OUT OF AMMO EP 23 "ล้มเหลว"

[cd13579]

แวะทักทายกันซักครู่

ห่างหายไปนานสำหรับเรื่องนี้ (จริงหายไปทุกเรื่องนั่นแหละ) สมาชิกใหม่อาจจะงงว่ามีเรื่องนี้ด้วยเหรอวะ 5555 อาจจะเข้าสู่ช่วงยุ่งๆมากขึ้นที่จริงก็ยังพยายามเขียนอยู่ตลอดๆครับทีละนิดๆไม่ได้ทิ้งไปซักเรื่อง มีไอเดียเต็มหัว (แต่ไม่มีปัญญาเขียน) ก็ขอซ่อนส่วนสำคัญละกันนะครับ

ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามครับ


ป.ล. 7 Sin รอผ่านฝ่ายสกรีนครับใกล้จะได้ชมกันแล้ว

ตอนที่ 23 ล้มเหลว

ใต้ไม้ใหญ่เงาร่างของดนัยที่เฝ้าดักซุ่มอยู่หลายสิบนาที แต่พวกมันที่ควรจะต้องผ่านมา กลับไม่มา ไม่มีกระทั่งเสียงเดินเหมือนกับเลิกตามมาเขาไปแล้ว

นี่มันผิดปกติมากๆ
ผิดปกติเกินไปแล้วพวกมันไม่มีทางล้มเลิกที่จะตามเขาแน่ๆมันจงใจมาล่าเอาตัวเขาเพื่อล้างแค้นหรือพวกมันเปลี่ยนแผนมันกำลังทำอะไรกันอยู่กันแน่
หรือพวกมันได้ตัวมายด์ไปแล้ว
แม้ไม่อยากจะยอมรับแต่เขาก็รู้อยู่แก่ใจมีแค่เรื่องนี้เพียงสาเหตุเดียวเท่านั้นที่จะบีบให้เขาออกมาได้

ถึงแม้จะพยายามทำ ทุกอย่างเพื่อเปิดทางให้มายด์แล้ว แต่มันก็เป็นไปได้ว่าไอ้หัวหน้ามันจะเดาใจเขาออกส่งคนไล่ล่าเธอด้วย
ซึ่งถ้าเธอจะถูกมันจับเขาก็ไม่โทษอะไร เธอไม่เคยผ่านความลำบากในป่าในเขาแบบนี้ จะโดนไล่จนทันก็ไม่แปลก ถึงยังไงเขาก็ต้องไปช่วยเธออยู่ดี
ไม่นานเขาก็พบพวกมัน
มันจับเธอมัดติดกับต้นไม้ใหญ่ โชว์ให้เขาเห็นชัดๆมีลูกน้องเฝ้าเธอสี่คน
ดนัยปลดแม็กออกมาตรวจกระสุนที่เหลือพบว่ามีแค่สองนัดเท่านั้น เขาต้องจัดการสี่คนที่อาวุธพร้อมด้วยกระสุนสองนัด ไม่มีทางที่เขาจะเดินดุ่มๆเข้าไปหาพวกมันได้แน่ สิ่งเข้าไปหาปืนในที่โล่งๆ เป็นใครก็ตายแผนของเขาคือไปช่วยมายด์ไม่ใช่ตายซะเอง เขาต้องมีแผน
.
.
.
"ใครวะ?!"

ดนัย: "กูเอง อย่าพึ่งยิงๆ ไปตามลูกพี่มึงมากูมายอมแพ้"
พวกมันทั้งสี่ผวาหาปืนยกขึ้นจ่อไปหาดนัย แม้ปากจะมายอมแพ้แต่การที่เขาไปเชือดพวกมันไปกว่าสิบคนก็สร้างความตระหนกกดดันให้พวกมันไม่น้อย
นิ้วมือทุกคนพร้อมกระตุกลั่นไกได้ทุกเมื่อ

ดนัย: "ใจเย็นๆ เอางี้กูโยนปืนทิ้งเลย แล้วมึงก็มาจับกูมัดไว้ พวกมึงจะได้สบายใจ"
ดนัยโยนปืนทิ้งและยกมือออกมาทั้งสองข้าง

มายด์ที่เห็นทุกอย่างก็ได้แต่พยายามตะโกนให้เขาหนีไปแต่ด้วยถูกอุดปากก็ได้แต่ยืนน้ำตาคลอร้องอู้อี้มองเหตุการณ์เฉยๆ
พวกมันมองหน้ากันก่อนตัดสินใจทำตามที่ดนัยเสนอพวกมันเดินเข้าไปหาดนัยช้าๆอย่างระมัดระวังในทุกๆการขยับของดนัย ก่อนจะใส่คุณแจมือเขาโดยที่ไม่มีการขัดขืนเมื่อจัดการกับศัตรูตัวฉกาจสำเร็จมันก็จับคอเสื้อลากเขามาใกล้ๆวงล้อมและเริ่มระบายความแค้นกับเขาแทนบรรดามิตรสหายที่โดนปลิดชีวิตไป

ผัวะ! ด้ามปืนฟาดลงไปที่หัวเขาดนัยล้มลงไปนอนลงกับพื้นพวกมันที่เหลือไม่รีรอที่จะกระหน่ำตีนใส่เหมือนจะประชันแข่งกันต่างคนมีแรงเท่าไหร่ต่างก็หวดใส่ไม่ยั้ง จนหลายนาทีผ่านไปมันก็หยุดพัก
สมุน: "ถุยยย เก่งมากนักเหรอ ยังไงสุดท้ายมึงก็ไม่รอดอยู่ดี มานี่มึงลุกขึ้นมา"
มันพยุงดนัยให้ขึ้นมาเพื่อได้กระทืบเขาต่อถนัดขึ้น

ปัง!

ชายคนที่พยุงดนัยกระดุ้งเฮือกมันก้มลงไปมองหน้าอกที่ชุ่มเลือดของมันเอง ดนัยแอบสะเดาะคุณแจมือตนเองรอจังหวะที่จะพลิกเกมพอมันมาประชิดตัวอุ้มเขาดนัยก็เลยยืมปืนมันมาใช้ พวกมันอีกสามคนที่เหลือรีบคว้าปืน แต่ก็ไม่ทันการณ์

ปัง ปัง
ดนัยตวัดปืนจากขวามาซ้ายกระสุนพุ่งเข้าเต็มหัวอีกสองคน การยิงในระยะนี่เขาไม่มีทางยิงพลาด ศัตรูคนสุดท้ายรีบหันหลังวิ่งไปยังต้นไม้ใกล้ๆ และยิงสวนกลับมา
แต่โชคร้ายของมันคือดนัยมีกำบังชั้นดีคือศพเพื่อนมัน ดนัยกดไกสวนไปอีกชุดมันก็ล้มลงไปนอนสิ้นใจ ดนัยไม่ลืมจะเก็บกระสุนจากเหยื่อรายแรกก่อนจะตรงเข้าไปช่วยมายด์
เขาใช้มีดฟันเชือกฉับๆและรีบดึงขอมือลากเธอออกไปทันที ไม่มีการมารีรอพูดหวานซึ้งใดๆ ไม่มีการกอดการปลอบประโลม ถ้าเขาเคลื่อนไหวเร็วพอมันก็อาจจะมีช่องว่างให้เขาหนีออกไป
แต่เดินมาได้ไม่ถึงสิบก้าวดนัยก็รู้ว่าตัวเองอยู่ในวงล้อมอีกครั้งตามแผนของพวกมัน
ดนัยดันมายด์ให้เดินถอยไปยังโคนต้นไม้ใหญ่และใช้ตัวบังเธอไว้อีกชั้น

ดนัย: "ออกมา!"
เขาประทับปืนสองมือเล็งไปยังดงไม้ด้านหน้าแววตาไม่ได้มีความหวาดกลัวเลย พุ่มรอบเขามีเหล่าศัตรูเดินออกมาทีละคนสองคน ไม่นานไอ้หัวโจกตัวแสบก็โผล่ออกมา
วชิระ: "เจอกันอีกแล้วนะคุณตำรวจ น้องสาวคนสวยด้านหลังก็ด้วย จะรีบไปไหนมาสนุกกันก่อนสิจ๊ะ งามบาดตาขนาดนี้พี่ไม่ให้น้องหนีหรอก"
มันมองผ่านไหล่ดนัยไปจ้องมายด์อย่างหมายมาด ท่อนเอ็นมันเต้นตุบๆเมื่อเห็นเหยื่อสาว ยิ่งเธอมีคนคอยปกป้องดูแลแบบนี้มันยิ่งคุมอารมณ์แทบไม่อยู่ อยากจะฝั่งกระสุนใส่ไอ้ตำรวจหน้าอ่อนแล้วลากเธอมาสนุกซะที

ดนัย: "ถ้ามึงยอมปล่อยเธอไป กูจะยอมมึงทุกอย่าง"
วชิระ: "โอ้ ทุกอย่าง! ทุกอย่างนี่คือยังไงใช้มึงไปยิงพ่อยิงแม่มึงก็ยอมไป พูดง่ายดีวะ ฮะๆ"
มันหันไปยิ้มขำกับลูกน้องก่อนจะหันมาคุยกับดนัย
วชิระ: "กูก็อยากทำแบบนั้น แต่พอดีคำสั่งจับตายมึงวะ น้องสาวคนนั้นก็ดันเป็นพยาน เห็นทีข้อเสนอคงเป็นไปไม่ได้วะ ตายซะเถอะมึง!!"

ก่อนที่ปืนจะได้ทันพ่นกระสุนดนัยล้วงระเบิดมือออกมาถอดสลักแล้วกำกระเดื่องไว้
ดนัย: "เอาสิ อย่างน้อยระยำตัวพ่อแบบมึงก็หายไปพร้อมกู"
วชิระมองระเบิดในมือดนัย สายตาเหลือบมองไปมาหาวิธีเอาตัวรอด พวกมันดันชะล่าใจเข้าใกล้ไอ้ตำรวจนี่เกินไป ถึงระเบิดลูกเดียวจะไม่พอจะฆ่าพวกมันทุกคน แต่สะเก็ดระเบิดแค่ชิ้นเดียวก็พอที่จะสร้างแผลฉกรรจ์ได้ ถึงแม้จะไม่ตายในทันทีแต่ป่าดงแบบนี้กลิ่นเลือดอาจจะนำพาแขกไม่ได้รับเชิญมาหาพวกมันได้ ไหนจะอาการบาดเจ็บแทรกซ้อนติดเชื้อจากแผลอีกระเบิดลูกเดียวมีสิทธิ์ทำให้พวกมันอาจจะไม่รอดเช่นกัน

วชิระ: "เฮ้ยย อย่ามาขู่ ทำแบบนั้นมึงกับแม่คนงามด้านหลังก็เน่าเหมือนกัน มึงไม่ทำหรอก"
ดนัย: "พูดเหมือนมึงจะปล่อยเธอไป ตายตรงนี้คงดีกว่าโดนเหี้ยแบบพวกมึงรุมจนตายละกัน เอ้า! ตายยยย"
ดนัยเขวี้ยงระเบิดปาอัดหน้ามันทันที วชิระคว้าระเบิดที่ลอยตรงมาตายสัญชาตญาณ แต่พอมันจำได้ว่าในมือถือสิ่งใดอยู่ มันก็เอาระเบิดใส่ในคอเสื้อลูกน้องและถีบมันให้ล้มลงพื้น
สมุน: "นาย!! อย่าาา ม่ายยยย"

วชิระไม่สนใจเสียงใดๆมันรีบผลักร่างผอมแห้งของลูกน้องพรานที่แสนโครตซวยมายืนแถวนั้นลงไปทับร่างสมุนที่นอนอยู่

ตึ้บบบ
เสียวระเบิดทึบดังขึ้นพร้อมสองร่างที่ลอยขึ้นเบาๆแรงแบะสะเก็ดทั้งหมดถูกอัดใส่ร่างสองผู้เคราะห์ร้ายไม่ต้องสงสัยว่ารอดหรือไม่
ขณะที่ลูกน้องทุกคนที่เหลือกระโดดหาที่หลบดนัยเองก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือ

ปังๆๆๆ
ปืนพกในมือเขาสาดใส่ทุกเป้าหมายที่เห็น
แต่หัวหน้าโจรร้ายกลับกลิ้งหลบกระสุนปลิวจี้ติดหลังมันแต่ความซวยคือกระสุนกลับหมดก่อน
เขาหยิบกระสุนชุดท้ายออกมาบรรจุอย่างรวดเร็วแต่ช่องว่างเล็กน้อยของดนัยก็ทำให้อีกฝ่ายตั้งตัวทัน
ลูกสมุนหลายคนต่างยกปืนขึ้นมาบ้าง การดวลปืนระยะเผาขนจึงเริ่มขึ้น
ปัง ปัง

ดนัยเริ่มดนัยสองนัดกลางอกไอ้เหี้ยมผิวคล้ำที่พลิกร่างลุกมาก่อน จากนั่นเขาก็สาดตะกั่วใส่พวกมันที่เหลือแบบต่อเนื่องพวกมันรีบมุดหัวหลบทันที ดนัยจึงหันไปหาเป้าหมายหลักอีกครั้ง
วชิระรีบดึงลูกน้องอีกคนมาขว้างกระสุนและผลักศพปลิวมาหาเขา
ดนัยต้องยกมือรับร่างไร้วิญญาณที่ถูกส่งมาวขิระไม่รอช้าผลักทั้งศพทั้งดนัยล้มไปพร้อมกัน

มันคว้าปืนพกจากซองขึ้นมาเตรียมปิดเกมแต่ดนัยดันคว้าท่อนไม้แถวนั้นเขวี้ยงใส่มือมันจนกระสุนปืนพลาดไปลมร้อนถากที่หัวจนแสบ หัวเขาเกือบกระจุยไปแล้ว
แต่เขาไม่มีเวลานึกดีใจ ดนัยรีบพุ่งตัวชนมันดันไปกระแทกมันไปชนต้นไม้อีกต้นก่อนหักมือปลดปืนจากมือมันมาใช้เองแต่อีกฝ่ายก็เจนสนามพอกัน
มันรีบปล่อยปืนและสลับมาใช้มือซ้ายที่ว่างอยู่คว้าไว้แทน ดนัยรีบปล่อยมือจากข้อมือมาปัดกระแทกแขนซ้ายที่ถือปืนตามด้วยเข่ากระแทกจนปืนหลุดมือไปวายร้ายตัวพ่อก็หวดแข้งตัดลำตัวตอบโต้ ดนัยที่สนใจแต่ปืนก็เลยโดนเข้าจังๆ

วชิระสืบเท้าตามมาฮุคซ้ายที่ลำตัวตามด้วยหมัดขวาที่แก้มดนัย ดนัยกัดฟันสะบัดหน้ากลับมาหวดหมัดสวนแต่มันก้มลงและฟันศอกสวนขึ้นมา ดนัยกัดฟันกลืนเลือดในปากแทงเข่าแลกคืนก่อนทั้งสองจะผละออกมาตั้งหลัก
วชิระดัดมือและตั้งท่าสีหน้ามันเหี้ยนกระหือรือเวลานี้มานาน ดนัยเองก็ไม่รอช้าเป็นฝ่ายพุ่งเข้าไปเปิดศึกกับอีกฝ่ายทันที

แม้ในสายตาคนโดยรอบทั้งคู่จะดูสูสีกัน แต่ดนัยที่เป็นคนสัมผัสตรงๆก็ได้แต่หวาดหวั่นในใจ คู่ต่อสู้ของเขาคนนี้รับมือเขาแบบไม่หนักใจอะไร ไอ้วายร้ายคนนี่ยังไม่ได้ลงมือเต็มที่เลยด้วยซ้ำไปแววตาของมันไม่มีความเคร่งเครียดแม้แต่นิดเดียว
ทั้งๆที่เขาทุ่มสุดตัวแล้วแท้ๆ...มันเป็นปีศาจชัดๆ

ดนัยระดมทั้งหมัดทั้งศอกทั้งเขาแบบไม่มีช่องว่างแต่วชิระกลับหลบและปัดป้องได้ทั้งหมด ไม่มีหมัดไหนผ่านเข้าไปเฉียดกายมันได้เลย
วชิระ: "ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก มึงไม่ได้กระจอก แต่กูดันเก่งเกินไป"
มันกล่าวขณะคว้าจับข้อมือดนัยที่ต่อยพลาดและกระชากมาตีเข่า เสียงกระแทกดังจนถึงมายด์ที่ยืนดูอยู่
ดนัยถึงกับอ้าปากอ้าง ปวดจุกจนหายใจแทบจะไม่ได้ยืนตัวงออยู่ตรงหน้ามัน
วชิระ: "จบแล้วสินะ หวังว่าแฟนแกคงทำให้ฉันสนุกได้มากกว่าแกนะ"

ไม่แม้แต่จะเหลือบแลดนัย วชิระเดินผ่านดนัยที่ทรุดฮวบตัวงอไปเฉยๆ
ดนัย: "มึงงงง อย่ายุ่งกับมายด์ อั้กกกก!"
ดนัยที่ฮึดขึ้นมาเพราะห่วงมายด์แต่วชิระก็ถีบย้อนเข้ากลางอกดนัยแบบไม่ต้องหันมามอง
วชิระ: "เห่าหอนอะไร เหอะ! เห็นว่าเป็นลูกน้องเพื่อนเก่าแท้ๆ น่าผิดหวัง หัวหน้ามึงนี่ไม่มีเปลี่ยนไปเลยล้มเหลวยังไงก็ล้มเหลวแบบเดิม"
มันดีดนิ้วครั้งนึงลูกสมุนชุดสุดท้ายก็ไปล็อคตัวมายด์และยืนรอบบริเวณไว้
วชิระ: "นอนอยู่ตรงนั่นไป นอนดีๆมีหนังสดให้มึงดู"

เสียงเฮฮาของเหล่าทรชนดังไปทั่วเมื่อหัวหน้าจะทำการเริ่มกิจกามที่พวกมันรอคอยซักที
เหยื่อสาวรายนี้ยิ่งสวยกว่ารายเก่าๆที่ผ่านมาทั้งขาวทั้งเนียนน่าบีบน่าขย้ำไปทั้งตัว
แต่มารผญจที่นอนนิ่งกลับมีแรงลุกขึ้นอีก
วชิระที่เดินเกือบถึงตัวมายด์หันมามองดนัยอย่างประหลาดใจ

มันแปลกใจมากอยู่แล้วที่ไอ้เด็กคนนี้มีแรงลุก แต่ที่แปลกกว่าคืออะไรบ้างอย่างที่ดูผิดแผกไปจากครู่นี้มีอะไรที่ดูอันตรายแฝงอยู่กับร่างที่ยืนโซเซอยู่
ลูกสมุน: "อะไรกันนักหนาวะ น่ารำคาญ!"
ลูกสมุนคนนึงเดินดุ่มๆยกปืนขึ้นฟาดหัวดนัยที่ยืนโซเซแบบจะล้ม แต่คนที่ล้มลงไปคือตัวมันเอง ดนัยแตะตัดขามันและยกขาสูงกระทืบลงไปที่คอเจ้าโจรโชคร้าย

ร่างนั้นดิ้นกระตุกตาค้างไม่กี่วิก็นอนแน่นิ่งไปในบัดดล และดนัยก็เดินมาหาวชิระช้าๆ แววตาเย็นชาลูกตาดำหดลงจนเห็นได้ชัดพริบตาตาต่อมาพวกมันทุกคนก็ขนลุกเกลียว บางคนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากทุกคนมองชายที่สะบักสะบอมตรงหน้าด้วยความผวากลัว
ขนาดวชิระถึงกับเหงื่อซึมออกมือเมื่อพายุจิตสังหารโถมเข้าใส่พวกมัน วชิระที่ควรจะผวาแบบทุกคนกลับยิ้มขึ้นมา แววตาเหมือนเจอสิ่งที่อยากเจอเสียที
วชิระ: "นี่เหรอสิ่งที่แกสร้างขึ้นมา เข้ม"

วชิระเดินเข้าหาดนัยแบบไม่กลัวเกรง
วชิระ: "ไงไอ้หนู มีอะไรจะ..."
ไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆ ไม่มีกระทั่งร่องรอยการเคลื่อนไหวแต่ทว่าระยะห่างเกือบสิบเก้าหายวับไปทันที วชิระกระชากตัวหลบการโจมตีแรกของดนัยไปอย่างฉิวเฉียดชนิดที่ถากใบหูไป

แต่ดนัยที่ปลดลิมิตเดินเครื่องเต็มสูบแบบนี้ไม่ใช่คนที่จะหยุดได้ง่ายๆอีกต่อไป
แม้จะหลบทันแต่วชิระที่ไม่ทันตั้งตัวก็ไม่อาจหลบเข่าลอยที่ตามมาติดๆได้ แรงกระแทกแทบจะทำให้เท้าลอยขึ้นจากพื้น

แต่วชิระไม่มีแม้เวลาจะตกใจเพราะดนัยไม่เปิดโอกาสใดๆทั้งสิ้นศอกซ้ายสับไปที่กกหูหมัดเสยที่ปลายคางดนัยเปิดคลังเทอาวุธร้ายใส่เป้าหมายจนวชิระที่เมื่อครู่ใบหน้ามีเพียงความโอหังตอนนี้ต้องนิ่วหน้ากลั้นความเจ็บปวด กระบวนท่าต่างถูกใช้ออกอย่างต่อเนื่องพร้อมกับจิตสังหารที่ถาโถมใส่
ดนัย: "ตายยย!!"
ดนัยกระโดดจระเข้ฟาดหางจนอีกฝ่ายลอยหมุนตามแรงแตะ
 
"วางอาวุธ!"
"วางปืน!!"
เสียงอึกทึกดังมาจากรอบด้านทำให้พรานพม่าที่กำลังจะเสียบควยถึงกับสะดุ้งล้มลง
จากนั้นเสียงปะทะกันก็ดังขึ้นอีกระลอก เพราะโจรร้ายถึงระดับสันดานแบบพวกมันไม่มีทางยอมติดคุกแน่การดวลกระสุนของสองฝ่ายดังราวประทัดในงานตรุษจีน แต่ด้วยจำนวนและตำแหน่งที่ได้เปรียบโจรร้ายที่รีบใส่เสื้อผ้าคว้าปืนก็รีบเผ่นหนีหลบการจับกุมกันสุดชีวิตชนิดตัวใครตัวมัน

วชิระ: "เชี่ยแล้วไง พวกแมร่งทำไมมาถึงไวจังวะ ไอ้พรานไหนบอกบอกจากมึงแถวนี่ไม่มีใครนำทางได้ไงวะ"
ถึงจะโดนบุกแบบไม่ทันระวังแต่วชิระก็มีฝีมือพอที่จะตั้งหลักและโต้กลับแถมยังเริ่มสั่งการเพื่อยิงเปิดทางหนี
แต่ไอ้พรานแก่ที่มันตะโกนด่ากลับหายไป มันมองกวาดตาก็พบว่ามันกำลังอุ้มเหยื่อสาวหนีไปพร้อมลูกน้องคู่ใจที่รอดอยู่อีกคน
ขนาดสภาพนี้ก็ยังห่วงเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก ท่าทางเขากับไอ้พรานคงจะทำงานต่อกันอีกไม่ได้แล้ว
วชิระ: "ไปโว๊ย ถอยโว๊ยยยย"

พวกมันใครไวก็ไปก่อนคนที่หนีไม่ทันก็ต้องปักหลักสู้ พวกหัวหน้าหัวโจกต่างทิ้งลูกน้องหนีเข้าแนวป่าอย่างรวดเร็ว
บิ้กที่เป็นหัวหน้าทีมภาคสนามตัดสินใจทันที ไอ้หัวโจกพวกนี่เขาต้องการตัวมันมานานแล้วไม่มีทางปล่อยให้รอดแน่

บิ้ก: "ไอ้เข้มฝากด้วย กูไปล่าไอ้พวกนั้นเอง ไปๆ"
เขากับลูกน้องกลุ่มนึงรีบปลีกตัวอ้อมไปหาพวกวชิระที่เผ่นไปแล้วทันที แน่นอนเขาก็ยินดีเก็บกวาดสวะสังคมพวกนี่เหมือนกัน
เข้ม: "ดาบ จ่า คุมปีกโอบดันขึ้นโอบมันเลย อย่าลืมมองหาไอ้ดนัยด้วย"

ลูกน้องคู่บุญทั้งสองเคลื่อนตัวนำเจ้าหน้าที่ที่เหลือทำตามคำสั่งทันที แม้เหล่าลูกน้องวชิระจะมีฝีมือแต่ด้วยสภาวะโดนถล่มแบบสายฟ้าฟาดและความดุดันของจ่าดำและดาบชัยก็บดขยี้แนวรับมันกระเจิงต้องถอยจนเสียขบวน เริ่มมีพวกมันนอนเป็นศพให้เห็นบ้างแล้ว
หมู่นาที่พึ่งตามมาก็พบว่ามีคนโดนมัดอยู่ท่ามกลางสมรภูมิ แน่นอนว่านี่ละคือน้องรักที่พวกเขามาช่วย
เมื่อเข้มรู้แล้วว่าดนัยอยู่ตำแหน่งไหน แนวรุกก็ค่อยๆเคลื่อนตัวไปหาร่างดนัยช้าๆ ตอนนี่ถือพวกเขาจะได้เปรียบแต่สถานการณ์ก็ยังอันตรายสูงอยู่

สมิง: "นั่น! พี่มายด์โดนพวกอุ้มไปแล้ว!!"
สมิงตะโกนมาอีกฟากของแนวบุก เข้มเป่าปากหนักๆตอนนี้เขาต้องการกำลังยิงของปืนทุกกระบอกเพื่อจัดการพวกมันที่เหลือตรงนี้ ถ้าเขาให้สมิงไปสถานการณ์โดยรวมก็อาจจะแย่ลง ฝีมือของสมิงตอนนี้สำคัญสำหรับเขาและเขาไม่อยากปล่อยลูกน้องไปลำพังอีกแล้ว แต่เมื่อเขามองร่างที่นั่งพิงต้นไม้นิ่งสนิทของดนัยเขาก็พยักหน้าให้สมิง

เพื่อไอ้ดนัย ถึงอย่างไรเขาก็ต้องช่วยมายด์ให้ได้
แต่สิ่งที่เข้มไม่รู้คือมีคนแอบตามสมิงไปอีกคน คนที่นำทางเขามาถึงที่นี่ มาวินนั้นเอง
ภารกิจนี่มาวินก็มีส่วนสำคัญอย่างยิ่ง เพราะเส้นทางในป่ากันดารและซับซ้อนแต่มาวินที่ชอบเดินป่ากับพ่อสมัยเด็กกลับจำทางแม่นยำได้แถมยังมีเส้นทางลับที่ย่นเวลาโดยการขี่ม้าแทนการเดิน ด้วยเหตุนี่พวกมันจึงไม่คาดว่าพวกเข้มจะตามาถึงตัวได้เร็วขนาดนี้

มาวินเองก็ตั้งใจจะช่วยมายด์และดนัยเพื่อไถ่โทษในสิ่งที่ทำลงไป เขาวิ่งตามสมิงไป


"พี่.... พี่ดนัย....พี่ดนัยอย่าหลับนะพี่ พี่ต้องตื่นก่อน อยู่กับผม"
ดนัยได้สติอีกครั้งเห็นสมิงน้องรักรีบประคองเขาไว้ อีกมือก็อุดเลือดเขาที่กำลังไหลออกมาปากก็ตะโกนหาคนให้มาช่วยตน
เขาเอื่อมมือมาบีบหน้ามันเบาๆ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นมันที่จะมาช่วย
"เก่งขึ้นแล้วนิ พยายามได้ดีนะเรา คงไม่ต้องห่วงมึงแล้ว"

อีกฝ่ายรีบจับมือเขาไว้
สมิง: "พี่พูดอะไรวะ พี่ยังต้องกลับมาช่วยฝึกก่อน พี่ดนัยอดทนหน่อยนะ พี่อินทรีมาช่วยทางนี้ก่อนพี่ดนัยแย่แล้วพี่"
เมื่อได้ยินเสียงอินทรีก็ผละออกมาที่กำบัง วิ่งลัดเลาะมาหาสมิงทันที


ดนัยมองเพื่อนซี้ที่วิ่งฝ่าดงกระสุนมาหาตน
"อินทรีระวัง!!"
ร่างใหญ่ที่คุ้นเคยตะโกนเตือน พุ่งรวบเอวอินทรีให้นอนลงหลบกระสุนที่ปลิวใส่อย่างบ้าคลั่ง ทั้งคู่ลงนอนคลุกฝุ่นและผู้กองเข้มรีบกลิ้งผละออกและยกปืนยิงกดดันกลับไป
เข้ม: "ไป วิ่งเลยๆ รีบช่วยไอ้จืดมัน"
เข้มกดระเบิด30.มม M203ใต้ลำกล้องไปยังดงศัตรู พร้อมกับที่จ่าดำกับดาบชัยจะขึ้นมาสมทบระดมอัดกระสุนใส่อีกฝ่ายจนไม่มีช่องให้ตอบโต้ เปิดโอกาสให้อินทรีวิ่งมาถึงตัวดนัยและช่วยยกร่างที่ใกล้จะสิ้นใจของเพื่อนไปยังหลังแนวรบ

"ผีป่าเรียกหมอผี ผมต้องการลำเลียงเจ้าหน้าที่บาดเจ็บสาหัส"

"หมู่! หมู่นาครับ เธอโอเคใช่มั้ย"
ดนัยฝืนสติถาม หมอประจำทีม
หมู่นา: "หมวดอย่าพึ่งถาม หมวดนอนเฉยๆก่อน"
ดนัย: "หมู่ บอกผมก่อน ผมไม่เคยขออะไรหมู่เลย แต่โปรดบอกผมก่อนว่าเธอปลอดภัยแล้ว"
หมู่นาพยักหน้าเบาๆ เข้าใจถึงความรู้สึกของหมวดดนัย เรียบเรียงคำพูดในหัวพักนึงก่อนจะยอมบอกดนัย

หมู่นา: "เธอปลอดภัยดี ตอนนี้ให้ยานอนหลับเธอเอาไว้แล้ว ส่วนเรื่องนั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะหนักหนาขนาดไหน คงต้องรอถามหมอเอง"
ทันทีที่ได้ฟังคำตอบสติก็ดนัยก็ดับลงทันที
"ถึงวังยักษ์ ผมต้องการเลี้ยงขนผู้ป่วยด่วน ช้าอีกนิดหมวดไม่รอดแน่"
หลังรายงานจบหมู่รีบปั้มหัวใจยื้อชีวิตดนัยกับพญามัจจุราช

เข้มที่ได้ยินวิทยุถึงอาการของดนัยถึงกับกัดฟันทุบต้นไม้อย่างโมโหก่อนจะกดระเบิดใต้ลำกล้องปืนระบายความแค้นไปยังฝูงพวกมันกลุ่มสุดท้ายทันที
เข้ม: "ดาบกับคนอื่นดูแลพื้นที่ ที่เหลือตามไปช่วยทางกลุ่มพี่บิ้ก ไปเล่นมันให้หนักมันต้องชดใช้"
เข้มคำรามลั่นพร้อมไฟแค้นสุมอก ไม่ใช่แค่เข้มทุกคนที่รู้จักดนัยก็อยากล้างแค้นแทนดนัยทุกคนทุกคนรู้ถึงความดีและมีน้ำใจของหมวดหน้าอ่อนคนนี้ดี และมันไม่สมควรแม้แต่น้อยที่คนดีๆต้องมาตายที่นี่

หนี้เลือดครั้งนี้พวกมันต้องชดใช้

พั่บๆๆๆ
เสียงใบพัดดังขึ้นเรื่อยๆขณะกำลังลดระดับเครื่องลงพอถึงพื้นเจ้าที่ตำรวจอีกหลายนายก็กรูออกไปเป็นกำลังเสริม หมู่แสงวิ่งนำผู้การมาที่ดนัย
ผู้การ: "เอาเขาขึ้นเครื่องโรงบาลเตรียมพร้อมแล้ว เขาจะต้องรอด"
หมู่นาจัดการห้ามเลือดแผลสุดท้ายเสร็จก็พยักหน้าร่างดนัยถูกพลิกขึ้นเปลจากนั้นก็ถูกพาขึ้นเครื่องและร่างของเขาก็บินออกจากป่าแห่งนี้ไป

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[ผู้เฒ่าเซราะกราว]

ดนัยน่าจะรอดมาจัดเต็มกับน้องมายด์ต่อได้นะ  ว่าแต่บิ๊กจะจัดการวชิระได้ไหม......????




ขอฝากคำเตือน  ก่อนคอมเม้นต์ จากเจ้แว่น
................................................
ใครจะอ่านผลงานทุกตอนในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1ปี. .

กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉันแบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................................................................................

[633sqd]

บู๊กระจาย สงสารมายด์ลำบากลำบนตลอด

[Pong Pan]

อยากบท  นักข่าวสาวเลนล์ บ้างจัง

[koboy]

หายไปนานเลยครับ ยังไงก็ติดตามครับ ดนัยโดนหนักเลยรอบนี้จะมีอะไรปลอบใจมั่งนะ

[Phoowadol]

โอ้โห ท่านจัดมาเล่นเอา เลือดท่วมจอเลยครับ ว่าแต่ไอ้เจ้าวชิระ นี่มันโครตวายร้ายเลยนะ จนแล้วจนรอด มันก็ยังหนีไปได้ แต่ดนัยเอง ในครั้งนี้ก็เจ็บหนักเอาการอยู่นะ แต่ก็ไม่วายห่วงน้องมายด์ ดีที่เธอปลอดภัย. ว่าแต่ที่หมู่นาพูดมาว่า เรื่องนั้นต้องถามหมอ. มันคืออะไร ออครับ ?  ขอบคุณมากครับที่มาต่อความมันส์ให้สมาชิกได้ อ่านกันอีกครั้ง
  รู้คำตอบละ โอยๆๆๆปวดเจ็ยลึกในหัวใจ เห็นสาวคนรัก โดนย่ำยีต่อหน้า แถม สาวสวยยังควบคุมตัวเองไม่ได้ หลงไปกับ กามาดิบเถื่อนของพวกมัน จนแตดคาท่อนลำแรกไปหลายรอบด้วย แต่ที่ยิ่งกว่านั้นคือมันแตดในพร้อมเธอไปเต็มๆ  นี่ต่อจากนี้ ดนัยยังตะรักเธอรึเปล่า หวังว่าเธอจะไม่ท้อวกับวายร้ายวขิระนะครับ  เฮ้อ.!!!!!ทำไมผมถึงรู้สึกสงสารมากกว่าหื่นก็ไม่รู้สินะ

[9toulek]

ถึงช่วงกำลังสนุกเลยทีเดียว  รอนานมาก

[nat2oo7]

ดนัยช่วยจะช่วยน้องมาย์ทันไหมนิ

[ปิยวัฒน์ หอมหวล]

ดนัยจะรอดมัยแล้วความรักกับมายด์จะเป็นยังใง

[retirenavy]

กำลังสนุกเลยครับเอาใจช่วยดนัยครับ

[เคียว]

น่าจะเป็นตอนต่อที่ลากยาวที่สุด หรือหายไปนานทีแต่ละตอนนานที่สุด ไม่รู้ตอนนี้จะจบไหมจะได้เข้าสู่ช่วงอินเลิฟซักที โชคดีดนัย

[mspeed]

ห่างหายไปนาน​ แต่ไม่ได้ลืมเลือนกันครับ

[rtyhu dweds]

หายไปนานครับ  เมื่อไหร่นักข่าวสาวจะมา

[darkangel]

ขอบคุณที่กลับมาครับ  หายไปนานเลย...ตามต่อครับ  กำลังมันส์

[tantawanjames]

มาเลือดท่วมบู๊สนั่นเลยครับ น้องมายนี่น่าสงสารมากช่วงนี้สะบักสะบอมไปเลย