นทีนั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอย่างเหนื่อยล้า ข้าวหอมนั่งลงข้าง ๆ นวดเฟ้นให้กำลังใจชายหนุ่มคนรัก พี่นทีรักษารอยไหม้บนหน้าและมือเธอให้แล้ว แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีอารมณ์จะไปช่วยคนอื่น และข้าวหอมก็ไม่ได้ขอ ในขณะนี้ คนของสภากำลังเข้าตรวจสอบหลักศิลาโบราณในศูนย์บัญชาการของสภาผู้พิทักษ์ทุกแห่ง เพื่อตรวจสอบทิศทางการไหลเวียนของพลังในเครือข่ายมหาเวทย์ นทีหวังว่าพลังเวทมนตร์จากเครือข่ายจะไหลเวียนไปสู่ หรือไม่ก็ไหลเวียนมาจาก หัวใจของโครงข่ายมหาเวทย์ และหากตามกระแสการไหลเวียนของพลังงานไป จะไปถึงหัวใจของเวทย์ได้ และหากหาหัวใจของโครงข่ายมหาเวทย์เจอ ก็อาจจะสามารถทำลายมันได้ ข้อมูลจากศูนย์ต่าง ๆ หลั่งไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่อง นทีอ่านข้อมูล แล้วก็ไปทำสัญลักษณ์ต่าง ๆ บนกราฟิกรูปโลกที่เขาเปิดไว้ในอีกแท็บหนึ่ง แต่แม้เมื่อได้ข้อมูลเกือบครบทุกศูนย์แล้ว นทีก็ดูเหมือนจะยังไม่สามารถจะคิดหาแนวทางการเคลื่อนไหวของพลังเวทมนตร์ออกเลย
"ตลอดชีวิต พี่ไม่เคยเห็นเวทมนตร์ที่สลับซับซ้อนแบบนี้เลย" นทีครวญ พลางก็ซุกหน้ากับผมข้าวหอมเบา ๆ "มันเหมือนจะมีกระแสนับไม่ถ้วน แล่นไปรอบโลกเลย ดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าเส้นไหนเข้า เส้นไหนออก"
"พี่นทีพักก่อนไหมคะ" ข้าวหอมเสนอ
"เวลาเหลือไม่มากแล้วนะ"
"แต่พี่ต้องพักค่ะ พี่ไม่ได้นอนมากี่วันแล้วคะ"
"ก็...นานอยู่ หกวันได้"
"นั่นไง กว่าแรงกระชากครั้งหน้าจะมาก็อีกประมาณสี่สิบห้าชั่วโมง ใช่ไหมคะ"
"สี่สิบสี่"
"แล้วก็ยังไม่น่าจะแรงพอดึงโลกเข้าไปในมิติปิศาจได้"
"น่าจะ แต่กับเวทมนตร์ระดับนี้ พี่ก็บอกอะไรแน่นอนไม่ได้" นทีบอก
ข้อความเข้ามาอีกหนึ่งฉบับ นทีรีบเพิ่มขีดลงไปบนแผนที่ตามข้อมูลที่ได้มาใหม่
"ฮึ่มมม พี่เกือบจะมั่นใจแล้วว่าศูนย์กลางของพลังนั้นไม่ได้มาจากในยุโรป" นทีบอก "เหลืออีกแค่ 6 ทวีปเอง"
ทั้งคู่นั่งกันอยู่อย่างนั้นจนเกือบเที่ยงคืนโดยไม่มีข้อความใดเข้ามาอีก นทีเริ่มคอพับ เหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด
"หนูว่าเรากลับบ้านกันก่อนเถอะค่ะ วันนี้ นะ" ข้าวหอมบอก
"ม่า..ก็ดี" นทีพยายามปฏิเสธ แต่ก็เกือบจะวูบไป จึงยอมจนได้ เขากดปิดคอมพิวเตอร์
"พี่ไปนอนห้องหนูนะ"
"แล้วเจ๊จะให้พี่ได้นอนไหมเนี่ย"
"นอนสิ หลับคาอกหนูเลยก็ได้"
"อกมีแค่นั้นยังจะ...โอ๊ยยยย อย่าตี"
ไม่ช้าทั้งคู่ก็ขึ้นรถออกจากศูนย์มา
"พี่แน่ใจนะว่าขับไหว หลับในไปนี่ตายคู่เลยนะ" ข้าวหอมถาม หลังจากนทียืนยันว่าจะขับรถเอง
"ไม่ต้องห่วง เมื่อกี้พี่ร่ายคาถาเสริมกำลังมาแล้ว กลับไปถึงจัดต่อยันสว่างยังได้"
".........."
"ทำไมมองพี่อย่างนั้นล่ะ"
"หนูชวนพี่กลับไปนอนพักผ่อน พี่ผ่าคิดจะจัดหนูยันสว่าง พี่นี่มัน...."
"แล้วไม่อยากถูกจัดเหรอ" เขาถามด้วยเสียงเซ็กซี่ ข้าวหอมหน้าแดง
"อยากใจจะขาดแล้วค่า"
"แหมมมมมม งั้นจัดตรงนี้เลยแล้วกัน"
"หือออออออออออ" ชุดนักศึกษาของเธอหายไปเฉย ๆ ซะอย่างนั้น และเข็มขัดนิรภัยที่เธอคาดก็เริ่มถูไถรอบตัวเธอ "อ๊ายยยย อัลลัยเนี่ย อ๊อยยยยยย"
"แหะ ๆ" นทีหัวเราะขำ ๆ ยังคงขับรถต่อไป
"อื๊อออออ พี่นทีขี้โกง อ๊ายยยยยยาาา อ๊าาาาาาาาาาา" เข็มขัดนิรภัยพันไปรอบตัวเธอ โดยเฉพาะบริเวณทรวงอกและของสงวน
"ง๊าาาาาาาา" เข็มขัดนิรภัยถูไถกับร่องเสียวของเธอ ตัวหัวเข็มขัดที่เป็นเหล็กแนบไปกับติ่งเสียว ความเย็นเฉียบของมันทำให้เธอดิ้นพล่านด้วยความเสียว
"งือ งือ...ขี้ โกง อ๊ายยยยยยย...."
นทีหันหน้ามามองข้าวหอมที่กำลังถูกเข็มขัดนิรภัยเล่นงานจนสุขสม แต่ทันใดนั้น...
"พี่นที...รถบรรทุก!!!!!"
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รถโทรม ๆ เทเลพอร์ตลงไปอยู่ข้างทางทันเวลาพอดี
"ไอ้พี่นที! ไอ้ทุเรศ!" ข้าวหอมตะโกน มือก็กระชากเข็มขัดนิรภัยจนหลุดกระเด็นออกมาจากผนังรถ "ไม่เคยมีใครบอกเลยเหรอ ว่าเงี่ยนไม่ขับเนี่ย!!!! เกือบตายกันแล้วไง!!"
"พี่ขอโทษ เจ๊" นทีหน้าซีด "ขอโทษจริง ๆ แต่พี่คิดถึงเจ๊เหลือเกิน แล้วพอคุยกันเรื่องนั้น....พี่ก็ลืมจะควบคุมตัวเอง.................................................................................ตรงนี้มีม่านรูดพอดี แวะพักไหม"
ในชีวิตข้าวหอมไม่เคยอยากเข้าม่านรูดมาก่อน แต่เธอก็ค้างคาเหลือเกิน ที่ยังไม่ได้เสร็จสมอารมณ์หมาย จึงได้แต่พยักหน้าเบา ๆ นทีรีบขับตรงไปที่ม่านรูด
เมื่อเข้าถึงลานจอดรถ นทีก็โบกมือให้เธอลงจากรถ ทั้งที่ยังแก้ผ้าอยู่
"ไม่เอา พี่นที ใส่เสื้อผ้าก่อนสิ" เสื้อผ้าของเธอตกอยู่หลังรถเอง เหมือนพอเขาใช้เวทมนตร์ถอดให้เธอแล้วก็ทิ้งไว้ตรงนั้น
"ไม่ต้องใส่หรอก ไม่ต้องห่วง พี่ไม่ให้ใครเห็นเจ๊ในสภาพนี้หรอก"
ข้าวหอมคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจว่าเธอจะลองไว้ใจพี่นทีอีกสักครั้ง เธอจึงลงจากรถทั้งร่างเปลือยและเข้าไปกอดเอวเขา ทั้งคู่เดินกอดเกี่ยวกันเข้าม่านรูดไปทั้งอย่างนั้น
พนักงานต้องรับของม่านรูดมองอย่างงง ๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มแต่งตัวดี กับนักศึกษาสาวแสนสวยเดินเข้ามา ม่านรูดแห่งนี้ไม่ได้รับแขกที่ดูมีคลาสแบบนี้บ่อยนัก นักศึกษาสาวแสนสวยคนนั้นก็ไม่ใช่ประเภทที่แวะเวียนเข้ามาใช้หรือขายบริการที่นี่ให้เห็นอยู่ เสื้อไม่ได้รัดตึง กระโปรงไม่ได้เสมอจิ๋ม ใบหน้าไม่มีแววแห่งความแรดร่านหรือใจแตกแม้แต่น้อย เธอดูเหมือนคุณหนูเดินเข้ามาในร้านกาแฟสุดแพงมากกว่าสาวร้อนรักที่เดินตามแฟนเข้าม่านรูดด้วยซ้ำ
"ค้างคืน สองห้องครับ" ชายหนุ่มบอกกับพนักงานต้อนรับ
"สองห้องเหรอคะ" เธอถาม และมองไปที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวงง ๆ
"ครับ ผมกับแฟนไปงานเลี้ยงมา กลับดึก แล้วรถผมเหมือนจะมีปัญหาอะไรสักอย่าง ยังพอวิ่งได้ แต่ผมก็ไม่อยากจะเสี่ยงทั้งมืด ๆ แบบนี้ แล้วบังเอิญตรงนี้มีโรงแรมนี้พอดี ผมรู้นะว่าปกตินี่เป็นโรงแรมประเภทไหน แต่ผมไม่ได้จะมาใช้บริการแบบนั้นหรอก เราแค่จะพักจนถึงเช้า พอสว่างผมค่อยไปดูว่ารถเป็นอะไร ถ้าขับได้ก็ขับกลับ - พวกเราจะรอแต่งงานกันก่อนหนะครับ" ชายหนุ่มรูปหล่ออธิบาย
"อ๋อ โอเคค่า" พนักงานต้อนรับบอก ยื่นกุญแจสองห้องให้ แล้วจึงโบกมือเรียกพนักงานอีกคนมา
"ห้อง 203 กับ 204 นะครับ" พนักงานบอก และเดินนำชายหญิงไป ตลอดทาง เขาอดชำเลืองมองสาวนักศึกษาไม่ได้ ตลอดหลายปีที่ทำหน้าที่เป็นพนักงานโรงแรมม่านรูดมา เขาไม่เคยเห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยขนาดนี้เยี่ยมเยียนมาที่นี่เลย จริง ๆ แล้ว ในชีวิตของเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนสวยขนาดนี้มาก่อนด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นในชีวิตจริง หรือแม้แต่ในทีวีหรืออินเตอร์เน็ต พนักงานเหลียวไปมองชายหนุ่ม ไอ้นี่มันตุ๊ด หรือโง่ หรือสุภาพบุรุษเกินไปว๊ะ นี่ถ้าเขาได้แฟนแบบนี้จะจัดให้บานตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่ไอ้หนุ่มคนนี้ - หน้าตาดีเสียเปล่า- ยังมีหน้าบอกว่าจะรอแต่งงานกันอีก แผนร้ายเริ่มก่อตัวขึ้นมาในจิตใจของพนักงานหนุ่ม
"นี่ครับ ห้อง" มันชี้ ชายหนุ่มหล่อไปที่ห้อง 203 ขณะที่สาวน้อยนักศึกษาคนสวยไปเปิดประตูห้อง 204 "ขอให้สนุกนะครับ" มันบอกและเดินจากมา เดี๋ยวคืนนี้น้องได้สนุกกับพี่แน่
"พี่นทีอ่ะ หลอกชาวบ้านเขา" ข้าวหอมบ่นเมื่อเข้าห้องมาแล้ว
"พี่จะไม่มีวันยอมให้ใครมองเจ๊ของพี่ในแง่ไม่ดี" นทีบอก พลางเดินไปสำรวจรอบห้อง "แหวะ ทำความสะอาดได้ห่วยมาก มีคราบน้ำกามเลอะตรงนี้ด้วย"
ข้าวหอมพ่นลม แล้วทีตัวเองปล่อยน้ำกามเต็มตัวคนอื่นนี่ไม่แคร์เลยเนอะ
นทีร่ายคาถาทำความสะอาดทั้งห้องจนสะอาดวับ ก่อนจะหันมาสำรวจ
"แหม โซ่ แส้ กุญแจมือครบเลยนะ เจ๊ลองมะ"
"ลองหน่อยก็ดีค่ะ" เธอโบกมือทีหนึ่ง เชือกที่นทีถืออยู่วกกลับไปพันรอบมือชายหนุ่ม
"หือออออออออออออ?!!!!!?"
ข้าวหอมไม่รอช้า ตามเข้ามาผลักนทีลงไปกองบนเตียง เธอรีบร่ายคาถาอีกบท คาถาถอดเสื้อผ้าแบบที่นทีใช้กับเธอ
แคว่กกกกกกก!!!
เสื้อผ้าของนทีฉีกขาดยับเละเทะ เสื้อครึ่งตัว กางเกงครึ่งตัวกับเศษกางเกงในลงไปกองอยู่กับพื้น ที่เหลือยังติดตัวอยู่
"ว๊ายยยย พี่นที หนูขอโทษ!!!"
"เจ๊ เสื้อผ้าพี่..."
"พี่นที หนูขอโทษ ขาดหมดเลย ตายแล้ว ทำไงดี"
"เห้ออ ช่างมันเถอะ เจ๊"
"หนูขอโทษนะ พี่นที"
"ไม่ยกโทษให้ มารับโทษซะดี ๆ" นทีบอก และชี้ไปที่ท่อนเอ็นใหญ่ยักษ์
"เอ่อ..โอเค เอางี้ก็ได้" เธอคลานขึ้นไปบนเตียง "พี่นที ลงโทษหนูนะ"
"ก็อยากลงโทษอยู่ แต่เจ๊เล่นจับพี่มัด" เขาชี้ไปที่เชือกที่ข้อมือ "เจ๊ต้องลงโทษตัวเอง"
เธอดันตัวขึ้นคร่อมพี่นที จับแก่นกายของชายหนุ่มตั้งตรง แล้วทิ้งตัวลงไปใส่ท่อนเอ็นใหญ่โตนั้น เนื่องจากน้องสาวของเธอชุ่มฉ่ำมาตั้งแต่ถูกเข็มขัดนิรภัยลวนลามแล้ว แก่นกายของพี่นทีจึงสไลด์เข้าไปอย่างง่ายดาย
"ซี๊ดดดดดด" เธอสูดปากและเริ่มขย่ม
"อืมมมม ของเจ๊แน่นมาก สุดยอดดดด" นทีคราง ข้าวหอมรีบขย่มให้เร็วขึ้นอีก เสียงร่างแบบบางของเธอกระทบกับเอวกำยำของนทีดังตับ ตับ ตับ ลั่นห้อง เรือนผมดำยาวและหน้าอกเล็กแต่ได้รูปสะบัดขึ้นลงตามแรงกระทบกระแทก
"อื๊ออออออออออออ" ข้าวหอมกัดฟันสู้กับความเสียว และเร่งความเร็วขยับขึ้นลงยิ่งขึ้นไปอีก มือสองข้างก็ลูบไล้อยู่ที่หน้าอกของนที
"อื๊อออ เร็วอีก แรงอีก แค่นี้เรียกว่าลงโทษได้แล้วเหรอ อู๊ ซี๊สสสสสส" นทีร้อง
"อ๊าาาา อ๊า เร็ว อ๊า เร็วอีกก็ได้ค่ะ งื๊ออออออออออออ" เหงื่อจากตัวเธอหล่นเป็นเม็ด ๆ ลงไปที่ตัวของนที เตียงสั่นสะท้านไปตามแรงขย่มของร่างบาง
"อาาาา เจ๊ สุดยอดดดด โอวววววววว"
"งื๊ออออออ"
"เจ๊ นั่นแหละ ขย่มอีก ขย่มอีก"
"งื๊ออออออ พี่นที หนูจะเสร็จแล้วง่าาาาา งื๊อ อ๊ายยยยยยยยย"
เธอฟุบตัวลงบนตัวนที น้ำรักไหลทะลักออกมาจากจุดที่ทั้งสองเชื่อมต่อกัน ผมยาวสยายของเธอแปะติดไปกับเหงื่อที่ท่วมกลางหลัง
"เจ๊ พี่ยังไม่เสร็จ"
"งือออออ" ขาของข้าวหอมอ่อนแรงเกินกว่าจะขย่มแบบเมื่อกี้แล้ว แต่เธอก็ต้องร้องครางขึ้นมาอีกเมื่อนทีเริ่มขยับเอวใส่เธอ "งื๊ออออ"
"พี่ยังไม่เสร็จ เจ๊จะบอกลงโทษตัวเองแล้วได้ไง" นทีถามพลางก็โยกเอวแรงขึ้นอีก ปลุกอารมณ์ของข้าวหอมให้คุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอดันตัวลุกขึ้นมาหน่อย ๆ จูบปากนทีและเริ่มโยกตามจังหวะของเขา
"อื๊อออออ"
นทีถอนปากออกจากเธอแล้วเลียแก้ม
"แง๊ จั๊กจี้อ่า อื๊ออออ เสียว ง่าาาา อ๊าาาา"
"ฮืมมม แก้มเจ๊หอมมากเลย หวานด้วย" นทีบอก
"งือ พี่นที หนูรักพี่ งื๊ออออ หนูจะเสร็จอีกแล้วง่า อ๊าาาา"
"พี่ก็ใกล้แล้ว อือออออออ แตกนอกนะ พี่จะแตกให้เต็มตัวเจ๊เลย อื๊ออออออ"
"ค่ะ ได้ค่ะ งื๊อออออ แอร๊ยยยยยยยยยย" ข้าวหอมร้อง ร่างเกร็งกระตุก นทีรีบดึงมือหลุดจากเชือกแล้วจับตัวเธอยกขึ้นมา
พล็อก!!
ทันทีที่ร่างของเธอลอยพ้นออกมา ท่อนเอ็นของนทีก็กระตุกอย่างแรงและพ่นน้ำกามออกมาไม่ขาดสาย จนเลอะไปทั่วหน้าท้องและเนินสามเหลี่ยมของเธอ ข้าวหอมทิ้งหัวลงนอนหงายข้าง ๆ ตัวนที หอบหายใจ พยายามมีความสุขกับความร้อนที่เปรอะอยู่บนตัว ที่เป็นความรู้สึกที่เธอเกือบจะชินแล้ว
"หนูถูกลงโทษพอหรือยังคะ" เธอหอบ
"ยัง...โทษที่ทำเสื้อพี่ขาด คือ...ต้องโดนถึงเช้า"
"อร๊ายยยยยยยย" ข้าวหอมร้อง เมื่อนทีขึ้นคร่อมเธอ
สองสามชั่วโมงหลังจากที่คู่หนุ่มสาวเข้ามาที่ม่านรูด
พนักงานโรงแรมหื่นค่อย ๆ คืบคลานเข้ามายังห้อง 204 มันแอบฟังที่ประตูเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีเสียงใด ๆ ในห้อง ก่อนใช้กุญแจสำรองปลดล็อคประตูห้องอย่างเงียบเชียบ แล้วคืบคลานเข้าไปด้านในอย่างช้า ๆ ไฟในห้องนั้นปิดสนิท บนเตียงมีร่างบางนอนนิ่งอยู่ ไอ้พนักงานหื่นได้ใจที่เห็นเหยื่อในสภาพหลับใหล มันค่อย ๆ ปิดประตู และคืบคลานขึ้นไปบนเตียง ก่อนจะคว้าร่างบางและเอามืออุดปาก
เนื้อของร่างบางนั้นเปื่อยยุ่ยลงไปทันทีที่มือของชายโฉดสัมผัสลงไป เผยให้เห็นเนื้อที่เน่าเฟะ เต็มไปด้วยหนอน แมลง น้ำเลือดน้ำหนอง ชายโฉดร้องโหยหวนสุดเสียง
เสียงร้องโหยหวนด้วยความสยองสุดขีดนั้นลั่นไปทั่วชั้นสอง แน่นอนว่าในห้องข้าง ๆ ได้ยินเต็มที่ แต่สองหนุ่มสาวก็ไม่ได้ใส่ใจมันเท่าใดนัก นทีนั้นรู้ดีอยู่แล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นในห้องข้าง ๆ และกับดักภาพลวงตาที่เขาร่ายไว้ได้ผลดีขนาดไหน ส่วนตัวข้าวหอมนั้นไม่ได้อยู่ในสภาพจะคิดเรื่องอะไรได้ นอกจากเรื่องของดุ้นที่ขยับเข้า ออกจากร่องรัก
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
โหดอ่ะ พนักงานนั่นคงสติแตกไปเลย แหม เข้าม่านรูดมายังทำเหนียม ว่าแต่ ตอนออกจากห้องนทีต้องใช้คสถาซ่อมเสื้อผ้าไหมนี่
ข้าวหอมต้องโดนลงโทษให้ฟ้าเหลือง จะได้นอนหลับอย่างมีความสุขในอ้อมกอดของพี่นทีนะ
ขอบคุณครับ... แบบนี้มีหลอนสำหรับคนหวังแอบฟัน
เจอของดีเข้าแล้ววววววว ::Confident:: ::Confident:: ::Confident:: ::Confident::