🧡 XONLY 🧡

ผู้ชนะสิบทิศ ฉบับแปลงถอดความ   โดย wattana2015 หนุ่มชายขอบ


ตอนที่ 3 มหาเถรกุโสดอ

ความเดิม

  หากว่าเรื่องนี้เป็นความจริงดังว่าแล้วนั้นทำไมนางไม่รับเสียแต่ต้นเมื่อพบพระราชเทวีนั้น  ทั้งพระราชเทวีเองก็ได้เห็นอยู่ว่าข้าพเจ้านั้นได้ผูกมัดพระราชธิดาเอาไว้มิให้ดิ้นรนและส่งเสียงร้องเรียกใครมาช่วย  ดังนั้นความที่ตะละแม่จันทรานั้นกราบทูลต่อพระองค์ก็ด้วยใจที่เวทนาสงสารข้าพเจ้าเป็นต้นเหตุ  นี่จึงเป็นคำพูดที่พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์ที่ทรงทศพิธราชธรรมอันประเสริฐจะเชื่อถือได้หรือไม่พระเจ้าข้า"
"มึงนี้ช่างเจรจาเกินตัวนัก ถึงขนาดนี้มึงยังจะลวงให้กูเชื่อมึงหรือ"

   แล้วพระเจ้าสิริชัยยะสุระก็โบยจะเด็ดหนักมือยิ่งขึ้นไปอีก...

     ฝ่ายมังตราราชบุตรพอแยกจากจะเด็ดสหายร่วมน้ำนมแล้ว  ก็รีบวิ่งไปยังวัดกุโสดอ  นำความเดือดร้อนที่ตัวก่อเป็นต้นเหตุนั้นไปแจ้งให้พระมหาเถรทราบทั้งหมด  แล้วก็กราบไหว้วิงวอนให้พระอาจารย์ทราบว่าในการครั้งนี้ชีวิตของจะเด็ดศิษย์รักนั้นขึ้นอยู่กับความเมตตาของพระอาจารย์แล้ว  พระมหาเถรทราบเรื่องดังนั้นก็ทราบว่าเป็นเรื่องใหญ่โดยแท้จริง  แม้นเราจะทำใจเย็นเอาไว้หัวของเจ้าศิษย์รักคนโปรดก็อาจขาดกระเด็นเสียโดยง่ายเพราะราชภัยของเจ้ามหาชีวิตนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อเล่นด้วยได้  จึงรีบคว้าจีวรแล้วรีบรุดออกจากกุฎีมาโดยเร็ว  มังตราเองก็ร้อนใจไม่น้อยกว่ากันรีบใช้กำลังลากฉุดพระอาจารย์เสียจนแทบจะไม่เป็นอันเดินโดยปกติ  และแล้วราชบุตรหลวงมังตราก็นำพระอาจารย์เข้ามาแก้ไขเหตุการณ์จนถึงฝ่ายในที่พระตำหนักพระราชเทวี

   ครั้นแล้วเมื่อพระเจ้าสิริชัยยะสุระพระเจ้ากรุงตองอูทราบว่า  พระมหาเถรนั้นเสด็จมาก็ละมือจากเจ้าหนุ่มจะเด็ดไว้ชั่วขณะ  รีบมานิมนต์พระอาจารย์นั้นไปนั่งยังอาสนะที่สมควรแก่ฐานะของพระอาจารย์  มหาเถรนั้นทราบเรื่องราวที่เป็นมาทั้งปวงแล้วแต่แสร้งถามพระเจ้าตองอูว่า

"ไม่ทราบว่ามหาบพิตรกังวลด้วยเรื่องการใดอยู่หรือ  จึงมีทีท่าที่ทำให้ไม่สบายใจเสียดังนี้?"

   พระเจ้าตองอูนั้นไม่ทราบว่าพระมหาเถรนั้นจะมาช่วยตัวเจ้าหนุ่มจะเด็ดศิษย์รักก็เล่าเรื่องความเป็นมาทั้งถวายแก่พระอาจารย์เสียสิ้น

"ครั้นข้าพเจ้าจะประหารมันตามโทสานุโทษเล่า  ก็ยังเห็นแก่หน้าแม่นมเลาชีผู้ซื่อสัตย์  ฉะนั้นข้าพเจ้าจึงตรองดูแล้วว่าจะขับมันออกจากเมืองตองอูนี้พระอาจารย์จะเห็นด้วยกับข้าพเจ้าฤาไม่?"

   พระมหาเถรเจ้ากุโสดอได้หัวเราะขึ้นแล้วกล่าวตอบพระเจ้าตองอูนั้นว่า

"อันว่ามนุษย์ทั้งหลายทุกผู้ทุกนามนั้น มหาบพิตรย่อมต้องทราบว่าไม่มีผู้ใดพ้นการข้องเกี่ยวในโลกียวิสัย เป็นผู้ที่ข้องแวะมากเสียจนไม่รู้ว่าตนนั้นกระทำสิ่งใดผิดแปลกไปบ้าง การกระทำของเจ้าจะเด็ดนี้ก็เช่นกันดูเหมือนต้องโทษหนักอาญาแผ่นดินเมื่อดูด้วยเหตุผลเพียงคร่าวๆตามที่เล่าให้อาตมาฟังมา แต่เมื่อวิเคราะห์ดูข้อเท็จจริงแล้วก็จะไม่ใช่โทษนุโทษที่หนักนัก"

   พระเจ้าตองอูได้ยินความที่พระอาจารย์นั้นกล่าวมาก็สงสัยเลยเอ่ยถามผู้เป็นอาจารย์

"พระอาจารย์เห็นว่าข้าพเจ้าวิเคราะห์สิ่งใดในเรื่องนี้ผิดไปหรือ?"

   พระมหาเถรผู้เรืองปัญญาจึงแสดงธรรมบรรยายลักษณะว่า

"อันความรักนั้นมีลักษณะอยู่สองสถาน มีทั้งเป็นคุณค้ำชูหรือทำลายโลกได้ทั้งสองอย่าง มันจึงมีทั้งคุณและโทษโดยเสมอกัน  อันวิชาการใดๆที่อาตมาภาพได้ถ่ายทอดให้แก่มหาบพิตรนั้นจะได้อบรมแก่กล้าก็เพียงแต่ในเรื่องวิชาการก็แต่เท่านั้น  แต่ในเรื่องความรักใคร่ของทางโลกนั้นอาตมาเองก็หาสอนมหาบพิตรในเรื่องนี้ได้ไม่  เพราะเหตุนี้เรื่องของความรักใคร่ในทางโลกนั้นผู้ที่ข้องแวะนั้นจึงเป็นได้ทั้งมหาโจรหรือพระชั้นผู้ใหญ่ ความรักนั้นเมื่อบดบังดวงตาของมนุษย์เสียแล้วย่อมบันดาลให้เป็นได้ทั้งเพชฌฆาตผู้ประหารชีวิตคนที่ไม่รู้คุณความดีหรือจะเป็นพระสงฆ์องคเจ้าแลเทพบุตรก็ย่อมได้ทั้งนั้น  ความดังอาตมาว่ามาเช่นนี้มหาบพิตรจะลงโทษเจ้าจะเด็ดสถานหนักแล้วจะได้อะไรขึ้นมารึก็ไม่"

  พระเจ้าตองอูจึงตอบความของพระอาจารย์ว่า


"ถ้าแม้ข้าพเจ้าถือเอาตามอย่างที่พระอาจารย์ว่างดโทษมันเสียแล้ว  ไม่ใช่แต่ในวังของข้าพเจ้าที่จะเสียชื่อเพราะเรื่องงามหน้านี้   หากแต่ทั้งอาณาจักรตองอูนี้จะวุ่นวายด้วยเมื่อมีคนทำชั่วแต่เมื่อเรารักแลเมตตามันเกินกว่าผู้อื่นจะติฉินนินทาข้าพเจ้าเอาได้  ซึ่งจะให้ข้าพเจ้าแลคนทั้งปวงนั้นละทางโลกเหมือนผู้ถือศีลเช่นพระอาจารย์ท่านนั้นคงจะยาก  ต้องขออภัยให้แก่ข้าพเจ้าเถิดที่คงจะเห็นแก่ความคิดของท่านพระอาจารย์ไม่ได้  เพราะข้าพเจ้านั้นยังคงมีหน้าที่ของกษัตริย์ที่ต้องปกครองราษฎรด้วยอาญาอยู่  เพราะฉะนั้นขอพระอาจารย์อย่ามาทัดทานข้าพเจ้าในเรื่องของเจ้าจะเด็ดนี่เลย"

   พระมหาเถรกุโสดอผู้เป็นอาจารย์นั้นล่วงรู้ถึงอุปนิสัยของพระเจ้าตองอูว่า  ชอบให้ผู้คนยกยอให้ความสำคัญเป็นอย่างยิ่งแม้เราจะยกยอให้ทรงพอพระทัยแล้วเรื่องที่จะทูลขอนั้นคงยังพอมีทางเป็นไปได้  จึงแกล้งกล่าวชมให้ถูกใจว่า

"ถ้ามหาบพิตรจะเอาพระอาญาเป็นตัวกำหนดโทษแล้วเช่นนั้น  ที่มหาบพิตรนั้นเพียงแต่ลงโทษแค่เนรเทศจะเด็ดนั้นอาตมาก็ยังเห็นด้วยกับความคิดนี้เสียด้วยซ้ำ  มหาบพิตรนั้นช่างทรงพระกรุณาแก่สัตว์ตกทุกข์ได้อยากอย่างหาใครเปรียบมิได้ในแผ่นดิน  แต่ถ้าจะคิดถึงว่าสัตว์ผู้อยู่ในวัฏฏะสงสารนั้นย่อมหาพ้นข้องเกี่ยวในโลกียวิสัย  ก็น่าจะพอให้อภัยแก่มันผู้ยังเป็นเด็กรุ่นอ่อนยังไม่รู้ความที่ควรไม่ควรเสียก่อน  ให้คิดเอาว่าเป็นความผิดของความยากอันมีแต่ปกติของสัตว์โลกทั้งมวลเถิดเพราะมันยังไม่ได้บวชเรียนจะให้มันรู้ผิดชอบเหมือนพระสงฆ์นั้นคงเป็นไปไม่ได้  แม้นว่ามหาบพิตรทรงตรองด้วยปัญญาจะเห็นได้ว่า  เหตุการณ์ระหว่างพระราชธิดากับจะเด็ดผู้ไม่เจียมตัวนั้นก็จะเห็นว่าความเป็นปุถุชนทั่วไปสอนให้มันเกิดการกระทำผิดทีละน้อยจนเป็นเรื่องใหญ่  เรื่องของความเสน่หานั้นแม้นได้เกิดกับผู้ใดก็ยากที่จะเลี่ยงไม่ให้กระทำสิ่งอันที่ไม่บังควร  ความรักใคร่หากเกิดกับผู้ใดไม่ว่าเป็นเชื้อเจ้าเชื้อไพร่มันย่อมหนีความต้องการไปไม่พ้น เมื่อเหตุนี้มันย่อมต้องหาทางช่วงชิงสิ่งที่มันอยากได้เอามาเป็นของตัว  อาตมาว่าแต่เพียงเท่านี้  มหาบพิตรพระองค์ก็เป็นคนที่ยิ่งใหญ่เหนือคนทั้งหลายในตองอู  ไม่ว่าจะเป็นพระหรือฆารวาสจงคิดเสียให้รอบคอบด้วยปัญญาเถิด"


   พระเจ้าตองอูได้ฟังพระอาจารย์ได้ถวายความเห็นเปรียบเทียบนั้นก็ใจอ่อนลง  ก็เห็นด้วยดังคำพระอาจารย์ว่าไว้นั้นไม่น้อย  แต่ยังขัดใจที่มองเห็นหน้าเจ้าจะเด็ดตัวดีเหมือนเศษผงทำให้เคืองตาอยู่ไม่น้อยก็ถึงกับนิ่งอึ้ง  พระอาจารย์มหาเถรนั้นเห็นว่าพระเจ้าตองอูนั้นเริ่มคล้อยตามแล้วก็พูดต่อ

 

    เมื่อจะเด็ดได้ยินดังนั้น  เพื่อให้พระมหาเถรกุโสดอผู้อาจารย์สบายใจก็ตกลงทำตามที่อาจารย์ต้องการโดยการหันหน้าไปทางวิหารและถวายคำสัตย์สาบานต่อพระอาจารย์ดังคำพระมหาเถรผู้อาจารย์ว่าไว้

"ข้าพเจ้าจะเด็ดนั้นขอตั้งสัตย์สาบานต่อพระประธานแห่งวิหารวัดกุโสดอนี้ว่า  ข้าพเจ้าจะไม่คิดคดทรยศแย่งชิงราชบัลลังค์จากมังตราเป็นอันขาด  หากข้าพเจ้าผิดซึ่งคำสาบานนี้ขอให้ข้าพเจ้านั้นจงมีแต่ความวิบัติด้วยเถิด"

  ต่อจากนั้นพระมหาเถรก็มีใจเอ็นดูจะเด็ดศิษย์รักมากยิ่งขึ้น  สรรพวิชาที่ท่านมีทั้งมวลก็ได้พร่ำสอนแก่จะเด็ดเสียจนหมดทั้งสิ้นภูมิความรู้ที่มี....

ลูกผู้ชายตัวจริง จะเด็ดน่ายกย่อง สมแล้วผู้ชนะสิบทิศ

อ่านแล้วชอบมาก จะเด็ดมีความเป็นลูกผู้ชายสุดๆ

ขอลองอ่าเซิฟก่อนๆแล้วว่ากลับไปย้อนอ่านให้หมด

อยากอ่านมาก และขอขอบคุณที่เขียนอย่างสนุก


...............................................................................................
  25/9/2560   

  รีพลายผิดเงื่อนไขการพิมพ์ตอบห้อง ผู้ประพันธ์บอร์ด
แบน 6 เดือน (  25/9/2560-25/3/2561 )
..............................................................
https://xonly8.com/index.php?topic=183892.msg599598#msg599598

รอเลยครับเรื่องนี้ ชอบเนื้อหาประมาณนี้อยู่แล้วด้วย

ชอบเนื้อเรื่อง และการดำเนินเรื่องแบบนี้มากเลยครับ

แล้วจะต้องแยกจากนางหรือไม่ละเนี่ย
แต่รอดได้ก็บุญแล้ว

โอ้ ไม่นึกว่าจะมีคนมาถอดแบบนี้ด้วยนะเนี่ย ขอบคุณครับ

จะเด็ดสมแล้วที่เป็นผู้ชนะสิบทิศ สมเป็นลูกผู้ชายตัวจริง น่ายกย่อง

รอติดตามเรื่องนี้อยู่ตลอดครับ
การเดินเรื่อง ล้อตามนิยายฉบับจริงได้อย่างดีเยี่ยม 

เดินเรื่องสนุก น่าติดตามมากครับ

สนุกมากครับ นิยายอิงประวัติ  เป็นกำลังใจให้ครับ

พระเอกเริ่มอัพเลวิว

อันนี้อ้างอิงจากเรื่องดั้งเดิมรึป่าวครับ ได้อรรถรสดีครับ

พระมหาเถรท่านก็มีเมตตาและปัญญาจริงๆ ไม่งั้นเรื่องนี้คงกุดแต่ต้น ชื่นชมความรักของเพื่อน และครูกับศิษย์ครับ

สนุกมากเลยครับ ขนาดเพิ่งเริ่มต้นเรื่องแท้ ๆ
แต่อยากให้ตอนต่อไปมาเร็ว ๆ เลย

เฝ้าคอยอย่างใจจดจ่อครับ  ดีใจที่มาต่อแล้ว เนื้อเรื่องน่าติดตามอย่างยิ่งครับ

เรื่องน่าสนใจ ขอบคุณครับ

เป็นผู้ชนะสิบทิศ เวอร์ชั่นที่น่าติดตามมากเลยครับ

มันเป็นนิยายของประเทศอันใดหรือท่านผู้รู้

เป็นนิยายของท่านยาขอบนักเขียนไทยที่เก็บเอาเกร็ดประวัติศาสตร์ของจอมกษัตริย์แห่งพม่าบุเรงนองมาแต่งเป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ครับ 😎😎

น่าสนุกดีครับ น่าติดตามต่อ ตื่นเต้นดี

หายไปนานกลับไปอ่านย้อนหลังก่อน
ค่อยมาเก็บตอนนี้

สมเป็นจะเด็ด

เนื้อเรื่องกำลังดี มาต่อไวๆๆเลยครับ

Thank

ตั้งตารออ่านเรื่องนี้มานานแล้วครับ
ชอบทั้งสำนวน ภาพประกอบ รวมถึงเพลงประกอบด้วย
ขอบคุณมากครับ

จะให้วิจารณ์ยังไงล่ะครับ ในเมื่อยังอ่านไม่จบแบบนี้ เอาเป็นว่าพิมพ์ไปก่อนละกัน อ่านจบแล้วเม้นอีกทีนะ

ลุ้นต่อไปจะเด็ดจะทำยัไงต่อ

น่าติดตามมากครับ อยากให้แต่งจนจบแทนต้นฉบับดั้งเดิม

อ่านแล้ว  สนุกมาก  ทั้งอรรถรส ของภาษา และ ความสุนกครับ 

สุดยอดจะเด็ดนายเเน่มาแต่ก็ต้องขอบคุณมหาเถรที่มาช่วยไว้ทัน

ต้องให้ มหาเถรเจ้าอารามกุโสดอ มาช่วยศิษฐ์รัก
ด้วยสัตย์สาบานที่ให้ไว้นี้ ทำให้จะเด็จคอยเกื้อหนุนมังตราจนสิ้นรัชสมัยของมังตรา

ท่านหนุมชายขอบคิดจะแต่งเสริมต่อให้จบเรื่องแทนท่านยาขอบไหมครับ


ก็คิดจะแต่งเหมือนกันครับ  เรื่องยาวๆหากินได้นานเลย 555 แต่จะแต่งได้จบไหมนะเรื่องยาวมากเหมือนกันนะครับ  ทุกเล่มรวมกันสองสามพันหน้าเลยครับ  งานหินมิใช่น้อย  แต่ก็จะพยายามทำให้จบครับใจรักอยู่แล้ว  ::Sweat::

ได้อาจารดีชีวีจะปลอดภัย

ชอบมากๆครับติดตามผลงานอยู่เสมอ

พระอาจารย์มาช่วยทันเวลาพอดี ไม่งั้นได้มีหัวขาดกันบ้าง

ไหวพริบของจะเด็จสุดยอดจริงๆ

ติดตามอ่านอยู่เลย ขอบคุณที่นำเผยแพร่นะครับ

สนุกครับ เนื้อเรื่องน่าติดตาม

อ่านแล้วประทับใจครับ ได้ความรู้ทางประวัติศาสตร์ด้วย

นี่ถ้าพระเจ้าตองอูเนรเทศเสีย คงไม่แคล้วได้มาอยู่อโยธยาเป็นแม่นมั่น

เป็นเรื่องที่โดยส่วนตัวชอบอยู่แล้ว ติดตามต่อไม่ให้พลาดครับ

เดินเรื่องสนุก น่าติดตามมาก

กระชับได้ใจความเข้าใจง่ายครับ

น่าแต่งต่อนะครับ..อ่านไปสามตอนเอง

อาจารมาเกลียกลอมทังที ไมลดโทษก็ไมใด้

เหมือนไดอ่านความนัย  พื้นฐานของจะเด็จเลย เยี่ยมเลยครับ

ชอบนิยายเรื่องนี้มากครีบ

แต่งได้ดีครับ

 ::YarKK::

จะเด็ดน่ายกย่องมาก

จะเด็ดนายเเน่มาแต่ก็ต้องขอบคุณมหาเถรที่มาช่วยไว้ทัน

พระอาจารย์มาช่วยทันเวลาพอดี

 ::Beggar::

thank

เป็นเรื่องดีมาก