มลทินดอกไม้-ตอนที่24
จันทร์ราวกับจะไขแสงแรงจ้าขึ้นกว่า เดิมแทงแสงผ่านหน้าต่างจับร่างของเด็กสาว ขาวอวบอิ่มในเสื้อคลุมสีเหลืองสด บนผ้าปูที่นอนสีฟ้าอ่อนโรยเต็มไปหมดด้วยมะลิสีขาว ส่งกลิ่นหอมกรุ่นตัดกับกลิ่นเนื้อสาบสาว
สีสันในเนื้อตัวของเด็กสาวเหมือนสีที่ให้ด้วย ความคิดของจิตรกร มีความงาม มีพลัง ทุกช่วง จากใบหน้า ทรวงอก สะโพก แขน และขา ทรงความหมายดังลายเส้นศิลป์ที่สื่อออกมาสวย
บุคคลผู้ฝึกฝนทางจิตจนเกิดความเจริญงาม ย่อมแสดงออกให้เห็นทางดวงตา ใบหน้า วาจา ซึ่งเต็มไปด้วยกระแสความงามสูง
เด็กสาวผู้บริสุทธิ์ก็เฉกเช่นเดียวกัน ความงามที่ออกมาทางร่างกายนั้นเต็มไปด้วยกระแสบริสุทธิ์สูง...แม้ลูกเนียงจะชอกช้ำยับเยินจนร่างกายไม่เหลือความบริสุทธิ์ แต่จิตใจก็ยังผ่องแผ้วเพราะรู้เท่าไม่ทันกาล ในสันดานของเพื่อนร่วมโลก รู้แต่ว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องปล่อยให้เขาทําเหมือนอย่างที่เคยทําเพื่อไม่ให้ต้องกลายเป็นแม่ในวัยที่ยังไม่รู้เรื่องราวอะไรมากนัก
ร่างกายของเด็กสาวที่เคยผ่านมือกําบังมาแล้ว ไม่ผิดอะไรกับดอกไม้สยายกลีบออกมาเบ่งบาน อิ่มไปหมดทุกกลีบ...จากมะม่วงที่อยู่ในยามขบเผาะ
กลายเป็นเริ่มห่ามหอมหวาน...
ร่างของเด็กสาวนอนหลับตาขาวกลางแสงจันทร์บนเตียงทับมะลิ ยกสองมือกอดอกเบื้องหน้าเล็กน้อย ขายเสื้อคลุมสีเหลืองสดด้านล่างเลิกขึ้นไปสูงจน เหนือเข่า เห็นท่อนขาเรียวงามสีหยวกทําให้กําบัง ยกหลังมือขึ้นปาดริมฝีปากด้วยความหื่นกระหาย
ลายตองเดินเข้ามาใช้มือขวาโอบเอวของกําบังเอาไว้มือซ้ายต่ำลงไปที่หน่อเนื้อของเขา ซึ่งขณะนี้มันถลัมออกมาโดยไม่มีอะไรยับยั้งเอาไว้ มันเต็มแน่นอยู่ในมือของลายตอง
เด็กสาวรู้สึกว่ามีการเคลื่อนไหวเบาๆ จึงค่อยๆ หรี่ตาขึ้น...
ลายตองกําลังช่วยจัดการเปลื้องเสื้อกางเกงของกําบังออกไปจากตัว...
ดวงตาที่หรี่กลายเป็นลืมขึ้นมาอย่างเต็มที่ เพราะภาพที่เห็น...
ลายตองทรุดตัวลงคุกเข่าต่อหน้าหน่อเนื้อของกําบัง...ดูเหมือนจะมีความยิ่งใหญ่เสียยิ่งกว่าในวันนั้นเสียอีก...
คุณพระช่วย...ลูกเนียงอุทานในใจขยับร่าง ลุกขึ้นนั่งถอยไปติดข้างฝา เมื่อเกิดเหตุการณ์อันไม่คาดฝันขึ้นตรงหน้า...โอ...นั่นมันอะไรกัน... มีการกระทํากันอย่างนี้ด้วยหรือ...มันนอกเหนือไปจากสิ่งที่ตนผ่านมาในวันนั้น...เพราะภาพที่เห็น อยู่ต่อหน้าต่อตาในขณะนี้...ลายตองได้คว้าเอาเจ้าหน่อเนื้อของกําบังเอาไว้ด้วยปาก
เด็กสาวรู้แต่ว่าฝ่ายชายใช้ปากกับอวัยวะเพศของผู้หญิงฝ่ายเดียว....ไม่รู้ว่าหญิงก็ใช้ปากกับฝ่ายชายได้เช่นกัน...
แต่มันจะผ่านไปได้อย่างไร...เมื่อขนาดของมัน กับความกว้างของปาก...
ความรู้สึกบางอย่างบอกให้เด็กสาวรู้ว่า การจะทําไม่ให้มีท้องต้องทําแบบที่ลายตองกําลังทํากับ กําบังในขณะนี้..เป็นบทที่บอกให้รู้โดยไม่ต้องใช้วาจา...ลายตองกําลังทําให้ดูเพื่อให้ตนรู้และต้องทําในแบบนั้นบ้าง
ลูกเนียงเผลอยกสองนิ้วชี้และนิ้วกลางขึ้นมา คลําปากของตนเอง ขณะที่เห็นลายตองกําลังใช้ความพยายามกล้ำกลืนหน่อเนื้อล้วนของกําบัง...
ร่างใหญ่หนาอุดมด้วยไขมันของกําบังราวกับ อยู่ในอํานาจของลายตอง ท่าทางที่ยืนดูจะหมดพิษสงไม่ดุดันเหมือนตอนที่ขึ้นมาขย่มบนเนื้อตัว ของลูกเนียง...
แสงจันทร์สาดเข้ามาจับร่างคนทั้งสองเป็นแบ็คกราวน์ดให้เห็นเด่นชัดในสายตาของเด็กสาวเข้าไปอยู่ในความทรงจํา
การปฏิบัติต่อกันและกันระหว่างหญิงกับชาย มันช่างมีหลายรูปแบบ นอกจากสิ่งที่ได้เจอะเจอเข้ากับตนเอง และสิ่งที่ได้เห็นต่อหน้าต่อตาขณะนี้ จะมีอะไรยิ่งกว่านี้อีกไหมหนอ...เด็กสาวคิดไป ตามประสา...
ลายตองดูเหมือนจะสิ้นสุดความพยายามเพราะขนาดของมันเกินกว่าที่จะกลืนกินเข้าไปจนหมดเปลือกได้...ความจริงก็ต้องเป็นเช่นนั้น...ลายตองจึงปล่อยมันออกจากปาก ท่าทีของมันคล้ายกับจะโกรธจัด มันจังก้าถมึงทึงอยู่ใต้พุงที่ยื่นย้อยของกําบัง
"ลงมาสิคะคุณ" ลายตองหันมาบอกเด็กสาว ที่นั่งตัวแข็งทื่อพิงฝาอยู่บนเตียง
นึกแล้วยังเสียวสยองไม่หายอีตอนที่เจ้าหน่อเนื้อจะต้องผ่านเข้าไปในซอกเนื้อเหมือนอย่างก่อน และตอนนี้...คําพูดของลายตองก็บอกอย่างชัดเจน แล้วให้ตนเองลงไปทําเหมือนอย่างที่ลายตองทําบ้าง ก่อนที่จะเป็นบทบาทของเขา...นี่เราจะต้องลงไปงับไปขยอกเหมือนลายตองหรือ...ในท้องรู้สึกปั่นป่วนคลื่นไส้ใคร่จะอาเจียน
"กลัวรึ" ลายตองถามหลังจากก้าวขึ้นมานั่งใกล้เด็กสาวบนเตียง
ลูกเนียงส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ
"ทําไมล่ะ" ลายตองยื่นหน้าเข้ามาใกล้จน ลูกเนียงได้กลิ่นปาก...มันเป็นกลิ่นชอบกล...กลิ่น จากเจ้าหน่อเนื้อของกําบังผสมกับกลิ่นน้ำลาย
"ไม่...ฉัน...ฉันทําไม่เป็น" เด็กสาวตอบเสียง เบาๆ ออกมาอย่างยากเย็น
"ไม่ยากอะไรหรอกน่าคุณหนู
"อย่า...อย่าเลย"
"คุณอยากจะมีท้องเหรอ" ลายตองขู่ และก็ดู จะได้ผลดี
"ต้องทําแบบนี้ด้วยเหรอ"
"แบบนี้ด้วยน่ะสิ...ทําไปจนกระทั่งของเขา...ทะลักออกมา"
"ทะลัก...อะไรทะลัก" เด็กสาวถามด้วยความฉงน
"ที่เคยทะลักเข้าไปในตัวของคุณเหมือนหนก่อน นี้ไงล่ะ"
"หนก่อน..."
"ใช่ แบบนั้นแหละ พอมันทะลักออกมาคุณ ก็กลืนมันเข้าไปให้หมด"
พอรู้ว่าจะต้องทําเช่นนั้น ลูกเนียงก็ทําท่าเหมือนจะขย้อน...เด็กสาวรีบก้าวลงจากเตียงวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ...
ลายตองกับกําบังได้ยินเสียงเด็กสาวอาเจียนออกมาจากห้องน้ำ
กําบังหันหน้ามามองลายตองเป็นเชิงถาม... พอลายดองพยักหน้าเป็นสัญญาณกําบังก็ปราดเข้าไปในห้องน้ำทันที เมื่อเด็กสาวไม่เดินเข้าทางที่วางไว้ ก็ต้องเปลี่ยนแผนโดยกะทันหัน
"คุณเป็นอะไรไป" กําบังเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามา ยืนตัวล่อนจ้อนเข็มทิศชี้โด่ในห้องน้ำ
เด็กสาวหันหน้ามามองนิดเดียวก็ต้องรีบเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
ความคิดเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นโดยกะทันหัน... ภาพที่ลายตองทํากับกําบังเมื่อครู่...คําพูดที่ลายตองบอกว่าจะต้องกลืนกิน...การปฏิบัติกับตนอย่างสุภาพนุ่นนวลของรองพล...ทําให้เด็กสาวเกิดความคิดปฏิเสธที่จะยอมให้กําบังทํากับตนเหมือนหนก่อน เหมือนโดนต้อนให้จนมุมแล้วเป็นอะไรก็เป็นกัน มันจะมีท้องมีไส้ก็ช่างมัน ดีกว่าจะต้องมากลืนกิน เจ้าสิ่งที่ตนเคยกลืนเข้าไป แต่มันไม่ได้ผ่านเข้ามา ทางปากเหมือนอย่างลายตองบอก...เพียงแค่นึกก็คลื่นเสียจนระงับอาเจียนไม่อยู่...และคนอย่างกําบังเทียบไม่ได้กับรองพล...
"เปล่า" เด็กสาวตอบโดยไม่หันมามอง "ออก ไปเถอะ"
"ทําไม"
"ฉัน..ฉันไม่ต้องการแล้ว"
"ไม่ต้องการอะไร" สายตาของกําบังมองไปตาม เนื้อตัวของเด็กสาวอันยั่วโมโหให้เกิดราคะ
"ออกไปเถอะ"
"ไปไหน"
"ฉันบอกให้ออกไป" เด็กสาวพูดเสียงดังกว่า เดิมแต่ไม่ยอมหันหน้ามามองเขา ความรู้สึกเกลียดชังเริ่มมีขึ้นเมื่อนึกย้อนไปถึงที่เขาหลอกทํากับตัว... และรองพลเป็นตัวแปรความรู้สึกให้เปลี่ยนแปลง
"รู้ไหมผมเป็นใคร" เสียงกําบังพูดอย่างวางอํานาจ
"เป็นใคร"
"เป็นใคร" กําบังทําเสียงแหลมๆ เหมือนเยาะ "ผมเป็นผัวคุณ"
"อุ้ย" เด็กสาวเผลอตัวอุทาน น้ำตาพลันไหลพราก ได้ยินคํานี้มันให้รู้สึกยิ่งเกลียดยิ่งแค้นและเจ็บปวดในหัวใจไปตลอดทั้งร่างกาย
"ทําไม ผัวจะมาหาเมียไม่ได้เหรอ"
"ออกไป" เด็กสาวตวาด
"ผัวจะมาฟัดเมียเล่นไม่ได้เหรอ"
"บ้า"
"ถอดเสื้อออกเถอะ"
"ลายตอง" เด็กสาวเรียกเสียงดังแต่ไม่มีเสียงหรือร่างของลายตองเข้ามา
มีแต่ร่างหนาทึบของกําบังกรากเข้ามาหา.. ลูกเนียงถอยหลังแต่ผนังไม่ยอมเป็นใจ มันขวางเอาไว้และช่วยดันร่างของเด็กสาวเอาไว้ขณะที่ กําบังเอาร่างหนาเข้ามาประกบติด...
พอเด็กสาวอ้าปากจะกรีดร้อง...มือใหญ่สากหนาของกําบังก็อุดปากเอาไว้
ขาพับด้านขวาของเด็กสาวถูกแขนใหญ่ข้างซ้ายของกําบังช้อนขึ้นไปลอยสูง เสื้อคลุมสีเหลืองสด ปล่อยชายของมันลุ่ยเรี่ยอยู่แถวๆ โคนขาและเนื้อหน้าขา...แม้มันจะไม่เปิดจนหมด...แต่มันก็เปิดออกลับๆล่อๆ
สองมือของกําบังไม่ว่าง...มือหนึ่งปิดปากเด็กสาว อีกมือหนึ่งช้อนไว้ตรงขาพับ
สองมือของเด็กสาวเป็นอิสระก็จริง แต่จะทุบ จะหยิกข่วนผลักไสอย่างไรดูร่างใหญ่มันจะไม่ยอม สะทกสะท้าน...กระทั่ง...มือใหญ่หนาปล่อยปากของเด็กสาวเลื่อนลงมาบีบที่คอขาวครึ่งหนักครึ่งเบา
"ถ้าดิ้นจะบีบคอให้ตาย...ลองดูไหม"
กําบังกดลงไปบนลําคอของเด็กสาวหนักกว่าเดิม... มันได้ผลเพราะทําให้เด็กสาวเกิดความหวาดกลัว จากน้ำหนักมือของเขา...
พอลูกเนียงหยุดความเคลื่อนไหว...ปากหนาของกําบังก็กดเข้าตรงริมฝีปากอิ่มของเด็กสาว... มือที่ต้นคอคอยบังคับกำกับไม่ให้เด็กสาวเคลื่อนไหว ...แล้วเจ้าหน่อเนื้อของเขาก็ช่วยตัวของมันเอง โดยการแหวกชายเสื้อคลุมเข้ามากระทบเนื้อหน้าขาของเด็กสาว..
ลูกเนียงรู้สึกถึงความร้อนของมันขณะที่จ่อตรง กลีบเนื้ออ่อน...
ขาข้างขวาที่อยู่บนแขนของกําบังถูกดันให้ลอยขึ้นสูงกว่าเดิม...มันสูงจนเท้าซ้ายของลูกเนียงยืนไม่เต็มพื้นต้องเขย่งตามไปด้วย...
แล้วเจ้าหน่อเนื้อของกําบังก็เริ่มทําหน้าที่... มันเสือกไสถูกบ้างผิดบ้าง เพราะเจ้าของของมันต้องการเช่นนั้น...
แต่ว่า...
ก่อนที่เจ้าหน่อเนื้อจะเลือกสอยเข้าร้อยตรงตะเข็บ
ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังกังวานขึ้นมาอย่าง เร่งเร้าอยู่หน้าตึก...
เป็นเสียงแตรรถยนต์...รถของนายกองทุน... เสียงกังวานเร่งเร้าบอกให้รู้ว่าต้องการจะเข้ามาโดยเร็ว
เสียงของมันมีอํานาจพอทําให้กําบังปล่อยร่างของลูกเนียงลงไปกองกับพื้นห้องน้ำ แล้วรีบก้าวออกมาเกือบจะชนกับลายตองซึ่งสวนเข้ามา
"คุณกลับมาแล้ว" เสียงลายตองบอกตระหนก ตกใจ
"ฮื่อ...ฉันจะลงไปเปิดประตู" กําบังพูดตาม หน้าที่ของตน รีบหันมาเอาเสื้อกางเกงสวมใส่ตัวอย่างลวกๆ แต่เจ้าหน่อเนื้อของเขามันคงจะโกรธ หรือหิวจัดจึงไม่ยอมลงอย่างง่ายๆ
จัดการกับเสื้อกางเกงเรียบร้อยกําบังผลุนผลัน ออกจากห้องลูกเนียงแล้วแทบจะกระโจนลงมาตาม ขั้นบันไดโดยมีลายตองตามหลังมาติดๆ
กําบังเปิดประตูเล็กด้านหลังที่เข้ามาวิ่งอ้อม ไปหน้าตึกตรงไปที่ประตูใหญ่ แสงไฟจากหน้ารถ ส่องเห็นร่างของเขาจึงหยุดเสียงแตรและดับไฟ
กําบังเปิดประตูให้อย่างรีบร้อน รถของกองทุนผ่านเข้าไปจอดที่หน้าตึกปล่อยให้กําบังจัดการปิดประตูอยู่ข้างหลัง ที่หน้าตึกลายตองเปิดประตูรอรับอยู่แล้ว
แววรัตน์ก้าวลงมาก่อน กองทุนจึงตามลงมา
"เอาของท้ายรถออกมาให้หมดด้วย" กองทุนสั่งลายตองแล้วเดินตามแววรัตน์เข้าไปในตึก
ลายตองเปิดท้ายรถขนเอากระเป๋าเดินทางสองลูกกับชะลอมขนาดใหญ่อีกสองชะลอม ซึ่งมีลําไยอยู่เต็ม พอเอาออกมากองไว้กับพื้นหมด กําบังก็กรากเข้ามาช่วยยกตามลายตองเข้าไปในตึก
"ผมนึกว่าคุณจะมาพรุ่งนี้เสียอีก" กําบังวางของที่ขนมาแล้วพูดกับกองทุนอย่างนอบน้อม
"เสร็จงานแล้วก็เลยไม่อยากอยู่ต่อ ความจริงน่าจะมาถึงเร็วกว่านี้ถ้าไม่แวะเอารถที่อู่" กองทุนพูดห้วนๆ
กําบังค่อยๆ เดินออกไปด้วยท่าที่อันนอบน้อม ใจก็นึกแช่งชักหักกระดูกนาย กองทุนกับแววรัตน์ เพราะถ้ามาพรุ่งนี้คืนนี้ ทุกอย่างก็คงผ่านไปอย่างมันเขี้ยวเหมือนเดิม ไม่ต้องมาเขี้ยวค้างอยู่อย่างนี้ แล้วไม่รู้จะมีโอกาสดีๆ อย่างนี้อีกเมื่อไหร่ นึกไปนึกมาก็พานโกรธลายตองที่ทําให้หมูตื่นเสียก่อน จนต้องเข้าไปใช้กําลังบังคับ แล้วทีนี้จะทํายังไง เด็กมันเกิดต่อต้านขึ้นมาเสียแล้ว ทุกอย่างคงไม่ง่ายเหมือนเดิม แต่ถึงอย่างไรก็ต้องหาทางเล่นงานให้ได้ โธ่..เนื้อใหม่ๆ แน่นๆ อย่างนี้หาได้ง่ายๆ ที่ไหน...เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเพิ่งสามทุ่ม นี่ถ้าหากนายกองทุนไม่มาตอนนี้ คงมีเวลากับเด็กสาวยาวนานกว่าจะสว่าง....นึกแล้วกําบังก็เตะยอดหญ้า ข้างทางเดินขณะกลับมาห้อง ผ่านเรือนครัวที่ห้องป่านุ่นอยู่ติดๆ กันเห็นไฟสว่าง ป่านุ่นแกโผล่หน้าออกมาเมื่อเห็นกําบัง
"คุณกลับแล้วเหรอ" ป่านุ่นถาม
"กลับแล้ว" กําบังมองผ่านหลังป่านุ่นไปเห็น อิ่มหลานสาวของแกอยู่ในเสื้อชั้นในคอกระเช้า ตัวเดียวสีขาวสะอาด "เด็กคนนี้มันก็สะอาดเหมือนกันนิ" กําบังนึกอยู่ในใจ แม้รูปร่างหน้าตามันจะเทียบกับลูกเนียงไม่ติด แต่มันก็โตเป็นสาวกว่าลูกเนียง และมันค่อนข้างจะหยิ่งยโสไปหน่อย ชะรอยอิ่มจะรู้ว่าอยู่ในสายตาของกําบังเลยหลบหายไปจากหลังป่านุ่น
"ทําไมกลับบ้านนี้ล่ะ ไหนว่าจะกลับวันพรุ่งนี้" ป่านุ่นถามสายตามองขึ้นไปบนตึกเห็นไฟสว่างอยู่ในห้องโถง "ไม่รู้คุณจะทานอะไรหรือเปล่า" ป้านุ่นเอ่ยเหมือนจะหารือ
"คงไม่มั้ง" กําบังตอบแล้วเดินเลี่ยงไปทางห้องพัก ป้านุ่นจึงปิดหน้าต่างแล้ว ดับไฟคล้ายเป็น สัญญาณบอกว่านอนแล้วอย่ามาเรียกหาอะไรกินกันอีกเลย
ลายตองจัดการลําเลียงเหล้าและโซดาน้ำแข็ง จากตู้เย็นมาตั้งที่โต๊ะเล็กๆ ในห้องโถงตามคําสั่ง
หางตาลายตองมองดูแววรัตน์ แม้จะเดินทางมา แต่ก็ยังมีแววสดชื่นไม่เหน็ดเหนื่อย หนําซ้ำยังง่วนอยู่กับจานเสียงเพื่อเลือกหาเพลงที่ถูกใจ
ร่างของแววรัตน์สูงโปร่ง ใบหน้าคม ตาวาว ริมฝีปากอิ่ม อกอูม ผิวขาว ประกอบกับการใช้เครื่อง สําอางเข้าช่วยเธอจึงดูสวยจนลายตองอิจฉา
อย่าว่าแต่ลายตองเลยที่อิจฉา แม้แต่ป้านุ่นกับ อิ่มหลานสาวของแกก็แอบอิจฉาอยู่เงียบๆ
ลูกเนียงเองก็เหมือนคนพวกนี้ แต่ความอิจฉาของลูกเนียงเป็นเรื่องของความรัก ความรักของพ่อที่โดนแววรัตน์แย่งเอาไป
เด็กสาวถอดเสื้อคลุมออกจากตัวอาบน้ำทําความสะอาดจนทั่ว...ใจก็คิดไปเรื่อยเปื่อยตามประสา...ต่อไปนี้จะไม่ยอมให้กําบังทํากับตนอย่างนี้อีกแล้ว เพราะ เริ่มรู้เป็นเลาๆ ว่าความสาวนั้นมีค่าควรเก็บเอาไว้ให้รองพลดีกว่า ทําไมจะต้องมาให้กับคนต่ำช้าอย่าง กําบัง และจะไม่เชื่อฟังลายตองอีกแล้ว ภาพที่เห็น ลายตองใช้ปากทํากับกําบัง ดูแล้วมันน่าคลื่นไส้ และ ยังมาบอกให้ตนทําตาม บอกให้ตนกลืนกินเมื่อเขาทะลัก...พอแล้ว เราจะไม่ยอมอีกต่อไป ไม่เชื่อลายตองอีกด้วย หมดศรัทธาการทําตัวเป็นแม่แบบของลายตอง ลูกเนียงนึกอุ่นใจเพราะถึงยังไงก็ยังมีรองพลของตนอยู่
วันที่เขาสวมแหวนให้นั้นตนยังไม่รู้ประสา...แต่มาบัดนี้ ลูกเนียงรู้แล้วมันหมายถึงอะไร...
เราจะไม่ไว้วางใจใครอีกต่อไปแล้วเมื่อมีรองพล คนอื่นจะไม่มีความหมาย ยิ่งพ่อ กับอาแววรัตน์ด้วยแล้ว เด็กสาวไม่มีความไว้วางใจเลย..ดูสิ..กลับมา ถึงบ้านแทนที่พ่อหรืออาแววรัตน์จะขึ้นมาเยี่ยมเยียน ถามถึงอาการไข้ กลับเปิดแผ่นเสียงซ้อมเต้นรํากัน อย่างมีความสุข..ลูกเนียงเข้าใจไม่ผิด เพลงที่ได้ยิน ออกไปจากห้องโถงเป็นเพลงในจังหวะวอลท์ซ
กองทุนโอบร่างแววรัตน์เคลื่อนไหวไปมาอย่าง เชื่องช้าสวยงามตามจังหวะด้วยความชํานาญ
ทั้งสองประสานเนื้อหนังและสายตากันราวกับ เพิ่งจะเริ่มรักกันใหม่ๆ มันเป็นความสุขของผู้มีรสนิยมเช่นเดียวกัน...เวลาผ่านไปค่อนข้างนาน...ทั้งสองก็ไม่มีทีท่าจะเลิกง่ายๆ
เพลงแล้วเพลงเล่า.....เหล้าในขวดก็พร่องลงไปทุกที....จนหยดสุดท้ายหายไปจากขวด
กองทุนสั่งให้ลายตองนําเอาเข้ามาใหม่ แต่แววรัตน์คงจะไม่ไหวจึงขอตัวขึ้นไปบนห้องเข้านอนก่อน ปล่อยให้กองทุนดื่มให้ได้ระดับแล้วค่อยตามขึ้นไป จากนั้นจะมีอะไรนอกจากปรนเปรอให้กันและกัน โดยไม่รู้จักเบื่อ
แต่คืนนี้ แววรัตน์รู้ตัวเองว่าดื่มเข้าไปมากสักหน่อย ก่อนจะมาถึงห้องตั้งใจจะอาบน้ำเสียก่อนครั้นพอเข้ามาในห้องเห็นเตียงนอนเข้าก็เลยล้มตัวลงนอน พยายามจะลุกไปห้องน้ำ ชําระเนื่อตัวก็ดูจะไม่ไหวพอหัวถึงหมอนก็เลยหมดความรู้สึกหลับไหลไม่รู้ตัว
แก้วสุดท้ายของกองทุนก็ดูจะมีอํานาจไม่ใช่น้อย เขาตั้งใจจะรอเวลาให้แววรัตน์อาบน้ำทําความสะอาดเนื้อตัวให้เรียบร้อยแล้วจะตามขึ้นไป เนื้อหอมใหม่ๆ จากห้องน้ำมันเรียกร้องเร่งเร้าอารมณ์ได้อย่างวิเศษ ฝีมือของแววรัตน์นั้นเหนือชั้นกว่าเทียมบัวเป็นไหนๆ ความต้องการของเขาจึงใหม่อยู่เสมอ สําหรับแววรัตน์ ประกอบกับการเดินทางเมื่อคืนนี้ไม่มีโอกาส กองทุนจึงปรุงแต่งอารมณ์ความต้อง การของเขาให้งดงามมากขึ้น เขาเชื่อว่าถ้าเขาเมากว่านี้อีกสักนิดหน่อย คงจะเพิ่มรสชาติไม่ใช่น้อย ความเมาช่วยให้เขาและแววรัตน์เปิดเผยและปล่อยความ ปรารถนาออกมาอย่างไม่ต้องอั้น
แต่เหล้าแก้วสุดท้ายไม่ได้เป็นไปตามที่กองทุนต้องการ เขารู้สึกผิดปกติจากที่เคยเป็น ...คงเป็นด้วยการเดินทางทําให้อ่อนเพลีย กองทุนคิดเช่นนั้น เขาขยับจะลุกขึ้น...แต่ว่า.... ศีรษะของเขามันถ่วงหนักทั้งร่างของเขาให้ หงายลงบนเก้าอี้นวม...เขาพยายามสะบัดหน้าขับไล่ความมึนงง พยายามเรียกร้องสติสัมปชัญญะ
แต่มันไม่ได้อย่างใจ มันมีอํานาจอันลึกลับบงการให้เขาหลับตา หยุดความคิด ความรู้สึก เหลือแต่เพียงลมหายใจ...
"คุณ...คุณคะ...คุณ"
ลายตองจับร่างของกองทุนเขย่า แต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะรับรู้อะไรทั้งสิ้น..ลายตองยิ้มอย่างพอใจลุกขึ้นยืนมองดูร่างของนายกองทุนที่หมดสติอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ ลายตองช่วยจัดการดึงร่างของเขา ให้นอนเหยียดไปตามความยาวของเก้าอี้ เอาหมอนมารองศีรษะให้...หันมาดูเขาให้แน่ใจจึงเปิดประตูหลังออกไปเดินตัดสวนเข้าไปถึงห้องพักของกําบัง
"หมด...หมดท่าเลย" กําบังพูดแล้วแบมือทําท่าหมดหวังเมื่อเห็นลายตองโผล่หน้าเข้ามา
"ใครบอกหมด" ลายตองเอ่ยเหมือนผู้ได้มองเห็นชัยชนะอยู่แค่มือเอื้อม
"ก็คุณกลับมาตอนนี้"
"กลับมาพอดีเลย...ตอนนี้หลับไหลไม่ได้สติไปแล้ว"
"ใคร"
"คุณผู้ชายน่ะสิ" ลายตองยิ้มแต่เครียด "นอนหลับไหลไม่ได้สติอยู่บนเก้าอี้ ในห้องโถง
"อ้าว ทําไมนอนที่นั่นล่ะ"
"ทําไมน่ะหรือ" ลายตองหัวเราะเสียงน่ากลัว "เพราะฉัน..เพราะนังคนนี้" ลายตองใช้หัวแม่มือ จิ้มหน้าอกตนเอง "เพราะนังคนนี้มันเอายานอนหลับใส่เข้าไปในเหล้าแก้วสุดท้ายของเขา"
"เพื่ออะไร" กําบังตามความคิดลายตองไม่ทัน
"เพื่อให้เธอกลับขึ้นไปบนตึกน่ะสิ"
"ฉันเหรอ" กําบังส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย "เธอวางฟอร์มผิด เด็กมันไม่ยอมง่ายๆ เสียแล้วละ ขืนเอาแต่ใจอย่างเมื่อกี้ ดีไม่ดีเด็กมันจะแหกปากตะโกนเรียกพ่อมันช่วย ถึงพ่อมันจะหลับไหลไม่ ได้สติแต่คุณแววรัตน์ก็ยังอยู่ทั้งคน"
"ใครบอกว่าฉันจะให้บังกลับขึ้นไปหาลูกเนียง"
"เอ๊ะ...ถ้าไม่หาลูกเนียงแล้วจะให้ฉันไปหาใคร" กําบังสงสัย หน้าตาท่าทางของลายตองก็ดูผิดไป ดูไม่ผิดอะไรกับแม่มดหรือปีศาจที่มีบทบาทอยู่บนเวทีละคร
"ใครบอกว่าฉันจะให้บังกลับขึ้นไปหา ลูกเนียง" ลายตองย้ำ ยื่นหน้าเข้ามาหา
"ฉันจะให้บัง...ฉันจะให้บังกลับขึ้นไปหาคุณแววรัตน์"
ไปๆ มาๆ คุณแววรัตน์จะงานเข้าซะแล้ว เนื้อเรื่องพลืกไปพลิกมาตลอดเลยครับ สนุกมากๆๆ
อืมมม ผิดคาด กำบังจะไปหาแววรัตน์ไข่ว่าจะสปอยนะ แต่ทำให้ผมนึกถึงตอนแรกที่ได้อ่านเรื่องนี้ ชึ่งได้หนังสือมาจากแผงหนังสือเก่า..
..ภายในห้องน้ำของบ้านพักคนงาน..ร่างเปลือยของแววรัตน์ ที่ประดับด้วยสร้อยเพชร ส่องประกายวูบวาบกับแสงไฟ
ร่างงาม นั่งคุกเข่า ดูดควย ให้ตาเฉย ที่ยืนจังก้า สองมือ จิกที่เส้นผม กระแทก เจ้านกเหล็ก เข้าปากหญิงสาว....... แล้วผมก็ตามหาได้อีกแต่3ตอน
ลายตองนี่ลึกซึ้งจริงๆ หวังว่าคราวนี้คงวินวินนะครับ คุณแววก็น่าจะชอบ และอาจทำให้ลูกเนียงรอดพ้นไป อย่างน้อยก็ชั่วคราว และมวยถูกคู่ น่าจะสูสี และมันส์นะครับ ขอบคุณครับ
สนุกครับ ชวนให้ติดตามเรื่อยๆ
กำบังนี่โชคดีนะที่มีตองลายเป็นพวก ได้จัดหนักอีกแล้ว ส่วนตองลายนี่สุดยอดเลย เพราะความบีบคั้นเลยเลวได้ขนาด
หายไป3ตอนแต่อรรถรสไม่เสียเลย สนุกมาก คราวนี้เปลี่ยนเป้าหมายเป็นคุณแววรัตน์ ขอให้กำบังสมหวังนะ จะรออ่านครับ ขอบคุณที่นำมาลง ขอให้ลงต่อเนื่องนะ รออยู่
ผมอ่านเรื่องนี้แล้ว ผมรู้สึกสงสารลูกเนียงมาก ไร้เดียงสาเกินไป กลายเป็นเหยื่อแก้แค้นแทนพ่อ ขอขอบคุณคุณ Monchai-S ที่นำมาแบ่งปันครับ
สนุกสนาน น่าติดตามขนาดหายไป3ตอนยังอ่านได้สบาย อิจฉากำบังได้ทั้งเด็กทั้งแม่เลี้ยง ยังไงขอตอนต่อไปเลยนะครับ จะรอ
ลายตองนี่เก็บกด ร้ายเอาเรื่องเลย
สุดร้ายเลยลายตอง ขอบคุณมากครับ
ลายตองนี่ร้ายไม่ใช่เล่นเลย