"ไม่ว่าจะคิดยังไง จะหาสาวพรหมจรรย์ผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัยสิบคนภายในสี่สิบชั่วโมงก็เป็นไปไม่ได้....เป็นไปไม่ได้พอ ๆ กับชุบชีวิตคนตายนั่นแหละ" นทีพูดอย่างอ่อนแรง คอตกด้วยความสิ้นหวัง
ทันใดนั้นนทีก็คอตั้งนั่งตัวตรง ข้าวหอมสะดุ้งกับการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันของนที
"ใช่ ใช่ คิดออกแล้ว พี่คิดออกแล้ว!" นทีร้อง เขารีบลุกขึ้นและสังเกตดูที่แท่นบูชาอีกครั้ง "ใช่ ใช่ น่าจะได้ผลนะ"
"อะไรเหรอพี่นที" ข้าวหอมลุกขึ้นและถาม "คิดอะไรได้ บอกหนูมั่ง"
นทีรีบคว้ามือข้าวหอมไปจับ "เจ๊ พี่ต้องขอความเสียสละจากเจ๊มาก ๆ เลย....ได้ไหม"
"สละอะไรคะ....ถ้าเพื่อช่วยโลกหนูทำได้ค่ะ"
"เจ๊จำเรื่องพหุจักรวาลได้ไหม"
"แล้ว...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้คะ"
"ในพหุจักรวาล มีโลกโลกอื่น ที่มีเหตุการณ์ต่างจากของเรา และ/หรือ เหลื่อมเวลากับโลกของเรา แปลว่ามีโลกที่ตัวเจ๊ สาวงามผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัยนี้ ยังเป็นสาวพรหมจรรย์อยู่"
ข้าวหอมเริ่มคิดทันแผนนี้ "แปลว่าพี่เปิดซิงหนูในโลกนี้ไม่พอ จะตามไปเปิดซิงหนูในโลกอื่นเหรอ"
"ก็ไม่เชิง สสารและพลังงานข้ามจากโลกหนึ่งไปอีกโลกหนึ่งไม่ได้ พี่ถึงหาทางพาพี่ขวัญข้ามมาโลกนี้ไม่ได้ สิ่งเดียวที่ข้ามไปมาระหว่างโลกได้คือเวทมนตร์ แล้วพี่ก็สามารถใช้เวทมนตร์ให้เจ๊ควบคุมตัวเจ๊ในอีกโลก และพี่ควบคุมตัวพี่ในโลกนั้น"
ข้าวหอมกระพริบตาปริบ ๆ
"และเมื่อสิ่งที่ได้จากการสังเวยจริง ๆ คือพลังเวทมนตร์ มันก็น่าจะ น่าจะนะ น่าจะส่งข้ามโลกมาได้"
"ก็คือเราควบคุมตัวเราในอีกโลก มีอะไรกัน แล้วถ่ายพลังเวทย์ที่ได้จากการสังเวยมาโลกนี้" ข้าวหอมสรุป
"ใช่"
"แล้วถ้าหนูเป็นคนควบคุม..."
"ร่างกาย จิตใจก็ยังเป็นตัวเจ๊ในโลกนั้น ร่างกายและจิตใจที่ยังไม่เคยผ่านการมีเพศสัมพันธ์" นทีบอก "พี่ไม่ชัวร์นะ แต่ มันก็เป็นแผนดีที่สุดที่พี่คิดได้ตอนนี้"
ข้าวหอมสูดหายใจลึก "เอาเลยค่ะ"
นทีเริ่มวาดวงเวทย์ขนาดใหญ่ เมื่อเสร็จแล้ว เขาจึงสูดหายใจลึก
"เอาหล่ะ ขอดูข้อมูลจากในโลกนั้นนิดนึงนะ เพราะถ้าส่งไปในโลกที่เจ๊ไม่ซิงแล้วก็เปล่าประโยชน์........โอเค ทุกอย่างดูดี พร้อมส่ง...ฮู่ ใช้พลังเวทมนตร์เยอะกว่าที่คิดเยอะเลยแฮะ" นทีหันมามองข้าวหอม "พร้อมไหมเจ๊"
ข้าวหอมพยักหน้า
"เตรียมตัวนะ พี่ว่าเจ๊ต้องชอบโลกนี้ สาม สอง หนึ่ง"
วูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
วงเวทย์เรืองรองขึ้น และข้าวหอมรู้สึกเหมือนถูกส่งลอยเข้าไปในความมืดมิด
แถ่ม แทม แทม แทม........แถ่ม แท้ม แถ่ม แทม
เสียงเพลงงานแต่งดังกังวานหวานแว่วไปทั่วห้องโถงใหญ่ ข้าวหอมเหลียวมองรอบกายอย่างงง ๆ ผู้พิทักษ์หลายสิบคนในชุดเครื่องแบบเต็มยศยืนเรียงรายกันเต็มสองข้างทาง ต่างก็ชูวัตถุเวทย์ขึ้นเป็นเหมือนซุ้มที่รอให้เธอเดินลอด รอบห้องโถงใหญ่นั้นตกแต่งไปด้วยระฆังทองที่ส่งเสียงกังวาลหวานแว่วผสานไปกับเสียงเพลงไวโอลินหวาน กลีบกุหลาบสีชมพูปลิวพริ้วไหวอยู่ในสายลม ข้าวหอมก้มลงมองพิจารณาตัวเอง แล้วก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเก่าเสียอีก เพราะเธออยู่ในชุดแต่งงานสีขาวสะอาด มีระบายลูกไม้ปิดคอลงมาถึงไหล่ ต่อจากนั้นลงไปเป็นส่วนหลักของชุด ที่เป็นผ้าหนาหนักยาวลงไปกรอมเท้า แม้แต่แขนทั้งสองข้างของเธอยังปกคลุมไว้ด้วยถุงมือขาวบางยาวตั้งแต่ไหล่ลงไปจรดปลายนิ้ว
ผู้พิทักษ์บางคนเริ่มมองเธอด้วยความสงสัย ทำไมเจ้าสาวหยุดเดินล่ะ ทำไมไม่เดินไปต่อผ่านซุ้มกระบี่ของเหล่าผู้พิทักษ์ที่จัดให้เป็นเกียรติแก่เธอ
ข้าวหอมเดินตรงต่อไป ลอดใต้ซุ้มกระบี่ไปอย่างงง ๆ เธอเหลียวมองรอบตัวอีกรอบ ตรงหน้าเธอนั้นเป็นเวทีใหญ่ แต่ที่ข้าง ๆ เวทีนั้น....
"พ่อ! แม่!!!" ข้าวหอมร้อง น้ำตานอง โผเข้ากอดคู่ชายหญิงที่ยืนอยู่ตรงทางขึ้นเวที ทั้งคู่ดูแก่ลงกว่าที่เธอจำได้มาก แต่ก็เป็นพ่อแม่เธอแน่นอน ทั้งคู่มองหน้ากันงง ๆ
"อะไรกัน ยัยหนู" คุณพ่อถาม "เมื่อเช้ายังกระดี๊กระด๊าจะแต่งงานอยู่เลย ทำไมพอจะเริ่มพิธีร้องไห้มาหาพ่อแม่ล่ะ"
"หนู...หนู..." ข้าวหอมพูดไม่ออก
"ไม่ต้องกลัวนะข้าว" คุณแม่พูด "คืนเข้าหอไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก หนูก็บอกแม่เองมาตลอดอาทิตย์ไม่ใช่เหรอว่าอยากจะเข้าหอกับนายท่านนทีใจจะขาดอยู่แล้ว"
"ค่ะแม่...แต่...แต่....หนูคิดถึงพ่อกับแม่ค่ะ"
"โธ่ ข้าว อย่าร้องไห้ลูก แต่งงานแล้วพ่อแม่ก็ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย" พ่อหัวเราะและตบบ่าเธอเบา ๆ เสียงหัวเราะของพ่อเหมือนกับที่เธอจำได้เลย น้ำตาไหลพรากออกจากตาเธออีกครั้ง
"อะไรเนี่ย อยู่ ๆ มาขี้แยซะงั้น" แม่บ่น "ดูซิเนี่ย เครื่องสำอางเลอะเทอะหมดแล้ว หยุดร้องได้แล้ว ข้าว เดี๋ยวไม่สวย"
"ยังไงข้าวหอมก็สวยที่สุดครับ" เสียงนุ่มจากข้าง ๆ ทำให้ข้าวหอมสะดุ้ง เธอหันไปมอง นทียืนอยู่ตรงนั้นในชุดสูทขาวสุดหรูหรา "คุณพ่อคุณแม่ช่วยกอดข้าวหอมให้แน่น ๆ ได้ไหมครับ ผมเชื่อว่าคงช่วยให้ข้าวหอมรู้สึกดีขึ้นมาก"
พ่อแม่มองหน้ากันอย่างงง ๆ ก่อนจะเข้ามารวบตัวเธอกอดในอ้อมแขน ชุดแต่งงานของเธอยับย่นจากแรงกอด แต่เธอก็ไม่สนแล้ว เธอออกแรงทั้งหมดที่มีกอดพ่อกับแม่จนแน่น กอดพวกท่านราวกับเธอจะไม่ได้กอดอีกแล้ว เพราะในใจเธอรู้ดี ว่าเมื่อกลับไปที่โลกของเธอเอง เธอจะไม่มีวันได้เจอพวกท่านอีกแล้วจริง ๆ
เธอไม่รู้ว่าอ้อมกอดนั้นกินเวลานานเท่าไหร่ หนึ่งนาที ห้านาที หรือหนึ่งชั่วโมง แต่สุดท้ายแล้วเมื่อเธอก็ต้องผละตัวออกมา ด้วยหัวใจที่ด้านหนึ่งก็พองโต แต่อีกด้านก็หล่นวูบ เธอมองหน้าพ่อแม่อีกครั้ง พยายามฝังภาพใบหน้าของพวกท่านลงให้ลึกที่สุดในความทรงจำ
"ไม่ต้องห่วงนะยัยหนู" พ่อบอก "แต่งงานแล้วข้าวก็ยังเป็นยัยหนูของพ่อ พ่อจะอยู่ตรงนี้เพื่อข้าวเสมอนะ"
ค่ะ ข้าวหอมตอบในใจ แต่ไม่ใช่สำหรับหนู สำหรับหนูพ่อถูกปิศาจฆ่าตายไปแล้ว
ตลอดพิธีที่เหลือ ข้าวหอมพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์ในชีวิตนี้ของเธอ แยกแยะความทรงจำที่เป็นของตัวเธอเองจริง ๆ และตัวเธอในโลกนี้ เธอพบภาพหลายภาพในหัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตเธอในโลกของเธอเอง ภาพพ่อแม่ที่ถูกหามกลับมาจากศึก บาดเจ็บสาหัส แต่ยังมีชีวิต ภาพชีวิตที่โตขึ้นมากับพ่อแม่ของเธอจริง ๆ ไม่ใช่พ่อแม่ของพี่เก่ง........คำสารภาพรักของพี่เก่งที่มอบให้เธอ คำปฏิเสธที่เธอตอบกลับไป และสีหน้าโกรธแค้นเจ็บปวดรวดร้าวของชายหนุ่มที่ตัวเธอเองคิดว่าเป็นพี่ชาย แต่ในความทรงจำของร่างนี้เห็นเป็นเพียงชายแปลกหน้า ลูกของเพื่อนพ่อแม่ ที่นาน ๆ จะได้เจอกันสักครั้ง – เธอกวาดตามองรอบงานแต่ง มีใบหน้าที่คุ้นชินหลายหน้าอยู่ อูซี่โบกมือให้เธอเบา ๆ ผู้อาวุโสมงคลมองเธอด้วยความภูมิใจ แต่ทว่าเก่งไม่ได้มางานด้วย - ไม่มีแตงโมกับเบลในความทรงจำของเธอ แน่ล่ะ ก็เธอได้เจอสองคนนั้นตอนซ้ำชั้น และเธอซ้ำชั้นเพราะการเสียชีวิตของพ่อแม่ เธอแทบไม่มีเพื่อนนอกสภาผู้พิทักษ์ด้วยซ้ำ และ...เสี่ยต้น ตรามาร์ค นที เหตุการณ์ในส่วนนี้เกือบจะเหมือนที่เธอได้ประสบมากับตัวเอง มีรายละเอียดต่างกันบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นที่พ่อเธอไปคุกเข่าวิงวอนให้นทีช่วยซ่อมอาวุธเทพให้เธอแทนที่จะเป็นเธอขอด้วยตนเอง บทบาทของแม่เธอในการปกป้องสภาในวันที่โดนบุก และไม่มีเบลกับแตงโมมาเป็นเหยื่อล่อให้เธอติดกับดักของเสี่ยต้น...หลายปีที่สงบสุขหลังเสี่ยต้นตายและพญาปิศาจโดนปราบ พิธีรับปริญญา...พี่นทีคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ในมือถือแหวนเพชรเม็ดงาม
พิธีจบลงโดยที่ข้าวหอมยังเรียบเรียงเหตุการณ์ไม่ได้ครบถ้วนด้วยซ้ำ แต่นทีหอมแก้มเธอบนเวทีครั้งหนึ่ง และรู้ตัวอีกทีเธอก็อยู่ในเรือนหอแล้ว
"ขอโทษที่ต้องตัดบทมาตรงนี้นะเจ๊ แต่เรามีเวลาจำกัด นี่ผ่านมาสามชั่วโมงแล้ว"
เจ๊ เธอรู้สึกได้ถึงความงงของตัวเธอ ใช่สิ ในโลกนี้ไม่มีใครเรียกเธอว่าเจ๊ แตงโมกับเบลเป็นคนเรียกเพราะเธอแก่กว่าเพื่อน แล้วคนอื่นจึงได้เริ่มเรียกเธออย่างนั้นตามสองคนนั้น เมื่อเธอไม่เคยได้รู้จักเบลกับแตงโม ชื่อนี้ก็เลยไม่ได้ติดมาด้วย เธอสะบัดหัวอีกครั้ง พยายามไล่ความงงจากความทรงจำสองชุดที่ตีกันในหัว
"อย่าไปคิดถึงมันมาก เจ๊" นทีบอก "ทำสิ่งที่เราจำเป็นต้องทำดีกว่า"
จริงสินะ เธอเกือบลืมไปแล้ว ว่ามาที่โลกนี้เพื่อให้พี่นทีเปิดซิง
"ค่ะ พี่นที" เธอตอบ หันไปยิ้ม ก่อนจะพูดอาย ๆ "เราเข้าหอกันเถอะ"
นทีเดินเข้ามาจากข้างหลัง จูบหลังคอของเธอเบา ๆ ข้าวหอมสั่นสะท้านไปทั้งตัว ใช่ ถ้าเป็นตัวเธอในโลกของเธอเองคงไม่รู้สึกประหม่าและเหนียมอายขนาดนี้แน่ นี่คือความรู้สึกของสาวพรหมจรรย์สินะ เธอเกือบลืมไปแล้วว่ามันเป็นยังไง
มือของนทีจับซิบที่หลังคอของเธอแล้วรูดลงอย่างช้า ๆ จนชุดแต่งงานสวยหรูทั้งชุดลงไปกองอยู่กับพื้น ข้าวหอมเริ่มหายใจรัวถี่ ตอนนี้ทั้งตัวเธอเหลือแต่ถุงมือ รองเท้า กางเกงในและบราปีกนกปกปิด
"เจ๊สวยมากนะ...สวยไม่เคยเปลี่ยนเลย" นทีกระซิบ และจูบปากเธอ
"อืมมมม" ข้าวหอมคราง แต่เธอก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าคำพูดของนทีนั้นไม่ค่อยจริงเท่าไหร่นัก เธอได้เห็นหน้าตัวเองในกระจกในห้องโถงในหลายจังหวะ ความสวยสดใสแบบสาวแรกรุ่นเลือนหายไปจากหน้าเธอเกือบหมดแล้ว แทนที่ด้วยความงดงามดึงดูดใจแบบหญิงสาววัยผู้ใหญ่ หากข้าวหอมในโลกของเธอเป็นดอกไม้ที่กำลังแรกแย้ม เปิดเผยให้เห็นความงดงามที่กำลังผุดผาด ข้าวหอมคนนี้ก็เป็นดอกไม้ที่แบ่งบานเต็มที่ เปี่ยมล้นไปด้วยความงามในอีกแบบ เธอสวย แต่จะบอกว่าสวยไม่เปลี่ยนคงไม่ได้ คนที่ไม่เปลี่ยนไปเลยคือนทีต่างหาก
แต่ไม่ช้าจูบของนทีก็ผลักเรื่องความเปลี่ยนแปลงออกไปจากใจเธอ เขาค่อย ๆ ดันตัวเธอไปนอนราบบนเตียง ก้มลงถอดรองเท้าให้เธอ ขณะที่เธอก็ถอดถุงมือทั้งสองข้างเหวี่ยงทิ้งไป
"เจ๊ พี่ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้นะ" เขาแตะไปที่ข้อมือเธอ รอยตราสีแดงสลับซับซ้อนปรากฏขึ้นมา
"ตรามาร์ค" ข้าวหอมพูดเบา ๆ
"ต่อพลังให้ตัวพี่ ไม่ใช่ให้ปิศาจ" นทีบอก
"หนูเข้าใจค่ะ" ข้าวหอมบอก "ต่อเลยค่ะ"
นทีค่อย ๆ ถอดกางเกงในของเธอออกอย่างช้า ๆ ก่อนจะเข้ามาดูดเลียที่กลีบดอกไม้งามที่ยังปิดสนิท ลิ้นนุ่มค่อย ๆ โบกผ่านและคลึงไปที่ร่องหลืบและปุ่มกระสันอย่างแผ่วเบา
"อื๊อออออ" ข้าวหอมคราง ตัวเริ่มสั่นอีกครั้งด้วยทั้งความเขินอายและความเสียว "อือออออ พี่นที อือออออออ"
นทีห่อลิ้น แล้วดันเข้ามาในร่องสวาทของเธอ
"งื๊ออออ" ข้าวหอมร้อง "ซี๊ดดดดดดด มันเข้ามาแล้วอ่า อื๊อออออ"
ลิ้นนุ่ม ๆ ตวัดไปมาอีกหลายครั้ง ขณะที่มือของชายหนุ่ม ลูบไล้ที่ขาอ่อนและติ่งเสียวของเธอ
"อ๊า อ๊า อ๊ายยยยยย อื๊ออออออออออออออ" ข้าวหอมร้อง ช่องคลอดเกร็งตัวบีบลิ้นของนทีที่รุกล้ำอยู่ในตัวเธอ น้ำรักหลั่งไหลออกมาเต็มหน้าชายหนุ่ม นทีถอนปากออกมาจากร่องสวาทของเธอและขึ้นมาจูบปากเธออีกรอบ ข้าวหอมชิมรสน้ำรักของตนจากปากของชายหนุ่ม
"อื๊ออออ อืมมมมมมมมมมมม" ขณะที่ปากของทั้งคู่ยังคงประกบติดกันอยู่ มือของนทีก็เริ่มซูกซนอีกครั้งบราปีกนกหลุดออกจากหน้าอกของเธอที่ชูช่อให้นทีได้บีบนวดและคลึงเคล้นได้ตามใจ
"อืมมม เจ๊ ถามอะไรหน่อยสิ"
"อา อา อะไร อื๊อออ อะไรเหรอคะ"
"แก่ลงตั้งหลายปี ไม่คิดจะนมใหญ่ขึ้นซักหน่อยเหรอ"
ข้าวหอมคว้าหมอนมาฟาดใส่หน้านทีเต็มแรงจนปลิวตกเตียงไป
"เจ๊ใจร้ายยยยยยยยยยย"
ข้าวหอมไม่รอช้า ตามลงไปนั่งทับตัวนที
"ว่าหนูนมเล็ก เดี๋ยวหนูจับข่มขืนซะนี่" เธอขู่
"เจ๊ข่มขืนพี่ไม่ได้หรอก เพราะพี่เต็มใจ" นทีทำหน้าทะเล้น ข้าวหอมหัวเราะและเริ่มถอดเสื้อผ้าให้เขา แม้มือของเธอจะเก้ ๆ กัง ๆ บ้าง แต่ไม่ช้านทีก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า แก่นกายตั้งตระหง่าน
"นี่เราจะไม่กลับขึ้นไปบนเตียงกันแล้วใช่ไหม" นทีถาม เมื่อเธอเริ่มเลียไปทั่วตัวเขา "อื๊อออ เจ๊สุดยอด"
"ไม่ต้องแล้วค่ะ หนูโตแล้ว ใจกล้าได้แล้ว" ข้าวหอมยืดอก ทั้งที่จริง ๆ ในหัวใจเธอเต้นราวกับจะระเบิดอยู่แล้ว เธอยืนตัวตรงอยู่ในถ้ำคริสตัลเรืองแรงอีกครั้ง ความเสียวที่รู้สึกเมื่อสักครู้หายไปราวกับไม่เคยมีอยู่ เธอกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงง ๆ พี่นทีกลับไปอยู่หน้าแท่นบูชาแล้ว และกำลังร่ายคาถาบางอย่าง ส่วนหนึ่งของโครงข่ายมหาเวทย์เรืองแสงขึ้นมา
"มันได้ผล เจ๊" นทีบอก "เหลืออีกเก้าครั้ง"
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ขอบคุณครับ.. น้องข้าวหอมก็ต้องมีความรู้สึกแบบนี้อีกตั้ง 9 ครั้งเลย
ต้องค้างคาอีก9หนเลยเหรอเนี่ย ข้าวหอมค้างเติ่งแย่ซะมั๊ง. หรือว่าจะได้จัดหนักตอนบูชายัญ
อิจฉานทีจัง ได้เปิดซิงข้าวหอมเก้าครั้ง สงสัยครุ้งนึง เสี่ยต้นจะชิงลงมือก่อน ฮี่ฮี่