🧡 XONLY 🧡

ผู้หญิงก็เป็นอย่างนี้

 

ว่ากันยาว

ถ้าสารภาพมามคงเป็นเรื่องที่ม่อนคาดไม่ถึงและคงเสียใจมากที่เมมโมทำกับม่อน

 

ตลอดเลย

 
common

 
very giiood

แรก ๆ เขิน หลังๆ ไม่ยอมใส่เสื้อผ้า

เป็นเรื่องที่น่าติดตาม อ่านสนุกเพลินดี

บางที ถ้าเป็นคนอื่น เขาอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด แต่สำหรับฉันแล้ว...
     เมื่อหลายปีก่อน ฉันกลับมากรุงเทพฯ อาศัยที่ฉันได้ภาษามาจากการไปอยู่ต่างประเทศและจบปริญญาตรีทางการตลาดจากมหาลัยฯ เกรดเอ ประกอบกับเป็นเด็กฝากจากคู่ขาในวงสวิงกิ้งที่ค่อนข้างจะมีอิทธิพลในวงการสื่อท่านหนึ่ง การได้งานในตำแหน่งเกี่ยวกับการตลาดในบริษัทดีๆ สักแห่ง จึงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรสำหรับฉันนัก
พี่พงษ์ถูกผู้จัดการบังคับให้ดูแลฉันในช่วงทดลองงาน ฉันจึงตัวติดกับเขาตลอดทั้งวัน โดยเฉพาะบ่อยครั้งที่จำเป็นต้องออกนอกสถานที่ ไปติดต่อลูกค้าคนสำคัญในต่างจังหวัดบ้าง จนคนในที่ทำงานหลายคนเริ่มแซวว่าเหมือนคู่รักกัน ฉันไม่รู้สึกอายอะไรหรอก แต่ในทางตรงกันข้าม คนที่อายจนหน้าแดงกลับเป็นฝ่ายชายเสียได้
     พี่พงษ์เป็นหนุ่มรูปร่างสันทัด ไม่สูงมากเกินไป แม้จะสวมแว่นที่หนาเป็นนิ้วบดบังรูปหน้าแต่ก็หล่อในระดับหนึ่ง ฐานะทางบ้านก็ดีมาก ถึงกับเกี่ยวพันทางสายเลือดกับเจ้าของบริษัทฯ แต่ที่มาทำงานในระดับนี้เพราะไม่ต้องการใช้เส้นสาย (พระเอกชะมัด...) ตอนแรกที่รู้ว่าเขายังเป็นหนุ่มโสดก็รู้สึกแปลกๆ แต่พอคุยด้วยแล้วก็เข้าใจ เขาเป็นคนพูดน้อย พูดทุกเรื่องดูจริงจังจนน่าตกใจ จนหลายคนน่าจะรู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่ด้วย แต่สำหรับฉันแล้ว เขาดูมีเสน่ห์พอตัว ความเป็นคนจริงจัง ดูเป็นผู้ใหญ่ ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเวลาที่มีเขาอยู่ข้างๆ
     คืนหนึ่งฯ หลังจากที่เราเทคแคร์ลูกค้าระดับวีวีไอพีและส่งแขกเข้าห้องพักเรียบร้อยแล้ว อยู่ดีๆ พี่พงษ์ก็กลับลงมาสั่งเครื่องดื่มเพิ่มที่ร้านที่จัดเอ็นเตอร์เทนให้ลูกค้า ฉันรู้สึกถึงความผิดปกติอย่างค่อนข้างชัดเจน โดยปกติแล้ว พี่พงษ์จะดื่มเฉพาะช่วงที่ต้องดูแลแขก หลังจากนั้นจะไม่แตะต้องพวกของมึนเมาเลย เขาย้ำเสมอว่า อย่างน้อยที่สุดต้องขับรถยนต์ไปส่งฉันกลับบ้านได้ แต่สำหรับตอนนี้ ดูเหมือนสถานการณ์โดยรวมจะไม่ใช่อย่างนั้น
     "ขออนุญาตนะ... วันนี้พี่คงไปส่งอลิสไม่ได้... เดี๋ยวพี่เรียกรถให้มารับที่นี่นะ"
     "พี่พงษ์... มีอะไรหรือเปล่า... "
     เขาส่ายหน้า ยิ้มแบบฝืนๆ กระดกเหล้าหมดแก้วเข้าปากเหมือนน้ำเปล่า ถ้าจำไม่ผิด แก้วนี้น่าจะเป็นวิสกี้ออนเดอะร็อคเสียด้วย พี่พงษ์คงต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ แต่ถึงเขาจะเพี้ยนยังไง ก็ยังไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเรียกรถฯให้ฉัน ฉันเอื้อมมือไปดึงโทรศัพท์ของเขากลับมาวางไว้ที่บนโต๊ะ
     "ไม่ต้องเรียกรถหรอกค่ะ อลิสจะอยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน เดี๋ยวเป็นคนขับรถให้พี่เอง อย่างน้อยที่สุดก็ต้องมีคนขับรถยนต์ไหวสักคน จริงมั้ยคะ..." ฉันเรียกบริกร สั่งมอคเทลให้กับตัวเองเพื่อฆ่าเวลา และดูพฤติกรรมประหลาดๆ ของคนที่ไม่เคยเมา มันเกิดอะไรขึ้นกับชายหนุ่มคนนี้กันแน่
     พี่พงษ์ดื่มหนักและเร็วจนฉันตกใจ ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกจากปากของเขาแม้แต่คำเดียว ในเวลาไม่ถึงชั่วโมงเขาก็คอพับ หมดสภาพ ฉันต้องให้เด็กในเลานจ์ช่วยพยุงเขาลงมาส่งที่รถยนต์อย่างทุลักทุเล
     ฉันไม่รู้จักคอนโดฯ ของเขา แต่สังหรณ์ว่าคนมีระเบียบอย่างเขาต้องตั้ง GPS พิกัดบ้านพักไว้แน่ แล้วมันก็เป็นจริงตามนั้น
     การพยุงเขาขึ้นลิฟท์มาที่ห้องพักว่ายากแล้ว แต่กว่าจะได้รหัสเปิดประตูจากพี่พงษ์ในสภาพเกือบไร้สตินี่สิยิ่งยากกว่า!!!
     ทันทีที่ประตูห้องเปิด แสงไฟที่ประตูก็เปิดขึ้น ฉันรีบพยุงเขาไปโยนไว้บนโซฟาตัวใหญ่ เพราะมันเป็นที่พึ่งที่ใกล้และเหมาะสมที่สุด ฉันฟุบนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆ อย่างหมดแรง ปล่อยผมตัวเองให้สยายประบ่า เพราะที่มัดผมดูจะหมดสภาพเนื่องจากการทึ้งของคนเมา ก่อนที่จะเผลองีบหลับไปชั่วอึดใจ
     ครึ่งหลับครึ่งตื่น ฉันได้กลิ่นวิสกี้ในปาก ลิ้นของฉันรับรู้ถึงรสชาตและการเคลื่อนไหว ด้วยประสบการณ์ ฉันตวัดลิ้นสู้ตอบโต้กลับไปแบบอัตโนมัติ ดูดลิ้นที่อยู่ในปากไม่ให้มันถอนออกโดยง่าย ก่อนที่ดันมันกลับและตามเข้าไปจู่โจมในแดนข้าศึกที่อ่อนด้อยกว่า มันพยายามต่อสู้ แต่ก็ถูกฉันสำรวจแนวรบจนต้องถอยหนีไม่เป็นกระบวน
     ฉันรู้สึกเสียวที่หว่างขา กระโปรงถูกถลกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กางเกงชั้นในถูกเบี่ยงออกข้าง เปิดทางให้ศัตรูใช้นิ้วมือเข้าตะลุยถล่มด่านที่ไร้แนวป้องกัน ฉันยกมันขึ้นตอบโต้ ส่ายร่อนสู้มืออย่างเลี่ยงไม่ได้
     "คริส... ผมรักคุณ"
     "พี่พงษ์... พี่หมายถึง..." ฉันผลักอกเขาค่อนข้างแรง ลืมตาขึ้นมองห้องที่มืดเกือบสนิท ตอนฉันเดินเข้ามาในห้อง ไฟเซ็นเซอร์ที่ประตูสว่างขึ้น ทำให้ฉันลืมเปิดสวิชไฟในห้องเป็นแน่ แสงไฟจางๆ จากภายนอกอาคารที่ส่องลอดเข้ามาบ้างพอเห็นเป็นเงา ร่างของชายหนุ่มตรงหน้าหยุดชะงัก แต่นิ้วมือยังคงติดคาอยู่ที่หว่างขาของฉัน
     ฉันพยายามปรับสายตา พอเห็นหน้าใสๆ ปราศจากแว่นหนาๆ ของเขาก็รู้สึกประหลาดใจ แว่นตาของเขาหายไปไหน มันคงจะหล่นตอนที่ฉันพยายามจะผลักเขาเข้ามาในห้อง
     "ทำไม... ตอนนี้พี่ต่อเป็นคนแปลกหน้าสำหรับคริสแล้วใช่มั้ย"
     เขาถอนนิ้วออกจากร่างของฉัน แต่โถมเข้ามากอดจูบไซ้ซอกคอ ผลักให้ฉันล้มนอนลงกับพื้นข้างๆ โซฟา ฉันยังรู้สึกงงๆ อยู่ แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เขารูดกางเกงชั้นในของฉันหลุดออกทางปลายเท้า
     "พี่ต่อจะทำให้คริสลืมมันไปเลย..."
     เสียงสะอื้นน้อยๆ ของพี่พงษ์ทำให้ฉันรู้สึกได้ เขากำลังสับสน ฉันเริ่มทบทวน และเข้าใจอะไรบางอย่างมากขึ้นเรื่อยๆ
     "คริส" ที่พี่พงษ์หมายถึง น่าจะเป็นภรรยาของลูกค้าวีวีไอพีที่เราเทคแคร์อยู่เมื่อตอนช่วงค่ำ เมื่อนึกถึงแล้ว ฉันก็เริ่มเข้าใจ ทำไมภรรยาของลูกค้าจึงมองพี่พงษ์กับฉันแปลกๆ พี่พงษ์เป็นมืออาชีพมาก ตลอดเวลาที่ทำงานดูแลลูกค้า เขาไม่เคยแสดงพิรุธอะไรออกมาเลย แต่หลังจากเสร็จงาน อารมณ์ของเขาคงจะเหมือนกับภูเขาไฟที่ใกล้จะระเบิด
     คุณคริส ผมยาวประบ่า รูปร่างใกล้เคียงกับฉัน ในห้องที่มืดแบบนี้ พี่พงษ์ที่พร่ามัวทั้งสติและสายตาคงกำลังสับสนระหว่างความเป็นจริงและความฝัน
     "โอ้ย... พี่...ต่อ...เจ็บ...มันจุก... "
     ฉันได้แต่ปล่อยตามน้ำ เลยตามเลยไปก่อน แต่กว่าจะรู้ตัว เขาก็สอดใส่ความอลังการเกินคนไทยของเขาเข้ามาในร่างของฉันจนสุดโคน เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังสนั้นเป็นจังหวะถี่ยิบ...