Squeeze ตอน พัฒนาการของการบอกลากางเกงใน (จบในตอน)

[apinyaporn]

เกิดมาได้เพียงไม่ถึงเดือนแม่กับพ่อของเราเค้าก็ตัดสินใจแยกกันอยู่ ครอบครัวทางพ่อไม่ค่อยชอบแม่ก็เลยยุแยงว่าเราเป็นลูกของผู้ชายคนอื่น โตจนเรียนมัธยมนั่นแหละพ่อเราถึงได้กลับมาขอคืนดีเพราะมีแต่คนบอกว่าเรากับพ่อหน้าตาเหมือนกันเปี๊ยบ

อายุสี่ขวบแม่เราย้ายจากบ้านยายเข้ามาอยู่ในตลาดเปิดร้านขายส่งพวกของโชว์ห่วย แกจะเปิดร้านตั้งแต่ตีสี่พร้อมๆกับเวลาเปิดของตลาดแล้วก็จะยุ่งขายของมือเป็นระวิงไปจนถึงตอนเที่ยง เราจึงเติบโตมาแบบรับผิดชอบดูแลตัวเอง ตื่นเองหาข้าวกินเองอาบน้ำแต่งตัวชุดนักเรียนหยิบตังค์ไปโรงเรียนเอง แวะไปสวัสดีแม่แล้วก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์คนงานไปส่งที่หน้าโรงเรียน เคยมีคุณครูทักผิดคิดว่าคนงานเป็นแม่เราด้วยนะคงเพราะเห็นมาส่งทุกเช้า

เรื่องมันเกิดขึ้นมาในเช้าวันหนึ่งตอนเข้าแถวเคารพธงชาติตอนเรียนอยู่ชั้นป.ห้า เราเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองลืมใส่กางเกงชั้นในมาโรงเรียน ลองทำเนียนๆเอามือลูบๆก้นดูก็มั่นใจว่าลืมใส่มาแน่ๆและเนื่องจากเป็นเช้าวันศุกร์บทสวนมนต์ก็จะยาวกว่าทุกวันทำให้ต้องยืนอยู่อย่างนั้นนานเป็นพิเศษ จำได้ว่าตกใจมากผสมกับความอายกลัวว่าคนอื่นจะรู้ ทั้งที่ไม่มีลมพัดอะไรเลยแต่เรากลับจิตตกคอยจับกระกระโปรงเอาไว้ตลอดเพราะกลัวมันเปิด 55 นึกโกรธแม่กับคนงานที่ไม่ยอมเตือนแต่พอคิดมาคิดไปเขาจะเตือนได้อย่างไรเพราะเขาไม่รู้ นักเรียนทั้งโรงเรียนที่กำลังเข้าแถวอยู่นี้ดูปกติดี

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นดญ.อลิสาก็ไม่เคยลืมอีกเลยค่ะ คราวนี้จงใจไม่ใส่กางเกงในไปโรงเรียนซะเลยเพราะติดใจความปลอดโปร่งโล่งเย็นสบายแห้งสนิทไม่อับชื้นลาขาดผดผื่นคันตามรอยขอบยางกางเกงในที่เคยเป็นปัญหากวนใจให้ต้องเดินบิดไปบิดมา เริ่มจากไม่ใส่ในวันที่แต่งชุดพละเพราะต้องสวมกางเกงวอร์มอยู่แล้วส่วนวันที่ใส่กระโปรงนักเรียนเราก็จะสวมเป็นกางเกงกีฬาไว้ข้างในแทนกางเกงใน บ่อยๆเข้าเหตุการณ์ก็เป็นปกติดีชักได้ใจช่วงม.ต้นนี่ไม่ใส่อะไรข้างในเลยนะ จะใส่กางเกงในก็แค่วันที่ต้องแต่งชุดเนตรนารีกับวันที่มีประจำเดือนแค่นั้น

ช่วงเรียนม.ปลายเราย้ายเข้ามาอยู่บ้านญาติที่กรุงเทพพร้อมกับเข้าเรียนโรงเรียนใหม่ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังย่านราชดำเนิน พวกนักเรียนที่เข้าใหม่ตอนม.สี่มักจะโดนพวกที่อยู่มาตั้งแต่ม.หนึ่งแกล้งนัยว่าเป็นการรับน้อง ธรรมเนียมของการแกล้งก็คือเปิดกระโปรง เรานี่ขนหัวลุกเลยค่ะ เป็นอันว่าต้องกลับมาใส่กางเกงในอีกรอบอย่างน้อยก็ตลอดช่วงสองเทอมตอนม.สี่ ยังไงเอาปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า 55 แต่การกลับเข้าสู่วงจรอับชื้นเหม็นเฉ่าในคราวนี้กลายเป็นการตอกย้ำว่าเรารู้สึกไม่ดีกับการใส่กางเกงในอีกต่อไป เรียกว่าจำกล้ำกลืนฝืนทนเลยก็ได้

....................

คาบบ่ายวันศุกร์สามชั่วโมงรวดเป็นวิชาเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ห้องคอมพ์กิตติศัพท์เลื่องลือด้านความหนาวเย็นในระดับห้องแช่หมูแช่ผัก เป็นที่รู้กันว่าโรงเรียนอนุญาตให้เราใส่เสื้อแจ็คเก็ตเท่ห์ๆหรือเสื้อสเวตเตอร์แฟชั่นเก๋ๆได้เป็นกรณีพิเศษ ..ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศพัดแรงจนปอยผมปลิว เรานั่งตาปรือโงนเงนง่วงจนแทบแทบตกจากเก้าอี้

          "เสียดายว่ะ งานดีขนาดนี้น่าจะอยู่ให้ดูนานๆหน่อยไม่น่ารีบไปเล้ยย.." เพื่อนสาวที่นั่งข้างๆเปรย
          "ใครจะไปไหนวะ" เราถาม
          "อ้าว.. นี่มึงไม่รู้เหรอว่าอาจารย์เค้าจะมาสอนวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนะ" เพื่อนสาวคาบข่าวอันน่าเศร้าของเหล่านักเรียนสาวๆมาบอก
          "อาจารย์พี่ป๊อปอ่ะนะ" เราเหลือบมองอาจารย์หนุ่มนักศึกษาฝึกสอนที่กำลังเขียนโฟลชาร์ตภาษาเบสิคบนกระดานไวท์บอร์ด

          "ยังไม่หมดเทอมเลยทำไมไม่สอนแล้ววะ" เราตั้งข้อสงสัย รู้สึกตกใจอยู่เหมือนกัน
          "เค้าลือกันว่าแฟนอาจารย์ท้อง"
          "ห่ะ.. แฟนท้อง อาจารย์ยังเป็นนักศึกษาฝึกสอนไม่ใช่เหรอวะ"
          "เค้าว่าฝ่ายหญิงเป็นนักศึกษารุ่นน้อง อาจารย์ป๊อปจะดร็อปเรียนเพื่อไปช่วยแฟนเลี้ยงลูก"
          "โห.. รักแฟนว่ะ ผู้ชายแบบนี้หายาก" เราเปรยเบาๆ
          "หมดอนาคตน่ะสิไม่ว่า หล่อขนาดอาจารย์ป๊อปแม่งมีแฟนเป็นดารายังได้เลย เสียดาย.."

ให้ผู้ชายหล่อหุ่นนายแบบมายืนแก้ผ้าต่อหน้าเราก็ไม่รู้สึกนะ อาจสนใจบ้างแต่จะให้เกิดอารมณ์ทางเพศทันทีแบบที่ผู้ชายรู้สึกเวลาเห็นผู้หญิงโป๊เปลือยนั้นคงไม่ใช่อารมณ์ทางเพศของผู้หญิงมันต้องเริ่มจากเหตุผลมีที่มาที่ไป เราจะรู้สึกอินมากเวลาที่ได้รับรู้เรื่องราวสวีทโรแมนติกแบบนี้ ความรัก ความเสียสละยอมละทิ้งแลกทุกอย่างเพื่อได้อยู่กับคนที่รัก เริ่มจิ้นว่าถ้าเรามีแฟนแบบนั้นบ้างคงจะมีความสุขมาก ได้ผู้ชายดีๆอย่างอาจารย์ป๊อปต่อให้ท้องก่อนวัยจนต้องหมดอนาคตให้เป็นเราเราก็ยอม(พวกหนุ่มสาวนักศึกษานี่มันล่อกันยับแตกในปล่อยท้องกันเลยเหรอวะเนี่ย..55)

จิ้นไปเรื่อยพลันเหลือบไปมองเห็นพวกแก๊งค์ทอมกำลังแอบดูเว็บโป๊หัวเราะกันคิกคักทั้งที่อาจารย์กำลังสอนอยู่ เรารู้สึกโมโหมากอยากจะเดินไปบอกให้พวกนั้นตั้งใจเรียนโดยเฉพาะนี่เป็นคาบสุดท้ายของอาจารย์ที่จะได้เจอพวกเราแล้ว แต่ก็นั่นแหละอาจารย์ป๊อปเองก็อาจไม่อยากสนใจว่าพวกนั้นมันทำอะไรกันให้เสียอารมณ์ก็ได้ ชั่งมัน

เราค่อยๆเอนตัวพิงพนักเก้าอี้สูดลมหายใจเข้าผ่อนคลายหยิบเป้ใส่หนังสือเรียนวางบนตัก ขยับดึงเสื้อสเวตเตอร์ สองตาจับจ้องไปที่อาจารย์ปล่อยอารมณ์สบายๆพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงลูบต้นขาเพลินๆเรื่อยไปที่ท้องน้อยจนถึงเนินเนื้ออวบอูมบวมเป่งอัดแน่นอยู่ในกางเกงในผ้าซาติน ทุกอย่างอย่างดำเนินไปเหมือนปกติ พวกนั้นแอบดูเว็บโป๊ส่วนเราช่วยตัวเองไประหว่างที่อาจารย์กำลังสอน

          "มีกรรไกรป่าววะ" เราสะกิดถามเพื่อนสาวเจ้ากรมข่าวลือที่นั่งข้างๆ
          "กรรไกร.. จะเอาไปทำอะไรวะ" มันขมวดคิ้วสงสัย
          "ด้ายเย็บกระโปรงมันรุ่ยจะตัดออก คันว่ะ"
          "ไม่มีว่ะ มีแต่คัตเตอร์"
          "คัตเตอร์ไม่เอา.. จะเอากรรไกร"

ในที่สุดใครสักคนก็มีกรรไกรในกระเป๋านักเรียนและมันก็ถูกส่งต่อๆกันมาถึงเราจนได้ เราขออนุญาตอาจารย์ไปเข้าห้องน้ำเสร็จธุระแล้วจึงกลับมานั่งที่เดิม บัดเดี๋ยวนี้กางเกงในผ้าซาตินสีครีมตัวจิ๋วถูกขยุ้มยัดลงไปนอนอุ่นอยู่ในกระเป๋าเป้นักเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว กระเป๋ากระโปรงถูกตัดออกเปิดทางสะดวกให้ปลายนิ้วได้สัมผัสสะกิดตลิ่งบดคลึงสองกลีบอวบอูมชื้นแฉะได้อย่างเต็มไม้สะดวกมือ

          "สา.. เป็นอะไรป่าววะ ครางอย่างกะลูกหมาเลย" เพื่อนสาวหันมาถาม
          "sss อืม.. อ่าห์ ปวดท้องว่ะ สงสัยโรคกะเพาะ อืมมมห์.." เราตอบเสียงสั่นผ่อนลมหายใจหนักๆเผลอกัดริมฝีปาก "hmmhh..sss"
          "กูว่ามึงขออาจารย์ไปห้องพยาบาลดีกว่าว่ะท่าทางจะปวดมากนะเนี่ย อะไรวะเมื่อกี๊ยังเห็นนั่งดีๆอยู่เลย"
          "อยู่ดีๆก็ปวดว่ะไม่เป็นไร พอทนได้ ahha.. อื้มม" ไม่น่าเชื่อว่าเราจะห้าวระห่ำถึงขนาดกล้าคุยกับยัยอิ๋วไปด้วยนั่งตัวงอสแครชแผ่นไปด้วย ช่วยตัวเองคนเดียวบ่อยๆมันก็มีจืดๆเบื่อๆกันบ้าง
         
          "ปวดขี้รึเปล่า"
          "ปวดขี้พ่อง.. "
          "เออ ถ้าปวดมากก็บอกละกัน แม่ง.. ครางซะกูขนลุกทั้งตัวเลยสัส"

          "อิ๋ว.." เราเรียกเพื่อนสาวเจ้ากรมข่าวลืออีกครั้ง
          "ไรอีกวะ.." มันละสายตาจากจอคอมพ์
          "ยืมมาร์คเกอร์หน่อยดิ"
          "อ่ะ.." อิ๋วยื่นปากกาเน้นข้อความให้เรา
          "เอาอีกอันนึง..อันนั้นอ่ะ ฝาสีน้ำเงินแท่งใหญ่อ่ะ"
          "อ่ะ.."

          "ไม่เอาอ่ะ .. อืม เอาอันนั้นดีกว่า" ลองลูบๆดูแล้วฝาปากกามันมีเหลี่ยมคมๆอาจก่อให้เกิดบาดแผลได้
          "อันไหนวะ"
          "ลิควิด เพนซิล"
          "มันจะหมดแล้ว หมดแล้วด้วยมั้ง"
          "เออ งั้นกูขอเลยละกันนะ"
          "มันบีบไม่ออกแล้วเนี่ย จะเอาไปทำอะไวะ" อิ๋มส่งปากกาลบคำผิดให้เราอย่างงงๆ
         
          "อืม.. ss" ปากกาลบคำผิดค่อยๆถูกลำเลียงผ่านเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงเปรียบดังขบวนรถไฟแห่งความเสียวซ่านกำลังลอดผ่านอุโมงค์สู่จุดหมาย จากวันนั้นเราก็ใส่กางเกงในไปโรงเรียนแค่วันที่มีประจำเดือนเท่านั้น ส่วนกระเป๋ากระโปรงหรือกางเกงวอร์มถูกตัดให้ทะลุล้วงเข้าออกสะดวกสะกิดตลิ่งได้ทุกที่ทุกเวลาค่ะ 55

....................










ตัดภาพมาตอนมหาลัยเลยนะ เราเฝ้ามองเพื่อนร่วมห้องที่หออย่างประหลาดปนสนใจในพฤติกรรมของมันอยู่สักพักแล้ว ตัดสินใจลองถามดูในตอนเย็นวันหนึ่งระหว่างเดินกลับจากซื้อส้มตำที่หน้ามหาลัย

          "แกไม่ใส่เกงในเหรอ" เราเอ่ยถาม
          "เฮ่ย.. " อิ๋วตกใจพลางหัวเราะกลบเกลื่อน
          "ก็เมื่อกี๊แกอาบน้ำออกมาใส่กางเกงเราไม่เห็นแกใส่เกงในเลย" เราถามจี้
          "เห้ย.. ก็ใส่ในห้องน้ำไง ใส่แล้วก็เดินออกมา"
          "ไม่จริงอ่ะเช็ดตัวยังไม่ทันแห้งจะใส่ได้ไง สังเกตุหลายทีแล้วด้วย"
          "เหย.. นี่โรคจิตป่าวเนี่ยมาแอบมองเราใส่เสื้อผ้าเนี่ย" อิ๋วแซวแทงใจดำ
          "ป่าวโรคจิตซะหน่อย ก็แค่สงสัยเฉยๆ"

          "แหม.. ก็แค่เดินออกมาซื้อส้มตำหน้ามหาลัยแค่นี้เองไม่ต้องใส่เกงในก็ได้มั้ง" อิ๋วยิ้ม "บางทีลงมาข้างล่างหอรีบๆไม่ใส่ยกทรงก็เคยนะ 55 จอแบนขนาดเราความจริงไม่ใส่ยกทรงยังได้เลย"
          "แล้วไม่กลัวใครเห็นเหรอ ดูนั่นดิคนเตะบอลเยอะแยะ"
          "บ้า นี่ก็กางเกงกีฬาธรรมดาใครเค้าจะมาสนใจล่ะ เอ้อ.."
          "เออ ก็ดีเนอะ ชิลล์ดี"
          "อลิสาลองไม่ใส่ชั้นในบ้างสิ ปล่อยให้ร่างกายเรามีอิสระบ้าง สบายดีนะไม่อับชื้นด้วย" อิ๋วเชิญชวน
          "อืม.."

          "เออ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วที่พี่ชายเรามาส่งอลิสาจำได้มั้ย คนที่หล่อๆอ่ะ" อิ๋วถาม
          "จำได้สิ ทำไมเหรอ"
          "ชอบมั้ย โสดสนิทแถมนิสัยดีด้วยนะ"
          "ทำไม ริจะเป็นแม่สื่อแม่ชักเหรอ" เราหัวเราะแก้เขิน
          "ใช่.. ที่บ้านนะพ่อแม่เราเค้าเห่ออลิสากันมากน่ารักอย่างโน้นอย่างนี้ เค้าบอกว่าเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรี" อิ๋วบรรยายจนเราเขิน "แม่เราจะเชียร์ให้พี่ชายจีบเธอ"
          "เราเนี่ยนะเรียบร้อย 55" เราถาม
          "ใช่ พ่อเราบอกว่าชอบที่อลิสาแต่งตัวเรียบร้อยเจอทีไรเห็นใส่กระโปรงยาวถูกระเบียบทุกที 55" อิ๋วอธิบาย "พลอยให้เราโดนบ่นเรื่องชอบใส่กระโปรงสั้นไปด้วยนะเนี่ย"
          "อ๋อ.. เรื่องกระโปรง" เรายิ้ม "อิ๋วก็ลองใส่กระโปรงยาวบ้างสิคุณพ่อจะได้ชอบ"

(ซ่อนข้อความไม่มีอะไรพิเศษ)
 
....................

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[apinyaporn]

เพื่อนตอนมัธยมกับตอนมหาลัยชื่ออิ๋วเหมือนกัน ไม่งงน้าา

[barney]

นี่ถ้าไม่ใส่ตอนเรียนม.ปลายใหม่ๆ แล้วมีคนเปิดกระโปรง คงจะตื่นเต้นน่าดูครับ 555

พอเรียนมหาลัยได้เพื่อนรสนิยมเดียวกันด้วยครับ ดีจังเลย

[lit260499]

อิ๋วคงไม่รู้ว่าเพื่อนเธอนะเจ๋งกว่าเธอมากเลย

[victor basso]

เจอเพื่อนรสนิยมเดียวกันแบบนี้ สงสัยจะได้กลายเป็นคู่หูคู่โชว์

[usn.googoo]

ได้คู่หูแนวเดียวกัน

[ZZZpangZZZ]

ชอบมาก แนวแอบโชว์ หาอ่านมานานแล้ว ขอบคุณมากครับ

[Aochayaporn]

มาทางเดียวกันแล้วสองสาวน้อย

[olemantu]

กระเป๋ากระโปรงขาดนี่มันดีจริง ๆ ทำอะไรก็ได้ ทุกที่ ทุกเวลาจริง ๆ น๊าาา

[ssaayynn]

 ::YehYeh::แนวโชชอบมากเมื่อกี้ก็เจอเด๋กเชียเบียโชร์โนบรามา

[gfthebc]

ถ้า​ต่าง​คน​ต่าง​รู้​ว่า​ชอบ​อะไร​คล้าย​ๆ​กัน​จะ​เป็น​ยังไง​ครับ​เนี้ย​

[1234non]

รสนิยมไปด้วยกันได้เลย ต่อไปน่าจะบันเทิง หุหุ

[Nanashi]

เรื่องตื่นเต้นพึงบังเกิด

[MyWaYz]

มีเพื่อนคอเดียวกัน แจ่มเลยครับ

[peddo]

สาว รร.นี้แอบแซ่บจริงๆ อิจฉาปากกาน่าดู รวมพลกับเพื่อนซี้นี่ท่าจะแสบ อ่านเพลินดีครับ นึกถึงวัยหวานสมัยก่อนเลย