สาปพงไพร ภาคแม่แปรงทมิฬ ตอนที่ 2

[pekopon66]

สวัสดีวันลอยกระทงทุกท่านครับ กลับมาพบกับตอนที่ 2 ต่อนะครับ หลายคนเข้าใจผิดว่าผมนำโครงเรื่องของเพชรพระอุมาทำเป็นเรื่องเสียว จริงๆคือไม่ใช่นะครับ เรื่องนี้คือแต่งใหม่ มีการผจญภัย เนื้อเรื่องที่คาดเดาไม่ได้และผสมเรื่องลึกลับ หวาดเสียว? อาจจะมีกลิ่นอายบ้างเนื่องจากผมเคยอ่าน เพชรพระอุมา กับ ล่องไพร แต่ไม่ได้ดัดแปลง parody แต่อย่างใดนะครับ

สำหรับแฟนผมเป็นคนดีกำลังจะมีตอนพิเศษนะครับ เนื่องจากกิจกรรมสำเร็จไปหนึ่งอย่างแล้ว ถ้าใครยังไม่ได้อุดหนุนสามารถเข้าไปได้ที่

http://www.tunwalai.com/ebook/detail?ebookId=5533

หรืออยากเข้าไปพูดคุย ชี้แนะและติดตามข่าวสารก็เข้าไปในเพจของผมได้ ไม่ต้องอายเพราะมีเพื่อนอีกหลายร้อยที่แวะเวียนเข้ามาพูดคุย ไม่ใช่ในเชิงนั้น แต่เป็นเชิงนักอ่านพูดคุยกับนักเขียน

https://www.facebook.com/NTRwritter/


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

นายอ่ำรวบรวมความกล้า ก่อนจะย่างเท้าก้าวออกไปอย่างแผ่วเบา ราวกับล่าสัตว์ แต่สัตว์ครั้งนี้ท่าทางจะเนื้อนวล เต่งตึงและขนาดใหญ่เกินมือเดียวจะจับไหว แค่คิดพรานอ่ำก็แทบเตลิด เขารู้ดีว่าห้องน้ำที่นี่มีช่องอิฐระบายอากาศอยู่ จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะได้ชมภาพตระการตา 



"ทำอะไรน่ะครับ พรานอ่ำ" โชคไม่เข้าข้างนายอ่ำนัก ผู้รับเหมาหนุ่มอย่างโรมเดินคาบบุหรี่ไฟฟ้ามาด้วยสีหน้าที่ดุดัน

"เอ่อ.. คือผมกำลังจะไปห้องน้ำน่ะครับ"

"อ่อ...ผมเป็นคนไม่ชอบพูดยืดเยื้อนะ ผมนับถือคุณพงษ์ศักดิ์มาก และเขาก็ไว้ใจพรานอ่ำให้ดูแลพวกเรา ผมหวังว่าสามวันต่อจากนี้จะไม่เกิดเรื่องที่ทำให้เราขุ่นข้องหมองใจกัน" 

"ครับ ผมเห็นด้วย"

"ดี งั้นเราไปเตรียมข้าวของกันดีกว่า คุณพี่คนนั้นก็จะเดินทางไปกับเราด้วยใช่มั้ยครับ?"



โรมทักทายนายพ่วง พรานเฒ่าที่นึกเสียใจที่ไม่คิดห้ามรุ่นน้อง ทั้งสามพากันเดินกลับไปที่อาคารสำนักงาน



หลังจากทุกคนเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย ก็ได้เวลาออกเดินทาง โดยผู้นำคณะจะเป็นอดีตนายพรานสุภาพบุรุษอย่าง พงษ์ศักดิ์ ไพรสุวรรณ พร้อมทั้งลูกมืออีกสามคน คือ นายอ่ำ นายพ่วง พรานท้องถิ่น และเด็กหนุ่มวัยสิบปลายๆนามว่า ขิ่น เด็กกำพร้าลูกครึ่งสองประเทศที่พงษ์ศักดิ์รับเลี้ยงดูส่งเสียให้เรียนตั้งแต่เด็ก 



ขิ่น เป็นเด็กที่หน้าตาและหน่วยก้านดี มีไหวพริบคล้ายกับคนที่เลี้ยงดูเขามา ตัวเล็กผอม แอบขี้อายเวลาเจอผู้หญิงสวยอย่างรัน อิงฟ้า และนาตาชา ตามประสาเด็กที่กำลังเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น 



คณะเดินทางทั้งหกก็เตรียมตัวพร้อมอย่างดีทั้งเสื้อผ้าหยูกยา อาหารกระป๋องเพื่อดปลี่ยนรสชาติจากอาหารเมืองกรุง และที่สำคัญขาดไม่ได้คือ ยากันยุงแบบทั้งทาทั้งจุด ส่วนเต๊นท์ทางอุทยานมีบริการ ซึ่งขิ่นและนายพ่วงเป็นคนแบกให้



"ผมขอถามอะไรสักอย่างก่อนจะเดินทางได้มั้ยครับ" อังเดรย์หนุ่มหน้าตาดีตัวสูงใหญ่ยกมือถามเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงรัสเซีย

"แน่นอน" พงษ์ศักดิ์หันมาตอบ

"ทำไมพวกคุณทุกคนต้องถือปืนกันด้วย เราไม่ได้ไปล่าสัตว์กันไม่ใช่รึ"



เป็นคำถามที่ทางฝั่งธีร์ก็อยากถามแต่ไม่กล้า ทั้งขิ่น นายอ่ำและนายพ่วงต่างถือลูกซองกึ่งอัตโนมัติลำกล้องเดี่ยว 12 เกจ บรรจุกระสุนได้ 7+1นัด ส่วนทางด้านพงษ์ศักดิ์สะพายวินเชสเตอร์คานเหวี่ยงรุ่นปี 94 ยอดนิยม บรรจุกระสุน .357



"กันไว้ดีกว่าแก้ครับ ป้องกันจากสัตว์เป็นเรื่องปกติ แต่เผื่อนอกเหนือจากนั้นก็ดี" 



เหล่าคณะเดินทางเริ่มเดินเท้าออกจากสำนักงานเขตอุทยานในช่วงบ่าย อากาศไม่ร้อนนักแต่ก็ไม่ค่อยมีลม พงษ์ศักดิ์เดินนำขบวนไปอย่างชำนาญ ตามมาด้วยขิ่นและคณะเดินทางเดินเรียงหนึ่งนับจากหน้าสุดคือ ธีร์ อิงฟ้า รัน โรม นาตาชาและอังเดรย์



โดยพรานพ่วงเดินปิดขบวน ส่วนพรานอ่ำเลือกที่จะเดินขนาบข้างเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง สายตามองทางบ้าง มองอกที่กระเพื่อมของอิงฟ้าเวลาก้าวผ่านรากไม้บ้าง



เหล่าหนุ่มสาวชาวกรุงต่างเพลิดเพลินกับวิวทิวทัศน์ที่แปลกใหม่ มีต้นไม้มากมายหลายชนิดที่ไม่รู้จัก ทำเอาลืมความเหนื่อยล้าในการเดินเป็นปลิดทิ้งทั้งที่นายพรานสุภาพบุรุษพาขึ้นเนินและลงหุบอยู่หลายรอบ ผ่านไปชั่วโมงกว่าพวกเขาก็จำทางกลับสำนักงานไม่ได้แล้ว



กวีก...กวีก..



เสียงนกสาลิกาเขียวร้องแว่วมาจากบนต้นไม้ รันหยิบกล้องวีดีโอขนาดพกพาขึ้นมาเก็บภาพ แต่มันก็อยู่สูงจนเกินไป ลำตัวสีเขียวสดหากมองด้วยตาเปล่าก็ยังพอเห็น แต่กล้องกลับจับโฟกัสไว้ไม่ค่อยได้ รันพยายามยืนให้นิ่งหวังว่าจะได้ภาพที่สวยขึ้น



"หยุดเดินทำไม อยากจะโดนดุอีกรึไง?" โรมที่เดินตามหลังน้องสาวมาบ่นใส่

"ใครดุ? นายพงษ์ศักดิ์ของพี่งั้นเหรอ แน่จริงก็มาสิ"



พูดไม่ทันขาดคำ พงษ์ศักดิ์ก็เดินย้อนกลับมาทางรัน ทางหัวขบวนก็หยุดเดิน สาวสวยนัยน์ตาแขกชิงทำหน้าบึ้งตึงก่อนที่หัวหน้าคณะจะเดินมาถึงเสียอีก



"จะดุด่าอะไรกันอีกล่ะคะ คุณหัวหน้าคณะ?"

"ดุอะไรครับ? ผมแค่จะมาชวนคุณไปถ่ายอะไรสักหน่อยเท่านั้นเอง" 



รันมองตาฝ่ายตรงข้ามแล้วเดาใจไม่ถูก เธอเดินถือกล้องตามนายพรานสุภาพบุรุษแยกออกจากกลุ่มคณะเล็กน้อย ในตอนนั้นเองก็มีกลิ่นเหม็นโชยเข้ามาปะทะจมูกรันเข้าอย่างจัง รันคิดในใจว่า หากถูกนายพงษ์ศักดิ์อำ จะด่าเสียให้เข็ด



"ค่อยๆเดินมาตรงจุดที่ผมยืนนะครับ กรุณาอย่าส่งเสียงดังด้วย"



พงษ์ศักดิ์ยืนแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่พลางกวักมือเรียกให้หญิงสาวเดินมา รันคิ้วขมวดสงสัยแต่ก็เลือกที่จะทำตาม เธอเดินไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่ใกล้ชิดกับพงษ์ศักดิ์ รันชะเง้อหน้าออกไปมองตามสัญญาณนิ้วของอดีตนายพราน ก็ทำเอาเธอตาโตรีบหยิบกล้องขึ้นมาเก็บ



"ห..หมูป่าเหรอ?" 



รันหันไปกระซิบถาม ชายหนุ่มพยักหน้าตอบ ห่างไปไม่ไกลมีหมูป่าฝูงหนึ่งกำลังกินน้ำจากลำธารสายน้อย มีทั้งรุ่นลูกรุ่นใหญ่ดูอบอุ่น เป็นภาพที่ประทับใจสาวรันเป็นอย่างมาก พงษ์ศักดิ์แอบมองสีหน้าของเธอโดยไม่เอ่ยอะไร



"เราไปเรียกคนอื่นมาดูด้วยดีมั้ย"

"อย่าเลยดีกว่าครับ ผมกลัวว่าเราจะไปรบกวนมันมากเกินไป ถ้าคุณรันเก็บภาพเสร็จแล้ว เราก็จะเดินทางต่อ"

"ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไงว่ามีหมูป่าอยู่แถวนี้" รันหันมามองหน้า สายตาของหัวหน้าคณะอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงสามสิบเซนติเมตร

"หลายอย่างครับ ทั้งกลิ่นสาบโคลนและรอยที่มันฝากไว้ตามทาง"

"อ...อ่อ อื้ม ฉันว่าเรากลับกันดีกว่านะ" ระยะที่ใกล้เกินไปทำให้ใจเธอหวั่นไหว



พงษ์ศักดิ์ออกเดินตามรอยเก่าเพื่อที่จะกลับรวมกลุ่ม รันเดินตามแต่ขาของเธอดันไปเกี่ยวเข้ากับรากไม้จนเซมาข้างหน้า แต่พงษ์ศักดิ์ใช้สัญชาตญาณที่ว่องไวหันมาคว้าตัวรันเอาไว้ได้ทัน 



"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ คุณรัน"

"ข..ขอบคุณค่ะ



สายตาที่หนักแน่นของลูกผู้ชายมันทำให้เธอใจสั่น รันตั้งสติได้ก็รีบผละตัวเองออกจากอ้อมแขนที่ใหญ่โตของพงษ์ศักดิ์ ยังดีที่หัวหน้าคณะไม่สังเกตุเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นมาของเธอ 



"ย..ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่พามาดูพวกหมูป่า" เป็นครั้งแรกที่รันเลือกที่จะพูดดีกับพงษ์ศักดิ์

"ไม่เป็นไรครับ ก็คุณเป็นยูxเบอร์หนิครับ ถ้าหากคุณอิงฟ้าเป็นแบบคุณผมก็จะพามาแบบนี้เช่นกัน"



จากที่กำลังอารมณ์ดีๆ รันก็กลับมาหน้าบูดเช่นเคย เธอหมั่นไส้นายคนนี้เหลือเกิน พลางคิดว่าน่าจะฉายา นายพรานจอมยียวน เสียมากกว่า นายพรานสุภาพบุรุษ เธอเดินจ้ำเท้ากลับเข้ามารวมกลุ่มอย่างไว แซงหัวหน้าคณะเดินทางเสียอีก เป็นเครื่องยืนยันให้เห็นว่า ผู้หญิงเวลาโมโหทำได้ทุกอย่าง แม้จะเดินป่าก็ไม่หลง



พงษ์ศักดิ์พาคณะเดินเลาะสายธาร สายเดียวกับที่หมูป่ากินเมื่อครู่นี้แต่ไปในทางทิศตรงข้าม เป็นเส้นทางที่ถูกใจคนในคณะทุกคน เพราะสายธารทำให้อากาศโดยรอบเย็นลง เสียงน้ำไหลระรื่นหู อังเดรย์กวักน้ำมาสาดใส่นาตาชาอย่างสนุกสนาน โรมหันไปเห็นเสื้อยืดสีขาวที่นาตาชาสวมไว้ด้านในเปียกน้ำ ก็ต้องหน้าแดงรีบหันกลับ เพราะเขาแอบเห็นจุดเป้าสายตาที่นูนเด่นออกมาอย่างชัดเจน



หลังจากเดินตามธารน้ำมาสักพักใหญ่ พงษ์ศักดิ์ก็เชินชวนทุกคนเดินข้าม ณ จุดที่ตื้นที่สุด ทุกคนค่อยๆเดินบนหินที่ลื่นได้อย่างง่ายดาย เว้นแต่คู่ข้าวใหม่ปลามัน อิงฟ้า สาวสวยที่ไร้ประสบการณ์การผจญภัย พรานอ่ำจึงอาสามาจับมือประคองให้ ในขณะที่ธีร์เองก็เกือบล้มจนพงษ์ศักดิ์ต้องเข้ามาช่วย



"ขอบคุณนะคะ พี่อ่ำ ฟ้านี่แย่จริงๆ เดินแค่นี้ยังจะล่ม" สาวสวยทรงงามมอบยิ้มอันอ่อนหวานให้แก่พรานป่า

"ไม่เป็นไรครับ คนเราต้องมีครั้งแรกเสมอ" พรานอ่ำเก็บอาการ แต่มือของอิงฟ้านุ่มเสียเหลือเกิน จนเขาแอบคิดว่าส่วนอื่นจะนุ่มกว่านี้มั้ย



นายพรานหัวหน้าคณะพาเดินเข้าป่าอีกครั้ง คราวนี้เป็นป่าโปร่ง เดินขึ้นเนินไม่ไกลประมาณร้อยกว่าเมตร ไม่นานก็พบกับลานกว้างพอสมควร เป็นสถานที่ที่ทางอุทยานจัดเตรียมไว้ให้เหล่านักผจญภัยได้ตั้งแคมป์กันนั่นเอง ธีร์มองตามพื้นก็เห็นร่องรอยเศษท่อนไม้ไหม้ดำเป็นตอตะโกอยู่กองหนึ่ง คาดว่ากรุ๊ปที่แล้วจะสุมกองไฟไว้ตรงนี้



"เรามาถึงจุดพักแรมสำหรับสองคืนนี้แล้ว เดี๋ยวผมจะให้พวกพี่พ่วงกางเต๊นท์ให้นะครับ ถ้าใครอยากนึกสนุกก็ลองทำดูได้ ผมขอตัวออกไปเดินสำรวจแถวนี้สักหน่อย ไม่เกินพระอาทิตย์ตกจะกลับมา"



พงษ์ศักดิ์กล่าวโดยมีโรมช่วยแปลให้ หลังจากที่สั่งงานเสร็จ นายพรานสุภาพบุรุษก็เดินหายไปในป่าใหญ่ เหล่าลูกมือก็เริ่มก่อร่างสร้างเต็นท์กัน โดยคณะเดินทางก็เข้าไปช่วยเหลือ ซึ่งนายพ่วงและนายขิ่งก็ช่วยกันสอน ทำให้ทุกคนเพิ่งทราบว่า ขิ่งเองก็พูดภาษาอังกฤษได้ ถึงจะไม่คล่องนัก



ขั้นแรกหลังจากนำอุปกรณ์ออกมาแยกแล้ว ก็เริ่มวางผ้าเต็นท์ลงบนพื้น ดึงทุกมุมให้ตึง ก่อนที่จะใช้สมอบกยึดติดพื้นกับผ้าเต็นท์เข้าด้วยกัน ด้านอิงฟ้ากับรันก็ช่วยกันต่อเสาเต็นท์ที่แยกเป็นท่อนเข้าด้วยกันแล้วสอดเข้าไปในตัวเต็นท์ครบทุกด้านทุกมุม เสร็จแล้วก็ยกตัวเต็นท์ขึ้นให้เป็นทรงจั่วคล้ายหลังคาบ้าน 



หลังจากนั้นก็ผูกยึดตัวเต็นท์ไว้กับสมอบกอีกรอบเพื่อกันลมแรงตอนกลางคืน เท่านี้ก็เสร็จเรียบร้อย



"ฟ้า เราไปเดินเล่นถ่ายรูปกันตรงริมน้ำเมื่อกี้กันมั้ย?" ธีร์ชวนภรรยาของตน

"อื้อ ได้สิ แต่คุณพงษ์ศักดิ์บอกให้พาลูกมือเขาไปด้วยคน"

"งั้นเดี๋ยวผมไปด้วย" พรานอ่ำเดินคาบยาเส้นเข้ามาเสนอตัว

"ดีครับ โรมกับรันล่ะไปด้วยกันมั้ย?"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวรันว่าจะถ่ายคลิปแถวนี้สักหน่อย" 

"งั้นผมอยู่กับน้องสาวตัวแสบก็แล้วกัน" โรมตอบกลับ



ธีร์หันไปถามอังเดรย์กับนาตาชา แต่ทั้งสองเหนื่อยจนหน้าแดงแล้วจึงขอนั่งพักก่อนค่อยไป สุดท้ายจึงมีเพียงสามคนเท่านั้น พรานอ่ำพาเดินย้อนกลับไปที่ลำธาร ใช้เวลาเดินไม่กี่นาที อากาศตกเย็นเริ่มดีขึ้น มีลมพัดมาบ้างให้คลายอบอ้าว มองไปในน้ำก็เห็นปลาตัวเล็กน้อยว่ายผ่านเป็นระยะ



"พี่อ่ำนี่เมื่อก่อนเป็นพรานหรือครับ?" ธีร์ชวนคุยหลังจากยืนเสพบรรยากาศมาสักพัก

"อื้ม เมื่อก่อนผมหาของป่า ล่าสัตว์ไปขาย มีเรื่องกับหน่วยพิทักษ์ป่าตลอด คิดแล้วก็ตลก สุดท้ายกลับมาอยู่กับอุทยานซะเอง"

"ฟ้าว่าดีแล้วนะคะ ทำงานอุทยานเท่จะตายไป" คำชมของนางฟ้าถูกใจพรานป่านัก

"ตั้งแต่เดินป่ามา พี่อ่ำเคยเจอพวกสิ่งลี้ลับเหนือธรรมชาติในป่าบ้างมั้ยครับ?" พรานอ่ำถึงกับหันขวับมามองหน้าธีร์

"ทำไมถามอย่างงั้นล่ะ?"

"อันที่จริงผมมีงานอดิเรกเป็นนักเขียนนิยายแนวแฟนตาซีน่ะครับ การเดินป่าครั้งนี้นอกจากจะได้เที่ยวพักผ่อนกับฟ้าแล้ว ผมก็หวังจะมาหาแรงบันดาลใจด้วยน่ะครับ ถ้ามีพรานอ่ำช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยนะ" 



ธีร์จ้องมองด้วยความหวัง พรานอ่ำสูดยาเข้าเต็มปอดก่อนพ้นออกมาทางจมูก ก่อนจะนั่งลงชันเข่าบนโขดหิน 



"ไอ้มีมันก็มีอยู่ แต่คุณจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของคุณล่ะนะ เมื่อหลายปีก่อนสมัยผมยังหนุ่มๆ ผมกับเพื่อนได้ถูกว่าจ้างให้นำทางกลุ่มคณะหนึ่งไปหาของบางอย่างที่อยู่ในป่าลึกเลยเขตอุทยานเขาสูงไปอีก ด้วยความคึกคะนองกับรักการผจญภัย ผมและเพื่อนจึงตอบตกลง"

"ลึกกว่านี้อีกเหรอครับ แสดงว่าต้องให้ค่าจ้างเยอะน่าดู"

"ใช่ สบายไปเป็นปีเลยล่ะ กลับมาจับปืนอีกที ยิงต้นไม้ยังไม่โดน" พรานอ่ำเรียกรอยยิ้มให้กับนายจ้างสองคนได้

"แล้วเรื่องลึกลับที่ว่าคือยังไงหรือครับ"

"คณะเดินทางของผมดันเข้าสู่เขตป่าที่ไม่ควรเข้าไปน่ะสิ เป็นป่าที่ซับซ้อนใช้เข็มทิศหรือแผนที่ที่มีไม่ได้ ตัวคุ่นใหญ่อย่างกับผึ้ง ตอนกลางคืนมีเสียงผู้หญิงร้องโหยหวนขอความช่วยเหลือ"

"น...น่ากลัวจัง" อิงฟ้าเกาะแขนธีร์แน่น

"พระธุดงค์ที่ช่วยพาผมออกมา เรียกป่านั่นว่า ป่าต้องคำสาป"

"แล้วสรุปได้หาของที่นายจ้างต้องการเจอมั้ยครับ?"

"ไม่เจอ ปัจจุบันก็ยังไม่เจอ... ทั้งของ....และทุกคนในวันนั้น" ถึงประโยคนี้ ทั้งธีร์และอิงฟ้านั้นต้องขนพองสยองเกล้า

"อย่าล้อกันเล่นสิครับ" ธีร์หน้าเสีย

"นั่นสิ หมดเวลานิทานป่าแล้ว เชิญทั้งสองเล่นน้ำถ่ายรูปได้ตามสบาย เรามีเวลาอีกมากก่อนพระอาทิตย์จะตก"



พรานอ่ำย้ายที่นั่งไปหลบหลังโขดหิน หยิบยาเส้นขึ้นมาสูบอีกครั้ง แกเป็นคนสูบจัดมากจนกลิ่นตัวมีแต่กลิ่นยาเส้น ด้านอิงฟ้ายืนถ่ายรูปได้พักเดียวก็เดินมาหาพรานอ่ำ



"เอ่อ...ขอโทษนะคะ ถ้าอยากเข้าห้องน้ำ...จะต้องทำยังไงคะ" คำถามนี้ทำเอาพรานผู้มากประสบการณ์ยิ้มออกมา

"ไม่ยากเลยครับคุณผู้หญิง แค่คุณเดินเข้าไปในป่า เลือกต้นไม้ที่ถูกโฉลกสักต้นแล้วก็เชิญมอบปุ๋ยให้มันได้เลย"

"ข..ขอบคุณค่ะ"



อิงฟ้ามองซ้ายขวาก่อนจะเดินเข้าพุ่มไม้ไป ส่วนธีร์ยังคงถ่ายภาพบรรยากาศเก็บเอาไว้ เหมือนโชคจะเปิดทางให้กับนายอ่ำอีกครั้ง เขาค่อยๆย่องตามรอยที่อิงฟ้าเหยียบไว้ เข้าไปในป่า 



ไม่นานนายอ่ำก็เห็นอิงฟ้านั่งยองอยู่กับพื้น ถ้ามองจากมุมนี้เขาคงมองอะไรไม่เห็น จึงตัดสินใจเขยิบเข้าไปใกล้อีกนิด หวังจะเห็นของดี ด้วยสายตาที่คมดังเหยี่ยว พรานอ่ำก็สังเกตุเห็นหัวอะไรบางอย่างค่อยๆผงกขึ้นมา ไม่ไกลจากตัวอิงฟ้านัก ทีแรกเขานึกว่าเด็กที่ไหน แต่อันที่จริงแล้วมันคือ งูเห่าตัวใหญ่! 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Lactasoy Milk]

ฟ้าจะเสร็จเมื่อไหร่กันนะ

[au2000]

นายอ่ำ จะได้สร้างความดีความชอบ
หรือโดนด่า ต้องตามต่อไป

[oit758]

ฟ้ารอดจากงูตัวนี้ไปโดนงูตัวอื่นอีกละสิ

[sunnie06]

เข้าส้วมแล้วเจองู คุ้นๆนะ

[Navavee Stronger]

โอกาสเป็นฮีโร่มาถึงแล้วสินะ
พรานอ่ำทำแต้มเลยคราวนี้

[makesomenoise666]

จัดไปเลยครับพรานอ่ำ

[ronin21_xonly]

พรานอ่ำนี้ไว้ใจไม่ได้ฉวยโอกาสจ้องจะล่ออิงฟ้าตลอดเอวใจช่วยพรานอ่ำให้โชคเข้าข้างครับ

[sutee seechart]

แบบนี้สิโคตรตื่นเต้น มันต้องไม่มีอะไรง่ายๆ ไม่โจ๋งครึ่ม
ฝีมือการเขียนสนุกมากครับ แม้จะมีหลายอย่างไม่สมจริงๆ(เพราะผมเดินป่าบ่อย)
แต่เนื้อเรื่อง เฉี่ยว ความเสียวไปมา โคตรสนุกครับ

[sutee seechart]

ถ้าปล่อยขายในธัญวลัย จะซื้อวันนี้เลยครับ

[Jonah MTS]

นายอ่ำจะได้เป็นพระเอกรึเปล่าน่าา ภ้ามีคนถามว่าตามฟ้าไปทำไมจะหาข้อแก้ตัวยังไงเนี่ย

[นัทโตะ]

ตามกลิ่นจากคณะทัวร์แล้ว
ขิ่นได้ด้วยแน่ๆ

[kunkid]

จัดไปครับงูคน กับงูป่าใึครจะแน่กว่ากัน

[yacoolz]

ลุ้นว่าใครจะได้ใคร​ ขอบคุณ​ครับ​สนุกมากๆ

[7946410]

เข้าป่านั่งยองๆฉี่ เจองูจริงแล้ว น้องอิ่งใครจะช่วยได้