PHANTOM | มฤตยูลวงร่าง ตอนที่ 5 'นางพญา'

[declangombley]

PHANTOM | มฤตยูลวงร่าง ตอนที่ 5 'นางพญา'

แปดปีก่อน...


เด็กสาววัยมัธยมปลายธรรมดาๆคนหนึ่งนั่งคุยกับตุ๊กตาหมาขนฟูฟ่องสีชมพูที่โต๊ะเขียนหนังสือเพียงลำพัง ภายในห้องเรียน ช่วงหลังมื้อเที่ยง เธอคนนี้ไว้ผมยาวดำขรับหน้าม้าจิ้มลิ้ม ท่าทางแสนคุณหนูเรียบร้อย ผิวพรรณขาวผุดผ่องตามประสาลูกเศรษฐี เธอยิ้มแป้นเล่นตุ๊กตา ไม่ทันระวังตัวเลยว่ากลุ่มเด็กสาวมัธยมปลายสองสามคนเดินปรี่เข้ามากระชากตุ๊กตาตัวโปรดไปจากอ้อมกอดของเธอ แล้วชูขึ้นเหนือศีรษะ เด็กสาวที่ตัวเล็ก เตี้ยกว่า บอบบางกว่า กระโดดเหยงๆ ร้องเรียกพยายามขอคืนอย่างน่าสงสาร แต่บุคคลเหล่านั้นไม่สนใจ

"โตเป็นควาย จะเข้ามหาลัยอยู่แล้วยังเล่นตุ๊กตาอยู่อีก?"

"เอาคืนมา เอาน้องขนฟูคืนมา!" เด็กสาวแหกปากโวยวาย

"นี่แกตั้งชื่อให้ตุ๊กตาด้วยเหรอ ห๊ะ? เอาจริงดิ หลิน?"

"บอกแล้วไงว่าอีหลินมันบ้า มันเป็นโรคจิต" เสียงครหานินทาดูถูกดูแคลนและหัวเราะเยาะดังร่วนไปทั่วห้องเรียน "อีนี่อ่อนแอ แถมเรียนก็โง่บัดซบ มีดีแค่หน้าตาสวย บ้านรวย พ่อมันเป็นเจ้าของบริษัท เซอร์เจน คอร์ปอเรชั่น ไง"

"เออๆ รสนิยมผู้ชายมันไม่ธรรมดานะแก ได้ข่าวว่ามันเกาะแกะหนุ่มห้องเอทุกวันอ่ะ ชื่ออะไรนะคนนั้น? แทน ใช่ป่ะ?"

"โคตรแรดอ่ะ เอาจริง เห็นเงียบๆงี้ มันร้ายจะตาย"

แล้วเด็กสาวพวกนั้นก็ปู้ยี้ปู้ยำตุ๊กตาหมาขนฟูจนเละเทะ ก่อนจะโยนทิ้งลงพื้น กระทืบซ้ำโชว์อีกหนึ่งรอบ เล่นเอาหัวใจดวงน้อยๆของหลินแทบแหลกสลายตามไปด้วย หลินคว้าเศษซากตุ๊กตาตัวโปรดของเธอขึ้นมาสวมกอด ปล่อยน้ำตาไหลพราก ร้องไห้โฮ นอนดิ้นพราดๆจะเป็นจะตายให้ได้...

"เฮ้ยๆๆ แก ฉันว่ามันโรคจิตจริงๆนะเนี่ย เราแกล้งมันแรงไปป่าววะ?" หนึ่งในแก๊งเด็กมัธยมปลายเริ่มหวั่นวิตก

...

"นี่แอบไปซื้อตุ๊กตามากองเต็มบ้านอีกแล้วเหรอ หลิน? คราวนี้พ่อไม่ไหวแล้วนะ เดี๋ยวจะเอาไปทิ้งให้หมดเลยคอยดู" ชายใส่สูทวัยกลางคน บุกเข้ามาในห้องนอนบุตรสาว ซึ่งเต็มไปด้วยตุ๊กตาหมา ตุ๊กตาหมี ตุ๊กตาแมว สารพัดตุ๊กตานับร้อยตัว และหลินทั้งตั้งชื่อ ทั้งจำได้หมดทุกตัวด้วย ชายคนนั้นเป็นพ่อของหลิน เขาคลี่ถุงขยะสีดำ แล้วคว้าเอาตุ๊กตาหย่อนลงในถุงทีละตัวๆ ส่วนเด็กสาวทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องกรี๊ดๆโวยวาย

"จะเข้ามหาลัยอยู่แล้วนะหลิน หัดโตสักทีได้ไหม?"

"ไม่เอา! หลินไม่อยากเรียนธุรกิจ หลินอยากเรียนวาดรูป!"

"ไม่รู้ล่ะ พ่อไม่ให้เรียนแน่ๆ วาดรูปอะไรไร้สาระ เรียนจบมาแล้วยังไงก็ต้องกลับมาช่วยบริหารเซอร์เจน คอร์ป!" ผู้เป็นพ่อยืนกรานเสียงแข็ง เอาตุ๊กตาทุกตัวโยนใส่ถุงขยะอย่างไม่ใยดี เขาเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ลูกสาวกรี๊ดโหยหวนลั่นบ้าน

"เกลียด! เกลียด เกลียด! ฉันเกลียดทุกคน เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียดพวกมันทั้งหมดทุกคนเลย!!"

ยกเว้นชายคนเดียวที่เธอรักสุดขั้วหัวใจ...

ชายคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นข้างหลังเด็กสาวพร้อมตุ๊กตาหมีเท็ดดี้สีน้ำตาลอ่อนผูกโบว์ เธอกำลังนั่งร้องห่มร้องไห้อยู่คนเดียวตรงชิงช้าในสวนสาธารณะ ริมทะเลสาบ ผู้คนที่เดินขวั่กไขว่แถวนั้นแทบไม่มีใครให้ความสนใจอะไรเธอเลยสักนิด

"ฮั่นแน่! น้องขนฟูเจอตัวพี่หลินแล้ว!"

"ฮึกๆ แทน? แทนเหรอคะ? รู้ได้ไงว่าหลินอยู่ที่นี่"

"เราเป็นเพื่อนสนิทกันนะหลิน แทนจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเวลาหลินเศร้าๆ หายเงียบไม่ยอมตอบแชท แสดงว่าต้องมีเรื่อง"

เขาควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาให้กับเธอ อย่างอ่อนโยน

"แทนรู้เรื่องหมดแล้วนะหลิน แม่บ้านเล่าให้ฟัง แล้วก็อีกอย่างนะ แทนจัดการพวกที่มาแกล้งหลินวันนี้ด้วย รับรอง คราวหน้าไม่มีใครกล้าแหยมกับหลินอีกแน่นอน ไม่งั้นมีเรื่อง"

หญิงสาวเปรยรอยยิ้มบางๆ เริ่มหยุดร้องไห้ "แทนอ่ะ"

"เจ๋งมากใช่ไหมหลิน?"

"อื้ม" หลินหัวเราะเบาะๆ

"แทนกล้าสาบานไว้ตรงนี้เลยนะว่า ใครมีเรื่องกับหลิน แสดงว่าอยากมีเรื่องกับแทนด้วย ใครวอนท์อยากมีเรื่อง มีคนอยากมีเรื่อง มึงมาคุยกับหมัดคู่ตำนานกูมั้ยไอ้สัส เย้ เฮ เฮ้!"

"แทนอ่ะ! ตลก!"

"เห็นไหม? หลินหัวเราะได้แล้ว แสดงว่าวิธีนี้เวิร์ค"

"หึ — แล้วที่สาบานล่ะคะ พูดจริงหรือพูดไปงั้น ฮึ ?"

"พูดจริงสิ" แทนในวัยละอ่อนพยักหน้า ย้ำเตือนเจตนา เขายื่นตุ๊กตาหมีให้เธอ แล้วบอกว่า "ตัวนี้มาแทนน้องขนฟู ก็เรียกว่าน้องขนฟูเหมือนเดิมละกัน อย่าทำตุ๊กตาพังอีกนะหลิน"

"ฮ่ะๆ คราวนี้หลินจะซ่อนไม่ให้ใครเห็นเลย" เธอรับตุ๊กตาตัวใหม่จากแทนเข้ามาสวมกอดอย่างรักใคร่ "ขอบคุณนะคะ"

"ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย แทนรู้ว่าหลินชอบตุ๊กตา หลินชอบวาดรูป หลินชอบของสวยๆงามๆ" แทนบอก

"รู้ดีจังเลยเนอะ" หลินแหงนหน้ามองท้องฟ้า "แทนเห็นดวงจันทร์ไหมคะ? ตอนนี้บริษัทพ่อหลินได้สัมปทานจากรัฐบาลให้ก่อสร้างอาณานิคมบนดวงจันทร์แล้วนะ อีกหน่อยพวกเราก็จะได้ย้ายไปอยู่บนดวงจันทร์ หลินอ่ะฝันเอาไว้ว่าสักวัน หลินจะเนรมิตอาณานิคมดวงจันทร์ให้น่าอยู่สุดๆไปเลย"

"ยังไงบ้างเหรอหลิน?" แทนเอ่ยถาม

"ก็ — ไม่รู้สิคะ หลินแค่ฝันเฟื่อง ฝันว่าสักวันเราจะมีสังคมที่ทุกคนรักกัน ปรองดองกัน ไม่มีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ไม่มีการกลั่นแกล้ง ไม่มีใครเอาเปรียบใคร ทุกคนเสมือนว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน" หญิงสาวเหม่อมองท้องฟ้าแล้วพร่ำเพ้อพรรณาถึงจินตนาการบางอย่างอันสุดแสนจะวิริสมาหรา

"ฟังดูเหมือนดินแดนในอุดมคติเลยนะนั่น" แทนหัวเราะ

"สักวันเนอะ หลินอาจจะสร้างมันขึ้นมาได้สำเร็จก็ได้ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง แทนจะยังคงยืนอยู่ข้างหลินมั้ยคะ?"

"แน่นอนสิ" ชายหนุ่มยืนกรานหนักแน่นเช่นเคย

...

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Tanaka Tanaka]

ทีนี้จะได้รู้ซักทีว่า หลินเป็นมายังไง ถึงได้เป็นนางพญา

[57130246.]

นึกว่าจะไม่กลับมาแล้ว
ขอบคุณที่กลับมา
ชอบเรื่องแนวนี้มากๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
**ยังไม่อ่านแต่เม้นก่อน สนุกจริง

[darkerside69]

โอ้ สุดยอดครับ กลับมาแล้ว น่าติดตามมากครับ เล่า Origin ของหลินแล้ว

[mrzoom]

สงสารหลิน นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้หลินเปนนางพญาซินะ 

[catmeao]

จากความฝันแบบนี้ล่ะมั้ง คงเป็นแรงบันดาลในให้กลายมาเป็นนางพญา   

[FA Fa Fa]

พ่อหลินนี้ใจร้ายเหมือนกันนะครับ

[anigkanjana]

นางพญาแลดูน่ารักนี่นะ

[darter]

น่ารักจริง แล้วเข้าด้านมืดเมื่อไหร่นะ

[artherox]

สงสารหลินเหมือนกันนะ แต่กลายเป็นนางพญาไปแล้ว

[GGaakkoo]

อดีตเหมือนฝันร้าย 😭

[milan]

นางพญาชื่อตอนดูมีอำนาจจัง

[sinchacha]

เเต่ก่อนยังเป็นเด็กเล่นตุ๊กตาอยู่เลย

[Bluemuffer]

แกล้งกันแรงไปนะ

[ven4586]

อดีตนางพญาสินะ