บทประพันธ์ในเงา บทที่ 21 ค่ำคืน

[lustlow]

บทที่ 21 ค่ำคืน

เวลาหมุนผ่านไป ผมยังยุ่งอยู่กับการทำงานของผม เวลาแต่ละวันไม่เคยพอเลยทีเดียว ผมได้รับงานที่ต้องไปต่างจังหวัดทางภาคเหนือเพื่อเก็บข้อมูลถึงสองสัปดาห์ ผมตัดสินใจจะไปจังหวัดน่าน มันเป็นเมืองเงียบ ๆ เหมาะจะเก็บข้อมูลเกี่ยวกับล้านนาด้วย ผมเดินทางไปโดยรถยนต์และตรวจสอบ ผมอยากหาโฮมสเตย์ที่เป็นบ้านพักอยู่มากกว่าแบบโรงแรม แต่กระนั้นมันก็ช่างหายากเสียเหลือเกิน ผมเข้าพักโรงแรมในตัวอำเภอ เป็นโรงแรมที่ค่อนข้างคร่ำคร่าหน่อย แต่มันดูสบาย ๆ ดีและก็ใกล้แหล่งท่องเที่ยวหลาย ๆ ที่ด้วย ผมเช็คอินและฝากกระเป๋าไว้ จากนั้นผมก็เดินลงมาทอดน่องที่ตลาดนัด ที่ถัดไปจากโรงแรมเพียงเล็กน้อย ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ บรรยากาศสบาย ๆ ในยามเย็นทำเอาผมค่อนข้างชอบที่นี่ทีเดียว
ผมเดินซื้อนั่นนี่ ของฝากสาว ๆ ของที่จะกินสำหรับคืนนี้ แต่ผมรู้สึกได้ว่ามีคนตาม....ผู้ชายสวมแว่นทางซ้ายนั่น ผมเห็นเค้ามองผม ใช่มันไม่แปลก ถ้าก่อนหน้านี้ผมไม่เจอเค้ามองผมที่ซอยก่อนหน้านี้ และแน่นอน ซอยถัดไปด้วย นักข่าวเหรอ...หรือผมจะรู้สึกไปเองว่ามีคนตาม ให้ตายเถอะ....กลับดีกว่า

ผมเดินกลับมาเร่งฝีเท้าเล็กน้อย

ความรู้สึกว่าโดนตามหายไปเมื่อมาถึงโรงแรม ผมกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นที่พัก ลิฟต์ดูไม่น่าพิศมัย ถ้าจะมีผีในลิฟต์ก็ไม่แปลก  ลิฟต์เปิดออก ผมเดินไปยังห้องและจัดแจง กองของที่ซื้อมาเตรียมโต๊ะกินข้าว และของฝากของพวกสาว ๆ

"นี่สำหรับแต้ว....นี่สำหรับเก้า กล่องสีชมพูนี่ของฝน โอย...." ผมพูดกับตัวเอง "หวังว่าพวกเธอจะชอบของขวัญที่ผมซื้อให้นี่นะ" จากนั้นผมก็ค่อย ๆ บรรจงบรรจุมันลงไปในถุง เพื่อเตรียมนำมันขึ้นรถพรุ่งนี้

เสียงเคาะห้องดังขึ้น

[ผีรึเปล่าหว่า?] ผมคิดในใจ มันเคยมีเคสที่เดินไปเปิดแล้วไม่มีคน เอาไงดี

เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง

อย่ามายุ่งกะตู..... ผมครวญในใจ บ้าชะมัด....พอมาสังเกตุดูดี ๆ ไม่มีตาแมวนี่หว่า.....แล้วมันคนหรือผีวะเนี่ย?

"ผมไม่ได้โทรขอรูมเซอร์วิสนะครับ" ผมกลั้นใจตะโกนไป

เสียงเคาะดังขึ้นกว่าเดิม

ผมตัดสินใจเดินไปที่ประตู มือจับลูกบิดแล้วกันใจเปิด แต่พริบตาก่อนที่จะเปิด ผมรู้สึกแว่บนึงขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เหมือนกับที่ผมเห็นชายคนนั้น

ประตูถูกเปิดออก

"ดีค่ะพี่นักเขียน" สาวตัวเล็กทางซ้ายพูดก่อน
"ให้เราเข้าไปได้รึเปล่า" สาวตัวสูงกว่าทางขวาสำทับขึ้น

 

เก้ากับใหม่?

พวกเธอใส่ชุดโค้ทผ้าหนายาวคลุมไปจนถึงปลายเท้า อากาศเย็นก็จริง แต่มันไม่ได้หนาวขนาดนั้น

"โอ...สวัสดีสาว ๆ เข้ามาสิ" ผมประหลาดใจมาก ความรู้สึกนั่นหายไป         

ผมปิดประตูและล็อคมัน

"คุณสองคนมาทำอะไรที่นี่?" ผมเอ่ยปากถาม ขณะที่พวกเธอแยกย้ายกันนั่งบนเตียงของผม

"อืม...เราพักร้อนน่ะ" ใหม่ตอบ "ใหม่หยุดรับงาน 1 เดือน นี่สัปดาห์ที่ 3 แล้ว"
"โอ้...." ผมอ้าปากรับคำ "แล้วพวกคุณรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่นี่?"
"พอดีเราเห็นพี่ เดินไปซื้อของที่ตลาด" เก้าสบตาผม "ก็เลยแอบตามมา"
"โอ้...." ผมรับคำอีกครั้ง
"จริง ๆ แล้ว....หนูมีอะไรให้ดูด้วย" เก้าเอียงคอยิ้มให้ผม
"โอ้...." ผมรับคำเดิม

เก้ากับใหม่ยืนขึ้น พวกเธอยิ้ม ยิ้มแปลก ๆ แต่ทันทีที่พวกเธอถอดโค้ทออก ผมก็เข้าใจรอยยิ้มนั่น ภายใต้เสื้อโค้ทยาวนั่น นอกจากรองเท้าส้นสูงแล้วกับชุดชั้นในลายลูกไม้สุดเซ็กซี่แล้ว พวกเธอก็ไม่ได้สวมอะไรเลย

ใหม่ก้มลงไปที่เตียง "สนใจ....มาร่วมกับพวกเรารึเปล่า?" จากนั้นเธอค่อย ๆ คลานขึ้นเตียงไป
"มาเถอะพี่นักเขียน" เก้าหันหลังขึ้นเตียงไปเช่นกัน จากนั้นเธอหัวมาสบตาผม "หนูอยากได้พี่...ตอนนี้เลย...นะคะ"

ผมถอนหายใจยาว ความร้อนพุ่งตรงออกจากท้องน้อยแล่นไปทั่วร่างกายของผม
"เอาล่ะ.." ผมกลืนน้ำลาย "ใหม่ก่อนนะ"
"ทำไมไม่เป็นหนู?" เก้าค้านขึ้น
"ลูกชิ้นน่ะ...ต้องเก็บไว้กินทีหลัง" ผมถอดเสื้อผ้าออก กองไว้ที่พื้นห้อง

สาวใหม่มองมาที่ร่างสันทัดกระชับของผม เธอม้วนตัวหันหลังให้ผม ผมค่อย ๆ เดิน ๆ ตรงไปหาเธออย่างช้า ๆ และกระชากเธอมากอดจากทางด้านหลัง

"ขอหนัก ๆ นะคะ...พี่นักเขียน" เธอเอียงคอซบกับอกผม
"ไม่....ไม่ล่ะ.." ผมปฎิเสธ "ผมจะให้คุณรู้สึกนุ่มนวลกว่าที่เคย"
"แต่ชั้นชอบหนัก ๆ " เธอบอกเสียงแข็ง
"ไม่เอาน่า...ดาวิกา" ผมกระเซ้า

ผมลูบไล้ลงไปที่โหนกนูนของเธอควานหาเม็ดเสียวจากนั้นก็จัดการมันอย่างเคย ใหม่เริ่มครางในลำคอ จากนั้นเก้าก็เดินเข้ามาประกบด้านหน้าใหม่ และเริ่มใช้ลิ้นประสานกับนิ้วของผมอย่างเข้ากันดี ใหม่หันหน้ามาครึ่งนึงเพื่อที่จะจูบกับผม ขณะเดียวกับที่เอวก็บิดเร่าอย่างร้อนแรง ผมซอกซอนตามคอของเธอ ดูดมันอย่างแรงจนทิ้งรอยจ้ำไว้ ใหม่เริ่มร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ มือข้างหนึ่งของผมเค้นหน้าอกเป็นกระเปาพอดีมืออย่างเมามันทั้งที่มันยังใส่บราอยู่ มังกรของผมค่อย ๆ ผงาดอย่างเต็มที่จนดันสะโพกของใหม่

"เก้า...." ใหม่พูดขึ้น "หยุดก่อน" เสียงเธอกระเส่า

เก้าโยกหน้าออกจากหว่างขาของใหม่  ริมฝีปากมันวาวไปด้วยน้ำของใหม่

"พี่นักเขียน" ใหม่หันมาชายตาทางผม "อยากลองข้างหลังมั๊ยคะ?"
"ก้นเหรอ?" ผมเอียงหัว "มันน่าจะเจ็บมากนะ"
"ค่ะ" เธอตอบรับ "แต่ชั้นอยากจะลองดู...ชั้นมีเจลหล่อลื่นเตรียมไว้ ในโค้ท"
"เดี๋ยวหนูเอามาให้" เก้าลุกเดินไปหยิบโค้ทที่วางอยู่

เก้าเดินไปหยิบโค้ทค้นครู่เดียวก็หยิบขึ้นมา
"นี่?" เก้าหยิบขึ้นมากึ่งถาม
"อืม...เอามาให้พี่นักเขียนสิ" ใหม่บอก 

ผมรับมา "ทำไงต่อ?" ผมถาม         

ใหม่ทอดตัวลงบนเตียง จากนั้นก็ยกสะโพกขึ้น
"เอานิ้วฉโลมเจลแล้วค่อย ๆ ใส่มาในก้นใหม่สิ" ใหม่ยิ้ม
ผมทำตามที่เธอบอก
       
"ถามอีกทีนะ" ผมเอ่ย "แน่ใจนะ?"
"ค่ะ" ใหม่ตอบสั้น ๆ

ผมค่อย ๆ ดันนิ้วเข้าไปในก้นของเธอ  แม้จะมีเจลอยู่แต่มันก็คับแน่นมาก ใหม่ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมากัด ดวงตาของเธอเอ่อด้วยน้ำตา ผมค่อย ๆ ดันมันเข้าไปจนสุด เธอสะดุ้งตัวเล็กน้อย จากนั้นผมค่อย ๆ ดึงออกมาจังหวะนึงแล้วจะส่งเข้าไปอีก น้ำใส ๆ ไหลรินจากดวงตาเป็นทาง ผมยังไม่ทันที่จะส่งมันเข้าไปจนสุด เธอก็ร้องลั่น

"พอแล้ว ๆ " ใหม่ร้องดังสนั่น "ยอมแล้วเอาออกเถอะ"
"ผมบอกแล้ว" ผมยิ้มมุมปาก
"อืม...ใช่" ใหม่ปาดน้ำตา "ไม่รั้นแล้ว ไม่ทำแล้ว"
"แต่" ผมเงยหน้าสูดลมหายใจเข้า "ตอนนี้ผมทำแบบนี้ได้นะ"         

ผมย่อตัวลงให้พอดีกับเธอและกดหัวหยักเต็มลำเข้าไปในคูหาสวรรค์ที่ฉุ่มฉ่ำของเธอทีเดียวมิดลำ ใหม่บิดลำตัวขึ้นรับร้องสนั่นหวั่นไหว
"เบาหน่อย พี่ใหม่" เก้าก้มลงกระซิบ "เดี๋ยวคนข้างนอกได้ยิน"

ใหม่ยกมือขึ้นมากัดไว้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะความเจ็บแต่เป็นเพราะแรงอัดด้านล่างต่างหาก ผมเน้นกระแทกทุกครั้งที่ส่งลำควยเข้าไปในตัวเธอ เสียน้ำเงี่ยนของเธอโดนกระแทกดังชัดเจน ครู่เดียวเธอก็เกร็งตัวเป็นจังหวะในขณะที่โพลงหีของเธอก็บีบรัดแน่นขึ้น
"อ้า...พี่นักเขียน" ใหม่ร้องขึ้น "พี่นักเขียนเย็ดแรง ๆ หนูชอบควยพี่จัง"
ผมกัดฟันกรอด "อ่า...ตอดดีจังเลยนะ"
"อ้า...พี่คะ" ใหม่เริ่มพูดไม่เป็นศัพท์ "หนู...ดี...มัน...โอยยยย"

ผมกระหน่ำหีของใหม่อย่างเมามัน ใหม่ก็ร้องอย่างสนุกหี และดูเหมือนเก้าที่รออยู่นั้นจะไม่อยากพลาดประสบการณ์ดี ๆ แบบนี้ด้วย เธอจัดแจงกับชุดตัวเองจนล่อนจ้อนและขยับมาในตำแหน่งของหน้าใหม่ ใหม่ก็รู้งานผงกหัวขึ้นไปจัดการกับสิ่งที่คล่อมหน้าอยู่อย่างกระหาย เก้าก้มหน้ามาจูบกับผมในขณะที่มือทั้งสองของเธอก็นวดหน้าอกตัวเองไปด้วยความตื่นเต้น ด้วยรูปแบบ ๆ นี้แม้แต่ผมเองก็ทนไม่ไหว

"โอย...พี่จะแตกแล้ว" ผมละล่ำละลัก
"ยัดลึก ๆ " ใหม่พูดเสียงกระเส่า "แตกลึก ๆ " จากนั้นเธอก็จัดการสวาปามน้ำของเก้าอีก
"อ้า....อ้า..." เก้าร้องลั่น

ผมเร่งความเร็วขึ้นในจังหวะสุดท้าย จากนั้นก็ระเบิดน้ำเงี่ยนเข้าไปในโพลงหีของใหม่ กดดุ้นควยจนมิดลำ ในขณะที่เก้าก็ร่อนเอวไม่เป็นจังหวะสั่นกระตุกบนหน้าของใหม่ แน่นอนว่าใหม่เองก็หมดสภาพ เธอนอนหงายกางขาทิ้งแขนลงข้างตัว หน้าของเธอมันวาวไปด้วยน้ำเงี่ยน ร่างกายมันเลื่อมไปด้วยเหมือกเหงื่อและน้ำเงี่ยนขุ่นข้นไหลออกมาจนกองกับพื้นเตียง

เก้าหอบหายใจพักนึงและมองมาทางผม
"พี่นักเขียน" เธอขยับตัวมาสบตา "ดูเหมือนว่าเจ้าหนูพี่มันจะอ่อนลงไปนะ.....เดี๋ยวหนูจะทำให้มันตื่นขึ้นเอง"

เก้าเหวี่ยงผมลงบนที่นอนถัดจากใหม่ที่นอนหอบหายใจหมดสภาพอยู่อย่างนั้น จากนั้นเธอก็เลียควยผม เหมือนทำความสะอาดน้ำเงี่ยนของใหม่ที่เปรอะเปลื้อนควยผมอยู่ เธอใช้มือทั้งสองข้าง ลิ้นและปาก โลมเลียอย่างดูดดื่ม จนมันค่อย ๆ โตขึ้น ไม่นานนักก็คับเต็มปากเธอ

"พี่นักเขียน" เก้าขยับตัวขึ้น "หนูอยากควบพี่คืนนี้ทั้งคืนเลย"

ว่าจบเธอก็ขึ้นคร่อมตัวผมและใช้มือข้างหนึ่งกำลำควยไปจ่อในขณะอีกข้างหนึ่งก็ใช้นิ้วแหวกแคมเต่งตึงนั่น จากนั้นก็รูดตัวลงมาอย่างรวดเร็ว จนมิดโคน ใหม่ค่อย ๆ คลานมาจากข้าง ๆ จากนั้นก็กดหน้าอกลงมาที่หน้าผม ผมตวัดลิ้นเลียดูดเต้าถันอย่างถนัดถนี่ เก้าเริ่มควบผมแล้ว เธอชันเข่าและทิ้งตัวลงมาในท่านั่งยอง มันเข้าไปลึกและแรง เก้าเผลอตัวร้องออกมา มันดังลั่นยิ่งกว่าใหม่ในตอนแรก จนเก้าเองต้องเอามือสองข้างปิดปากตัวเอง ใหม่ขยับตัวไปปิดปากของเก้าด้วยปากของเธอ แต่เธอก็เผยจุดอ่อนให้ผมเห็น ผมคว้าสะโพกของเธอไว้ และดึงมันไปในตำแหน่งที่ผมจะจัดการเธอด้วยลิ้นของผมได้ ผมจัดการซอกซอนลิ้นเข้าไป ตวัดเลียทุกหนทุกแห่งที่จะจัดการได้  เสียอู้อี้ของสองสาวประสานเข้ากับเสียงซดน้ำเงี่ยนอันดื่มด่ำและเสียงเนื้อชนเนื้อ เพียงแค่ได้ยินคุณก็จะรู้ว่า เซ็กครั้งนี้มันดุเด็ดเผ็ดมันขนาดไหน

เธอทั้งสองเริ่มเกร็งไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง ผมถือโอกาสอัดสะโพกเร็วขึ้นแรงขึ้น รวมถึงลิ้นที่ตวัดเลียเน้นมากขึ้น

ตอนนี้เธอทั้งสองไม่อาจกลั้นใจได้อีกแล้ว เสียงร้องของเธอดังสะท้านไปทั้งห้อง ผมระเบิดน้ำเงี่ยนอีกครั้ง ส่วนใหม่ก็เช่นกันน้ำเงี่ยนของเธอราดรดลงเต็มหน้าผม

เก้าถอนลำควยออกจากตัวเธอแต่เธอไม่ได้ไปไหนเธอทรุดตัวลงแนบกับแผ่นอกผม ส่วนใหม่ก็นอนลงโดยแก้มของเธอกับแก้มของผมชิดกัน
"พี่นักเขียน" เก้าพูดเสียงเหนื่อยหอบ "พวกเรานอนกับพี่คืนนี้นะ"
"ใช่..." ใหม่สำทับ "ได้รึเปล่า?"
"เอาล่ะ" ผมตอบ "นอนได้นะ...แต่ผมเหนื่อยแล้วเพราะคุณ..."

ผมพูดยังไม่ทันจบใหม่ก็ดึงหน้าผมไปประกบปากกับเธอ ส่วนเก้าก็เริ่มใช้มือเคล้าคลึงมังกรผมอีกครั้ง

โอเค....ไม่ได้นอนกันล่ะ

==========โปรดติดตามตอนต่อไป==========

สวัสดีครับ ขออนุญาตใช้พื้นที่ตรงนี้ชี้แจ้งนะครับ
เนื่องจากผมได้เจอการ Copy ผลงาน(อีกครั้ง) แถมยังมาลงในบอร์ดนี้ด้วย จึงขออนุญาตยุติการแต่งบทประพันธ์ต่าง ๆ เพื่อแจกจ่ายให้เพื่อน ๆ สมาชิกได้อ่านกันนะครับ จะคงเหลือแค่ลงในกลุ่มปิดที่ผมเป็นแอดมินอย่างเดียวเท่านั้น

อนึ่งบทประพันธ์บทนี้คงเป็นบทสุดท้ายจะผมจะนำมาลงที่นี้แล้ว จึงขอใช้โอกาสนี้ขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่สนับสนุนผมเสมอมา

ขอบคุณมาก ๆ ครับ

Lustlow r.Zues

[PTTrayong]

ฝากไว้ให้นักประพันธ์คิดนะครับ ถ้าก็อปมาวางในนี้ แล้วชื่อกระทู้ต่อท้ายหรือขึ้นหน้าว่า (copy) แบบนี้ผมถือว่าให้เกรียตินักประพันธ์นะครับ เป็นการแสดงตัวว่าข้อความที่คุณอ่านเนี่ย ผมไม่ได้เป็นเจ้าของ และก็ไม่ทราบด้วยว่าใครแต่งถึงต่อท้ายว่า copy หลังกระทู้ คุณไม่ได้ลงเรื่องแต่งบ่อยๆ ไม่มีใครตรัสรู้หรอกครับ เฮ้ยเจ้าของบทประพันธ์อยู่บอร์ดนี้นะ คุณจะเอาบทประพันธ์ของผมไปลงที่อื่นขออนุญาตก่อน คนที่ copy นึกว่าเป็นเรื่องเก่าเก็บ คนแต่งละทิ้งไปแล้วจึง copy มา เอ่อถ้ามาบ่อยๆ แล้วพูดในกระทู้ทุกครั้งว่าห้าม copy อันนี้ผมไม่ว่า เพราะคนในบอร์ดนี้ก็เข้าใจว่าคุณเป็นเจ้าของ และไม่ต้องการให้ copy แต่คุณมานานๆ ที 2 เดือน 3 เดือน 4 เดือนได้เห็นหน้าสักครั้ง มาถึงก็ใส่บอกคนในบอร์ดนี้ copy มาวาง เลิกลง แบบนี้ผมว่าเกินไปครับ ถ้าการ copy บทประพันธ์มีการให้เครดิต ไม่สวมรอยว่าเป็นเจ้าของ ถ้าทราบชื่อคนแต่งก็ใส่ให้เครดิต ไม่ได้นํามาหาประโยชน์ส่วนตัว ผมว่าไม่เสียหายอะไรนะครับ คุณลองกลับไปคิดแล้วเปลี่ยนทัศคติตรงนี้

[cd13579]

อีคนก็อปมันก็ด้านเกิน

[lustlow]

ฝากไว้ให้นักประพันธ์คิดนะครับ ถ้าก็อปมาวางในนี้ แล้วชื่อกระทู้ต่อท้ายหรือขึ้นหน้าว่า (copy) แบบนี้ผมถือว่าให้เกรียตินักประพันธ์นะครับ เป็นการแสดงตัวว่าข้อความที่คุณอ่านเนี่ย ผมไม่ได้เป็นเจ้าของ และก็ไม่ทราบด้วยว่าใครแต่งถึงต่อท้ายว่า copy หลังกระทู้ คุณไม่ได้ลงเรื่องแต่งบ่อยๆ ไม่มีใครตรัสรู้หรอกครับ เฮ้ยเจ้าของบทประพันธ์อยู่บอร์ดนี้นะ คุณจะเอาบทประพันธ์ของผมไปลงที่อื่นขออนุญาตก่อน คนที่ copy นึกว่าเป็นเรื่องเก่าเก็บ คนแต่งละทิ้งไปแล้วจึง copy มา เอ่อถ้ามาบ่อยๆ แล้วพูดในกระทู้ทุกครั้งว่าห้าม copy อันนี้ผมไม่ว่า เพราะคนในบอร์ดนี้ก็เข้าใจว่าคุณเป็นเจ้าของ และไม่ต้องการให้ copy แต่คุณมานานๆ ที 2 เดือน 3 เดือน 4 เดือนได้เห็นหน้าสักครั้ง มาถึงก็ใส่บอกคนในบอร์ดนี้ copy มาวาง เลิกลง แบบนี้ผมว่าเกินไปครับ ถ้าการ copy บทประพันธ์มีการให้เครดิต ไม่สวมรอยว่าเป็นเจ้าของ ถ้าทราบชื่อคนแต่งก็ใส่ให้เครดิต ไม่ได้นํามาหาประโยชน์ส่วนตัว ผมว่าไม่เสียหายอะไรนะครับ คุณลองกลับไปคิดแล้วเปลี่ยนทัศคติตรงนี้

อันนี้ผมตอบเป็นข้อ ๆ แล้วกันครับ
1.เรื่องที่โดน copy นั้นผมลงใน blog ส่วนตัวครับ ลงหัว blog ด้วยว่าห้ามเผยแพร่ที่อื่น ไม่จำเป็นต้องตรัสรู้หรอกครับ ว่าผู้ประพันธ์จะอยู่ไหน แต่ลงว่าห้ามเผยแพร่ที่อื่นก็น่าจะจบ
2.เรื่องที่โดน copy เป็นเรื่องสั้นนะครับ ไม่ใช่เรื่องทิ้ง มันจบในตอน
3.สิทธิ์ในการลง ผมไม่แย้งแล้วกันนะครับ ว่า"เกินไป"หรือไม่ เพราะตามบรรทัดฐานของผม ที่ทำใน 2 ข้อแรกนั้นถือว่า "เกินไป" เหมือนกัน
4.การใส่ Copy ที่ว่านั้น ไม่มีการใส่เครดิสครับ มีแค่ลงว่า copy ทั้งที่ใน blog ส่วนตัวผม ลงชื่อไว้ชัดเจน
5.blog ที่กล่าวอ้างถึงด้วยเหตุการณ์นี้ผมทำการปิด blog ไปแล้วนะครับ ไม่ต้องไปหา มันจะมีแค่หน้าเปล่า ๆ ที่เขียนว่า ลบงานทั้งหมดเพราะปัญหาการ copy ครับ

ปัญหานี้เคยเกิดขึ้นแล้วนะครับ ตอนนั้นผู้ที่ copy มาลงมีการลงเครดิสชัดเจน ผมแค่มาทวงถามการขออนุญาต แล้วก็จบกันด้วยดี แล้วผมยังมาลงตอนใหม่ในบอร์ดนี้ต่อจากกระทู้เก่าของสมาชิกท่านนั้นจนถึงตอนนี้ด้วยครับ

แล้วทัศนคติของผมคือ ถ้าจะเอาไปลง ก็ขอกันดี ๆ อย่าง copy ไปเฉย ๆ ผมมีตัวตนเป็นหลักเป็นแหล่ง ลงแค่ใน blog บอร์ดนี้และกลุ่มfb เท่านั้น ติดต่อมาช่องทางที่จะ copy นั่นแหละครับ

ในเมื่อผมแก้ที่คนอื่นไม่ได้ ผมก็แก้ที่ตัวเอง นี่น่าจะตอบโจทย์อย่างที่สุดแล้วนะครับ ผมไม่มีความคิดที่ดีกว่านี้แล้ว

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ

[PTTrayong]

ฝากไว้ให้นักประพันธ์คิดนะครับ ถ้าก็อปมาวางในนี้ แล้วชื่อกระทู้ต่อท้ายหรือขึ้นหน้าว่า (copy) แบบนี้ผมถือว่าให้เกรียตินักประพันธ์นะครับ เป็นการแสดงตัวว่าข้อความที่คุณอ่านเนี่ย ผมไม่ได้เป็นเจ้าของ และก็ไม่ทราบด้วยว่าใครแต่งถึงต่อท้ายว่า copy หลังกระทู้ คุณไม่ได้ลงเรื่องแต่งบ่อยๆ ไม่มีใครตรัสรู้หรอกครับ เฮ้ยเจ้าของบทประพันธ์อยู่บอร์ดนี้นะ คุณจะเอาบทประพันธ์ของผมไปลงที่อื่นขออนุญาตก่อน คนที่ copy นึกว่าเป็นเรื่องเก่าเก็บ คนแต่งละทิ้งไปแล้วจึง copy มา เอ่อถ้ามาบ่อยๆ แล้วพูดในกระทู้ทุกครั้งว่าห้าม copy อันนี้ผมไม่ว่า เพราะคนในบอร์ดนี้ก็เข้าใจว่าคุณเป็นเจ้าของ และไม่ต้องการให้ copy แต่คุณมานานๆ ที 2 เดือน 3 เดือน 4 เดือนได้เห็นหน้าสักครั้ง มาถึงก็ใส่บอกคนในบอร์ดนี้ copy มาวาง เลิกลง แบบนี้ผมว่าเกินไปครับ ถ้าการ copy บทประพันธ์มีการให้เครดิต ไม่สวมรอยว่าเป็นเจ้าของ ถ้าทราบชื่อคนแต่งก็ใส่ให้เครดิต ไม่ได้นํามาหาประโยชน์ส่วนตัว ผมว่าไม่เสียหายอะไรนะครับ คุณลองกลับไปคิดแล้วเปลี่ยนทัศคติตรงนี้

อันนี้ผมตอบเป็นข้อ ๆ แล้วกันครับ
1.เรื่องที่โดน copy นั้นผมลงใน blog ส่วนตัวครับ ลงหัว blog ด้วยว่าห้ามเผยแพร่ที่อื่น ไม่จำเป็นต้องตรัสรู้หรอกครับ ว่าผู้ประพันธ์จะอยู่ไหน แต่ลงว่าห้ามเผยแพร่ที่อื่นก็น่าจะจบ
2.เรื่องที่โดน copy เป็นเรื่องสั้นนะครับ ไม่ใช่เรื่องทิ้ง มันจบในตอน
3.สิทธิ์ในการลง ผมไม่แย้งแล้วกันนะครับ ว่า"เกินไป"หรือไม่ เพราะตามบรรทัดฐานของผม ที่ทำใน 2 ข้อแรกนั้นถือว่า "เกินไป" เหมือนกัน
4.การใส่ Copy ที่ว่านั้น ไม่มีการใส่เครดิสครับ มีแค่ลงว่า copy ทั้งที่ใน blog ส่วนตัวผม ลงชื่อไว้ชัดเจน
5.blog ที่กล่าวอ้างถึงด้วยเหตุการณ์นี้ผมทำการปิด blog ไปแล้วนะครับ ไม่ต้องไปหา มันจะมีแค่หน้าเปล่า ๆ ที่เขียนว่า ลบงานทั้งหมดเพราะปัญหาการ copy ครับ

ปัญหานี้เคยเกิดขึ้นแล้วนะครับ ตอนนั้นผู้ที่ copy มาลงมีการลงเครดิสชัดเจน ผมแค่มาทวงถามการขออนุญาต แล้วก็จบกันด้วยดี แล้วผมยังมาลงตอนใหม่ในบอร์ดนี้ต่อจากกระทู้เก่าของสมาชิกท่านนั้นจนถึงตอนนี้ด้วยครับ

แล้วทัศนคติของผมคือ ถ้าจะเอาไปลง ก็ขอกันดี ๆ อย่าง copy ไปเฉย ๆ ผมมีตัวตนเป็นหลักเป็นแหล่ง ลงแค่ใน blog บอร์ดนี้และกลุ่มfb เท่านั้น ติดต่อมาช่องทางที่จะ copy นั่นแหละครับ

ในเมื่อผมแก้ที่คนอื่นไม่ได้ ผมก็แก้ที่ตัวเอง นี่น่าจะตอบโจทย์อย่างที่สุดแล้วนะครับ ผมไม่มีความคิดที่ดีกว่านี้แล้ว

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ

บางทีเขา copy ในเว็บอื่นที่เขาไป copy ซึ่งแบบนี้มันจะไม่ทราบว่าใครเป็นคนแต่งไงครับ

มันไม่จําเป็นว่ามาจากบล็อกส่วนตัว ยิ่งเรื่องใครเป็นที่ชื่นชอบ ก็มีสิทธิที่จะพบเรื่องคุณในเว็บอื่นได้ไม่ใช่เว็บที่คุณปล่อยผลงาน

สําหรับผมถ้าคุณ copy คุณก็บอกว่า copy ก็ถือว่าดีแล้วที่ไม่สวมสิทธิ หรือ แก้ไขบทประพันธ์และตีขลุมว่าเป็นของตนก็ดีแล้วครับ

ตัวอย่างคือเรื่องเจ้าสาวกิ๊ฟที่โดนรุมนั่นไปแก้ไขต้นฉบับการไปเที่ยวทะเลของนักประพันธ์ท่านอื่นมา ไม่ต้องบอกว่าเรื่องที่ผมพูดมีใครทราบต้นตอไหมว่าคนแต่งไปปล่อยที่ใด เพราะที่คุณอ่านคุณเจอฉบับ copy เขาเสียแล้ว

[lustlow]

ฝากไว้ให้นักประพันธ์คิดนะครับ ถ้าก็อปมาวางในนี้ แล้วชื่อกระทู้ต่อท้ายหรือขึ้นหน้าว่า (copy) แบบนี้ผมถือว่าให้เกรียตินักประพันธ์นะครับ เป็นการแสดงตัวว่าข้อความที่คุณอ่านเนี่ย ผมไม่ได้เป็นเจ้าของ และก็ไม่ทราบด้วยว่าใครแต่งถึงต่อท้ายว่า copy หลังกระทู้ คุณไม่ได้ลงเรื่องแต่งบ่อยๆ ไม่มีใครตรัสรู้หรอกครับ เฮ้ยเจ้าของบทประพันธ์อยู่บอร์ดนี้นะ คุณจะเอาบทประพันธ์ของผมไปลงที่อื่นขออนุญาตก่อน คนที่ copy นึกว่าเป็นเรื่องเก่าเก็บ คนแต่งละทิ้งไปแล้วจึง copy มา เอ่อถ้ามาบ่อยๆ แล้วพูดในกระทู้ทุกครั้งว่าห้าม copy อันนี้ผมไม่ว่า เพราะคนในบอร์ดนี้ก็เข้าใจว่าคุณเป็นเจ้าของ และไม่ต้องการให้ copy แต่คุณมานานๆ ที 2 เดือน 3 เดือน 4 เดือนได้เห็นหน้าสักครั้ง มาถึงก็ใส่บอกคนในบอร์ดนี้ copy มาวาง เลิกลง แบบนี้ผมว่าเกินไปครับ ถ้าการ copy บทประพันธ์มีการให้เครดิต ไม่สวมรอยว่าเป็นเจ้าของ ถ้าทราบชื่อคนแต่งก็ใส่ให้เครดิต ไม่ได้นํามาหาประโยชน์ส่วนตัว ผมว่าไม่เสียหายอะไรนะครับ คุณลองกลับไปคิดแล้วเปลี่ยนทัศคติตรงนี้

อันนี้ผมตอบเป็นข้อ ๆ แล้วกันครับ
1.เรื่องที่โดน copy นั้นผมลงใน blog ส่วนตัวครับ ลงหัว blog ด้วยว่าห้ามเผยแพร่ที่อื่น ไม่จำเป็นต้องตรัสรู้หรอกครับ ว่าผู้ประพันธ์จะอยู่ไหน แต่ลงว่าห้ามเผยแพร่ที่อื่นก็น่าจะจบ
2.เรื่องที่โดน copy เป็นเรื่องสั้นนะครับ ไม่ใช่เรื่องทิ้ง มันจบในตอน
3.สิทธิ์ในการลง ผมไม่แย้งแล้วกันนะครับ ว่า"เกินไป"หรือไม่ เพราะตามบรรทัดฐานของผม ที่ทำใน 2 ข้อแรกนั้นถือว่า "เกินไป" เหมือนกัน
4.การใส่ Copy ที่ว่านั้น ไม่มีการใส่เครดิสครับ มีแค่ลงว่า copy ทั้งที่ใน blog ส่วนตัวผม ลงชื่อไว้ชัดเจน
5.blog ที่กล่าวอ้างถึงด้วยเหตุการณ์นี้ผมทำการปิด blog ไปแล้วนะครับ ไม่ต้องไปหา มันจะมีแค่หน้าเปล่า ๆ ที่เขียนว่า ลบงานทั้งหมดเพราะปัญหาการ copy ครับ

ปัญหานี้เคยเกิดขึ้นแล้วนะครับ ตอนนั้นผู้ที่ copy มาลงมีการลงเครดิสชัดเจน ผมแค่มาทวงถามการขออนุญาต แล้วก็จบกันด้วยดี แล้วผมยังมาลงตอนใหม่ในบอร์ดนี้ต่อจากกระทู้เก่าของสมาชิกท่านนั้นจนถึงตอนนี้ด้วยครับ

แล้วทัศนคติของผมคือ ถ้าจะเอาไปลง ก็ขอกันดี ๆ อย่าง copy ไปเฉย ๆ ผมมีตัวตนเป็นหลักเป็นแหล่ง ลงแค่ใน blog บอร์ดนี้และกลุ่มfb เท่านั้น ติดต่อมาช่องทางที่จะ copy นั่นแหละครับ

ในเมื่อผมแก้ที่คนอื่นไม่ได้ ผมก็แก้ที่ตัวเอง นี่น่าจะตอบโจทย์อย่างที่สุดแล้วนะครับ ผมไม่มีความคิดที่ดีกว่านี้แล้ว

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ

บางทีเขา copy ในเว็บอื่นที่เขาไป copy ซึ่งแบบนี้มันจะไม่ทราบว่าใครเป็นคนแต่งไงครับ

มันไม่จําเป็นว่ามาจากบล็อกส่วนตัว ยิ่งเรื่องใครเป็นที่ชื่นชอบ ก็มีสิทธิที่จะพบเรื่องคุณในเว็บอื่นได้ไม่ใช่เว็บที่คุณปล่อยผลงาน

สําหรับผมถ้าคุณ copy คุณก็บอกว่า copy ก็ถือว่าดีแล้วที่ไม่สวมสิทธิ หรือ แก้ไขบทประพันธ์และตีขลุมว่าเป็นของตนก็ดีแล้วครับ

ตัวอย่างคือเรื่องเจ้าสาวกิ๊ฟที่โดนรุมนั่นไปแก้ไขต้นฉบับการไปเที่ยวทะเลของนักประพันธ์ท่านอื่นมา ไม่ต้องบอกว่าเรื่องที่ผมพูดมีใครทราบต้นตอไหมว่าคนแต่งไปปล่อยที่ใด เพราะที่คุณอ่านคุณเจอฉบับ copy เขาเสียแล้ว

ผมก็คิดว่าเค้าไปเอามาจากเว็บที่ copy ไปอีกทีไงครับ ถึงได้ไม่ได้ไปโวยในกระทู้ เพราะคิดว่าคนเอามาบริสุทธิ์ใจอยากแบ่งปันครับ

แต่ผมก็ไม่ชอบการที่โดน copy ไปเหมือนกันมันบั่นทอนตัวผม ซึ่งผมก็ตัดปัญหาข้อนี้โดยการที่ไม่ลง เพื่อไม่ให้บั่นทอนตัวผมเอง

ส่วนนักประพันธ์คนไหนจะลง ทั้งที่โดน copy ก็สุดแล้วแต่จริง ๆ ครับ ถือเป็นสิทธิ์ของท่านเต็มที่

ส่วนผมต้องการฟีดแบ็คตรง ๆ กลับโดน copy งานไปแล้วไปให้ฟีดแบ็คกับงาน copy ผมก็ไม่โอเคไงครับ

ส่วนเรื่องดัดแปลงนั่น โดนดัดแปลงตั้งแต่ชื่อเรื่องเชียวล่ะครับ 555+

[PTTrayong]

ฝากไว้ให้นักประพันธ์คิดนะครับ ถ้าก็อปมาวางในนี้ แล้วชื่อกระทู้ต่อท้ายหรือขึ้นหน้าว่า (copy) แบบนี้ผมถือว่าให้เกรียตินักประพันธ์นะครับ เป็นการแสดงตัวว่าข้อความที่คุณอ่านเนี่ย ผมไม่ได้เป็นเจ้าของ และก็ไม่ทราบด้วยว่าใครแต่งถึงต่อท้ายว่า copy หลังกระทู้ คุณไม่ได้ลงเรื่องแต่งบ่อยๆ ไม่มีใครตรัสรู้หรอกครับ เฮ้ยเจ้าของบทประพันธ์อยู่บอร์ดนี้นะ คุณจะเอาบทประพันธ์ของผมไปลงที่อื่นขออนุญาตก่อน คนที่ copy นึกว่าเป็นเรื่องเก่าเก็บ คนแต่งละทิ้งไปแล้วจึง copy มา เอ่อถ้ามาบ่อยๆ แล้วพูดในกระทู้ทุกครั้งว่าห้าม copy อันนี้ผมไม่ว่า เพราะคนในบอร์ดนี้ก็เข้าใจว่าคุณเป็นเจ้าของ และไม่ต้องการให้ copy แต่คุณมานานๆ ที 2 เดือน 3 เดือน 4 เดือนได้เห็นหน้าสักครั้ง มาถึงก็ใส่บอกคนในบอร์ดนี้ copy มาวาง เลิกลง แบบนี้ผมว่าเกินไปครับ ถ้าการ copy บทประพันธ์มีการให้เครดิต ไม่สวมรอยว่าเป็นเจ้าของ ถ้าทราบชื่อคนแต่งก็ใส่ให้เครดิต ไม่ได้นํามาหาประโยชน์ส่วนตัว ผมว่าไม่เสียหายอะไรนะครับ คุณลองกลับไปคิดแล้วเปลี่ยนทัศคติตรงนี้

อันนี้ผมตอบเป็นข้อ ๆ แล้วกันครับ
1.เรื่องที่โดน copy นั้นผมลงใน blog ส่วนตัวครับ ลงหัว blog ด้วยว่าห้ามเผยแพร่ที่อื่น ไม่จำเป็นต้องตรัสรู้หรอกครับ ว่าผู้ประพันธ์จะอยู่ไหน แต่ลงว่าห้ามเผยแพร่ที่อื่นก็น่าจะจบ
2.เรื่องที่โดน copy เป็นเรื่องสั้นนะครับ ไม่ใช่เรื่องทิ้ง มันจบในตอน
3.สิทธิ์ในการลง ผมไม่แย้งแล้วกันนะครับ ว่า"เกินไป"หรือไม่ เพราะตามบรรทัดฐานของผม ที่ทำใน 2 ข้อแรกนั้นถือว่า "เกินไป" เหมือนกัน
4.การใส่ Copy ที่ว่านั้น ไม่มีการใส่เครดิสครับ มีแค่ลงว่า copy ทั้งที่ใน blog ส่วนตัวผม ลงชื่อไว้ชัดเจน
5.blog ที่กล่าวอ้างถึงด้วยเหตุการณ์นี้ผมทำการปิด blog ไปแล้วนะครับ ไม่ต้องไปหา มันจะมีแค่หน้าเปล่า ๆ ที่เขียนว่า ลบงานทั้งหมดเพราะปัญหาการ copy ครับ

ปัญหานี้เคยเกิดขึ้นแล้วนะครับ ตอนนั้นผู้ที่ copy มาลงมีการลงเครดิสชัดเจน ผมแค่มาทวงถามการขออนุญาต แล้วก็จบกันด้วยดี แล้วผมยังมาลงตอนใหม่ในบอร์ดนี้ต่อจากกระทู้เก่าของสมาชิกท่านนั้นจนถึงตอนนี้ด้วยครับ

แล้วทัศนคติของผมคือ ถ้าจะเอาไปลง ก็ขอกันดี ๆ อย่าง copy ไปเฉย ๆ ผมมีตัวตนเป็นหลักเป็นแหล่ง ลงแค่ใน blog บอร์ดนี้และกลุ่มfb เท่านั้น ติดต่อมาช่องทางที่จะ copy นั่นแหละครับ

ในเมื่อผมแก้ที่คนอื่นไม่ได้ ผมก็แก้ที่ตัวเอง นี่น่าจะตอบโจทย์อย่างที่สุดแล้วนะครับ ผมไม่มีความคิดที่ดีกว่านี้แล้ว

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ

บางทีเขา copy ในเว็บอื่นที่เขาไป copy ซึ่งแบบนี้มันจะไม่ทราบว่าใครเป็นคนแต่งไงครับ

มันไม่จําเป็นว่ามาจากบล็อกส่วนตัว ยิ่งเรื่องใครเป็นที่ชื่นชอบ ก็มีสิทธิที่จะพบเรื่องคุณในเว็บอื่นได้ไม่ใช่เว็บที่คุณปล่อยผลงาน

สําหรับผมถ้าคุณ copy คุณก็บอกว่า copy ก็ถือว่าดีแล้วที่ไม่สวมสิทธิ หรือ แก้ไขบทประพันธ์และตีขลุมว่าเป็นของตนก็ดีแล้วครับ

ตัวอย่างคือเรื่องเจ้าสาวกิ๊ฟที่โดนรุมนั่นไปแก้ไขต้นฉบับการไปเที่ยวทะเลของนักประพันธ์ท่านอื่นมา ไม่ต้องบอกว่าเรื่องที่ผมพูดมีใครทราบต้นตอไหมว่าคนแต่งไปปล่อยที่ใด เพราะที่คุณอ่านคุณเจอฉบับ copy เขาเสียแล้ว

ผมก็คิดว่าเค้าไปเอามาจากเว็บที่ copy ไปอีกทีไงครับ ถึงได้ไม่ได้ไปโวยในกระทู้ เพราะคิดว่าคนเอามาบริสุทธิ์ใจอยากแบ่งปันครับ

แต่ผมก็ไม่ชอบการที่โดน copy ไปเหมือนกันมันบั่นทอนตัวผม ซึ่งผมก็ตัดปัญหาข้อนี้โดยการที่ไม่ลง เพื่อไม่ให้บั่นทอนตัวผมเอง

ส่วนนักประพันธ์คนไหนจะลง ทั้งที่โดน copy ก็สุดแล้วแต่จริง ๆ ครับ ถือเป็นสิทธิ์ของท่านเต็มที่

ส่วนผมต้องการฟีดแบ็คตรง ๆ กลับโดน copy งานไปแล้วไปให้ฟีดแบ็คกับงาน copy ผมก็ไม่โอเคไงครับ

ส่วนเรื่องดัดแปลงนั่น โดนดัดแปลงตั้งแต่ชื่อเรื่องเชียวล่ะครับ 555+

ที่นี้ผมถือว่าดูแลเรื่องการ copy ดี ในฐานะเว็บเปิดที่รับคนสมัครเว็บตลอดเวลาแล้วครับ ถ้าคุณไม่ชอบคุณแจ้งกับเจ้าของเว็บได้



เดี๋ยวเจ้าของเว็บลบให้ได้ และ แจ้งสมาชิกทั่วไปให้รับทราบว่าไม่ให้ copy ของคุณ เพราะ มันก็ไม่แฟร์สำหรับคนที่นำเรื่องมาโดยไม่ทราบว่าเจ้าของ บทประพันธ์ อยู่ในเว็บนี้

อีกอย่างคุณหายตัวยิ่งไม่เป็นผลดีตามที่ผมพูดไง คุณดูเรื่องที่ถามในแชทหน้าเว็บเยอะๆ ของ monotone สิครับ มีใครก็อปไปบ้าง เขาไม่ต้องปลีกวิเวกลงแต่ในบอร์ดปิด เพราะแค่เม้นต์แบบขอไปที ที่นี้ก็โดนแบนแล้ว ทีนี้แสดงตัวบ่อยๆ มันเป็นประโยชน์กับตัวคนแต่งมากกว่า ฝากไว้ให้ทราบ

[1819]

 อ่านจบ  รู้สึก แย่จังที่ จะเลิกลงในนี้แล้ว  แต่ก็เคารพในความคิดของไรท์ครับ 
 แต่ถ้าเป็นไปได้ อยากให้ลงจนจบภาค
ให่เป็นที่จดจำความทรงจำดีๆ ดีกว่า ครับ
ไม่อยากให้หยุดลงไปแบบนี้ี   เรื่องcopyนี่เป็นปัญหาโลกแตกจริงๆ 

[cd13579]

จะยังไง เจ้าของผลงานก็ควรเป็นคนกำหนดรึเปล่าว่าก็อปได้หรือก็อปแล้วใส่เครดิตด้วยหรือจะไม่ให้ใครก็อปเลยมันก็เป็นสิทธิโดยชอบของนักประพันธ์ครับ และเป็นสิทธิขาดด้วย
ขอพูดแบบแรงๆคือไม่ต้องไปเสือกในสิทธิของคนเขียนเขา เขาลงแรงลงใจเขามีสิทธิในผลงานของเขาเองเป็นเรื่องบนดินมีฟ้องคนก็อปไส้แตกตายได้นะครับ
ในฐานะแอดมินดูแลส่วนเรื่องแต่งก็ขออภัยที่ปล่อยให้เรื่องเกิดครับ ถึงจะเสียดายแต่ขอเคารพการตัดสินใจนะครับ

[kalampee]

ก๊อปก็​คือ​ก๊อป​ ละเมิด​ก็​คือ​ละเมิด​ จะ​เถียง​เจ้าของ​ผลงาน​ให้​ได้​อะไร​ขึ้น​มา?

[swss2511]

สูญเสียไปอีกหนึ่งเพราะปัญหาโลกแตก

[633sqd]

เสียดาย...นักเขียนดีๆไปอีกคนแล้ว

[LoveU2017]

น่าเสียดายจังเลยครับ ถ้าอยากตามผลงานท่านต่อ ผมต้องไป ที่ไหนครับ

[jackwan01]

เห็นด้วยครับคนเขียนไม่อนุญาตยังหน้าด้านแถเข้าข้างอีก เขาจะให้กระจายเผยแพร่ได้ระดับไหนมันก็เรื่องของเขาหรือเปล่า ไม่มีมารยาทแล้วยังตะแบงอีก