เธอ ฉัน และ เขา 82

[✰✰✰ 𝓢𝓽𝓪𝓡𝓓𝓊𝓼𝓣 ✰✰✰]

ต่อจากตอนที่แล้วเราพูดไม่ดีกับโทนจนโทนออกจากบ้านไป โทน... ไม่อยู่แล้วจริงๆ เสื้อผ้าในตู้ที่มีแค่ชุดนักศึกษาก็ไม่มีแล้ว ชุดที่ใส่นอนก็ไม่มีแล้ว โทนกลับบ้านไปแล้วจริงๆ มันแปลกนะทุกคนทั้งๆที่เรารู้ว่าบ้านโทนอยู่ที่ไหน เคยไปบ้านโทนมาแล้ว และรู้ว่าโทนเรียนอยู่ที่ไหน แต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนว่าจะไม่ได้เจอกันยังไงอย่างงั้น


อีกอย่างคือเรามีแฟนเรา แต่ทำไมเรารู้สึกโหวงๆเหมือนตอนที่รู้สึกว่าต้องเลิกกับแฟนเก่า มันโหวงๆแปลกๆ  มันแปลกที่โทนทำให้เรารู้สึกแบบนี้ทั้งๆที่ตัวเขาไม่ได้พูดอะไรเลย ใจนึงเราก็คิดว่าก็แล้วไงล่ะไม่อยู่บ้านเราก็ดีเราจะได้ไม่หงุดหงิด คนบ้าอะไรชอบทำให้หงุดหงิดได้ตลอด ยังไงก็ต้องทำงานกับพ่ออยู่แล้ว


แต่อีกใจนึงเราก็คิดว่า ที่ต้องออกจากบ้านไปกลางดึกมันเป็นเพราะเรา เราควรทำแบบนั้นจริงๆเหรอ เราไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย ทำไมคราวนี้ไม่ตีมึน ทำไมไม่ทำอึนๆแล้ว เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ล่ะ ทำไมไม่ทำท่ากวนประสาทเหมือนทุกครั้งล่ะ.... เรายืนจ้องมองไปที่ฟูกนอน พร้อมกับความคิดที่มันตีกันในหัวมากมาย



จนแม่เรียกหาเรา แล้วถามว่าไม่ไปเรียนเหรอเจ้าหมิว เราก็สะดุ้งนะเราตอบกลับไปค่ะแม่ เราตอบแม่ไปแต่ตาเราก็ยังมองไปในห้องนั้นเหมือนเดิม แล้วก็ค่อยๆออกมาจากห้องนั้นแหละ ใจเรามันเป็นอะไรไปก็ไม่รู้ พอเดินลงมาแม่บอกว่าเดี๋ยวแม่จะเข้าบริษัทไปพร้อมๆพ่อเลยนะ แล้วหนูจะไปเรียนเมื่อไร


เราก็บอกว่าอีกแปปนึงค่ะแม่ แม่ก็บอกอื้ม โอเค แล้วท่านสองคนก็ขึ้นรถออกไปทำงาน จริงๆเราเองก็ควรออกไปมหาวิทยาลัยแล้วล่ะแต่ใจเราอยู่ไม่สุขเลย พอหันกลับมาในบ้าน เดินเข้ามาที่โต๊ะกินข้าว ภาพเดิมๆเหตุการณ์เดิมๆที่โทนจะคอยยืนและรอให้เรา 4 คนนั่งลงก่อนแล้วเขาค่อยนั่งลง



มันจะไม่เป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ เราก็รู้ว่าถ้าโทนหายดีแล้วพ่อก็คงอนุญาตให้กลับไปอยู่หอเหมือนเดิม.... แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นเลย เราเห็นพี่แจ๋วทำความสะอาดห้องครัว เราก็เดินเข้าไปถามว่าโทนออกไปตอนเที่ยงคืนจริงๆเหรอคะพี่แจ๋ว พี่แจ๋วเองก็บอกว่าใกล้ๆนั้นแหละค่ะน้องหมิว พี่ออกมาเช็ดโต๊ะก่อนเข้านอนเห็นโทนสะพายกระเป๋าออกไป เราก็ถามว่าพี่แจ๋วไม่เรียกไว้... เรานิ่งไปเปล่านึงนะ


เพราะใจมันอยากจะพูดว่าทำไมพี่แจ๋วไม่เรียกไว้ แต่เราก็ต้องพูดว่าเปล่าค่ะๆๆ  พี่แจ๋วก็ถามว่าน้องหมิวมีอะไรไหมคะ เราก็มองหน้าพี่แจ๋วนะ พี่แจ๋วบอกว่าท่าทางน้องหมิวดูไม่สบายใจนะ ถ้ามีอะไรที่พี่ช่วยได้น้องหมิวก็บอกพี่นะ แต่ถ้าให้สอนหนังสือพี่ขอตัวนะคะ พี่แจ๋วพูดเหมือนจะติดขำให้เราสบายใจขึ้น


เราบอกไม่เป็นไรค่ะพี่แจ๋วไม่มีอะไรหรอก ฮี่ๆ เราก็ถามว่าพี่แจ๋วทำอะไรอยู่เหรอคะ พี่แจ๋วบอกทำความสะอาดนิดนึงค่ะ วันนี้โทนไม่ได้กวาดน่ะ ปกติโทนจะมากวาดให้ตอนเช้าๆ เราก็ถามว่าโทนกวาดเหรอคะ พี่แจ๋วบอกโทนกวาดแค่ในห้องครัวนี่แหละคะ ให้ทำมากกว่านี้ก็กลัวจะกวาดทั้งบ้าน


เราก็ถามทำไมต้องกวาดล่ะคะ พี่แจ๋วก็บอกเราว่าโทนคงอึดอัดน่ะน้องหมิว มาอยู่บ้านแล้วไม่ต้องทำอะไรเลย ก็คงจะเกรงใจ คงอึดอัดแหละค่ะ เราก็พูดขึ้นนะว่าอึดอัดเหรอคะ.... พี่แจ๋วก็บอกว่าค่ะน้องหมิว มันไม่เหมือนตอนที่โทนมาทำงานเหมือนเมื่อก่อนค่ะ



เมื่อก่อนโทนมาทำงาน โทนได้ทำนู่น ทำนี่ให้สมกับค่าแรง ค่าจ้างที่ได้ แต่ว่าตอนนี้โทนมาพักรักษาตัว โทนคงรู้สึกว่าเหมือนมาขออาศัยน่ะค่ะสีหน้าแววตา เป็นแบบนั้นเลย เราก็ถามทำไมพี่แจ๋วว.. รู้ล่ะคะ พี่แจ๋วก็บอกว่า ก็โทนทำหน้าเหมือนพี่จวบ ตอนแรกๆไงคะ เราถามพี่จวบเหรอคะ



พี่แจ๋วก็ถามว่าจำได้ไหมน้องหมิว ตอนแรกๆที่พี่จวบมาอยู่ที่นี่เพราะพี่ขอให้มาด้วย พี่จวบทำหน้ากระอักกระอ่วนแบบนี้แหละ หน้าของคนที่ทำตัวไม่ถูก คนที่เกรงใจไปซะหมดทุกอย่าง โทนก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะตอนที่มาพักรักษาตัวน่ะ แล้วแปปนึงก็มีเสียงเรียกพี่แจ๋วนะว่าให้มาเช็คจำนวนพวกอุปกรณ์ทำความสะอาด


พี่แจ๋วก็เลยบอกว่าพี่ขอตัวก่อนนะน้องหมิว แล้วพี่แจ๋วก็เดินไปเลย เราอยู่กับตัวเองอีกแล้ว.... ก็ต้อง... ไปเรียนนั่นแหละ มาเรียนก็ต้องเรียน เราขับรถออกไปเรียนตามปกตินั่นแหละ แต่ในมันโหวงๆ มันอึดอัด มันกลัวแบบพี่แมนจะว่าเราไหม มาถึงที่เรียน พอเจอเพื่อนก็ทักทายพวกนางตามปกติ



อีก 30 นาทีจะเข้าเรียน เวลามันช้าจังนะ ช้ากว่าทุกๆวัน เราก็คิดว่าทำไงดีนะ ปรึกษาเตยดีไหมนะ เพราะเตยน่าจะรู้จักโทนดีมากๆ แต่ว่าไม่ได้ซิ่ เราไม่ควรปรึกษาเตย... เพราะงั้นก็คงต้องโทรหาจ๋า เราโทรหาจ๋านะ จ๋าก็ถาม ว่างายแกโทรมาแต่เช้าเชียว พอเราบอกว่าจ๋าชั้นปรึกษาหน่อยซิ่



พอบอกไปแบบนี้จ๋านางเปลี่ยนเสียงเลยแล้วบอกว่า อื้มว่ามาเลยแกมีอะไร เราก็เล่าๆๆ ทุกอย่างให้ฟังเลย จ๋าพูดมาคำแรกเลย โอ๋ยยย หมิววว เอาอีกแล้วอ่ะแกเนี่ย เราก็เงียบนะ แล้วจ๋าก็พูดว่า แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน เราก็บอกนะตอนนี้อยู่มหาวิทยาลัย มีเรียนตอนเช้า



จ๋าบอกอื้มๆชั้นก็มีเรียนเช้าเหมือนกัน เราก็บอกนะว่าจ๋า.... ชั้นไปหาแกที่มหาวิทยาลัยแกได้ไหม จ๋าบอกว่าเดี๋ยวชั้นไปหาแกเองดีกว่า ตั้งใจว่าตอนเย็นจะไปสยามกับอีเจมส์อยู่แล้ว เดี๋ยวไปด้วยกันนี่แหละ เราก็เงียบไปแปปนึง ใจเราน่ะอยากจะไปที่มหาวิทยาลัยของจ๋านะ อยากจะไป.. หาโทนด้วย แต่จ๋าพูดมาแบบนี้เราก็ต้องฟังนั่นแหละ เราก็บอกอื้มๆ


จ๋าพูดมาว่า แกเปลี่ยนไปนะหมิว ถ้าเมื่อก่อนนี่พอแกได้บอกว่าจะมาแล้ว ไม่ว่ายังไงแกก็ดื้อจะมา... เราก็เงียบแหละตอนนั้น แล้วจ๋าก็บอกเดี๋ยวไปเจอกันที่สยามแล้วกันนะ เราก็อื้ม พอวางสายแล้วก็ต้องเข้าเรียนนั่นแหละ เรียนตามปกติ ฟังตามปกติ ทุกอย่างต้องเป็นปกติ



แต่มันรู้สึกหวิว รู้สึกหน่วงแปลกๆ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ใจนึงเราก็บอกว่าโทนเป็นแค่คนสนิทของพี่แมน แต่ใจนึงมันก็รู้สึกว่าเขาก็เป็นคนสำคัญในบ้าน แต่อีกใจนึงก็บอกเราว่าโทนไม่ใช่คนแบบเดียวกับพวกเรา แต่อีกใจนึงก็รู้สึกว่าโทนเข้าใจพวกเรา



ไม่รู้ดิ่ความคิดตอนนี้มันตีกันไปหมดเลย ตาเราจ้องที่ไวท์บอร์ด จ้องที่เครื่องฉายแผนสไลด์ หูเราฟังเรื่องที่อาจารย์อธิบาย สมองประมวลคำพูดของอาจารย์ตลอด แต่ใจเรามันเต้นหวิวแปลกๆ หัวจากที่คิดเรื่องการเรียนมันก็เขวไปอีกเรื่องนึงจนได้ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้แย่นะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้เลย



คลาสนี้จบ เว้นช่วง 2 ชั่วโมงก็เรียนอีกคลาสวิชาใหม่ พอเรียนอีกคลาสได้แปปเดียวจ๋าก็โทรมานะ เราก็คือทิ้งเลย ให้เพื่อนช่วยแลคเชอร์ให้หน่อย แล้วเราก็ออกไปหาจ๋าเลย จ๋าก็มากับเจมส์นะ เจมส์ก็บอกนั่นไงมีปัญหาไรอีกละเนี่ย จ๋าก็ตีแขนเจมส์เลยแล้วบอกตัวอย่าเพิ่งยิงคำถามดิ่



เจมส์ก็บอกอื้มม เจมส์บอกหน้าตาไม่ค่อยดีเลยหมิวเรื่องใหญ่เลยเหรอ จ๋าเอาศอกกระแทกเจมส์เบาๆนะ แล้วก็หันมาบอกว่าหาที่นั่งคุยกันก่อน พอไปนั่งเราก็เงียบไปพักนึง เอาตรงๆไม่เคยปรึกษาเพื่อนเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ขนาดตอนที่ทำแฟนเก่างอน เรายังไม่ได้สนใจอะไรมากมายเลยนะ



เราก็ทำตัวไม่ถูกแหละ แต่ก็ต้องเล่าทั้งหมดไป เจมส์ก็นั่งฟัง ฟัง แล้วบอกว่าเจมส์ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า พออีเจมส์ลุกเราก็ถามว่าจะไปไหนอีเจมส์ เจมส์บอกว่า... ไม่รู้ดิ่หมิวตอนนี้เจมส์เคืองหมิวนิดหน่อยนะที่ไปพูดกับไอ้โทนมันแบบนั้นน่ะ จ๋าก็บอกเอ้ ! เจมส์พูดไรเนี่ยยย


เราก็บอกไม่เป็นไรหรอกจ๋า เจมส์ก็บอกว่าเอาตรงๆหมิว หมิวเองก็อาจจะไม่ได้เกลียดไอ้โทนอย่างที่โทนมันคิดหรอก หมิวเองก็ชอบมันด้วยซ้ำ แต่ว่าสิ่งที่หมิวเลือกแสดงออกมามันไปทำให้ไอ้โทนคิดว่าหมิวไม่ค่อยพอใจที่โทนมันอยู่บ้านหมิวไง มันก็เลยเลือกที่จะออกมาเลย เพราะตามนิสัยของโทนน่ะ มันก็ทำตัวไม่ถูกอยู่แล้วเวลาไปอยู่บ้านคนอื่นแบบฟรีๆ แถมอยู่เหมือนบ้านตัวเองแบบนั้นด้วย



เราก็เงียบเลย เจมส์เห็นว่าเราเงียบและไม่พูดอะไรแล้วบอกว่าเจมส์ไปหาอะไรกินก่อนละ แล้วเจมส์ก็เดินไปเลย เราก็หันมาหาจ๋านะ... จ๋าบอกแกได้นอนมั่งไหมหมิวหน้าแกไม่ค่อยดีเลยนะ เราบอกนอนปกตินั่นแหละ แต่มันทำตัวไม่ถูก กลัวโดนพี่แมนดุด้วย จ๋าก็ถามว่าแล้วนี่พี่แมนรู้ยังว่าไปพูดอะไรแบบนั้น



เราก็ส่ายหัว เราบอกจ๋าไปว่าเรายังกล้าบอกเลย ทำยังไงแก้ไขยังไงดีอ่ะจ๋า จ๋าก็ถอนหายใจแล้วบอกเอาเถอะแกเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้หรอก ค่อยหาทางทำให้มันทุเลาเบาบางลงแล้วกัน วันนี้ก็เห็นเจ้าโทนอยู่ที่มหาวิทยาลัยอยู่ เราก็ถามว่าไปเรียนเหรอ แต่เมื่อคืนพี่แจ๋วบอกออกจากบ้านไปตอนเที่ยงคืนนะ



จ๋าก็บอกว่าน้องชั้นไม่ได้พึ่งจะมาลำบากตอนนี้นะแก นอนป้ายรถเมล์ยังเคยทำมาแล้ว กะอีแค่หารถจากบ้านแกมาอนุสาวรีย์ชัยไม่ได้ยากเย็นอะไรหรอก เราก็ยิ่งรู้สึกไม่ได้เลย เที่ยงคืนแทนที่เขาจะได้นอน แต่เราไปพูดอะไรจนเขาต้องออกจากบ้านกว่าจะได้นอนก็กี่โมงไม่รู้ .... เราทำอะไรลงไปนะ



จ๋าบอกว่าขอโทษแทนเจมส์ด้วยแล้วกันที่พูดกับแกตรงไปหน่อย ชั้นก็เพิ่งรู้ว่าพ่อทศกับพ่อเจมส์เป็นเพื่อนสนิทกัน เจมส์เพิ่งจะมาบอกชั้นนี่แหละว่าโทนก็เหมือนน้องแท้ๆ เราส่ายหัวแล้วบอกไม่เป็นอะไรหรอกแก อีเจมส์ก็ไม่ได้พูดอะไรแรงหรอก จ๋าก็บอกว่าอื้มยังไงชั้นจะลองไปคุยกับเจ้าโทนดูนะ เราก็บอกอื้อโทรบอกชั้นบ้างนะจ๋าว่าโทนเป็นไงมั่ง


ตอนนั้นอีเจมส์เดินถือน้ำกลับมาแล้ว แล้วก็วางให้เรากับจ๋านั่นแหละ จ๋าก็ถามว่าแล้วนี่แกจะไปไหนต่อหมิวเราก็บอกไปว่า กลับบ้านแหละ จ๋าบอกอื้มชั้นกับเจมส์ก็จะกลับหอเหมือนกันแหละ เราก็พยักหน้างื้มๆ เจมส์ก็บอกเรานะว่าหมิว เจมส์รู้ว่าหมิวไม่ได้เกลียดอะไรไอ้โทนหรอก มันติดอยู่ที่การแสดงออกแค่นั้นแหละหมิว

เราก็ตอบอื้อรู้แล้ว และจากนั้นเราก็แยกกันกลับนั่นแหละ เราก็ตรงกลับมาบ้านเลย ใจตอนนี้ไม่อยากไปไหนเลยอยากกลับบ้านนอนอย่างเดียว กลับมาถึงบ้านก็เกือบจะ 5 โมงเย็นแล้ว บ้านก็บ้านหลังเดิม แต่พอใจมันไม่สุข บ้านก็เลยดูแปลกๆไป ทำไมบ้านดูเงียบๆ แปลกไหมล่ะทุกคนทั้งๆที่มันก็เป็นแบบนี้


พ่อ แม่ เริ่มกลับมาบ้านแล้ว พี่แมนก็กลับบ้านมาตามปกติเราเองก็ไม่กล้าพูดอะไร เพราะรู้ว่าที่โทนออกจากบ้านไป มันเป็นเพราะเราเอง เราก็หลบ หลบไม่กล้ามองหน้าเลย กลัวพี่แมนจะรู้จะถามและจะว่าเรา พี่แมนก็เดินผ่านเราแล้วถามเป็นไรไอ้หมิว ทำตัวแปลกๆนะ เมนมาไง เราบอกเปล่า พี่แมนบอกอื้ม


แล้วพี่แมนก็ขึ้นไปบนห้องเหมือนจะเปลี่ยนเสื้อผ้านั่นแหละ เราก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ารีบเปลี่ยนๆๆๆ ทุกคนเข้าใจไหมว่า ยิ่งพี่แมนทำทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้มันยิ่งน่ากลัว ยิ่งเมื่อเช้าพี่แมนออกอาการแบบนั้น แต่ตอนนี้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันยิ่งน่ากลัว


เราควรสารภาพไปตรงๆ แบบนี้มันคงจะดีกว่า เราเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมกินข้าวแล้วก็มานั่งรอที่โซฟาหน้าห้อง จนพอพี่แมนเดินมาเราก็เรียกพี่แมนๆ น้องมีเรื่องจะคุยด้วย พี่แมนถามมีอะไรล่ะไอ้หมิวไม่ไปกินข้าวก่อนล่ะ เราก็บอกคุยกันก่อนพี่แมน พี่แมนก็เดินมานั่งที่โซฟาตัวข้างๆแล้วถามว่าแกมีไรไอ้หมิว



ตอนแรกเราตั้งใจจะพูดแต่พอถึงเวลามันก็อึกๆอักๆ แต่เราก็คิดนะว่าโดนด่าตอนนี้ยังดีซะกว่าให้มันนานๆไปแล้วมันอาจจะแย่ เราก็เลยบอกว่า..ที่ไอ้ลิงออกจากบ้านไป.. เพราะน้องไปพูดไม่ดีใส่ เราแบบอึกๆอักๆนะ พูดแล้วหลับตารอรับคำด่าอย่างเดียวเลยตอนนั้น แต่พี่แมนกลับพูดแค่ว่า


อ่อ อื้มรู้อยู่แล้วล่ะไปกินข้าวป่ะ เดี๋ยวพ่อแม่รอนาน เราได้ฟังแบบนั้น วินาทีแรกคือตกใจ ต่อมาคือแปลกใจ เราก็ดึงแขนพี่แมนนะ ตอนนั้นความรู้สึกต่างๆมันโถมเข้ามาหมดเลย ความกลัวตลอดทั้งวัน ความอึดอัดอะไรมันพุ่งเข้ามาหมดเลย เราน้ำตาไหลออกมาเลย เราถามพี่แมนไม่โกรธน้องเหรอ



พี่แมนก็บอกว่าโกรธไปก็เท่านั้น ด่าแกไปก็เท่านั้น เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้ว แล้วอีกอย่างแกเป็นน้องสาวแท้ๆของพี่ ถึงพี่จะรักไอ้โทนมันแค่ไหน ยังไงแกก็เป็นคนที่พี่ต้องแคร์ไม่ต่างจากมันหรอก ถ้าพี่ด่า พี่ว่าแกอีกคนแล้วแกร้องไห้งอแงพี่ก็แย่อ่ะดิ่ถ้าต้องรับศึกสองด้านแบบนี้ เราเขย่าแขนพี่แมนแล้วร้องไห้แบบไม่มีเสียงไม่ฟูมฟายอะไรเลย แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาไม่หยุดนะ ทำไมล่ะ

 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[only1A]

มาแล้วๆ อ่านก่อนเดี๋ยวมาแก้

มีเรื่องให้โทนต้องบู๊อีกแล้ว ทั้งๆที่เจ็บแขน

[au2000]

น้องโทนเข้าใจเจ๊หมิวผิดแล้ว เจ๊เขาเอนดูนะ
ไม่ได้รังเกลียด

[Thekid34]

ตอนนั้นพี่หมิวก็เซนซิทีพไป
ต่อให้พูดไปแล้ว ก็หาทางแก้ไขก็ได้
มัวแต่กลัวไปก่อนอี๊ก

[Nu metal]

เจ๊อย่าร้องไห้เลยนะ โอ๋ๆๆๆๆ

[txxt30]

ผิดแล้วแก้ไข ไม่มีใครตำหนิหรอกครับ   เดี๋ยวพี่แมนก็หาทางช่วยเอาตัวโทนกลับมาเองแหละ  แต่คนสำคัญคือตัวหมิวเองที่จะต้องไปง้อไปขอโทษที่พูดไม่ดีอ่ะ

ฉากบู๊ก็มา... โทนนี่มีดวงให้ได้ใช้กำลังอยู่แทบไม่เว้นเลยนะ  แถมตอนนี้อารมณ์บ่จอยแบบยกกำลังสองทั้งจากพี่หญิงและจากหมิว หวยเลยไปลงที่เจ้าสามคนนั่น  ปากดีนัก ไม่รู้ว่าเป็นลูกประสาอะไร พ่อของตัวเองแท้ๆ ยังไม่รู้จักว่าเป็นใคร  5555

[n_neng]

สงสารนายโทนเลย เจอพี่หมิวทำให้เสียความรู้สึก ไม่เป็นไหร่หรอกเดวก้อดีเองเนอะ

[Pong Sak]

ร้องไห้เลยเหรอ คงเสียใจที่ไปพูดไม่ดี

[mrbirddum]

 ::Bloody::2รักมากก้อเสียใจมากไงเจ๊

[jeab2504]

กลัวไปหมดนะน้องหมิวแต่ได้พูดออกไปแล้วคงจะดีขึ้นเหลือแต่จะไปง้อโทนยังไง

[Daniel Dear]

หมิวน่าจะเข้าใจตัวเองมากขึ้น หลังจากนี้ต้องดูว่าใครจะเป็นกาวใจให้คืนดีกัน

[Joepure~☆]

เจ๊เสียน้ำตาให้ท่านโทนอีกแล้ว
พี่แมนก็ยังคงสไตล์พี่ชายที่แสนดี

[okai]

จะเป็นจุดเปลี่ยนในการพูดคุยกันอีกครั้งไหมนะครับ..
จบแบบ.. มีเลือดตกยางออกกันบ้างละแบบนี้

[1819]

 เจ้หมิวบรรยาย ความรู้สึกต้อน มองโต๊ะกินข้าว ต้อนเทพโทน อยู่ในบ้าน  ได้ดีเลย   เอาไปเลย เพลง ภาพจำ ป็อบปองกูล 
"ภาพจำยังชัดเจนเหมือนเดิมทุกอย่างภาพเธอยังชัดเจนเหมือนเดิมไม่ต่างแต่ภาพของฉันในใจเธอที่มีภาพเขาเข้ามาแทนคงแสนเลือนรางภาพจำของเรามันคงต่างกันแค่อยากรู้ว่าเป็นอย่างไรเมื่อเวลาที่เราต้องไกล"
   จริงๆ ถ้า ไม่มีพี่แมน ไม่มีเจมส์ ไม่มีจ๋า    นี่ เชื่อหัวไอ้เรืองได้เลย เทพโทน ไม่เข้าไป ให้อยู่ระยะสายตา เจ๊หมิว มองแน่ๆ    หลายๆอย่างที่ทำกับเทพโทน  คงคิดเยอะมากมาย ยิ่งวืตกจริต เรื่อง เคยกิ๊กเจ้เต้ย   เริ่อง ฐานะสังคมเงินทอง     เอาน่ะ รอดูคุณหนูปากร้าย แต่จิตใจดี ตามง้อ นายเจี๊ยมเจี้ยมโทน นะ 
edit   โหยย พีค    เลย พี่หญิง เสียทรงเลย    เทพโทน นี่ เหมือนจังหวะ ส่ง หยามตัวเองยังพอว่า  นี่ลามถึงพี่แมน แล้ว พีคสุดคือ พ่อแม่   แล้ว พี่หญิงกลับไม่เอ๊ะ เออ เหรอ   ผู้ชายของตัวเองเลย ว่าการ  ว่าไปถึงพ่อแม่ นี่ สังคมคนไทยถือว่่า  หยามสุดๆ
นึกว่า เทพโทน จะตอบ ว่า  "อ้าว ขนาดมึงยังไม่รู้ ว่าพ่อมึงเป็นใคร  แล้วกูจะรู้ไหม ถามไร้โง่ๆ " ผ่ามพาม

[kenwin]

ผิดไปแล้วต้องแก้ไข ปรัปรุงตัว