🧡 XONLY 🧡

สวัวดีคร๊าบบ !!!

Season 2 มาแล้ว ดีเลย์ไปชั่วโมงกว่าๆ หวังว่าทุกท่านจะให้อภัยครับ ตามจริงจะรอให้ถึง 20 หน้าแหละ แต่ว่าจากฐานสถิติแล้ว + กับคนที่ชอบแนวเนื้อเรื่องที่ผมเขียน ยังไม่มาก กว่าจะ 20 หน้าคงอีกหลายเดือน  เลยตัดสินใจลงเลยดีกว่าแล้วค่อยสะสมฐานแฟนนักอ่านไปเรื่อยๆ แน่นอนว่าตอนนี้มีการซ่อนข้อความต้องคอมเมนต์ก่อนนะครับ มีกติกาเล็กๆน้อย


1. คอมเมนต์อะไรก็ได้เพื่อขออ่าน

2. หลังจากที่เนื้อเรื่องทั้งหมด มีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้างครับ



ปล. ตอนที่ 7 ของคิราระเสร็จแล้ว เหลือทำภาพเคลื่อนไหว

ปล.2 ผมจะรันตัวเลขตอนไปเรื่อยๆนะครับ จะๆม่ขึ้นตังเลขใหม่  เช่น Ss1 ตอนที่ 16  ก็จะต่อ Ss2 ตอนที่ 17 เลย


ปล.3 เนื้อเรื่องมี 2 reply ครับ


ปล.4  ถ้าReader ท่านใดอยากอิน กับความรู้สึกในตอนนี้ ผมขอแนะนำให้อ่าน Side story  ของรุุ้งพลอยครับ Link  อยู่ Reply 3   แล้วคุณอาจยิิ้มอย่างมีความสุขแน่นอน หรือ ไม่ก็เสียน้ำตาให้ความพยายามของพลอย ก็เป็นได้



••••••

ความเดิมตอนที่แล้ว

เอิ่ม รบกวนอ่านย่อนหลังตามนี้ครับ


>>ตอนที่ 16 คลิ๊ก !!!<< (https://xonly8.com/index.php?topic=216660.0)



•••••••••

ตอนที่ 17  :  มังกรกับสายรุ้ง





ปั้ง !!! ตู้มม !!!


[ จอร์ช ]  :  กัปตันครับ พวกเราแย่แล้วครับ พวกมันตีขนาบข้างพวกเราแล้ว



[ กัปตัน ]  :  โถ่เว้ย !!! กำลังเสริมอยู่ไหน ทำไมไม่มาตามที่วางแผนไว้



[ ฟิลิปป์ ]   : R P G !!!


ตู้ม !!!    อ๊ากกกกก


[ จอร์ช ]  :  อ่อกกก กะ กะ กัป...


[ กัปตัน ]  :  จอร์ช ฟิลิปป์  แม่งเอ๊ย  อย่าอยู่เลย พวกมึงงง !!!


ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ


• • • • • • • • • •


ตรืดดดดดดด  ตรืดดดดดดด


[ เวย์ ]  :  งืออ โหลใครวะ


[ ริว ]  :  พ่องมั้ง ทำห่าไรอยู่


[ เวย์ ]  :  ทำไมพ่อกูเสียงหนุ่มจังวะ  มีไรครับพ่อ ค้วย !!! โทรมามีอะไรไอ้มังกร กูจะนอน


[ ริว ]  :  กูมีเรื่องจะถาม


[ เวย์ ]  :  ค่อยถามเหอะไอ้มังกร ให้กูนอนก่อน แค่นี้แหละ


[ ริว ]  :  เออๆ โทรกลับมาด้วยไอ้เวน

ตรื๊ดดดดดด  ตรื้ดดดดดด


[ เวย์ ]  :  เห้ย ไอ้มังกรเมื่อคืน พลอย~  อ้าวไอ้นี่ บอกวางก็วางไวจริง  นอนต่อก็ได้วะ


•••••••


ผ่านมา 1 วันหลังจากที่มีเรื่องกับพวกบอดี้การ์ด ริวนั้นสงสัยอย่างมาก ว่าทำไมเวย์นั้นถึงได้มีฝีมือฉกาจฉกรรจ์แบบนั้น ทั้งการใช้อาวุธ การโจมตีที่ดิบเถื่อน มันเหมือนยุทธวิธีของทหาร คราฟมาก้าผสมซิสเตม่าเลย แต่เมื่อไอ้เพื่อนเวนบอกอยากนอนก็ปล่อยมันก่อนละกัน


ตรื๊ดดดด


[ คิราระ ]  :  ฮัลโหลเจ้าค่ะ


[ ริว ]  :  ฮัลโหลเจ้าค่ะ ทำอะไรอยู่เจ้าคะ


[ คิราระ ]  :  เง้อออ นายน้อยแกล้งบ่าวเหรอเจ้าคะ มีอะไรรึเปล่าเจ้าคะ โทรมาแต่เช้าเลย


[ ริว ]  :  ชั้นคิดถึงเธอ ชั้นอยากคุยด้วย




วาจาติดคริติคอลสิ่ครับ เมดสาวผู้น่ารักเจอเจ้านายหยอดแบบนี้ เธอถึงกับนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวโชคดีที่อั้มกับมิไร นั่งอยู่ห้องข้างๆ ไม่งั้นคงมีอิจฉากันแล้วล่ะ


[ คิราระ ]  :  บ่าวก็คิดถึ~


[ ริว ]  :  แอ้ พูดใหม่


[ คิราระ ]  :  ชั้นก็คิดถึงริวกะ  เง้ออ ไหนบอกว่าอยู่สองคนถึงค่อยให้เรียกชื่อไง นายน้อยขี้แกล้ง


[ ริว ]  :  5555 ชั้นอยากได้ยินเธอเรียกชื่อชั้น ยิ่งเวลาที่เรา..... อืมมมมม


คิราระรู้ได้ทันทีว่าริวกะหมายความว่าไง เธอถึงกับควันออกหัวเพราะความเขินเลยตอนนี้ แต่ทันใดนั้นรินก็ได้เรียกคิราระให้ไปยังห้องข้างๆ


[ คิราระ ]  :  นายน้อยเจ้าคะ บ่าวต้องไปก่อนนะคะ นายท่านตามตัวแล้ว


[ ริว ]  :  อื้ออ


คิราระวางสายไปพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า เธอรู้สึกดีจริงๆที่ชายคนนี้รักเธอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ส่วนริวนั้นพอวางสายแล้ว ก็แต่งตัวลวกๆลงมาข้างล่างทันทีเพื่อหาข้าวกิน เด็กหนุ่มอายุ 20 รูปหล่อ พ่อก็โคตรรวยเดินเลี้ยวซ้ายเพื่อไปกินข้าวและร้านนั้นก็คือ ข้าวแกงและอาหารตามสั่งของป้าเพ็ญ ริวชอบกินข้าวแกงร้านนี้มากก มันทั้งอร่อย ทั้งสด อีกทั้งคุณค่าทางโภชนาการนั้นก็ครบถ้วน ( บางเมนู )


[ ริว ]  :  ป้าครับขอผัดกระเพราหมูเผ็ดๆนะครับ แล้วก็แกงส้มผักรวม เหมือนเดิม


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ได้เลยลูก ไม่ใส่ปลาเหมือนเดิมนะ


[ ริว ]  :  แม่นแล้วครับป้า


ร้านนี่เรียกว่ารู้ใจริวจริงๆ อะไรที่ริวกินไม่ได้ป้าจะรู้หมด ก็ลูกค้าประจำนี่นา คงเพราะตอนนี้ยังเช้าลูกค้าจึงยังไม่เข้ามากนัก ทำให้ป้ามีเวลาคุยกับริวได้บ้าง


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ป้าว่าจะถามหลายครั้งแล้วริว  ริวกินง่าย กินได้แทบทุกอย่าง ทำไมเนื้อปลาริวกินไม่ได้ล่ะลูก


[ ริว ]  :  แค่ปลาของไทยน่ะครับป้า บอกไม่ถูกแต่ผมรู้สึกไม่อยากกินเลย  แต่ปลาญี่ปุ่นผมกินได้นะ


ริวก็พูดคุยกับป้าไปเรื่อยๆ ส่วนป้าก็ทำอาหารตามที่ริวขอ ทันที แต่ว่า... ทันใดนั้นก็มีมีใครบางคนเดิน ด้อมๆมองๆ แถวนั้นและป้าก็เห็นพอดี


[ ป้าเพ็ญ ]  :  เอ... แม่หนูคนนั้นใครนะไม่คุ้นหน้าเลย หลงทางมาเหรอเนี่ย  หน้าตาสะสวยเชียว



[ ริว ]  :  พรวด !!!



ริวหันมองตามที่ป้าพูดก็ถึงกับสำลักทันที เพราะเธอคนนั้นคือ รุ้งพลอยยอดดวงใจอีกคนของเขา แล้วพลอยมาทำอะไรแถวนี้ ริวลุกพรวดไปเดินไปทางพลอยทันที และดูเหมือนว่าพลอยก็ตกใจมากๆ



[ ริว ]  :  พลอยมาได้ไงเนี่ย มาหาใคร นัดใครไว้


[ พลอย ]  :  บ้าา มาหาริวนั่นแหละ


[ ริว ]  :  หะ หาาา   มาหาริว  มาหาริวทำไม แล้วมาถูกได้ไง



พลอยหน้าจ๋อยทันที พอริวถามว่ามาทำไม เหตุเพราะเธอตั้งใจจะมาหาเขาจริงๆ เมื่อคืนนั้นหลังจากป้าเข้านอนแล้ว พลอยก็โทรหาริวแต่ไม่มีคนรับไลน์ก็ไม่ตอบ พลอยจึงตัดสินใจโทรหาเวย์ และก็ได้ความว่าวันนี้พึ่งมีเรื่องนิดหน่อย ริวคงจะเพลียหลับไปแล้ว เพราะอาละวาดซะยับเลย พลอยนั้นพอได้ยินก็ห่วงขึ้นมาจับใจเพราะพลอยเห็นมากับตาว่าริวนั้นชอบทำอะไรโดยไม่สนใจตัวเองเลย


อีกทั้งยังอยู่คนเดียวที่คอนโดด้วย เพราะทุกคนไปเชียงใหม่หมด  มันจึงเกิดเป็นความห่วงขึ้นมาพลอยจึงสอบถามเส้นทางมายังคอนโดฯของริวจากเวย์ และพอวันนี้เธอจึงมาหาเขาแต่เช้าโดยที่หวังว่าจะได้มาดูแลเขานั่นเอง


[ พลอย ]  :  พลอยขอโทษ ( หน้าจ๋อย )


พอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ริวถึงกับอุทานในใจ โห่หลี่ ชิท ชิบหายแล้วไง ยังไม่ทันถามอะไรก็โวยวายไปก่อนแล้ว


[ ริว ]  :  ริวขอโทษนะพลอย ริวไม่คิดว่าพลอยจะมาหาริว นึกว่านัดใครไว้ ก็คนมันหึงนี่ ( ทำหน้าจ๋อยๆ )


พลอยได้ยินดังนั้นก็ถึงกับยิ้มออกเลย นี่ริวหึงเธอจริงๆเหรอ ถึงจะฟังแล้วไม่ค่อยพอใจในตอนแรก ที่ถามว่านัดใครไว้ แต่พลอยก็คิดในแง่บวกว่า เพราะไม่เจอกันมาสิบปี ริวอาจจะคิดว่าพลอยนั้นมีคนที่คุยด้วยแล้วก็ได้ แต่พลอยนั้นก็ไม่มีใครและริวก็ไม่ได้ผิดอะไรมากนัก เธอจึงไม่คิดใจอะไร


[ พลอย ]  :  ตั้งใจมาหาริวค่ะ แล้วที่มาก็ไม่ได้นัดใครค่ะ โดนจองตัวเป็นลูกสะใภ้ไว้แล้ว จะให้ไปหาใครล่ะ


อ่ะหือ ริวนี่ฟังแล้วแทบลอยเลย พลอยที่เงียบๆหงิมๆ กลับพูดแบบนี้ อ่ะเฮ้ออ น่ารักเกินไปแล้ว


[ ริว ]  :  พลอยกินอะไรหรือยัง


[ พลอย ]  :  ยังเลย กะว่าจะมาทำอะไรให้กิน


[ ริว ]  :  มากินข้าวกันก่อน ริวพึ่งสั่งข้าวไปเอง


[ พลอย ]  :  หือ  อื้อๆ ค่ะ


ริวจับมือพลอยและพาเดินมายังร้านข้าวป้าเพ็ญ พลอยก็เขินเลยล่ะ เพราะพึ่งจะเคยโดนจับมือและเดินไปด้วยกันแบบนี้ครั้งแรกเลย


[ ป้าเพ็ญ ]  :  โอ้โห ริว  พาสาวๆมาร้านป้าคนแรกก็สวยขนาดนี้เลยนะ แฟนเหรอ


[ ริว ]  :  ( มองหน้าพลอยแปปนึง และหันมาหาป้า )  อ่ะ แหะๆ ไม่รู้ว่าเขาอนุญาตให้เรียกยังครับ แต่คนนี้แหละครับคนพิเศษของผม


[ พลอย ]  :  ง่าาา ริววว


พลอยถึงกับสะดุ้งเลยที่ริวพูดแบบนั้น ริวไม่พูดครับแฟนผม เพราะเขาอยากเว้นช่องว่างให้พลอยรู้สึกอิสระและไม่โดนบังคับ แต่การที่พูดไปว่าคนพิเศษของผม นั่นก็แสดงว่าริวจริงใจที่จะแสดงความรู้สึกของตนจริงๆ


ป้าเพ็ญก็ยิ้มๆเหมือนคนที่ผ่านโลกมาเยอะ ป้าสังเกตอาการพลอยที่ยิ้มไม่หยุดนั่นก็แสดงว่า พลอยยอมรับแหละว่าริวก็เป็นคนพิเศษเช่นกัน


[ ป้าเพ็ญ ]  :  กินอะไรดีลูกสาว


[ พลอย ]  :  หนูขอ ข้าวผัดสัปปะรดใส่หมูหยองค่ะ


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ได้เลยจัดให้ นั่งคุยกันไปก่อนนะ


ป้าพูดเป็นนัยๆว่า ตามสบายนะทั้งคู่ พลอยและริวก็ยิ้มอย่างรู้กันจากนั้นทั้งคู่ก็นั่งคุยกันในหลายๆเรื่อง ริวโดนพลอยดุเรื่องที่ไปหวดกับบอกี้การ์ด ส่วนริวนั้นก็ออกอาการพ่อบ้านใจกล้าทันที พออาหารของทั้งคู่เสร็จ บทสนทนาก็จบลงทันที เพราะกลิ่นของอาหารมันยั่งยวนจริงๆ ทั้งคู่ทานกันอย่างเอร็ดอร่อยโดยที่ริวก็ตักแกงส้มให้พลอยเช่นกัน


พลอยก็ยิ้มเลยสิ่ครับ เพราะว่าข้าวผัดสัปปะรดใส่หมูหยองมันค่อนข้างแห้ง พอได้น้ำแกงมานี่เพอร์เฟคเลย รสชาติไม่ตัดกันแถมยังส่งเสริมกันอีก ทั้งคู่พูดคุยกันนิดๆหน่อยๆ เพราะใช้เวลากับการกินเยอะ จนผ่านไปเกือบ 30 นาที อาหารเรียกว่าเกลี้ยงจานเลย ป้าเพ็ญคนปรุงอาการก็ยิ้มสิ่แบบนี้ของที่ตนเองลงมือทำ เป็นที่ชื่นชอบแบบนี้


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ข้าวผัดกระเพรา 40  แกงส้มผักรวม 50 ข้าวผัดสัปปะรด 60   เป็น 150 บาทจ้ะ


[ พลอย ]  :  ถูกจังเลยค่ะป้า แถมอร่อยด้วย


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ขอบใจจ้ะ หนู


[ ริว ]  :  นี่ครับป้า เหมือนเดิมนะเข้าบัญชี  อ๊ะๆ พลอยหยุดเลยริวจ่ายเอง ( พลอยทำท่าจะหยอยเงินจ่าย )


ริวนั้นเบรคพลอยทันที เพราะพลอยนั้นเตรียมจะจ่าย พลอยจึงหน้ามุ่ยเลยที่ริวรู้ทัน ริวยื่นแบงค์ 500 ให้ป้าทันทีซึ่งป้าก็ยังไม่ได้ทอนเงิน แต่ริวนั้นลุกขึ้นเลยแถมยังเดินออกจากร้านอีก


[ พลอย ]  :  ริว ๆ  ไม่รอเงินทอนเหรอแล้วอะไรคือ เข้าบัญชีเหรอ


[ ริว ]  :  เหมือนจ่ายล่วงหน้าไง บางทีริวลืมหยิบเป๋าตังส์ลงมา ก็จะได้สั่งกินได้เลย ถึงจะรู้จักกันแต่อาหารทุกจานก็มีต้นทุนเลยไม่อยากค้างค่าข้าว อีกอย่างเช้าๆแบบนี้ ป้าคงไม่ค่อยมีแบงค์ย่อยทอน เลยฝากไว้กับป้านั่นแหละ


[ พลอย ]  :  อ๋อ อื้อค่ะ ฮี่ๆ


[ ริว ]  :  จะขึ้นไปห้องริวมั้ย


[ พลอย ]  :  ก็ตั้งใจมาหาริวนี่คะ


ริวนี่ยิ้มเลยครับแบบนี้ อย่างน้อยพลอยก็เปิดใจมากขึ้น และไว้ใจเขายอมขึ้นไปที่ห้องด้วย แต่พอเลี้ยวมาเห็นคอนโดเท่านั้นแหละ พลอยหัวใจจะวาย เพราะโครงการนี้เป็นโครงการที่เธอรู้จักดี ราคามันแพงมาก แต่ก็สะดวกสบาย และ ปลอดภัยมากเช่นกัน และพอยิ่งขึ้นที่ชั้น 5 ซึ่งทั้งหมดถูกรินซื้อเหมาไว้ทั้งหมดนั้น พลอยก็ยิ่งแทบจะเป็นลมไปกันใหญ่เพราะเท่ากับเหมาทั้งชั้นเลยสิ่ แต่ริวก็อธิบายไว้ว่า


เพราะต้องอยู่ด้วยกันกับพี่อั้มและคิราระ พ่อจึงอยากให้การพักผ่อนนั้นสบายเหมือนอยู่ที่บ้านอีกทั้ง บางครั้ง พ่อกับพี่มิไรจะมาพักด้วย การเหมาทั้งชั้นจึงเป็นทางออก ริวยังบอกว่า บางห้องก็ต้องปรับปรุงตกแต่งเพิ่ม โดยเฉพาะห้องสุดท้ายนู้นต้องเสริมกำแพงและตัวดูดซับเสียงไว้ เพราะนั่นคือห้องที่เขากับคิราระใช้ฝึกการต่อสู้และออกกำลังกายด้วยกัน อีกทั้งห้องส่วนกลางจะมีจอโปรเจคเตอร์ไว้สำหรับให้พ่อนั่งคุยงานได้อย่างสะดวก



อีกทั้งชั้นดาดฟ้ายังมีโดมส่วนตัวของพี่อั้มเพื่อให้เก็บรักษาและปลูกสมุนไพรต่างไว้ พลอยฟังริวพูดก็ยิ่งเพลิน ทุกๆอย่างถูกจัดสันปันส่วนได้ดีจริงๆ จะว่าไปริวก็สังเกตว่าพลอยนั้นไม่มีอาการเกร็งๆเหมือนตอนห้องทำงานของเขาที่ผับเลย แต่เขาเองก็ดีใจเพราะนั่นหมายความว่าพลอยเชื่อใจเขาแล้ว


[ พลอย ]  :  แล้วห้องของริวล่ะ


[ ริว ]  :  เอิ่ม.... ( ทำหน้าล่อกแล่ก )


[ พลอย ]  :  ปิดบังอะไรบอกว่าเลยนะ แอบซ่อนสาวๆไว้เปล่า


[ ริว ]  :  เปล่าๆๆ ไม่มี ( มองไปที่พลอย ซึ่งกำลังจ้องหน้าเขม็ง ) อื้อ ก็ได้ๆ


พลอยยิ้มออกมาทันทีที่ริวจะพาไปดู เธอยิ้มได้น่ารักมากๆ ริวจึงพาพลอยเดินไปตามทาง ดูเหมือนว่า ทุกๆห้องจะถูกเชื่อมต่อกันด้วยประตู พลอยคิดในใจว่าถ้าเดินเองต้องหลงแน่ๆ วูบบบบบบ ในขณะที่ริวจะพาพลอยเดินไปต่อนั้น พลอยกลับรู้สึกถึงความสงบ ความสงบราวกับอยู่กลางป่าใหญ่ ตรงหน้านั้นเป็นโซนที่ถูกตกแต่งต่างออกไปมากๆ ข้างหน้านั้นเป็นโซนที่ถูกประดับด้วยของตกแต่งแบบญี่ปุ่น 100% ทั้งโคมไฟไม้ และ หญ้าชนิดต่างๆ



[ พลอย ]  :  เง้อออ ทำแบบนี้บนคอนโด ได้ด้วยเหรอ


[ ริวกะ ]  :  ก็นี่แหละ พ่อถึงต้องเหมาทั้งชั้นไง



พลอยถามริวด้วยความตื่นเต้นราวกับเด็กที่พบของแปลกใหม่ก็ไม่มีผิด เพียงแค่เข้ามาในห้องใหญ่ห้องนี้ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป มีการจัดทางเดินแบบสะพานไม้เล็กๆ โคมไฟไม้ไผ่ ม้านั่งที่ดูสวยงาม และพอยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งสวยงามเข้าไปอีกเพราะมีต้นไผ่หลายขนาดถูกจัดเรียงอย่างสวยงามราวกับอยู่เป็นสวนเลย ยิ่งเห็นพลอยยิ่งหลง และพอค่อยๆเดินเข้ามาก็จะพบว่ามีประตูบานเลื่อนแบบญี่ปุ่นแท้ๆเลย พอเลื่อนเปิดเข้าไปก็พบว่า มันเป็นห้องขนาด 12 เสื่อปูด้วยเสื่อทาทามิแท้ๆ มันดูเรียบง่าย แต่สวยงาม


[ ริว ]  :  ริวติดนอนเสื่อทาทามิน่ะ เลยขอให้พ่อช่วยทำให้ ดูเชยๆ เนอะ แต่ริวก็ชอบนะ


[ พลอย ]  :  ไม่เชย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  สวยมากเลย บรรยากาศต่างจากที่เดินมาเลย ข้างนอกให้ความรู้สึกเหมือนว่าเป็นที่พักผ่อน อ่านหนังสือ ส่วนในห้องนี้มันทำให้รู้สึกว่าน่านอน มากๆเลยริว พลอยขอเข้าไปได้มั้ย


[ ริว ]  :  อื้อ ได้สิ่


พลอยถอดรองเท้าและเดินเข้ามาทันที เพียงก้าวแรกเธอก็ชอบมันเสียแล้ว และพลอยก็สังเกตเห็นชั้นหนังสือแปลกๆอยู่ พลอยจึงเดินเข้าไปดูตรงนั้นและก็พบว่ามีทั้งหนังสือ ยันต์ อาวุธนินจา หลายๆอย่างเลย แต่ที่เด่นที่สุดคงจะเป็นดาบคาตานะสีขาวเล่มนั้น


[ พลอย ]  :  เง้อออ ริวหนังสือพวกนี้คืออะไร ดูเก่ามากเลย


[ ริว ]  :  ตำราองเมียวจิน่ะ แล้วก็ยันต์พวกนี้ริวต้องหัดเขียนน่ะ


[ พลอย ]  :  หือ องเมียวจิ  ริวเป็นองเมียวจิ เหรอ


[ ริว ]  :  ไม่เชิงหรอก องเมียวจิ ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลาแล้ว จะมีก็ไม่กี่ที่ที่ยังอนุรักษ์ไว้ ริวฝึกและศึกษาองเมียวโดไว้น่ะ


พลอยดูจะปลื้มปลิ่มมากๆ พอได้ยินว่าองเมียวจิ เพราะเธอเองก็ชอบอ่านพวกเรื่องสิ่งเหนือธรรมชาติเช่นกัน ต้นเหตุก็มาจากริวนั่นแหละ เพราะตอน 10 ขวบ เขาได้ทำในสิ่งที่เหนือธรรมชาติต่อหน้าพลอยนั่นเอง


[ พลอย ]  :  งั้นริวก็ต้องเป็นหมอผี ไทยได้ด้วยน่ะสิ่ แบบว่า ท่องคาถาไรงี้


[ ริว ]  :  ริวเคยฆ่าคน  ริวเป็นไม่ได้หรอก มันผิดศีลข้อ 1 ไปแล้ว อ๊ะ


ทันทีที่ริวพูดว่าฆ่าคน พลอยก็รีบเขามากอดและเขย่งเท้าหอมแก้มริวทันทีจนเขาพูดต่อไปไม่ได้เพราะชะงักไปแล้ว


[ พลอย ]  :  ริวทำเพื่อช่วยคนทุกคนในที่นั้น ถ้าริวไม่จัดการในวันนั้น พวกมันอาจจะไปทำร้ายคนอื่นก็ได้ เพราะงั้นอย่าคิดถึงมันอีกนะคะริว



พลอยพูดเพื่อปลอบใจริวไม่ให้คิดมากและโทษตัวเองอีก ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะได้ผลทีเดียว เพราะริวนั้นถึงกับยิ้มออกมาเลย แต่เขาก็ลำบากไม่น้อยเพราะตอนนี้นมบึ้มๆของพลอยเริ่มทำให้มังกรน้อยเริ่มตื่นตัวแล้ว เขาต้องอดทนไว้ อดทนไว้  และพลอยก็ทำในสิ่งที่เธอตั้งใจจะมานั่นก็คือ



[ พลอย ]  :  ถอดเสื้อเลยริว เวย์บอกว่าโดนสวนมาหลายครั้งเลย พลอยจะดูแผลให้


[ ริว ]  :  แหะๆ ไอเวนเอ๊ย


[ พลอย ]. :  ริวว่าพลอยเหรอ โหหห


[ ริว ]  :  เปล้าจ้า เปล่าๆๆ ริวด่าไอ้เวย์มัน


ริวถอดเสื้อออกแต่โดยดี และต้องยอมรับว่า ไอ้แกรมม่านั้นหมัดมันหนักจริงๆ เพราะริวเองก็ได้รอยช้ำมาทุกจุดที่มันต่อยจริงๆ พลอยก็ดูๆไปก็บ่นริวไปแต่เธอก็ช่วยทำแผลให้และทายาให้อยู่ดี


[ พลอย ]  :  ทำไมครั้งนี้ ริวได้แผลเยอะจังเลย ตอนที่สู้กับคนสิบคนยังไม่ขนาดนี้


[ ริว ]  :  พวกมันเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพ ตอนนั้นได้ยินไม่ค่อยชัดนะ ริวได้ยินไอ้เวย์คุยกับพวกมันว่า อะไร silver knife นี่แหละ


[ พลอย ]  :  หา silver knife พลอยเคยอ่านเจอ นั่นเป็นกองกำลังทหารอิสระแถบตะวันออกกลางนี่นา


[ ริว ]  :  หาา ตะวันออกกลาง แล้วไอ้เวย์ไปรู้จักได้ไง อ๊ะ


อยู่ดีๆ พลอยก็พุ่งมากอดริวจนทั้งคู่ล้มไปพร้อมกัน พลอยกอดริวแน่นเลย ซึ่งริวก็งงนะอยู่ดีๆพลอยกอดอะไรหว่า

บช
[ พลอย ]  :  ตาริวบ้า ชอบทำอะไรเสี่ยงๆตลอดเลยนะ รู้มั้ยว่าพลอยตกใจแค่ไหน ตอนที่เวย์บอกน่ะ ถ้าริวเป็นอะไรไปพลอยจะทำยังไง


[ ริว ]  :  มันจำเป็นนะพลอย ครั้งนี้ไอ้มะกรูดมันโดนรังแก ถึงมันจะมีส่วนผิดแต่มันก็ไม่สมควรโดนแบบนั้น ถ้ามีพลังมีความสามารถพอ ริวก็อยากช่วย พลอยอย่าโกรธริวเลยนะ


พลอยก้มหน้ากอดริวอีกครั้ง ก่อนจะผงกหัวบ่งบอกว่า เข้าใจแล้ว ริวชอบนะแบบนี้ พลอยดูกล้าแสดงกับเขามากขึ้น ส่วนหนึ่งคงเพราะไว้ใจเข้านั่นแหละ ริวรู้สึกโชคดีที่วันนั้นตัดสินใจเสียบเข้าไปทีเดียวแล้วข่มใจดึงออกมา เพราะมันทำให้พลอยไว้ใจและเชื่อใจเขามากขึ้น พอพลอยคลายอ้อมกอดริวจึงจุ๊ปไปที่หน้าผากหนึ่งทีก่อนที่จะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า พอมองให้ดีๆวันนี้พลอยมาในชุดที่ส่งดาเมจใส่ริวได้มากๆ


แค่เสื้อยืดสีขาวกางเกงยีน มันก็ส่งผลกับอาการได้มาก อีกอย่างคงเพราะหน้าอกที่มันใหญ่จนดันเสื้อแทบปลิ้นนี่แหละ ขนาดว่าใส่เสื้อหลวมๆมายังนู่นเด่นขนาดนี้เลย พลอยก็ใจตุ๊บๆต่อมๆเหมือนกัน เธอปล่อยตัวกับริวมากจริงๆ แต่เพราะคำว่าพลอยเป็นของริวแล้วนะในวันนั้น รวมถึงที่เขาไม่ทำร้ายน้ำใจของเธอมากเกินไป นั่นจึงทำให้เธอเชื่อใจเขามาก แต่ริวนี่สิ่จะไม่ไหวเอา เพราะการใกล้กันทั้งกอมแก้มทั้งกอดมากเกินไป จนเขาเริ่มรู้แล้วว่าจะไม่ไหว


[ ริว ]  :  พลอย วันนี้ว่างมั้ย มีธุระไปไหนรึเปล่า


[ พลอย ]  :  ไม่ค่ะ ไม่ทันไรจะไล่กันแล้ว


[ ริว ]  :   เปล่าาาาาาาาาาา ไม่ได้ไล่


[ พลอย ]  :  ริวทำท่าแปลกๆ แต่เช้าแล้วนะ พลอยทำอะไรให้ไม่สบายใจเปล่า หรือวันนี้ริวมีธุระอะไรไปไหนเปล่า


พลอยรู้สึกได้ทันทีว่าริวทำตัวแปลกๆหรือว่าเธอมาผิดที่ผิดทางรึเปล่านะ ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่มีอะไรเลยริวนั้นพึ่งนึกได้ว่าอยากจะพาเธอไปสถานที่แห่งหนึ่งแต่ว่าอยากเซอร์ไพรส์พลอยมากกว่า แต่พลอยนั้นคิดว่าริวไม่สบายใจที่เธอมาที่นี่ ซึ่งพลอยจะคิดแบบนี้ก็ไม่แปลกเพราะ 10 ปีผ่านไปจู่ๆเธอจะโผล่มาหาริวแบบนี้ ริวคงไม่สบายใจจริงๆ  มั่บ !!! ริวกอดพลอยไว้ในอ้อมแขนทันที เขาไม่อยากให้เธอคิดมากจริงๆ



[ ริว ]  :  ริวตามหาพลอยมาเกือบ 10 ปี วันนี้ริวได้เจอพลอยแล้ว ไม่มีหรอกที่ริวจะไม่อยากอยู่กับพลอย ริวแค่ดีใจมากจนทำตัวไม่ถูกต่างหากล่ะ



[ พลอย ]  :  พลอยกลัว กลัวว่าพลอยจะเข้ามาทำให้วิถีชีวิตของริวเปลี่ยน พลอยทำตัวไม่ถูก พลอยกลัวว่าจะทำตัวน่ารำคาณ ( สีหน้ากังวล )



[ ริว ]  :  เราก็ค่อยๆปรับตัวเข้าหากันสิ่  มันไม่มีอะไรที่มันทำได้ง่ายๆหรอก แต่มันก็ไม่ได้ยากถ้าเราตั้งใจนะ ชีวิตริวก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนเลย พลอยไม่ได้เข้ามาเปลี่ยนแต่เข้ามาเติมเต็มต่างหาก  ( ยิ้มให้พลอย )


พลอยนั้นได้ฟังก็ถึงกับหัวใจเต้นรัวๆเต้นถี่ๆเลย คำพูดของริวมันเติมเต็มคำตอบในหัวใจพลอยได้เป็นอย่างดี เธอกังวลตั้งแต่วันที่ได้เจอริวว่าเธอจะทำตัวยังไงต่อไปดีแต่ตอนนี้เธอไม่กังวลอีกแล้ว แต่เธอก็รู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆมาทิ่มโดนสะโพกของเธอ ซึ่งก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นของริว ซึ่งริวเองก็ยิ้มอย่างเขินๆเลยทีเดียว


[ ริว ]  :  อ่ะ แหะๆๆๆ เราไปห้องรับแขกกัน เดี๋ยวริวเอาน้ำสมุนไพรสูตรพี่อั้มให้กิน


ริวพูดแก้เขินและชวนพลอยไปอีกห้องทันที เขากำลังโดนความอยากเข้าครอบงำแล้ว เขาจึงต้องหาทางออกให้ไว พลอยเองนั้นก็ถึงกับยิ้มเลยทีเดียว เมื่อมาถึงห้องรับแขกคราวนี้พลอยรู้สึกโล่งในหัวทันที กลิ่นในห้องนี้เรียกว่าเหมือนกับหลุดไปอีกโลกเลยก็ว่าได้ มันหอมมันผ่อนคลายไปหมด


ริวจึงหยิบสิ่งๆหนึ่งออกมา มันเป็นโหลแก้วที่ปิดฝาอย่างมิดชิด ข้างในมันคือแท่งซินนาม่อนหรืออบเชยนั่นเอง ริวกะเปิดฝ่าหยิบมันออกมาและบอกให้พลอยลองเอาไปดม พลอยสูดเข้าไปช้าๆ ทันใดนั้นพลอยก็ได้รับกลิ่นที่ชวนให้ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก


อีกทั้งกลิ่นต้นสน กลิ่นยูคาลิบตัส กลิ่นสมุนไพรแปลกๆ แต่ละกลิ่นนั้นก็ให้สัมผัสที่ต่างออกไปจริงๆ ริวอธิบายว่าห้องนี้พี่อั้มทำขึ้นเพื่อทำให้กลิ่นเป็นกลาง เพื่อจะได้สัมผัสกลิ่นต่างๆได้ล้ำลึกมากขึ้น




[ พลอย ]  :  งือ  ริวคือว่า....


[ ริว ]  :  หืม ว่าไงพลอย


หลังจากที่ขานรับพลอย ริวเก็บกระปุกสมุนไพรชนิดต่างๆเข้าที่จนเรียบร้อย แล้วจึงเดินมาหาพลอยที่นั่งอยู่บนโซฟาและนั่งลงข้างๆ


[ พลอย ]  :  งือออ  ขอ กอดริวอีกได้มั้ย


[ ริว ]  :  หือ อะไรนะ


[ พลอย ]  :  เง้อออ ไม่มีอะไร


ริวนั้นได้ยินหมดแหละ แต่เขาอยากแกล้งพลอยเฉยๆ เขาเลื่อนตัวลงมานั่งที่พื้นตรงหน้าพลอย เขาเดินชันเข่าเข้าหาและกอดพลอยแนบลำตัวไว้พร้อมกับซบไปที่อกพลอย ส่วนพลอยนั้นก็โอบกอดริงไง้ทันที ด้วยส่วนสูงของริว ทำให้ปกติเวลากอดกันเธอจะได้แค่ซบอกเขา แต่ตอนนี้เธอได้กอดริวจริงๆแล้ว กอดริงไว้แน่นมากๆจนริวนั้นจะจมลงไปในร่องนมให้ได้เลย


[ ริว ] :  อุ่นจัง


[ พลอย ]  :  งื้ออออ


ทั้งคู่กอดกันหลายนาที จนริวรู้สึกได้ว่าพลอยหัวใจเต้นเร็วขึ้น ถี่ขึ้นมากๆเหมือนเธอมีอะไรจะพูด


[ พลอย ]  :  งือออ ริวเรื่องที่เราทำกันที่ห้องทำงานของริว...


[ ริว ]  :  หืม ทำไมเหรอ


ริวพูดไปมือก็เริ่มเลื้อยไปมาระหว่างเนินนมและสะโพกของพลอย ทำให้ตอนนี้เธอเริ่มครางกระเส่าแล้ว


[ พลอย ]  :  ก็ ซื๊ดด คือขอบคุณค่ะที่ริวไม่ทำมันไปมากกว่านั้น อ๊าาา


ริวหยุดกึ้กเลย หรือพลอยจะเก็บความไม่พอใจเอาไว้ หรือพลอยจะไม่พอใจสิ่งที่เขาทำ


[ ริว ]  :  พลอยไม่พอใจเหรอ ขอโทษนะ


[ พลอย ]  :  เปล่าค่ะ ๆ ๆ พลอยกลัวว่าริวจะรับไม่ได้ ที่พลอยเคยผ่านผู้ชายมาแล้ว ไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์อีกแล้ว


[ ริว ]  :  อย่าคิดแบบนั้นสิ่ครับ  ริวก็เหมือนกัน เคยผ่านผู้ชายมาเหมือนกัน


[ พลอย ]  :  ง๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา


พลอยนั้นจากที่เศร้าๆ ถึงกับสะดุ้งโหยงเลย ริวหมายความว่ายังไงกันแน่นะ


[ พลอย ]  : หรือ หรือ หรือว่าริวเสียเอกราช เสียประตูเมืองไปแล้ว แง้ๆๆ


[ ริว ]  :  55555 ริวหมายถึง ผ่านหมัด ผ่านขา ผ่านแข้งมาแล้วครับ ตอนที่ฝึกการต่อสู้กับพ่อกับปู่   555 ริวทำให้พลอยยิ้มได้แล้ว เห็นมั้ยล่าาาาา


พลอยยิ้มได้จริงๆจากที่เครียดๆเธอถึงกับหัวเราะออกมาเลย เธอกอดริวแน่นยิ่งกว่าเดิมอีก จนริวหายใจแทบไม่ออก จนสักพักทั้งคู่ก็คลายอ้อมกอดออกจากกัน


[ ริว ]  :  พลอยครับ เดี๋ยวริวจะไปธุระหน่อย ไปเป็นเพื่อนได้มั้ย


[ พลอย ]  :   ไปได้ค่ะ  ว่าแต่กลับดึกมั้ยคะ


[ ริว ]  :  ก็ อือ.... น่าจะมืดๆหน่อย  ทำไมเหรอครับ


[ พลอย ]  :  ถ้าดึก พลอยขอกลับไปเก็บเสื้อผ้าที่หอพักได้ก่อนได้มั้ย กลัวฝนตก ริวไปด้วยกันก่อนได้มั้ย



[ ริว ]  :  อื้อ ได้สิ่



ทั้งคู่พูดคุยกันราวกับคู่รักคู่ใหม่ก็ไม่ปาน หลังจากที่ริวพาพลอยเดินเล่นในอาณาจักรส่วนตัวเสร็จ เขาก็เก็บของเล็กๆน้อยๆใส่กระเป๋าสะพายของเขา ทั้งกระเป๋าตังส์ โทรศัพท์มือถือ แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคงจะเป็นพวงกุญแจอะไรสักอย่าง มันเป็นพวงกุญแจที่ห้อยด้วยตุ๊กตาเพาเวอร์พัฟเกิร์ล ชื่อบลอสซัม


พลอยเห็นแล้วถึงตาเป็นประกายเลย เพราะตอนเด็กๆเธอชอบการ์ตูนเรื่องนี้มากๆ อีกทั้งบลอสซัมก็เป็นตัวโปรดของเธออีกต่างหาก ด้วยสายตาที่มันช่างจ้าซะเหลือเกินของพลอยจึงทำให้ริวถึงยิ้มและยื่นพวงกุญแจนั้นให้พลอย


[ พลอย ]  :  เย้ ให้พลอยจริงเหรอริว


[ ริว ]  :  อื้ม ริวให้


[ พลอย ]  :  เย้ๆ พลอยชอบเพาเวอร์พัฟเกิร์ลมาก ๆ ๆ ๆ เลย ขอบคุณค่ะ แล้วกุญแจนี้ล่ะ คีย์การ์ดด้วย


[ ริว ]  :  ถือไว้ด้วยกันนั่นแหละครับ


พลอยรับพวงกุญแจมาเสร็จก็ร้องดีใจเย้ๆเลย ส่วนกระเป๋าใบเล็กๆที่พลอยสะพายมานั้น ริวจะถือให้ แต่พลอยบอกว่าสะพายเองได้ไม่เป็นไร ก่อนจะส่งสายตาหวานๆให้ริวด้วย หลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้ว ริวก็พาพลอยนั้นออกมายังคอนโด โดยเรียกใช้บริการ Taxi คันเหลืองแบรนด์ Prius ที่พนักงานใส่ชุดสูทสีชมพู พลอยก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมริวไม่ขับรถไปล่ะ เพราะยังไงริวก็มีรถแน่ๆอยู่แล้ว



[ ริว ]  :  ถ้าขับรถไป ริวก็ต้องแบ่งสมาธิทั้งขับรถและคุยกับพลอยสิ่ ไป Taxi นี่แหละจะได้คุยกับพลอยอย่างเดียว


[ พลอย ]  :  เง้อออ พูดอะไรเนี่ย ฮือออ อายพี่ taxi เขา


ริวนี่หยอดได้หยอดดีจริงๆ พลอยเองนั้นก็ไม่คิดว่าริวจะ
กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น ส่วนพี่ Taxi ก็ได้แต่ยิ้มๆ ราวกับรับรู้ว่าทั้งสองนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ ก่อนที่กลับมาโฟกัสที่งานของตน นั้นคือส่งผู้โดยสารให้ถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย


ริวนั้นจับมือพลอยไว้แน่นๆตลอดทาง โดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรหวานๆอีกนอกจากพูดคุยทั่วไป เพราะรู้ว่าพลอยคงเขิน จนเกือบ 30 นาที รถก็มาถึงจุดหมายคือหน้าซอยหอพักของพลอย ทั้งคู่ต้องเดินเข้าไปอีกนิดหน่อยราวๆ 100 เมตร แต่ระหว่าง 100 เมตรนั้นมันมีที่พักคนงานก่อสร้างอยู่ ดูเหมือนว่าวันนี้พวกมันจะตั้งวงกินเหล้าแต่หัววันเลย


[ คนงาน ]  :  วู๊ฮู้ น้องพลอยจ๋า วันนี้พาผัวมาด้วยเหรอ มิน่าล่ะพี่ชวนมากินข้าวก็ไม่ยอมมา


พลอยก้มหน้าหลบทันที เพราะพลอยจำได้ว่าพวกมันนี่แหละ ที่ตามจีบพลอย แต่พลอยก็ปฏิเสธมาตลอด มิหนำซ้ำพลอยยังเกือบโดนพวกมันลวนลามอีกต่างหาก ริวนั้นมองเขม็งไปที่พวกมันอย่างเอาเรื่อง ไอ้คนที่ยืนประจันหน้าก็ถึงกับเขาอ่อนทันที ส่วนไอ้พวกที่ตั้งวงด้วยกันนั้น ก็นึกว่าเพื่อนของมันโดนริวเปิดแล้ว


คราวนี้พวกมัน 2-3 คนก็วิ่งใส่ริวทันทีแถมยังจับด้ามจอม ด้ามเสียมมาด้วย ไอ้พวกนี้มันนักเลงอุปกรณ์นี่หว่า พลอยนั้นกลัวมาก กลัวมากๆ ที่เจอพวกมันถืออาวุธวิ่งใส่มาแบบนี้ ริวนั้นปล่อยมือที่จับมือพลอยไว้และ... เผี๊ยะ !!!  วู่บบ วู่บบบบบ สิ้นเสียงผสานมือของริวนั้นก็เกิดเกลียวพายุพัดตรงหน้าริวทันที และไอ้ด้วยความที่ตรงนั้นเป็นที่พักคนงาน มันก็จะมีพวกฝุ่น พวกเศษวัสดุมากเป็นเป็นพิเศษ


[ คนงานที่เหลือ ]  :  โอ้ยยย ไอ้เหี้ยฝุ่นเข้าตา ลมเหี้ยอะไรวะ


ลมจากการควบคุมของริวนั้นพัดเอาฝุ่นในระแวกนั้น พัดเข้าใส่ทันที นั่นจึงทำให้รู้ได้ทันทีว่าระดับโคตรต่างกันที่ทำตัวเก๋าๆทั้งหลายพอโดนฝุ่นพัดเข้าตาก็ร้องเป็นหมาแล้ว แกร่บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่ใช่แค่ฝุ่นเท่านั้น แต่หลังคาสังกะสีแถบนั้นก็เริ่มถูกลมพายุของริวนั้นพัดแล้ว และถ้ามันหลุดออกมาล่ะก็คงไม่พ้นได้นองเลือดแน่นอน


[ คนงานคนแรก ]  :  พี่ๆๆๆ พอแล้วพวกผมกลัวแล้ว ขอโทษที่ปากหมากับน้องพลอยครับ


วื๊ดดดด ริวสะบัดมืออีกครั้งทำให้ลมนั้นสงบลงทันที ตุ้บ ตุ้บ โครม เคล้ง !!! เสียงสิ่งของมากมายที่ถูกพัดขึ้นไปตกลงมากระจัดกระจายไปหมด ไอ้พวกที่ถือด้ามจอบด้ามเสียมถึงกับเข่าอ่อนไปหมด



[ คนงานคนแรก ]  :  ( ยกมือไหว้ )  ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณครับ


[ ริว ]  :  เออ


ริวพูดสั้นๆแค่นั้น โดยไม่พูดอะไรอีก ส่วนไอ้สามตัวข้างหลังมันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น พวกมันคิดแค่ว่าพายุเข้าเท่านั้น เพราะนี่ก็เข้าหน้าฝนแล้ว ริวจับมือพลอยเดินไปทางหอพักทันทีโดยที่ไม่เหลียวมองมาอีก ไอ้สามตัวนั้นรีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนมันทันที โดยที่ตัวมันนั้นนั่งตัวสั่นงั่กๆๆไปหมด


[ ไอ้คนงานที่เหลือ ]  :  เห้ย ผัวน้องพลอยทำอะไรมึงวะ ทำไมเป็นงี้


[ คนงาน ]  :  เปล่า มันไม่ได้ทำอะไรกู


[ ไอ้คนงานที่เหลือ ]  :  เฮ้ย !!! อะไรวะ แล้วมึงเป็นอะไร


[ คนงาน ]  : มะ มะ มันไม่ใช่คนธรรมดา ไม่ตายห่ากันก็บุญแล้ว


สิ้นคำพูดแค่นั้น พวกมันที่เหลือก็มองหน้ากันเหลอหลาทันที เพราะเพื่อนมันนั้นเป็นอดีตเด็กวัด ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เคยจะเจอสิ่งอะไรเร้นลับหรือเหนือธรรมชาติ ไอ้การที่มันพูดแบบนี้นั่นแสดงว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นต้องไม่ธรรมดาอย่างที่มันบอกจริงๆ พวกมันจึงช่วยกันพยุงเพื่อนของมันเดินเข้าไปในที่พักคนงานก่อนจะแยกย้ายกันไปนอน โดยไม่สนใจเหล้าขาว และลาบก้อยตรงหน้าอีกเลย


ด้านพลอยนั้นพอเห็นริวเป็นแบบนั้นก็รู้สึกไม่ดี เธอจึงเงียบตลอดทาง แต่ริวนั้นก็พูดว่า พวกมันแค่ฝุ่นเข้าตาเองล้างน้ำก็หาย นั่นจึงทำให้พลอยหัวเราะลั่นออกมาเลย และเมื่อเลี้ยวเข้ามาก็เจอเจ๊จรรยาอยู่พอดี พลอยก็ยกมือไหว้เป็นปกติอยู่แล้ว แต่เจ๊จรรยานี่สิ่ไม่พูดไม่จาเลย แต่เจ๊ก้มหน้าทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่จะเดินมาหาพลอยพร้อมยื่นเงินปึกนึงให้ ถ้าจำกันได้มันเป็นเงินที่ริวโอนให้เจ๊จรรยา ในตอนที่เอกมาทวงค่าหอพักกับพลอยนั่นเอง


[ จรรยา ]  :  เธอเป็นคนโอนมาใช่มั้ย เอาคืนไปเถอะ รับไว้ก็หนักมือ


พลอยหน้าตาเหลอหลาทันที ทำไมวันนี้เจ๊จรรยาดุแปลกๆ หรือ เธอทำอะไรผิดกันนะ ริวก็รับเงินจำนวนนั้นมา มันเป็นแบงค์พันจำนวน เกือบ 40 ใบ ริวรับมาแล้วก็ยิ้มทันที เข้าเดินถือเงินจำนวนปึกนั้น สะบัดพั่บ ๆ ๆ ๆ ไปยังจุดๆหนึ่งมันคือกล่องรับบริจาคค่าบำรุงดูแลหอพัก 


เพราะหอพักนี้เจ๊จรรยาเปิดให้นักศึกษาได้พักในราคาถูกดังนั้น เมื่อหักลบค่าใช่จ่ายในแต่ละเดือน กำไรที่เหลือมันจึงไม่ค่อยมากมายนัก ก็แค่พออยู่พอใช้พอได้ใช่จ่ายดูแลหอพักบ้าง พวกนักศึกษาที่เห็นใจเจ๊จรรยาจึงช่วยกันออกไอเดีย + เสนอความคิด ว่าให้ตั้งกล่องรับบริจาคค่าบำรุง ดูแลสถานที่ตามกำลังของนักศึกษา โดยตั้งกล่องไว้ที่ทางเดินตรงนี้



ริวนั้นก็ยิ้ม และนับเงินในปึ้กนั้น 18 19 20  แบงค์พัน 20 ใบ 20,000 บาท ริวหย่อนลงกล่องนั้นทันที เจ๊จรรยากับพลอยก็ต่างตกตะลึงกับสิ่งที่ริวนั้นทำเป็นอย่างมาก เงิน 20,000 มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะนั่น


[ เจ๊จรรยา ]  :  เธอทำอะไรน่ะ เงินไม่ใช่น้อยๆนะ


[ ริว ]  :  ก็หวังว่าจำนวนนี้จะทำให้ ที่นี่ได้ซ่อมแซมอะไรบ้างครับ ขอบคุณที่เมตตาพลอยครับ



ริวพูดตรงๆไปแบบนั้นเลย ริวพบเจอผู้คนมามากมาย แค่แว๊บเดียวที่เห็นเจ๊จรรยา ริวก็รู้ได้ทันที่ว่าเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี ไม่งั้นพลอยคงไม่ได้พักที่นี่อีกทั้งยังคืนเงินไม่เอาเงินอีก ทั้งๆที่เจ๊จรรยาจะเก็บไปเลยก็ได้แต่เจ๊เลือกที่จะคืนแทน ริวยิ้มให้เจ๊และขอพาพลอยไปที่ห้องทันที ส่วนเจ๊นั้นก็ยืนมองทั้งคู่ค่อยๆเดินไป เจ๊ยิ้มออกมา นี่เป็นในรอบหลายๆปีที่เจ๊ยิ้มออกมา



[ เจ๊จรรยา ]  :  ในที่สุด หงษ์ก็ได้คู่กับมังกรสักทีนะ


••••••••


พลอยนั้นเดินนำทางริวไปยังห้องของพลอย ซึ่งตลอดทางริวก็เห็นสภาพความเป็นอยู่ของนักศึกษาหลายคนที่ทั้งลำบากและไม่ค่อยสะดวกสบาย มันทำให้เขาเจ็บใจตัวเองที่ปล่อยให้พลอยมาอยู่ในสภาพแบบนี้


[ ริว ]  :  งือออ ริวๆๆ รอนี่แปปนะพลอยเก็บเสื้อผ้าเข้าห้องแปปเดียว



เอาละผิดสังเกตละ อยู่ดีๆพลอยก็ขอให้ริวรอตรงนี้ก่อน มันเกิดอะไรขึ้น หรือมีผู้ชายในห้องเรื่องนั้นตัดประเด็นไปได้เลย เพราะตลอดทางพลอยไม่ได้มีพิรุธ แม้จะจับโทรศัพท์ก็ไม่ พลอยจับแค่มือของริวเท่านั้น ไอ้จะส่งข้อความนัดแนะก็คงไม่ใช่ อีกอย่างพลอยเป็นคนออกปากชวนริวมาที่นี่เอง 


พลอยนั้นทำท่าลุกลี้ลุกลนเป็นอย่างมาก และในจังหวะนั้นเองที่พลอยเปิดกระตูและกำลังจะปิดประตูนั้น ริวก็รีบมาคว้ามับเข้าประตูและเปิดไปทันที พลอยตกใจจนแทบสติหลุด ริวเข้ามาแล้ว เธอจะทำยังไงดี ส่วนริวนั้นพอเดินเข้ามาในห้องก็ได้แต่ยืนนิ่งไปเลย


ภาพที่เขาเห็นเป็นภาพที่ชวนให้สะเทือนใจ ห้องที่ไม่มีอะไรเลย มีแอร์แต่ก็เก่า ทั้งห้องมีแค่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆ ไว้ใช้เขียนหนังสือ ที่นอน ตู้เสื้อผ้าและเครื่องแป้ง



[ พลอย ]  :  เง้ออ ริวออกไปรอข้างนอกก่อนนะๆๆ พลอยขอร้อง มันรก



พลอยก็ถึงกับเลิ่กๆลั่กๆ เลยทีนี้ ห้องเธอไม่ได้รกหรอกแต่ห้องเธอไม่มีอะไรเลยต่างหาก ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวก ไม่มีผ้าห่มหนาๆ ไม่มีตู้เย็น มีแต่กระติกน้ำเล็กๆไว้ใส่น้ำแข็งเวลาที่อยากกินน้ำเย็น มีขวดพลาสิกมากมายเอาไว้หยอดตู้น้ำเติมไว้กิน สิ่งที่ดูดีที่สุดคงจะเป็นเตารีดที่ได้มาจากที่ทำงานเก่านอกนั้นในห้องไม่มีอะไรเลย


ริวเดินเหมือนคนหมดแรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง ที่ตรงนี้มันควรเป็นมุมที่พลอยนั่งแล้วต้องมีความสุขสิ่ เพราะมันคือที่ที่สาวๆอายุเท่าพลอยจะได้แต่งหน้า จะได้เสริมสวยเพื่อเตรียมตัวไปเรียน



แต่สิ่งที่ริวเห็นนั้นมันคือโต๊ะเครื่องแป้งที่ว่างเปล่า บนนั้นมีแค่ลิปมันสีชมพูราคาถูก แป้งฝุ่นขวดสีชมพูราคาถูกที่และแป้งBB กันแดดซองละ 39 บาท และคลีนซิ่งล้างเครื่องสำอาง ที่หาได้ตามร้านสะดวกซื้อ ริวเดินเหมือนคนที่หมดแรงไม่มีแรง ไปอีกมุมห้องเขาก็พบกับมาม่า มาม่าที่มันถูกแกะไปครึ่งนึงและมัดถุงไว้ด้วยหนังยาง แค่มาม่า แค่มาม่าพลอยยังต้องแบ่งกิน 


ริวเดินไปที่เตียงนอนและทิ้งตัวนั่งลงราวกับคนที่หมดแรงน้ำตาเขาไหลออกมา มันเป็นน้ำตาจากลูกผู้ชายคนนึงที่รู้สึกผิดเต็มหัวใจ ในขณะที่เขาอยู่ในคอนโดที่เหมือนบ้าน ถูกตกแต่งตามใจ สะดวกสบายทุกอย่าง แต่พลอยล่ะพลอยต้องอยู่ในที่แบบนี้ ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกซักอย่าง แทนที่จะได้แต่งตัวแต่งหน้าสวยๆเหมือนสาวๆรุ่นเดียวกัน ก็มีแค่แป้งฝุ่นเท่านั้นที่พลอยมี ซ้ำร้ายแค่จะกินมาม่า มาม่าห่อละ6 บาทพลอยยังต้องแบ่งครึ่ง



ริวค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเตียงเหมือนคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง พลอยนั้นกลัว กลัวว่าริวจะมาเห็นสิ่งนี้สิ่งที่เธอเป็น สิ่งที่เธอต้องอยู่ สิ่งที่เธอต้องยอมรับ พลอยกลัวว่าริวจะรับไม่ได้ที่ห้องของเธอเป็นแบบนี้ พลอยค่อยๆเดินหาริวที่นั่งอยู่อีกฟากของเตียง



พลอยนั่งลงและค่อยๆคืบตัวเข้าไปหาริว พอเห็นว่าริวร้องไห้พลอยถึงกับตัวแข็งไปหมดเธอทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว พลอยนั้นคลานเข้าไปใกล้อีก ใกล้อีก จนเธอเข้าไปนั่งพิงริวเสียแล้ว ริวนั้นต้องหยุดร้องไห้ทันทีเขากอดพลอยไว้ แม้ตัวเองจะมีคราบน้ำตาอยู่



[ พลอย ]  :  ห้องพลอย ไม่น่าอยู่เลยเนอะ แหะๆๆๆ



ริวยังคงไม่พูดอะไร เขากอดพลอยอยู่อย่างนั้นแน่นขึ้นๆ พลอยก็กอดริวแน่นขึ้นเช่นกัน ริวพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เขาบอกตัวเองว่าจะอ่อนแอไม่ได้ จะอ่อนแอต่อหน้าพลอยไม่ได้ ส่วนพลอยนั้นก็ทั้งสั่นทั้งกลัว กลัวริวจะรังเกียจสภาพห้องของเธอ แต่ริวกลับพูดบางสิ่งออกมา



[ ริว ]  :  ไปอยู่กับริวนะพลอย ไปอยู่ด้วยกันที่บ้านของเรา



พลอยได้ฟังก็ตาลุกวาวทันที สิ่งที่เธอกลัวทั้งหลายทั้งแหล่ ถูกคำพูดของริวทำลายไปจนหมดสิ้น บ้าน บ้านงั้นเหรอ คำๆนี้น่าคิดถึงจัง พลอยเงยหน้ามองริวที่ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้วเธอยิ้มเธอดีใจ ที่ริวไม่รังเกียจเธอ และเธอก็นึกอะไรบางสิ่งออก  บางสิ่งที่มันสำคัญมากมาย



[ พลอย ]  :  งือออ อยากให้แดดอ่อนลงกว่านี้จัง


[ ริวกะ ]  :  หืม ทำไมล่ะ


[ พลอย ]  :  พลอยอยากทำอะไรบางอย่าง แต่เสียดายที่มันไม่มื~( มืด ) อ๊ะ  เย้ ฝนจะตกแล้ว แดดอ่อนลงไปเยอะเลย


อยู่ดีๆฟ้าก็มืดลง แสงแดดก็อ่อนลงไปมาก เหมือนที่พลอยต้องการพอดิบพอดี พลอยนั้นก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง แต่เธอก็ไม่รอช้ารีบจูงมือริวไปที่ระเบียงทันที ริวเองก็เดินตามไปแบบงงๆได้แต่สงสัยว่าพลอยจะอะไร แต่ริวเองก็นึกถึงบรรยากาศแบบนี้เช่นกันที่ระเบียงหอพักเขา


ตอนนั้นเขาคิดถึงพลอยและมองไปที่ดวงดาวบนฟากฟ้ายามราตรี มีคำหนึ่งที่เขาอยากบอกเธอมาตลอดและตอนนี้พลอยที่เขาตามหาก็อยู่ตรงหน้าแล้วด้วย ส่วนพลอยนั้นเธอไม่เคยลืมไม่เคยสิ่งที่อยากทำ วันที่เธอมายืนที่ระเบียงนี้เธอบอกกับตัวเองว่า ถ้าได้เจอริวเธอจะพูดคำนี้ออก


[ ริว ]  :  ริวรักพลอยนะ
[ พลอย ]  :  พลอยรักริวค่ะ


ทั้งคู่พูดสิ่งที่อยากพูดออกไป ( เนื้อเรื่องอยู่ใน side story ของพลอยตอนที่ 7 ) และพูดออกมาพร้อมกันโดยที่ต่างคนก็ไม่รู้ตัว


[ ริว ]  :  หือ
[ พลอย ]  :  เง้ออ


ทั้งคู่แปลกใจขึ้นมาทันที ที่ต่างฝ่ายต่างบอกรักกัน ริวน่ะไม่เท่าไรแต่พลอยนี่สิ่ ทั้งบอกรักและโดนบอกรักในเวลาเดียวกัน เขินสิ่แบบนี้ พลอยก้มหน้างุดๆทันทีส่วนริวนั้นก็ดึงพลอยมากอดทันที ทั้งคู่ต่างกอดก่ายกันอย่างอบอุ่นท่ามกลางบรรยากาศสลัวๆที่มืดขึ้นมาซะเฉยๆ มันช่างโรแมนติคอะไรแบบนี้


[ ริว ]  :  เอ... หลอกพาริวมาบอกรักเหรอเนี่ย เสียเปรียบจังเลยย


[ พลอย ]  :  เง้อออ ริวง่าาา


พลอยทั้งเขินทั้งอายที่จู่ๆโดนริวแซวแบบนั้น แต่พลอยก็ชอบนะ เธอกอดริวแน่นมากๆส่วนริวเองก็ยิ้มอย่างมีคงามสุขพร้อมกับกอดพลอยไม่ปล่อยเช่นกัน จนหัวใจพลอยเต้น ตุ้บๆๆๆไปหมด ก่อนที่เธอจะตัดสินใจถามคำถามหนึ่งออกไป ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ไหม


[ พลอย ]  :  ริว อยะ อยากมี sex กันมั้ย


ริวได้ยินนี่ก็หูผึ่งเลยพอได้ยิน แต่พลอยนี่สิ่ก้มหน้าอย่างเดียวเลย ริวนี่ยิ้มเลยคร๊าบเพราะพลอยเป็นคนเอ่ยปากเอง เขาจูงมือพลอยเข้าไปในห้องทันที ส่วนพลอยนี้ก็หัวใจเต้นโครมครามโครมครามจนแทบจะหลุดออกมาแล้ว ทันทีที่เข้ามาในห้องริวก็กอดพลอยทันทีแถมยังไซ๊ไปที่คออีก จนพลอยนั้นถึงกับเคลิ้มเลยทีเดียวแต่แปปเดียวริวก็หยุดแค่นั้น



[ ริว ]  :  อยากสิ่  อยากมีsex อยากทำกับพลอย แต่ถ้าทำตอนนี้พลอยก็จะกลัวเหมือนที่ร้านแน่ๆ


[ พลอย ]  :  งืออ ริวไม่โกรธพลอยเหรอ


[ ริว ]  :  ม่ายยย โกรธเลย ฮี่ๆ ( ยิ้มหน้าบาน )


[ พลอย ]  :  ริวเป็นคนดีมากมาย ใจดีจังเลย ( ซบไปที่อก )


[ ริว ]  :  หึ ไม่ใช่เลย ริวยังมีความอยาก อยากจับพลอยแก้ผ้าและทำกันยันเช้าตอนนี้ด้วยซ้ำ พลอยดูนี่สิ่


อยู่ดีๆริวก็พูดตรงๆขึ้นมาและจับมือพลอยนั้นไปจับที่ข้าวหลามบ้องบะเริ่มของพี่แก จนพลอยสะดุ้งและเผลอชักมือกลับทันที


[ ริว ]  :  นี่ไงมันแข็งไปหมดแล้ว ถ้าวันไหนพลอยพร้อมและพลอยไม่กลัวแล้ว ริวจะจับพลอยซอยยันเช้าเลย จะบอกให้


[ พลอย ]  :  เง้อออออออออ ริวลามก


พลอยนั้นหูแดง หน้าแดงไปหมดแล้วอยู่ดีๆริวก็พูดออกมาตรงๆโต้งๆเลย แต่เธอก็ดีใจที่ริวพูดตรงๆไม่ได้สร้างภาพว่าจะไม่ทำอะไรเด็ดขาด พลอยคิดในใจว่าถ้าวันไหนเธอพร้อมแล้วริวคงจับเธอเย็ดยันเช้าตามที่พูดแน่ๆเลย


[ ริว ]  :  เอ้ย กระเป๋านั่น


อยู่ดีๆริวก็อุทานขึ้นมาเพราะเห็นกระเป๋าใบหนึ่ง เขาคลายอ้อมกอดของพลอยทันที และเดินไปที่กระเป๋าใบนั้น เขาหยิบจับขึ้นมาพลิกซ้ายพลิกขวาเพื่อสำรวจทันที มันเป็นกระเป๋าสีชมพูใบใหญ่คงจะเอาไว้ใส่เสื้อผ้า แต่ว่าริวจำได้ใบนี้เป็นของรุ่นน้องบ้าหอบฟางคนนึง ที่เขาช่วยถือให้ตอนวันลงทะเบียนนักศึกษานี่นา ที่ริวจำได้เพราะมันคือสีชมพูนู๊ดอีกทั้งยังมีป้ายผ้าของบริษัทผ่องเพทายอีก


[ พลอย ]  :  ริวชอบเหรอ พลอยไม่ให้หรอกแบร่ๆๆ


[ ริว ]  :  ไม่ใช่ๆๆ แต่ริวจำกระเป๋าใบนี้ได้  ริวแบกไปส่งให้รุ่นน้องคนนึงตอนวันลงทะเบียนเรียน แล้วมันมาอยู่นี่ได้ไง ของเพื่อนพลอยเหรอ


เท่านั้นแหละพลอยถึงกับตาโต หัวใจเต้นตึ้กๆ ๆ ๆ  ๆ ๆ นั่นเพราะยัยรุ่นน้องคนนั้นก็คือเธอนั่นเอง ( อ่านได้ที่ side story ของพลอย ตอนที่ 6 ) พลอยดีใจที่สุดเลย พลอยดีใจที่รุ่นพี่ผมยาวคนนั้นคือริวนั่นเอง ริวก็งงสิครับ อยู่ดีๆพลอยก็เข้ามากอดเขาเฉยเลยแถมยังเหมือนดีใจมากๆ


[ พลอย ]   :  ตัวแค่นี้ แบกกระเป๋าหนักขนาดนี้เดี๋ยวก็หลังเสียก่อนจบปี4 หรอก


[ ริว ]  :  หาาาาา นั่นพลอยเหรอ


[ พลอย ]  :  อื้อ พลอยเองๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ   งื๊ออออ


พลอยดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ เธอเซอร์ไพรส์มากๆที่รุ่นพี่คนที่ถือกระเป๋าให้เธอคือริว เธอจึงพูดคำพูดของริวในวันนั้นออกมา ส่วนริวก็จำได้ว่านั่นคือคำพูดที่เขาพูดกับรุ่นน้องคนนั้นนี่หว่า เขาก็ตกใจเหมือนกัน นี่แสดงว่าเขาเจอกับพลอยตั้งแต่วันแรกเลยสิ่ เขาลูบหัวพลอยอย่างอบอุ่นและแอบยิ้มอย่างเงียบๆแน่พลอยนี่สิ่กอดเขาแถมยังกระโดดหยองๆอีก จนไอ้นมตู้มๆเบียดไปๆมาจนควยริวแข็งแล้ว



ทั้งคู่พูดรำลึกความหลังกันอีก เกือบ 10 นาที ดูเหมือนจะเป็นพลอยที่เรียกว่าเอะอะกอด เอะอะหอม จนริวนี่แทบจะจับกดลงกับเตียงแล้ว จนเวลาผ่านไปอีกสักครู่ทั้งคู่จึงออกจากหอพักนั้น เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดก็จะมีนักศึกษาจับกลุ่มนั่งเล่นบ้าง คุยบ้าง ทำรายงานบ้าง ทุกกลุ่มที่ริวเดินผ่านจะหันมองตามกันเป็นแถบๆเลยทีเดียว เพราะทั้งความหล่อความสวยของทั้งคู่มันช่างเป็นที่ดึงดูดจริงๆ


[ ริว ]  :  ป่ะ ได้เวลาไปทำธุระแล้ว


[ พลอย ]  :  ค่ะ ว่าแต่จะไปไหนคะริว


[ ริว ]  :  น่าๆเดี๋ยวก็รู้


ริวเรียกใช้บริการรถ Taxi อีกครั้ง และพาพลอยมุ่งหน้าไปยังย่านชานเมือง จากที่รถเริ่มแน่นหนาก็ค่อยๆบางลง บางลง จนมาถึงวัดแห่งหนึ่ง ริวให้ Taxi เลี้ยวเข้าไปในวัดทันทีและมุ่งไปยังลานจอดรถของวัด พลอยก็งงๆว่ามาทำบุญเหรอนี่เลยเพลฯมาเกือบ ชั่วโมงแล้วนะ หลังจากที่จ่ายค่าTaxi แล้ว ริวจับมือพลอยราวกับว่าให้เดินตามเขา แรกๆก็เขินแต่พลอยก็จับไม่ปล่อยเลย ริวพาพลอยเดินมายังบริเวณโกศเก็บอัฐิ ทำให้พลอยเข้าใจว่าริวจะมาไหว้ใครสักคน


[ พลอย ]  :  งืออ ริวมาไหว้ใครเหรอ


[ ริว ]  :  ไม่ใช่ริวไหว้   เราไว้ต่างหาก


ริวพูดพร้อมหยุดเดินทันที ตรงหน้านั้นเป็นโกศคู่ที่ใหญ่โตถูกประดับด้วยกระเบื้องหลากสีดูแล้วต้องเป็นคนที่มีฐานะแน่ๆ แต่เมื่อพลอยได้มองไปที่รูปหน้าโกศ เธอก็ถึงกับชะงักนิ่ง น้ำตาเริ่มคลอจากสองตา ใช่ตรงหน้านั้นคือ โกศของคุณสกลและคุณสกุณา พ่อและแม่ของพลอยนั่นเอง


ตั้งแต่เกิดเหตุนั้นเมื่อ 10 ปีก่อน พลอยไม่ได้ไหว้ ไม่ได้เจอพวกท่านอีกเลย เพราะญาติชั่วๆของพลอยนั้นกีดกัดทุกๆอย่างไม่ให้พลอยได้มางานศพเลยซ้ำ แต่รินนั้นก็ได้จัดการเดินเรื่องทั้งหมดและย้ายอัฐิของท่านทั้งสองมาไว้ที่วัดแห่งนี้ และด้วยเหตุผลบางประการ พวกญาติชั่วๆจึงไม่มีใครกล้ายุ่มย่ามเข้ามาที่นี่อีกเลย


[ พลอย ]  :  ฮึก ฮึกก  คุณพ่อ คุณแม่


น้ำตาจากความคิดถึงไหลรินจากสองตา พลอยร้องไห้ฟูมฟาย ก้มกราบบ้านหลังสุดท้ายของพ่อและแม่ เธอคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้กราบท่านอีกแล้ว แต่ตอนนี้พวกท่านได้อยู่ตรงหน้าแล้ว พลอยก้มกราบไปยังพื้นหน้าโกศพร้อมกับอธิฐานในใจ


[ พลอย ]  :  คุณพ่อคุณแม่ พลอยจะเป็นเด็กดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ พลอยจะอยู่อย่างเข้มแข็ง พ่อกับแม่หลับให้สบายนะคะ


ในระหว่างที่พลอยก้มกราบนั้น ตรงหน้าเธอก็มีเท้า 2 คู่ยืนอยู่ ราวกับรับการกราบจากเธอ ริวกะเฝ้ามองด้วยรอยยิ้ม เพราะนั่นคือจิตสุดท้ายของคุณสกลและคุณสกุณา ท่านทั้ง 2 อยู่ที่นี่มาตลอด ท่านทั้งสองเฝ้ารอที่จะได้พบลูกสาวของพวกท่านเสมอมาตามที่ริวสัญญาไว้เมื่อหลายปีก่อน ว่าจะหาพลอยให้เจอและพามากราบพวกท่าน ริวเดินขึ้นมาและนั่งลงชันเข่าขึ้นพร้อมกับพนมมือไหว้


[ ริว ]  :  ผมพาพลอยมากราบคุณลุงคุณป้าตามสัญญาแล้วนะครับ ต่อจากนี้ผมจะดูแลพลอยเองไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้วนะครับ


ริวยิ้มให้วิญญาณทั้ง 2 ดวงแล้วทั้งคู่ก็ค่อยๆสลายไป พลอยเองก็รีบเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องไม่ดีถ้าต้องมีน้ำตาแบบนี้ ริวยืนมองด้วยรอยยิ้มเพราะตอนนี้พลอยยิ้มแบบสดใสมากๆ ถึงจะยังมีคราบน้ำตาก็ตาม


[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะริว ที่พามาที่นี่ พลอยดีใจที่สุดเลย


[ ริว ]  :   พลอยยิ้มแบบนี้แหละน่ารักที่สุดเลย ป่ะกลับเถอะ


ริวพูดเสร็จก็เดินออกมาทันที พลอยก็รีบวิ่งตามไป แต่คราวนี้ริวไม่จับมือพลอยแล้วคงเพราะรู้ตัวว่าในวัดควรสำรวม พลอยก็คิดแบบนั้นเหมือนกันเธอจึงเดินตามริว อย่างเดียวเลย  จนกระทั่งทั้งคู่เดินมาถึงหน้าวัดและแน่นอนริวเรียกใช้บริการ Taxi เหมือนเดิม โดยเขาได้ระบุจุดรับและจุดส่งกับ Call center เรียบร้อยและจึงหันมาพูดกับพลอย


[ ริว ]  :  พลอยเดี๋ยวริวไปส่งพลอยที่คอนโดนะ ริวต้องไปอีกที่นึง


[ พลอย ]  :  งื้ออออ ริวจะไปไหน พลอยขอไปด้วยนะ นะคะ นะๆ ๆ พรุ่งนี้พลอยไม่มีเรียนนะ


พลอยบีบมือริวแน่นขึ้น แน่นขึ้น แถมยังส่งสายตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์ จนริวนั้นอดขำไม่ได้เพราะใจจริงแล้ว เขาก็จะพาเธอไปด้วยแหละ แค่อยากแกล้งพลอยเท่านั้น ส่วนพลอยนั้นพอเห็นริวยิ้มเธอก็รู้ได้ทันทีว่าโดนริวแกล้งแล้ว เธอทุบไปที่แขนของริวเพื่อแก้เขินจนริวหัวเราะออกมา จนกระทั่งราว 10 นาที Taxi ก็มาตามที่ริวเรียกใช้บริการ ทั้งคู่ขึ้น Taxi กลับเขายังตัวเมือง กทม อีกครั้งและมุ่งไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมันมีความหมายต่อตัวเขาและพลอย มากๆ



และเมื่อมาถึงและจอดเพื่อรอแลกบัตร พลอยก็ถึงกับตาโตดีใจเธอจำได้เธอจำได้ 


[ พลอย ]  :  งือออ ริวพลอยจำได้ พลอยจำได้ หมู่บ้านของพลอยนี่นา งื๊อออออ


พลอยจำได้แล้วนี่คือหมู่บ้านของเธอ พอจำได้เท่านั้นแหละ พลอยออกอาการตื่นเต้นดีใจสุดๆ ถึงทุกอย่างจะเปลี่ยนไป สวยขึ้น ทันสมัยตามยุคขึ้น แต่สิ่งที่พลอยจำได้ไม่เปลี่ยนคือรูปปั้นหน้าหมู่บ้าน รูปพญานาคกำลังพ่นน้ำ ริวให้ Taxi เลี้ยวเข้าทันที หลังจากที่ทำการแลกบัตรกับ น เพียงเข้ามาได้แปปเดียวเท่านั้นทำลอยก็เกิดอาการตาโตตัวสั่นทันที


[ พลอย ]  :  ริว ริว พลอยขอลงไปเดินได้มั้ย นะคะ


[ ริว ]  :  ไม่ได้


พลอยนั้นขอริว ขอว่าอยากจะขอเดินได้ไหม เธออยากจะเดินที่ที่เธอเคยอยู่กับพ่อแม่อีกครั้ง เพราะตรงหน้ามันคือ สนามเด็กเล่น ที่เธอเคยเล่นอยู่กับคุณแม่ของเธอ แต่ริวนั้น ก็ได้ปฏิเสธไป พลอยถึงกับหน้าหงอยเลยทีเดียว แต่ในการปฏิเสธนั้นกลับมีรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ของริวอยู่


[ ริว ]  :  ไม่ได้หรอก ถ้าไม่หอมริวก่อน


แหม พ่อหนุ่มนิดหน่อยก็เอานะ  ริวนั้นขอให้พลอยหอมแก้มเขาก่อน ถึงจะยอมให้ลง พลอยก็ไม่รอช้าหอมแก้มทันที จะอายทำไมมากกว่าหอมก็เรยทำกันมาแล้ว ถึงจะแค่เสียบมาก็เถอะ พลอยหอมดังฟ่อดดดดดดดด จนแก้ม ริวย้วยตามแรงหอม อ่าาาซ์ ฟิน ริวคิดแบบนั้นก่อนที่จะบอกให้พี่โชเฟอร์จอดรถตรงนั้น หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย พลอยก็ปิดประตูรถลงมาเธอก็วิ่ง ไปที่สนามเด็กเล่นทันทีอย่างลืมตัว


พลอยเดินจับนั่นดูนี่ นั่งอันนั้นแกว่งอันนี้ อย่างสนุกสนานริวเองก็ตามไปเล่นทุกอันที่พลอยอยากเล่น ทั้งคู่เล่นราวกับได้ย้อนวัยอีกครั้ง เล่นจนคนแถวนั้นแปลกใจ ว่าทำไมหนุ่มหล่อสาวสวยคู่นี้ดูมีความสุขจัง พลอยยิ้มไม่หุบเลย เธอคิดถึงที่นี่คิดถึงจริงๆ ทั้งคู่วิ่งเล่นกับเด็กแถวๆนั้น ราวกับรุ่นเดียวกันอย่างลืมตัว


จะว่าไปแล้ว ในวัยเด็กของทั้งสองคนมันไม่ได้มีช่วงที่น่าจดจำเหมือนเด็กคนอื่นเลย พลอยเล่นกองทรายกับเด็กแถวนั้นอย่างสนุกสนาน ส่วนริวนั้นก็ออกมานั่งพักใกล้ๆบริเวณนั้น เขามองพลอยที่กำลังเล่นอย่างสนุกสนานด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่ตลอดเวลาได้ปล่อยให้เธอเหงาเพียงใด



พลอยที่กำลังเล่นอย่างสนุกสนานกับเด็กๆ ก็หันมายิ้มให้ริวพร้อมกับโบกมือให้ริว เขาก็โบกมือตอบรับเช่นกัน ภาพๆนี้มันช่างดูน่ารักจริงๆ จนกระทั่ง 6 โมงเย็นพลอยที่เล่นจนเหนื่อยแล้วก็เดินมาหาริวที่นั่งรออยู่ พร้อมกับเอนตัวพิงไหล่เขาเบาๆ


[ พลอย ]  :  งื้ออ เหนื่อยจัง แต่สนุกมากเลย


[ ริว ]  :  ( ยิ้มเบาๆ )  เอ...นี่ก็เย็นแล้ว พลอยหิวมั้ย


[ พลอย ]  :  หิวมากเลยค่ะ หิวจนกินหมูได้ทั้งตัวแล้วว


[ ริว ]  :  อื้มมม พลอยริวถามเล่นๆนะ ถ้าตอนนี้มีพรวิเศษให้พลอย เลือกกินอะไรก็ได้ พลอยอยากกินอะไร


พลอย งงจนต้องขยับตัวมองหน้าริว เพราะอยู่ดีๆก็ถามอะไรแปลกๆ แต่ริวนั้นมองกลับด้วยสีหน้าที่จริงจังมากๆ


[ พลอย ]  :  ถ้าขอพรได้เหรอ งืมมมม พลอยอยากจะกิน ปลาช่อนแป๊ะซ๊ะเนื้อเยอะๆ พลอยอยากจะกินปลากระพงทอดน้ำปลา พลอยอยากกินผัดถั่วลันเตาใส่หมูน้ำพริกเผา ริวจะทำให้พลอยกินเหรอ


[ ริว ]  :  เดี๋ยวพลอย ริวทอดไข่ยังไหม้เลย อย่ามาหวังเรื่องการทำอาหารเลย


[ พลอย ]  :  โหยยยยยยยยยยย เชอะ


พลอยถึงกับมองค้อนเลยทีเดียว ที่ถามมาทั้งหมดไร้ความหมายแท้ๆ แต่ริวก็จะพาพลอยไปกินข้าวจริงๆนั่นแหละ ริวลุกขึ้นพร้อมกับประคองพลอยลุกขึ้นมา ตะวันก็ใกล้จะลับฟ้าแล้ว ริวนั้นจับมือพลอยเดินไปเรื่อยๆ ๆ ๆ เลี้ยวซอยนั้นออกซอยนี้จนเกือบ 20 นาที


[ พลอย ]  :  งื้ออออ หิวจังเลยย ริวพาเดินไปไหนง่าา แวะเซเว่นก็ได้ นั่นไงๆ พลอยอยากกินซาลาเปาใส้หมู ตอนนี้มีโปรโมชั่นลดราคาพอดีด้วย


ดูเหมือนว่าพลอยจะหิวจริง แต่ท่าทางเธอเป็นคนกินง่ายๆนะ เพราะเธออ้อนให้ริวพาเข้าเซเว่น เธอจะซื้อซาลาเปา


[ ริว ]  :  หือ รู้ด้วยเหรอว่ามีลดราคา


[ พลอย ]  :  พลอยจะคอยเช็คโปรโมชั่นตลอดแหละริว พลอยต้องประหยัดนี่นา


[ ริว ]  :  ตอนนี้พลอยมีริวแล้วนะ ( พลอยกำลังจะอ้าปากพูด )  อ๊ะๆๆ ให้ริวได้ชดเชยสิ่งที่พลอยเสียไปบ้างเถอะ


พอพลอยพูดว่าต้องประหยัด ริวก็ถึงกับชะงักนิดนึงเหมือนกัน ที่ผ่านมาพลอยคงลำบากไม่ใช่น้อยเลย แต่เขาจะทำหน้าเศร้าไม่ได้ เขาจะต้องเป็นเสาหลักของเธอให้ได้  ส่วนพลอยนั้นถึงกับพูดไม่ออกเลย เธอบีบมือริวไว้แน่นมากๆราวกับจะบอกว่า ฉันเชื่อเธอนะ ระหว่างทางที่จะเดินไปถึงเซเว่นพลอยก็รู้สึกคุ้นๆกับทางเดินนี้มาก มันคุ้นๆเหมือนว่าเธอเคยผ่านมาแถวนี้ แต่เสียงสัญญาณ ตื๊ดดือ หน้าเซเว่นก็ทำให้พลอยนั้นเลิกคิด


[ พลอย ]  :  อ่ะ อ้าว เง้อ ริว เลยแล้วววว


เมื่อพลอยเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่า ริวพาเธอเดินเลยป้ายเสียแล้ว เธอทำหน้าเสียดายมากๆ แต่ริวก็บอกว่ารอกินข้าวทีเดียวเลย เลี้ยวซ้ายซอยหน้าก็ถึงแล้ว พลอยเองก็คิดว่าคงถึงแล้วจริงๆ เพราะไฟที่ส่องออกมาจากซอยคงเป็นไฟร้าน แต่พอทั้งคู่เลี้ยวซ้ายไปเท่านั้น ภาพต่างๆมันก็เข้าในหัวของพลอย ภาพวันวาน ภาพความสุข ภาพของพ่อและแม่  ใช่ เพราะเมื่อเลี้ยวซ้ายเข้าซอยมานั้น ภาพตรงหน้าที่เห็นมันคือบ้าน บ้านของพลอยเอง


พลอยอาจจะจำทางไม่ได้ก็ไม่แปลกเพราะตลอด 10 ปี หมู่บ้านได้ปรับปรุงทางเดิน ปรับปรุงทัศนียภาพ ทั้งต้นไม้ที่เพิ่มขึ้น เสาไฟต่างๆ แต่สิ่งที่พลอยไม่มีวันลืมนั่นคือบ้านของเธอเอง บ้านทุกบ้านหลังใหญ่โตก็จริง แต่บ้านของพลอยนั้นใหญ่ที่สุดในซอยก็ว่าได้ ( ในซอยมีบ้าน 5 หลัง บ้านพลอยพื้นที่เยอะสุด เด่นสุด สวยสุด ) บ้านไม่ได้ดูเก่าลงไปเลย เหมือนว่ามีคนดูแลอย่างดี แต่ก็ใช่สิ่ บ้านถูกขายไปแล้วนี่ เจ้าของคนใหม่คงดูแลนั่นแหละ



พลอยยืนมองบ้านด้วยความคิดถึง ความทรงจำของเธออยู่ในนั้น ความสุขของเธอเคยอยู่ในนั้น พลอยปล่อยมือริวและเดินเข้าไปอย่างลืมตัว เธอค่อยๆเดินพร้อมกับทอดสายตา มองบ้านหลังนี้ด้วยความคิดถึง พลอยลืมตัวจนขนาดที่เดินไปจับประตูบ้าน ประตูบ้านยังเป็นรูปแบบและลวดลายเดิม แต่ว่าถูกทำขึ้นใหม่ด้วยวัสดุที่มีความคงทนแข็งแรงขึ้นตามยุคสมัย แต่พลอยจำได้ดีว่าลวดลายนี้มันเป็นลวดลายเดิมแน่นอน


พลอยนั่งลงร้องไห้กับหน้าประตูใหญ่หน้าบ้าน เธอร้องด้วยความคิดถึง 10 ปีแล้วที่จากมา 10 ปีแล้วที่ไม่ได้เห็น เจ้าของใหม่จะดูแลบ้านหลังนี้ดีไหมนะ พลอยเดินเข้าไปอีกนิด เธอเกาะที่ประตูบ้านและมองลอดเข้าไป ข้างในนั้นเปิดไฟสว่างไสว แทบทุกดวง สวนในบ้านก็ดูร่มรื่นมากๆ มันคงถูกดูแลอย่างดีจากเจ้าของคนใหม่


พลอยนั่งมองบ้านด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคิดถึง  คิดถึงบ้านหลังนี้ ริวที่ยืนมองอยู่นั้นก็ได้เข้ามาหาพลอย พร้อมกับลูบไปที่หัวไหล่อย่างแผ่วเบาราวกับจะปลอบใจเธอ พลอยนั้นเอี้ยวตัวกอดริวทันที ทำให้เขารับรู้ได้ทันทีว่าเธอยังร้องไห้อยู่


[ พลอย ]  :  ขอบคุณนะริว ขอบคุณที่พามาที่นี่นะ


พลอยกอดริวที่นั่งลงมาปลอบใจเธอ พร้อมกล่าวคำขอบคุณ ริวนั้นก็ก้มไปกอดเธอเพื่อปลอบใจอีกครั้ง พลอยค่อยๆลุกๆขึ้น พร้อมกับบอกว่าเธอดีขึ้นแล้ว ไปกันเถอะ แต่ว่า....  ริวเดินไปที่ประตูเล็กตรงรั้วบ้านก่อนที่จะบิดตัวล็อคลง แกร๊ก แกร๊กก เขาทำสองสามครั้ง จนพลอยถึงกับหัวเราะออกมา


[ พลอย ]  :  ริวบ๊อง ไปเล่นประตูบ้านเขา เดี๋ยวเขาแจ้งยามหรอก ไปกันเถอะ พลอยอยากกินซาลาเปาแล้ว


พลอยหันหลังเตรียมจะเดินกลับออกไป  เอาอีกแล้วพลอยจะร้องอีกแล้ว หัวเราะได้แปปเดียวพลอยจะร้องอีกแล้ว มันเหมือนภาพวันนั้นเลยวันที่่เธอต้องออกจากบ้านหลังนี้ น้ำตาก็เริ่มเอ่อมาอีกครั้ง มั่บบ !!! ในขณะที่พลอยจะร้องไห้ ริวได้จับมือเธอไว้อีกครั้ง พลอยก็แปลกใจว่าริวจะทำอะไร



[ ริว ]  :   ลืมไขกุญแจน่ะ แหะๆ เขินจัง


[ พลอย ]  : กุญแจ ไขกุญแจ ริวพูดอะไร


[ ริว ]   :  ลองอธิฐานกับปี่เซียะดูสิ่


พลอยชะงักตาโตและมองไปยังปี่เซียะที่ข้อมือทันที มันเป็นประโยคเดียวกับที่ริวพูดกับเธอในวันลงทะเบียนเรียน วันนั้นริวบอกว่าให้อธิฐานแล้วทุกอย่างจะสำเร็จ ในจังหวะที่พลอยขยับแขนเพื่อยกขึ้นมานั้น กริ๊ก กริ๊ก ทันใดนั้นพลอยก็ได้ยินเสียง เสียงลูกกุญแจในกระเป๋าของเธอ พลอยนึกขึ้นได้ว่ามันเป็นพวงกุญแจเพาเวอร์พัฟเกิร์ลที่ริวให้เธอไว้ เธอจึงจับกระเป๋าสะพายหลังมาด้านหน้า และรูดซิบหยิบกุญแจนั้นขึ้นมาทันที


[ ริว ]  :  คุณเจ้าของบ้านไขประตูสิ่ครับ ทุกคนรออยู่


ประโยคนี้ของริว ทำให้ความมืดดำในหัวพลอยนั้นหายไปหมด พลอยมองที่กุญแจและมองที่ริว ที่ตอนนี้ยืนยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น พลอยจับกุญแจดอกนั้นด้วยมือที่มันสั่นไม่หยุดและสอดไปที่รูกุญแจตามคำที่ริวพูด  แกร๊ก !!! เสียงปลดล็อคกุญแจดังขึ้นทันที พลอยเปิดประตูบ้านได้ พลอยเปิดมันได้ พลอยมองไปที่ประตูที่แง้มออกเล็กน้อยและมองไปที่ริว ใช่จริงๆด้วย ใช่จริงๆด้วย พลอยโผกอดริวทันที พลอยดีใจ ดีใจจนพูดอะไรไม่ถูกแล้ว


[ ริว ]  :  โอ๊ย ๆ ๆ ๆ หลังจะหักแล้ววว


พลอยลืมตัวกอดริวซะแน่น จนริวนึกว่าโดนรัดด้วยท่าแบร์ฮักซะแล้ว แต่พอได้ยินริวพูดพลอยก็ปล่อยทันที แต่เธอหันมาหอมแก้มริวทั้งสองข้างแทน จนริวต้องบอกให้พอ


[ ริว ]  :  ป่ะ กินข้าวกัน


ทั้งคู่เดินผ่านประตูเล็กเข้ามา สิ่งแรกที่พลอยเห็นนั้นคือ ประตูบ้าน ประตูบ้านที่ห่างไปราว 20 เมตร ( บ้านใหญ่อิ๊บอ๋าย ) ริวให้พลอยนั้นเดินนำหน้าเขา จะขอเดินตามพลอยเอง พลอยก็เดินไปใจเต้นไป ตื่นเต้นไป นี่เธอได้กลับมาที่นี่อีกแล้วเหรอ แต่ทำไมล่ะ ทำไมริวถึงมีกุญแจของที่นี่ได้


[ พลอย ]  :  ริว ทำไมถึง ที่นี่ ทำไม ทำไมริว


[ ริว ]  :  ตอนที่บ้านหลังนี้ประกาศขาย พ่อก็ติดต่อนายหน้าขอซื้อทันที พ่อบอกว่าอย่างน้อยก็อย่าให้บ้านของลุงสกลต้องตกเป็นของคนอื่นเลย แต่ตอนนี้มันเป็นของพลอยแล้วนะ เอ๊ะไม่ใช่สิ่ ต้องบอกว่ามันกลับมาเป็นของพลอยอีกครั้งต่างหาก แต่ว่ามันอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยพอดูเลย เดินทางลำบากแน่ๆ 5 5 5 5


บ้านของพลอย บ้านของพลอย คำๆนี้มันเป็นคำง่ายๆ แต่มันยิ่งใหญ่สำหรับพลอยเหลือเกิน ริวพูดให้ดูเหมือนตลก แต่พลอยไม่คิดแบบนั้น พลอยไม่ตลก แต่พลอยซาบซึ้งใจ พลอยรู้สึกขอบคุณคุณลุงริน ที่ซื้อบ้านหลังนี้ไว้ และขอบคุณริวที่พยายามทำเพื่อเธอมาตลอด พลอยเดินนำริวไปทางประตูใหญ่หน้าบ้านต่อไปและมันใกล้แล้ว ใกล้จะถึงประตูบ้านแล้ว


ถึงพลอยจะคุ้นชินกับทางเดิน แต่ตอนนี้พลอยทั้งสั่นทั้งประหม่าไปหมด ไม่ถึง 10 เมตรจะถึงประตูแล้ว พลอยเห็น พลอยเห็นใครบางคน เป็นชายมีอายุ 1 คน และหญิงมีอายุอีก 1 คน พลอยรู้สึกคุ้นหน้ามากๆ จนพลอยเดินเข้าไปอีกเข้าไปอีก ทั้งสองคนนั้นมีอาการตื่นเต้นอย่างมากเมื่อได้เจอพลอยอีกครั้ง พวกเขาทั้งคู่เฝ้ารอ เฝ้ารอที่จะได้พบเธอจริงๆ


[ พ่อบ้านชาย ]  :  คุณหนูพลอยครับ


[ แม่บ้านหญิง ]  :  คุณหนูพลอยคะ


สิ้นสุดคำเรียกแค่นั้น พลอยก็จำได้ทันทีเขาทั้งสองคนคือคนรับใช้ของบ้านหลังนี้ตั้งแต่พ่อแม่พลอยยังมีชีวิต เท่านั้นแหละพลอยวิ่งไปหาสองคนนั้นทันที พลอยร้องไห้ราวกับเด็กน้อย พลอยวิ่งเข้าไปหาทั้งสองด้วยความคิดถึง ส่วนทั้งสองคนนั้น ถึงจะไม่ได้วิ่งลงมาเพราะอายุค่อนข้างมาก แต่เมื่อพลอยวิ่งไปถึงนั้นเขาทััง 2 ก็โผกอดพลอย โดยไม่รอช้าเช่นกัน


[ พลอย ]  :  ฮื๊ออออ  ฮึกก ลุงอุดม ป้าเกสร ฮืออออ


[ ลุงอุดม พ่อบ้าน ]  :  โอ้ คุณหนูพลอย จำลุงได้ด้วย คุณพระคุ้มครองจริงๆครับ


[ ป้าเกสร เมียพ่อบ้าน ]  :  ( น้ำตาไหล )  โอ๋ คุณหนูพลอยของป๋า ไม่ร้องนะคะเด็กดี


ริวยืนมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ถึงจะมีน้ำตา แต่มันก็คงเป็นน้ำตาแห่งความยินดี พลอยนั้นร้องไห้งอแงราวกับเด็กน้อย 5 ขวบก็ไม่ปาน ในสายตาของอุดมและเกสร เธอตรงหน้าไม่ใช่สาวสวยอายุ 20 แต่เธอยังคงเป็นเด็กน้อยอายุ 5 ขวบสำหรับพวกเขาเสมอ ริวปล่อยให้ทั้ง 3 คนนั้นให้พูดคุยกัน ส่วนเขาก็แยกตัวไปทันที


คนรับใช้เก่าแก่ อีก 2-3 คนที่กำลังเตรียมอาหาร พอได้ยินเสียงลุงอุดมกับป้าเกสรเรียกว่าคุณหนูพลอยมก็พากันวิ่งออกมาทันที และนั่นยิ่งทำให้บ่อน้ำตาของพลอยเอ่อล้นอีกครั้ง ทุกคนยังอยู่ครบหมดเลย ทุกคนที่เคยรับใช้คุณพ่อคุณแม่ ยังอยู่ครบทุกคน



ลุงอุดมเล่าให้ฟังว่า พอบ้านหลังถูกขาย พวกตนก็เคว้งคว้าง ไม่รู้จะไปที่ไหน จึงได้แยกย้ายกลับบ้านนอกเพื่อหางานทำ แต่ว่าราวๆ 2 เดือนให้หลัง รินนั้นได้ซื้อบ้านหลังนี้กลับมา และด้วยความที่ลุงอุดมติดตามคุณสกลพ่อของพลอย ไปไหนมาไหนบ่อยๆ จึงทำให้รินจำลุงอุดมได้ เมื่อซื้อบ้านกลับมาแล้ว รินจึงหาทางติดต่ออุดม ให้กลับมาทำงานที่นี่อีก


เพราะรินเชื่อว่าสักวันเขาและลูกชายจะต้องตามหาพลอยจนเจอ ส่วนลุงอุดมก็ถูกไหว้วานจากริน ให้ติดต่อทุกคนให้กลับมาทำงานที่บ้านหลังนี้ แน่นอนว่าทุกคนไม่รอช้าที่จะกลับมา เพราะทุกคนก็ผูกพันธ์กับบ้านหลังนี้เช่นกัน


[ ริน ]  :  ชั้นอยากให้ทุกคน ดูแลบ้านหลังนี้ ชั้นเชื่อว่าสักวันลูกชายของชั้นจะต้องพาหนูพลอยกลับมาที่นี่


นั่นคือคำพูดที่รินพูดกับทุกคน ทุกคนก็ทำงานของตนอย่างเต็มที่นั้นคือดูแลบ้าน และเฝ้ารอ รอจนจะถึงวันที่พลอยกลับมา จนวันนี้คุณหนูพลอยก็กลับมาจริงๆ กลับมาตามคำที่รินเคยพูดไว้


ก่อนที่ทุกคนจะร้องไห้ไปมากกว่านี้ ป้าเกสรก็ได้บอกให้ทุกคนยกสำรับอาหารมาให้คุณหนูพลอยมาได้แล้ว เพราะตอนนี้มันได้เวลามื้อเย็นแล้ว ทุกคนจึงรีบเดินไปยกมาด้วยความดีใจ เพราะพวกเขารอวันที่จะได้ทำหน้าที่นี้มานานแล้ว แล้วสิ่งที่ทำให้พลอยประหลาดใจนั่นก็คือ สำรับบนโต๊ะ มันมีแต่ของที่พลอยพูดว่าอยากกินทั้งนั้นเลย


ปลาส้มแป๊ะซะเอย ปลากระพงทอดน้ำปลาเอย หมูผัดถั่วลันเตาเอย มันเป็นเมนูเดียวกับที่พลอยบอกริวว่าอยากกินเลย และคุณป้าเกสรก็ได้เฉลยว่า ตอนนั้นคุณริวแอบกดโทรศัพท์มาและพูดให้ป้าได้ยิน ส่วนที่พาเดินอ้อมเข้านู่น เลี้ยวนี่ ก็เพราะจะถ่วงเวลานั่นเอง


[ พลอย ]  :  เอ๊ะ ริวไปไหน


พลอยที่กำลังเดินไปยังห้องกินข้าว ก็นึกถึงริวขึ้นมา จะว่าไปริวก็หายไปตั้งพลอยเจอลุงอุดมกับป้าเกสรเลย พลอยมองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอ แต่แล้วริวก็เดินเข้ามาทันที เหมือนจะมีเหงื่อด้วย พลอยจึงรีบเดินเข้าไปหา และใช้มือของเธอนั้นเช็ดไปที่เหงื่อที่ไหลรินบนหน้าของริว ราวกับศรีภรรยาดูแลสามี


[ พลอย ]  :  ไปไหนมาคะริว


[ ริว ]  :  นี่ไง เห็นบอกว่าอยากกิน


ริวยกถุงขึ้นอวดทันที ข้างในมันคือซาบาเปาหมูสับอย่างที่พลอยอยากจะกิน พลอยยิ้มไม่หุบเลยทีนี้ แต่ริวก็บอกว่าให้กินข้าวก่อนนะค่อยกินซาลาเปา พลอยตอบอื้อ แล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก และแน่นอนเหล่าคนใช้ก็ถึงกับยิ้มกันไม่หุบเลยทีเดียว ที่คุณหนูของเธอได้พบคนที่รักเธอจริงๆ ทำไมพวกเขารู้น่ะเหรอ


เพราะตลอด 10 ปีที่ผ่านมา ริวจะมาที่บ้านที่นี่ทุกครั้งและพูดคุยกับเหล่าคนใช้ว่าเขาจะหาพลอยให้เจอและพากลับมาที่นี่ และริวก็ทำมันได้จริงๆ วันนั้นริวชวนทุกคนมานั่งกินข้าวด้วยกันทั้งหมด ซึ่งพลอยเองก็อยากทำแบบนั้นเช่นกัน ค่ำคืนนั้นเป็นค่ำคืนที่มีความสุขที่สุดในชีวิตพลอยเลย พลอยได้นั่งกินข้าวที่บ้านของเธอ ได้นั่งกินพร้อมกับคนที่เธอคุ้นเคย โดยเฉพาะริว คนที่ทำให้เธอได้กลับมาที่นี่ได้กลับมายังบ้านของเธออีกครั้ง



หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว พลอยได้บอกกับริวว่าคืนนี้เธอจะขอนอนที่นี่ได้ไหม ริวจึงบอกไปว่าได้สิ่ที่นี่บ้านพลอยนี่นา  พลอยนั้นดีใจมากจนกระโดดกอดริวและหอมแก้มอีกต่างหาก ซึ่งกว่าจะรู้ตัวป้าเกสรก็ถึงกับยิ้มเลยทีเดียว พลอยถึงกับเขินไปหมดที่ทำตัวแบบนี้ แต่ริวนี่ยิ้มไม่หุบเลยทีเดียวโดนหอมแบบนี้ใครจะไม่ชอบ พลอยอยากจะดูนู่นดูนี่ดูนั่น


แต่ป้าเกสรก็ดุเหมือนพลอยเป็นเด็กไม่มีผิดเลย ป้าบอกว่าตอนนี้อาบน้ำนอนก่อน พรุ่งนี้เธอจะพาพลอยเดินให้ทั่วเลยส่วนริวนั้นก็ได้เดินไปคุยกับลุงอุดมนิดหน่อย พลอยเห็นดังนั้นจึงเดินไปกับป้าเกสรแต่โดยดี เพียงก้าวแรกที่เธอเหยียบชั้น 2 พลอยถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น เพราะของทุกอย่าง ไม่เปลี่ยนไปเลย มันเหมือนเดิมแทบทุกอย่าง


[ ป้าเกสร ]  :  คุณรินเขาซื้อเก็บไว้หมดค่ะ อันไหนที่เป็นของๆคุณพ่อและคุณแม่ของคุณหนู  คุณรินจะกว้านซื้อไว้และสั่งว่า ให้ตั้งไว้ที่เดิมทุกชิ้นค่ะคุณหนู


พลอยได้ฟังก็ยิ้งปลาบปลื้มและซึ้งใจมากๆ คุณลุงริน ทำทุกอย่างเพื่อคุณพ่อคุณแม่จริงๆ และทั้งคู่ก็เดินมาถึงแล้ว ห้องนอนของพลอย พลอยใจสั่นไปหมด มันจะเป็นยังไงกันนะ แอ๊ดดดดดดดด ทุกๆอย่าง ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิม ทุกกระเบียดนิ้ว มันเหมือนเดิมทุกอย่าง


ที่นอนลายเพาเวอร์พัฟเกิร์ล ตุ๊กตาหมีพู ทิ๊กเกอร์ พิ๊กเลต สติช สกั๊ม มินนี่เม้าส์ อาราเล่ กัจจัง ถึงแม้ว่าพวกมันจะถูกซักความสะอาดจนใหม่เอี่ยม แต่มันคือตัวเดียวกัน ตัวเดียวกับเมื่อ10 ปีที่แล้ว พลอยจำได้ทุกๆตัว คุณแม่จะใช้ด้ายสีชมพูปักตัวอักษร RP เอาไว้ พลอยกอดตุ๊กตาไว้แนบอกด้วยความคิดถึง และน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกแล้ว น้ำตาแห่งความดีใจ ของพลอย



[ พลอย ]  : ป้าเกสรคะ ฮึกก ( สะอื้น )


[ ป้าเกสร ]  :  คุณริวบอกว่า จนกว่าคุณหนูพลอยจะกลับมา ห้องนี้ต้องเหมือนเดิม โชคดีนะคะที่คุณริวกับคุณท่านริน ช่วยกันกว้านหาตุ๊กตาพวกนี้กลับมา


พลอยทรุดลงนั่งร้องไห้ ตลอดชีวิตเธอสู้มาตลอด เธอลำบากมาตลอด จนวันนี้เธอก็ได้กลับมาที่ห้องนี้อีกครั้งแล้ว ป้าเกสรนั่งกอดปลอบพลอยที่ร้องไห้อีกแล้ว ราวๆ10 นาที เธอจึงไปอาบน้ำชำระร่างกาย เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีก ทุกอย่างมันดูเล็กไปหมด สายฝักบัวที่สั้นลงเมื่อเทียบกับส่วนสูงที่เพิ่มขึ้น ขันน้ำที่เมื่อก่อนที่ต้องใช้ถึง 2 มือในการจับ ตอนนี้มันเล็กลงเสียแล้ว แต่มันช่างมีความสุขเหลือเกินสำหรับพลอย


••••


ด้านริวนั้นหลังจากที่พลอยกินข้าวเสร็จเขาก็แยกตัวออกมา ทันทีเพื่อคุยกับลุงอุดมเรื่องบ้านและเรื่องอื่นๆอีกจนกระทั่งตอนนี้เขาก็จะกลับแล้ว เขามองไปที่ชั้นบนห้องของพลอยพร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนที่กล่าวลากลับบ้าน


[ ริว ]  :   งั้นผมกลับก่อนนะครับลุงอุดม ผมฝากด้วยนะครับ


[ ลุงอุดม ]  :  อ้าว คุณริวไม่นอนค้างที่นี่เหรอครับ


[ ริว ]  :   ป้าเกสร แกไม่ได้เจอพลอยมาตั้ง 10 ปี ให้เขาสองคนได้คุยกันเถอะครับ ตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาที่ดีแล้ว
แล้วก็ดีใจด้วยที่ได้เจอพลอยอีกครั้งนะครับลุง



ลุงอุดมถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ มันช่างเป็น 10 ปีที่ยาวนานจริงๆ ตั้งแต่วันแรกที่รินติดต่อให้ตนกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง และขอให้อดทนรอด้วยความเชื่อมั่น ตนก็อดทนเฝ้ารอและทำหน้าที่มาตลอด เพราะเชื่อว่าลูกสาวของคุณสกลผู้เป็นเจ้านาย จะต้องกลับมาและเธอก็กลับมาจริงๆ เขาถึงกับเข้าไปจับมือขอบคุณริวกะพร้อมพรั่งพรูคำพูดมากมายออกมา ริวกะก็รับฟังและยิ้มรับมันไว้


[ ริว ]  :  ผมกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับลุง


ริวยกมือไหว้พ่อบ้านผู้ภักดี ลุงอุดมรีบยกมือรับไหว้ทันที เด็กหนุ่มตรงหน้านี่ช่างเป็นคนดีอะไรอย่างนี้ คุณหนูพลอยโชคดีจริงๆที่มีคนแบบนี้เคียงข้าง  หะ เห้ย !!!
ลุงอุดมถึงกับผวาตกใจ เพราะเมื่อริวกะเดินกลับไป ลุงอุดมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามเขา แม้จะหันหลังยังรู้ได้ว่าเธอดูงดงาม ผมที่ดำสลวยยาวถึงกลางหลัง อีกทั้งทรวดทรงองเอวที่อรชรอ้อนแอ้นดุจนางในวรรณคดีก็ไม่ปาน แต่ลุงก็ตกใจอยู่ดีนั่นแหละ ในวินาทีนั้นลุงอุดมรีบกำพระเครื่องที่ห้อยคอไว้ทันทีพร้อมกับอธิฐานในใจ


[ ลุงอุดม ]  :  สิ่งศักด์สิทธิ์ทั้งหลายคุ้มครองคุณริวด้วย คุณริวเป็นเด็กดี


สิ้นสุดคำอธิฐานของลุงเท่านั้นแหละ ร่างอรชรนั้นจึงหยุดเดินและหันมา ลุงอุดมถึงกับตะลึงในความงดงามนั้น จะบอกว่าหลุดมาจากวรรณคดีก็ไม่เกินไปเลย และทันใดนั้นลุงอุดมก็ได้ยินเสียง เสียงหนึ่ง ซึ่งแน่นอนเป็นเสียงผู้หญิงที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก


[ หญิงสาวปริศนา ]  :  ไม่ต้องห่วงอุดม  ชั้นไม่ทำร้ายเด็กคนนี้หรอก ชั้นมาดี


หญิงสาวปริศนานั้นพูดกับลุงอุดมด้วยน้ำเสียงที่ ทำให้ไม่รู้สึกอันตราย ซึ่งลุงอุดมก็เชื่อแบบนั้นจริงๆ ลุงอุดมยกมือไหว้ร่างๆนั้นทันทีราวกับเชื่อในคำพูดนั้น หญิงสาวปริศนายิ้มให้ลุงอุดมและเดินออกไปทันที แต่...เธอเดินทะลุกำแพงออกไป ลุงอุดมมั่นใจแล้วว่านั่นไม่ใช่มนุษย์แต่เขาก็เชื่อว่าสิ่งๆนั้นมาดีจริงๆ

••••


ในขณะเดียวกัน ด้านพลอย


โชคดีที่วันนั้นริวได้เตรียมการทุกอย่างไว้หมดแล้ว ชุดนอน พาวเวอร์พัฟเกิร์ลสีชมพูถูกจัดเตรียมมาให้เธอเรียบร้อยแล้ว พลอยถึงกับหน้าแดงไปหมด เมื่อป้าเกสรถามว่า คุณริวรู้ไซส์เสื้อผ้าของคุณหนูได้ยังไง นั่นก็เพราะทั้งสองนั้นไปถึงจุดๆนั้นแล้วยังไงล่ะ จุดที่เสื้อผ้าไม่จำเป็น
เมื่อนึกถึงเรื่องในห้องระหว่างริวและเธอ พลอยก็นึกได้ทันทีว่า


[ พลอย ]  :  ป้าเกสรคะ แล้วริวนอนห้องไหนคะ หนูยังไม่เห็นริวขึ้นมาอาบน้ำเลย


[ ป้าเกสร ]  :   คุณริวไม่ได้นอนที่นี่ค่ะ คุณริวบอกว่าจะกลับไปนอนที่คอนโด


[ พลอย ]  :  ห๊ะ


พลอยนั้นขวัญกระเจิงสติกระจายทันที พอป้าเกสรบอกว่าริวจะกลับ พอตั้งสติได้พลอยจึงวิ่งลงไปทันที ส่วนป้านั้นถึงจะวิ่งตามไม่ได้เพราะมวลกระดูกกระเดี้ยวเริ่มเสื่อมถอยไม่แข็งแรงเหมือนตอนสาวๆ แต่ป้าก็ยังใช้การเดิน เดินตามพลอยไป พลอยวิ่งลงมายังชั้นล่างซึ่งเธอก็เจอกับลุงอุดมที่เดินเข้ามาพอดี


[ พลอย ]  :  ลุงอุดมคะ ริวล่ะ ริวอยู่ไหน


[ อุดม ]  :  คุณริว กลับไปเมื่อกี้เองครับ


พลอยได้ฟังเท่านั้นแหละ เธอรีบวิ่งตามไปทันที เธอยังไม่ได้ขอบคุณเขาสักคำเลย เธอยังไม่ได้พูดกับเขาสักอย่าง มีคำมากมายที่เธออยากพูดกับเขา พลอยวิ่งสุดชีวิตรองเท้าก็ไม่ใส่ พลอยรู้สึกว่าไอ้ระยะประตูบ้านถึงรั้วบ้านทำไมมันไกลแบบนี้ เธอวิ่งๆๆ วิ่งจนหอบแฮ่กและหมดแรงหน้า เซเว่นพอดี

 

ประตูวาร์ปเพื่ออ่านตอนเก่าๆ Click !!!!!

กระทู้พิเศษ

ข้อมูลตัวละครและประวัติโดยย่อ (https://xonly8.com/index.php?topic=215066.0)


เนื้อเรื่องหลัก


ตอนที่ 1 (https://xonly8.com/index.php?topic=210283.0)  ตอนที่ 2 (https://xonly8.com/index.php?topic=210594.0) ตอนที่ 3 (https://xonly8.com/index.php?topic=210785.0)

ตอนที่ 4 (https://xonly8.com/index.php?topic=210839.0) ตอนที่ 5 (https://xonly8.com/index.php?topic=210940.0) ตอนที่ 6 (https://xonly8.com/index.php?topic=211224.0)

ตอนที่ 7 (https://xonly8.com/index.php?topic=211707.0) ตอนที่ 8 (https://xonly8.com/index.php?topic=211708.0) ตอนที่ 9 (https://xonly8.com/index.php?topic=212083.0)

ตอนที่ 10 (https://xonly8.com/index.php?topic=212543.0) ตอนที่ 11 (https://xonly8.com/index.php?topic=212544.0) ตอนที่ 12 (https://xonly8.com/index.php?topic=214970.0)

ตอนที่ 13 (https://xonly8.com/index.php?topic=215265.0) ตอนที่ 14 (https://xonly8.com/index.php?topic=215341.0) ตอนที่ 15 (https://xonly8.com/index.php?topic=216415.0)

ตอนที่ 16 (https://xonly8.com/index.php?topic=216660.0)



_ _ _ _ _ _ _ _ _ _

kirara Story

แววตาที่เปลี่ยนไปของสาวแกล


ตอนที่ 1 :  โนโซมิ คิราระ (https://xonly8.com/index.php?topic=215491.0)


•••••••••••


RungPloy Story

การเดินทางของสายรุ้ง


ตอนที่ 1 : มรสุม (https://xonly8.com/index.php?topic=212698.0)  ตอนที่ 2 : โหมกระหน่ำ (https://xonly8.com/index.php?topic=213032.0)

ตอนที่ 3 : เมฆสลาย (https://xonly8.com/index.php?topic=213084.0) ตอนที่ 4 : วันฝนซา (https://xonly8.com/index.php?topic=213607.0)

ตอนที่ 5 : ฟ้าหลังฝน (https://xonly8.com/index.php?topic=214756.0)

ตอนพิเศษที่ 6 :  แม่ อาจารย์ เจ้านาย (https://xonly8.com/index.php?topic=214767.0)

ตอนพิเศษที่ 7 :  ฉันรักเธอ (https://xonly8.com/index.php?topic=214850.0)






- - - - - -

มีความรูสึกว่ารอตอนนี้มานานมาก....คิดถึงรุ้งพลอยใจจะขาด....อย่าเพิ่งเฉลยเรื่องของเวย์นะครับแต่ให้ความเก่งของเวย์ค่อยๆออกมาทีละนิด

รีบๆมาเถอะท่าน รออ่านของท่านอยู่ มาไวๆ.

ฮั่นแน่มาสายนะเราอะ

ริวเอ็งนี่มันเลือดผสมเจ้าปัญหาชัดๆ

รอ ตอนใหม่อยู่เลย
มาเร็วหน่อยก็ดี

คอยครับ

ในที่สุดเรื่องของรุ้งพลอยก็กลับมาแล้ว

แถมหื่นด้วยว่าแต่แม่ของริวไม่ใช่คนหรอ

รุ้งพลอย ได้กลับมาบ้านแล้ว เย้ๆ

ตอนต่อไปรออีกนานใหมเนี้ย

คนที่เดินตามหลัง.....

หรือจะเป็นคุณแม่ของพระเอกหว่า แต่ถ้าเป็นแม่ไม่น่าตอบว่ายังงั้นแฮะ


อ้าว แม่จริงแฮะ -*-

เรียบร้อยละ พระเอก หลงเหลี่ยมจนได้ lolz

เหมือนฝันเลยคุณหนูพลอย
ว่าแค่วิญญาณนั้นเป็นใครกันนะ
ท่านแม่นั่นเอง
อุตสา่ห์แอบดูอยู่เบื้องบนเลยนะครับ

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล ซึ้งสุดๆ มากๆเลย

เดี๋ยวๆ นี่ข้ามภพจิตเข้าร่างอะไรอีกเปล่าเนี่ย เเม่การะเกตมาได้ไง บุพเพสันนิวาส เหรอ 5555

อ่านไปอ่านมา ดีใจกับรุ้งพลอยจนแอบน้ำตาคลอตามไปด้วยเลย555

คนที่เดินตามหลัง.....

หรือจะเป็นคุณแม่ของพระเอกหว่า แต่ถ้าเป็นแม่ไม่น่าตอบว่ายังงั้นแฮะ

น่าจะได้เวลามีอะไรกับพลอยได้แล้ว

ตอนนี้ อ่านแล้ว ซึ้งใจมากๆ น้ำตาไหลไม่รู้ตัวเลยครับ

เอ้ย ไรต์ลืมบทโล้สำเภาเหรอ ทำไมมันหายไปล่ะคร้าบ


โห เจอบทในตอนที่ซ่อนนี่เอง จัดแบบจุใจเลยครับ จัดไปเยอะๆเลยครับ ไหนๆก็นางเอกแล้วใช้แบบไม่ต้องออมมือเลยครับไรต์

ตั้งชื่อตอนได้ดีมองเห็นภาพเลยมังกรกับสายรุ้งเริ่มต้นได้สุดแสนโรแมนติคใครเจอแบบนี้ไม่รักได้งัยในความโรแมนติคนั้นยังมีอารมณ์ในความห่วงใยและความรักที่ต้องบอกว่าเป็นความรักของคนๆนึงที่มีให้ด้วยความจริงใจ..รอ..รอ..รอและรอให้คนที่รักพร้อมจะมอบให้ทั้งกายและใจไม่ใช้อารมณ์ของความต้องการในการคลอบครองรู้จักการยับยั้งชั่งใจแถมยังมีบทให้แอบซาบซึ้งน้ำตาคลอเป็นการตอกย้ำให้เห็นถึงว่ารักแท้นั้นเป็นอย่างไรความจริงใจเป็นตัวทลายกำแพงที่ปิดกั้นพลอยรุ้งนั้นพังลงมาทำให้ต่างฝ่ายต่างยินยอมมอบความสุขให้แก่กันและกันความสุขที่คู่รักควรมีความสุขที่คู่รักควรได้รับ..นี่แหละความสุขทั้งอารมณ์และจิตใจที่เปิดกว้างให้กันและกัน..แต่บททดสอบที่สำคัญกำลังรอริวกะอย่างแน่นอน..ปล.สุดท้ายที่ติดตามเรื่องมาจนถึงตอนปัจจุบันwriterเข้าใจถึงเรื่องของกรรมจริงๆแม้ว่าอีกฝ่ายจะมีอำนาจพลังมากมายขนาดไหนแม้แต่เทพหรือภูตที่มีอิทธิฤทธิ์ก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับกรรมได้อย่างเช่นwriterพยายามเน้นให้เห็นว่าไม่ว่าใครก็หนีกรรมไปได้แต่ในกรรมเหล่านั้นหากคุณเป็นคนดีหมั่นสร้างกรรมดีอุปสรรคหรือกรรมต่างๆก็จะค่อยๆเบาบางลงโดยจะอยู่ในความยากลำบากขนาดไหนก็ยังมีคนช่วยให้สิ่งต่างๆเหล่านั้นผ่านไปได้ด้วยดีหรืออย่างน้อยก็ทำให้กรรมนั้นเบาบางลง...ขอบคุณครับ

พลอยจะได้หายลำบากซักที

รุ้งพลอยได้กลับบ้าน้สียทีแต่ผู้หญิงผมยาวนี้น่าจะเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับภาค1หรือเปล่าครับที่ช่วยทายาให้นายริวผมจำตอน+รายละเอียดไม่แน่ชัดคุ้นๆว่าท้ายๆของภาคแรกส่วยนายเวย์อดีตนี่น่าจะนักรบรับจ้าหรือนักฆ่ามืออันดับต้นๆแน่เลย

ในที่สุดรุ้งพลอยก็ได้กลับบ้านแล้ว แล้วภูติสาวตนใหนที่เดินตามนายริวนะ

สมกับที่รอคอย ริวเซอร์ไฟท์พลอยมากซึ้งมากเลยครับ

รุ้งพลอยน่ารักจัง ริวก็รักน้องมาก แต่อยากรู้จังวิญญาณสาวปริศนานั่นใครนะ

ซึ้งใจทั้งสองครอบครัวที่มีต่อกัน ตอนนี้เหมือนมีอะไรขัดๆในคำบรรยาย มันไม่ค่อยสมู๊ดเลย บางทีก็ละเอียดไปหน่อย บางทีก็รวบรัดข้ามๆไป ผมรู้สึกอย่างนั้นนะ

ในที่สุดชีวิตรุ้งพลอยก็กลับมามีความสุข ส่วนผู้หญิงที่ตามดูริวจะเป็นแม่ของริวหรือเปล่า

ต้องตกรางวัลให้หนักๆนะพลอย

รุ้งพลอยได้กลับบ้านแล้วจะได้มีความสุขเสียที

รุ้งพลอยได้พบกับความสุข ได้เติมเต็มชีวิตช่วงที่ขาดหายไปเสียที ต่อแต่นี้ไปความทุกข์ยากลำบากกายคงจะหมดสิ้นกันเสียทีนะ

ได้กลับบ้านเสียทีนะสาวน้อย 10 ปีผ่านไป ชีวิตผ่านความลำบากมามาก

ว่าแค่วิญญาณนั้นเป็นใครกันนะ

ริวโรแมนติกขนาดนี้ พลอยรักตายเลยล่ะ

ลำบากมานานแล้ว รุ้งพลอยได้อยู่แบบสบายๆสักที ต้องขอบคุณริวมากๆๆนะ

อ่านไปน้ำตาซึมไป

ขอบคุณครับ
หรือจะเป็นคุณแม่ของพระเอกหว่าหรือแม่พลอย

ในที่สุดรุ้งพลอยก็ได้กลับบ้านแล้ว ชีวิตผ่านความลำบากมามากแล้ว มีความสุขเสียทีนะรุ้งพลอย

อ้าว ตกลงแม่ริวนี่อยู่กะริวตลอดเลยหรอเนี่ย

ในที่สุดพลอยก็สมหวังซะที

ตอนนี้ดีใจกับรุ้งพลอยด้วยได้เจอกับอคนรับใช้เก่า

หายไปนานมากในเรื่องหลัก จนแทบจำไม่ได้แล้ว รางๆ มะกรูด อะไรนี่แหล่ะ มาต่อซะทีนะ 5555

ในที่สุดมังกรก็ตามหงส์จนเจอ เฆมร้ายผ่านไปแล้วนะพลอย

ใครที่เดินตามหลังริวจะใช่พี่ปิ่นรึเปล่า

เมื่อคืนเข้ามาดู เห็น โพสเวลาไว้ พอถึงเวลาก็ยังไม่มา สุดท้าย รอไปรอมา หลับไปเลย 55555

ตื่นเช้ามา อ้าว มาแล้ว ไรต์ลงเลทไปชั่วโมง มิน่า หลับไปซะแล้ว


หลังอ่านจบ พูดได้คำเดียวว่า  เอาอีก

ส่วนอย่างอื่น พูดลำบาก พูดไปมันก็สปอยชัด ๆ

นึกว่าจะได้จัดกันซะแล้ว ริวนี้ก็อดทนเก่งจริงๆ

หลังจากที่ฟินกับคิราระมาซักพัก ตอนนี้มาฟินกับรุ้งพลอยกันต่อ ฟินๆๆๆ

คิดว่าจะมีแต่ฟิน สุดท้ายรุ้งพลอยคนสวยก็ยอมเทใจให้ริวทั้งตัวและหัวใจจนได้ เริ่มอยากรู้ล่ะว่าคุณตาของริวกะจะเป็นใคร แต่คิดว่าคงอีกนานกว่าจะเฉลยตอนนั้น ส่วนตอนนี้ไปฟินกับรุ้งพลอยอีกซักรอบ

ริวดีขนาดนี้รุ้งพลอยจะตอบแทนริวด้วยรัยอ่ะ

กลับมาตอนหลักแล้ว

ดีใจกับพลอยที่ได้กลับบ้านพบคนก่าๆที่ตัวเองใกล้ชิดและอบอุ่นทดแทนสิ่งที่ขาดในวัยเด็ก

ทำเพื่อลูกสะใภ้ขนาดนี้จะไม่ให้รักริวได้ไง ดีใจกับรุ้งพลอยจริงๆ

ได้กลับบ้านแล้วน้องพลอย

เป็นตอนหนึ่งที่อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย

ถ้ามีเรื่องทีทำให้รุ้งพลอยอบอุ่น ซึ้งใจ ปลาบปลื้มปิติมากกว่านี้อีกซักนิดนึง คงได้น้ำตาคลอเบ้าจากผมแน่

ว้าว ss2 รอมานานมากครับชอบซีรี่ย์นี้มากๆเลย ขอบคุณมากครับ

ดีใจกับรุ้งพลอยด้วยนะที่ได้กลับมาอยู่บ้านและต้องขอบคุณริวกะด้วยอีกคนที่ไม่ลดละความพยายามที่จะตามหารุ้งพลอยจนหาเจอ

นางเอกเรากลับมาแล้ววว

อ่านแล้วซึ้งตาม น้ำตาจะไหลตามรุ้งพลอยเเล้วเนี่ย

ถึงตอนนี้อดน้ำตาจิไหล มันซึ้งมากๆ

เซอไพร์สหนักขนาดนี้ไม่รักจะให้ทำยังไงะ ละเอียดอ่อนสุดไปเลย ริวกะเอ๋ย

คุ้มค่ากับการรอคอยมากๆเลยเต็มอิ่มมากๆ เล่าเรื่องได้เห็นภาพ เนื้อเรื่องลึกซึ้ง กินใจมาก เหมือนความรู้สึกของพลอยเลย ขอบคุณครับ

ได้ทุกๆอย่างคืนกลับมาแล้วสินะรุ้งพลอย 

ภาคนี้ดราม่าน้ำตาซึมได้ ชีวิตไม่ต้องการอะไะมากไปกว่านี้แล้ว

ตลอด10ปีริวก็พยามยามเพื่อพลอยรุ่งมาตลอดขนาดตามซื้อของทุกอย่างกลับมาคืนให้เหมือนเดิมมากที่สุด

รุ้งพลอยสาวน่ารัก

ขอขอบพระคุณมากๆๆเลยขอรับ
มันเป็นอะไรที่ดีมากเลยขอรับ การที่ทำทุกอย่างไห้กลับคนที่เรารัก และสิ่งตอบแทนก็คงจะดีไม่น้อยนะขอรับ อิอิอิ

ผมนี่นึกว่าริวจะชวยพลอยฉลองที่ได้กลับมาบ้านจนถึงเช้าซะอีก

ผู้ช่วยพระเอกมาแล้ว ::Grimace:: ::Shy::

ครั้งนี้คงจะสุดแน่ๆเพราะรุ้งพลอยทำตามใจตัวเองยอมริว

อ่า ได้สมหวังกันสะที

ชอบพลอยมาก อยากให้มีบทเธอเยอะ ๆ

สุดยอดจริงๆ ปูเรื่องไปได้อีก  ชอบมากๆเลยครับ

ริวนี่สุดยอด​มาก​เลย​ครับ​ พลอย​คงรักที่สุด

อ่านมาทุกตอนไม่คิดว่าผู้ประพันธ์จะจะทำได้กับการที่ทำให้คนอ่านแล้วอยากร้องให้ตามไปด้วย ขอบคุณจากใจครับ

รอฉากริวกะพลอย แล้ววิญญาณผู้หญิงนี่ใคร

ในตอนนี้มีแต่เรื่องดีๆ เมื่อลมฝนสงบทุกอย่างก็สดใส แต่มันต้องมีพายุลูกใหม่เข้ามาใช่ไหมครับ เพราะไม่งั้นมันก็จบนะสิท่านไรท์ว่างัย
แล้วเจ้านางการเกด ที่ว่าเป็นแม่ของริวกะเป็นใครแล้วใครเป็นนายเหนือหัวเวตาล  เรื่องราวมันลึกล้ำมาก  รีบมาต่อเลยท่าน

แม่ของริวหรือปล่าว แต่เรื่องของเวย์ดูลึกลับกว่า อย่าพึ่งเฉลยนะ

อ่านมาเรื่อยๆ รู้สึกดีจังครับ แม้จะไม่เหมือนนิยายอื่นในบอร์ด แต่น่าติดตาม อมยิ้มหน่อยๆ เพราะวัยเรามันเกินมาแล้ว แต่ก็รู้สึ​กถึงความสดใสขวัยรุ่น​ยังกะลุงคอยดูหลานๆ เลยแฮะ แต่ก็สบายใจดี
ขอบคุณ​ครับ​

 ::Ajark::ปรบมือให้ดังๆครับมาแล้ว รุ้งพลอยจะเข้ากับสาวๆของริวได้หรือเปล่าอยากให้ถึงตอนนั้นจัง ตอนนี้ก้อไม่อยากให้จบเลย

รุ้งพลอยได้กลับบ้านแล้วสินะครับ ยินดีด้วย 

ริวต้องมีแม่มาคุ้มแน่ๆ

ขอบคุณครับ..
ประการแรก...สมกับที่รอคอยครับ
ประการที่สอง...ขอบคุณริวแทนรุ้งพลอยในสิ่งดีๆที่ทำให้
ประการที่สาม....ขอบคุณพลอยแทนริว..ที่ทำให้ชีวิตของเด็กหนุ่มคนหนึ่งสดใสขึ้น
ประการที่สี่....ขอบคุณผู้ประพันธ์ครับที่สร้างสรรค์เรื่องดีๆ ที่น่าอ่าน

คิดถึงรุ้งพลอยใจ ได้อ่านในตอนนี้

วิญญาณใครเหรอนั่น บุพเพสันนิวาสรึเปล่า

บทซึ้งทำได้เยี่ยมมาก เรียบเรียงได้อารมณ์ สรุปคือสนุกมากครับ

ริวกะพ่อพระของน้องพลอย ::Glad::

อ่านแล้วซึ้งจนน้ำตาซึมแต่ก็ยังคาใจนิดๆในเรื่องราวของนายเวย์

เชื่อมั้ยผมอ่านแล้วผมร้องไห้ เหมือนผมได้เข้าไปอยู่ในเรื่องจริงๆ ได้เห็นพลอยลำบาก ได้เห็นพลอยมีความสุข น้ำตาผมไม่ไหลออกมาเองเลย ขอบคุณมากครับที่สร้างสรรเรื่องดีๆแบบนี้ออกมา ขอบคุณจริงๆ

คุณแต่งได้ดีมากๆ ดีมากจริงๆครับ ทำให้ผมเข้าถึงอารมของตัวล่ะคร ได้ ขอบคุณจริงๆครับ

 ::Glad:: หวานกันจริงๆเลย ดีใจกะรุ้งพลอยด้วย หวังว่าจะหายกลัวเร็วๆนะ ริวจะได้จัดหนักให้คุ้มกะที่รอ

ฟิน ซึ้งกินใจ จนเหมือนจะสร้างละครได่เลยนะครับ

แม่ของริวชื่อ การะเกด พ่อของริวเป็นเป็น พี่ขุน?

พรหมลิขิตใครก็ยากจะฝืน ริวก็ต้องคู่กับพลอยแน่นอน ::JubuJubu::

พรหมลิขิตบัลดาลชักนำ

ยอดเยี่ยมครับ พรหมลิขิตช่างงดงาม

Season2มาแล้ว
ตอนนี้เขียนบรรยความรู้สึกของตัวละครออกมาได้ดีจริงๆครับ
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบแบบนี้ครับ

ใครมาหาพลอยนะ ริวรู้ไหม

ริวดีขนาดนี้รุ้งพลอยจะตอบแทนริวด้วยรัยอ่ะ

ริวเอาใจพลอยจัง เดี๋ยวพลอยก็ไท่กลัวริวแบ้ว

ขอบคุณมากครับ ที่ ซีซั่น สอง มาไว

ดีมากๆเลย ชอบที่เก็บรายละเอียดพร้อมเรื่องราวของรายละเอียดนั้นๆ ทำให้เรื่องมีหลายรสชาติ รวมทั้งยังผูกเรื่องกันได้ลงตัวมาก

มีความสุขสักทีรุ้งพลอย แล้วริวจะได้สมหวังเมื่อไหร่ละนี่

เมื่อไรรุ้งพลอยจะมาอยู่คอนโดกับริวนะ แล้วใครกันที่เดินตามริวหรือจะเป็นพี่ปิ่น พี่สาวปาล์ม

ไม่จัดสักดอกในพลองนะให้ดังลันบ้านเลย

อ่านตอนนี้ มีดราม่า. ซึ้งๆ น้ำตาจะไหลหลายรอบเลย

จากฉากซึ้งๆเปลี่ยนมาเป็นฉากsexได้เนียนมาเลย เต็มอิ่มสมการรอคอย แถมเปิดตัวแม่ริวกะกับเวตาลอีก จินตนาการผสานกันสุดยอดเลย กลายเป็นผสานวัฒนธรรมไทยกับญิ่ปุ่นได้ลงตัว น่าสนใจมาก พ่อกับเทพของญี่ปุ่นกับแม่กับภูติของไทย ริวกะจะรับพลังความสามารถมาระดับไหนนะ ดูท่าจักรวาลเรื่องนี้จะขยายไปกว้างใหญ่เหมือนจักรวาลมาเวลแน่เลย
ขอบคุณมากครับ

หญิงสาวปริศนาเอาตัวริวไปทำอะไร

อย่าบอกว่าพลอยวิ่งมาเหนื่อยเลยหิวแวะเข้าเซเว่นซื้อซาลาเปามากินอีกนะ 555555555555

เป็นตอนที่ซึ้งมากๆเลยครับ แอบลุ้นอยู่ว่าเมื่อไหร่ริวจะได้เสียบแล้วก็ซอยน้องพลอยเสียที

อ่านตอนนี้แล้วคันเลย หวานมาก มดกัดเต็มเลย

สงสัยเวย์เบื่องหลังอะไรบางอย่าง แต่ก็ขออย่าให้เป็นศัตรูกับริวเลย

 ทีนี้ก็คงต้องลุ้นว่าริวจะจัดการกับมารผจญอย่างไรสิน่ะ ::GiveMe:: ::GiveMe::

อบอุ่นมีความสุขมากๆอ่านไปซึ้งไป
ในที่สุดก็ได้สุขสมอารมณ์หมายกันซะที สำหรับริวกะกับรุ้งพลอยตอนนี้ถือเป็นตอนที่รุ้งพลอยมีความสุขมากๆเลย จัดไปซะ4น้ำเลย

แต่ทิ้งท้ายด้วย แม่นางการะเกดกับเวตาลแบบนี้ทำให้อยากรู้เลยว่าตอนต่อไปจะเป็นอย่างไร

ทั้งริน และริว เป็นคนที่เก็บรายละเอียด และเอาใจใส่ทุกคนได้ดีมากๆ

ชอบมาก ตรงที่จะมีเงื่อนต่อไป โดยวางโครงให้สนุกมาก อยากติดตามมาก

ขอบคุณครับ  เป็นครั้งแรกจริง ๆ ที่อ่านเวบนี้จนน้ำตาไหล

อ่านแล้วน้ำตาไหลเลย  ในที่สุดพลอยรุ้งก้มีบท  มีมุมหวานๆซึ้งๆกะบริวกะ​ เล่นเอาน้ำตาไหลตามเลย

ติดแล้วค้าบบบ หวานเกิ๊นนนนน
อยากให้ถึงตอนริวปาล์มแล้วง่า5555

โรมานสุดๆ พ่อริวของเราเก็บลายละเอียดของ
รุ้งพลอยได้หมดเลย ถ้าเราเป็นรุ้งพลอยจะให้รางวัล
พ่อริวรัวๆเลย

ทำให้น้ำตาคลอเบ้าตามไปด้วยเลย หลายตอนเลยด้วยซาบซึ้งมากตอนนี้

ปมเก่าเริ่มคลี่คลาย รุ้งพลอยได้ความสุขกลับมา
พร้อมปมใหม่ที่เข้ามา เธอเป็นใครกันหว่า

งานนี้ลุ้นหนักเลย นึกว่าจะไม่ได้ซะแล้ว
ที่ไหนได้ ล่อชุดใหญ่กันซะงั้น
ขอบคุณครับ

อบอวลไปด้วยความรักความอบอุ่นที่ทั้งสองมีให้กัน

เหมือนเล่าเรื่องราวความรักของสองคนนี้ให้มันชัดเจนยิ่งขึ้น ฟินจิกหมอนแน่นอน

ในที่สุดก็มาแล้ว ซีซั่น2 ของเรื่องโปรดจะได้รู้ซักทีว่าเวย์มีความเป็นมายังไง ขอขอบคุณคุณผู้เขียนเรื่องด้วยนะครับ ขอให้สร้างสรรค์ผลงานดีๆต่อไปให้คนอ่านนะครับ

   รู้สึกดีใจมีความสุข ที่รุ้งพลอยจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้นหลังจากที่ต้องพบกับความทุกข์รันทดมานาน ต่อไปความสุขสมหวังจะเป็นของเธอตลอดไป

...
รอคอยตอนนี้นานมาก และและตัวตนปริศนาก็ได้รับการเฉลย ผิดคาดเลยครับ

ดีใจที่ทุกคนชอบคร๊าบบบ

ในที่สุดพลอยก็มีความสุขซะที

เวย์กับริวก็ยังทะเลาะกันสนุกดีนะครับ

รุ้งพลอย ได้กลับมาบ้านแล้ว เย้ๆ นายริวจอมหื่นได้จัดหนักแน่ๆ

ประทับใจครับ เขียนได้ดี

ที่สุดเรื่องของรุ้งพลอยก็กลับมาแล้ว

แถมหื่นด้วยว่าแต่แม่ของริวไม่ใช่คนหรอ

ดีใจกับ พลอยและริวด้วย
ริว มีอะไรทำให้แปลกใจอยู่เรื่อย

ริวต้องนอนค้างนะ เนื้อเรื่องตอนนี้จะเส็รจสมบูรณ์มากๆ 55

ต่อไปนี้ชีวิตพลอยน่าจะสมหวังทั้งจากความเป็นอยู่และคนรัก ::DookDig::

ในที่สุดก็ได้เจอรุ้งพลอยแล้ว คิดถึงใจจะขาด

อ่านแล้วได้อารมณ์กลับบ้านในที่สุดของพลอบได้ดีเลย หลังจากผ่านเรื่องร้ายมามาก

ริวทำเพื่อพลอยขนาดนี้สมแล้วที่พลอยรักและรอคอยกันมาขนาดนี้

รุ่งพลอยกลับมา ริวจะทำอะไรต่อ

เรื่องของพลอยจะจบแบบใหน

เข้ามาดูพลอยโดนเปิดซิงครับ  ::DookDig:: ::DookDig:: ::DookDig::

ได้เมียเพิ่ม อีกแล้วนะนายริว

อ่านแล้วได้อารมณ์กลับบ้านในที่สุดของพลอบได้ดีเลย

ของขวัญแบบนี้ ได้ใจพลอยเต็มๆแน่ครับ

พลอยจะได้สมหวังไหมวันนี้

รอมานานครึ่งชีวิต

ผู้หญิงปริศนาคนั้นเป็นใคร?... ::Thinking:: ดีใจกับพลอยด้วย
ในที่สุดริวกับพลอยก็.... ::Oops::

แล้วนางเอกของเราก็ได้กลับบ้านซะที แล้วแบบนี้จะขอบคุณพระเอกยังไงนะ

คนตามหลังนี่ใครหว่า  ตอนนี้อ่านแล้วไม่เครียดเลยครับ รุ้งพลอยได้รับสิ่งดีๆแล้ว

สนุกมากนะ ประทับใจในความรักของริวที่มีต่อพลอยครับ ขอบคุณที่ให้รับรู้ความรู้สึกดีๆ ของความรัก ครับ....

ใครหนออ
แม่สาวคนนี้

ขอบคุณครับ

นายริว ทำขนาดนี้ หนูพลอยรักตายเลย

ดีมากเลยครับ ตอนนี้ เปิด season ใหม่ ด้วยบรรยากาศซึ้ง ก่อนจะปลดล็อคความรู้สึกหนูพลอยด้วยการกินตับ 555

เชื่อแล้ว  นายริวทำทุกอย่างเพื่อพลอยจริงๆๆๆ พลอยไม่รักนายริวก้อบ้าแล้ว

เวย์เทพมาจากไหน

ภาคต่อมาแว้วววว

ริวกะจัดการเลย

นางเอก เรา น่าจะถึงเวลา ได้มีอะไรกับพระเอกละ

ตอนนี้น่าจะเป็นความลับของเวยสินะ
น่าจะเป็นทหารเด็กฝึมือดีมาก่อนแน่ๆ


เอ้า ค้างเลยยย
ตกลงนายเวย์เป็นใครมาจากไหนหว่าาา ตคิดใจมากกก

ได้กลับบ้านแล้วนะรุ้งพลอย แต่มังกรทำไมไม่ยอมนอนนะ

และแล้วพลอยก็เป็นเมียมังกรอย่างสมบูรณ์ แล้ว 555

ริวก็พยามยามเพื่อรุ้งพลอยมาตลอดขนาดตามซื้อของทุกอย่างกลับมาคืนให้เหมือนเดิมมากที่สุด

ยิ่งอ่านยิ่งฟินนะเนี่ย

พ้นเคราะห์เสียทีรุ้งพลอย

ตอนนี้เป็นอีกตอนที่ดีมากๆๆอานแล้วน้ำตาซึมตามตัวละครกันเลยทีเดียว

ระรีบกลับไปไหนหละะ

การรอคอยทีแสนนันใด้จบลงแล้ว เหลือใว้แต่ความรักมีให้ตลอดไป

อ้างจาก: Kamol เมื่อ พฤศจิกายน 15, 2019, 07:55:14 ก่อนเที่ยง
พ้นเคราะห์เสียทีรุ้งพลอย

ซึ้งใจจนน้ำตาจะไหลเลยทีเดียว ทุกๆคนเชื่อมั่นที่จะตามพลอบกลับมาให้ได้

ซึ้มาก

บทของพลอยที่ต้องผ่านเรื่องราวมากมายมาขนาดนี้..
แค่คำบรรยายถึงห้องที่พลอยอาศัยอยู่..มันช่างหดหู่เสียเหลือเกิน..
(จนตัวเองยังไม่กล้าที่จะอ่านside storyของพลอย)
มันพาลให้นึกถึงว่า..ชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งต้องเจออะไรมามากเพียงใด..
แต่ก็ยังที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งที่พร้อมจะดูแลปกป้องอยู่เสมอ..

อ่านเเล้วซึ้งมากครับ

อ่านไปน้ำตาไหลไป ซึ้งมากๆ อารมณ์ประมาณว่า ไปทำงานต่างจังหวัดนานๆ
กลับบ้านไปหา พ่อแม่ สักที 

โลกมันโหดร้ายจริงๆ ที่ไม่ซิง

นางเอกได้กลับบ้านซะที

เอาจริงๆใช่มั้ยครับ เอาให้ร้องไห้จิงๆใช่มั้ย
ใช่แล้ว คุณชนะครับไรท์เตอร์ ผมถึงกับเสียน้ำตาครับ 😭😭😭
หลังจากเสียน้ำตาก็ใส่กันยับเลย ส่วนเจ้านางนี้ แม่ใช่มั้ยครับ

เป็นวันดีๆ ของพลอยจริงๆ

ริวและพ่อรินตามเก็บสมบัติของครอบครัวพลอยรวมทั้งคนเก่าแก่ของบ้านกลับมารอพลอย น่าตื้นตันใจจริงๆ  โชคเข้าจ้างพลอยแล้ว

สุดยอด ทุกตอนจริง ๆ ครบรส

สมหวังซะทีนะพลอย ริวก็ต้องจัดให้สมกับการรอคอยนะ

พาลุ้นทุกตอนจริงๆ 555

มีวิญญา​ณตามมาด้วย คราวนี้ถึงขั้นพูดคุยเลย

ท่านผู้แต่งสุดยอดมากๆๆ

เจิมก่อนอ่าน

เริ่ม SS2 ก็เล่นใหญ่เลยนะเนีย

อ่านต่อไม่รอแล้วนะ กำลังสนุกเลย

งืออ น่าสงสารน้องพลอยผู้หญิงคนนี้แข็งแกร่งมากสมแล้วละที่เป็นเมียนายริวได้เหมาะกันแล้ว

ต้องกลับไปอ่านside storyแหละ

โธ่ ... อุตส่าห์ลุ้นนึกว่าริวจะขึ้นบ้านใหม่กับพลอย  สุดท้ายแห้วอีกแล้วเรา

พลอยได้สมใจอยากแน่น

ความสุขของพลอย

อ่านไปยิ้มไปร้องไห้ด้วยในตอนเดียว

นายริวตอบแทนพลอยได้แบบน้ำตาจะไหลเลย

จัดนุ๋พลอยซีกทีเถอะ

เป็นตอนที่อ่านแล้วซึ้งจริง ๆ เป็นตอนที่ทำให้รู้สึกว่ามีบุญคุณ​ต้องทดแทนและริวก็ทำได้ ส่วนอีกเรื่องคือความผูกพัน​เจ้านายดีย่อมมีลูกน้องที่ภักดีเสมอ

ริวนี้ผู้ชายในฝันของผู้หญิงหลาย ๆ คนเลย เสียอย่างเดียวมีผู้หญิงต้องรับผิดชอบมากหน่อย
ได้กันซะที รออยู่นานเหมือนกัน ฉากเลิฟซีนไรด์เขียนได้ตรึงใจมาก ๆ  ขอบคุณครับ

ดีมากเลย

เดาไม่ถูกเลยใครที่คอยตามริวเนี่ย

รุ้งพลอยมาสักที

น้ำตาไหลเลยผม

ตามให้ทักนะ เหมือนได้ปลดปล่อย หมดเวรหมดกรรมแล้ว เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดี เยี่ยม

เริ่มต้นใหม่กับชีวิตที่ดีขึ้นและบ้านหลังเดิมนะพลอย

เป็นผู้หญิงคนไหนจะไม่รักละเนี่ย ทำให้ซะขนาดนี้

ชอบมากครับสนุก

รอให้มังกรเข้าถ้ำพลอยอยู่นะครับ

ในที่สุดพลอยก็ได้รับรู้รสชาติ

ความรักนี่มันดีจัง ไม่ใช่แค่sexอย่างเดียว.

แอบ​ชอบ​ฉาก​ใน​วัด​นะ​ครับ​ที่​ใส่​รายละเอียด​ใน​เรื่อง​การ​ไม่​จับ​มือ​เดิน​จูงมือ​ใน​วัด​ไม่​ทำอะไร​ที่​ไม่​เหมาะ​สม​ แล้ว​น้อง​พลอย​วิ่ง​ตาม​นาย​ริว​มา​จน​ถึง​หน้า​เซเว่น จะ​ปลอดภัย​ไหม​ครับ​ คิด​ถึง​หอ​น้อง​พลอย​ที่​ต้อง​เดิน​ผ่าน​ที่​ก่อสร้าง​ ก็​ดู​ไม่​ปลอดภัย​แล้ว​นะ​ครับ​ ย้าย​ไป​อยู่​ที่​ๆ​ปลอดภัย​เถอะ​ครับ​ หลังจาก​ที่​ได้​อ่าน​ตอนที่​ซ่อน​แล้ว​ ตอนแรก​แอบ​หลอน​นะครับ​ว่า​จะ​เป็น​ฝัน​ไป​แบบ​ตอน​พี่​อั้มรึเปล่า​ แต่​ใน​ที่​สุด​น้อง​พลอย​ก็​เต็ม​ใจ​ และ​ก็​ไม่​หวาดกลัว​แล้ว​ แต่​แอบ​เป็น​ห่วง​จาก​ที่​ได้​อ่าน​ side​ story​ ของ​น้อง​พลอย​ ว่า​คน​เลว​ๆอย่าง​นาย​เอ็ม​กับ​เพื่อน​จะ​เข้า​มา​สร้าง​ปัญหา​ให้​น้อง​พลอย​อีก​รึเปล่า​ ไม่​อยาก​ให้​น้อง​พลอย​ต้อง​เจอ​กับ​เรื่อง​เลว​ร้าย​อีก​เลย​ครับ​ และ​ก็​มี​เรื่อง​น่า​สนใจ​เพิ่ม​ขึ้น​เลย​ครับ​ว่า​แม่​ของ​นาย​ริว​คือ​ใคร​ เป็น​วิญญาณ?  และ​ก็​คำสาปของ​คุณ​ตา​(เดา​จาก​แม่​ของ​ริว​บอกว่า​ทั้ง​ๆ​ที่​ริว​เป็น​หลาน​แท้​ๆ)​คือ​อะไร​ และ​ก็​หน้าที่​ จะ​ต้อง​ทำอะไร​

รีบๆมาเถอะท่าน รออ่านของท่านอยู่ มาไวๆ.

ไม่น่ารอด คืนนี้ หงส์ร่อนมังกรผยอง ทั้งคืน

พลอยได้กลับมาเป็นคุณหนูรุ้งพลอย

อ่านตอนนี้แลเวบอกตรงน้ำตาไหลเลย สงส่รพลอย

มีโอกาสต้องกลับไปอ่าน side story ของพลอยสักหน่อย ตอนนี้อ่านแล้วทั้งเศร้าและดีใจกับพลอยมาก

ริวกับพลอย ความสัมพันธ์ถือว่าคืบหน้าไปไกลมาก  อยู่แค่ว่าพลอยจะพร้อมใจเมื่อไหร่แค่นั้น

หนูรุ้งพลอยเริ่มจะมีความสุขแล้ว

โอ้ โรแมนติคทั้งตอนเลยซึ้งงง

ตอนนี้เรียกน้ำตาจริงๆ

สิ่งที่รินและริวกะทำให้บ้านพลอย ทำให้รู้สึกถึงความจริงใจของครอบครัวนี้เลย อ่านแล้วน้ำตาไหลตามเลยครับ

ได้ทุกๆอย่างคืนกลับมาแล้วสินะรุ้งพลอย

 ::WooWoo:: งื้อดีใจแทนนุ้งพลอยด้วย

หวานทั้งตอน

ลุงรินกับริวนี่ ทำเพื่อพลอยไว้มากจริงๆ แบบนี้พลอยคงต้องตามไปตอบแทนริวแล้วละสิ เนื้อเรื่องสนุกมากครับ

ในที่สุดพลอยก็ได้สิ่งมี่ควรจะได้กลับคืนมาแล้วนะ

โห ฟินๆไปเลยตอนนี้ ในที่สุดพลอยก็เสร็จริวแล้ววว นัวๆเลย

เข้า ss2แล้ว ชอบเนื้อเรื่องมากครับ
พระเอก โครตจะพระเจ้า 555

วิญญานที่ตามริว น่าจะเป็นท่านแม่ของริวรึป่าว.    คิดถึงพี่อั้มจัง

วิญญาณสาวคนนั้นเป็นใครกัน

หวานจัดๆ

ตอนนี้อบอุ่นมากเลยนะ อ่านแล้วสัมผัสถึงความดีใจของพลอยได้เต็มที่เลย ริวสุดยอดจริง ๆ พ่อนายก็สุดยอดเหมือนกัน

โอ้ไปไกลมากๆเรื่องนี้ ชอบๆ

แหม่นายมังกร จะกลับไปนอนที่คอนโดทำไมมิทราย ก้อนอนกับหนูพลอยที่บ้านนี่แหละ นอนห้องเดียวกันไปเลย

รุ้งพลอย ได้กลับมาบ้านแล้ว

มีความสุข จัง ตอนนี้เริ่มต้นให้ดีมากๆ ครับผม

น่าติดตาม

ในที่สุดพลอยก็ได้กลับมาบ้านเดิม
แต่จะมีเรื่องร้ายๆอีกมั๊ยนะ
อย่าให้มีเลย

อ่านแล้วขนลุกเลยครับ ดีใจกับพลอยย

ริวเรียกเวย์ทำไม....

ตอนนี้ กับพลอย ดูอบอุนอ่อนโอน แต่พอได้เริ่มแล้ว ดุเดือดมาก

แม่ริวมาแน่เลนอิอิช่วยอยู่ข้างริว

มรสุมชีวิตผ่านไปสิ่งดีๆก็ตามมา ริวอาจจะรักพลอยจริงหรือว่าแค่สำนึกผิด..แต่สิ่งๆหนึ่งที่เกิดขึ้นก็คือ รอยยิ้มและความสุขของผู้หญิงชือพลอย

ฉากอวยพระเอกทำซึ้งกะ 1 ในนางเอก ปรบมือให้เลยครับ

เหม็นกลิ่นความรักจริงๆ

 ::HeyHey::บ๊ะแล้ว​บ๊ะแล้ว​ มีลุ้นๆครับตอนนี้

บ้านใหญ่เกิน ก็งี้แหละ วิ่งซะหอบเลย

เย้ ในที่สุดพลอยก็ได้กลับบ้านแล้ว ชอบแกล้งพลอย

ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอนะครับน้องพลอยแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง นายริวจะไม่ยอมให้ใครมารังแกน้องอีกแล้ว

มาด้านพลอยบ้าง แต่อย่าลืมมิไรนะ สัญญาไว้แล้ว

ตอนนี้บทรักเต็มอิ่มมาก เห็นภาพ แถมตอนจบมีขยายปมแม่ริวนิดหน่อย ลุ้นต่อไปเลยว่าเรื่องจะไปอย่างไร

ดีใจกับรุ้งพลอยด้วยนะ ว่าร่างปริศนานั้นใครกันหว่า

แม่ของริวเป็นใครนะ ไม่ธรรมดาแน่ๆ

อดีตเรย์คือใคร น่าติดตามตามจริงๆ

แม่ของนายน้อยตามมารับลูกสะใภ้แน่ๆ เลย คืนนี้จัดหนักแน่ๆ พ่อริวกะ

-------------------------------------

นั่นไง แม่มาจริงๆด้วย แม่นายการะเกด ขอพี่หมื่นมาแน่ๆ เลย

ใครอีกละนี่

คงใกล้ถึงเวลาของริวกับพลอยละสินะ

ในที่สุดก็ถึงตาน้องพลอยซะที

กว่าจะอ่านจบบ่อน้ำตาแทบแตก

ในที่สุด พลอยก็ได้กลับมาอยู่ที่บ้านของตัวเองซักที และผู้หญิงที่เดินตามริวละเป็นใคร การะเกดแม่ของริวหรือเปล่านะ

สุขสมหวังแล้วนะพลอยเหลือแต่ริวยังไม่สมหวังอิอิ

อ่านไปแล้วก็น้ำตาซึมเลย  กับสิ่งที่ริวทำให้พลอย....
ฟินนน...อิ่มเอิบ....จุกคอเลย

ของๆคนดีย่อมกลับมาสู่คนดีแม้ว่าจะนานเท่าใด อ่านจบแล้วรู้สึกอบอุ่น

ในที่สุดสายรุ้งก็ได้กลับบ้าน อบอุ่นใจ ::Shy:: ขอบคุณที่แบ่งปันครับ ::Thankyou::

ริวใจร้ายไม่ลาพลอยเลย

การะเกดในเรื่อง บุบเพสันนิวาสป่าวเนี่ย

นั่นไง ตัวละครลับออกมาอีกตัวละ

พลอยได้กลับมาอยู่บ้านตัวเองหลังจากที่สูญเสียไป เป็นที่น่าประทับใจมากครับ น้ำตาจะไหลเลย

ได้พ่อผัวกับผัวแบบนี้สบายเลย  แต่จะรับเรื่องเมียหลายคนของริวได้หรือเปล่านี้สิ

ว้าว มีผีสาวคอยติดตามด้วย รึนางฟ้า

หลังจากบู๊เลือดม่วมตัวมาพอตอนนี้น้ำตาแตกซะงั้นไม่ใช่แค่ตัวละครนะคนอ่านก็ไหลตามไปด้วยย

ได้กลับบ้านแล้วครับ

ภูมิหลังของนายเวย์น่าสนใจ

ซึ้งงมากกกกก

ตอนนี้ดูเศร้าจัด ดีใจกับพลอย

ริวนี่พ่อบุญทุ่มจริงๆ เริ่มชอบเรื่องนี้เหมือนร้านเกะแล้วซิ

ริวไม่ยอมพาน้องพลอยเข้าไปอาบน้ำก่อนนอนนะ บกพร่องต่อหน้าที่นะนอนก่อนไดไงนี่

ได้กลับมอยู่บ้านสักทีนะพลอย ส่วนเนื้อหาก็มีประเด็นอื่นน่าติดตามมากขึ้น

สมควรแล้ว เนื้อเรื่องในตอนนี้ สมควรแล้วที่พลอยควรได้รับ
น้ำตาไหลอีกแล้ว

 ::DookDig:: ::Confident:: ::Confident:: ::Confident:: ::Confident:: ::Confident:: ::Confident::

สาวปริศนาเป็นใครหนอ ไม่มีเค้าเลยว่าจะเป็นใคร
สาวพลอยจะได้เป็นสาสก็วันนี่แหละฮ่า ลุ้นครับๆ

ต้องขึ้นบ้านใหม่ซักดอกก่อนสินะ

รู้สึกดีจังกับสิงที่รินและริวทำให้พลอยตลอดเวลาหลายสิบปีที่พลอยต้องลำบากและได้กลับมาบ้านของตัวเองอีกครั้งได้เจอคนเก่า ๆ ได้ความทรงจำที่มีความสุขกลับมาว่าแต่วิญญาณสาวปริศนานั่นใครกันแม่ริวใช่ไหมไรท์

ผู้หญิงคนนั้นคือใครหว่า

วิญาณ ข้ามภพมาเลยแหะ

รุ้งพลอยก็ได้กลับบ้านตามที่รินและริวได้สัญญาไว้ที่สำคัญคือทุกอย่างยังเหมือนเดิมแม้กระทั่งคนเก่าๆ ริวกลับเพราะต้องการให้พลอยได้ซึมซับความหลังอย่างมีความสุขสินะ

มีใครตามตุ้มครองริวด้วยอ่ะ

คิดว่าคุณแม่ของริวที่เสียไปแล้ว คอยมาคุ้มครองริว คอยมารักษาแผลให้ริวแน่เลย

อ่านไปน้ำตาคลอไป ดีนะที่นั่งอ่านคนเดียว
ครึ่งแรกอ่านไปน้ำตาคลอไปครึ่งหลังอ่านไปน้ำ...คลอไป

ฟ้าหลังฝนงดงามเสมอพลอยเอ้ย

มุ้งมิ้งล่ะมั้งตอนนี้

นึกว่าจะแค่นายริวคนเดียว

แหน่ะ รืวกะเองก็ใชย่อยเลยนะครับ เล่นเอาอึ้งกันเลยที่นานะกลับเป็นแฟนเก่าของรืวกะซะงั้น

รุ้งพลอยจัดเต็มมากขอรับ แต่เจ้านางพูดเองว่าพลอยคือ1ในสะใภ้งี้แสดงว่าริวกะคือมีเมียเป็นตัวเป็นตนอีกหลายคนแน่ๆ

อ่านไปน้ำตาก็จะไหลไปชีวิตของพลอยนี่สุดจริงๆ

 ::Hmmm::่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่่ยก2 เริ่มได้

อ้างจาก: Monotone_Memory เมื่อ มิถุนายน 24, 2019, 05:42:57 หลังเที่ยง
สวัวดีคร๊าบบ !!!

Season 2 มาแล้ว ดีเลย์ไปชั่วโมงกว่าๆ หวังว่าทุกท่านจะให้อภัยครับ ตามจริงจะรอให้ถึง 20 หน้าแหละ แต่ว่าจากฐานสถิติแล้ว + กับคนที่ชอบแนวเนื้อเรื่องที่ผมเขียน ยังไม่มาก กว่าจะ 20 หน้าคงอีกหลายเดือน  เลยตัดสินใจลงเลยดีกว่าแล้วค่อยสะสมฐานแฟนนักอ่านไปเรื่อยๆ แน่นอนว่าตอนนี้มีการซ่อนข้อความต้องคอมเมนต์ก่อนนะครับ มีกติกาเล็กๆน้อย


1. คอมเมนต์อะไรก็ได้เพื่อขออ่าน

2. หลังจากที่เนื้อเรื่องทั้งหมด มีความคิดเห็นอย่างไรกันบ้างครับ



ปล. ตอนที่ 7 ของคิราระเสร็จแล้ว เหลือทำภาพเคลื่อนไหว

ปล.2 ผมจะรันตัวเลขตอนไปเรื่อยๆนะครับ จะๆม่ขึ้นตังเลขใหม่  เช่น Ss1 ตอนที่ 16  ก็จะต่อ Ss2 ตอนที่ 17 เลย


ปล.3 เนื้อเรื่องมี 2 reply ครับ


ปล.4  ถ้าReader ท่านใดอยากอิน กับความรู้สึกในตอนนี้ ผมขอแนะนำให้อ่าน Side story  ของรุุ้งพลอยครับ Link  อยู่ Reply 3   แล้วคุณอาจยิิ้มอย่างมีความสุขแน่นอน หรือ ไม่ก็เสียน้ำตาให้ความพยายามของพลอย ก็เป็นได้



••••••

ความเดิมตอนที่แล้ว

เอิ่ม รบกวนอ่านย่อนหลังตามนี้ครับ


>>ตอนที่ 16 คลิ๊ก !!!<< (https://xonly8.com/index.php?topic=216660.0)



•••••••••

ตอนที่ 17  :  มังกรกับสายรุ้ง





ปั้ง !!! ตู้มม !!!


[ จอร์ช ]  :  กัปตันครับ พวกเราแย่แล้วครับ พวกมันตีขนาบข้างพวกเราแล้ว



[ กัปตัน ]  :  โถ่เว้ย !!! กำลังเสริมอยู่ไหน ทำไมไม่มาตามที่วางแผนไว้



[ ฟิลิปป์ ]   : R P G !!!


ตู้ม !!!    อ๊ากกกกก


[ จอร์ช ]  :  อ่อกกก กะ กะ กัป...


[ กัปตัน ]  :  จอร์ช ฟิลิปป์  แม่งเอ๊ย  อย่าอยู่เลย พวกมึงงง !!!


ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ


• • • • • • • • • •


ตรืดดดดดดด  ตรืดดดดดดด


[ เวย์ ]  :  งืออ โหลใครวะ


[ ริว ]  :  พ่องมั้ง ทำห่าไรอยู่


[ เวย์ ]  :  ทำไมพ่อกูเสียงหนุ่มจังวะ  มีไรครับพ่อ ค้วย !!! โทรมามีอะไรไอ้มังกร กูจะนอน


[ ริว ]  :  กูมีเรื่องจะถาม


[ เวย์ ]  :  ค่อยถามเหอะไอ้มังกร ให้กูนอนก่อน แค่นี้แหละ


[ ริว ]  :  เออๆ โทรกลับมาด้วยไอ้เวน

ตรื๊ดดดดดด  ตรื้ดดดดดด


[ เวย์ ]  :  เห้ย ไอ้มังกรเมื่อคืน พลอย~  อ้าวไอ้นี่ บอกวางก็วางไวจริง  นอนต่อก็ได้วะ


•••••••


ผ่านมา 1 วันหลังจากที่มีเรื่องกับพวกบอดี้การ์ด ริวนั้นสงสัยอย่างมาก ว่าทำไมเวย์นั้นถึงได้มีฝีมือฉกาจฉกรรจ์แบบนั้น ทั้งการใช้อาวุธ การโจมตีที่ดิบเถื่อน มันเหมือนยุทธวิธีของทหาร คราฟมาก้าผสมซิสเตม่าเลย แต่เมื่อไอ้เพื่อนเวนบอกอยากนอนก็ปล่อยมันก่อนละกัน


ตรื๊ดดดด


[ คิราระ ]  :  ฮัลโหลเจ้าค่ะ


[ ริว ]  :  ฮัลโหลเจ้าค่ะ ทำอะไรอยู่เจ้าคะ


[ คิราระ ]  :  เง้อออ นายน้อยแกล้งบ่าวเหรอเจ้าคะ มีอะไรรึเปล่าเจ้าคะ โทรมาแต่เช้าเลย


[ ริว ]  :  ชั้นคิดถึงเธอ ชั้นอยากคุยด้วย




วาจาติดคริติคอลสิ่ครับ เมดสาวผู้น่ารักเจอเจ้านายหยอดแบบนี้ เธอถึงกับนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวโชคดีที่อั้มกับมิไร นั่งอยู่ห้องข้างๆ ไม่งั้นคงมีอิจฉากันแล้วล่ะ


[ คิราระ ]  :  บ่าวก็คิดถึ~


[ ริว ]  :  แอ้ พูดใหม่


[ คิราระ ]  :  ชั้นก็คิดถึงริวกะ  เง้ออ ไหนบอกว่าอยู่สองคนถึงค่อยให้เรียกชื่อไง นายน้อยขี้แกล้ง


[ ริว ]  :  5555 ชั้นอยากได้ยินเธอเรียกชื่อชั้น ยิ่งเวลาที่เรา..... อืมมมมม


คิราระรู้ได้ทันทีว่าริวกะหมายความว่าไง เธอถึงกับควันออกหัวเพราะความเขินเลยตอนนี้ แต่ทันใดนั้นรินก็ได้เรียกคิราระให้ไปยังห้องข้างๆ


[ คิราระ ]  :  นายน้อยเจ้าคะ บ่าวต้องไปก่อนนะคะ นายท่านตามตัวแล้ว


[ ริว ]  :  อื้ออ


คิราระวางสายไปพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า เธอรู้สึกดีจริงๆที่ชายคนนี้รักเธอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ส่วนริวนั้นพอวางสายแล้ว ก็แต่งตัวลวกๆลงมาข้างล่างทันทีเพื่อหาข้าวกิน เด็กหนุ่มอายุ 20 รูปหล่อ พ่อก็โคตรรวยเดินเลี้ยวซ้ายเพื่อไปกินข้าวและร้านนั้นก็คือ ข้าวแกงและอาหารตามสั่งของป้าเพ็ญ ริวชอบกินข้าวแกงร้านนี้มากก มันทั้งอร่อย ทั้งสด อีกทั้งคุณค่าทางโภชนาการนั้นก็ครบถ้วน ( บางเมนู )


[ ริว ]  :  ป้าครับขอผัดกระเพราหมูเผ็ดๆนะครับ แล้วก็แกงส้มผักรวม เหมือนเดิม


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ได้เลยลูก ไม่ใส่ปลาเหมือนเดิมนะ


[ ริว ]  :  แม่นแล้วครับป้า


ร้านนี่เรียกว่ารู้ใจริวจริงๆ อะไรที่ริวกินไม่ได้ป้าจะรู้หมด ก็ลูกค้าประจำนี่นา คงเพราะตอนนี้ยังเช้าลูกค้าจึงยังไม่เข้ามากนัก ทำให้ป้ามีเวลาคุยกับริวได้บ้าง


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ป้าว่าจะถามหลายครั้งแล้วริว  ริวกินง่าย กินได้แทบทุกอย่าง ทำไมเนื้อปลาริวกินไม่ได้ล่ะลูก


[ ริว ]  :  แค่ปลาของไทยน่ะครับป้า บอกไม่ถูกแต่ผมรู้สึกไม่อยากกินเลย  แต่ปลาญี่ปุ่นผมกินได้นะ


ริวก็พูดคุยกับป้าไปเรื่อยๆ ส่วนป้าก็ทำอาหารตามที่ริวขอ ทันที แต่ว่า... ทันใดนั้นก็มีมีใครบางคนเดิน ด้อมๆมองๆ แถวนั้นและป้าก็เห็นพอดี


[ ป้าเพ็ญ ]  :  เอ... แม่หนูคนนั้นใครนะไม่คุ้นหน้าเลย หลงทางมาเหรอเนี่ย  หน้าตาสะสวยเชียว



[ ริว ]  :  พรวด !!!



ริวหันมองตามที่ป้าพูดก็ถึงกับสำลักทันที เพราะเธอคนนั้นคือ รุ้งพลอยยอดดวงใจอีกคนของเขา แล้วพลอยมาทำอะไรแถวนี้ ริวลุกพรวดไปเดินไปทางพลอยทันที และดูเหมือนว่าพลอยก็ตกใจมากๆ



[ ริว ]  :  พลอยมาได้ไงเนี่ย มาหาใคร นัดใครไว้


[ พลอย ]  :  บ้าา มาหาริวนั่นแหละ


[ ริว ]  :  หะ หาาา   มาหาริว  มาหาริวทำไม แล้วมาถูกได้ไง



พลอยหน้าจ๋อยทันที พอริวถามว่ามาทำไม เหตุเพราะเธอตั้งใจจะมาหาเขาจริงๆ เมื่อคืนนั้นหลังจากป้าเข้านอนแล้ว พลอยก็โทรหาริวแต่ไม่มีคนรับไลน์ก็ไม่ตอบ พลอยจึงตัดสินใจโทรหาเวย์ และก็ได้ความว่าวันนี้พึ่งมีเรื่องนิดหน่อย ริวคงจะเพลียหลับไปแล้ว เพราะอาละวาดซะยับเลย พลอยนั้นพอได้ยินก็ห่วงขึ้นมาจับใจเพราะพลอยเห็นมากับตาว่าริวนั้นชอบทำอะไรโดยไม่สนใจตัวเองเลย


อีกทั้งยังอยู่คนเดียวที่คอนโดด้วย เพราะทุกคนไปเชียงใหม่หมด  มันจึงเกิดเป็นความห่วงขึ้นมาพลอยจึงสอบถามเส้นทางมายังคอนโดฯของริวจากเวย์ และพอวันนี้เธอจึงมาหาเขาแต่เช้าโดยที่หวังว่าจะได้มาดูแลเขานั่นเอง


[ พลอย ]  :  พลอยขอโทษ ( หน้าจ๋อย )


พอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ริวถึงกับอุทานในใจ โห่หลี่ ชิท ชิบหายแล้วไง ยังไม่ทันถามอะไรก็โวยวายไปก่อนแล้ว


[ ริว ]  :  ริวขอโทษนะพลอย ริวไม่คิดว่าพลอยจะมาหาริว นึกว่านัดใครไว้ ก็คนมันหึงนี่ ( ทำหน้าจ๋อยๆ )


พลอยได้ยินดังนั้นก็ถึงกับยิ้มออกเลย นี่ริวหึงเธอจริงๆเหรอ ถึงจะฟังแล้วไม่ค่อยพอใจในตอนแรก ที่ถามว่านัดใครไว้ แต่พลอยก็คิดในแง่บวกว่า เพราะไม่เจอกันมาสิบปี ริวอาจจะคิดว่าพลอยนั้นมีคนที่คุยด้วยแล้วก็ได้ แต่พลอยนั้นก็ไม่มีใครและริวก็ไม่ได้ผิดอะไรมากนัก เธอจึงไม่คิดใจอะไร


[ พลอย ]  :  ตั้งใจมาหาริวค่ะ แล้วที่มาก็ไม่ได้นัดใครค่ะ โดนจองตัวเป็นลูกสะใภ้ไว้แล้ว จะให้ไปหาใครล่ะ


อ่ะหือ ริวนี่ฟังแล้วแทบลอยเลย พลอยที่เงียบๆหงิมๆ กลับพูดแบบนี้ อ่ะเฮ้ออ น่ารักเกินไปแล้ว


[ ริว ]  :  พลอยกินอะไรหรือยัง


[ พลอย ]  :  ยังเลย กะว่าจะมาทำอะไรให้กิน


[ ริว ]  :  มากินข้าวกันก่อน ริวพึ่งสั่งข้าวไปเอง


[ พลอย ]  :  หือ  อื้อๆ ค่ะ


ริวจับมือพลอยและพาเดินมายังร้านข้าวป้าเพ็ญ พลอยก็เขินเลยล่ะ เพราะพึ่งจะเคยโดนจับมือและเดินไปด้วยกันแบบนี้ครั้งแรกเลย


[ ป้าเพ็ญ ]  :  โอ้โห ริว  พาสาวๆมาร้านป้าคนแรกก็สวยขนาดนี้เลยนะ แฟนเหรอ


[ ริว ]  :  ( มองหน้าพลอยแปปนึง และหันมาหาป้า )  อ่ะ แหะๆ ไม่รู้ว่าเขาอนุญาตให้เรียกยังครับ แต่คนนี้แหละครับคนพิเศษของผม


[ พลอย ]  :  ง่าาา ริววว


พลอยถึงกับสะดุ้งเลยที่ริวพูดแบบนั้น ริวไม่พูดครับแฟนผม เพราะเขาอยากเว้นช่องว่างให้พลอยรู้สึกอิสระและไม่โดนบังคับ แต่การที่พูดไปว่าคนพิเศษของผม นั่นก็แสดงว่าริวจริงใจที่จะแสดงความรู้สึกของตนจริงๆ


ป้าเพ็ญก็ยิ้มๆเหมือนคนที่ผ่านโลกมาเยอะ ป้าสังเกตอาการพลอยที่ยิ้มไม่หยุดนั่นก็แสดงว่า พลอยยอมรับแหละว่าริวก็เป็นคนพิเศษเช่นกัน


[ ป้าเพ็ญ ]  :  กินอะไรดีลูกสาว


[ พลอย ]  :  หนูขอ ข้าวผัดสัปปะรดใส่หมูหยองค่ะ


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ได้เลยจัดให้ นั่งคุยกันไปก่อนนะ


ป้าพูดเป็นนัยๆว่า ตามสบายนะทั้งคู่ พลอยและริวก็ยิ้มอย่างรู้กันจากนั้นทั้งคู่ก็นั่งคุยกันในหลายๆเรื่อง ริวโดนพลอยดุเรื่องที่ไปหวดกับบอกี้การ์ด ส่วนริวนั้นก็ออกอาการพ่อบ้านใจกล้าทันที พออาหารของทั้งคู่เสร็จ บทสนทนาก็จบลงทันที เพราะกลิ่นของอาหารมันยั่งยวนจริงๆ ทั้งคู่ทานกันอย่างเอร็ดอร่อยโดยที่ริวก็ตักแกงส้มให้พลอยเช่นกัน


พลอยก็ยิ้มเลยสิ่ครับ เพราะว่าข้าวผัดสัปปะรดใส่หมูหยองมันค่อนข้างแห้ง พอได้น้ำแกงมานี่เพอร์เฟคเลย รสชาติไม่ตัดกันแถมยังส่งเสริมกันอีก ทั้งคู่พูดคุยกันนิดๆหน่อยๆ เพราะใช้เวลากับการกินเยอะ จนผ่านไปเกือบ 30 นาที อาหารเรียกว่าเกลี้ยงจานเลย ป้าเพ็ญคนปรุงอาการก็ยิ้มสิ่แบบนี้ของที่ตนเองลงมือทำ เป็นที่ชื่นชอบแบบนี้


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ข้าวผัดกระเพรา 40  แกงส้มผักรวม 50 ข้าวผัดสัปปะรด 60   เป็น 150 บาทจ้ะ


[ พลอย ]  :  ถูกจังเลยค่ะป้า แถมอร่อยด้วย


[ ป้าเพ็ญ ]  :  ขอบใจจ้ะ หนู


[ ริว ]  :  นี่ครับป้า เหมือนเดิมนะเข้าบัญชี  อ๊ะๆ พลอยหยุดเลยริวจ่ายเอง ( พลอยทำท่าจะหยอยเงินจ่าย )


ริวนั้นเบรคพลอยทันที เพราะพลอยนั้นเตรียมจะจ่าย พลอยจึงหน้ามุ่ยเลยที่ริวรู้ทัน ริวยื่นแบงค์ 500 ให้ป้าทันทีซึ่งป้าก็ยังไม่ได้ทอนเงิน แต่ริวนั้นลุกขึ้นเลยแถมยังเดินออกจากร้านอีก


[ พลอย ]  :  ริว ๆ  ไม่รอเงินทอนเหรอแล้วอะไรคือ เข้าบัญชีเหรอ


[ ริว ]  :  เหมือนจ่ายล่วงหน้าไง บางทีริวลืมหยิบเป๋าตังส์ลงมา ก็จะได้สั่งกินได้เลย ถึงจะรู้จักกันแต่อาหารทุกจานก็มีต้นทุนเลยไม่อยากค้างค่าข้าว อีกอย่างเช้าๆแบบนี้ ป้าคงไม่ค่อยมีแบงค์ย่อยทอน เลยฝากไว้กับป้านั่นแหละ


[ พลอย ]  :  อ๋อ อื้อค่ะ ฮี่ๆ


[ ริว ]  :  จะขึ้นไปห้องริวมั้ย


[ พลอย ]  :  ก็ตั้งใจมาหาริวนี่คะ


ริวนี่ยิ้มเลยครับแบบนี้ อย่างน้อยพลอยก็เปิดใจมากขึ้น และไว้ใจเขายอมขึ้นไปที่ห้องด้วย แต่พอเลี้ยวมาเห็นคอนโดเท่านั้นแหละ พลอยหัวใจจะวาย เพราะโครงการนี้เป็นโครงการที่เธอรู้จักดี ราคามันแพงมาก แต่ก็สะดวกสบาย และ ปลอดภัยมากเช่นกัน และพอยิ่งขึ้นที่ชั้น 5 ซึ่งทั้งหมดถูกรินซื้อเหมาไว้ทั้งหมดนั้น พลอยก็ยิ่งแทบจะเป็นลมไปกันใหญ่เพราะเท่ากับเหมาทั้งชั้นเลยสิ่ แต่ริวก็อธิบายไว้ว่า


เพราะต้องอยู่ด้วยกันกับพี่อั้มและคิราระ พ่อจึงอยากให้การพักผ่อนนั้นสบายเหมือนอยู่ที่บ้านอีกทั้ง บางครั้ง พ่อกับพี่มิไรจะมาพักด้วย การเหมาทั้งชั้นจึงเป็นทางออก ริวยังบอกว่า บางห้องก็ต้องปรับปรุงตกแต่งเพิ่ม โดยเฉพาะห้องสุดท้ายนู้นต้องเสริมกำแพงและตัวดูดซับเสียงไว้ เพราะนั่นคือห้องที่เขากับคิราระใช้ฝึกการต่อสู้และออกกำลังกายด้วยกัน อีกทั้งห้องส่วนกลางจะมีจอโปรเจคเตอร์ไว้สำหรับให้พ่อนั่งคุยงานได้อย่างสะดวก



อีกทั้งชั้นดาดฟ้ายังมีโดมส่วนตัวของพี่อั้มเพื่อให้เก็บรักษาและปลูกสมุนไพรต่างไว้ พลอยฟังริวพูดก็ยิ่งเพลิน ทุกๆอย่างถูกจัดสันปันส่วนได้ดีจริงๆ จะว่าไปริวก็สังเกตว่าพลอยนั้นไม่มีอาการเกร็งๆเหมือนตอนห้องทำงานของเขาที่ผับเลย แต่เขาเองก็ดีใจเพราะนั่นหมายความว่าพลอยเชื่อใจเขาแล้ว


[ พลอย ]  :  แล้วห้องของริวล่ะ


[ ริว ]  :  เอิ่ม.... ( ทำหน้าล่อกแล่ก )


[ พลอย ]  :  ปิดบังอะไรบอกว่าเลยนะ แอบซ่อนสาวๆไว้เปล่า


[ ริว ]  :  เปล่าๆๆ ไม่มี ( มองไปที่พลอย ซึ่งกำลังจ้องหน้าเขม็ง ) อื้อ ก็ได้ๆ


พลอยยิ้มออกมาทันทีที่ริวจะพาไปดู เธอยิ้มได้น่ารักมากๆ ริวจึงพาพลอยเดินไปตามทาง ดูเหมือนว่า ทุกๆห้องจะถูกเชื่อมต่อกันด้วยประตู พลอยคิดในใจว่าถ้าเดินเองต้องหลงแน่ๆ วูบบบบบบ ในขณะที่ริวจะพาพลอยเดินไปต่อนั้น พลอยกลับรู้สึกถึงความสงบ ความสงบราวกับอยู่กลางป่าใหญ่ ตรงหน้านั้นเป็นโซนที่ถูกตกแต่งต่างออกไปมากๆ ข้างหน้านั้นเป็นโซนที่ถูกประดับด้วยของตกแต่งแบบญี่ปุ่น 100% ทั้งโคมไฟไม้ และ หญ้าชนิดต่างๆ



[ พลอย ]  :  เง้อออ ทำแบบนี้บนคอนโด ได้ด้วยเหรอ


[ ริวกะ ]  :  ก็นี่แหละ พ่อถึงต้องเหมาทั้งชั้นไง



พลอยถามริวด้วยความตื่นเต้นราวกับเด็กที่พบของแปลกใหม่ก็ไม่มีผิด เพียงแค่เข้ามาในห้องใหญ่ห้องนี้ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป มีการจัดทางเดินแบบสะพานไม้เล็กๆ โคมไฟไม้ไผ่ ม้านั่งที่ดูสวยงาม และพอยิ่งเดินเข้าไปก็ยิ่งสวยงามเข้าไปอีกเพราะมีต้นไผ่หลายขนาดถูกจัดเรียงอย่างสวยงามราวกับอยู่เป็นสวนเลย ยิ่งเห็นพลอยยิ่งหลง และพอค่อยๆเดินเข้ามาก็จะพบว่ามีประตูบานเลื่อนแบบญี่ปุ่นแท้ๆเลย พอเลื่อนเปิดเข้าไปก็พบว่า มันเป็นห้องขนาด 12 เสื่อปูด้วยเสื่อทาทามิแท้ๆ มันดูเรียบง่าย แต่สวยงาม


[ ริว ]  :  ริวติดนอนเสื่อทาทามิน่ะ เลยขอให้พ่อช่วยทำให้ ดูเชยๆ เนอะ แต่ริวก็ชอบนะ


[ พลอย ]  :  ไม่เชย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  สวยมากเลย บรรยากาศต่างจากที่เดินมาเลย ข้างนอกให้ความรู้สึกเหมือนว่าเป็นที่พักผ่อน อ่านหนังสือ ส่วนในห้องนี้มันทำให้รู้สึกว่าน่านอน มากๆเลยริว พลอยขอเข้าไปได้มั้ย


[ ริว ]  :  อื้อ ได้สิ่


พลอยถอดรองเท้าและเดินเข้ามาทันที เพียงก้าวแรกเธอก็ชอบมันเสียแล้ว และพลอยก็สังเกตเห็นชั้นหนังสือแปลกๆอยู่ พลอยจึงเดินเข้าไปดูตรงนั้นและก็พบว่ามีทั้งหนังสือ ยันต์ อาวุธนินจา หลายๆอย่างเลย แต่ที่เด่นที่สุดคงจะเป็นดาบคาตานะสีขาวเล่มนั้น


[ พลอย ]  :  เง้อออ ริวหนังสือพวกนี้คืออะไร ดูเก่ามากเลย


[ ริว ]  :  ตำราองเมียวจิน่ะ แล้วก็ยันต์พวกนี้ริวต้องหัดเขียนน่ะ


[ พลอย ]  :  หือ องเมียวจิ  ริวเป็นองเมียวจิ เหรอ


[ ริว ]  :  ไม่เชิงหรอก องเมียวจิ ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลาแล้ว จะมีก็ไม่กี่ที่ที่ยังอนุรักษ์ไว้ ริวฝึกและศึกษาองเมียวโดไว้น่ะ


พลอยดูจะปลื้มปลิ่มมากๆ พอได้ยินว่าองเมียวจิ เพราะเธอเองก็ชอบอ่านพวกเรื่องสิ่งเหนือธรรมชาติเช่นกัน ต้นเหตุก็มาจากริวนั่นแหละ เพราะตอน 10 ขวบ เขาได้ทำในสิ่งที่เหนือธรรมชาติต่อหน้าพลอยนั่นเอง


[ พลอย ]  :  งั้นริวก็ต้องเป็นหมอผี ไทยได้ด้วยน่ะสิ่ แบบว่า ท่องคาถาไรงี้


[ ริว ]  :  ริวเคยฆ่าคน  ริวเป็นไม่ได้หรอก มันผิดศีลข้อ 1 ไปแล้ว อ๊ะ


ทันทีที่ริวพูดว่าฆ่าคน พลอยก็รีบเขามากอดและเขย่งเท้าหอมแก้มริวทันทีจนเขาพูดต่อไปไม่ได้เพราะชะงักไปแล้ว


[ พลอย ]  :  ริวทำเพื่อช่วยคนทุกคนในที่นั้น ถ้าริวไม่จัดการในวันนั้น พวกมันอาจจะไปทำร้ายคนอื่นก็ได้ เพราะงั้นอย่าคิดถึงมันอีกนะคะริว



พลอยพูดเพื่อปลอบใจริวไม่ให้คิดมากและโทษตัวเองอีก ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะได้ผลทีเดียว เพราะริวนั้นถึงกับยิ้มออกมาเลย แต่เขาก็ลำบากไม่น้อยเพราะตอนนี้นมบึ้มๆของพลอยเริ่มทำให้มังกรน้อยเริ่มตื่นตัวแล้ว เขาต้องอดทนไว้ อดทนไว้  และพลอยก็ทำในสิ่งที่เธอตั้งใจจะมานั่นก็คือ



[ พลอย ]  :  ถอดเสื้อเลยริว เวย์บอกว่าโดนสวนมาหลายครั้งเลย พลอยจะดูแผลให้


[ ริว ]  :  แหะๆ ไอเวนเอ๊ย


[ พลอย ]. :  ริวว่าพลอยเหรอ โหหห


[ ริว ]  :  เปล้าจ้า เปล่าๆๆ ริวด่าไอ้เวย์มัน


ริวถอดเสื้อออกแต่โดยดี และต้องยอมรับว่า ไอ้แกรมม่านั้นหมัดมันหนักจริงๆ เพราะริวเองก็ได้รอยช้ำมาทุกจุดที่มันต่อยจริงๆ พลอยก็ดูๆไปก็บ่นริวไปแต่เธอก็ช่วยทำแผลให้และทายาให้อยู่ดี


[ พลอย ]  :  ทำไมครั้งนี้ ริวได้แผลเยอะจังเลย ตอนที่สู้กับคนสิบคนยังไม่ขนาดนี้


[ ริว ]  :  พวกมันเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพ ตอนนั้นได้ยินไม่ค่อยชัดนะ ริวได้ยินไอ้เวย์คุยกับพวกมันว่า อะไร silver knife นี่แหละ


[ พลอย ]  :  หา silver knife พลอยเคยอ่านเจอ นั่นเป็นกองกำลังทหารอิสระแถบตะวันออกกลางนี่นา


[ ริว ]  :  หาา ตะวันออกกลาง แล้วไอ้เวย์ไปรู้จักได้ไง อ๊ะ


อยู่ดีๆ พลอยก็พุ่งมากอดริวจนทั้งคู่ล้มไปพร้อมกัน พลอยกอดริวแน่นเลย ซึ่งริวก็งงนะอยู่ดีๆพลอยกอดอะไรหว่า

บช
[ พลอย ]  :  ตาริวบ้า ชอบทำอะไรเสี่ยงๆตลอดเลยนะ รู้มั้ยว่าพลอยตกใจแค่ไหน ตอนที่เวย์บอกน่ะ ถ้าริวเป็นอะไรไปพลอยจะทำยังไง


[ ริว ]  :  มันจำเป็นนะพลอย ครั้งนี้ไอ้มะกรูดมันโดนรังแก ถึงมันจะมีส่วนผิดแต่มันก็ไม่สมควรโดนแบบนั้น ถ้ามีพลังมีความสามารถพอ ริวก็อยากช่วย พลอยอย่าโกรธริวเลยนะ


พลอยก้มหน้ากอดริวอีกครั้ง ก่อนจะผงกหัวบ่งบอกว่า เข้าใจแล้ว ริวชอบนะแบบนี้ พลอยดูกล้าแสดงกับเขามากขึ้น ส่วนหนึ่งคงเพราะไว้ใจเข้านั่นแหละ ริวรู้สึกโชคดีที่วันนั้นตัดสินใจเสียบเข้าไปทีเดียวแล้วข่มใจดึงออกมา เพราะมันทำให้พลอยไว้ใจและเชื่อใจเขามากขึ้น พอพลอยคลายอ้อมกอดริวจึงจุ๊ปไปที่หน้าผากหนึ่งทีก่อนที่จะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า พอมองให้ดีๆวันนี้พลอยมาในชุดที่ส่งดาเมจใส่ริวได้มากๆ


แค่เสื้อยืดสีขาวกางเกงยีน มันก็ส่งผลกับอาการได้มาก อีกอย่างคงเพราะหน้าอกที่มันใหญ่จนดันเสื้อแทบปลิ้นนี่แหละ ขนาดว่าใส่เสื้อหลวมๆมายังนู่นเด่นขนาดนี้เลย พลอยก็ใจตุ๊บๆต่อมๆเหมือนกัน เธอปล่อยตัวกับริวมากจริงๆ แต่เพราะคำว่าพลอยเป็นของริวแล้วนะในวันนั้น รวมถึงที่เขาไม่ทำร้ายน้ำใจของเธอมากเกินไป นั่นจึงทำให้เธอเชื่อใจเขามาก แต่ริวนี่สิ่จะไม่ไหวเอา เพราะการใกล้กันทั้งกอมแก้มทั้งกอดมากเกินไป จนเขาเริ่มรู้แล้วว่าจะไม่ไหว


[ ริว ]  :  พลอย วันนี้ว่างมั้ย มีธุระไปไหนรึเปล่า


[ พลอย ]  :  ไม่ค่ะ ไม่ทันไรจะไล่กันแล้ว


[ ริว ]  :   เปล่าาาาาาาาาาา ไม่ได้ไล่


[ พลอย ]  :  ริวทำท่าแปลกๆ แต่เช้าแล้วนะ พลอยทำอะไรให้ไม่สบายใจเปล่า หรือวันนี้ริวมีธุระอะไรไปไหนเปล่า


พลอยรู้สึกได้ทันทีว่าริวทำตัวแปลกๆหรือว่าเธอมาผิดที่ผิดทางรึเปล่านะ ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่มีอะไรเลยริวนั้นพึ่งนึกได้ว่าอยากจะพาเธอไปสถานที่แห่งหนึ่งแต่ว่าอยากเซอร์ไพรส์พลอยมากกว่า แต่พลอยนั้นคิดว่าริวไม่สบายใจที่เธอมาที่นี่ ซึ่งพลอยจะคิดแบบนี้ก็ไม่แปลกเพราะ 10 ปีผ่านไปจู่ๆเธอจะโผล่มาหาริวแบบนี้ ริวคงไม่สบายใจจริงๆ  มั่บ !!! ริวกอดพลอยไว้ในอ้อมแขนทันที เขาไม่อยากให้เธอคิดมากจริงๆ



[ ริว ]  :  ริวตามหาพลอยมาเกือบ 10 ปี วันนี้ริวได้เจอพลอยแล้ว ไม่มีหรอกที่ริวจะไม่อยากอยู่กับพลอย ริวแค่ดีใจมากจนทำตัวไม่ถูกต่างหากล่ะ



[ พลอย ]  :  พลอยกลัว กลัวว่าพลอยจะเข้ามาทำให้วิถีชีวิตของริวเปลี่ยน พลอยทำตัวไม่ถูก พลอยกลัวว่าจะทำตัวน่ารำคาณ ( สีหน้ากังวล )



[ ริว ]  :  เราก็ค่อยๆปรับตัวเข้าหากันสิ่  มันไม่มีอะไรที่มันทำได้ง่ายๆหรอก แต่มันก็ไม่ได้ยากถ้าเราตั้งใจนะ ชีวิตริวก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนเลย พลอยไม่ได้เข้ามาเปลี่ยนแต่เข้ามาเติมเต็มต่างหาก  ( ยิ้มให้พลอย )


พลอยนั้นได้ฟังก็ถึงกับหัวใจเต้นรัวๆเต้นถี่ๆเลย คำพูดของริวมันเติมเต็มคำตอบในหัวใจพลอยได้เป็นอย่างดี เธอกังวลตั้งแต่วันที่ได้เจอริวว่าเธอจะทำตัวยังไงต่อไปดีแต่ตอนนี้เธอไม่กังวลอีกแล้ว แต่เธอก็รู้สึกว่ามีอะไรแข็งๆมาทิ่มโดนสะโพกของเธอ ซึ่งก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นของริว ซึ่งริวเองก็ยิ้มอย่างเขินๆเลยทีเดียว


[ ริว ]  :  อ่ะ แหะๆๆๆ เราไปห้องรับแขกกัน เดี๋ยวริวเอาน้ำสมุนไพรสูตรพี่อั้มให้กิน


ริวพูดแก้เขินและชวนพลอยไปอีกห้องทันที เขากำลังโดนความอยากเข้าครอบงำแล้ว เขาจึงต้องหาทางออกให้ไว พลอยเองนั้นก็ถึงกับยิ้มเลยทีเดียว เมื่อมาถึงห้องรับแขกคราวนี้พลอยรู้สึกโล่งในหัวทันที กลิ่นในห้องนี้เรียกว่าเหมือนกับหลุดไปอีกโลกเลยก็ว่าได้ มันหอมมันผ่อนคลายไปหมด


ริวจึงหยิบสิ่งๆหนึ่งออกมา มันเป็นโหลแก้วที่ปิดฝาอย่างมิดชิด ข้างในมันคือแท่งซินนาม่อนหรืออบเชยนั่นเอง ริวกะเปิดฝ่าหยิบมันออกมาและบอกให้พลอยลองเอาไปดม พลอยสูดเข้าไปช้าๆ ทันใดนั้นพลอยก็ได้รับกลิ่นที่ชวนให้ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก


อีกทั้งกลิ่นต้นสน กลิ่นยูคาลิบตัส กลิ่นสมุนไพรแปลกๆ แต่ละกลิ่นนั้นก็ให้สัมผัสที่ต่างออกไปจริงๆ ริวอธิบายว่าห้องนี้พี่อั้มทำขึ้นเพื่อทำให้กลิ่นเป็นกลาง เพื่อจะได้สัมผัสกลิ่นต่างๆได้ล้ำลึกมากขึ้น




[ พลอย ]  :  งือ  ริวคือว่า....


[ ริว ]  :  หืม ว่าไงพลอย


หลังจากที่ขานรับพลอย ริวเก็บกระปุกสมุนไพรชนิดต่างๆเข้าที่จนเรียบร้อย แล้วจึงเดินมาหาพลอยที่นั่งอยู่บนโซฟาและนั่งลงข้างๆ


[ พลอย ]  :  งือออ  ขอ กอดริวอีกได้มั้ย


[ ริว ]  :  หือ อะไรนะ


[ พลอย ]  :  เง้อออ ไม่มีอะไร


ริวนั้นได้ยินหมดแหละ แต่เขาอยากแกล้งพลอยเฉยๆ เขาเลื่อนตัวลงมานั่งที่พื้นตรงหน้าพลอย เขาเดินชันเข่าเข้าหาและกอดพลอยแนบลำตัวไว้พร้อมกับซบไปที่อกพลอย ส่วนพลอยนั้นก็โอบกอดริงไง้ทันที ด้วยส่วนสูงของริว ทำให้ปกติเวลากอดกันเธอจะได้แค่ซบอกเขา แต่ตอนนี้เธอได้กอดริวจริงๆแล้ว กอดริงไว้แน่นมากๆจนริวนั้นจะจมลงไปในร่องนมให้ได้เลย


[ ริว ] :  อุ่นจัง


[ พลอย ]  :  งื้ออออ


ทั้งคู่กอดกันหลายนาที จนริวรู้สึกได้ว่าพลอยหัวใจเต้นเร็วขึ้น ถี่ขึ้นมากๆเหมือนเธอมีอะไรจะพูด


[ พลอย ]  :  งือออ ริวเรื่องที่เราทำกันที่ห้องทำงานของริว...


[ ริว ]  :  หืม ทำไมเหรอ


ริวพูดไปมือก็เริ่มเลื้อยไปมาระหว่างเนินนมและสะโพกของพลอย ทำให้ตอนนี้เธอเริ่มครางกระเส่าแล้ว


[ พลอย ]  :  ก็ ซื๊ดด คือขอบคุณค่ะที่ริวไม่ทำมันไปมากกว่านั้น อ๊าาา


ริวหยุดกึ้กเลย หรือพลอยจะเก็บความไม่พอใจเอาไว้ หรือพลอยจะไม่พอใจสิ่งที่เขาทำ


[ ริว ]  :  พลอยไม่พอใจเหรอ ขอโทษนะ


[ พลอย ]  :  เปล่าค่ะ ๆ ๆ พลอยกลัวว่าริวจะรับไม่ได้ ที่พลอยเคยผ่านผู้ชายมาแล้ว ไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์อีกแล้ว


[ ริว ]  :  อย่าคิดแบบนั้นสิ่ครับ  ริวก็เหมือนกัน เคยผ่านผู้ชายมาเหมือนกัน


[ พลอย ]  :  ง๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา


พลอยนั้นจากที่เศร้าๆ ถึงกับสะดุ้งโหยงเลย ริวหมายความว่ายังไงกันแน่นะ


[ พลอย ]  : หรือ หรือ หรือว่าริวเสียเอกราช เสียประตูเมืองไปแล้ว แง้ๆๆ


[ ริว ]  :  55555 ริวหมายถึง ผ่านหมัด ผ่านขา ผ่านแข้งมาแล้วครับ ตอนที่ฝึกการต่อสู้กับพ่อกับปู่   555 ริวทำให้พลอยยิ้มได้แล้ว เห็นมั้ยล่าาาาา


พลอยยิ้มได้จริงๆจากที่เครียดๆเธอถึงกับหัวเราะออกมาเลย เธอกอดริวแน่นยิ่งกว่าเดิมอีก จนริวหายใจแทบไม่ออก จนสักพักทั้งคู่ก็คลายอ้อมกอดออกจากกัน


[ ริว ]  :  พลอยครับ เดี๋ยวริวจะไปธุระหน่อย ไปเป็นเพื่อนได้มั้ย


[ พลอย ]  :   ไปได้ค่ะ  ว่าแต่กลับดึกมั้ยคะ


[ ริว ]  :  ก็ อือ.... น่าจะมืดๆหน่อย  ทำไมเหรอครับ


[ พลอย ]  :  ถ้าดึก พลอยขอกลับไปเก็บเสื้อผ้าที่หอพักได้ก่อนได้มั้ย กลัวฝนตก ริวไปด้วยกันก่อนได้มั้ย



[ ริว ]  :  อื้อ ได้สิ่



ทั้งคู่พูดคุยกันราวกับคู่รักคู่ใหม่ก็ไม่ปาน หลังจากที่ริวพาพลอยเดินเล่นในอาณาจักรส่วนตัวเสร็จ เขาก็เก็บของเล็กๆน้อยๆใส่กระเป๋าสะพายของเขา ทั้งกระเป๋าตังส์ โทรศัพท์มือถือ แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคงจะเป็นพวงกุญแจอะไรสักอย่าง มันเป็นพวงกุญแจที่ห้อยด้วยตุ๊กตาเพาเวอร์พัฟเกิร์ล ชื่อบลอสซัม


พลอยเห็นแล้วถึงตาเป็นประกายเลย เพราะตอนเด็กๆเธอชอบการ์ตูนเรื่องนี้มากๆ อีกทั้งบลอสซัมก็เป็นตัวโปรดของเธออีกต่างหาก ด้วยสายตาที่มันช่างจ้าซะเหลือเกินของพลอยจึงทำให้ริวถึงยิ้มและยื่นพวงกุญแจนั้นให้พลอย


[ พลอย ]  :  เย้ ให้พลอยจริงเหรอริว


[ ริว ]  :  อื้ม ริวให้


[ พลอย ]  :  เย้ๆ พลอยชอบเพาเวอร์พัฟเกิร์ลมาก ๆ ๆ ๆ เลย ขอบคุณค่ะ แล้วกุญแจนี้ล่ะ คีย์การ์ดด้วย


[ ริว ]  :  ถือไว้ด้วยกันนั่นแหละครับ


พลอยรับพวงกุญแจมาเสร็จก็ร้องดีใจเย้ๆเลย ส่วนกระเป๋าใบเล็กๆที่พลอยสะพายมานั้น ริวจะถือให้ แต่พลอยบอกว่าสะพายเองได้ไม่เป็นไร ก่อนจะส่งสายตาหวานๆให้ริวด้วย หลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้ว ริวก็พาพลอยนั้นออกมายังคอนโด โดยเรียกใช้บริการ Taxi คันเหลืองแบรนด์ Prius ที่พนักงานใส่ชุดสูทสีชมพู พลอยก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมริวไม่ขับรถไปล่ะ เพราะยังไงริวก็มีรถแน่ๆอยู่แล้ว



[ ริว ]  :  ถ้าขับรถไป ริวก็ต้องแบ่งสมาธิทั้งขับรถและคุยกับพลอยสิ่ ไป Taxi นี่แหละจะได้คุยกับพลอยอย่างเดียว


[ พลอย ]  :  เง้อออ พูดอะไรเนี่ย ฮือออ อายพี่ taxi เขา


ริวนี่หยอดได้หยอดดีจริงๆ พลอยเองนั้นก็ไม่คิดว่าริวจะ
กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น ส่วนพี่ Taxi ก็ได้แต่ยิ้มๆ ราวกับรับรู้ว่าทั้งสองนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ ก่อนที่กลับมาโฟกัสที่งานของตน นั้นคือส่งผู้โดยสารให้ถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย


ริวนั้นจับมือพลอยไว้แน่นๆตลอดทาง โดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรหวานๆอีกนอกจากพูดคุยทั่วไป เพราะรู้ว่าพลอยคงเขิน จนเกือบ 30 นาที รถก็มาถึงจุดหมายคือหน้าซอยหอพักของพลอย ทั้งคู่ต้องเดินเข้าไปอีกนิดหน่อยราวๆ 100 เมตร แต่ระหว่าง 100 เมตรนั้นมันมีที่พักคนงานก่อสร้างอยู่ ดูเหมือนว่าวันนี้พวกมันจะตั้งวงกินเหล้าแต่หัววันเลย


[ คนงาน ]  :  วู๊ฮู้ น้องพลอยจ๋า วันนี้พาผัวมาด้วยเหรอ มิน่าล่ะพี่ชวนมากินข้าวก็ไม่ยอมมา


พลอยก้มหน้าหลบทันที เพราะพลอยจำได้ว่าพวกมันนี่แหละ ที่ตามจีบพลอย แต่พลอยก็ปฏิเสธมาตลอด มิหนำซ้ำพลอยยังเกือบโดนพวกมันลวนลามอีกต่างหาก ริวนั้นมองเขม็งไปที่พวกมันอย่างเอาเรื่อง ไอ้คนที่ยืนประจันหน้าก็ถึงกับเขาอ่อนทันที ส่วนไอ้พวกที่ตั้งวงด้วยกันนั้น ก็นึกว่าเพื่อนของมันโดนริวเปิดแล้ว


คราวนี้พวกมัน 2-3 คนก็วิ่งใส่ริวทันทีแถมยังจับด้ามจอม ด้ามเสียมมาด้วย ไอ้พวกนี้มันนักเลงอุปกรณ์นี่หว่า พลอยนั้นกลัวมาก กลัวมากๆ ที่เจอพวกมันถืออาวุธวิ่งใส่มาแบบนี้ ริวนั้นปล่อยมือที่จับมือพลอยไว้และ... เผี๊ยะ !!!  วู่บบ วู่บบบบบ สิ้นเสียงผสานมือของริวนั้นก็เกิดเกลียวพายุพัดตรงหน้าริวทันที และไอ้ด้วยความที่ตรงนั้นเป็นที่พักคนงาน มันก็จะมีพวกฝุ่น พวกเศษวัสดุมากเป็นเป็นพิเศษ


[ คนงานที่เหลือ ]  :  โอ้ยยย ไอ้เหี้ยฝุ่นเข้าตา ลมเหี้ยอะไรวะ


ลมจากการควบคุมของริวนั้นพัดเอาฝุ่นในระแวกนั้น พัดเข้าใส่ทันที นั่นจึงทำให้รู้ได้ทันทีว่าระดับโคตรต่างกันที่ทำตัวเก๋าๆทั้งหลายพอโดนฝุ่นพัดเข้าตาก็ร้องเป็นหมาแล้ว แกร่บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ไม่ใช่แค่ฝุ่นเท่านั้น แต่หลังคาสังกะสีแถบนั้นก็เริ่มถูกลมพายุของริวนั้นพัดแล้ว และถ้ามันหลุดออกมาล่ะก็คงไม่พ้นได้นองเลือดแน่นอน


[ คนงานคนแรก ]  :  พี่ๆๆๆ พอแล้วพวกผมกลัวแล้ว ขอโทษที่ปากหมากับน้องพลอยครับ


วื๊ดดดด ริวสะบัดมืออีกครั้งทำให้ลมนั้นสงบลงทันที ตุ้บ ตุ้บ โครม เคล้ง !!! เสียงสิ่งของมากมายที่ถูกพัดขึ้นไปตกลงมากระจัดกระจายไปหมด ไอ้พวกที่ถือด้ามจอบด้ามเสียมถึงกับเข่าอ่อนไปหมด



[ คนงานคนแรก ]  :  ( ยกมือไหว้ )  ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณครับ


[ ริว ]  :  เออ


ริวพูดสั้นๆแค่นั้น โดยไม่พูดอะไรอีก ส่วนไอ้สามตัวข้างหลังมันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น พวกมันคิดแค่ว่าพายุเข้าเท่านั้น เพราะนี่ก็เข้าหน้าฝนแล้ว ริวจับมือพลอยเดินไปทางหอพักทันทีโดยที่ไม่เหลียวมองมาอีก ไอ้สามตัวนั้นรีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนมันทันที โดยที่ตัวมันนั้นนั่งตัวสั่นงั่กๆๆไปหมด


[ ไอ้คนงานที่เหลือ ]  :  เห้ย ผัวน้องพลอยทำอะไรมึงวะ ทำไมเป็นงี้


[ คนงาน ]  :  เปล่า มันไม่ได้ทำอะไรกู


[ ไอ้คนงานที่เหลือ ]  :  เฮ้ย !!! อะไรวะ แล้วมึงเป็นอะไร


[ คนงาน ]  : มะ มะ มันไม่ใช่คนธรรมดา ไม่ตายห่ากันก็บุญแล้ว


สิ้นคำพูดแค่นั้น พวกมันที่เหลือก็มองหน้ากันเหลอหลาทันที เพราะเพื่อนมันนั้นเป็นอดีตเด็กวัด ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เคยจะเจอสิ่งอะไรเร้นลับหรือเหนือธรรมชาติ ไอ้การที่มันพูดแบบนี้นั่นแสดงว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นต้องไม่ธรรมดาอย่างที่มันบอกจริงๆ พวกมันจึงช่วยกันพยุงเพื่อนของมันเดินเข้าไปในที่พักคนงานก่อนจะแยกย้ายกันไปนอน โดยไม่สนใจเหล้าขาว และลาบก้อยตรงหน้าอีกเลย


ด้านพลอยนั้นพอเห็นริวเป็นแบบนั้นก็รู้สึกไม่ดี เธอจึงเงียบตลอดทาง แต่ริวนั้นก็พูดว่า พวกมันแค่ฝุ่นเข้าตาเองล้างน้ำก็หาย นั่นจึงทำให้พลอยหัวเราะลั่นออกมาเลย และเมื่อเลี้ยวเข้ามาก็เจอเจ๊จรรยาอยู่พอดี พลอยก็ยกมือไหว้เป็นปกติอยู่แล้ว แต่เจ๊จรรยานี่สิ่ไม่พูดไม่จาเลย แต่เจ๊ก้มหน้าทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่จะเดินมาหาพลอยพร้อมยื่นเงินปึกนึงให้ ถ้าจำกันได้มันเป็นเงินที่ริวโอนให้เจ๊จรรยา ในตอนที่เอกมาทวงค่าหอพักกับพลอยนั่นเอง


[ จรรยา ]  :  เธอเป็นคนโอนมาใช่มั้ย เอาคืนไปเถอะ รับไว้ก็หนักมือ


พลอยหน้าตาเหลอหลาทันที ทำไมวันนี้เจ๊จรรยาดุแปลกๆ หรือ เธอทำอะไรผิดกันนะ ริวก็รับเงินจำนวนนั้นมา มันเป็นแบงค์พันจำนวน เกือบ 40 ใบ ริวรับมาแล้วก็ยิ้มทันที เข้าเดินถือเงินจำนวนปึกนั้น สะบัดพั่บ ๆ ๆ ๆ ไปยังจุดๆหนึ่งมันคือกล่องรับบริจาคค่าบำรุงดูแลหอพัก 


เพราะหอพักนี้เจ๊จรรยาเปิดให้นักศึกษาได้พักในราคาถูกดังนั้น เมื่อหักลบค่าใช่จ่ายในแต่ละเดือน กำไรที่เหลือมันจึงไม่ค่อยมากมายนัก ก็แค่พออยู่พอใช้พอได้ใช่จ่ายดูแลหอพักบ้าง พวกนักศึกษาที่เห็นใจเจ๊จรรยาจึงช่วยกันออกไอเดีย + เสนอความคิด ว่าให้ตั้งกล่องรับบริจาคค่าบำรุง ดูแลสถานที่ตามกำลังของนักศึกษา โดยตั้งกล่องไว้ที่ทางเดินตรงนี้



ริวนั้นก็ยิ้ม และนับเงินในปึ้กนั้น 18 19 20  แบงค์พัน 20 ใบ 20,000 บาท ริวหย่อนลงกล่องนั้นทันที เจ๊จรรยากับพลอยก็ต่างตกตะลึงกับสิ่งที่ริวนั้นทำเป็นอย่างมาก เงิน 20,000 มันไม่ใช่น้อยๆเลยนะนั่น


[ เจ๊จรรยา ]  :  เธอทำอะไรน่ะ เงินไม่ใช่น้อยๆนะ


[ ริว ]  :  ก็หวังว่าจำนวนนี้จะทำให้ ที่นี่ได้ซ่อมแซมอะไรบ้างครับ ขอบคุณที่เมตตาพลอยครับ



ริวพูดตรงๆไปแบบนั้นเลย ริวพบเจอผู้คนมามากมาย แค่แว๊บเดียวที่เห็นเจ๊จรรยา ริวก็รู้ได้ทันที่ว่าเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี ไม่งั้นพลอยคงไม่ได้พักที่นี่อีกทั้งยังคืนเงินไม่เอาเงินอีก ทั้งๆที่เจ๊จรรยาจะเก็บไปเลยก็ได้แต่เจ๊เลือกที่จะคืนแทน ริวยิ้มให้เจ๊และขอพาพลอยไปที่ห้องทันที ส่วนเจ๊นั้นก็ยืนมองทั้งคู่ค่อยๆเดินไป เจ๊ยิ้มออกมา นี่เป็นในรอบหลายๆปีที่เจ๊ยิ้มออกมา



[ เจ๊จรรยา ]  :  ในที่สุด หงษ์ก็ได้คู่กับมังกรสักทีนะ


••••••••


พลอยนั้นเดินนำทางริวไปยังห้องของพลอย ซึ่งตลอดทางริวก็เห็นสภาพความเป็นอยู่ของนักศึกษาหลายคนที่ทั้งลำบากและไม่ค่อยสะดวกสบาย มันทำให้เขาเจ็บใจตัวเองที่ปล่อยให้พลอยมาอยู่ในสภาพแบบนี้


[ ริว ]  :  งือออ ริวๆๆ รอนี่แปปนะพลอยเก็บเสื้อผ้าเข้าห้องแปปเดียว



เอาละผิดสังเกตละ อยู่ดีๆพลอยก็ขอให้ริวรอตรงนี้ก่อน มันเกิดอะไรขึ้น หรือมีผู้ชายในห้องเรื่องนั้นตัดประเด็นไปได้เลย เพราะตลอดทางพลอยไม่ได้มีพิรุธ แม้จะจับโทรศัพท์ก็ไม่ พลอยจับแค่มือของริวเท่านั้น ไอ้จะส่งข้อความนัดแนะก็คงไม่ใช่ อีกอย่างพลอยเป็นคนออกปากชวนริวมาที่นี่เอง 


พลอยนั้นทำท่าลุกลี้ลุกลนเป็นอย่างมาก และในจังหวะนั้นเองที่พลอยเปิดกระตูและกำลังจะปิดประตูนั้น ริวก็รีบมาคว้ามับเข้าประตูและเปิดไปทันที พลอยตกใจจนแทบสติหลุด ริวเข้ามาแล้ว เธอจะทำยังไงดี ส่วนริวนั้นพอเดินเข้ามาในห้องก็ได้แต่ยืนนิ่งไปเลย


ภาพที่เขาเห็นเป็นภาพที่ชวนให้สะเทือนใจ ห้องที่ไม่มีอะไรเลย มีแอร์แต่ก็เก่า ทั้งห้องมีแค่โต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆ ไว้ใช้เขียนหนังสือ ที่นอน ตู้เสื้อผ้าและเครื่องแป้ง



[ พลอย ]  :  เง้ออ ริวออกไปรอข้างนอกก่อนนะๆๆ พลอยขอร้อง มันรก



พลอยก็ถึงกับเลิ่กๆลั่กๆ เลยทีนี้ ห้องเธอไม่ได้รกหรอกแต่ห้องเธอไม่มีอะไรเลยต่างหาก ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวก ไม่มีผ้าห่มหนาๆ ไม่มีตู้เย็น มีแต่กระติกน้ำเล็กๆไว้ใส่น้ำแข็งเวลาที่อยากกินน้ำเย็น มีขวดพลาสิกมากมายเอาไว้หยอดตู้น้ำเติมไว้กิน สิ่งที่ดูดีที่สุดคงจะเป็นเตารีดที่ได้มาจากที่ทำงานเก่านอกนั้นในห้องไม่มีอะไรเลย


ริวเดินเหมือนคนหมดแรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง ที่ตรงนี้มันควรเป็นมุมที่พลอยนั่งแล้วต้องมีความสุขสิ่ เพราะมันคือที่ที่สาวๆอายุเท่าพลอยจะได้แต่งหน้า จะได้เสริมสวยเพื่อเตรียมตัวไปเรียน



แต่สิ่งที่ริวเห็นนั้นมันคือโต๊ะเครื่องแป้งที่ว่างเปล่า บนนั้นมีแค่ลิปมันสีชมพูราคาถูก แป้งฝุ่นขวดสีชมพูราคาถูกที่และแป้งBB กันแดดซองละ 39 บาท และคลีนซิ่งล้างเครื่องสำอาง ที่หาได้ตามร้านสะดวกซื้อ ริวเดินเหมือนคนที่หมดแรงไม่มีแรง ไปอีกมุมห้องเขาก็พบกับมาม่า มาม่าที่มันถูกแกะไปครึ่งนึงและมัดถุงไว้ด้วยหนังยาง แค่มาม่า แค่มาม่าพลอยยังต้องแบ่งกิน 


ริวเดินไปที่เตียงนอนและทิ้งตัวนั่งลงราวกับคนที่หมดแรงน้ำตาเขาไหลออกมา มันเป็นน้ำตาจากลูกผู้ชายคนนึงที่รู้สึกผิดเต็มหัวใจ ในขณะที่เขาอยู่ในคอนโดที่เหมือนบ้าน ถูกตกแต่งตามใจ สะดวกสบายทุกอย่าง แต่พลอยล่ะพลอยต้องอยู่ในที่แบบนี้ ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกซักอย่าง แทนที่จะได้แต่งตัวแต่งหน้าสวยๆเหมือนสาวๆรุ่นเดียวกัน ก็มีแค่แป้งฝุ่นเท่านั้นที่พลอยมี ซ้ำร้ายแค่จะกินมาม่า มาม่าห่อละ6 บาทพลอยยังต้องแบ่งครึ่ง



ริวค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเตียงเหมือนคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง พลอยนั้นกลัว กลัวว่าริวจะมาเห็นสิ่งนี้สิ่งที่เธอเป็น สิ่งที่เธอต้องอยู่ สิ่งที่เธอต้องยอมรับ พลอยกลัวว่าริวจะรับไม่ได้ที่ห้องของเธอเป็นแบบนี้ พลอยค่อยๆเดินหาริวที่นั่งอยู่อีกฟากของเตียง



พลอยนั่งลงและค่อยๆคืบตัวเข้าไปหาริว พอเห็นว่าริวร้องไห้พลอยถึงกับตัวแข็งไปหมดเธอทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว พลอยนั้นคลานเข้าไปใกล้อีก ใกล้อีก จนเธอเข้าไปนั่งพิงริวเสียแล้ว ริวนั้นต้องหยุดร้องไห้ทันทีเขากอดพลอยไว้ แม้ตัวเองจะมีคราบน้ำตาอยู่



[ พลอย ]  :  ห้องพลอย ไม่น่าอยู่เลยเนอะ แหะๆๆๆ



ริวยังคงไม่พูดอะไร เขากอดพลอยอยู่อย่างนั้นแน่นขึ้นๆ พลอยก็กอดริวแน่นขึ้นเช่นกัน ริวพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เขาบอกตัวเองว่าจะอ่อนแอไม่ได้ จะอ่อนแอต่อหน้าพลอยไม่ได้ ส่วนพลอยนั้นก็ทั้งสั่นทั้งกลัว กลัวริวจะรังเกียจสภาพห้องของเธอ แต่ริวกลับพูดบางสิ่งออกมา



[ ริว ]  :  ไปอยู่กับริวนะพลอย ไปอยู่ด้วยกันที่บ้านของเรา



พลอยได้ฟังก็ตาลุกวาวทันที สิ่งที่เธอกลัวทั้งหลายทั้งแหล่ ถูกคำพูดของริวทำลายไปจนหมดสิ้น บ้าน บ้านงั้นเหรอ คำๆนี้น่าคิดถึงจัง พลอยเงยหน้ามองริวที่ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้วเธอยิ้มเธอดีใจ ที่ริวไม่รังเกียจเธอ และเธอก็นึกอะไรบางสิ่งออก  บางสิ่งที่มันสำคัญมากมาย



[ พลอย ]  :  งือออ อยากให้แดดอ่อนลงกว่านี้จัง


[ ริวกะ ]  :  หืม ทำไมล่ะ


[ พลอย ]  :  พลอยอยากทำอะไรบางอย่าง แต่เสียดายที่มันไม่มื~( มืด ) อ๊ะ  เย้ ฝนจะตกแล้ว แดดอ่อนลงไปเยอะเลย


อยู่ดีๆฟ้าก็มืดลง แสงแดดก็อ่อนลงไปมาก เหมือนที่พลอยต้องการพอดิบพอดี พลอยนั้นก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง แต่เธอก็ไม่รอช้ารีบจูงมือริวไปที่ระเบียงทันที ริวเองก็เดินตามไปแบบงงๆได้แต่สงสัยว่าพลอยจะอะไร แต่ริวเองก็นึกถึงบรรยากาศแบบนี้เช่นกันที่ระเบียงหอพักเขา


ตอนนั้นเขาคิดถึงพลอยและมองไปที่ดวงดาวบนฟากฟ้ายามราตรี มีคำหนึ่งที่เขาอยากบอกเธอมาตลอดและตอนนี้พลอยที่เขาตามหาก็อยู่ตรงหน้าแล้วด้วย ส่วนพลอยนั้นเธอไม่เคยลืมไม่เคยสิ่งที่อยากทำ วันที่เธอมายืนที่ระเบียงนี้เธอบอกกับตัวเองว่า ถ้าได้เจอริวเธอจะพูดคำนี้ออก


[ ริว ]  :  ริวรักพลอยนะ
[ พลอย ]  :  พลอยรักริวค่ะ


ทั้งคู่พูดสิ่งที่อยากพูดออกไป ( เนื้อเรื่องอยู่ใน side story ของพลอยตอนที่ 7 ) และพูดออกมาพร้อมกันโดยที่ต่างคนก็ไม่รู้ตัว


[ ริว ]  :  หือ
[ พลอย ]  :  เง้ออ


ทั้งคู่แปลกใจขึ้นมาทันที ที่ต่างฝ่ายต่างบอกรักกัน ริวน่ะไม่เท่าไรแต่พลอยนี่สิ่ ทั้งบอกรักและโดนบอกรักในเวลาเดียวกัน เขินสิ่แบบนี้ พลอยก้มหน้างุดๆทันทีส่วนริวนั้นก็ดึงพลอยมากอดทันที ทั้งคู่ต่างกอดก่ายกันอย่างอบอุ่นท่ามกลางบรรยากาศสลัวๆที่มืดขึ้นมาซะเฉยๆ มันช่างโรแมนติคอะไรแบบนี้


[ ริว ]  :  เอ... หลอกพาริวมาบอกรักเหรอเนี่ย เสียเปรียบจังเลยย


[ พลอย ]  :  เง้อออ ริวง่าาา


พลอยทั้งเขินทั้งอายที่จู่ๆโดนริวแซวแบบนั้น แต่พลอยก็ชอบนะ เธอกอดริวแน่นมากๆส่วนริวเองก็ยิ้มอย่างมีคงามสุขพร้อมกับกอดพลอยไม่ปล่อยเช่นกัน จนหัวใจพลอยเต้น ตุ้บๆๆๆไปหมด ก่อนที่เธอจะตัดสินใจถามคำถามหนึ่งออกไป ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ไหม


[ พลอย ]  :  ริว อยะ อยากมี sex กันมั้ย


ริวได้ยินนี่ก็หูผึ่งเลยพอได้ยิน แต่พลอยนี่สิ่ก้มหน้าอย่างเดียวเลย ริวนี่ยิ้มเลยคร๊าบเพราะพลอยเป็นคนเอ่ยปากเอง เขาจูงมือพลอยเข้าไปในห้องทันที ส่วนพลอยนี้ก็หัวใจเต้นโครมครามโครมครามจนแทบจะหลุดออกมาแล้ว ทันทีที่เข้ามาในห้องริวก็กอดพลอยทันทีแถมยังไซ๊ไปที่คออีก จนพลอยนั้นถึงกับเคลิ้มเลยทีเดียวแต่แปปเดียวริวก็หยุดแค่นั้น



[ ริว ]  :  อยากสิ่  อยากมีsex อยากทำกับพลอย แต่ถ้าทำตอนนี้พลอยก็จะกลัวเหมือนที่ร้านแน่ๆ


[ พลอย ]  :  งืออ ริวไม่โกรธพลอยเหรอ


[ ริว ]  :  ม่ายยย โกรธเลย ฮี่ๆ ( ยิ้มหน้าบาน )


[ พลอย ]  :  ริวเป็นคนดีมากมาย ใจดีจังเลย ( ซบไปที่อก )


[ ริว ]  :  หึ ไม่ใช่เลย ริวยังมีความอยาก อยากจับพลอยแก้ผ้าและทำกันยันเช้าตอนนี้ด้วยซ้ำ พลอยดูนี่สิ่


อยู่ดีๆริวก็พูดตรงๆขึ้นมาและจับมือพลอยนั้นไปจับที่ข้าวหลามบ้องบะเริ่มของพี่แก จนพลอยสะดุ้งและเผลอชักมือกลับทันที


[ ริว ]  :  นี่ไงมันแข็งไปหมดแล้ว ถ้าวันไหนพลอยพร้อมและพลอยไม่กลัวแล้ว ริวจะจับพลอยซอยยันเช้าเลย จะบอกให้


[ พลอย ]  :  เง้อออออออออ ริวลามก


พลอยนั้นหูแดง หน้าแดงไปหมดแล้วอยู่ดีๆริวก็พูดออกมาตรงๆโต้งๆเลย แต่เธอก็ดีใจที่ริวพูดตรงๆไม่ได้สร้างภาพว่าจะไม่ทำอะไรเด็ดขาด พลอยคิดในใจว่าถ้าวันไหนเธอพร้อมแล้วริวคงจับเธอเย็ดยันเช้าตามที่พูดแน่ๆเลย


[ ริว ]  :  เอ้ย กระเป๋านั่น


อยู่ดีๆริวก็อุทานขึ้นมาเพราะเห็นกระเป๋าใบหนึ่ง เขาคลายอ้อมกอดของพลอยทันที และเดินไปที่กระเป๋าใบนั้น เขาหยิบจับขึ้นมาพลิกซ้ายพลิกขวาเพื่อสำรวจทันที มันเป็นกระเป๋าสีชมพูใบใหญ่คงจะเอาไว้ใส่เสื้อผ้า แต่ว่าริวจำได้ใบนี้เป็นของรุ่นน้องบ้าหอบฟางคนนึง ที่เขาช่วยถือให้ตอนวันลงทะเบียนนักศึกษานี่นา ที่ริวจำได้เพราะมันคือสีชมพูนู๊ดอีกทั้งยังมีป้ายผ้าของบริษัทผ่องเพทายอีก


[ พลอย ]  :  ริวชอบเหรอ พลอยไม่ให้หรอกแบร่ๆๆ


[ ริว ]  :  ไม่ใช่ๆๆ แต่ริวจำกระเป๋าใบนี้ได้  ริวแบกไปส่งให้รุ่นน้องคนนึงตอนวันลงทะเบียนเรียน แล้วมันมาอยู่นี่ได้ไง ของเพื่อนพลอยเหรอ


เท่านั้นแหละพลอยถึงกับตาโต หัวใจเต้นตึ้กๆ ๆ ๆ  ๆ ๆ นั่นเพราะยัยรุ่นน้องคนนั้นก็คือเธอนั่นเอง ( อ่านได้ที่ side story ของพลอย ตอนที่ 6 ) พลอยดีใจที่สุดเลย พลอยดีใจที่รุ่นพี่ผมยาวคนนั้นคือริวนั่นเอง ริวก็งงสิครับ อยู่ดีๆพลอยก็เข้ามากอดเขาเฉยเลยแถมยังเหมือนดีใจมากๆ


[ พลอย ]   :  ตัวแค่นี้ แบกกระเป๋าหนักขนาดนี้เดี๋ยวก็หลังเสียก่อนจบปี4 หรอก


[ ริว ]  :  หาาาาา นั่นพลอยเหรอ


[ พลอย ]  :  อื้อ พลอยเองๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ   งื๊ออออ


พลอยดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ เธอเซอร์ไพรส์มากๆที่รุ่นพี่คนที่ถือกระเป๋าให้เธอคือริว เธอจึงพูดคำพูดของริวในวันนั้นออกมา ส่วนริวก็จำได้ว่านั่นคือคำพูดที่เขาพูดกับรุ่นน้องคนนั้นนี่หว่า เขาก็ตกใจเหมือนกัน นี่แสดงว่าเขาเจอกับพลอยตั้งแต่วันแรกเลยสิ่ เขาลูบหัวพลอยอย่างอบอุ่นและแอบยิ้มอย่างเงียบๆแน่พลอยนี่สิ่กอดเขาแถมยังกระโดดหยองๆอีก จนไอ้นมตู้มๆเบียดไปๆมาจนควยริวแข็งแล้ว



ทั้งคู่พูดรำลึกความหลังกันอีก เกือบ 10 นาที ดูเหมือนจะเป็นพลอยที่เรียกว่าเอะอะกอด เอะอะหอม จนริวนี่แทบจะจับกดลงกับเตียงแล้ว จนเวลาผ่านไปอีกสักครู่ทั้งคู่จึงออกจากหอพักนั้น เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดก็จะมีนักศึกษาจับกลุ่มนั่งเล่นบ้าง คุยบ้าง ทำรายงานบ้าง ทุกกลุ่มที่ริวเดินผ่านจะหันมองตามกันเป็นแถบๆเลยทีเดียว เพราะทั้งความหล่อความสวยของทั้งคู่มันช่างเป็นที่ดึงดูดจริงๆ


[ ริว ]  :  ป่ะ ได้เวลาไปทำธุระแล้ว


[ พลอย ]  :  ค่ะ ว่าแต่จะไปไหนคะริว


[ ริว ]  :  น่าๆเดี๋ยวก็รู้


ริวเรียกใช้บริการรถ Taxi อีกครั้ง และพาพลอยมุ่งหน้าไปยังย่านชานเมือง จากที่รถเริ่มแน่นหนาก็ค่อยๆบางลง บางลง จนมาถึงวัดแห่งหนึ่ง ริวให้ Taxi เลี้ยวเข้าไปในวัดทันทีและมุ่งไปยังลานจอดรถของวัด พลอยก็งงๆว่ามาทำบุญเหรอนี่เลยเพลฯมาเกือบ ชั่วโมงแล้วนะ หลังจากที่จ่ายค่าTaxi แล้ว ริวจับมือพลอยราวกับว่าให้เดินตามเขา แรกๆก็เขินแต่พลอยก็จับไม่ปล่อยเลย ริวพาพลอยเดินมายังบริเวณโกศเก็บอัฐิ ทำให้พลอยเข้าใจว่าริวจะมาไหว้ใครสักคน


[ พลอย ]  :  งืออ ริวมาไหว้ใครเหรอ


[ ริว ]  :  ไม่ใช่ริวไหว้   เราไว้ต่างหาก


ริวพูดพร้อมหยุดเดินทันที ตรงหน้านั้นเป็นโกศคู่ที่ใหญ่โตถูกประดับด้วยกระเบื้องหลากสีดูแล้วต้องเป็นคนที่มีฐานะแน่ๆ แต่เมื่อพลอยได้มองไปที่รูปหน้าโกศ เธอก็ถึงกับชะงักนิ่ง น้ำตาเริ่มคลอจากสองตา ใช่ตรงหน้านั้นคือ โกศของคุณสกลและคุณสกุณา พ่อและแม่ของพลอยนั่นเอง


ตั้งแต่เกิดเหตุนั้นเมื่อ 10 ปีก่อน พลอยไม่ได้ไหว้ ไม่ได้เจอพวกท่านอีกเลย เพราะญาติชั่วๆของพลอยนั้นกีดกัดทุกๆอย่างไม่ให้พลอยได้มางานศพเลยซ้ำ แต่รินนั้นก็ได้จัดการเดินเรื่องทั้งหมดและย้ายอัฐิของท่านทั้งสองมาไว้ที่วัดแห่งนี้ และด้วยเหตุผลบางประการ พวกญาติชั่วๆจึงไม่มีใครกล้ายุ่มย่ามเข้ามาที่นี่อีกเลย


[ พลอย ]  :  ฮึก ฮึกก  คุณพ่อ คุณแม่


น้ำตาจากความคิดถึงไหลรินจากสองตา พลอยร้องไห้ฟูมฟาย ก้มกราบบ้านหลังสุดท้ายของพ่อและแม่ เธอคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้กราบท่านอีกแล้ว แต่ตอนนี้พวกท่านได้อยู่ตรงหน้าแล้ว พลอยก้มกราบไปยังพื้นหน้าโกศพร้อมกับอธิฐานในใจ


[ พลอย ]  :  คุณพ่อคุณแม่ พลอยจะเป็นเด็กดีค่ะ คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ พลอยจะอยู่อย่างเข้มแข็ง พ่อกับแม่หลับให้สบายนะคะ


ในระหว่างที่พลอยก้มกราบนั้น ตรงหน้าเธอก็มีเท้า 2 คู่ยืนอยู่ ราวกับรับการกราบจากเธอ ริวกะเฝ้ามองด้วยรอยยิ้ม เพราะนั่นคือจิตสุดท้ายของคุณสกลและคุณสกุณา ท่านทั้ง 2 อยู่ที่นี่มาตลอด ท่านทั้งสองเฝ้ารอที่จะได้พบลูกสาวของพวกท่านเสมอมาตามที่ริวสัญญาไว้เมื่อหลายปีก่อน ว่าจะหาพลอยให้เจอและพามากราบพวกท่าน ริวเดินขึ้นมาและนั่งลงชันเข่าขึ้นพร้อมกับพนมมือไหว้


[ ริว ]  :  ผมพาพลอยมากราบคุณลุงคุณป้าตามสัญญาแล้วนะครับ ต่อจากนี้ผมจะดูแลพลอยเองไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้วนะครับ


ริวยิ้มให้วิญญาณทั้ง 2 ดวงแล้วทั้งคู่ก็ค่อยๆสลายไป พลอยเองก็รีบเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องไม่ดีถ้าต้องมีน้ำตาแบบนี้ ริวยืนมองด้วยรอยยิ้มเพราะตอนนี้พลอยยิ้มแบบสดใสมากๆ ถึงจะยังมีคราบน้ำตาก็ตาม


[ พลอย ]  :  ขอบคุณค่ะริว ที่พามาที่นี่ พลอยดีใจที่สุดเลย


[ ริว ]  :   พลอยยิ้มแบบนี้แหละน่ารักที่สุดเลย ป่ะกลับเถอะ


ริวพูดเสร็จก็เดินออกมาทันที พลอยก็รีบวิ่งตามไป แต่คราวนี้ริวไม่จับมือพลอยแล้วคงเพราะรู้ตัวว่าในวัดควรสำรวม พลอยก็คิดแบบนั้นเหมือนกันเธอจึงเดินตามริว อย่างเดียวเลย  จนกระทั่งทั้งคู่เดินมาถึงหน้าวัดและแน่นอนริวเรียกใช้บริการ Taxi เหมือนเดิม โดยเขาได้ระบุจุดรับและจุดส่งกับ Call center เรียบร้อยและจึงหันมาพูดกับพลอย


[ ริว ]  :  พลอยเดี๋ยวริวไปส่งพลอยที่คอนโดนะ ริวต้องไปอีกที่นึง


[ พลอย ]  :  งื้ออออ ริวจะไปไหน พลอยขอไปด้วยนะ นะคะ นะๆ ๆ พรุ่งนี้พลอยไม่มีเรียนนะ


พลอยบีบมือริวแน่นขึ้น แน่นขึ้น แถมยังส่งสายตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์ จนริวนั้นอดขำไม่ได้เพราะใจจริงแล้ว เขาก็จะพาเธอไปด้วยแหละ แค่อยากแกล้งพลอยเท่านั้น ส่วนพลอยนั้นพอเห็นริวยิ้มเธอก็รู้ได้ทันทีว่าโดนริวแกล้งแล้ว เธอทุบไปที่แขนของริวเพื่อแก้เขินจนริวหัวเราะออกมา จนกระทั่งราว 10 นาที Taxi ก็มาตามที่ริวเรียกใช้บริการ ทั้งคู่ขึ้น Taxi กลับเขายังตัวเมือง กทม อีกครั้งและมุ่งไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมันมีความหมายต่อตัวเขาและพลอย มากๆ



และเมื่อมาถึงและจอดเพื่อรอแลกบัตร พลอยก็ถึงกับตาโตดีใจเธอจำได้เธอจำได้ 


[ พลอย ]  :  งือออ ริวพลอยจำได้ พลอยจำได้ หมู่บ้านของพลอยนี่นา งื๊อออออ


พลอยจำได้แล้วนี่คือหมู่บ้านของเธอ พอจำได้เท่านั้นแหละ พลอยออกอาการตื่นเต้นดีใจสุดๆ ถึงทุกอย่างจะเปลี่ยนไป สวยขึ้น ทันสมัยตามยุคขึ้น แต่สิ่งที่พลอยจำได้ไม่เปลี่ยนคือรูปปั้นหน้าหมู่บ้าน รูปพญานาคกำลังพ่นน้ำ ริวให้ Taxi เลี้ยวเข้าทันที หลังจากที่ทำการแลกบัตรกับ น เพียงเข้ามาได้แปปเดียวเท่านั้นทำลอยก็เกิดอาการตาโตตัวสั่นทันที


[ พลอย ]  :  ริว ริว พลอยขอลงไปเดินได้มั้ย นะคะ


[ ริว ]  :  ไม่ได้


พลอยนั้นขอริว ขอว่าอยากจะขอเดินได้ไหม เธออยากจะเดินที่ที่เธอเคยอยู่กับพ่อแม่อีกครั้ง เพราะตรงหน้ามันคือ สนามเด็กเล่น ที่เธอเคยเล่นอยู่กับคุณแม่ของเธอ แต่ริวนั้น ก็ได้ปฏิเสธไป พลอยถึงกับหน้าหงอยเลยทีเดียว แต่ในการปฏิเสธนั้นกลับมีรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ของริวอยู่


[ ริว ]  :  ไม่ได้หรอก ถ้าไม่หอมริวก่อน


แหม พ่อหนุ่มนิดหน่อยก็เอานะ  ริวนั้นขอให้พลอยหอมแก้มเขาก่อน ถึงจะยอมให้ลง พลอยก็ไม่รอช้าหอมแก้มทันที จะอายทำไมมากกว่าหอมก็เรยทำกันมาแล้ว ถึงจะแค่เสียบมาก็เถอะ พลอยหอมดังฟ่อดดดดดดดด จนแก้ม ริวย้วยตามแรงหอม อ่าาาซ์ ฟิน ริวคิดแบบนั้นก่อนที่จะบอกให้พี่โชเฟอร์จอดรถตรงนั้น หลังจากจ่ายเงินเรียบร้อย พลอยก็ปิดประตูรถลงมาเธอก็วิ่ง ไปที่สนามเด็กเล่นทันทีอย่างลืมตัว


พลอยเดินจับนั่นดูนี่ นั่งอันนั้นแกว่งอันนี้ อย่างสนุกสนานริวเองก็ตามไปเล่นทุกอันที่พลอยอยากเล่น ทั้งคู่เล่นราวกับได้ย้อนวัยอีกครั้ง เล่นจนคนแถวนั้นแปลกใจ ว่าทำไมหนุ่มหล่อสาวสวยคู่นี้ดูมีความสุขจัง พลอยยิ้มไม่หุบเลย เธอคิดถึงที่นี่คิดถึงจริงๆ ทั้งคู่วิ่งเล่นกับเด็กแถวๆนั้น ราวกับรุ่นเดียวกันอย่างลืมตัว


จะว่าไปแล้ว ในวัยเด็กของทั้งสองคนมันไม่ได้มีช่วงที่น่าจดจำเหมือนเด็กคนอื่นเลย พลอยเล่นกองทรายกับเด็กแถวนั้นอย่างสนุกสนาน ส่วนริวนั้นก็ออกมานั่งพักใกล้ๆบริเวณนั้น เขามองพลอยที่กำลังเล่นอย่างสนุกสนานด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่ตลอดเวลาได้ปล่อยให้เธอเหงาเพียงใด



พลอยที่กำลังเล่นอย่างสนุกสนานกับเด็กๆ ก็หันมายิ้มให้ริวพร้อมกับโบกมือให้ริว เขาก็โบกมือตอบรับเช่นกัน ภาพๆนี้มันช่างดูน่ารักจริงๆ จนกระทั่ง 6 โมงเย็นพลอยที่เล่นจนเหนื่อยแล้วก็เดินมาหาริวที่นั่งรออยู่ พร้อมกับเอนตัวพิงไหล่เขาเบาๆ


[ พลอย ]  :  งื้ออ เหนื่อยจัง แต่สนุกมากเลย


[ ริว ]  :  ( ยิ้มเบาๆ )  เอ...นี่ก็เย็นแล้ว พลอยหิวมั้ย


[ พลอย ]  :  หิวมากเลยค่ะ หิวจนกินหมูได้ทั้งตัวแล้วว


[ ริว ]  :  อื้มมม พลอยริวถามเล่นๆนะ ถ้าตอนนี้มีพรวิเศษให้พลอย เลือกกินอะไรก็ได้ พลอยอยากกินอะไร


พลอย งงจนต้องขยับตัวมองหน้าริว เพราะอยู่ดีๆก็ถามอะไรแปลกๆ แต่ริวนั้นมองกลับด้วยสีหน้าที่จริงจังมากๆ


[ พลอย ]  :  ถ้าขอพรได้เหรอ งืมมมม พลอยอยากจะกิน ปลาช่อนแป๊ะซ๊ะเนื้อเยอะๆ พลอยอยากจะกินปลากระพงทอดน้ำปลา พลอยอยากกินผัดถั่วลันเตาใส่หมูน้ำพริกเผา ริวจะทำให้พลอยกินเหรอ


[ ริว ]  :  เดี๋ยวพลอย ริวทอดไข่ยังไหม้เลย อย่ามาหวังเรื่องการทำอาหารเลย


[ พลอย ]  :  โหยยยยยยยยยยย เชอะ


พลอยถึงกับมองค้อนเลยทีเดียว ที่ถามมาทั้งหมดไร้ความหมายแท้ๆ แต่ริวก็จะพาพลอยไปกินข้าวจริงๆนั่นแหละ ริวลุกขึ้นพร้อมกับประคองพลอยลุกขึ้นมา ตะวันก็ใกล้จะลับฟ้าแล้ว ริวนั้นจับมือพลอยเดินไปเรื่อยๆ ๆ ๆ เลี้ยวซอยนั้นออกซอยนี้จนเกือบ 20 นาที


[ พลอย ]  :  งื้ออออ หิวจังเลยย ริวพาเดินไปไหนง่าา แวะเซเว่นก็ได้ นั่นไงๆ พลอยอยากกินซาลาเปาใส้หมู ตอนนี้มีโปรโมชั่นลดราคาพอดีด้วย


ดูเหมือนว่าพลอยจะหิวจริง แต่ท่าทางเธอเป็นคนกินง่ายๆนะ เพราะเธออ้อนให้ริวพาเข้าเซเว่น เธอจะซื้อซาลาเปา


[ ริว ]  :  หือ รู้ด้วยเหรอว่ามีลดราคา


[ พลอย ]  :  พลอยจะคอยเช็คโปรโมชั่นตลอดแหละริว พลอยต้องประหยัดนี่นา


[ ริว ]  :  ตอนนี้พลอยมีริวแล้วนะ ( พลอยกำลังจะอ้าปากพูด )  อ๊ะๆๆ ให้ริวได้ชดเชยสิ่งที่พลอยเสียไปบ้างเถอะ


พอพลอยพูดว่าต้องประหยัด ริวก็ถึงกับชะงักนิดนึงเหมือนกัน ที่ผ่านมาพลอยคงลำบากไม่ใช่น้อยเลย แต่เขาจะทำหน้าเศร้าไม่ได้ เขาจะต้องเป็นเสาหลักของเธอให้ได้  ส่วนพลอยนั้นถึงกับพูดไม่ออกเลย เธอบีบมือริวไว้แน่นมากๆราวกับจะบอกว่า ฉันเชื่อเธอนะ ระหว่างทางที่จะเดินไปถึงเซเว่นพลอยก็รู้สึกคุ้นๆกับทางเดินนี้มาก มันคุ้นๆเหมือนว่าเธอเคยผ่านมาแถวนี้ แต่เสียงสัญญาณ ตื๊ดดือ หน้าเซเว่นก็ทำให้พลอยนั้นเลิกคิด


[ พลอย ]  :  อ่ะ อ้าว เง้อ ริว เลยแล้วววว


เมื่อพลอยเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่า ริวพาเธอเดินเลยป้ายเสียแล้ว เธอทำหน้าเสียดายมากๆ แต่ริวก็บอกว่ารอกินข้าวทีเดียวเลย เลี้ยวซ้ายซอยหน้าก็ถึงแล้ว พลอยเองก็คิดว่าคงถึงแล้วจริงๆ เพราะไฟที่ส่องออกมาจากซอยคงเป็นไฟร้าน แต่พอทั้งคู่เลี้ยวซ้ายไปเท่านั้น ภาพต่างๆมันก็เข้าในหัวของพลอย ภาพวันวาน ภาพความสุข ภาพของพ่อและแม่  ใช่ เพราะเมื่อเลี้ยวซ้ายเข้าซอยมานั้น ภาพตรงหน้าที่เห็นมันคือบ้าน บ้านของพลอยเอง


พลอยอาจจะจำทางไม่ได้ก็ไม่แปลกเพราะตลอด 10 ปี หมู่บ้านได้ปรับปรุงทางเดิน ปรับปรุงทัศนียภาพ ทั้งต้นไม้ที่เพิ่มขึ้น เสาไฟต่างๆ แต่สิ่งที่พลอยไม่มีวันลืมนั่นคือบ้านของเธอเอง บ้านทุกบ้านหลังใหญ่โตก็จริง แต่บ้านของพลอยนั้นใหญ่ที่สุดในซอยก็ว่าได้ ( ในซอยมีบ้าน 5 หลัง บ้านพลอยพื้นที่เยอะสุด เด่นสุด สวยสุด ) บ้านไม่ได้ดูเก่าลงไปเลย เหมือนว่ามีคนดูแลอย่างดี แต่ก็ใช่สิ่ บ้านถูกขายไปแล้วนี่ เจ้าของคนใหม่คงดูแลนั่นแหละ



พลอยยืนมองบ้านด้วยความคิดถึง ความทรงจำของเธออยู่ในนั้น ความสุขของเธอเคยอยู่ในนั้น พลอยปล่อยมือริวและเดินเข้าไปอย่างลืมตัว เธอค่อยๆเดินพร้อมกับทอดสายตา มองบ้านหลังนี้ด้วยความคิดถึง พลอยลืมตัวจนขนาดที่เดินไปจับประตูบ้าน ประตูบ้านยังเป็นรูปแบบและลวดลายเดิม แต่ว่าถูกทำขึ้นใหม่ด้วยวัสดุที่มีความคงทนแข็งแรงขึ้นตามยุคสมัย แต่พลอยจำได้ดีว่าลวดลายนี้มันเป็นลวดลายเดิมแน่นอน


พลอยนั่งลงร้องไห้กับหน้าประตูใหญ่หน้าบ้าน เธอร้องด้วยความคิดถึง 10 ปีแล้วที่จากมา 10 ปีแล้วที่ไม่ได้เห็น เจ้าของใหม่จะดูแลบ้านหลังนี้ดีไหมนะ พลอยเดินเข้าไปอีกนิด เธอเกาะที่ประตูบ้านและมองลอดเข้าไป ข้างในนั้นเปิดไฟสว่างไสว แทบทุกดวง สวนในบ้านก็ดูร่มรื่นมากๆ มันคงถูกดูแลอย่างดีจากเจ้าของคนใหม่


พลอยนั่งมองบ้านด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคิดถึง  คิดถึงบ้านหลังนี้ ริวที่ยืนมองอยู่นั้นก็ได้เข้ามาหาพลอย พร้อมกับลูบไปที่หัวไหล่อย่างแผ่วเบาราวกับจะปลอบใจเธอ พลอยนั้นเอี้ยวตัวกอดริวทันที ทำให้เขารับรู้ได้ทันทีว่าเธอยังร้องไห้อยู่


[ พลอย ]  :  ขอบคุณนะริว ขอบคุณที่พามาที่นี่นะ


พลอยกอดริวที่นั่งลงมาปลอบใจเธอ พร้อมกล่าวคำขอบคุณ ริวนั้นก็ก้มไปกอดเธอเพื่อปลอบใจอีกครั้ง พลอยค่อยๆลุกๆขึ้น พร้อมกับบอกว่าเธอดีขึ้นแล้ว ไปกันเถอะ แต่ว่า....  ริวเดินไปที่ประตูเล็กตรงรั้วบ้านก่อนที่จะบิดตัวล็อคลง แกร๊ก แกร๊กก เขาทำสองสามครั้ง จนพลอยถึงกับหัวเราะออกมา


[ พลอย ]  :  ริวบ๊อง ไปเล่นประตูบ้านเขา เดี๋ยวเขาแจ้งยามหรอก ไปกันเถอะ พลอยอยากกินซาลาเปาแล้ว


พลอยหันหลังเตรียมจะเดินกลับออกไป  เอาอีกแล้วพลอยจะร้องอีกแล้ว หัวเราะได้แปปเดียวพลอยจะร้องอีกแล้ว มันเหมือนภาพวันนั้นเลยวันที่่เธอต้องออกจากบ้านหลังนี้ น้ำตาก็เริ่มเอ่อมาอีกครั้ง มั่บบ !!! ในขณะที่พลอยจะร้องไห้ ริวได้จับมือเธอไว้อีกครั้ง พลอยก็แปลกใจว่าริวจะทำอะไร



[ ริว ]  :   ลืมไขกุญแจน่ะ แหะๆ เขินจัง


[ พลอย ]  : กุญแจ ไขกุญแจ ริวพูดอะไร


[ ริว ]   :  ลองอธิฐานกับปี่เซียะดูสิ่


พลอยชะงักตาโตและมองไปยังปี่เซียะที่ข้อมือทันที มันเป็นประโยคเดียวกับที่ริวพูดกับเธอในวันลงทะเบียนเรียน วันนั้นริวบอกว่าให้อธิฐานแล้วทุกอย่างจะสำเร็จ ในจังหวะที่พลอยขยับแขนเพื่อยกขึ้นมานั้น กริ๊ก กริ๊ก ทันใดนั้นพลอยก็ได้ยินเสียง เสียงลูกกุญแจในกระเป๋าของเธอ พลอยนึกขึ้นได้ว่ามันเป็นพวงกุญแจเพาเวอร์พัฟเกิร์ลที่ริวให้เธอไว้ เธอจึงจับกระเป๋าสะพายหลังมาด้านหน้า และรูดซิบหยิบกุญแจนั้นขึ้นมาทันที


[ ริว ]  :  คุณเจ้าของบ้านไขประตูสิ่ครับ ทุกคนรออยู่


ประโยคนี้ของริว ทำให้ความมืดดำในหัวพลอยนั้นหายไปหมด พลอยมองที่กุญแจและมองที่ริว ที่ตอนนี้ยืนยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น พลอยจับกุญแจดอกนั้นด้วยมือที่มันสั่นไม่หยุดและสอดไปที่รูกุญแจตามคำที่ริวพูด  แกร๊ก !!! เสียงปลดล็อคกุญแจดังขึ้นทันที พลอยเปิดประตูบ้านได้ พลอยเปิดมันได้ พลอยมองไปที่ประตูที่แง้มออกเล็กน้อยและมองไปที่ริว ใช่จริงๆด้วย ใช่จริงๆด้วย พลอยโผกอดริวทันที พลอยดีใจ ดีใจจนพูดอะไรไม่ถูกแล้ว


[ ริว ]  :  โอ๊ย ๆ ๆ ๆ หลังจะหักแล้ววว


พลอยลืมตัวกอดริวซะแน่น จนริวนึกว่าโดนรัดด้วยท่าแบร์ฮักซะแล้ว แต่พอได้ยินริวพูดพลอยก็ปล่อยทันที แต่เธอหันมาหอมแก้มริวทั้งสองข้างแทน จนริวต้องบอกให้พอ


[ ริว ]  :  ป่ะ กินข้าวกัน


ทั้งคู่เดินผ่านประตูเล็กเข้ามา สิ่งแรกที่พลอยเห็นนั้นคือ ประตูบ้าน ประตูบ้านที่ห่างไปราว 20 เมตร ( บ้านใหญ่อิ๊บอ๋าย ) ริวให้พลอยนั้นเดินนำหน้าเขา จะขอเดินตามพลอยเอง พลอยก็เดินไปใจเต้นไป ตื่นเต้นไป นี่เธอได้กลับมาที่นี่อีกแล้วเหรอ แต่ทำไมล่ะ ทำไมริวถึงมีกุญแจของที่นี่ได้


[ พลอย ]  :  ริว ทำไมถึง ที่นี่ ทำไม ทำไมริว


[ ริว ]  :  ตอนที่บ้านหลังนี้ประกาศขาย พ่อก็ติดต่อนายหน้าขอซื้อทันที พ่อบอกว่าอย่างน้อยก็อย่าให้บ้านของลุงสกลต้องตกเป็นของคนอื่นเลย แต่ตอนนี้มันเป็นของพลอยแล้วนะ เอ๊ะไม่ใช่สิ่ ต้องบอกว่ามันกลับมาเป็นของพลอยอีกครั้งต่างหาก แต่ว่ามันอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยพอดูเลย เดินทางลำบากแน่ๆ 5 5 5 5


บ้านของพลอย บ้านของพลอย คำๆนี้มันเป็นคำง่ายๆ แต่มันยิ่งใหญ่สำหรับพลอยเหลือเกิน ริวพูดให้ดูเหมือนตลก แต่พลอยไม่คิดแบบนั้น พลอยไม่ตลก แต่พลอยซาบซึ้งใจ พลอยรู้สึกขอบคุณคุณลุงริน ที่ซื้อบ้านหลังนี้ไว้ และขอบคุณริวที่พยายามทำเพื่อเธอมาตลอด พลอยเดินนำริวไปทางประตูใหญ่หน้าบ้านต่อไปและมันใกล้แล้ว ใกล้จะถึงประตูบ้านแล้ว


ถึงพลอยจะคุ้นชินกับทางเดิน แต่ตอนนี้พลอยทั้งสั่นทั้งประหม่าไปหมด ไม่ถึง 10 เมตรจะถึงประตูแล้ว พลอยเห็น พลอยเห็นใครบางคน เป็นชายมีอายุ 1 คน และหญิงมีอายุอีก 1 คน พลอยรู้สึกคุ้นหน้ามากๆ จนพลอยเดินเข้าไปอีกเข้าไปอีก ทั้งสองคนนั้นมีอาการตื่นเต้นอย่างมากเมื่อได้เจอพลอยอีกครั้ง พวกเขาทั้งคู่เฝ้ารอ เฝ้ารอที่จะได้พบเธอจริงๆ


[ พ่อบ้านชาย ]  :  คุณหนูพลอยครับ


[ แม่บ้านหญิง ]  :  คุณหนูพลอยคะ


สิ้นสุดคำเรียกแค่นั้น พลอยก็จำได้ทันทีเขาทั้งสองคนคือคนรับใช้ของบ้านหลังนี้ตั้งแต่พ่อแม่พลอยยังมีชีวิต เท่านั้นแหละพลอยวิ่งไปหาสองคนนั้นทันที พลอยร้องไห้ราวกับเด็กน้อย พลอยวิ่งเข้าไปหาทั้งสองด้วยความคิดถึง ส่วนทั้งสองคนนั้น ถึงจะไม่ได้วิ่งลงมาเพราะอายุค่อนข้างมาก แต่เมื่อพลอยวิ่งไปถึงนั้นเขาทััง 2 ก็โผกอดพลอย โดยไม่รอช้าเช่นกัน


[ พลอย ]  :  ฮื๊ออออ  ฮึกก ลุงอุดม ป้าเกสร ฮืออออ


[ ลุงอุดม พ่อบ้าน ]  :  โอ้ คุณหนูพลอย จำลุงได้ด้วย คุณพระคุ้มครองจริงๆครับ


[ ป้าเกสร เมียพ่อบ้าน ]  :  ( น้ำตาไหล )  โอ๋ คุณหนูพลอยของป๋า ไม่ร้องนะคะเด็กดี


ริวยืนมองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ถึงจะมีน้ำตา แต่มันก็คงเป็นน้ำตาแห่งความยินดี พลอยนั้นร้องไห้งอแงราวกับเด็กน้อย 5 ขวบก็ไม่ปาน ในสายตาของอุดมและเกสร เธอตรงหน้าไม่ใช่สาวสวยอายุ 20 แต่เธอยังคงเป็นเด็กน้อยอายุ 5 ขวบสำหรับพวกเขาเสมอ ริวปล่อยให้ทั้ง 3 คนนั้นให้พูดคุยกัน ส่วนเขาก็แยกตัวไปทันที


คนรับใช้เก่าแก่ อีก 2-3 คนที่กำลังเตรียมอาหาร พอได้ยินเสียงลุงอุดมกับป้าเกสรเรียกว่าคุณหนูพลอยมก็พากันวิ่งออกมาทันที และนั่นยิ่งทำให้บ่อน้ำตาของพลอยเอ่อล้นอีกครั้ง ทุกคนยังอยู่ครบหมดเลย ทุกคนที่เคยรับใช้คุณพ่อคุณแม่ ยังอยู่ครบทุกคน



ลุงอุดมเล่าให้ฟังว่า พอบ้านหลังถูกขาย พวกตนก็เคว้งคว้าง ไม่รู้จะไปที่ไหน จึงได้แยกย้ายกลับบ้านนอกเพื่อหางานทำ แต่ว่าราวๆ 2 เดือนให้หลัง รินนั้นได้ซื้อบ้านหลังนี้กลับมา และด้วยความที่ลุงอุดมติดตามคุณสกลพ่อของพลอย ไปไหนมาไหนบ่อยๆ จึงทำให้รินจำลุงอุดมได้ เมื่อซื้อบ้านกลับมาแล้ว รินจึงหาทางติดต่ออุดม ให้กลับมาทำงานที่นี่อีก


เพราะรินเชื่อว่าสักวันเขาและลูกชายจะต้องตามหาพลอยจนเจอ ส่วนลุงอุดมก็ถูกไหว้วานจากริน ให้ติดต่อทุกคนให้กลับมาทำงานที่บ้านหลังนี้ แน่นอนว่าทุกคนไม่รอช้าที่จะกลับมา เพราะทุกคนก็ผูกพันธ์กับบ้านหลังนี้เช่นกัน


[ ริน ]  :  ชั้นอยากให้ทุกคน ดูแลบ้านหลังนี้ ชั้นเชื่อว่าสักวันลูกชายของชั้นจะต้องพาหนูพลอยกลับมาที่นี่


นั่นคือคำพูดที่รินพูดกับทุกคน ทุกคนก็ทำงานของตนอย่างเต็มที่นั้นคือดูแลบ้าน และเฝ้ารอ รอจนจะถึงวันที่พลอยกลับมา จนวันนี้คุณหนูพลอยก็กลับมาจริงๆ กลับมาตามคำที่รินเคยพูดไว้


ก่อนที่ทุกคนจะร้องไห้ไปมากกว่านี้ ป้าเกสรก็ได้บอกให้ทุกคนยกสำรับอาหารมาให้คุณหนูพลอยมาได้แล้ว เพราะตอนนี้มันได้เวลามื้อเย็นแล้ว ทุกคนจึงรีบเดินไปยกมาด้วยความดีใจ เพราะพวกเขารอวันที่จะได้ทำหน้าที่นี้มานานแล้ว แล้วสิ่งที่ทำให้พลอยประหลาดใจนั่นก็คือ สำรับบนโต๊ะ มันมีแต่ของที่พลอยพูดว่าอยากกินทั้งนั้นเลย


ปลาส้มแป๊ะซะเอย ปลากระพงทอดน้ำปลาเอย หมูผัดถั่วลันเตาเอย มันเป็นเมนูเดียวกับที่พลอยบอกริวว่าอยากกินเลย และคุณป้าเกสรก็ได้เฉลยว่า ตอนนั้นคุณริวแอบกดโทรศัพท์มาและพูดให้ป้าได้ยิน ส่วนที่พาเดินอ้อมเข้านู่น เลี้ยวนี่ ก็เพราะจะถ่วงเวลานั่นเอง


[ พลอย ]  :  เอ๊ะ ริวไปไหน


พลอยที่กำลังเดินไปยังห้องกินข้าว ก็นึกถึงริวขึ้นมา จะว่าไปริวก็หายไปตั้งพลอยเจอลุงอุดมกับป้าเกสรเลย พลอยมองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอ แต่แล้วริวก็เดินเข้ามาทันที เหมือนจะมีเหงื่อด้วย พลอยจึงรีบเดินเข้าไปหา และใช้มือของเธอนั้นเช็ดไปที่เหงื่อที่ไหลรินบนหน้าของริว ราวกับศรีภรรยาดูแลสามี


[ พลอย ]  :  ไปไหนมาคะริว


[ ริว ]  :  นี่ไง เห็นบอกว่าอยากกิน


ริวยกถุงขึ้นอวดทันที ข้างในมันคือซาบาเปาหมูสับอย่างที่พลอยอยากจะกิน พลอยยิ้มไม่หุบเลยทีนี้ แต่ริวก็บอกว่าให้กินข้าวก่อนนะค่อยกินซาลาเปา พลอยตอบอื้อ แล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก และแน่นอนเหล่าคนใช้ก็ถึงกับยิ้มกันไม่หุบเลยทีเดียว ที่คุณหนูของเธอได้พบคนที่รักเธอจริงๆ ทำไมพวกเขารู้น่ะเหรอ


เพราะตลอด 10 ปีที่ผ่านมา ริวจะมาที่บ้านที่นี่ทุกครั้งและพูดคุยกับเหล่าคนใช้ว่าเขาจะหาพลอยให้เจอและพากลับมาที่นี่ และริวก็ทำมันได้จริงๆ วันนั้นริวชวนทุกคนมานั่งกินข้าวด้วยกันทั้งหมด ซึ่งพลอยเองก็อยากทำแบบนั้นเช่นกัน ค่ำคืนนั้นเป็นค่ำคืนที่มีความสุขที่สุดในชีวิตพลอยเลย พลอยได้นั่งกินข้าวที่บ้านของเธอ ได้นั่งกินพร้อมกับคนที่เธอคุ้นเคย โดยเฉพาะริว คนที่ทำให้เธอได้กลับมาที่นี่ได้กลับมายังบ้านของเธออีกครั้ง



หลังจากที่ทุกคนกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว พลอยได้บอกกับริวว่าคืนนี้เธอจะขอนอนที่นี่ได้ไหม ริวจึงบอกไปว่าได้สิ่ที่นี่บ้านพลอยนี่นา  พลอยนั้นดีใจมากจนกระโดดกอดริวและหอมแก้มอีกต่างหาก ซึ่งกว่าจะรู้ตัวป้าเกสรก็ถึงกับยิ้มเลยทีเดียว พลอยถึงกับเขินไปหมดที่ทำตัวแบบนี้ แต่ริวนี่ยิ้มไม่หุบเลยทีเดียวโดนหอมแบบนี้ใครจะไม่ชอบ พลอยอยากจะดูนู่นดูนี่ดูนั่น


แต่ป้าเกสรก็ดุเหมือนพลอยเป็นเด็กไม่มีผิดเลย ป้าบอกว่าตอนนี้อาบน้ำนอนก่อน พรุ่งนี้เธอจะพาพลอยเดินให้ทั่วเลยส่วนริวนั้นก็ได้เดินไปคุยกับลุงอุดมนิดหน่อย พลอยเห็นดังนั้นจึงเดินไปกับป้าเกสรแต่โดยดี เพียงก้าวแรกที่เธอเหยียบชั้น 2 พลอยถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เห็น เพราะของทุกอย่าง ไม่เปลี่ยนไปเลย มันเหมือนเดิมแทบทุกอย่าง


[ ป้าเกสร ]  :  คุณรินเขาซื้อเก็บไว้หมดค่ะ อันไหนที่เป็นของๆคุณพ่อและคุณแม่ของคุณหนู  คุณรินจะกว้านซื้อไว้และสั่งว่า ให้ตั้งไว้ที่เดิมทุกชิ้นค่ะคุณหนู


พลอยได้ฟังก็ยิ้งปลาบปลื้มและซึ้งใจมากๆ คุณลุงริน ทำทุกอย่างเพื่อคุณพ่อคุณแม่จริงๆ และทั้งคู่ก็เดินมาถึงแล้ว ห้องนอนของพลอย พลอยใจสั่นไปหมด มันจะเป็นยังไงกันนะ แอ๊ดดดดดดดด ทุกๆอย่าง ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิม ทุกกระเบียดนิ้ว มันเหมือนเดิมทุกอย่าง


ที่นอนลายเพาเวอร์พัฟเกิร์ล ตุ๊กตาหมีพู ทิ๊กเกอร์ พิ๊กเลต สติช สกั๊ม มินนี่เม้าส์ อาราเล่ กัจจัง ถึงแม้ว่าพวกมันจะถูกซักความสะอาดจนใหม่เอี่ยม แต่มันคือตัวเดียวกัน ตัวเดียวกับเมื่อ10 ปีที่แล้ว พลอยจำได้ทุกๆตัว คุณแม่จะใช้ด้ายสีชมพูปักตัวอักษร RP เอาไว้ พลอยกอดตุ๊กตาไว้แนบอกด้วยความคิดถึง และน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกแล้ว น้ำตาแห่งความดีใจ ของพลอย



[ พลอย ]  : ป้าเกสรคะ ฮึกก ( สะอื้น )


[ ป้าเกสร ]  :  คุณริวบอกว่า จนกว่าคุณหนูพลอยจะกลับมา ห้องนี้ต้องเหมือนเดิม โชคดีนะคะที่คุณริวกับคุณท่านริน ช่วยกันกว้านหาตุ๊กตาพวกนี้กลับมา


พลอยทรุดลงนั่งร้องไห้ ตลอดชีวิตเธอสู้มาตลอด เธอลำบากมาตลอด จนวันนี้เธอก็ได้กลับมาที่ห้องนี้อีกครั้งแล้ว ป้าเกสรนั่งกอดปลอบพลอยที่ร้องไห้อีกแล้ว ราวๆ10 นาที เธอจึงไปอาบน้ำชำระร่างกาย เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีก ทุกอย่างมันดูเล็กไปหมด สายฝักบัวที่สั้นลงเมื่อเทียบกับส่วนสูงที่เพิ่มขึ้น ขันน้ำที่เมื่อก่อนที่ต้องใช้ถึง 2 มือในการจับ ตอนนี้มันเล็กลงเสียแล้ว แต่มันช่างมีความสุขเหลือเกินสำหรับพลอย


••••


ด้านริวนั้นหลังจากที่พลอยกินข้าวเสร็จเขาก็แยกตัวออกมา ทันทีเพื่อคุยกับลุงอุดมเรื่องบ้านและเรื่องอื่นๆอีกจนกระทั่งตอนนี้เขาก็จะกลับแล้ว เขามองไปที่ชั้นบนห้องของพลอยพร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนที่กล่าวลากลับบ้าน


[ ริว ]  :   งั้นผมกลับก่อนนะครับลุงอุดม ผมฝากด้วยนะครับ


[ ลุงอุดม ]  :  อ้าว คุณริวไม่นอนค้างที่นี่เหรอครับ


[ ริว ]  :   ป้าเกสร แกไม่ได้เจอพลอยมาตั้ง 10 ปี ให้เขาสองคนได้คุยกันเถอะครับ ตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาที่ดีแล้ว
แล้วก็ดีใจด้วยที่ได้เจอพลอยอีกครั้งนะครับลุง



ลุงอุดมถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ มันช่างเป็น 10 ปีที่ยาวนานจริงๆ ตั้งแต่วันแรกที่รินติดต่อให้ตนกลับมาที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง และขอให้อดทนรอด้วยความเชื่อมั่น ตนก็อดทนเฝ้ารอและทำหน้าที่มาตลอด เพราะเชื่อว่าลูกสาวของคุณสกลผู้เป็นเจ้านาย จะต้องกลับมาและเธอก็กลับมาจริงๆ เขาถึงกับเข้าไปจับมือขอบคุณริวกะพร้อมพรั่งพรูคำพูดมากมายออกมา ริวกะก็รับฟังและยิ้มรับมันไว้


[ ริว ]  :  ผมกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับลุง


ริวยกมือไหว้พ่อบ้านผู้ภักดี ลุงอุดมรีบยกมือรับไหว้ทันที เด็กหนุ่มตรงหน้านี่ช่างเป็นคนดีอะไรอย่างนี้ คุณหนูพลอยโชคดีจริงๆที่มีคนแบบนี้เคียงข้าง  หะ เห้ย !!!
ลุงอุดมถึงกับผวาตกใจ เพราะเมื่อริวกะเดินกลับไป ลุงอุดมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามเขา แม้จะหันหลังยังรู้ได้ว่าเธอดูงดงาม ผมที่ดำสลวยยาวถึงกลางหลัง อีกทั้งทรวดทรงองเอวที่อรชรอ้อนแอ้นดุจนางในวรรณคดีก็ไม่ปาน แต่ลุงก็ตกใจอยู่ดีนั่นแหละ ในวินาทีนั้นลุงอุดมรีบกำพระเครื่องที่ห้อยคอไว้ทันทีพร้อมกับอธิฐานในใจ


[ ลุงอุดม ]  :  สิ่งศักด์สิทธิ์ทั้งหลายคุ้มครองคุณริวด้วย คุณริวเป็นเด็กดี


สิ้นสุดคำอธิฐานของลุงเท่านั้นแหละ ร่างอรชรนั้นจึงหยุดเดินและหันมา ลุงอุดมถึงกับตะลึงในความงดงามนั้น จะบอกว่าหลุดมาจากวรรณคดีก็ไม่เกินไปเลย และทันใดนั้นลุงอุดมก็ได้ยินเสียง เสียงหนึ่ง ซึ่งแน่นอนเป็นเสียงผู้หญิงที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก


[ หญิงสาวปริศนา ]  :  ไม่ต้องห่วงอุดม  ชั้นไม่ทำร้ายเด็กคนนี้หรอก ชั้นมาดี


หญิงสาวปริศนานั้นพูดกับลุงอุดมด้วยน้ำเสียงที่ ทำให้ไม่รู้สึกอันตราย ซึ่งลุงอุดมก็เชื่อแบบนั้นจริงๆ ลุงอุดมยกมือไหว้ร่างๆนั้นทันทีราวกับเชื่อในคำพูดนั้น หญิงสาวปริศนายิ้มให้ลุงอุดมและเดินออกไปทันที แต่...เธอเดินทะลุกำแพงออกไป ลุงอุดมมั่นใจแล้วว่านั่นไม่ใช่มนุษย์แต่เขาก็เชื่อว่าสิ่งๆนั้นมาดีจริงๆ

••••


ในขณะเดียวกัน ด้านพลอย


โชคดีที่วันนั้นริวได้เตรียมการทุกอย่างไว้หมดแล้ว ชุดนอน พาวเวอร์พัฟเกิร์ลสีชมพูถูกจัดเตรียมมาให้เธอเรียบร้อยแล้ว พลอยถึงกับหน้าแดงไปหมด เมื่อป้าเกสรถามว่า คุณริวรู้ไซส์เสื้อผ้าของคุณหนูได้ยังไง นั่นก็เพราะทั้งสองนั้นไปถึงจุดๆนั้นแล้วยังไงล่ะ จุดที่เสื้อผ้าไม่จำเป็น
เมื่อนึกถึงเรื่องในห้องระหว่างริวและเธอ พลอยก็นึกได้ทันทีว่า


[ พลอย ]  :  ป้าเกสรคะ แล้วริวนอนห้องไหนคะ หนูยังไม่เห็นริวขึ้นมาอาบน้ำเลย


[ ป้าเกสร ]  :   คุณริวไม่ได้นอนที่นี่ค่ะ คุณริวบอกว่าจะกลับไปนอนที่คอนโด


[ พลอย ]  :  ห๊ะ


พลอยนั้นขวัญกระเจิงสติกระจายทันที พอป้าเกสรบอกว่าริวจะกลับ พอตั้งสติได้พลอยจึงวิ่งลงไปทันที ส่วนป้านั้นถึงจะวิ่งตามไม่ได้เพราะมวลกระดูกกระเดี้ยวเริ่มเสื่อมถอยไม่แข็งแรงเหมือนตอนสาวๆ แต่ป้าก็ยังใช้การเดิน เดินตามพลอยไป พลอยวิ่งลงมายังชั้นล่างซึ่งเธอก็เจอกับลุงอุดมที่เดินเข้ามาพอดี


[ พลอย ]  :  ลุงอุดมคะ ริวล่ะ ริวอยู่ไหน


[ อุดม ]  :  คุณริว กลับไปเมื่อกี้เองครับ


พลอยได้ฟังเท่านั้นแหละ เธอรีบวิ่งตามไปทันที เธอยังไม่ได้ขอบคุณเขาสักคำเลย เธอยังไม่ได้พูดกับเขาสักอย่าง มีคำมากมายที่เธออยากพูดกับเขา พลอยวิ่งสุดชีวิตรองเท้าก็ไม่ใส่ พลอยรู้สึกว่าไอ้ระยะประตูบ้านถึงรั้วบ้านทำไมมันไกลแบบนี้ เธอวิ่งๆๆ วิ่งจนหอบแฮ่กและหมดแรงหน้า เซเว่นพอดี

เครืออิซานางิใหญ่จริง ทำให้โลกดูแคบไปเลย ไปไหนก็มีแต่คนรุจักเต็มไปหมด 

ขอบคุณครับ เม้นก่อนครับเดี่ยวกลับมา edit

สนุกมาครับ ยินดีกับพลอยด้วย

ปลื้มจังตอนนี้ น้ำคลอ 555

ริว ต้องใส่ใจ รุ้งพลอย เยอะๆ

ตอนนี้ซึ้งทั้งตอน ปิดท้ายเล็กๆด้วยวิญญาน

สนุกครับ

คนผมยาวเดินตามหลังริวเป็นใคร ?  น่าจะเป็นแม่หรือน้า เพราะเรียกอุดมเฉยๆ แสดงว่าต้องเป็นผู้ใหญ่และรู้จักพ่อบ้านดี  แต่ถ้าพลอยมาอยุ่บ้านนี้ ก็ต้องหัดขับรถ เพราะอยู่ไกล ม. และริวคงซื้อรถให้

ซึ้งมากเลยครับตอนนี้ the best

อ่านสนุกดีครับ

ได้กลับบ้านซะที
พลอยคงดีใจสุดๆ

 ::Shy::น้องพลอยกลับมาอยู่บ้านเดิมอีกครั้งแล้ว🤗🤗🤗

ย้อนหลัง

วิญญาณสาวคนเดินกันใช่มั้ยคับ

ภาคสองผมมาเเล้วว

ตอนนี้ซึ่งจริงๆ

ริวทำให้พลอยได้ขนาดนี้เลยเหรอ ต้องรักมากขนาดไฝหนกันนะนี้ โรแมนติกสุดๆๆ

นึกว่าจะได้พลอยแลัว

ทบทวนความทรงจำกับริวกะกับสาวๆของเขา

หน้า 7-11 ก็ต้องขนมจีบซาลาเปาสิครับท่าน

ริวเก่งเพราะฝึกฝนมาตั้งแต่เล็กกับปู่ แต่เวย์อยู่อยู่ก็เก่งขึ้นมาสงสัยวิญญาณที่ดูแลริวเข้าสิงมาช่วยแน่เลย 55555

ดีใจกับพลอบด้วยแหะ ได้กลับมาอยู่บ้านของตัวเองสักที
ละผู้หญิงที่ตามริวเป็นใครกันน้อ

เป็นแม่ของริวนี่เอง
แล้วก็เพราะแบบนี้นี่เองพลอยถึงเห็นภูติของริวกะทั้งที่เร้นกายแถมยังสื่อจิตกับภูติได้ด้วย ว่าแต่สืบสายเลือดจากใครละเนี่ย

ตอนที่แล้ว ไหนว่า วันสบายๆ บู๊ ยับเลย 5555

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล

พลอยเข้าเซเว่นซื้อm100กินแล้ววิ่งต่อไป งิ

 ::ChuChu::จัดให้หนักเลยริวเรย์

สุดเซอร์ไพร๊สเลย เก็บรักษาคืนให้อย่างดี

อบอุ่น

 ::Hmmm::

ดีใจ แทนพลอยจริงๆ

เจ้าของตัวจริงได้กลับมาที่เดิมอีกครั้ง

จะมีตอนที่เล่าว่าจัดการญาติสารเลวของพลอยยังไงมั๊ยนี่

สนุกสุดๆไปเลย

กว่าจะเจอกัน

ทำไมพี่ริวไม่บอกลา ก่อนกลับ

มาหาถึงคอนโด อย่าปล่อยกลับไปง่าย ๆ นะ

ระหว่างรอร้านเกะเปิด ขอกลับมาอ่านตอนเก่าๆๆไปพลางๆๆก่อนนะขอรับ อิอิิอิ

ชอบรุ้งพลอยอะคับอยากให้ได้กัน

รินและริวทำตามคำพูดของตัวเอง พาพลอยไปไหว้พ่อกับแม่ พากลับบ้านของพลอย ชดเชยความสุขที่หายไปของพลอย ริวคงอยากให้พลอยมีความสุขมากที่สุดเท่าที่เธอควรจะได้รับ ซึ่งขาดหายไป 10 ปี อดีตของเวย์ก็ไม่ธรรมดามาเจอกับริวซึ่งไม่ธรรมดาเช่นกัน

สมควรแล้ว เนื้อเรื่องในตอนนี้ สมควรแล้วที่พลอยควรได้รับ
น้ำตาไหลอีกแล้ว

ยังมีเวลาอีกเยอะรุ้งพลอย ไปคุยกับลุงป้าก่อน ไม่ได้เจอกันนาน

ซึ้งใจจนน้ำตาจะไหลเลยทีเดียว ทุกๆคนเชื่อมั่นที่จะตามพลอบกลับมาให้ได้

ขอบคุณ​ครับ​
มี​คน​หรือเปล่า​คอยคุ้มครอง

เปิดซีซั่นสองมาด้วยเรื่องของรุ้งพลอยล้วนๆเลยนางเอกในใจข้าน้อยเลยได้รู้ประวัติของรุ้งพลอยเพิ่มขึ้นอีกนิดขอบคุณครับจารย์

มาต่อกันเลย...^^

พลอย

วิญญาณลึกลับนี่เป็นของใครกันนะ

ตามมาภาค 2 ครับ...^^

 ::YehYeh::

อ้างจาก: pornpat tammalangka เมื่อ มิถุนายน 25, 2019, 01:23:50 ก่อนเที่ยง
อ่านไปอ่านมา ดีใจกับรุ้งพลอยจนแอบน้ำตาคลอตามไปด้วยเลย555

...ภาค 2 ...

อ่านแล้วน้ำตาจะไหล

อ่านแล้วซึ้งใจมาก..

ซะทีเถอะท่าน คอยนานมาก

ตามมาตั้งแต่ภาค1

นายหญิงน้อย มาแล้วววววว นายน้อยจัดการให้อยู่นะ

มีเศร้าเค้าน้ำตาด้วย

มันน่าจะเปิดใจคืนนี้นะ

รุ้งพลอยได้กลับบ้านแล้วสินะครับ

แฮปปี้มากกหลังจากดราม่ามาหนักกกก

ชอบนิยามเรื่องนี้มากครับ แต่งได้ดีเลย น่าติดตาม

พ่อหนุ่ม อย่างพึ่งกลับสิว้อย