วงจรชีวิต..น้องแพรว
"ณรงค์"หนุ่มใหญ่วัย 35 ปี ขับรถกลับจากทำงาน ใจก็นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาในชีวิต กำลังขับรถเพลินๆ ก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะมีร่างของใครคนหนึ่งเดินเซเข้ามาหารถเขา ณรงค์เหยียบเบรคเต็มแรง เสียงล้อรถบดลากไปกับถนนเสียงดังสนั่น หน้ารถปะทะกับร่างๆนั้น พร้อมๆกับที่รถเขาหยุดอยู่กับที่ ณรงค์รีบเปิดประตูรถออกไปดู ด้วยความตกใจ พอเดินไปที่หน้ารถ ก็พบกับเด็กสาวนอนฟุบไม่ได้สติ ใบหน้าขาวซีด "หนู... หนู..เป็นไงบ้าง?" ณรงค์เอามือเขย่า แต่เธอก็ยังนิ่งไม่ได้สติ เขาจึงรีบอุ้มเธอขึ้นรถ เพื่อไปส่งโรงพยาบาล ณรงค์ขับรถไปก็มองร่างของเด็กสาวไป กลัวเธอจะเป็นอะไรไป
จนถึงโรงพยาบาล ก็รีบพาเธอไปที่ห้องฉุกเฉิน แล้วนั่งรออยู่หน้าห้อง เวลาผ่านไป 30 นาที ก็มีพยาบาลเดินมาหาณรงค์ พร้อมกับถามเขาว่า
"คุณเป็นญาติของน้องที่ประสบอุบัติเหตุมาหรือเปล่าคะ?"
ณรงค์มองหน้าพยาบาลด้วยความลังเลนิดหนึ่ง "คะ..ครับ.. มีอะไรหรือครับ?"
"คือน้องเค้าไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่ถลอกนิดหน่อย แต่แกเป็นลมน่ะค่ะ.. คงไม่ได้ทานข้าวกลางวัน หมอกำลังให้น้ำเกลืออยู่ อีกสัก 2-3 ชั่วโมง ก็กลับบ้านได้แล้วคะ ถ้าคุณจะเข้าไปเยี่ยมก็เชิญคะ."
แล้วพยาบาลก็เดินกลับเข้าไปทำงานต่อ ณรงค์จึงเดินเข้าไปดูเด็กสาวที่นอนให้น้ำเกลืออยู่ เมื่อเธอเห็นหน้าณรงค์ เธอทำหน้างงๆ เพราะเธอไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้จักเขามาก่อน
"เป็นอย่างไรบ้างหนู?... พอดีหนูเป็นลม แล้วฉันขับรถมาชน เป็นไงเจ็บมากไหม? หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ.. เดี๋ยวฉันดูแลค่ารักษาเธอเอง"
เด็กสาวค่อยๆยกมือขึ้นไหว้ณรงค์ "สวัสดีคะ..คุณอา.." เด็กสาวมองหน้าณรงค์ แล้วตัดสินใจเรียกเขาว่าอา เพราะเธอคาดคะเนดูแล้วเขาน่าจะรุ่นๆเดียวกับแม่
ณรงค์มองหน้าเด็กสาวแล้วรู้สึกสบายใจขึ้น ที่เธอเป็นเด็กที่มีมารยาท ไม่มีท่าทีหยิ่งหรือโกรธเขา เขาจึงสอบถามเรื่องราวของเธอ ทีแรกเด็กสาวก็ไม่อยากจะบอกอะไร แต่เห็นท่าทางสุภาพและเป็นผู้ใหญ่ของณรงค์ เธอจึงเล่าให้ฟังว่า เธอชื่อ"สุชาดา" ชื่อเล่นว่า'แพรว' เรียนอยู่พานิชย์ปี 3 ทางบ้านค่อนข้างยากจน เธอบอกอีกว่าเธอนั้นกำพร้าพ่อ แม่บอกกับเธอว่าพ่อเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังอยู่ในท้อง แม่จึงเลี้ยงเธอมาตามลำพัง เธอสงสารแม่ที่ต้องทำงานลำบากส่งเสียเธอเรียน เธออยากจะช่วยแม่ประหยัด เธอจึงกินข้าวเพียงวันละ 2 มื้อ ปกติเธอจะอดมื้อเย็น แต่วันนี้เธอลืมเอากระเป๋าตังค์มา เธอจึงไม่ได้กินข้าวเที่ยง พอณรงค์ได้ยินเด็กสาวบอกเล่า ด้วยใบหน้าที่เศร้าๆน้ำตาซึม ทำให้เขาอดที่จะเศร้าตามเธอไปด้วย นึกสงสารในความอาภัพของเธอ
"อาขอโทษนะที่ขับรถไม่ได้ระวัง แล้วหนูชื่ออะไรล่ะ? อาชื่อ..ณรงค์.. เรียกว่า..อารงค์ก็ได้.." ณรงค์พยามยามเปลี่ยนเรื่องคุย เพื่อให้เธอสบายใจขึ้น
"เรียกหนู..แพรว..ก็ได้ค่ะ.."
ณรงค์นั่งมองแพรวที่นอนหลับตาด้วยความเพลีย ใบหน้าเธอขาวซีด รูปร่างค่อนข้างผอมบาง เมื่อเทียบกับเด็กสาวรุ่นเดียวกัน เฮ้อ.. นี่เธอคงจะยากจนอย่างที่เธอพูดจริงๆ เอ.. เราก็ไม่มีพันธะอะไร ถ้าเราจะส่งเสียเธอได้เรียนหนังสือ คงจะดีกว่าเอาเงินไปเที่ยวเตร่นี่หว่า... ดูท่าว่าจะเป็นเด็กรักดีเอามากๆเลยนะนี่... ณรงค์นั่งคิดในใจ ช่วงที่นั่งรอเธอให้น้ำเกลือ จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวก็ต่อเมื่อพยาบาลมาปลุกเขา เพราะน้ำเกลือที่ให้เด็กสาวนั้นหมดแล้ว และจะต้องไปจ่ายค่ายา-ค่ารักษา เสร็จแล้วเขาก็มาพาเด็กสาวไปส่งบ้าน
"แพรว... อาว่าเราแวะทานข้าวก่อนดีกว่านะ เพราะว่าแพรวยังไม่ได้ทานข้าวเลย ไม่ใช่หรือ? อืมม.. เอาร้านนี้ก็แล้วกัน.. ดูเป็นธรรมชาติดี.."
ณรงค์ชวนแพรวแวะทานข้าว ก่อนที่จะถึงบ้านเธอเล็กน้อย ซึ่งเป็นร้านอาหารที่เธอเดินผ่านแทบทุกวัน เธออยากจะเข้าไปลองทานสักครั้ง แต่ก็ไม่ปัญญา ได้แต่มอง ตลอดทางแพรวได้แต่นั่งฟังณรงค์พูดอยู่ฝ่ายเดียว แพรวรู้สึกอบอุ่น และสบายใจที่ได้อยู่ใกล้ ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกที่ได้พบกันก็ตาม คงจะเป็นบุคลิกของณรงค์ก็ได้ ที่เขาเป็นคนสุภาพ วางตัวดี ไม่มีท่าทีเจ้าชู้กับเธอ แพรวกินอาหารอย่างอร่อย ซึ่งเธอไม่เคยกินอาหารดีๆแบบนี้มาก่อน แต่เธอก็ไม่กล้ากินมาก เพราะเกรงใจณรงค์ แต่ณรงค์ก็มองออกว่าเธอยังไม่อิ่มนัก เขาจึงสั่งใส่ห่ออีกหนึ่งชุด เพื่อให้เธอได้กลับไปกินที่บ้านให้อิ่ม
ก่อนกลับ ณรงค์ก็ควักเงินส่งให้แพรวไว้ใช้อีก 2,000 บาท แต่แพรวไม่กล้ารับ ณรงค์จึงต้องบอกว่าเป็นเงินค่าทำขวัญ ที่เขาขับรถชนเธอจนได้รับบาดเจ็บ แพรวจึงจำเป็นต้องรับเอาไว้ หลังจากนั้น ณรงค์ก็แวะมาเยี่ยมแพรวแทบทุกวัน หลังจากเลิกงาน จนทั้งคู่มีความสนิทสนมมากขึ้น บางครั้งณรงค์ก็ไปรับแพรวที่โรงเรียน แล้วพาไปกินข้าวเย็นก่อนที่กลับบ้าน เสาร์-อาทิตย์ไหนที่ณรงค์ว่าง เขาก็จะไปรับแพรวออกไปซื้อข้าวของเครื่องใช้ เพราะรู้ว่าแพรวนั้นไม่มีเงิน อีกอย่างเสื้อผ้าที่แพรวสวมใส่นั้น เขาไม่เคยเห็นเธอสวมชุดใหม่ๆเลยสักครั้ง มีแต่ชุดเก่าๆ แต่เธอรักษาความสะอาดไว้อย่างดี ณรงค์จึงซื้อเสื้อผ้าให้ แต่กว่าแพรวจะรับสิ่งของที่ณรงค์ซื้อให้ ณรงค์ก็ต้องหว่านล้อม อ้างเหตุผลต่างๆนานา
จนในที่สุดณรงค์ก็ให้เหตุผลว่า "แพรว... ของที่อาให้แพรวน่ะ อาไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนจากแพรวหรอก อาสงสารแพรวและแม่แพรวที่ต้องลำบาก อีกอย่างอาก็คิดว่าแพรวน่ะ เป็นหลานของอาคนหนึ่ง หรือว่าแพรวรังเกียจอา.."
แพรวยืนทำตาแดงๆ หน้าละห้อย "ปล่าวคะ.. แพรวไม่ได้รังเกียจอารงค์หรอกค่ะ แต่แพรวเกรงใจอารงค์ ที่ผ่านมาอารงค์ก็ให้แพรวมามากแล้ว."
ณรงค์เอาลูบหัวเธออย่างเอ็นดู "เอาอย่างนี้ ถ้าแพรวเกรงใจอา.. แพรวก็ทำงานบ้านให้อาแทนก็ได้ ไหวมั๊ย?"
แพรวแหงนหน้ามองณรงค์ แล้วยิ้ม "ได้ค่ะ... แพรวไปทำงานบ้านให้อารงค์ก็ได้ค่ะ แพรวทำได้ทุกอย่างเลยนะคะ ซักผ้า หุงข้าว ทำกับข้าว กวาดบ้าน ถูบ้าน."
พอตกลงกันได้ ก็ดูแพรวจะมีความสุขขึ้น ไม่ต้องอึดอัดกับสิ่งที่รับจากณรงค์ พอเช้าวันเสาร์วันอาทิตย์ณรงค์ก็ไปรับแพรวมาที่บ้าน โดยให้เธอเอาการบ้านมาทำที่บ้านเขาด้วย พอมืดๆณรงค์ก็ไปส่งแพรวที่บ้าน อาทิตย์ไหนที่แพรวกลับไปเยี่ยมแม่ ณรงค์ก็ซื้อของฝากไปด้วย บางครั้งก็ฝากเงินไปให้แม่แพรว โดยที่แพรวบอกกับแม่ว่าเธอทำงานพิเศษวันเสาร์อาทิตย์ จึงมีเงินซื้อของและเงินให้แม่ แล้วยังบอกอีกว่าต่อไปเธอเรียนจบ เธอจะทำงานเลี้ยงแม่เอง ให้แม่อยู่บ้านเฉยๆ แม่เธอถึงกับน้ำตาซึม ดีใจกับความกตัญญูของเธอ
แพรวทำงานบ้านให้ณรงค์ได้ 2-3 เดือน ณรงค์ก็ปรึกษากับแพรวว่า
"แพรว... อาว่าแพรวมาอยู่ที่บ้านอา ดีกว่ามั๊ย? แพรวไม่ต้องไปเสียเงินค่าเช่า บ้านอาก็มีตั้ง 3 ห้อง แพรวว่าไงล่ะ?"
แพรวมองหน้าณรงค์ ครุ่นคิดสักพัก จึงพูดกับณรงค์ว่า "ก็แล้วแต่อารงค์เถอะค่ะ ก็ดีเหมือนกันแพรวจะได้ทำงานให้อารงค์ได้เต็มที่ "
"แพรว... ที่อาให้แพรวมาอยู่ที่บ้านอา ไม่ใช่อาจะใช้งานแพรวหรอกนะ อาอยากให้แพรวอยู่อย่างสบายใจ คิดเสียว่าแพรวเป็นหลานของอาคนหนึ่ง ไม่ใช่คนรับใช้... อาอยากให้แพรวตั้งใจเรียนมากกว่า... ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องทำหรอกงานบ้านน่ะ เอาไว้วันเสาร์-วันอาทิตย์ เราค่อยมาช่วยกันทำจะดีกว่า.." ณรงค์บอกกับแพรว
ในที่สุดแพรวก็ย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกับณรงค์ ณรงค์นั้นรักและเอ็นดูแพรวเหมือนเธอเป็นลูกเป็นหลานเขาคนหนึ่ง ส่วนแพรวก็รักและเคารพณรงค์ แรกๆแพรวก็รู้สึกเคอะเขินอยู่บ้าง ที่มาอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกันจริงๆ แต่การที่ได้อยู่บ้านเดียวกัน ทำให้ทั้งสองคนมีความสนิทสนม เป็นกันเองมากขึ้น มีการพูดจาหยอกล้อเป็นกันเอง แพรวมาอยู่ดีกินดี จากร่างกายที่ผอมแห้งก็มีน้ำมีนวล ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ดูเป็นสาวเต็มตัว
และด้วยความที่ณรงค์รักและเอ็นดูแพรวมาก จึงทำให้แพรวแอบปลื้มในตัวณรงค์ งานในบ้านแพรวจึงทำให้ณรงค์ทุกอย่าง เปรียบเหมือนเธอเป็นภรรยาของณรงค์เลย
"แพรว... ทำอะไรน่ะ? ไม่ต้อง.. นั่นอาซักเอง.." ณรงค์ร้องโวยวายขึ้นมาทันที ที่เห็นเธอนั่งซักกางเกงในเขาอยู่
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพรวทำได้... อารงค์ทำงานก็เหนื่อยแล้ว ไปพักผ่อนเถอะค่ะ.." แพรวยืนยันที่จะซัก ทำให้ณรงค์ต้องเข้าไปชิงกางเกงในของเขามาซัก แต่..."ไม่ต้องค่ะ... มันมีของแพรวอยู่ด้วย แพรวซักเอง.." ทำให้มีการยื้อแย่งกันเกิดขึ้น
"เอาอย่างนี้.. เรามาช่วยกันซักก็แล้วกัน" ณรงค์ตัดสินใจนั่งลง ช่วยแพรวซัก
"อุ๊ย..อารงค์ นั่นของแพรว..." แพรวยื่นมือมาทำท่าจะดึงกางเกงในตัวจิ๋วของเธอจากมือณรงค์ แต่ณรงค์กลับชักมือหนี พร้อมกับยกโชว์ แกว่งไปแกว่งมาอีกต่างหาก
"ทีของอา.. แพรวยังซักได้เลย... แล้วอาจะซักของแพรวบ้าง ไม่ได้หรือไง?"
ว่าแล้วณรงค์ก็จัดการซักชุดชั้นในของแพรว แต่แพรวก็ยังห้ามเขาอีก เพราะเธออายที่ผู้ชายมาซักชุดชั้นในของเธอ
"ไม่เอาอ่ะ.. แพรวซักเอง.. น่าเกลียด..." แพรวบ่นอุบอิบๆหน้าแดง แต่ณรงค์ก็ยังคงซักต่อไป แล้วยังมีพูดกระเซ้าเย้าแหย่กับแพรวจนซักเสร็จ และช่วยกันเอาไปตาก
ณรงค์เห็นว่าเป็นวันหยุด ก็เลยชวนแพรวออกไปกินข้าวนอกบ้าน และถือโอกาสไปเดินเที่ยวห้างฯด้วย ทำให้ทั้งคู่มีความสุขสดชื่นโดย หลังจากนั้น แพรวเกิดมีความรู้สึกกับณรงค์แปลกๆ และเปลี่ยนไปจากเดิม ความรักที่เธอมีให้กับณรงค์...เริ่มเปลี่ยนจากอา-หลาน มาเป็นแบบคนรักอย่างเงียบๆ โดยที่เธอก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้น มันคือความรักที่หนุ่มสาวทั่วๆไป ต่างก็แสวงหาเอามาครอบครอง แต่กับตัวเธอนั้น เธอไม่เคยได้คิดเลย เพราะฐานะทางบ้านที่รุมเร้าในใจเธอ แต่มันก็เกิดกับเธอจนได้
จนกระทั่งเย็นวันศุกร์หนึ่ง หลังจากที่ณรงค์ไปรับแพรวกลับมาจากโรงเรียน ณรงค์ก็บอกกับแพรวว่า เขาจะต้องไปงานเลี้ยงที่ทำงาน ซึ่งอาจจะกลับดึก ไม่ต้องรอกินข้าว ส่วนของแพรวนั้น ณรงค์จัดการซื้อเตรียมไว้ให้แล้ว ก่อนจะออกไป ยังหันมากำชับว่า
"ง่วงก็นอนไปเลยนะ.. เดี๋ยวอาเอากุญแจไปด้วย... แพรวไม่ต้องรอเปิดประตูให้อา..."
แพรวได้แต่นั่งมองณรงค์ขับรถออกไป เธอรู้สึกเหงา ก็เลยหางานในบ้านทำไปเรื่อยๆ เพื่อคลายเหงา หลังจากอาบน้ำใส่ชุดนอนแล้ว เธอก็ยังไม่นอน ยังคงนั่งอ่านหนังสือรอณรงค์กลับมา ด้วยความเป็นห่วง จนเกือบตี1 เธอเห็นแสงไฟหน้ารถณรงค์สาดเข้ามา เธอจึงรีบเก็บหนังสือ แล้วรีบเข้านอนทันที กลัวณรงค์จะดุเอา ที่มานั่งรอเขา
ณรงค์กลับมาด้วยอาการที่เมาหนักพอสมควร แพรวได้ยินเสียงปิดประตูรั้วดังปึงปัง แล้วเปิดปิดประตูบ้านดังกว่าทุกวัน เธอจึงแง้มประตูแอบดู เห็นณรงค์นอนแผ่หราบนโซฟา ถุงเท้าก็ไม่ยอมถอด เสียงพึมพำๆเบาๆ สักพักก็เงียบไป แพรวคิดว่าอารงค์คงจะเมาหลับไปแล้ว เธอจึงตั้งใจเข้าไปปรนนิบัติดูแล พอแพรวเข้าไปใกล้ๆ ก็ได้กลิ่นเหล้าหึ่ง แพรวนั่งลงถอดถุงเท้าให้ณรงค์ เสร็จแล้วก็เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ พอโดนน้ำณรงค์ก็พอจะรู้สึกตัว แต่ตาลืมแทบไม่ขึ้น
"อ้าววว... แพรว...เหรออ.. .อา.มาวว..ปาย..หน่อย..ขอโทษที.." พูดแล้วก็หลับตาไปอีก เขารู้สึกสบายตัวขึ้นมาบ้าง
"อารงค์คะ... เข้าไปนอนในห้องเถอะคะ... มา..แพรวช่วย..." แพรวดึงณรงค์ให้ลุกขึ้น แล้วพยุงพาเขาเข้าไปนอนในห้องอย่างทุลักทุเล "อาคะ... ไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนหรือคะ? ...เหม็นเหล้าหึ่งเลย"
แพรวพยายามปลุกเขาให้ขึ้นมาอาบน้ำก่อน แต่ก็ไม่เป็นผล แพรวเลยตัดสินใจไปเอาน้ำใส่กะละมังกับผ้ามาหนึ่งผืน เธอค่อยๆแกะกระดุมเสื้อออกอย่างช้าๆ ด้วยมือที่สั่นนิดๆ เพราะเป็นครั้งแรกที่เธอได้ทำแบบนี้กับผู้ชาย เสร็จแล้วเธอก็เอาผ้าชุบน้ำเช็ดให้เขาจนทั่ว แล้วกลับมานั่งคิด ว่าจะทำอย่างไรต่อ? ก่อนที่จะตัดสินใจถอดเสื้อณรงค์ออก แล้วไปหยิบเสื้อนอนมาสวมให้แทน ทีนี้ก็เหลือแต่กางเกง แพรวเอื้อมมือไปที่เข็มขัด แล้วชักมือกลับ 2-3 ครั้ง แล้วก็หลับตาเอามือคลำๆไปที่เข็มขัด ค่อยๆปลดไปมันออก ต่อจากนั้นก็ปลดตะขอกางเกง รูดซิปลงไปจนสุด
ใจก็อยากดู เธอจึงค่อยลืมตาอย่างช้าๆ เห็นกางเกงในของณรงค์ห่อหุ้มดุ้นเอ็นนูนเป็นลำ ก่อนที่จะเธอจะใช้ความพยายามถอดกางเกงได้ ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน เพราะณรงค์นั้นเมานอนทับนิ่ง พอกางเกงขายาวพ้นจากร่างกายชายหนุ่ม ทำให้แพรวใจเต้นสั่นระรัว ทำอะไรไม่ถูก สายตาจ้องไปที่ดุ้นเอ็นที่ซ่อนอยู่ในกางเกงใน สักพักเธอจึงเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตั้งแต่เอวไล่ลงไปจนถึงเท้า แต่สายตาก็ยังจ้องมองเจ้าสิ่งนั้นอยู่ แพรวรู้สึกร้อนวูบวาบๆ ไปทั้งตัว จนต้องนั่งหนีบขาแน่น เธอนั่งมองจนแน่ใจ ว่าณรงค์นั้นหลับไม่รู้สึกตัว ด้วยความอยากรู้ บวกกับอารมณ์ภายในที่เกิดขึ้น เธอจึงยื่นมือไปลูบเบาๆที่ดุ้นเอ็น ถึงแม้จะมีกางเกงในขวางกั้นอยู่ก็ตาม แต่ก็ทำให้สิ่งนั้นที่ไม่ค่อยได้ใช้งานมานาน ค่อยๆขยับขยายตัวขึ้น มันดันตัวขึ้นมาจนปลายหัวบานเกือบพ้นขอบกางเกงใน
"อุ๊ย..." แพรวอุทานออกมาเบาๆ ก่อนที่เธอจะดึงขอบกางเกงในของณรงค์ ปลิ้นลงมาไว้ที่หน้าขา
"โอ้โห..เกือบเท่าแขนเราแนะ ของผู้ชายมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ลองจับดูดีกว่า อารงค์คงยังไม่ตื่นหรอก"
แพรวนึกในใจ แล้วเธอก็มือนิ่มๆของเธอค่อยๆแตะลงไป ลูบขึ้นลูบลงอย่างทนุถนอม แต่พอโดนมือเธอ มันกลับกระดกหงึกๆสู้มือ เธอเลยกำมันเอาไว้ ส่วนอีกมือก็เขี่ยเล่นที่ปลายดุ้น ซึ่งตอนนี้มีน้ำใสๆซึมออกมาแล้ว ขณะที่แพรวกำลังสนุกกับดุ้นเอ็นของณรงค์อยู่นั้น เขาก็กำลังฝันว่ากำลังมีความสุขอยู่กับคนรักเมื่อครั้งที่ยังเรียนหนังสืออยู่...
ณรงค์ครางในลำคอเบาๆ มือเริ่มป่ายไปมา โดยที่แพรวไม่รู้ เพราะมัวแต่จ้องอยู่กับดุ้นเอ็น กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อณรงค์ป่ายมือมาโดนมือเธอที่กำดุ้นเอ็นเขาไว้ แล้วณรงค์ก็คว้ามือจับหมับเข้าที่ข้อมือเธอ แล้วดึงตัวเธอล้มทับลงไปบนตัวเขา ณรงค์ซุกไซ้จมูกไปที่ซอกคอของแพรวสาวน้อย ที่นอนตัวสั่นด้วยความตกใจ
ณรงค์จูบไซ้ไปมา ทั้งๆที่ไม่ลืมตา ปากก็พึมพำเบาๆ "พิมจ๋า... พิมจ๋า... พิมกลับมาหาพี่แล้ว... พิมจ๋า..."
แพรวได้ยินไม่ชัดนัก เพราะอยู่ในอาการตกใจ แต่พอผ่านไปสักพัก มือที่ยันตัวขืนเอาไว้ ก็เปลี่ยนมากอดณรงค์ แล้วซบหน้าลงไปบนอกเขา มือของณรงค์โลมไล้ไปทั่ว ไม่นานนักทั้งคู่ก็เปลือยกายไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น ถึงตอนนี้ณรงค์ก็ทาบทับอยู่บนร่างแพรว ดุ้นเอ็นพาดอยู่บนเนินสวรรค์ที่หยาดเยิ้มไปด้วยน้ำเสียว ณรงค์ทั้งดูดทั้งเคล้น สองเต้าที่ตั้งกลมเด่น จนเจ้าของเนินร้องครางด้วยความเสียว
"อูยยย..ซี๊ดดด....อาขา... แพรว...แพรว..เสียว... อาว์..." แพรวเอามือกุมหัวณรงค์กดลงไปหาเธอ แล้วแอ่นอกเร่าๆ แพรวกำลังเสียวเพลินๆ ก็รู้สึกตึงแล้วเจ็บแปล๊บที่ปากร่องสวรรค์
"ว๊าย...โอ๊ยยย....เจ็บ...อารงค์...แพรวเจ็บ..." แพรวร้องลั่น ถีบตัวขึ้นไป จนหัวชนกับหัวเตียง
เสียงร้องของแพรว ทำให้ณรงค์ลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เห็น กลายเป็นแพรวเด็กสาวที่เขาอุปการะนอนน้ำตาไหลพราก โดยมีดุ้นควยของเขาเสียบคารูหีเธอเข้าไปค่อนลำ
"โอ๊ะ...แพรว..." ณรงค์พูดออกมาได้เพียงเท่านั้น เพราะยังงงอยู่ ลำควยของเขาก็ยังคาอยู่
"แพรว... อาขอโทษ... นี่อาทำร้ายไปแล้วหรือ?...แพรว ...แพรว ...อาขอโทษ..."
ณรงค์ฟุบร่างลงไปกอดแพรว
"แพรว...แพรวเองคะอา ...ที่ทำผิดกับอา ...อาไม่ผิดหรอกคะ... แพรวไม่ดีเอง.. ที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้...อาอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ..."
ณรงค์รู้สึกแปลกใจกับคำพูดของแพรวมาก กำลังจะถาม แต่แพรวก็สารภาพออกมาเสียก่อน ว่าเธอแอบทำอะไรกับเขา ช่วงที่เขาหลับอยู่ ณรงค์จึงพอจะรู้ว่าลึกๆแล้วแพรวก็รักเขาเหมือนกับที่เขาก็แอบรักเธอ แต่ไม่กล้าแสดงออก เพราะเดี๋ยวจะเด็กจะว่าเอา ...ไอ้เฒ่าหัวงู สิ่งที่เปิดเผยออกมาทำให้ณรงค์สบายใจขึ้น ลำควยที่กำลังจะอ่อนตัวลงก็กลับแข็งขึ้นมาเหมือนเดิม
"แพรว... นี่แพรวก็รักอาเหมือนนี่.. อานึกว่าอารักแพรวข้างเดียวเสียอีก เอ่อ...แล้วแพรวเจ็บมากมั๊ย? อาขอโทษนะ อาไม่รู้ตัวจริงๆ" อารมณ์ที่ดีใจ ณรงค์กอดแพรวซะแน่น พลอยทำให้ควยเขากดลงตามไปด้วย แพรวถึงกับสะดุ้งยึก
"คะ..ค่ะ... แพรวรักอาคะ อุ๊ย.. แพรวเจ็บ... อาขา... อาได้แพรวแล้ว อาอย่างทิ้งแพรวนะคะ.."
ต่างคนต่างกอดกันแน่นด้วยความรัก แต่ณรงค์ยังไม่กล้ากดบั้นเอวลงไป ยังคงยกตูดโด่ง จมูกณรงค์เริ่มซุกไซ้ตามซอกคอ ร่องนม แล้วเลือนปากไปหาปากของแพรว แล้วค่อยๆเข้าหากัน จนปากของทั้งสองคนแนบสนิท ณรงค์ดูดปากแพรว แล้วเริ่มสอดลิ้นเข้าไปในปากเธอ แพรวเองก็เผยอปากอ้ารับอย่างเต็มใจ
ไม่นานนัก เอวของสาวน้อยก็เริ่มส่ายไปมา เสียงครางฮือๆๆอยู่ในลำคอ ณรงค์จึงค่อยๆกดลำควยของเขาลงไปอย่างช้าๆ ค่อยๆให้มันลื่นไหลเข้าไป พอณรงค์เลื่อนปากลงไปดูดนมเด็กสาว
"อะ..อะ..อูยยย... อาขา... แพรวเสียว... อาขา...ซี๊ดดด..."
แพรวเอามือคล้องคอณรงค์ ปากก็ร้องครางด้วยความเสียวซ่าน
"อูยย.... แพรวจ๋า... อาก็เสียว... หีแพรวเย็ดมันส์จังเลย... โอววว... เมียจ๋า...ผัวเสียวควยจังเลย..."
ทั้งคู่ปล่อยอารมณ์กันเต็มที่ แพรวเองเมื่อได้ยินณรงค์เรียกเธอว่า"เมียจ๋า" ทำให้หัวใจพองโต ปล่อยอารมณ์เต็มที่
"โอ้วว... ผัวขา... เย็ดเมียแรงๆเลย... เมียไม่เจ็บแล้ว... .เมียเสียว... อูยยย... อาขา...อูยย...ผัวขา... แพรว... แพรว...ฉี่จะออก..อูย หยุดก่อน..แพรวฉี่จะออก...โอ้ววว..ออกแล้ว...ไม่ไหวแล้ว..ออกแล้ววว...ว๊ายย..."
แพรวร้องครางลั่น แพรวยิ่งร้อง ณรงค์ก็ยิ่งกระเด้าควยเย็ดแรงและเร็วขึ้น จนกระทั่งณรงค์โดนรูหีแพรวขมิบรัด ตอดอย่างแรง น้ำเชื้อที่อัดอั้นมานาน ก็กระฉูดออกมา มันมากและแรง จนแพรวร้อนผ่าวไปทั้งมดลูก และมีบางส่วนไหลย้อนออกมาจากรูหีแพรว หยดย้อยลงไปบนที่นอนเป็นดวงๆ
"แพรวจ๋า...อามีความสุขที่สุดเลยจ๊ะ... แพรวมีความสุขมั๊ยจ๊ะ.?"
ณรงค์กอดแพรว ออดอ้อนออเซาะ อย่างมีความสุข
แพรวเอาหน้าซุกหน้าอกณรงค์ ตอบออกมาเบาๆด้วยความอาย
"คะ... แพรวมีความสุขที่สุดในชีวิตเลยคะ.. เอ่อ...อารงค์คะ... ตอนที่อารงค์ยังไม่รู้สึกตัว... อารงค์ละเมอเรียกชื่อ'พิม' ...เธอเป็นใครคะ.?"
ณรงค์นิ่งอึ้งไป แล้วก็ตัดสินใจเล่าให้แพรวฟัง ว่าพิมนั้นเป็นคนรักของเขาคนแรก ตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมปลาย และแอบได้เสียกันตอนกำลังจะจบ ม.6 พอเข้าเรียนมหาลัยได้ไม่ถึงสองเดือน เธอก็หนีจากเขาไป ตั้งแต่นั้นมา เขายังไม่เจอเธออีกเลย และไม่เคยมีใครอีกเลย จนกระทั่งมาพบกับแพรว
ณรงค์เห็นแพรวนอนนิ่ง กลัวเธอจะคิดมาก ว่ารักพิมมากกว่าเธอ
"แพรว... ตอนนี้อามีแพรวแล้วนะจ๊ะ... ต่อไปอาจะไม่คิดถึงใครอีกแล้ว... แพรวอย่าคิดมากนะ..."
แพรวแหงนหน้าขึ้นมามองณรงค์ แล้วบอกว่า
"แพรวไม่ได้คิดมากหรอกคะ... แต่ที่อาเล่ามา ทำให้แพรวนึกถึงแม่ขึ้นมาคะ... แม่แพรวก็ชื่อ พิม... แถมท้องแพรวตอนที่แม่แพรวกำลังเรียนมหาลัยปี1 เหมือนกันเลยคะ...."
ณรงค์ทะลึ่งพรวดลุกขึ้นมานั่ง หน้าตาตื่น
"หา...จริงๆหรือแพรว.... แม่แพรว....ชื่อ พิม จริงๆหรือ?" ณรงค์ร้องถามเสียงดัง
"จริงๆคะ อารงค์...ตกใจทำไมคะ? หรือว่า..." แพรวพอนึกอะไรๆที่รับรู้มาจากแม่บ้าง จากณรงค์บ้าง เธอถึงกับอ้าปากค้าง "ที่แม่...หนีไปอยู่ที่โน่นจนคลอดแพรวออกมา... เพราะว่าท้องกับอารงค์... .ถ้าอย่างนั้นอารงค์...ก็คือ..." น้ำตาแพรวไหลพราก
"แพรว... แพรวลูกพ่อ... นี่พ่อทำอะไรลงไปนี่.... พ่อขอโทษ... พ่อขอโทษ..."
สองพ่อลูกกอดกันน้ำตาไหลพราก ทั้งดีใจและต้องเสียใจพร้อมๆกัน
(https://img.doodcdn.co/snaps/dcghcenloz1r3bde.jpg)
ไม่รู้ ไม่ผิด