หลังจากทานมื้อดึกเสร็จ ไอ้เฒ่าชุมพลและหนูเฟิร์นจึงตัดสินใจเดินทางกลับมายังห้องพัก ทันทีที่เข้ามาในห้อง นักการเฒ่าเจ้าเล่ห์ฉวยโอกาสโอบกอดเมียรักรุ่นราวคราวหลานจากด้านหลัง เพื่อเป็นสัญญาณว่าการเล่นละครตบตาผู้คนภายนอกว่าเป็นสองพ่อลูกนั้นสิ้นสุดลงแล้ว
(https://www1.wi.to/2017/07/29/1eb1f4ad36abc35272c3a53c2a19885f.jpg)
"ลุงคะ ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ" เนตรชนกหัวเราะคิกคักด้วยความสยิวปนจั๊กกะจี้
"ก็หนูอยากทำตัวให้น่ารักทำไมล่ะ" ไอ้เฒ่าชุมพลหยอดคำหวาน พลางหอมแก้มเด็กสาวสลับซ้ายขวา
"แหม...ที่ยังงี้ทำเป็นเก่ง" เด็กสาวออดอ้อนเสียงหวาน "เมื่อตอนหัวค่ำยังบ่นว่าเกือบตาย เชอะ"
"ก็หนูอยากทำตัวให้น่าฟัดทำไมล่ะ" นักการเฒ่าหยอกเย้าเมียเด็กของมัน ก่อนจูงมือเด็กสาวมานั่งที่ปลายเตียง มันประคองร่างของเด็กสาวราวกับเมียรักที่กำลังตั้งท้องอ่อน ๆ เลยทีเดียว นักการเฒ่าซุกไซ้ซอกคอเมียรักด้วยแรงเสน่หา ส่วนหนูเฟิร์นก็หัวเราะคิกคัก และพยายามปัดป้องผัวแก่พอเป็นพิธี
"นี่ก็ดึกแล้วนะคะลุง" เนตรชนกเอ่ยปาก "หนูอยากรีบกลับหอพักพรุ่งนี้เช้า หนูไม่อยากให้ใครสงสัยเรื่องของเรา เพราะพรุ่งนี้ช่วงบ่าย ๆ เย็น ๆ ป้าจะมาหาหนู"
"จะกลัวทำไมล่ะเมียจ๋า" นักการเฒ่าหอมแก้มเมียเด็กของมันอีกฟอดใหญ่ "ยังเหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง อันที่จริงผัวตั้งใจจะพาเมียไปเที่ยวอัมพวาอีกสักวันหน่อยจะเป็นไร"
"ลุงคะ!" เด็กสาวเริ่มขึ้นเสียง "ไม่ได้นะคะลุง ยังไงพรุ่งนี้เช้าหนูก็ต้องรีบกลับ วันนี้หนูยอมทำทุกอย่าง เอาใจลุงสารพัดแล้ว พอเถอะค่ะ"
"แหม...ลุงแค่แกล้งหยอกหนูหรอกจ๊ะ" ชุมพลกอดเมียเด็กของมันแนบแน่น พลางมองเด็กสาวที่กำลังงอนด้วยความรัก "ก็ได้จ๊ะ พรุ่งนี้เช้าลุงจะรีบพาหนูกลับทันที"
"จริงนะ...ไม่ใช่พาหนูไปเถลไถลที่ไหนไกลนะ" เนตรชนกเหล่ตามอง แก้มของเธอแดงระเรือจากเลือดฝาด
"จ๊ะ...เมียจ๋า" ไอ้เฒ่าหอมแก้มอีกฟอดเพื่อยืนยันความชัดเจน "เอาเป็นว่าเราเข้านอนกันเถอะ"
"ค่ะ...หนูก็ง่วงแล้ว"
"แต่เราจะนอนด้วยชุดแบบนี้ไม่ได้นะ ลุงก็ลืมบอกหนูให้เตรียมชุดมาเปลี่ยนด้วย เอางี้ เรามานอนแก้ผ้ากันดีกว่า"
"จะบ้าเหรอคะลุง!" เนตรชนกทำตาถลนด้วยความอาย "ทะลึ่งเกินไปแล้วนะ"
"แหม...เราเห็นของกันและกันทุกรูขุมขนแล้วจะอายอะไรอีกล่ะ" ชุมพลหยอกเย้าเมียรักของมันเล่น "โอ๊ย ๆ ลุงเจ็บ ๆ ลุงขอโทษจ๊ะ" ประโยคสุดท้ายนี่ทำเอาลุงพลถูกหนูเฟิร์นใช้ศอกกระทุ้งที่เอวเพื่อเป็นการแก้เผ็ด
"ถ้าลุงอยากให้หนูแก้ผ้านัก" เนตรชนกมองเฒ่าพลตาหวาน "งั้นลุงก็ถอดเองแล้วกัน"
พูดถึงขนาดนี้แล้วจะเหลือเหรอ ไอ้เฒ่าชุมพลเลยจัดแจงปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของหนูเฟิร์นจนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าที่มันได้เชยชมในทุกอณูจนหมดสิ้น ส่วนมันก็รีบจัดแจงตัวเองจนเหลือเพียงชุดวันเกิดตอนลืมตาดูโลกเท่านั้น นักการเฒ่าจัดแจงให้เด็กสาวนอน โดยมันโอบกอดเมียรักจากด้านหลัง ก่อนใช้ผ้าห่มคลุมกายทั้งสองคน ด้วยท่านี้ ทำให้ทั้งสองได้สัมผัสไออุ่นระหว่างกันได้อย่างแนบแน่นมากยิ่งขึ้น
ลมหายใจของไอ้เฒ่าชุมพลรดต้นคอของเด็กสาว บรรยากาศในห้องเงียบสงัด จะมีเพียงแค่เสียงการไหลเวียนของลมจากเครื่องปรับอากาศในห้อง นาฬิกาบอกเวลาขณะนี้เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่ง นักการภารโรงเฒ่าจุมพิตที่ท้ายทอยของเด็กสาวด้วยความรักที่เปี่ยมล้นหัวใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางและเกมรักที่โรมรันกันมาหลายกตลอดทั้งวันที่ผ่านมา
.....................................................................
กลับมาที่ฝั่งของโดนัท หลังจากที่เธอแชทไลน์กับเนตรชนกได้ไม่นาน พ่อของเธอได้เดินทางกลับมาที่บ้านเพื่อมาเก็บข้าวของที่ยังเหลือ จนได้พบกับแม่ของเธอ ทั้งคู่มีปากเสียงทะเลาะกันลั่นบ้าน ทางฝั่งของเจ้าโดม น้องชายตัวแสบสวมหูฟังเล่นเกมออนไลน์พร้อมเร่งความดังของเสียงเบอร์สุดเพื่อไม่รับรู้ความเป็นจริงที่กำลังเกิดขึ้น
"ปล่อยผมไปซะ ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณอีก"
"คุณจะไปจากชั้นกับลูกไม่ได้นะสุชาติ แล้วพวกเราจะอยู่ยังไง?"
"ผมไม่ได้รักคุณแล้ว ผมเบื่อ!" พ่อของโดนัทตวาดลั่นบ้าน "ปล่อยผมไปซะกาญจน์"
โดนัทที่กำลังเตรียมเข้านอนได้ฟังทุกคำพูดของพ่อแม่ ตอนแรกเธอตั้งใจจะข่มตานอน แต่ท้ายที่สุดแล้วในจิตใต้สำนึกของเธอก็บอกให้เธอกระทำการบางอย่าง เธอลุกขึ้นจากเตียงนอน ก่อนตัดสินใจเดินลงบันใดด้านล่าง โดยภาพที่เธอเห็นคือภาพของแม่ที่กำลังพยายามฉุดรั้งพ่อของเธออยู่
"ลูกลงมาทำอะไรน่ะโดนัท" แม่ของโดนัทเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดี นัยน์ตาของหล่อนแดงก่ำจากการที่กำลังจะสูญเสียสามีไปให้หญิงอื่น
"ขึ้นไปข้างบนโดนัท" พ่อของโดนัทชี้หน้า "นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็ก"
"คุณคะเบา ๆ เสียงกับลูกหน่อยซิ คุณเสียงดังเกินไปแล้วนะ"
"ถ้าพ่ออยากไปก็ปล่อยพ่อไปเถอะค่ะแม่" ณิชาตัดพ้อด้วยความน้อยใจ "คนหมดใจ รั้งให้ตายยังไงก็ไปอยู่ดี"
"อ้อ!? เดี๋ยวนี้แกกล้าว่าพ่อแกแบบนี้เหรอ?" พ่อของโดนัทถึงกับสติหลุด โผล่เข้าไปตบหน้าลูกสาวหนึ่งที "แกขึ้นไปนอนซะโดนัท นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็ก อย่ามาจุ้นจ้าน!"
"คุณคะ!? ไปตบลูกทำไมล่ะ?" กาญจน์ สาวใหญ่วัยสี่สิบกลาง แม่ของโดนัทร้องเสียงหลง ก่อนก้มลงไปดูอาการลูกสาว ที่ตอนนี้กำลังร้องไห้เสียใจอย่างหนัก
"พ่อไม่เคยรักพวกเราเลย" ณิชาตัดพ้อด้วยความน้อยใจ มือขวาของเด็กสาวกุมที่แก้มแดงจากรอยฝ่ามือของพ่อ เลือดสีแดงหลั่งออกมาจากช่องปากเป็นทาง "ปล่อยพ่อเค้าไปเถอะค่ะแม่ อย่างน้อยแม่ก็ยังมีหนูกับตาโดมอยู่"
สุชาติผู้เป็นพ่อมองลูกสาวและภรรยาของตนด้วยสีหน้าพะอืดพะอม ใจหนึ่งก็รู้สึกผิด แต่อีกใจก็คิดว่าเขาได้เลือกผู้หญิงคนใหม่ให้เข้ามาแทนที่ครอบครัวที่เขาไม่ต้องการนี้แล้ว เป็นไงเป็นกัน
"พาโดนัทไปทำแผลซะ เดี๋ยวผมวางเงินค่าพยาบาลไว้ที่โต๊ะให้" สุชาติกล่าวตัดบท ก่อนเดินบันไดขึ้นไปบนห้อง สวนทางกับตาโดม น้องชายตัวแสบของโดนัท ที่ทนเมินเฉยต่อเหตุการณ์ด้านล่างไม่ได้ จนต้องกดค้างเกมแล้วลงมาดู
"ใกล้เปิดเทอมแล้ว แกยังไม่รีบนอนอีกเหรอไอ้โดม" สุชาติกล่าวอย่างไร้เยื้อไย ก่อนเดินเข้าห้องเพื่อเก็บของ
"แม่! เจ๊!?" โดมร้องเสียงหลง "เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย?"
"พ่อจะไปจากเราแล้วโดม" โดนัทตอบด้วยเสียงสั่นเครือ "พ่อจะทิ้งพวกเราไปแล้ว"
"พ่อไม่รักพวกเราสามแม่ลูกแล้ว" กาญจน์ตัดพ้อด้วยความเสียใจ จากนี้ไปเหลือแค่พวกเราแล้วนะ สาวใหญ่โอบกอดลูก ๆ ทั้งสองไว้ จนกระทั่งสุชาติเก็บของเสร็จแล้วเดินบันไดลงมา
"คุณพาลูก ๆ ไปนอนได้แล้ว นี่ก็ดึกมาก ไว้ว่าง ๆ ผมจะแวะเข้ามาใหม่ ผมยังมีเรื่องต้องคุยกับคุณอีกเยอะ" สุชาติกล่าวอย่างไม่ยี่หระ
"ถ้าคุณคิดจะฟ้องหย่า ชั้นไม่มีทางหย่าแน่ ๆ" กาญจน์ลุกขึ้นยืน ท้าทายสามีตรงหน้า "ถ้าคุณหย่าแล้วพวกเราจะอยู่กันยังไงล่ะ"
"ผมจะส่งเงินมาช่วยเลี้ยงดูคุณและลูก ๆ ไม่ต้องกลัว" สุชาติกล่าวตัดบท แต่กาญจน์ยืนขวางทาง "หลีกไปนะกาญจน์ ผมไม่มีเวลามาทะเลาะกับคุณ"
"คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุดสุชาติ!" กาญจน์ตะโกนใส่หน้าสามี "เสียแรงที่ชั้นอุตส่าห์รักและบูชาคุณยิ่งกว่าอะไรในชีวิต คุณมันสารเลวจริง ๆ"
สุชาติถึงกับตบะแตกเมื่อกานจน์ด่าเขาต่อหน้าลูก ๆ ในขณะที่หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบกลางกำลังเงื้อมมือเตรียมตบภรรยาอยู่นั้น ณัฐพลและณิชาต่างลุกขึ้นยืนเพื่อออกตัวปกป้องแม่จากพ่อที่หมดใจ
"ถ้าพ่อทำอะไรแม่ พวกเราไม่ยอมแน่ ๆ" โดมประกาศกร้าวเสียงแข็ง "ผมทนให้พ่อรังแกแม่ไม่ได้อีกแล้ว"
"ใช่ พ่อเห็นแก่ตัวที่สุด พ่อเห็นผู้หญิงคนอื่นดีกว่าเรา" โดนัทตัดพ้อบ้าง
เมื่อเห็นท่าไม่ดี สุชาติจึงลดมือลง ก่อนเดินตรงออกจากบ้านไปพร้อมกับกระเป๋าโดยไม่พูดจาอะไร ปล่อยสามแม่ลูกทิ้งไว้อยู่ด้านหลังโดยไม่คิดหันมองกลับมาอีก
"แม่ไม่ต้องกลัวนะคะ หนูกับน้องจะอยู่กับแม่เอง พ่อไม่รักพวกเราแล้ว เราต้องอยู่กันให้ได้นะคะ" โดนัทโอบกอดแม่และน้องชาย เด็กสาวพยายามทำตัวเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้กับบ้านและครอบครัวที่กำลังแตกร้าวนี้แทนแม่ที่ร้องไห้ปานจะขาดใจเสียให้ได้
.............................................................................................
วันรุ่งขึ้น หลังจากที่แม่ของโดนัทเดินทางไปทำงานแล้ว โดนัทตื่นขึ้นมาช่วงสายของวัน เด็กสาวอาบน้ำ และแต่งหน้าเพื่อปกปิดร่องรอยฝ่ามือตรงแก้มขวาจนเลือนลาง และแต่งตัวเพื่อไปหาของกินนอกบ้าน ตอนแรกไอ้โดม น้องชายตัวแสบของเธอตั้งใจจะขอติดรถไปด้วย แต่สุดท้ายมันก็บ่ายเบี่ยงเนื่องจากเมื่อคืนนอนเกือบเช้ามืดเพราะกลับไปเล่นเกมต่อ
ณิชา สาวห้าวจากเมืองหลวงดูดีแบบเรียบง่ายในชุดเสื้อยืดสีเทาแขนยาว กางเกงขาสั้นสีขาว และรองเท้าแตะสีฟ้า เด็กสาวขับรถ Honda Civic สีขาวเดินทางออกจากบ้านเพื่อไปซื้อของกิน เด็กสาวนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน จนเธอเกือบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอถูกพ่อตบตีต่อหน้าแม่
อย่างที่ทราบกันดี ณิชาไม่ได้เข้มแข็งเหมือนภาพลักษณ์ภายนอกแม้แต่น้อย เธอเป็นแค่เด็กสาวที่พยายามทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อกลบเกลื่อนความอ่อนแอที่เธอซ่อนมันอยู่ภายในใจ แต่ท้ายที่สุด เธอก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เธอเลยหมุนคลื่นวิทยุเพื่อหาเพลงฟังเรื่อยเปื่อย พลางหยิบกระดาษทิชชู่ที่วางในช่องเก็บของขึ้นมาเพื่อเช็ดน้ำตาของเธอ
ณิชาหรือโดนัทขับรถใจลอยไปตามเส้นทางเรื่อย ๆ ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด ทำให้เด็กสาวเผลอขับรถมาไกลจนถึงหน้าวิทยาลัยพยาบาล ซึ่งมันทำให้เธอได้พบกับเนตรชนก ที่กำลังเดินบนฟุตบาทหน้าวิทยาลัยอยู่พอดี
....หากโดนัทขับมาเร็วกว่านี้สักนาที เธออาจเห็นภาพเพื่อนรักกำลังเดินลงจากรถของไอ้เฒ่าชุมพลอยู่ก็เป็นได้
"เฟิร์น!?" โดนัทกดแตรเรียกเพื่อนรัก เนตรชนกหันกลับมาด้วยท่าทีตกใจ สาวห้าวจากเมืองหลวงขับรถจอดเทียบริมฟุตบาทอย่างคล่องแคล้วก่อนกดเปิดสวิตซ์กระจก "แกมาเดินเล่นอะไรหน้าวิทยาลัยยะ กินข้าวยัง?"
"เอ่อ..." เนตรชนกมีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เธอคิดในใจว่ายัยเจ๊โดนัทจะเห็นเธอกับไอ้เฒ่าชุมพลหรือเปล่านะ "กินมาแล้วเจ๊ เจ๊มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ?"
"หาข้าวกินซิยะ" โดนัทตอบ "สนใจมานั่งกินลมชมวิวกันชั้นไหม ขึ้นมาดิ" ณิชาอาศัยโอกาสนี้ชวนเพื่อนรักขึ้นมานั่งรถเป็นเพื่อน เผื่อบางทีมันอาจช่วยให้เธอหายจากความเศร้าได้บ้าง
"อืม.." เพราะเป็นคำขอของเพื่อนสาว เนตรชนกพยักหน้าตอบ ก่อนเปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างเพื่อนรัก
................................................
"เมื่อวานชั้นกะชวนแกไปดูหนัง" โดนัทเอ่ยปากขณะขับรถ "เสียดายว่ะ แกไม่ว่าง"
"เออ...ชั้นก็เสียดายเหมือนกัน" เนตรชนกตอบตะกุกตะกัก จนณิชาเพื่อนรักจับพิรุธได้
"แกเป็นอะไรป่ะยัยเฟิร์น?" โดนัทหันควับ "ชั้นว่าแกผิดปกตินะ"
"ชั่นไม่ค่อยสบายน่ะ" เนตรชนกตอบแบบขอไปที "ปวดเมนส์"
"อ้อเหรอ" ณิชาพยักหน้า "เออ ๆ เข้าใจ ชั้นเห็นแกเดินเอ๋อหน้าหอ ชั้นก็เลยแวะถามแก ว่าจะหาข้าวกินสักหน่อย แกกินแล้วใช่ปะ?" โดนัทเหลือบมองเพื่อนสาวผ่านกระจกหน้า
"ชั้นกินแล้วเจ๊ บอกไปแล้วไง แต่ให้ชั้นไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ" เนตรชนกตอบ พลางมองชมวิวทิวทัศน์ของเมืองหลวงผ่านกระจก
โดนัทเหลือบมองเพื่อนสาวผ่านกระจกหน้า เธอสังเกตุเห็นรอยจ้ำสีแดงตรงบริเวณคอใกล้กับหน้าอก จนอดทักด้วยความสงสัยไม่ได้
"คอแกไปโดนอะไรมาวะ?" โดนัทหรี่ตามองด้วยความสงสัย "แกไปโดนใครดูดคอมาหรือเปล่า?"
"บ้าน่าเจ๊!?" เนตรชนกปฎิเสธเสียงลั่น พลางใช้มือปกปิดร่องรอยแห่งรักนั้นด้วยท่าทีลุกลน "ชั้นเป็นภูมิแพ้เฉย ๆ ต่างหาก"
รอยจ้ำสีแดงตรงคอนั้นเป็นผลงานของไอ้เฒ่าชุมพลตัวแสบ ที่อยากฝากที่ระลึกเอาไว้ให้เด็กสาวก่อนกลับห้องนั่นเอง ลุงนะลุง ไม่น่าทำกันแบบนี้เลย เนตรชนกคิดในใจ
"อ้อเหรอ" โดนัทพยักหน้า เธอพอรู้มาบ้างว่ารอยช้ำนั้นเกิดจากถูกดูด แต่นั่นเป็นคำบอกเล่าสัปดนของกลุ่มเพื่อนหญิงสมัยเรียนมัธยมปลาย ซึ่งเธอยังไม่เคยประสบมาก่อน แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร คงคิดว่าเพื่อนรักอาจเป็นภูมิแพ้จริง ๆ "เอาเหอะ ดูแลสุขภาพหน่อยแล้วกัน งั้นเมื่อคืนแกหายไปไหนมาวะ ไปกับญาติจริงเหรอ?"
"ัชั้นไปกับป้าอัญชลีอ่ะ" เนตรชนกเริ่มโกหก "ป้าที่ทำงานธนาคารอ่ะเจ๊ จำได้ป่ะ แกอยากให้ชั้นรู้จักกับเจมส์"
"อ้อ..." สาวห้าวจากเมืองหลวงพยักหน้า "ก็ดีนิ ชั้นว่าแกอย่าเล่นตัวให้มากไปเลย คบ ๆ กับหมอนั่นไปก็ดีออก"
"อืม..." เนตรชนกครุ่นคิดในใจ ยัยเจ๊โดนัทคนนี้ช่างเป็นเพื่อนที่ฉลาดเป็นกรด บางทีเธออาจต้องเริ่มทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เพื่อนรักหายสงสัย
"เจ๊วาเจมส์เป็นคนดีไหม?" เนตรชนกเอ่ยปากถาม
"ชั้นจะไปรู้กับแกเรอะ!?" โดนัทตอบเสียงดัง "ถ้าแกว่าเขาเป็นคนดี แกก็ลองคบ ๆ ดู ญาติผู้ใหญ่แนะนำมาขนาดนั้น ลองดูหน่อยไม่เสียหาย"
"ชั้นก็ว่างั้น" เฟิร์นจำใจตอบ ทั้งที่ในใจมีแต่ไอ้เฒ่าชุมพล "แต่เจมส์ดูเป็นหนุ่มขี้อายไปหน่อย ไม่รู้ซิ"
"เอาน่า แกก็ชวนเค้าพูดคุยบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ดีเอง" โดนัทยิ้ม "โอเค ชั้นเจอร้านเด็ดแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันที่ร้าน"
............................................................................
โดนัทขับรถมาจอดยังร้านอาหารเกาหลีร้านหนึ่งใจกลางเมือง เด็กสาวสั่งอาหารมาทานอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่เฟิร์นได้แต่ปฎิเสธและสั่งเพียงชาเย็นมาทานเป็นเพื่อน โดนัทไม่ลืมสั่งอาหารกลับไปบ้านเพื่อฝากน้องชายตัวแสบ ระหว่างคิดเงิน เฟิร์นเลยหันกลับไปถามเพื่อนรักว่าคืนนี้สนใจไปแฮงค์เอ้าท์กันไหม
เนตรชนกตอบบ่ายเบี่ยง เพราะตอนเย็นป้าอัญชลีที่ทำงานธนาคารจะมาเยี่ยมเธอ และยังไม่แน่ใจว่าจะไปที่ใดต่อ ด้วยเหตุนี้เองทำให้เฟิร์นขอร้องกึ่งบังคับให้ไอ้เฒ่าชุมพลต้องรีบพาเธอไปส่งที่หอพักนักศึกษา โดนัทรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก จึงตัดสินใจขับรถพาเพื่อนรักไปส่งที่หอพักก่อนกลับบ้านเพื่อเอาข้าวไปส่งให้น้องชายตัวแสบ
....................................................................................
กลับมาที่ไอ้เฒ่าชุมพล ด้วยไฟเสน่หาและความรักที่เอ่อล้นหัวใจ มันเลยควบมอเตอร์ไซค์กลับมาที่วิทยาลัยพยาบาลเพื่อดักรอเจอหนูเฟิร์น อาจเรียกได้ว่านี่คือความคิดที่บ้องตื่นที่สุดของไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้เลยก็ว่าได้ ทั้งทีหนูเฟิร์นย้ำแล้วว่าป้าของเธอจะมาหาถีงหอพัก
ราวกับเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิต ขณะที่ไอ้เฒ่าชุมพละกำลังขับมอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้าวิทยาลัยพยาบาล มันเห็นเด็กสาวเดินไปกับเจมส์ นักเรียนนายร้อยคนนั้น ที่ขับรถมารับเฟิร์นไปหาป้าอัญชลี ที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้เฟิร์นและเจมส์ได้คบหาดูใจกันอย่างจริงจัง ไอ้เฒ่าชุมพลมองเมียรักกับไอ้หนุ่มนักเรียนนายร้อยตาไม่กระพริบ ส่วนหนูเฟิร์นก็หลบสายตาแห่งความหึงหวงของไอ้เฒ่าชุมพลไปทางอื่น ในขณะที่เจมส์ หนุ่มนักเรียนนายร้อยกำลังคุยเรื่องจิปาถะของตัวเองให้สาวที่ตนแอบปลื้ม
ไอ้เฒ่าชุมพลมองคู่รักหนุ่มสาวตาขวาง จนมันเกือบขับรถชนกับขอบรั้วตรงทางสามแยก มันกดเหยียบเบรกดังเอี๊ยดเสียงดัง จนเจมส์และเฟิร์นหันกลับไปมองด้วยความสงสัย
ไอ้เฒ่าชุมพลนิ่งเงียบตั้งสติและอารมณ์ ก่อนหันหลังกลับไปมองเมียรักที่กำลังเดินควงไปกับหนุ่มนักเรียนนายร้อย ทางฝั่งหนูเฟิร์นเองก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เพราะรู้ดีว่าผัวเฒ่าของเธอกำลังหึงหวงเธออย่างจัง
"เฟิร์น เป็นอะไรไหม เรารีบไปกันเถอะ" เจมส์เอ่ยปากทักเด็กสาว ไอ้หนุ่มนักเรียนนายร้อยที่ดูดีอย่างเรียบง่ายในชุดเสื้อยืดโปโลสีดำ ที่มีลายธงชาติและสังกัดกองทัพบกติดอยู่ด้านหลัง กางเกงยีนส์สีกรมท่า และรองเท้าผ้าใบสีขาว
ทางฝั่งเนตรชนก หรือหนูเฟิร์นนั้น เด็กสาวสวมเสื้อยืดคอเต่าสีขาวแขนยาวสีขาวเพื่อปกติดร่องรอยแห่งรักที่ไอ้เฒ่าชุมพลฝากไว้ที่คอ กางเกงยีนส์สีครีมและรองเท้าผ้าใบสีชมพู ไอ้เฒ่าชุมพลมองไอ้หนุ่มเจมส์ ศัตรูของหัวใจหมายเลขหนึ่ง มันรับรู้ในทันทีว่ามันแทบไม่มีอะไรไปเทียบกับหนุ่มนักเรียนนายร้อยคนนี้ได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่มันรู้สึกเจ็บปวดตรงกลางหัวใจ เมื่อรู้ว่าของรักของหวงของมันกำลังจะถูกหนุ่มน้อยนักเรียนเตรียมทหารแย่งชิงไป
'กูบอกมึงแล้วไง ไอ้เฒ่าตัณหากลับอย่างมึงจะไปคาดหวังอะไรกับหนูเฟิร์นเค้า ปล่อยให้เค้าไปมีอนาคตที่ดีเหอะ อย่างน้อยมึงมาไกลได้ถึงขนาดนี้ มึงได้เจาะไข่แดงเด็กคนนี้แล้ว มึงจะเสียใจไปทำไมวะ ไอ้ชุมพล!' เสียงเรียกด้านมืดของไอ้เฒ่าชุมพลดังกึกก้องในหัว ตอนนี้ความรู้สึกของมันปนเปกันไปหมดระหว่างความผิดหวัง คับแค้นและน้อยใจ บางทีมันอาจรักเด็กสาวคนนี้เข้าแล้วอย่างจังก็เป็นได้
....เนตรชนกนิ่งเงียบอย่างจำใจ เด็กสาวเดินตามเจมส์ไปแต่โดยดี ทิ้งให้ไอ้เฒ่าชุมพลต้องหัวใจสลายอยู่ด้านหลัง
"ขอโทษนะคะลุง" เฟิร์นแอบพึมพำในใจด้วยความรู้สึกผิด "หนูไม่มีทางเลือกจริง ๆ"
......................................................................................
หลายวันผ่านไป จนวิทยาลัยพยาบาลใกล้เปิดเทอม ณิชาสาวห้าวคนสวยได้ขับรถมานั่งแฮงค์เอ้าท์ในร้านนั้งดริงค์แห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง เพื่อปลดปล่อยอารมณ์และความเครียด หลังจากที่เธอต้องคอยดูแลแม่ที่กำลังโศกเศร้าและเสียใจจากการที่ถูกพ่อทำร้ายจิตใจ จนกระทั่งป้าของเธอเดินทางมาจากต่างจังหวัดเพื่อมาเยี่ยมและอยู่เป็นเพื่อนเพื่อช่วยดูแลแม่รวมถึงเธอและน้อง
(https://www1.wi.to/2017/07/29/0b8aba4f17ec2a0be351a4c128707584.jpg)
ณิชาสั่งเหล้าปั่นมาทานแก้เซ็ง พลางหยิบบุหรี่ Marlboro ซองสีแดงขึ้นมาสูบ เธอแอบสูบบุหรี่มาตั้งแต่หลังจบมัธยมปลาย ตอนนั้นเธอไม่ชอบรสชาติของมัน จึงเลิกสูบ แต่ด้วยปัญหาครอบครัวและความเครียดสะสม เลยทำให้เธอหันกลับมาลองมันอีกครั้ง เด็กสาวแกะซองบุหรี่เหมือนแกะซองขนมห่อละ 5 บาท จนหนุ่มใหญ่ที่นั่งข้าง ๆ อดอมยิ้มในความไร้เดียงสาของเธอไม่ได้
ณิชาหันควับไปที่หนุ่มใหญ่ร่างอวบคนนั้นอย่างเอาเรื่อง อีกฝ่ายได้แต่ยิ้ม ๆ แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไรมา คราวนี้หนูโดนัทเลยหันไปแกะไฟแช็คที่พึ่งซื่อมาจากร้านสะดวกซื้อทั้งคู่ เด็กสาวแกะซองใสที่ห่อไฟแช็คด้วยความยากลำบาก
"หนูโดนัท หนูมาทำอะไรที่นี่เนี่ย?" เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังจากด้านหลัง ณิชาหันกลับไป เธอต้องตกใจอย่างหนักเมื่อพบว่านั่นคือนักการภารโรงที่เคยช่วยเธอจากไอ้หื่นเมื่อหลายวันก่อน
"ลุงชุมพล" เด็กสาวเรียกชื่อหนุ่มใหญ่คนนั้น ที่พึ่งผิดหวังในรักจากเมียรักและเพื่อนเลิฟของโดนัทมามาด ๆ อะไรดลใจให้เธอมาเจอกับพ่อเทพบุตรวัยดึก ณ สถานที่แห่งนี้เนี่ย?
ด้วย กำลังลบอย่างติดต่อต่อเนื่อง ตรวจแบนเพลินเผลอลบ โพสต์ตอนนี้ไปเลยต้องหาทางแก้จนกลับมาได้
แต่ คอมเม้นตอนนี้ก็หายไปจนสิ้นต้องเริ่มใหม่ ก็ ขออภัย คุณ nato87 ณ.ที่นี้ด้วย
ส่วนนี้คือหน้าสุดท้ายนะก่อนลบไป แค๊ปไว้มาได้พอดี เ่อ่อ...โมโหตัวเองเลย หืมมม... ::Falling::
(https://www1.wi.to/2017/11/30/5cad6b338ca23a85e20c20037111ce25.jpg)
..✿...❤....💙 ..... 💗 ...💝... 💛... 💛 ....💚 .....💛 ... ✿...❤.... 💝....💙 .....💜 .... 💗 ... 💚 ...✿...
ใครจะอ่านผลงานทุกโพสต์ในห้องนี้ ถ้าทำตามกติกา-เงื่อนไขนี้ไม่ได้ แล้วรีพลายมักง่ายผ่านไปที หรือ รีพลาย ขอบคุณครับ,ขอบคุณ,
ขอบคุณค่ะ,ติดตามครับ,สนุกมากครับ,ติดตามต่อ. อะไรประมาณนี้ จะแบนเลยนะ ขอบคุณมากๆครับ ก็ไม่ต้อง thank,
thank you,thx ขี้หมาหลายแหล เหล่านี้ก็อย่าให้เห็น จัดรูดแบนไปยาวๆถ้าเจอ นี่เป็นข้อตกลงไว่ก่อนอ่านระหว่างเจ้าของงาน กับสมาชิก ::Angry::
ถ้า รีพลายผิดเงื่อนไขมาหรือ โชว์พาล์วอยู่มานาน โชว์เก๋า โชว์สด โชว์เกรียน ทำมึนลองมาจะแบนเลย เพื่อสมาชิกอีกส่วนที่พร้อมทำตามกติกา
::Cheeky:: เพราะไม่เช่นนั้น รีพลายคุณอาจทำให้ สมาชิกที่ปฏิบัติตามพลอยอดอ่านไปด้วย ฉะนั้นไม่แน่ใจ อย่าพิมพ์เอามักง่ายมั่วๆ..
ถ้าคิดว่า กฏนี้มันยากก็ไปหาที่อื่นเสพนะ อย่าเข้ามาใช้มาอ่านงานที่ห้องนี้ อ๋อ ใครโดน pm เตือนถ้ายังมึนจะแบนจาก 6 เดือนเป็น 1 ปี. .
กฎที่วางนี่ไม่ได้เขียนเอา ฮา เนอะ แบนจริงใครอยู่นานแล้วคงรู้จัก แว่น ดี..คิดว่า ฉัน
แบนจริงหรือเตือนเอาสนุกเล่นๆ..อย่าๆลอง เดี๋ยวจะเสียความรู้สึกด้วยรีพลายคุณเอง
ทำตามเงื่อนไข ยากอะไร หรือ จะโชว์เกรียน..เตือน,ขอร้อง,ขอความร่วมมือ
แล้วเมื่อไม่รักษาสิทธิ์-ประโยชน์คุณเอง ก็แบนไปใช้เวปอื่น. .
................................................*.:｡*ﾟ'ﾟ･.｡.:*ﾟ'ﾟ･.｡.:* *.:｡*ﾟ 'ﾟ･.｡. :* (◠‿◠: ✿)*..............................................
เอรุ้สึกเหมือนอ่านไปแล้วนี่นาแต่ก็ยังได้อารมส์อยู่
อ้างจาก: 80241624 เมื่อ พฤศจิกายน 30, 2017, 11:15:35 ก่อนเที่ยง
เอรุ้สึกเหมือนอ่านไปแล้วนี่นาแต่ก็ยังได้อารมส์อยู่
ตอนเก่าๆจ๊ะ พอดีแว่นเผลอลบเลย ทำมาเติมให้ครบนะ แต่ตำแหน่งมันแก้ไม้ได้ เลยโดดมาโผล่หัวตราง 555
ใครเข้ามาอย่าตกใจเด้อคร้า ขอ อภัยสมาชิก ไว้ที่นี้ด้วย 55 เด้วจะเข้าไปแก้ วาล์ปด้วยเด้วไม่ตรง เฮียไก่ จะว่าเอาได้ อิอิ
ฮ่าๆๆๆ แบบนี้ @areja น่าจะได้ สมญานามใหม่
"นักฆ่ายกพวง"
(จะเฉือนแค่ ลูกเดียว กลับตัดหมด ยกพวงเลย 555555)
เปิดมาตกใจเลยครับ นึกว่ามีใครมาแต่งตอนใหม่แทน ฮ่า....
ตอนนี้เป็นตอนเก่า ที่มนุษย์ลุงเริ่มเข้าสู่ด้านมืด หลังจากเห็นหนูเฟิร์นไปกับหนุ่มเจมส์ แล้วเรื่องราวก็เลยเถิดมาจนถึงปัจจุบัน ::Evil::
ดีใจหมดนึกว่าตอนใหม่มา พ่ออ่านไปๆ นี่อ่านมาแล้วนี่ เลยกลับไปดูตอนใหม่ อ้าวตอนที่ 13 เลื่อนลงมาด้านล่าง อ่อ เค้ากำลังตามแบนนี่เอง เอาน่าใหนๆก็ใหนแล้ว อ่านให้จบเลยแล้วกัน 555 ยังเสียวเหมือนเดิม
อ้าวคุณเเว่นเเบนเพลิน 555 สำหรับตอนนี้ก็ก่อนจะเจอปัญหาเมียเยอะ เสียวมากๆดูสุขสันต์ดีครับ
แต่จะว่าไปอีตาลุงชุมพลนี้มันร้ายนะเนี๊ยะ กินสะเด็ดทุกเม็ด แล้ว ไรต์ nato87 ก็โคตรบิ้ว และก็มีหลายรสในตอนๆ ::HoHo::
ร้ายพอกับอีตาลุงชุมพลอะแหนะ ฮ้าฮ่าฮา ขอ อภัยคนที่หลงเข้ามาอีกครั้งนร้า เดี๋ยวนี้รีพลายดีๆกันเยอะ คนตรวจก็พลอยยิ้มตามไรต์ไป อิอิ..
ยังไงก้อขอบคุณแอดมิน นะคับ
อ้างจาก: areja เมื่อ พฤศจิกายน 30, 2017, 04:17:45 หลังเที่ยง
แต่จะว่าไปอีตาลุงชุมพลนี้มันร้ายนะเนี๊ยะ กินสะเด็ดทุกเม็ด แล้ว ไรต์ nato87 ก็โคตรบิ้ว และก็มีหลายรสในตอนๆ ::HoHo::
ร้ายพอกับอีตาลุงชุมพลอะแหนะ ฮ้าฮ่าฮา ขอ อภัยคนที่หลงเข้ามาอีกครั้งนร้า เดี๋ยวนี้รีพลายดีๆกันเยอะ คนตรวจก็พลอยยิ้มตามไรต์ไป อิอิ..
ขอบคุณสำหรับคำชมครับ ผมเขียนเองก็นึกหมั่นไส้ลุงคนนี้เหมือนกัน แต่มันเป็นความตั้งใจของผมเองนั่นแหละ อยากให้คนอ่าน ที่เป็นทั้งคนหนุ่มและคนแก่ หมั่นไส้ตาลุงคนนี้เล่น ::HoHo::
นึกว่าตอนใหม่ มาอ่านดู อ่าวคุ้น ๆ
สาวบ้านแตกกับเฒ่าร้าวรัก มีแตกอ่ะ บอกเลย ::DookDig::
เห็นทีแรกก็แปลกใจนึกว่าคุณนักเขียน ทำการรีไรต์
พอมาอ่านก็ไม่เห็นมีบอกกล่าวตรงส่วนหัวเรื่องนี่นา
มากระจ่างตอนอ่านคำอธิบาย
ของแอดมินนี่แหละ
คิดว่าผู้แต่งจะย้อนอดีต ไปหักมุมใหม่ซะอีก มาอ่านเม้นแอดมินเลยถึงบางอ้อ ::Sobad:: เห็นชื่อเรื่อง ปุ๊บกดปั๊บไม่อ่านชื่อตอน ก็งงเด้ๆๆ
::Sobad:: อ่านแล้วทำไมชอบคำนี้จัง พ่อเทพบุตรวัยดึก 5555ชอบเรื่องนี้นะครับ ไม่ชั่วจนมืดนักเทาๆ ละมุนๆ หรือเราแก่แล้ว555
โหชื่อตอนสะ น่าติดตามฟุตๆ
ขอบคุณนะครับ
ลุงพลมาแล้ว พ่อเทพบุตรวัยดึก
ฮีโร่มาได้ถูกเวลาจริงๆ เสร็จลุง
เก่าไปใหม่มา สงสัยจะถึงคิวของโดนัทละมั้ง
น่าสงสารลุงแกครับ เอาใหม่ครับลุง 555
อ่านแล้วงงเลยต้องอ่านคอมเม้นถึงว่าคุ้นๆ
จุดเริ่มต้นของโดนัท
ตอนที่สิบสามมาได้อย่างงไร งง
ทำไมช้ำรัก เพราะอะไร ตอนที่แล้วน้ำทะลักมาเองนะ
ติดตามมาตลอดครับ
อ้าว ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี้น๊า เฮิร์ทเลยลุงพล
จัดหนักจัดเต็มจริงๆ
ผมไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านพอเปิดมาเจอเรื่องนี้ก็อ่านมาตลอดพอรู้สึกตัวอีกทีก็กลายเป็นติดไปเลย555
และแล้วก็ได้ฤกงามยามดีที่ลุงจะกินโดนัทท
ขอบคุณครับ
บ้านแตกมาพึ่งลุกซิ
มีเรื่องสะทือนใจด้วย หลากหลายรสชาติจริงๆ
Sud yod
::YarKK::เด็ดสุดๆ
::DookDig::
เป็นไงต่อไปน้
เด็กสาวใจแตก
ขอบคุณครับ
ลุงแกจะอกหักไหมนะ
::Pull::
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ แต่งเก่งจังคับ
ในที่สุด ลุงกับน้องโดก็เจอกันอีกครั้ง ถูกที่ถูกเวลาดีจริงๆ หึหึ ::DookDig::
::WooWoo::
โดนัทไม่น่ารอด
ตามหาตอน 13 นี้มานาน เจอแล้ว เหมือเติมเต็มอารมย์
ขอบคุณครับ
อ่านต่อไปๆ สนุกดีค่ะ
ขอบคุณมากคับ
ขอบคุณครับ
'"เจ๊วาเจมส์เป็นคนดีไหม?" เนตรชนกเอ่ยปากถาม '
'"ขอโทษนะคะลุง" เฟิร์นแอบพึมพำในใจด้วยความรู้สึกผิด "หนูไม่มีทางเลือกจริง ๆ"'
แง... ไม่น๊า ทำไมสาวเฟินถึงเลือกบักเจม ทำไมไม่เอาสหายแบ๊งของพวกเรา
และก็ ยินดีด้วยครับลุง ตอนนี้ลุงมี stats morality เยอะพอจะหันเหไปเล่นเหยื่อใหม่อย่างสาวณิชาละ
::JubuJubu::
เอากับโดนัท
ชอบมากครับ
ยอดเยี่ยมครับ
สนุกมากคับรอติดตามเลย
ลุงยังมีน้ำเหลืออีกเหรอ เมื่อสาวบ้านแตก งานนี้ลุงอาจน้ำแตกได้
เยี่ยมครับ
เศร้าเลย
คนคำนวณ ไม่สู้ฟ้าลิขิต ลุงพลของเราสะอย่าง ::DookDig::
ลุงอึดฮึดน่าขม
โดนัทกลับมาแล้ว 555 ปูทางเด็กมีปัญหาทางบ้านซะด้วย
เรื่องเริ่มสับสนวุ่นวาย
อึดจริงๆ
ชื่อตอนไม่ค่อยดีเลย
เสร็จลุง อิอิ ::DookDig:: ::DookDig:: ::DookDig::
น้องโดนัท เริ่มติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะสิ
โดนัทคงไม่รอด โดนลุงแน่ๆแล้ว
ดนตรีไทยกำลังมา
ลุงชุมพลนี้ร้ายจริงๆน่ะ
ว้าววว
+
จะรอดไหมนี่
ขอบคุณคร้าบบบ 😁😁😁
อย่าหมดแรงสะก่อนนะลุงพล
เทพบุตรวัยดึก ฮาฮา งานนี้มีรวบหัวแน่นอน
โมโหเมียเด็ก หาเพื่อนเมียแทน
สาวบ้านแตกกับเฒ่าร้าวรัก มีแตกอ่ะ บอกเลย ::GiveMe:: ::GiveMe::
ปล่อยของคาวเพื่อกินของหวาน
::Fighto::
::HeyHey::
ติดตาม
แต่งดีมากอ่ะ ชอบๆมากครับเป็นกำลังใจ
ตามต่อ
เสร็จลุง
จัดเต็ม จัดหนัก ยอดเยี่ย
น้องโดเหยื่อรายต่อไปของไอ้เฒ่าพลสาวบ้านแตกกับเฒ่าหื่นเด็ก
พอดิบพอดีเลย กำลังวุ่นในใจกันทั้งคู่
เอาแล้วลุงพลจะได้เมียอีกคนแล้ว
เรื่องอ่านแล้วสนุกดี...
อะไรจะช่างบังเอิญได้ขนาดนี้ ร้านมีตั้งเยอะแยะ สงสัยต้องได้กันสักหน่อยแล้วว
ฉลองทั้งคืนกับเมียรักต้องเอาให้คุ้ม
จะเป็นไงต่อนะ... ต้องติดตามกันล่ะ
ยอดเยี่ยมจริงๆ
ขอบคุณครับ สำหรับเรื่องดีดี
::Glad::
ไปเอาแรงจากไหน
จะลงเอยกันไหม
ติดตามตอนต่อๆไปนะ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
เสร็จจนได้
เหยื่อรายใหม่มาแล้วๆๆ
เจอคารมณ์ตาเฒ่าเข้าไปมีแต่เคลิ้ม
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
สงสารน้อง
น้องโดนัท เริ่มติดใจ ::HeyHey::
ตามต่อครับ
::HeyHey::
ใช่โดนัทไหม
ชอบโดนัทครับ
สาวบ้านแตกกับเฒ่าร้าวรัก มีแตกอ่ะ บอกเลย
ลุงกะจะเย็ดยันเช้าเลยมั้งนี่
::Cold::
::Angry:: เด็กมันรัก
โดนัทมาดามใจลุงแล้ว
อิจฉาลุง
อ้างจาก: nato87 เมื่อ เมษายน 19, 2017, 10:16:42 หลังเที่ยง
หลังจากทานมื้อดึกเสร็จ ไอ้เฒ่าชุมพลและหนูเฟิร์นจึงตัดสินใจเดินทางกลับมายังห้องพัก ทันทีที่เข้ามาในห้อง นักการเฒ่าเจ้าเล่ห์ฉวยโอกาสโอบกอดเมียรักรุ่นราวคราวหลานจากด้านหลัง เพื่อเป็นสัญญาณว่าการเล่นละครตบตาผู้คนภายนอกว่าเป็นสองพ่อลูกนั้นสิ้นสุดลงแล้ว
(https://www1.wi.to/2017/07/29/1eb1f4ad36abc35272c3a53c2a19885f.jpg)
"ลุงคะ ทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ" เนตรชนกหัวเราะคิกคักด้วยความสยิวปนจั๊กกะจี้
"ก็หนูอยากทำตัวให้น่ารักทำไมล่ะ" ไอ้เฒ่าชุมพลหยอดคำหวาน พลางหอมแก้มเด็กสาวสลับซ้ายขวา
"แหม...ที่ยังงี้ทำเป็นเก่ง" เด็กสาวออดอ้อนเสียงหวาน "เมื่อตอนหัวค่ำยังบ่นว่าเกือบตาย เชอะ"
"ก็หนูอยากทำตัวให้น่าฟัดทำไมล่ะ" นักการเฒ่าหยอกเย้าเมียเด็กของมัน ก่อนจูงมือเด็กสาวมานั่งที่ปลายเตียง มันประคองร่างของเด็กสาวราวกับเมียรักที่กำลังตั้งท้องอ่อน ๆ เลยทีเดียว นักการเฒ่าซุกไซ้ซอกคอเมียรักด้วยแรงเสน่หา ส่วนหนูเฟิร์นก็หัวเราะคิกคัก และพยายามปัดป้องผัวแก่พอเป็นพิธี
"นี่ก็ดึกแล้วนะคะลุง" เนตรชนกเอ่ยปาก "หนูอยากรีบกลับหอพักพรุ่งนี้เช้า หนูไม่อยากให้ใครสงสัยเรื่องของเรา เพราะพรุ่งนี้ช่วงบ่าย ๆ เย็น ๆ ป้าจะมาหาหนู"
"จะกลัวทำไมล่ะเมียจ๋า" นักการเฒ่าหอมแก้มเมียเด็กของมันอีกฟอดใหญ่ "ยังเหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง อันที่จริงผัวตั้งใจจะพาเมียไปเที่ยวอัมพวาอีกสักวันหน่อยจะเป็นไร"
"ลุงคะ!" เด็กสาวเริ่มขึ้นเสียง "ไม่ได้นะคะลุง ยังไงพรุ่งนี้เช้าหนูก็ต้องรีบกลับ วันนี้หนูยอมทำทุกอย่าง เอาใจลุงสารพัดแล้ว พอเถอะค่ะ"
"แหม...ลุงแค่แกล้งหยอกหนูหรอกจ๊ะ" ชุมพลกอดเมียเด็กของมันแนบแน่น พลางมองเด็กสาวที่กำลังงอนด้วยความรัก "ก็ได้จ๊ะ พรุ่งนี้เช้าลุงจะรีบพาหนูกลับทันที"
"จริงนะ...ไม่ใช่พาหนูไปเถลไถลที่ไหนไกลนะ" เนตรชนกเหล่ตามอง แก้มของเธอแดงระเรือจากเลือดฝาด
"จ๊ะ...เมียจ๋า" ไอ้เฒ่าหอมแก้มอีกฟอดเพื่อยืนยันความชัดเจน "เอาเป็นว่าเราเข้านอนกันเถอะ"
"ค่ะ...หนูก็ง่วงแล้ว"
"แต่เราจะนอนด้วยชุดแบบนี้ไม่ได้นะ ลุงก็ลืมบอกหนูให้เตรียมชุดมาเปลี่ยนด้วย เอางี้ เรามานอนแก้ผ้ากันดีกว่า"
"จะบ้าเหรอคะลุง!" เนตรชนกทำตาถลนด้วยความอาย "ทะลึ่งเกินไปแล้วนะ"
"แหม...เราเห็นของกันและกันทุกรูขุมขนแล้วจะอายอะไรอีกล่ะ" ชุมพลหยอกเย้าเมียรักของมันเล่น "โอ๊ย ๆ ลุงเจ็บ ๆ ลุงขอโทษจ๊ะ" ประโยคสุดท้ายนี่ทำเอาลุงพลถูกหนูเฟิร์นใช้ศอกกระทุ้งที่เอวเพื่อเป็นการแก้เผ็ด
"ถ้าลุงอยากให้หนูแก้ผ้านัก" เนตรชนกมองเฒ่าพลตาหวาน "งั้นลุงก็ถอดเองแล้วกัน"
พูดถึงขนาดนี้แล้วจะเหลือเหรอ ไอ้เฒ่าชุมพลเลยจัดแจงปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของหนูเฟิร์นจนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าที่มันได้เชยชมในทุกอณูจนหมดสิ้น ส่วนมันก็รีบจัดแจงตัวเองจนเหลือเพียงชุดวันเกิดตอนลืมตาดูโลกเท่านั้น นักการเฒ่าจัดแจงให้เด็กสาวนอน โดยมันโอบกอดเมียรักจากด้านหลัง ก่อนใช้ผ้าห่มคลุมกายทั้งสองคน ด้วยท่านี้ ทำให้ทั้งสองได้สัมผัสไออุ่นระหว่างกันได้อย่างแนบแน่นมากยิ่งขึ้น
ลมหายใจของไอ้เฒ่าชุมพลรดต้นคอของเด็กสาว บรรยากาศในห้องเงียบสงัด จะมีเพียงแค่เสียงการไหลเวียนของลมจากเครื่องปรับอากาศในห้อง นาฬิกาบอกเวลาขณะนี้เป็นเวลาตีหนึ่งครึ่ง นักการภารโรงเฒ่าจุมพิตที่ท้ายทอยของเด็กสาวด้วยความรักที่เปี่ยมล้นหัวใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางและเกมรักที่โรมรันกันมาหลายกตลอดทั้งวันที่ผ่านมา
.....................................................................
กลับมาที่ฝั่งของโดนัท หลังจากที่เธอแชทไลน์กับเนตรชนกได้ไม่นาน พ่อของเธอได้เดินทางกลับมาที่บ้านเพื่อมาเก็บข้าวของที่ยังเหลือ จนได้พบกับแม่ของเธอ ทั้งคู่มีปากเสียงทะเลาะกันลั่นบ้าน ทางฝั่งของเจ้าโดม น้องชายตัวแสบสวมหูฟังเล่นเกมออนไลน์พร้อมเร่งความดังของเสียงเบอร์สุดเพื่อไม่รับรู้ความเป็นจริงที่กำลังเกิดขึ้น
"ปล่อยผมไปซะ ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณอีก"
"คุณจะไปจากชั้นกับลูกไม่ได้นะสุชาติ แล้วพวกเราจะอยู่ยังไง?"
"ผมไม่ได้รักคุณแล้ว ผมเบื่อ!" พ่อของโดนัทตวาดลั่นบ้าน "ปล่อยผมไปซะกาญจน์"
โดนัทที่กำลังเตรียมเข้านอนได้ฟังทุกคำพูดของพ่อแม่ ตอนแรกเธอตั้งใจจะข่มตานอน แต่ท้ายที่สุดแล้วในจิตใต้สำนึกของเธอก็บอกให้เธอกระทำการบางอย่าง เธอลุกขึ้นจากเตียงนอน ก่อนตัดสินใจเดินลงบันใดด้านล่าง โดยภาพที่เธอเห็นคือภาพของแม่ที่กำลังพยายามฉุดรั้งพ่อของเธออยู่
"ลูกลงมาทำอะไรน่ะโดนัท" แม่ของโดนัทเอ่ยปากถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดี นัยน์ตาของหล่อนแดงก่ำจากการที่กำลังจะสูญเสียสามีไปให้หญิงอื่น
"ขึ้นไปข้างบนโดนัท" พ่อของโดนัทชี้หน้า "นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็ก"
"คุณคะเบา ๆ เสียงกับลูกหน่อยซิ คุณเสียงดังเกินไปแล้วนะ"
"ถ้าพ่ออยากไปก็ปล่อยพ่อไปเถอะค่ะแม่" ณิชาตัดพ้อด้วยความน้อยใจ "คนหมดใจ รั้งให้ตายยังไงก็ไปอยู่ดี"
"อ้อ!? เดี๋ยวนี้แกกล้าว่าพ่อแกแบบนี้เหรอ?" พ่อของโดนัทถึงกับสติหลุด โผล่เข้าไปตบหน้าลูกสาวหนึ่งที "แกขึ้นไปนอนซะโดนัท นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็ก อย่ามาจุ้นจ้าน!"
"คุณคะ!? ไปตบลูกทำไมล่ะ?" กาญจน์ สาวใหญ่วัยสี่สิบกลาง แม่ของโดนัทร้องเสียงหลง ก่อนก้มลงไปดูอาการลูกสาว ที่ตอนนี้กำลังร้องไห้เสียใจอย่างหนัก
"พ่อไม่เคยรักพวกเราเลย" ณิชาตัดพ้อด้วยความน้อยใจ มือขวาของเด็กสาวกุมที่แก้มแดงจากรอยฝ่ามือของพ่อ เลือดสีแดงหลั่งออกมาจากช่องปากเป็นทาง "ปล่อยพ่อเค้าไปเถอะค่ะแม่ อย่างน้อยแม่ก็ยังมีหนูกับตาโดมอยู่"
สุชาติผู้เป็นพ่อมองลูกสาวและภรรยาของตนด้วยสีหน้าพะอืดพะอม ใจหนึ่งก็รู้สึกผิด แต่อีกใจก็คิดว่าเขาได้เลือกผู้หญิงคนใหม่ให้เข้ามาแทนที่ครอบครัวที่เขาไม่ต้องการนี้แล้ว เป็นไงเป็นกัน
"พาโดนัทไปทำแผลซะ เดี๋ยวผมวางเงินค่าพยาบาลไว้ที่โต๊ะให้" สุชาติกล่าวตัดบท ก่อนเดินบันไดขึ้นไปบนห้อง สวนทางกับตาโดม น้องชายตัวแสบของโดนัท ที่ทนเมินเฉยต่อเหตุการณ์ด้านล่างไม่ได้ จนต้องกดค้างเกมแล้วลงมาดู
"ใกล้เปิดเทอมแล้ว แกยังไม่รีบนอนอีกเหรอไอ้โดม" สุชาติกล่าวอย่างไร้เยื้อไย ก่อนเดินเข้าห้องเพื่อเก็บของ
"แม่! เจ๊!?" โดมร้องเสียงหลง "เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย?"
"พ่อจะไปจากเราแล้วโดม" โดนัทตอบด้วยเสียงสั่นเครือ "พ่อจะทิ้งพวกเราไปแล้ว"
"พ่อไม่รักพวกเราสามแม่ลูกแล้ว" กาญจน์ตัดพ้อด้วยความเสียใจ จากนี้ไปเหลือแค่พวกเราแล้วนะ สาวใหญ่โอบกอดลูก ๆ ทั้งสองไว้ จนกระทั่งสุชาติเก็บของเสร็จแล้วเดินบันไดลงมา
"คุณพาลูก ๆ ไปนอนได้แล้ว นี่ก็ดึกมาก ไว้ว่าง ๆ ผมจะแวะเข้ามาใหม่ ผมยังมีเรื่องต้องคุยกับคุณอีกเยอะ" สุชาติกล่าวอย่างไม่ยี่หระ
"ถ้าคุณคิดจะฟ้องหย่า ชั้นไม่มีทางหย่าแน่ ๆ" กาญจน์ลุกขึ้นยืน ท้าทายสามีตรงหน้า "ถ้าคุณหย่าแล้วพวกเราจะอยู่กันยังไงล่ะ"
"ผมจะส่งเงินมาช่วยเลี้ยงดูคุณและลูก ๆ ไม่ต้องกลัว" สุชาติกล่าวตัดบท แต่กาญจน์ยืนขวางทาง "หลีกไปนะกาญจน์ ผมไม่มีเวลามาทะเลาะกับคุณ"
"คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุดสุชาติ!" กาญจน์ตะโกนใส่หน้าสามี "เสียแรงที่ชั้นอุตส่าห์รักและบูชาคุณยิ่งกว่าอะไรในชีวิต คุณมันสารเลวจริง ๆ"
สุชาติถึงกับตบะแตกเมื่อกานจน์ด่าเขาต่อหน้าลูก ๆ ในขณะที่หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบกลางกำลังเงื้อมมือเตรียมตบภรรยาอยู่นั้น ณัฐพลและณิชาต่างลุกขึ้นยืนเพื่อออกตัวปกป้องแม่จากพ่อที่หมดใจ
"ถ้าพ่อทำอะไรแม่ พวกเราไม่ยอมแน่ ๆ" โดมประกาศกร้าวเสียงแข็ง "ผมทนให้พ่อรังแกแม่ไม่ได้อีกแล้ว"
"ใช่ พ่อเห็นแก่ตัวที่สุด พ่อเห็นผู้หญิงคนอื่นดีกว่าเรา" โดนัทตัดพ้อบ้าง
เมื่อเห็นท่าไม่ดี สุชาติจึงลดมือลง ก่อนเดินตรงออกจากบ้านไปพร้อมกับกระเป๋าโดยไม่พูดจาอะไร ปล่อยสามแม่ลูกทิ้งไว้อยู่ด้านหลังโดยไม่คิดหันมองกลับมาอีก
"แม่ไม่ต้องกลัวนะคะ หนูกับน้องจะอยู่กับแม่เอง พ่อไม่รักพวกเราแล้ว เราต้องอยู่กันให้ได้นะคะ" โดนัทโอบกอดแม่และน้องชาย เด็กสาวพยายามทำตัวเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้กับบ้านและครอบครัวที่กำลังแตกร้าวนี้แทนแม่ที่ร้องไห้ปานจะขาดใจเสียให้ได้
.............................................................................................
วันรุ่งขึ้น หลังจากที่แม่ของโดนัทเดินทางไปทำงานแล้ว โดนัทตื่นขึ้นมาช่วงสายของวัน เด็กสาวอาบน้ำ และแต่งหน้าเพื่อปกปิดร่องรอยฝ่ามือตรงแก้มขวาจนเลือนลาง และแต่งตัวเพื่อไปหาของกินนอกบ้าน ตอนแรกไอ้โดม น้องชายตัวแสบของเธอตั้งใจจะขอติดรถไปด้วย แต่สุดท้ายมันก็บ่ายเบี่ยงเนื่องจากเมื่อคืนนอนเกือบเช้ามืดเพราะกลับไปเล่นเกมต่อ
ณิชา สาวห้าวจากเมืองหลวงดูดีแบบเรียบง่ายในชุดเสื้อยืดสีเทาแขนยาว กางเกงขาสั้นสีขาว และรองเท้าแตะสีฟ้า เด็กสาวขับรถ Honda Civic สีขาวเดินทางออกจากบ้านเพื่อไปซื้อของกิน เด็กสาวนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน จนเธอเกือบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะนี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอถูกพ่อตบตีต่อหน้าแม่
อย่างที่ทราบกันดี ณิชาไม่ได้เข้มแข็งเหมือนภาพลักษณ์ภายนอกแม้แต่น้อย เธอเป็นแค่เด็กสาวที่พยายามทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อกลบเกลื่อนความอ่อนแอที่เธอซ่อนมันอยู่ภายในใจ แต่ท้ายที่สุด เธอก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เธอเลยหมุนคลื่นวิทยุเพื่อหาเพลงฟังเรื่อยเปื่อย พลางหยิบกระดาษทิชชู่ที่วางในช่องเก็บของขึ้นมาเพื่อเช็ดน้ำตาของเธอ
ณิชาหรือโดนัทขับรถใจลอยไปตามเส้นทางเรื่อย ๆ ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด ทำให้เด็กสาวเผลอขับรถมาไกลจนถึงหน้าวิทยาลัยพยาบาล ซึ่งมันทำให้เธอได้พบกับเนตรชนก ที่กำลังเดินบนฟุตบาทหน้าวิทยาลัยอยู่พอดี
....หากโดนัทขับมาเร็วกว่านี้สักนาที เธออาจเห็นภาพเพื่อนรักกำลังเดินลงจากรถของไอ้เฒ่าชุมพลอยู่ก็เป็นได้
"เฟิร์น!?" โดนัทกดแตรเรียกเพื่อนรัก เนตรชนกหันกลับมาด้วยท่าทีตกใจ สาวห้าวจากเมืองหลวงขับรถจอดเทียบริมฟุตบาทอย่างคล่องแคล้วก่อนกดเปิดสวิตซ์กระจก "แกมาเดินเล่นอะไรหน้าวิทยาลัยยะ กินข้าวยัง?"
"เอ่อ..." เนตรชนกมีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เธอคิดในใจว่ายัยเจ๊โดนัทจะเห็นเธอกับไอ้เฒ่าชุมพลหรือเปล่านะ "กินมาแล้วเจ๊ เจ๊มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ?"
"หาข้าวกินซิยะ" โดนัทตอบ "สนใจมานั่งกินลมชมวิวกันชั้นไหม ขึ้นมาดิ" ณิชาอาศัยโอกาสนี้ชวนเพื่อนรักขึ้นมานั่งรถเป็นเพื่อน เผื่อบางทีมันอาจช่วยให้เธอหายจากความเศร้าได้บ้าง
"อืม.." เพราะเป็นคำขอของเพื่อนสาว เนตรชนกพยักหน้าตอบ ก่อนเปิดประตูขึ้นไปนั่งเบาะหน้าข้างเพื่อนรัก
................................................
"เมื่อวานชั้นกะชวนแกไปดูหนัง" โดนัทเอ่ยปากขณะขับรถ "เสียดายว่ะ แกไม่ว่าง"
"เออ...ชั้นก็เสียดายเหมือนกัน" เนตรชนกตอบตะกุกตะกัก จนณิชาเพื่อนรักจับพิรุธได้
"แกเป็นอะไรป่ะยัยเฟิร์น?" โดนัทหันควับ "ชั้นว่าแกผิดปกตินะ"
"ชั่นไม่ค่อยสบายน่ะ" เนตรชนกตอบแบบขอไปที "ปวดเมนส์"
"อ้อเหรอ" ณิชาพยักหน้า "เออ ๆ เข้าใจ ชั้นเห็นแกเดินเอ๋อหน้าหอ ชั้นก็เลยแวะถามแก ว่าจะหาข้าวกินสักหน่อย แกกินแล้วใช่ปะ?" โดนัทเหลือบมองเพื่อนสาวผ่านกระจกหน้า
"ชั้นกินแล้วเจ๊ บอกไปแล้วไง แต่ให้ชั้นไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ" เนตรชนกตอบ พลางมองชมวิวทิวทัศน์ของเมืองหลวงผ่านกระจก
โดนัทเหลือบมองเพื่อนสาวผ่านกระจกหน้า เธอสังเกตุเห็นรอยจ้ำสีแดงตรงบริเวณคอใกล้กับหน้าอก จนอดทักด้วยความสงสัยไม่ได้
"คอแกไปโดนอะไรมาวะ?" โดนัทหรี่ตามองด้วยความสงสัย "แกไปโดนใครดูดคอมาหรือเปล่า?"
"บ้าน่าเจ๊!?" เนตรชนกปฎิเสธเสียงลั่น พลางใช้มือปกปิดร่องรอยแห่งรักนั้นด้วยท่าทีลุกลน "ชั้นเป็นภูมิแพ้เฉย ๆ ต่างหาก"
รอยจ้ำสีแดงตรงคอนั้นเป็นผลงานของไอ้เฒ่าชุมพลตัวแสบ ที่อยากฝากที่ระลึกเอาไว้ให้เด็กสาวก่อนกลับห้องนั่นเอง ลุงนะลุง ไม่น่าทำกันแบบนี้เลย เนตรชนกคิดในใจ
"อ้อเหรอ" โดนัทพยักหน้า เธอพอรู้มาบ้างว่ารอยช้ำนั้นเกิดจากถูกดูด แต่นั่นเป็นคำบอกเล่าสัปดนของกลุ่มเพื่อนหญิงสมัยเรียนมัธยมปลาย ซึ่งเธอยังไม่เคยประสบมาก่อน แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร คงคิดว่าเพื่อนรักอาจเป็นภูมิแพ้จริง ๆ "เอาเหอะ ดูแลสุขภาพหน่อยแล้วกัน งั้นเมื่อคืนแกหายไปไหนมาวะ ไปกับญาติจริงเหรอ?"
"ัชั้นไปกับป้าอัญชลีอ่ะ" เนตรชนกเริ่มโกหก "ป้าที่ทำงานธนาคารอ่ะเจ๊ จำได้ป่ะ แกอยากให้ชั้นรู้จักกับเจมส์"
"อ้อ..." สาวห้าวจากเมืองหลวงพยักหน้า "ก็ดีนิ ชั้นว่าแกอย่าเล่นตัวให้มากไปเลย คบ ๆ กับหมอนั่นไปก็ดีออก"
"อืม..." เนตรชนกครุ่นคิดในใจ ยัยเจ๊โดนัทคนนี้ช่างเป็นเพื่อนที่ฉลาดเป็นกรด บางทีเธออาจต้องเริ่มทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เพื่อนรักหายสงสัย
"เจ๊วาเจมส์เป็นคนดีไหม?" เนตรชนกเอ่ยปากถาม
"ชั้นจะไปรู้กับแกเรอะ!?" โดนัทตอบเสียงดัง "ถ้าแกว่าเขาเป็นคนดี แกก็ลองคบ ๆ ดู ญาติผู้ใหญ่แนะนำมาขนาดนั้น ลองดูหน่อยไม่เสียหาย"
"ชั้นก็ว่างั้น" เฟิร์นจำใจตอบ ทั้งที่ในใจมีแต่ไอ้เฒ่าชุมพล "แต่เจมส์ดูเป็นหนุ่มขี้อายไปหน่อย ไม่รู้ซิ"
"เอาน่า แกก็ชวนเค้าพูดคุยบ่อย ๆ เดี๋ยวก็ดีเอง" โดนัทยิ้ม "โอเค ชั้นเจอร้านเด็ดแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยกันที่ร้าน"
............................................................................
โดนัทขับรถมาจอดยังร้านอาหารเกาหลีร้านหนึ่งใจกลางเมือง เด็กสาวสั่งอาหารมาทานอย่างเอร็ดอร่อย โดยที่เฟิร์นได้แต่ปฎิเสธและสั่งเพียงชาเย็นมาทานเป็นเพื่อน โดนัทไม่ลืมสั่งอาหารกลับไปบ้านเพื่อฝากน้องชายตัวแสบ ระหว่างคิดเงิน เฟิร์นเลยหันกลับไปถามเพื่อนรักว่าคืนนี้สนใจไปแฮงค์เอ้าท์กันไหม
เนตรชนกตอบบ่ายเบี่ยง เพราะตอนเย็นป้าอัญชลีที่ทำงานธนาคารจะมาเยี่ยมเธอ และยังไม่แน่ใจว่าจะไปที่ใดต่อ ด้วยเหตุนี้เองทำให้เฟิร์นขอร้องกึ่งบังคับให้ไอ้เฒ่าชุมพลต้องรีบพาเธอไปส่งที่หอพักนักศึกษา โดนัทรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมาก จึงตัดสินใจขับรถพาเพื่อนรักไปส่งที่หอพักก่อนกลับบ้านเพื่อเอาข้าวไปส่งให้น้องชายตัวแสบ
....................................................................................
กลับมาที่ไอ้เฒ่าชุมพล ด้วยไฟเสน่หาและความรักที่เอ่อล้นหัวใจ มันเลยควบมอเตอร์ไซค์กลับมาที่วิทยาลัยพยาบาลเพื่อดักรอเจอหนูเฟิร์น อาจเรียกได้ว่านี่คือความคิดที่บ้องตื่นที่สุดของไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้เลยก็ว่าได้ ทั้งทีหนูเฟิร์นย้ำแล้วว่าป้าของเธอจะมาหาถีงหอพัก
ราวกับเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิต ขณะที่ไอ้เฒ่าชุมพละกำลังขับมอเตอร์ไซค์เลี้ยวเข้าวิทยาลัยพยาบาล มันเห็นเด็กสาวเดินไปกับเจมส์ นักเรียนนายร้อยคนนั้น ที่ขับรถมารับเฟิร์นไปหาป้าอัญชลี ที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้เฟิร์นและเจมส์ได้คบหาดูใจกันอย่างจริงจัง ไอ้เฒ่าชุมพลมองเมียรักกับไอ้หนุ่มนักเรียนนายร้อยตาไม่กระพริบ ส่วนหนูเฟิร์นก็หลบสายตาแห่งความหึงหวงของไอ้เฒ่าชุมพลไปทางอื่น ในขณะที่เจมส์ หนุ่มนักเรียนนายร้อยกำลังคุยเรื่องจิปาถะของตัวเองให้สาวที่ตนแอบปลื้ม
ไอ้เฒ่าชุมพลมองคู่รักหนุ่มสาวตาขวาง จนมันเกือบขับรถชนกับขอบรั้วตรงทางสามแยก มันกดเหยียบเบรกดังเอี๊ยดเสียงดัง จนเจมส์และเฟิร์นหันกลับไปมองด้วยความสงสัย
ไอ้เฒ่าชุมพลนิ่งเงียบตั้งสติและอารมณ์ ก่อนหันหลังกลับไปมองเมียรักที่กำลังเดินควงไปกับหนุ่มนักเรียนนายร้อย ทางฝั่งหนูเฟิร์นเองก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เพราะรู้ดีว่าผัวเฒ่าของเธอกำลังหึงหวงเธออย่างจัง
"เฟิร์น เป็นอะไรไหม เรารีบไปกันเถอะ" เจมส์เอ่ยปากทักเด็กสาว ไอ้หนุ่มนักเรียนนายร้อยที่ดูดีอย่างเรียบง่ายในชุดเสื้อยืดโปโลสีดำ ที่มีลายธงชาติและสังกัดกองทัพบกติดอยู่ด้านหลัง กางเกงยีนส์สีกรมท่า และรองเท้าผ้าใบสีขาว
ทางฝั่งเนตรชนก หรือหนูเฟิร์นนั้น เด็กสาวสวมเสื้อยืดคอเต่าสีขาวแขนยาวสีขาวเพื่อปกติดร่องรอยแห่งรักที่ไอ้เฒ่าชุมพลฝากไว้ที่คอ กางเกงยีนส์สีครีมและรองเท้าผ้าใบสีชมพู ไอ้เฒ่าชุมพลมองไอ้หนุ่มเจมส์ ศัตรูของหัวใจหมายเลขหนึ่ง มันรับรู้ในทันทีว่ามันแทบไม่มีอะไรไปเทียบกับหนุ่มนักเรียนนายร้อยคนนี้ได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่มันรู้สึกเจ็บปวดตรงกลางหัวใจ เมื่อรู้ว่าของรักของหวงของมันกำลังจะถูกหนุ่มน้อยนักเรียนเตรียมทหารแย่งชิงไป
'กูบอกมึงแล้วไง ไอ้เฒ่าตัณหากลับอย่างมึงจะไปคาดหวังอะไรกับหนูเฟิร์นเค้า ปล่อยให้เค้าไปมีอนาคตที่ดีเหอะ อย่างน้อยมึงมาไกลได้ถึงขนาดนี้ มึงได้เจาะไข่แดงเด็กคนนี้แล้ว มึงจะเสียใจไปทำไมวะ ไอ้ชุมพล!' เสียงเรียกด้านมืดของไอ้เฒ่าชุมพลดังกึกก้องในหัว ตอนนี้ความรู้สึกของมันปนเปกันไปหมดระหว่างความผิดหวัง คับแค้นและน้อยใจ บางทีมันอาจรักเด็กสาวคนนี้เข้าแล้วอย่างจังก็เป็นได้
....เนตรชนกนิ่งเงียบอย่างจำใจ เด็กสาวเดินตามเจมส์ไปแต่โดยดี ทิ้งให้ไอ้เฒ่าชุมพลต้องหัวใจสลายอยู่ด้านหลัง
"ขอโทษนะคะลุง" เฟิร์นแอบพึมพำในใจด้วยความรู้สึกผิด "หนูไม่มีทางเลือกจริง ๆ"
......................................................................................
หลายวันผ่านไป จนวิทยาลัยพยาบาลใกล้เปิดเทอม ณิชาสาวห้าวคนสวยได้ขับรถมานั่งแฮงค์เอ้าท์ในร้านนั้งดริงค์แห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง เพื่อปลดปล่อยอารมณ์และความเครียด หลังจากที่เธอต้องคอยดูแลแม่ที่กำลังโศกเศร้าและเสียใจจากการที่ถูกพ่อทำร้ายจิตใจ จนกระทั่งป้าของเธอเดินทางมาจากต่างจังหวัดเพื่อมาเยี่ยมและอยู่เป็นเพื่อนเพื่อช่วยดูแลแม่รวมถึงเธอและน้อง
(https://www1.wi.to/2017/07/29/0b8aba4f17ec2a0be351a4c128707584.jpg)
ณิชาสั่งเหล้าปั่นมาทานแก้เซ็ง พลางหยิบบุหรี่ Marlboro ซองสีแดงขึ้นมาสูบ เธอแอบสูบบุหรี่มาตั้งแต่หลังจบมัธยมปลาย ตอนนั้นเธอไม่ชอบรสชาติของมัน จึงเลิกสูบ แต่ด้วยปัญหาครอบครัวและความเครียดสะสม เลยทำให้เธอหันกลับมาลองมันอีกครั้ง เด็กสาวแกะซองบุหรี่เหมือนแกะซองขนมห่อละ 5 บาท จนหนุ่มใหญ่ที่นั่งข้าง ๆ อดอมยิ้มในความไร้เดียงสาของเธอไม่ได้
ณิชาหันควับไปที่หนุ่มใหญ่ร่างอวบคนนั้นอย่างเอาเรื่อง อีกฝ่ายได้แต่ยิ้ม ๆ แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไรมา คราวนี้หนูโดนัทเลยหันไปแกะไฟแช็คที่พึ่งซื่อมาจากร้านสะดวกซื้อทั้งคู่ เด็กสาวแกะซองใสที่ห่อไฟแช็คด้วยความยากลำบาก
"หนูโดนัท หนูมาทำอะไรที่นี่เนี่ย?" เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังจากด้านหลัง ณิชาหันกลับไป เธอต้องตกใจอย่างหนักเมื่อพบว่านั่นคือนักการภารโรงที่เคยช่วยเธอจากไอ้หื่นเมื่อหลายวันก่อน
"ลุงชุมพล" เด็กสาวเรียกชื่อหนุ่มใหญ่คนนั้น ที่พึ่งผิดหวังในรักจากเมียรักและเพื่อนเลิฟของโดนัทมามาด ๆ อะไรดลใจให้เธอมาเจอกับพ่อเทพบุตรวัยดึก ณ สถานที่แห่งนี้เนี่ย?
555 พ่อเทพบุตรวัยดึก เด็ดดวง
.
ด
คิดว่าผู้แต่งจะย้อนอดีต ไปหักมุมใหม่ซะอีก มา
นั่นละ คิดไม่ซื่อกับเมียสาวคนสวย หลายใจ เจอดีมั้ยล่ะลุงพล ช้ำใจต้องกินน้ำใบบัวบกซะแล้ว
::Cold::
ดวดวดว
Fkffk
เอาอีกแล้ว
::JubuJubu::
60 แต่ฟิตเกิ้นนน
น้องโดนัท จะรอดไหม แต่ใจไม่อยากให้รอด ::Shy::
::Ahoo::