ศูนย์ใหญ่สภาผู้พิทักษ์อยู่ในสภาพปั่นป่วนพอสมควรเมื่อข้าวหอมเดินทางมาถึง ใบหน้าเธอซีกหนึ่งยังโปะด้วยเจลเย็น อูซี่ยังใส่เกราะถือหอกอยู่ ("หนูกลัวว่าถ้าให้มันหายไปแล้วมันจะไม่กลับมาอ่ะ") ในมือพันผ้าพันแผลหน้าเตอะ ทั้งพี่เก่งและบิลกระดูกหักต้องใส่เฝือก แต่ก็ไม่มีใครบาดเจ็บหนัก แต่ที่ห้องโถงสภามีผู้พิทักษ์เกือบสองโหลนอนบนเตียงแพทย์อยู่ บางคนก็ดูจะเจ็บหนัก
"อะ...อูซี่ อูซี่" ผู้พิทักษ์ระดับสูงคนหนึ่งตะโกนเรียก เขานอนอยู่บนเตียง มีผ้าพันแผลพันรอบตัว
"พ่อ!" อูซี่ร้องและวิ่งเข้าไปหา
"อูซี่ นี่หนูได้วัตถุเวทย์หรือ อูยยยยย" พ่อของอูซี่พยายามเงยหน้าขึ้นมองลูกสาวแต่ก็สะท้านไปทั้งตัวด้วยความเจ็บปวด
"อย่าเพิ่งเข้ามายุ่ง" หมอสนามรีบบอก
"คุณหมอ พ่อหนูจะเป็นอะไรไหมคะ"
"ไม่ถึงตายหรอก แต่ตอนนี้อย่าเพิ่งมายุ่ง"
"คุณหมอบอกแล้วว่าไม่ถึงตาย" ข้าวหอมบอกอูซี่ "ไปเถอะ ไปรายงานพวกผู้อาวุโสก่อน เดี๋ยวสถานการณ์สงบแล้วค่อยกลับมาเยี่ยมคุณพ่อ"
"อืมม ค่ะ"
"หนูข้าวหอม พอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น" มงคลถามทันทีที่เห็นข้าวหอมกับอูซี่เข้ามาในห้องประชุม
"ไม่รู้เลยค่ะ พี่นทีเขาบอกว่ารู้สึกถึงอะไรแปลก ๆ แต่ก็บอกให้ชัดไม่ได้ว่าคืออะไร"
"อืม ท่านก็บอกผมอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ผมยังหวังว่าท่านจะบอกอะไรหนูไว้มากกว่าที่บอกผม" มงคลบอก
"สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงคะ"
"เท่าที่เรารู้ มีประตูมิติเปิดขึ้นสามสิบเจ็ดจุดทั่วประเทศ" โทรศัพท์ดังขึ้น เลขารีบเข้าไปรับและหันมาพยักหน้าให้มงคล "สามสิบแปด ปิศาจทุกสายพันธ์บุกออกมา ยังดีที่ส่วนใหญ่เป็นชั้นตรี มีชั้นโทแค่สองตัว คือที่หนูปราบไป กับที่อีสานอีกตัว ผมได้ยินว่านายท่านนทีลงพื้นที่แล้ว ก็คงอีกไม่นาน— แล้วยัยหนูนี่ใครเนี่ย"
"ผู้พิทักษ์ใหม่ค่ะ ชื่อว่าน้องอูซี่ หอกเทพของพี่นทีเลือกเธอตอนที่ปิศาจโจมตี" ข้าวหอมบอก
"ผู้ถือเทพอาวุธอีกคนเรอะ" มงคลพูด "ดี ดี เราต้องใช้ทุกคนที่หาได้ ไปรายงานตัวที่แผนกทะเบียนนะ เดี๋ยวผู้อาวุโสแหม่มจะหาหน่วยที่เหมาะสมให้สังกัด"
"รับทราบค่ะ" อูซี่บอก และเดินออกไป
"แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงต่อคะ" ข้าวหอมถาม
"ผมสั่งเสริมกำลังเฝ้าระวังแล้ว แต่เมื่อไม่รู้ว่าประตูมิติเปิดขึ้นมาได้ยังไง เราก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มหาทางแก้ไขจากตรงไหน" มงคลส่ายหน้า
ปึง!!! ประตูเปิดผัวะออกกังสนั่นหวั่นไหว นทีพรวดพราดเข้ามา
"มงคล" เขาพูดโดยไม่หันมามองข้าวหอมด้วยซ้ำ แต่ข้าวหอมจ้องมองเขาด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยเห็นพี่นทีเป็นแบบนี้เลย ไม่ใช่แค่กังวล แต่พี่นทีของเธอกำลังกลัว กลัวมากด้วย "ที่ศูนย์นี้มีหลักศิลาโบราณใช่ไหม พาผมไปดู เดี๋ยวนี้เลย"
"เอ่อ..ครับ"
"เจ๊ ตามมาด้วย" นทีหันมาบอก บนใบหน้าของเขาไม่มีแม้แต่เศษรอยยิ้มที่เธอเคยเห็น
"นี่หลักศิลาขอรับ" มงคลหันมาบอกนทีเมื่อพาไปถึงห้องลับที่ใต้ศูนย์
"มันมีไว้เพื่อ?"
"เพื่อสะกดการไหลเวียนของพลังปิศาจ จึงเป็นหน้าที่ของสภาที่จะต้องปกป้องหลักศิลา"
"ใครบอกคุณอย่างนั้น"
"เอ่อ...นายท่านนที ท่านหมายความว่ายังไง"
"ใครเป็นคนบอกคุณว่าหลักศิลานี้มีอยู่เพื่อสะกดพลังปิศาจ แล้วบอกเมื่อไหร่"
"เอ่อ" มงคลทำหน้าเหมือนคิดหนัก จนผ่านไปหลายนาที "ผมนึกไม่ออก"
"เจ๊?"
"หนู หนูก็รู้อย่างนั้น แต่ หนูนึกไม่ออกว่าใครบอกหนูเมื่อไหร่"
"ความรู้เรื่องนี้ก็อยู่ในหัวผมเหมือนกัน" นทีบอก "และใช่ ไม่ว่าจะคิดหนักแค่ไหน ผมก็บอกไม่ได้ว่าใครบอกผม และบอกเมื่อไหร่"
นทีเดินเขาไปที่หลักศิลา ก่อนจะตบมันจนแตกกระจาย
ใต้หลักศิลานั้นเป็นวงเวทย์ปิศาจจำนวนมหาศาล
มงคลยกมือขึ้นกุมปาก
"พวกเรานั่งทับโครงข่ายเวทมนตร์ปิศาจขนาดยักษ์มาตั้งแต่ก่อตั้งสภา โดยไม่มีใครรู้เลย" นทีบอก
"แล้ว..." มงคลถาม "โครงข่ายนี้มันทำอะไรเหรอครับ"
"ไปที่ห้องประชุมสภา เรียกรวมพวกผู้อาวุโส เดี๋ยวผมจะไปบอก"
เมื่อมงคลจากไปแล้ว ข้าวหอมจึงเดินเข้าไปหาพี่นทีแล้วกุมมือเขาเบา ๆ "พี่นที ไม่เป็นไรนะคะ"
ชายหนุ่มมองหน้าเธอแล้วจึงยิ้มออกมาหน่อย ๆ "เป็น เป็นมากด้วย แต่ต้องขอบคุณเจ๊ที่เป็นห่วงนะ"
ทั้งคู่เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่นทีจะเอ่ยปากขึ้น "นี่เรื่องใหญ่นะ ใหญ่มาก ใหญ่กว่าที่พี่คิดตอนแรกเสียอีก....พี่ไม่รู้ว่าจะแก้ไขได้หรือเปล่า"
"ถ้าเราสองคนช่วยกัน อะไรก็ต้องทำได้ค่ะ" ข้าวหอมกอดนทีแน่น
"ขอบคุณครับ เจ๊ กำลังใจเริ่มมาแล้ว แต่ขออีกหน่อยนะ" เขาก้มหน้าลงมาแล้วทำแก้มป่อง ข้าวหอมหอมแก้มนทีสองฟอดใหญ่ ๆ นทียิ้มกว้างได้ "เอาหล่ะ เจ๊ไปรอพี่ที่ห้องประชุมสภานะ พี่มีของที่ต้องไปเอา" พูดจบเขาก็เทเลพอร์ตจากไป
ที่ห้องประชุม ข้าวหอมต้องแปลกใจที่เจอผู้อาวุโสจากสภาประเทศอื่นมาประชุมอยู่ด้วยกันจนเกือบล้นห้อง ทุกคนต่างก็ดูตื่นตระหนก ไม่ช้า นทีก็เทเลพอร์ตเข้ามา และวางหนังสือเล่มใหญ่ลงบนโต๊ะใจกลางห้อง
"อ่านซิ" เขาสั่งข้าวหอมและเปิดหนังสือหน้าแรก
"อ่านไม่ออก" ข้าวหอมบอก เหมือนภาษาอังกฤษ แต่มัน...
"Middle English" นทีบอก "ภาษาอังกฤษเมื่อประมาณหกร้อยปีที่แล้ว"
"แล้วพี่จะให้หนูอ่านเหรอ???"
"เออ เออ เดี๋ยวพี่อ่านเป็นภาษาอังกฤษสมัยปัจจุบันให้ แปลไทยให้คนอื่นด้วยแล้วกัน"
"บันทึกฉบับนี้เขียนเพื่อเป็นหลักฐานแห่งการเริ่มต้นของแผนการนี้ อันจะนำมาซึ่งยุคสมัยใหม่อันเจริญรุ่งเรืองต่อ....พี่นที ขออีกรอบ....ต่อโลกใบนี้ของเรา โลกที่ไม่มีพระเจ้า มีแต่ปิศาจ" ข้าวหอมแปลความตามที่นทีพูดไปเรื่อย ๆ
"สรุปความได้ว่า" ข้าวหอมแปลต่อหลังผ่านมาครึ่งชั่วโมง ผู้อาวุโสทั้งสภานั่งฟังกันอย่างตึงเครียด "พวกปิศาจทุกสายพันธุ์จะเข้าต่อกรกับสภาผู้พิทักษ์เพื่อดึงดูดความสนใจ ขณะที่ปิศาจราคะ จะเตรียมการ เพื่อพิธีใหญ่ ที่จะนำพาโลกใบนี้เข้าสู่ยุคสมัยอันรุ่งโรจน์ ยุคที่โลกนี้ผสานเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับโลกปิศาจ"
นทีเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ และนั่นคือจุดประสงค์ของโครงข่ายเวทมนตร์ที่อยู่ใต้ศูนย์บัญชาการของพวกเรา – โครงข่ายมหาเวท ที่จะดึงเอาโลกใบนี้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของโลกปิศาจ
เสียงฮือด้วยความตกใจและหวาดกลัวดังไปทั่วห้อง
"ใช่แล้ว ท่านทั้งหลาย สงครามที่เรารบมาตลอดหลายร้อยปีหลังมานี้เป็นเพียงฉากหน้า ที่บังสิ่งที่พวกปิศาจราคะแอบทำอยู่เบื้องหลัง และบัดนี้ นาฬิกาเริ่มเดินแล้ว มหาเวทย์ถูกร่ายไปแล้ว หากเราไม่ทำอะไร ในไม่ช้า โลกของเราจะจมจ่อมลงไปในโลกแห่งปิศาจ ถึงตอนนั้น ไม่มีอะไรที่เราจะทำได้แล้ว"
"แต่ก็ยังโชคดี เมื่อวานนี้ ผมได้เข้าทลายลัทธิปิศาจในประเทศสก็อตแลนด์ ซึ่งเป็นที่ที่ผมพบบันทึกเล่มนี้ มหาเวทย์ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดีตามที่พวกลัทธิต้องการ แต่เมื่อพวกลัทธิจนตรอก พวกมันก็ปลดปล่อยพลังของมหาเวทย์ออกมาทั้งที่ยังไม่พร้อม เมื่อสักครู่ เราเพิ่งได้สัมผัสถึงแรงกระชากครั้งแรก มันยังไม่แรงพอที่จะดึงโลกของเราเข้าไปในโลกปิศาจ แต่แรงกระชากก็ทำให้เกิดประตูมิติขึ้นนับร้อยจุดทั่วโลก ที่ทำให้ปิศาจชั้นต่ำทะลักเข้ามาในโลกได้"
ห้องประชุมสภาเงียบสนิทลง
"และมันยังไม่จบ มหาเวทย์ยังคงทำงานอยู่ อีก...น่าจะประมาณสี่สิบแปดชั่วโมง...มั้ง เราจะเผชิญกับแรงกระชากครั้งที่สอง แรงขึ้นกว่าครั้งแรก และก็ครั้งที่สาม ครั้งที่สี่ แรงขึ้นไปเรื่อย ๆ ทุกครั้ง จนกว่าโลกจะถูกฉุดเข้าไปอยู่ในมิติปิศาจจริง ๆ"
ผู้อาวุโสคนหนึ่งตะโกนถามนทีเป็นภาษาอังกฤษ นทีก็ตอบไป
"ใช่ ถ้าเราไม่สามารถหาทางหยุดมหาเวทย์ได้ นั่นคือสิ่งที่จะเกิดขึ้น"
คำถามอีกหนึ่งคำถาม
"ไม่ ผมไม่รู้ว่าจะหยุดมหาเวทย์ได้ยังไง แต่ผมจะหาทาง"
คำถามอีกข้อ
"ผมบอกแบบนี้แล้วกัน ทุกครั้งที่มนุษย์คนหนึ่งมีความคิดในแง่ลบ โลภ โกรธ ชิงชัง เกียจคร้าน ลุ่มหลง ยโส อะไรก็ตาม จะเกิดปิศาจขึ้นมาหนึ่งตัวในโลกปิศาจ โดยปกติปิศาจพวกนั้นถ้าไม่มีพิธีอัญเชิญก็ขึ้นมาทำอะไรเราไม่ได้ แต่พวกท่านลองคิดดูเถิด ถ้าเราอยู่ในโลกปิศาจล่ะ แค่วจีที่ผมเอ่ยต่อพวกท่านไปเมื่อกี้ก็ก่อให้เกิดปิศาจความกลัวได้นับร้อยแล้ว ท่านยังคิดว่าเราจะมีโอกาสสู้พวกมันได้ไหมล่ะ"
คำถามอีกคำถาม
"ใช่ โครงข่ายที่ซ่อนอยู่ในหลักศิลาในศูนย์บัญชาการของเราทุกแห่งเป็นส่วนหนึ่งของมหาเวทย์นี้ แต่ผมเกรงว่าการทุบทำลายมันจะไม่ได้ช่วยอะไรมาก มหาเวทย์นี้ร่ายมาอย่างระมัดระวัง วางแผนมาอย่างดีทุกขั้นทุกตอน มีความซ้อนทับกันหลายระดับ การทำลายมันแค่ผิวเผินหยุดมันไม่ได้ และถ้าทำลายมันมากไปโดยไม่ระมัดระวังพอ เวทมนตร์ก็อาจจะไม่สเถียร เช่น อาจจะดึงโลกเข้ามิติปิศาจไปแค่ครึ่งใบ เหลือลอยตุ๊บป่องอยู่ตรงนี้ครึ่งใบ ถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะตายกันหมดนะ ตอนนี้ผมแนะนำว่าอย่าเพิ่งไปแตะโครงข่ายเวทมนตร์ รอให้เราได้ศึกษามันอย่างถี่ถ้วนก่อน...ใช่ คำว่า เรา ในที่นี้ หมายถึง ผม"
"แล้วท่านมีแผนอะไร ที่จะทลายมหาเวทย์นี้ได้" มงคลถาม นทีตอบเป็นภาษาอังกฤษ ข้าวหอมแปล
"เวทมนตร์ปิศาจทุกชนิดมีหัวใจอยู่ที่เครื่องสังเวย หาหัวใจของโครงข่ายเวทย์ให้ได้ แล้ว...หาทาง....หาทาง พี่นที counteract นี่แปลไทยว่าอะไรอ่ะ..อ๋อ...โอเค หาทางสยบ จบ หรือแทนที่พลังของเครื่องสังเวยซะ โครงข่ายมหาเวทย์ก็จะถล่มไปด้วยตัวเอง"
"ท่านมั่นใจในแผนการนี้แค่ไหน" ผู้อาวุโสคนหนึ่งถาม
"ไม่มั่นใจเลย" นทีตอบ
ซ่อน Sneak Peek ของตอนต่อไปนะครับ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ต้องมีไส้ศึกแน่ และพลังต้องไม่ธรรใดา ข้าวหอมจัดเป็นเครื่องสังเวยชั้นยอดของปีศาจราคะ ถึงจะโดนเปิดซิงแล้วก็เถอะ ต้องมีอะไรไม่ดีเกิดกับเธอแน่
แล้วใครกันที่ร่ายเวทย์ลงผลึกคาตาท่านเทพนทีโดยที่ไม่มีรู้ตัว ผู้พิทักษ์ตอนนั้นก็เทพๆกว่าตอนนี้เยอะ ทำไมไม่มีใครรู้สึกตัว
เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง และเบื้องหลังนี้แหละลาสบอส
ขอบคุณครับ.. โลกปิศาจวางแผนไว้ล้ำลึกมาก