โพล
คำถาม:
จากรูปแม่เปิ้ลกับลูกปลา ถ้าคุณเป็นเจนรบ คุณจะเลือกใครครับ
ตัวเลือก 1: ยังไงก็เลือกแม่เปิ้ลอยู่ดี ก็รักฝังใจซะขนาดนั้น เป็นถึงอดีตดาวคณะเชียวนะ
โหวต: 8
ตัวเลือก 2: แน่นอน คลื่นลูกใหม่ย่อมแรงกว่า ต้องเลือกน้องปลาล้านเปอรเซ็นต์
โหวต: 72
ตัวเลือก 3: รักทั้งคู่ คนแม่ก็สาวสวยสองพันปี คนลูกสาวยังสาวสดใหม่
โหวต: 68
พูดคุยก่อนอ่าน : ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะเปิดตัวอีกทีตอนวางจำหน่าย แต่ผมมีข่าวมาแจ้งว่า เพื่อความสมบูรณ์ของเรื่องราว ผมเลยต้องขยายจำนวนตอนออกไปเป็น 10 ตอน + ตอนพิเศษ เพื่อให้ทุกคนได้เต็มอิ่มกับความรักต่างวัยระหว่างเจนรบและปวีณา ตอนนี้ผมกำลังปั่นตอนที่ 9 อยู่ ก็กำลังจะเสร็จแล้ว โดยฉบับเต็มคาดว่าจะมีความยาวเกือบ 250 หน้า เหตุผลที่มันยาว เพราะมันดันมีเรื่องย้อนอดีตเข้ามาเกี่ยวข้องเยอะ แล้วก็เรื่องรายละเอียดต่าง ๆ ที่ผมอยากใส่เข้าไปเพื่อให้คนอ่านรู้สึกว่าเจนรบเป็นทนายความจริง ๆ แล้วก็ตัวละครอื่น ๆ ที่ผมอยากให้คนอ่านรู้สึกว่าพวกเขาและเธอมีเลือดเนื้อ มีหัวใจเหมือนคนจริง ๆ
ในฉบับวางจำหน่ายจะมีการดัดแปลงเรื่องสถาบันการศึกษาและสถานที่บางแห่งในโลกของความจริงนะครับ เพราะเดี๋ยวผมจะโดนลิขสิทธิ์ 5555+
(https://uppic.cc/d/5R3Q) (https://uppic.cc/v/5R3Q)
ส่วนฉาก NC เลิฟซีน บนดินที่จะวางจำหน่าย บอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้จะซอฟต์ที่สุดที่ผมเคยเขียนมานะครับ ไม่เน้นโลดโพนโจนทะยานจัดจ้านแบบเกมรัก แต่จะเน้นความวาบหวามและอีโรติกมากกว่า########################
เจนรบเปิดประตูเข้ามาในสำนักงานทนายความด้วยรอยยิ้ม หนุ่มใหญ่พูดคุยกับลูกความตามปกติ แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป จนลูกน้องของเขาสังเกตได้ ก็คือน้ำเสียงและสีหน้าของเจนรบดูอิ่มเอิบขึ้น ซึ่งปกติแล้ว เจนรบเป็นคนที่ค่อนข้างตึงเครียดและซีเรียสกับงานมาก
"ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้เอง" เจนรบคุยโทรศัพท์กับลูกความด้วยใบหน้าที่อิ่มเอิบ "เดี๋ยวผมจะไปทำเรื่องขอถอนภาระจำยอมที่ดินให้นะครับ โอเคครับ"
พอกดวางโทรศัพท์ เจนรบก็ลุกขึ้นหยิบซองเอกสารหยิบใส่กระเป๋า เพื่อเตรียมไปดำเนินเรื่องที่กรมที่ดินตามที่ได้พูดคุยกับลูกความของตัวเองเอาไว้
"เดี๋ยวผมไปกรมที่ดินก่อนนะ อาจไม่กลับเข้ามาที่ออฟฟิศอีก ผมต้องไปทำธุระที่อื่นต่อ ถ้ามีอะไรโน้ตทิ้งไว้หรือถ้าด่วนที่สุด โทรมาหาผมนะ"
"ได้ค่ะ" เลขาของเจนรบยิ้มรับ มองแผ่นหลังเจ้านายที่เดินออกประตูออฟฟิศไป
"แก แกว่าคุณเจนรบแปลกไปป่ะวะ?" พนักงานเอกสารแวะมานินทาเจ้านายกับเลขาของเจนรบ
"ชั้นก็ว่าคุณเจนรบเปลี่ยนไปอ่ะ เหมือนคนกำลังมีความรัก"
"พูดเป็นเล่น!!!" พนักงานเอกสารยิ้ม
"ก็วันก่อนน่ะ มีเด็กสาวหน้าตาน่ารักมาหา บอกว่าเป็นหลานคุณเจนรบ" เลขาออกโรงนินทาเจ้านาย "ชั้นว่าดีไม่ดี เจ้านายเรากำลังเลี้ยงต้อยเด็กมหาลัยอยู่ก็ได้"
.....................
เจนรบขับรถ Toyota Camry สีดำปี 2017 ไปยังกรมที่ดินย่านรามอินทราเพื่อดำเนินเรื่องเอกสารสำคัญเกี่ยวกับที่ดินให้ลูกความไปตามหน้าที่ พอเสร็จแล้วเขาก็ขับรถไปที่พูดคุยกับลูกความคนอื่นจนเสร็จภารกิจ ก็เลยขับรถแวะห้างเซ็นทรัลลาดพร้าว เพื่อหาอะไรกินแล้วเดินตากแอร์เล่น ก่อนขับรถกลับบ้าน
เจนรบนั่งดื่มกาแฟและขนมหวานชั้นใต้ดินของห้าง มือก็ปาดสมาร์ทโฟนดูข่าวสารบ้านเมืองไปตามเรื่อง สักพักเสียงไลน์ก็ดังขึ้น พอทนายความเปิดดู ก็พบว่าเป็นของหนูปลายอดรัก
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/09/10/ZGHqeb.jpg)
"ลุงจอม อยู่ไหนคะ?"
"เซ็นทรัลลาดพร้าวจ๊ะ"
"ง่า...เที่ยวไม่ชวน โกรธละ"
"ลุงแวะมาหาอะไรกินก่อนกลับเฉย ๆ น่ะ" เจนรบพิมพ์ไลน์ตอบปวีณา
"วันนี้จะมาหาหนูไหม?" ปวีณาพิมถามเจนรบ ก่อนทิ้งท้ายด้วยตัวการ์ตูนน่ารัก
"ลุงก็อยากไปนะ แต่ว่ารถมันเริ่มติดแล้ว" เจนรบตอบ
"เบื่อหนูแล้วใช่ไหม?"
"ไม่ใช่อย่างนั้น กว่าลุงจะขับไปถึงสามย่าน รถก็ติดไปถึงไหนถึงไหนแล้ว" เจนรบพิมพ์ตอบกลับไป
"ถ้างั้นให้หนูนั่งบีทีเอสไปหาป่ะ? หนูเบื่อห้องง่า อยากเจอลุง"
"เริ่มงอแงแล้วนะเราน่ะ" เจนรบยิ้มกับอารมณ์ออดอ้อนของปวีณา "ก็มาซิจ๊ะ ถ้าอยากมา"
"งั้นรอหนูก่อนแล้วกัน เดี๋ยวหนูนั่งบีทีเอสไปหา ถึงแล้วจะโทรบอก"
เจนรบไม่อยากปฏิเสธเด็กสาว ก็เลยนั่งรอที่ร้านอยู่นานเกือบชั่วโมง จนปวีณาโทรเข้ามา ทั้งคู่ก็เลยนัดเจอกันที่ชั้นหนึ่ง
"ลุงจอม!!" ปวีณานิสิตสาวในชุดเครื่องแบบสะพายกระเป๋าแบรนด์เนมที่ลุงจอมซื้อให้เมื่อวันก่อนพนมมือไหว้เจนรบด้วยรอยยิ้ม "รอปลาอยู่นานไหมคะ?"
"ไม่นานหรอก" เจนรบในชุดสูดสูดสีดำยิ้ม "หิวไหม? กินอะไรมาหรือยังล่ะ? อยากกินไรบอกซิ เดี๋ยวลุงพาไป"
แล้วนิสิตสาวคนสวยกับทนายความหนุ่มใหญ่ก็เดินกลับไปชั้นล่าง เพื่อไปหาราเมนญี่ปุ่นกิน ปวีณาสั่งราเมนรสเด็ดกับน้ำชาเขียวมากินด้วยความหิว ส่วนเจนรบก็ดื่มน้ำเปล่าไป เพราะกินข้าวมาแล้ว
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/09/10/ZGHox8.jpg)
"อิ่มแล้วจะไปไหนต่อดีจ๊ะ?" เจนรบถาม
"กลับหอค่ะ" ปวีณาละเลียดเส้นราเมนและน้ำซุปด้วยความเอร็ดอร่อย
"นี่มาหาลุง คือจะให้ลุงเลี้ยงราเมนแล้วกลับหอเนี่ยนะ?" เจนรบยิ้มหวาน
"ล้อเล่นค่า..." ปวีณาวางตะเกียบและช้อน ก่อนหยิบทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปาก "แล้วลุงอยากให้หนูไปเที่ยวบ้านลุงป่ะละ?"
"ก็อยากให้ไปนะ แต่..." หนุ่มใหญ่ขยับแว่น "ลุงว่าเอาไว้ก่อนดีกว่า"
"ทำไมละคะลุงจอม?" สาวน้อยร่นคิ้วใส่เจนรบ "เบื่อหนูแล้วใช่ไหม?"
"เปล่าจ๊ะ..." เจนรบตอบ "เมื่ออาทิตย์ก่อนหนูก็พึ่งมาบ้านลุงนะ ลุงว่าเราสองคนต้องระมัดระวังสักหน่อยนะ"
"เบื่อหนูก็บอกมาเถอะค่ะ!!!" ปวีณาเหมือนเริ่มงอแง่ใส่ลุงจอม
"ไม่ใช่อย่างนั้น!! ปลาเข้าใจลุงผิดแล้ว" หนุ่มใหญ่พยายามอธิบาย "คือลุงไม่อยากให้หนูเสียการเรียน ยังไงหนูก็ยังเป็นนิสิตอยู่นะ ลุงอยากให้หนูมีอนาคนที่ดี ที่ลุงพูดแบบนี้ เพราะลุงรักหนูนะ"
พอได้ยินคำว่ารักจากลุงจอม ปวีณาก็เลยยิ้มหวาน รอยยิ้มของสาวน้อยทำให้หัวใจของเจนรบพองโต ทั้งคู่ยิ้มให้กันด้วยท่าทางเนียมอาย
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/09/10/ZGHsKu.jpg)
"หนูแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ ลุงแค่นั้นเอง" ปวีณาตัดพ้อ
"ลุงก็อยากอยู่ใกล้ ๆ หนู" เจนรบอธิบาย "แต่เราต้องคิดถึงสถานะและตัวตนของอีกฝ่ายเหมือนกันนะ ลุงอยากให้หนูปลามีอนาคตที่ดีจริง ๆ ลุงถึงพูดแบบนี้"
ปวีณาเหมือนจะผิดหวังไม่น้อย แต่ก็เข้าใจได้ สุดท้ายเจนรบเลยพาเธอไปเดินเที่ยวชั้นบนดูเสื้อผ้าไปตามเรื่อง
แต่โชคร้ายเสียหน่อย ที่วันนั้น เป็นวันที่ป้าจุ๊ จรัญลักษณ์ ที่เป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของภาคภูมิมาเที่ยวที่ห้างแถวนั้นพอดี
"หนูปลา? นั่นหนูปลาใช่ไหม?" สาวใหญ่เรียกชื่อเด็กสาว
"ตายแล้ว!!! ป้าจุ๊" ปวีณาที่เดินมากับเจนรบถึงกับหน้าถอดสี จะหนีก็หนีไม่ได้ สุดท้ายสาวน้อยก็เลยหันไปยิ้มแล้วพนมมือไหว้ป้าจุ๊ในฐานะที่เป็นผู้อาวุโสกว่า
"มาทำอะไรที่นี่เนี่ยน้องปลา?" ป้าจุ๊ในชุดเดรสยาวสีขาวตัดดำยิ้มแย้มให้เด็กสาว "แล้วนี่มากับใคร?"
"สวัสดีครับ" หนุ่มใหญ่ที่เก๋าเกมกว่ารีบแก้เกมให้เด็กสาว "ผมเป็นลุงของหนูปลาน่ะครับ?"
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/09/10/ZGHvZN.jpg)
"เหรอคะ?" ป้าจุ๊หรี่ตามองเจนรบและปวีณาด้วยความสงสัย แต่ก็รีบตัดบทไปเรื่องอื่น "ปลา ปิดเทอมเมื่อไรก็กลับไปเที่ยวบ้านที่เชียงใหม่บ้างนะ แล้วเรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง?"
จรัญลักษณ์แกล้งถามเซ้าซี่เด็กสาวไปตามเรื่อง จนเจนรบและปวีณารู้สึกอึดอัด สาวใหญ่ยิ้มอ่อนเพราะรู้ว่าคุณลุงคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ ๆ เพราะจรัญลักษณ์รู้จักเครือญาติของปวีณาเป็นอย่างดี
"โอเค ป้าไม่รบกวนแล้ว ไว้เจอกันที่เชียงใหม่นะจ๊ะ" สาวใหญ่โบกมือลาปวีณาและส่งยิ้มให้เจนรบ ก่อนเดินกลับไป ท่ามกลางสีหน้าที่แสดงความวิตกกังวลของปวีณาอย่างเห็นได้ชัด
"ตายแล้ว ปลาต้องตายแน่ ๆ เลยค่ะลุง" ปวีณาหันไปมองเจนรบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"ทำไมเหรอ?" เจนรบร่นคิ้วด้วยความสงสัย
"ก็ป้าจุ๊น่ะรู้จักกับคุณพ่อคุณแม่ แล้วแกก็รู้ว่าใครเป็นญาติกับครอบครัวของปลาเป็นอย่างดี นี่ถ้าป้าจุ๊เอาเรื่องไปบอกพ่อกับแม่ ลุงกับหนูต้องแย่แน่ ๆ เลย!!"
เจนรบถึงกับเงียบ เอาแล้วไง ความลับจะแตกก็คราวนี้แหละ แต่ด้วยความเก๋าเกม เจนรบขยับแว่นแล้วกุมมือนิสิตสาวเดินไปข้างหน้า เพื่อหาหนทางแก้ไขสถานการณ์
"หนูก็บอกไปว่าเจอลุงที่ห้างแล้วกัน" เจนรบตอบ
"จะให้บอกพ่อกับแม่ว่าหนูกับลุง..."
"ไม่ใช่ หนูก็บอกไปว่ามาทำงานส่งอาจารย์แล้วเจอลุงที่นี่ อะไรก็ว่าไป ระหว่างทางก็เลยเดินคุยไปตามเรื่อง" เจนรบอธิบายถึงแผนการเอาตัวรอดในขั้นแรก "อะไรก็ว่าไป ถ้าไอ้ภาคกับเปิ้ลถามหนู หนูก็ตอบแบบนี้นะจ๊ะปลา"
"ค่ะลุง..." ปวีณารู้สึกโล่งอก "แต่หนูว่ายังไงพ่อกับแม่หนูก็ต้องสงสัยอยู่ดี"
"ก็ปล่อยให้สงสัยต่อไป แต่เราต้องระมัดระวังมากขึ้น" เจนรบตอบ
หลังจากนั้นเจนรบกับปวีณากแยกย้ายกันกลับบ้านและที่พักของตัว เป็นอย่างที่เจนรบคาดไว้ไม่มีผิด ป้าจุ๊จอมจุ้นโทรไปฟ้องภาคภูมิว่าลูกสาวคนสวยของตัวเองเดินกับหนุ่มใหญ่ท่าทางภูมิฐาน จนทำให้ภาคภูมิที่ปกติเป็นคนหวงลูกสาวต้องรีบโทรมาถามความจริงจากปากของปวีณา
"ฮัลโหล มีอะไรเหรอคะพ่อ?" ปวีณากดรับสายขณะยืนรอรถไฟฟ้าตรงสถานีบีทีเอสห้าแยกลาดพร้าว
"ปลา ตอนนี้ลูกอยู่ไหน?" น้ำเสียงของภาคภูมิดูขึงขังและดุดันกว่าที่เคย
"อยู่บีทีเอสห้าแยกลาดพร้าวค่ะพ่อ หนูมาทำงานส่งอาจารย์ ก็เลยแวะหาอะไรกินแถวนี้ กำลังจะกลับหอแล้วค่ะ" ปวีณาตอบตามที่ได้เตี้ยมกับลุงจอมเอาไว้
"ไปกี่คน?" ภาคภูมิถาม "ตอบมาตามตรง"
"หนูมาคนเดียวค่ะพ่อ" ปวีณาตอบ
"แน่ใจเหรอ? มีคนบอกว่าหนูแอบหนีเที่ยวกับผู้ชาย?" ภาคภูมิทำเสียงดุ "อธิบายพ่อได้ไหมว่ามันเกิดอะไร?"
"คนที่บอกพ่อคือป้าจุ๊ใช่ไหมคะ?" ปวีณาถามกลับ "คือหนูมาหาอะไรที่กินเซ็นทรัลลาดพร้าว แล้วมาเจอลุงจอม ก็เลยเดินคุยกันนิดหน่อย แล้วป้าจอมมาเห็นค่ะพ่อ ก็ไม่ได้มีอะไรหรอก"
"งั้นเหรอ? ลุงจอมเนี่ยนะ?"
"ค่ะพ่อ" ปวีณาตอบ ในใจก็ลุ้นว่าจะรอดไหมนะคราวนี้
"แล้วคุยเรี่องอะไรกับลุงจอม?" ภาคภูมิถาม
"ก็เรื่องทั่วไปนี่แหละคะ" ปวีณาตอบ
"เรื่องทั่วไปพ่อรู้ แต่พ่ออยากถามว่าคุยกันเรื่องอะไรบ้าง?" ภาคภูมิเริ่มสงสัยพฤติกรรมของลูกสาว เลยรุกเร้าหนักขึ้น
"ก็เรื่องเรียน เรื่องชีวิตทั่วไปนี่แหละค่ะ" ปวีณาเริ่มกังวล "พ่อคะ มันไม่ได้มีอะไรอย่างที่พ่อคิดเลยนะ"
"พ่อแค่ถามลูกดูเฉย ๆ จะร้อนตัวทำไมถ้าไม่ได้ทำอะไรผิด" ภาคภูมิทำเสียงดุใส่ลูกสาว "เราเองก็รีบกลับหอไปทบทวนตำราเรียนได้แล้ว อย่าเอาแต่เที่ยวเถรไถร พ่อไม่ชอบ"
แล้วภาคภูมิก็กดวางสายโดยไม่เปิดโอกาสให้ปวีณาได้ตอบอะไร สาวน้อยได้แต่กุมมือถือเอาไว้ ขณะกำลังเดินเข้าไปในโบกี้รถไฟฟ้าที่จอดเทียบท่าอยู่
"จะรอดไหมนะเรา?" ปวีณาครุ่นคิดในใจ "ขอให้ความลับอย่าพึ่งแตกตอนนี้เลยนะ ถ้าพ่อกับแม่รู้ แกตายแน่ยัยปลา!!"
...............
ขณะเดียวกันทางฝั่งเจนรบ ที่กำลังขับรถกลับบ้าน ก็มีสายเรียกเข้า ซึ่งทนายความเดาไว้ไม่มีผิดเลยว่าเดี๋ยวภาคภูมิต้องโทรมาถามความจริงอย่างแน่นอน เจนรบเสียบสมอลทอล์คใส่หูฟังโทรศัพท์เพื่อพูดคุยกับเพื่อนรักสมัยวัยเรียน
"ฮัลโหล มีอะไรไอ้ภาค?"
"ไอ้จอม ตอนนี้มึงอยู่ไหน?"
"มึงถามอะไรของมึงเนี่ย? กูกำลังขับรถกลับบ้านกู"
"มึงคุยอะไรกับลูกสาวกูที่เซ็นทรัลลาดพร้าว?"
"อ้อ!! กูก็คุยเรื่องทั่วไป ถามเรื่องการเรียน ชีวิตในกรุงเทพ" เจนรบตอบ "มีอะไรวะไอ้ภาค?"
"งั้นเหรอ? แค่นั้นจริงเหรอ?" ภาคภูมิเหมือนไม่ค่อยอยากเชื่อในสิ่งที่เจนรบพูด อาจเป็นเพราะความหวาดระแวง กลัวว่าเจนรบกำลังคิดแก้แค้นเขาสมัยก่อนที่ไปแย้งเปิ้ลมาก็เป็นได้ "กูถามมึงหน่อยนะไอ้จอม แบบลูกผู้ชายเลย มึงจะตอบกูได้ไหม?"
"อะไรของมึงเนี่ยไอ้ภาค?" เจนรบพยายามยิ้ม แต่นัยน์ตาของหนุ่มใหญ่กลับแฝงด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
"มึงไม่ได้คิดอะไรกับลูกสาวกูใช่ไหม?" ภาคภูมิยิงคำถามเด็ดใส่เจนรบ
"เห้ย!!! อะไของมึงเนี่ยไอ้ภาค?" เจนรบพยายามทำใจดีสู้เสือ "กูเจอกับปลา ก็เลยเดินคุยกันเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไร นี่มึงคิดไปไกลถึงไหนแล้วเนี่ย?"
"มึงตอบไม่ตรงคำถามไอ้จอม ตอบกูมาตามตรงเดี๋ยวนี้"
"กับน้องปลา กูคิดกับน้องเขาเหมือนลูกเหมือนหลานไอ้ภาค" เจนรบจำใจต้องตอบไปแบบนั้น เพราะยังไม่พร้อมที่จะเปิดเผยความจริง เพราะกลัวว่าน้องปลาจะเดือดร้อน "มึงคิดอะไรของมึงอยู่ไอ้ภาค?"
"เพราะมีคนรู้จักโทรมาบอกกู" ภาคภูมิตอบ "แล้วเจอมึงกับลูกสาวกูเดินคุยอยู่ด้วยกันตั้งนานสองนาน ถึงจะเข้าไปทัก กูเลยสงสัยว่ามึงจะคุยอะไรกับลูกสาวกูตั้งนานขนาดนั้น"
"ไอ้ภาค มึงก็คิดมากเกินไปแล้ว" เจนรบพยายามอธิบาย "กูกับปลาไม่ได้มีอะไรอย่างที่มึงคิด"
"มึงกล้าสาบานไหมละไอ้จอม?" ภาคภูมิยิงประโยคเด็ด จนเจนรบเริ่มรู้สึกไม่พอใจ
"ไอ้ภาค ให้มันน้อย ๆ หน่อยนะ" เจนรบเริ่มขึ้นเสียง "กูว่ากูพูดชัดเจนแล้วนะ นี่มึงจะเอายังไงกับกู?"
"กูถามว่ามึงกล้าสาบานไหม?" ภาคภูมิย้ำคำถามอีกครั้ง "กูรู้สึกว่าเวลากูพาเปิ้ลกับลูกสาวไปหามึง กูเห็นสายตาของมึงกับลูกสาวกูมันดูแปลก ๆ กูว่ากูคิดไม่ผิดแน่ ๆ ว่ามึงกับลูกสาวกูต้องมีความลับอะไรปิดบังอยู่แน่นอน"
"ไอ้ภาค มึงพูดจาอะไรระวังปากให้ดีนะ กูเป็นทนาย" เจนรบเริ่มไม่ยอมให้ภาคภูมิต้อนอยู่ฝ่ายเดียว "กูยังเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกูนะไอ้ภาค กูตอบชัดเจนแล้วว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับน้องปลา มึงจะถามเซ้าซี้อะไรนักหนาวะ"
แล้วปลายสายก็เงียบไปชั่วคณะ จนกระทั่งภาคภูมิปริปากออกมาด้วยประโยคบางคำ
"โอเค กูขอโทษ สงสัยกูระแวงมึงมากเกินไป" หนุ่มใหญ่นักธุรกิจจากเชียงใหม่สารภาพ "ขอโทษที่รบกวนมึงว่ะไอ้จอม ขอโทษจริง ๆ เว้ย"
"เออ..." เจนรบพยักหน้า "มีอะไรอีกหรือเปล่ามึง?"
"ไม่มีแล้ว ขอโทษที่รบกวนมึง ไอ้จอม" แล้วภาคภูมิก็กดวางสาย ในขณะที่เจนรบได้แต่ครุ่นคิดว่าคนอย่างไอ้ภาคไม่ใช่คนโง่ จากนี้ไปเขากับน้องปลาจะต้องเพิ่มความระมัดระวังตัวเวลาพบกันมากขึ้น
.....................
ขณะเดียวกัน ที่เชียงใหม่ ภาคภูมิยืนอยู่ริมระเบียงบ้านขนาดใหญ่ ที่มองออกไปเป็นสวนดอกไม้เมืองหนาว ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 5 โมงเย็นแล้ว ภาคภูมิกำลังครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมาระหว่างเขากับเจนรบ
ย้อนกลับไปเมื่อราว 30 กว่าปีก่อน ตอนที่เจนรบ ภาคภูมิ และปิยะวรรณยังเป็นนิสิต ภาคภูมิและเจนรบได้รับการบรรจุเป็นนักฟุตบอลของมหาวิทยาลัยในการลงแข่งฟุตบอลประเพณีกับมหาวิทยาลัยชื่อดังที่เป็นคู่แข่งกัน และในฟุตบอลครั้งนั้น ภาคภูมิคือคนยิงประตูพาให้ทีมชนะไปด้วยสกอร์ 1-0 ในขณะที่เจนรบได้รับบาดเจ็บ จนต้องถูกเปลี่ยนตัวออกในช่วงต้นครึ่งหลัง
ปิยะวรรณที่เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของมหาวิทยาลัยเข้ามาแสดงความยินดีกับภาคภูมิระหว่างจบเกม ส่วนเจนรบกำลังทำการพักฟื้นอยู่ข้างสนาม
"เก่งจังเลยนะภาค" ปิยะวรรณแสดงความยินดีกับภาคภูมิ หัวหอกตัวเก่งของทีมหาวิทยาลัยที่ยิงประตูชัยให้ทีมชนะ "ถ้าไม่ได้ภาค ทีมเราคงไม่ชนะแน่"
"ก็ไม่ใช่แค่ภาคหรอก เป็นเพราะทุกคนต่างหาก" ภาคภูมิในชุดนักฟุตบอลยิ้ม แม้เนื้อตัวจะชุ่มไปด้วยเหงื่อไคลและเศษหญ้าเศษดิน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ปิยะวรรณ ดาวคณะอักษรศาสตร์รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย
"ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก" ปิยะวรรณยิ้ม "ภาคเก่งจริง ๆ นั่นแหละ เดี๋ยวเปิ้ลของตัวไปดูอาการของจอมก่อนนะ"
"ได้ซิ..." ภาคภูมิยิ้ม ขณะกำลังถูกกลุ่มเพื่อน ๆ นักฟุตบอลและทีมงานสต๊าฟเข้ามาเฮแสดงความยินดีที่ชายหนุ่มยิงประตูให้ทีมชนะ
ตัดมาที่เจนรบ ชายหนุ่มหยิบเอาน้ำแข็งมาประคบข้อเท้าที่กำลังบวมจากการถูกเสียบสกัดโดยกองหลังอีกฝ่าย ชายหนุ่มเหลือบมองภาคภูมิด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวังที่ตัวเองไม่สามารถช่วยทีมได้มาก
"จอม เป็นยังไงบ้าง?" เปิ้ลก้มลงดูอาการของแฟนหนุ่ม ที่กำลังนั่บประคบน้ำแข็งอยู่ริมสนาม
"ก็ปวดน่ะเปิ้ล" เจนรบตอบ "แต่ยังพอยืนทรงตัว เดินไหวอยู่ แต่ทิ้งน้ำหนักลงไม่ได้"
"หายเร็ว ๆ นะจอม" ปิยะวรรณให้กำลังใจแฟนหนุ่ม "ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็ไปหาหมอซะนะ"
ในจังหวะนั้น เปิ้ลก็ได้ยินเสียงเฮมาจากด้านหลัง พอหญิงสาวหันไป ก็พบว่าภาคภูมิกำลังถูกกลุ่มเพื่อนนักฟุตบอลและทีมงานสต๊าฟจับโยนขึ้นฟ้าเพื่อแสดงความยินดี
"เฮ้ย!!! รับดี ๆ นะเว้ย เดี๋ยวกูตก!!!" ภาคภูมิร้องบอกเพื่อนด้านล่างด้วยท่าทางตื่นเต้น และวินาทีนั้น นัยน์ตาของภาคภูมิก็เหลือบมองมาที่ปิยะวรรณ ที่กำลังยืนมองเขาอยู่ด้วยความชื่นชม
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน โดยที่เจนรบไม่รู้ตัว และนั่นเป็นครั้งแรกที่ปิยะวรรณและภาคภูมิเริ่มสัมผัสถึงความรู้สึกบางอย่างที่เปลี่ยนไป
ตัดมาที่ปัจจุบัน ภาคภูมิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขากดไปที่เบอร์นักสืบเอกชนรายหนึ่ง ที่ได้รับการยกย่องว่าเก่งกาจเป็นอันดับต้น ๆ ของประเทศ ในด้านการสืบค้นข้อมูลจากเป้าหมาย
"สวัสดีครับ ที่นี่สำนักงานนักสืบประสิทธิชัย ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมรับใช้ครับคุณภาคภูมิ?"
"ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยหน่อย..." ภาคภูมิยืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินหน้านิ่ง เขารู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ มาตั้งนานแล้วว่าทำไมอยู่ดี ๆ เจนรบถึงเปลี่ยนไป ทั้งที่คนอย่างเขามันจมปลักกับความทุกข์ในอดีตมานานขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าเขามีความสุขหรอกนะที่เห็นเพื่อนรักอมทุกข์ เพียงแต่เขาสัมผัสได้ถึงสายตาของเพื่อนรักของเขาอย่างเจนรบและลูกสาวของเขาอย่างปวีณาที่แอบมองกันมันผิดปกติ ตอนแรกปิยะวรรณก็ไม่เห็นด้วย คิดว่าภาคภูมิคิดมากไป แต่ภาคภูมิยืนยันว่าเขารู้สึกไม่สบายใจจริง ๆ จนกระทั่งหุ้นส่วนของเขาอย่างจรัลลักษณ์โทรมาบอกว่าเห็นน้องปลาเดินคุยกับลุงจอม ก็เลยทำให้ภาคภูมิยิ่งสงสัยมากขึ้น
"ได้ครับ แล้วผมจะจัดการให้เร็วที่สุด" สำนักงานนักสืบตอบก่อนวางสาย
"ไอ้จอม กูขอให้กูคิดผิดอย่างที่มึงว่าจริง ๆ เถอะ" ภาคภูมิครุ่นคิดในใจ "ขอให้กูเข้าใจผิดไปเองทีเถอะ"
.....................
หลายวันผ่านไป เจนรบได้พาปวีณามาสอนขับรถภายในถนนหมู่บ้านที่เขาอาศัยอยู่ เด็กสาวเป็นคนหัวไวเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว ก็เลยทำให้เจนรบไม่ต้องสอนอะไรมากมายนัก
"เริ่มขับคล่องแล้วนะเราน่ะ" เจนรบที่รับบทเป็นครูสอนขับรถหันไปยิ้มให้ลูกปลาที่เริ่มขับรถคล่องขึ้น
"งั้นให้หนูขับออกถนนใหญ่ได้แล้วใช่ไหมคะ?" ปวีณาหันไปยิ้มให้เจนรบขณะกำลังขับรถอยู่ในถนนหมูบ้าน
"หันกลับไป ขับรถอยู่จะหันหน้ามาคุยกับลุงไม่ได้นะ!!" เจนรบทำเสียงดุ "ยังไม่ถึงเวลาจ๊ะ หนูต้องไปสอบใบขับขี่ให้ได้ก่อน"
"โหย...อีกนานเลย" ปวีณาถอนหายใจยาว "แต่เอาเถอะ หนูว่ากลับไปเชียงใหม่คราวนี้ พ่อกับแม่หนูแปลกใจแน่นอนว่าหนูไปหัดขับรถตั้งแต่เมื่อไร"
"ยังไงก็อย่าไปบอกว่าลุงสอนนะ" หนุ่มใหญ่ยิ้ม "เดี๋ยวเราจะซวยเอา ลุงว่าพอได้แล้ว เดี๋ยวขับรถเลี้ยวกลับบ้านเถอะนะ"
"ค่ะ...."
แล้วปวีณาก็ขับรถยนต์ Toyota Camry ปี 2017 สีดำกลับเข้าบ้านของเจนรบ พอกลับเข้ามา ลุงจอมและน้องปลาก็เดินเข้าครัวเพื่อเตรียมทำกับข้าวเย็นไว้กินกันสองคน
"ลุงช่วยล้างผักให้หน่อยนะคะ เดี๋ยวปลาจะหั่นใส่แกงจืด" ปวีณายื่นถุงผักที่ซื้อมาจากตลาดให้ลุงจอมนำไปล้างน้ำทำความสะอาด แล้วสองลุงกับหลานก็ช่วยกันทำมื้อเย็นแสนอร่อยได้สำเร็จ
"ฮัดชิ่ว!!!!" ปวีณาจามขณะกำลังผัดกระเพราในห้องครัว ส่วนเจนรบกำลังเตรียมจานชามอยู่ด้านนอก
เจนรบยิ้มอย่างมีความสุข เขารู้สึกว่าบ้านที่แสนเงียบเหงาหลังนี้ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น หลังจากมีน้องปลามาช่วยดูแลงานบ้านงานเรือนให้ บ้านช่องก็ดูสะอาด แถมบางครั้งก็ยังมีอาหารอร่อย ๆ จากฝีมือน้องปลาอีกต่างหาก
"ลุง!! มาช่วยหนูหน่อยเร็ว เอากับข้าวไปวาง หนูหิวแล้วนะ!!" ปวีณาเรียกให้ลุงจอมเดินเข้ามาในครัวเพื่อหยิบจานกับข้าวไปวางบนโต๊ะ เมนูมื้อเย็นวันนี้ประกอบไปด้วย แกงจืดหมูสับเต้าหู้ไข่ กระเพราะหมูสับ แล้วก็ไข่เจียวหมูสับ ทั้งหมดล้วนเป็นเมนูที่แสนเรียบง่าย แต่สำหรับเจนรบแล้ว มันเป็นเมนูที่แสนวิเศษที่สุดในชีวิตเลย
เจนรบตักข้าวมาเสิร์ฟน้องปลากำลังปลดผ้ากันเปื้อนแขวนไว้บนขอบราว ก่อนเดินมานั่งที่โต๊ะแล้วเริ่มกินข้าวโดยไม่รอลุงจอมที่กำลังเดินไปหยิบน้ำอัดลมในตู้เย็น
"หนูไม่รอแล้วนะลุง ตอนนี้หนูหิวมาก ให้ทำกับข้าวแบบนี้ทุกวัน หนูทำไม่ไหวหรอก" ลูกปลาตัวน้อยเริ่มบ่นเหมือนคนแก่ขณะกำลังตักกับข้าวใส่จานอย่างเอร็ดอร่อย "อืม!!! ฝีมือยังไม่ตกแหะ!!"
เจนรบรินน้ำอัดลมให้แม่ครัวคนเก่งด้วยรอยยิ้ม ส่วนตัวเองก็ทิ้งตัวลงนั่งร่วมวงกินข้าวกับเด็กสาว หนุ่มใหญ่ถึงกับอึ้งเมื่อพบว่ารสชาติกับข้าวฝีมือของปวีณานั้นอร่อยมาก
"หนูทำกับข้าวขายได้เลยนะเนี่ย!!" ลุงจอมเอ่ยปากแซวปวีณา "นี่ถ้าลุงได้หนูปลามาเป็นแม่บ้านให้ลุงก็คงจะดีซิเนี่ย"
"ลุงก็ไปขอหนูกับพ่อและแม่ซิคะ" ปวีณาเคี้ยวกับข้าวในปากแก้มตุ่ย "เป็นไงบ้างคะ อร่อยไหม?"
"อร่อยซิจ๊ะ อร่อยมาก ๆ เลย!!" เจนรบตักผัดกระเพราใส่จานแล้วกินกับข้าวอย่างเอร็ดอร่อย ปวีณายิ้มอย่างมีความสุขที่เห็นเจนรบกินกับข้าวฝีมือของเธอได้ "ให้ลุงกินกับข้าวฝีมือปลาทุกวัน ลุงก็กินได้นะ"
"หนูทำทุกวันไม่ไหวหรอกค่ะลุง" ปวีณาตอบ "หนูไม่ได้ขยันขนาดนั้นหรอก"
"นี่ใครสอนหนูทำกับข้าวเนี่ย? เปิ้ลเหรอ?" เจนรบเอ่ยปากถาม
"แม่กับยายค่ะ" ปวีณาตอบ "สอนหนูตั้งแต่เด็ก ๆ ว่าเป็นผู้หญิงต้องทำกับข้าวเป็นบ้าง จะได้ไม่อดตาย แล้วก็เวลาแต่งงานออกเหย้าออกเรือนไปจะได้ทำกับข้าวให้สามีกินได้"
"แบบนี้ลุงก็โชคดีแล้วละซิ ได้เมียเก่งรอบด้านแบบนี้" เจนรบเอ่ยปากแซวเด็กสาวยกใหญ่ ทำเอาปวีณายิ้มเขิน
"ลุงฝ่าด่านพ่อกับแม่หนูให้ได้ก่อนเถอะ" ปวีณาตอบ "ถ้าพ่อกับแม่รู้ความจริงเรื่องนี้ หนูว่าเราสองคนแย่แน่"
"ถึงเวลาเหมาะสม ลุงจะบอกเอง" เจนรบตอบ "เอาไว้ให้หนูเรียนจบ ลุงจะบอกทั้งไอ้ภาคและเปิ้ลเอง ว่าลุงรักหนู เรารักกัน"
"จะคอยดูแล้วกัน ไม่ใช่ว่าลุงจะเบื่อหนูไปซะก่อนนะ" ปวีณาแกล้งทำมึนแก้เขินไปตามเรื่อง "อะลุง กินเยอะ ๆ นะคะ"
"โห ตักมาเยอะขนาดนี้ ลุงกินไม่ไหวหรอก" เจนรบมองไข่เจียวหมูสับที่ปวีณาตักใส่จานมาให้
"ก็กินไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็หมดเองแหละลุงจอม" ลูกปลาตัวน้อยตอบ
แล้วคู่รักต่างวัยก็กินมื้อเย็นกันอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนช่วยกันล้างทำความสะอาดจานชามในห้องครัวเสร็จแล้ว ลุงจอมกับน้องปลาก็มานังดูโทรทัศน์ที่ห้องโทรแก้เซ็งไปตามเรื่อง ระหว่างนั่งดู ภาคภูมิก็โทรมาพูดคุยกับลูกสาวเป็นปกติ ส่วนใหญ่ก็ถามว่าตอนนี้อยู่ไหน ทำอะไรอยู่
"อยู่หอเพื่อนค่ะพ่อ กำลังติวหนังสืออยู่" ปวีณาตอบ แต่ความจริงแล้วเธอกำลังอยู่บ้านลุงจอม
"โอเค ตั้งใจเรียนนะลูกนะ พ่อกับแม่รอคอยความสำเร็จจากลูกอยู่" ภาคภูมิตอบ "ยังไงซะถ้าจบปริญญาตรีแล้ว พ่ออยากให้หนูคิดถึงเรื่องเรียนต่อปริญญาโทนะ พ่ออยากให้หนูเลือกว่าจะไปอังกฤษหรืออเมริกา"
"เอาไว้จบค่อยพูดเรื่องเรียนต่อก็ได้ค่ะพ่อ" ปวีณาตอบ
เจนรบที่ได้ยินก็เหลือบหันไปมอง เขารู้สึกสังหรณ์ในไม่ดีเสียแล้วว่าในอนาคตความรักระหว่างเขาและลูกปลาอาจจบลงไม่สวยงามอย่างที่วาดฝันได้ ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะภาคภูมิและปิยะวรรณต่างคาดหวังให้ลูกสาวคนเล็กของบ้านมีความรู้และการศึกษาที่ดี เพื่ออนาคตของตัวเองในอนาคต จะให้จบแค่ระดับปริญญาตรีภายในประเทศคงเป็นไปไม่ได้ ด้วยเงื่อนไขเรื่องชื่อเสียงและหน้าตาของวงศ์ตระกูล
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/09/10/ZGX5Vq.jpg)
พอกดวางสาย ปวีณาก็เดินกลับมาทิ้งตัวนั่งบนโซฟาข้างลุงจอม สาวน้อยซบไหล่ของหนุ่มใหญ่ด้วยความรู้สึกกังวลถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
"ได้ยินแล้วใช่ไหมคะลุงจอม" ปวีณาเอ่ยปากก่อน "ว่าเรื่องของเรามันไม่ง่ายอย่างที่คิด"
"ลุงรู้..." เจนรบพยายามฝืนยิ้ม "ไว้เรียนจบปริญญาตรี ลุงจะลองไปคุยกับไอ้ภาคดูก่อน อย่างน้อยถ้าลุงจะขอหมั้นกับหนู ก็น่าจะ...."
"มันไม่ง่ายแบบนั้นนะซิคะลุงจอม" สาวน้อยร่นคิ้วใส่เจนรบ "พ่อกับแม่หนูไม่มีทางยอมหรอกค่ะ เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ"
ปวีณาซบไหล่และโอบกอดเจนรบด้วยความกังวลถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึง ไม่ว่าจะมองมุมไหน ปวีณาก็พบว่ามันไม่ง่ายเลยที่เรื่องราวระหว่างเธอและลุงจอมจะลงเอยด้วยกันได้ พอรู้สึกตัวอีกที เจนรบก็ได้ยินเสียงสะอื้นของปวีณาดังขึ้นมาแข่งกับเสียงโทรทัศน์ สุดท้ายด้วยความรักของเจนรบ หนุ่มใหญ่ก็เลยหยิบรีโมตขึ้นมากดสวิตซ์ปิดโทรทัศน์
"นี่ก็ดึกแล้ว ไปนอนกันเถอะนะปลา ลุงง่วงแล้ว" เจนรบลุกขึ้นแล้วจูงมือเด็กสาวขึ้นชั้นสอง ความจริงแล้วตอนนี้พึ่งจะสองทุ่ม แต่ลุงจอมต้องการอะไรมากกว่านั้น เขาอยากใช้เวลากับเด็กสาวทุกนาทีให้คุ้มค่าที่สุด
ปวีณาเองก็รู้ดีว่าเจนรบต้องการอะไร สาวน้อยเดินตามลุงจอมขึ้นชั้นสอง ต่างฝ่ายต่างช่วยกันปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ของกันและกันจนเหลือพียงร่างกายเปลือยเปล่า ต่างหยอกเย้าคลอเคลียด้วยความรักและความเสน่หาที่มีอยู่เต็มหัวใจ
เจนรบลิ้มรสชาติแก่นแท้ความเป็นหญิงของปวีณา สาวน้อยนอนครวญครางเสียงหวานจนน้ำเสียงพร่ามัว เมื่อใกล้ถึงแดนสวรรค์ ลูกปลาตัวน้อยแอ่นสะโพกสูงขึ้น สูงมากขึ้น ร่างกายของเธอกระตุก ก่อนที่ลุงจอมจะใช้มือรองรับแผ่นหลังของปวีณาที่อ่อนระโหยโรยแรงไม่ให้กระแทกกับเตียงนอน
"ไม่ต้องกลัวนะ ลุงจอมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เราอยู่ด้วยกัน" เจนรบยิ้มหวาน ใบหน้าของหนุ่มใหญ่ชุ่มไปด้วยน้ำหวานจากถ้ำสาวของปวีณา เด็กร่างยิ้มรับ ก่อนที่เจนรบจะใช้มือแยกขาของเด็กสาวให้กว้างขึ้น และแทรกตัวเข้าไปนั่งตรงกลาง ก่อนจัดแจงท่อนเนื้อแห่งความเป็นชายเข้าไปสำรวจภายในถ้ำสาวของปวีณาที่ชุ่มฉ่ำและร้อนฉ่า
"อือ..." ปวีณาครวญครางเสียงหวาน ขณะเจนรบกำลังดุนดันแท่งทองเข้าไปสำรวจภายในร่างกายของเธอ เด็กสาวอ้าปากครวญครางหายใจรวยระริน มือของเธอกำผ้าปูที่นอนแน่นด้วยความเจ็บปนสุขสมจากรสรักที่ลุงจอมกำลังปรนเปรอให้เธอ
เตียงนอนยับยู่ยี่และสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นจากเหงื่อไคล แม้แอร์ภายในห้องจะเย็นสักเพียงไหนก็ไม่อาจช่วยดับไฟรักระหว่างคู่รักอย่างเจนรบและปวีณาได้ หนุ่มใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเด็กสาว พลางระดมจูบแก้มที่เปียกชื่นของปวีณาด้วยความรักที่ยังมีอยู่เต็มหัวใจ
"ขืนให้ต่ออีกยก มีหวังลุงได้ตายคาอกหนูแน่" ลุงจอมมองปวีณาตาปรือ พลางใช้มือสางปอยผมที่ปิดหน้าของเด็กสาว
"หนูก็ไม่ไหวเหมือนกันค่ะลุงจอม" ปวีณายิ้มหวานมองลุงจอมตาปรือไม่ตากัน "หนูมีความสุขที่สุดเลย เวลาได้อยู่กับลุงจอม"
"ลุงก็เหมือนกันจ๊ะ" เจนรบจูบกลางหน้าผากของเด็กสาว "สักวันหนึ่ง เราสองคนจะต้องได้อยู่ด้วยกัน ลุงสัญญา"
"พูดแล้วต้องไม่คืนคำนะคะลุง" ปวีณาซบกลางอกเปลือยเปล่าของเจนรบ "หนูจะรอวันนั้นนะคะ"
ต่างฝ่ายต่างคลอเคลียด้วยความรักก่อนที่จะเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย โชคดีที่วันพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ ก็เลยทำให้เจนรบและปวีณาสามารถนอนตื่นสายได้ และกว่าทั้งคู่จะตื่นก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงวัน เจนรบที่เป็นฝ่ายตื่นนอนขึ้นมาก่อน ก็เลยลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนเดินกลับมาปลุกปวีณาให้ตื่น และไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวกลับห้อง
ทั้งคู่อยู่ในสภาพอิดโรยไม่ต่างกัน ปวีณาบ่นลุงจอมชุดใหญ่ เพราะรอยรักที่เจนรบฝากไว้ที่ต้นคอของเธอจากเกมรักที่แสนหวานเมื่อคืน ทำเอาเจนรบต้องขอโทษขอโพยสาวน้อยยกใหญ่
"เอาพลาสเตอร์ไปปิดก่อนแล้วกัน ถ้าใครถามก็บอกว่าแมลงกัดนะจ๊ะ" เจนรบตอบ
"แมลงบ้าอะไรละ!! ลุงนั่นแหละดูดคอหนู!!" ปวีณาค้อนใส่ลุงจอม "เมื่อวานหนูน่าจะขย่มให้ตอลุงหักไปเลยนะ"
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/09/10/ZGHGPV.jpg)
แม้จะอยู่ในสภาพอิดโรย แต่ทั้งคู่ก็ยังหยอกเย้ากันอย่างมีความสุขและยังยิ้มได้ เพราะยังอยากใช้เวลาที่เหลือกับปวีณาอีกหน่อย เจนรบก็เลยพาสาวน้อยไปหาข้าวกินในห้างใหญ่แถวบางกะปิ ก่อนขับรถพาเด็กสาวไปส่งที่หอพักแถวอารีย์
กว่าจะถึงหอพักของลูกปลาเวลาก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสองโมง สาวน้อยโบกมือลาลุงจอมที่ขับรถมาส่ง ก่อนเดินกลับเข้าไปในหอพัก โดยเจ้าตัวไม่มีทางรู้เลยว่ากำลังถูกสะกดรอยตามโดยชายนิรนามคนหนึ่ง ที่กำลังซุ่มบันทึกภาพการเคลื่อนไหวของเธอด้วยกล้อง DSLR และเลนส์ชั้นดีราคาเหยียบแสน
.....................
พอกลับขึ้นห้อง ปวีณาก็นอนพักอีกสักหน่อยเพราะยังรู้สึกอ่อนเพลียจากเกมรักเมื่อคืน สาวน้อยลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบ 6 โมงเย็น เพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์เรียกเข้าจากภาคภูมิผู้เป็นพ่อ
"ฮัลโหล..." ปวีณาพยายามตั้งสติและกระแอ้มน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติที่สุด "มีอะไรหรือคะพ่อ?"
"กลับมาถึงห้องยังจ๊ะลูก" ภาคภูมิถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง
"กลับมาถึงแล้วค่ะพ่อ" ปวีณาตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังดูงัวเงียเหมือนคนพึ่งตื่นนอน
"นี่นอนอยู่เหรอ?" หนุ่มใหญ่ถามลูกสาว "แล้วกลับมาถึงห้องกี่โมงจ๊ะปลา?"
"ก็...." ด้วยความอ่อนล้า เลยทำให้เด็กสาวไม่หัวไบรท์เหมือนก่อน ก็เลยตอบแบบขอไปที "กลับมาเมื่อเช้าค่ะ"
"งั้นเหรอ?" ภาคภูมิตอบ "แล้วยังไงต่อลูก ทบทวนบทเรียน ได้เรื่องอะไรไหม?"
"ก็โอเคค่ะ ช่วยได้เยอะ" ปวีณาพยายามตั้งสติ "คุณพ่อไม่ต้องห่วงปลานะคะ ปลาดูแลตัวเองได้"
"แล้วพอกลับมาที่ห้องเมื่อตอนเช้า หนูปลาได้ไปไหนต่อไหม?"
"พ่อถามอะไรของพ่อคะเนี่ย?" ปวีณาเริ่มไม่สบอารมณ์ "ปลาก็พักผ่อน ทบทวนหนังสือแล้วก็ลงไปหาอะไรกินตามปกตินะคะ"
"โอเค พ่อขอโทษที พ่อกับแม่เป็นห่วงปลาก็เลยโทรมาถาม" เจนรบตอบ "ไว้ถ้าวันไหนว่าง พ่อกับแม่จะลงไปเยี่ยมลูกที่กรุงเทพนะ"
"ค่ะพ่อ แล้วเจอกันค่ะ" ปวีณากดวางสายแล้วทิ้งตัวลงไปนอนต่อ ตอนแรกเธอก็รู้สึกเอะใจว่าทำไมพ่อถึงถามอะไรแปลก ๆ กับเธอ แต่ด้วยความที่ปวีณายังมองโลกในแง่ดี ก็เลยคิดว่าคงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก
.....................
ตัดมาที่รีสอร์ตหรูในจังหวัดเชียงใหม่ เจนรบเลื่อนแทปเล็ตดูรูปภาพที่นักสืบส่งมาให้ มันเป็นภาพของเจนรบและปวีณาตามสถานที่ต่าง ๆ ทั่วกรุงเทพ ไม่ว่าจะเป็นที่สยามเซ็นเตอร์ เซ็นทรัลลาดพร้าว เดอะมอลล์บางกะปิ หรือแม้กระทั่งในหมู่บ้านของเจนรบ
ภาพที่ทำให้ภาคภูมิแทบจะกระอักเลือดตาย ก็คือภาพแอบถ่ายที่เจนรบกำลังสอนปวีณาให้สอนขับรถภายในหมู่บ้าน มันทำให้คนอย่างภาคภูมิโกรธจนแทบอยากจะจองตั๋วลงกรุงเทพ เพื่อจัดการคิดบัญชีกับไอ้เพื่อนทรยศที่ชื่อเจนรบ
"ผมสืบข่าวของหนูปลาและคุณเจนรบมาให้แล้วนะครับ" ตัวแทนสำนักงานนักสืบคุยกับภาคภูมิทางโทรศัพท์ "ผมจำเป็นต้องพูดตามหลักฐานที่ปรากฎว่าทั้งคู่มีโอกาสที่มีความสัมพันธ์ฉันชู้สาวกันครับ"
แน่ล่ะ ใกล้ชิดกับลูกสาวเพื่อนซะขนาดนั้น มันไม่ใช่ในฐานะลุงกับหลานแล้ว แต่มันเป็นในฐานะคนรัก ภาคภูมิกระดกบรั่นดีย้อมใจในห้องทำงานของตัวเอง จนกระทั่งปิยะวรรณเปิดประตูเข้ามา
"ภาค!!! นี่มันอะไรกัน!!??" ในตอนแรก ปิยะวรรณดูโกรธสามีเป็นอย่างมากที่เขากินเหล้าตอนทำงานแบบนี้ "ภาคกินเหล้าเหรอ? ทำไมภาคถึงทำแบบนี้!!"
"เปิ้ล ก่อนเปิ้ลจะว่าผม ผมว่าเปิ้ลมาดูอะไรก่อนดีกว่า" ภาคภูมิโบกมือเรียกภรรยา "มาดูให้เห็นกับตาว่าลูกสาวของเรา กับแฟนเก่าของคุณกำลังทำอะไรกันอยู่"
"ปลากับจอมนะเหรอ?" ปิยะวรรณร่นคิ้วด้วยความสงสัย แต่ไม่วายเดินเข้ามานั่งดูแทปเล็ตที่ภาคภูมิยื่นให้ภรรยาดู "ตายแล้ว!!!"
"แฟนเก่าคุณมันจับลูกสาวเราทำเมีย!!!" ภาคภูมิกัดฟันแน่นด้วยความแค้น "มันอยากแก้แค้นผมจากเรื่องที่ผมเคยแย่งคุณมาจากมัน ผมว่าผมจะลงไปกรุงเทพ จะไปเอาเลือดชั่วของมันออกมาจากหัวของมัน!!"
"ปลา ลูกนะลูก ไม่น่าทำแบบนี้เลย!!!" ปิยะวรรณถึงกับหน้าถอดสีกับภาพที่เห็น และที่น่าตกใจที่สุดก็คือภาคภูมิที่หน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์และความโกรธ หนุ่มใหญนักธุรกิจรีสอร์ตกำหมัดแน่นด้วยความแค้นที่มันแน่นอยู่ในหัวอกของลูกผู้ชาย
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/09/10/ZGHe9S.jpg)
ใช่ สมัยก่อนเขาเคยแย่งคนรักมาจากเจนรบ แต่นั่นก็เกิดจากฝ่ายหญิงที่ปันใจมาหาเขาเอง ความจริงแล้วเจนรบและภาคภูมิได้เคลียร์ใจจนกลับมาเป็นเพื่อนรักกันได้เหมือนเดิม ก่อนหน้านั้นเจนรบยังบอกด้วยซ้ำว่าเขาปล่อยวางเรื่องอดีตไปแล้ว และเขากำลังพบรักกับหญิงสาวปริศนา อย่างที่เขาเคยบอกกับภาคภูมิและปิยะวรรณจากการพบเจอกันเมื่อครั้งก่อน
แต่ภาคภูมิคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวปริศนาคนนั้น จะเป็นปวีณาลูกสาวของเขา เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี ยอมกันไม่ได้ เห็นทีเพื่อนรักต้องมาแตกหักกันอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว
(https://sv1.picz.in.th/images/2019/09/10/ZGHmbn.jpg)
โปรดติดตามตอนต่อไป เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
เหมือนชื่อเรื่องจะผิดป่าวครับ
ลุงจอมซวยแล้วครับ เจอนักสืบระดับชาติเข้าไป โกหกไม่ออกเลย
ไม่รู้จะสงสารใครเลย เห็นใจทุกคนเลยไม่มีใครผิดถูกด้วยเรื่องนี้ เอาใจช่วย ลูงจอมกับหนูปลา ครับ
ลุ้นครับ มีคนรู้ความลับแล้ว
แต่งเรื่องได้ดีมากครับอารมณ์ความรู้สึกผ่าน
หลงเข้าใจว่า ตัดจบไปตอนที่แล้ว
น้องคิดดีๆนะครับจะแตกหักกันทำไมน้องมีแต่ได้ๆถ้าเพื่อนได้ถ้าเป็นพ่อตาแถมได้ลูกเขยอีก ฮิๆๆๆๆๆ ::Waiting:: ::Orz::
::YehYeh::ลุงจอมจะอดแล้ว
ลุงจอมจะหาทางแก้ไขยังไงดี ระหว่างความเป็นเพื่อนกับกับลูกเพื่อน
นึกว่าจบแล้วเหมือนกัน รอลุ้นลุงจอมกับน้องปลาจะแก้ไขสถานการณ์อย่างไร
ทนายเจอกับนักสืบ เข้มข้นมากครับ
พ่อภาคโกรธใหญ่เลย สงสัยจะได้ฟาดกันซักยก
เอาละสิ ความแตก
แต่ดูๆ น้ำหนักที่ทำให้ภาคภูมิสงสัยรู้สึกจะเบาไปนิดนะครับ แค่จากหุ้นส่วนปากมากคนเดียว เอาซะระแวงขนาดนี้
แต่ยังไงก็เป็นผลงานที่ดีเรื่องนึงเลย อ่านแล้วคิดถึงผลงานคุณ ukisa ที่เรื่องเซ็กซ์เป็นแค่ส่วนประกอบเบาๆ
เรื่องชักยอกย้อนต้องตั้งใจอ่านดี ๆ
งานเข้าลุงจอมซะแล้ว ทนายมือดีจะแก้ต่างให้ตัวเองให้รอดได้ไง ต้องตามกันยาวๆ เอาใจช่วยความรักครั้งนี้ให้สมหวังครับ
ลุ้นครับว่าลุงจอมจะแก้ต่างว่ายังไง
แหม นักสืบก็จักหลักฐานซะเด็ดเลย ทีนี้ลุงจอมจะรอดมั้ยเนี่ย
เนื้อหาเริ่มเข้มข้นลูกปลากับลุงจอมจะดิ้นหลุดจากหลักฐานที่ชัดเจนขนาดนี้งานเข้าแล้วล่ะลุงจอม
55จะลงเอยยังไงเนี่ยจะทีปะทะอารมมมั้ย
ว่าที่พ่อตาจะมาเอาเรื่องแล้ว ลูกเขยจะเคลียร์ยังไง
เรื่องเรื่มจะสนุกเร้าใจแล้วซินะครับ
คนที่ยังแค้นอยู่เป็นภาคภูมิส่วนน้องเปิลแฟนเก่าน่าจะคงอิจฉาลูกสาวที่จะมารักแฟนเก่าตัวเองแน่ๆ
เรื่องนี้คนจะไกล่เกลี่ยได้ก็คงมีแต่แม่เปิ้ลแล้วหละ
งานนี้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดแน่ๆ ::YarKK::
งานเจ้าแระ จะยังไงต่อไปนิ
เอาแล้วลุงจอมทำไงดีล่ะทีนี่
หวังว่าตอนจบจะไม่ใช่เรื่องเศร้านะครับ แต่เค้ารางแห่งความเศร้ากำลังก่อตัว
ขอบคุณมากครับ ลุงจอมกับหนูปลาจะรอดมัยหนอ เอาใจช่วยนะครับ
มาตามลุ้นพะะเอกจะขอลูกสาวเพื่อนแต่งงานยังงัยดี
ลุงจอมโดนพ่อตาอัดแน่ๆ....
เจ้มจ๊นอย่างต่อเนื่องนะครับ
ลุงจอมทำไงนิ พ่อภาครู้ความจริงแล้ว
แบบนี้ตายแน่ต้องพิสูจน์ความรักกันให้ได้แน่นอน
ความลับถูกเปิดเผยซะแล้ว จะเป็นไง ขอตามติดไปอ่านก่อนนะครับ ขอบคุณครับ
ลุงจอมความลับแตกแล้วจะหาทางออกและแก้ไขยังไงดี คิดหนักละ
อย่างนี้แมวเฒ่าคงจะอดกินปลาแน่เลย จะหาทางออกยังไงละทีนี้
ลุงจอม โดนเปิดเผยความจริงละมั้งเนี่ย
ตายแน่ลุงจอม
ภาคจะทำอะไรกับจอม ถ้ารู้ว่าลูกตัวเองก็รักกับเพื่อนตัวเอง สงสัยจอมต้องใช้วิชากฎหมายเข้าช่วยแล้ว
ต้องลุ้นจริงๆ
เดาอนาคตเลยว่า ต้องยากลำบากแน่นอน เพราะความแตกแต่ตอนที่ 5 อีก 5 ตอนที่เหลือ น่าจะช่วงดราม่า สงสารลุงจอมจริงๆ
::YehYeh::สนุกมากน่าติดตามตอนต่อไป
เอาละไง เจนรบเราจะรอดไหมน้อ
หนูปลาจะทำอย่างไรต่อไป เป็นกำลังใจให้ครับ รอติดตามฉบับเต็มนะครับ
เรื่องแตกไวจังนึกว่าจะรู้ตอนไปขอ
เอาใจช่วย ลูงจอมกับหนูปลา ครับ
ความแตกกับน้ำแตกไปตามๆ กันเลย
คุณพ่อตาครับ อย่าเดือดนานนะครับ ลูกสาวเราแหละจะเจ็บสุด ยังไงเจนรบก็ดีกว่าาลุงพลร้อยเท่า
ขอบคุณครับ
เอาแล้วไง จะหักเพื่อนจริงๆใช่ไมเนี่ย
ลุงจอมจะจัดการยังไงเนี่ย ทั้งพ่อตาและแม่ยายไม่ยอมแน่ๆ แอบเดาว่าแม่ยายไม่รอดลุงจอม 555
ความแตกแล้ว เจนรบจะทำอย่างไร
ความแตกไวจังแต่อ่านเพลินดีครับ
ลุงจอม จะรอดยังไงครับ รอตอนต่อไปละครับเนี่ย
เรื่องลุงจอมจะเป็นยังไงต่อน่ะะ น่าติดตามมากครับ
ปัดโถ่วว คนจะรักกัน ขวางทำไม
ต้องบอกว่าเด็กมันยั่ว จะให้ทำไง
ถึงยังไงก็เชียร์ต่อ ไหนๆก็เรื่องแตกแล้ว เปิดเผยไปเลย
รักต่างวัย. จากเพื่อนจะกลายเป็นพ่อตาซะแล้ว
ความแตกไวจังกำลังสนุกและลุ้นคงใกล้จะขบแล้วจิเนอะแห่ะๆไม่อยากให้จบนะครับเรื่องสนุกอ่านแล้วเพลิดเพลินเจริญใจดีครับ
สงสัยลุงกะเอาป่องเลย จะได้จับเเต่งให้จบๆ
รักแท้ย่อมมีอุปสรรค
ไม่ได้แม่ มาเป็นรุ่นลูกก็ยังดี
แต่เพื่อสถานะของเพื่อนเป็นพ่อตานี่ทำใจลำบากนะ
ไม่ใช่ว่าติดท้องไปนะน้องปลา
สงสัยน่าจะเครียกันยาวแน่ๆงานนี้ ::Thankyou::
ทนายหรือจะสู้นักสืบ
งานนี้ทนายจะแก้ต่างยังไงดีหล่ะ
ขอบคุณครับ
เป็นทนายก็น่าจะรู้ว่าไม่มีทางที่จะไม่มีเบาะแสหรือเก็บความลับได้ตลอด ถ้ารีบเปิดเผยเสียก่อนน่าจะเป็นวิธีที่ดีกว่า
ไม่ง่ายเลยจริงๆ ความรักนิ
เชียร์ลุงจอม ให้สมหวัง ครับ
นึกว่าตัดจบไปแล้ว ดีใจที่มาต่อครับ
จะกล้าขอลูกสาวเขาเหรอลุงจอม พ่อเขาหวงขนาดนี้
คาหนังคาเขาแบบนี้ลุงจอมจะแก้ไขสถานการณ์ยังงัยเนี่ย
ความลับแตกซะแล้ว
คุณทนายจะแก้ต่างยังไงละทีเนี่ยโดนพ่อแม่สาวเจ้าจับได้แล้ว
ลุงจอมอย่าไปกลัวมีการมีงานเลี้ยงได้แล้วพ่อไม่ยอมก็พาหนีเลย
ไม่เข้าถ้ำเสือก็ไมาได้ลูกเสือครับลุงจอม
สงสัยงานนี้เคลียร์ยากพ่อหวงลูกสาวเหลือเกิน
ลุงจอมโดนลูกปลางับจนถอนตัวไม่ได้แล้ว
ดู ๆ ไป เหมือนภาคภูมิจะใจแคบกับเพื่อนยังไงไม่รู้ ตอนตัวเองแย่งเขามา ต่อให้บอกผู้หญิงมีใจ กลับเหมือนตัวเองไม่ผิด แต่ไม่คิดว่าตอนนี้ ลูกสาวตัวเองมีใจไหม เพื่อนมีความสุขกลับไม่ถาม กลับนั่งคิดจะจับผิด
ถ้าไม่ใช่เจนรพ แต่กลาบเป็นลุงพล ไม่กระอักตายไปเลยหรอนั่น
เอาแล้วงานมี มีแตกหัก ความรักทั้งคู่ถึงทางตันไหม ลุ้นกันต่อไป
เพื่อนรักยังงัยก็เป็นเพื่อน
ความลับแตกแล้วจะทำไงทปลาโดนส่งไปเรียนต่างประเทศแน่
ความลับเปิดเผยจะสมหวังมั้ยน่ะ
เด็กน้อยมันสดใสแท้น้อออ แต่ลุงจอมนี่ก็ไม่ระวังตัวเล้ยยยย
ลุงจอมมีความรักใหม่...โลกดูสดสวยไปหมด...ทำให้รอบๆตัวเปลี่ยนแปลงดีขึ้น...ไม่ว่าเรื่องงานและลูกน้อง
เพื่อนรักหักเหลี่ยมแล้ว ใครจะหักใครก่อนเดี๊ยวรู้กัน
เรื่องแตกจนได้ที่พ่อปวีณาเห็นเพื่อนเก่ามีอะไรกับลูกสาวตัวเอง
ลุงจอมจะรอดไหมเนี่ย หลักฐานมัดตัวขนาดนี้
รออ่านว่าภาคจะทำอะไรกับจอม ลุ้นวุ้ยๆ
เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดซะแล้ว
เจอนักสืบมืออาชีพเข้าไป ความลับแตกเลยแล้วลุงจอมจะเอาตัวรอดยังไงหละ
เอาหน่าความรักห้ามกันไม่ได้ลองคิดดูสิเเต่ก่อนเราทำไรเขาอีกอย่างหนูปลาเองก็สมยอมลุงจอมด้วย
โดนพ่อตีแน่
ส่วนแม่ ไม่แน่ใจ เพราะจากผลโหวดแม่อาจโดนลุงตี
::DookDig::
จะทำให้คนที่เค้ารักกันต้องเลิกกันมันบาปนะพ่อ
ลุงจอมสู้ๆ
เริ่มแบบนี้จะจบสวยได้มั้ยเนี่ย
ขอบคุณครับ..รักแท้ย่อมมีอุปสรรคขัดขวาง..รักครั้งนี้ จอมกับน้องปลาจะทำอย่างไร
พ่อน้องปลาต้องปล่อยวางเองซะแล้ว
ปลาสดกลายเป็นปลาย่าง แล้วเพื่อนเอ๋ย อิอิ ขอบคุณครับ
ลุงจอมจัดหนักลูกปลาให้หนักๆเลยแล้วไปจัดหนักคนแม่ต่อเลยนะ
ผมว่าความรักเป็นเรื่องของคนสองคนนะ ช่องว่างระหว่างวัยอาจมีปัญหาบ้าง แต่มันจะเป็นเรื่องเล็ก ถ้าครอบครัวของทั้งสองฝ่ายยอมเข้าใจ เห็นใจลุงจอมกับน้องปลาเลย
น้านเป็นไงไอ้ภาค..โดนซะบ้าง..เจ็บถึงก้นกบเลย
น้องปลาจะเป็นอย่างไรต่อไป
ตรงไปตรงมา ชัดเจน และมีรานละเอียด ทำให้คิดว่าดูหนังอยู่เลย
จัดไปครับลุงจอม ฉากนี้ต้องเอาให้คุ้มหน่อย
เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นแล้ว เจนรบกะหนูปลาจะทำยังไง
ความลับแตกซะแล้ว จะเป็นไงต่อ
ทีใครทีมันนะ ปล่อยวางดีกว่า
ความลับในที่สุดก็ปิดไม่มิดจนได้ ในเมื่อพ่อน้องปลาลงทุนจ้างนักสืบเพื่อคิดตามลูกสาวตัวเอง ลุงจอมจะหาทางออกแบบไหนนะ ขอบคุณมากครับ
ทนายจอมจะทำไงเนี่ย ความลับใกล้เปิดเผย พ่อหนูปลาเอาตายแน่เลย
เมื่อความจริงปรากฏเจนรบกับหนูปลาจะเป็นอย่างไร
ความแตกจนได้
รอนานเลย แต่ก็คุ้มค่าที่รอ
อยากเป็นจอมจริงๆ ถ้าได้ลูกแล้วอยากได้แม่ต่ออีก
เอาแล้วไง จะหักเพื่อนจริงๆใช่ไมเนี่ย
ลุ้นลุงจอมกับน้องปลา น่ารักดีครับเรื่องนี้
คุณจอมครับ พ่อเค้าจะมาเอาเลือดหัวออกแล้วครับ
เป็นใครก็รักน้องปลาทั้งนั้นครับ
พระเอกเราจะตัดสินใจ ยังไง ทางไหนก็เจ็บ
ย้อนกลับมาอดีตแล้ว.ยังไงต่อ
รักต่างสายเลือดไม่น่าจะผิดอะไร แค่วัยต่างกันก็เท่านั้นเอง
ขอตามต่อเลยนะครับ
ลุ้นตามเลย ผลออกได้หลายหน้ามากๆ
คุ้มค่ากับการรอคอย
เนื้อเรื่องเริ่มเข้ม กว่าจะเคลียจบคงน้ำบาน
ลุงจอมจะแก้ปัญหายังไงกับเพื่อนรัก
สนุกมากครับ
เป็นเรื่องแล้ว
โกหกไม่ออกเลย เจอนักสืบระดับชาติเข้าไป ลุงจอมซวยแล้วครับ
ดูท่าจะไม่ happy แน่
เรื่องมันไม่ง่ายเสียแล้ว
หนุ่มใหญ่กับสาวน้อย
เรื่องใหญ่แล้วนะลุงเจนรบ ทำยังไงดี ความลับแตกแล้ว ขอให้จบด้วยดีนะ
ทีไปแยกของคนอื่น แล้วได้ สุข
แต่พอถูกแย่งของรักไป ก็เป็นทุกข์ ::Crying::
แก้ตัวอย่างไรละทนายใหญ่
ถ้าภาคไม่ยอมก่จัดเปิ้ลอีกคนเลยจะได้หายซ่า555
ความลับจะแตกหรือเปล่า พ่อภาคจะรับได้มั้ย
คุณจอม ฝากจัดคุณเปิ้ลด้วยนะครับ
จัดลูกสาวเพื่อนซะแล้ว
ความแตก
เหมือนลุงจอมจะงานเข้าแล้ว
.
ความลับจะเปิดเผยมั๊ยนี่
ลุงจอมจะแก้ปัญหายังไงเมื่อเพื่อนจับได้แบบนี้ เป็นอะไรทีลำบากใจมาก ๆ เพื่อนจะตัดญาติขาดมิตรหรือเปล่าน้อ ติดตามต่อไปสิเรา ::Sobad::
ความลับไม่มีในโลก
ความลับจะแตกมั้ย
จะแตกหักกันทำไมละมีแต่ได้กับได้
ได้เพื่อนได้เป็นพ่อตาแถมได้ลูกเขย
สงสารจอมกับปลาจัง เขารักกัน
เห็นใจทุกคนเลยไม่มีใครผิดถูกด้วยเรื่องนี้
ความลับไม่มีในโลก เหมือนลุงจอมจะงานเข้าแล้ว
ลุงจอมจะทำยังไงต่อไปดี
ความลับอาจถูกเปิดเผย
เนื้อเรื่องดีมากๆ
ความลับไม่มีในโลก ลุงจอมจะเครียใจยังงัยกับภาค
เรื่องราวชักจะซับซ้อนขึ้นอีก
น่าติดตามจริงๆ
เรื่องปวดหัวชวนให้เฒ่าปวดหำำำำำ
แต่งเรื่องได้ดีมากครับอารมณ์ความรู้สึกผ่าน
แต่ก็สมควรโดนนะภาคภูมิ แย่งคนรักเพื่อนมา
เจนรบกับหนูปลาจะเป็นอย่างไร
ขอบคุณครับก็ต้องเปลี่ยนบ้างคนมันกินเด็กนิ
เรื่องแดงแล้วครับ วันหนึ่งก็จะต้องถูกจับได้ แต่จะคาหนังคาเขาแค่ไหน เอาแบบจะจะดีไหม?
จะปิดมิดไหม
ปลางับ
สงสัยงานนี้เคลียร์ยากพ่อหวงลูกสาวเหลือเกิน
ไม่รู้จะสงสารใครเลย เห็นใจทุกคนเลยไม่มีใครผิดถูกด้วยเรื่องนี้ เอาใจช่วย ลูงจอมกับหนูปลา ครับ
เห็นใจทุกคนเลย
เนื้อเรื่องหลากหลายอารมณ์น่าสนุกดีครับ
แต่เอาใจช่วยลุงกับนู๋ปลา
ตาภาคเอ๊ย กรรมตามสนองแล้วละ แย่งของรักของเพื่อนมาก่อนนี่นา 555
::Angry:: เห้ย เพื่อน ใจ ๆ หน่อยดิ งั้นเอาเมียมึงมาคืนกูมั้ยล่ะะะะะ
แค้นเก่าจริงๆ
วิธีล้างแค้นของลุงจอม