ชู้ adulterer ep.20 (ตอนอวสาน)

[akine]

   สงสารสันต์เลออ

[biggiggog]

งานนี้จะลงเอยกันแบบไหนน้อ
ขอบคุณครับ

[Panya Ans56]

สะเทือนใจ

[router-x]

จบเศร้าเลยแฮะ

[Panya Sripaks]

ลองไปหาที่ใหม่อยู่ก่อน แล้วเดี่ยวค่อยมาใหม่ ขอบคุณมาก

[Taksu]

ไอ้สันต์ตะโกนเดินร้องไห้ตาแดงกำออก มาจากดงกล้วยน้ำว้า หลังจากแอบดูอยู่ พักใหญ่ๆ ว่าอะไรเป็นอะไร

ตอนแรกมันคิดว่าบัวเธอโดนลงแขก จึงรีบคว้าท่อนไม้เตรียมจะเข้ามาช่วย แต่ สุดท้ายก็รู้ว่าไม่ใช่... เมื่อซุ่มดูจนแน่ใจ... เห็นชัดๆ ว่ามันเป็นไปด้วยความสมัครใจของ บัว

"สันต์..."

จากที่กำลังร้องคราง อารมณ์ของบัวเปลี่ยนไปอย่างเร็วเธอคว้าผ้าถึงขึ้นมาปิด สองเต้า ยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ ทำท่า เหมือนอยากอธิบาย

แต่ก็คงไม่มีประโชยน์อันใดที่จะพูดไม่รู้ว่าจะหาเหตุผลอันใดมาแก้ตัวในสิ่งที่ เกิดขึ้น ยิ่งพูดมากก็ยิ่งทำให้ตัวเองกลายเป็น คนตอแหลแพศยาในสายตาผัว เพราะว่าไอ้สันต์เห็นทุกอย่างจนหมดสิ้น

"พ่อไม่น่าเลย... ฮือๆ"

ไอ้สันต์ร้องไห้หัวใจมันถูกย่ำแหลกร้าวมองหน้าบิดาด้วยแววตาผิดหวัง กำนันเสืออึ้ง ยืนเงอะงะ ดุ้นเอ็นมหึมายังเหวี่ยงส่ายอยู่ใต้หว่างขา ขณะกำลังก้มคว้า กางเกงขึ้นมาสวม ไม่ต่างจากอาเดชที่ยืนลำควยอวดความยาวใหญ่ในแบบที่ไอ้สันต์ไฝ่หา แต่สวรรค์ช่างให้ไอ้สันต์มาน้อยนัก ไอ้สันต์นึก อิจฉาชู้รักของบัวที่แต่ละคนล้วนยาวใหญ่ แบบนี้มันทั้งหยามทั้งเหยียบย่ำความรู้สึก ของคนที่เกิดมามีอาวุธเล็กอย่างไอ้สันต์

"เพิ่งรู้ว่าเอ็งมันตอแหล แพศยาก็วัน นี้แหละอีบัวโธ่... พ่อกับอาเดชก็เลวระยำ เหลือเกิน... ที่สวมเขาให้ข้า..."

สันต์กำมือแน่น เสียงดังลั่นเหมือนคน ทะเลาะกันทำให้ป้ามะลิกับลุงเทิดเข้ามาเห็นเหตุการณ์ที่หลังปากล้วยโดยไม่ตั้งใจนัก โดยไม่ตั้งใจนัก "โอ้แม่เจ้า..."

ป้ามะลิยกมือขึ้นแตะอก ดูจากสภาพก็ รู้ว่าเกิดอะไรเพราะบัวยังอยู่ในสภาพ กระโจมอก กำนันเสือกับไอ้เดชก็ยังไม่ได้สวม เสื้อ

หัวใจของไอ้สันต์เหมือนจะขาดลงรอนๆ มันก้าวเดินออกมาจากปากล้วยด้วย สีหน้าหม่นเศร้า แววตาไร้ซึ่งวิญญาณ สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์แล้วขี่ออกไปจากบ้าน บิดเร่งเครื่องอย่างแรง เสียงดังลั่นเหมือน ต้องการจะหนีออกไปจากเรื่องราวสกปรกแสนอัปยศของผู้คนในบ้านหลังนี้

คืนนั้นบัวเธอนอนร้องไห้ทั้งคืนสันต์ก็หาย ไปทั้งคืนเช่นกัน จนกระทั่งถึงรุ่งเช้าก็ยัง ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา... กระทั่งถึงตอนสายก็มีคนโทรเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือของมาลี

"อะไรนะคะ..."

บัวนิ่งไปชั่วครู่ น้ำตาพร่างกลบ ดวงตา มืดหม่นราวกับพระอาทิตย์ยามรุ่งอรุณของวันนี้วูบดับลงแล้วเมื่อได้ยินเสียง ของอีกคนที่อยู่ปลายสาย เป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลในอำเภอ โทรมาแจ้งข่าวร้าย ว่าเกิดเรื่องร้ายกับสันต์ผู้เป็นสามีของหล่อน

"สันต์... ฮือๆ..."

บัวเธอปล่อยโฮออกมา หลังจากนิ่งคล้ายตกอยู่ในอาการช็อคไปชั่วครู่ "เกิดอะไรขึ้นบัว"

อาเพ็ญรี่เข้ามาถามเมื่อเห็นบัวร้องไห้ปานจะขาดใจบัวพูดไม่ออก ความรู้สึกจุกแน่นแล่นร้าวเข้ามาในลำคอ ได้ แต่ส่ายหน้าน้ำตาคลอ สมองตีบตื้อจนคิด อะไรไม่ออก พูดอะไรไม่ถูก กระทั่งตอนที่ โทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือร่วงหล่นลงกระทบพื้น จนเกิดเสียงดัง สติของมาลีจึงคืนกลับมา

"ตอนนี้สันต์อยู่ในห้องไอซียู... ท่าทาง อาการหนักมาก... ฮือๆ"

"อะไรนะ"

อาเพ็ญยกมือขึ้นทาบอก ตกใจกับ ข่าวร้ายของหลานชาย

"เมื่อคืนสันต์คงเมามาก ออกจาก ร้านเหล้าแล้วขับรถไปชนเสาไฟฟ้า คน ที่ผ่านมาเจอช่วยพาไปส่งโรงพยาบาล ตอนนี้ อาการหนักมาก

บัวกับอาเพ็ญของสันต์โผเข้า กอดกันกลม ร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนจะพากัน เดินทางมาที่โรงพยาบาลในอำเภอ

"ฉันเป็นเมียคนปวยจ้ะ... ขอเข้าไปดู ผัวได้ไหมคะ"

เมื่อมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน บัวก็บอกกับ เจ้าหน้าที่ แต่ก็ได้รับการปฏิเสธ ด้วยรู้โดย ทั่วกันว่าห้องไอซียูนั้นเป็นพื้นที่ปลอดเชื้อ และ อาการของสันต์ในตอนที่บัวมาถึงก็กำลังอยู่ใน ขั้นโคม่า... เป็นนาทีที่แพทย์กำลังยื้อชีวิตรุ่น จากมือของมัจจุราชที่มายืนรอรับวิญญาณอยู่ ข้างเตียง

"ฮือๆ... สันต์"

บัวเธอจึงทำได้แค่เพียงทอดสายตา เศร้าสร้อยผ่านกระจกบานกว้าง มองไปยัง ร่างของสันต์ผู้เป็นสามี นอนทอดร่างแน่นิ่ง หมดสติอยู่บนเตียงคนไข้ หลับตาไม่รับไม่รู้ ความเป็นไปของโลกภายนอกอันสกปรก

"สันต์อาการหนักมาก"

เพ็ญอาสะใภ้ของสันต์ยืนน้ำตาไหล นองใบหน้า แค่ประเมินด้วยสายตา หล่อนก็ พอจะรู้ว่ามันดูเลวร้ายกว่าที่คิดเอาไว้มาก

"ฮือๆ... อย่าตายนะสันต์"

บัวเธอร้องไห้ออกมาอีก ภาพสุด สะเทือนใจนั้นทำให้หล่อนไม่อาจสะกดกลั้น น้ำตาเอาไว้ได้กับสิ่งที่เห็น

ศีรษะของสันต์ถูกโกนเกลี้ยงจนเห็น รอยแผลอันเกิดจาการผ่าตัดซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะเลือดจำนวนมากที่ยังคงคั่งอยู่ในสมอง

"อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด... เอ็งต้องทำใจ นะบัว"

อาเพ็ญสงสารเมื่อเห็นบัวเธอร้องไห้ สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ สันต์ดูแย่มาก สายยางเส้นเล็กๆ ระโยงระยางมาจาก อุปกรณ์ช่วยชีวิตทั้งหลาย นายแพทย์ผู้ยืน สังเกตอาการของสันต์อยู่ใกล้ๆ รู้ว่าเส้นกราฟที่แสดงอัตราการเต้นของหัวใจสันต์... กำลัง อ่อนล้า แผ่วลงทุกที ริบหรี่ดั่งปลายเทียนที่ อ่อนแสงลงทุกขณะ

"ไม่น่าเลยสันต์"

บัวเธอสะอึกสะอื้น หรือการได้เจอหน้า กันเมื่อคืน จะเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย ระหว่างเธอกับสันต์

บัวเธออยากกลั้นใจตาย เพราะความ แพศยากากีของเธอนั่นเองที่ทำให้สันต์ต้อง เป็นแบบนี้บัวเธินึกโทษตัวเอง

อีกหลายนาทีผ่านไปชั่วโมงรอคอยอันยาวนานและแสน ทรมานสำหรับบัวได้สิ้นสุดลงแล้ว เมื่อได้ยิน เสียงคลายลูกบิดประตูห้องไอซียู คุณหมอผู้ ทำการผ่าตัดยื้อชีวิตสันต์ก้าวออกมาด้วยสีหน้าเรียบสงบ

"คุณหมอคะ...สันต์เป็นยังไงบ้างคะ" บัวถามนายแพทย์ในชุดเสื้อคลุมสีเขียว

"เสียใจด้วยนะครับ..."

นายแพทย์วัยกลางคนซึ่งเป็นหัวหน้า ทีมผ่าตัด เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบๆ น้ำเสียเศร้าสลดอย่างคนที่คุ้นชินกับการ "เกิดและตาย

"อะไรนะ"

บัวเธอใจหายวาบ

"สามีคุณเสียแล้วครับ"

แพทย์ผู้ทำการผ่าตัดกล่าวบัวยก มือขึ้นปิดปาก ดวงตาพราวไปด้วยหยาด น้ำตา ใบหน้าสวยซีดเซียวราวกับหน้ากระดาษที่ปราศจากตัวอักษร

"สามีคุณมาถึงโรงพยาบาลช้าเกินไป ทำให้เลือดคั่งตกค้างในสมองมีปริมาณ มาก... เป็นเหตุให้สมองตาย เสียใจด้วยนะ ครับ"

คุณหมอเดินกลับไปเมื่อกล่าวจบ ก้อน ความเศร้าเคลื่อนขึ้นมาเจ็บจุก เสียดแน่นไป ทั้งลำคอของบัว หยาดน้ำตากลมเกลี้ยงกลิ้ง ลงมาอาบใบหน้า พร้อมด้วยเสียงสะอื้น ตามมา... ราวจะขาดใจ

"ฮือ... สันต์... ฉันขอโทษ... ฉันมันเลว... สันต์เป็นแบบนี้ก็เพราะฉันแท้ๆ"

บัวเธอฟูมฟายโทษตัวเอง สะอื้นจนตัว โยน ไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไป ยังคง ส่ายหน้าปฏิเสธ ด้วยไม่อาจยอมรับความจริง อันโหดร้ายว่ารื่นได้ตายจากไปแล้ว

"ฮือๆ...สันต์...."

บัวเธอปล่อยโฮออกมา ท่าทางของเธอ เหมือนคนเสียสติ เรียกชื่อสามีดังก้องอย่าง ไม่อายสายตาใครจะมองใบหน้าซีดเศร้านอง ไปด้วยคราบน้ำตาหลั่งออกมาราวกับหยาดฝนในคืนฟ้ารั่ว

"บัว... เอ็งต้องทำใจนะ"

อาเพ็ญเองก็ร้องไห้ รู้สึกเวทนาบัวที่เอนกายไร้เรี่ยวแรงเซซบไปกับผนังก่อนที่ ร่างจะทรุดฮวบลงมาตามผนัง กระทั่งนั่งลง พับเพียบสะอึกสะอื้นกับพื้นทางเดินหน้าห้องไอซียู

"สันต์ตายเพราะฉัน... ฉันมันแพศยาร่าน ราคี... ฮือๆ ฉันเป็นอีเลว... อีผู้หญิงร่านราคะ ... ฮือๆ"

บัวซบใบหน้ากับเข่าทั้งสองข้างของ ตัวเอง ขาทั้งสองข้างเบาหวิว มือไร้เรี่ยวแรง เกินกว่าจะพยุงกายให้ยืนขึ้นมาได้

ทุกอย่างรอบๆ กายของเธอดู เงียบเชียบไปเสียหมด โลกทั้งใบกำลังบีบตัว เข้าหากันภายในสมองเหมือนถูกกดดันเพดานของโถงทางเดินห้องไอซียูแลดูหนักอึ้ง คล้ายกำลังจะเคลื่อนลงมาทับร่างของหล่อน

บัวเธอสะอื้นตัวโยน รู้แต่ว่านาทีนี้หล่อน ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ภายในใจกำลังถูกบีบคั้นรุนแรงเหมือนจะขาดใจตายตามผัวไปเสียให้ได้

อีกสัปดาห์ต่อมา

งานศพของสันต์ผ่านพ้นไปแล้ว มันเป็น งานศพที่เกิดขึ้นท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทา ถึงสัมพันธ์สวาทลับๆ ของผู้คนในครอบครัว กำนันเสือ ที่มีอันทำให้ไอ้สันต์เสียใจจนต้องขับ มอเตอร์ไซค์ออกไปพบกับจุดจบของชีวิต

"อาจันทร์... ฉันฝากไอ้แดงด้วยนะ"

บัวฝากลูกในเย็นวันหนึ่ง สั่งลาอาสะใภ้ของไอ้สันต์ที่บอกเอาไว้ว่าจะเลี้ยงดูไอ้แดง ต่อไป หลังจากบัวตัดสินใจแล้วว่าจะไปจากบ้านหลังนี้

อาเพ็ญพยายามทัดทาน แต่ก็ไม่ สำเร็จเลยตัดสินใจอาสาขอเลี้ยงดูไอ้แดงลูกชายของบัว

ทุกวันนี้ทั้งอาเดชและอาเพ็ญกไอ้แดงเหมือนลูกในไส้ไม่อยากให้ไอ้แดงต้อง ออกไประหกหระเหเร่ร่อนไร้อนาคต

"เอ็งจะอยู่ที่นี่ต่อไปก็ได้นะ"

อาเพ็ญกล่าวกับบัวเธอเป็นคนให้อภัยคนแม้จะโกรธจะเกลียดบัวจนเลือดขึ้นหน้าในตอนที่รู้ว่าทั้งอาเดชและกำนันเสือ ของตัวเองแอบเป็นชู้กับบัว แต่เมื่อความเสียใจได้ผ่านพ้นไปแล้ว อาเพ็ญก็ใจอ่อน... สงสารบัวยังไงก็ผู้หญิงด้วยกัน

"อาเพ็ญยังอยากจะให้ฉันอยู่เป็นผู้หญิงร่านสวาทคอยแย่งผัวพี่อีกหรือจ๊ะ"

ยิ่งอาเพ็ญให้อภัยหล่อน ก็ยิ่งทำให้บัวรู้สึกละอายใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

"ที่ห่วงก็เพราะรู้ว่าเอ็งไม่มีที่ไป"

อาเพ็ญสงสาร ใจหล่อนประเสริฐนักทั้งที่ผัวตัวเองแอบลักลอบเล่นชู้กับผัวตัวเองอาเพ็ญกลับไม่คิดโกรธแค้นเพราะรู้ว่า

สาเหตุที่อาเดชผัวตนลักลอบเริงสวาทกับบัวก็เพราะเธอไม่สามารถให้ความสุขกับอาเดชได้อย่างบัว

ทุกวันนี้อาเพ็ญร่างกายไม่แข็งแรง สามวันดีสี่วันไข้ สาเหตุที่ไม่มีลูกกับอาเดชก็ เพราะเจ็บปวยออดๆ แอดๆ มาตลอด

"แล้วเอ็งจะไปอยู่ไหน?"

อาเพ็ญยกมือขึ้นแตะต้นแขนของบัว

"ฉันมีทางของฉัน... ปล่อยให้ฉันเดินไป ตามทางของฉัน... แค่อาเพ็ญอาสาว่า จะเลี้ยงดูไอ้แดงให้เหมือนลูกในไส้... ก็เป็น พระคุณกับฉันเหลือเกิน"

กล่าวแล้วยกมือไหว้ ดวงตาของบัวแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้
"เอ็งจะบอกลาลูกมั้ย"

"ไม่จ้ะ... ให้ฉันไปก่อนนะ... แล้วอาเพ็ญค่อยบอกไอ้แดงกับคนอื่นๆ นะ... ฉัน ขอโทษ... ถ้าย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้... ฉันจะไม่ยอมให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้"

เสียงของบัวเธอสั่นเครืออยู่ในอก ในวัน ที่จะต้องจาก ระยะเวลาปีกว่าที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ ในบ้านของกำนันเสือ ทำให้เกิดความรัก ความผูกพันขึ้นมากมาย

แม้การจากไปของเธอจะทิ้งบาดแผลเอาไว้ในใจของผู้คนมากมาย ทั้ง กำนันเสือ อาเดช สันต์และอาเพ็ญที่ชะตา นำพาให้ต้องมาเจอกัน

"ฉันไปนะอา"

บัวเธอยกมือไหว้อาเพ็ญอิกครั้ง ก่อนจะเดินมาหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอจากไป เงียบๆ... เหมือนวันที่เธอก้าวเข้ามาบัวมาแต่ตัว... และวันนี้เธอก็จากไปแต่ตัว

ok

[shell40]

สันต์ก็ไม่น่าอยู่กับบ้านแบบนี้เหมือนกัน

[lucipher666a]

ผิดคาดจริงๆจบเศร้าไม่เร้าใจเลยเสียดาย

[aont2512]

จะไปไหนหละบัวอยู่กับกำนันและอาเดชนั้นหละดี