มนตรา สงคราม ความรัก ตอนที่ 62: ตะกละ

[KaohomLM]

   เวลาผ่านมาแล้วสามสัปดาห์หลังจากข้าวหอมเข้าหาเบญได้สำเร็จ แต่ถึงแม้ทั้งคู่จะหาเวลาคาบว่างนัดกันมาฝึกสัปดาห์ละหลายครั้ง แต่ผลก็แทบไม่ต่างไปจากเดิมเลย เบญสามารถปรับเปลี่ยนเวทมนตร์ที่ข้าวหอมร่ายออกมาได้ และมองเห็นโครงร่างชัดเจนว่าทำไมเวทมนตร์จึงเกิดเป็นเช่นนั้น แต่เธอไม่สามารถสร้างให้เกิดอะไรใหม่ ๆ ขึ้นมาได้เลย
   "ปกติเวลาพวกพี่ร่ายคาถา จะใช้อักขระพวกนี้" ข้าวหอมวาดวงเวทย์เป็นคาถาแสงสว่างง่าย ๆ ขึ้นมา "น้องเบญรู้สึกอะไรบ้างไหม"
   เบญส่ายหน้า
   ข้าวหอมร่ายคาถาจากวงเวทย์ที่วาดไว้ แสงสว่างส่องออกมาวูบหนึ่ง
   "หนูเข้าใจพลังานที่มันออกมานะคะ พี่เจ๊ แทบจะคิดในใจได้เลย อย่างที่บอก มันเหมือนดนตรี คาถาเมื่อกี้พอพี่เจ๊ร่ายออกมามันเหมือน ฮืมมมมม ฮึ่มมมม ฮืออออออ อะไรประมาณนี้ แต่ตอนมันยังเป็นวงเวทย์อยู่หนูไม่รู้เรื่องเลยค่ะ"
   "ลองวาดวงเวทย์เองก็ไม่ได้ใช่ไหม" ข้าวหอมถาม
   เบญพยายามวาดมือตามที่ข้าวหอมทำให้ดู แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีแสงเรือง ๆ ออกมาตามเส้นที่นิ้วมือเธอวาดผ่านไปอย่างเวลาที่ข้าวหอมทำ
   กริ๊งงงงงงง
   "หือ...." ข้าวหอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วกดรับ "ค่ะ....พี่เก่ง มีอะไรหรือเปล่า.........ค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"
   "มีอะไรเหรอคะ พี่เจ๊" เบญถาม
   "มีปิศาจอาละวาดในห้างตรงข้าง ๆ มหาลัยนี่แหละ" ข้าวหอมบอก "น้องเบญกลับคณะไปเถอะ เดี๋ยวพี่...."
   "หนูอยากไปด้วยค่ะ" สาวผมเปียรีบบอก "หนูอยากเห็นเวทมนตร์เวลาใช้จริง เผื่อ......มันอาจจะช่วยให้หนูควบคุมพลังของหนูได้"
   "......." ข้าวหอมชั่งใจ "ก็ได้ ตามมา"

   "สถานการณ์เป็นไงบ้างคะ พี่เก่ง" ข้าวหอมถามทันทีที่พาเบญมาถึงหน้าห้าง ที่กำลังอพยพคนกันจ้าละหวั่น
   "มีปิศาจตะกล่ะอยู่ตัวนึง น่าจะเป็นปิศาจชั้นโท หลบอยู่ในร้านบุฟเฟ่ต์สายพาน.....เมื่อกี้พวกเราเข้าไปทีนึงแล้ว น้องอูซี่บอกว่าให้เรียกเจ๊ดีกว่า" เก่งบอก "แผนกปกปิดประกาศว่าในห้างมีแก๊สรั่ว สั่งอพยพคนแล้ว....แล้วนี่เจ๊พาน้องเบญมาด้วยเหรอ"
   "น้องบอกอยากเห็นที่เราทำกันจริง ๆ ค่ะ" ข้าวหอมบอก "น้องเบญ ฟังนะ พอเจอปิศาจ หลบ ให้พวกพี่จัดการกันเอง เข้าใจไหม"
   "ค่ะ"
   "เอาหล่ะ ทีมเก่ง พร้อมไหม" เก่งร้องถามลูกทีม
   "ค่ะ!!!" น้องอูซี่บอก
   "พร้อมครับ" บิลรายงาน
   "บุก!!!!"
   ทันทีที่เข้ามาในห้างที่อพยพคนออกหมดแล้ว ทีมผู้พิทักษ์ก็เรียกอาวุธเวทย์ออกมา อูซี่มีหอกเทพอาวุธที่มาพร้อมโล่และชุดเกราะทอง บิลใช้กระบองยาว ส่วนพี่เก่งมีไม้คทา.......ที่ยังพันไว้ด้วยสก็อตเทป
   "มันใช้ได้เหรอคะ" ข้าวหอมถาม พลางก็พยักเพยิดไปทางไม้คทา
   "ไม่ดีเท่าแต่ก่อน" เก่งกัดฟัน "แต่จะทำไงได้ล่ะ คนที่ซ่อมได้ไม่อยู่แล้วนี่"
   "ใครคะ" เบญถาม
   "แฟนเจ๊" พี่เก่งตอบ
   "พี่เก่ง....ลองส่งคทามาให้หนูได้ไหมคะ" เบญถาม
   เก่งมองหน้าสาวน้อยด้วยท่าทางไม่มั่นใจครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นคทาไปให้เบญ
   เบญรับไม้คทามา จ้องมอง ทำเสียงฮัมเป็นเพลงไพเราะอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะดึงสก็อตเทปออกแล้วคืนไม้คทาที่เป็นชิ้นเดียวแล้วให้เก่ง
   "ขะ.....ขอบคุณมากนะครับ"
   "จริง ๆ ในคทาก็มีคาถาซ่อมตัวเองอยู่แล้วนะคะ แค่มันไม่แรงพอจะซ่อมที่หักสองท่อนได้ หนูก็แค่.......เสริมแรงให้มันหน่อย"

   "นั่น!!!" พี่เก่งชี้ เมื่อครู่ คณะปราบปิศาจได้ไปที่ร้านบุฟเฟ่ต์ที่ปิศาจถูกพบเห็นมาแล้ว แต่ไม่พบอะไรนอกจากตู้เก็บอาหารที่ว่างเปล่า จึงได้แต่ไล่หาตามโซนร้านอาหาร จนมาถึงร้านบุฟเฟ่ต์อีกแห่งหนึ่ง
   ในร้าน ร่างสูงเกือบสี่เมตรยืนอยู่หน้าตู้แช่อาหาร อ้วนใหญ่กลมจนพุงแทบติดพื้น มือก็คว้าเอาอาหารจากในตู้ใส่ปากไม่หยุด
   "ยี๋ ปิศาจตะกละ" อูซี่กระซิบ "น่าขยะแขยง"
   "เบญ ซ่อน" ข้าวหอมบอก และเรียกดาบกับชุดเกราะออกมา
   "เห้ หมูตอน" อูซี่ตะโกน "กินอาหารเค้าน่ะ จ่ายเงินหรือยัง"
   ตู้แช่อาหารลอยหวือมา อูซี่ยกโล่ขึ้นมากัน
   โครม!!!!!
   ตู้แช่แข็งขนาดยักษ์กระเด็นออกจากโล่ทองคำโดยไม่ทิ้งแม้แต่รอยขีดข่วน แต่อูซี่ไม่ทันตั้งรับปิศาจที่พุ่งตามมาติด ๆ
   ปึง!!!! ร่างใหญ่ยักษ์แต่เคลื่อนไหวได้คล่องตัวจนไม่น่าเชื่อกระชากโล่จนหลุดจากมือก่อนจะคว้าร่างปราดเปรียวของอูซี่ขึ้นมา
   "หิวววววววววว" มันร้อง และอ้าปากกว้างพอจะกลืนคนได้ทั้งคน อูซี่แทงหอกเทพอาวุธใส่เพดานปากของมัน แต่หนังในโพรงปากหนาจนแม้แต่หอกเทพก็ยังแทงไม่เข้า
   "อ๊ากกกกกกกกก" ปิศาจร้อง ปล่อยตัวอูซี่ลงเมื่อดาบของข้าวหอมแทงลึกเข้าไปในเนื้อท่อนขา ที่ดูจะไม่แข็งหนาเท่าเนื้อในโพรงปากของมัน ไขมันมหาศาลไหลท่วมออกมาจากแผล
   "ลำแสงตัดฟ้า" คาถาของพี่เก่งทิ้งรอยไหม้เล็กจิ๋วไว้บนพุงขนาดเท่าช้างตัวเล็ก ๆ บิลวิ่งตามมาฟาดกระบองไปสุดแรงเกิด แต่แรงจากกระบองไม่มีผลอะไรเลยนอกจากทำให้พุงของมันกระเพื่อมนิดหนึ่ง
   "ไอ้ตัวนี้ถึกชิบหาย" บิลร้อง หลังจากกระโดดหลบมือของปิศาจที่พยายามคว้า
   "มันเป็นปิศาจชั้นโทนี่" พี่เก่งบอก "ฟาดเข้า อย่าหยุด ลำแสงตัดฟ้า!!!!"
   ปิศาจกู่ร้องเสียงดังลั่น มือปาดป่ายฟาดไปมาจนข้าวหอม อูซี่ กับบิลต้องถอยร่นกลับมา
   "หิววววววว หิววววววววววววววววววววววววววววววววว" ปิศาจร้อง ก่อนจะพุ่งตัวไปทางม้านั่ง
   ม้านั่ง ที่มีสาวผมเปียหลบอยู่ข้างใต้
   "น้องเบญญญญญญญญ!!!!!" ข้าวหอมร้อง เธอรีบดึงวงเวทย์จากในช่องเก็บออกมาเตรียมร่ายคาถาพลังทำลายล้างสูง "เพลิงขาว......"
   แล้ว......มันก็เกิดขึ้น
   วงเวทย์ในมือเธอสลายเป็นฝุ่นควันไปพร้อมกับความรู้สึกเวียนหัวที่เธออธิบายไม่ถูก
   คทาของพี่เก่งสลายเป็นผุยผงไปในมือพร้อม ๆ กับกระบองยาวของบิล
   รอยร้าวหลายแห่งปรากฏขึ้นบนโล่ของอูซี่
   "อยะ อย่า อย่า อย่า ไม่นะ" เบญร้องด้วยความตื่นตระหนก เมื่อปิศาจคว้าร่างของเธอขึ้นมา
   "หิวววววววววววววว"
   "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
   ฉึกกกกกกกกก หอกของอูซี่ปักลงไปที่พุงมหึมา ปิศาจเหวี่ยงร่างของเบญทิ้ง และฟาดอูซี่จนลอยไปกระแทกผนังดังปึ๊ก
   "มะ.....เมื่อกี้คืออะไร" พี่เก่งถาม
   คลื่นพลังที่พี่นทีเคยอธิบาย
   พลังของน้องเบญ
   ได้อยู่กับน้องมาสามอาทิตย์เธอลืมแล้วว่าพลังนี้ถ่ายทอดมาในรูปพลังที่รบกวนทำลายเวทมนตร์อื่นก็ได้
   เธอพลาดแล้ว ที่พาน้องเบญมา
   พลังของชุดเกราะเธอเหลือแค่ประมาณสามสิบเปอร์เซ็นต์ จากที่ต้องต้านทานคลื่นพลังเวทมนตร์เมื่อครู่ อูซี่ก็อยู่ในสภาพย่ำแย่พอกัน พี่เก่งกับบิลเสียวัตถุเวทย์ไปแล้ว
   ข้าวหอมกระชับดาบในมือให้แน่น
   "หิวววววววววววว" อีกครั้งที่ปิศาจพุ่งเข้ามา ข้าวหอมรีบกระโจนหลบและฟาดดาบลงไปสุดแรง มืออ้วน ๆ ขาดกระเด็น ไขมันพวยพุ่งทะลักออกมาเต็มพื้น
   "หยี๋" บิลร้องเมื่อไขมันกระเด็นโดนหน้าเต็ม ๆ
   ฉับ!! ดาบนี้ฟาดไปที่พุงกะทิที่เปิดออก ไขมันปริมาณมากกว่าเดิมไหลลงพื้น
   ฉับ!!!!! แขนอีกข้างของปิศาจหลุดกระเด็น ตอนนี้ไขมันที่พื้นท่วมถึงข้อเท้าแล้ว
   ปิศาจพยายามร่ายคาถาบางอย่าง แต่หอกของอูซี่ก็แทงทะลุคอหอยของมันเสียก่อน
   ร่างของปิศาจสั่นสะท้านสองสามครั้ง ก่อนจะแน่นิ่งและสลายไป ทิ้งไว้แต่เพียงกองไขมันสูงท่วมหัว
   "ไม่มีใครเป็นอะไรนะคะ" อูซี่ถาม พลางก็เดินกระโผลกกระเผลกไปหาพวกพี่เก่ง
   "ไม่เป็นไร" บิลตอบ "อูซี่ล่ะ......หน้าบวมเลย"
   "กระแทกกับกำแพงเมื่อกี้ค่ะ พี่บิล ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย.........อูยยยยย"
   "น้องเบญ.....ไม่เป็นไรนะคะ" ข้าวหอมถาม
   "พะ.....พี่เจ๊.......พวกพี่เจอแบบนี้ประจำเหรอคะ" เบญตัวสั่นระริก
   "ชั้นโทไม่ค่อยได้เจอหรอก" ข้าวหอมบอก "แต่ถ้าชั้นเอกก็เรียกหาแฟนพี่อย่างเดียวอ่ะ"
   "เมื่อกี้มันคืออะไร ฮึ!!!" พี่เก่งถาม "พอมันเข้าไปหาน้องเบญ อาวุธของพวกเรา......"
   "เมื่อกี้....หนูทำเหรอคะ" เบญถาม "หนะ หนูขอโทษ.........อีกแล้ว หนูทำร้ายคนอื่นเพราะควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว........."
   "ได้เห็นเมื่อกี้......ช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอ" ข้าวหอมถาม
   "หนูกลัวจนไม่ทันได้ฟังคาถาของพวกพี่ด้วยซ้ำ"
   "แต่พี่พอได้ไอเดียบางอย่างแล้ว....." ข้าวหอมบอก "การใช้พลังของน้องเบญ.....เชื่อมโยงกับอารมณ์ความรู้สึก"   
   
   ดึก ๆ วันนั้น
   ก๊อก ก๊อก ก๊อก
   แอดดดดดดด
   ประตูไม้หรูหราเปิดแง้มอ้าออกหลังเสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้น
   "เบญ" ชาคริตกระซิบเมื่อเห็นสาวสวยที่ยืนอยู่หน้าห้อง มีอะไรหรือเปล่า
   "เรา....เข้าไปได้ไหม" เบญถาม
   ชาคริตชำเลืองมองไปบนเตียง แล้วก็ค่อย ๆ แง้มประตูให้กว้างขึ้น "เข้ามาสิ แต่เบา ๆ หน่อยนะ"
   เบญค่อย ๆ ก้าวเข้าไปในห้องนอนใหญ่ เธอเหลือบมองบนเตียง ร่างขาวผ่องใสของน้องญานอนเปลือยเปล่าอยู่ ทรวงอกใหญ่ชี้ฟ้าชูชันแม้ในยามหลับ ข้าง ๆ กายของสาวร่างสูง ศีรษะของเน็ตไอดอลสาวมินิรินอิงแอบอยู่ข้างทรวงอกอิ่มของราชณิญา ร่างน้อย ๆ ที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นนอนตะแคงอยู่ ซ่อนเต้านมที่ใหญ่ไม่แพ้ของราชณิญาไว้จากสายตาของเธอ ถุงยางอนามัยใช้แล้วไม่ต่ำกว่าหกเจ็ดถุงกระจัดกระจายอยู่รอบกาย
   เบญหันกลับมามองชาคริต ที่มีผ้าห่มผืนเล็กพันอยู่รอบเอว แต่อวดร่างกำยำท่อนบนเต็มที่ "เอ่อ.....คริต......"
   "เบญเป็นอะไรหรือเปล่า" ชาคริตกระซิบถาม "สองสามอาทิตย์ที่ผ่านมาเบญทำตัวแปลก ๆ เราเป็นห่วงมากเลยนะ"
   เบญกัดฟัน ส่ายหน้า
   "เราแค่เหนื่อย ๆ น่ะ" เธอโกหก "แต่เราไม่เป็นไรแล้ว.......เรา รู้ว่าจริง ๆ วันนี้ไม่ใช่คิวเรา...... แต่..........."
   ชาคริตยิ้ม "จริง ๆ ก็ไม่ใช่คิวน้องญาเหมือนกัน"
   ชายหนุ่มพยักเพยิดไปทางสองร่างบนเตียง
   "แต่ถ้าทุกคนโอเค เราก็ไม่มีปัญหา"
   เบญพยักหน้า "งั้น.....ตามเรามา เราไม่อยากรบกวนสองคนนั้น"
   "ได้เลย!!!!!" ชาคริตเอื้อมมือไปหยิบถุงยางมาสองกล่อง
   "ไม่ต้องใช้หรอก" เบญกระซิบ และพยายามทำหน้ายั่วยวน "วันนี้วันปลอดภัยของเรานะ"
   เบญเดินนำชาคริตไปที่สวนหลังบ้าน ที่แปลงดอกไม้ที่เธอชอบที่สุด
   "ดอกไม้สวยเนอะ"
   "ไม่สวยเท่าเบญหรอก" ชาคริตบอก พลางก็ปัดเรือนผมยาวออกและประทับจุมพิตลงบนหลังคอของเธอ ทำเอาเธอขนลุกไปทั้งตัว "แต่รู้ไหม......ใคร ๆ ก็เรียกเบญว่ายัยผมเปีย แต่เราไม่ค่อยได้มีอะไรกับเบญเวลาเบญทำผมเปียเลยนะ"
   "เราผูกเปียให้ได้นะ ถ้าคริตอยาก"
   "หึหึ ไว้วันหลังแล้วกัน" คำพูดของหนุ่มคนรักบาดลึกเข้าไปในหัวใจของเธอ "วันนี้ เราจะทนความสวยของเบญไม่ไหวแล้ว"
   พูดไม่พูดเปล่า มือใหญ่หนากอบกุมที่อกของเธอนอกเสื้อนอนกำมะหยี่แล้ว
   "ฮืมมมมมม" ชาคริตคราง "เรารักนมของเบญจัง"
   "ขะ.....ของเราไม่ได้ใหญ่เท่าของน้องญากับน้องรินสักหน่อย"
   แรงขยี้ทำเอาเธอสะดุ้งโหยง เสียงร้องอุ๊ยหลุดออกจากปากเบา ๆ "แต่มันขยำมันมือมากเลยนะ"
   มือข้างที่ไม่ได้ขยำขยี้หน้าอกของเธอเลื่อนขึ้นมาที่พวงแก้ม และเชยคางเธอขึ้นจูบ เบญหลับตาปล่อยตัวปล่อยใจไปตามแรงพิศวาสของหนุ่มคนรัก
   ขณะที่ลิ้นของทั้งคู่ยังเกี่ยวกระหวัดรัดพันกันอยู่ เบญก็รู้สึกได้ถึงมือที่เคลื่อนผ่านสาบเสื้อและลมราตรีเย็น ๆ ที่ไหลเข้ามาลูบไล้เรือนร่าง วินาทีต่อมา เสื้อนอนกำมะหยี่ก็แปลงสภาพเป็นเสื่อรองรับให้แผ่นหลังเนียนของเธอแนบลงไปที่พื้น
   ปากอุ่นและลิ้นร้อนครอบครองทรวงอก ขณะที่มือของชายหนุ่มดึงถลกกางเกงนอนของเธอลงและดึงปผ้าห่มที่รอบเอวตนเองทิ้ง
   ณ จุดนี้ ไม่ต้องมีคำพูดอะไรกันอีกแล้ว  

   เมื่อลมหายใจของชาคริตเป็นจังหวะสม่ำเสมอบอกว่าชายหนุ่มหลับไปแล้ว เบญที่นอนท่องมาตลอดว่าเธอต้องไม่หลับก็ค่อย ๆ แกะตัวออกจากอ้อมกอดที่อบอุ่น
   ทันทีที่เธอพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง
   น้ำอสุจิขาวขุ่นก็เริ่มไหลล้นออกมาจากร่องรัก
   เธอเอานิ้วค่อย ๆ แตะราวกับอยากจะผลักดันให้มันกลับเข้าไปใหม่
   เธอนับไม่ถ้วน ว่าเขาแตกในเธอกี่ยก แต่ก็อาจจะไม่พออยู่ดี
   เบญค่อย ๆ ดันร่างที่อ่อนปวกเปียกลุกขึ้นยืน กวาดตา มองไปที่แปลงดอกไม้ ที่ร่างชาคริตที่นอนหลับไหลอยู่บนเสื้อนอนกำมะหยี่ของเธอ ไปที่บ้านหลังใหญ่ที่เธออยู่มาหลายเดือน
   เธอเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน เปิดกระเป๋าใบใหญ่ที่เธอแอบลากลงมาก่อนจะไปหาชาคริต หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมาสวม แล้วจึงปิดกระเป๋า แล้วเดินลากออกไป พลางก็ยกโทรศัพท์ขึ้นโทรเรียกหารถแท็กซี่
   ก่อนจะก้าวขึ้นรถ เธอก็เหลียวมองบ้านที่เธอรัก.....บ้านของคนที่เธอรัก....เป็นครั้งสุดท้าย
   เธอจะไปแล้ว ไปหาที่ที่เธออยู่ได้โดยไม่ทำให้ใครเดือดร้อน
   ความอบอุ่นในช่องท้องบอกว่า ถ้าเธอโชคดี เธออาจมีลูกของเขาเป็นเพื่อนให้ไม่เหงาเกินไปนัก
   แต่....มันก็เจ็บปวดเหลือเกิน
   น้ำตารินไหลออกมาเป็นสายนองใบหน้า คนขับแท็กซี่มองมาด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
   เธอเคยสะกดจิตตัวเองไม่ให้รักชาคริตได้พักหนึ่งไม่ใช่เหรอ ทำยังไงนะ
   เผื่อลืมไป มันจะเจ็บน้อยลงบ้าง
   แต่......ถ้าเธอพยายามใช้พลัง.......แล้วทำคนอื่นเดือดร้อนอีกล่ะ
   จริง ๆ แล้ว ความรู้สึกที่ชาคริตมีให้เธอ มันก็มาจากที่เธอใช้พลังกับเขาทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ
   เพราะฉะนั้น มันจะดีที่สุดแล้ว ถ้าเธอจะหายไปเฉย ๆ แบบนี้แหละ

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[cd13579]

โอเค ตอนนี้ลำไยหนูเบญละ ละหนีไปละพลังรั่วก็มีคนเดือดร้อนอยู่ดีปะฟะ

[Taizen]

เบญจะไปที่ไหนกัน

[tarapong]

ก่อนจากกันคืนนั้นสองเรา.... ขอบคุณครับ

[kodzilla]

ติดตามเบญ

[kalampee]

เบญนี่แปลก ๆ นะ มีอะไรในใจก็ไม่บอก​คนอื่น​

[natt4556]

เหมือนเบญจะมีแผนอะไรรึป่าวว แบบกินคนเดียวอะไรงี้

[Aj33]

งัยน้องเบญมาหนีไปได้ แล้วชาคิตจะอยู่ได้รึ หรือต้องให้เจ๊ใช้คาถาลืมเลือน

[ones26421]

อ้าว ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ

[peddo]

น้องต้องไปหาทางควบคุมพลังก่อน กลับมาไวๆนะครับ ส่วนชาคริตน่าจะอ่อนแรงไปพักเดียว พรุ่งนี้ก็คิวสาวคนใหม่แล้ว