Harry Potter :: ภาค พิศดาร

[lalaloveu]

แฮร์รี่ พอร์ตเตอร์
เด็กหนุ่มวัย 14 ปี กำลังจะก้าวเข้าฮอร์กวอร์ต เป็นครั้งที่ 2 ภายในสามปี ที่บอกว่าเป็นครั้งที่สองก็เนื่องจากเมื่อปีที่แล้วเขากับรอนเพื่อนรัก ได้ขโมยรถยนต์ของพ่อขับมายังฮอร์กวอร์ตตามลำพังเพียงสองคน ปีนี้เขามาเหมือนกับคนอื่นๆคือนั่งรถไฟหัวจักรสีแดงเพลิงจากชานชลาที่ 9 เศษ 3 ส่วน 4 แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นสิ่งที่เขาจะไม่มีวันลืมเลยชั่วชีวิตก็คือ เขาได้เผชิญหน้ากับสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุดในโลก ผู้คุมวิญญาณจากคุกอัซคาบัน ได้ขึ้นมาบนรถไฟโดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ภาพของมือที่เน่าเหม็นโผล่พ้นผ้าคลุม เงามือที่ซ่อนอยู่ภายในผ้าคลุมสีดำทำเอาแฮร์รี่ถึงกับหน้าซีดเมื่อนึกถึงมัน ชีวิต ในช่วงเปิดเทอมแรกทำให้เขารู้สึกทั้งดีใจและเหนื่อยหน่ายไปในคราวเดียวกัน เขาดีใจที่ได้พบกับเพื่อนๆหลังจากที่จมปลักอยู่ในห้องนอนเพียงลำพังที่บ้าน เดอร์สลี่ตลอดหน้าร้อน แต่สิ่งที่ตามมาหลังจากเปิดเทอมก็คือการบ้านกองเท่าภูเขาที่ต้องสะสางให้ เสร็จโดยเฉพาะของสเนปที่จ้องเล่นงานเขาแทบทุกครั้งที่ได้พอหน้ากัน แต่เขาอาจจะดีกว่าเฮอร์ไมโอนี่ตรงที่การบ้านของเขาดูจะน้อยกว่าของเธอมาก นัก" แฮร์รี่นายดูเฮอร์ไมโอนี่สิ การบ้านของเธอสูงกว่าหัวของเธออีกนะ"รอนพูดพลางบิดขี้เกียจหลังจากที่เขียน รายงานวิชาแปลงร่างเสร็จ" ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเฮอร์ไมโอนี่เอาเวลาจากไหนไปเรียนทั้งๆที่เธอเอง ก็เรียนกับพวกเราอยู่แท้ "แฮร์รี่ออกความเห็น พร้อมทั้งรีบเก็บสมุดหนังสือที่วางอยู่เกลื่อนกลาดเต็มโต๊ะ " เฮอร์ไมโอนี่ การบ้านยังไม่เสร็จอีกเหรอ มันดึกแล้วนะ "" อีกนิดเดียวเอง เดี๋ยวฉันก็จะขึ้นไปนอนแล้วเหมือนกัน ง่วงเต็มทีแล้ว พรุ่งนี้เจอกันนะ "เธอ ตอบอย่างอิดโรย แฮร์รี่และรอน รีบเดินขึ้นบันไดไปที่หอนอนทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่นั่งทำการบ้านของเธอต่อที่ ห้องนั่งเล่นรวมเพียงคนเดียวเวลาช่างผ่านไปอย่างรวเร็ว ในที่สุดสิ่งที่เขาชอบมากที่สุดก็จะมาถึงในวันนี้ การลงแข่งควิชดิช แต่สภาพอากาศดูไม่ค่อยเป็นใจนักฝนเทโปรยปรายมาไม่ขาดสาย เฮอร์ไมโอนี่เสกคาถาไล่น้ำใส่แว่นตาของเขาทำให้มันมองเห็นได้ชัดเจนขึ้นใน วันที่อากาศขมุกขมัวอย่างนี้ ไม่รู้ว่าเขาคิดเข้าข้างตัวเองไปหรือเปล่าแต่เขารู้สึกว่าเฮอร์ไมโอนี่ ห่วงใยเขาเป็นพิเศษ"เอาล่ะทุกคน วันนี้เราต้องชนะให้ได้ ฉันจะเรียนที่นี่เป็นปีสุดท้ายแล้วฉันอยากคว้าแชมป์ร่วมกับทุกคน"วู๊ด กัปตันทีมพูดปลุกขวัญกำลังใจของลูกทีม หลังจากที่แฮร์รี่เหินขึ้นไปบนฟ้าแล้ว เขารู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว สายฝนที่ตกลงมากระทบตัวของเขานั้นมันทั้วเจ็บทั้งหนาวไปหมด เขามองลงไปด้านล่างไม่เห็นผู้เล่นคนใดเลย ได้ยินแต่เสียงผู้บรรยายที่พูดถึงว่าเกมไปถึงไหนแล้ว เขารู้ว่าตอนนี้ทีมของเขากำลังนำ แต่เกมคงต้องยืดเยื้อแน่ถ้าเขายังจับลูกสนิชไม่ได้ ซีกเกอร์ของทีมฝ่ายตรงข้ามคงมองไม่เห็นลูกสนิชเหมือนกัน ไม่นานสายตาของเขาก็เหลือบเห็นลูกสีทองบินแหวกว่ายสายฝนอยู่ตรงหน้าเขา เขารีบเหอะตามไปอย่างรวดเร็ว โดยมีซีกเกอร์ฝ่ายตรงข้ามเหาะตามมาติดๆ เขามองเห็นชัดแล้ว และพยายามที่จะเหาะไปใกล้ๆ แต่เแล้วเขาก็รู้สึกหนาวที่กระดูกสันหลังอย่างทันทีทันได ผู้คุมวิญญาณหลายตัวเหาะมาใกล้ๆเขา แล้วเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องก่อนที่เขาจะร่วงตกลงมาจากไม้กวาด......แฮ ร์รี่.......เสียงนี้ดังในหัวเขาก่อนที่เขาจะหมดสติไปแฮร์รี่ฟื้นขึ้นในห้อง พยาบาลโดยทีทีมควิชดิชยืนรายล้อมอยู่รอบเตียง เฮอร์ไมโอนี่ดูมีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด" เป็นอะไรมากไหม แฮร์รี่ เธอตกจากไม้กวาดลงมาสูงมากเลยนะ ฉันนึกว่าเธอจะไม่รอดแล้ว"เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความเป็นห่วง" ฉันเห็นผู้คุมวิญญาณน่ะ แล้วฉันก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย"" ดัมเบิ้ลดอร์เขาเสกคาถาช่วยนายไว้น่ะสิ แล้วนี่ไม้กวาดนายมันหักออกเป็นหลายท่อนเลย ฉันเสียใจด้วย"แฮร์รี่พูดอะไรไม่ออกหลังจากที่รอนหยิบเศษไม้ที่ครั้งหนึ่ง มันเคยเป็นไม้กวาดของเขาหลังจากวันนั้นแฮร์รี่เข้าไปหาศาสตราจารย์ลูปิน เพื่อให้ถามวิธีจัดการกับผู้คุมวิญญาณ"แฮร์รี่ คาถานี้มันเป็นคาถาชั้นสูงนะ ก่อนที่เธอจะเสกเธอต้องนึกถึงตอนที่เธอมีความสุขที่สุดแล้วค่อยเสกคาถาออก ไป"สิ่งที่ยากสำหรับคาถานี้คือ เขานึกไม่ออกว่าตอนไหนเป็นตอนที่เขามีความสุขที่สุด เขานึกถึงตอนที่ได้นั่งไม้กวาดเป็นครั้งแรก" ใช้ไม่ได้แฮร์รี่ ผู้พิทักษ์แบบนี้คุ้มครองเธอไม่ได้หรอกเธอต้องนึกถึงสิ่งที่มันมีความ สุขมากกว่านี้"แฮร์ รี่ฝึกอีกหลายครั้งแต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย เขาไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงให้ตัวเองมีความสุขมากกว่าที่นึกอยู่ตอนนี้ได้ ระเบียงทางเดินมืดมิดเพราะมันคงดึกมากแล้ว เขาหยิบแผนที่ตัวกวนออกมาดูเพื่อดูเส้นทางที่จะกลับเข้าหอนอน ตลอดทางไม่มีอาจาย์คนใดอยู่ใกล้เคียงเลย มีแต่เพียงชื่อเฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่บนแผนที่ตรงห้องนั่งเล่นรวมคนเดียว"แฮร์ รี่เธอไปไหนมา ฉันกับรอนหาซะแทบแย่ รู้ไหมฉันต้องเขียนรายงานให้เธอนะ"เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นหลังจากที่แฮร์รี่ เดินผ่านประตูเข้ามา"ขอบใจมากนะเฮอร์ไมโอนี่ พอดีฉันไปฝึกพิเศษกับศาสตราจารย์ลูปินมาน่ะ"แล้วแฮร์รี่ก็เล่าถึงการฝึก พิเศษของเขา"แฮร์รี่แล้วเธอจะทำยังไง ถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่เธอคงต้องหลีกเลี่ยงการที่จะเจอกับผู้คุมวิญญาณแล้ว ล่ะ""ฉันไม่มีความสุขมากพอที่จะเสกคาถานี้ออกมาได้น่ะสิ"แฮร์ รี่พูดออกมาอย่างหมดหนทาง เฮอร์ไมโอนี่ยืนเหมือนใช้ความคิดอยู่ข้างๆ แฮร์รี่นั่งลงบนเก้าอี้หน้าเตาผิงวันนี้เขาท้อใจเหลือเกิน สักพักเหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะนึกอะไรได้ แต่สีหน้าของเธอดูเป็นสีแดงผิดปกติ"แฮร์รี่ฉัน....เอ่อ...คิดว่ามีวิธีช่วย เธอได้นะ""จริงเหรอเฮอร์ไมโอนี่...ทำยังไงล่ะ""ก่อนอื่นแฮร์รี่....เธอช่วย พาฉันไปที่ๆไม่มีคนจะมาเจอหน่อยได้ไหม""ก็ได้...แต่ว่าทำไมต้องไปที่อื่น ด้วยล่ะ..ที่นี่ตอนนี้ก็ไม่มีคนนิ่"" นี่....อย่าถามฉันมากเลยตอนนี้...เธอพาไปหน่อยนะ"แฮร์ รี่กางแผนที่ตัวกวนอีกครั้ง พร้อมทั้งใช้ผ้าคลุมล่องหนคลุมทั้งตัวเขาและเฮอร์ไมโอนี่ไว้ แลัวรีบเดินออกจากหอคอยไป มุ่งหน้าไปที่ห้องสมุดที่เขาเคยแอบเข้ามาเมื่อตอนปี 1 เมื่อถึงห้องสมุด เฮอร์ไมโอนี่ใช้คาถาปลดล็อกประตูแล้วทั้งสองคนก็หายเข้าไปในห้องสมุด ภายในห้องมือมิด แสงจันทร์ทอแสงผ่านกระจกเขามาในห้องเหมือนลำแสงมีเพียงแสงจากตะเกียงของเขา ที่ส่องอยู่"ที่นี่แหละเฮอร์ไมโอนี่ ไม่มีใครมาที่นี่แน่""อือ...ดะ..ดีแล้ว"" ว่าไงเฮอร์ไมโอนี่ ทำไมต้องมาถึงที่นี่จะบอกฉันได้แล้วหรือยัง"ตอน นี้ทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ยืนหันหน้าเข้าหากัน หน้าทั้งสองคนห่างกันไม่กี่นิ้ว เฮอร์ไมโอนี่ยังคงอยู่ในชุดคลุมของนักเรียนอยู่เช่นเดียวกับเขา เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆยื่นหน้าเขามาหาเขา เธอหลับตาแล้วทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าริมฝีปากเรียวบางของเธอ กำลังสัมผัสอยู่กับริมฝีปากของเขาพยายามที่จะสอดลิ้นเข้ามาในปากเขา มือทั้งสองข้างของเธอโอบกอดตัวเขาไว้จนรู้สึกได้ถึงอกอันเต่งตึงที่กำลัง เบียดเสียดสีกับแผงอกของเขา"เธอทำอะไรน่ะ เฮอร์ไมโอนี่" เขาถามขึ้นทันทีหลังจากที่จูบกันเนิ่นนาน"แฮร์รี่ มีเพียงวิธีนี้วิธีเดียวที่จะช่วยเธอได้นะ ได้โปรดทำถามฉัน ฉันไม่อยากเฆ็นเธอตอนที่เจอกับผู้คุมวิญญาณอีก""เฮอร์ไมโอนี่เธอรู้ตัวไหม ว่าเรากำลังจะทำอะไรกัน""แน่ นอนล่ะ..ฉันรู้..ฉันอ่านหนังสือทุกเรื่องที่ฉันอ่านได้รวมถึงเรื่องหวกนี้ ด้วย จริงๆแล้วนอกจากที่ฉันจะได้ช่วยเธอแล้ว..ฉัน..เอ่อ.""มีอะไรเหรอเฮอร์ไมโอ นี่..มีอะไรก็รีบพูดมาสิ"แฮร์รี่รั้งตัวเฮอร์ไมโอนี่เข้ามาเอามือจับตรงก้น อันอ่อนนิ่มของเธอแล้วบีบเล่นเบาๆ"เอ่อ...ฉันอยากลองน่ะแฮร์รี่แค่ฉันได้ เห็นภาพคนมีอะไรกันฉันก็อยากเป็นเหมือนคนพวกนั้นแล้ว"แฮร์ รี่ก้มลงไปจูบปากของเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง เขาดูดลิ้นของเธออย่างดูดดื่มแล้วขบที่ริมฝีปากของเธอ ลมหายใจของเธอที่มากระทบใบหน้าเขาช่างร้อนผ่าวเหลือเกิน ร่างกายส่วนร่างของคนทั้งสองเบียดและถูไถกันอย่างรุนแรงส่ายรับการบดบี้ อย่างรู้จังหวะ ไม่นานเสื้อคลุมก็หลุดออกจากร่างเฮอร์ไมโอนี่เหลือเพียงชุดนักเรียนสี ขาวกระโปรงบางอันแสนสั้นที่ตอนนี้มันถลกขึ้นลงตามจังหวะการเบียดเผยให้เห็น กางเกงในสีขาวเป็นระยะๆ ส่วนแฮร์รี่ก็เหลือแต่ชุดนักเรียนเช่นกัน โดยมีเน็คไทน์ที่ผูกอยู่ตรงคอเสื้อนั้นเริ่มที่จะหลุดลุ่ยกางเกงขายาวสีดำ สนิทยาวถึงข้อเท้าโดยที่ครงเป้านั้นนูนออกมาเล็กน้อยมองเห็นไม่ถนัดนักเพราะ กรธโปรงของเฮอร์ไมโอนี่ปิดบังส่วนนั้นอยู้"แฮร์รี่...เธออยากเห็นนมของฉัน ไหม..อูยยยยยยยย"" อยากสิเฮอร์ไมโอนี่ ฉันอยากเห็นนมเธอมานานแล้ว ยิ่งตอนนี้มันดูใหญ่กว่าปีที่แล้วอีกนะ""แฮร์รี่บ้า...ก็ฉันเริ่มเป็นสาว แล้วนี่มันก็ย่อมใหญ่ขึ้นเป็นธรรมดา ถ้าอยากเห็นก็ปลดกระดุมสิ"แฮร์ รี่เอื้อมมือไปปลดกระดุมที่เสื้อของเฮอร์ไมโอนี่อย่างรวดเร็วโดยที่เฮอร์ไม โอนี่ก็แอ่นอกจนนมถูกับแขนของเขา เล่นเอาเขาปลดกระดุมแทบไม่ได้เลย"อาาา....เฮอร์ไมโอนี่มันช่างอาวขาวอะไร อย่างนี้""แล้วชอบไหมล่ะแฮร์รี่...ว้ายย...ซุกหน้าเข้ามาเลยเหรอ..ซี๊ดด..ดี จังเลยแฮร์รี่ ดูสิ ดูดนมเหมือนลูกดูดนมแม่เลย""ก็นมเธอมันน่าดูดนี่นา ดูสิ ขนาดบีบยังล้นมือเลย""อูยยยย...แฮร์รี่อย่าบีบนมแรงสิ เดี๋ยวช้ำหมด ไม่ต้องรีบก็ได้ฉันจะให้เธอบีบนมฉันจนเธอเบื่อเลย อูยยยยย"" จริงเหรอ เฮอร์ไมโอนี่..นมใหญ่ขนาดนี้ฉันไม่มีทางเบื่อหรอก"" ซี๊ดดด.แฮร์รี่..อย่าถูตรงนั้นแรงสิ..ฉันเสียวเหลือเกิน""จริงเหรอ..เสียว ยังไงขอดูหน่อยนะ"แฮร์ รี่จับให้เฮอร์ไมโอนี่เพื่อนสาวของเขาให้นั่งบนโต๊ะแล้วหย่อนขาลง แค่นี้กระโปรงอันแสนสั้นของเฮอร์ไมโอนี่ก็ปิดของลับของเธออย่างหมินเหม่ เพราะมันร่นขึนไปจนแทบจะถึงซอกขาของเธออยู่แล้ว ส่วนแฮร์รี่นั่งคุกเข่าลงต่อหน้าเฮอร์ไมโอนี่หัวเข่าของเธออยู่ระดับเดียว กับหน้าของเขาพอดี แฮร์รี่ค่อยๆแลบลิ้นออกมาแล้วเลียไปตามขาอ่อนอันอวบขาวของเฮอร์ไมโอนี่อย่าง แผ่วเบา เขาแลบลิ้นออกมายาวที่สุด ใช่ปลายลิ้นเลียตรงหัวเข่าก่อนที่จะเลียจากโดนลิ้นไปจนถึงปลายลิ้นตามขาอ่อน อันแสนนุ่มและเต่งตึง"อาาาา....แฮร์รี่เธอเลียขาอ่อน...อาาา..ฉันเสียวไปหมด ทั้งตัวแล้ว"เฮอร์ ไมโอนี่เอนตัวไปข้างหลังใช้มือข้างซ้ายยันพื้นไว้ส่วนมือ ขวากำลังขยุ้มผมของ แฮร์รี่ตามจังหวะการเลียของเขา ยิ่งแฮร์รี่ลากลิ้นขึ้นสูงเท่าใหร่เธอก็ยิ่งเสียวมากขึ้นเท่านั้น ขาของเฮอร์ไมโอนี่เริ่มที่จะอยู่ไม่เป็นสุข มันเริ่มที่จะขยับไปมา บิดซ้ายบิดขวา จนบางครั้งมองเห็นกางเกงในตรงซอกขาอย่างชัดเจน แฮร์รี่สนุกกับการเลียอย่างมากเพราะขาอ่อนของเฮอร์ไมโอนี่นั้นหอมและลื่นบาง ครั้งเขาก็จูบและดูดจนเฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งเป็นระยะ มือของแฮร์รี่ก็ลูบที่ขาอ่อนอีกข้างเริ่มที่จะลูบสูงขึ้นเรื่อยๆกระโปรง ค่อยๆถลกขึ้นไปทีละนิด"แฮร์รี่..ฉันเสียวไปหมดแล้ว..ซี๊ดดดดดดดด...ลิ้นเธอ มันสากจังเลย..อาาาาาา"แฮ ร์รี่ไม่ตอบ เขาเอื้อมมือไปถอดกางเกงในของเพื่อนสาวออก เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวเพื่อให้เขาถอดง่ายยิ่งขึ้น หลังจากที่กางเกงในหลุดออกจากร่างแล้ว เขาจับขาของเฮอร์ไมโอนี่ถ่างออกจากกัน ตอนนี้ไม่มีอะไรมาปิดบังหีของเธอได้อีกแล้ว หีที่อวบอูมใหญ่นูนออกมาน่าสัมผัสมีไรขนอ่อนๆขึ้นอยู่ปลายเนิน น้ำเงี่ยนของเธอไหลออกมาอย่างมากมายจนเหยดลงบนโต๊ะที่เธอนั่งอยู่"เฮอร์ไมโอ นี่ขอฉันดูหีเธอให้ชัดๆหน่อยนะ...ลูมอส"แฮร์รี่พึมพำคาถากับไม้กายสิทธิ์จน ทีดวงไฟวาบขึ้นที่ปลายไม้ เขาเอามันไปใกล้ๆกับหีของเฮอร์ไมโอนี่แล้วใช้นิ้วลูบคลำมันไปทั่ว"อุ๊ย... แฮร์รี่มาส่องหีฉันทำไม....ซี๊ดดดด...ฉันอายนะ..แค่จับก็พอแล้ว""ก็ฉันอยาก รู้นิ่ว่าหีเธอมันใหญ่แค่ไหน""แค่จับดูไม่รู้เหรอ..ซี๊ดดดดดดดดดด.....อย่า แหย่นิ้วเขาไปลึกสิ..ฉันเจ็บหี""เธอไม่เคยเอานิ้วแหย่หีตัวเองเหรอ""แหย่ สิ..อูยยยย...แต่นิ้วเธอมันใหญ่กว่านิ้วฉันอีก..อาาาาาา...เสียวหีจังเลย"แฮ ร์ รี่ก้มหน้าไปที่หีของเฮอร์ไมโอนี่แล้วแลบลิ้นตวัดเลียดูดกินน้ำเงี่ยนจากหี ของเธออย่างหื่นกระกาย เฮอร์ไมโอนี่เสียวจนเผลอตัวขยุ้มผมของแฮร์รี่อย่างแรง"แฮร์รี่....เธอเลียหี ฉันเหรอ...อาาาาาา...เสียวที่สุดเลย..เลียถนัดไหม..เดี๋ยวฉันแอ่นหีให้ นะ""น้ำเงี่ยนเธอออกมาเยอะจังเลยเฮอร์ไมโอนี่...มันออกมาจากรูตรงนี้ใช่ ไหม..อย่างนี้ต้องดูดให้หมด""โอย ยยยย....แฮร์รี่แหวกแคมหีฉัน...อย่าดูดแรง...โอยยย..เสียวหีจังเลย.... โอ๊ย..นั่นมันแตดนะอย่าดูดแรง...อูยยย..ดูดแรงจนรู้สึกเหมือนแตดจะหลุด เลย"ห้อง สมุดที่เคยเงียบสงัดตอนนี้กลับมีเสียงของคนสองคนดังสนั่นห้อง เสียงหนึ่งเป็นเสียงครางของเด็กสาวที่ร้องครางอย่างรัญจวนใจเหมือนคนที่ไม่ เคยพานพบอะไรแบบนี้มาก่อน อีกเสียงเป็นเสียงเหมือนกับการดูดกินอะไรแฉะๆเสียงจ๊วบจ๊าบดังไปทั่ว ห้อง"เฮอร์ไมโอนี่มาทำให้ฉันมีความสุขบ้างสิ""ได้สิแฮร์รี่"เฮอร์ไมโอนี่ ขยับลงจากโต๊ะที่ตอนนี้มีน้ำเปียกโต๊ะเป็นวงโต"ดูสิเฮอร์ไมโอนี่ น้ำเงี่ยนเธอมันเปียกโต๊ะเป็นวงโตเลย""ก็ใครล่ะทำให้มันออกมาเยอะขนาดนี้... มานี่เลย เมื่อกี๊เลียหีแถมยังดูดแตดเราซะแรงเลย ต้องขอเอาคืนหน่อยแล้ว"เฮอร์ ไมโอนี่คุกเข่าตรงเป้ากางเกงของแฮร์รี่พร้อมทั้งใช้มือลูดซิปออกรูดกางเกงใน ลงมาแค่นี่หัวควยอันใหญ่ก็เด่มาชี้นหน้าเธอ เธอค่อยๆอ้าปากอมควยเข้าไปเต็มปากจนหน้าของเธอโดนกับขนหมอยของแฮร์รี่ที่ ปลายควยอย่างจัง"แฮร์รี่ขนหมอยเธอมันโดนหน้าฉันจนอึดอัดไปหมด ควยก็เต็มปากแถมยังมีขนหมอยมาอุกจมูกอีก"เฮอร์ไมโอนี่พูดหลังจากที่ดูดควยไป ได้ซักพัก"ก็เธออยากดูดจนถึงโคนเลยก็ต้องโดนสิ เอาเหอะไหนเธออยากให้ฉันมีความสุขมากๆไม่ใช่เหรอถ้างั้นก็ต้องทำต่อไป สิ""ฮือๆๆ.....ได้..จะดูดจนน้ำแตกคาปากเลย"เฮอร์ ไมโอนี่อมควยอันยาวใหญ่ของแฮร์รี่อีกครั้ง เธอโยกหน้าเข้าๆออกๆส่วนแฮร์รี่ก็ใช้มือข้างหนึ่งจับหัวของเฮอร์ไมโอนี่ไว้ แล้วแอ่นควยกระเด้าปากของเฮอร์ไมโอนี่อย่างเมามัน จนเฮอร์ไมโอนี่ตาเหลือกโพลงเพราะหายใจไม่ทัน ส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมไปบีบนมแต่ไม่แรงนักเนื่องจากไม่ค่อยถนัด"โอยยยย... เฮอร์ไมโอนี่ปากเธอดูดดีจังเลย..ซี๊ดดดดดด...ขอฉันเย็ดหีเธอนะ""อยากเย็ดหี ฉันล่ะสิ...ถ้างั้นก็เอาเลยแฮร์รี่..เย็ดเลยฉันก็เงี่ยนจนรูหีคันยุบยิบไป หมดแล้ว"แฮร์ รี่ให้เฮอร์ไมโอนี่หันหลังแล้วใช้มือจับไว้กับโต๊ะหนังสือแอ่นก้นอันกลมกลึง มาทางเขา แฮร์รี่ถลกกระโปรงมากองไว้ตรงเอวแค่นี้บั้นท้ายขาวนวลก็อยู่ในสายตาเขา แฮร์รี่ลูบใล้บีบแก้มก้นของเฮอร์ไมโอนี่อย่างหลงใหล"ก้นเธองอนดีจังนะเฮอร์ ไมโอนี่อย่างนี้ท่าท่างเย็ดมันแน่ๆ""แฮร์รี่เธอรู้ได้ยังไงว่าจะมัน เธอต้องเย็ดหีฉันก่อนสิถึงจะรู้..อูย...เขี่ยแตดอยู่นั่นแหละเย็ดหีฉันซักที สิแฮร์รี่..ฉันเงี่ยน""เงี่ยนมากหรือเงี่ยนน้อยล่ะ"แฮร์รี่มีความสุขที่เห็น เพื่อนสาวของเขาออกอาการร่านอย่างไม่คิดที่จะอายอีกต่อไป"เงี่ยนมากๆเลยแฮร์ รี่เงี่ยนที่สุด...อูยยยย...เย็ดหีฉันเสียทีเถอะหีฉันอยากถูกเย็ดแล้ว""งั้น ได้เลยเฮอร์ไมโอนี่...คอยดูนะควยฉันจะเย็ดหีเธอแล้ว""คอยจนน้ำเงี่ยนออกมาจะ หมดแล้ว..โอ๊ยยยยย...ยัดควยเข้าแรงจัง..เบาๆแฮร์รี่โอ๊ยยย....เย็ดหีฉัน เบาๆ..ฉันยังไม่เคยถูกเย็ดนะ..อูยยยย"ควย ของแฮร์รี่ทะลวงเข้าไปในรูหีอันตีบตันของเฮอร์ไมโอนี่ กลีบหีย่ยเข้าไปตามการเย็ดของแฮร์รี่ เขายัดควยเขาไปอย่างยากลำบากเพราะหีของเฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยมีอะไรทะลวงมาก่อน ในที่สุดควยอันยาวใหญ่ของเขาก็เข้าไปในหีของเฮอร์ไมโอนี่จนมิดยันโคน เลือดบริสุทธิ์ทะลักออกมาจากรูหีแดงไปหมด"อาาา...เฮอร์ไมโอนี่เสียวหัวควย จังเลย""ฉันก็เสียวรูหีแฮร์รี่..ควยเธอมันคงชนมดลูกฉัน..ซี๊ดดดดดดดดดดดดด"" หายเจ็บหรือยัง..ฉันจะกระเด้าแล้วนะ""เอาเลย...ฉันหายเจ็บแล้ว...เย็ดฉันตาม สบายเลยนะ..อูยยยย"แฮร์รี่สาวควยออกมาแล้วเย็ดเข้าไปในรูหีของเฮอร์ไมโอนี่ อย่างเร็วแระแรงจนน้ะเงี่ยนกระเด็นออกมาหยดเต็มพื้น"โอยยย...แฮร์รี่เย็ดหี ฉันดีจังเลย....ทีหลังมาเย็ดฉันบ่อยๆนะ""เอาบ่อยแค่ไหนล่ะอูยยยยยยยยย..... เสียวควยจัง""ทะ...ทุกวันเลยก็ได้....ฉันเงี่ยนทุกวัน...อูยยย....นะแฮ ร์รี่....ฉันชอบควยเธอจังเลย""ฉันบอกรอนด้วยนะ..อูยยยย..ฉันเย็ดเธอแล้วมี ความสุขฉันอยากให้รอนมีความสุขเหมือนฉันด้วย..ซี๊ดดดดดด""อะ.... เอางั้นเหรอ..อูยยยยย...ก็ได้...แฮร์รี่..ตามใจเธอ...นี่ฉันจะโดนเย็ดจากควย ถึงสองอันเหรอ..ซี๊ดดดดด..แค่คิดก็เงี่ยนแล้ว..แฮร์รี่..เย็ดหีฉันแรงๆเลย ...ฉันแอ่นหีสู้ควยเธอแล้ว...อาาาาาาาาาาาา"แฮร์รี่โน้มตัวลงไปบนแผ่น หลังของเฮอร์ไมโอนี่แล้วเอื้อมมือไปบีบนมที่กำลังเด้งดึ๋งๆตามแรงกระเด้าหี ของแฮร์รี่ เขาบีบอย่างมันมือ บางครั้งก็เอานิ้วแหย่เข้าไปในปากของเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งเธอก็รีบดูดเลียอย่าง รวดเร็วเหมือนกัน" โอยยยย....ไม่ไหวแล้วเฮอร์ไมโอนี่...น้ำควยจะออกแล้ว...""ออกเลย..ออกพร้อม กันนะ....แตกในรูหีฉันนี่แหละ...อูยยยย...เสียวหีที่สุด..แฮร์รี่ชอบหีของ ฉันไหม"" ชอบที่สุดเลย..ทั้งดูดทั้งตอดควยโอยยยยยยยยไม่ไหวแล้ว..น้ำควยแตกแล้ว.โอ้ ยยยยยย""ฉันก็ไม่ไหวแล้ว...ว๊ายยยย...น้ำแตก.............."แฮร์ รี่ซบลงบนหลังของเฮอร์ไมโอนี่อย่างอ่อนแรง ตอนนี้ทั้งคู่หายใจอย่างเหนื่อยหอบ แฮร์รี่รู้สึกมีความสุขที่สุดเขาคิดว่าต่อไปนี้เขาคงจะเสกคาถาใส่ผู้คุม วิญญาณได้แน่หลังจากวันนั้นแฮร์รี่ลองเสกคาถานี้ให้เฮอร์ไมโอนี่ดูแต่ เพียงแค่ครั้งแรกเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ให้แฮร์รี่เสกคาถานี้อีกต่อไปเพราะแทนที่ มันจะออกมาเป็นกวางสีขาวตัวผู้งามสง่า มันกลับออกมาเป็นรูปเฮอร์ไมโอนี่ในท่าจับโต๊ะแอ่นก้นซึ่งเป็นท่าที่เขาใช้ เย็ดเธอในวันนั้น...เฮัอ......เหนื่อยแทน
กับชู้รักลึกลับ ###จินนี่ วีสลี่ย์ น้องสาวของแฮร์รี่ พอตเตอร์ผู้เป็นเพื่อนรักของรอน วีสลี่ย์ ปีแรกที่ฮอกวอตส์ของเธอไม่ค่อยจะเหมือนคนอื่นเท่าไหร่นักเพราะเธอถูกทอม ริดเดิ้ลหลอกเสียจนเกือบตาย ดีที่แฮร์รี่ พอตเตอร์พ่อวีรบุรุษได้ช่วยเธอไว้ได้ทันท่วงทีในถ้ำบาซิลิสก์ ในถ้ำงูที่มืดมิดนั้น จินนี่ยังจำได้ถึงความห่วงใยอันลึกซึ้งที่แฮร์รี่มีให้เธอ รวมทั้งสัมผัสอันอ่อนโยนของเขาด้วย ปีนี้เป็นปีที่สองของเธอที่ฮอกวอตส์และเธอก็ยังได้เป็นกริฟฟินดอร์เหมือนรอน พี่ชายและแฮร์รี่ พอตเตอร์อีกด้วยจินนี่ตื่นขึ้นมาในหอคอยกริฟฟินดอร์ ฝั่งตะวันออก ซึ่งเป็นบริเวณที่กันไว้สำหรับนักเรียนหญิงเท่านั้น ห้องพักนักเรียนหญิงมีการตบแต่งที่แตกต่างไปจากของนักเรียนชาย ในห้องนักเรียนหญิงมีแสงออร่าสีชมพูและกลิ่นดอกไม้ที่เพิ่งเก็บกระจายอยู่ ทั่วห้อง จินนี่ลุกขึ้นเดินไปที่กระจกของห้องนอนเธอ ภาพในกระจกหมุนคว้างแล้วร่างหนึ่งก็ก้าวออกมา มันเป็นร่างก็อปปี้ของจินนี่นั่นเอง ในสมัยก่อน แม่มดสามารถสร้างกระจกที่สะท้อนแสงและแสดงภาพสะท้อนของตัวเองเป็นสองมิติ แต่ในฮอกวอตส์นี้ กระจกแบบเต็มตัวสามารถแสดงภาพเป็นแบบสามมิติได้จินนี่ ยืนใกล้ ๆ รูปเหมือนของตัวเองแล้วแตะเต้านมที่อวบอิ่มของตัวเองเบา ๆ จินนี่ชอบนอนโดยไม่สวมเสื้อผ้าเพราะมันสบายดี จินนี่มีเส้นผมยาวสลวยสีส้มแดง เช่นเดียวกับขนหมอยเธอ เธอรีบแต่งหน้าและสวมเสื้อคลุมฮอกวอตส์ เธอชอบเสื้อคลุมพ่อมดนี้มากเนื่องจากมันให้อิสระกับเธอในอันที่จะไม่สวม เสื้อผ้าอะไรเลยข้างใต้เสื้อคลุมแฮร์รี่ยังคงไม่หายจากอาการบาดเจ็บจาก การต่อสู้กับงูบาซิลิสก์ พยาบาลประจำโรงเรียนก็เลยให้เขาดื่มน้ำยาเวทย์มนต์ที่จะทำให้เขาหลับสนิท ติดต่อกันหนึ่งสัปดาห์ในห้องของเขาเอง รอนไปเยี่ยมเพื่อนรักทุกวันเพื่อดูอาการ จินนี่เองก็เหมือนกัน"ว้า ยังดูแย่อยู่เลย" จินนี่เปรย"แหม ก็เขาโดนบาซิลิสก์กัดนี่" รอนพูดเย้ย ๆ"มันเป็นความผิดของหนูเอง..." จินนี่ร้องไห้อีกครั้ง"โอ๊ย ไม่ต้องร้องไห้หรอก ไม่ใช่ความผิดของเธอซักหน่อย มันเป็นความผิดของทอม ริดเดิ้ลตะหาก" รอนปลอบ" พอได้แล้วเด็ก ๆ ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว ค่อยมาดูแฮร์รี่แล้วกินเขาเป็นของหวานทีหลังก็ได้" เฟรดและจอร์จ วีสลี่ย์หัวเราะแล้ววิ่งไปตามทางเดินเฟรดและจอร์จเป็นพี่ชายของจินนี่และ ทั้งคู่ก็รู้ดีว่าจินนี่ชอบแฮร์รี่ พอตเตอร์จินนี่หน้าแดงด้วยความอายแล้วรีบตะโกนไล่หลัง "เงียบนะเฟรด จอร์จด้วยอีกคน"รอนลุกขึ้นแล้วเหยียดแขน "พวกเขาพูดถูก ได้เวลาอาหารเช้าแล้ว พี่ไปก่อนนะแล้วเธอค่อยตามไปละกัน""โอเคค่ะ หนูอยากดูแฮร์รี่ต่ออีกหน่อยแล้วจะสวดมนต์ภาวนาให้เขาด้วย" จินนี่ตอบ" งั้นก็ได้ แล้วเจอกันนะ" รอนพูดแล้วเดินไปกับนักเรียนกลุ่มกริฟฟินดอร์คนอื่น ๆ "เจลลี่ บีนส์" พอพูดจบ ภาพสุภาพสตรีอ้วนก็หมุนเปิดออกให้รอนและพี่น้องลองบอททอมเข้าไปในห้องโถง ใหญ่ หอพักนักเรียนชายตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย ยกเว้นแฮร์รี่กับจินนี่จิ นนี่มองผมดำขลับเส้นเล็ก ๆ ของแฮร์รี่ พอตเตอร์และรอยแผลเป็นสีเข้มที่เริ่มจางลง จินนี่แตะร่างแฮร์รี่และรู้ได้ว่ามันบึกบึนเอาการทีเดียว เธอหวนนึกไปถึงตอนที่ดูเขาซ้อมตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นยันพระอาทิตย์ตกเพื่อ แข่งควิดดิช แฮร์รี่ยังคงผอมไปหน่อยแต่ก็ได้รูปขึ้นเยอะ จินนี่เคยได้ยินเด็กสาวคนอื่น ๆ ซุบซิบกันว่าที่แฮร์รี่ขี่ไม้กวาดได้เก่งแบบนั้นแสดงว่าควยเขาคงต้องใหญ่ เป็นแน่ จินนี่รู้สึกเงี่ยนจนต้องยื่นมือเข้าไปในชุดนอนของแฮร์รี่และพบว่ามือตัวเอง แทบกำลำควยที่ยังอ่อนตัวนั้นไม่รอบเธอคิดในใจ "คุณพระช่วย นี่ขนาดควยเขายังไม่แข็งฉันยังแทบกำมันไม่รอบ แล้วถ้ามันตื่นตัวเต็มที่มันจะใหญ่ขนาดไหนกันนะ" จินนี่หน้าแดงเมื่อคิดถึงตอนที่มันเหยียดยาวเต็มที่ จินนี่ลูบคลำอวัยวะของแฮร์รี่ใต้ชุดนอนต่อไปและในไม่ช้าควยของแฮร์รี่ก็แข็ง ตัวจนแทรกผ่านตะเข็บชุดนอนออกมาให้จินนี่ได้เห็นความมหึมาของมันจินนี่ กัดริมฝีปากแล้วมองไปรอบห้องให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ แน่ละคงไม่มีใครนอกจากเธอกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ แฮร์รี่อาจจะเป็นคนผอมแต่ควยเขาดูไม่เหมือนขาดสารอาหารเลย มันยาวสิบเอ็ดนิ้วและส่วนหัวมันเหมือนเห็ดทาคาชิที่เธอเคยเห็นในตอนเรียน วิชาสมุนไพร จินนี่ลูบไล้ท่อนควยของแฮร์รี่ช้า ๆและในไม่ช้าเธอก็ค่อย ๆ เริ่มลงมือเลียมัน แฮร์รี่ส่งเสียงครางออกมาและขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังคงหลับต่อ จินนี่กลืนควยทั้งลำเข้าไปไม่ได้และเธอเองก็เริ่มเงี่ยนจากการได้ดูดเลียควย ของแฮร์รี่จินนี่คิดในใจ ฉันรักแฮร์รี่และต้องการอยู่ร่วมกับเขา จินนี่ขึ้นคร่อมแฮร์รี่ เธอยกชายเสื้อคลุมขึ้น เผยให้เห็นก้นกลมกลึงที่ยังไม่เคยมีใครได้สัมผัสมาก่อน เธอจับลำควยแฮร์รี่ แล้วค่อย ๆ กดตัวเองลงจนร่องรูสีชมพูของเธอแตะกับควยของแฮร์รี่ ในเวลานี้น้ำเงี่ยนของแฮร์รี่ไหลชะโลมไปทั่วลำควยมหึมาของเขาเอง ส่วนร่องหีของจินนี่เองก็มีน้ำหีหล่อลื่นเป็นอย่างดี จินนี่กระแทกตัวนั่งลงอย่างแรง ลำควยของแฮร์รี่พุ่งทะลวงเข้าไปในตัวเธอ ฉีกเยื่อพรหมจารีของเธอจนขาดกระจุยและเอาความบริสุทธิ์ของเธอไปด้วย"โอวว์ พระเจ้า ฉันรักเธอ แฮร์รี่" จินนี่ร้องครางแรก ๆ เธอแทบทนความเจ็บปวดที่เกิดจากลำควยมหึมาของแฮร์รี่ไม่ไหว แต่พอได้ขยับตัวขึ้นลงไปสักสองสามร้อยครั้ง เธอก็รู้สึกร้อนผ่าวในตัวจนต้องแหงนหน้าตัวสั่นระริก "ฉันใกล้จะเสร็จแล้ว น้ำฉันใกล้จะแตกแล้ว"ในเวลานั้นเอง รอนที่อยู่ที่อีกด้านหนึ่งของรูปวาดสุภาพสตรีอ้วนก็ตะโกนเรียก "จินนี่ เร็วหน่อยซิ เขากินอาหารเช้ากันใกล้เสร็จแล้วนะ""เจลลี่ บีนส์" รอนร้องและภาพวาดก็หมุนเปิดออก รอนเห็นจินนี่นั่งอยู่บนตัวแฮร์รี่"ทำอะไรอยู่น่ะ จินนี่ เดี๋ยวก็ไม่ได้กินอาหารเช้าหรอก""ฉันกำลังให้ของขวัญชิ้นพิเศษกับแฮร์รี่"" หวังว่าคงไม่ใช่สร้อยคอทำเองอีกนะ เฮ้อ จินนี่ เร็วหน่อยซิ" รอนพูดอย่างหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจแล้วเดินกลับผ่านทางรูปวาดสุภาพสตรีอ้วนจิ นนี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นในขณะที่ชุดคลุมสีดำของเธอปกปิดการกระทำของทั้งคู่ไว้ เสียงดังพล็อบเมื่อลำควยของแฮร์รี่เลื่อนหลุดออกมาจากโคกหีสีส้มของจินนี่ ลึกเข้าไปในตัวเธอ จินนี่รู้สึกได้ถึงอสุจิของแฮร์รี่วิ่งกรูกันเข้าไปในมดลูกของเธอ จินนี่รีบยัดควยมหึมาของแฮร์รี่กลับเข้าไปในชุดนอนแล้วสำรวจชุดคุลมฮอกวอตส์ ของเธอเองว่ามีรอยเปื้อนตรงไหนรึเปล่า รอยเปื้อนแห่งเดียวที่เจอก็คือตรงหว่างขาเธอที่น้ำควยของแฮร์รี่ค่อย ๆ ไหลซึมลงไปตามเรียวขาเธอจินนี่แลบลิ้นใส่แฮร์รี่แล้วพูดเสียงออดอ้อน "แล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่น่ะจ๊ะ" แล้วเธอก็เดินช้า ๆ ออกอาการเดินไม่สะดวกไปยังรูปวาดสุภาพสตรีอ้วน
ตอนประสบการณ์กับโทร ลของเฮอร์ไมโอนี่ ###"ไม่ใช่เลวีโออออออซาห์ เลวิโอซาห์ตะหาก" รอน วีสลี่ย์บ่นเป็นหมีกินผึ้งขณะเขาและแฮร์รี่ พอตเตอร์เดินไปตามทางเดินของฮอกวอตส์ "ทำเป็นหยิ่งเหมือนกับรู้ไปซะทุกเรื่อง แบบนี้ซิถึงได้ไม่มีเพื่อนซักคน"พอรอนพูดจบ เฮอร์ไมโอนี่ แกรนเจอร์ก็ก้าวฉับ ๆ ก้มหน้าก้มตาเดินผ่านสองหนุ่มไปในสภาพร้องไห้สะอึกสะอื้น"เอาล่ะซิรอน" แฮร์รี่พูดขณะเฮอร์ไมโอนี่เดินลับตาไป"ทำไมล่ะ ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่นา ไม่เห็นเธอมีเพื่อนเลยซักคน""แล้วเราสองคนไม่ใช่เพื่อนเธอหรอกเหรอ""นายน่ะ อาจจะใช่ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอชอบขี้หน้าฉันหรอกนะ ดูตอนอยู่บนรถไฟซิ เธอก็คอยหาเรื่องฉัน""รอน นายนี่บางทีก็ซื่อบื้อเหลือเกินจริง ๆ ไปหาเธอกันดีกว่า นายจะได้ขอโทษเธอ""เอ่อ ก็ได้"...อาหาร เย็นจัดวางเสร็จแล้วดังนั้นทุกคนควรจะอยู่ในห้องอาหาร แต่เมื่อดราโกมาถึงห้องอาหาร เขาเห็นทุกคนอยู่ที่นั่นยกเว้นเฮอร์ไมโอนี่คนเดียว รอนและแฮร์รี่นั่งอยู่ที่โต๊ะชะเง้อคอมองไปรอบ ๆ มัลฟอยจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา"ถ้าเป็นฉันคงไม่เสียเวลามองหาเฮอร์ไมโอนี่ หรอกนะ" เขาพูด"ทำไมล่ะ นายต้องการอะไร" แฮร์รี่ถาม จ้องหน้ามัลฟอย"ฉันน่ะไม่ได้ต้องการอะไรหรอก แต่นายสองคนนั่นแหละที่ไม่รู้จักทำตัวให้เข้ากับเพื่อน ๆ""หุบปากเหม็น ๆ ของนายไปเลย มัลฟอย" รอนขู่คำราม ลุกพรวดขึ้นจากที่นั่งแล้วจ้องตาแบบเอาเรื่อง"อย่า รอน นั่งลง..." แฮร์รี่พูดไม่ทันจบก็มีเสียงเอะอะดังลั่นมาขัดจังหวะเสียก่อนศาสตราจารย์ เควอร์เรลวิ่งกระหืดกระหอบผ่านประตูห้องอาหารพร้อมกับตะโกนโหวกเหวกจนจับใจ ความไม่ได้"โทรล โทรล มีโทรลหลุดเข้ามาในโรงเรียน""อะไรนะ มันเกิดอะไรขึ้น" อาจารย์ใหญ่ดัมเบิ้ลดอร์ถามพร้อมลุกจากโต๊ะ"โทรลหลุดมาจากถ้ำเข้ามาใน โรงเรียนแล้ว" ศาสตราจารย์เควอร์เรลร้องลั่นก่อนจะหมดสติไป" เอาล่ะ ทุกคนสงบไว้ หัวหน้าแต่ละบ้านพาทุกคนกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างสงบ ฮากริด แมคโกนากัล ตามฉันมา เราจะจัดการเจ้าโทรลตัวนี้กัน"ทุกคนเริ่มเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองตามคำ สั่ง รวมทั้งแฮร์รี่กับรอนด้วย ทันใดนั้นเองแฮร์รี่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้"เฮ้ รอน เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้เรื่องโทรลหลุดออกมา เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย""แล้วเราจะไปทำอะไรได้ เธออยู่ไหนเรายังไม่รู้เลย""ฉันพอจะนึกออกแล้วว่าเธอน่าจะอยู่ที่ไหน" แฮร์รี่และรอนแยกตัวออกจากกลุ่มและย้อนกลับเข้าไปในโรงเรียนในระหว่างนั้น เฮอร์ไมโอนี่กำลังร้องไห้อยู่ในห้องน้ำเล็กโดยไม่รู้สถานการณ์ในปัจจุบัน"ตา รอนบ้า ทำไมเป็นคนปากเสียอย่างงั้นนะ"เฮอร์ ไมโอนี่ออกจากห้องที่เธอใช้อยู่ เช็ดน้ำตาไปด้วย เธอหยุดกึกตรงประตูห้องน้ำเมื่อเห็นภาพเบื้องหน้า ห่างจากเธอไปไม่ถึงห้าฟุตมีโทรลที่อัปลักษณ์ที่สุด ดุร้ายที่สุดยืนถือกระบองดุ้นใหญ่อยู่ เฮอร์ไมโอนี่กรีดร้องลั่นห้องแล้ววิ่งกลับไปในห้องน้ำ ไปซ่อนอยู่ในห้องน้ำเล็กห้องหนึ่ง เจ้าโทรลตัวนั้นทลายประตูจนแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและทำลายห้องน้ำเล็ก ๆ เกือบทั้งหมดด้วยการฟาดด้วยกระบองในมือเพียงครั้งเดียวขณะที่รอนและแฮร์ รี่วิ่งเข้ามาในห้องน้ำก็เป็นเวลาเดียวกับที่เศษชิ้นส่วนของห้องน้ำหล่นลงบน พื้น รอนกระโดดเกาะหลังเจ้าโทรลแล้วเริ่มทุบมันด้วยกำปั้น ในขณะที่แฮร์รี่เริ่มร่ายคาถา แต่โทรลก็คว้าคอแฮร์รี่ไว้แล้วเหวี่ยงเขาเข้าไปในห้องน้ำเล็ก"แฮร์รี่ ระวัง" เฮอร์ไมโอนี่ร้องเตือนแต่มันก็สายไปเสียแล้วเพราะเจ้าโทรลฟาดกระบองใส่แฮร์ รี่จนเขากระเด็นไปกระแทกกับกำแพงแล้วฟุบตั

[chu66]

คนแต่งคนละคนกะตอนถ้วยอัคนี..ใช่ไหม

[darksteam]

มีต่อไหมครับ ๆ