ผมกลายเป็นคนเอาเพื่อนเอาฝูง
–ณัฐกานต์ story #1 -
"อื้อออออออ...ขอยา...ขอยาให้กับชั้นที ได้โปรด.."เสียงของหญิงสาวที่เอ่ยออกมา ด้วยน้ำเสียงที่ดูทรมานสุดๆ ภายในห้องที่แสนมืดทีบ และมีกลิ่นอับชื้นนั้น นอกจากเธอจะเอ่ยอ้อนวอนร้องขอแล้ว หญิงสาวก็ค่อยๆพยายามขยับร่างกายของตัวเอง คลานไปยังที่ประตูของห้องแห่งนี้ ราวกับต้องการเพื่อจะส่งเสียงร้องบอกให้กับคนที่อยู่ข้างนอกให้ได้ยิน
แต่ไม่ทันที่เธอจะคลานไปถึงที่ประตูนั้น ประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออก พร้อมกับไฟของห้องที่ถูกเปิดให้สว่างขึ้น ซึ่งชายฉกรรจ์ผู้ที่เข้ามาในห้องแห่งนี้นั้น ก็ได้จ้องมองเธอ ที่เป็นสาวเอเชียผมดำยาว ที่กำลังนอนอยู่ที่พื้น และเหมือนกำลังคลานตรงมาหาเขาด้วย
"อยากได้ไอ้นี่มากเหรอคนสวย.." ชายฉกรรจ์ ผิวสี คนนั้น ร้องถาม อย่างมีรอยยิ้ม พร้อมกับโชว์กระปุกยาที่ข้างในนั้น มียาเม็ดอยู่จำนวนหนึ่ง แน่นอนว่าทันทีที่หญิงสาวได้เห็น กระปุกยานั้น ก็ถึงกับพยักหน้าเชิงตอบอีกฝ่ายอย่างรั่วๆไม่รู้กี่ที จนสร้างความขบขันให้แก่ชายฉกรรจ์คนนั้นไม่น้อย..
"ฮะๆ...จะให้ดีมัยนะ..." ชายฉกรรจ์คนนั้นเอ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม และนั้นก็ทำให้หญิงสาวที่ตอนแรกอยู่ในสภาพที่หมายคลานเข้ามาหานั้น ก็ค่อยๆยันตัวขึ้น มาอยู่ในท่านั่งนั้น แล้วจ้องมองยังชายคนนั้น ก่อนเอ่ยปากร้องขอ..
"ดะ..ได้โปรดให้มันกับชั้นด้วยเถอะค่ะ..." เธอเอ่ย ด้วยน้ำเสียงท่าทีที่ชวนน่าสงสารพอสมควร และนั้นก็ทำให้ชายฉกรรจ์ ผิวสี คนนั้นก็ยิ่งฉีกยิ้ม พร้อมกับเดินเข้ามาหาเธอ...
"ฮะๆ กูจะให้ยากับมึงก็ได้...แต่ก่อนอื่น.."ชายฉกรรจ์คนนั้นเอ่ยกล่าว ก่อนจะเว้นช่วงเล็กน้อย แล้วถึงกล่าวต่อ อย่างเชิงสั่งกับเธอ..
"ดูดควยของกูก่อน.." ชายฉกรรจ์คนนั้นเอ่ยเชิงสั่ง ทันทีที่ได้ควักเอา ท่อนควยของตัวเองออกมา ซึ่งนั้นก็ทำให้ทางหญิงสาวถึงกับชะงัก และเธอก็มาได้สติเอาตอนที่ ทางชายฉกรรจ์นั้นได้เอาท่อนควยนั้นเข้าตบที่แก้มของเธอเบาๆ พร้อมกับเอ่ยถามกับเธอว่า...
"เป็นอะไร ไม่เอาแล้วรึไง? ยานี่นะ.." คำกล่าวเชิงถามนั้น ก็ทำให้เธอเหลือบมองหน้าของทางชายฉกรรจ์คนนั้น แล้วขยับปากอย่างเอ่ยตอบออกมา..
"เอาค่ะ เอา.." เธอตอบ พร้อมกับขยับเข้าใช้ปาก ใช้ลิ้นกับควยท่อนนั้นอย่างทันที จนทำให้ทางชายฉกรรจ์คนนั้นถึงกับ ร้องครางเบาๆออกมา...
"อืมมมมม.."ชายฉกรรจ์คนดั่งกล่าว คราง พร้อมกับจ้องมองดูการกระทำของหญิงสาว ด้วยรอยยิ้มที่ฉีกกว้าง ขณะที่ทางหญิงสาวนั้น ยังคงใช้ลิ้นเข้าไล่เลียตามท่อนควยของเขา ตั้งแต่โค่นควย ยันไปถึงส่วนหัวของมัน ซึ่งพอเธอขยับเลียไปถึงยังส่วนของหัวควยนั้น เธอก็ได้ขยับเข้าจูบที่หัวควยนั้น...
ก่อนจะกดริมฝีปากดูดอมควยท่อนนั้นเข้าไป....
"อืมมมมมม..." เสียงครางของชายฉกรรจ์คนนั้นที่เอ่ยดังขึ้น ทันทีที่เธอได้ดูดอมควยของเขาไปครึ่งค่อนลำนั้น ก่อนที่เขาจะเสียวซ่านมากขึ้น เมื่อเธอได้ขยับริมฝีปากเข้ากระทำกับท่อนควยของเขาอย่างไปมา
"อื้อออออออ อืออออออออ..." เสียงครางของหญิงสาวที่เอ่ยร้อง พร้อมกับขยับริมฝีปากเข้าดูดอมควยท่อนยาวใหญ่อันดำทมิฬนั้นอย่างไม่หยุด ซึ่งมันก็ทำให้ทางชายฉกรรจ์คนนั้น ทั้งเสียว และสะใจไม่น้อย เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อน หญิงสาวนางนี้ ยังเป็นเหมือนม้าพยศอยู่แท้ๆ...
หลังจากโดนข่มขืน โดนบังคับให้เสพยาเข้าไป สุดท้ายจากที่เคยเป็นดั่ง 'ม้าพยศ' นั้น ก็มีสภาพดั่งที่เห็นในตอนนี้ เธฮไม่ต่างจาก หมาตัวเมียเชื่องๆ ที่พร้อมทำตามที่สั่งทุกอย่าง เพื่อยาเสพติดที่อยู่ในมือของเขา
"อืมมม...ก็ดูดควยได้ดีอยู่นะ เพียงแต่ยังไม่ถูกใจกูเท่าไร..." ชายฉกรรจ์คนนั้นกล่าว พร้อมกับทำการขยับมือไม้เข้ามาจับศีรษะ และทำการกดศรีษะของหญิงสาวเพื่อให้ควยของเขา ได้เข้าไปในปากของเธออย่างมากยิ่งขึ้น..
"อื้อออออออออออ!!!" หญิงสาวเอ่ยร้องในลำคอด้วยความตกใจกับการกระทำนั้น แถมแรงกดนั้นก็ทำให้เธอถึงกับอมควยอันยาวใหญ่นั้น ได้อย่างมิดด้าม ซึ่งมันเป็นอะไรที่ทรมานเอามากๆ...
"อืมมมมม จำเอาไว้ให้แม่นๆด้วยละ ว่า พวกกูทุกคน ชอบให้อมควยแบบนี้..." ชายฉกรรจ์คนดั่งกล่าวเอ่ยเชิงบอก พร้อมกับจับโยกหัวของหญิง
สาว ให้ทำการดูดอมท่อนควยของเขาอย่างไปมา..
ท่ามกลางเสียงร้องครางของเธอที่เอ่ยร้องอย่างดังไม่หยุด...
"อื้อออออออ อือออออออ อือออออออออ.." เธอเอ่ยร้องด้วย สีหน้า และน้ำเสียงที่ดูทรมานไม่น้อยให้กับการกระทำนั้น ซึ่งเธอก็โดนทางชายฉกรรจ์คนนั้น กระทำเช่นนั้นอยู่พักหนึ่งได้ ก่อนที่เขาจะเอ่ยเชิงบอกกับเธอ...
"อืมมมมมม..เอ้า เตรียมรับน้ำควยของกูซะ อีกระหรี่.." ชายฉกรรจ์คนนั้นเอ่ยกล่าวอย่างเสียงดัง พร้อมกับเร่งจังหวะในการโยกหัวของเธออย่างเร็วมากขึ้น และไม่กี่อึดใจ เสียงคำรามของชายฉกรรจ์คนนั้นก็เอ่ยดังขึ้น...
"อืมมมมมมมมมมม!!.." เสียงร้องของเขาที่เอ่ยดัง พร้อมกับการจับกดให้ทางหญิงสาวนั้นต้องอมควยของเขาอย่างมิดด้ามอีกครั้ง ซึ่งมันก็ทำให้สาวสวยชาวเอเชียรายนี้ ถึงกับตาเบิกโพล่ง กับการกดศีรษะครั้งสุดท้ายที่มาพร้อมกับน้ำควยร้อนๆที่ไหลทะลักเข้ามาในปากของเธอนั้น.
"อึกกกกกกกก อื้อออออออออ อือออออออออ.." เธอเอ่ยร้อง และทำการกลืนกินน้ำควยที่อีกฝ่ายปลดปล่อยออกมานั้นอย่างลงคอลงท้องไป อย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้...
"อืมมมมม เยี่ยมมาก ชักเริ่มติดใจปากของมึงแล้วสิ.." ชายฉกรรจ์คนนั้นเอ่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับปล่อยมือไม้ที่ทำการจับศีรษะของเธออยู่นั้นออก และนั้นก็ทำให้ทางหญิงสาวถึงสามารถขยับถอนปากออกจากควยท่อนนั้นออกมาได้...
"อื้อออออออออ..." เธอครางเบาๆ พร้อมกับมีท่าทีไออย่างสำลักเล็กน้อย ก่อนจะหันมาทวงยา..
"ยะ ยา ยาละค่ะ..." เธอเอ่ย พร้อมกับขยับมือไม้อย่างเกาะแข้งขาของอีกฝ่าย ซึ่งนั้นก้ทำให้ทางชายฉกรรจ์คนนั้น ถึงกับขบขันไม่น้อย...
"คิดว่า แค่ดูดควยให้ จะทำให้ได้ยางั้นเหรอ? คิดตื้นๆไปหน่อยแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงกูให้ยานี่กับมึงแน่.." ชายฉกรรจ์คนเดิม คนนั้นเอ่ยกล่าว ซึ่งระหว่างที่เอ่ยกล่าวถ้อยคำนั้น ก็มีชายฉกรรจ์ ผิวสี ร่างกำยำ อีก 5 นาย ค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องแห่งนี้..
"แต่หลังจากที่มึง โดนพวกกูเย็ดจนหน่ำใจแล้วนะ..." ชายฉกรรจ์คนนั้นกล่าว.....
ก่อนที่ 'ณัฐกานต์' จะลืมตาขึ้น จากห้วงแห่งความฝันร้ายนั้น...
.
.
.
.
"ฝะ...ฝันเหรอ?.." ณัฐกานต์ หญิงสาวผมดำยาวที่เอ่ยขึ้น หลังลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงนอน ภายในห้องนอนของเธอนั้น และเธอก็กำลังกุมขมับ ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ฝันเมื่อกี้ ซึ่งมันก็ไม่ใช่ เพียงแค่ความฝัน หากแต่เป็นสิ่งที่เกิดขั้นกับเธอจริงๆ เมื่อครั้งตอนไปเรียนต่อยังเมืองนอกนั้นต่างหาก...แถมมันเป็นเหตุการณ์ที่ได้เปลี่ยนอะไรหลายๆอย่าง สำหรับเธอด้วย..
ก่อนที่ ประตูห้องนอนของเธอก็ถูกเปิดออก พร้อมกับการเข้ามา บอดี้การ์ด ประจำกาย อย่างนายเจ๋ง....
"ได้เวลาตื่นแล้วครับ คุณหนู..." นายเจ๋งที่เข้ามาเพื่อทำการปลุกเธอนั้น ก็เอ่ย พร้อมกับชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอตื่นอยู่แล้ว ก่อนจะร้องถาม เมื่อเห็นท่าทีของเธอ..
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?..."
"ไม่เป็นอะไร แค่ฝันร้ายนิดหน่อย แล้วเช้านี้มีอะไรทานบ้างละ.." เธอตอบพร้อมกับถามกลับอย่างจงใจ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสอบถามเรื่องฝันแต่อย่างใด และอีกฝ่ายก็เข้าใจ จึงไม่เอ่ยถาม และตอบในสิ่งที่คุณหนูของเขาถาม เพียงอย่างเดียว..
"เช้านี้มีข้าวต้มหมู สูตรของป้าศรี ที่เป็น ของโปรดของคุณหนู ครับ..." นายเจ๋งตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม ซึ่งนั้นก็ทำให้ณัฐกานต์ สาวสวยหน้าตาดี ถึงกับยิ้มแย้ม และเอ่ยตอบทันที....
"งั้นชั้นก็คงต้องรีบอาบน้ำ แล้วสินะ.." เธอเอ่ยตอบ พร้อมกับขยับร่างลงจากเตียง ด้วยท่าทีที่กระตือรือร้น ขณะที่ทางฝ่ายบอดี้การ์ดนั้นได้แต่ยิ้ม ก่อนจะค่อยๆเดินออกไปจากห้องอย่างไม่มีการเอ่ยพูดจาใดๆ...
ณัฐกานต์ที่ลงมาเตียงนั้น ก็เดินหมายจะเข้าห้องน้ำ แต่เธอก็หยุดเดิน พร้อมกับจ้องมองตัวเอง ผ่านทางเงาที่สะท้อนอยู่บนกระจกบานนั้น อย่างครุ่นคิดถึงห้วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดของตัวเอง ก่อนที่เธอจะสลัดมันทิ้งไป และมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ เพื่อจะอาบน้ำ แต่งตัว เพื่อที่จะได้ลงไป รับประทานอาหารเช้า ที่ "ป้าศรี" แม่บ้านของเธอได้เตรียมไว้ให้....
"เจ๋ง? แล้วคุณพ่อละ?..." ณัฐกานต์ที่เดินเข้ามายังโต๊ะอาหารนั้น ก็ร้องถามขึ้น เมื่อเห็น สำรับที่วางอยู่นั้นมีสำหรับเธอเพียงแค่ที่เดียวเท่านั้น...
"นาย....ไปทำธุระที่เชียงใหม่ครับ คุณหนู..." นายเจ๋ง บอดี้การ์ด ที่มีอายุห่างจากเธอไม่มาก ที่พอเป็นได้ทั้ง พี่ชาย น้าชาย นั้นก็เอ่ยตอบคำถามแต่โดยดี...
"เชียงใหม่? ธุระอะไรพอทราบมัย?..." หญิงสาวร้องถามต่อ...ขณะลงนั่ง โดยมีแม่บ้านได้ตักข้าวต้มใส่ชามให้กับเธออย่างทันที
"ไม่ทราบในรายละเอียด...แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เรื่อง ตามหาคู่ให้คุณหนูครับ..." นายเจ๋ง ตอบคำถามถัดมาอย่างรวดเร็ว และคำตอบนั้นก็ทำให้หญิงสาวหมดคำถามเช่นกัน เพราะเธอไม่ได้สนใจอย่างละเอียดอยู่แล้ว ยิ่งบอดี้การ์ดที่รู้ใจได้ขยายความว่า ไม่ใช่เรื่องการหาคู่ให้เธอ แค่นี้ก็ โอเคแล้ว...
แต่ถึงจะไม่สนในรายละเอียด แต่เธอก็พอจะเดาออกว่า การที่คุณพ่อของเธอ ถ่อไปตั้งเชียงใหม่นั้น ต้องเป็นเรื่องที่สำคัญในระดับหนึ่ง บางทีอาจจะเป็นเรื่องทางธุรกิจ ธุรกิจสีเทาๆอันหลากหลายนั้นก็ได้...
"อืมมมม...ข้าวต้มยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะค่ะ ป้าศรี.." หญิงสาวคนเดิมเอ่ยชม หญิงสาวสูงวัยอย่างยิ้มแย้ม ซึ่งป้าศรี แม่บ้านนั้นก็ยิ้มให้กับคำชมของผู้เป็นคุณหนูของบ้าน ก่อนที่หล่อนจะร้องถามบอดี้การ์ดของเธอ หลังจากทานอาหารเสร็จ...
"แล้วคุณพ่อ ....ฝากอะไรให้ชั้นทำรึเปล่า?..." เธอเอ่ยถามราวกับรู้ และนั้นก้ทำให้ บอดี้การ์ดของเธอนั้น ถึงกับยิ้ม แล้วเอ่ยตอบ
"มีนิดหน่อยครับ ส่วนใหญ่ก็เหมือนเดิม คือ เข้าไปดูกิจการต่างๆ และก็วานให้เอาของนี่ไปส่งให้กับ คุณต้นด้วยครับ?.." นายเจ๋ง ตอบ ซึ่งทีแรกทางหญิงสาวก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรมาก แต่พอได้ยินช่วงท้ายที่บอกว่า ต้องเอาของไปให้กับ ญาติลูกพี่ลูกน้องของตัวเองนั้น ก็ทำให้เธอชักสีหน้าทันที...
"อันหลังนี่.... ส่งคนเอาไปให้แทนไม่ได้เลย..." ณัฐกานต์ถามกลับทันที..
"ถ้าคุณหนูต้องการ ก็ได้อยู่ เพียงแต่ ถ้านายรู้...ผมเกรงว่า..." นายเจ๋งเอ่ยตอบทันที และไม่ทันจะเอ่ยจบประโยค ทางหญิงสาว ผู้เป็น คุณหนู นั้นก็ได้ยกมือเชิงสั่งให้อีกฝ่ายหยุดพูด พร้อมกับเอ่ยตอบ
"ไม่ต้องพูดต่อแล้ว...ชั้นเข้าใจแล้ว..." เธอเอ่ยด้วยสีหน้าอย่างเซ็งๆ ก่อนที่บอดี้การ์ดของเธอจะถามต่อ
"แล้วจะให้ผมเตรียมรถไว้เลยมัยครับ.."
"อีกสักชั่วโมงหนึ่ง ค่อยเตรียมละกัน..." ณัฐกานต์ตอบ พร้อมกับลุกขึ้นเดินออกไป ท่ามกลางเสียงตอบรับอย่างสั้นๆด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมของบอดี้การ์ดส่วนตัวของเธอ..
"ครับ คุณหนู..."
.
.
.
บางคน คิดว่า การได้เกิดเป็น ลูกผู้มีอิทธิพลนั้น เป็นเรื่องที่โชคดีมากๆ มันก็อาจจะ ใช่ และไม่ใช่ ถึงแม้การเกิดเป็น ลูกผู้มีอิทธิพลนั้น จะทำให้ ชีวิตเรามีแต้มต่อหลายอย่าง ไม่ต้องดิ้นร้น ไม่เดือดร้อน และไม่ต้องสู้ชีวิตอะไรแบบใครบางคนเค้า แต่ใช่ว่ามันจะมีข้อดีทุกอย่างหรอกนะ มันก็มีข้อเสียหลายข้ออยู่ อย่าง สูญเสียอิสรภาพ ไปไหนมาไหน ก็ต้องมีบอดี้การ์ดตามคุม หรือจะ ท่าทีของผู้คนรอบข้าง และคนที่รู้จัก ที่มักปฏิบัติกับเธอด้วยความเกรงใจ...
"แต่ก็มี "คนบ้า" บางคนที่ไม่เป็นแบบนั้นนี่นะ..." ณัฐกานต์ที่กำลังแต่งตัวอย่างครุ่นคิดนั้นก็เอ่ยขึ้น เมื่ออยู่ๆเธอนึกถึง ชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่อยู่ในที่ทำงานเดียวกับเธอ... สำหรับเธอแล้ว เขาคนนั้นก็ออกเป็นคนประหลาดกว่าชาวบ้านพอควร ขณะคนอื่นๆในที่ทำงาน หรือเรียกว่า คนส่วนใหญ่นั้น มักจะปฎิบัติกับเธอ เหมือนดั่งที่คนอื่นๆเค้าทำกันมา คือ เกรงใจ ไม่กล้าขัดใจเธอ...
แต่สำหรับชายคนนี้ ไม่เลย เค้าปฎิบัติกับเธอเหมือนคนธรรมดาทั่วไป กล้าขัดใจ กล้าติ กล้าชม ตรงๆ ไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่เธอเคยเจอมาเลย ขนาดเพื่อนเธอที่คบกันมานาน ยังยังไม่กล้าขนาดนี้เลยด้วย..ไม่รู้จะเรียกว่า "กล้า" หรือ "บ้า" กันแน่..
แต่ที่แน่ๆ ความกล้าและบ้าของตานี่ ก็ทำให้นายเจ๋ง ที่ตามคุ้มครองชั้นห่างๆนั้น เกือบจะ หิ้วเค้าไปเก็บ 3-4 รอบแล้ว ถ้าไม่ติดว่า 'ชั้นไม่เห็นด้วย' ซึ่งชั้นก็แปลกใจกับตัวเองเหมือนกันว่า ทำไม? ถึงไม่สั่งเก็บตานี่นะ? เพราะบางครั้ง การกระทำของตานั้น ร้ายถึงขั้น หักหน้าชั้นเลยด้วย หักหน้ากลางที่ประชุมเลย...
ถ้าเป็นปกติทำขนาดนี้กับลูกสาวเจ้าพ่อละก็...วันรุ่งขึ้น คงได้ไปคุยเล่นกับปะการังในอ่าวไทยไปแล้ว..แต่มันเพราะอะไรกันนะ? หรือ เป็นเพราะ ชั้นเริ่มที่จะสนใจเค้ากันแน่นะ?? ถึงจะไม่อยากยอมรับเท่าไร แต่ก็ต้องก็ต้องยอมรับ ว่า ความบ้าของเขานั้น มันทำให้ชั้นแอบสนใจในตัวของเขาอยู่ในระดับหนึ่งเหมือนกัน
แต่ชั้นก็คงไม่อาจจะสานสัมพันธ์กับตานั้นไปในทางลักษณะนั้นได้แน่ๆ...
ทำไมนะเหรอ? ก็เพราะชั้นกับตานั้น เริ่มต้นกันอย่างไม่ค่อยดีสักเท่าไร อันที่จริงแล้วชั้นควรต้องสุภาพกับเค้าด้วยซ้ำ เนื่องจากตานั้นถือเป็นรุ่นพี่ในสายงานเลย ถึงจะอายุเท่ากันแต่เข้างานก่อนชั้น (ถึงจะเข้าก่อนไม่นานนักก็เถอะ) จริงๆทีแรกชั้นก็กะจะทำแบบนั้น เพราะเค้าก็สุภาพกับชั้นเช่นกัน แต่พอชั้นรู้ว่าตานั้นจบอะไรมา..จึงทำให้เรื่องพวกนั้นละลายหายไป เพียงเพราะอีโก้โง่ๆ ในเรื่องสถาบันการศึกษา....
ก่อนที่ชั้นจะได้เรียนรู้ด้วยตัวเองว่า มันไม่เกี่ยวเลย ไม่ว่าจะจบจากที่ไหนมา มันไม่ได้เป็นตัววัดถึงคุณภาพและฝีมือเสมอไป ใช่ ตานั้นพิสูจน์ให้ชั้นได้เห็นและเข้าใจถึงเรื่องนี้ ด้วยการเอาชนะชั้น ที่จบจากนอก จากสถาบันชั้นนำของโลกได้หลายต่อหลายครั้ง ถึงแม้จะมีหลายครั้งที่ ชั้นชนะเค้าได้เช่นกัน ถึงแม้ปีที่ผ่านมา เค้าเอาชนะชั้นได้ มากกว่าชั้นที่ชนะเค้าอยู่ 2 ครั้งก็ตาม..
จะว่าไปไม่ได้มีเพียง นายเจ๋ง นะ ที่จ้องจะเล่นงานตานั้น ขนาดบอสที่ทำงาน เคยหวังดี(?) แบบจะเอาใจชั้น ด้วยการถามว่า
"จะให้ไล่เค้าออกมัย? " ชั้นตอบเลยว่า ไม่ต้อง และ ไม่เห็นด้วยอย่างมากที่จะไล่ตานั้นออก เพียงให้ชั้นสบายใจ..จริงๆ ถ้าบอส เค้ามาถามชั้นช่วงเข้างานใหม่ๆละก็ บางทีชั้นอาจจะตอบสนับสนุนไปแล้ว ก็ได้
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว...ชั้นได้มองตานั้น เป็นเหมือนคู่แข่ง ไม่ก็กำแพงที่จะต้องปีนป่าย พัฒนาฝีมือตัวเอง ซึ่งชั้นจะต้องชนะเค้าให้ได้ ด้วยตัวของตัวเอง และไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใครทั้งนั้น ใช่ ชั้นจะต้องชนะเค้า และตั้งเป้าไว้ว่า จะชนะจนทำให้ตานั้นจิตตกขอลาออกจากบริษัทนี้เองเลย...
นั้นก็คงเป็นรูปแบบความสัมพันธ์แบบเดียวที่พอจะเป็นได้ ระหว่าง ชั้นกับตานั้น...และมันก็คงไม่มีทางกลายเป็นความสัมพันธ์ รูปแบบอื่นได้แน่ๆ เพราะเจอหน้าทีไรชั้นก็เป็นฝ่ายหาเรื่องเค้าทุกที ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทั้งๆที่หลายครั้งก็อยากจะเข้าไปหาเค้าในรูปแบบดีๆ แต่สุดท้ายผลลัพธ์กลับกาลายเป็นการหาเรื่องเขาไปได้ไงก็ไม่รู้....
"รถพร้อมแล้วครับ คุณหนู...." นายเจ๋งที่เอ่ยบอก เมื่อหญิงสาวได้เดินออกมาจากบ้าน ในชุดสาวOffice (เสื้อเชิ้ต เสื้อสูท และกระโปรง) โดยมีรถเก๋งคันงามยี่ห้อหรูจอดรออยู่...
"อืมมมมม..."ณัฐกานต์ที่ตอบรับอย่างสั้นๆ ก่อนจะขึ้นนั่งที่เบาะหลัง ซึ่งคนที่ขับรถให้กับเธอนั้น ก็คือ นายเจ๋ง บอดี้การ์ดรายนี้นั้นเอง..ก่อนที่รถเก๋งคันดั่งกล่าวจะเคลื่อนออกไปจากบ้าน...และนายเจ๋งนั้นก็ พาเธอไปตรวจตราตามธุรกิจต่างๆ ซึ่งมันเป็นหน้าที่ของณัฐกานต์ทุกครั้งที่ต้องทำ ยามที่พ่อของเธอไม่อยู่แบบนี้....
ถ้าเป็นเมื่อก่อน....ก่อนหน้าที่จะไปเรียนต่อที่เมืองนอกนั้น เธอคงไม่ทำอะไรแบบนี้แน่ๆ แต่หลังจากไป และเกิดเรื่องราวที่นู่น ทำให้ทัศนะคติของเธอเปลี่ยนไป จากที่ไม่เคยสนใจนั้น ก็กลายเป็นสนใจ และอยากรู้อยากเห็น โลกด้านมืดนั้นมากขึ้น รู้ตัวอีกที ก็กลายเป็นมือขวาของคุณพ่อ หรือ ผู้สืบทอด แบบกลายๆไปแล้ว...
ถึงแม้การเข้าไปดูแลกิจการต่างๆ จะทำเป็นครั้งคราว เป็นเหมือน งานอดิเรกก็ตาม เพราะงานหลักของชั้น ยังคงเป็นงานออกแบบที่ทำอยู่ บริษัทเอกชน...แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เกิดปัญหาแต่อย่างใด แถมลูกน้องของพ่อ ส่วนใหญ่ก็ให้การสนับสนุนช่วยเหลือเธออย่างเต็มที่ด้วย....
"วันนี้ 'บิ๊กบอส' มาตรวจเองเลยเหรอครับ?..." ลุงสิน ชาย วัย ราวๆ 50 ปีที่เอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นณัฐกานต์เดินเข้ามาในตึกที่เป็นบ่อนผิดกฎหมาย แน่นอนว่าคำทักนั้น ก็ทำให้หญิงสาวเอ่ยโอดทันที...
"คุณลุง...อะ.... ณัฐบอกกี่ครั้งแล้ว ว่าอย่าเรียก ณัฐ แบบนั้นไงค่ะ? บิ๊กบง บิ๊กบอส อะไรนั้นนะ...." ณัฐกานต์เอ่ยโอด ซึ่งคุณลุงสิน นั้นที่เป็นลูกน้องคนเก่าคนแก่ของพ่อ ก็ยิ้มๆและเอ่ยตอบ...
"ฮะๆ ลุงขอโทษนะ พอดีมันติดปากไปแล้ว จะให้ทำไงได้ละ? อีกอย่าง ตอนเด็กๆเรา ก็ชอบคำนี้จะตายไม่ใช่เหรอ?..."
"นั้นมันตอนเด็กๆค่ะ ตอนนี้ณัฐขอเถอะ อย่าเรียกแบบนั้นอีกเลยค่ะ มันฟังดูเหมือนณัฐเป็น ชายแก่ๆที่มีผ้าคาดตา ชอบสูบซิการ์ไงไม่รู้...." ณัฐกานต์เอ่ยตอบอย่างโอดครวญ ซึ่งลุงสินหัวเราะอย่างเสียงดัง...
(**อธิบายมุข คนที่หนูณัฐ พูดถึง คือ สเนค ตัวละครจากเกมสายลับชื่อดัง ซึ่งโค้ดเนม บิ๊กบอส นั้นก็มาจากเกมนี้เช่นกัน**)
"บิ๊กบอส" เป็นชื่อที่ พวกลูกน้องของพ่อ (โดยเฉพาะพวกรุ่นเก่าๆที่อยู่มา ตั้งแต่เธอเด็กๆนั้น) ใช้เรียกเธอ ส่วนถ้าเป็น รุ่นใหม่ๆก็เรียกเธอว่า "คุณหนู" ไม่ก็ "นายหญิง" ส่วนที่มาของชื่อ "บิ๊กบอส" ก็มาจากตอนเด็กๆ เธอมักจะติดสอยห้อยตาม พ่อของเธอไปทุกที่ และด้วยความที่เธอเป็นบุคคลเดียวที่ นายใหญ่(พ่อของเธอ) ตามใจ หรือบางครั้งทำตามที่เธอต้องการ จึงเป็นที่มาของชื่อเรียกนี้ "บิ๊กบอส" บุคคล ที่ เหนือกว่า บอส...
"แล้วช่วงนี้มีปัญหาอะไรรึเปล่าค่ะ?..." ณัฐกานต์ร้องถามขึ้น อย่างพยายามเปลี่ยนเรื่อง..ซึ่งลุงสินนั้นก็เอ่ยตอบทันที
"ถ้าช่วงนี้ยังไม่มีปัญหาหรอกครับ...แต่กำลังลุ้นๆเกี่ยวกับ นโยบายของรัฐบาลชุดใหม่นี้ ว่าจะมีผลอะไรรึเปล่า?...." ลุงสิน ตอบ ซึ่งณัฐกานต์ก็เข้าใจ โดยไม่ต้องให้อีกฝ่ายขยายความ...
"เข้าใจละ.." ณัฐกานต์ตอบรับสั้นๆ ขณะที่เดินตรวจตราภายในบ่อน เนื่องจากยังเป็นตอนเช้ายังไม่มีใครอะไรสักเท่าไร..ก่อนที่ลุงสินจะนึกอะไรขึ้นมาได้...
"จะว่าไป...ก็มีเหมือนกันนะครับ ปัญหานะ.." ถ้อยคำของลุงสินนั้น ก็ทำให้ณัฐกานต์มองเล็กน้อย และไม่กี่อึดใจลุงสินก็ได้พาเธอไปยังที่ห้องแห่งหนึ่ง ซึ่งในห้องดั่งกล่าวนั้นก็มีชายคนหนึ่งถูกมัดไว้ที่เก้าอี้ และสภาพของเขาก็บาดเจ็บเพราะถูกซ้อม..
"เขา?..." ณัฐกานต์เอ่ยถามสั้นๆหลังเข้ามาและเห็นชายคนดังกล่าว....
"เขาเข้ามาเล่นโกง ในบ่อนของเราครับ...และที่เป็นแบบนี้ เพราะเขาไม่ยอมรับความผิดดีๆ.." ลุงสินตอบ ซึ่งณัฐกานต์ก็มอง และเชื่อทุกถ้อยคำของเขา เนื่องจากลุงสินถือเป็นลูกน้องเก่าของพ่อที่มีนิสัยใจดี ใจเย็น โดยรวม เป็น 1 ในคนที่ไม่โหดเท่าไร ในบรรดาลูกน้องของพ่อ...
"แล้วลุงจะให้หนูทำอะไรค่ะ? ให้ตัดสินโทษเค้าเหรอค่ะ?.."
"ครับ....." ลุงสินตอบสั้นๆ และนั้น ก็ทำให้ ณัฐกานต์ค่อยๆหันไปมองยังชายที่ถูกมัดไว้ ก่อนที่เธอจะเดินตรงเข้าไปหาเขา..
"นี่...มีเหตุผลอะไรมัย? ที่ทำให้นายต้องทำแบบนี้นะ.." ณัฐกานต์เอ่ยปากร้องถาม เมื่อเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าของชายคนนั้น ซึ่งชายคนนั้น ก็ได้เงยหน้าจ้องมอง หญิงสาวตรงหน้าที่อยู่ในชุด สาว office นั้น ด้วยท่าที งงๆ ไม่รู้ว่า เค้าจะทราบมัยว่า สาวสวยที่ร้องถามนั้น คือ "นายหญิง" ของบ่อนแห่งนี้...
"ผม ต้องการ เงิน....ไป รักษา แม่ครับ.." ชายคนนั้นเอ่ยตอบอย่างช้าๆ ซึ่งณัฐกานต์ที่ได้ยินคำตอบนั้น ก็ยืนกอดอก อย่างมีท่าทีครุ่นคิด ก่อนจะร้องถามกลับไป..
"นายต้องการเท่าไร?..."
"สะ แสนหนึ่งครับ..." ชายคนนั้นตอบ ซึ่งระหว่างชายคนนั้นตอบ นายเจ๋งและลุงสินต่างมองหน้ากันเหมือนจะรู้บางอย่าง..
"ก็ได้ ชั้นจะให้ตามที่ต้องการ แต่นายจะต้องไม่มาให้เห็นหน้าอีกนะ...." ณัฐกานต์ตอบ พร้อมกับหันไปมอง ลูกน้องของพ่อคนที่ยืนคุมอยู่ด้านหลังของชายคนดั่งกล่าว มองอย่างเชิงสั่งให้ทำการปล่อยชายคนนี้ ซึ่งลูกน้องคนดั่งกล่าวก็ขยับเข้ามาทำตามที่เธอต้องการแต่โดยดี....
"เออ คุณหนูครับ...ข้อแก้ตัวของเขา มันดูไม่น่าเชื่อถือเลยนะครับ.." ลุงสินที่เดินมานั้นก็เอ่ยกล่าวอย่างเป็นห่วง...ถึงการตัดสินใจนั้น ซึ่งณัฐกานต์ที่ยังมองชายคนนั้นก็เอ่ยตอบ...
"หนูรู้ค่ะ...ฉะนั้นอยากให้ลุงส่งคนไปตรวจสอบหน่อย ว่าที่เขาพูดนะจริงมัย? ถ้าจริงก็อยากให้ปล่อยเค้าไป แต่ถ้าไม่จริง คงไม่ต้องให้หนูบอกนะค่ะ ว่าต้องทำไง?..." ณัฐกานต์เอ่ยตอบอย่างเบาๆ ด้วยแววตาและน้ำเสียงเปลี่ยนไป ซึ่งเธอก็ยังคงมองยังชายคนนั้น ที่ได้เดินตามลูกน้องคนหนึ่งของเธอออกไป แน่นอนว่า นั้นก็ทำให้ลุงสินยิ้ม และเอ่ยตอบรับในการตัดสินนั้น...
"รับทราบแล้วครับ บิ๊กบอส ของลุง..." ลุงสินเอ่ย และนั้นก็ทำให้หญิงสาวรุ่นคราวหลานนั้นถึงกับเอ่ยโอดขึ้นทันที...
"ก็บอกแล้วไงค่ะ เลิกเรียก ณัฐ ว่า 'บิ๊กบอส' สักทีเถอะค่ะ....."
สิ่งที่น่าปวดหัวที่สุดในการเข้ามาตรวจงานใน ธุรกิจของคุณพ่อนั้น ก็คือการตัดสินใจในการแก้ไขปัญหานี่แหละ แต่ถ้าเป็นปัญหาปกตินะ มันไม่เท่าไรหรอก....ปัญหาที่ทำให้เธอต้องปวดหัว มักจะเป็น ปัญหาที่ตัดสินชีวิตคนเนี่ยแหละ เพราะมันไม่ใช่เพียงแค่การแก้ไขปัญหาเท่านั้น แต่มันเป็นการทดสอบในฐานะผู้นำของเธออีกด้วย.....
ความเด็ดขาด ความโหดเหี้ยมนั้น ก็ถือว่า เป็นองค์ประกอบที่ขาดไม่ได้ สำหรับ ผู้ที่จะเป็นผู้นำในวงการนี้
ถึงแม้ 1 ปีที่ผ่านมา ณัฐกานต์ก็แก้ปัญหาหลายอย่าง และตัดสินใจที่มีผลต่อชีวิตคน ก็หลายครั้งด้วย บางครั้งเธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่า รูปแบบการตัดสินใจของเธอ มันใจดีไปมัยนะ? เพราะพ่อของเธอจะไม่ค่อยถามหาเหตุผลเท่าไร ยิ่งกรณีทรยศด้วยละก็ จับได้ ไม่ถาม ยิงทิ้งอย่างเดียว (ยิงเองด้วย)....
แต่สำหรับเธอนั้น ไม่ว่าจะกรณีไหน เธอมักจะถามหาเหตุผลก่อนเสมอ (ถ้ากรณีทรยศ ถึงเหตุผลเป็นไง สุดท้ายสิ่งที่รออยู่คือความตายเหมือนเดิม แต่ถ้าเป็นกรณีอื่นก็จะดูเหตุผลประกอบ แต่ถ้าเหตุผลนั้น ที่ใช้แก้ต่าง เกิดจากคำโกหกละก็ ก็เตรียมใจไว้ด้วยเช่นกัน..)
และด้วยลักษณะนั้น จึงทำให้เธอไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรว่า การตัดสินใจของเธอแบบนี้มัน ดีหรือไม่ดีกันแน่ มันดูเป็นคนใจอ่อน หรือ ใจดีเกินไปมัยนะ? ถึงแม้พวกลูกน้องของพ่อ จะไม่มีใครคิดแบบนั้นเลยก็ตาม
ใช่...ไม่มีใครคิด หรือ คิดจะติว่า ในลักษณะการตัดสินใจของเธอเลย....
"งานวันนี้หมดแล้วใช่มัย?...." ณัฐกานต์ร้องถาม หลังจากที่นายเจ๋งนั้นได้พาเธอไปดูและจัดการ กิจการต่างๆ...ซึ่งส่วนใหญ่ก็ไม่มีปัญหาในระดับที่ยุ่งยากอะไร อย่างมากก็แค่ขอคำตัดสินใจจากเธอเท่านั้น...
"ยังครับ คุณหนู ยังเหลือเอาของไปให้คุณต้นครับ..." ถ้อยคำตอบกลับของนายเจ๋งนั้นก็ทำให้ ณัฐกานต์เบ้ปากเล็กน้อย...
"ชั้นไม่อยากไปเลยจริงๆๆ ให้ตายเถอะ..." เธอเอ่ยบ่น ขณะที่รถของเธอนั้นก็ได้แล่นไป ยังจุดหมายสุดท้ายของวันนี้....
.
.
.
.
"ถึงแล้วครับ คุณหนู...." เสียงเรียกของนายเจ๋งนั้น ก็ทำให้ ณัฐกานต์ที่กำลังครุ่นคิดอะไรอยู่นั้น ก็หันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร ก่อนจะร้องถามกับ บอดี้การ์ดของเธอ ว่า
"อืมมม.. ชั้นไม่ลงไป..ไม่ได้เหรอ?.." ณัฐกานต์กล่าว เมื่อพบว่า บอดี้การ์ดของเธอ ได้พาเธอมาถึงยัง เซฟเฮาส์ แห่งหนึ่ง เป็นที่เรียบร้อยแล้ว..
"ไม่ได้ครับ คุณหนู..." คำกล่าวตอบของบอดี้การ์ดของเธอนั้น ก็ทำให้เธอต้องถอนหายใจ ก่อนจะลงจากรถ เพื่อทำสิ่งที่พ่อของเธอมอบหมายมาให้เสร็จเรียบร้อย..
ใช่...เธอลงมา พร้อมกับซองเอกสารบางอย่าง ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าในนั้น มีอะไร รู้เพียงแต่ว่า พ่อของเธอต้องการ ให้นำมาส่งให้ นายต้น หรือ พี่ต้น ลูกพี่ลูกน้องของเธอ ถ้าว่าตามตรงมีความเป็นไปได้ว่า บางทีเอกสารฉบับนี้ก็อาจจะไม่ใช่ของนายต้นเองก็ได้ อาจจะฝากไปให้ถึงลุง(พ่อ)ของนายต้นรึเปล่า?..
แต่ไม่ว่าเอกสารนี้จะของใครก็ตาม...เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย....
"พี่ต้นอยู่รึเปล่า?...ชั้นเอาเอกสารมาส่ง.." ณัฐกานต์ ร้องถามแก่บอดี้การ์ด 2คนที่ยืนเฝ้าที่หน้าประตูของ เซฟเฮาส์ แห่งนี้...
"คุณต้น อยู่ครับ คุณณัฐ เพียงแต่ ตอนนี้คุณต้นกำลังสั่งสอน "ของเล่น" อยู่ครับ..." บอดี้การ์ด 1 ใน 2 คนนั้นตอบ ด้วยท่าทีที่ลำบากใจนิดๆ ซึ่งนั้น ก็ทำให้ณัฐกานต์ที่ได้ยินคำตอบนั้น ก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะตอบกลับ..
"ไม่เป็นไร ให้ชั้นเข้าไป..." เธอตอบอย่างเรียบๆ ถึงแม้ทางบอดี้การ์ดของลูกพี่ลูกน้องเธอจะมีท่าทีลำบากใจ แต่สุดท้ายเค้า ก็ยอมให้เธอผ่านเข้าไปในบ้าน ที่เป็น เซฟเฮาส์นั้น..
สาเหตุที่ นายต้น ลูกพี่ลูกน้องของเธอ ต้องมาอยู่ในเซฟเฮาส์แห่งนี้ และมีบอดี้การ์ดคอยดูแลอย่างดีนั้น เป็นเพราะเมื่อราวๆ 5-6 ปีก่อน นายต้นได้พลั้งมือทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่งจนถึงแก่ความตาย โดยที่เค้าไม่รู้เลยว่า หญิงสาวคนนั้น เป็นถึง น้องสาวไม่แท้ของผู้สืบทอดกลุ่มกลุ่มพยัคฆ์ภูผาคนต่อไป ซึ่งเป็นกลุ่มผู้มีอิทธิพลพอๆกับทางเรา...
พี่ต้นมารู้เรื่องนี้ ก็ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นได้ตายไปแล้ว และมันก็ทำให้เกิดเป็นเรื่องเป็นราวขนานใหญ่พอควร เพราะได้ยินมาว่า ผู้สืบทอดของกลุ่มภูผาพยัคฆ์คนนั้น เป็นซิสค่อน(พวกคลั่งรักน้องสาว) ตัวพ่อด้วย ถึงแม้ทางเราจะเข้าไปขอเครียร์ ขอขมา ยกใหญ่ไปแล้ว ก็ตาม...
ถึงแม้ทางนั้นจะเหมือนจะยอมให้อภัย แต่ดูจากท่าทีแล้ว เชื่อว่าทางนั้น กำลังรอ โอกาสแก้แค้นอยู่แน่ๆๆ และอีกอย่างที่พี่ต้นไม่รู้ เกี่ยวกับหญิงสาวที่ได้พลั้งมือ ฆ่าไปนั้น นอกจากจะเป็นน้องสาว คนละแม่ ของผู้สืบทอด ผู้นำกลุ่มภูผาพยัคฆ์แล้ว เธอก็เป็นเพื่อนสนิทของณัฐกานต์ด้วย
นั้น เป็นเหตุผลแท้จริงว่า ทำไม ณัฐกานต์ ถึงได้เกลียดเค้านัก ซึ่งคนส่วนใหญ่ เข้าใจว่า ที่เธอเกลียดเค้า เพราะพฤติกรรมที่ ชอบกระทำกับผู้หญิง เหมือน ของเล่น ไม่ก็ สัตว์เลี้ยง ทั้งๆที่จริงแล้ว เธอไม่ได้เกลียดเค้าเพราะตรงนั้น (ถึงจะมีส่วนอยู่บ้างก็เถอะ)
และที่ เธอไม่เข้าใจจริงๆ คือ ทำไม พี่ต้นถึงได้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่สมัยเด็กนั้น ก็ออกนิสัยดีแท้ๆ ไม่รู้อีกท่าไหน ยังไง อยู่ๆกลายเป็น คนที่เหี้ยบริสุทธิ์ ได้ขนาดนี้ ก็ไม่รู้..
"ตาลขอโทษค่ะ พี่ต้น ตาลผิดไปแล้วค่ะ ตาลยอมทำตามที่พี่ต้นบอกแล้วค่ะ..." เสียงของหญิงสาวที่เอ่ยเชิงอ้อนวอนอย่างสิ้นลาย ซึ่งเสียงนั้นก็ดังพอ ที่ทำให้ณัฐกานต์ที่เพิ่งเข้ามานั้นได้ยิน ก่อนที่ณัฐกานต์จะเดินมาพบกับ นายต้น ลูกพี่ลูกน้องของเธอ และ หญิงสาวคนที่เอ่ยถ้อยคำดั่งกล่าวนั้น....
โดยสภาพของ หญิงสาวคนนั้น ก็อยู่ในสภาพที่ไม่ว่าใคร เห็นก็ต้องตกใจ และรู้สึกหดหู่เอามากๆ เพราะหญิงสาวคนที่เอ่ยถ้อยคำเมื่อกี้นั้น อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าอย่างหมดจด พร้อมกับกำลังอยู่ในสภาพที่ก้มกราบแทบเท้าของนายต้น อย่างตัวสั่นเทาสุดๆๆ
"พี่ต้นค่ะ?..." ณัฐกานต์เอ่ยทักสั้นๆ อย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ทั้งๆที่ภายในใจของเธอนั้น เริ่มครุ่นกรุ่นให้กับภาพที่เห็นอยู่นั้น ซึ่งคำทักทายของเธอนั้น ก็ทำให้ นายต้น หันมามอง และมีท่าทีแปลกใจ
"ณัฐ??? มาทำ....อ้อออ มาส่งเอกสารที่คุณอาฝากมาสินะ..." นายต้น เอ่ยกล่าวด้วยท่าทีที่แปลกใจ แต่เค้าก็นึกได้เอง ซึ่งทางณัฐกานต์นั้นก็ตอบกลับทันที...
"ใช่ค่ะ แล้วนี่คือ เอกสารที่ว่า..." ณัฐกานต์ตอบพร้อมกับยื่นเอกสารให้กับนายต้นที่เดินเข้ามารับ ซึ่งณัฐกานต์ก็ได้ เหลือบมองยังหญิงสาวที่ยังคงอยู่ในสภาพก้มกราบที่พื้นอย่างไม่เปลี่ยนแปลงนั้น ซึ่งพอมองดูดีๆ นอกจากเธอจะตัวสั่นเทาแล้ว ตามร่างกายของเธอนั้น ก็ยังมีร่องรอย ถูกทำร้ายอีกด้วย...
"นั้น...ของเล่นชิ้นใหม่ ของพี่เหรอ?..." ณัฐกานต์ชำเลืองมองเล็กน้อย ก่อนจะร้องถาม...
"หืออ อ้อ ใช่...ถือว่าเป็นของเล่นชิ้นโปรด ในตอนนี้เลยละ..." นายต้นตอบ พร้อมกับแกะเอกสารในซองนั้นดูอย่างตรวจสอบ...
"ยังไง....ก็อย่าเล่นเกินไปละ ทางนี้ขี้เกียจเครียร์ หรือเก็บกวาดให้แล้วนะ..." ณัฐกานต์ กล่าวตอบ....
"ไม่ต้องห่วงหรอก ทางนี้ตรวจสอบแล้ว รับรองว่าจะไม่มีเรื่องเหมือนตอนอีฝ้าย อย่างแน่นอน..." นายต้นตอบกลับทันที และถ้อยคำนั้น ก็ทำให้ณัฐกานต์ถึงกับชะงักนิดๆ เพราะ "อีฝ้าย" ที่พูดถึงนั้น คือ ชื่อเพื่อนของเธอที่เป็นน้องสาวไม่แท้ของผู้สืบทอดกลุ่มภูผาพยัคฆ์ ที่ว่านั้น....และมันก็ยิ่งทำให้ ณัฐกานต์ รู้สึกโกรธ อย่างเริ่มก่ำมือ ก่ำไม้อย่างแน่นมากขึ้น..
โดยที่ทางนายต้นนั้นก็ไม่ได้สังเกตท่าทีดังกล่าวแม้แต่น้อย ก่อนที่เค้าจะเอ่ยกล่าวเชิงถามต่อ...
"นอกจากส่งเอกสารแล้ว ก็ไม่มีอะไรอีกใช่มัย?..." นายต้นเอ่ยถาม ซึ่งทางณัฐกานต์นั้นก็เอ่ยตอบ โดยซ่อนความขุ่นเคืองเอาไว้ในใจ...
"ค่ะ ไม่มีอะไรแล้ว " เธอตอบอย่างยิ้มหวาน โดยที่อีกฝ่ายนั้นไม่รู้หรอกว่า รอยยิ้มนั้น เป็นการแสล้งแกล้งทำ ซึ่งทางนายต้นนั้นก็พยักหน้าเชิงตอบรับ ก่อนจะวางซองเอกสารบนโต๊ะใกล้ๆ และขยับกลับไปหายังหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง
"เมื่อกี้เราคุยกันถึงไหนนะ อีตาล.." นายต้นที่เดินไปถึงยังตัวของหญิงสาวคนนั้น ที่ยังคงอยู่ในสภาพก้มกราบนั้นก็เอ่ยถาม แต่ไม่ทันที่หญิงสาวคนดังกล่าวจะเอ่ยตอบ เค้าก็นึกขึ้นมาได้ก่อน...
"อ้อ จำได้แหละ ถ้าอยากให้กูยกโทษให้ละก็.....มึงจงไปดูดควยของพวกลูกน้องกูที่อยู่ในบ้านนี้ทุกคนก่อน ดูดให้ครบนะ ถ้าตกหล่นแม้แต่คนเดียวละก็....คงไม่ต้องบอกนะว่า มึงจะโดนอะไร..." นายต้นเอ่ยสั่ง และทันทีที่เอ่ยจบ หญิงสาวคนดังกล่าวนั้นก็แหงนหน้าขึ้น เพื่อทำการตอบรับทันที...
"ค่ะ ทราบแล้วค่ะ..." หญิงสาวคนนั้น เอ่ยตอบ...โดยที่ณัฐกานต์นั้น ก็จ้องมองจนกระทั้งหญิงสาวคนนั้นได้คลานสี่ขาไปหา บอดี้การ์ดคนหนึ่งที่อยู่ในห้องแห่งนี้ เพื่อทำตามที่นายต้นสั่ง ใช่...ณัฐกานต์มองดูถึงแค่ตรงนั้น ก่อนจะเดินกลับออกไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง.....
"..........ดูจากท่าทางของคุณหนู แสดงว่า เข้าไปเจอ คุณต้นกำลังเล่น กับ ของเล่น อยู่สินะครับ..." นายเจ๋ง บอดี้การ์ดส่วนตัว+คนขับรถนั้น ก็เอ่ยทัก/เอ่ยถาม แก่คุณหนูของตัวเอง ทันทีที่ ณัฐกานต์กลับขึ้นมาที่รถ ด้วยท่าทีที่ดูผิดปกติ ซึ่งคำถามนั้นก็ทำให้ณัฐกานต์ จ้องมองเล็กน้อยและเอ่ยตอบ...
"ใช่....." ณัฐกานต์ตอบสั้นๆ พร้อมกับครุ่นคิดบางอย่าง ขณะที่นายเจ๋งก็ค่อยๆขับรถออกไป ซึ่งหลังจากขับไปได้สักพัก นายเจ๋งก็เหลือบมองคุณหนูของเขาจากกระจกหลังพร้อมกับเอ่ยถามอีกครั้ง...
"คิดเรื่องของคุณฝ้ายอีกแล้วเหรอครับ?..." คำถามนั้น ก็ทำให้ณัฐกานต์ที่ครุ่นคิดอยู่นั้นได้สติ และเธอก็ตอบตรงๆ...
"ใช่......." ณัฐกานต์ตอบ พร้อมกับนึกถึงเพื่อนสาวคนดังกล่าว ซึ่งฝ้ายก็เป็นเพื่อนสนิทของเธอตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งเธอเป็นสาวร่างเล็ก ที่ดูอ่อนแอ หน้าตาระดับความสวยนั้น ก็เข้าข่ายธรรมดา ถึงแม้ณัฐกานต์จะคบหากับฝ้ายมานาน แต่เธอก็เป็นอีกคนที่ไม่รู้เช่นกันว่า ฝ้าย นั้นจะมีความเกี่ยวพันกับกลุ่มมาเฟีย มารู้ก็ตอนที่เธอตายเนี่ยแหละ เรียกว่า รู้พร้อมๆกับนายต้นเลยก็ว่าได้ เธอรู้เพียงแค่ว่า ฝ้าย เป็นลูกเมียน้อยเท่านั้น...
ส่วนเรื่องแฟนของฝ้ายที่เป็นคนใจร้ายชอบทำร้ายฝ้ายเป็นประจำนั้น ณัฐกานต์ก็รู้เรื่องนี้เหมือนกัน...และเธอพร้อมจะช่วยเหลือเต็มที่ เพียงแต่ฝ้ายขอไว้ จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่แน่ใจว่า ที่ฝ้ายขอไว้นั้น เป็นเพราะ ไม่อยากให้เรื่องราวใหญ่ โต หรือไม่อยากสร้างปัญหาให้กับเธอแน่....
"ถ้าตอนนั้น ชั้นรู้ว่า แฟนของฝ้าย คือ ใครก่อนละก็ ฝ้ายก็คงไม่จบชีวิตลงแบบนั้นหรอก..." ณัฐกานต์เอ่ยเปรยๆออกมา อย่างรู้สึกผิดที่ตอนนั้น เธอน่าจะใจใส่อีกนิด ถึงแม้ฝ้ายไม่ได้ร้องขอ แต่ในฐานะเพื่อน ในฐานะที่มีอำนาจก็น่าจะทำอะไรได้ดีกว่านี้แท้ๆ....
"ถ้ารู้ตั้งแต่ตอนนั้น คุณหนูจะทำยังไงเหรอครับ?..." นายเจ๋งที่เอ่ยถามขึ้น ซึ่งนั้นก็ทำให้ณัฐกานต์จ้องมอง ก่อนจะตอบกลับ
"ชั้นก็จะหยุดพี่ต้นนะสิ...."
"แล้วคิดว่า คุณต้น จะฟังคุณหนูเหรอครับ?...." นายเจ๋งตอบกลับ ซึ่งนั้นก็ทำให้ณัฐกานต์ชะงักไป ซึ่งสิ่งที่บอดี้การ์ดของเธอพูดนั้นคือเรื่องจริง ขนาด คุณลุง หรือ พ่อของนายต้นเอง นายต้นยังไม่ฟังเลย แล้วเธอเป็นใคร?....
"ด้วยความเคารพนะครับ ถึงตอนนั้น คุณหนูจะรู้ก่อน ผมก็เชื่อว่า สถานการณ์ก็คงไม่เปลี่ยนแปลงจากตอนนี้มากนักหรอก อย่างน้อยก็เรื่องความสัมพันธ์ของคุณหนูกับคุณต้น นะ..." นายเจ๋งเอ่ยต่อ ซึ่งสิ่งที่บอดี้การ์ดของเธอพูดนั้น ก็มีส่วนที่จริงอยู่ ถึงเธอรู้ บางทีสถานการณ์ก็อาจะไม่ดีขึ้นกว่าเดิมเท่าไรก็ได้...
"ถึงมันจะมีโอกาสที่จะไม่เปลี่ยนแปลง แต่อย่างน้อย มันก็คงทำให้ชั้นรู้สึกดีกว่านี้ เพราะนี่มันเหมือนชั้นปล่อยให้เพื่อนตายยังไงก็ไม่รู้..."ณัฐกานต์เอ่ยตอบ ด้วยสีหน้าที่แสดงถึงอารมณ์พอสมควร ซึ่งนายเจ๋งก็เหลือบมองจากทางกระจกเล็กน้อย..
คุณหนูครับ...ถึงเราไม่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอดีตได้ แต่เรายังกำหนด หรือทำอะไรกับปัจจุบันนี้ได้นะครับ.." นายเจ๋งเอ่ยขึ้น หลังจากที่ทุกอย่างนิ่งเงียบไปได้ครู่หนึ่งนั้น ถ้อยคำนั้นก็ทำให้ณัฐกานต์นั้น มองบอดี้การ์ดของเธอ ก่อนที่เธอจะเอ่ยตอบ...
"ชั้นอยากจะฆ่าพี่ต้น นั้นคือ สิ่งที่ชั้นอยากทำที่สุดในตอนนี้...." ถ้อยคำดังกล่าวนั้น ก็ทำให้ นายเจ๋งถึงกับชะงักไปพอควร เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่คุณหนูของเขาเอ่ยแสดงความต้องการฆ่าใครสักคนด้วยน้ำเสียงที่จริงจังสุดๆ แบบนี้...
"ถ้าเป็นคนอื่นละก็.....ผมคงจัดการให้คุณหนู ภายในคืนนี้ไปแล้ว..." นายเจ๋งตอบกลับทันที...
"ชั้นเข้าใจ สิ่งที่เราต้องการที่สุด ในตอนนี้ คือ โอกาส กับแผนการดีๆ สินะ" ณัฐกานต์เอ่ยตอบอย่างเข้าใจ ด้วยท่าทีที่ครุ่นคิด ซึ่งเธอก็ไม่คิดเลยว่า หลังจากนั้นราวๆ 10 เดือน โอกาส และจังหวะที่เธอรอคอยนั้น ก็มาถึง แถม "คนบ้า" คนนั้นของเธอ ก็ดันมาอยู่ในจุดศูนย์กลางของเรื่องราวด้วย
To...be....
ผู้แต่ง
คำอธิบายสั้นๆ เป็น DLC เสริมของ ภาคหลักครับ..
ถ้าถามว่า จะเล่าเรื่อง เมืองนอกมัย? รอดูต่อไปละกันครับ มีแผนคราวๆอยู่...
เน้นเรื่องมันมากครับ ::JubuJubu:: ::JubuJubu:: ::JubuJubu:: ::JubuJubu::
น่าสงสารตาล เลือกแฟนผิด โชคดีที่กายรู้จักณัฐกานต์ เลยรอดมาได้
ลูกเจ้าพ่อนี้ขีวิตมีแต่เรื่องแวดหัวจริงๆ
บิ้วเรื่อง ณัฐ อย่างนี้ ต้องนางเอกแล้วใช่ไหมครับ
ณัฐ น่าจะนางเอกแน่ๆ
ขอบคุณครับ อยากให้มีภาคแยกของณัฐอีกครับ
เปลี่ยนมุมมองของเรื่องก็ได้อีกอารมย์ ณัฐเองก็โดนมาหนัก ถึงยอมช่วยตาลดีกว่าที่ควรจากเรื่องหลัก ชักอยากรู้ว่าพวกที่ทำกับณัฐที่เมืองนอกจบเรื่องกันอย่างไร พ่อตามไปช่วยหรือรอดมาได้เอง
ชอบหญิงแกร่งๆเหี้ยมๆแบบนี้
อ้างจาก: guang_k เมื่อ กันยายน 21, 2021, 08:04:19 หลังเที่ยง
เปลี่ยนมุมมองของเรื่องก็ได้อีกอารมย์ ณัฐเองก็โดนมาหนัก ถึงยอมช่วยตาลดีกว่าที่ควรจากเรื่องหลัก ชักอยากรู้ว่าพวกที่ทำกับณัฐที่เมืองนอกจบเรื่องกันอย่างไร พ่อตามไปช่วยหรือรอดมาได้เอง
ถามว่าจบเรื่องยังไง จริงๆ มีบอกใบ้ไว้ในภาคหลัก ภาคที่ 4 ครับ....
ตรงนี้ >>>> "
มีอยู่ครั้งหนึ่งเล่นก่อเรื่องจนถูกสั่งห้ามเข้าที่อังกฤษเลยด้วย..." คำกล่าวตอบของเธอก็เล่นเอาผมกลัว ในตัวของผู้ชายที่เป็นลูกน้องของพ่อเธอคนนี้จริงๆ ถึงกับก่อเรื่องจนอังกฤษสั่งห้ามเข้านี่ ก่อเรื่องขนาดไหนเนี่ย....ระดับน้องๆก่อการร้ายรึเปล่า?.."
สรุปคือ วีรกรรมที่นายเจ๋งก่อ ที่อังกฤษ คือ การช่วย คุณหนูของตนเองนั้นเองครับ....วีรกรรม ก็ระดับ น้องๆ ป๋าเลียม นีสัน ใน เทเคน ครับ...
สงสารน้องณัฐจังเลยครับ ที่โดนขนาดนั้นตอนอยู่ที่เมืองนอก คิดแล้วปวดตับเหมือนกันนะครับ
::Beggar:: ชอบเรื่องของคุณณัฐมากครับ ดูมี Story แล้วก็มี ความเป็นหญิงมั่น เหมาะที่จะสยบ
เกือบจะเผยเบื้องหลังก่อนที่จะมีเหตุการณ์วางแผนช่วยตาล จากณัฐและนายเจ๋ง แล้ว ซินะ แต่ น่าจะย้อนไปถึงช่วงณัฐไปโดนโทรมและติดยาด้วย ให้ลึกกว่านี้ก็จะดีครับ จะได้ตอบปม ของณัฐเรื่องโดนมาซะเยินยังไง
สงสารตาล ที่มีแฟนเป็นต้น แต่ณัฐ ตอนนอยู่เมืองนอกก็น่าสงสาร
จะได้รู้รายละเอียดคุณหรนูณัฐละ
ฝั่งใจกับนิโกรอะไรขนาดนัั้น
มีคนดีๆก็มีคนเลวปะปนกันไป
ตาลนี่ยุในนรกแบบนี้มา10เดือนเลยหรอ โหวววว
อธิบายได้ดีครับ
รออ่านตอนโดนข่มขืนที่เมืองนอกเลยท่าน อยากอ่านๆๆ
เรื่องมันดูซับซ้อนและมีดราม่าเข้ามาด้วยน่าติดตาม
ณัฐกานต์นี้สเปคเลยครับ " สวย รวย เก่ง ร่าน " อยากได้แบบนี้ในชีวิตจริง[hk' 5555
ปล. อยากให้ช่วยขยายความตอนที่เธอโดนนิโกรลุมตอนไปเรียนเมืองนอกด้วยครับ
ส่วนขยายของเรื่องหลักก็เข้มข้นไม่แพ้กันเลยครับ เนื่อเรื่องชวนติดตามทำคู่ขนานไปได้เลยครับ
ตาล ติดบ่วงนรกกับไอ่ต้น น่าจะนานกว่า 10 เดือนแน่ๆ
ยังดีที่ กาย ได้รู้จักกับ คุณณัฐ ตาล จึงรอดมาได้ ดวงดีจริงๆ
ภาคใหม่มาแล้วเหรอครับ ภาคนี้มาเฟียสาวแสดงตัวเต็มที่เลย
ใจคอไม่ค่อยดี เป็นห่วง นัฐกานต์