มั่วรัก นักเปิดซิง ตอนที่ 28: แผนร้ายเล็ก ๆ

[KaohomLM]

    บรึ๊มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

   เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวมาจากสวนสาธารณะในมหาวิทยาลัย ผู้คนตกใจวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของมหาวิทยาลัยจากทุกจุดมุ่งหน้าสู่จุดที่เกิดระเบิด
   สาวน้อยสองคนบนอาคารเรียนมองไปรอบ ๆ ด้วยความแตกตื่น
   "อะไรน่ะ น้ำฟ้า" เบญถามด้วยความตกใจ
   "เราก็ไม่รู้เหมือนกัน"
   ร่างกำยำสองร่างวิ่งตรงเข้ามาจากด้านหลัง น้ำฟ้ายังไม่ทันหันไปมอง ผ้าที่ชุ่มไปด้วยยาสลบก็โปะไปที่หน้าของเธอแล้ว สาวแว่นล้มร่วงลงไปกองกับพื้นเหมือนหุ่นกระบอกที่ถูกตัดเชือก ก่อนที่สาวผมเปียจะล้มลงไปในลักษณะเดียวกันหลังต่อสู้ดิ้นรนได้พักหนึ่ง
   "อีเบญ" หนุ่มอกหักคนหนึ่งเอารายชื่อกับภาพมาดู "อีนี่ที่ทั่นตี๋อยากได้ มาช่วยกูลากไปซิ"
   "แล้วเอาไงกับอีแว่นครับ พี่เฟิส"
   "เอามาด้วยแล้วกัน อย่างน้อยมันก็มีหีให้เย็ด"

   "ไผ่หลิว!!!" ชาคริตหันขวับไปมองไผ่หลิวทันทีที่เกิดระเบิด
   "หนูปล่าวนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ไผ่หลิวรีบแก้ตัว
   "พี่ชาคริต ในมหาลัยพี่ไม่ได้มีระเบิดแบบนี้ทุกวันใช่ไหม" ราชณิญาถาม
   ชาคริตส่ายหน้า
   "นั่น อีไผ่หลิว ดาวคณะบัญชี!!!" ชายหนุ่มท่าทางหื่นกามสองคนชี้นิ้วมา ก่อนจะพุ่งตรงเข้ามาหา ชาคริตรีบขยับตัวมาบังไผ่หลิวตามสัญชาตญาณ
   มือน้อยล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายบ่า ก่อนจะกลับออกมาพร้อมระเบิดควันยาสลบ ที่ซัดไปทีเดียวสองหื่นก็ล้มลงไปกองกับพื้นทันที
   "ขอบคุณพี่ชาคริตที่เป็นห่วงนะคะ" ไผ่หลิวยิ้ม "นั่น............!!!!!"
   สาวน้อยชี้นิ้วไป ชาคริตมองตามและเห็นชายหื่นอีกสี่ห้าคนช่วยกันลำเลียงร่างนักศึกษาสาวสามคนขึ้นรถ
   พวกห่านั่นขับรถออกไปได้ก่อนที่จะมีใครขัดขวางได้ทัน
   เห็นได้ชัดว่าเหตุระเบิดเป็นการหักเหความสนใจ ให้เกิดการลักพาตัวครั้งใหญ่ได้
   จะมีใครอยู่เบื้องหลังเรื่องแบบนี้ได้ล่ะ
   ไอ้ตี๋ กับไอ้พี่ก้อง
   แล้ว....ไอ้ตี๋มันสนใจเบญอยู่
   "เราต้องรีบกลับคณะแล้ว!" ชาคริตร้อง
   "หนูไปด้วยค่ะ" ราชณิญาบอก
   
   แต่พอชาคริต ราชณิญากับไผ่หลิวกลับไปถึงคณะวิทยาศาสตร์ ก็เจอแต่ความสับสนวุ่นวาย พี่ก้องนั่งอยู่ใต้โถงตึกคณะ
   "ไอ้พี่ก้อง!!!" ชาคริตตรงเข้าไปหารุ่นพี่หน้าเถื่อน ก่อนจะคว้าคอเสื้อขึ้นมา
   "หึหึหึ ถ้าจะถามกู กูบอกเลย เรื่องนี้ กูไม่เกี่ยว"
   "แล้ว..."
   "ไอ้ตี๋ กูพยายามห้ามมันแล้ว" ไอ้พี่ก้องชี้ไปที่หน้าของตัวเอง ที่มีรอยเขียวช้ำหลายจุด "มันจับตัวอีแว่นแฟนเอ็งไปแล้ว กับอีเบญ แล้วก็....น้องหวาน..."
   น้ำฟ้า! น้ำฟ้าก็ถูกจับตัวไปด้วย!!!! มือของชาคริตที่คอไอ้พี่ก้องสั่นระริก
   "จะ....จับไปไหน" เสียงที่สั่นเครือของชายหนุ่มบอกได้ชัดเจนว่าข่าวนี้ทำให้ชายหนุ่มใจเสียเพียงใด
   "ถ้ากูรู้กูตามไปเองแล้ว" ไอ้พี่ก้องคำราม
   ชาคริตปล่อยคอเสื้อของรุ่นพี่หน้าเถื่อน ปล่อยร่างของมันทรุดลงไปนั่งอยู่บนม้านั่งตามเดิม
   "พี่ชาคริต!! หนูมีไอเดียแล้ว!!!" ไผ่หลิวร้อง "ตามหนูมาค่ะ!!!"
   "ไอ้ชาคริต.....ถ้าเจอพวกมัน......ช่วยน้องหวานมาด้วยนะ"
   เสียงของพี่ก้องปริ่มไปด้วยความเสียใจและสิ้นหวัง ชาคริตรู้ได้ทันที ว่าไอ้พี่ก้องแอบชอบพี่หวาน หัวหน้าพี่เชียร์ของคณะอยู่
   แต่ณ วินาทีนี้ ในสมองของเขาไม่มีพื้นที่ให้ใครอีกแล้วนอจากน้ำฟ้า
   กับเบญ

   "อืม อีเมย์ ดาวคณะจิตวิทยา ปีสาม" ไอ้ตี๋เช็คชื่อ "สวยเหมือนกันนะเนี่ย มัดให้แน่นแล้วพาขึ้นรถไปเลย"
   บนรถบัสคันใหญ่สีดำ ปิดล็อคแน่นหนา มีร่างหญิงสาวที่หมดสติถูกมัดไว้เกือบสามสิบคนแล้ว

   "อีพี่กิ่ง ที่ไปประกวดนางงาม....แล้วก็อีแพตตี้ หลีดคณะแพทย์ ปี 1" ไอ้ตี๋เช็คชื่ออีกครั้ง "เหมือนเดิม มัดให้แน่นแล้วพาขึ้นรถ ไอ้เป็ด มึงลองถามพวกจากคณะวิทย์ซิ...."
   "ทั่นตี๋!!!! เรามาแล้ว" รถเก๋งสีดำขับเข้ามาและเปิดประตูออก หนุ่มอกหักสองคนแบกร่างสาวสองลงมา
   "อา เยี่ยมมาก" ไอ้ตี๋ตบบ่าเพื่อน "อีเบญของกู กูขอบคุณพวกมึงมากนะ เดี๋ยวกูให้พวกมึงเลือกเป็นอันดับสามต่อจากกูกับไอ้เป็ดเลย ว่าจะเอาใคร"
   "ขอบคุณครับ ทั่นตี๋"
   "แต่......มึงจะเอาอีแว่นหน้าปลวกมาด้วยทำไมว๊ะ"
   "ก็.....มันยืนคุยกันอยู่ จะให้โปะยาคนเดียวได้ยังไงล่ะ"
   "โปะแล้วมึงก็ทิ้งไว้ตรงนั้นก็ได้ สัส หน้าตาอีนี่มันน่าเย็ดมากหรือยังไงว๊ะ" ไอ้ตี๋โวย
   "รถพร้อมแล้วนะ ยังเหลือใครอีกบ้าง" พี่เก้าร้องถามมาจากบนรถบัส
   "อีไผ่หลิวจากคณะบัญชีได้มาไหม" หนุ่มอกหักอีกคนร้องถามร้องถาม
   "ไม่ได้ว่ะ คงหาตัวไม่เจอ" ไอ้ตี๋บอก "เสียดายว่ะ แม่งตัวเล็กดี น่าจะเย็ดมัน จับยกถนัดมือ"
   ไอ้ตี๋หันไปหาไอ้เป็ด "ใกล้หมดเวลาแล้ว โทรเรียกพวกเราให้กลับมาให้หมดเถอะ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว......ส่วนมึงสองตัว มัดอีสองคนนี่แล้วเอาขึ้นรถไปด้วย อีแว่นอย่างมากเดี๋ยวก็โยนให้ลูกน้องเก่าทั่นชัย"
   "กูติดต่อพวกที่จะไปจับเจ๊ข้าวหอมไม่ได้เลยว่ะ" ไอ้เป็ดบอกหลังจากพยายามโทรอยู่หลายครั้ง "จริง ๆ พวกที่ไปคณะแถวนั้นขาดการติดต่อทุกคนเลย"
   "งั้นก็ช่างแม่ง" ไอ้ตี๋บอก "ป่านนี้มันถูกตำรวจจับไปหมดแล้วล่ะ ไปเถอะ ออกรถ ไปที่ศูนย์บัญชาการลับดีกว่า"

   "ตื่น!!!" ไผ่หลิวร้องตะโกนสั่งไอ้หื่นสองตัวที่จะเข้ามาจับตัวเธอ เมื่อไปถึงคณะวิทยาศาสตร์แล้วรู้ว่าน้ำฟ้ากับเบญโดนจับไป โดยที่ไอ้พี่ก้องบอกอะไรมากกว่านั้นไม่ได้ ไผ่หลิวก็เกิดไอเดีย และพาพี่ชาคริตกับน้องญากลับมาหน้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ เธอเข้าไปหาและเรียกไอ้หื่นที่เธอรมด้วยแก๊สยาสลบ
   "มีน้ำไหมคะ" ราชณิญาส่งขวดน้ำมาให้เธอด้วยมือที่สั่นเทา ไผ่หลิวเปิดขวด แล้วเอาน้ำสาดหน้าไอ้หื่นคนแรก
   "เอิ๊ววววว อะไรว๊ะ" มันลืมตาตื่นขึ้นมาได้ แต่ไผ่หลิวไม่ให้โอกาสมันได้คิด เธอเอาน้ำยาหลอนประสาทสาดใส่หน้ามันทันที
   "เอ่อ...กูลืมว่าเค้าจะให้ไปเจอกันที่ไหนว่ะ" เธอพยายามทำเสียงต่ำ "มึงบอกกูหน่อยซิ"
   "โธ่ ไอ้ควาย" ไอ้หื่นตอบ "ก็ที่ซากตึกร้าง ตึกที่มันโดนระเบิดเมื่อปีที่แล้วอ่ะ"
   "ไปค่ะ พี่ชาคริตรู้จักใช่ไหม"
   "อือ ที่มันออกข่าวตอนนั้นไง"
   แต่ไผ่หลิวนึกได้ และหันกลับไปหาไอ้หื่นก่อน "แล้ว จะพาพวกผู้หญิงไปไหนว๊ะ"
   "มึงนี่จำเหี้ยอะไรไม่ได้สักอย่างเนอะ ไอ้ตี๋มันไม่ยอมบอกใครเลย มันแค่ให้พาไปรวมที่ตึกร้างอย่างเดียว"

   แต่พอทั้งสามมาถึงซากตึกร้าง ก็ไม่เหลือใครอยู่แล้ว
   "รอยล้อรถ" ไผ่หลิวบอก ขณะเดินสำรวจรอบบริเวณ "มีรถเล็กหลายคัน รถใหญ่หนึ่งคัน แล้วก็มีรอยเท้า.....รอยลากของหนัก ๆ.......เศษผ้าขาว....จากเสื้อนักศึกษา แต่นอกเหนือจากนี้หนูบอกอะไรไม่ได้"
   รอยล้อรถนำออกจากบริเวณรอบตึกร้าง มุ่งลงไปสู่ถนนใหญ่
   รอยฝุ่นที่ติดล้อรถไปบอกว่ารถเคลื่อนตัวไปทางเหนือ แต่ก็บอกอะไรมากไปกว่านั้นได้แล้ว ถ้าจะตาม คงได้แต่ขึ้นเหนือตามถนนไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ว่ารถของสมาคมหนุ่มอกหักจะเลี้ยวเปลี่ยนทิศทางไปเมื่อไหร่
   "เดี๋ยว พี่คิดอะไรได้แล้ว" ชาคริตบอก
   "อะไรคะ"
   "ญาจำตอนที่ญาโดนไอ้ชัยจับได้ไหม"
   "จำได้ค่ะ" แหม ใครจะลืมลงล่ะ
   "ตอนนั้น พี่น้ำฟ้าหาเรา...."
   "ด้วยการตามรอยโทรศัพท์!"
   "อืม แล้วเหมือนพี่น้ำฟ้าจะกลัวว่าจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นอีก พี่รู้รหัสตามมือถือเค้า เค้าก็รู้รหัสของพี่"
   "กดตามเลยค่ะ" ราชณิญาบอก

   สิ่งแรกที่น้ำฟ้าเห็นเมื่อได้สติขึ้นมา คือขาอ่อน
   ขาอ่อนขาว ๆ
   เงยหน้าขึ้นไปหน่อย ก็เห็นกระโปรงสีดำสั้นจู๋
   ที่หน้าตัวเธอ มีหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่
   เธอพยายามขยับตัว แต่ก็พบว่าร่างของเธอถูกมัดอยู่อย่างแน่นหนา
   เธอพยายามเงยหน้าขึ้นมองเท่าที่จะขยับได้ ผู้หญิงตรงหน้าเธอก็ถูกมัดอยู่เหมือนกัน
   รอบตัวขยับไหว
   เธอน่าจะอยู่บนรถที่เคลื่อนที่อยู่
   น้ำฟ้าพยายามไถลตัวไปข้างหน้าหน่อยหนึ่ง เอาจมูกดุน ๆ กับขาอ่อนที่อยู่ตรงหน้า
   "อะ....อือ..."
   "ชู่ววว..."
   "นั่น ใครน่ะ...."
   "พี่หวานเหรอคะ"
   "น้องน้ำฟ้า..."
   "ชู่วววว เบา ๆ ค่ะ พวกมันจับตัวพวกเรามา"
   "ใคร"
   "หนูไม่รู้ค่ะ"
   "นะ....น้ำฟ้า" เสียงดังมาจากทางขวามือของเธอ
   "เบญเหรอ"   
   "เกิดอะไรขึ้น"
   "เราถูกจับตัวมา"
   "น้องน้ำฟ้า โทรศัพท์พี่เสียบอยู่ในกระโปรง เห็นไหม"
   น้ำฟ้าพยายามขยับตัว เชือกที่มัดรอบตัวเธอเหมือนจะผูกไว้กับขาที่นั่งบนรถ เธอจึงขยับตัวไปมามากไม่ได้
    "ตรงรอบเอว ข้างหลัง"
   "เห็นแล้วค่ะ"
   กระโปรงดำสั้นไม่มีกระเป๋า พี่หวานจึงทำแบบที่หลาย ๆ คนทำ คือเอาโทรศัพท์เสียบไว้ในขอบกระโปรง
   "พี่หวานขยับก้นมาหน่อยได้ไหมคะ หนูเอื้อมหน้าไม่ถึง"
   พี่หวานขยับก้นถอยมาจนสุดเชือก น้ำฟ้าถึงยื่นหน้าไปถึงโทรศัพท์ได้ เธอใช้ฟันกัดที่เคสและค่อย ๆ ดึงโทรศัพท์ออกจากเอวพี่หวาน
   ตึง
   ทันทีที่หลุดออกมาได้ โทรศัพท์ก็หล่นลงพื้น โชคดีที่เสียงไม่ดังมาก แต่ทั้งน้ำฟ้าและพี่หวานก็แข็งทื่อด้วยความกลัว
   จนผ่านไปพักใหญ่ ๆ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งสองจึงกล้าขยับอีกครั้ง
   "น้ำฟ้า เอาหน้าดันมือถือมาหน่อย จะถึงมือพี่แล้ว"
   "ค่ะ"
   มือของพี่หวานที่ถูกมัดไพล่หลังเอื้อมมาจนกดปลดล็อคหน้าจอได้
   "ค่ะ ตรงนั้นแหละค่ะ"
   น้ำฟ้าพยายามบอกพี่หวาน ที่เอื้อมมือไขว่คว้าจะหาปุ่มโทร
   หลังจากขลุกขลักอยู่พักใหญ่ ๆ พี่หวานก็กดเบอร์ 191 แล้วกดโทรออกได้สำเร็จ
   แปะ แปะ แปะ แปะ แปะ
   เสียงปรบมือเบา ๆ ดังมาจากเหนือหัว
   "รู้ไหม กูดูพวกมึงพยายามโทรหาตำรวจมาพักใหญ่ ๆ แล้ว"
   "น้องตี๋เหรอ" พี่หวานถาม
   "แต่เสียใจด้วย บนรถคันนี้ ติดตั้งอุปกรณ์ดักสัญญาณทุกอย่าง เกรงว่าคงจะโทรหาใครไม่ได้หรอก"
   
   "ไม่มี" ชาคริตบอก หลังจากพยายามกดติดตามโทรศัพท์ของน้ำฟ้าหลายครั้ง "มันขึ้นแต่ว่า ไม่มีสัญญาณ ตำแหน่งสุดท้ายที่ติดตามได้คือที่ตรงนี้แหละ"
   "โธ่" ราชณิญาร้อง "แล้วเราจะทำยังไงต่อคะ"
   "พี่....ไม่รู้"
...
   "ปฏิเสธเหรอ หมายความว่ายังไงครับ ที่ปฏิเสธ" เก่งตะโกนถามใส่โทรศัพท์
   "ก็หมายความว่า" เสียงจากปลายสายตอบกลับมา "งานนี้ ไม่มีเรื่องเหนือธรรมชาติเข้ามาเกี่ยว เก่งก็บอกเราเอง ว่าเครื่องตรวจพลังปิศาจไม่ขยับสักนิด"
   "ครับ"
   "ทางเราก็ไม่พบอะไรที่ผิดปกติ"
   "แต่นี่มันระเบิดกลางมหาลัย ลักพาตัวผู้หญิงไปสามสิบกว่าคนนะครับ"
   "ก็ใช่ แต่เราไม่ใช่ผู้รักษากฎหมาย เราไม่ได้มีหน้าที่ในการจัดการกับอาชญากรธรรมดา จับตาดูสถานการณ์ต่อไป แต่ถ้าไม่มีเรื่องอะไรที่เหนือธรรมชาติ อย่ายื่นมือเข้าไปยุ่ง ปล่อยตำรวจธรรมดาจัดการไป เข้าใจไหม"
   "เข้าใจแล้วครับ" เก่งกัดฟัน และวางโทรศัพท์ไป
...
   "มึงมานี่" ไอ้ตี๋จิกหัวลากพี่หวานออกไปที่แถวกลางระหว่างที่นั่งสองแถว "พวกมึงดู และฟังเอาไว้ อีนี่ พยายามโทรหาตำรวจ!!!!"
   "ใครที่คิดจะทำอะไรโง่ๆ พวกมึงดูไว้เลยนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น!"
   พี่หวานพยายามดิ้น แต่สมาชิกสมาคมหนุ่มอกหักสองคนเข้ามาคว้าแขนไว้คนละข้าง
   แคว่ก!!!!!!!!!!!
   ไอ้ตี๋คว้าสาบเสื้อพี่หวานและกระชากสุดแรง เสื้อนักศึกษาขาดกระจุย กระดุมเหล็กกระจายไปทุกทิศทุกทาง
   "อยะ อย่า"
   "ที่งี้ไม่กล้าแล้วเหรอ ฮึ!!!" ไอ้ตี๋ร้องถาม "ตอนซ้อมเชียร์จำได้ไหมมึงให้กูร้องขนาดไหน วันนี้แหละกูจะทำให้มึงร้อง"
   "อยะ อย่า ม่ายยยยยยยยยยยยยย"
   น้ำฟ้าไม่สามารถขยับคอไปมองได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่หวาน แต่เสียงกรีดร้องที่ดังมาจากกลางรถก็ทำให้เธอขนลุกไปทั้งตัว
   แคว่ก
   เสื้อในที่ขาดเป็นสองชิ้นลอยมาตกไม่ไกลจากหน้าเธอ
   "อย่านะ หยุด ปล่อยชั้นไปเถอะ"
   "เห้ยยยย ไอ้ตี๋ พี่เชียร์คณะมึงซ่อนรูปเหมือนกันนี่หว่า"
   "ขอกูดูดนมมันทีนะ"
   "เชิญ ไอ้มิ่ง"
   "ม่ายยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
   ที่ข้างตัวน้ำฟ้า เบญสะอื้น
   "ไอ้พี่เก้า มึงไปเอาโทรศัพท์มันมาให้หมด หาให้เจอ ต่อให้มันซ่อนไว้ในหีมึงก็ต้องล้วงเอาออกมาให้ได้!!!!" ไอ้ตี๋สั่ง
   "โอ๊ยยยยย ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยชั้นไปเถอะ ชั้นขอร้องงงงงงงงงงงงง"
   ไอ้เก้าเดินเข้ามาค้นตัวผู้หญิงทีละคนและคว้าเอาโทรศัพท์ไป คนไหนมันคิดว่าสวยมันก็บีบก็ล้วงตรวจทั่วตัวอยู่นานหน่อย ขณะที่เสียงพี่หวานร้องวิงวอนยังดังลั่นไม่หยุด
   "อีเมย์ เอาโทรศัพท์มึงมา"
   "พะ พี่เก้า ปล่อยหนูไปเถอะ"
   "กูซื้อดอกไม้ให้มึงเอาไปโยนทิ้ง มาตอนนี้มาอ้อนกูเหรอ เอาโทรศัพท์มึงมา.....ก็ได้ กูล้วงเอาเองก็ได้"
   "ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อะ อ๊ายยยยยยย โทรศัพท์หนูอยู่ที่เอว ไม่ได้อยู่ตรงนั้น ว๊ายยยยยยยยยยย ตรงนั้นไม่เอา อย่า เอามือออกไป"
   "อูยยยยยย เต็มมือดีจริง ๆ ไหน มึงซ่อนโทรศัพท์ไว้ในยกทรงใช่ไหม"
   "อยะ อย่า ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อยู่ที่เอว อยู่ที่เอว เอาไปค่ะ อย่า อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   "งั้นก็.....ในนี้สินะ....."
   "ไม่นะ ไม่ ไม่ อย่า จับตรงนั้น อย่าาาาาาาาา"
   อาจจะเป็นโชคดีของน้ำฟ้ากับเบญ ที่เหมือนไอ้เก้าล้วงเมย์มาจนหนำใจแล้ว พอมาถึงพวกเธอมันจึงได้คว้าเอาโทรศัพท์ไปอย่างเดียว
   "ร้องดังกว่านี้ อีหวาน มึงจำตอนบอกพวกกูได้ไหม"
   "อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   ที่ข้างตัวน้ำฟ้า ร่างของเบญสั่นระริก ด้วยมุมที่ถูกมัดอยู่ ทำให้เบญหันหน้าเข้าหาตรงกลางรถที่พี่หวานกำลังถูกปู้ยี่ปู้ยำอยู่พอดี
   "นะ....น้ำฟ้า เราไม่อยากโดนแบบนั้น"
   "ไม่ต้องกลัวนะ เบญ" น้ำฟ้าพยายามทำให้เสียงไม่สั่น "เราจะปกป้องเธอ"
   ร่างนุ่มของเบญเขยิบเข้ามาชิดร่างเธอเท่าที่จะทำได้
   โธ่ น้ำฟ้าเอ๊ยยยย พูดอะไรออกไปอย่างนั้น ตอนนี้ตัวเธอเองยังเอาไม่รอดเลย
   ชาคริต ช่วยตามชั้นมาทีนะ ช่วยชั้นด้วย 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[tum696969]

จะโดนเย็ดก่อนไหม

[Kingmar]

เล่นใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอแก๊งนี้ท่าทางอยากจนบ๊องไปแล้ว

[Wichana]

นายทุนใหญ่น่าดูถึงกับมีรถบัส มีรถเล็กแยก

[Pap Nuttawut]

แก๊งคนอกหีกอาละวาแล้ว

[พระพาย]

ชาคริตอยู่ไหน สาวๆเรียกหาขอความช่วยเหลือแล้ว จะรอดพ้นมือมารหรือไม่ละสาวๆ

[Creader]

สมาคมนี้อัพเกรดนะ

[terapoong48]

รอบคอบขึ้นเยอะรอบนี้

[peenan001]

  ไอ้ตี๋ มึงตายแน่

[singkanong]

ไอ้ตี๋เล่นใหญ่ลงทุนหนัก จับสาวๆมาสามสิบคนแล้วใส่รถบัสมาหมดอนาคตแน่ๆ

[manu111]

โหจับผู้หญิงไปซะเยอะเลย ชาคริตจะช่วยทันไหมนี่

[PeterpanP]

จะน่าตื่นเต้นถ้ามีคนมาช่วยไม่ทัน

[ls3]

ขนมาเยอะแบบนี้ กี่วันครบเนี่ย

[mrzoom]

เล่นใหญ่แบบตลกมาก แก๊งนี้ไม่น่ารอด 

[cm0025]

แผนเล็กๆ แต่จับ 30 คน