เพลงประกอบฝีมือdrj ขอบคุณมากเลยเพื่อนเอ๋ย
http://www.youtube.com/v/EsZGk_-AV9U&autoplay=1
"แล้วเจ้าเพลงล่ะ...เรารักเขามั๊ย..."
ผมไม่นึกเลยว่าจะได้ยินคำถามนี้จากอาภพ แม้ใจผมจะยังรักเพลงด้วยอีกคน แต่ผมก็ไม่สามารถตอบออกไปได้แบบทันท่วงที
เหมือนกับที่บอกว่าผมรักบี..
"เอ่อ....คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับอาที่ผม..เอ่อ...คุณเพลงเธออยุ่สูงเกินกว่าผมจะเอื้อมถึง.."
แม้ผมจะอยากพูดว่าคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่คุณเพลงจะกลับมารักผมในเมื่อตอนนี้เธอได้หมั้นกับนายร้อยตำรวจคนนั้นไปแล้ว
แต่ผมกลับพูดไม่ออกจึงเปลี่ยนคำพูดไปอีกทางหนึ่งเสียแทน
"แล้วถ้าดอกฟ้ามันโน้มกิ่งลงมาหาหลานชายล่ะ..เราจะเด็ดมาดอมดมมั๊ย.." น้ำเสียงอาภพราบเรียบ จนตอนนี้ผมเดาอารมณ์
ของท่านไม่ถูกเลย
"คงเป็นไปไม่ได้หรอกครับอาที่หนึ่งชายจะมีดอกฟ้าถึงสองดอก..ผมคิดว่ามันคงทำร้ายความรุ้สึกของคนที่ผมรักมากเกินไป..."
แม้ผมจะพยายามหลีกเลี่ยงคำตอบแต่อาภพก็ยังตามลุกไล่ไม่ยอมให้ผมดิ้นหนีไปไหน
"ตอบมาให้มันตรงๆคำถามหน่อยสิหลานชาย เป็นผู้ชายมันต้องกล้าพูดกล้ายอมรับความจริงสิวะ..ต้องกล้าหาญ อย่าขาดกลัว
เหมือนอาในอดีต แล้วก็ต้องมานั่งเศร้าเสียใจตลอดชีวิต..ตอบมาตรงๆว่าเรารักเจ้าเพลงเขามั๊ย.."
"รักครับ..."
ในเมื่อผมโดนลุกไล่จนถอยหลังติดกระดานแล้ว ก็จำต้องสูดลมหายใจปอดแรงๆ ก่อนจะสารภาพออกไปว่าผมรักเพลง...เช่นกัน
ผมคิดว่าคำตอบของผมนั้นคงทำให้บีและอาภพใจเสีย ในเมื่อสักครุ่นี้ผมเพิ่งบอกว่าผมรักบีออกไปอยุ่แหมบๆ แต่ครั้นเงยหน้า
ขึ้นมองบีและหน้าอาภพสลับกันไปมากลับพบว่าใบหน้าทั้งสองนั้นหาได้มีวี่แววของความผิดหวังเสียใจแม้แต่น้อย
"ว่าไงลูกบี..นายชัยเขาก็รักพี่เพลงของลูก แล้วเราน่ะจะเอายังไง..."
อาภพย้อนกลับไปถามบุตรสาวของตนเองแล้วจับตาจ้องมองรอคำตอบของบีเขม็ง ผมก็เช่นกันนั่งใจเต้นโครมๆรอคำตอบของ
บีว่าเธอจะตอบมาว่าอย่างไร
"ถ้าชัยตอบว่าไม่รักพี่เพลงสิคะ..บีคงเลิกรักชัยเช่นกัน.."
หูผมคงไม่ฝาดไปแน่ที่ได้ยินเช่นนั้น บีเต็มใจพอใจกับคำตอบว่าผมรักเพลงเช่นกัน แถมยังขู่สำทับมาด้วยว่าถ้าผมตอบไม่รัก
พี่เพลงของเธอ เธอก็จะเลิกรักผมเช่นกัน นั่นแสดงว่าบีเธอยังคงรักผมอยู่แม้เวลาจะผ่านมาถึง4ปีแล้วก็ตาม หัวใจผมจึงพองโต
แทบจะคับอกเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"ดีมากที่กล้าพูด...อาพอใจที่ได้ยินเช่นนั้น เจ้าเพลงก็คงพอใจเช่นกันที่รู้ว่าหลานชายยังคงรักเธออยู่..ในส่วนตัวของอานั้นไม่
สนใจเรื่องขนมประเพณี ไม่ใส่ใจเรื่องสังคม อาขอเพียงให้ลูกสาวของอามีความสุข ได้อยุ่กับคนที่เขารักไม่ต้องพลัดพรากมี
ประสพการณ์เช่นตัวอา อาก็ดีใจแล้ว ฉนั้นปัญหามันอยุ่ที่ตัวหลานช่ายเท่านั้นแหละที่จะทำอย่างไรให้พี่วิทย์เขายอมรับได้ แต่
บอกเสียก่อนนะว่าพี่วิทย์กับอานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง..อาขอให้เราประสพผลสำเร็จก็แล้วกัน..ฮ่าๆๆๆๆ"
เมื่ออาภพพูดจบ ผมก็ก้มตัวลงไปนั่งคุกเข่ากราบท่านกับพื้นด้วยความซาบซึ้งในพระคุณ จากนั้นท่านก็เปลี่ยนเรื่องคุยถามถึง
การใช้ชีวิตในสวิสว่าเป็นอย่างไรบ้างผมก็เล่าให้อาภพรู้ไปตามความจริง รวมทั้งการทำงานพิเศษของผมจนผมสามารถเก็บออม
เงินได้เกือบล้านบาทกลับมาเมืองไทย สักครู่ใหญ่ๆอาภพก็เปิดโอกาสให้ผมกับบีอยู่คุยกันตามลำพัง อาภพเดินออกไปนอกบ้าน
เดินชมสวนชมนกชมไม้ไปตามประสา
"คิดถึงบีมากเลยรุ้มั๊ย..."
ผมไม่รู้เลยว่าคำพูดของผมนั้นมันเชยไปขนาดไหน เพราะพอบีได้ยิน เธอก็หัวเราะคิก ยิ้มอย่างมีความสุข ดวงตาใสหวานแหวว
นั่งอายหน้าแดงอยู่บนโซฟา ตัวผมนั้นอยากขยับเข้าไปดึงร่างของบีมากอดให้หายคิดถึงแต่กลับนั่งนิ่งอยู่ด้านตรงข้ามกับบีไม่
ได้ขยับลุกไปหา
"บีก็คิดถึงชัยคะ..ไม่คิดเลยว่าชาตินี้บีจะได้เจอกับชัยอีกครั้ง เพราะตลอดเวลาที่ชัยไปเรียนไม่มีใครบอกให้บีรู้เลย แม้แต่พี่
เพลงก็ปิดปากสนิท..." บีสารภาพความจริงด้วยน้ำเสียงอ่อยๆอายๆ ว่าตลอดเวลาสี่ปีที่ผ่านมา เธอก็คิดถึงผมมากไม่น้อยไป
กว่ากันเลย
"แล้วบีหายโกรธชัยตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ..."
"หลังจากที่ชัยไปเรียนที่สวิสนั่นแหละค่ะ พี่เพลงมาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง เธอรักชัยมากเลยนะคะ..ทำไมชัยถึงไม่เคยบอกรัก
พี่เพลงเลยล่ะ..." บีคงรุ้เรื่องทั้งหมดมาจากปากของเพลงแล้วที่ผมไม่เคยบอกว่ารักเธอเลยแม้สักครั้ง
"อย่างที่บอกคุณอาไปนั่นแหละ คุณเพลงเธออยุ่สูงกว่าชัยเยอะ..ชัยเลยไม่กล้าบอกทั้งๆที่ชัยก็รักเธอเช่นกัน..."
ผมพูดพร้อมนึกไปถึงเพลงรักสาวสวยที่มีหลากหลายอารมณ์ยามที่อยู่ใกล้ นึกไปถึงครั้งแรกที่เราสองคนประทะคารมกันปากเธอ
จัดจ้านไม่ใช่น้อย ครั้นพอเธอเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพลงรักก็หวานจนเหมือนทั้งร่างเคลือบด้วยน้ำผึ้ง ยามเธอยวนยั่วก็เต็มไป
ด้วยจริตจกร้าน จนผุ้ชายทุกคนต้องหลงไหล ยามเธอขี้เล่นขี้อ้อนก็ทำให้ผมหัวเราะยิ้มได้อย่างมีความสุข แต่ผมก็ทำกับเพลง
ไปเยอะ ทำร้ายจิตใจทำร้ายความรักที่เพลงมอบให้ จนครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะไปเรียน เพลงถึงได้มีอากัปกิริยาต่อตัวผมเช่นนั้น
"ชัยต้องสู้ต้องอดทนนะคะ..ทำให้พี่เพลงรักชัยได้เหมือนเก่า...เราสามคนจะได้มีความสุขกันอีกครั้ง.."
บีพูดยิ้มๆอายๆ แต่คำพูดนั้นกลับทำให้หัวใจของผมพองโต มันบ่งบอกว่าบีไม่ขัดข้องแต่อย่างใดถ้าเธอจะมาใช้ชีวิตแบบสามคน
ผัวเมียกับผมและเพลง ทำให้หัวใจผมวาบหวิวอยากจะลุกไปดึงตัวบีมากอดให้สมรัก สมกับความคิดถึง แต่คงไม่เหมาะเป็นแน่
บัดนี้ผมหาใช่เด็กมหาวิทยาลัยที่ทำอะไรตามใจตนเอง โดยไม่คำนึงถึงขนมธรรมเนียมของสังคม
ผมจึงได้แต่ข่มความรุ้สึกความต้องการของหัวใจเอาไว้ให้มั่น แล้วนั่งคุยกับบีไปจนเย็น ก่อนจะลากลับ หลังจากวันนั้นเวลาผม
ไปหาบีที่บ้านเราก็เพียงนั่งคุยกันเดินเล่นกันอยู่ภายในบ้านเท่านั้น ไม่เคยแม้แต่จะพากันออกไปเที่ยว ด้วยตัวผมนั้นหาได้มั่น
ใจตนเองเลยว่าถ้าออกไปอยู่นอกบ้านกันสองต่อสอง ผมจะอดใจไหวได้มั๊ยที่จะไม่ดึงร่างของบีมากอดรัดให้หายความคิดถึง
จนผ่านไปได้เวลาที่ผมจะเริ่มงานเป็นวันแรก ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้พบเพลงเลยแม้สักครั้ง เลขาหัวหน้าแผนกของผมพาผมไป
แนะนำให้เพื่อนร่วมงานรู้จัก แล้วผมก็เริ่มงานในตำแหน่งผู้ช่วยหัวหน้าแผนกสินเชื่อ แต่ตัวหัวหน้าแผนกนั้นผมยังไม่เคยได้พบ
แล้วรู้สึกแปลกใจที่ชื่อตามชาร์ตนั้นกลับไม่มีชื่อของหัวหน้าแผนก มันแบล็งว่างอยู่โดยไม่รุ้ว่าเป็นใครหรือท่านนั่งทำงานอยุ่
ห้องใดก็ไม่เห็นป้ายชื่อหน้าห้อง ผมทำงานประสานผ่านเลขาส่วนตัวของหัวหน้าแผนกเพียงเท่านั้นเอง
เมื่อผมเริ่มทำงาน พอวันหยุดสุดสัปดาห์ผมก็ไปหาบีแล้วผมก็ดีใจอย่างที่สุดเมื่อาภพถามผมว่าไม่คิดจะพาบีออกไปเที่ยวนอก
บ้านบ้างหรือไง..ผมยอมรับจากใจเลยว่าผมรักว่าที่พ่อตาคนนี้ของผมจริงๆ ท่านช่างล่วงรู้จิตใจของคนหนุ่มสาวดีเหลือเกิน
เมื่ออาภพออกปากอนุญาติ เดทครั้งแรกของผมกับบีในรอบสี่ปีก็เกิดขึ้นบนห้องอาหารของตึกที่สุงที่สุดของประเทศไทย
ผมดาวน์รถญี่ปุ่นมือสองออกมาขับเพื่อไปรับบีที่บ้านอาภพ หลังจากทักทายพูดคุยกับอาภพที่ห้องรับแขกครุ่ใหญ่ๆเพื่อรอให้
บีแต่งตัวเสร็จ เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ บีก็ยังไม่ยอมลงมาจากชั้นสองจนผมนึกแปลกใจว่าปรกติบีไม่ใช่สาวที่แต่งตัวช้า
ขนาดนี้ หรือว่าเธอจะเปลี่ยนใจไม่ไปออกเดทกับผม
[post]
จนเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงที่ผมนั่งกระวนกระวายใจ บีจึงค่อยเดินลงมาตามขั้นบันได แล้วสิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจ
จนอ้าปากค้างนั้น หาใช่เพราะความสวยงามน่ารักของบีแต่อย่างใด เพราะเรื่องความสวยงามน่ารักของบีนั้นผมประจักษ์แจ้ง
แก่ใจมาเนิ่นนานแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมเกิดอาการดังนั้นคือ...สาวอีกผู้หนึ่งที่สูงเพรียวสง่างามเดินตามบีลงมานั้นคือ....
เพลงรัก.... นั่นเอง
[/post]
คิดถึงตอนจบ นะครับ
จบสวยมากเลยครับเรื่องนี้ ^^
อ่านแล้วมีความสุขไปพร้อมกับนายชัยจริงๆครับ
สนุกมากครับ ติดตามอ่านตลอดครับ ขอบคุณมากครับ
ผมชอบนะ เรื่องที่จบอย่างสุขสมหวัง ถึงเนื้อหาช่วงพิศวาสกันจะทำให้ผมเกิดความพลุ่งพล่านได้ทุกครั้ง แต่ตอนจบแบบนี้ผมกลับชอบมากกว่า ที่จะให้เกิดการพลัดพรากแบบไม่เข้าใจกันตลอดกาล
อ่านกี่รอบก็สนุกมากครับ แอบอิจฉาพระเอกมีเมีย 2คน
ขอบคุณครับที่หามาให้ได้เสพกันครับ
ในกระทู้จะลงไม่จบนะครับ
สนุกมากครับจบแบบแฮปปี้ดีความรักคือการอดทนต่อสู้เพื่อคนที่เรารักจากลูกแม่ครัวจบนอกมาเป็นพนักงานธนาคาร
อ่านแล้วมีความสุขครับเรื่องนี้
ใครมีตอนจบส่งให้ผมอ่านหน่อยสิครับ
ตอนทำเว็บใหม่กล่องข้อความผมหายหมดเลย ::Crying:: ::Orz::
เนื้อเรื่องสนุกมาก มีntr นิดหน่อยพอให้ได้ตื่นเต้น น่าจะมีบท สวิงกิ้งเพิ่มนิดหน่อยตอนไปปาตี้ และ ตอนบีเข้าใจผิดสวิงกับ เอก เฉินและแจ๊ก
เอาให้ตับแตกเลย
ส่วนตอนจบถือว่าจบได้ดีครับชอบ
ตอนจบคือ พระเอก ได้พบเพลงอีกครั้ง แล้วก็จบแบบนี้เลยใช่มั้ยครับ ยังคาใจอยู่ว่าพบแล้วจะอยู่ด้วยกัน หรือ พบแล้วกลายเป็นแค่เพื่อนกัน หรือยังมีตอนต่อไปอีกครับ??
เอเพลงมาทำไมกันหนอ
สนุกจริงๆครับ เนื้อเรื่องก็น่าลุนฉากสวาทก็บรรยายถึงใจ รอตอนใหม่อยู่นะครับ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยครับ
เป็นตอนที่ยิ้มออก รู้สึกดีใจมาก น้องบี+เพลงรัก สุดยอด
อย่าเพิ่งดีใจไปชัย เพลงยังรักชัยอยู่หรือเปล่า หรือเธอมาเพื่อบอกลา 555