กระทู้ล่าสุด

อ้างจาก: raainum เมื่อ พฤษภาคม 21, 2024, 08:27:25 หลังเที่ยง

แม่อุ้มเมื่อครั้งอดีตหลายปีที่แล้ว ก่อนจะแต่งงานใหม่กับสามีคนปัจจุบัน เธอเคยทำงานเป็นพยาบาลอยู่ในรพ.แห่งหนึ่ง ถือเป็นพยาบาลที่หน้าตาและรูปร่างดีที่สุดในรพ.เลยทีเดียว ส่งเข้าประกวดนางงามพยาบาลได้สบาย(ถ้ามีนะ) สวยจนเหมือนดารา ทรวดทรงก็ส่งเล่นหนังผู้ใหญ่ได้สบาย และตอนนั้นเธอได้สามีเป็นหมอของโรงพยาบาลแห่งนี้ ที่รวยและโสดมีแต่สาวๆต้องการ แม้เขาจะมีอายุแล้วก็เถอะ

หลังจากรู้จักกันไม่นาน เขาหลงเธอมาก หลงรักเธอหนักมาก และขอเธอแต่งงาน ก็อยู่กินกันมาได้2ปี ไม่เคยมีปัญหาใดๆกันระหว่างชีวิตคู่ ลูกก็ยังไม่มีด้วยกันสักคน

แต่มาวันหนึ่ง สามีเธอคุณหมอวันชัย วัย54 ต้องถูกย้ายไปทำงานในเรือนจำ ที่กำลังมีการปรับเปลี่ยนโครงสร้างภายในเสียใหม่ รับผู้หญิงเข้ามาช่วยงานในบางส่วนที่ไม่ก่อหรือเกิดอันตรายภายในเรือนจำ และจัดระบบระเบียบใหม่ เนื่องจากมีบุคลากรออกไปพร้อมกันจำนานมาก และไม่อยากให้สื่อเข้ามารับรู้ ถือเป็นเรื่องภายในขององค์กรเรือนจำแห่งนี้

หัวหน้าของคุณหมอวันชัยอยากได้คุณหมอวันชัยไปประจำอยู่ที่นั่น และให้เลือกสรรบุคลากรด้วยตัวเองหนึ่งอัตรา ให้ไปเป็นผู้ช่วย
และด้วยฐานเงินเดือนที่มากขึ้น บวกสวัสดิการที่ดีขึ้น ทั้งให้ซื้อบ้านหลังใหญ่ติดเรือนจำในราคาแสนถูก บวกกับอื่นๆอีกมากมาย
คุณหมอวันชัยสามีแม่อุ้มจึงยินดีที่จะย้ายไป และปรึกษาภรรยาสาวคนสวย ก็ได้รับความสนใจจากเธอ ที่จะไปอยู่ใกล้สามีที่เรือนจำด้วยกัน คอยช่วยเหลือสามีในฐานะผช.คุณหมอวันชัยสามีของเธอเอง

ทั้งสองสามีภรรยาทำงานอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 2 ปี เมื่อเวลาผ่านไปก็มีนักโทษดูน่ากลัวอยู่คนหนึ่ง เหมือนป็นลูกครึ่งต่างชาติ แต่เป็นคนอิสลามแน่นอน บุคลิคหน้าตาเขาและอะไรทั้งหมดในตัวเขา ช่างดูน่ากลัวไปเสียหมด สักลายเต็มตัว แม่อุ้มตื่นเต้นใจสั่นทุกครั้งที่นักโทษคนนี้เข้ามาในห้องพยาบาล อาจจะเพราะด้วยความกลัวในตัวบังคนนี้ ตามใบประวัติคนไข้ นักโทษคนนี้คือ..

ชื่อของเขา อับดุล เขาสูง187หนัก123กิโลกรัม คือตัวใหญ่มาก รูปร่างกำยำ ดูแข็งแรงแบบสุดๆ และเป็นผู้ชายที่ผิวดำมากๆ ดำสนิท ดำจนมองแขนแทบไม่เห็นลายสัก แต่เขามีประวัติเป็นคนสัญชาติไทย

แล้วในวันหนึ่งมีการทะเลาะกันในโรงอาหารช่วงพักเที่ยง อับดุลถูกแทงมา และในขณะที่ทุกอย่างกำลังวุ่นวายสุดขีด แม่อุ้มได้รับมอบหมายจากสามีเธอ ให้พาเขาไปรอที่ห้องพยาบาล

สภาพอากาศในวันนั้นมีฝนตกหนักและมีพายุเข้าอย่างหนักหน่วง ฝนฟ้าคะนองในกำแพงเรือนจำก็วุ่นวายยังมาเจอธรรมชาติที่โหดร้ายเข้าไปอีก
ด้วยปัญหาต่างๆ ทุกคนจึงต้องรูดบัตรประจำตัวทุกครั้งที่ผ่านประตู เผื่อเกิดปัญหาจะได้หาทางช่วยเหลือกันได้ และในระหว่างทางของภารกิจแสนง่ายดายนี้ ก็ดันมีฟ้าผ่าลงมาที่หม้อแปลงไฟฟ้า เปรี้ยง!

รู้สึกตัวอีกทีแม่อุ้มพบว่าตัวเองอยู่ในโถงทางเดินกับอับดุล ที่ไม่ได้ใส่กุญแจมือใดๆแต่แรกแล้ว พร้อมกับไฟฟ้าที่กระพริบและดับลง แต่โชคดีที่ไฟฉุกเฉินสว่างขึ้นมา เธอโล่งใจ และเดินนำนักโทษตัวยักษ์คนนี้ไปในห้องพยาบาลเพียงลำพัง หวังจะเจอสามี แต่คุณหมอยังมาไม่ถึง น่าจะติดภารกิจอะไรสักอย่างเพราะเหตุการณ์มันวุ่นไปหมด แต่เธอไม่สบายใจที่อยู่กับผู้ชายอย่างอับดุลสองคนแบบนี้ ใจเธอมันสั่นหวิวอย่างไรชอบกล จึงทำท่าบอกให้อับดุลรอที่นี่ แล้วเดินไปที่ประตู หวังจะเปิดออกไปหาสามีตัวเองหรือใครสักคน แต่..

ทันทีที่เธอพยายามจะรูดบัตรผ่านเพื่อเปิดประตูห้อง มันกลับไม่ได้ผลในครั้งนี้ ประตูคงไม่เปิดถ้าใช้เครื่องกำเนิดไฟฟ้าฉุกเฉิน สงสัยจะขัดข้องเปิดเข้าได้แต่เปิดออกไม่ได้แน่เลย แม่อุ้มคิดในใจ แต่ยังดีที่มีกล้องวงจรปิดเกือบทุกจุดในเรือนจำใหม่แห่งนี้ แม่อุ้มจึงรู้สึกปลอดภัยอยู่ภายในห้องพยาบาลกับอับดุล
" เอ่อ เราจะอยู่ที่นี่สักพักนะนักโทษชายอับดุล รอคุณหมอ น่าจะใกล้มาแล้วค่ะ " เธอเดินมานั่งที่เก้าอี้สามี หน้าโต๊ะทำงานของเขา ตรงข้ามกับอับดุล

" ทำไม เกิดอะไรขึ้น? " เสียงทุ้มๆใหญ่ๆตอบเธอกลับมา
" คือ..เครื่องกำเนิดไฟฟ้าฉุกเฉิน มันเริ่มทำงานมั้ง ไฟน่าจะดับหมดเลย " สายตาท่าทางเขาทำให้แม่อุ้มกังวลอย่างมาก

อับดุลหนัก 123 กิโลกรัมกับ 53 กิโลของแม่อุ้ม มันช่างต่างกันเสียจริง เหมือนมวยคนละไซส์ เธอกลัวมาก ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะกุญแจมือเขาก็ไม่ได้ใส่ไว้เสียด้วย

" ห้องขังยังเล็กกว่าห้องนี้เลย " ต้องมีผู้คุมหนาแน่นแน่นอนในการควบคุมผู้ชายแบบเขาเข้าห้องขังเล็กๆนั่น แม่อุ้มคิดเพราะเธอไม่เคยแอบเข้าไปเห็นห้องขังของผู้ชาย แม้จะแอบเข้าได้ก็ตาม

"คุณพอไหวอับดุล? " เธอถามเพราะเขายังมีเลือดออกซิบอยู่

" เจ็บนิดนึง แต่หายปวดแล้ว เลือดก็ไหลน้อยลง " ตอบเสียงหนาๆ เหมือนวัวเหมือนควาย

" ดีแล้วค่ะ เขาจะพาเราออกจากที่นี่ เร็วๆ นี้แหละค่ะ " เธอพูดในสิ่งที่ตนเองคาดหวัง

ทั้งสองคนนั่งมองหน้ากันเงียบๆ สักพัก แม่อุ้มรู้สึกกังวลใจอย่างมากมาย เมื่อมองและเห็นแสงเล็กๆ ที่ส่องออกมาจากกล้อง หึ! ไม่รู้ไงว่าถูกขังกับนักโทษเนี่ย อะไรวะเนี่ย เธอคิดในใจ

เมื่อพูดคุยกับอับดุลไปเรื่อยๆ ถึงได้รับรู้ว่าเขาเป็นคนทึ่มๆบื้อๆเหมือนหน้าตาของเขาจริงๆด้วย ฮ่าๆ เธอคิดในใจอีก เขาเหลือโทษจำคุกอีกไม่กี่ปีเท่านั้น จึงทำตัวดีและระวัง เขาบอกว่าติดคุกเพราะไปอยู่ในเหตุการณ์ที่ชายคนหนึ่งตาย ในบาร์ที่ภูเก็ต และเขารับเคราะห์กรรม

อับดุลคงสังเกตุเห็นว่ากล้องมันไม่ทำงาน เขาดูเป็นมิตรมากกว่าที่แม่อุ้มคิดในใจ จู่ๆเขาลุกเดินนอ้อมมาที่เก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่อย่างว่องไวมาก มาถึงก็เอามือมาบีบต้นขาเกือบโดนจิมิเธอที่กำลังนั่งอยู่
" เห้ย อับดุลจะทำอะไร? "
อับดุลมึนใส่ไม่พูดด้วย เอามือบีบต้นขาแน่นๆของแม่อุ้มไม่หยุด
" อับดุลอย่า! ใจเย็นก่อน รับโทษเพิ่มนะ " เธอพยายามทำใจร่มๆลุกขึ้นยืนพร้อมกับตอบเขา แล้วหันหน้าหนี เอามือดัน ขณะที่อับดุลเริ่มจะหอมแก้มเธอ พละกำลังพามือของเขาเข้าไปข้างในกระโปรงพยาบาลแคบๆ ของเธอได้สำเร็จ และกำลังจกเนินอูมเธอผ่านกางเกงในตัวบาง
" กฎ มีไว้ให้แหก "