มนตรา สงคราม ความรัก ตอนที่ 21: อัพเกรด

[KaohomLM]

   "ไอ้ 'พลังที่เหนือ'กว่านี่มันคืออะไรว๊ะ" เก่งถามอย่างหงุดหงิด เมื่อได้เห็นข้อมือที่เนียนใสของข้ามหอมแล้วพยายามไต่สวนเธออยู่เกือบครึ่งชั่วโมง แต่ทั้งตัวข้าวหอมเอง และเพื่อน ก็ไม่มีใครยอมบอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้าวหอมให้แตงโมกับเบลสัญญาไว้ด้วย ว่าห้ามบอกใครเรื่องพี่นที
   "ขอโทษด้วยค่ะ แต่หนูบอกได้แค่นี้จริง ๆ" ข้าวหอมบอก
   "เอ้อ ช่างเถอะ เอาเป็นว่ามันหายไปได้ก็ดีแล้ว" เก่งถอนหายใจ เขารู้ว่าถ้าข้าวหอมดึงดันแบบนี้คงเปลี่ยนใจเธอไม่ได้ "แล้วได้ถามไอ้ 'พลังที่เหนือกว่า'นี่ไหม ว่าซ่อมดาบให้เราได้หรือเปล่า"
   "เอ้อ ไม่ได้ถามค่ะ"
   "งั้นไปถามซะด้วย เดี๋ยวพี่จะไปรายงานกับผู้อาวุโสมงคลแล้ว ว่าตรามาร์คถูก 'พลังที่เหนือกว่า' ลบไปแล้ว" แต่ก่อนจะเดินจากไป เก่งก็เหลือบไปมองตาแตงโมอย่างรู้กัน

   เย็นวันนั้น
   "หนูก็ไม่อยากจะผิดสัญญากับเจ๊นะ" แตงโมบอกเก่ง พลางทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอน "เอาเป็นว่า หนูจะบอกเท่าที่บอกได้แล้วกัน มีพี่คนนึงในคณะ อยู่ ๆ ก็มาทักเจ๊เรื่องตรามาร์ค แล้วก็เข้าไปคุยกันนิดนึง กลับออกมาตรามาร์คก็ลบไปแล้ว"
   "มีคนที่ลบตรามาร์คได้อยู่นอกสภาด้วยเหรอ" เก่งพึมพำ
   "ก็คงจะอย่างนั้นค่ะ"
   "ถ้าพี่จะไปลองคุย ขอให้เขามาช่วยเรา"
   "อย่านะ เจ๊ต้องมีเหตุผลถึงได้ขอให้หนูไม่บอกใคร หนูไม่อยากจะหลอกพี่ แต่ก็ไม่อยากจะให้เจ๊ต้องลำบาก"
   "ช่างเถอะ" เก่งบอก "แต่ก็ต้องขอบคุณแตงโมด้วยนะที่บอกพี่"
   เก่งจูบปากแตงโมเป็นการขอบคุณ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปพันกับลิ้นของสาวน้อย และลูบไล้ไปทั่วร่างงามในชุดนักศึกษา
   "อื้มมม ที่หนูมาหานี่มาเล่าให้พี่เก่งฟังนะ ไม่ได้ อุ๊ยยยย" เก่งบีบไปที่เต้านมอวบอิ่มก่อนจะดันเธอนอนลง และมุดเข้าไปใต้กระโปรงตัวยาว เขาเอาฟันคาบกางเกงในเธอดึงลงมาและแลบลิ้นตวัดไปที่ติ่งเสียว  
   "ถ้าโมท้องจะทำยังไงอ่า" แตงโมถาม เมื่อเผยอหน้าขึ้นมาเห็นน้ำกามขาวข้นที่ทะลักออกจากร่องรักของเธอมาเปื้อนเต็มกระโปรง
   "ไม่รู้สิ เดี๋ยวค่อยคิดแล้วกัน" เก่งยังไหล่ "อีกยกเถอะ คราวนี้ถอดหมดนะ"

   วันจันทร์
   "ไม้บรรทัดค่ะ" ข้าวหอมยื่นไม้บรรทัดเหล็กให้นที หลังจากที่แอบมาเจอกันที่ใต้อาคารตั้งตอนเช้าตรู่ ตัวข้าวหอมนั้นมาก่อนเวลานัดเกือบสองชั่วโมง แต่ก็เจอนทีป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นแล้ว ถึงเขาจะบอกว่าเขามาเพื่อหาข้อมูลทำวิทยานิพนธ์ (มีหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดตั้งใหญ่อวดเธอด้วย ว่ามาหาข้อมูลจริง ๆ) แต่เธอก็อดยิ้มไม่ได้ที่ได้เจอเขาแต่เช้าขนาดนี้ และแอบสงสัยนิดนึงว่าเขาจะมารอเธอหรือเปล่าหนอ
   "ขอบคุณครับ พี่เอาไม้บรรทัดอันนั้นไปซ่อนแล้วนะ ตอนนี้มันยังอยู่ดีอยู่" นทีรายงาน
   "เอ่อ พี่นทีคะ"
   "ครับ"
   "หนูรู้ว่ามันรบกวนพี่ แต่" เธอยื่นด้ามดาบของเธอให้นที "ซ่อมได้ไหมคะ"
   นทีนิ่วหน้า รับด้ามดาบไปและพินิจพิจารณา "ไปทำอีท่าไหนถึงได้หักขนาดนี้ ดาบเล่มนี้มันระดับเทพอาวุธแล้วนี่นา"
   "หนูเอาไปฟันใส่ขวานของพวกลัทธิปิศาจค่ะ"
   "ขวานอันนี้?" นทีถาม และยกมือขึ้นมา ภาพรูปขวานราง ๆ ขึ้นมา ขวานอันที่เสี่ยต้นใช้ในวันนั้น
   "นั่นแหละค่ะ พี่รู้ได้ไง"
   "มันเป็นเทพอาวุธคู่กัน สร้างขึ้นมาพร้อมกัน โดยคนคนเดียวกัน มันจึงมีพลังเท่ากัน และสามารถทำลายกันได้"
   "แล้ว...ซ่อมได้ไหมคะ"
   นทีมองหน้าเธอ "ได้ แต่ไม่อยากจะซ่อมให้"
   ข้าวหอมทำแก้มป่อง "โห่ พี่อ่า ใจร้าย"
   "พี่ลบตรามาร์คไปให้แล้วยังไม่พอใจอีกเหรอ"
   "ต่อให้ไม่มีตรามาร์ค ดาบหนูหักไปแล้วหนูจะเอาอะไรไปสู้พวกมันล่ะ มันหาตัวหนูเจอหนูก็โดนอยู่ดี พี่นทีคนเก่งช่วยซ่อมดาบให้หนูหน่อยเถอะน๊าาาาาาาาาา" เธอทำเสียงอ้อน
   "ยังไงพี่ก็ไม่ซ่อมให้"
   ข้าวหอมทำตากลมแก้มป่อง "นะคะ"
   "ไม่" นทีสั่นหัว
   "คนใจร้าย" ข้าวหอมทำเสียงงอน
   นทียิ้ม "มีเรียนตอนไหน"
   "สิบโมงค่ะ ทำไมเหร- ว๊ายยยยยยยยย"
   นทีคว้ามือเธอ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเหมือนถูกลากพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เธอหลับตาปี๋ เมื่อลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าตนเองยืนอยู่ในป่าเขียวชอุ่มสวยงาม ทางขวามือมีน้ำตกใหญ่ ทางซ้ายมือมีบ่อลาวาและตรงหน้าเธอกับพี่นทีนั้น มีชุดค้อน ทั่ง เครื่องมือช่างเหล็ก ที่ทำจากทองคำประดับอัญมณีงดงามตั้งอยู่
   "เอ่อ...หนูมาอยู่ตรงนี้ได้ไงคะ"
   "เทเลพอร์ต"
   "อ๋อ เทเลพอร์ต...ทำไมพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาจังเลย!!!"
   นทีไม่สนใจเสียงบ่นของข้าวหอม เขาเดินเข้าไปที่ทั่ง "นี่เป็นที่กำเนิดของเทพอาวุธทั้งหมดบนโลกใบนี้"
   "หืมมม"
   "เทพอาวุธทุกอันที่มี หลอมในบ่อลาวานั้น หล่อตีให้เป็นรูปร่างบนทั่งนี้ ด้วยค้อนอันนี้ และจุ่มให้เย็นในน้ำตกอัมฤต ตรงนี้"
   "เอ่อ โอเคค่ะ แล้วพี่พาหนูมานี่ทำไมคะ พี่บอกแล้วว่าจะไม่ซ่อมดาบให้หนูนี่"
   "ดาบเล่มนั้นถูกสร้างขึ้นมาให้คนอื่น" นทีตอบสั้น ๆ "มันอาจจะเลือกเจ๊ แต่ดูแล้ว" เขายกด้ามดาบขึ้นมาพินิจพิเคราะห์ "ความเข้ากันไม่น่าจะถึงหกสิบเปอร์เซ็นต์ พอเจ้านายที่แท้จริงมันตายไปแล้ว เจ๊อาจจะเป็นคนที่เข้ากับมันได้มากที่สุด แต่ก็ไม่ใช่เจ้าของที่แท้จริง มันไม่มีวันจะใช้พลังได้เต็มที่ในมือเจ๊"
   นทีวางด้ามดาบลงอย่างทะนุถนอม และเริ่มจัดอุปกรณ์ต่าง ๆ บนทั่ง
   "เอ่อ พี่นทีคะ...ที่พี่พูดนี่คือ"
   "อืม พี่จะตีเทพอาวุธเล่มใหม่" นทีบอก และหยิบก้อนโลหะออกมา หย่อนลงไปในบ่อลาวา อุปกรณ์ต่าง ๆ บนทั่งเริ่มทำงานด้วยตัวเอง
   "ง่าย ๆ งี้เลย?" ข้าวหอมถามด้วยความตะลึง
   "ง่าย ๆ งี้แหละ" นทีบอก พลางก็ปรับอุปกรณ์สร้างพิมพ์ "ที่ใช้อยู่รู้สึกเป็นไง ไม่ถนัดตรงไหนไหม พี่ดูจากทรงแล้ว เอาใบดาบให้มันเล็กบางกว่านี้นิดนึง แต่ยาวขึ้นดีกว่าไหม"
   "ค...ค่ะ พี่รู้ได้ไง" เธอเคยคิดอยู่พอดีว่า ดาบมันหนาและสั้นไปหน่อย
   "เก่งไง" นทียืดอกชมตัวเอง ข้าวหอมพ่นลม นทีหันมามองหน้าเธอ
   "ขะ ขอโทษค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ที่จะตีดาบใหม่ให้หนู"
   "เอาผมบนหัวมาเส้นนึง"
   "อะไรนะคะ"
   "ผมบนหัว ถอนส่งมาเส้นนึง" นทีบอก ขณะเทโลหะหลอมเหลวลงในพิมพ์ที่อุปกรณ์สร้างขึ้นมาให้ "ใส่ลงไปในตัวดาบ ออกมามันจะได้จับคู่กับเรา"
   ข้าวหอมถอนผมแล้วส่งให้พี่นทีอย่างงง ๆ เขารับไป ใส่เส้นผมลงในเบ้าหลอม และทำงานต่อไปอย่างเงียบ ๆ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาก็ยื่นดาบเล่มใหม่ที่เสร็จดีแล้วให้เธอ ข้าวหอมยื่นมือไปจะรับ แต่นทีดึงดาบกลับไป
    "ขอบคุณค่ะ" ข้าวหอมรีบยกมือไหว้ นทีหัวเราะ
    "ไม่ได้จะให้ขอบคุณ แต่ จะให้รับปากอะไรหน่อย"
    "อะไรเหรอคะ"
    "เอาชนะพวกปิศาจกับลัทธิให้ได้"
    "หนูก็จะทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
    "รู้ใช่ไหม ที่พี่ช่วยเจ๊ทั้งหมดนี่เพราะอะไร"
    "เอ่อ..."
    "ถ้าสภาล่ม ถ้าพวกปิศาจชนะ พี่ก็จะต้องลงไปจัดการพวกมันด้วยตัวเอง พี่ขี้เกียจ"
    "โห...นี่คือแรงดลใจที่ให้ช่วยหนูเหรอเนี่ย หนูตื้นตันเลยนะเนี่ย"
    "เพราะฉะนั้น ด้วยพลังที่พี่มอบให้นี่ เอาชนะพวกมันให้ได้"
    "ค่ะ" เธอยื่นมือไปจะรับดาบ แต่นทีดึงกลับไปอีก
    "อะไรอีกหล่ะ" เธอถาม เริ่มรำคาญ
    "เรียกมัน"
    "ดาบเอ้ย มานี่มา โม่ โม่ โม่ โม่ โม่"
   นทีตบเหม่งเธอเบา ๆ หนึ่งที "เรียกด้วยจิตสิ เหมือนเวลาเรียกอันเดิมน่ะ"
    "จะให้เรียกด้วยจิตก็บอกสิ งุงิ" ข้าวหอมทำแก้มป่อง
   หลังบ่นเสร็จข้าวหอมก็ตั้งจิตถึงดาบ ทันใดนั้นมันก็พุ่งจากมือนทีมาเข้ามือเธอ ทันทีที่ได้สัมผัสมัน เธอก็รู้ได้ว่าดาบเล่มนี้ถูกสร้างมาเพื่อเธอจริง ๆ มันรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของตัวเธอมากกว่าเป็นแค่อุปกรณ์ชิ้นหนึ่ง เธอลองกวัดแกว่งมันดู และดาบก็เคลื่อนที่ได้ดั่งใจเธอนึกจริง ๆ
    "เอาหล่ะ ทีนี้ ชุดเกราะ" นทีเรียกชุดเกราะของเธอออกมาในมือเขา
    "หือ....นั่นชุดหนูนี่"
    "ใช่"
   "แล้ว พี่เรียกมันออกมา"
    "ใช่"
    "ได้ไง"
    "ฝีมือ"
   ข้าวหอมพ่นลมอีกครั้ง แต่ก็ต้องร้องกรี๊ดเมื่อนทีกระชากแผ่นเกราะของชุดเกราะของเธอจนหลุดเป็นชิ้น ๆ
   "พี่ หนูขอโทษ หนูไม่ได้จะล้อเลียนพี่ พังเกราะหนูทำไม ฮือออออ"
   นทีหัวเราะ "เจ๊ พี่ไม่ได้หวังร้ายกับเจ๊ขนาดนั้น" เขาชี้ให้ดูรอยอักขระและวงเวทย์จำนวนมากที่วาดอยู่ใต้แผ่นเกราะ "เราปรับให้มันดีขึ้นได้"
   เขาเริ่มทำงานอีกครั้ง ลบวงเวทย์บางวงออก และเขียนวงใหม่เข้าไปแทน สลับที่ตัวอักขระ และจับคู่กันใหม่ ข้าวหอมดูชายหนุ่มปรับเปลี่ยนโครงข่ายเวทมนตร์อยู่พักใหญ่ และคอยซักถามเกี่ยวกับความหมายของตัวอักขระต่าง ๆ นทีตอบทุกคำถามของเธอโดยไม่แสดงท่าทีว่าเบื่อหน่ายหรือรำคาญแต่อย่างใด จนข้าวหอมเริ่มรู้สึกผิดที่เธอเคยรำคาญเขา
    "พี่" ข้าวหอมพูดเบา ๆ หลังจากดูนทีวาดวงเวทย์ไปมาพักหนึ่ง "หนูว่า...มัน ดูเหมือน เหมือนวงจรบนชิปคอมพิวเตอร์เลย"
    "ตาคมดีนี่" นทีชม "สุดท้ายแล้ว เวลาที่เวทมนตร์หลายอย่างทำงานร่วมกัน อย่างในเกราะชุดนี้ มันก็ต้องมีการถ่ายทอด ส่งต่อ ควบคุมกัน แล้วตรรกะที่ควบคุมวงเวทย์พวกนี้ก็ไม่ต่างจากในแผงวงจรคอมพิวเตอร์เท่าไหร่หรอก" เขาจับตัวอักขระตัวหนึ่งขึ้นมา และหันมาถามข้าวหอม "เจ๊สูงเท่าไหร่ครับ ร้อยหกสิบ..."
    "แปดค่ะ ร้อยหกสิบแปด"
   นทีปรับตัวอักขระที่ถืออยู่ และใส่มันกลับที่เดิมไป "เสร็จแล้ว" เขาบอก และประกอบชุดเกราะกลับไปตามเดิม "ลองเรียกไปใส่ซิ"
   ข้าวหอมเรียกชุดเกราะ เธอรู้สึกว่ามันใส่สบายขึ้นมาก
    "พลังป้องกันเพิ่มขึ้นจากเดิมประมาณสิบเท่า บังคับถอดไม่ได้ด้วย" นทีบอก "แล้ว ลองคิดว่า ดาบลำแสงซิ"
   ชวิ้ง!
   ดาบลำแสงปรากฏขึ้นจากเกราะข้อมือข้างซ้าย "โหหหหห"
    "ไม่ดีเท่าดาบจริง แต่ก็ฆ่าปิศาจชั้นต่ำได้สบาย ๆ เอา ล่ะ ทีนี้ ลองดูที่แขนขวา"
   ข้าวหอมยกแขนขวาขึ้นมาดู และเห็นช่องเล็ก ๆ สี่ช่องที่ข้อมือ
    "เก็บวงเวทย์ขนาดกลางได้ 4 วง" นทีบอก "เขียนไว้ก่อน อยากใช้เมื่อไหร่ก็แตะเบา ๆ แล้วลากออกมา เผื่อเวลาฉุกเฉิน เดี๋ยวพี่เอาหนังสือเวทมนตร์พื้นฐานให้เล่มนึง เจ๊จะได้ลองฝึกวาดวงเวทย์ไว้"
    "โห พี่นที ขอบคุณมากเลยค่ะ หนูสัญญาเลยว่าจะต้องเอาชนะพวกปิศาจให้ได้" เธอยิ้มกว้างให้นที หัวใจพองโต
   นทีไม่ได้ยิ้มตอบกลับ "กลับมหาลัยกันเถอะ"

ที่ซ่อนอยู่คือบทรักของแตงโมกับเก่งนะครับ

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[solid17]

ได้ดาบใหม่เกราะใหม่แล้วจะได้แฟนใหม่มันยนี่

[schareon]

แตงโมกินยาคุมเอา เอาสดดีกว่า พี่เก่งชอบแบบนี้

[Manoptana]

ฝ่ายธรรมะได้อัปเกรดแล้ว ข้าวหอมได้ทั้งอาวุธ เกราะและวิชาเพิ่มเติมดีจัง แล้วจะไมเพิ่มจำนวนคนเก่งให้มากขึ้น ข้าวหอมจะไม่มีเวลาพักผ่อนบ้างเลย

[peddo]

สงสัยปีศาจราคะจะแฝงอยู่ในเก่งด้วยนะครับ แตงโมช้ำแย่ อยู่กับพี่แกนี่แกจะเอาตลอด แถมไม่สนเรื่องท้องด้วย
พี่นทีนี่เป็นเทพมาเองรึเปล่า หรือเป็นฝ่ายเป็นกลาง? นอกจากมาอัพเกรดอาวุธให้นี่ ไม่ยอมออกหน้าเอง จะไม่มีกุ๊กกิ๊กกันจริงเหรอเนี่ย

[gigantic]

ตัวจริงนทีเป็นทายาทเทพหรือป่าวทำอะไรก็ง่ายไปหมด

[เอกเอก]

นทีนี้สุดยอดเลย ลึกลับอีกตะหาก ทำไมรู้ประวัติเยอะ หรือจริงๆ แล้วอายุเยอะมาก

[jaja]

ซ่อนแบบนี้ชอบมากทำให้มีกำลังใจในการตอบแบบที่แล้วทำให้รู้ก่อนเลยไม่อยากตอบ

[dawdom]

จะได้จัดข้าวหอมซะมีสิ รอมานานแล้วนะเนี่ย

[Cb400f]

ต้องมีตอน ย้อนอดีต อธิบาย ที่มาที่ไป ของ นที แน่ๆ 

[samagetoii]

พี่นทีเป็นใครเนี่ย เทพจัด แต่จะหาทางลงเอยน้องข้าวยังไงดี

[dwarf]

ขอบคุณ​ครับ.. พี่นทีเป็นใคร.. พี่เขาจะช่วยถ่ายทอดวิชาให้น้องข้าวหอมให้แกร่งกล้าเพิ่มมากขึ้นหรือไม่

[Dara1]

นึกว่าจะไม่มีฉากเก่งกับแตงโมแล้ว

[jingjing199212]

เก่งทำแตงโมท้องแล้วไม่มีแรงไปสู้กับปีศาจ

[oit758]

เก่งนี่ปีศาจราคะตัวจริงรึไงจัดกับแตงโมตลอดที่มีโอกาสเลย ส่วนทีนี่ลึกลับแถมรู้เยอะเกินถ้าเป็นคนหักหลังข้าวหอมนี่ไม่มีทางพลิกเกมส์เลย