"ทุกหน่วยประจำที่" เสียงจากปลายสายยืนยัน เมื่อได้รับการตอบรับจากหน่วยปฏิบัติการทุกหน่วยแล้ว นทีประจำอยู่ที่ศูนย์ใหญ่ หวังว่าจะอ่านพลังจากแรงกระชากแล้วตามไปหาหัวใจของโครงข่ายมหาเวทย์ได้ นี่เป็นแผนที่จนตรอกอยู่ เพราะถ้าแรงกระแทกครั้งนี้แรงพอจะดึงโลกเข้าไปในมิติปิศาจ ก็เป็นอันจบกัน แต่หลังจากแผนที่จะอ่านแนวทางการเคลื่อนที่ของพลังเวทมนตร์ในโครงข่ายล้มเหลวไม่เป็นท่า ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางเลือกอื่นอีก ผู้พิทักษ์ทุกทีมที่สภามีถูกส่งออกไปตามจุดที่มีแนวโน้มว่าจะเกิดรอยแยกมิติ นทีสันนิษฐานว่ารอยแยกมิติจะเกิดในที่ที่เคยมีปิศาจอยู่มาก เช่นที่บริเวณใกล้ ๆ ตึกร้างของลัทธิปิศาจราคะในประเทศไทย ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงได้มีรอยแยกสองจุดในบริเวณมหาวิทยาลัยเมื่อเกิดแรงกระชากครั้งที่แล้ว
โชคดีที่วันนั้นเป็นวันเสาร์ ในมหาวิทยาลัยจึงมีคนไม่มาก และทีมของเก่งเข้าประจำที่ได้ไม่ยาก เนื่องจากอยู่ไม่ไกลกัน อูซี่จึงได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมเป็นสมาชิกคนที่สามของทีมเก่ง ในฐานะเด็กฝึกหัดเหมือนกับบิล
"จำไว้นะ อูซี่" ข้าวหอมสอนน้อง "มีเทพอาวุธก็จริง แต่เราเป็นเด็กฝึกหัด ประสบการณ์เรายังน้อย ฟังพี่เก่งเข้าไว้ ที่พี่รอดมาจนมีวันนี้ได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะพี่เชื่อฟังพี่เก่งนั่นแหละ"
"ค่ะ เจ๊" อูซี่พยักหน้า
"พี่เก่งเขารู้อยู่ ว่าด้วยเทพอาวุธ เราเป็นคนที่สู้เก่งที่สุดในทีม ถ้าเขาบอกให้สู้ แปลว่าควรสู้ ลุยได้ ถ้าเขาบอกให้ถอย เราต้องถอยนะ เพราะเขามีประสบการณ์มากพอจะรู้ว่าเราไม่ไหว"
"ค่ะ เจ๊ ขอบคุณที่เป็นห่วง คอยดูแลหนูนะคะ"
ส่วนตัวของข้าวหอมนั้น ได้รับมอบหมายให้เป็นพี่เลี้ยงและกำลังสำรองของทีมเก่ง คอยให้คำปรึกษาและการสนับสนุนในฐานะที่เธอเป็นผู้พิทักษ์ระดับสูง เธอรู้สึกเกรงใจพี่เก่งไม่น้อย ที่เปลี่ยนสถานะจากลูกน้องมาเป็นเจ้านายของพี่ชายแล้ว
กริ๊งงงง
นาฬิกาที่ตั้งไว้ดังขึ้น ถึงเวลาที่พี่นทีคำนวณไว้แล้ว
"นายท่านนทีสัมผัสได้ถึงแรงกระชากแล้ว ทุกหน่วยเตรียมพร้อม" เสียงจากวิทยุดังขึ้นอีกครั้ง "เริ่มตรวจพบรอยแยกแล้ว ทีมหมิว เคลื่อนไปที่ตลาดนัดด่วน ทีมนก ถอนตัวไปรวมกับทีมอ้น ทีมเทียน ไปตามถนนอีกห้าร้อยเมตร........"
ศูนย์บัญชาการส่งคำสั่งมาอีกหลายชุด ก่อนที่จะ "ทีมเก่ง รอยแยกมิติปรากฏขึ้นที่ใกล้ซากตึกร้างเดิม เคลื่อนที่เข้าสกัด"
"รับทราบ" เก่งตอบ เขา บิล ข้าวหอม และอูซี่รีบไปขึ้นรถ
ที่ซากตึกร้าง มีปิศาจยโสชั้นโทหนึ่งตัว ที่เหลืออีกสิบตัวเป็นปิศาจชั้นตรี เป็นปิศาจความกลัวสองตัว ปิศาจละโมบหนึ่งตัว ปิศาจราคะสามตัว (ข้าวหอมยิ้ม) ปิศาจโทสะสองตัว และปิศาจขี้เกียจอีกสองตัว
"เก็บพวกความกลัวกับขี้เกียจก่อนมันจะเริ่มร่ายเวทย์ได้" ข้าวหอมสั่ง
"รับทราบ" เก่งขานรับและเริ่มวาดวงเวทย์ "อูซี่ บุกลุยไปเลย บิล คอยหาจังหวะโจมตีจากข้าง ๆ นะ"
อูซี่กระชับหอกในมือและสะบัดมือข้างซ้าย แผ่นเกราะบนมือเรียงตัวกันใหม่เป็นโล่ขนาดใหญ่ ที่แม้ตั้งที่พื้นก็ยังสูงขึ้นมาปิดหน้าอูซี่ได้ เธอลุยเข้าใส่ปิศาจ ปิศาจราคะตัวที่ใกล้ที่สุดกระโจนใส่เธอ แต่อูซี่แทงหอกทีเดียวมันก็ล้มลงตาย ปิศาจโทสะพุ่งตัวตามมา กระแทกใส่โล่ดังเปรี้ยง อูซี่เซถอยหลังมาหลายก้าว
"ลำแสงตัดฟ้า!" เก่งร่ายเวทย์ คาถาสลายร่างของปิศาจโทสะตัวที่พุ่งชนอูซี่ ก่อนจะวิ่งต่อไปโดนปิศาจความกลัวสลายไปหนึ่งตัว
ตอนนั้น บิลค่อย ๆ ย่องเข้าไปถึงตัวปิศาจขี้เกียจที่นั่งมึน ๆ อยู่ทั้งสองตัวแล้ว แต่เมื่อยกดาบขึ้นจะฟัน แขนของเด็กหนุ่มก็ตกลงข้างตัว สีหน้าว่างเปล่า แต่ข้าวหอมเตรียมพร้อมอยู่แล้ว เธอเสกตัวอักขระขึ้นมา ยุติพลังของปิศาจขี้เกียจ บิลสะบัดหัวเหมือนไล่ความง่วงสองสามที ก่อนจะฟันปิศาจทั้งสองจนสลายไป
ปิศาจยโสเริ่มหันมามองการต่อสู้ตรงหน้าอย่างสนใจ ข้าวหอมจับตาดูมันตาไม่กระพริบ เธอเชื่อว่าสมาชิกในทีมคงจัดการปิศาจที่เหลือได้ไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าปิศาจชั้นโทจะเข้าสู้ เธอจะต้องเป็นคนหยุดมัน
เปรี้ยง โครม ตูม ปัง
ฟังจากเสียงเหมือนปิศาจโทสะกำลังระดมทุบใส่โล่ของอูซี่ แต่ข้าวหอมไม่กล้าละสายตาจากปิศาจยโส เธอรู้ดีว่ามันก็กำลังจ้องเธอกลับ มันกระชับดาบเล่มงามในมือแน่น เกราะสีดำตกแต่งด้วยลวดลายทองคำสง่างามสะท้อนแสงอาทิตย์มันวับ ประหลาดนะ ท่วงท่าลักษณะของปิศาจยโสทำให้เธอนึกถึงพี่นทียังไงพิกล
"โอ้ย!!!" เสียงบิลร้อง ข้าวหอมเหลียวไปจะดูแต่ก็หันหน้ากลับมาทันทีที่สัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของปิศาจยโส เธอพุ่งตัวถอยหลังทันแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ผมดำยาวหลายเส้นขาดลอยไปตามสายลมเมื่อดาบของปิศาจลากผ่านหน้าเธอไป
ทันทีที่เท้าปักหลักลงพื้นได้ ข้าวหอมก็รีบแทงดาบสวนกลับไปทันที ปิศาจปัดป้องไว้ได้ ดาบสองเล่มกระทบใส่กันรัวถี่หลายครั้ง ประกายไฟแล่บแปลบปลาบจากพลังเวทมนตร์ที่ปะทะกัน หลังจากประดาบกันได้สองสามนาที ปิศาจก็เปลี่ยนท่าทาง เอามือหนึ่งไขว้หลัง และปัดป้องการโจมตีของเธอด้วยมือเดียวแบบขี้เกียจขี้เกียจ
ปิศาจมันรู้ฝีมือเธอแล้ว ข้าวหอมตระหนัก เสียวสันหลังวาบ และมันรู้ว่ามันเก่งกว่าเธอมาก
เพล้ง! ดาบหลุดกระเด็นจากมือข้าวหอม เธอรีบเรียกดาบลำแสงออกมากันเมื่อปิศาจเข้าประชิดตัวเธอทันทีที่ปลดอาวุธเธอสำเร็จ ดาบแวววาวของปิศาจฟาดใส่ดาบลำแสงที่ค่อย ๆ แตกกระจายไป ปล่อยให้ดาบของปิศาจจมเข้าใกล้หน้าของข้าวหอมอย่างช้า ๆ
"เกราะพิทักษ์สมบูรณ์แบบ" เธอปิดดาบลำแสงแล้วรีบดึงเวทมนตร์ออกมาร่าย ดาบของปิศาจกระทบเกราะพิทักษ์ แรงสะท้อนทำให้มันถอยไปก้าวหนึ่ง ข้าวหอมดึงวงเวทย์วงที่สองออกมา
"เพลิงขาว..." ปิศาจเสกอักขระขึ้นมาหนึ่งตัวแล้วยัดมันเข้าไปในวงเวทย์ของเธอ ทำให้วงเวทย์ทั้งวงแตกกระจายหายไป ปิศาจรุกเข้ามาอีกครั้งและเงื้อดาบ
ฝับ!!! ปิศาจเปลี่ยนเป้าหมายจากข้าวหอมไปรับหอกที่ลอยเข้ามาหามันได้กลางอากาศ อูซี่ตาโต ปิศาจส่งเสียงคล้าย ๆ หัวเราะ แต่ก็หยุดทันทีเมื่อดาบลำแสงของข้าวหอมฟันเข้าที่หัวมัน แผ่นทองคำตกแต่งงดงามแผ่นใหญ่หลุดกระเด็นไป แต่ดาบลำแสงไม่มีพลังมากพอจะเจาะผ่านชุดเกราะของปิศาจเข้าไปได้ ปิศาจร้องด้วยความโกรธ และจับมือข้าวหอมเหวี่ยงไปกระแทกอูซี่ดังอั๊ก สองสาวล้มกลิ้งลงไปกองกับพื้น
"เอาไง เจ๊" อูซี่ถาม เมื่อลุกขึ้นยืนได้แล้ว เธอพยายามเรียกหอกกลับมา แต่ปิศาจก็จับมันไว้แน่น
"ถ่วงเวลา" ข้าวหอมตอบ "พี่จะร่ายเวทย์ อย่าให้มันมาขวางได้อีก"
"โอเค เจ๊" อูซี่ยกโล่ขึ้นบังหน้าแล้วพุ่งเข้าใส่ปิศาจ มันแทงหอกใส่เธอแล้วตามด้วยฟาดดาบ โล่ของอูซี่ขาดเป็นสองท่อนทันที ปิศาจถีบเธอลงไปนอนกองกับพื้น ยกหอกขึ้นจะแทง
"เพลิงขาวแห่งความพิสุทธิ์!" เปลวเพลิงสีขาวพุ่งเข้าใส่ปิศาจ มันเสกบาเรียร์ป้องกันตัวแต่เปลวเพลิงก็ทะลุเข้าไปได้และเผาปิศาจจนมอดไหม้หายไป หอกของอูซี่ตกลงกระแทกพื้นดังแกร๊ง
"แฮ่ก แฮ่ก นึกว่าไม่รอดแล้ว" อูซี่หอบหายใจ
ข้าวหอมเหลียวมองรอบตัว ไม่มีปิศาจเหลือแล้ว เก่งกำลังช่วยห้ามเลือดจากแผลลึกบนขาของบิลอยู่
"ทำไม....ทำไมต้องเป็นผมทุกทีเลย" บิลคราง แต่หน้าก็ยังยิ้มได้อยู่
"ช่วยไม่ได้ อยากสดกับปิศาจความกลัวเอง พี่ก็บอกแล้วให้เข้าหาจากข้าง ๆ" เก่งบอก "เราไม่ได้มีเทพอาวุธแบบอูซี่เขา"
ทันใดนั้น ก็มีเสียงออกมาจากวิทยุของเก่ง "ทีมเก่ง ถอนตัวด่วน ตรวจพบรอยแยกมิติกำลังจะก่อตัวขึ้นอีกอันนึง รอยใหญ่ด้วย...."
แต่ไม่ทันเสียแล้ว รอยแยกมิติปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ปิศาจพรั่งพรูกันออกมา นำโดยปิศาจยโสตนหนึ่ง มันดูไม่ต่างจากตัวที่เพิ่งถูกฆ่าไปนัก นอกจากเครื่องประดับบนเกราะอาจจะดูหรูหราสง่างามกว่า แต่ข้าวหอมสัมผัสได้ถึงพลังของมันที่มากมายมหาศาลกว่าตัวที่เพิ่งตายไปไม่รู้กี่เท่า นี่เป็นปิศาจชั้นเอก ปิศาจทุกสายพันธ์กว่าห้าสิบตามมันมาติด ๆ ก่อนที่รอยแยกมิติจะปิดลง
"หนีไหม" อูซี่ถาม
เก่งรีบแบกร่างบิลขึ้นหลัง ข้าวหอมเรียกดาบกลับมาอยู่ในมือแล้วฉุดอูซี่ให้ลุกขึ้น แต่ทีมเก่งหนีไปได้ไม่กี่ก้าวฝูงปิศาจก็เข้าล้อมทั้งสี่คนไว้ได้หมด
"ผู้พิทักษ์ตัวน้อย ๆ" ปิศาจชั้นเอกหัวเราะ "เกรงว่าพวกเจ้าคงไม่มีความสำคัญพอที่ข้าจะลงมือเองนะ ฆ่าพวกมัน"
เมื่อได้รับคำสั่งจากหัวหน้า พวกปิศาจอื่นก็ล้อมวงตรงเข้ามาราวกับทั้งสี่เป็นอาหารมื้อใหญ่ ข้าวหอมมองไม่เห็นทางที่จะรอดไปได้เลย
"เจ๊ หนูว่าเราไม่รอดแล้วอ่ะ" อูซี่บอก
โครม!!!
ปิศาจนับสิบล้มลงไปสลายร่างทันทีที่ร่างในเกราะขาวลงมาสัมผัสพื้นตรงหน้าข้าวหอม ปีกแห่งแสงสยายออกกว้างส่องแสงเรืองรองบาดตา
"พี่นที!"
นทีไม่หยุดทักทาย แต่เรียกดาบเล่มยาวบางออกมาแล้วถลาเข้าหาฝูงปิศาจ ข้าวหอมไม่เคยเห็นใครสู้ได้แบบนั้นเลย นทีดูเหมือนจะร่ายรำมากกว่าต่อสู้ งดงาม พลิ้วไหว สง่าผ่าเผย แต่ไม่ว่าจะผ่านไปทางใดปิศาจก็ล้มลงตายเป็นใบไม้ร่วง ปิศาจชั้นเอกจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตา แต่ไม่ถึงนาทีนทีก็แหวกฝูงปิศาจชั้นต่ำเข้าไปจนถึงตัวมันได้และ....
ศีรษะในเกราะดำทองงดงามตกลงพื้นดังตุ๊บ ร่างปิศาจชั้นเอกทรุดลงไปคุกเข่า ก่อนจะสลายไป
นทีเดินกลับมาหาข้าวหอม ถอดหมวกออก ก้มหน้าลงนิดหนึ่งแล้วทำแก้มป่อง ข้าวหอมรีบหอมแก้มเขาสองที ซ้ายขวา
นทีสวมหมวกเกราะลงตามเดิม "ไปรอพี่ที่สภา มีรอยแยกแบบนั้นอีกหกจุด" เขาเทเลพอร์ตจากไป
"รู้ไหม หนูเคยคิดว่าเจ๊หลอกหนูนะตอนบอกว่าเจ๊เป็นแฟนกับนายท่านนทีอ่ะ" อูซี่พูดเบา ๆ
ซ่อน Sneak Peek ของตอนต่อไปนะครับ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ตัวเทพมีคนเดียว ปีศาจมีเป็นฝูงยังไงๆก็นั่งรอความพ่ายแพ้ ต้องหาทางพลิกเกมนะท่านเทพ
นทีน่าจะคอยดูข้าวหอมอยู่แล้วพอร์ตมา แต่ถ้าเจอปิศาจตัวเก่งขึ้นมาน่าจะอันตรายกับนทีเอง สาวๆ ทีมนี้ยังต้องฝึกอีกนาน แต่ปืศาจเก่งๆ โผล่มาตลอด ต้องมีการพลาดครั้งใหญ่ให้ข้าวหอมโดนบ้างแน่
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ.. พี่นทีเราก้อแว๊ปมาเร็ว ไปเร็วซะขนาดนั้น.. จนทำใจไม่ทันเลย