อุบัติเหตุจริงๆนะ ตอน 6-2 จบแล้ว

[err]

สองป้าหลานนอนกอดก่ายหอบหายใจอยู่บนเตียงจนอาการเหนื่อยลดลงแล้วจึงนอนคุยกันต่อโดยวิลาสินีนอนเอาหัวพาดบนหน้าอกหลานชาย
"ป้าเสียวอร่อยที่สุดในชีวิตเลยรู้มั้ย เธอเก่งจริง ๆนะพงษ์" วิลาสินีเริ่มก่อน
"อ้าว ให้เรียกป้าแล้วหรือครับ เมื่อกี้ยังให้เรียกเมียอยู่เลย" พีรพงษ์กระเซ้า
วิลาสินียกมือขึ้นทุบหน้าอกเขา "แหม พงษ์เนี่ยมาล้อป้าได้ไง แล้วแต่เธอสิ จะเรียกเมียหรือเรียกป้าก็ได้ มันก็เหมือน ๆ กันแหละตอนนี้"
"ป้าคงไม่โกรธผมนะที่ผมทำแบบนี้" พีรพงษ์เอ่ย
วิลาสินีส่ายหน้า "ไม่หรอกจ้ะ อันที่จริงป้าเองก็อยากลองของจริงมานานแล้ว เพียงแต่ป้าเจียมตัวที่อายุมากแล้วและยังเป็นญาติผู้ใหญ่ของเธอด้วยเลยไม่กล้าแสดงออก"
"ผมเองก็เหมือนกันครับ ตั้งแต่วันนั้นที่ได้เห็นป้าเต้นแอโรบิค ผมก็ฝันอยากจะเย็ดป้าตลอดเวลา" พีรพงษ์สารภาพ
"นี่ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุครั้งนี้ เราสองคนคงไม่ได้รู้ความในใจของกันและกันนะ และคงไม่ได้รู้ความต้องการที่แท้จริงของตัวเองด้วย" วิลาสินีบอก
"จริงด้วยครับ ผมได้มีความสุขกับป้าแบบนี้ ถึงตายในนี้ผมก็ไม่เสียใจเลย" พีรพงษ์พูด
"ป้าก็เหมือนกันจ้ะ" วิลาสินีตอบ
ทั้งสองป้าหลานสบตากันแล้วยิ้มออกมาด้วยความสบายใจ ขณะนี้ทั้งคู่ไม่มีความลับอะไรต่อกันอีกแล้ว มันรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด
พีรพงษ์ได้พักเหนื่อยและได้กอดร่างอวบอัดนุ่มนิ่มของป้าคนสวยทำให้เขาเริ่มเงี่ยนขึ้นมาอีก ลำควยเขาเริ่มพองตัวขึ้นมาจนมาตีท่อนขาของวิลาสินี
"อุ๊ย ทำไมมาตีป้า แบบนี้ต้องทำโทษรู้มั้ย" วิลาสินีเหลือบมองลำควยแล้วพูดด้วยใบหน้าแดง ๆ
"ผมตะหากที่ต้องทำโทษป้าที่ทำให้ผมอยู่ในสภาพแบบนี้" พีรพงษ์พูดติดตลก แล้วเขาก็หวนคิดถึงบั้นท้ายอันผายงอนของวิลาสินี ฉับพลันความคิดก็แว่บไปถึงเจลที่เจอในลิ้นชัก เขาดันตัววิลาสินีแล้วเดินลงไปเปิดลิ้นชักหยิบเอาเจลหล่อลื่นมาที่เตียง
"เอ่อ ป้าครับ ผมอยาก...เอ่อ..อยาก..." พีรพงษ์ตะกุกตะกัก
"อยากอะไรก็ว่ามาสิจ๊ะ อ้ำ ๆ อึ้งๆ อยู่นั่นแหละ ป้าจะไปรู้ได้ยังไง" วิลาสินีพูดครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง
"คือ ผมอยากเย็ดตูดป้าน่ะครับ ก้นป้าทั้งงอนทั้งผาย ผมแอบมองมานานแล้ว" พีรพงษ์ตัดใจพูด
วิลาสินีหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินคำสารภาพจากปากของหลานชาย เธอมองดูลำควยเขาที่พองตัวเต็มที่เต้นระริกอยู่เบื้องหน้า ในใจเธอก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกันที่จะได้ลองรสชาติอีกแบบหนึ่ง
"แหม พงษ์เนี่ย แค่นี้ไม่เห็นต้องอายเลย มาซิจ๊ะ" วิลาสินีผลุดลุกขึ้นไปอยู่ในท่าคลานสี่ขาเหมือนตอนแรกแต่คราวนี้ก้นเธอลอยอยู่ตรงขอบเตียง "เธอคงรู้นะว่าต้องทำยังไงเพราะป้าเองก็ไม่เคยมาก่อน"
พีรพงษ์ยิ้มด้วยความดีใจ "ครับป้า รับรองว่าป้าจะเสียวอร่อยยิ่งกว่าเมื่อกี้อีก"
วิลาสินีได้ยินคำยืนยันจากปากหลานชายแบบนี้ก็ยิ่งเสียวกระสันต์เงี่ยนง่านหนักขึ้น รูหีเธอขมิบตอดปล่อยน้ำเสียวออกมาทันที พีรพงษ์บีบเจลออกมาแล้วแยกแก้มก้นวิลาสินีออกจนเห็นรูตูดสีแดงเข้มแล้วทาเจลลงไปจนเยิ้ม จากนั้นเขาก็บีบเจลมาทารอบลำควยเขา
"พร้อมแล้วนะครับ" พีรพงษ์เดินเข้าไปประชิดขอบเตียง ใช้มือยกลำควยตัวเองให้ส่วนหัวจ่อตรงกับรูถ่ายของวิลาสินี จากนั้นก็ดันตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยแล้วใช้สองมือแยกแก้มก้นผายงอนออก
"อูยยย์ มันตึงไปหมดเลย ค่อย ๆ ก่อนนะพงษ์" วิลาสินีเหลียวหลังมามอง
"ซี๊ด รูตูดป้าแน่นจริง ๆ ครับ บีบรัดควยผมแทบขาดเลย ทนอีกหน่อยครับ เดี๋ยวก็มิดแล้ว" พีรพงษ์กัดกรามกรอดแล้วค่อย ๆ อัดสะโพกเคลื่อนลำควยจมหายเข้าไปในรูตูดของป้าคนสวย วิลาสินีทำหน้าเหยเกด้วยความเสียวปนความเจ็บ พักเดียวเท่านั้น เธอก็รู้สึกถึงความอุ่นของหน้าขาหลานชายที่มากระทบแก้มก้นเธอและในช่องท้องเธอก็รู้สึกแน่นไปหมด
"อูยย์ มิดแล้วเมียจ๋า เจ็บมั้ยจ๊ะ ผัวจะขยับแล้วนะ" พีรพงษ์เปลี่ยนโหมดการเรียกหาโดยอัตโนมัติ
"ซี๊ด อูวว์ ไม่เจ็บแล้วจ้ะ เย็ดตูดเมียได้แล้วค่ะ" วิลาสินีสูดปากระบายลมเพื่อลดความแน่นตึง เธอเคลื่อนสะโพกเป็นวงบดกับหน้าขาเขาเป็นเชิงกระตุ้นให้เริ่มเย็ดได้แล้ว
พีรพงษ์กัดกรามดึงลำควยออกมา รูตูดของวิลาสินีช่างดูดกระชับเหลือที่จะกล่าว เขาแทบจะไม่สามารถสาวลำควยออกมาได้ มันตึงแน่นไปหมด พีรพงษ์ต้องค่อย ๆ สาวกระเด้าสั้น ๆ ก่อนแล้วพอชินกับจังหวะแล้วก็ค่อย ๆ ยาวขึ้นเรื่อย ๆ เสียงหน้าขากระทบก้นดังป้าบ ๆ ลั่นห้องระคนกับเสียงร้องครวญครางของสองป้าหลานที่จูงมือสำรวจความลี้ลับแห่งดงกามด้วยกัน
ด้วยความแน่นกระชับของรูตูด ทำให้พีรพงษ์สะกดกลั้นไว้ได้อีกไม่นาน เขาก็น้ำแตกเต็มโพรงตูดป้าคนสวย เขาส่งเสียงร้อง อู๊วว อู๊วว ออกมาอย่างสุดจะกลั้นไว้ได้ ส่วนวิลาสินีเองก็ถึงสวรรค์เกือบจะพร้อม ๆ กันเมื่อน้ำควยอุ่นระอุร้อนวาบเข้าไปในช่องท้องของเธอจนทำให้รูหีเธอขมิบตอดปล่อยน้ำหีทะลักไหลลงมาตามหน้าขา แล้วทั้งแล้วทั้งป้าหลานก็ฟุบตัวลงกับเตียงหอบหายใจให้หายเหนื่อยด้วยกันอีกครั้ง
ทั้งคู่นอนกอดกันบนเตียงหลังสวมเสื้อผ้า บัดนี้ความกลัวตายได้จางหายไปบ้างแล้ว ทั้งสองคนพูดคุยฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ แบบสะเปะสะปะ พยายามไม่นึกถึงชะตากรรมที่กำลังจะมาถึงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
"พงษ์ เธอได้ยินเสียงอะไรมั้ย" วิลาสินีถามหลานชาย
"เสียงอะไรเหรอครับ ผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลย" พีรพงษ์ตอบพร้อมพยายามเงี่ยหูฟัง
"ป้าว่าเหมือนเสียงเครื่องจักรนะ ดังมาจากทางข้างบน" วิลาสินีพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง
พีรพงษ์กระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งขึ้นบันไดไปตรงประตู เขาเอาหูแนบกับประตูฟังอยู่สักพัก แล้วก็วิ่งกลับลงมาหาวิลาสินีด้วยความตื่นเต้น "ใช่จริง ๆ ครับป้า เสียงรถเครนแน่ ๆ พวกเขากำลังมาช่วยเราออกไปจากที่นี่"
วิลาสินีถามด้วยความสงสัยว่า "อ้าว แล้วทำไมเขาถึงรู้ว่าเราอยู่ในห้องใต้ดินล่ะ โทรศัพท์มือถือก็ใช่ไม่ได้"
"ผมสันนิษฐานว่าพวกเขาคงค้นหากระดูกเราไม่เจอ นายชิดคงบอกว่ายังมีห้องใต้ดินห้องนี้อยู่ พวกเขาก็เลยเอารถเครนมายกเอาซากตึกข้างบนออกไป น่าจะเป็นแบบที่ผมว่าแน่ๆ เลย" พีรพงษ์พูดด้วยความตื่นเต้น
"งั้นเราสองคนก็รอดตายแล้วสิเนี่ย" วิลาสินีน้ำตาคลอเบ้าด้วยความดีใจ เธอโผเข้าหาพีรพงษ์ที่โอบกอดเธอไว้แนบแน่น พร้อมก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา
"ครับ ผมเชื่อว่าเราคงไม่ตายในห้องใต้ดินแห่งนี้แล้วล่ะครับ แต่ เอ ถ้าเราออกไปจากที่นี่ได้ ผมกับป้าจะยังมีความสุขกันได้อยู่รึเปล่าหนอ" พีรพงษ์แกล้งแหย่
วิลาสินีค้อนเขาอย่างน่ารัก "ป้ากลัวแต่เธอจะเบื่อป้าน่ะสิจ๊ะ"
พีรพงษ์ก้มลงไปประทับจูบเธออย่างดูดดื่ม "ไม่มีวันเสียล่ะครับ ผมรู้ใจตัวเองดี ผมว่าเพราะอุบัติเหตุครั้งนี้จริง ๆ นะที่ทำให้เราสองคนได้รู้ใจกันขนาดนี้ ผมว่าถึงต้องเสี่ยงตายมันก็คุ้มเกินคุ้ม"
"จ้ะ ป้าก็ว่ายังงั้นเหมือนกัน" วิลาสินีตอบ สองป้าหลานสบตากันเนิ่นนาน ในดวงตาของทั้งคู่บ่งบอกว่าบัดนี้ทั้งสองคนได้พบแล้วในส่วนที่ขาดหายไปในชีวิต และในหนทางเบื้องหน้าแม้จะมีอุปสรรคขวางกั้นเพียงไร เขาและเธอก็จะร่วมกันฝ่าฟันไปให้ถึงจุดหมายให้ได้

จบบริบูรณ์

[ธวัช จันสำราญ]

มวชึ่งกันตอนจบ  ขอบคุณ