แรงรักนักศึกษา2

[จักราวุธ อัครพงศ์]

      จากวันที่เอยดุเขาไปชายหนุ่มหายเงียบไปนานหลายวัน แต่กลับทำเอาสาวน้อยนั่งกระวนกระวายที่เขาไม่ติดต่อมา เกิดคำถามขึ้นในหัวมากมาย นี่เราจะชอบพี่กันเข้าแล้วหรือ..ก็ไม่นะ แต่ทำไมรอให้เขาละ ไม่นะ..หรือว่าแค่ความเหงา เหงามั๊ง คงอยากมีเพื่อนคุยนั่นแหละ ว่าแล้วเธอก็กดเบอร์หาเพื่อนสาวในกลุ่ม แต่คุยกันได้ไม่กี่คำก็ต้องวางสายทำเอาบรรดาเพื่อนต่างงงงัน อาการราวกับเกาไม่ถูกที่คันกลับมาแกะมาม่าต้มเสร็จหวังรอกินให้หายเหงานั่งเหม่ออยู่คนเดียวจนกระทั่งสัญญาณเตือนข้อความไลน์ส่งเข้ามาทำเอาเธอผวาวูบกระโดดคว้าโทรศัพท์ออกมาเปิดอ่านข้อความ
      : ทำไรอยู่..เพิ่งกลับมาจากออกค่ายต่างจังหวัง..หิวมาก..ไปหาอะไรกินก่อนนะ..... แค่นั้นก็ทำเอาหัวใจของสาวน้อยพองคับอกแต่ยักท่ายังไม่ตอบ เขาก็เงียบหายไปจนดึกแต่เธอกลับไม่รู้สึกง่วง กระทั่งได้ยินเสียงเตือนข้อความไลน์ส่งเข้ามา
      : ทำไรอยู่...ไลน์ไปก็ไม่ตอบ..งอนอะไรเราเหรอ....
      : ไม่ได้ทำ..ไม่ได้งอน...นั่งสมาธิอยู่...นอนไม่หลับ...จะงอนทำไม... เธอพูดไม่ตรงกับความจริงซักนิด
      : ออเหรอ... เรียนเยอะเหรอช่วงนี้...พี่เห็นเอยหายไปเลย...
      : ก็เปล่านี่..ไม่ได้หาย...ใครกันแน่..ที่หาย.. พอกดเซ้นส่งข้อความทำเอาเอยถึงกับขบริมฝีปากพร้อมเขกกระโหลกตัวเองที่พิมพ์ไปแบบนั้น ทำงอนราวกับมีเยื่อใยกับเขา
      : ไปออกค่ายชนบท...ขากลับเลยแวะที่บ้านยาย...ไม่มีเน็ตเล่นนะซิ... คำตอบแก้ตัวของเขาทำเอาความรู้สึกของสาวน้อยรู้สึกดี อย่างน้อยที่เขาไม่ได้คุยกับเธอก็เพราะไม่มีเน็ตหาใช่เหตุผลอื่น
      : อ๋ออออ...
      : แล้วเอยจะนอนหรือยัง
      : ยังไม่นอน..ยังไม่ได้กินมาม่าเลย... กดส่งข้อความเสร็จเธอก็อยากเขกกระโหลกตัวเองอีกครั้ง
      : ไหนว่านั่งสมาธิ..ที่แท้..ต้มมาม่ากินนี่เอง
      : นั่นแหละๆ...นั่งสมาธิด้วย..ต้มมาม่าด้วย... ยิ่งตอบเธอยิ่งประหม่า เอยจ๋า..นี่เธอเป็นอะไรไป
      : จะให้เอยทำอะไร..ถึงชวนคุย
      : เปล่าหรอก..ถ้ายังไม่นอน..ก็คุยเป็นเพื่อนก่อน..พี่รอดูถ่ายทอดสดนัดแข่งขันเกมส์รอบดึกกับเพื่อนไง
      : งั้นก็ไปดูเหอะ..เดี๋ยวเอยก็นอนแล้ว
      : ก็ยังไม่ถึงเวลาเลย
      : อืมมมม...งั้นทำไรดีล่ะ
      : งั้นให้โทรคุยได้เปล่าล่ะ... คำขอของเขาทำหัวใจของเธอร้อนผ่าว ไม่นะ..จะให้เขาโทรหาไม่ได้
      : Nooooo... ลองโทรมาดิ..บล็อคเลย..ไม่ต้องคุยกันอีก.. พอเธอพิมพ์ไปแบบนั้นทำเอาเขานิ่งเงียบแค่ตอบมาว่าคร๊าบบบบ
      : ทำไมถึงอยากโทร..พิมพ์ก็ดีแล้ว..อยากโทรใช่ปะ...
      : มากกกกก...
      : งั้น..... ตอนนั้นเองสาวน้อยก็นึกอะไรขึ้นได้
      : พิมพ์ชื่อจังหวัดมาให้ครบ..ในห้านาที..เดี๋ยวให้โทร..
      : จริงนะ...เดวๆ..ห้านาที..ไม่ทันหรอก..ขอสิบ
      : ห้า..ถ้าอยากโทร..จังหวัดละข้อความนะ..ห้ามเกิน
      : ได้....งั้นเริ่มเลยนะ หญิงสาวแสนขบขัน ท่าทางของเขาคงอยากจะโทรหาพูดสายกับเธอมาก ถึงกับยอมทำทุกอย่างที่เธอสั่งแม้จะจำกัดด้วยเรื่องเวลา จากนั้นข้อความไลน์ชื่อจังหวัดจากเขาก็ทยอยไหลออกมาเรื่อยๆ ทำเอาเอยถึงกับแอบยิ้ม
      : พี่กันขาาาาาาาา.... หญิงสาวเริ่มก่อกอนเมื่อเห็นจำนวนจังหวัดที่เขาพิมพ์ได้เกินครึ่งเมื่อเวลาผ่านไปราวเจ็ดนาที เธอคิดว่าถ้าความเร็วในการคีย์ข้อความขนาดนี้มีหวังชนะแหงแต่เขากลับไม่ตอบยังคงคีย์ชื่อจังหวัดอย่างต่อเนื่อง
      : จะรีบไปไหนค๊ะ..คุยกับเอยก่อน... ชายหนุ่มกลับเงียบไม่ตอบแต่คีย์ชื่อจังหวัดเพิ่มกับข้อความต่อท้าย
      : พะเยา....เดี๋ยวค่อยโทรคุย..อิอิ... คำตอบของเขาทำเอาสาวน้อยร้อนผ่าว นี่เธอกำลังจะแพ้งั้นเหรอ
      : เอาใหม่ๆ... เดี๋ยวต่อเวลาให้...
      : สมุทรปราการ...อะไรๆ... เอาแบบเดิม..แค่นี้ก็จะไม่ทันแล้ว..
      : ไม่ได้..ไม่เอาถือว่าโมฆะ...
      : อ๊าาาาาา..เอยขี้โกง....
      : ไม่ได้โกง..แค่เปลี่ยนกฎิกา... แต่เขากลับไม่หยุดจนกระทั่ง
      : หยุดๆๆๆๆๆ....หมดเวลา....อิอิ.. เอยพิมพ์รัวๆไปบอกให้ชายหนุ่มหยุดคีย์ชื่อจังหวัดที่ยังเหลือ แน่นอนว่ายังพิมพ์ส่งมาไม่หมด
      : ครบไม๊...
      : ไม่ครบ..ขาดอีกหลายจังหวัด..
      : อู๊วววว...มือเกร็งจนหงิก...
      : อิอิ..สนุกไม๊ล่ะ
      : สนุก..แต่เมื่อยนิ้วน่าดู
      : อืมม..พิมพ์เร็วใช้ได้...แต่ยังไม่ดีพอ..
      :โทรได้หรือยัง
      : เธอแพ้..จะมาเอาอะไรกับคนชนะ
      : ง่าาาาาา..ก็เอยขี้โกง ข้อความโอดครวญจากเขาทำเอาหัวใจสาวน้อยหวั่นไหวร้อนวูบวาบ ก็เธอมีรางวัลมากกว่านั้นเสียอีก
      : อาๆๆ...เดี๋ยวให้เบอร์โทรศัพท์แทน...
      : เบอรไรอ่า..
      : 084-×××-××××
      : เย้ๆๆๆๆๆ...
      : แต่มีข้อแม้..
      : อะไรอี๊กกกก...
      : จะโทรหาเอยได้..เมื่อถึงวันสำคัญ
      : วันสำคัญ..วันอารายอี๊กกกกก...
      : วันเกิดเอยไง..
      : วันไรอ่า..
      : ไม่บอก..ไปสืบหาเอาเองดิ..ชักช้า..รอไปปีหน้าเลยนะ.."
      : เอยยยยยยยยยย...  หลังจากวันนั้นชายหนุ่มก็เที่ยวพิมพ์ถามถึงวันเกิดของเธอ เท่านั้นยังไม่พอเมื่อได้ข่าวจากเพื่อนสาวในกลุ่มว่ามีรุ่นพี่เที่ยวมาถามหาวันเกิดของเธอ แต่เอยก็รีบย้ำกับเพื่อนว่าห้ามบอกเด็ดขาดใครบอกจะโกรธมากเลิกคบ ในความคิดของเอยต้องการให้ชายหนุ่มพิสูจน์ความอดทนเธอคิดว่าอะไรที่มันได้ง่ายๆมักจะไปง่ายๆเช่นกัน คนที่ได้อะไรไปง่ายๆมักไม่เห็นคุณค่าของมันหรอก
      : เมื่อไหร่จะบอกซักที..ว่าวันเกิดวันที่เท่าไหร่ ยามที่แช็ตคุยกันเขายังไม่วายอ้อนถาม แต่เธอไม่บอกหรอกปั่นหัวเขาให้วุ่นวายกับการหาวันเกิดของเธอ
      : ไม่บอก...นี่พี่กัน...ได้ข่าวว่า..ไปถามวันเกิดเอยกับเพื่อนเอยเหรอ
      : ก็ใช่นะซิ..แต่ไม่มีใครบอกเลย..มีแต่บอกว่าให้มาถามเอยเอาเอง
      : อิอิ..ก็เอยสั่งไว้นะซิ..ว่าห้ามบอก
      : อ๊าาาาา...เอยขี้โกง...แถมใจร้ายด้วย..  แม้จะโดนค่อนขอดแต่หัวใจของเธอกลับพองโตยิ่งนักที่ชายหนุ่มกระวนกระวายกับสิ่งที่ต้องการ..

      ขณะที่ความปฎิสัมพันธ์ออนไลน์ของเธอกับพี่กันคืบหน้าไปอย่างเชื่องช้า ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับพี่แดนก็เริ่มห่างกันไป จนกระทั่งมีเพื่อนสาวในกลุ่มมาซุบซิบบอกว่าเธอพี่แดนนั่งกินข้าวกับนิสิตสาวสวยต่างคณะที่ร้านข้างมหาลัย เพื่อนเธอเล่าให้ฟังว่าหญิงสาวคนนั้นท่าทางสนิทสนมกับพี่แดนมาก แถมยังหน้าตาน่ารักขาวๆหมวยๆ ท่าทีที่แสดงออกก็แสนสวีท แถมยังเดินตามต้อยๆไปส่งสาวเข้าห้องเรียน เอยได้ฟังก็ไม่ได้ประหลาดใจหรือรู้สึกอึดอัดหึงหวงอะไรทั้งสิ้น กลับกันเธอกลับรู้สึกโล่งอกที่พี่แดนจะได้เลิกวุ่นวายกับเธอหันไปหาสาวอื่น ซึ่งก็ไม่ได้แปลกสำหรับหนุ่มหล่อสุดเฟรนลี่ของพี่แดน ก็เขาเปลี่ยนสาวๆควงอยู่บ่อยๆประเภทหล่อเลือกได้นั่นเอง กระทั่งเย็นวันหนึ่งที่เธอได้เจอพี่แดนเข้าโดยบังเอิญ
      "อ้าวเอย...ไม่ได้เจอกันนานเลย..สบายดีหรือเปล่า.." ดูเถอะพอเจอหน้ากลับทักทายราวกับว่าเขาไม่มีเบอร์ของเธอ ใช่ สำหรับพี่แดนเขารู้จักเบอร์ของเธอตั้งนานแล้ว แต่แรกพอเค๊าโทรมาคุยเธอจึงยากที่จะปฎิเสธรับสาย แต่นี่เขากลับไม่โทรหาเช่นเคยครั้นพอเจอหน้ากลับเอ่ยบอกว่าเราเงียบหาย
      "อืมมม...ก็สบายดี..แล้วพี่แดนเป็นไงบ้าง.."
      "อา..พี่ก็เรื่อยๆของพี่นั่นแหละ..สบายดีมั๊ง.."
      "เห็นเพื่อนเอยมันเล่าให้ฟัง..ว่าพี่แดนพาสาวไปกินข้าวที่ข้างมหาลัย..ใครกันนะ..เห็นเพื่อนเอยบอกว่าสวยซะด้วย..ไม่เห็นแนะนำให้เอยรู้จักบ้างเลย..แต่เอยก็ดีใจด้วยนะ..ที่พี่แดนเจอคนที่ใช่.." พอเอ่ยจบเธอก็ยิ้มแป้นแต่แดนกลับส่ายหัวปฎิเสธ
      "เฮ้ย..ไม่นะ.ไม่มี..พี่เคยชวนสาวที่ไหนไปกินข้าว..แค่ทำกิจกรรมก็แทบไม่มีเวลาแล้ว.." คำตอบของแดนทำเอาสาวน้อยรู้สึกไม่ดีแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป เพียงแต่คิดในใจว่าทำไมต้องโกหกกันด้วยนี่ขนาดเพิ่งเริ่มคุยกันแท้ๆ เธอเลือกที่จะเชื่อเพื่อนๆที่เป็นพยานบุคคลทั้งกลุ่มรับรองไม่มีวันตาฝาดกับสิ่งที่เห็น
      "แต่เพื่อนเอยทั้งกลุ่มเลยนะที่เห็น.."
      "พี่ว่า..น่าจะตาฝาดแล้วล่ะ..เอยก็ไปเชื่อเพื่อน..พี่มีใครที่ไหน..นอกจากเอย.."
      "เฮ้ยพี่แดน...พี่อย่ามั่ว..แค่เราคุยกันแบบพี่แบบน้อง..ยังไม่สนิทขนาดนั้นซักหน่อย.."
      "พี่รู้ๆ...แต่พี่อยากบอก..ว่าพี่แคร์เอยแค่ไหน.." วันนั้นจบลงด้วยการที่เธอไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืด แต่สิ่งที่พี่แดนทำมันช่างกลับกลอกสิ้นดีจนความรู้สึกดีๆที่เคยมีได้มลายหายไปสิ้น นี่ขนาดเพิ่งเริ่มคุยยังไม่ทันได้คบหาอะไรกันเค๊ายังโกหกได้ขนาดนี้ ไม่อยากจะนึกว่าหากหลวมตัวไปคบหาเป็นแฟนกันจริงๆเขาจะปลิ้นปล้อนไปขนาดไหน

      กระทั่งเธอขอตัวแยกไปกับเพื่อนที่ชวนกันไปหาอะไรกินเสร็จก็แยกย้ายกันกับหอพัก พอนึกถึงเรื่องของพี่แดนเธอก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจกับเขา แต่ปลายนิ้วดันเลื่อนไปเปิดโปรไฟล์โซเชียลของพี่กันโดยไม่ตั้งใจ เอ๊ะ!! หรือว่าตั้งใจ เธอย้อนกลับไปดูคอมเม้นเก่าๆในหน้าฟีตของเขากระทั่งเจอเข้ากับคอมเม้นของผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาคอมเม้นไว้ในไทม์ไลน์ของพี่กัน ทำเอาเธอร้อนผ่าวหน้าชา นี่เธอกำลังโดนหลอกซ้ำสองจากผู้ชายทั้งสองคนนี่เหรอ ยิ่งค้นก็ยิ่งเจอข้อความที่แสดงความเห็นราวกับคนจีบกัน ชัดเจนแล้วที่นายคนนี้ก็ไม่ได้ต่างกันเลยกับพี่แดน
      "ร้ายกาจมากนะนายกัน..ที่แท้..ผู้ชายมันก็หลอกลวงทั้งเพ.." เธอคิดว่าคงพลาดเองที่ไม่เคยสืบค้นผู้ชายคนนี้ คนที่เธอเกือบเผลอใจไปกับเขา ใครจะรู้ว่าคนพี่กันอยากเก็บแต้มเช่นพวกผู้ชายหน้าตาดีที่ชอบหลอกจีบนิสิตสาวๆ คิดได้ดังนั้นเธอจึงสรุปว่า วันที่พี่กันรู้วันเกิดจะเป็นวันที่เธอบอกเลิกพูดคุยคบหากันแบบแฟน แต่แล้วเธอก็ใจร้อนจนเผลอถามเขาเข้า
      : หวัดดี..ทำไรอยู่  ข้อความไลน์ที่ปรากฎทำเอาสาวน้อยรวนเรที่จะตอบโต้ แต่สุดท้ายด้วยความอยากรู้ก็ถามตรงๆเลยดีกว่า
      : ถามอะไรหน่อยดิพี่กัน..  เธอพิมพ์ถามออกไปแต่หัวใจกลับเต้นแรง
      : อยากรู้อะไรล่ะ..ถามมีซิ..อับดุลรู้..อับดุลตอบ..  เขาตอบมาสไตล์ตลกๆแต่เธอกลับไม่รู้สึกตลกด้วยตอนนี้กลับนั่งลุ้นคำตอบของเขามากกว่า
      : เอยอยากรู้..นอกจากเอย..พี่กันเคยคุยอยู่กับใครอื่นอีกหรือเปล่า  ถามเสร็จทำเอาเธอนั่งขบริมฝีปากรอคำตอบด้วยความตื่นเต้น อยากจะรู้ว่าผู้ชายแต่ละคนจะมีลีลาการปลิ้นปล้อนแบบไหนบ้าง แสดงออกมาซินายกัน
      : อืมมม..ก็มีนะ...แต่นานมากแล้ว  คำตอบของเขาทำเอาเธออึ้ง คาดไม่ถึงว่าเขาไม่ปฎิเสธ หมดหวังแล้วซิเรา
      : แล้วตอนนี้ก็ยังคุยอยู่เหรอ..  แม้จะถามด้วยคำที่เรียบง่ายแต่หัวใจน้อยๆกลับรู้สึกกระซิกๆ
      : โอ้ย..มันนานมากแล้ว...แล้วตอนนี้ก็ห่างๆกับเค๊าแล้ว
      : อ้าว...ทำไมล่ะ
      : เค๊าบอกว่า..เราไม่ค่อยมีเวลาให้เค๊า..จนเค๊าไปแอบคบผู้ชายคนใหม่..เราไปเห็นเข้า..แต่ก็ไม่ว่าอะไรนะ..แค่ทะเลาะกันนิดหน่อย..แล้วก็เฟดตัวจากกัน..  คำตอบของเขาทำเอาเธอผิดคาด เขาไม่ปฎิเสธเหมือนพี่แดนจอมปลิ้นปล้อน ยอมรับมันด้วยซ้ำ
      : แล้วตอนนี้คุยอยู่กี่คน.. สาวน้อยขบริมฝีปากเมื่อกดเซ้นข้อความ
      : มีแต่เอยคนเดียวเท่านั้น.. คำตอบของเขาทำเอาสาวน้อยร้อนผ่าวไปทั้งหน้า หัวใจคับพองยิ่งนักแต่จะให้เขารู้ไม่ได้
      : ขอบคุณนะที่ไม่โกหก..ความจริงเอยรู้มาก่อนที่พี่กันจะบอกซะอีก..
      : อ้าว..ซะงั้น..หลอกถามกันนี่หว่า..แต่ว่า..เอยรู้ได้ยังไง
      : ก็สืบเอานะซิ..ไม่เห็นจะยากเลย..ที่เอยถามเพราะอยากรู้ว่าพี่กันจริงใจแค่ไหน..กล้าจะบอกความจริงกับเอยหรือเปล่า.. พอพิมพ์ข้อความตอบเขาไป ทำเอาสาวน้อยก็แอบยิ้มอยู่คนเดียว
      : แล้วเอยละ..พี่อยากถามบ้าง...
      : ถามอะไร..ก็ถามมาซิ..ถ้าตอบได้ก็จะตอบ..
      : เอยมีใครคบหรือยังล่ะ...ตอบมาจริงๆนะ..อย่าโกง...  คำถามของเขาทำเอาสาวน้อยร้อนผ่าวอีกครั้ง เพราะถ้าไม่นับพี่แดนที่เธอเพิ่งตัดขาดจากเขาเพราะเรื่องโกหกคำโตเธอก็ไม่มีใคร
      : อย่านับพี่แดนนะ..เพราะไม่เคยใช่มาแต่ไหนแต่ไร...อีกอย่าง..เอยไม่ชอบคนโกหกแบบนั้น...เอยก็ไม่ได้คบใครนะ..
      : หูยยย..คนจริง...
      : ก็ว่าจะหาอยู่เนี้ย..ว่าแต่พี่กันมีเพื่อนแนะนำหรือเปล่าล่ะ..  เธอพิมพ์ส่งเขาไปแบบประชดประชัน
      : เฮ้ยยย..เอาจริงดิ...ถ้าจะให้พี่แนะนำ...มีเยอะแยะคนที่จะสนใจน่ะ...  พอเอยอ่านข้อความก็รู้สึกหงุดหงิดหัวใจพาลโมโหที่เขาสุดแสนซื้อบื้อ แต่ทันใดนั้นเมื่อเขาส่งข้อความเพิ่มเติมเข้ามา
      : แต่ว่า...พี่ขอแนะนำตัวเองให้เอยได้ปะล่ะ...  กรี๊ดดดดดด... เอยอยากจะกรีดร้องกับสิ่งที่พี่กันพิมพ์ออกมา เธอรีบอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าตาฝาดไปหรือเปล่าหัวใจเต้นโครมครามราวกับจะหลุดออกจากร่าง นี่เขาพูดจริงหรือพูดเล่นกันแน่นะ
      : รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา...  สาวน้อยพิมพ์ก็มือสั่นเทาด้วยความตื่นเต้นกระทั่งกดส่งข้อความ
      : รู้ซิ...รู้ว่าตลอดเลยว่า..คงมีซักวัน..ที่มีโอกาสได้บอก...ให้โอกาสพี่หน่อยได้ไม๊เอย...  แม้จะตื่นเต้นไม่สร่างแต่ไหนเลยเธอจะยอมรับที่เขาของ่ายๆ
      : ไม่หรอก..เอยยังไม่พร้อมที่จะคบพี่กันแบบนั้น... กดส่งข้อความเสร็จเธอก็นั่งเม้มริมฝีปากแน่น อยากรู้ว่าเขาจะตอบอย่างไร
      : ทำไมเหรอ...หรือว่าเอยจะกลับไปคบกับไอ้แดนมันอีก...
      : เปล่าหรอกพี่กันกับคนแบบนั้น..เอยจบไปแล้ว..เพียงแต่เอยอยากให้เวลากับตัวเอง..
      : อืมมม..มันก็จริง..ถ้าอย่างนั้น..เราลองดูหัวใจกันไปก่อนได้หรือเปล่าละ..ถ้าเอยพร้อมเมื่อไหร่..ค่อยบอกพี่...  คำตอบเขาไม่เคยเร่งรัดอะไรให้เธออึดอัดเช่นเคย ยิ่งอ่านยิ่งเขินจนนั่งหน้าแดงอยู่คนเดียว
      : ก็ได้..งั้นเราจะให้เวลาลองดูใจกันไปก่อน...  สาวน้อยแทบกระโดดด้วยความอิ่มหัวใจที่เขากล้าเอ่ยบอกความในใจแถมยังรับฟังความเห็นของเธอ
      : เอยครับ..พี่ขอบคุณนะ..ที่มีวันนี้...  แค่นี้สำหรับคืนนี้เธอก็นอนหลับฝันดีชนิดที่ไม่รู้จะบรรยายความสุขใจยังไงแล้ว..

      เวลาผ่านไปจนถึงวันเกิดของเอย ตั้งแต่เช้าจนบ่ายได้แต่เฝ้ารอว่านายกันจะกล้าโทรมาหาหรือไม่ เอ๊ะ!!.. หรือว่าจะไม่รู้วันเกิดเราจริงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสนคิดว่าชายหนุ่มสิ้นความพยายามหรือว่าที่เราตั้งข้อแม้มันมากเกินไปจนกระทั่งเสียงไลน์ดังขึ้น
      : หวัดดีจ้า... ดูซิ เขาคงไม่รู้จริงๆว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเธอ
      : ว่าไงคับ... สาวน้อยแข็งใจทักทายออกไปไม่แสดงพิรุธ แต่ในใจแสนว้าวุ่นคิดไว้ว่าถ้าวันนี้นายไม่โทรมาหา ชั้นจะโทรไปหานายเอง มันจะเป็นการโทรคุยกันครั้งแรกและครั้งสุดท้ายกับความไม่พยายามของนาย
      : วันนี้ต้องไปทำกิจกรรมที่คณะ..คงดึก
      : กินเหล้าละซิ...  เธอเอ่ยพูดดักคอเขาทันที
      : ก็นั่นแหละที่เป็นห่วง..กลัวว่าคืนนี้จะไม่ได้คุยกับเอย
      : อย่ากินมากนักนะ..พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ
      : ไม่เยอะหรอก..ทำบอร์ดไปด้วย..แต่ถ้าไม่ไลน์มาหา..แสดงว่าเมา
      : ไหนบอกว่าจะไม่กินเยอะ
      : 555..ล้อเล่น...เดี๋ยวสองทุ่มไลน์หานะ.. แค่นั้นเขาก็เงียบหายไป นี่เขาไม่รู้จริงๆหรือนี่ว่าวันนี้วันเกิดเรา อุตส่าบอกเลิกทุกนัดที่บรรดาเพื่อนสาวต่างชวนออกไปฉลองเพื่อจะรอให้นายกันมาแฮปปี้เบิร์ดเดย์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะแห้วรับประทานซะแล้ว
      ตั้งแต่เขาเลิกส่งข้อความเธอเทียวเปิดดูไลน์หลายต่อหลายครั้งหวังจะเห็นข้อความแฮปปี้เบิร์เดย์จากเขา ป่านนี้คงเมาแอ๋ไปแล้ว หรือจะโทรไปหาเองเลยดีไม๊นะแล้วบอกเลิก แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ได้แต่นั่งกระวนกระวายใจจนสี่ทุ่มกว่าเสียงเตือนไลน์ก็ดังขึ้น
      : นอนหรือยังครับ...  หน่อยแหนะ..ยังกล้าถามอีกว่านอนหรือยัง
      : จะนอนแล้ว..ไลน์มาทำไมอีก..ไม่ไปกินเหล้ากับเพื่อนต่อล่ะ..  ร่ำๆเธอจะเอ่ยปากบอกเขาว่าวันนี้วันเกิดชั้นย่ะ
      : วันเกิดเอยทั้งที..พี่ยังไม่ได้อวยพรเลย...จะรีบนอนไปไหน..  แต่แล้วเขาก็เอ่ยพูดออกมาทำเอาหัวใจของเธอเต้นโครมคราม นี่เขารู้แล้ว...อีตาบ้า ปล่อยให้เราเฝ้าคอยอยู่ได้ จะบ้าตายอยู่แล้ว
      : นี่...รู้แล้วเหรอ...แล้วทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้..  ถึงยังไงก็งอนเขาไม่น้อยที่ปล่อยให้เฝ้ารอ
      : ก็อยากอวยพรเป็นคนสุดท้ายนะซิ..
      : งั้นจะให้อะไรเอย
      : อยากได้อะไรล่ะ..อธิฐานซิ..เดี๋ยวจะเสกให้
      : เอยขอเจอหน้าพี่กัน..อยากเห็นตัวจริง...  ให้ตายเถอะ ที่คุยกับเขามานานนับเดือนแต่กลับไม่เคยเจอตัวเป็นๆของเขา เห็นแค่รูปในโปรไฟล์เท่านั้น พอมีโอกาสขอเลยคิดอยากจะเจอหน้าเขาซักครั้ง แต่ก็นะ ผู้ชายที่เธอเคยได้ยินมา ส่วนมากถ้าเข้าวงเหล้ากับเพื่อนก็มักจะเงียบหาย ไม่รู้ที่เธอขอไปเขาจะทำหรือไม่
      : งั้นเอยโผล่หน้าออกมามองซิ..จะได้เห็นของขวัญที่เอยขอ...  ผ่าง!!! สิ่งที่เขาพิมพ์บอกทำเอาเธอสุดเซอร์ไพส์ นี่เขาอยู่ข้างล่างหอจริงๆเหรอ ว่าแล้วเธอก็รีบวิ่งออกไปที่ระเบียงห้องชะเง้อหน้าลงไปมองก็พบชายหนุ่มคนหนึ่งนงหนึ่งถือดอกไม้ช่อโตยืนเก้ๆกังๆต้องใช่เขาแน่
      : นั่นใช่พี่กันเหรอ.. เธอพิมพ์ข้อความถามออกไปด้วยความตื่นเต้น
      " อ้าว..ก็ใช่นะซิ...  คราวนี้เธอเองกลับเป็นฝ่ายร้อนรนตื่นเต้นที่กำลังจะเจอหน้าตัวเป็นๆกับคนที่พิมพ์คุยด้วยอยู่ทุกวัน รีบกลับมาหาเสื้อคลุมสวมทับไม่ให้น่าเกลียดดูเหมาะสมกับการเป็นกุลสตรี คิดในใจว่าคงลงไปคุยด้วยคงแป๊บเดียวเองมั๊ง เสร็จแล้วรีบลงลิฟท์เดินออกมาที่หน้าหอ บรรยากาสสี่ทุ่มกว่ามันแสนจะเงียบสงัดไร้ผู้คนแต่หัวใจเธอกลับตื่นเต้นร้อนรนยิ่งนัก
      เธอมองออกไปที่ม้าหินหน้าหอก็เห็นชายหนุ่มนั่งอยู่ในมือยังถือดอกไม้ช่อโต นั่นพี่กันจริงๆเหรอเธอได้แต่ย้ำคิดในใจ พอเขาหันมาก็รีบยิ้มให้พร้อมกับเดินเข้ามาหาแล้วยื่นดอกไม้ช่อโตให้
      "สุขสันต์วันเกิด..ขอให้มีความสุขมากๆนะ"
      "พ.พี่กัน..ช.ใช่หรือเปล่า.." เอยย้ำถามเพราะไม่แน่ใจแม้ใบหน้าเขาจะเหมือนในโปรไฟล์ในแอพโซเชียลมีเดียก็ตามที
      "ใช่..พี่กันของแท้แน่นอน..รับไว้ซิ..พี่อุตส่าออกไปซื้อดอกไม้ช่อสวยๆถึงปากคลองตลาดโน่นแหนะ..." เธอรับดอกไม้ช่อโตไว้พร้อมกับจ้องหน้าและท่าทางของชายหนุ่มแทบจะหัวจรดเท้า เขาก็ไม่ได้หน้าตาขี้เหล่อะไรแถมยังหน้าตาดีมีเอกลักษณ์ แต่ว่าท่าทางที่ยืนเซๆเนี้ยนะซิ
      "นี่เมาหรือเปล่าเนี้ย.."
      "เมาอะไร..ไม่มี๊..ไม่เมาซักหน่อย.."
      "แล้วไอ้ที่ตาเยิ้มๆ...ยืนเซๆนี่มันอะไร.."
      "อะไรเยิ้ม..ไม่ได้ยืนเซซักกะหน่อย...เนี้ยๆดูซิ...ยืนตรงๆเห็นๆ.." เธอไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมากับนัดเจอกันครั้งแรก มันควรจะเป็นนัดที่เปอร์เฟ็คไม่ใช่เหรอ แต่นี่อะไรนายคนนี้กลับเมาแประมาเชียว
      "พี่ดีใจนะ..ที่ออกมาหา.." นอกจากตาเขาจะเยิ้มๆกลิ่นเหล้ายังโชยหึ่งแถมยังคุยน้ำเสียงยานยืด
      "........" เอยได้แต่ยืนแอบมองเค๊าเงียบๆ
      "เป็นไง..ผิดหวังกับหน้าตาพี่เหรอ..เห็นยืนเงียบ.."
      "ไหนยิ้มซิ..." เธอเอ่ยบอกทำเอาเขาทำหน้างงงัน
      "ทำไม..ให้ยิ้มทำไม..."
      "ก็ชอบ..เวลาพี่กันยิ้ม...น่ารักดี..." หนุ่มกันได้ยินแค่นั้นถึงกับรู้สึกเขินวาบทั้งที่อุตส่าเติมดีกรีมาเพื่อที่จะใจกล้าหน้าด้านมาหาหญิงสาวแต่กลับโดนเธอต้อนจนอดยิ้มไม่ได้
      ทั้งสองคนจึงนั่งคุยกันเงียบๆอยู่ที่ม้าหินตัวนั้น แม้บรรยากาสจะมืดสลีวแต่ในหัวใจของเขาและเธอกลับสว่างไสว..

[peddo]

เจอวันแรกก็เมาเหล้า​ คราวต่อไปเมารัก​ จะหนักก็กลัวตรงไปสุดที่เมาแล้วรุมนี่สิ PS 5  เฮ้อ

[We love you so much]

ตอนนี้สอนบทจีบสาวเลยนะครับเนี่ย มาครบทั้งทดสอบความพยายาม ลูกเซอร์ไพรส์ ไม่ทำตัว  need  อ่านบทจีบกันกระหนุงกระหนิงแล้วตื่นเต้นรอบทเลิฟซีนหวังว่าจะสุดซี้ดนะครับ ปูมาละเอียดขนาดนี้แล้ว

[aunkung0111]

ผมชอบแนวใสๆไม่ต้องมีNTrนะแบบนี้โอเคเลย

[Orcus]

ไม่เมาเหล้าแต่เรายังเมารัก สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน

[swss2511]

ค่อยๆหยอดจนสาวน้อยเริ่มละลาย

[devilzoa]

สาวน้อยชอบแบบนี้ แล้วที่ตกลงกับเพื่อนไว้หละจะทำไง