513ซ่อน 12/28 หน้า
สวัสดีค่ะและขอโทษที่ไม่ได้เขียนต่อจากเรืื่องที่แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นคนเดียวรึปล่าวที่แต่ละวันจะคิดเรื่องได้ไม่เหมือนกัน กลายเป็นการเริ่มเขียนใหม่เรื่อยๆ เลข 513 ข้างบนก็เอาไว้อ้างอิงเผื่อกลับมาเขียนใหม่ แล้วก็ใช่ค่ะ เขียนใหม่จนมาถึง 513 แล้ว ดังนั้นขอโทษแฟนคลับที่ติดตามอีกครั้งนะคะ อาจจะเป็นเพราะทำเป็นงานอดิเรกไม่ได้แสวงหากำไรเลยไม่มีแรงจูงใจ แต่แบบนี้ก็อิสระดี 55 เขียนระบายไปซะเยอะเลย
เรื่องนี้จะพยายามเขียนให้มีเหตุผลมากขึ้น อยากให้ตัวละครไม่แข็งทืื่อไม่รู้ว่าลองเขียนแล้วดีขึ้นหรือแย่ลง 55 ถ้าอ่านแล้วเป็นยังไงฝากบอกด้วยนะคะ (ขอโทษเรื่องคำผิดด้วยนะคะ ชอบนอนแต่งในมือถือ)
แนวเรืื่องที่จะเจอ..
- Humiliation
- Shame
- School Girls
- Old Man
- Creepy Man
- Mind Control
- Public Use
Poison of Shame (หลุดโลก)
พิษแห่งความอัปยศ (หลุดโลก)
-------------------------------------
หลายปีมาแล้วที่ข่าวเกี่ยวกับพิษแห่งความอัปยศถูกพบเห็นในที่ต่างๆ พิษตัวนี้ไร้สีไร้กลิ่น แค่สูดดมเข้าไปก็ติดพิษทันที อาการที่สังเกตได้ง่ายคืออวัยวะเพศหญิงจะส่งกลิ่นที่รุนแรงขึ้นแต่จะได้กลิ่นเฉพาะผู้ชายเท่านั้น แน่นอนว่าพิษตัวนี้ใช้ได้ผลแค่กับผู้หญิง ส่วนวิธีรักษาต้องทำให้ผู้ติดพิษอับอายจนกว่าพิษจะหมดไป ซึ่งเป็นที่มาของชื่อพิษแห่งความอัปยศนั่นเอง
ณ โรงเรียนมอปลายแห่งหนึ่ง
"นักเรียนทุกคนจับคู่ชายหญิง จะเริ่มทดสอบกันแล้วค่ะ" ครูอรพูดใส่ไมค์ ยืนบนเวทีกวาดตามองนักเรียนเป็นร้อยๆคน
นักเรียนมอปลาย ชายหญิง จับคู่กันเองตามแต่ละห้องเรียน ห้องไหนมีเศษก็เป็นคู่ 2 ต่อ 1 ไป ท่าทางนักเรียนหญิงอายจนแก้มแดง ส่วนนักเรียนชายดูกระตือรือร้นตื่นเต้น เพราะต้องรอเป็นเดือนกว่าจะมีการทดสอบแบบนี้
"นักเรียนชายคนไหนพบกลิ่นแรงๆ ขอให้ยกมือแจ้งครูประจำชั้นด้วยนะคะ ถ้าพร้อมแล้วเริ่มทดสอบได้เลยค่ะ" ครูอรพูดจบก็วางไมค์
ด้านข้างเวทีมีครูพละเดินขึ้นมา ท่าทางดูตื่นเต้นไม่ต่างจากนักเรียนชาย ครูอรรู้งานถกกระโปรงขึ้น รูดกางงเกงในลงถึงหัวเข่า จากนั้นก็แหวกแคมหีแอ่นไปด้านหน้า ด้วยความอายจึงหรี่ตาไม่กล้ามอง
ครูพละคุกเข่า จับหน้าขาเนียนนุ่มของครูอร ใบหน้าขยับใกล้จนเกือบโดนแคมหีก่อนจะสูดหายใจแรง
ซู๊ดดดด~ ฮาาาา~
ได้แค่ฟอดเดียวก็ต้องถอยออกมา ถ้าทำมากกว่าจะผิดกฏได้ นี่คือการทดสอบดังนั้นแค่นี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว ครูพละรับกลิ่นหีเข้าปอดหลับตาพลิ้ม สักพักถึงลืมตามองครูอรที่จัดกระโปรงกลับเรียบร้อยไปแล้ว
"เป็นไงบ้างคะ" ครูอรถามอย่างไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจว่าไม่มั่นใจเรื่องกลิ่นหรือเรื่องที่ติดพิษรึปล่าว
ครูพละส่ายหน้ายิ้มๆ "สบายใจได้ครับ กลิ่นหอมชื่นใจไม่ติดพิษแน่นอน" คำพูดแซวทำครูอรหน้าแดง คำแบบนี้ก็ถือว่าพอรับได้
ส่วนทางด้านของนักเรียน บางคนทำเกินเลยซบหน้าลงบนหี บ้างก็แลบลิ้นเลีย จนครูประจำชั้นต้องเข้าไปต่อมา บางคนถึงกับยกมือแจ้งว่าหีเหม็น ทำเอานักเรียนหญิงอับอาย พอครูให้นักเรียนชายคนอื่นมาดมก็ไม่พบอะไร การทดสอบจึงจบลงโดยที่ไม่มีใครติดพิษ
นี่คือสิ่งปกติที่จำเป็นต้องทำ ไม่งั้นถ้าสายเกินแก้พิษจะซึมเข้าสู่สมองทำให้เธอคนนั้นเสียสติคิดแต่เรื่องลามก สุดท้ายก็ต้องไปอยู่ในสถาบันลามก
..
นักถอนพิษหรือบางคนอาจจะเรียกว่าชายโรคจิต คนจำพวกนี้จะคอยตามข่าวเกี่ยวกับพิษแห่งความอัปยศแล้วทำการถอนพิษโดยการทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นอับอาย หลายคนมองว่าคนพวกนี้ทำเพื่อความสนุกของตัวเองเท่านั้น บางคนยังคิดว่าคนพวกนี้ปล่อยพิษซะเอง แต่ก็เป็นแค่ข่าวลือ
ชายวัยกลางคนเดินเตร็ดเตร่ริมถนนมองซ้ายหันขวาหาอะไรบางอย่าง เขาชื่อแสนอดีตภารโรงซึ่งตกงานมาหลายปี พอเห็นข่าวเกี่ยวกับพิษอัปยศก็เกิดสนใจ จนมาหารายได้ทางนี้
ถ้าพูดถึงการถอนพิษอัปยศ บางคนกลัวว่าจะสายเกินแก้จึงต้องการจ้างมืออาชีพในด้านนี้มาทำให้ตัวเองอับอายให้มากที่สุด แน่นอนว่าบุคคลเหล่านั้นก็คือพวกโรคจิตนั่นเอง
ใครๆก็เรียกเขาลุงแสนจากรูปร่างที่อ้วนท้วมตัวดำใบหน้าออกหื่นๆตลอดเวลาจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ พอมีบุคลิกแบบนี้จึงไม่มีใครเรียกพี่มาแต่ไหนแต่ไรจนอายุ 40 ก็กลายเป็นลุงจริงๆ ผมก็เริ่มร่วงจนล้านไปครึ่งหัว
"นี่ลุง อย่ามาขวางหน้าร้านสิ ถ้าไม่ซื้อก็ไปที่อื่น มายืนแบบนี้ลูกค้าฉันหนีหมดกันพอดี" ลุงแสนบังเอิญมาหยุดที่หน้าร้านเสื้อผ้า จึงโดนไล่
เขารีบก้มหน้าก้มตาเดินหนีสบดในใจ 'แม่งเอ้ย ถ้ามึงติดพิษกูจะเล่นให้หนักเลย อย่าพลาดนะมึง' แต่ก็แค่บ่นในใจ
แต่เดินได้ไม่นานก็มีเสียงกระซิบจากข้างทาง "นี่ลุง.. ทางนี้ๆ" เสียงเบาจนคิดว่าหูฝาดจึงไม่ได้สนใจ
"ลุงคะ.." เสียงมาอีกรอบ คราวนี้ต้องหันไปเช็คดู พบว่ามีหญิงสาวใส่แว่นสวมฮูดยืนหลบอยู่ในซอกตึก
ลุงแสนชี้ตัวเองเชิงคำถาม หญิงสาวพยักหน้าตอบ "ใช่ ลุงนั่นแหละ มานี่" เมื่อยืนยันได้แล้วก็หันมองรอบๆก่อนจะเดินเข้าไป
ซอกตึกเย็นเยียบมีลมพัดเป็นทีๆ กระโปรงหญิงสาวพริ้วเผยเรียวขาขาวเนียน เจ้าตัวต้องสวยแน่ๆ ผิวบนมือก็เนียนสะอาด อาจจะเป็นลูกคุณหนูที่ไหนสักแห่งก็ได้
เมื่อคิดแบบนั้นก็ต้องพูดดีๆ "มีอะไรให้ลุงช่วยครับ?" อาจจะดูแข็งๆไปบ้างแต่ก็ดีกว่าพูดปกติ
หญิงสาวยื่นขวดสีชมพูให้พร้อมพูดเสียงเบา "เก็บไป อย่าให้ใครเห็น" ลุงแสนพยักหน้ารีบเก็บใส่กระเป๋าอย่างเบามือ
หญิงสาวยื่นรูปมาอีก "ใช้ยาพิษนั่นกับคนในรูป ที่อยู่ ที่เรียน เขียนอยู่หลังรูป" ก่อนที่จะถูกถามอะไร ก็ยื่นเงินให้มัดหนึ่ง "ส่วนนี่ค่าจ้างแสนนึง รับไปแล้วอย่าบอกใครเด็ดขาด"
ลุงแสนตาโตมองเงินในมือที่กำลังสั่น "สะ..แสนนึง!?" พร้อมอุทานด้วยความแปลกใจ เพิ่งเคยจับเงินแสน ไม่คิดเลยว่าจะได้จับจริงๆในชีวิตนี้
หญิงสาวยกมือปิดปากลุงแสนพร้อมพูด "อย่าเสียงดัง.. แล้วอย่าบอกใคร และถ้าทำไม่สำเร็จฉันจะจ้างคนมาจัดการลุง เข้าใจไหม?"
คราวนี้ลุงแสนตาโตม่านตาหดด้วยความกลัว แม้หญิงสาวตรงหน้าจะดูไร้พิษภัย แต่หยิบเงินแสนออกมาสบายๆแบบนี้คงไม่ใช่ธรรมดา ด้วยความกลัวจึงพยักหน้าถี่ๆรีบเก็บทุกอย่างเข้ากระเป๋า
"ไปได้แล้ว" หญิงสาวโบกมือไล่ ลุงแสนจะรอช้าอยู่ทำไม รีบเดินไวๆออกจากซอกตึก ไปในที่ๆคิดว่าปลอดภัย
เมื่อได้อยู่คนเดียว หญิงสาวก็เปิดฮูดเผยโฉม เป็นลูกคุณหนูไม่ผิด สวยก็ไม่ผิด และถ้าใครมาเห็นคงรู้จักทันที เธอคือนางแบบสาววัย 18 ปีชื่อเดียร์ ที่กำลังเป็นที่รู้จัก เพราะทั้งหน้าตาและความสามาถ มีข่าวว่าจะชิงตำแหน่งดาวมหาลัยมาครองด้วย
"รอก่อนเถอะยัยกวาง ตำแหน่งดาวมหาลัยต้องเป็นของฉันคนเดียว คิ๊กๆๆ"
เสียงขำเบาๆดังผ่านซอกตึกไร้จุดหมาย ไม่มีใครได้ยินเสียงนี้ และไม่มีใครรู้แผนการแม้แต่ลุงแสนที่ถูกว่าจ้าง เขารู้เพียงว่าต้องวางยาพิษให้กับหญิงสาวในรูปและถ้าทำไม่สำเร็จ เขานี่ล่ะที่ต้องจบลง
..
หลายวันผ่านไป
หลังจากลองไปตามที่อยู่ก็พบกับหญิงสาววัย 18 ปีคนหนึ่ง เธอเป็นลูกคุณหนูที่อยู่ในบ้านหลังโหญ่มียาม มีคนใช้ ยากที่จะเข้าไปวางยา จึงต้องคอยตามและหาโอกาสเหมาะๆ
จากที่ตามมาหลายวันก็ได้รู้ชื่อ ได้ยินเพื่อนเรียกเธอว่าน้องกวาง เธอน่ารักสมวัย ผิวพรรณสวยสง่าได้รับการดูแลมาอย่างดี บางครั้งก็ไปเล่นกีฬา เรียกได้ว่ามีพรสวรรค์หลายด้าน ไม่ต้องดูก็รู้น่าจะฉลาดด้วย
"เอาไงดีวะ" ไม่มีโอกาสสักทีจึงหนักใจเต็มที ไม่รู้ว่ามีเวลาเท่าไหร่เพราะไม่ได้ถามมา ความไม่รอบคอบนี้ทำให้เข้าตาจน ยาพิษนี่ใช้ยังไงยังไม่รู้เลย
จากที่เดา ขวดสีชมพูใสมองเข้าไปไม่เห็นตัวยาคงเป็นแก๊สพิษแน่ๆ แต่ระยะมันเท่าไหร่ แล้วออกฤทธิ์ยังไง ด้านบนมีปุ่มที่ไม่กล้ากดเพราะคิดว่ากดแล้วแก๊สนั่นจะออกมาทันทีแน่ๆ
"เห่ยๆแบบนี้กูจะตายไหมเนี่ย" คิดแล้วก็เสียวสันหลัง ระเบิดพลีชีพรึปล่าว แบบนี้ทำก็ตายไม่ทำก็ตาย แต่จะขอเสี่ยงดวงเผื่อไม่ตายละกันเว้ย
ลุงแสนจึงติดตามต่อไปอย่างไม่ลดละ จากเงินแสนจึงหาชุดมาใส่ปลอมตัวเป็นภารโรงอาชีพเก่า คงไม่มีใครมาตรวจบัตรภารโรงกระจอกๆคนนึงหรอก ทีนี้ก็เข้าใกล้ได้แล้วแต่ติดปัญหาตรงที่ไม่มีโอกาส ไม่เคยอยู่คนเดียวเข้าห้องน้ำยังไปกับเพื่อน แบบนี้ต้องมีลูกหลงกันบ้าง
"เอาไงดีๆๆๆ" คิดแล้วก็ปวดหัว หน้ามืดตามัวเหตุผลหลายอย่างเริ่มถูกโยนทิ้ง กลัวก็กลัว ขอให้ไม่ใช่ยาพิษที่โดนเข้าไปก็ตายละกัน
เอาไงเอากัน ลุงแสนเดินดุ่มๆในเครื่องแบบภารโรงเข้าไปหาดป้าหมาย ตรงนั้นคือโต๊ะม้าหินมีเป้าหมายนั่งกับผู้หญิงสวยๆอีกคน เขาไม่สนใจอะไรแล้ว นับวันยิ่งกดดันจนตัดสินใจทำไปจนได้
เข้าไปถึงก็หยิบขวดสีชมพูออกมา ใบหน้าถูกปิดด้วยหน้ากากอนามัยกับหมวกแก๊บจึงไม่มีทางจำหน้าได้ แต่พอผู้หญิงสวยๆอีกคนเห็นขวดสีชมพูก็ตกใจ
"ไม่! อย่านะ!!" เสียงร้องดังราวกับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ทันแล้ว..
ลุงแสนกดปุ่มบนขวด มีรูเปิดออกพร้อมเสียง ฟู่~ เป้าหมายยังคงไม่ทุกข์ไม่ร้อนหันมามองตาปริบๆ แต่ผู้หญิงข้างๆที่ร้องดังกลับดูกระวานกระวายปิดจมูก ถอยห่างไปไกล
เพ่นสิวะ โยนขวดทิ้งแล้ววิ่งหนีทันที งานเสร็จแล้วเว้ย ไม่มีใครสังเกตด้วยซ้ำ อย่าเพิ่งตายล่ะกูขอหนีก่อน ว่าแล้วก็วิ่งมาไกลหันกลับไปก็โล่งอกไม่มีใครตามมา
"สำเร็จ! กูรอดแล้ว"
งานเสร็จ เงินก็มี อนาคตสดใสแน่นอน คิดแบบนั้นโดยไม่รู้ตัวเลยว่าผู้หญิงที่อยู่กับเป้าหมายก็คือผู้ว่าจ้างนั่นเอง
--
หลายวันผ่านไป
ลุงแสนใช้เงินอย่างเมามาย กินของที่อยากกิน ซื้อของที่อยากได้ นอนโรงแรมชั้นนำ ไม่รู้ตัวเลยว่าเงินได้ใกล้จะหมดแล้ว
ระหว่างที่เดินกลับโรงแรมจมูกก็ได้กลิ่นบางอย่าง กลิ่นที่คุ้นเคย "กลิ่นหีรึ? ของใครวะเนี่ยโคตรแรง" บ่นไปก็มองรอบๆไปสุดท้ายก็ไม่เจอ
แต่กลิ่นหีมันแรงขึ้นเรื่อยๆราวกับกำลังเข้ามาใกล้ ก่อนจะทันตั้งตัวก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่หลังคอ ไฟฟ้าไหลจากคอไปทั่วร่าง นอนชักแหง๊กๆน้ำลายฟูมปาก
โครมม~
สาดน้ำเย็นใส่จนตื่น ลุงแสนสะดุ้งหันมองรอบๆพลางขดตัวสั่น พบกับเรียวขาขาวๆที่คุ้นเคย "ผ.. ผู้ว่าจ้าง?" จึงเงยหน้าขึ้นก็พบกับใบหน้าที่คุ้นตา
"ใคร.. หรือว่าเธอคนนั้น!?" เมื่อมองดีๆก็จำได้ เป็นหญิงสาวที่อยู่กับเป้าหมาย เขาไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ก็โดนจับได้ซะแล้ว
หญิงสาวโยนถังน้ำก่อนจะนั่งยองๆ กลิ่นหีจึงแรงขึ้นอย่างชัดเจน "ตาแก่โง่เง่าปัญญาอ่อน งานง่ายๆยังทำพลาด!" เสียงตะโกนรู้สึกถึงความหงุดหงิด
ลุงแสนเดาว่านี่คือผู้ว่าจ้าง เขาจำเสียงได้ แล้วนึกดีๆ เสียงที่ห้ามตอนนั้นก็คือเสียงเดียวกับตอนนี้เล่นกัน ในใจคิดแล้วว่า ซวยแล้วตู
"พลาดหรอครับ? พลาดได้ยังไง ผมมั่นใจว่าปล่อยพิษใส่เป้าหมายเต็มๆ" แม้จะรู้ว่าซวยแต่งานก็น่าจะสำเร็จนี่?
เดียร์ได้ยินก็ขมวดคิ้วดูโกรธกว่าเดิม "โง่เกินเยียวยาจริงๆ ยัยนั่นมันโดนพิษก็จริง แต่ฉันก็โดนด้วย แผนการของฉันพังหมดแล้ว เพราะตาแก่อย่างแกคนเดียว" พูดจบก็ลุกขึ้นเดินอย่างโมโหไปเตะถังน้ำ
ปั้ง~ เสียงถังโดนเตะทำลุงแสนสะดุ้งกลัว มองรอบๆว่ามีใครดักอยู่อีกไหม หวาดระแวงไปหมด
เมื่อได้ระบายก็ใจเย็นลงบ้าง "เห่ออ.. ช่วยไม่ได้ เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันจะเล่าแผนการให้ฟัง ทีนี้ตาแก่อย่างแกจะได้ฉลาดขึ้นมาบ้าง"
ลุงแสนพยักหน้าถี่ๆไม่พูดอะไร ดูน่าสมเพชจนอารมณ์โกรธเบาลงอีกระดับ
"การคัดเลือกดาวมหาลัยจะเริ่มในเดือนหน้า ซึ่งฉันกับยัยกวางเป็นตัวเต็งในงานนี้ แต่.. ถ้าอยู่ๆยัยกวางติดพิษจนต้องแก้พิษอัปยศ คะแนนคงลดฮวบแน่นอน แต่แก!" พูดถึงตรงนี้ก็อารมณ์ขึ้นอีกครั้ง
"ข.. ขอโทษ ครับ!" ลุงแสนราวกับนกที่สั่นกลัว ความเป็นขี้แพ้นั้นอยู่ในเส้นเลือดไปแล้ว
เดียร์ทำใจเย็น "เห่ออ.. ฉันจะทำตามแผนเดิม"
ประโยคนี้เองทำลุงแสนสับสนจนอดถามออกมาไม่ได้ "แล้วพิษ.." พูดไม่ทันจบก็ถูกขัด "เงียบไปเลย เพราะแกนั่นแหละตาแก่"
ไม่กล้าพูดอีกแล้ว เดียร์เห็นเงียบจึงพูดต่อ "ฉันจะใช้น้ำยาดับกลิ่น ส่วนแกต้องทำงานนี้ต่อ จงไปทำให้ยัยกวางอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าใคร ยิ่งอับอายเท่าไหร่ยิ่งดี เข้าใจไหม!?"
ลุงแสนพยักหน้าถี่ๆยอมตกลง ในใจก็กดดันเพราะไม่รู้จะทำยังไงถึงทำได้ สีหน้ามันฟ้องจนเดียร์รู้ทัน
"ไม่ต้องกังวลไป เดี๋ยวฉันจัดการเอง ยังไงยัยกวางต้องหามืออาชีพมาถอนพิษแน่ ฉันที่เป็นเพื่อนสนิทจะเสนอตาแกอย่างแกให้เอง คิ๊กๆๆ"
อารมณ์ขึ้นๆลงๆยากจะเข้าใจ ดูน่ากลัวเกินไปสำหรับลุงแสน ใบหน้าน่ารักนั้นไม่สมเหตุสมผลกับนิสัยใจคอเอาซะเลย
"ไป!" เดียร์ปัดมือไล่ราวกับไล่หมาตัวหนึ่ง ลุงแสนไม่รอช้ารีบพยุงตัวลุกเตรียมจะวิ่ง แต่ก็มีเสียงมาอีกระรอก "เดี๋ยวก่อน.. พิษตัวนี้จะแรงกว่าปกติมาก ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าทำให้อายมากๆพิษจะหาย ถ้าเข้าใจก็ไปได้" พูดจบก็ปัดมือไล่อีกที
ลุงแสนพยักหน้ารับก่อนจะรีบหนีออกจากที่นี่ อยู่นานกว่านี้ต้องเป็นโรคหวาดระแวงแน่ๆ ไม่รู้ว่าจ้างใครมาดักซุ่มอยู่รึปล่าว อนาคตค่อยคุยเรื่องเงิน ตอนนี้กลับมาประหยัดดีกว่าตู
--
ณ มหาวิทยาลัย
"เสียใจด้วยนะกวาง"
"เสียใจด้วยนะ"
"เสียใจด้วย"
"ทำใจดีๆนะ เดี๋ยวก็ผ่านไป"
..
คนแล้วคนเล่าเข้ามาปลอบใจเมื่อรู้ว่ากวางติดพิษอัปยศ เรื่องนี้ได้แพร่ไปเป็นวงกว้าง ไม่นานก็รับรู้กันทั้งมหาลัย ไม่นานก็คงรู้กันทั่วเพราะกวางก็ค่อนข้างมีชื่อเสียง
กวางนั่งก้มหน้าไม่พูดกับใครตั้งแต่ต้น เดียร์เพื่อนสนิทก็เข้ามาปลอบ "ฉันมีคนรู้จักคนหนึ่ง แม้จะดูไร้ประโยชน์แต่เขาเก่งเรื่องถอนพิษมากเลยนะ ถ้าตั้งสติดีๆทุกอย่างจะดีขึ้นเองฉันรับรอง ดังนั้นอย่ามัวแต่เศร้าสิเงยหน้ามองอนาคตดีกว่า นะเพื่อนที่แสนดีของฉัน"
กวางก้มหน้า ส่วนเดียร์ก็ฟุบที่หลังคอ จึงไม่มีใครเห็นรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของเดียร์ คำพูดกินใจนี้เองที่ปลุกกวางให้ตื่นจากภวังค์
กวางเงยหน้าก็ถูกเดียร์จับไหล่แน่น "ดีขึ้นรึยัง?" กวางพยักหน้าเบาๆ "อืม.. แล้วมืออาชีพที่ว่า เขาว่างไหม?" ตั้งคำถามด้วยใบหน้าที่มีหวัง
เดียร์เผยรอยยิ้มสดใสราวกับแสงแห่งความหวัง พร้อมกับพูด "อื้ม ว่างสิ"
..
เย็นวันนั้น
ณ บ้านหลังใหญ่ตระกูลดาวเรือง
เดียร์ยิ้มสดใสผ่ายมือแนะนำ "นี่ลุงแสน มืออาชีพที่บอกไง.. ส่วนนี่กวางเพื่อนสนิทฉันเอง"
กวางมองลุงแสนด้วยสายตาหวาดระแวง ท่าทีของเขาดูหื่นๆ ตัวอ้วนเตี๊ยผิวสีดำทั้งยังมีกลิ่นตัวที่ไม่อยากจะเข้าใกล้ แค่เดินข้างๆก็อายแล้วมั้ง
แต่กวางก็รักษาท่าที "สวัสดีค่ะลุงแสน ขอความกรุณาด้วยนะคะ" พูดอย่างผู้ดีลูกคุณหนู
เดียร์เองก็พูดเสริม "ลุงแสน โชว์ฝีมือให้เต็มที่เลยนะ ถ้าเพื่อนสนิทฉันไม่หายดีฉันไม่ยอมจริงๆด้วย"
ลุงแสนหันมองน้องเดียร์ก็แอบกลืนน้ำลาย ท่าทางน่ารักสดใสแบบนี้แปลกหูแปลกตาดีจริงๆ น่ากลัว.. หญิงสาวคนนี้น่ากลัว
"ฮ่าๆ ผมจะทำเต็มที่ครับ" เป็นการขำที่ปลอมมาก บรรยากาศจึงแย่ลงทันตา
กวางก็ไม่พูดอะไร ลุงแสนยิ่งแล้วใหญ่ เดียร์จึงพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศแสนอึดอัด "นี่กวาง ฉันหาซื้อเจ้านี่มา หายากมากเลยนะ เอาไปสิ"
กวางรับแท่งปรอทสีชมพูมาแล้วถาม "นี่คือ?" ใช้คำแบบเพื่อนจึงห้วนไปนิด
"เอาไว้วัดค่าอัปยศน่ะ ถ้าค่าถึงร้อยจะสติแตก ถ้าเหลือ 0 แสดงว่าพิษถูกถอนแล้ว ใช้ระวังๆนะมันหายาก" เดียร์แนะนำอย่างจริงจัง ราวกับครูสอนนักเรียนยังไงยังงั้น
กวางรีบรับไว้ "ขอบใจนะ เพื่อนที่ดีที่สุดคือเดียร์นี่แหละ คิคิ" แล้วขำทิ้งท้าย นี่คงเป็นขำแรกหลังรู้ข่าวว่าโดนพิษอัปยศ
เดียร์ทำหน้าแปลกๆจนกวางหยุดหัวเราะ "มีอะไรหรอ?"
เดียร์ถอนหายใจก่อนจะบอก "คือว่านะ.. วิธีใช้มันค่อนข้างเฉพาะเจาะจงน่ะ พอมาขอบคุณก็เลยรู้สึกไม่ดี แหะๆ"
กวางส่ายหน้า "อย่าคิดมากน่า มันหายากใช่ไหมล่ะ ยังไงก็ต้องขอบคุณอยู่แล้ว แต่มันใช้ยังไงอะ ไม่ใช่เอาไปหนีบกับข้อพับหรอ เหมือนปรอทวัดไข้น่ะ แหะๆ" กวางติดพูดเล่น
เดียร์ส่ายหน้าตอบ "ฟังนะ.. คือมันยุ่งยากมากเลยล่ะ ต้องมีอะไรกับผู้ชายแบบสดๆ พอโดนปล่อยใน ต้องรีบใส่แท่งปรอททันที ใส่ตรงรูนั้นนั่นแหละ"
เมื่อได้ฟังก็ตกใจตามคาด กวางยกมือปิดปากหันไปมองลุงแสนโดยไม่รู้ตัวพลางคิดอะไรหลายๆอย่างอยู่ในหัว
เดียร์เสริมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย "อย่าลืมกินยาคุมด้วยนะ เดี๋ยวจะท้องเอา"
กวางพยักหน้าแต่ไม่ตอบอะไร เดียร์ทำตามแผนเสร็จก็หาเรื่องหนีทันที "ดูแลตัวเองดีๆนะ สู้ๆ เดี๋ยวฉันไปก่อน มีธุระด่วนต้องไปทำน่ะ บ๊ายบายน๊า" โบกมือทิ้งท้ายพร้อมเดินจากไป
ส่วนกวางก็พยักหน้ายิ้มๆโบกมือลา จนกลายเป็นว่าอยู่ในห้องรับแขกกันสองต่อสองไปแล้ว ลุงแสนที่เงียบอยู่นานก็โล่งใจ ถ้ายัยผู้หญิงโรคจิตนั่นไปแล้วก็หายกังวล
"กวางขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" กวางลุกขึ้นอย่างมีมารยาท เตรียมจะเดินจากไป ทว่าก็ถูกลุงแสนจับข้อมือไว้ แน่นอนว่ากวางรีบชักมือกลับตามสัญชาตญาณ
"มีอะไรคะ?" ท่าทางกวางยังระแวงไม่หาย ไม่เคยคิดเลยว่าต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่ก็ต้องทนเพื่อถอนพิษ
ลุงแสนดูมั่นใจขึ้นเมื่อไม่มีเดียร์อยู่ใกล้ๆ "จะไปไหน ห้องน้ำรึ? อย่าคิดถึงห้องน้ำอีกเด็ดขาด ถ้าจะฉี่ต้องฉี่ในที่คนเยอะๆ นี่คือบทเรียนแรกของวันนี้"
"ว่าไงนะคะ!?" เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ตื่นตกใจ นั่นไม่น่าอายเกินไปหรอ ทำแบบนั้นจะดีหรอ คำถามมากมายวนเวียนสับสนไร้คำตอบ
เคยได้ยินอยู่ว่าต้องทำให้อับอาย แต่ไม่เคยคิดเลยว่าต้องอับอายถึงขั้นนั้น เพราะคนติดพิษไม่ได้เจอได้ง่ายๆจึงไม่มีตัวอย่าง เพียงแค่ได้ยินมาเท่านั้น
ลุงแสนยื่นไปจับข้อมืออีกรอบ "ไปข้างนอก ถ้าไม่อยากสติแตกก็ต้องทำวิธีนี้เท่านั้น และนี่คืองานของกูด้วย" คำพูดดูดิบขึ้นมาทันควัน
กวางปรับตัวไม่ทันไม่ชินกับคำแบบนี้เลย แถมยังสู้แรงไม่ได้โดนดึงข้อมือจนเดินตามออกไป
กระทั่งถูกลากมาถึงหน้าบ้าน ยามเฝ้าประตูเห็นคุณหนูก็ทำความเคารพ "สวัสดีครับคุณหนู" ด้วยท่าทางที่ถูกอบรมมา
กวางถูกปล่อยข้อมือตรงนี้ หันไปก็เห็นลุงแสนฉีกยิ้มหื่นๆ ในใจก็กังวลขึ้นมา ทั้งยังขยะแขยงใบหน้าแบบนั้นจนไม่อยากเข้าใกล้
ลุงแสนหันไปกอดคอยาม "ว่าไง กูมีอะไรดีๆให้ดู มานั่งดูกันดีกว่า" กอดคอมานั่งตรงม้าหินแถวๆนั้น
ยามคิดว่าลุงแสนเป็นแขกของคุณหนูจึงไม่กล้าหยาบคายยอมคล้อยตามจนมานั่งข้างๆกัน
ลุงแสนโบกมือเรียก "มานี่อีกวาง มานั่งเยี่ยวบนนี้" นิ้วก็ชี้ไปที่โต๊ะม้าหินตรงหน้า ยามข้างก็ก็ตื่นตระหนก เริ่มขมวดคิ้วเตรียมตัวงัด กวางหันมองยามส่ายหน้าเบาๆเป็นสัญญาณ ยามจึงสงบลงแต่ก็แอบตกใจ
กวางยืนนิ่งราวกับตัดสินใจบางอย่าง ก่อนจะสูดหายใจเรียกความกล้าแล้วเดินมาที่โต๊ะม้าหิน สายตาแน่วแน่ขึ้นมาแต่ก็แฝงความอาย สองมือยันโต๊ะยกขาปีนขึ้นทีละข้างจนมายืนบนโต๊ะได้สำเร็จ
ยามแท๊บไม่เชื่อ จินตนาการไม่ออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่จากที่ฟังมันบ้ามากๆ คุณหนูจะยอมทำงั้นรึ ได้แต่เดาในใจ
ลุงแสนจิ๊ปาก "จิ๊ๆๆๆ อย่าทำแบบนั้น ต้องถอดกางเกงในออกก่อนสิว่ะ" รู้ทันเลยพูดออกไป คงจะแหวกกางเกงในฉี่เห็นหีไม่ชัดแน่ๆ
กวางกัดฟันพยายามอดทน ในใจท่องว่า ต้องหาย ต้องหาย.. เรียกความกล้าถอดกางเกงในออก พับไว้ที่ข้างโต๊ะ ลุงแสนนึกสนุกคว้ากางเกงในมา ก่อนจะใส่ไว้บนหัวยาม
ยามถึงกับอึ้ง กางเกงในคุณหนูที่แอบมองมานานกำลังอยู่บนหน้า กลิ่นของคุณหนู รสชาติของคุณหนู ยามถึงกับควยแข็งตุงกางเกงแท๊บทะลุ
"ฮ่าๆๆ ต้องง้าน" ลุงแสนชอบใจที่เห็นยามหายใจแรงดวงตาแข็งถื่อ กลิ่นหีคงแรงจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วมั้ง
กวางเห็นแบบนั้นก็อายอย่างมาก แค่นี้ก็อายมากแล้ว ถ้านั่งฉี่จะอายขนาดไหน ในหัวเริ่มคิดฟุ้งซ่านความไอคิวก็ลดลง
"นั่งลง อ้าขากว้างๆ" ลุงแสนสั่งราวกับครูฝึกสัตว์เลี้ยง ยามก็สนอกสนใจขึ้นมา ทั้งยังสูดหายใจเข้าออกจนเสียงดัง
กวางทำตามที่สั่งตั้งมั่นว่าต้องหาย ต้องถอนพิษ ขานั่งยองค่อยๆอ้ากว้าง ตาหลับไม่กล้ามองรู้แค่ว่าขาได้อ้าจนกว้างพอแล้ว
"กว้างกว่านี้ เอาให้ตึง" ลุงแสนสั่งย้ำเสียงเข้ม กวางหลับตาปี๋อ้าขาให้กว้างขึ้น ด้วยความที่ตัวอ่อนจึงอ้าได้ถึง 180 องศาในท่านั่งยอง
ลุงแสนยิ้มชอบใจ "ดี.. ต่อไปก็เอนตัวไปข้างหลัง ใช้มือยันไว้" ยามที่นั่งข้างๆก็หื่นจนสติกระเจิง รอดูตาแท๊บถลน
กวางไม่กล้าพูดไม่กล้ามอง อายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้ว ไม่เคยอับอายเท่านี้มาก่อน ได้แค่ทำตามเอนหลังเอามือยันโต๊ะไว้
"หู้วๆ วิวดีจริงๆ เห็นหีเต็มๆ โกนขนด้วยรึเนี่ยเกลี้ยงเกลาดีแท้ ว่าไหม" ลุงแสนวิจารณ์พลางถามยามที่นั่งข้างๆ
ยามพยักหน้า "ครับ!" เกร็งๆ มองตาไม่กระพริบ
ท่านั่งตอนนี้ นั่งยองอ้าขา 180 องศา เอนหลังแอ่นหีใช้มือยันพื้นโต๊ะจนหีลอยเด่นอยู่เบื้องหน้า
"โหยๆ กลิ่นหีตีจมูกอย่างแรงเลยว่ะ ฮ่าๆ ไม่ต้องสงสัยไป คงได้กลิ่นตั้งแต่อีนี่เดินมาแล้วสินะ กลิ่นนี้น่ะกลิ่นหีมันจำเอาไว้" ลุงแสนกอดคอยามบอกหมดเปลือก ยามรู้แบบนั้นก็ยิ่งสูดหายใจเร็วขึ้นราวกับคนหอบหืด
ส่วนกวางก็ยิ่งอาย กัดฟันทนไม่ยอมลืมตา ใบหน้าแสดงออกเลยว่าอึดอัดแค่ไหน มานั่งโชว์หีไม่พอ ยังมีคนมาวิจารณ์หีวิจารณ์กลิ่นอีก
"จำท่านี้เอาไว้ให้ดี ถ้ากูสั่งให้นั่งฉี่ต้องนั่งแบบนี้ แอ่นหีให้มากๆอย่าให้กูพูดซ้ำ!" ลุงแสนสอนสั่ง กวางได้ฟังก็ไม่กล้านึกถึงอนาคต ยังต้องทำแบบนี้อีกหรอ
"เอาล่ะๆ ได้เวลาปล่อยฉี่แล้ว ปล่อยออกมาเลยกูอนุญาตแล้ว กูกับยามของมึงรอดูอยู่ ฮ่าๆๆ"
กวางทำใจไม่ได้แต่ก็ปวดฉี่จริงๆ เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ทำเป็นไม่รับรู้อะไร ตาก็หลับหูก็ดับ อายจนอยากถอดวิญญาณหนีไปเลยถ้าทำได้ สุดท้ายก็ปล่อยฉี่ให้พุ่งออกมาเป็นสายสีใส
ไม่รู้แล้วว่าทำอะไร ขอแค่ให้จบๆไปก็พอ ใช่แล้ว ทำไปให้มันจบ ความรู้สึกอึดอัดค่อยๆลดน้อยลงพร้อมฉี่ที่อั้นไว้กำลังพุ่งออกไปข้างหน้า
ฉี่ของกวางค่อยๆผ่อนแรงลงก่อนจะหยุดไป แคมหีสีชมพูอ้าออกเล็กน้อยเนื่องจากอ้าขากว้างจนตึง เห็นติ่งกับรูฉี่นิดหน่อยพองาม
กวางผ่อนลมหายใจตั้งสติ แต่ยังคงไม่กล้าลืมตา ทว่าก็รู้สึกถึงมืออ้วนๆมาจับที่ขาอ่อน แรงจากมือดันให้ขาที่นั่งยองอ้าออกจนตึงกว่าเดิม จากนั้นก็มีสัมผัสแปลกๆที่หวางขา
แผล็บๆๆๆ.. แผล็บๆๆ..
ลุงแสนยื่นหน้าซุกหี แลบลิ้นเลียหีอย่างชำนาญ กวางสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องจะไปสู้ได้อย่างไร พอเจอลิ้นก็ถึงกับดิ้นส่ายหีไปมา ดีที่จับไว้จึงส่ายสบัดได้ไม่มาก
"อ๊า! ลุงทำอะไร ปล่อยนะ หยุดเถอะ มันรู้สึกแปลกๆ อาาา~" กวางถึงกับหลุดครางอย่างได้อารมณ์
ยามได้ยินก็เสียว เสียงคุณหนูที่ได้ยินมานานกำลังครางให้ฟัง กางเกงในคุณหนูก็อยู่บนหน้า ทนไม่ไหวจนต้องอ้าปากดูดกางเกงในเข้าปากไปบางส่วน
ลุงแสนไม่หยุดทั้งยังรัวลิ้นเร็วขึ้น ลึกขึ้น ลิ้นถูกสอดเข้าไปในแคมหี ทะลวงผ่านรูหี กวางรับรู้ได้ถึงบางอย่างที่ผ่านเข้ามา ยาวมาก!
"อ๊าา ไม่ไหว.. ไม่ไหวแล้ว~"
กวางทนต่อไปไม่ไหวแล้ว บางอย่างกำลังมา เธอจิกโต๊ะตัวเกร็งกระตุก พร้อมปล่อยให้สิ่งนั้นพุ่งออกมาอีกระรอก
ลุงแสนผละหน้าถอยห่าง ปล่อยให้น้ำพุ่งออกมายังที่เดิม คราวนี้หีสั่นกระตุกอย่างเห็นได้ชัด การสั่นอาจจะมาจากขาหรือตัวก็เป็นได้ มันกระตุกเป็นจังหวะจนน้ำกระจัดกระจายไปทั่ว
กวางแขนขาอ่อนยวบหมดแรงทิ้งตัวลงบนโต๊ะ ตอนนั้นเองที่เผลอลืมตาพบกับภาพตรงหน้า ว่าจะไม่นึกถึง ไม่ลืมตา แต่พอเห็นว่าตรงหน้ามีอะไรก็ทำให้อับอายยิ่งกว่าเดิม
"ฮา.. ฮาา.. ไม่นะ หนูขอโทษ.." กวางหอบหายใจอ่อนแรง กล่าวขอโทษยาม เพราะฉี่ที่ปล่อยออกไป มันเจิ้งนองอยู่บนตัวยาม ใบหน้ามีกางเกงในครอบอยู่ จึงไม่เห็นว่าทำหน้ายังไง แต่เดาว่าต้องโกรธอยู่แน่ๆ จึงขอโทษออกไป
..
ช่วงค่ำ
ลุงแสนอยู่ทานข้าวกับครอบครัวตระกูลดาวเรือง ส่วนที่อยู่ก็มีคนใช้จัดห้องให้แล้ว แต่ลุงแสนกับพูดอย่างไม่เกรงใจต่อหน้าพ่อแม่ของกวางว่า
"อ่อเรื่องที่นอน กูจะนอนห้องอีกวาง คืนนี้ต้องตรวจค่าอัปยศ ถ้าถึงร้อยมันจะแย่ ดังนั้นต้องตรวจทุกคืน ฮ่าๆๆ"
พ่อแม่ของกวางบีบช้อนบนมือแน่น แต่พอเข้าใจได้ ว่าต้องพูดหยาบๆให้ลูกรู้สึกอับอาย ส่วนเรื่องตรวจก็ต้องยืนยันว่าค่าถึงไหนแล้ว ตอนนี้จึงได้แต่เชื่อว่าชายคนนี้เป็นมืออาชีพที่จะรักษาลูกได้จริงๆ
แม่ฝืนยิ้มตอบ "ได้จ๊ะ ถ้าขาดเหลืออะไรก็เรียกคนใช้ได้ตลอดเลยนะ บ้านตระกูลดาวเรืองมีทุกอย่างที่ต้องการแน่นอนจ๊ะ"
พ่อก็พูดเสริม "บริษัทของเรานำเข้าของจากต่างประเทศ ดังนั้นจึงมีทุกอย่างที่ต้องการจริงๆ" ด้วยความอึดอัดในใจ
ส่วนกวางรู้เห็นว่าในใจพ่อแม่เป็นยังไงก็ตั้งมั่นว่าจะต้องหายให้ได้ แต่นี่มันไม่เกินไปหรอ เธอต้องทนไปอีกนานแค่ไหน เพราะตอนที่นั่งอยู่นี้ก็อับอายจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
ลุงแสนให้กวางนั่งข้างๆ สองมือถูกมัดไว้ด้านหลังจนทำอะไรไม่ได้ ช่วงบนก็เปลือยอกโชว์นม หัวนมสีชมพูถูกเขี่ยเล่นเป็นทีๆต่อหน้าพ่อแม่ที่กำลังทานข้าว
ไม่พอแค่นั้น ลุงแสนยังเคี้ยวข้าวก่อนจะป้อนด้วยปาก กวางต้องกินข้าวผ่านปากเหม็นๆของลุงแสน น่าขยะแขยงน่าอับอายน่ารังเกลียดจนอยากจะมุดดินหนีให้หายไปเลย
"ปากอีนี่หอมหวานดีจริงๆ ม๊วบ จ๊วบๆๆ" พูดชมเสร็จก็ป้อนอาหารด้วยปาก พร้อมอ้าปากปานจะกลืนกินเข้าไป ท่าทางมูมมามเลียปากบางสวยทำใจพ่อกับแม่สั่นไม่หยุด ยิ่งกวางที่เป็นคนโดนก็ยิ่งเจ็บปวดในใจ
การทานอาหารกินเวลาไปครึ่งชั่วโมง ลุงแสนลุกขึ้นรูดซิบกางเกง งัดควยดำมะเมื่อมออกมาท่ามกลางโต๊ะอาหาร แม่ของกวางถึงกับหันหน้าหนี ส่วนพ่อก็มองอย่างแค้นๆแต่ทำอะไรไม่ได้
"ได้เวลากินน้ำแล้ว อ้าปากกลืนลงไปให้หมดนะเว้ย ฮ่าๆๆ" ลุงแสนจับปากฝืนอ้า กวางแน่นอนว่าต้องต่อต้านเพราะควยน่าเกลียดอยู่ตรงหน้า
แต่ก็สู้แรงไม่ได้ ควยอวบใหญ่สีดำมันวาวถูกยัดเข้ามาในปาก จากนั้นก็ถูกมือกดปากแน่นจนไร้ช่องว่าง
ทุกครั้งที่หายใจจะได้กลิ่นควยจนอยากจะอ้วก เหม็นมาก ราวกับไม่ได้ล้างมาเป็นปีๆ แย่ยิ่งกว่ากลิ่นปากอีก แล้วรสชาติก็ยิ่งแย่ไปใหญ่
มัวแต่คิดเรื่องกลิ่นกับรสจนไม่ได้ตั้งตัวว่าจะโดนอะไรต่อไป น้ำฉี่จากควยพุ่งเข้าปาก ดวงตากวางเบิกกว้างด้ววความตกใจ แปลกใจ หวาดกลัว
เธอพยายามคายออกมา แต่ถูกมือกดปากแน่นจนจะสำลักอยู่แล้ว ด้วยสัญชาตญาณเอาตัวรอดจึงต้องกลืนลงไป ในใจร้องโหยหวน ไม่นะ ฉันกำลังกลืนฉี่ลงท้อง!
อึกแล้วอึกเล่าที่กลืนเยี่ยวลงไป ราวกับอั้นมานานจึงเยอะเป็นพิเศษ เมื่อเสร็จก็ถอนควยออก
"แฮ๊ก.. แฮ๊ก.. แค่กๆๆ" กวางหอบหายใจสูดอากาศบริสุทธิ์ แม้จะมีควยอยู่ตรงหน้าก็ตาม แต่ยังดีกว่ากลิ่นควยตอนอยู่ในปาก ระหว่างหายใจก็ได้กลิ่นควยตรงหน้าทุกครั้ง
ลุงแสนจับแขนกวางพยายามฉุดลากให้ลุกเดินพร้อมพูด "ฮี่ๆๆ ได้เวลาเย็ดสดแตกใน กูจะจัดให้หนักเลยคืนนี้ ฮ่าๆๆ" คำพูดนี้แม้แต่คนใช้ยังกัดฟันกรุ่นโกรธ นับประสาอะไรกับพ่อแม่
แต่ก็ต้องอดทนไว้ ที่พูดป่าวประกาศก็เพราะจะทำให้ลูกสาวของพวกเราอับอาย คิดแบบนั้นก็ทำใจเย็นลงได้บ้าง ถอนพิษเสร็จเมื่อไหร่จะจัดการมันทีหลัง
----------ซ่อนตรงนี้----------
---------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ความคิดที่เอามาลงก็คงมาจากความคิดเห็นต่างๆในคอมเม้น เพราะช่วงหลังๆมานี้แต่งแล้วก็เก็บไว้แล้วก็แต่งใหม่วนไปวนมา ::Hmmm::
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ผู้เขียน จะมีสักเรื่องไหมครับครับที่ผู้เขียนแต่งจบครับ แต่ถึงจะแต่งไม่จบก็ยังสนุกดีครับ
น่าเสียดายที่แต่งไม่จบ เรื่องหลายเรื่องคุณเป็นแรงบันดาลใจชั้นดีในการแต่งเรื่องชอบโชว์
ลุ้นครับว่า จะมีอะไรเพิ่มเติมในการรักษาไหม สักหัวนม เจาะหัวนม เจาะเม็ด เจาะแคม
มาแนวเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด ชอบมากครับอ่านได้เพลินๆ ลุ้นตลอดตอนอ่านว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก