ผมเบื่อ และ เซ็ง แฟนผมมากครับ ถ้าถามว่าผมรักมั้ย ผมตอบเลยว่ามาก แต่ถ้าถามว่าเหนื่อยหรือป่าว ก็มากเช่นเดียวกัน
ผมเกิดในครอบครัวจนๆ ตอนนี้เรียน ป ตรี แฟนผมก็เรียนที่มหาลัยเดียวกัน แต่เรียน ปวส ผมไม่ได้เที่ยวเล่นเหมือนคนทั่วไป ผมพยายามที่จะหางานทำเพื่อลดภาระทางบ้าน เรียนต่างคนก็ต่างเหนื่อย ผมรู้ว่าเธอเหนื่อยจึงอยากให้พักผ่อน ผมเองก็เหนื่อยอยากจะพักเหมือนกัน แต่เธอกลับไม่หลับไม่นอน โทรหาผมคุยกับผม ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี แต่พักบ้างก็ได้ .... แล้วก็บ่นง่วง เหนื่อย ต่างๆสารพัด แล้วจะให้ผมทำยังไงละ ในเมื่อบอกให้นอนก็ไม่นอน มันไม่ไช่ครั้งเดียว แต่มันตลอดมา จะเป็นไข้บอกให้กินยา ก็ไม่กิน ไม่อยากกิน ผมก็ไม่สบายใจสิในเมื่อแฟนไม่กินยา เหมือนเดิม ก็บ่นปวดหัว อย่างโน้นอย่างนี้ แล้วผมจะทำไรได้ล่ะ ผมทำงานอย่างเอาเป็นเอาตายส่งงานลูกค้าตอนเย็นหัวฟูไม่ได้หลับไม่ได้นอน โทรมาชวนผมไปเที่ยวผมบอกไม่ว่าง ก็หนีไปคนเดียว แล้วก็โทรมาหาผมอีกหลายครั้ง จะให้ผมไปให้ได้ เห้ย กูบอกว่ากูทำงานอยู่ ..สุดท้ายแล้ว ผมก็ต้องไปหาไปรับจากห้างกลับไปส่งบ้าน คุยโทรศัพท์ก็พูดแทรกผมตลอดเวลา นึกอยากจะพูดอะไรก็พูดซะงั้น เวลาเธอพูดผมฟังตลอด เออ ๆ อือๆ ไป พอผมเอ่ยปากพูดไปสักพักก็แทรกผมขึ้นมาอีก
อธิบายสั้นๆง่ายๆ คือ เธออยากให้ผมเป็นเหมือนคนทั่วไป คือไป รับ-ส่ง โทรคุยกันทั้งวันเหมือนพวกบ้าโทรศัพท์ จะให้ผมพาไปเที่ยวแบบว่าแทบจะทุกวัน แต่ว่าผมตั้งหน้าตั้งตาทำงาน+เรียนไปด้วย เพื่อช่วยที่บ้าน ซึ่งผมเคยคุยเรื่องนี้ไปหลายรอบแล้ว ปากเธอก็บอกเข้าใจๆ แต่สามวันเป็นเหมือนเดิมอีกละ
ปล.ขอขอบพระคุณพื้นที่ให้ผมได้ระบายครับ ยังมีเรื่องอีกเยอะ มันไม่ได้เพิ่งเกิดแต่มันค่อยๆสะสมอยู่ในใจผม