🧡 XONLY 🧡

อ้างจาก: magna67t เมื่อ พฤษภาคม 18, 2024, 04:16:16 หลังเที่ยงผู้ชายขายน้ำ ภาค 4 ตอน 16 คลายปม

แวะไปอ่านเรื่องอื่น
ตามที่แอดมินทำลายแทงไว้   https://xonly8.com/index.php?topic=173287.0
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   https://xonly8.com/index.php?topic=229016.0
แฟนกู ภาค 1  https://xonly8.com/index.php?topic=240071.0

แวะไปอ่าน ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 1 https://xonly8.com/index.php?topic=278193.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 2 https://xonly8.com/index.php?topic=278283.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 3 https://xonly8.com/index.php?topic=278658.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 4 https://xonly8.com/index.php?topic=278879.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 5 https://xonly8.com/index.php?topic=279185.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 6 https://xonly8.com/index.php?topic=279509.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 7 https://xonly8.com/index.php?topic=279700.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 8 https://xonly8.com/index.php?topic=279913.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 9 https://xonly8.com/index.php?topic=280092.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 10 https://xonly8.com/index.php?topic=280327.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 11 https://xonly8.com/index.php?topic=280503.0
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3 ตอน 12 https://xonly8.com/index.php?topic=280625.0

-----------------------------------------------------------------------------------------


   ไอ้ทาเคชิยืนอยู่ในลิฟท์   

มันยิ้มให้ผมก่อนดึงมือผมเข้าไปในลิฟท์   ผมไม่เคยกลัวมันอยู่แล้ว  ไม่ว่าจะเรื่องอะไร  ที่ผมแปลกใจคือมันกดปุ่มล้อคให้ลิฟท์หยุดที่ตรงนั้น
   
   "ม่อนคุง  แกรู้หรือเปล่าว่า   เมมโมแฟนแกน่ะ...เยี่ยมมาก   แล้วอาซามิล่ะ...เยี่ยมมากมั๊ย"
   ผมกระโจนเข้าใส่มันทันที  แต่ก่อนจะลงมือทำอะไร..มันผลักผมออกและเอาอกเข้ามาชิดตัวผม  หน้าเราเกือบจะชนกัน

   "เดี๋ยวๆๆๆๆ หยุดก่อน  ม่อนคุง  เราต้องมาคุยกันก่อน...."
   ภาษาผมห่วยแตก  แต่ถึงเวลาแห่งความโกรธ  มาพูดได้อย่างไม่ติดขัด
   "เราไม่มีเรื่องต้องคุยกัน...  เมมโมไม่ใช่แฟนอีกต่อไปแล้ว  และอาซามิก็ไม่ใช่แฟนของแก"
   "ชั้นไม่รู้ว่า เมมโมคิดกะแกในสถานะอะไร  แต่ที่ตอนเรามีอะไรกัน  เมมโมบอกชั้นตลอดเวลาว่าแกทำเก่งกว่าชั้นมาก..."

   อาซามิก็พูดเหมือนกัน  แต่ผมยืนนิ่งไม่รู้ว่าที่ไอ้ทาเคชิมันพูดนี่มันต้องการอะไร
   "เมมโมบอกว่า  ไอ้นั่นของแกใหญ่ทำให้เธอมีความสุข..."

   มันมาไม้ไหนวะเนี่ย  ผมยังไม่รู้จะตอบโต้อะไร  ไอ้ทาเคชิเดินเข้ามาประชิดติดตัวตัวผม  ผมว่าผมตัวสูงแล้ว แต่ไอ้ห่านี้ยังสูงกว่าผมเล็กน้อย  แล้วยังไม่ทันที่ผมจะตั้งตัว  มันเอามือของมันตบลงมาที่ควยผมเต็มๆ  ผมสะดุ้งและหลบหนีมันไม่ทัน  ควยผมเลยตกอยู่ในมือของมัน  ไอ้ทาเคชิมันบีบเค้นที่ควยผม  สายตาของมันเย้ยหยันผมอยู่  แต่ในวูบนึงผมเห็นแววตาความหื่นของมัน...

   ตั้งแต่ผมขายน้ำมาหรือเล่นเสียวกะผู้หญิงเป็น  ผมไม่เคยให้ผู้ชายมาจับต้องควยผม  แต่ตอนนี้ของผมอยู่ในมือไอ้ทาเคชิที่ตอนนี้มันแสดงชัดว่าการลูบของมันต้องการอะไร  แต่ไม่มีการตอบรับจากควยผมเลย...
   "หยุด  อย่ามายุ่งกะกู..."
   ผมผลักมันออก 
   "ทำไมล่ะม่อนคุง  แกไม่เคยมีอะไรกะผู้ชายหรือไง..."

   คำพูดนี้ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ  ใช่แล้ว...มันกำลังจะเอาผมเป็นเมียมันอีกคน  ผมดิ้นรนหนีสุดชีวิต  และจังหวะนึงผมกดปุ่มเปิดลิฟท์ได้สำเร็จ  ผมวิ่งหนีออกไปและรีบวิ่งลงบันได้อย่างไม่คิดชีวิต   ผมได้ยินเสียงมันหัวเราะตามหลัง   พอผมเห็นว่าน่าจะปลอดภัยแล้ว  ผมตัดสินใจเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ  เผื่อไอ้ทาเคชิมันลงลิฟท์ไปรอผมข้างล่าง   จนผมกำลังจะถึงชั้น 1

   "พี่ม่อนนนนน    ช่วยเมมโมด้วยยยย...."
   "เฮ้ย  เมมโม...."

ผมเห็นเมมโมโดนไอ้ทาเคชิจิกหัวอยู่  เธอพยายามดิ้นหนี  ความอดทนของผมหมดลงแล้ว  ผมกระโจนพุ่งจากบันไดเข้าใส่ทาเคชิและโยนกระเป๋าฟาดใส่มัน  ก่อนวิ่งเข้าไปผลักมันออกจากเมมโม   มันปล่อยมือจากหัวเธอแล้วก็เข้ามาฟัดกะผมจริงจัง 

"แกมันก็แค่ไอ้พวกต่างชาติที่มาเล่นหนังโป๊... แกมันไม่มีอนาคตที่นี่หรอก"

มันต่อยเข้ามา  ผมโดนมันต่อยไปทีนึงแต่ผมก็ต่อยมันคืนได้เหมือนกัน  เมมโมเอาแต่ยืนร้องไห้เอามือปิดหน้า   ผมฟัดกันอยู่แป๊บเดียวลิฟท์อีกตัวก็เปิดออก  และมีนักศึกษาชายสองสามคนเข้ามาแยกเราสองคนออกจากกัน  เมมโมดึงมือผม  ลากผมออกจากหอทันที  เราสองคนวิ่งไม่คิดชีวิต  ออกไปริมถนนใหญ่  เมมโมเรียกแท็กซี่...
   ..................................................................................

   ผมเอามือจับหน้าสาวน้อยของผมที่เต็มไปด้วยน้ำตา  และผมปาดน้ำตาออกไปจากแก้มที่น่ารักของเธอ
   "โดนทำร้ายอะไรหรือเปล่า  เมมโม?"
   เธอพยักหน้า  ผมจับหน้าเมมโมมาดูร่องรอย  แล้วผมก็เห็นรอยนิ้วมือที่หน้าเมมโม  ผมรู้ทันทีมันเกิดจากอะไร  ผมโคตรสงสารเมมโมสุดหัวใจ   เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น  ผมไม่พูดไม่ถามอะไรมากไปกว่านี้แล้ว แค่ดึงเมมโมมากอด  ให้เธอนอนเอาหัวพิงไหล่ผม  ไม่นานนักแท็กซี่มาส่งเราที่หน้าอพาร์ทเมนต์ของเมมโม

   ผมประคองเธอลงจากรถ  พาเธอเข้าห้องและให้เธอนั่งพักที่โซฟา  ผมดูหน้าเธอชัดๆ  เราจากกันแค่สามวัน  แต่เมมโมโทรมลงไปมาก  ดูอิดโรย  เฮ้อ... ผมไปเอาผ้าชุบน้ำร้อนมาเช็ดหน้าให้คนที่ผมรักที่สุด  เมมโมยังคงร้องไห้อยู่ 

   "พี่ม่อน.. เมมโมไม่ดี  เมมโมเป็นคนไม่ดี"
   แล้วเธอก็ร้องไห้สุดแรงเกิด  ผมปลอบคนไม่ค่อยเป็น  ได้แต่ดึงเมมโมมากอดและลูบหลังเธอ ตบหลังเธอเบาๆ   อย่าว่าแต่ผมเลย...เธอเองก็ไม่มีใครในประเทศนี้อีกแล้วนอกจากผม 

   "เอางี้นะ  ใจเย็นๆ   อย่าเพิ่งเล่า  เย็นนี้ไปกินเนื้อย่างกัน  พี่ม่อนเลี้ยง  โอเคมั๊ย"
   เธอยิ้มและพยักหน้าทั้งน้ำตา  ผมพาเมมโมเข้าไปอาบน้ำ 
   "ให้พี่อาบให้หรือเมมโมจะอาบเอง"
   "อาบเองคะ..."

   ผมออกมาเก็บบ้านไปเรื่อยๆ  ห้องเธอรกมากๆ  ราวกับมีการต่อสู้กัน  ของทุกอย่างมันเลื่อนขยับไปจากที่เดิม  โต๊ะกินข้าว เก้าอี้ ไม่ได้ตั้งที่เดิม  โต๊ะทีวีเองก็เลื่อน  ทีวีอยู่หมิ่นเหม่จะตกลงมา.... ไม่นานนักสาวน้อยก็เปลี่ยนเสื้อผ้า  และเราก็ออกไปกินข้าวกัน
   .............................................................................

   ไม่น่าเชื่อ... 
เมมโมกินข้าวอย่างคนหิวที่สุด  เนื้อจานแล้วจานเล่าถูกสั่งมา  ผมได้แต่ปิ้งเนื้อส่งให้เธอ  แล้วก็นั่งดูเมมโมกิน 
   "ใจเย็นๆ  เดี๋ยวติดคอ  ไม่ต้องรีบ  ไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหรอ.."
   "ไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแล้ว...."
   
   เมื่อวานตอนเย็น !!!!   เฮ้ย...ใช่แล้ว  เมื่อวานตอนเย็น..ผมเห็นเมมโมเดินเข้าหอไปกะทาเคชินี่หว่า   อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้กินอะไรตั้งแต่วานนี้   มิน่าเล่า เมมโมดูหิวโหย  ดังนั้น พอจบจากเนื้อย่างผมยังพาเธอไปร้านไอติมที่เธอชอบที่อยู่ใกล้กัน... เมมโมสบายใจมากขึ้นแล้ว  เธอหน้าตาดูสดใสขึ้นกว่าที่ผมเห็นเมื่อบ่ายมากๆ  แต่ผมก็ยังไม่ถามที่มาที่ไปที่เธอไม่ได้กินข้าวตั้งแต่วานนี้

   "พี่ม่อน  พี่ม่อนไม่สงสัยเลยเหรอว่า  เมมโมหายไปไหนมา"
   "ไม่หรอก  ถ้าเมมโมไม่เล่า  พี่ก็ไม่อยากรู้  แต่ก็เป็นห่วงเมมโมนะ ไม่อยากให้เมมโมเป็นอันตราย"
   "พี่ไม่หึงเมมโมหรือไง"
   "ไม่หึงหรอก..หึงน่าจะคนที่มีสัมพันธ์กัน  ตอนนี้พี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรกะเมมโม...คงหึงกันไม่ได้   แต่คนที่ห่วงใยกัน  ใช้คำว่า...ห่วงและหวงดีกว่า"

   เธอทำท่าน้ำตาจะไหลอีก 
   "ใจเย็นๆค่อยๆกิน  เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งเมมโมกลับบ้านนะ  แล้วพี่ก็จะไปนอนที่ร้านไทย  อ้อ..พี่บอกเมมโมก่อน  พรุ่งนี้พี่นัดพี่คินไปซื้อตั๋วกลับเมืองไทยนะ..."
   "ทำไมอ่ะพี่???  เกิดอะไรขึ้น..."
   "พี่คิดว่า  ถ้าพี่อยู่นี่  พี่ทำอะไรไม่ได้เลย  พูดก็ไม่เก่ง  อาชีพก็ไม่มี  เงินก็ไม่มี  ต้องอาศัยคนอื่นอยู่ตลอดเวลา  พี่คิดว่า พี่คงต้องกลับเมืองไทยซะที  เมมโมก็อยู่มานานแล้ว คงเข้าที่เข้าทางและไม่มีอะไรให้พี่ต้องห่วงอีก"

   เธอน้ำตาไหลลงมาที่แก้มกลมๆของเธอแล้ว
   "ไม่เอานะพี่....   ไม่กลับนะ  อย่าเพิ่งกลับ  อยู่กะเมมโมก่อน...."
   ผมนั่งเงียบ  เฮ้อ...ผู้หญิงนี่เข้าใจยากเหลือเกิน  สองสามวันที่แล้วเธอเพิ่งไล่ผมไปจากชีวิตของเธอ...
   "คงไม่จำเป็นมั๊ง  ให้พี่กลับเหอะ  เมมโมไม่ต้องห่วงหรอก  เมืองไทยพี่พูดภาษาไทยน่าจะหางานได้ง่ายกว่าที่นี่..."
   "ไม่เอา  พี่ม่อนอยู่กะเมมโมที่นี่  ขอร้องนะพี่   ขอร้องหละ  อยู่เหอะ..."

   ผมคิดอยู่นาน  แต่ก็ไม่ได้ตอบเธอ  ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะกลับ  เพราะตอนนี้ผมคิดว่าผมเหมือนของเล่นของเมมโม  พอชอบเธอก็จะเก็บผมไว้คนเดียว  ไม่ให้ใครมายุ่งมาแย่ง   พอเธอเบื่อหรือไม่ชอบ..ก็โยนของเล่นลงถังขยะ   ผมตั้งใจแล้วว่า..ผมจะจบทุกเรื่องไว้ที่นี่  รวมทั้งเมมโมด้วย  แล้วผมจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งที่เมืองไทย

   เมมโมกินไอติมช้อนสุดท้าย  ผมทำตามสัญญาคือเลี้ยงเธอ  และชวนเธอเดินกลับบ้าน  ระหว่างทางที่อากาศหนาวเย็น  เมมโมเดินเข้ามาจับมือผม  และกอดผม  รวมทั้งซุกหัวกะแขนของผม   เหมือนเมื่อก่อนนี้
   "คืนนี้หนาวมากนะพี่..."
   "อืมม์"
   "อยู่กะเมมโมเหอะนะ  ขอร้องหละพี่ม่อน  อย่างน้อยก็คืนนี้  เมมโมกลัว..."

   ผมยังคงไม่ตอบเหมือนเดิม  จนส่งเธอเข้าบ้าน  ผมจูบหน้าผากเมมโมก่อนคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าซอมซ่อ  และกำลังจะออกจากบ้าน  เมมโมดึงผมเข้าไปกอดแน่นและเริ่มร้องไห้ตามประสาเด็กขี้แย  เธอไม่อยากให้ผมไป  แต่ผมคิดว่าผมควรเดินออกไปเอง...ก่อนจะโดนเธอไล่ออกมาอีก
   "อย่าไปเลยพี่ม่อน  เมมโมขอโทษจริงๆๆ  เมมโมขอโทษ...  อยู่เหอะ  ขอร้อง  อยู่เหอะนะ...."
   
ผมยืนนิ่ง   "เจ้านาย" ผมสั่งผมอีกแล้ว  แม้ว่าใจผมอยากไปแค่ไหน..แต่เมมโมออดอ้อนจนผมเริ่มใจอ่อนและสงสาร   ผมจับหน้าเด็กสาวที่ผมเปิดซิงไปมาดูหน้าชัดๆ  ผมรักคนนี้น่าหว่า   ผมมีความรู้สึกที่ดีกะเธอเสมอตลอดเวลา   แล้วตอนนี้หละ...ผมก็ยังรัก  แต่ผมไม่แน่ใจว่า เธอรักผมแบบที่ผมรักเธอหรือเปล่า   หรือเธอแค่ต้องการ "ใครสักคน" ในเวลานี้

   "ก็ได้   ถ้าเมมโมต้องการ  แต่พรุ่งนี้...พี่ไปนะ"
   "ได้  คืนนี้เมมโมมีอะไรจะสารภาพกะพี่  แล้วพรุ่งนี้พี่ม่อนค่อยตัดสินใจ"

อ้างจาก: bigaud เมื่อ พฤษภาคม 17, 2024, 04:32:49 ก่อนเที่ยง" ตัวละคร สถานที่ องค์กร และเหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องเป็นเรื่อง สมมุติและแต่งขึ้น ผู้อ่านควรใช้วิจารญาณในการเสพ"


EP.26 : Honeymoon


หลังจากงานแต่งงานของพวกเรา ผมและมน ที่ก็ตกลงกันว่าจะไปฮันนีมูนกันที่ญี่ปุ่นหลังจาก มน จะสามารถลางานได้ โดยหลังผ่านงานแต่งงานมาได้สองสัปดาห์

.
.
.
.

ณ เมืองยุฟุอิน บนทางเดินกลับห้องพักที่อยู่ใกล้กับสถานีรถไฟยุฟุอินในตอนนี้ มีเพียงแสงไฟนีออนที่อยู่ห่างกันเพียงสองสามดวง แตกต่างจากเมืองคุมาโมโต้ ที่มีสีสันที่มากกว่าที่พวกผมเพิ่งจากมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว

ยุฟุอิน ประทศญี่ปุ่น บนเกาะคิวชู

ผมและมน กำลังเดินจากสถานีรถไฟเพื่อไปเช็คอินเรียวกังที่ผมจองไว้ ในเมืองแห่งนี้
มน ที่เดินไปพลางถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหลังจากที่เธอต้องตรงมาสนามบินสุวรรณภูมิทันทีหลังเลิกงานที่มน ขอลาครึ่งวันเพราะไฟล์ทบินของพวกเราบินในตอนบ่ายสองโมง  หลังจากลงเครื่องและออกจากจากสนามบินฟุกุโอกะบิน แล้วนั่งรไฟความเร็วสูงเดินทางต่อมายังที่นี่เลยในทันทีจนพวกผมได้มาถึงสถานีรถไฟยุฟุอิน ที่มีเรียวกังที่มีบ่อออนเซ็นส่วนตัวที่ผมจองไว้ พวกเราเดินออกมา กว่าสิบนาทีระยะทางกว่าแปดร้อยเมตรแล้วแต่ยังไม่ถึงจุดปลายเลย
"ทำไมไกลจังเติม  แล้วทำไมไม่โทรเรียกให้โรงแรมให้ไปรับที่สถานีล่ะ" มน เอ่ยบ่นสามีอย่างเป็นทางการถูกต้องตามกฎหมายของเธอในระหว่างทาง
"ใครจะไปรู้ล่ะว่าพอเดินเองจริงๆ มันจะไกลขนาดนี้" ผม เอ่ยเถียงภรรยาไป
"ในแมปส์ ใกล้ถึงแล้ว น่ามน ใจเย็น มา เติม เข็นกระเป๋าของมนให้เองก็ได้" ผมบ่นอู้อี้ เอื้อมมือมาพลางจะดึงกระเป๋าเดินทางของมน ที่เธอกำลังเข็นอยู่
"ไม่ต้อง มน เข็นเอง" มน กระฟัดกระเฟียดยื้อกระเป๋าเดินทางของเธอไว้
พอพ้นโค้งถัดมาบนถนนสายเล็กที่ทอดยาวไปยังเรียวกังนั้น ผมก็เอ่ยขึ้นอย่างลิงโลด
"โน้น ถึง แล้ว"
มน ที่ได้ยินก็สีหน้าเปลี่ยนเป็นผ่อนคลายความไม่พอใจของเธอลงทันที เมื่อเห็นว่าเรียวกัง ที่จะพักอยู่ตรงหน้าแล้ว

.
.
.
หลังจากผมจัดการเช็คอิน แล้วเข้ามายังที่พักแล้ว หลังจากพนักงานของเรียวกังเดินพ้นออกไปจากห้องแล้ว

"ชอบไหม มน" ผม เอ่ยถามพลางทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นแล้วเลื่อนมือไปเปิดฮีทเตอร์ด้วยความหนาวในช่วงฤดูหนาวในเดือนธันวาคม
"ชอบน่ะชอบอยู่ แต่ เติมเล่นมาเวลานี้ มน ก็ต้องบ่นซิ" มน เอ่ย ขณะถอดเสื้อโค้ทไปแขวน แล้วทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆ ผม

"เอ่อออ.....มน  ไปดูไพรเวทออนเซ็นซิ เติม ดูรีวิวมา มน ต้องชอบแน่ๆ" ผมเอ่ยบอกภรรยา
"ไหนๆ มน ขอดูหน่อย" มน เอ่ยพร้อมลุกขึ้นไปดู ก่อนจะพูดต่อ
"โห มน ชอบจัง เหมือนในการ์ตูนเลย งั้นมน ไปแช่ก่อนนะ เติม"
พูดจบ เธอก็เลื่อนประตูห้องอาบน้ำตรงเข้าไปเปิดน้ำร้อนทันที ปล่อยให้ผมนั่งมองด้วยความดีใจที่ทำให้ภรรยาดีใจได้ขนาดนี้ ก่อนผมจะเอ่ยบอกเธอไป
"มน แช่ไปก่อน เติม ขอนอนสักแป้บนะ"
"..................."
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมามีพียงภาพเงาของ มน บนกระดาษสาบนบานประตูเลื่อนแบบโทจิที่ปิดกั้นห้องอาบน้ำอยู่ ภาพเงานั้นเป็นรูปร่างของ มน ที่กำลังถอดเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่ออกทีล่ะชิ้นทีล่ะชิ้นเริ่มมาตั้งแต่ถุงเท้าตามด้วยเสื้อฟลีซแขนยาวตามด้วยกางเกงเลกกิ้งที่เธอสวมแล้วต่อด้วยเสื้อชั้นในและจบลงที่กางเกงชั้นในจนเงาร่างของ มน เปลือยเปล่า ผมที่เห็นภาพเงาสะท้อนทรวดทรงส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอนั้น ก็อดที่จะมีอารมณ์เสียวไปไม่ได้ จนขนาดท่อนลำของผมมันก็เริ่มขยายตัวขึ้นภายในกางเกงอย่างแทบจะทันที ผมขยับลุกขึ้น ถอดเสื้อผ้าจนร่างเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าขนหนูปิดตรงท่อนลำเท่านั้นด้วยความยังเขินสถานที่อยู่ แล้วผมก็ตรงเข้าเลื่อนบานประตู พร้อมเอ่ยขึ้น
"มน เติม แช่ด้วยดีกว่า"

ผมเดินตรงเข้าไปโดยมีท่อนลำแข็งโด่เด่ออกมาล้นผ้าขนหนูที่ผมเอามาปิดไว้แล้วพุ่งชี้ออกมาทั้งลำ 
จนมน เองที่นั่งหันหลังให้ผมก็คงสังเกตุมองเห็นได้โดยตลอดอยู่แล้วจากกระจกเงาสะท้อนบานใหญ่ตรงหน้าเธอตอนที่ผมเลื่อนเปิดประตูเข้ามา ขณะเธอที่กำลังนั่งล้างตัวโดยนั่งอยู่บนม้านั่งเตี้ยโดยกระจกบานนั้นก็สะท้อนร่องสวาทของ มน มาให้ผมเห็นมาแต่ไกลเช่นกัน




"บล๊อก!"

เสียงการถอนท่อนลำออกมาจากร่องสวาทที่เยิ้มแฉะฉ่ำไปด้วยน้ำกามของทั้งผม และน้ำสวาทของ มน อย่างเสียงดังฟังชัด



แต่ที่ที่ทำให้ผมแปลกใจคือในขณะนั้นเองที่ มน ก็พลิกตัวถอนร่องสวาทของเธอให้ออกมาจากท่อนลำของผม พร้อมกับที่มน กลับยังใช้ปากของเธอนั้นมาผวามาดูดอมอยู่ที่ปลายหัวท่อนลำของผมโดยไม่ยอมปล่อยคายออกมา แถมยังเอาแต่ดูดอมกลืนกินอย่างเอร็ดอร่อยเมามันไม่ยอมหยุดไปด้วยเลยแต่อย่างใด เหมือนกับว่าตอนนี้เธอยังไม่เสร็จในแบบทุกครั้งราวกับว่าจิตใจของมน ตอนนี้ยังอยู่ในอารมณ์ภวังค์เสียวกามอยู่

.
.
.
.
.

ก่อนที่คืนนั้นทั้งคืนเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของ มน จะร่วมรักเล่นเสียวกับผมกันอย่างเร้าร้อนถึงใจแบบสุดๆด้วยในภายใต้บรรยากาศและสถานที่แปลกใหม่ท่ามกลางภายนอกห้องที่หิมะแรกกลางเดือนธันวาคมในยุฟุอินทยอยโปรยตกลงมาต่อไปตลอดทั้งคืน แถมหลังจากเสร็จกิจเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนั้นผมเองยังค้างคาท่อนลำอยู่ภายในร่องสวาทนั้นของภรรยาด้วยยันเช้าจนมันอ่อนตัวหลุดออกตอนไหนไม่รู้

"ตื่นแล้วหรอ" ผมที่นอนตะแคงข้างหันมาจ้องมองยิ้มทักทาย มน ในยามเช้าเช่นนี้บนที่นอนอันแสนอบอุ่นข้างๆกายเธอนั้นอย่างยิ้มแย้ม ด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าของเราทั้งสองคนภายใต้ผ้าห่มอันอบอุ่นแสนสบายอยู่เลย
"อืม.....เหนื่อยมากเลย เติม มน ขอนอนพักต่ออีกหน่อยนะ" มน ยิ้มทักทายผมกลับและพูดด้วยอาการเหนื่อยล้าจากการโดนร่วมรักมาทั้งคืน
.
.
.
.