ลานโล่งหน้าสำนักงานใหญ่สภาผู้พิทักษ์แฉะชื้นไปด้วยเลือด ซากศพนับสิบนอนกองกันระเกะระกะ แต่แนวรบของผู้พิทักษ์ที่เหลืออยู่ยังคงตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว เผชิญหน้ากับฝูงปิศาจราคะที่รุกคืบเข้าไป ระลอกแล้ว ระลอกเล่า ระลอกแล้ว ระลอกเล่า กำแพงแห่งหอกดาบยังคงหยัดยืนท้าทาย ทิ่มแทงปิศาจตนแล้วตนเล่าที่พุ่งเข้าไปจนสลายร่างหายไป
ไกลออกไป จากบริเวณย่านใจกลางเมือง มีเสียงโครมครามต่อเนื่องดังมาไม่ขาดสาย ข้าวหอมรู้ดีว่าพญาปิศาจกำลังอาละวาดอยู่ที่นั่น กองกำลังหลักของสภาผู้พิทักษ์เคลื่อนไปเพื่อรับศึก เหลือกำลังปกป้องสำนักงานใหญ่เพียงน้อยนิด
ซึ่งทำให้นี่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะจู่โจม
ข้าวหอมชักดาบออกมา มันเปล่งประกายสีดำสาดส่องไปทั่ว เธอเดินหน้าไป ผลักเสี่ยต้นกับการ์ดของมันออกให้พ้นทาง กวาดสายตามองแนวรบของพวกผู้พิทักษ์ด้วยสายตารังเกียจรอบหนึ่ง ก่อนจะทะยานเข้าหา ดาบเงื้อง่าอยู่ในมือ ชั่วขณะหนึ่ง เธอรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีบางอย่างพยายามเข้ามาครอบงำจิตใจของเธอ ลูกเล่นของพวกสภาอีกล่ะสิ เธอเสริมความแข็งแกร่งของพลังคาถาที่ปกป้องจิตใจของเธอ ก่อนจะพุ่งเข้าหาแนวรบของพวกสภาต่อ
เคล้ง!!!!!!!
ดาบของข้าวหอมกระทบกับโล่ใหญ่ของผู้พิทักษ์ที่อยู่แถวหน้า ดวงตาของสาวน้อยที่อยู่หลังโล่นั้นเบิกกว้างด้วยความกลัว หอกสั่นเทาแทงออกมาแต่ข้าวหอมเอาดาบปัดป้องไปได้ แปลกนะ ในใจหนึ่งของเธอรู้สึกเหมือนเธอรู้จักสาวน้อยคนนี้ได้ไงก็ไม่รู้
"ลำแสงตัดฟ้า!"
ผู้พิทักษ์หนุ่มที่ถือคทาร่ายคาถาใส่เธอ เธอปัดมันทิ้งไปง่าย ๆ แปลก เธอรู้สึกเหมือนรู้จักคนนี้อีกแล้ว
เคร้ง!!! อาศัยความสับสนของข้าวหอม สาวน้อยในเกราะทองแทงหอกใส่เธออีกครั้ง เทพอาวุธกระทบชุดเกราะที่เหนืออกข้าวหอมไปหน่อยหนึ่ง แต่ไม่สามารถทะลุทะลวงผ่านเหล็กไหลแข็งกล้าที่หลอมขึ้นมาจากพลังของมหาปิศาจทั้งเจ็ดได้ เธอหันไปตอบโต้ทันที ดาบดำสัมผัสกับโล่ทองอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ตัดผ่านโล่เข้าไป จนแขนที่รัดอยู่ใต้โล่ขาดออก เลือดสาดกระจาย ผู้พิทักษ์สาวน้อยกรีดร้องสุดเสียง
"อูซี่ ไม่นะ!" ผู้พิทักษ์หนุ่มที่ถือคทาร้อง เขายกคทาขึ้นยิงลูกไฟสีเงินเป็นสายใส่ข้าวหอม เธอไม่เสียเวลาปัดป้องด้วยซ้ำ พลังของมันช่างกระจอกจนน่าหัวเราะ เธอยกมือขึ้นมา วงเวทย์สีแดงสดปรากฏขึ้น
อย่าาาาาาาาาาา เสียงในใจเธอร้องก้อง แต่เสียงนั้นไม่มีผลต่อจิตใจและร่างกายเธอแต่อย่างใด
"แสงมรณะ!"
ลำแสงสีแดงพุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มและผู้พิทักษ์อีกสามคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ทั้งสี่ล้มลงไป นอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น คาถานี้จะฆ่าพวกเขาแน่นอน แต่มันจะค่อย ๆ ฆ่าอย่างทรมาน สาแก่ใจชาวลัทธิปิศาจยิ่งนัก น้ำตาหยดเล็ก ๆ เกาะบนตาของข้าวหอมโดยที่เธอไม่รู้ตัว อะไรกันเนี่ย ทำไมเธอรู้สึกเหมือนฆ่าพี่ชายตัวเอง เธอไม่เคยเจอผู้พิทักษ์คนนี้มาก่อนด้วยซ้ำ
แล้วทำไมเธอถึงรู้ว่าเขาชื่อเก่ง พี่เก่ง
ไม่หรอก เธอคิดไปเอง
แต่เธอก็รู้จักน้องอูซี่ที่นอนจมกองเลือดอยู่นั่นไม่ใช่เหรอ
ไม่ ไม่รู้จัก ตลอดชีวิตเธอไม่เคยข้องเกี่ยวกับพวกผู้พิทักษ์ นายหญิงแห่งลัทธิปิศาจไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก
เพื่อระบายความสับสนที่อยู่ ๆ ก็เกิดขึ้นในใจ เธอกวาดมือวาดวงเวทย์ขนาดใหญ่อีกวง "สายนทีแห่งโทสะ!"
บรึ้มมม
พลังที่ถาโถมออกมาจากวงเวทย์กวาดล้างพวกผู้พิทักษ์ที่เหลือไปหมดสิ้น ลานโล่งทั้งลานถล่มลงเละเทะ
"แก...จะ จะไม่มีวันชนะหรอก....นังปิศาจ" ผู้อาวุโสมงคล หัวหน้าของสภาผู้พิทักษ์แค่นเสียงออกมา ทั้งที่เลือดท่วมปาก ทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล จะตายอยู่แล้วยังไม่สำนึกอีกนะ
"ทำไมข้าถึงไม่ชนะล่ะ ไอ้แก่" ข้าวหอมถาม
"นายเหนือหัว....นายเหนือหัวจะจัดการเจ้า"
ข้าวหอมหัวเราะ "ให้ไอ้นายเหนือหัวของเจ้ามันมาเถอะ ข้าจะฆ่ามันเหมือนที่ฆ่าพวกเจ้านี่แหละ"
เธอเดินเข้าหามงคล ดาบชี้ไปที่หน้าของชายชรา
"ทำแบบนี้ไปทำไม" มงคลถาม "ถ้าปิศาจชนะเจ้าจะได้อะไร โลกถูกทำลายไปเจ้าได้ประโยชน์เหรอ"
"รางวัลแด่ผู้ซื่อสัตย์มีเสมอ ในโลกนี้ และโลกถัดไป" ข้าวหอมตอบ และแทงดาบใส่ร่างของมงคล ผู้อาวุโสไอออกมาทีหนึ่ง เลือดทะลักออกมาจากปาก แล้วจึงแน่นิ่งไป
"ดูนั่งนี่สิ สวยใช่เล่นนะเนี่ย" เสี่ยต้นยืนจ้องมองที่ร่างผู้พิทักษ์สาวน้อยนามอูซี่ที่นอนแน่นิ่งอยู่ ชุดเกราะปกป้องเธอจากพลังของเวทมนตร์ได้ แต่เธอก็บาดเจ็บเกินกว่าจะสู้ต่อไปได้แล้ว "เอาไปสังเวยเลยเถอะ"
"อย่าไปเสียเวลาเลย" ข้าวหอมสั่ง "ส่งลูกน้องเข้าไป เตรียมโครงข่ายมหาเวทย์ให้พร้อม พรหมจรรย์ของข้าจะเป็นเครื่องสังเวยสุดท้าย เปิดทางส่งโลกนี้ไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่า"
เสี่ยต้นทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อย แต่ก็เดินเข้าไปในศูนย์ใหญ่สภาผู้พิทักษ์
"นายหญิง" เสี่ยต้นหยุดเดิน และหันมาหาข้าวหอม "ข้าจะได้เป็นผู้ประกอบพิธีใช่ไหม"
ข้าวหอมขมวดคิ้ว "ทำไม อยากเป็นคนได้เปิดซิงนายหญิงของเจ้าขนาดนั้นเลยเหรอ" เธอยิ้ม รอยยิ้มชั่วร้าย แต่ก็ยิ่งทำให้ใบหน้าแสนงามของเธอดูลึกลับน่าค้นหายิ่งขึ้นไปอีก "ถ้าเจ้ายังทำให้ข้าพอใจได้ แต่อย่าลืมเสียล่ะ ดุ้นไหนก็ทำพิธีนี้ได้ ข้าไม่จำเป็นต้องใช้เจ้า แต่เจ้าจำเป็นต้องใช้ข้า"
เสี่ยต้นกัดฟัน แต่ก็นำพวกปิศาจและลูกน้องเข้าไปในสภาตามที่เธอสั่ง
ระหว่างที่เสี่ยต้นกำลังเตรียมประกอบพิธีอยู่ ข้าวหอมก็เดินเข้าไปหาอูซี่
"นะ...นังปิศาจ" อูซี่กัดฟัน เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นข้าวหอม แปลกมาก ข้าวหอมอธิบายความรู้สึกที่อยู่ลึก ๆ ในหัวใจไม่ถูกจริง ๆ เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอควรจะดูแลและแนะนำสอนสั่งน้องสาวคนนี้ให้ดีสิ น้องสาว น้องสาวอีกแล้ว ทำไมเธอถึงได้พยายามนับญาติกับพวกผู้พิทักษ์ตลอดเลย
"ข้าไม่ใช่ปิศาจเสียหน่อย" ข้าวหอมผลักความรู้สึกในใจออกไปแล้วตอบนังหนูที่นอนหายใจรวยรินอยู่ "เป็นมนุษย์คนหนึ่ง คนสวยด้วย"
"สวยแค่ไหน จิตใจเลวทรามก็เปล่าประโยชน์"
ข้าวหอมหัวเราะ "แต่ความงามก็ยังมีค่า จริงไหม และความงามของข้านี่แหละ ที่จะเปิดประตูสู่โลกปิศาจ"
"ข้ามศพข้าไปก่อนเถอะ" อูซี่คราง และพยายามดึงหอกออกมา
"ก็ได้ ข้ามก็ได้" เธอแทงดาบใส่ร่างของอูซี่ เดินข้ามไป ทรุดตัวลงบนบันไดหน้าทางเข้าและเริ่มร้องไห้ นี่มันอะไรกันเนี่ย เธอไม่ได้ร้องไห้มาไม่รู้กี่ปีแล้ว นายหญิงแห่งลัทธิปิศาจต้องแข็งแกร่งสิ จิตใจต้อง กร้าว แข็งกระด้าง ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงได้รู้สึกหวั่นไหวแบบนี้
ไกลออกไป เสียงโครมครามจากการอาละวาดของพญาปิศาจยังคงดังมาอย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้น ที่บนฟ้าก็ปรากฎวงเวทย์ขึ้นล้อมรอบดวงอาทิตย์ การ์ดของเสี่ยต้นมองเธองง ๆ เมื่อเธอสะดุ้งโหยง ดูเหมือนว่ามนุษย์ที่ไม่มีเวทมนตร์มองวงเวทย์บนฟ้านี้ไม่เห็น แต่ข้าวหอมได้แต่ตื่นตะลึงพรึงเพริศกับคาถามหากาฬที่เธอไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้ พลังมหาศาลในเส้นสายทุกเส้นบนฟ้าทำให้ขนของเธอตั้งชัน
"อะ....อะไรกันเนี่ย" ข้าวหอมชะงัก แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ที่เต็มไปด้วยอักขระเวทมนตร์ที่ซับซ้อน ใครกันที่ร่ายเวทมนตร์ระดับนี้ได้ สิ่งแปลกปลอมในใจเธอลิงโลดขึ้นมาอย่างระบุสาเหตุไม่ได้
เปรี้ยงงงงงง
วงเวทย์มหากาฬบนท้องฟ้าดึงเอาพลังจากดวงอาทิตย์สาดส่องลงไปใส่จุดหนึ่งบนพื้นโลก ข้าวหอมสัมผัสได้ว่าไกลออกไป พญาปิศาจล้มลงสลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว
เสี่ยต้นกับฝูงปิศาจออกมาจากในสำนักงานพอดี พวกมันมองตะลึงตาค้าง
"อะไรกันเนี่ย" เสี่ยต้นอ้าปากหวอ "พลังเวทมนตร์อะไรกัน"
"น่าจะเป็นคนเดียวกับที่ฆ่าเจ้านายของเจ้า" ข้าวหอมบอก ไม่รู้ทำไม ขณะที่เธอรู้สึกกลัวจับขั้วหัวใจ แต่กลับมีมุมลึก ๆ ที่โหยหาผู้ร่ายคาถาบทนั้นเหลือเกิน "เตรียมตัวให้พร้อมไว้"
เปรี้ยง!!!!!!
สายฟ้าสีทองฟาดลงมารอบตัวข้าวหอม เสี่ยต้น ลูกน้องและพวกปิศาจสลายร่างไปทันที เหลือเพียงข้าวหอมยืนอยู่เพียงลำพังท่ามกลางกองซากศพ แหงนหน้าขึ้นมองร่างสูงสง่าในเกราะขาวขลิบทองที่ลอยอยู่บนฟ้า ปีกแห่งแสงสยายจากกลางหลังจนปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้าจากมุมที่เธอมอง
"แกเองสินะ นายเหนือหัวแห่งสภาผู้พิทักษ์ที่ข้าเคยได้ยินมา" ข้าวหอมถาม ใจเธอสั่นสะท้านด้วยความกลัวและ....บางอย่างที่เธอบอกไม่ได้
"นี่เองน่ะเหรอ นางพญาแห่งลัทธิปิศาจ" นทีตอบกลับ เอ๋ ทำไมเธอถึงรู้ว่านายคนนี้ชื่อนที
"รู้จักกันแล้วจะเอายังไง" เธอตะโกนถาม "จะฆ่าข้าเหมือนที่ฆ่าคนอื่นๆ ในลัทธิใช่ไหม"
"ถ้ามีทางเลือก ไม่" นทีตอบ "วางอาวุธลงเถอะ ในชีวิตเจ้าทำอะไรที่ดีกว่านี้ได้"
"อะไรล่ะ จะดีไปกว่าการนำโลกไปสู่แดนแห่งพันธสัญญา"
"แล้วแดนแห่งพันธสัญญาของเจ้าต้องแลกด้วยกี่พันล้านชีวิตล่ะ"
"สำคัญอะไร ชีวิตมันก็แค่สิ่งไร้ค่า ที่จะทำลายทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ แสงมรณะ!"
แสงสีแดงสลายไปทันทีที่เข้าใกล้รัศมีเรือง ๆ จากปีกแสง
"หึหึ นางพญาแห่งลัทธิปิศาจ ทำได้แค่นี้เองเหรอ" นายเหนือหัวแห่งสภาผู้พิทักษ์หัวเราะ "ลองนี่บ้างสิ"
เขาสะบัดมือทีเดียววงเวทย์สีเงินเรืองรองขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นมา
"สายลมศักดิ์สิทธิ์!"
ข้าวหอมไม่มีเวลาพอแม้แต่จะเสกบาเรียร์ สายลมสีเงินประกายที่ผู้พิทักษ์เสกขึ้นมาพุ่งเข้าใส่ตัวเธอด้วยความเร็วเสียจนเธอไม่ทันได้ยกมือขึ้นปิดหน้าด้วยซ้ำ รอยแตกร้าวหลายแห่งปรากฏขึ้นบนชุดเกราะอันแสนทรงพลังของเธอ ข้าวหอมใจหายวูบ ตลอดสิบปีที่ต่อสู้กับสภาผู้พิทักษ์มา ไม่เคยมีอะไรขีดข่วนเกราะชุดนี้ได้ด้วยซ้ำ แต่คาถาบทนี้บทเดียวทำให้เกราะแตกร้าวไปหลายสิบจุด พลังปิศาจตกฮวบ
แต่เธอก็ไม่เจ็บสักนิด
.....
ผู้พิทักษ์คนนี้ไม่อยากทำร้ายเธอ เธอตระหนักขึ้นมาได้ เขาจงใจใช้คาถาที่ทำลายแต่พลังปิศาจ ไม่แตะต้องกายเนื้อของมนุษย์
"สายลมศักดิ์สิทธิ์!"
ข้าวหอมพุ่งตัวกระโจนหลบสุดแรงเกิด สายลมสีเงินโดนรองเท้าซ้ายของเธอจนแตกสลายหายไปจนสิ้น ทันทีที่เท้าของเธอทั้งข้างขวา ที่ยังสวมบู๊ทเหล็ก และข้างซ้ายที่เปลือยเปล่าแล้วแตะพื้นได้ เธอก็โต้กลับทันที "โซ่พันธะมาร!"
โซ่สีดำสิบเส้นพุ่งจากวงเวทย์ในมือเธอเขาหาร่างในเกราะขาว
เชว้ง! ดาบโค้งที่วาดออกมาตัดสายโซ่จนแตกกระจายไป ผู้พิทักษ์ทะยานร่างเข้าหาเธอทันทีโดยไม่มีการพักให้เสียจังหวะ ดาบที่ยืดเหยียดออกไปหลังฟันโซ่พันธะมารขาดกระจาย เกร็งเขม็งพร้อมจะฟันฟาดกลับลงมาอีกครั้ง ข้าวหอมยกดาบขึ้นป้องกันได้ทันเวลาพอดี
เคร้ง!!!! ดาบสองเล่มปะทะกันเสียงดังสนั่น แต่ก่อนที่ข้าวหอมจะทันได้ทำอะไรนทีก็ถีบเข้าที่อกเธอจนกระเด็นไป และสะบัดมือวาดวงเวทย์
"สายลม...."
ข้าวหอมเสกตัวอักขระขึ้นมาขวางวงเวทย์ไว้จนมันแตกสลายไป
"ไม่เลวนี่นา" นทีชม "ความสามารถแบบนี้เอามาช่วยเหลือคนอื่นไม่ดีกว่าเหรอ ทำไมถึงได้...."
"สายนทีแห่งโทสะ!!!"
"ของเล่นเด็ก!!!!" นทีร้อง ปีกบนหลังทอแสงแรงกล้ามากขึ้น คลื่นพลังที่ออกมาจากวงเวทย์ของเธอสลายไปก่อนจะได้พุ่งออกมาเสียอีก "ขอร้องหล่ะ ข้าวหอม อย่าทำแบบนี้เล......."
เคร้ง!!! ดาบของเธอตวัดไปจนเกือบถึงหมวกของเขา แต่เขาก็ยกดาบขึ้นกันไว้ได้
"หยุดเถอะ..."
"แสงมรณะ!!"
เหมือนเดิม พลังปิศาจทุกอย่างสลายไปในแสงสุกใสของปีกขาว
"ถ้าอย่างนั้น....โซ่พันธะมาร!"
ในระยะแค่นี้นทีไม่สามารถปัดป้องโซ่สีดำทั้งหมดได้ทัน มีอยู่สามเส้นพันรอบตัวของเขาในบริเวณต่าง ๆ ได้สำเร็จ ข้าวหอมรีบแทงดาบใส่รอยเปิดเล็ก ๆ ระหว่างเกราะคอและหมวกเกราะ
เพล้งงงงงง นทีเอียงหัวไปหน่อยหนึ่ง ทำให้ดาบพลาดจากช่องเปิดเล็ก ๆ ปาดไปบนหมวกเกราะขาว ดาบของเธอบิ่น แต่บนหมวกเกราะไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน
เปรี้ยงงงงง นทีดิ้นสุดแรง โซ่พันธะมารขาดกระจายลง มือของเขาคว้าข้อมือที่ถือดาบของเธอไว้ทันทีและบีบจนดาบหลุดจากมือ
"โอ๊ยยยย เจ็บ" เธอร้อง
แรงบีบที่ข้อมือคลายลงทันที ใช่ นายนทีคนนี้ไม่อยากทำร้ายเธอจริง ๆ แต่จะเป็นเพราะอะไรกันล่ะ
แล้วแรงที่ดิ้นอยู่ในอกจนเหมือนกับหัวใจเธอจะแหลกสลายเสียให้ได้นี่คืออะไรกัน
แต่ในโลกแห่งปิศาจ ความอ่อนโยนคือความอ่อนแอ และความอ่อนแอนำมาสู่ความตาย
ถึงแม้ว่าดาบจะหลุดจากมือไปแล้ว แต่นางพญาแห่งลัทธิปิศาจยังไม่หมดสิ้นเขี้ยวเล็บ มีดเล็ก ๆ ที่ซ่อนอยู่ในเกราะข้อมือเด้งออกมาและเสียบลึกไปที่คอของนทีทันทีที่เขาเบาแรงที่คว้าข้อมือของเธอลง ข้าวหอมผลักเสียงร้องไห้ในใจออกไป และออกแรงถีบจนเขากระเด็นออกไป เธอรีบดึงศิลารูนที่ได้มาจากมหาปิศาจทั้งเจ็ดออกมาจากประเป๋า และใช้พลังของมันร่ายคาถาที่ทรงพลังที่สุดที่มี
"กระสุนปิศาจสังหาร!!!!!!"
นทีเซถอยหลังไปหลายก้าว มีดเล็ก ๆ ที่ฝังที่คอเสียบเข้าไปไม่ลึกพอจะอันตรายถึงชีวิตได้ แต่คาถาที่ข้าวหอมกำลังร่ายทำให้ขนบนตัวเขาทุกเส้นตั้งชัน เขารู้จักคาถานี้ เคยเห็นมันมาก่อน และรู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน ปีกสีขาวกางออกสุดแรงเหยียด รีดเค้นรวบรวมเอาพลังเวทมนตร์ทุกหยาดหยดออกมาใช้งาน
"สายฟ้าสีทองแห่งอิลิธิอา!"
วงเวทย์หกวงปรากฏขึ้นรอบตัวนที สายฟ้าสีทองหกเส้นวิ่งตรงเข้าหากระสุนสีขาวซีดเซียวที่ข้าวหอมเสกขึ้นมา ครู่หนึ่ง ดูเหมือนกับว่ากระสุนปิศาจจะหยุดลง แต่วินาทีต่อมา มันก็แหวกทะลุผ่านสายฟ้าทั้งหกเส้นมาได้ แสงซีดเซียวจากในกระสุนนั้นเหมือนจะดูดเอาแสงสว่างจากทั้งโลกให้ดับวูบหายไป
"ปราการสิบทบ!" นทีเสกคาถาป้องกันขึ้นมา กำแพงเวทมนตร์ขนาดใหญ่ หนา แข็งแกร่งสิบชั้นปรากฎขึ้นขวางระหว่างตัวเขาและกระสุนปิศาจ แต่....
เพล้ง เพล้ง เพล้ง เพล้ง.....
ชั้นแล้ว ชั้นเล่า ปราการมหาเวทย์แตกสลายไปเมื่อเผชิญกับพลังมหาศาลของกระสุนปิศาจ
เพล้ง เพล้ง เพล้ง.....
กระสุนปิศาจดูเหมือนจะช้าลงนิดหน่อย ยากที่จะบอกเหมือนกัน
เพล้ง เพล้ง.....
ปราการชั้นสุดท้ายที่แข็งแกร่งที่สุดตั้งตระหง่านอยู่ นทีกัดฟันแน่น รอลุ้นว่าเขาจะได้สลักชื่อเป็นคนแรกที่รอดชีวิตจากกระสุนปิศาจสังหารหรือไม่
เพล้ง....
ปราการชั้นสุดท้ายแตกสลายลง นทีหุบปีกแสงเข้ามาบังตัวไว้
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ร่างในเกราะขาวล้มลมกระแทกพื้นดังตึง แสงสว่างเรืองรองจากปีกขาวดับวูบสลายหายไป
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ข้าวหอมร้อง น้ำตาหลั่งไหลพรั่งพรูออกมาจากสองข้างแก้ม เธอรีบวิ่งเข้าไปหาเขาและกอดร่างในเกราะขาวที่ยับเยินไว้แน่น
"ไม่นะ ไม่ พี่นที พี่นที อย่า อย่าตายนะ ฮือ อย่าตายนะ"
พี่นทีเหรอ ทำไมเธอถึงเรียกเขาว่าพี่นทีล่ะ เคยรู้จักกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ในส่วนนี้ข้าวหอมก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าความเศร้าโศกเสียใจในจิตใจของเธอมันมากเกินจะอดกลั้นเอาไว้ได้ น้ำตาไหลเป็นสายลงไปตามแก้มเนียน หยดลงไปยังร่างแน่นิ่งในอ้อมแขน หัวใจของเธอแหลกสลาย ถูกทำลายลงไปด้วยมือของเธอเอง ตลอดชีวิตที่รับใช้ลัทธิปิศาจมาเธอไม่เคยได้รู้จักกับความทุกข์โทมนัสในระดับนี้
เธอรักชายหนุ่มคนนี้ ชายหนุ่มที่เธอไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ รักหมดหัวใจ รักอย่างที่ไม่คิดว่าหญิงสาวไร้หัวใจอย่างเธอจะรักใครได้
แต่การสูญเสียคนที่รักมันช่างเจ็บปวดยิ่งนัก
นี่คือสิ่งที่เธอทำกับคนอื่นมาตลอดเวลาที่ผ่านมาอย่างนั้นเหรอ
ข้าวหอมสะอื้นหนักยิ่งขึ้นไปอีก ตัวสั่นสะท้านไปทั้งกาย
มีอะไรแข็ง ๆ มาถูกแก้มที่เปื้อนน้ำตาของเธอ เธอกระพริบตาถี่ พยายามไล่น้ำตาออก มือที่สวมเกราะของนทีลูบไล้ที่แก้มเธออยู่
"พี่นที!"
"ไม่เป็นไร เจ๊ พี่ยังไม่ตาย"
เธอคว้าร่างเขามากอดแน่นยิ่งขึ้นไปอีก
"โอ๊ยยยยย อย่าเพิ่ง เจ็บ" นทีร้อง "ซี่โครงหักมั้งเนี่ย อูยยยยยยยยยย"
"อยู่เฉย ๆ ก่อนค่ะ เดี๋ยว...เดี๋ยวหนูร่ายคาถาเยียวยาให้นะ"
แต่นทีไม่อยู่เฉย เขาขยับมือสองสามที วงเวทย์สีเงินปรากฏขึ้นมา
"สาย....ลม...ศักดิ์....สิทธิ์"
คราวนี้ข้าวหอมไม่แม้แต่จะพยายามหลบ
สายลมที่ทำลายกวาดล้างพลังงานปิศาจพัดใส่ร่างของเธอเต็ม ๆ ชุดเกราะปิศาจสลายเป็นผุยผงพัดพาไปในสายลม ทิ้งไว้แต่หญิงสาวในร่างเปลือยเปล่าเหมือนวันที่เธอลืมตาขึ้นมาดูโลก ต่างจากวัตถุเวทย์ธรรมดา ชุดเกราะปิศาจใส่ทับเสื้อผ้าธรรมดาไม่ได้ เธอต้องถอดเสื้อผ้าออกจนหมดทุกครั้งก่อนสวมมัน และบัดนี้เมื่อเกราะปิศาจถูกทำลายไป ก็เหลือแต่ตัวเธอ
แต่ถ้าเป็นเขา เธอก็ไม่ถือสาอะไร
เมื่อเกราะปิศาจถูกทำลายลงไป พลังเวทมนตร์ที่ปกป้องจิตใจของเธอจากอิทธิพลภายนอกก็สลายไปด้วย แล้วเธอจึงเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น และสิ่งที่พยายามเข้ามาแทรกแซงในจิตใจของเธอคืออะไรกันแน่
ความทรงจำ ชุดที่เป็นของเธอ แต่ก็ไม่ใช่ของเธอหลั่งไหลเข้ามาในหัว
ความทรงจำที่แสนจะมีความสุข
โตขึ้นมา แบบมีพ่อแม่ที่รักเธอ
พ่อแม่ที่ต้องตายไป เพื่อให้พวกลัทธิปิศาจเข้าถึงตัวเธอ
มีพี่ชายที่แสนดี
พี่ชายที่นอนเสียชีวิตอยู่ตรงนั้นจากคาถาของเธอ
มีผองเพื่อนร่วมอุดมการณ์ ผู้อาวุโสที่ไว้ใจและเห็นคุณค่าของเธอ
ทุกคนนอนตายอยู่รอบตัว ถ้าไม่ใช่ด้วยมือเธอเอง ก็ด้วยปิศาจที่เธอเคยควบคุม
มีรุ่นน้องที่เทิดทูนเธอ
และเธอก็ฆ่าไปกับมือ
มีชายหนุ่มคนรักที่แสนดี ให้เกียรติและคอยดูแลเธอ ปกป้องเธอจากทุกภยันตราย
เขานอนหายใจรวยรินอยู่ในอ้อมแขนเธอตอนนี้ เป็นอีกคนที่เกือบต้องตายเพราะเธอ
น้ำตาหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง เธอนี่ช่างทำลายชีวิตตัวเองได้เก่งเหลือเกินนะ ยิ่งได้เห็นอีกทางหนึ่งที่ชีวิตเธอสามารถเป็นไปได้ ยิ่งทำให้เธอเห็นว่าเธอหลุดออกมาจากทางที่ควรเป็นมากแค่ไหน
"ยังแก้ไขมันได้นะเจ๊" นทีพูดเบา ๆ เมื่อเห็นเธอร้องไห้
"ยังไงล่ะ หนูฆ่าทุกคนไปหมดแล้ว"
"ยังเหลืออยู่ตรงนี้คนนึงไง" นทีกระซิบ "เราสร้างทุกอย่างใหม่ได้"
"อืม ค่ะ" เธอพยักหน้า ปาดน้ำตา "แต่ก่อนอื่น เราต้องปกป้องโลกของพี่ กับตัวหนูที่เป็นคนดีก่อน"
เธอพยุงนทีเดินไปจนถึงห้องนอนของพวกผู้อาวุโสที่ชั้นสองของสำนักงานใหญ่ และนั่งลงข้างเตียง ร่ายคาถาเยียวยาให้เขา
"อืมมม ขอบคุณเจ๊มากนะ" นทีพึมพำ "อีกที ล่างลงไปหน่อย เหมือนกระดูกตรงนั้นยังหักอยู่ นั่นแหละ อืมมมม"
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง กว่านทีจะเริ่มรู้สึกว่าตนเองกลับมาอยู่ในสภาพดีพอจะทำกิจที่ต้องทำไหว
"พี่นที" ข้าวหอมพูดเบา ๆ
"ครับ"
"พี่นทีของโลกนี้อะค่ะ พี่นทีคนที่ต้องเจอปัญหาที่หนูสร้างมา สัญญาอะไรกับหนูหน่อยได้ไหม"
"ว่า...."
"พอเราช่วยโลกนั้นแล้ว พี่อย่าทิ้งหนูนะ ช่วยหนูแก้ไขข้อผิดพลาด สร้างสภาผู้พิทักษ์ใหม่ แล้วก็ล่าเจ็ดมหาปิศาจด้วยกันนะคะ"
"พี่สัญญาครับ"
"โอเค งั้น" ข้าวหอมจิ้มปลายนิ้วโป้งไปที่หว่างอกของตัวเธอเอง เธอกัดฟันสู้กับความเจ็บปวดราวกับถูกเหล็กลนไฟนาบ เมื่อตราสีแดงเข้มปรากฏขึ้นมา
"เห้ย อย่างนี้ไม่ได้!" นทีร้อง
"อ้าว ทำไมอ่า"
"เขียนอย่างนี้พลังก็ไปที่โครงข่ายมหาเวทย์สิ ตายกันหมดพอดี"
"อุ๊ย จริงด้วย โทษทีค่ะ หนูฝึกเขียนมาแบบนี้ เห็นในความทรงจำของหนูอีกคนบอกต้องทำตรามาร์ค"
"ใช่ แต่ต้องเขียนว่าส่งเวทมนตร์ไปให้ตัวพี่ในโลกนั้นสิ" นทีดันตัวขึ้นมาจากเตียง และจิ้มนิ้วไปที่หว่างอกของข้าวหอม บางส่วนของตรามาร์คเปลี่ยนรูปไป นทีมองดูลักษณะของมันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า "โอเค อย่างนี้ถูกแล้ว"
"โอเค งั้น ถอดเสื้อผ้าออกค่ะ" เธอสั่ง นทีปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย
เมื่อนทีเปลือยเปล่าแล้ว ข้าวหอมจึงค่อย ๆ คลานขึ้นมาบนเตียง
"ทำหน้าแบบนี้เซ็กซี่จัง" นทีบอก ข้าวหอมหัวเราะหึ ๆ
"หนูเคยเป็นนางพญาแห่งลัทธิปิศาจนะ พลังแห่งราคะมีในร่างนี้เต็มเปี่ยม" เธอยืดอกอย่างภาคภูมิใจ
"นมก็ยังเล็กเหมือนเดิม โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย"
ข้าวหอมคว้าพวงไข่และแท่นสวาทของนทีและกุมไว้มั่น "เมื่อกี้ว่าไงนะคะ"
"สวย นมสวย อื๊ออออออ"
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
อ้าวท้ายถูกเฉย เจอเวอร์ชั่นตัวร้ายจริงๆด้วย แถมร้ายพอจะล้มนทีด้วยแม้นทีจะไม่เต็มแรงก็เหอะ
แปลว่าจริงๆแล้วข้าวหอมพลังสู้นทีได้เลยนะ ถ้าเหตุการณ์เลวร้ายก็อาจจะสู้แทนกันได้เลย
นางพญา มาเอง ::Fighto:: ::Fighto:: ::Fighto:: ::Fighto:: ::Fighto::