ผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 6 ความช่วยเหลือแวะไปอ่านเรื่องอื่น
ตามที่แอดมินทำลายแทงไว้ https://xonly8.com/index.php?topic=173287.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
แฟนกู ภาค 1 https://xonly8.com/index.php?topic=240071.0
----------------------------------------------------------------------------------
เครื่องบินเรามาถึงกรุงเทพช่วงค่ำแล้ว
พอมาถึงเมมโมก็พาผมกลับไปคอนโดของเธอและไม่ยอมให้ผมกลับไปที่หอพักแถวบ่อนไก่อีก
"เมมโมว่าจะมาอยู่เดือนนึง พี่ม่อนรีบจัดการเคลียร์ทุกอย่างและย้ายไปอยู่ถาวรกะเมมโมที่ญี่ปุ่นนะคะ เดี๋ยวเราไปทำวีซ่ากัน"
"ว่าแต่...เมมโมบอกพี่ว่าจะไปเรียนที่อเมริกานี่นา ทำไมมาอยู่ญี่ปุ่น แล้วจะอยู่นานมั๊ย"
"ก็นังปุนนั่นแหละ แนะนำ มันบอกว่าเรียนจบไฮสคูลที่อเมริกาแล้วมาต่อ ป ตรีที่ญี่ปุ่นดีกว่า ใกล้เมืองไทยด้วย ไอ้ปุ่นได้ไปหาง่ายและพี่ม่อนก็อาจจะได้มาหาด้วย"
ผมพยักหน้ารับคำตอบของเธอ และนี่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญที่สุดในชีวิตผมอีกครั้ง.... ผมยังกังวลเรื่องความสัมพันธ์กะเมมโม ผมยังจำที่พี่น้ำพูดได้ ผมกลัวว่าเมมโมเบื่อ "ของเล่น" อันนี้ เธอก็คงจะไม่สนใจผมอีกต่อไป
"ไม่หรอก เมมโมไม่คิดอะไร เมมโมไม่เคยคิดเลยนะว่าพี่มาเกาะกินอะไรเนี่ย ถ้าพี่ไม่สบายใจ...เดี๋ยวเราช่วยกันหางานทำก็ได้"
..................................................................................................
แต่เรื่องสำคัญแบบนี้....ผมต้องปรึกษาผู้ใหญ่คนเดียวของผม
"พี่ชาติ ผมมีเรื่องคุย พี่มีเวลามั๊ย"
พี่ชาติลากผมไปกินไก่ย่าง แต่รอบนี้ผมเลี้ยง ผมเล่าให้พี่ชาติฟังโดยละเอียด จากนั้นพี่ชาติก็สอนผมเหมือนเดิม
"อ้าว..น้องเมมโมกลับมากะมึง ไอ้น้องคนที่มึงไปอยู่กะเค้าสามเดือนแล้วเค้าหนีมึงไปเมืองนอกอ่ะนะ มึงยังไม่จบกะคนนี้อีกเหรอวะเนี่ย เฮ้อ..ไอ้ม่อน เอ๊ยยย มึงนี่... กูเตือนมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปรักใคร่มากมายนัก ไอ้ม่อนเอ๊ย... แต่เอาเหอะวะ..ชีวิตมึง คือถ้ามึงจะไปถาวรเลยเนี่ย...ก็คืนห้องเจ๊มันไป ดีซะอีกกูจะได้ขยายห้องตีทะลุสองห้องเลย ส่วนมึงอ่ะ จะไปก็คิดดีๆนะเว้ย มึงจะไปเกาะเค้ากิน ถ้าเค้าโกรธมึง ถีบมึงทิ้ง มึงจะทำไง.... ไหนมึงพูดอังกฤษให้กูฟังซิวะ... น่ะ...เห็นมะ มึงแม่ง..ก็พูดไม่ได้ แต่เอาเหอะ ถ้าเป็นกู...กูไปนะ ไปตายเอาดาบหน้าวะ... ที่นี่มึงก็ไม่ค่อยมีอนาคตมากมายนัก ไอ้ขายน้ำเนี่ย ยิ่งแก่ยิ่งหาเงินยาก กูเนี่ย เริ่มแผ่วแล้ว ลูกค้าหน้าใหม่ๆไม่ค่อยมี จะมีก็ที่เคยเจอกัน มึงไปแล้วเผื่อจะโชคดี ถ้าไงกูก็ยังอยู่นี่ กลับมาก็มาเยี่ยมกูล่ะกัน"
แล้วอีกคนที่ผมต้องปรึกษาคือเพื่อนคนเดียวของผม
"เชี่ย ไปจริงดิ เรื่องแม่งนิยายน้ำเน่าโคตรๆเลยว่ะ แต่...มึงแม่งโชคดีชิบหาย ขายน้ำยังได้เปิดซิงด้วย คนที่มึงไปแต่ละคนแม่งดีๆทั้งนั้น เออ..ถ้าไงมึงมีหนทาง พากูไปด้วยนะ..."
"กูคงเลิกขายน้ำจริงๆแล้วว่ะ เชี่ยเต มึงเอาใจช่วยกูด้วยแล้วกัน"
"มึงอ่ะ นิสัยดี สาวๆชอบ ไอ้เมมโมก็รักมึงมากนะ กูยังจำวันที่มันร้องไห้หามึงได้เลย... เชี่ยเอ๊ย เป็นกูหน่อยไม่ได้ จะรักให้แม่งตายห่าไปเลย 555555"
สองคนพูดตรงกัน แม้ผมจะสองจิตสองใจในตอนแรก ตอนนี้ผมตัดสินใจสู้ชีวิตที่พลิกผันใหม่อีกรอบ เดือนเดียวเร็วมาก ผมบอกคืนห้องเจ๊และจ่ายเงินส่วนที่เหลือ ผมปิดบัญชีธนาคาร ผมทำงาน "ขายน้ำ" มาตั้งนาน ผมเก็บเงินได้แค่สองแสนสี่เอง แต่ผมคงไม่ต้องใช้ที่เมืองไทยแล้ว ผมแอบไปซื้อแหวนทองวงเล็กๆวงนึง เสื้อผ้าผมไม่มีมากมายนัก เมมโมบอกผมว่าให้เอาเสื้อไปแค่สามชุด ที่เหลือซื้อใหม่ทั้งหมด ที่ผมเอาไปแน่นอนคือตัวที่เมมโมให้และอีกตัวคือตัวที่ผมใส่เมื่อเจอเมมโมครั้งแรก กางเกงในผมที่เลอะเลือดพรหมจรรย์ของเมมโมผมก็เอาไป ผมไม่มีกระเป๋าเดินทาง นอกจากกระเป๋าซอมซ่อใบเดียว แต่เมมโมมีถึงสามใบโตๆ...
........................................................................................
มันคือการผจญภัยครั้งใหม่ในชีวิตของผมจริงๆ
ผมเปลี่ยนชีวิตมาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่แม่ตาย...ผมก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพกะพ่อ แล้วพอพ่อไปทำงานที่ใต้ ผมก็โดนย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำกะครูอมรที่เชียงราย และพอผมไปก่อเรื่องมากมายครูอมรก็เอาผมมาเรียนช่างยนต์ที่กรุงเทพและทำให้ผมมีอาชีพขายน้ำ ตอนนี้เมมโมกำลังจะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนแรงๆอีกครั้ง....
"ดีใจมากๆเลยที่พี่ม่อนตัดสินใจมาอยู่ด้วยกัน"
"เมมโม ไปโน่นพี่ไม่มีใครอีกแล้วนะ เมมโมคือคนไทยคนเดียวเท่านั้น...ที่พี่รู้จัก ถ้าเมมโมทิ้งพี่ พี่ก็คงตายที่นั่นแหละ"
สาวน้อยหันมาจุ๊บแก้มผมหลังจากรัดเข็มขัดเรียบร้อย อีกไม่เกิน 5 นาที ผมก็คงจะไปจากประเทศไทยที่ผมรักแล้ว ผมยังไม่รู้เลยผมจะได้กลับมาอีกหรือเปล่า
"เมมโมรักพี่เสมอนะ และปีนึงที่เมมโมไม่เจอพี่ มันพิสูจน์พอแล้วว่าเมมโมรักพี่จริงๆ คิดถึงเสมอ อยากเจออยากอยู่ด้วย พี่ม่อนก็ดูแลเมมโมเหมือนน้องของพี่แล้วกันนะ"
"แล้วเป็นน้องเนี่ย จะยอมให้พี่กอดตอนกลางคืนมั๊ยอ่ะ..."
................................................................................................
ชีวิตในญี่ปุ่นไม่ต่างอะไรจากที่ผมเคยอยู่กะเมมโมสามเดือนที่เมืองไทย อย่างเดียวที่ประหลาดคือผมพูดกะใครไม่รู้เรื่องเลย ผมอ่านอังกฤษไม่ได้ ญี่ปุ่นก็ไม่รู้ ผมรู้จักที่ไปอยู่สามที่เท่านั้น คือร้านเซเว่นใกล้บ้าน ร้านไทยที่พี่คินเฝ้า แล้วก็มหาลัยของเมมโม ที่เหลือผมไปไหนไม่ถูกเลยจริงๆ กิจวัตรในแต่ละวันที่นี่คือส่งเมมโมที่มหาลัย แล้วผมก็ไปรับเธอกลับตอนเย็น... เราอยู่กันอย่างมีความสุขที่ญี่ปุ่นมาเดือนนึง..
"พี่ม่อน เมมโมว่า..พี่ต้องรู้ภาษาญี่ปุ่นนะ จะได้ช่วยให้พี่ทำอะไรได้ง่ายขึ้น"
"พี่ไม่มีเงินไปเรียนหรอก สงสัยแพง ไม่เป็นไร ภาษาใบ้ก็ได้ จริงๆพี่อยากหางานทำมากกว่า"
"พี่ต้องเรียนภาษาก่อนสิ ไม่งั้นพี่จะไปทำงานแล้วพูดรู้เรื่องได้ไง เดี๋ยวเมมโมถามเพื่อนๆให้ว่าเรียนที่ไหนดี"
ผมนึกถึงพี่คินทันที
"เมมโมพาพี่ไปหาพี่คินได้มั๊ย... พี่คินเค้าสอนภาษา"
สาวน้อยของผมสงสัยว่าผมรู้ได้ไงว่าพี่คินสอนภาษา ผมต้องอธิบาย แล้วเธอก็ยิ้ม...ตาเป็นประกาย เธอพาผมไปหาพี่คินที่ร้านไทยในวันนึงหลังจากที่เธอเลิกเรียน
"ได้เลย...ม่อน ไม่ต้องใช้หนังสือ พี่แจกชีท พรุ่งนี้เริ่มเลยนะ ไม่ต้องไปรับเมมโมได้มั๊ย มาเรียนกะพี่ ปกติเริ่มตอนบ่ายสาม เลิกห้าโมง แต่วันไหนพี่ไม่มีเรียนก็จะนัดวันอื่นให้ เรียนที่ชมรม...ก็อยู่ไม่ไกลจากร้านหรอก พอเดินได้ เอ้านี่..ที่อยู่ที่ชมรม ส่วนนี่เป็นเบอร์โทรของพี่..."
ด้วยความช่วยเหลือของพี่คิน ผมก็ได้ไปเรียนจริงๆ ครูสอนผมก็พี่คินนี่แหละ ผมมีเพื่อนคนไทยเรียนด้วยกันอยู่สิบคน ผมเรียนไปได้สักอาทิตย์นึง...
"ม่อนคะ ทำไมเก่งมากเลยอ่ะ เรียนอาทิตย์เดียวก้าวหน้าขนาดนี้..."
"ก็พอได้อ่ะครับ มันก็ไม่ยากนัก แต่ผมจำตัวหนังสือไม่ได้อ่ะครับ มันยากอ่ะครับ"
"เฮ้อ... พูดได้ยังไม่พอนะ ต้องอ่านออกด้วยสิ ไม่งั้นมันลำบาก งั้นเอางี้ เรียนเสร็จแล้ว ช่วงค่ำมาร้านไทยมั๊ย พี่ทำงานถึงสองทุ่ม ช่วงนั้นพี่จะช่วยสอนเพิ่มให้"
"ผมขอเมมโมก่อนนะครับ"
ผมทำอะไรต้องถามผู้ปกครองผมตลอด และเมมโมก็ไม่ว่าอะไรที่ผมจะไปเรียนเพิ่มช่วงหกโมงถึงสองทุ่ม และทำงานที่ร้านไปด้วย เมมโมกลับคิดว่าดีที่ผมไปเรียนที่ร้านไทย เผื่อเธออยากได้อะไรก็ให้ผมเอากลับมา แต่ข้อเสียอย่างเดียวคือ..ตอนเย็นผมจะไม่ได้กินข้าวกะเมมโม แต่ก็เป็นข้อดีของเมมโมเพราะบ่อยครั้งที่เธอต้องทำงานกะเพื่อนๆตอนเย็น เราสองคนได้ไม่ต้องห่วงกัน ดังนั้น..ชีวิตใหม่ของผมจึงเริ่มหลังจากบ่ายสาม และหลังจากเรียนผมก็เดินกลับมาที่ร้านกะพี่คิน แล้วก็ระหว่างนั่งรอลูกค้า..พี่คินก็สอนผมแบบตัวต่อตัว ซึ่งแน่นอน มันดีกว่ามาก และภายในสองอาทิตย์ผมก็เริ่มพูดอะไรได้แล้ว อย่างน้อยก็รู้ว่าสินค้าในร้านชื่อญี่ปุ่นเป็นไง
...
ทุกอย่างกำลังลงตัว... ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้ด้วยดี
แต่แล้วเย็นวันนึง...พอผมกลับถึงบ้าน เมื่อผมไขกุญแจประตูเข้าไป ผมตะโกนทักเข้าไปก่อนเหมือนที่ทำเป็นประจำ
"พี่ม่อนมาแล้ว....."
เมมโมไม่ตอบ..ไม่วิ่งมากอดผม ผมเข้าใจว่าคงอยู่ในครัว แต่พอผมเดินเข้าไปในห้อง...ก็ต้องตกใจอีกครั้ง
"พี่ม่อนคะ นี่...พ่อกะแม่ของเมมโม"
ผมช้อคคาที่ ก่อนยกมือไหว้ทั้งสองท่าน ชีวิตการมาอยู่กะเมมโมคงสิ้นสุดลงแล้ว
"ไม่ใช่ค่ะ..พ่อ พี่ม่อนไม่ใช่แฟน พี่ม่อนทำงานที่ร้านไทย เอาของมาส่งให้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ"
ผมต้องเล่นตามบทที่เมมโมมอบให้ เปิดเป้หยิบเอากระดาษชีทที่ผมเรียน ยื่นให้เมมโม หน้าตาเมมโมตอนนี้ขอโทษผมสุดๆ
"คุณลุงคุณป้าครับ เดี๋ยวผมขอกลับเลยนะครับ"
เมมโมเดินมาส่งผมที่หน้าประตู ก่อนยัดเงินใส่มือผม 10000 เยน พร้อมบอกผมว่า
"คืนนี้พี่หาโรงแรมอยู่ก่อนนะ นอนบ้านเมมโมไม่ได้ แล้วค่อยคุยกัน..."
สาวน้อยกอดผมและจุ๊บแก้มทีนึง ก่อนเดินเข้าบ้านและปิดประตู ผมกำเงินยืนช้อคอยู่หน้าบ้าน ผมเหมือนหมาที่โดนเจ้าของเอามาปล่อย เมมโมให้นอนโรงแรม?????... โรงแรมมันอยู่ที่ไหน ทำไงวะ เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
แวะไปอ่าน ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 1 https://xonly8.com/index.php?topic=278193.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 2 https://xonly8.com/index.php?topic=278283.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 3 https://xonly8.com/index.php?topic=278658.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 4 https://xonly8.com/index.php?topic=278879.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 5 https://xonly8.com/index.php?topic=279185.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 6 https://xonly8.com/index.php?topic=279509.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 7 https://xonly8.com/index.php?topic=279700.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 8 https://xonly8.com/index.php?topic=279913.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 9 https://xonly8.com/index.php?topic=280092.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 10 https://xonly8.com/index.php?topic=280327.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 11 https://xonly8.com/index.php?topic=280503.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 12 https://xonly8.com/index.php?topic=280625.0
ร้อนสุดครับวันนี้
พยายามเข้าเวบมาตั้งแต่หัวค่ำ แต่เป็นไรไม่รู้เข้าไม่ได้
ยังไงก็มาครับ สงกรานต์ก็มาไม่ไปเที่ยวไหน
กำลังรื้อหนังยาว แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 7
ต่อจากเรื่องนี้แล้วกันนะครับ
ต้องลงให้ครบก่อนตาย 555555
ม่อนจะเอาตัวรอดได้มั้ย
::Sobad:: อุปสรรคมาแล้ว
ไปหาพี่คินสิ
เกือบโดนจับได้แล้วนายม่อน
ม่อนจัดให้หมดเลยครับ ::Hunger::
::Me?:: ได้ตระเวนญี่ปุ่นตอนกลางคืน เป็นชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งของเมมโม แค่นี้ต้องอยู่ได้สิม่อน ::Cheeky::
ไอ้หนุ่ม โรงแรมไม่ต้อง ไปหาคุณพี่ก่อนเลย555
ชีวิตไม่สิ้นต้องดิ้นกันต่อไปครับ ไปเป็นพระเอกหนักเอวีเลยครับ
พระเอกหนังต้องเข้าละ
เอ้า จะโดนเทไว้ที่ญี่ปุ่นมั้ย
ปัญหาใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้วนายม่อน
คิดว่าจะได้อยู่อย่างมีความสุข เจออุปสรรคแบบนี้จะไปต่ออย่างไร น่าลุ้น
ไปหานอนกะสาวญี่ปุ่นได้ไหม
ไปนอนบ้านพี่คิมเลย
กลับไปนอนร้านไทยแน่เลบ
ไม่รู้ประวัติของม่อนมาก่อน
ขอบคุณที่ทวนให้รอบนึง พอเข้าใจเรื่องมากขึ้นครับ
ม่อนเจออุปสรรค จะผ่านได้ไหม
ความลับแตกแน่เมมโม
จะไปนอนที่ไหนเนี่ย พี่คินช่วยด้วยยย
พ่อแม่น้องจะให้ย้ายไปที่อื่นอีกไหมนิ
อยู่กับพี่คิน อย่าไปทำอะไรเค้านะม่อน
ยังไงต่อไปดีนะเนียพ่อหนุ่ม
ไปจบที่พี่คินไง
พี่คินช่วยม่อนด้วย
ต้องพึ่งตัวเองด้วยนะ
ระหว่างนี้ล่อพี่คินไปพลางๆก่อนละกันนะ
::Ajark:: ชิบละพ่อแม่มาเจอ บรรยากาศอึดอัดโคตตต
::Glad:: สงสัยต้องมีพี่คินคอยช่วยแน่เลย
พี่คินจะรับจบไหม
พี่ม่อนก็ต้องไปจบที่พี่คินด้วยซิ
กดพี่คิน แก้ขัดพอไหวนะ ไม่แก่ด้วย ได้เจอกลิ่นไหม่ๆ
ดิ้นรนด้วยเงินหมื่นเยน จะทำไรดีนะ
น่าจะได้ลูกค้าเพิ่ม
แบบนี้ ต้องให้พี่คินช่วยแล้วละครับ แล้วก็ช่วยพี่คินต่อเลย
อุปสรรคเริ่มมาแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อแม่ระแคะระคายอะไรบ้าง ไปหาพี่คินละกัน ต่างตอบแทนครับ
จนกระทั่งเมมโมโทรมา ฮ่า
ม่อนไปเป็นพระเอกav.ได้สบาย
บอกได้คำเดียวซวยแล้ว ท่าจะไปไม่รอดละ
เริ่มแล้ว
จะเอาตัวรอดได้ไหม เจออุปสรรคแบบนี้ไปต่อนายม่อนไปหาพี่คิน
บททดสอบมาแล้ว
แบบนี้จะไปด้วยกันรอดไหมนี่
เจออุปสรรคแบบนี้ สู้ต่อไป
คำพูดพีาชาติ เริ่มเป็นจริง ความรักมันบังตาม่อนจรืงๆ เมมโมก็ไม่ผิด แต่ ด้วย วัยวุฒิยังน้อย ทำให่ คิดไม่ละเอียด รักก็รักแต่ ความเหมาะสมไม่มีเลย ถ้ารักมั่นคง เมมโมต้องรีบเรียนให้จบ ม่อนอยู่ไทย ทำงานเก็บเงินขายน้ำ มากๆ จน พอแบ้วเลิก แล้วมาพิสูจน์กันว่า มีอะไร เปลี่ยนแปลงความรักไหม
พูดญี่ปุ่นได้ก็ไม่อดตายแล้วหละ งานตามร้านคงพอหาได้ รู้จักพี่คินอีกคนนึงไม่อดแน่นอน
โคตรช็อกเมมโมไม่พร้อมมีม่อน
คิดเหมือนกันเลยอาจจะได้เป็นพระเอก AV😍😍😍
การเดินทางครั้งใหม่ของพระเอกของเรา ญี่ปุ่น
นอนโรงแรมเจอสาวแน่ๆได้เสียบสบายตัวอน่นอนอิอิสนุก
ไปไม่เป็นเลยนะม่อน
เรียกได้ว่าเป็นบทเรียนบทแรกที่ต้องเอาตัวรอด จากนั้นค่อยว่ากัน
จะขอความช่วยเหลือจากพี่คินดีไหมนะ
ได้พี่คินแน่ๆ
ไอ้ม่อนได้ผจญภัยในต่างแดนอีกแล้วจะไหวไหมดูทรงแล้วน่าจะรอดFCเอาใจช่วยล่ะกัน
ไปอยู่ต่างประเทศภาษาสำคัญมากนะ
ช็อคตาตั้ง เจอเซอร์ไพร์อย่างจัง
อุปสรรคเยอะ ต้องผ่านวีรกรรมกับสาวๆหลายๆคนสิ555
ต้องเอาตัวรอดก่อนหละ
หรือม่อนกะพี่คินจะได้กัน
::Crying:: ตกลงเมมโมรักหรือเป็นแค่ทางผ่าน
มีเรื่องให้ต้องจัดการอีกแล้วสิ..นายม่อน
ต่างบ้าน..ต่างเมืองด้วย แล้วคืนนี้จะไปอยู่ที่ไหนกัน..เฮ้อ!.
ถามครูคืนเลย
อย่าบอกนะว่าโดนปล่อยเกาะญี่ปุ่นหน่ะ
ตายแน่งานนี้ จะไปทางไหนเนี้ย โดนทิ้งอ่ะ
เออชีวิตมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะม่อน
สงสัยโดนลอยแพแน่ๆ ::DookDig::
ลูกผู้ชายต้องรอดอยู่แล้ว ยิ่งมีผู้ช่วยดี ๆคอยช่วยเหลือ รวมทั้งมีคนที่คอยรักแบบนี้อยู่ได้แน่ แต่ยังมีอีกด่าน ตม. ญี่ปุ่นเน้อ..
ได้เมียเพิ่มคืนนี้แหละ
ด่านแรกมาละ...สู้... ::Ahoo::
เรื่องที่คิดว่าง่ายๆคงไม่ง่ายแล้ว จะไปพักไหนทีนี้
ศิษย์บ้างครูแล้วล่ะงานนี้
ผโดนแน่คิม
ผจญภัยอีกแล้วสิม่อนสู้ๆนะชีวิตมันก็แบบนี้. แต่คนมีโชคแบบนี้ไม่น่าลำบาก
ต้องผจญภัยคนเดียวซะแล้ว
คงต้องไปขอความช่วยเหลือจากพี่คิน แล้วก็จัดให้สักดอกจะได้สบายตัว ::Orz::
เหมือนจะดีแล้วเชียว
เจอเหตุการณ์ไม่คาดคิดมาแบบนี้ ต่อไปเมมโมกับม่อนจะแก้ไขยังไงดี คงไม่ปล่อยให้ม่อนไปนอนกับพี่คินนะ
ไปจัดพี่คิมดีกว่า จัดหนัก งอนเมมโม
ชีวิตช่างเล่นตลกจริงๆ ยายม่อน พลิกผันสุดๆ สงสาร และอดขำชะตาชีวิต พลิกผันตลอดเลยครับอ่านแล้วสนุกดีคาดเดายากหน่อย
เอาพี่คินทำเมียอีกคน
ไปหาพี่คินไงน่าจะดีกว่าได้สาวด้วยอีกคน 555
อ้าวกำลังจะแฮปปี้ ทำไงหล่ะทีนี้ พ่อกับแม่เค้าจะยังไงเนี้ย
คิดว่าจะง่ายแต่ต้องผจญภัยหล่ะคราวนี้
พี่คินช่วยได้
เจอเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงแบบนี้ ต้องผจญภัยอีกแล้วสิ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไป สู้ๆนะ
ชีวิตมีอุปสรรค
ปัญหาเกิด
ม่อนจัดให้
งานงอกแล้ว พ่อกับแม่น้องเมมโม่มายังงี้ได้ตัดความสัมพันธ์กันแน่เลย
คงไม่ได้ออกไปยืนให้สาวๆมาหิ้วอีกนะ
เล่นสาวญี่ปุ่นเลยคืนนี้
ทำไงดีละทีนี้ แต่มาขนาดนี้ น้องปุนจะช่วย หรือว่าจะหาลู่ทางที่ญี่ปุ่นต่อนะ
ม่อนคิดยังไงนะ เหมือนเกาะเมียเด็กเลย โดนปล่อยเกาะทำไงดีละคราวนี้
ไปหาพี่คินก่อน รออ่าน8ปีนะครับwrite
ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ม่อน ::Beggar::
::Fighto:: สู้ ๆ นะม่อน. อน่คต พระเอก AV อันดับ 1 แน่นอน
เป็นธรรมดาที่พ่อแม่มาแฟนต้องไปนอนที่อื่นนะ อน่าคิดมากสิม่อน พี่คินก็มี ภาษาก็เริ่มได้แล้ว
ไปให้พี่คินปลอบใจสิ
คนในต่างแดนเอางัยดี
สงสุยม่อนมีปัญหาเะมแล้ว
ชีวิตที่สวยงามกำลังจะจบลงแล้วแน่ๆแบบนี้ ม่อนจะทำไงต่อ
Turning point สุดๆ
กลับไปล่อพี่คินแหง
เจอพ่อ แม่เมมโม ชีวิตใหม่ เริ่มต้นจริงๆแล้ว เมมโมจะโดนจับไปอยู่ประเทศไหนอีกไหมนะ
ดีใจมากมากตอนใหม่มาให้อ่านแล้ว
อ้าว..เคว้งคว้างหละสิ มีพี่คินคนเดียวที่น่าจะช่วยได้
ไปหาพี่คินจะได้ช่วยได้
ปัญหาและอุปสรรคมีไว้ให้ฝ่าฟันไปให้ได้ สู้ๆครับนายม่อน
ไปหาพี่คินหรือจะไปโรงแรมดีนะ
ไปให้พี่คินช่วยหาโรงแรมให้นะครับ
ต้องหาคนช้วยแล้วแบบนี้
เอ่อม่อน ทำไมทำตัวง๊องแง๊งจังอ่ะ...
พ่อหนุ่มจะไปไหนทีนี้
เคว้งคว้างจริงๆงานนี้สู้ๆ
ม่อนน้อยโดนลอยแพ ไกลบ้านเกิดเมืองนอน แต่ไปแล้วก็ต้องสู้ให้สุดๆ
พ่อแม่มาหา แล้วไล่ให้ไปนอนโรงแรม จบละม่อน เมมโมยังไม่กล้าแนะนำพ่อแม่ แบบนี้ลำบากแน่นอน
พี่ชาติเตือนไว้จงฟังนะม่อน
การผจญภัยเริ่มขึ้นแล้วม่อนจะรอดหรือจะร่วง
ถ้าจะเลิกกันก็เพราะผู้ชายไปมีคนอื่นเพิ่มนี่แหละ ดูแววแล้ว
ม่อนอุปสรรคคือการสร้างโอกาส... คงได้เจอสาวยุ่นกับปรัสบการณ์ต่างแดน
ที่พึ่งคือพี่คิน
เป็นไงต่อไปละเนี่ยชีวิตต่างแดน
งานเข้าแล้วดิพี่ม่อนโดนเมมโมปล่อยวัดแล้ว
เกือบซวยละเจ้าม่อนเอย
การพจญภัยครั้งใหม่ของนายม่อน
ไม่ใช่ว่าได้พี่คินเร้อออ
ทำงานอยู่ที่บ้าน
ทำอย่างไรละทีนี้ ขอแต่งงานเลย
เรียนภาษาก่อน แล้วก็หาทางเรียนหนังสือ เดี๋ยวก็เก่ง มีทางรอด
กลับไปหาพี่ต้น จัดเลย555
มีชีวิตต้องสู้ตลอด ไปหาพี่คินก่อน
ตามพึ่งพี่คินแล้วงี้
เมมโมพาส่งออกแล้วเหรอ
แววหายนะมาเยือน
ลองสาวญี่ปุ่นเลย
ถึงเวลาต้องช่วยตัวเองแล้ว
ซวยแน่ๆ พ่อแม่จับได้แน่นอน เมมโมยังเด็กอยู่ คงต้องไปนอนกอดพี่คินแล้ว
::Crying::
งานนี้ พี่คิน ต้องเป็นตัวช่วยแล้ว
เอาแล้วไงงานเข้าพ่อแม่เมมโมมา
งานเข้าสงสัยเขาเห็นเราเป็นได้แค่ตัวประกอบของเขาสินะ สงสัยคงจะได้กลับไทยแล้วสินะ
เคว้งคว้างเลยทีนี้
โดนปล่อนเกาะของแท้เลย กาะญี่ปุ่น
ได้สาวเพิ่มแน่ๆ...
เริ่มภาค 7 ขายน้ำต่างแดน เป็นพระเอก AV ในตำนานแล้ว
ชีวอตต้องดิ้นรนเว้ยม่อน
เอาไงดีล่ะทีนี้ ::Dizzy::
ซวยแล้ว นอนไหนล่ะ
เกือบโดนจับได้แล้ว
พึ่งเรียนมาลองเอามาใช้ได้เลย
เสร็จพี่คินจนได้
ปัญหาเริ่มมาละ จะอยู่ได้นานแค่ไหนหนอ
ไม่ใช๋ความผิดของเมมโมเพียงแต่ไม่ด้เตรียมการเรื่องนี้เอาไว้ถึงครอบครัวเมมโมจะมีเงินแต่เมมโมยังต้องเรียนและอาศัยใช้เงินพ่อแม่อยู่.. ไม่มีที่นอนก็ต้องไปนอนที่ร้านงัยให้พี่คินสอนเพิ่ม
::Crying::
ม่อนทำไงหละที่นี้นะครับ
เข้มข้นขึ้น แต่สังหรณ์ว่าพี่ม่อน จะไปมีหญิงเพิ่มแหละ
โดนพ่อแม่ของเมมโมบุกมาเยี่ยมถึงบ้านท่านแบบนี้ คงจะต้องหวังพี่ภาคินแล้วล่ะ จากนั้นต้องไปเรียนภาษาญี่ปุ่นอย่างเป็นเรื่องเป็นราว จะได้หาที่พักและหางานทำได้
ขอบคุณครับ
จะเปิดตัวเต็มๆก็ไม่ได้ทำใจไป
สงสัยว่าพี่คินจะโดนน้องม่อนทำจนสว่างแน่ๆเลย เป็นแบบนี้น้องโมเมจะยอมรับได้ไหมนะ
ผจญภัยในต่างแดน
อย่างน้อยก็หัวไวไปตามน้ำทัน แต่นึกถึงถ้าเป็นเราคงน้อยเนื้อต่ำใจเหมือนกันนะ
ปล. แปดปียังรออยู่นะครับ คิดถึงสาวๆในเรื่องมาก ยิ่งคนสุดท้าย เจนใช่ไหมที่นังไม่ได้เก็บงานเป็นเรื่องเป็นราว รอครับๆ
มันคือความจริงที่ต้องรับให้ได้
รักมันก็ต้องมีอุปสรรคบ้างแหล่ะ
ก็ถือว่าจะได้ฝึกใช้ภาษาญี่ปุ่นที่เรียนมาด้วย คิดซะว่าเป็นโอกาส
สู้ๆนะม่อนเดี๋ยวก้อมีสาวใหม่มาอีกนะ.
เจอแบบนี้จะทำไงต่อล่ะ ด่านหินเลยนะนั้น
การพจญภัยกำลังเริ่ม
ม่อนจะทำไงละทีนี้
อ้าว แล้วจะนอนไหนละเนี่ย
ม่อนจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ได้ยังไง คิดว่าในที่สุดม่อนคงต้องย้อนกลับไปร้านอีกครั้งเพื่อขอความข่วยเหลือ ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีครับ
ถ้าพ่อแม่เขารู้ความจริง งานนี้แยกย้ายกันแน่นอนครับ
ม่อนโดนปล่อยให้ไปหาโรงแรมเองคืนนี้ จะรอดไหมเนี่ย
ก็จริง
เจออุปสรรคใหญ่ซะด้วย
ไปยืนขายน้ำ ให้สาวญี่ปุ่น
ต้องให้พี่คินช่วยสิครับ
ว่าแต่พี่คินนี่ผู้หญิงหรือผู้ชาย
ผู้หญิงใช่มั้ย
เพราะฉะนั้น.......
ม่อนไม่ต้องไปหาโรงแรมนอนหรอก ไปขอนอนกับพี่คินเลยน่าจะดีกว่า ::Evil::
ความซวยมาเยือนเร็วแห้ เจอแบบนี้คงซ๊อคและกลับมาคิดมากอีกแล้วสิไอ้ม่อน
ชีวิตต่างแดน ทรมานมาก แต่ว่า น่าจะลองสาวญี่ปุ่นย้าง
อ้างจาก: magna67t เมื่อ เมษายน 08, 2024, 10:01:25 หลังเที่ยงผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 6 ความช่วยเหลือ
แวะไปอ่านเรื่องอื่น
ตามที่แอดมินทำลายแทงไว้ https://xonly8.com/index.php?topic=173287.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
แฟนกู ภาค 1 https://xonly8.com/index.php?topic=240071.0
----------------------------------------------------------------------------------
เครื่องบินเรามาถึงกรุงเทพช่วงค่ำแล้ว
พอมาถึงเมมโมก็พาผมกลับไปคอนโดของเธอและไม่ยอมให้ผมกลับไปที่หอพักแถวบ่อนไก่อีก
"เมมโมว่าจะมาอยู่เดือนนึง พี่ม่อนรีบจัดการเคลียร์ทุกอย่างและย้ายไปอยู่ถาวรกะเมมโมที่ญี่ปุ่นนะคะ เดี๋ยวเราไปทำวีซ่ากัน"
"ว่าแต่...เมมโมบอกพี่ว่าจะไปเรียนที่อเมริกานี่นา ทำไมมาอยู่ญี่ปุ่น แล้วจะอยู่นานมั๊ย"
"ก็นังปุนนั่นแหละ แนะนำ มันบอกว่าเรียนจบไฮสคูลที่อเมริกาแล้วมาต่อ ป ตรีที่ญี่ปุ่นดีกว่า ใกล้เมืองไทยด้วย ไอ้ปุ่นได้ไปหาง่ายและพี่ม่อนก็อาจจะได้มาหาด้วย"
ผมพยักหน้ารับคำตอบของเธอ และนี่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญที่สุดในชีวิตผมอีกครั้ง.... ผมยังกังวลเรื่องความสัมพันธ์กะเมมโม ผมยังจำที่พี่น้ำพูดได้ ผมกลัวว่าเมมโมเบื่อ "ของเล่น" อันนี้ เธอก็คงจะไม่สนใจผมอีกต่อไป
"ไม่หรอก เมมโมไม่คิดอะไร เมมโมไม่เคยคิดเลยนะว่าพี่มาเกาะกินอะไรเนี่ย ถ้าพี่ไม่สบายใจ...เดี๋ยวเราช่วยกันหางานทำก็ได้"
..................................................................................................
แต่เรื่องสำคัญแบบนี้....ผมต้องปรึกษาผู้ใหญ่คนเดียวของผม
"พี่ชาติ ผมมีเรื่องคุย พี่มีเวลามั๊ย"
พี่ชาติลากผมไปกินไก่ย่าง แต่รอบนี้ผมเลี้ยง ผมเล่าให้พี่ชาติฟังโดยละเอียด จากนั้นพี่ชาติก็สอนผมเหมือนเดิม
"อ้าว..น้องเมมโมกลับมากะมึง ไอ้น้องคนที่มึงไปอยู่กะเค้าสามเดือนแล้วเค้าหนีมึงไปเมืองนอกอ่ะนะ มึงยังไม่จบกะคนนี้อีกเหรอวะเนี่ย เฮ้อ..ไอ้ม่อน เอ๊ยยย มึงนี่... กูเตือนมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปรักใคร่มากมายนัก ไอ้ม่อนเอ๊ย... แต่เอาเหอะวะ..ชีวิตมึง คือถ้ามึงจะไปถาวรเลยเนี่ย...ก็คืนห้องเจ๊มันไป ดีซะอีกกูจะได้ขยายห้องตีทะลุสองห้องเลย ส่วนมึงอ่ะ จะไปก็คิดดีๆนะเว้ย มึงจะไปเกาะเค้ากิน ถ้าเค้าโกรธมึง ถีบมึงทิ้ง มึงจะทำไง.... ไหนมึงพูดอังกฤษให้กูฟังซิวะ... น่ะ...เห็นมะ มึงแม่ง..ก็พูดไม่ได้ แต่เอาเหอะ ถ้าเป็นกู...กูไปนะ ไปตายเอาดาบหน้าวะ... ที่นี่มึงก็ไม่ค่อยมีอนาคตมากมายนัก ไอ้ขายน้ำเนี่ย ยิ่งแก่ยิ่งหาเงินยาก กูเนี่ย เริ่มแผ่วแล้ว ลูกค้าหน้าใหม่ๆไม่ค่อยมี จะมีก็ที่เคยเจอกัน มึงไปแล้วเผื่อจะโชคดี ถ้าไงกูก็ยังอยู่นี่ กลับมาก็มาเยี่ยมกูล่ะกัน"
แล้วอีกคนที่ผมต้องปรึกษาคือเพื่อนคนเดียวของผม
"เชี่ย ไปจริงดิ เรื่องแม่งนิยายน้ำเน่าโคตรๆเลยว่ะ แต่...มึงแม่งโชคดีชิบหาย ขายน้ำยังได้เปิดซิงด้วย คนที่มึงไปแต่ละคนแม่งดีๆทั้งนั้น เออ..ถ้าไงมึงมีหนทาง พากูไปด้วยนะ..."
"กูคงเลิกขายน้ำจริงๆแล้วว่ะ เชี่ยเต มึงเอาใจช่วยกูด้วยแล้วกัน"
"มึงอ่ะ นิสัยดี สาวๆชอบ ไอ้เมมโมก็รักมึงมากนะ กูยังจำวันที่มันร้องไห้หามึงได้เลย... เชี่ยเอ๊ย เป็นกูหน่อยไม่ได้ จะรักให้แม่งตายห่าไปเลย 555555"
สองคนพูดตรงกัน แม้ผมจะสองจิตสองใจในตอนแรก ตอนนี้ผมตัดสินใจสู้ชีวิตที่พลิกผันใหม่อีกรอบ เดือนเดียวเร็วมาก ผมบอกคืนห้องเจ๊และจ่ายเงินส่วนที่เหลือ ผมปิดบัญชีธนาคาร ผมทำงาน "ขายน้ำ" มาตั้งนาน ผมเก็บเงินได้แค่สองแสนสี่เอง แต่ผมคงไม่ต้องใช้ที่เมืองไทยแล้ว ผมแอบไปซื้อแหวนทองวงเล็กๆวงนึง เสื้อผ้าผมไม่มีมากมายนัก เมมโมบอกผมว่าให้เอาเสื้อไปแค่สามชุด ที่เหลือซื้อใหม่ทั้งหมด ที่ผมเอาไปแน่นอนคือตัวที่เมมโมให้และอีกตัวคือตัวที่ผมใส่เมื่อเจอเมมโมครั้งแรก กางเกงในผมที่เลอะเลือดพรหมจรรย์ของเมมโมผมก็เอาไป ผมไม่มีกระเป๋าเดินทาง นอกจากกระเป๋าซอมซ่อใบเดียว แต่เมมโมมีถึงสามใบโตๆ...
........................................................................................
มันคือการผจญภัยครั้งใหม่ในชีวิตของผมจริงๆ
ผมเปลี่ยนชีวิตมาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่แม่ตาย...ผมก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพกะพ่อ แล้วพอพ่อไปทำงานที่ใต้ ผมก็โดนย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำกะครูอมรที่เชียงราย และพอผมไปก่อเรื่องมากมายครูอมรก็เอาผมมาเรียนช่างยนต์ที่กรุงเทพและทำให้ผมมีอาชีพขายน้ำ ตอนนี้เมมโมกำลังจะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนแรงๆอีกครั้ง....
"ดีใจมากๆเลยที่พี่ม่อนตัดสินใจมาอยู่ด้วยกัน"
"เมมโม ไปโน่นพี่ไม่มีใครอีกแล้วนะ เมมโมคือคนไทยคนเดียวเท่านั้น...ที่พี่รู้จัก ถ้าเมมโมทิ้งพี่ พี่ก็คงตายที่นั่นแหละ"
สาวน้อยหันมาจุ๊บแก้มผมหลังจากรัดเข็มขัดเรียบร้อย อีกไม่เกิน 5 นาที ผมก็คงจะไปจากประเทศไทยที่ผมรักแล้ว ผมยังไม่รู้เลยผมจะได้กลับมาอีกหรือเปล่า
"เมมโมรักพี่เสมอนะ และปีนึงที่เมมโมไม่เจอพี่ มันพิสูจน์พอแล้วว่าเมมโมรักพี่จริงๆ คิดถึงเสมอ อยากเจออยากอยู่ด้วย พี่ม่อนก็ดูแลเมมโมเหมือนน้องของพี่แล้วกันนะ"
"แล้วเป็นน้องเนี่ย จะยอมให้พี่กอดตอนกลางคืนมั๊ยอ่ะ..."
................................................................................................
ชีวิตในญี่ปุ่นไม่ต่างอะไรจากที่ผมเคยอยู่กะเมมโมสามเดือนที่เมืองไทย อย่างเดียวที่ประหลาดคือผมพูดกะใครไม่รู้เรื่องเลย ผมอ่านอังกฤษไม่ได้ ญี่ปุ่นก็ไม่รู้ ผมรู้จักที่ไปอยู่สามที่เท่านั้น คือร้านเซเว่นใกล้บ้าน ร้านไทยที่พี่คินเฝ้า แล้วก็มหาลัยของเมมโม ที่เหลือผมไปไหนไม่ถูกเลยจริงๆ กิจวัตรในแต่ละวันที่นี่คือส่งเมมโมที่มหาลัย แล้วผมก็ไปรับเธอกลับตอนเย็น... เราอยู่กันอย่างมีความสุขที่ญี่ปุ่นมาเดือนนึง..
"พี่ม่อน เมมโมว่า..พี่ต้องรู้ภาษาญี่ปุ่นนะ จะได้ช่วยให้พี่ทำอะไรได้ง่ายขึ้น"
"พี่ไม่มีเงินไปเรียนหรอก สงสัยแพง ไม่เป็นไร ภาษาใบ้ก็ได้ จริงๆพี่อยากหางานทำมากกว่า"
"พี่ต้องเรียนภาษาก่อนสิ ไม่งั้นพี่จะไปทำงานแล้วพูดรู้เรื่องได้ไง เดี๋ยวเมมโมถามเพื่อนๆให้ว่าเรียนที่ไหนดี"
ผมนึกถึงพี่คินทันที
"เมมโมพาพี่ไปหาพี่คินได้มั๊ย... พี่คินเค้าสอนภาษา"
สาวน้อยของผมสงสัยว่าผมรู้ได้ไงว่าพี่คินสอนภาษา ผมต้องอธิบาย แล้วเธอก็ยิ้ม...ตาเป็นประกาย เธอพาผมไปหาพี่คินที่ร้านไทยในวันนึงหลังจากที่เธอเลิกเรียน
"ได้เลย...ม่อน ไม่ต้องใช้หนังสือ พี่แจกชีท พรุ่งนี้เริ่มเลยนะ ไม่ต้องไปรับเมมโมได้มั๊ย มาเรียนกะพี่ ปกติเริ่มตอนบ่ายสาม เลิกห้าโมง แต่วันไหนพี่ไม่มีเรียนก็จะนัดวันอื่นให้ เรียนที่ชมรม...ก็อยู่ไม่ไกลจากร้านหรอก พอเดินได้ เอ้านี่..ที่อยู่ที่ชมรม ส่วนนี่เป็นเบอร์โทรของพี่..."
ด้วยความช่วยเหลือของพี่คิน ผมก็ได้ไปเรียนจริงๆ ครูสอนผมก็พี่คินนี่แหละ ผมมีเพื่อนคนไทยเรียนด้วยกันอยู่สิบคน ผมเรียนไปได้สักอาทิตย์นึง...
"ม่อนคะ ทำไมเก่งมากเลยอ่ะ เรียนอาทิตย์เดียวก้าวหน้าขนาดนี้..."
"ก็พอได้อ่ะครับ มันก็ไม่ยากนัก แต่ผมจำตัวหนังสือไม่ได้อ่ะครับ มันยากอ่ะครับ"
"เฮ้อ... พูดได้ยังไม่พอนะ ต้องอ่านออกด้วยสิ ไม่งั้นมันลำบาก งั้นเอางี้ เรียนเสร็จแล้ว ช่วงค่ำมาร้านไทยมั๊ย พี่ทำงานถึงสองทุ่ม ช่วงนั้นพี่จะช่วยสอนเพิ่มให้"
"ผมขอเมมโมก่อนนะครับ"
ผมทำอะไรต้องถามผู้ปกครองผมตลอด และเมมโมก็ไม่ว่าอะไรที่ผมจะไปเรียนเพิ่มช่วงหกโมงถึงสองทุ่ม และทำงานที่ร้านไปด้วย เมมโมกลับคิดว่าดีที่ผมไปเรียนที่ร้านไทย เผื่อเธออยากได้อะไรก็ให้ผมเอากลับมา แต่ข้อเสียอย่างเดียวคือ..ตอนเย็นผมจะไม่ได้กินข้าวกะเมมโม แต่ก็เป็นข้อดีของเมมโมเพราะบ่อยครั้งที่เธอต้องทำงานกะเพื่อนๆตอนเย็น เราสองคนได้ไม่ต้องห่วงกัน ดังนั้น..ชีวิตใหม่ของผมจึงเริ่มหลังจากบ่ายสาม และหลังจากเรียนผมก็เดินกลับมาที่ร้านกะพี่คิน แล้วก็ระหว่างนั่งรอลูกค้า..พี่คินก็สอนผมแบบตัวต่อตัว ซึ่งแน่นอน มันดีกว่ามาก และภายในสองอาทิตย์ผมก็เริ่มพูดอะไรได้แล้ว อย่างน้อยก็รู้ว่าสินค้าในร้านชื่อญี่ปุ่นเป็นไง
...
ทุกอย่างกำลังลงตัว... ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้ด้วยดี
แต่แล้วเย็นวันนึง...พอผมกลับถึงบ้าน เมื่อผมไขกุญแจประตูเข้าไป ผมตะโกนทักเข้าไปก่อนเหมือนที่ทำเป็นประจำ
"พี่ม่อนมาแล้ว....."
เมมโมไม่ตอบ..ไม่วิ่งมากอดผม ผมเข้าใจว่าคงอยู่ในครัว แต่พอผมเดินเข้าไปในห้อง...ก็ต้องตกใจอีกครั้ง
"พี่ม่อนคะ นี่...พ่อกะแม่ของเมมโม"
ผมช้อคคาที่ ก่อนยกมือไหว้ทั้งสองท่าน ชีวิตการมาอยู่กะเมมโมคงสิ้นสุดลงแล้ว
"ไม่ใช่ค่ะ..พ่อ พี่ม่อนไม่ใช่แฟน พี่ม่อนทำงานที่ร้านไทย เอาของมาส่งให้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ"
ผมต้องเล่นตามบทที่เมมโมมอบให้ เปิดเป้หยิบเอากระดาษชีทที่ผมเรียน ยื่นให้เมมโม หน้าตาเมมโมตอนนี้ขอโทษผมสุดๆ
"คุณลุงคุณป้าครับ เดี๋ยวผมขอกลับเลยนะครับ"
เมมโมเดินมาส่งผมที่หน้าประตู ก่อนยัดเงินใส่มือผม 10000 เยน พร้อมบอกผมว่า
"คืนนี้พี่หาโรงแรมอยู่ก่อนนะ นอนบ้านเมมโมไม่ได้ แล้วค่อยคุยกัน..."
สาวน้อยกอดผมและจุ๊บแก้มทีนึง ก่อนเดินเข้าบ้านและปิดประตู ผมกำเงินยืนช้อคอยู่หน้าบ้าน ผมเหมือนหมาที่โดนเจ้าของเอามาปล่อย เมมโมให้นอนโรงแรม?????... โรงแรมมันอยู่ที่ไหน ทำไงวะ
ไปนอนกับพี่คิม
เอาละงานเข้า หาที่ซุกหัวนอนก่อนคืนนี้
ชีวิตต้องดิ้นรนแล้ว
ไหวมั๊ยเนี่ย
ม่อนมาแล้ว
ไปหาพี่คิน
งานเข้า
เปิดตัสกับพ่อแม่แบบนี้ จะไปต่อจะยากไหมน้า
ม่อนต้องไปหาพี่คินซักหน่อยแล้ว
มันก้อน่าช่วย
ได้เปิดซิงพี่คินพอดีล่ะงานนี้
ลุ้นแทนพี่ม่อน
ไปพักกับพี่ที่เรียนภาษาด้วยกัน
สงสารนายม่อนมากๆเลยตอนนี้ชีวิตเหมือนขึ้นอยู่กับคนคนเดียวเขาไม่พอใจก็ไล่ไปพอเขาคิดถึงก็ค่อยไปหา ::Crying::
พี่คิน ต้องพี่คินแน่นอน คนอื่นในเวลานี้ไม่มี แล้วจะมีอย่างอื่นตามมาหรือเปล่า
ส่งไปให้คนอื่นกินซะละมั้งเมมโม
ปูทางไปหาพี่คิน แน่ๆ
เพราะความรัก ทำให้กล้าที่จะไปอยู่ด้วย .. เจอพ่อแม่ของเมมโมแบบนี้แล้ว จะอยู่ด้วยกันต่ออีกได้หรือ
ม่อนมึนตึบเลยแบบนี้
ฟาดพี่คืนแน่...ไม่น่ารอดคืนนี้
ไปหาพี่คิง แล้วได้นอนที่นั่นแล้วได้กับพี่เขาแน่เลย
เคว้งคว้างเลยงานนี้ ต้องหาคนช่วยแล้ว
จะได้มาขายน้ำที่ญี่ปุ่นรึป่าว
ม่อนยิ่งกลัวโดนทิ้ง ยิ่งเจอความเสี่ยงนะเนี่ย
เคว้งเลยสิ กลับไปตั้งหลักที่ร้านหาพี่คินก่อนมั้ย เอาไงต่อค่อยว่ากัน
ม่อนฝึกไปเรื่อย
ได้ลุ้น ได้ติดตามทุกตอนเลยครับ
ชีวิตแบบนั้มันกะเสี่ยงดีเนอะม่อน
ยังถือว่าได้ประสบการณ์
ยืนงงในดงกล้วย ตายห่าแล้วม่อน
ชีวิต=ละครน้ำเน่า
เดี๋ยวก็มีนารีมาช่วยพระเอกของเราเอง
มีดวงนารีอุปถัมภ์อยู่แล้ว
::DookDig::
ได้อยู่ด้วยลำแข้งตัวเอง
ม่อนอย่าคิดมากใจเย็นก่อนมันอาจจะฉุกเฉินน้องเมมโมไม่ทันตั้งตัวที่พ่อกับแม่มาไม่ใช่น้องเขาไม่รัก
ได้ผจญภัยแล้วม่อนต้องอยู่ให้ได้
ชีวิตของนายม่อนจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย
จะโดนน้องเมมโมเทหรือเปล่านะ
ดูทรงพี่ม่อนอาจจะได้เร่ร่อนอีกแล้ว
เอางัยดี จะไปนอนที่ไหนครับ สงสัยพี่คินต้องมาแหละ
พี่คินแน่ๆ
เจอจุดเปลี่ยนสำคัญ น่าติดตามว่าผู้เขียนจะพาพระเอกไปเจออะไร
น่าจะต้องไปขอความช่วยเหลือจากพี่คินแล้วแหละ
สิ่งที่แอบกังวลไว้มาถึงเร็วเกินคาดนะเนี่ย ยังไงไปหาพี่คินก่อน ค่อยว่ากัน
ไปนอนกะพี่คินเลย
เริ่มมีอุปสรรคเข้ามาอีกแล้ว ::Fighto::
ไปจัดพี่คินด่วลลล
กลับไปให้พี่คินสอนตัวต่อตัวก่อนคืนนี้
งานงอกจนได้
พ่อแม่เมมโมมาคุมแบบนี้ ม่อนต้องคิดหนักอีกรอบแล้วสินะ
ได้อยู่กับพี่คินแน่
โดนทิ้งคนเดียว
ม่อนคงได้เอากับคินอีกคน
อ่าวม่อนเสียใจแย่เลย
สวยแล้วมึงงานนี้พ
ได้บททดสอบเลย
ระหว่สงหาโรงแรมจะมีเรื่องสนุกอะไรหนอ
เจอทีเด็ดโรงแรมญี่ปุ่นรึเปล่า
นี่แหละที่ต้องเจอแน่ๆ ม่อนสู้ๆ
::Hmmm:: โรงแรมไม่ต้องหาแล้ว ไปหาพี่คินก่อนเลย
::Angry::
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะดีที่เมมโมแก้ตัวให้ทัน
จะเอาตัวรอดยังไงละทีนี้ม่อน
หาพี่คินเลย
พ่อตาแม่ยายมา จะซวยมั้ยเนี่ย
ความเป็นจริงมาถึงเร็วกว่าที่คิด ม่อนภาษาก็ยังไม่ได้เลย จะออกไปอยู่ตัวคนเดียวยังไงล่ะทีนี้
สนุกครับ
ไปหาพี่คินเลย
ม่อนจะรอดมั้ยนี่
ชีวิตกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว
เผลอๆอาจไม่ได้นอนโรงแรม ได้ฟัดคนใหม่อีกแน่ๆ
จะรอดไหมเนี่ย
งายเข้าเลยทีนี้
อุปสรรคมีไว้พุ่งชน
อันนี้ช็อคอันแรกอาจจะมีเรื่องช็อคที่สองที่คาดไม่ถึงรออยู่เตรียมตัวเตรียมใจไว้รอเลย
หานอนแถวนั้นไปก่อน
ลุ้นๆ หรือว่าจะเข้าโรงแรมผิด แต่ว่าน่าสงสารแฮะ พ่อกับแม่ โมมามา 555+
น่าสงสาร เคว้งเลย
แล้วม่อนต้องทำไง
ต้องให้พี่ช่วยแล้วล่ะ แล้วค่อยตอบแทนกลับอย่างสาสม
คงตีองไปหาพี่คิม
ไปปลดปล่อยเถอะ
หนทางรอด
จับพลัดจับผลูได้เสียวอีกแล้ว
พ่อแม่เมมโม่จะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
ปล่อยเสือเข้าป่าอันตรายนะครับ
ซวยแล้ว ไปไหนดี เป็นผมผมไปร้านไทย อย่างน้อยก็ยังใช้ภาษาไทยได้
อ้าว น้องโมลอยแพพี่ม่นซะแล้ว แล้วพี่มาอนจะไปนอนไหนหล่ะ
แล้วจะให้ใครช่วยล่ะ
อันนี้กรณีฉุกเฉินเข้าใจน้องด้วยละกันฮ่าๆๆ แต่จะนอนไหนละคืนนี้
ขอบคุณครับ
ไปตายเอาดาบหน้า
ตามมาญี่ปุ่นทั้งที อย่ามีดราม่านักเลยนะ เดี๋ยวจะกลายเป็นนิยายน้ำเน่าซะก่อนนิยายอิโรติค ฮ่าๆ รอติดตามฮะ
แย่เลยดิ่..นอนไหนเนี่ย พี่คินละกัน
งานนี้หลงทางแน่
โดนแบบนี้เค้วงคว้างงเลยย
ประสบการณ์ที่โรงแรม
ให้ไปนอนโรงแรม สงสัยจะได้สาวญี่ปุ่นไปนอนด้วยไหมนะ
::WooWoo:: ไปรรไหนดีละ
::Crying::
แยกกันอยู่แปบนึง ค่อยว่ากัน
ซวยแล้วสิม่อนเอ้ย
เจอพ่อแม่เลยนะคร้าบ
ห้องพี่คินว่างมาได้
โคตรซ้อคคค
เลเวลอัพพพ
เออหารูปที่นอนอะม่อน (ุ
พี่คินคือคนเดียวที่ช่วยม่อนได้
อ้างจาก: magna67t เมื่อ เมษายน 08, 2024, 10:01:25 หลังเที่ยงผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 6 ความช่วยเหลือ
แวะไปอ่านเรื่องอื่น
ตามที่แอดมินทำลายแทงไว้ https://xonly8.com/index.php?topic=173287.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
แฟนกู ภาค 1 https://xonly8.com/index.php?topic=240071.0
----------------------------------------------------------------------------------
เครื่องบินเรามาถึงกรุงเทพช่วงค่ำแล้ว
พอมาถึงเมมโมก็พาผมกลับไปคอนโดของเธอและไม่ยอมให้ผมกลับไปที่หอพักแถวบ่อนไก่อีก
"เมมโมว่าจะมาอยู่เดือนนึง พี่ม่อนรีบจัดการเคลียร์ทุกอย่างและย้ายไปอยู่ถาวรกะเมมโมที่ญี่ปุ่นนะคะ เดี๋ยวเราไปทำวีซ่ากัน"
"ว่าแต่...เมมโมบอกพี่ว่าจะไปเรียนที่อเมริกานี่นา ทำไมมาอยู่ญี่ปุ่น แล้วจะอยู่นานมั๊ย"
"ก็นังปุนนั่นแหละ แนะนำ มันบอกว่าเรียนจบไฮสคูลที่อเมริกาแล้วมาต่อ ป ตรีที่ญี่ปุ่นดีกว่า ใกล้เมืองไทยด้วย ไอ้ปุ่นได้ไปหาง่ายและพี่ม่อนก็อาจจะได้มาหาด้วย"
ผมพยักหน้ารับคำตอบของเธอ และนี่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญที่สุดในชีวิตผมอีกครั้ง.... ผมยังกังวลเรื่องความสัมพันธ์กะเมมโม ผมยังจำที่พี่น้ำพูดได้ ผมกลัวว่าเมมโมเบื่อ "ของเล่น" อันนี้ เธอก็คงจะไม่สนใจผมอีกต่อไป
"ไม่หรอก เมมโมไม่คิดอะไร เมมโมไม่เคยคิดเลยนะว่าพี่มาเกาะกินอะไรเนี่ย ถ้าพี่ไม่สบายใจ...เดี๋ยวเราช่วยกันหางานทำก็ได้"
..................................................................................................
แต่เรื่องสำคัญแบบนี้....ผมต้องปรึกษาผู้ใหญ่คนเดียวของผม
"พี่ชาติ ผมมีเรื่องคุย พี่มีเวลามั๊ย"
พี่ชาติลากผมไปกินไก่ย่าง แต่รอบนี้ผมเลี้ยง ผมเล่าให้พี่ชาติฟังโดยละเอียด จากนั้นพี่ชาติก็สอนผมเหมือนเดิม
"อ้าว..น้องเมมโมกลับมากะมึง ไอ้น้องคนที่มึงไปอยู่กะเค้าสามเดือนแล้วเค้าหนีมึงไปเมืองนอกอ่ะนะ มึงยังไม่จบกะคนนี้อีกเหรอวะเนี่ย เฮ้อ..ไอ้ม่อน เอ๊ยยย มึงนี่... กูเตือนมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปรักใคร่มากมายนัก ไอ้ม่อนเอ๊ย... แต่เอาเหอะวะ..ชีวิตมึง คือถ้ามึงจะไปถาวรเลยเนี่ย...ก็คืนห้องเจ๊มันไป ดีซะอีกกูจะได้ขยายห้องตีทะลุสองห้องเลย ส่วนมึงอ่ะ จะไปก็คิดดีๆนะเว้ย มึงจะไปเกาะเค้ากิน ถ้าเค้าโกรธมึง ถีบมึงทิ้ง มึงจะทำไง.... ไหนมึงพูดอังกฤษให้กูฟังซิวะ... น่ะ...เห็นมะ มึงแม่ง..ก็พูดไม่ได้ แต่เอาเหอะ ถ้าเป็นกู...กูไปนะ ไปตายเอาดาบหน้าวะ... ที่นี่มึงก็ไม่ค่อยมีอนาคตมากมายนัก ไอ้ขายน้ำเนี่ย ยิ่งแก่ยิ่งหาเงินยาก กูเนี่ย เริ่มแผ่วแล้ว ลูกค้าหน้าใหม่ๆไม่ค่อยมี จะมีก็ที่เคยเจอกัน มึงไปแล้วเผื่อจะโชคดี ถ้าไงกูก็ยังอยู่นี่ กลับมาก็มาเยี่ยมกูล่ะกัน"
แล้วอีกคนที่ผมต้องปรึกษาคือเพื่อนคนเดียวของผม
"เชี่ย ไปจริงดิ เรื่องแม่งนิยายน้ำเน่าโคตรๆเลยว่ะ แต่...มึงแม่งโชคดีชิบหาย ขายน้ำยังได้เปิดซิงด้วย คนที่มึงไปแต่ละคนแม่งดีๆทั้งนั้น เออ..ถ้าไงมึงมีหนทาง พากูไปด้วยนะ..."
"กูคงเลิกขายน้ำจริงๆแล้วว่ะ เชี่ยเต มึงเอาใจช่วยกูด้วยแล้วกัน"
"มึงอ่ะ นิสัยดี สาวๆชอบ ไอ้เมมโมก็รักมึงมากนะ กูยังจำวันที่มันร้องไห้หามึงได้เลย... เชี่ยเอ๊ย เป็นกูหน่อยไม่ได้ จะรักให้แม่งตายห่าไปเลย 555555"
สองคนพูดตรงกัน แม้ผมจะสองจิตสองใจในตอนแรก ตอนนี้ผมตัดสินใจสู้ชีวิตที่พลิกผันใหม่อีกรอบ เดือนเดียวเร็วมาก ผมบอกคืนห้องเจ๊และจ่ายเงินส่วนที่เหลือ ผมปิดบัญชีธนาคาร ผมทำงาน "ขายน้ำ" มาตั้งนาน ผมเก็บเงินได้แค่สองแสนสี่เอง แต่ผมคงไม่ต้องใช้ที่เมืองไทยแล้ว ผมแอบไปซื้อแหวนทองวงเล็กๆวงนึง เสื้อผ้าผมไม่มีมากมายนัก เมมโมบอกผมว่าให้เอาเสื้อไปแค่สามชุด ที่เหลือซื้อใหม่ทั้งหมด ที่ผมเอาไปแน่นอนคือตัวที่เมมโมให้และอีกตัวคือตัวที่ผมใส่เมื่อเจอเมมโมครั้งแรก กางเกงในผมที่เลอะเลือดพรหมจรรย์ของเมมโมผมก็เอาไป ผมไม่มีกระเป๋าเดินทาง นอกจากกระเป๋าซอมซ่อใบเดียว แต่เมมโมมีถึงสามใบโตๆ...
........................................................................................
มันคือการผจญภัยครั้งใหม่ในชีวิตของผมจริงๆ
ผมเปลี่ยนชีวิตมาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่แม่ตาย...ผมก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพกะพ่อ แล้วพอพ่อไปทำงานที่ใต้ ผมก็โดนย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำกะครูอมรที่เชียงราย และพอผมไปก่อเรื่องมากมายครูอมรก็เอาผมมาเรียนช่างยนต์ที่กรุงเทพและทำให้ผมมีอาชีพขายน้ำ ตอนนี้เมมโมกำลังจะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนแรงๆอีกครั้ง....
"ดีใจมากๆเลยที่พี่ม่อนตัดสินใจมาอยู่ด้วยกัน"
"เมมโม ไปโน่นพี่ไม่มีใครอีกแล้วนะ เมมโมคือคนไทยคนเดียวเท่านั้น...ที่พี่รู้จัก ถ้าเมมโมทิ้งพี่ พี่ก็คงตายที่นั่นแหละ"
สาวน้อยหันมาจุ๊บแก้มผมหลังจากรัดเข็มขัดเรียบร้อย อีกไม่เกิน 5 นาที ผมก็คงจะไปจากประเทศไทยที่ผมรักแล้ว ผมยังไม่รู้เลยผมจะได้กลับมาอีกหรือเปล่า
"เมมโมรักพี่เสมอนะ และปีนึงที่เมมโมไม่เจอพี่ มันพิสูจน์พอแล้วว่าเมมโมรักพี่จริงๆ คิดถึงเสมอ อยากเจออยากอยู่ด้วย พี่ม่อนก็ดูแลเมมโมเหมือนน้องของพี่แล้วกันนะ"
"แล้วเป็นน้องเนี่ย จะยอมให้พี่กอดตอนกลางคืนมั๊ยอ่ะ..."
................................................................................................
ชีวิตในญี่ปุ่นไม่ต่างอะไรจากที่ผมเคยอยู่กะเมมโมสามเดือนที่เมืองไทย อย่างเดียวที่ประหลาดคือผมพูดกะใครไม่รู้เรื่องเลย ผมอ่านอังกฤษไม่ได้ ญี่ปุ่นก็ไม่รู้ ผมรู้จักที่ไปอยู่สามที่เท่านั้น คือร้านเซเว่นใกล้บ้าน ร้านไทยที่พี่คินเฝ้า แล้วก็มหาลัยของเมมโม ที่เหลือผมไปไหนไม่ถูกเลยจริงๆ กิจวัตรในแต่ละวันที่นี่คือส่งเมมโมที่มหาลัย แล้วผมก็ไปรับเธอกลับตอนเย็น... เราอยู่กันอย่างมีความสุขที่ญี่ปุ่นมาเดือนนึง..
"พี่ม่อน เมมโมว่า..พี่ต้องรู้ภาษาญี่ปุ่นนะ จะได้ช่วยให้พี่ทำอะไรได้ง่ายขึ้น"
"พี่ไม่มีเงินไปเรียนหรอก สงสัยแพง ไม่เป็นไร ภาษาใบ้ก็ได้ จริงๆพี่อยากหางานทำมากกว่า"
"พี่ต้องเรียนภาษาก่อนสิ ไม่งั้นพี่จะไปทำงานแล้วพูดรู้เรื่องได้ไง เดี๋ยวเมมโมถามเพื่อนๆให้ว่าเรียนที่ไหนดี"
ผมนึกถึงพี่คินทันที
"เมมโมพาพี่ไปหาพี่คินได้มั๊ย... พี่คินเค้าสอนภาษา"
สาวน้อยของผมสงสัยว่าผมรู้ได้ไงว่าพี่คินสอนภาษา ผมต้องอธิบาย แล้วเธอก็ยิ้ม...ตาเป็นประกาย เธอพาผมไปหาพี่คินที่ร้านไทยในวันนึงหลังจากที่เธอเลิกเรียน
"ได้เลย...ม่อน ไม่ต้องใช้หนังสือ พี่แจกชีท พรุ่งนี้เริ่มเลยนะ ไม่ต้องไปรับเมมโมได้มั๊ย มาเรียนกะพี่ ปกติเริ่มตอนบ่ายสาม เลิกห้าโมง แต่วันไหนพี่ไม่มีเรียนก็จะนัดวันอื่นให้ เรียนที่ชมรม...ก็อยู่ไม่ไกลจากร้านหรอก พอเดินได้ เอ้านี่..ที่อยู่ที่ชมรม ส่วนนี่เป็นเบอร์โทรของพี่..."
ด้วยความช่วยเหลือของพี่คิน ผมก็ได้ไปเรียนจริงๆ ครูสอนผมก็พี่คินนี่แหละ ผมมีเพื่อนคนไทยเรียนด้วยกันอยู่สิบคน ผมเรียนไปได้สักอาทิตย์นึง...
"ม่อนคะ ทำไมเก่งมากเลยอ่ะ เรียนอาทิตย์เดียวก้าวหน้าขนาดนี้..."
"ก็พอได้อ่ะครับ มันก็ไม่ยากนัก แต่ผมจำตัวหนังสือไม่ได้อ่ะครับ มันยากอ่ะครับ"
"เฮ้อ... พูดได้ยังไม่พอนะ ต้องอ่านออกด้วยสิ ไม่งั้นมันลำบาก งั้นเอางี้ เรียนเสร็จแล้ว ช่วงค่ำมาร้านไทยมั๊ย พี่ทำงานถึงสองทุ่ม ช่วงนั้นพี่จะช่วยสอนเพิ่มให้"
"ผมขอเมมโมก่อนนะครับ"
ผมทำอะไรต้องถามผู้ปกครองผมตลอด และเมมโมก็ไม่ว่าอะไรที่ผมจะไปเรียนเพิ่มช่วงหกโมงถึงสองทุ่ม และทำงานที่ร้านไปด้วย เมมโมกลับคิดว่าดีที่ผมไปเรียนที่ร้านไทย เผื่อเธออยากได้อะไรก็ให้ผมเอากลับมา แต่ข้อเสียอย่างเดียวคือ..ตอนเย็นผมจะไม่ได้กินข้าวกะเมมโม แต่ก็เป็นข้อดีของเมมโมเพราะบ่อยครั้งที่เธอต้องทำงานกะเพื่อนๆตอนเย็น เราสองคนได้ไม่ต้องห่วงกัน ดังนั้น..ชีวิตใหม่ของผมจึงเริ่มหลังจากบ่ายสาม และหลังจากเรียนผมก็เดินกลับมาที่ร้านกะพี่คิน แล้วก็ระหว่างนั่งรอลูกค้า..พี่คินก็สอนผมแบบตัวต่อตัว ซึ่งแน่นอน มันดีกว่ามาก และภายในสองอาทิตย์ผมก็เริ่มพูดอะไรได้แล้ว อย่างน้อยก็รู้ว่าสินค้าในร้านชื่อญี่ปุ่นเป็นไง
...
ทุกอย่างกำลังลงตัว... ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้ด้วยดี
แต่แล้วเย็นวันนึง...พอผมกลับถึงบ้าน เมื่อผมไขกุญแจประตูเข้าไป ผมตะโกนทักเข้าไปก่อนเหมือนที่ทำเป็นประจำ
"พี่ม่อนมาแล้ว....."
เมมโมไม่ตอบ..ไม่วิ่งมากอดผม ผมเข้าใจว่าคงอยู่ในครัว แต่พอผมเดินเข้าไปในห้อง...ก็ต้องตกใจอีกครั้ง
"พี่ม่อนคะ นี่...พ่อกะแม่ของเมมโม"
ผมช้อคคาที่ ก่อนยกมือไหว้ทั้งสองท่าน ชีวิตการมาอยู่กะเมมโมคงสิ้นสุดลงแล้ว
"ไม่ใช่ค่ะ..พ่อ พี่ม่อนไม่ใช่แฟน พี่ม่อนทำงานที่ร้านไทย เอาของมาส่งให้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ"
ผมต้องเล่นตามบทที่เมมโมมอบให้ เปิดเป้หยิบเอากระดาษชีทที่ผมเรียน ยื่นให้เมมโม หน้าตาเมมโมตอนนี้ขอโทษผมสุดๆ
"คุณลุงคุณป้าครับ เดี๋ยวผมขอกลับเลยนะครับ"
เมมโมเดินมาส่งผมที่หน้าประตู ก่อนยัดเงินใส่มือผม 10000 เยน พร้อมบอกผมว่า
"คืนนี้พี่หาโรงแรมอยู่ก่อนนะ นอนบ้านเมมโมไม่ได้ แล้วค่อยคุยกัน..."
สาวน้อยกอดผมและจุ๊บแก้มทีนึง ก่อนเดินเข้าบ้านและปิดประตู ผมกำเงินยืนช้อคอยู่หน้าบ้าน ผมเหมือนหมาที่โดนเจ้าของเอามาปล่อย เมมโมให้นอนโรงแรม?????... โรงแรมมันอยู่ที่ไหน ทำไงวะ
อันดับแรกไปหาพี่คินก่อน
อย่าไปจ้าต้องหัดพึ่งตัวเองถ้ายืมจมูกคนอื่นหายใจก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ
พี่คินช่วยม่อนด้วย
ตกละกำลำบากเลย พระเอกเรา
ม่อนจะหาที่นอนคืนนี้ที่ไหน โรงแรมหรือ
โดนทิ้งให้นอนข้างนอกแล้ว
จะได้แสดงหนังญี่ปุ่นละมั้งเนี่ยม่อน
ไปหาพี่คิน พาฟินแน่นอน555
สงกรานต์ก็มาไม่ไปเที่ยวไหน
::Fighto::
ปัญหามาปัญญาเกิดนะม่อน
พี่คิมจะมีใครม่หาไม๊
ซวยบ้ะพ่อตามา555
กลับมาต้องจัดหนักแล้ว เพื่อแก้แค้น
ยังตอยู่แบบหลบซ่อนก่อน
ชีวิตก็งี้แหละวะ
จะไปนอนที่ไหนล่ะเนี่ยนายม่อน
เอทแล้วไง
ฝึกภาษาดี ทันที
คนใหม่อีกแล้ววว
ท่อนเอ็น ทำตัวเองจริง ๆ ถ้าขยันเรียนหน่อยคงไม่ตกทุกข์ได้ยากแบบนี้
งานเข้าแล้วคราวนี้จะไปไหนนายม่อนน่าลุ้น
สงกรานต์ก็มาไม่ไปเที่ยวไหน ::Falling::
ม่อนโดนเทแล้ว
อ้าวโดนปล่อยเกาะกลางคันเลย จะเอาตัวรอดไหมนะ
ให้พี่คินมาสอนการใช้ชีวิตต่อ
คงต้องกลับไปฝึกภาษากาย ต่อจากภาษาญี่ปุ่นต่อแหง
เปิดประสบการณ์ในญี่ปุ่นแล้วแบบนี้นายม่อนจะรอดมั้ย
555 โดนทิ้งเฉยจะไปถูกมั้ยนี่
แบ้วจะไปอยู่ไหนล่ะนี่ภา๋าก็พึ่จะอ่านได้
เอาไงล่ะทีนี้ รู้แค่สามที จะไปที่อื่นยังไง
พี่คินสินะ พี่คินช่วยได้ 555 ::GiveMe::
::Glad::
ค่อยๆเก็บแต้ม
ให้พี่สาวคนใหม่ช่วย
งานนี้น่าจะได้เมียเพิ่ม😁😁
หวุดหวิดจริงๆ
เจอแบบนี้ไปไม่ถูกเลย
จุดเริ่มตนใยต่างแดน
คงต้องพึ่งพี่คินแล้ว แต่อย่าไปเผลอจิ้มเค้าเข้าซะล่ะ
อดเลยพ่อมา
เสื้อผ้า ของใช้ น่าจะเก็บไม่ทันมั้ง
เคว้งเลย
ออกไปหากินแบบเดิม
ต้องได้เปิดตัวต่างแดนแล้วละทีนี้ ::DookDig::
ตอบแทนคนช่วยเหลือด้วย
จัดครู ไปก่อน อิอิ
แค่คืนเดียวไม่เป็นไรหรอกม่อน เดี๋ยวก๋ดีขึ้น
::Angry::
::YehYeh:: ในที่สุดก็ได้มีโอกาสอยู่คนเดียว จะได้มีโอกาสใหม่ๆ
::Hmmm:: นึกอยู่แล้วว่าถ้าจริงจังจะเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่คิดว่าจะเจอพ่อแม่เร็วอย่างงี้
สู้เค้า ม่อนคุง
งงเลยทีนี้ เกือบซวย
ม่อนในต่างแดน
ม่อนต้องทำใจ เอาตัวเองให้รอดในต่างแดน
เคยไปอยู่ญี่ปุ่นครั้งละเป็นเดือนหลายครั้ง นึกภาพออกเลย ::HeyHey::
คืนนี้คงต้องเรียนภาษา ญป ทั้งคืน
พี่คิน น่าจะช่วยได้
ไปต่อเลย
งานเข้าพ่อแม่มาทำไม่ถูกเลย
พี่คิมช่วยผมทีครับ 555
ม่อนจะเอาตัวรอดได้มั้ย
ต้องไปหาที่พักแล้ว
จะเป็นอย่างไรต่อนะเรื่องนี้
อย่างนี้ต้องไปหาพี่คินแล้วจัดการเลย
ความรักเอย
เอาน่ายังไงก็ยังมีตัวช่วยอยู่มั่ง ::Angry::
งานเข้าแล้วสินายม่อน
จุดเปลี่ยนในจุดเปลี่ยน
ไปนอนกับพี่คินสิ จะได้เรียนทั้งสองภาษา อิคึๆ
ติดตามครับ
คิดว่าจะได้อยู่อย่างมีความสุข
จะยากตรงไหนก็โทรหาพี่คิมสิครับบอกว่าไม่มีที่นอนขอนอนด้วยสักคืน หน้าจะมีอะไรดีๆนะ ขอบคุณครับ
ชีวิตมีบททดสอบตลอด
อ้างจาก: magna67t เมื่อ เมษายน 08, 2024, 10:01:25 หลังเที่ยงผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 6 ความช่วยเหลือ
แวะไปอ่านเรื่องอื่น
ตามที่แอดมินทำลายแทงไว้ https://xonly8.com/index.php?topic=173287.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
แฟนกู ภาค 1 https://xonly8.com/index.php?topic=240071.0
----------------------------------------------------------------------------------
เครื่องบินเรามาถึงกรุงเทพช่วงค่ำแล้ว
พอมาถึงเมมโมก็พาผมกลับไปคอนโดของเธอและไม่ยอมให้ผมกลับไปที่หอพักแถวบ่อนไก่อีก
"เมมโมว่าจะมาอยู่เดือนนึง พี่ม่อนรีบจัดการเคลียร์ทุกอย่างและย้ายไปอยู่ถาวรกะเมมโมที่ญี่ปุ่นนะคะ เดี๋ยวเราไปทำวีซ่ากัน"
"ว่าแต่...เมมโมบอกพี่ว่าจะไปเรียนที่อเมริกานี่นา ทำไมมาอยู่ญี่ปุ่น แล้วจะอยู่นานมั๊ย"
"ก็นังปุนนั่นแหละ แนะนำ มันบอกว่าเรียนจบไฮสคูลที่อเมริกาแล้วมาต่อ ป ตรีที่ญี่ปุ่นดีกว่า ใกล้เมืองไทยด้วย ไอ้ปุ่นได้ไปหาง่ายและพี่ม่อนก็อาจจะได้มาหาด้วย"
ผมพยักหน้ารับคำตอบของเธอ และนี่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญที่สุดในชีวิตผมอีกครั้ง.... ผมยังกังวลเรื่องความสัมพันธ์กะเมมโม ผมยังจำที่พี่น้ำพูดได้ ผมกลัวว่าเมมโมเบื่อ "ของเล่น" อันนี้ เธอก็คงจะไม่สนใจผมอีกต่อไป
"ไม่หรอก เมมโมไม่คิดอะไร เมมโมไม่เคยคิดเลยนะว่าพี่มาเกาะกินอะไรเนี่ย ถ้าพี่ไม่สบายใจ...เดี๋ยวเราช่วยกันหางานทำก็ได้"
..................................................................................................
แต่เรื่องสำคัญแบบนี้....ผมต้องปรึกษาผู้ใหญ่คนเดียวของผม
"พี่ชาติ ผมมีเรื่องคุย พี่มีเวลามั๊ย"
พี่ชาติลากผมไปกินไก่ย่าง แต่รอบนี้ผมเลี้ยง ผมเล่าให้พี่ชาติฟังโดยละเอียด จากนั้นพี่ชาติก็สอนผมเหมือนเดิม
"อ้าว..น้องเมมโมกลับมากะมึง ไอ้น้องคนที่มึงไปอยู่กะเค้าสามเดือนแล้วเค้าหนีมึงไปเมืองนอกอ่ะนะ มึงยังไม่จบกะคนนี้อีกเหรอวะเนี่ย เฮ้อ..ไอ้ม่อน เอ๊ยยย มึงนี่... กูเตือนมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปรักใคร่มากมายนัก ไอ้ม่อนเอ๊ย... แต่เอาเหอะวะ..ชีวิตมึง คือถ้ามึงจะไปถาวรเลยเนี่ย...ก็คืนห้องเจ๊มันไป ดีซะอีกกูจะได้ขยายห้องตีทะลุสองห้องเลย ส่วนมึงอ่ะ จะไปก็คิดดีๆนะเว้ย มึงจะไปเกาะเค้ากิน ถ้าเค้าโกรธมึง ถีบมึงทิ้ง มึงจะทำไง.... ไหนมึงพูดอังกฤษให้กูฟังซิวะ... น่ะ...เห็นมะ มึงแม่ง..ก็พูดไม่ได้ แต่เอาเหอะ ถ้าเป็นกู...กูไปนะ ไปตายเอาดาบหน้าวะ... ที่นี่มึงก็ไม่ค่อยมีอนาคตมากมายนัก ไอ้ขายน้ำเนี่ย ยิ่งแก่ยิ่งหาเงินยาก กูเนี่ย เริ่มแผ่วแล้ว ลูกค้าหน้าใหม่ๆไม่ค่อยมี จะมีก็ที่เคยเจอกัน มึงไปแล้วเผื่อจะโชคดี ถ้าไงกูก็ยังอยู่นี่ กลับมาก็มาเยี่ยมกูล่ะกัน"
แล้วอีกคนที่ผมต้องปรึกษาคือเพื่อนคนเดียวของผม
"เชี่ย ไปจริงดิ เรื่องแม่งนิยายน้ำเน่าโคตรๆเลยว่ะ แต่...มึงแม่งโชคดีชิบหาย ขายน้ำยังได้เปิดซิงด้วย คนที่มึงไปแต่ละคนแม่งดีๆทั้งนั้น เออ..ถ้าไงมึงมีหนทาง พากูไปด้วยนะ..."
"กูคงเลิกขายน้ำจริงๆแล้วว่ะ เชี่ยเต มึงเอาใจช่วยกูด้วยแล้วกัน"
"มึงอ่ะ นิสัยดี สาวๆชอบ ไอ้เมมโมก็รักมึงมากนะ กูยังจำวันที่มันร้องไห้หามึงได้เลย... เชี่ยเอ๊ย เป็นกูหน่อยไม่ได้ จะรักให้แม่งตายห่าไปเลย 555555"
สองคนพูดตรงกัน แม้ผมจะสองจิตสองใจในตอนแรก ตอนนี้ผมตัดสินใจสู้ชีวิตที่พลิกผันใหม่อีกรอบ เดือนเดียวเร็วมาก ผมบอกคืนห้องเจ๊และจ่ายเงินส่วนที่เหลือ ผมปิดบัญชีธนาคาร ผมทำงาน "ขายน้ำ" มาตั้งนาน ผมเก็บเงินได้แค่สองแสนสี่เอง แต่ผมคงไม่ต้องใช้ที่เมืองไทยแล้ว ผมแอบไปซื้อแหวนทองวงเล็กๆวงนึง เสื้อผ้าผมไม่มีมากมายนัก เมมโมบอกผมว่าให้เอาเสื้อไปแค่สามชุด ที่เหลือซื้อใหม่ทั้งหมด ที่ผมเอาไปแน่นอนคือตัวที่เมมโมให้และอีกตัวคือตัวที่ผมใส่เมื่อเจอเมมโมครั้งแรก กางเกงในผมที่เลอะเลือดพรหมจรรย์ของเมมโมผมก็เอาไป ผมไม่มีกระเป๋าเดินทาง นอกจากกระเป๋าซอมซ่อใบเดียว แต่เมมโมมีถึงสามใบโตๆ...
........................................................................................
มันคือการผจญภัยครั้งใหม่ในชีวิตของผมจริงๆ
ผมเปลี่ยนชีวิตมาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่แม่ตาย...ผมก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพกะพ่อ แล้วพอพ่อไปทำงานที่ใต้ ผมก็โดนย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำกะครูอมรที่เชียงราย และพอผมไปก่อเรื่องมากมายครูอมรก็เอาผมมาเรียนช่างยนต์ที่กรุงเทพและทำให้ผมมีอาชีพขายน้ำ ตอนนี้เมมโมกำลังจะทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนแรงๆอีกครั้ง....
"ดีใจมากๆเลยที่พี่ม่อนตัดสินใจมาอยู่ด้วยกัน"
"เมมโม ไปโน่นพี่ไม่มีใครอีกแล้วนะ เมมโมคือคนไทยคนเดียวเท่านั้น...ที่พี่รู้จัก ถ้าเมมโมทิ้งพี่ พี่ก็คงตายที่นั่นแหละ"
สาวน้อยหันมาจุ๊บแก้มผมหลังจากรัดเข็มขัดเรียบร้อย อีกไม่เกิน 5 นาที ผมก็คงจะไปจากประเทศไทยที่ผมรักแล้ว ผมยังไม่รู้เลยผมจะได้กลับมาอีกหรือเปล่า
"เมมโมรักพี่เสมอนะ และปีนึงที่เมมโมไม่เจอพี่ มันพิสูจน์พอแล้วว่าเมมโมรักพี่จริงๆ คิดถึงเสมอ อยากเจออยากอยู่ด้วย พี่ม่อนก็ดูแลเมมโมเหมือนน้องของพี่แล้วกันนะ"
"แล้วเป็นน้องเนี่ย จะยอมให้พี่กอดตอนกลางคืนมั๊ยอ่ะ..."
................................................................................................
ชีวิตในญี่ปุ่นไม่ต่างอะไรจากที่ผมเคยอยู่กะเมมโมสามเดือนที่เมืองไทย อย่างเดียวที่ประหลาดคือผมพูดกะใครไม่รู้เรื่องเลย ผมอ่านอังกฤษไม่ได้ ญี่ปุ่นก็ไม่รู้ ผมรู้จักที่ไปอยู่สามที่เท่านั้น คือร้านเซเว่นใกล้บ้าน ร้านไทยที่พี่คินเฝ้า แล้วก็มหาลัยของเมมโม ที่เหลือผมไปไหนไม่ถูกเลยจริงๆ กิจวัตรในแต่ละวันที่นี่คือส่งเมมโมที่มหาลัย แล้วผมก็ไปรับเธอกลับตอนเย็น... เราอยู่กันอย่างมีความสุขที่ญี่ปุ่นมาเดือนนึง..
"พี่ม่อน เมมโมว่า..พี่ต้องรู้ภาษาญี่ปุ่นนะ จะได้ช่วยให้พี่ทำอะไรได้ง่ายขึ้น"
"พี่ไม่มีเงินไปเรียนหรอก สงสัยแพง ไม่เป็นไร ภาษาใบ้ก็ได้ จริงๆพี่อยากหางานทำมากกว่า"
"พี่ต้องเรียนภาษาก่อนสิ ไม่งั้นพี่จะไปทำงานแล้วพูดรู้เรื่องได้ไง เดี๋ยวเมมโมถามเพื่อนๆให้ว่าเรียนที่ไหนดี"
ผมนึกถึงพี่คินทันที
"เมมโมพาพี่ไปหาพี่คินได้มั๊ย... พี่คินเค้าสอนภาษา"
สาวน้อยของผมสงสัยว่าผมรู้ได้ไงว่าพี่คินสอนภาษา ผมต้องอธิบาย แล้วเธอก็ยิ้ม...ตาเป็นประกาย เธอพาผมไปหาพี่คินที่ร้านไทยในวันนึงหลังจากที่เธอเลิกเรียน
"ได้เลย...ม่อน ไม่ต้องใช้หนังสือ พี่แจกชีท พรุ่งนี้เริ่มเลยนะ ไม่ต้องไปรับเมมโมได้มั๊ย มาเรียนกะพี่ ปกติเริ่มตอนบ่ายสาม เลิกห้าโมง แต่วันไหนพี่ไม่มีเรียนก็จะนัดวันอื่นให้ เรียนที่ชมรม...ก็อยู่ไม่ไกลจากร้านหรอก พอเดินได้ เอ้านี่..ที่อยู่ที่ชมรม ส่วนนี่เป็นเบอร์โทรของพี่..."
ด้วยความช่วยเหลือของพี่คิน ผมก็ได้ไปเรียนจริงๆ ครูสอนผมก็พี่คินนี่แหละ ผมมีเพื่อนคนไทยเรียนด้วยกันอยู่สิบคน ผมเรียนไปได้สักอาทิตย์นึง...
"ม่อนคะ ทำไมเก่งมากเลยอ่ะ เรียนอาทิตย์เดียวก้าวหน้าขนาดนี้..."
"ก็พอได้อ่ะครับ มันก็ไม่ยากนัก แต่ผมจำตัวหนังสือไม่ได้อ่ะครับ มันยากอ่ะครับ"
"เฮ้อ... พูดได้ยังไม่พอนะ ต้องอ่านออกด้วยสิ ไม่งั้นมันลำบาก งั้นเอางี้ เรียนเสร็จแล้ว ช่วงค่ำมาร้านไทยมั๊ย พี่ทำงานถึงสองทุ่ม ช่วงนั้นพี่จะช่วยสอนเพิ่มให้"
"ผมขอเมมโมก่อนนะครับ"
ผมทำอะไรต้องถามผู้ปกครองผมตลอด และเมมโมก็ไม่ว่าอะไรที่ผมจะไปเรียนเพิ่มช่วงหกโมงถึงสองทุ่ม และทำงานที่ร้านไปด้วย เมมโมกลับคิดว่าดีที่ผมไปเรียนที่ร้านไทย เผื่อเธออยากได้อะไรก็ให้ผมเอากลับมา แต่ข้อเสียอย่างเดียวคือ..ตอนเย็นผมจะไม่ได้กินข้าวกะเมมโม แต่ก็เป็นข้อดีของเมมโมเพราะบ่อยครั้งที่เธอต้องทำงานกะเพื่อนๆตอนเย็น เราสองคนได้ไม่ต้องห่วงกัน ดังนั้น..ชีวิตใหม่ของผมจึงเริ่มหลังจากบ่ายสาม และหลังจากเรียนผมก็เดินกลับมาที่ร้านกะพี่คิน แล้วก็ระหว่างนั่งรอลูกค้า..พี่คินก็สอนผมแบบตัวต่อตัว ซึ่งแน่นอน มันดีกว่ามาก และภายในสองอาทิตย์ผมก็เริ่มพูดอะไรได้แล้ว อย่างน้อยก็รู้ว่าสินค้าในร้านชื่อญี่ปุ่นเป็นไง
...
ทุกอย่างกำลังลงตัว... ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้ด้วยดี
แต่แล้วเย็นวันนึง...พอผมกลับถึงบ้าน เมื่อผมไขกุญแจประตูเข้าไป ผมตะโกนทักเข้าไปก่อนเหมือนที่ทำเป็นประจำ
"พี่ม่อนมาแล้ว....."
เมมโมไม่ตอบ..ไม่วิ่งมากอดผม ผมเข้าใจว่าคงอยู่ในครัว แต่พอผมเดินเข้าไปในห้อง...ก็ต้องตกใจอีกครั้ง
"พี่ม่อนคะ นี่...พ่อกะแม่ของเมมโม"
ผมช้อคคาที่ ก่อนยกมือไหว้ทั้งสองท่าน ชีวิตการมาอยู่กะเมมโมคงสิ้นสุดลงแล้ว
"ไม่ใช่ค่ะ..พ่อ พี่ม่อนไม่ใช่แฟน พี่ม่อนทำงานที่ร้านไทย เอาของมาส่งให้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ"
ผมต้องเล่นตามบทที่เมมโมมอบให้ เปิดเป้หยิบเอากระดาษชีทที่ผมเรียน ยื่นให้เมมโม หน้าตาเมมโมตอนนี้ขอโทษผมสุดๆ
"คุณลุงคุณป้าครับ เดี๋ยวผมขอกลับเลยนะครับ"
เมมโมเดินมาส่งผมที่หน้าประตู ก่อนยัดเงินใส่มือผม 10000 เยน พร้อมบอกผมว่า
"คืนนี้พี่หาโรงแรมอยู่ก่อนนะ นอนบ้านเมมโมไม่ได้ แล้วค่อยคุยกัน..."
สาวน้อยกอดผมและจุ๊บแก้มทีนึง ก่อนเดินเข้าบ้านและปิดประตู ผมกำเงินยืนช้อคอยู่หน้าบ้าน ผมเหมือนหมาที่โดนเจ้าของเอามาปล่อย เมมโมให้นอนโรงแรม?????... โรงแรมมันอยู่ที่ไหน ทำไงวะ
::JubuJubu::
วิบากกรรมมาเยือนละทีนี้
เดาว่าต้องไปหาพี่คินแน่ๆ เพราะไปเปิด รร เองไม่เป็น ::Hmmm::
ได้เมียใหม่แน่เลย
หรือต้องมาขายน้ำที่Japan
ผจญภัยต่างแดน
ปัญหามาสะงั้น
แม่มานี่มันงานหยาบเลยนะ
มีเรื่องพลิกผันอีกแล้ว น่าติคตามสุดๆ
เจออุปสรรคอันเบ่อเร่อเลยนะ
งานนี้จะทำไงกันดี
ขอบคุณครับ
เอาแล้วไงที่นอนก็ไม่มีจะมีสาวรับไปนอนด้วยรึป่าวเนี่ย
อ้าว
thank
งานเข้าอีกแล้วพระเอกเราขอบคุณครับ
::Horror::
เจอเหตุการณ์ไม่คาดคิดมาแบบนี้ ต่อไปเมมโมกับม่อนจะแก้ไขยังไงดี คงไม่ปล่อยให้ม่อนไปนอนกับพี่คินนะ
เวงกำโดนปล่อยป่าชะแล้ว
พี่คินนี่ไม่น่ารอด
อ้าวจะไปไหนดีครับเนี่ย
ลุ้นกันต่อไปจะเป็นอย่างไรม่อนเอ่ย
ได้จัดสาวใหม่แน่ๆๆ
ยังไงพี่คิน
ดูท่าจะได้ตระเวนเที่ยวไนท์โฮซาก้าแล้ว
::Thankyou::
มาถึงแปบเดียวก็ต้องไปอยู่โรงแรม
เอาแล้วไปสู่โลกกว้าง
นอนโรงแรม ต้องมีคนนอนด้วย
::Crying:: เด็กเรียนลูกคุณหนู มีฐานะ ต้องทำใจ