ตอนที่ 1 https://xonly8.com/index.php?topic=257564.0
มองดูปลาทองเกล็ดสีส้มแซมขาวสามตัวตัวแย่งกันฮุบอาหารเม็ดอย่างหิวโหย อึดนะเนี่ยไม่ได้กินอะไรตั้งห้าวันนึกว่าจะเด๊ดสะมอเร่ซะแล้ว นานแล้วที่ไม่เคยได้เฉียดมาแถวๆ นี้เลย บ้านเรือนข้างถนนร้านรวงเก่าๆ กลายเป็นคอนโดหรู ห้างค้าปลีก อีกทั้งรางรถไฟฟ้าที่คร่อมไปตามแนวถนนยิ่งดูแปลกตา
ที่พี่โป้งผุนผลันตัดสินใจบวชทั้งที่ยังไม่ได้วางแผนเรื่องให้อาหารปลาคงไม่ต่างกับคืนนั้นที่เมี่ยงสติแตกร้องไห้ฟูมฟายออกไปกลางดึกทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนด้วยซ้ำ เซอร์ไพรส์นิดหน่อยที่เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ยังจัดวางแทบจะจุดเดิม เปิดประตูระเบียงระบายกลิ่นอับบุหรี่รับลมแรง จากห้องชุดชั้นที่สามสิบเมี่ยงผ่อนใจไปตามโค้งน้ำสะพานพระรามแปดอยู่ไกลๆ ยอมรับว่าก็ยังมีบางช่วงที่คิดถึงคนคนนึงแล้วรู้สึกมีความสุขกับความทุกข์ปะปนกันไป
แปดปีที่แล้ว ใต้ตึกคณะเศรษฐศาสตร์มหาวิทยาลัยเอกชนย่านหัวหมาก พี่โป้ง รุ่นพี่ปีสี่สามหนุ่มหล่อสุดฮอตรองประธานชมรมถ่ายภาพขวัญใจสาวๆ กับเพื่อนอีกสองคนเดินยิ้มมาแต่ไกล
"ลมอะไรหอบให้ลอยมาถึงคณะเศรษฐฯ ได้คะ" นักศึกษาสาวรุ่นน้องนั่งรวมกลุ่มกันที่ใต้ตึกส่งเสียงแซว
"ก็ไม่ได้มีลมอะไรหอบมาหรอกครับ พอดีเพื่อนพี่เพิ่งซื้อกล้องมาใหม่ก็เลยพากันเดินหาถ่ายโน่นนี่ไปเรื่อย เห็นนั่งกันอยู่หลายคนเลยอยากลองถาม เผื่อว่าจะมีน้องคนไหนกำลังว่างพอจะสละเวลาเป็นนางแบบให้เพื่อนพี่ได้บ้าง" หนุ่มฮอตยิ้มอบอุ่น
"ว่างค่ะพี่โป้ง ทั้งโต้ะนี้กำลังโสด..เอ้ย! กำลังว่างทุกคนเลย แต่ขอเวลาพวกหนูแต่งหน้ากันซักนิดนึงก่อนนะ" จะว่าไปสองหนุ่มนั่นก็งานดีไม่ด้อยไปกว่าพี่โป้งสักเท่าไหร่
"ตามสบายครับ ถ้างั้นเดี๋ยวพี่ไปรอตรงข้างตึกนะ เมื่อกี๊เห็นมุมแสงสวยๆ น่าถ่าย อาจลองจัดพร็อพจัดสถานที่ซักหน่อย"
กลุ่มสาวๆ กรูกันเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุดเบียดเสียดกันที่หน้ากระจกต่างคนต่างจัดทรงปัดแต่งเติมหน้าเท่าที่คิดว่าสวยที่สุด เพื่อนจ๋อมบิดเอวแอ่นอกยกดันทรงมองส่วนเว้าส่วนโค้งตัวเองในกระจกอย่างพอใจ "
เบาได้เบาเพื่อน .. พี่คนเนี้ย เค้าว่ากันว่าคาสโนวาตัวพ่อเลยนะเว่ย" เพื่อนสาวเตือน "กูไม่ได้จะไปเอาเค้านี่หว่า แค่โพสต์ท่าถ่ายรูปเว่ย" ยัยจ๋อมยักคิ้วทะลึ่ง
เมี่ยงรู้ทันว่าที่พี่โป้งกับเพื่อนชวนถ่ายรูปมันคือข้ออ้าง จริงๆ แล้วกำลังหาโอกาสได้ใกล้ชิดพูดคุยจีบเธอกับเพื่อนๆ ต่างหาก ก่อนหน้านี้เคยส่งสบสายตาไปมาตอนเดินสวนกันแหม..ทำมาแผนสูง ลองพาซื่อเล่นตามเกมส์ก็น่าสนุกดี พวกรุ่นพี่ชมรมถ่ายภาพยกเก้าอี้สนามมาตั้งข้างๆ รูปปั้นครึ่งตัวสาวชาวโรมัน แสงยามบ่ายแก่ๆ สาดส่องลงระหว่างช่องตึกกำลังสวย กลุ่มเพื่อนนักศึกษาสาวทยอยเดินไปนั่งเป็นนางแบบทีละคน จนถึงคิวของเมี่ยง แทนที่เธอจะเดินไปนั่งเก้าอี้เหมือนเพื่อนๆ กลับตรงไปหาพี่โป้งหนุ่มฮอตที่ถือกล้องยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังสุด
"เมี่ยงขอให้พี่โป้งเป็นคนถ่ายได้มั้ยคะ" พี่โป้งทำหน้างงๆ แต่ก็รับกล้องจากเพื่อน "ขอให้ใช้กล้องอันนั้นด้วยค่ะ กล้องที่พี่โป้งถืออยู่อ่ะ" เพื่อนนักศึกษาสาวคนอื่นๆ ต่างสนใจชะเง้อชะโงกว่าเมี่ยงคุยอะไร เพื่อนๆ ของพี่โป้งหน้าซีดอย่างมีพิรุธอยู่ดีๆ ก็ขอตัวชิ่งกลับก่อน ตอนนี้ระหว่างซอกตึกเรียนทั้งสองอยู่กันเพียงลำพัง
"ตอนเด็กๆ พี่ชอบดูละครที่น้องแสดงทุกเรื่องเลยนะ เสาร์อาทิตย์ตอนเช้านี่ตื่นมาจองรีโมททีวีเลย" พี่โป้งยิ้มเจื่อน
เมี่ยงเดินไปนั่งที่เก้าอี้สนามยืดหลังตรงมือประสานบนตักเรียบร้อย พี่โป้งกางขาย่อเข่าประทับใบหน้ากับกล้องดิจิตัลเลนส์เทเลขอบแดงลำยาวเกือบศอก เมี่ยงยิ้มหวานขยับตัวตามเสียงลั่นชัตเตอร์
เสยผมรวบผมบิดเอวแอ่นตัว เสียงชัตเตอร์ลั่นตามจังหวะ สองเข่าค่อยๆเผยอแยกออกจากกัน เมี่ยงทำได้อย่างแนบเนียนไม่ให้รู้ว่าเธอตั้งใจโชว์ของดี พี่โป้งหยุดชะงักเผลอกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่สายตาสอดส่ายผ่านเลนส์ซูมซอกซอนชอนไชหว่างช่องกระโปรงถึงกางเกงชั้นในสีขาว เสียงชัตเตอร์ลั่นรัวเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ เมี่ยงโพสต์ท่าทางอย่างนางแบบอาชีพจนมือของช่างภาพสั่นเทาหลุดโฟกัสด้วยความตื่นเต้น
"เห็นเค้าว่ากันว่า.. ถ้าถูกใจนางแบบคนไหนเป็นพิเศษก็มักจะชวนไปถ่ายกันต่อที่ห้องจริงเหรอคะ" เมี่ยงลุกขึ้นยืน
"อ๋อ .. เอ่ อ พอดี บ้าน เออ พี่ทำสตูในบ้านน่ะ สะดวกกว่าถ่ายที่มหาลัย" พี่โป้งตอบอึกอัก
"ขอถามเรื่องส่วนตัวได้ไหมคะ"
"เอ่อ .. ได้สิ อยากถามอะไรล่ะ" พี่โป้งพยามสงบใจแต่เลนส์ยาวเกือบศอกสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด
"ทำไมพี่ถึงยังไม่มีแฟนอ่ะ ไม่ชอบผู้หญิงเหรอ"
"ชอบสิ แหม แต่ แค่ .. คงเพราะยังไม่เจอผู้หญิงที่ใช่ถูกใจจริงๆ มั้ง ก็เลยยังไม่มีใคร"
"ขอดูรูปในกล้องพี่หน่อยสิ สวยมั้ยอ่ะ" เมี่ยงยิ้มหน้าเครียด หนุ่มฮอตยอมส่งกล้องให้อย่างไม่เต็มใจมือสั่นหน้าซีดเหมือนจะเป็นลม เมี่ยงกดเลื่อนดูทีละภาพก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ หนุ่มฮอตทำเป็นยืนคุมเชิงระวังหลังแต่เมื่อสบโอกาสก็ยกกล้องขึ้นมาส่องใต้กระโปรงสาวๆ ช่วงจังหวะเผลอยกไม้ยกมือโพสต์ท่าไม่ทันระวังตัว
เมี่ยงก้มหน้ายิ้มยังสนุกกับการขยายหน้าจอซูมดูกางเกงในหลากสีสันของเพื่อนๆ ที่ป่านนี้คงไม่รู้ตัวว่าโดนแอบถ่าย
"ในที่สุดเราก็หากันจนเจอนะคะ"
"ห่ะ อะไรนะ" หนุ่มฮอตหื่นงุงงง ทั้งที่เพิ่งโดนจับได้ว่าแอบถ่ายใต้กระโปรงแต่กลับไม่โกรธแถมยังพูดจาแปลกๆ
"ในที่สุดเราก็หากันจนเจอ คนลามกเหมือนกันค่ะ" เมี่ยงยิ้มตาหยี
..........
ปัดกวาดถูห้องจนเสร็จสรรพเรียบร้อยพักเอนตัวนอนเล่นโทรศัพท์ ลมเย็นจากแม่น้ำเจ้าพระยาพัดโชยเอื่อยเพลินเผลอจนเคลิ้ม ฝันกึ่งหลับกึ่งตื่นย้อนภาพความทรงจำในอดีต
เกือบตีสอง เสียงล้อยางบดกับพื้นดังเอี๊ยดอ๊าดลั่น ชายหนุ่มในชุดนักศึกษากัดฟันเกร็งกรามแน่นหักพวงมาลัยสุดพยามบังคับเจ้าเมอร์เซเดส-เบนซ์ ซีสองร้อยทรงตัวในความเร็วสูงวนขึ้นลานอาคารจอดรถจนจอดสงบนิ่งที่ชั้นบนสุด เขาเอี้ยวตัวหันมาเงี่ยหูฟังเสียงรถมอเตอร์ไซค์ ทุกสิ่งอย่างเงียบงันภายนอกอาคารมืดสนิทเริ่มมีเม็ดฝนโปรยปรอย
"มันยังตามมาอยู่มั้ย" เมี่ยงถาม เธอซุกตัวหลบสีหน้ายังดูตื่นเต้นลนลาน
"มองกระจกหลังเห็นแท็กซี่ชนเต็มๆ กระเด็นเลยอ่ะ โดนขนาดนั้นไม่น่าจะลุกไหว" พี่โป้งยังหอบเหนื่อย ดับเครื่องยนต์นิ่งรอดูเชิงในรถอบอ้าวจนเหงื่อไหลไคลย้อย
"ไม่น่าจะมีใครตามมาแล้วล่ะขึ้นไปบนห้องดีกว่า" เมี่ยงลงจากรถอย่างว่าง่าย สัมภาระติดตัวมีเพียงกระเป๋าเจมส์บอนด์เก่าคร่ำใบเดียวเท่านั้น หนุ่มนักศึกษาปลดกระดุมกระพือเสื้อระบายความร้อน ทันทีที่เปิดประตูระเบียงลมแรงพัดกระโชกปะทะร่าง
"นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว" เมี่ยงถอนหายใจ
"พี่ก็เพิ่งเคยขับรถเร็วขนาดนี้เป็นครั้งแรก แท็กซี่คันนั้นเอาจริงๆ ก็เกือบชนเราเฉียดไปนิดเดียวเลยไปโดนมัน" โป้งเหลือบมองกระเป๋าเจมส์บอนด์ที่เมี่ยงกอดไว้แนบอกไม่ห่าง
"มีแค่เท่านี้แหละที่คว้ามาได้" ภายในกระเป๋าบรรจุทั้ง
ม้วนฟิลม์ทั้งฟิล์มสไลด์ อัลบัมภาพหลายเล่ม ฮาร์ดดิสก์คอมพิวเตอร์อีกสองก้อน โป้งส่องฟิล์มสไลด์ดูกับแสงไฟพอเห็นเป็นภาพหญิงสาวหลากอิริยาบทอีกทั้งอัลบั้มภาพสาวนุ่งน้อยห่มน้อยอีกนับสิบเล่มนั่นก็เช่นกัน เกรดงานสมัครเล่น ไม่มีการจัดแสงใดๆ มุมกล้องดิบ เถื่อน ไร้อารมณ์ อนาจาร ห่างไกลจากศิลปะการถ่ายภาพบุคคลอย่างฟ้ากับเหว กระอักกระอ่วน ทุกข์ทรมานใจ สังเกตุได้จากสีหน้าของบรรดานางแบบ
"เท่าที่เห็นยังไม่เจอรูปเมี่ยงเลยนะ ส่วนฮาร์ดดิสก์คงต้องรอพี่กลับไปเอาคอมพ์ที่บ้านมาก่อนถึงจะเปิดดูได้ ส่วนฟิล์มนี่ต้องส่งไปล้างถึงจะรู้" โป้งถอนหายใจ
"ยังไม่หมดแค่นี้ เคยเห็นมีเป็นม้วนวิดีโอด้วย" เมี่ยงปากคอสั่นหัวใจเต้นแรงแทบจะกระเด็นออกมา
"ถึงจะมีแค่นี้แต่ก็คงจะเพียงพอจะต่อรองให้พวกนั้นไม่กล้าทำอะไรผลีผลาม ยังไงเมี่ยงหลบอยู่ที่นี่สักพักนึงก่อนช่วงนี้อย่าเพิ่งออกไปไหนเรื่องขาดเรียนเดี๋ยวยังไงพี่จะไปปรึกษาอาจารย์ท่านให้ไม่ต้องห่วง"
"แล้วที่นี่ห้องใครอ่ะ อย่าบอกนะว่าห้องเชือด" เมี่ยงมองไปรอบๆ ห้องชุดสองห้องนอนที่ตกแต่งไว้อย่างเรียบหรูสวยงาม
"ห้องเชือดบ้าอะไรนี่ห้องของญาติพี่เอง ตัวเค้าอยู่ต่างประเทศปล่อยให้ฝรั่งเช่าพอดีช่วงนี้ว่างพี่ก็เลยโทรไปบอกขอเช่าให้เพื่อนอยู่"
"นึกว่าห้องเชือดซะอีก แหม.. ติดริมแม่น้ำซะด้วย คงโรแมนติกน่าดู" เมี่ยงผ่อนคลายจากเหตุการณ์ขับรถไล่ล่ากันอย่างกับในหนัง
"เดี๋ยวอีกสักพักพี่ยิ้มเค้าจะเอาเสื้อผ้ากับของใช้จำเป็นมาให้ เมี่ยงจะได้อาบน้ำอาบท่า"
"แล้วพาสาวเข้าเซฟเฮาส์แบบนี้พี่ยิ้มเค้าไม่หึงเหรอ เดี๋ยวบ้านแตกจะมาโทษเมี่ยงไม่ได้นะ"
"ก็มีงอนๆ บ้างแหละ แต่ยิ้มเค้าพูดง่าย" พี่โป้งยิ้มอบอุ่น "ตอนแรกก็นึกว่าแค่ให้ไปรับ..ที่ไหนได้ แต่ก็มันส์ดี นี่ถ้าในรถมีปืนซักกระบอกนะเราคงไม่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้หรอก"
"พี่โป้งนี่เจ๋งเนอะ ทั้งหล่อ ทั้งบู๊ ทั้งใจดี แฟนก็สวยเป็นถึงดาวคณะ ขับรถเบนซ์แถมยังมีคอนโดหรู รวยขนาดนี้พาเมี่ยงไปต่างประเทศหน่อยสิพาไปปล่อยก็ได้นะไม่อยากอยู่แล้วเมืองไทย" เมี่ยงหน้าบูดถอนหายใจ "อีกไม่นานก็คงมีภาพหลุดอดีตนางเอกเด็กออกมาว่อนเน็ต เพี่ยง... ! ถ้าเมี่ยงได้ย้ายไปอยู่เมืองนอกอาอเนกจะปล่อยรูปก็ช่างแม่งแล้ว"
"ใจเย็นๆ ในเมื่อตอนนี้เรายังไม่เจอภาพของเมี่ยงคงยังแจ้งตำรวจไม่ได้ แต่ถ้าเราเอาของที่มีไปขอแลกกับฟิล์ม ภาพ วิดีโอ และทุกๆ อย่างของเมี่ยงเลิกแล้วต่อกันไปพี่คิดว่าอาอเนกน่าจะยอมนะ" พี่โป้งเกาคางใช้ความคิด
เกือบห้าทุ่ม ด็อกเตอร์จงธรรมมีนัดคุยติดตามผลการรักษาผ่านวอทส์แอพกับด็อกเตอร์ลูเซียส จิตแพทย์ชาวอเมริกันผู้มีชื่อเสียงด้านการบำบัดฟื้นฟูสภาพจิตใจที่เคยทำงานร่วมกับนักกีฬาระดับโลกหรือดาราผู้มีชื่อเสียงมากมาย
"สวัสดีด็อกเตอร์ ที่เมืองไทยกี่โมงแล้วครับ"
"สวัสดีครับคุณหมอลูเซียส ที่นี่ตอนนี้ห้าทุ่มครับ" จงธรรมถอนหายใจ "ก่อนอื่น ผมมีเรื่องจะสารภาพ ที่ผมเคยสัญญากับคุณหมอเรื่องห้ามช่วยตัวเองหนึ่งเดือน ผมทำไม่ได้ เมื่อวานผมทำมันอีกครังที่สถานีโทรทัศน์!"
"ถ้าแบบนั้นแผนการรักษาในขั้นตอนต่อไปก็ควรต้องพักไว้ก่อน ไม่เป็นไร เริ่มต้นนับหนึ่งกันใหม่ ว่าแต่วันนี้คุณได้ทำรึเปล่า"
"เปล่าครับ ทำแค่เมื่อวาน" จงธรรมตอบตะกุกตะกัก สุดแสนจะเกรงใจที่ตนเองทำตามสัญญาไม่ได้
"ก็เริ่มนับวันนี้เป็นวันแรก ห้ามช่วยตัวเองหนึ่งเดือน คุณต้องผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นใคร ไทเกอร์ วูดส์ เอียน เคราส์ หรือพวกร็อคสตาร์ดังๆ ทั้งหลาย" ด็อกเตอร์ลูเซียสพูดอย่างอ่อนโยนให้กำลังใจ "ทุกคนล้วนมูฟออนจากจุดที่คุณยืนอยู่นี้สู่สังคมได้ ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ"
"แต่ผมกำลังจะแต่งงานในอีกไม่ถึงหนึ่งเดือนข้างหน้า"
"ไม่เกี่ยวกันนี่ ห้ามช่วยตัวเองแต่ไม่ได้ห้ามมีสัมพันธ์กับใครซึ่งผมจะดีใจมากเสียด้วยซ้ำ อย่าลืมเล่าให้ฟังด้วยนะ หึหึ"
"ครั้งล่าสุดที่มีเซ็กส์กับผู้หญิงก็คือ เมลานี ภรรยาเก่า ผมพยามแล้วแต่ยังไงมันก็ไม่แข็งตัวกลัวครั้งต่อไปจะซ้ำรอยเดิม" ถ้าจะมีใครสักคนบนโลกที่จงธรรมพูดคุยได้อย่างสนิทใจก็หมอลูเซียสนี่ล่ะ "ผมไม่อยากทำให้เธอผิดหวัง"
"ด็อกเตอร์รู้มั้ยว่าทำไมผมถึงสนใจกรณีของคุณเป็นพิเศษ จริงๆ คุณเป็นคนดีนะ ความผิดปกติทางจิตใจของคุณก่อเกิดจากความกระเบียดกระเสียนในวัยเด็ก ความแร้นแค้นขัดสน อย่าว่าแต่เที่ยวผู้หญิงเลย แม้แต่หนังสือโป๊สั่วๆ ถูกๆ ยังไม่มีเงินซื้อ ถึงจะได้ดีมีโอกาสมาเล่าเรียนถึงอเมริกาแต่คุณก็ยังเลือกใช้ชีวิตสมถะเก็บเนื้อเก็บตัว คุณอ้างว่ายังไงนะ ทำแล้วสมองปลอดโปร่งเหรอ"
"ครับ มันเหมือนได้เคลียร์ข้อมูลรกๆ ในสมอง ช่วยให้คิดจำอะไรได้ดีขึ้น"
"นั่นล่ะที่ผมอยากรักษาดูแลคุณ ไม่เหมือนไอ้สันขวานพวกนั้นพวกมันล้วนหลงระเริงในลาภยศสรรเสริญเงินทองทรัพย์สมบัติจนคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของครอบครองทุกสิ่งอย่างในโลก สุดท้ายเมื่อวันดีๆ ผ่านเลยไปพวกนั้นกลายเป็นซอมบี้ โรคติดเซ็กส์ ติดยา ซึมเศร้า"
"สรุปว่าผมต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่ จะพยายามครับคุณหมอขอโทษที่ทำให้เสียเวลา"
"หยุดชักว่าวสองอาทิตย์คุณยังทำได้มาแล้ว แค่เดือนเดียวเอง"
"ครับ.."
"โอเค ครึ่งชั่วโมงสี่ร้อยเหรียญหักจากบัญชีเรียบร้อย ขอให้มีความสุขกับการแต่งงานนะด็อกเตอร์" ด็อกเตอร์ลูเซียสโชว์ใบเสร็จรับเงินผ่านจอ
"ครับผม สวัสดีครับคุณหมอ"
จงธรรมพับหน้าจอแลปท้อป ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในความดำมืดหลับตาถอนหายใจ ความล้มเหลวของการพยามมีชีวิตคู่ในครั้งที่แล้วยังตามหลอกหลอน เสียงร้องไห้ของเมลานี สายตาของเถ้าแก่ที่มองมาอย่างผิดหวังสิ้นศรัทธา
..........
เสียงสัญญาณเตือนข้อความแอพพลิเคชั่น-ไบแนนซ์มีการโอนเหรียญเข้าบัญชีแบบพีทูพีคิดแปลงเป็นเงินไทยคร่าวๆ ได้เกือบแสนบาท น้องบีม ยูทูบเบอร์สาวตื่นเต้นถึงกับต้องออกจากห้องเรียนกลางคลาส ทั้งที่เป็นเพียงช่องยูทูปสอนทำข้อสอบวิชาภาษาอังกฤษเด็กๆ ธรรมดา ๆ ไม่คิดว่าจะได้พบพานเจอกับโรคจิตในคราบซัพพอร์เตอร์บ้าบอคอแตกหลุดโลกอะไรปานนี้ พลันเสียงสัญญาณโทรเข้าแสดงชื่อ คุณอา น้องบีมกดรับ
"เห็นตังค์ยัง.."
"เห็นแล้ว ขอบคุณค่ะ" ยูทูบเบอร์สาวตอบเสียงตะกุกตะกัก
"บอกแล้วว่าแจกจริง ถ้าเห็นกางเกงในหนูบีมในโทรทัศน์แม้แต่ช็อตเดียวนะจะตบรางวัลให้อย่างงาม เป็นไง พอมั้ย" เสียงชายสูงอายุสำเนียงโผงผางแบบคนต่างจังหวัด
"พอค่ะ.."
"แล้วไอ้ด็อกเตอร์อะไรนั่นมันเห็นกางเกงในหนูเหรอ ถึงได้สติสตังค์หลุดจากร่างบ้าๆ บอๆ เอ๋อไปเลย นี่ขนาดผมเองตามดูหวอหนูบีมซ้ำในยูทูปยังเงี่ยนทนไม่ไหวเสียน้ำไปตั้งหลายรอบ"
"ค่ะ ก็ คงจะเห็น"
"เออ แล้วหนูบีมจะถอนเหรียญแลกเป็นเงินเลยหรือว่าจะแช่ไว้แล่นต่อก็ตามใจ แต่เค้าว่าเหรียญบีทีซีราคามันน่าจะขึ้นไปอีกเก็บไว้ลุ้นซักหน่อยนึงก็ได้ไม่ต้องถอนหมด"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณอา"
"เอาอีกมั้ย ฮึ"
"เอาอะไรอีกคะ"
"ก็เล่นเกมไง เล่นอีกมั้ย ถ้าทำได้รางวัลมากกว่าเดิมอีกนะ"
"ก็อยากเล่น แต่ว่าเกมอะไรยังไงบอกก่อนได้มั้ยคะ" น้องบีมอยากได้เงินแต่ยังติดเป็นกังวลไม่ไว้ใจ
"อาไร้ รู้ก่อนก็ไม่สนุกสิ" คุณอาหัวเราะร่วน "ยังไม่บอกว่าเกมอะไรแต่เดี๋ยวโอนตังค์ก่อนเลย เอามั้ย ไม่ได้เอาไปฆ่าไปแกงซะหน่อย"
"เอ่อ .. เอาค่ะ เล่นเกมค่ะ"
มองซ้ายขวาเห็นปลอดคน บีมก้าวยาวๆ จนมาถึงล็อคเกอร์ชั้นหนึ่งตึกวิศวกรรมตามที่คุณอาบอก
"ถึงแล้วค่ะ" บีมเป็นฝ่ายโทรไปรายงาน ให้โชว์กางเกงในในรายการทีวีได้แสนนึง เมื่อกี๊แอพพลิเคชั่นเตือนว่ามีเงินเข้าเกือบสองแสน นึกหวั่นใจว่าจะต้องเจอกับอะไร
"ล็อคเกอร์หมายเลยสิบสามนะ เดี๋ยวจะมีคนมาเปิดให้" ไม่กี่อึดใจมีเด็กนักศึกษาปีหนึ่งผูกไทด์ท่าทางเด๋อๆ ด๋าๆ เดินตรงมาที่ล็อคเกอร์ ทั้งคู่ไขกุญแจอย่างงงๆ เห็นสิ่งที่อยู่ข้างในล็อคเกอร์แล้วถึงกับถอนหายใจ แม่งเอ๊ย.. พิเรณท์แท้ๆ
"เห็นรึยัง ไวเบรเตอร์กับโทรศัพท์หนึ่งเครื่อง" เสียงคุณอาพูดอย่างอารมณ์ดี
"เห็นแล้วค่ะ"
"ไวเบรเตอร์นั่นมีฟังชั่นสั่งงานผ่านแอพพลิเคชั่น ผมจะรีโมทเข้าไปควบคุมโทรศัพท์เครื่องนั้นจากระยะไกล โดยมีผู้ช่วยคอยถ่ายทอดสดเป็นหูเป็นตาให้" บีมมองเจ้าเด็กเด๋อที่กำลังล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง
"อย่างแรกที่หนูต้องทำคือยัดเจ้านั่นเข้าไปในจิ๋มแล้วเปิดโทรศัพท์"
"โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวโทรไปนะ" น้องบีมหยิบโทรศัพท์กับไวเบรเตอร์ขนาดเท่ากำปั้นออกจากล็อคเกอร์ "เดี๋ยวนะนี่จะตามไปไหน! รอตรงนี้ก็ได้" นักศึกษาสาวรุ่นพี่ขึ้นเสียงระหว่างกำลังเดินไปหาห้องน้ำ
"ก็ต้องตามไปถ่ายทอดสดอ่ะ"
"มึงจะบ้าเหรอ อย่ามาทำทะลึ่งเดี๋ยวตบหน้าแหก!" บีมเดินกระแทกส้นเท้าอย่างอารมณ์เสีย
"แล้วรู้เหรอว่าห้องน้ำอยู่ไหน" เจ้าเด็กเด๋อยักคิ้วหลิ่วตา
ชายวัยเกษียณวางโทรศัพท์ ทุกคนในห้องประชุมได้ยินการสนทนาระหว่างเขากับน้องบีมโดยตลอด "เยี่ยมมาก เยี่ยมจริงๆ ผมยังไม่เคยเห็นคอนเทนต์ไหนทั้งสนุกทั้งลุ้นเร้าใจเท่านี้มาก่อน" ชายสูงอายุกว่าในชุดสูทเกร็งนิ้วโป้งยกให้
"เดี๋ยวพอเด็กนั่นเปิดกล้องตอนยัดใส่หีเสร็จแล้วก็รันยาวไป คล้ายๆ เรียลลิตี้เดินเสียววนไปวนมาในมหาลัยนั่นแหละไม่ต้องไปไหน" คุณอาอเนกวางแว่นตาลงบนโต้ะหันไปถามชายผิวขาวชาวต่างชาติ "คุณต้องการสักกี่นาทีนะ"
"สแปมรุ่นใหม่สำหรับสแกนหุ้นโดยเฉพาะของเรา ถ้าออนไลน์ต่อเนื่องรับรองว่าไม่เกินสิบห้านาทีดูดข้อมูลเกลี้ยงแน่นอน" ชายชาวต่างชาติตัวแทนขายโปรแกรมยืนยัน
"สิบห้านาที! ตายห่า นี่มันเป็นชั่วโมงยังได้มึงก็ถ่ายทอดสดไปสิ ดูมันเงี่ยนหีไปเรื่อย เพลินดี"
"แล้วเด็กเราจะไหวเหรอพี่อเนก เลิฟฟินบุลเล็ตรุ่นนี้มันแรงนะโดนเข้าไปร้องจ๊ากทุกราย"
"อ้าว นางเอกแตกสามสี่น้ำสิมันส์ดี สนุกจะตายห่า"
"เพียงแค่เราตรึงผู้ชมให้ออนไลน์ต่อเนื่องได้ ข้อมูลทางการเงินจากคอมพิวเตอร์ทั่วโลกก็จะหลั่งไหลมาอยู่ในมือเรา" ชายวัยกลางคนสวมสูทท่าทางภูมิฐานนั่งหัวโต้ะรำพึงใช้ความคิด
"คอนเทนต์แบบนี้ไม่มีใครกล้ากระพริบตาแน่ๆ ต่อเนื่องแน่นอน แจ๋วจริงๆ ครับคุณอเนก"
"ชมเกินไปแล้วครับ ผมก็แค่ผู้กำกับละครจนๆ เมียทิ้ง เคยติดคุกติดตางราง รู้มั้ยว่าทำไมคลิปแอบถ่ายใต้กระโปรงของผมถึงได้รับความนิยมเป็นอันดับหนึ่ง"
"ทำไมครับ"
"ใช่ คลิบใต้กระโปรงของคุณอเนกแน่นอนจริงๆ ลูกค้าพอใจมาก พอจะบอกเคล็ดลับได้มั้ยว่าทำยังไงเหยื่อถึงไม่รู้ตัวเลย"
"ก็ผมจ้างผู้หญิงถือกล้องแม่งเลยจบ ผู้หญิงด้วยกันเองมันจะไปสงสัยอะไรล่ะ รำคาญก็แค่เดินหนี ง่ายๆ" อาอเนกหัวเราะร่วน
เจ้าเด็กเด๋อเกร็งไปทั้งตัวพยามถือโทรศัพท์ให้นิ่งที่สุดระหว่างที่น้องบีมพยามยัดไวเบรเตอร์ขนาดเท่ากำปั้นเข้าร่อง กำลังดึงกางเกงในขึ้นพลันเหลือบเห็นเป้ากางเกงเจ้าเด็กเด๋อตุงแน่น จิ๊ปากอย่างรำคาญใจ
"ไม่ได้ใส่เกงในเหรอ" บีมถามรุ่นน้องแปลกหน้า
"ใส่บ๊อกเซอร์คับ" เจ้าเด็กเด๋อตอบเสียงสั่น
..........
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ผมยังพยายามย้อนอ่านปฐมบท กับตอนแรกอยู่ ยังปะติดปะต่อเรื่องไม่ได้ ผมอ่านหนังสือไม่ละเอียดด้วย แต่เนื้อเรื่องแบบนี้เป็นนิยายที่มีคุณภาพมากเลยครับ
เขียนดีครับ ปูเรื่องยาวมาก ตัวละครเยอะ แต่ละตัวปูมหลังพันพัวไปเรื่อย ๆ น่าติดตาม
เนื้อเรื่อง ตัวละคร หลากหลายมาก ไม่รู้ว่าจะผูกเรื่องให้มาเกี่ยวข้องกันอย่างไงต่อ
น้องบีมน่าสนใจมาก ไวเบรเตอร์เท่ากำปั้นยังยัดได้หน้าตาเฉย จงธรรมอาจต้องผ่านงานจากคลิปน้องบีมก่อน จะได้ลุกขึ้นสู้กับคุณเมี่ยงได้ แล้วค่อยจับมือกันจัดการกับอาเอนกนะครับ
น่าจะมีแฟลชแบ็กว่าอาเอนกทำอะไรเมี่ยงบ้าง อิอิ
เรื่องตัดข้ามไปมา ต้องรออ่านต่อเนื่องไปสักพักถึงจะค่อยเข้าใจเนื้อหาได้ครบ
ตัดสลับไปมาแบบนี้ งง แต่ไม่มาก ถ้าต้นเรื่องมีการแนะนำตัวละคร ใครเป็นใคร อะไรยังไง รีดเดอร์คง งง กันน้อยกว่านี้ แล้วเรื่องจะเป็นแนวไหน
ขอบคุณมากครับ เป็นกำลังใจให้ท่านผู้แต่งครับ เดาไม่ถูกเลย ใครเป็น พระ-นาง กัน ครับ