คุยก่อนอ่าน
ขอบคุณทุกการรับชม ทุกการติชม และทุกกำลังใจครับ ด้วยเหตุผลบางประการผมขอเปลี่ยนรูปนักแสดงใหม่ ส่วนชื่อตัวละครยังเหมื่อนเดิมครับ ขออภัยผู้อ่าน ณ ที่นี้ด้วยครับ สำหรับตอนนี้คุณนันจะอยู่ในกรุงเทพฯเป็นวันสุดท้ายแต่ไม่วายมีเรื่องให้ปวดหัวอีก เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรเชิญอ่านได้ตามอรรถาศัยครับ ขอบคุณครับ
ตั้งเริ่มวันสอบ ผมกับหลิงต่างวุ้นกับการสอบจนไม่มีเวลาให้กัน แถมลูกพี่ลูกน้องหลิงมาขอใช้ห้องอ่านหนังสือสอบอีก แต่ผมยังคงรับส่งหลิงตลอด จนวันสุดท้ายของการสอบ ผมไปรับหลิงตามปกติเมื่อใกล้ถึงโรงเรียนหลิงกระซิบข้างหูว่า "วันนี้ห้องว่างอยากคลายเครียด" แล้ววิ่งเข้าไปร่วมกลุ่มกับพวกของเธอ ที่แปลกคือไม่เห็นอาร์ทเข้ามาร่วมกลุ่มด้วย ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย คิดแต่ว่าวันนี้จะจัดท่าไหนให้หลิงดี ( คิดแต่เรื่องลามกนะตูเนี้ย )
เมื่อสอบเสร็จถ่ายผมร่วมถ่ายรูปกับเพื่อนๆ ซักพักใหญ่จนครบทุกกลุ่ม ก็รีบออกมาหาหลิง หลิงเห็นผมแล้วหน้านิ่ง ผมคิดในใจ "เป็นเรื่องละ งอนอะไรตูหรือปล่าวเนี้ย" พอถึงตัวหลิงผมกำลังจะขอโทษ หลิงทำท่าจุ๊ปาก แล้วชี้นิ้วโป้งไปด้านข้าง ผมมองตามนิ้วไปเห็นตูน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทอีกหนึ่ง ตูนมีสีหน้าเศร้าๆ เหมือนคนพึ่งร้องไหมา ผมถามหลิงว่า "เกิดอะไรขึ้น"
หลิงบอกว่า "ตูนเห็นแชมป์เดินกลับบ้านกับรุ่นน้องคนหนึ่ง นันไม่รู้หรอ"
ผม "เราก็ไม่รู้เหมือนกันช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับมันเท่าไหร่" (วันๆก็อ้อนแต่หลิงนี่ละ)
ตูนเงยหน้ามามองผมแล้วพูด "จริงหรอนัน ไม่ใช่ช่วยมันปกปิดอะไรนะ"
ผม "จริงสิ อีกอย่างเราก็อยู่คนละห้องกับมัน เราเองก็ไม่ได้กลับบ้านพร้อมมัน บ้านก็ไม่ได้อยู่ใกล้กัน แล้วเรื่องหลังเลิกเรียนเราจะรู้ไหมอะ"
ตูน "งั้นนายก็รู้ว่าตอนอยู่ในโรงเรียนสินะ"
ผม "ถึงรู้ก็ไม่มากมันไม่ค่อยได้บอกอะไรเราหรอก ต้องไปถามพวกห้องมันจะได้ประโยชน์มากกว่านะ"
ตูนก้มหน้าเงียบอีกครั้ง ผมบอกชวน "ไปเซ็นทรัลกันนะ ส่วนเรื่องมันเดี๋ยวนันจะลองคุยกับมันดู"
ตูน"ก็ได้แล้วหลิงว่าไง"
หลิง "ไปสิ ยิ่งหิวๆอยู่ด้วย"
เมื่อไปถึง เราเที่ยวกันอยู่สนุกโดยผมกับหลิงพยายามทำตัวเหมือนไม่มีอะไรกัน แต่ก็มีเผลอบ้างเป็นบ้างครั้งไม่รู้ตูนจะสังเกตุเห็นหรือเปล่า จน 6 โมงเย็นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ก่อนกลับหลิงกระซิบว่า"เสียดายอดล่ำลากันเลย"
ผมแหย่กับไปว่า"เดี๋ยววันรับใบประกาศจะจัดให้คลานไม่เป็นเลย" หลิงหัวเราะแล้วกลับบ้านพร้อมตูน ส่วนผมกลับบ้านไปเตรียมของชุดสุดท้าย โดยมีกำหนดการจะไปออกจากกรุงเทพฯเย็นพรุ่งนี้
(https://i.imgur.com/mlPJdYb.jpg)
ตูน
วันรุ่งขึ้นผมอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านไปบ้านเพื่อนสมัยประถม เรามีนัดแข่งศึกแห่งศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายกับเกมส์แห่งมวลมนุษย์ชาติ (วินนิ่งไหมสาดดดดดด) พอไปถึงบ้านมันก็โทรไปถามว่าเข้าได้เลยไหม มันบอกขึ้นมาเลย ผมจึงเข้าบ้านมันเปิดประตูห้องนอนมันเจอมันกำลังเล่นคอมอยู่ มันบอกให้รอแป๊ปเปิดเครื่องได้เลย กูไรท์เพลงเดี๋ยวเดียว ผมได้ยินดังนั้นก็ถอดกางเกงเปลี่ยนไปใส่เกงบอล ตอนกำลังส่วมกางเกงได้ครึ่งเข่า ประตูห้องก็เปิดขึ้นพร้องร้องว้ายยย ผมตกใจรีบใส่กางเกงแล้วหันไปหาต้นเสียงพร้อมกับเพื่อนที่หันออกจากคอมมาทางต้นเสียงเหมือนกัน เห็นผู้หญิงสูงประมาณ 165 ผิวเนียน หน้าคม ตาใส เพื่อนผมลุกออกจากคอมมาแนะนำว่า เธอชื่อออมเป็นเพื่อนที่โรงเรียนมัน มาให้มันช่วยไรท์เพลงให้ ผมเลยแนะนำตัวไปพร้อมแซวว่า "หวัดดีเรา ชื่อนันนะ เธอมีแฟนยัง ที่เราถามเพราะเธอเห็นขาอ่อนเราแล้วนะ เราเสียหาย"
ออม "ยังไม่มีแฟน แต่คงต้องมีแล้วละ ดันไปเห็นขาอ่อนนายเข้า"
ผม " งั้นเธอเอาบัตรประชาชนมา จะเอาไปบูชา"
ออม "นายก็เอามาด้วยจะได้ให้นักสืบค่อยตามดู"
เพื่อน "เฮ้ยจะจีบจะอะไรกันสนใจตูบ้าง นันมึงไปเล่นเกมส์ ส่วนออมมานั่งคอม แยกๆกันเลย เห็นใจตูบ้าง"
ผม "เอ่อ ลืมไปแกพึ่งโดยแฟนทิ้งนี่หว่า"
เพื่อน "ไม่ต้องพูดมาก ไปเล่นได้แล้ว"
(https://i.imgur.com/VgwF2bI.jpg)
ออม
เราแข่งกัน 7 เกมส์ใครชนะมากกว่าเป็นผู้ชนะ คนแพ้เลี้ยงข้าว การแข่งขันดำเนินไปถึงเกมส์สุดท้ายเราชนะกันมาคนละ 3 เกมส์ จบครึ่งแรกเสมอกัน 0-0 ผมกระซิบกับเพื่อนเสร็จ เราพักการแข่ง ผมลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้ารวบตัวออม จับขึงไว้บนเตียง ออมร้องโว้ยวายว่าจะทำอะไร ผมตอบว่า"ก็จะทำให้เธอมีความทรงจำไม่รู้ลืม เฮ้ยแกรีบเอาเชือกมาผูกกับเตียงเร็ว ส่วนเธออย่าพูดมากเดียวโดนจูบ"
ออมได้ยินก็หลับตา เม้มปาก ส่วนเพื่อนผมเอาผ้ามาผูกมือเข้ากับเหล็กซีกบนหัวเตียงจนเรียบเสร็จ ผมขึ้นคล่อมพร้อมถอดเสื้อตัวเองออก ออมหรี่ตาเห็นผมถอดเสื้อจึงรีบหันไปหาเพื่อนเห็นมันถอดเหมือนกัน เธอร้อง "อย่าๆ เรากลัวแล้ว อย่าทำอะไรเราเลย"
ผมตอบกลับว่า "คิดว่าขอแค่นี้เราจะหยุดหรอ โชคร้ายนะมาเจอเรา รับน้องกันหน่อย"
ออมได้ยินอย่างนั้นก็หลับตาปี้ ผมสั่งให้ลืมตาก็ไม่ยอมลืม ผมจึงสั่งเสียงแข็งว่า "ถ้าไม่ลืมตาได้เจ็บตัวแน่"
ออมค่อยๆลืมตาเห็นกำลังจะจูบ ปากใกล้มาก แทบจะประกบกัน แล้วเพื่อนก็ร้องขึ้น "ปากแกเหม็นวะ พอๆ เลิกเล่น" (ผมกับเพื่อนแกล้งจูบปากกันเองโชว์ออม)แล้วเราก็แก้มัดออมออกจากเตียง กลับไปเล่นเกมส์กันต่อจนจบ ปล่อยให้ออมงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมเลยบอกออมไปว่า "แหย่เล่น กะว่าถ้าเธอร้องหรือลืมตาดูก็จะเลิกประมาณนั้นอย่าโกรธเดี๋ยวเราเลี้ยงข้าว"
ออม "โกรธมากด้วยเลี้ยงข้าวไม่รู้จะหายโกรธเปล่า"
ผม "งั้นเอาเบอร์มาเดี๋ยวโทรไปคุยจนกว่าจะหายโกรธเลย"
ออม "ได้เดี๋ยวจะโกรธบ่อยๆเลย"
เพื่อน "ไม่ไปเปิดโรงแรมคุยกันเลยละ คนกำลังอกหักยังจะมาจีบกันต่อหน้าอีก"
เราหัวเราะกันไปแล้วออกจากบ้านเพื่อนไปกินข้าวซึ่งคุณออมอยากกินหมูกระทะ ผมก็ต้องใจคุณเธอ ( ก็เล่นใหญ่แกล้งเธอไปเยอะ ) เรากินกันไป ถามเรื่องส่วนตัวกันไป ออมบอกว่า มาจากจังหวัดทางใต้ เข้าตอนม.3 พอดีแม่โดนย้ายมาประจำการแถวสะพานแดง (ชิบแล้วลูกทหารนี่หว่า) ผมจึงเล่าไปว่า เป็นเด็กยากจนอดมื้อกินมื้อ ต้องทำงานแลกข้าวประทังชีวิตไปวันๆ รันทดมาก นี่ก็จะกลับ.... คุณเพื่อนพูดแซกว่า " ไอ้..... เอาความจริง"
ผมเลยบอกไปว่า "เป็นเพื่อนกับมันตั้งแต่เด็ก พอดีคืนนี้จะย้ายไปต่างจังหวัด ก็เลยมาเล่นมันเป็นครั้งสุดท้าย แต่ไม่รู้นรกสั่งหรือสวรรค์แกล้งให้มาเจอคนน่ารักแบบเธอ ชั่งน่าเสียดาย"
ออมอายม้วน "เดี๋ยวเราในเบอร์กับเมล์ไป นายก็มั่นติดต่อมาหาละกัน วันนี้ยังไม่สนใจนายนะ แต่ถ้าติดต่อมาบ่อยๆ อาจไม่แน่"
เพื่อน "ถ้าพวกคุณมึงยังไม่เลิกจีบกันกูกลับล่ะ"
ผม "โอ๋ๆๆๆพอแล้วไม่จีบกันแล้ว หายโกรธนะ เดี๋ยวติดต่อเพื่อนให้คนหนึ่ง"
เพื่อน "ใครวะ"
ผม "ก็กิ๊ฟไง" ( เพื่อนนักเรียนหญิงสมัยเรียนประถมเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมกับมัน)
เพื่อน "ถุยนั้นมันเพื่อนกูเหมือนกัน"
เมื่อกินเสร็จเราแยกย้ายกันกลับบ้าน ผมกลับมาถึงบ้านเห็นพ่อแม่เตรียมตัวกันเรียบร้อย ลุงกับป้าปิดร้าน พวกญาติๆ มีอยู่ในกรุงเทพฯมากันครอบทุกคน พ่อเข้าไปเอาเป็นรถกระบะแคป พวกผู้หญิงนั่งหน้า ผู้ชายนั่งกินเหล้าท้ายรถ รถค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากกรุงเทพฯสู่มาตุภูมิ เริ่มต้นเรื่องราวของคุณนันอย่างสมบูรณ์ (แล้วเราลืมอะไรไปหรือเปล่าหว่า ช่างเถอะ ถ้าคิดออกตอนหน้าค่อยเขียน แต่ถ้าคิดไม่ออกเดียวผู้อ่านก็เตือนเอง)
มาไวดีครับผม ตอนนี้ไม่มีเสียวๆ เเค่เกือบเสียว ศึกชี้ชะตา วินนิ่ง 555 นึกถึงตอนเด็กๆเลยครับ เนื้อเรื่องกระชับไม่ยืดยาวดี ชอบครับเเต่บางทีก็สั้นไปหน่อยนะครับ 555 หวังว่าไม่ว่ากันนะครับผม
ตอนนี้ไม่มีเสียวๆ เนื้อเรื่องดีครับ อ่านแล้วสนุก รออ่านตอนต่อไปครับ ขอบุณครับ
นึกว่าเป็นขารุมซะอีก ตกใจหมดเลยตอนบอกว่าแกล้ง เก็บกางเกงแทบไม่ทันขอบคุณครับ
วินนิ่ง เกมส์ในตำนาน อยู่ในใจหลายๆ คน อ่านแล้วก็นึกถึง ไปรื้อกลับมาเล่นใหม่ดีกว่า
ยิ่งกว่าคลาสโนว่าอีก 1 ตอน 1 คน กว่าจะจบ จะได้กี่คนเนี่ย หลิง อาร์ท ออม ต่อๆติดตามตอนต่อไป