มันเดินประคองควยใหญ่ยักษ์ของมันมา และจ่อหัวบานไปแนบชิดกับร่องสวาทที่เปียกชุ่มแต่ปิดสนิทของราชณิญา
   "อย่านะ อย่า ไม่เอาแบบนี้ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" เธอกรีดร้อง พยายามดิ้นจนเชือกบาดลึกเข้าไปในเนื้อ เลือดไหลนองเป็นสาย
   โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!
   เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
   ประตูกระจกแตกกระจาย ร่างสูงพุ่งพรวดเข้ามาในห้องก่อนจะร่วงลงไปกองกับพื้น ไอ้โฮมกับไอ้ว่านสะดุ้ง โชคดีที่ไอ้โฮมสะดุ้งถอยหลัง ถ้าสะดุ้งไปข้างหน้าควยลำเขื่องของมันคงมุดเข้ามาในน้องสาวของเธอแล้ว
   "เห้ยยยยย อะไรว๊ะะะะ" ไอ้โฮมร้อง
   "ใครว๊ะ" ไอ้ว่านถาม มันหยิบมีดออกมา และเดินไปดูร่างสูงที่กองอยู่กับพื้น "เห๊ยยยย ลูกพี่ เลือดท่วมเลยยยยยยย"
   กระจกประตูที่แตกหลายชิ้นเสียบลึกอยู่ที่ขาชาคริต เลือดข้น ๆ พุ่งทะลักออกมาเป็นสายจนนองท่วมพื้น
   "เห้ย เอาไงดีว๊ะ" ไอ้โฮมร้อง มันมองหน้าเด็กหนุ่มที่อยู่ ๆ ก็พุ่งเข้ามาในห้องด้วยความตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ชาคริตเริ่มหน้าซีดจากการเสียเลือด
   "ห้ามเลือดให้มันก่อนไหม ลูกพี่" ไอ้ว่านถาม
   "เออ เออ....................เอาอะไรห้ามว๊ะ" ไอ้โฮมถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
   "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ เหี้ย เลือดโคตรเยอะเลย" ผ้าขี้ริ้วที่ไอ้ว่านเอาไปประคบขาชาคริตชุ่มแล้ว แต่เลือดยังไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย ชาคริตเริ่มช็อค ตาเหลือก ตัวสั่นเทา
   "แม่งตายแน่เลยว่ะ" ไอ้โฮมร้อง "หนีเถอะ"
   "หยุดนะ!! นี่ตำรวจ!!!" ตำรวจสองนายวิ่งเข้ามาในห้อง เอาปืนจ่อไอ้โฮมกับไอ้ว่าน สาวแว่นหน้าจืดวิ่งตามเข้ามาติด ๆ
   "กรี๊ดดดดด ชาคริต อะไรเนี่ย ชาคริต อยะ อย่าเป็นอะไรไปนะ" น้ำฟ้าถลาร่างลงไปกอดชาคริตที่นอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น
   "มีผู้บาดเจ็บ เสียเลือดเยอะมาก ขอรถฉุกเฉินด่วน" ตำรวจนายหนึ่งพูดใส่วิทยุ

   เวลาสองสามวันหลังจากนั้นผ่านไปเหมือนฝันร้าย ชาคริตเข้าห้องฉุกเฉิน ไอ้โฮมกับไอ้ว่านเข้าห้องขัง ส่วนราชณิญากับน้ำฟ้าได้แต่นั่งกุมมือกันร้องไห้ พูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก
   แต่มันก็ผ่านไปได้
   สองสาวโผเข้ากอดกันแน่นตอนที่หมอออกมาบอกว่าชาคริตอาการปลอดภัยแล้ว
   แต่ก็ไม่ได้แปลว่ายัยพี่แว่นจะมีสิทธิ์มาแย่งพี่ชาคริตนะ!!!

   เหมือนชาคริตจะไหวตัวทันว่าราชณิญากำลังพลุ่งพล่านแค่ไหน จึงหันหน้ามาหาเธอบ้างแล้วเอ่ยปากถาม
   "เมื่อวานแข่งละครใช่ไหมครับ"
   "ค่ะ นี่กลับมาถึงโรงเรียนหนูก็รีบมาโรงบาลเลยเนี่ยแหละค่ะ" ราชณิญารีบบอก – ยังอุตส่าห์มาเจอยัยแว่นหน้าจืดที่หน้าโรงบาลอีก
   "แล้วผลเป็นไงบ้างครับ"
   "ผลเหรอ เหอะ เหอะเหอะ" ราชณิญาหัวเราะแห้ง ๆ "พี่ชาคริตลองทายซิ หนูบอกใบ้นิดนึง พี่กริช เล่นเป็นพระเอก ต้องถือบทขึ้นไปอ่านบนเวที พี่คุณที่มาเป็นพ่อนางเอกแทนพี่กริชก็จำบทไม่ได้สักตัว"
   "โหหหหหห"
   "กรรมการเรียกไปถามเลยอ่ะ ว่าเล่นเฮงซวยแบบนี้ผ่านรอบแรกมาได้ยังไง"
   "แล้วเราบอกไปว่าไง"
   "อาจารย์ธิดาก็พยายามอธิบาย ว่าพระเอกตัวจริงไปช่วยสาวโดนฉุด แล้วตัวเองบาดเจ็บ ยังนอนโรงบาลอยู่ – แต่ไม่ได้บอกหรอกว่าคนที่ถูกฉุดคือหนู" ราชณิญาบอก "แล้วหนูก็เอาวิดีโอที่เราถ่ายตอนซ้อมให้กรรมการดู เขาก็บอกอยู่ ว่าเราเล่นดี แต่เขาก็ต้องตัดสินจากที่เขาเห็นบนเวที ไม่ใช่ที่เราเอาไปให้ดูหลังฉาก - เราได้คะแนนน้อยสุดเลยในทุกโรงเรียนที่เข้ารอบสุดท้าย"
   "โหหหหหหหหหห"
   "เสียดายเนอะ ถ้าพี่ชาคริตได้ไป เราน่าจะชนะ หนูว่า"
   "หรืออย่างน้อย ก็ได้ดีกว่านี้" ชาคริตบอก "เสียดายนะ อุตส่าห์ซ้อมหนักทั้งปิดเทอมเลย"
   ชาคริตหันกลับไปหาน้ำฟ้า "แล้วน้ำฟ้าล่ะ ไปแข่งคณิตมาเหมือนกันใช่ไหม"
   "ชั้นได้ที่สองของประเทศ" ยัยหน้าจืดยืดอกแบน ๆ ด้วยความภาคภูมิใจ "ปีที่แล้ววิทย์นายได้แค่ที่สามเอง"
   "ปีที่แล้วน้ำฟ้าตกรอบแรกไม่ใช่เหรอ" ชาคริตถาม ยัยแว่นเบะปาก
   "ลุงเต่าเป็นไงบ้าง" ชาคริตหันกลับมาถามราชณิญา
   "กระดูกหักหลายซี่ค่ะ แต่หมอบอกว่าหายสนิทได้" ราชณิญาบอก "หนูกับพ่อแม่เอากระเช้าไปไหว้ขอบคุณลุงมาแล้ว"
   วันที่สองหลังจากที่ชาคริตออกจากห้องฉุกเฉินมาได้ ราชณิญากับพ่อแม่ก็มาเยี่ยมเขาแล้วรอบหนึ่ง พ่อแม่ของเธอขอบคุณเขาจนนับรอบไม่ถ้วน แถมยังฝากฝังราวกับเขาจะเป็นสามีในอนาคตของราชณิญาก็ไม่ปาน ดูเหมือนว่าวันนั้นครอบครัวนี้จะถือโอกาสไปเยี่ยมลุงเต่ามาด้วย
   "ลุงเต่าไม่อยู่ โรงเรียนสกปรกขึ้นเยอะ" น้ำฟ้าบอก "พี่อ้น ภารโรงอีกคนขี้เกียจจะตาย วัน ๆ เอาแต่หลีเด็กผู้หญิงสวย ๆ"
   "ถึงว่า เขาเคยทักหนู.....แต่ไม่เคยทักพี่น้ำฟ้าใช่ไหม"
   "คริต ชั้นตบแฟนนายได้ไหม"
   "เชิญ"
   "ตบหนู หนูตบขาพี่ชาคริตจริงด้วย" ราชณิญาชูมือขึ้นเหนือขาที่พันผ้าพันแผล
   "อย่าเชียวนะ!!!!" ชาคริตกับน้ำฟ้าร้องพร้อมกัน

   "เอ่อ...ต้องผ่าตัดอีกรอบไหมคะ" ราชณิญาถาม หลังจากทั้งสามเงียบไปพักใหญ่
   "ไม่ต้องแล้ว หมอบอกต่อเส้นเอ็นครบแล้ว"
   "เสียดายจัง ถ้าผ่าอีกหนูว่าจะให้เรียกหนูมาด้วยซักหน่อย"
   "ทำไมล่ะ"
   "เพราะจะผ่าตัดต้องใช้เราสองคนไง!!!!"
   ชาคริตจ้องตาราชณิญาแล้วก็เข้าใจ
   "อะ อ๋ออออ"
   "หนู ราชณิญา หรือเรียกว่า ญา"
   "ผม ชาคริต หรือ ชา"
   "จะผ่าตัด ต้องใช้......ญาชา" ทั้งสองคนประสานเสียง
   "เชิญไปเล่นในห้องดับจิตตตตตตตต" น้ำฟ้าร้อง

   ทั้งสามคนคุยเล่นกันจนเย็น สองสาวจึงได้ขอตัวออกมาจากห้องพิเศษเดี่ยวที่ชาคริตนอนพักรักษาตัวอยู่
   "เห้อออออออ" น้ำฟ้าถอนหายใจยาวเมื่อออกมาถึงหน้าโรงพยาบาล
   "เอิ่ม พี่น้ำฟ้า" ราชณิญาสะกิดสาวแว่นรุ่นพี่ที่สูงเกือบไม่ถึงคางเธอ
   "หือ"
   "ขอบคุณพี่มากนะคะ...ที่พี่ช่วยหนูในวันนั้น" ไม่ว่าจะไม่พอใจเรื่องที่ยัยแว่นหน้าจืดอี๋อ๋อกับพี่ชาคริตแค่ไหน แต่ราชณิญาก็คิดว่าเธอต้องพูดในสิ่งที่เธอไม่เคยได้มีโอกาสพูด "ถ้าพี่ไม่ไปเรียกพี่ชาคริตมาช่วยหนูในวันนั้น..."
   "ชาคริตก็คงไม่ต้องเจ็บตัว" น้ำฟ้าพูดตัดบทด้วยเสียงห้วน
   "........"
   "ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก เป็นใครก็คงทำอย่างนั้นทั้งนั้นแหละ" น้ำฟ้าส่ายหัว "แต่ถ้าซาบซึ้งในบุญคุณพี่จริง ก็ตอบแทนพี่สิ.....ไม่...ของที่พี่อยากได้ หนูให้พี่ไม่ได้หรอก"
   "อยากได้ความซิงของหนูละสิ เสียใจ หนูเก็บไว้ให้พี่ชาคริตค่ะ"
   น้ำฟ้าแยกเขี้ยว
   "ใจเย็นค่ะ ใจเย็น มันเป็นมุกเฉย ๆ" ราชณิญารีบพูด
   "ของที่พี่อยากได้จากหนู.....คือชาคริต" น้ำฟ้ายกมืออุดปากตัวเองเหมือนจะหยุดสิ่งที่พูดไปแล้ว
   ราชณิญาจ้องหน้าน้ำฟ้าด้วยสายตาขุ่นขึ้ง ความรำลึกในพระคุณสูญสิ้นไปแล้ว บัดนี้เธอคือหญิงสาวที่เปี่ยมไปด้วยความหึงหวง หึงหวงคนที่เธอเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นภัยต่อรักของเธอกับพี่ชาคริต
   "ลืมที่ชั้นพูดไปเถอะ" น้ำฟ้าบอก "ชั้นไม่ดีพอจะคู่กับชาคริตหรอก........รักกันให้ยืนยาวเถอะนะ"
   น้ำฟ้าขยับตัวจะเดินหนี แต่ราชณิญาคว้าไหล่ของรุ่นพี่เอาไว้ เธอจ้องเขม็งเข้าไปในดวงตาที่เริ่มมีน้ำตาปริ่มของยัยหน้าจืด
   "เคลียร์กันให้รู้เรื่องก่อนค่ะ พี่เป็นอะไรกับพี่ชาคริตกันแน่คะ"
   "ชั้น....ชั้นไม่รู้" น้ำฟ้าพูดเสียงแผ่ว เธอสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบขึ้น "พี่สนิทกับชาคริตมาตั้งแต่อนุบาล ประถม มัธยมต้น ช่วงนั้นเราอ่านหนังสือด้วยกันในสวนหย่อมทุกวันเลย"
   น้ำฟ้ายิ้มทั้งน้ำตาราวกับรำลึกถึงช่วงเวลาอันหวานหอมที่สุดในชีวิต
   ".....แล้วชาคริตก็บอกรักพี่ตอน ม.3"
   มือของราชณิญาที่กุมไหล่น้ำฟ้าอยู่กระตุก
   "พี่.......พี่ไม่รับรักเขา..." 
   "ตอนนั้น ตอนนั้น....ตอนนั้นพี่คิดแต่ว่า ยังเรียนอยู่....ยังไม่ควรมีแฟน" น้ำฟ้าถอนหายใจยาว "ถ้าย้อนเวลาได้ พี่จะตอบตกลงเขาไป...."
   น้ำฟ้าก้มลงมองพื้นอยู่นาน น้ำตาเป็นเม็ด ๆ หยดลงพื้น
   "พี่ทำให้ชาคริตเสียคน" เสียงของสาวแว่นสั่นเครือ "หลังอกหักจากพี่....ชาคริตก็เริ่มยุ่งกับสาวหลายคน...แต่ไม่เคยคบกับใครนาน เขา...กลายเป็นนักเปิดซิง อย่างที่หนูคงรู้ เพื่อนพี่หลายคนก็เสียตัวให้ชาคริตแล้วก็โดนทิ้ง......พี่คิดมาตลอดว่าถ้าไม่ใช่เพราะพี่...ชาคริตคงไม่...เพื่อน ๆ พี่คงไม่......"
   น้ำฟ้าเริ่มสะอื้น
   "แล้ว....แล้วพี่ก็ได้เห็นชาคริตคบกับน้องญา...คบกันนาน คบกันดี มีความสุข....ชาคริต....เริ่มกลับไปเป็นคนเก่า....คนที่พี่เคยรัก" น้ำฟ้าส่ายหัว "พี่คอยสังเกตเขาตลอดนะ...สีหน้า การวางตัว........ยิ่งตอนได้เห็นชาคริตมุ่งมั่นไปช่วยหนู พี่ก็ยิ่งคิดได้....ชาคริตคนเดิมกลับมาแล้ว..."
   "พี่น้ำฟ้า..."
   "พี่นี่มันเลวเนอะ" เสียงของน้ำฟ้าแหบต่ำ แทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ "พี่ปฏิเสธชาคริต ทำให้ชาคริตเสียคน ผลักไสไล่ส่งเขา แล้วก็เกลียดเขาในแบบที่เป็น....แต่พอน้องญาทำให้ชาคริตกลับมาเป็นคนดีคนเดิมได้.....พี่ก็จะมาแย่งซะงั้น........"
   ถึงจุดนี้น้ำฟ้าสะอื้นจนพูดจาไม่เป็นภาษา ก่อนจะปล่อยโฮออกมาราวกับเขื่อนแตก ราชณิญาอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็โอบร่างศตรูหัวใจมากอดไว้แนบอก
   "ไม่เป็นไรนะคะ ไม่เป็นไร" มือบางของเธอลูบผมของยัยหน้าจืด ขณะที่น้ำฟ้าซุกไซร้หน้าเข้ากับอกอิ่มของเธอจนเสื้อนักเรียนของเธอชุ่มไปด้วยน้ำตา "พี่ไม่ได้เลวหรอกค่ะ....อย่าร้องนะคะ"

   ขณะที่สองสาวกอดกันกลมอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล มือของชาคริตก็ลูบไล้ไปตามชีทสรุปวิชาของน้ำฟ้าด้วยความรักใคร่ ลายมือน้ำฟ้ายังเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด ตัวอักษรเล็ก ๆ จิ้มลิ้มน่ารักเหมือนเจ้าของ ตวัดปลายหางนิดนึง เขาไม่ได้เห็นตัวอักษรพวกนี้มาเป็นปีแล้ว
   เหมือนที่เขาไม่ได้คุยกับน้ำฟ้ามาเป็นปีแล้ว
   อยู่ ๆ เธอก็กลับเข้ามาในชีวิตของเขา นำความสดใสกลับมาสู่โลกที่มืดหม่นอีกครั้ง
   เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่น้ำฟ้าบอกปฏิเสธแล้ว
   เขาไม่รู้เหมือนกัน ว่าอะไรเป็นเหตุให้น้ำฟ้าเลือกจะกลับเขามาในชีวิตเขา
   แต่เขามั่นใจว่า เมื่อมีน้ำฟ้าอยู่เคียงข้าง ชีวิตของเขาจะมีแต่ดีขึ้นอย่างแน่นอนนับแต่นี้ไป

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[n_neng]

น้ำฟ้ามาแล้วเอาน้องญาไปไว้ที่ไหน ควงสองเลยครับ

[pongsap]

น้ำฟ้ากลับเข้ามาในใจชาคริต

[นิด หน่อย]

ตามไม่ทันแล้ว

[dawdom]

เลือกไม่ได้ก็สวิงไปเลยสิครับ

[dalton]

เอาแล้ว เดี๋ยวได้อีก 2 ซิง

[Himajin]

ยังไงดี

[thep59]

อ้าวน้ำฟ้ามาแล้ว แล้วจะเอาน้องญาไปไว้ที่ไหนละเนี่ย

[pin1969]

 ::Sobad::รับทั้งสองเลยสิครับ

[guang_k]

เรื่องมาทางนี้มีแนวโน้มว่าสองสาวจะเข้าใจกัน อาจจะได้คบทั้งคู่ แต่จะจบแบบไหนนี่ซิ

[Matsudaira777]

มีหวังจะรวบสองเลยไหมเนี่ย

[windy007]

จะได้จัดคู่เลยไหมเนี่ย

[mighty]

น้องญาสู้สู้.. สู้กับจิตใจตัวเอง

[865162]

ควบสองสาวเลยชาคริต สบายๆ

[R-cup]

จะเลือกใครดีละ...