นายร้อยสอยดาว (แนวซอฟท์คอร์ น่ารักหวานๆ)

[footswitch]

*** ทั้งสถานที่และบุคคลเป็นเรื่องสมมติทั้งสิ้นไม่มีตัวตนอยู่จริงรวมถึงภาพประกอบไม่ใช่ภาพจริงของตัวละคร จัดทำขึ้นเพื่อความบันเทิงทั้งสิ้น ***

ชายหนุ่มผมสั้นเกรียนแบบสกินเฮดสูงราวๆร้อยแปดสิบผิวเกรียมไหม้แดดทาบการ์ดกุญแจประตูห้องในคอนโดใจกลางกรุงเทพ เสียงสัญญาณดังปี๊ปสั้นๆแสดงสถานะปลดล็อคจังหวะที่เขาเปิดประตูแสงไฟส่องสว่างสีสบายตาพร้อมเสียงลมจากเครื่องปรับอากาศเริ่มทำงานอัตโนมัติ

   "อ้าว.. เข้ามาดิ" นายร้อยตำรวจหนุ่มยิ้มเรียกหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้อง
   "จะดีเหรอพี่เอ้.. แป้งยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้เหรอ"
   "แล้วยืนอยู่ตรงนั้นตัวเองคิดว่าดีแล้วเหรอ พี่ว่าแป้งเข้ามาดีกว่าเดี๋ยวรปภ.เข้าดูกล้องมันจะแปลกๆเดี๋ยวเค้าขึ้นมาถามแล้วมันจะวุ่นวายนะ"

   "ชึ้บ.. " แป้งทำท่าย่องผ่านเข้ามาในห้อง "จะอวดห้อง ว่างั้น.. เงินเดือนเยอะเหรออยู่ซะหรูเชียว"
   "นี่ห้องของเรานะพี่ก็อยากให้มันดีๆมีมาตรฐานปลอดภัยหน่อย เดี๋ยวแป้งมีหน้าที่มาเก็บกวาดทำความสะอาดด้วย อ่ะ นี่กุญแจ" เขายื่นการ์ดกุญแจให้แป้งเก็บไว้หนึ่งใบ
   "เดี๋ยวดิ กุญแจอะไรห้องอะไร แป้งงงไปหมดแล้ว"
   "ก็พี่ซื้อห้องนี้ไว้รอแป้งเรียนจบ เอาไว้เป็นห้องของเรา อยู่ที่บ้านแป้งมีแม่พี่คอยทำให้แต่นี่ห้องเราเราก็ต้องช่วยกันทำเอง"
   "ฮึ.. แป้งก็อยู่บ้านแป้งดีๆอยู่แล้วไม่รู้จะมาอยู่คอนโดทำไม"
   "อ้าว ก็ตัวเองเคยบอกว่าสักวันอยากจะมีที่ที่เป็นของเราเอง"
   "เหรอ แป้งเคยพูดเหรอ"
   
   "ปิดประตูด้วยดิ" ผู้หมวดหนุ่มมองน้องสาวคนสนิทที่ยังยืนคาอยู่ตรงประตูไม่เดินเข้ามา
   "ก็เปิดไว้ไม่ได้เหรอ ปิดทำไมอ่ะลมเย็นดีออก"
   "อ้าว ก็เวลาให้การในชั้นสอบสวนพี่ก็จะได้บอกร้อยเวรสอบเค้าว่าแป้งเป็นคนปิดประตูไม่ใช่พี่เป็นคนปิด รูปคดีสำนวนมันจะออกมาต่างกัน"
   "โห.. ทุเรศเลยอีพี่เอ้ ถ้าพูดแบบนี้งั้นปิดก็ได้ แต่แป้งอยู่ข้างนอกนะ"
   "เห้ย เดี๋ยว!! นี่ก็.. พี่พูดเล่น ก็เปิดแอร์อยู่เนี่ยจะเปิดประตูทิ้งไว้ทำไมล่ะ"

ร้อยตำรวจหนุ่มหัวเราะเบาๆทำเป็นขำกลบเกลื่อน เขารู้ดีว่าที่แป้งไม่ยอมเดินเข้ามาในห้องนั้นหมายถึงอะไรเพราะเอาเข้าจริงๆนาทีนี้หัวใจของเขาก็เต้นแรงจนตัวเองรู้สึกได้ ทั้งที่เพิ่งผ่านหลักสูตรจู่โจมทำลายใต้น้ำที่ว่ากันว่าสุดโหดและเป็นที่สุดแห่งความกดดันแต่เมื่ออยู่สองต่อสองในสถานที่ส่วนตัวกับหญิงสาวที่เขาแอบหลงรักเธอมาตั้งแต่ยังเรียนมัธยมแบบนี้ต่อให้ผ่านหลักสูตรไหนมาเป็นใครก็คงแทบจะครองสติยั้งตัวเองไว้ไม่อยู่

   "แล้วนี่ทำไมแผลมันเต็มแขนเต็มคอถลอกปอกเปิกไปหมดแบบนี้ล่ะ" แป้งเอื้อมมือไปลูบแผลที่คิ้วของพี่ชายคนสนิทเบาๆ เขาต้องก้มด้วยความที่เธอเตี้ยกว่า "ที่หน้าก็มีดูสิ"
   "ก็เนี่ย ถึงได้ชวนมาทำแผลให้หน่อย" ผู้หมวดหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาทำท่าจะถอดเสื้อยืด
   "พอเลย.. ไม่ต้องถอดเลย แป้งกลับล่ะ"
   "อะไรอ่ะ ก็เนี่ย.. แผลเต็มตัวเต็มหลังเลย ไม่ถอดเสื้อแล้วจะให้ทายายังไงอ่ะ"
   "แป้งว่าแบบนี้แผนเลย ชัวร์.. พี่เอ้อ่ะ แล้วทำไมไม่ไปโรงพยาบาลให้เค้าทำให้อ่ะ"
   "ไปมาแล้วก็เค้าให้ยามาทาเนี่ย ก็พี่ทาเองที่หลังไม่ได้อ่ะ"
   "แล้วทำไมไม่ทาที่บ้านอ่ะ"
   "ให้ทาที่บ้านคุณแม่แป้งก็เห็นดิ ไหนจะแม่พี่อีก" ผู้กองเอ้ยื่นหลอดยาให้สาวนักศึกษา
   "พี่เอ้ก็ให้ป้าแจ่มทาให้สิ" แป้งพูดถึงแม่แท้ๆของผู้กองหนุ่มซึ่งเป็นคนรับใช้ในบ้านอยู่กันมาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กจนนับถือกันเป็นผู้ใหญ่ในบ้านคนนึง
   "ตกลงยังไงแป้งก็จะไล่ให้พี่ไปหาคนอื่นให้ช่วยทาให้ใช่ป่ะ" ผู้กองเอ้ใช้ท่าไม้ตาย "แบบนี้นี่พี่น้อยใจนะ"
   "แป้งบอกว่าให้ป้าแจ่มทาให้ แม่ตัวเองแท้ๆคนอื่นที่ไหนล่ะ เอ๊.."

แป้งไม่ได้เคยเห็นแผ่นหลังกำยำของผู้กองหนุ่มเป็นครั้งแรกเพราะแทบจะเรียกว่าโตมาด้วยกันเลยก็ว่าได้ ที่เพิ่งจะห่างกันไปครั้งละนานๆก็ตอนที่พี่เอ้ขอย้ายลงพื้นที่สามจังหวัดชายแดน นึกถึงวันที่พี่เอ้โดนป้าแจ่มตีตอนยังเป็นเด็กด้วยกันทั้งคู่เพราะยอมรับผิดแทนเธอเรื่องทำกระถางแตก พี่เอ้บอกกับแป้งว่าถ้าจะดูแลแป้งให้ได้ตลอดชีวิตเขาจะต้องเป็นอะไรสักอย่างที่มันดูดีกว่าการถูกเรียกว่าลูกคนรับใช้ วันที่พี่เอ้คว้าดาวมาประดับบนบ่าจึงคล้ายเป็นคำยืนยันว่าเขาอยากจะดูแลแป้งให้ได้จริงๆ ซึ่งพ่อกับแม่แป้งก็มองเห็นตรงนี้และไม่ได้นึกรังเกียจฐานะชาติกำเนิดลูกคนใช้เด็กในบ้านของพี่เอ้เลย

   "แล้วนี่ทำไมพี่เอ้จะต้องไปฝึกอะไรแบบนี้ด้วยอ่ะ มันโหดไปป่ะเนี่ยนี่มันรอยโดนเฆี่ยนโดนตีชัดๆ" แป้งแกะผ้าก๊อซปิดแผลออกเอานิ้วจิ้มเบาๆ อย่าว่าแต่ทำแผลเลยจะให้เริ่มต้นตรงไหนก็ยังไม่รู้
   "รังเกียจเหรอ"
   "ปล่าว ไม่ได้รังเกียจ แต่มัน.. ยึ๋ยๆอ่ะ ขนลุก"
   "มันเป็นหนองจนเน่าาาา..นี่จะแห้งแล้วเนี่ย"
   "เค้าห้ามหาหมอเหรอ นี่ถ้าพี่เอ้ตายได้เหรียญกล้าหาญป่ะเนี่ย" แป้งซับน้ำเหนียวที่ยังซึมออกมาจากแผลที่ใกล้จะแห้ง "เจ็บมั้ยเนี่ย"
   "เจ็บ"
   "สมน้ำหน้า" แป้งแกล้งทายาแรงๆ สังเกตุรอยถลอกแดงไหม้แดดเผายับเยินไปทั้งแผ่นหลัง
   "นี่ถ้าป้าแจ่มเห็นเข้าจะว่าไง"

   "ปีนี้แป้งเรียนจบแล้วใช่ป่ะ" ผู้หมวดหนุ่มถาม
   "อื้ม.. ก็วันนี้เพิ่งไปทำเรื่องจบ"
   "งั้นวันนี้ก็ใส่ชุดนักศึกษาวันสุดท้ายแล้วดิ"
   "อืม..จะหางานทำแล้วเนี่ย"
   
   "เพื่อนแป้ง ผู้ชายคนนั้นอ่ะ"
   "นนท์น่ะเหรอ.. ทำไมอ่ะ"
   "พี่ไม่ชอบเลย หึงอ่ะ เข้าใจมั้ย" หมวดเอ้รับหลอดยาคืนจากแป้ง
   "หึงนนท์อ่ะนะ.. " แป้งหัวเราะพูดลอยๆ "หึงนนท์เหรอ แป้งว่าคนอื่นยังน่าหึงกว่าอีกพี่เอ้ไม่เคยเห็นเอง"
   "โห.. มานี่เลย!!" หมวดเอ้ยืนขึ้นสองแขนโอบเอวแป้งจากข้างหลังก้มลงสูดลมหายใจจากพวงแก้มเนียนขาวหนึ่งฟอดใหญ่
   "ไอ้พี่เอออออเอ้..." แป้งหยิกที่แขนจนเขาต้องปล่อย
   "เจ็บนะแป้ง!!"
   "มีแผนจริงๆด้วยถึงได้ชวนแป้งมา!! เดี๋ยวกลับบ้านคนละคันเลยกลับแท็กซี่เองเลยพี่เอ้อ่ะ"
   "อ้าว.. ก็ไหนเพดานตอนนี้คือยอมให้กอดได้"
   "ได้บ้าาางงง.. ไม่ใช่พร่ำเพรื่อ แล้วหอมแก้มนี่อะไรอ่ะ พี่เอ้อ่ะ นี่ถือว่าผิดกฏครั้งที่หนึ่งแล้วนะแป้งนับแล้วด้วย"
   "เดี๋ยวดิ นั่งก่อน" ผู้หมวดหนุ่มดึงสาวคนรักให้ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มซ้อนในอ้อมกอดเขา
   
   "ที่พี่ไปฝึกหรือที่ลงใต้นี่ก็อยากมีผลงานจะได้ขึ้นเร็วๆ เดี๋ยวเป็นนายพันแล้วเราแต่งงานกันนะ"
   "แต่งตอนนี้เลยก็ได้ ไม่เห็นต้องไปเสี่ยงอะไรเลยตอนนั้นก็โดนไปทีนึงแล้วไม่ใช่เหรอ นี่ยังจะกลับไปอีก"
   "ตอนนั้นพี่รู้สึกตัวในรถพยาบาล คิดถึงแม่กับแป้งมากที่สุดเลยเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าตัวเองก็กลัวตาย กลัวไม่ได้กลับมาเจอแม่กับแป้งอีก"
   "ก็นั่นดิ มีธงชาติคลุมกลับมาแป้งไม่เอานะ"
   "เอาน่ะ ตำแหน่งมันขึ้นเร็ว และอีกอย่างถ้าเราไม่กลับไปทำแล้วใครจะทำ ลูกน้องมันเห็นเรากลับไปมันก็มีกำลังใจ" หมวดเอ้แหงนมองไฟเพดาน "แหม.. แต่งตอนนี้ได้เหรอ แค่หอมแก้มยังโดนหยิกซะเขียวเลยเนี่ย"
   "หอมดิ"
   "ไม่ผิดกฏแล้วเหรอ"
   "เออ เรียนจบแล้วแป้งเพิ่มเพดานเป็นให้หอมแก้มได้" หมวดเอ้รีบหอมฟอดใหญ่ฉกฉวยโอกาสอย่างไม่รอรีจนแป้งร้องว่าให้พอก่อนเพราะขนลุกไปหมดทั้งแขนทั้งตัว   
   "แล้วหอมหน้าผากได้ป่ะ"
   "ได้.. แถม โปรโมชั่นนะเนี่ย" ลูบเรือนผมนิ่มเย็นสีดำขลับลื่นมือเวลาแฟนสาวต่อปากต่อคำแล้วผู้หมวดหนุ่มอยากจะขย้ำย่ำยีรวบรัดเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราวอย่างไม่แคร์ขื่อแปกฏหมายบ้านเมืองจะได้จากไปทำงานแดนไกลอย่างไม่ต้องกังวล
   
   "อืม.. ไม่เอาดีกว่า เค้าขอเปลี่ยนไม่เอาหอมหน้าผากแล้วได้ป่ะ"
   "เปลี่ยนเป็นอะไรอ่ะ" แป้งหันมาถาม
   "เปลี่ยนเป็นขอกระดุมสองเม็ด"
   "เลว.." แป้งหยิกที่เดิมแรงกว่าเดิมจนหมวดเอ้ร้องดังสะดุ้งโหยง "ไอ้โจรหื่นนนนนนน"
   "พอ.. พอแล้ว โอ้ย!! ล้อเล่นหน่อยเดียวก็ไม่ได้" เขาคว้าแฟนสาวในชุดน้กศึกษามากอดไว้อย่างเดิมแต่กระชับแนบแน่นกว่าเดิม ถึงวงแขนของเขาจะสัมผัสกับหน้าอกหน้าใจของเธอบ้างแต่แป้งก็เหมือนปล่อยๆผ่านๆ

   "ตอนที่พี่ไปฝึกนะ ไม่ว่าจะโดนหนักแค่ไหนจะอยู่กินนอนยังไงพี่ก็จะคิดถึงแค่หน้าแป้งเอาไว้ แล้วพี่ก็จะผ่านมันไปได้"
   "เวอร์.." แป้งขัดแก้เขิน
   "จริ๊งงง ไม่เวอร์ สำหรับพี่..แป้งเหมือนเป็นยาแก้ไข้แก้ปวดหัวปวดท้องแก้ร้อนแก้หนาวได้ทุกอย่างสารพัดโรคเลยนะ พูดจริง เพราะอยู่ตรงนั้นแล้วมันไมมีอะไรเลยไงนอกจากลมหายใจที่ยังเหลือ"
   "โคตรเวอร์ ใครเชื่อพี่เอ้ก็บ้าแล้ว"
   
   "แต่แก้ไม่ได้อยู่สองอย่าง"
   "อืม.. ไม่สงสัยแป้งไม่ถามนะ ไม่ได้อยากรู้" สาวน้อยในชุดนักศึกษารู้ว่าผู้หมวดหนุ่มจะปล่อยมุข
   "ถามหน่อยดิ แก้ไม่ได้อยู่สองอย่าง"
   "ไม่ถาม"
   "อยากบอกอ่ะ"
   "อ่ะ หน้าแป้งแก้อะไรไม่ได้อยู่สองอย่าง.. อะไรน้าาาา แป้งอยากรู้เหลือเกิ๊นนน"
   "แก้บนกับแก้ล่าง"
   "ว่าแล้ว.. ไอ้พี่เอ้ทุเรศ ทำไมเดี๋ยวนี้มันหื่นจังฮึ.. แป้งนึกว่าพี่เอ้เป็นสุภาพบุรุษซะอีกนะเนี่ย"

   "แป้งลองคิดดูดิ วันนี้ผู้หญิงที่พี่หลงรักมาเป็นสิบปีอยู่ในอ้อมกอด ตอนอยู่บ้านมันก็ไม่ใช่แบบนี้ใช่ป่ะนี่มันเป็นห้องของเราสองคนไม่ต้องคอยหลบใคร" มือของผู้หมวดหนุ่มค่อยๆดึงชายเสื้อนักศึกษาของสาวแป้งออกมานอกวงรัดของเข็มขัด
   "พี่เอ้.. " แป้งเรียกเสียงเบาเตือนเขา
   "มือพี่เลอะ กลัวว่าเสื้อแป้งจะเปื้อนน่ะ พี่กอดข้างในนะ" สองมือของหมวดเอ้ลูบไล้แผ่นเนื้อเนียนท่องเที่ยวไปในโลกมหัศจรรย์ภายใต้เสื้อสีขาวบริสุทธิ์
   
   "พี่เอ้.. " แป้งได้แต่เรียกซ้ำหวังจะเตือนให้แฟนหนุ่มรู้ตัวตอนที่นิ้วมือสากๆของเขาป้วนเปี้ยนอยู่บนเสื้อชั้นในของเธอ "พี่เอ้.. แป้ง แป้งยังไม่พร้อมนะ"
   "พี่ก็ยังไม่พร้อม แป้งไม่ต้องห่วงปล่อยสบายๆ.. ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ขอแค่พี่หายคิดถึงแป้งพี่ก็พอแล้วละ แป้งอยู่นิ่งๆแป๊ปนึงนะ" จมูกขอเขาซุกไซร้สูดดมกลิ่นน้ำหอมบางๆไปตามซอกคอขาว
   
   "อืม.. อ่าห์ พี่เอ้ แต่แป้งยังไม่พร้อมจริงๆ นะ อึ๊!!.. " แป้งหายใจหนักบิดตัวสะดุ้งตอนที่ปลายนิ้วของเขาสอดแทรกเข้าจู่โจมปลายถันโดยที่แป้งยังไม่ทันตั้งตัว
   "พี่ก็ยังไม่พร้อมเหมือนกัน ขอชื่นใจพี่แค่นี้แหละเดี๋ยววันมะรืนนี้ก็ต้องลงใต้แล้ว นะ" เสื้อยกทรงถูกดึงเลิกขึ้นไปสองเต้าสาวเนื้อนมแน่นตึงไม่มีปราการปิดกั้นคล้ายยินยอมปล่อยให้สองมือของหมวดเอ้บีบเคล้นซุกซนได้สะดวกตามใจ
   "อะ อ่าห์.. ซื้ดดด อื้มมม พี่เอ้.." แป้งหลับตาพริ้มหอบหายใจหนักๆรับสัมผัสแรกแห่งความเสียวซ่านของจริง หัวนมแข็งขยายใหญ่เท่าปลายนิ้วก้อยเนื้อตัวสะดุ้งเกร็งตอนปลายนิ้วสากๆของผู้หมวดหนุ่มบดคลึงประหนึ่งกำลังจูนคลื่นความถี่หาจุดตำแหน่งสร้างเสียวได้ดีที่สุด

   "เดี๋ยวหยุดไม่ได้นะพี่เอ้" แป้งยังฝืนไว้ไม่ปล่อยใจให้เต็มร้อย
   "หยุดได้สิพี่หยุดได้แน่ๆ แค่แป้งบอกให้หยุดตอนไหนพี่ก็จะหยุด"
   "ก็นี่ไง บอกให้หยุดอยู่เนี่ย"
   "เดี๋ยวสิ อีกนิดนึงนะ"
   "อืม.. อ๊อย. อื้มมม"

มือของผู้หมวดหนุ่มสอดเข้าไปใต้กระโปรงพลีทลูบไล้เรื่อยไล่ไปตามขอบกางเกงชั้นในเนื้อผ้านุ่ม เขารู้ทันทีว่าได้พบจุดหมายอันเปียกฉ่ำชุ่มชื้นโอเอซิสแห่งทะเลอารมณ์ซึมอยู่ในอุ้งมือ หมวดเอ้ลากปลายนิ้วขึ้นลงสลับกับคลึงวนเน้นๆจุดกระสันตามที่พอจะมีวิชาติดตัวอยู่บ้าง แป้งหลับตาพริ้มยิ่งเธอบิดตัวกระตุกเกร็งหมวดเอ้ก็ยิ่งได้ใจเขี่ยเน้นๆย้ำๆ ยิ่งเร่งจังหวะแฟนสาวนักศึกษาก็ยิ่งหอบหายใจถี่

   "อื้ม.. .. ซื้ด  อื้มม.. "
   "แป้งไม่รู้สึกเหรอ.. น้ำเต็มเลย ถอดกางเกงในนะ"
   "ไม่เอาพี่เอ๋ ถอดเดี๋ยวมันหยุดไม่ได้นะ โอยยย!!พี่เอ้ โอ้ย อื้มมม"
   "หยุดได้สิ" ปลายนิ้วสากๆของหมวดเอ้ทั้งบดทั้งเขี่ยลงน้ำหนักเร่งเร็วแรงจนแขนของผู้หมดหนุ่มแทบเป็นตะคริวกัดปากกัดฟันแทบหักอย่างเมามันจนแฟนสาวนักศึกษารักษาอาการไม่อยู่เผลอครวญครางกับสัมผัสเสียวครั้งแรกที่พี่ชายคนสนิทสอนให้รู้จัก และแป้งก็ได้รู้ว่าช่วงเวลาที่เธอจินตนาการมาตลอดมันเสียวซาบซ่านคุ้มค่ากับการรอคอย เธอชอบมันมากๆ

พลห้านิ้วกองหน้ามุดตัวลอดใต้แนวตะเข็บกาเกงในลัดเลาะเข้าฝ่าดงพุ่มไรขนบางอ่อนนุ่มละมุนมือกำลังจะแทรกตัวเข้ายึดที่มั่นในร่องรอยแยกชื้นฉ่ำแฉะด้วยธารน้ำจากสวรรค์อยู่แล้วจู่ๆแป้งก็ลุกขึ้นยืนชิงตัดจังหวะจนว่าวตกเงิบกันทั้งกำลังพลหันกลับมาประจันหน้ากับแฟนหนุ่มในเครื่องแบบ

   "หยุดได้..ไม่จริงหรอก นี่ก็ไม่เห็นหยุดซักทีจนขนแป้งลุกไปหมดแล้วเนี่ย"
   "หยุดได้ จริงๆ" เขาดึงเธอเข้ามาจูบดูดดื่มแลกลิ้นแลกเปลี่ยนอารมณ์ปราถนา ทั้งที่ก่อนหน้านี้กฏเหล็กจะได้รับอนุญาตเพียงแค่กอด
   "จะหยุดได้ไง นี่อย่าบอกนะว่าแอบซื้อถุงยงถุงยางไว้ด้วย ถ้าแบบนั้นแป้งโกรธจริงๆนะ"
   "หยุดได้สิ จริงๆอ่ะตอนนี้พี่อยากรวบรัดแป้งใจจะขาดอยู่แล้ว จะได้ลงใต้สบายใจ แต่.."
   "แต่.. แต่ทำไมอ่ะ"
   
   "จู๋มันเป็นเชื้อรา" หมวดเอ้ยอมบอกเหตุผลหลังจากนิ่งเงียบตัดสินใจอยู่พักนึง
   "ห่ะ.. อะไรนะ"
   "เชื้อรา .. มันเป็นผื่นเป็นตุ่มๆอ่ะ คันๆ"
   "เชื้อราอะไร โรคผู้หญิงรึเปล่านี่พี่เอ้อยู่ที่ค่ายไปเที่ยวอะไรแบบนั้นมาใช่มั้ย!!"
   "เที่ยวบ้าอะไร แค่ยืนเฉยๆยังแทบจะหลับอยู่แล้ววันๆได้นอนแค่สามสี่ชั่วโมง ในค่ายก็มีแต่ป่ากับทะเล ถ้ามีเวลาไปเที่ยวนะพี่ขอนอนดีกว่า"
   "ไม่จริงอ่ะ แล้วจะเป็นได้ไงถ้าพี่เอ้ไม่ได้ติดมาจากคนอื่น หรือว่าติดจากผู้ชายด้วยกัน!!"
   "บ้าแล้ว เชื้อราอ่ะ ยังไงดีวะ .. สังคังอ่ะ แป้งเคยได้ยินมั้ย"
   
   ".. พุทธังทำมังสังคังเงี้ยเหรอ" แป้งทำหน้านึก
   "บ้า!! นั่นมันพุทโธธัมโมสังโฆ แป้งเพี้ยนแล่ว เค้าไม่ได้ถอดกางเกงเลยเป็นสิบๆวันเดี๋ยวก็เปียกเดี๋ยวก็แห้งลงน้ำขึ้นบกอยู่อย่างนั้นเสื้อผ้าชุดเดิมมันอับชื้นก็เป็นดิ" ผู้หมวดหนุ่มส่ายหน้า
   "เดี๋ยวนะแป้งเสริชดูจากเน็ตดีกว่า" สาวชุดนักศึกษานั่งคร่อมตัวแฟนหนุ่มไว้กดโทรศัพท์มือถือไปด้วย "อี๋.. เค้าบอกว่าเกิดจากความสกปรกหมักหมม"
   "ก็นั่นไงถึงบอกว่าหยุดได้ๆ มานะต่อนะ" หมวดเอ้ทำท่าจะซุกลงที่หน้าอกหน้าใจของแฟนสาวที่เขารู้ว่ายกทรงภายใต้เสื้อนักศึกษาสีขาวของเธอตอนนี้ยังคงไม่เข้าที่เข้าทางดีนัก
   
   "แล้วถ้าแป้งหยุดไม่ได้รึว่าไม่อยากหยุดล่ะ" หมวดเอ้ยังไม่ทันจัดการกับสองเต้าโนบราตรงหน้า
   "ก็ต้องหยุดอ่ะ แป้งเห็นรูปเมื่อกี๊ใช่ป่ะ ของเค้าอ่ะน่าเกลียดหนักกว่าเยอะยังไงก็ทำอะไรแป้งไม่ได้ไปอีกพักใหญ่ๆอ่ะ แต่เค้าไปหาหมอที่ค่ายได้ยามาทาแล้วนะ"
   "งั้น.. แป้งขอดูได้ป่ะ"
   "บ้า ไม่เอา.. " หมวดเอ้ทำท่าจะถอยหนี
   "น่า นิดนึง"
   "ไม่เอา แป้ง!! บ้า ไปไกลๆเลย" เขารู้สึกเหมือนโดนล็อคจับกุมจากน้ำหนักที่แป้งโถมลงมากดที่หัวไหล่หมายใจให้หมวดเอ้ยอมนอนนิ่งๆ
   
   "ถ้างั้น.. แป้งทายาให้"
   "ไม่เอา ไม่ต้องมายุ่งกับจู๋เค้าเลยไปใส่เสื้อดีๆเลยไป เดี๋ยวกลับแล้ว"
   "ทายาให้แบบนอกกางเกงในก็ได้นะ" น้องสาวคนสนิทที่หมวดเอ้หลงรักหวังเชยชมมาแรมปียื่นข้อเสนอ
   "ยังไง"
   "ก็พี่เอ้ไม่ต้องถอดกางเกงในไง เดี๋ยวแป้งทายาให้"
   "เห่ย!! จริงดิ" หัวใจของผู้หมวดหนุ่มแทบจะทะลุออกมาเต้นข้างนอก
   "มา แป้งถอดให้ เรื่องมากจริงพี่เอ้นี่" สาวชุดนักศึกษาถอดเข็มขัดของผู้หมวดหนุ่มรูดซิปดึงกางเกงสแล็คออกซึ่งเขาต้องบิดเอวให้ความร่วมมือพอสมควรกว่าสาวแรงสูงแต่อ่อนซ้อมจะถอดมันออกมาได้สำเร็จ ตอนนี้ตรงกลางหว่างขาของหมวดเอ้เห็นรูปเป็นทรงท่อนลำเขื่องอัดแน่นอยู่ภายใต้กางเกงในขาสั้นเนื้อผ้ายืดรัดตึง แป้งกลืนน้ำลายเพราะรู้สึกว่าภายในลำคอแห้งผากไปหมด
   
   "ทายาแบบนี้มันก็เลอะสิ"
   "ก็ทามือเปล่าแบบไม่ต้องใช้ยาสิ ไหนพี่เอ้ว่าแป้งรักษาโรคได้ทุกชนิดไง" มือของเธอลูบไปบนท่อนเนื้อลำเขื่อง ถึงท่าทางจะดูเก้ๆกังๆแต่เขาสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของเธอมาแบบอยากจัดให้เขาเต็มๆ ผู้หมวดหนุ่มกุมมือแฟนสาวสอนให้เธอบีบมันเบาๆชักขึ้นลงจนเธอทำต่อเองได้

   "เห้ย!!" เพลินได้สักพักก็รู้สึกเหมือนกางเกงในกำลังจะโดนดึงออก
   "พี่เอ้อ่ะขี้หวงว่ะ งั้น.. แลกกันดูกับของแป้งมั้ย" แฟนสาวสุดน่ารักในชุดนักศึกษาที่เขาจะได้เห็นเธอใส่เป็นวันสุดท้ายเปิดกระโปรงให้เห็นกางเกงในสีฟ้าอ่อน
   "จริงเหรอ"
   "เดี๋ยวแป้งให้พี่เอ้ถ่ายรูป แต่ห้ามถ่ายให้เห็นหน้านะ!!"
   "เดี๋ยวๆ.. ยังไงเนี่ยเคลียร์ก่อน ถ่ายรูปอะไรขอพี่ตั้งสติแป๊ป" ผู้หมวดหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่งฟังดีๆ
   
   "ก็ลงใต้คราวนี้พี่เอ้จะได้เอาไว้ช่วยตัวเองเผื่อตอนมีอารมณ์ไง จะได้ไม่ต้องไปเที่ยวเดี๋ยวติดโรคหรือว่าไปดูรูปโป๊คนอื่น"
   "เห้ย!! เอาดิ เอาๆ"
   "งั้นตกลงแป้งขอดูของพี่เอ้ก่อนนะ"

แฟนสาวนักศึกษาถอยตัวลงไปนั่งที่พื้นก้มหน้าลงต่ำ เธอแหงนสบสายตาหนุ่มคนรักอีกครั้งข้อความในดวงตาคู่นั้นฉ่ำเยิ้มน้ำตาเป็นประกายคล้ายส่งรหัสสัญญาณให้เขารู้ว่า ถ้าเพื่อตอบแทนความรักของเขาที่มีให้เธอ ผู้หญิงที่เรียบร้อยน่ารักในสายตาของเขาตลอดมาอย่างเธอสามารถทำอะไรให้เขาได้บ้าง

เจ้าหญิงแสนสวยมอบจุมพิศแรกในชีวิตของเธอให้แก่เจ้าชายหนอนยักษ์ เธอบรรจงจูบอย่างเนิบช้าเหมือนเข็มนาฬิกาที่อยากหยุดตัวเองเพียงแค่วินาทีนี้ไม่ขอเดินทางไปไหนต่ออีกแล้ว ผู้กองเอ้เป่าปากพรวดหลับตาเกร็งซิกแพ็ครับสัมผัสเสียวจนน้ำรักแทบพุ่งกระฉูดคากางเกงใน ดีว่าน้ำอดน้ำทนยังดีกลั้นใจไว้ได้ไม่ต้องเสียฟอร์มเสียหน้ามากไปกว่านี้
   
   "แป้งเก่งจังอ่ะ ไม่รังเกียจเหรอ"
   "รังเกียจทำไม ก็พี่เอ้ไปลำบากต้องเป็นแบบนี้เพื่อแป้ง ถอดออกนะแป้งทายาให้"
   "เห้ย.. เดี๋ยว มันทุเรศนะ พยาบาลเห็นยังเหวอเลยนะ เสียคนเลยอ่ะ"
   "นะ แล้วเดี๋ยวแป้งให้ดูของแป้ง"
   "เห้ย!! เดี๋ยวดิ ขอพี่ทำใจแป๊ปนึงก่อน"
   
   "อืม.. ถ้างั้นแป้งไม่ดูแล้วดีกว่า" อยู่ดีๆแฟนสาวก็เปลี่ยนใจลุกขึ้นยืนจัดระเบียบเสื้อผ้าชุดในชุดนอกให้เข้าที่
   "อ้าว.. เดี๋ยวดิ มาดิ แป้ง โธ่..นี่ไงให้ดูแล้ว"
   "ก็ตอนนี้ไม่อยากดูแล้ว.. ป่ะ เดี๋ยวแป้งลงไปรอที่จอดรถนะ"
   "เห้ย.. แล้วที่แป้งจะให้พี่ถ่ายรูปอ่ะ"
   "ก็ไม่ได้แลกแล้วไงก็ไม่ต้องถ่าย รูปอะไรเหรอพูดจาไม่รู้เรื่องนะเราเนี่ย ไปเหอะพี่เอ้เย็นแล้วเดี๋ยวแม่ด่า" สาวคนรักชุดนักศึกษาสะบัดจัดผมเผ้ายิ้มน่ารักให้ตัวเองในกระจกโต้ะเครื่องแป้ง
   
   "แกล้งพี่เหรอ" ผู้หมวดหนุ่มส่ายหน้าลุกขึ้นใสเสื้อกางเกงให้เรียบร้อย
   "ไปเหอะ"
   "งั้นพรุ่งนี้เรามาทำแผลที่นี่อีกนะ"
   "พี่เอ้ก็ให้ป้าแจ่มทำให้ที่บ้านเลยสิ ต้องมาที่นี่ทำไม"
   "ไม่เอาดิ ก็เรามีบ้านของเราแล้วเราก็ต้องมาดิ พี่จะให้แป้งทายาตรงนั้นให้ด้วย" หมวดเอ้จับข้อมือเล็กๆของแฟนสาวมาแหมะไว้ที่เป้ากางเกงของตัวเอง แป้งตกใจนิดหน่อยที่ตอนนี้มันอ่อนหงอยกระจ้อยร่อยไม่ได้ผงาดแข็งเป็นแท่งเป็นลำอย่างเมื่อกี๊
   "ทุเรศเลยใครมาก็บ้าแล้ว เดี๋ยวนี้ทำตัวอันตรายสุดๆพี่เอ้อ่ะ ไม่น่าไว้ใจแล้ว"
   "อันตรายบ้าอะไรแป้งมาก็ใช่ว่าพี่จะทำอะไรได้"
   "นั่นดิ แล้วพี่เอ้จะแกล้งชวนแป้งทำไม มาก็ทำอะไรไม่ได้"
   "ก็มานัวเนียกันไง มาแต่เช้าเลยนะ พี่ว่ามีอีกตั้งหลายอย่างที่พี่ทำให้แป้งได้"
   "ยับเยินไปหมดทั้งตัวแบบนี้ยังจะทำอะไรแป้งได้"
   
   "นิ้ว ลิ้น.. พี่ผ่านการฝึกวิดพื้นด้วยลิ้นมาแล้วด้วย ตอนนี้สุดๆอ่ะ"
   "อี๋..ทุเรศ สกปรกว่ะพี่เอ้ แล้วถ้าเกิดไปโดนตรงที่หมามันขี้พอดีไว้ทำไง อื๋ย.. เมื่อกี๊มาจูบเค้าด้วยแหวะอ้วกจะแตก ห้ามเอาลิ้นมาโดนต้วเค้าเลยสามเดือนแปรงฟันเช้ากลางวันเย็นด้วยรู้เปล่า แหวะ อีทุเรศศศศ" แป้งสะบัดกระโปรงบานเปิดประตูออกไปยืนกดลิฟต์รอคนเดียว

........

อีกสามวันระหว่างทางนั่งรถตู้ราชการลงใต้ หมวดเอ้รู้สึกตัวตื่นเพราะสัญญาณสั่นเตือนข้อความเข้า

love love love <=^-^=>""
ดูแลตัวเองรักษาตัวเองให้ดีๆให้ปลอดภัย ได้เป็นนายพันเมื่อไหร่แล้วมาขอเค้าแต่งงานด้วยนะ ระหว่างนี้เค้าจะดูป้าแจ่มให้ไม่ต้องห่วง

รักมากค่ะ จุ๊บจุ๊บ
ps. แป้งส่งรูปเอาไว้ให้ดูเล่นๆแก้เหงา ❤‧:❉:‧ .｡.:*･❀●•♪. (￢＿￢メ) づ~~♡ (◡‿◡❀)

ชื้บบบ.. บ๋ายบายจ้ะ



                   

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[aexone007]

ถ้าไม่มีบอกแนวไว้นี้  คิดว่าแนวปวดตับแน่นอน  มาหวานๆแบบนี้ 


..✿...❤....💙 ..... 💗 ...💝... 💛... 💛 ....💚 .....💛 ... ✿...❤.... 💝....💙 .....💜 .... 💗 ... 💚 ...✿...

ใครจะอ่านผลงานทุกโพสต์ในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,
ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,
thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก
ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา
เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..
ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1 ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉัน
แบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง
ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ
แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .

................................................*.:｡*ﾟ'ﾟ･.｡.:*ﾟ'ﾟ･.｡.:* *.:｡*ﾟ 'ﾟ･.｡. :* (◠‿◠: ✿)*..............................................

[waveviviann]

น่ารักๆๆ นางเอกพระเอกรักกันพระเอกอดทนเพื่อคนที่รัก ตอนท้ายส้งภาพมาให้ก่อนกลับค่าย สุด สุด 

[holovelove]

น่ารัก อ่านแล้วสรุกดีครับ มองเห็นถาพเลย

[fogcw]

น่ารักจัง แนวนี้ ให้ความรู้สึก ตื่นเต้น มีความสุข  แนวนี้มาบ่อยๆก็ดี  ขอบคุณมากครับ

[swss2511]

กุ๊กกิ๊กหวานดีจังเลย ยั่วเย้าพอได้มีอารมณ์

[lnw007]

หวานๆใสๆดีครับ ขอบคุณครับ

[Filmfilm555]

หวานมากกกกกก อยากมีมั้ง

[simcazy]

น่ารักจริงเลยคู่นี้ อยากรู้จังว่าน้องแป้งส่งอะไรให้

[thep59]

มาแบบหวานๆใสๆดีครับ ออกแนวกุ๊กกิ๊ก ชอบครับ ขอบคุณครับ

[longman_44]

น่ารัก กุ๊กกิ๊ก ปนหื่นนิดนิด น่าติดตามจัง

[wiseman]

น่ารักครับ อ่านสบายๆอมยิ้มพลาง ชอบๆๆ ซอฟท์+น่ารัก

[peat]

บทสนทนาอันแสนหวานละมุนพร้อมด้วยความหื่นเล็กๆ..
พล็อตคุณหนูลูกสาวเจ้านาย..ยิ่งอ่านยิ่งฟิน..

[hunterkung]

ทำให้อยากแล้วจากไป น่ารักหวานๆๆ 

[bondinlove]

หวานเกิน หวานจนน้ำตาลเรียกพีเลย 55