" ประดับดาว "
เนื้อเรื่อง : ดาว
เรียบเรียง : ดาว + โทน
เขียน : โทน(https://sv1.picz.in.th/images/2023/04/14/mHOLK1.webp)
ความเดิมจากตอนที่แล้วดาวออกจากเชียงใหม่มารับงานเต้นตามที่เพื่อนชวน
แต่เพราะอะไรๆหลายๆอย่างทำให้ดาวตัดสินใจมากรุงเทพฯ
แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ดาวคิดไว้เลย
วันต่อมามันก็เหมือนเดิมนะ ดาวตื่นมาแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อดี จะไปที่ไหนดี เมื่อวานตื่นมาดาวยังรู้ว่าจะซื้อข้าวกินที่ไหน แต่ตอนนี้ล่ะควรไปที่ไหนดี เงินน่ะมีนะ แต่ความรู้สึกที่มันไม่คุ้นเคย ไม่รู้จักมันก็ทำให้ดาวไปไม่เป็นเหมือนกันนะ ตอนอยู่ที่สระบุรีตื่นเช้ามายังรู้ว่าเดินไปซื้อข้าวกินที่ร้านไหนได้ กินเสร็จกลับมาที่ห้องเก็บกวาดห้องต่อ
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันเลย ตื่นมาตอน 7 โมง มีเวลาอีก 5 ชั่วโมงจะต้องคืนห้องแล้วล่ะ จะอยู่ต่อดาวก็เสียดายเงินนะ ค่าเช่าห้องแค่คืนเดียวยังเกือบเท่าค่าแรงที่ดาวเคยได้ตอนทำงานที่เชียงใหม่เลยนะ บอกตรงๆการไปตายเอาดาบหน้าโดยที่ไม่รู้อะไรเลย มันจะได้ตายแน่ๆก็คราวนี้แหละ ดาวนั่งคิดนะว่าจะทำยังไง จะไปไหนต่อดี
หางานทำมันเป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว แต่จะทำอะไร แล้วจะหางานที่ไหนล่ะ พอใกล้จะถึงเที่ยงความรู้สึกที่ไม่เคยเจอมันก็เกิดขึ้นนะ เหมือนว่าดาวกำลังจะหมดเวลาที่จะอยู่ในห้องนี้ ความรู้สึกลึกๆเหมือนอ้าวอยู่ไม่ได้เหรอ แล้วจะไปไหนต่อ คือมันมืดหลายด้านเลยนะ แล้ววันนี้ล่ะถ้าวันนี้ไม่ได้งานทำก็ต้องหาห้องเช่าอยู่อีกใช่มั้ย ไม่สิ่ ต่อให้ได้งานทำแล้วก็ต้องเช่าห้องอยู่เหมือนเดิม
ดาวออกจากห้องเช่ารายวันที่นอนเมื่อคืนมา ออกมาแล้วก็นั่งเคว้งเลย ดาวไม่เคยออกจากบ้านมาไกลขนาดนี้ ไม่เคยออกมาแล้วมันไม่รู้ที่จะไปขนาดนี้ มองซ้าย มองขวา มันก็เป็นสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ตอนอยู่ที่บ้านเมื่อก้าวออกมา จะเห็นทิวไม้ ต้นไม้ เขียวขจี หมอกในตอนเช้าชวนเย็นตา ทางลาด ทางชั้นที่คุ้นเคย
มาทำงานที่กาดหน้ามอแค่ออกมาถนน หันไปซ้ายมือก็จะเห็นทางขึ้นดอยสุเทพ เห็นภูเขาหลายลูก มองเห็นต้นไม้ละลานตา มาทำงานที่สระบุรี ออกมาก็มีถนนเล็กๆหน้าบ้านเดินไปซื้อข้าวจากร้านป้าอาหารตามสั่ง มองไปข้างหลังก็เห็นภูเขา แต่ตอนนี้รอบๆตัวดาวมีแต่ตึกสูงๆ มีแต่ถนนที่คนขับรถสวนกันไปมา บนฟุตบาทที่มอเตอร์ไซค์ก็วิ่งแย่งกับคนที่เดินไปมา
เสียงเงียบๆที่เคยได้ยินมาตั้งแต่เกิด ก็กลายเป็นเสียงบีบแตร เสียงรถยนต์ เสียงคนบ่น ตอนนี้คือไม่รู้จะไปไหนเลย แต่ยังไงก็แล้วแต่ดาวต้องหางานทำนะ มันอาจจะฟังดูแปลกๆ ที่ไม่รู้อะไรเลยแต่คิดในใจอันดับแรกคือต้องหางานทำ มันแปลกว่ามั้ย ปกติตอนแรกต้องหาที่อยู่ที่พักก่อนสิ่ ไม่รู้สิ่มันรวนไปหมดเลยนะตอนนี้
จะบอกว่าชีวิตการทำงานของดาว จะเรียกว่าสะดวกมันก็พูดแบบนั้นได้ ทำงานตอนเรียนมัธยมก็เดินหาดูตามป้ายประกาศในกาดหน้ามอ ร้านไหนรับพนักงาน Part time บ้าง ไม่ได้เหนื่อยไปตามหาที่ไหนแล้วก็ได้งานที่ร้าน งานเต้นเพื่อนก็เป็นคนมาชวน จนสุดท้ายก็ได้งานเต้นประจำ ทุกอย่างคือมีคนหามาให้ทั้งนั้น แต่ว่าตอนนี้ไม่เหมือนกัน
ตอนนี้เหมือนดาวต้องทำทุกอย่างเองหมดเลย มันยากนะที่จะต้องเริ่มอะไรแบบนี้ ดาวยังไม่รู้เลยว่าชีวิตนี้จริงๆดาวอยากทำอะไรกันแน่ จริงอยู่ว่าดาวชอบเต้น ดาวรักการเต้นนะ แต่มันจะใช้สิ่งที่ดาวอยากทำไปตลอดชีวิตจริงๆน่ะเหรอ ข้อเสียของคนจนแบบดาวคือ ดาวแทบจะไม่มีโอกาสได้คิดได้ฝันเลยนะ เพราะวันๆแค่เรียนและเอาตัวรอดไปในแต่ละวันมันก็เต็มกลืนแล้ว
ตอนที่มีคนมาแนะนำก่อนจบเรียน เขาบอกว่าช่วงมัธยมปลายเป็นช่วงคนหาตัวเอง ช่วงมหาวิทยาลัยเป็นช่วงที่พัฒนาและทำให้มันเด่นชัด แต่ดาวไม่มีช่วงนั้นเลยจริงๆ ไม่อยากจะพูดว่าเพราะเกิดมาจนเลยทำให้เสียโอกาสไปนะ เพราะคนที่เหมือนดาวแต่ทำได้ดีกว่าดาวมันก็มีหลายคน แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นกับดาวน่ะสิ่
วันนั้นดาวก็นั่งกอดกระเป๋าคิดในใจว่าจะไปทำงานอะไรดี อย่างแรกง่ายๆเลยคือไปเป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านอาหาร มันเป็นงานที่คิดว่าทำได้ดีที่สุดแล้วล่ะ แต่ไม่สิ่ ดาวมาที่นี่เพราะอยากจะทำให้อะไรๆมันดีขึ้น ทำไงก่อนดีล่ะความหวังแรกเลยคือโทรหาเพื่อนก่อนเลย เพื่อนคนที่แนะนำให้ดาวมาทำงานนี่แหละ
เขาคงจะมีประสบการณ์ในเมืองมากกว่าดาวแน่นอนล่ะ ดาวโทรหาก่อนเลยนะ นางถามดาวว่าดาวอยู่ไหนแล้วดาวออกมายัง ดาวก็บอกนะว่าตอนนี้อยู่กรุงเทพฯแล้ว แต่ไม่รู้จะไปที่ไหนดี นางก็บอกดาวนะว่า แล้วจะไปไหนต่อก่อนล่ะดาวแบบนี้ ดาวก็ถามว่านางน่ะอยู่ไหน นางบอกอยู่นครนายก ตอนนั้นดาวก็ไม่รู้ว่านครนายกมันไกลจากที่นี่มั้ยนะ
พอสอบถามอะไรกันเรียบร้อยแล้ว คือเหมือนดาวต้องนั่งรถย้อนกลับไปครึ่งทางจากที่มาสระบุรี ซึ่งดาวไม่เอาแน่นอน ดาวก็ถามนางนะว่า ดาวควรจะทำยังไงต่อดีล่ะมากรุงเทพฯแบบไม่เตรียมตัวอะไรเลย นางก็ถามดาวนะว่าตั้งใจจะทำอะไรก่อน ดาวก็บอกว่าต้องหางานทำอยู่แล้วแหละ อยู่กรุงเทพฯ แต่ไม่มีงานทำก็ไม่ได้
นางแนะนำดาวนะว่า ดาวต้องหาห้องพักก่อนนะดาว คือดาวต้องหาที่พักแล้วก็หางานระแวกใกล้ๆที่พักนั่นแหละ ไม่งั้นดาวจะเหนื่อยเรื่องเดินทางและเรื่องค่าใช้จ่ายอีก หรือไม่อีกทางอ่ะ ดาวต้องหางานให้ได้แล้วก็หาที่พักระแวกนั่น ดาวก็คิดในใจนะว่าจะแบบไหนก็ต้องควักเงินออกมาก่อนเลย มันแย่นะแบบนี้ ยังไม่มีรายรับเข้ามาแต่ก็ต้องจ่ายเงินออกไป ทำยังไงดีนะ
สุดท้ายก็ต้องเดินหางาน สมัยนั้นไม่เหมือนสมัยนี้นะ ตอนนั้นดาวอายุ 20 พี่โทนก็คงจะ 18 ก็คิดเอาแล้วกันว่ามันนานแค่ไหน สมัยนั้นโซเชียลอะไรก็ไม่มี การจะหางานทำถ้าไม่สมุดหน้าเหลือง ก็เว๊ปไซต์ กับบอร์ดประกาศตามที่ต่างๆ ตรงที่ดาวอยู่นั้นมันเป็นห้องเช่าใช่มะ มันก็จะมีป้ายบอร์ดที่มีกระจกกั้น ดาวก็ไปยืนดูว่าจะมีงานอะไรประกาศรับคนบ้างมั้ยนะ
ที่มันน่าตลกที่สุดคือ รับขั้นต่ำวุฒิปริญญาตรี .... อนาคตที่ดีเขาเริ่มที่ปริญญาตรีงั้นเหรอ ใครที่บอกว่าใบปริญญาไม่สำคัญกันนะ ใครที่บอกว่าความสำเร็จไม่เกี่ยวกับวุฒิการศึกษากันนะ นี่ไงหลักฐานมันอยู่ที่หน้าดาวเลย กระดาษใบเดียวนี้นี่แหละที่เป็นเหมือนกุญแจเปิดโอกาสในหลายๆอย่าง แต่วุฒิ ม.6 แบบดาวไม่มีใครสนใจหรอก
แล้วที่สำคัญ... ดาวไม่ได้เอาหลักฐานวุฒิการศึกษามาจากบ้านเลย ไม่ใช่ว่าดาวลืมนะ แต่ว่าตอนไปทำงานที่สระบุรี มันเป็นงานเต้นที่ดาวไม่คิดว่าวุฒิการศึกษามันจะได้เอามาใช้อะไร แต่ว่าพอมากรุงเทพฯ มันคนละเรื่องเลยล่ะ แต่ดาวเองก็ไม่ได้ยอมแพ้ซะทีเดียวนะ เดินดูตามป้ายแบบไร้จุดหมายอ่ะ เข้าใจคนมาแบบเคว้งๆมั้ย แบบนี้แหละ
จนสุดท้ายได้นั่งพักได้ซื้อน้ำมากิน ได้มีเวลาคิด ดาวก็คิดว่าอื้มทำไมไม่หางานในอินเตอร์เนตล่ะ ใช่ต้องหาร้านอินเตอร์เนต รอบๆอนุสาวรีย์ร้านอินเตอร์เนตเยอะนะ แต่ราคาก็ทำเอาดาวมือสั่นเหมือนกันนั่นแหละ สมัยนั้นเกมส์ออนไลน์กำลังบูมๆเลยล่ะ ไม่มีสมาธิหางานเลยเครื่องข้างๆเล่นเกมส์เสียงดัง เอาปากกา สมุดมาจดเบอร์โทร ของแต่ละที่ที่รับสมัครงาน รับคนทำงานมาหมด
จนสุดท้ายวันนั้นดาวก็ต้องกลับไปเช่าห้องพักแล้วเริ่มโทรสอบถามนะ ใจดาวไม่กล้าหรอก แบบว่าเดินไปถามตามร้านต่างๆว่ารับคนทำงานมั้ย รับคนทำงานมั้ย ด้วยความที่ใจดาวไม่กล้าพอ แล้วก็เป็นผู้หญิงด้วย ดาวเองก็กลัวนะ กลัวว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น วันนั้นดาวหมดเงินกับการโทรศัพท์ไปเยอะนะ ต้องเดินลงมาซื้อบัตรเติมเงิน 2 รอบ รอบละ 90 บาท
รวมกับค่าเช่าห้องวันนั้นดาวหมดไปเยอะเลยนะ มันเยอะชนิดที่ว่าเกิดมายังไม่เคยใช้เงินเยอะขนาดนี้ใน 24 ชั่วโมงเลย ดาวไล่โทรหางานอยู่อีก วันนึงเต็มๆ ค่าข้าว ค่าน้ำ ค่าโทรศัพท์ ค่าเช่าห้อง แล้วไหนจะค่าเดินทางที่ต้องนั่งรถเมล์ไปที่หน้างานอีก มันท้อตั้งแต่วันแรกแล้วนะ บอกไปมันก็เหมือนดาวอ่อนแอ ดาวไม่สู้ บอกตรงๆว่าคอมเมนท์ในตอนก่อนที่บอกว่าดาวสู้ชีวิต
ดาวอ่านแล้วยังรู้สึกอายเลย ดาวไม่ได้สู้อะไรขนาดนั้น ที่เคยทำงานมาตั้งแต่เรียนมัธยม เพราะงานมันหาง่ายและมีคนเอางานมาป้อนให้ตลอดเลย ดาวแค่ใส่แรง ทุ่มเทลงไปในการทำงานเท่านั้นเอง แต่พอมาเริ่มอะไรเองจากศูนย์แบบนี้ดาวท้อตั้งแต่เริ่มออกจากห้องแล้ว มันมีนะบางที่ที่ให้สัมภาษณ์งานทันทีที่ดาวไปสมัคร ตอนนั้นดาวไม่รู้เขาบอกว่าจะติดต่อกลับมา
ดาวก็คิดว่าได้งานแน่ๆ เพราะดาวเองก็มั่นใจว่าบุคลิกภาพของดาวเองก็ไม่ได้แย่อะไร มั่นใจว่าหุ่นของดาวดูไม่แย่ มั่นใจว่าตัวดาวเองก็มีบุคลิกที่ดี ดาวมั่นใจว่าได้งานแน่ๆแล้ว ดาวก็เลยตัดสินใจเช่าห้องเป็นรายเดือนไปเลย แต่ก่อนจะเช่า.. มันต้องมีเก็บค่าประกันล่วงหน้าตอนนั้นดาวหน้าเสีย หน้าสั่นเลยนะ เงินในตอนนี้มันพอแค่ค่าเช่า 1 เดือนกับเงินที่จะกินไปได้อีกเดือนหรือถ้าประหยัดก็อีก 2 เดือนเท่านั้นเอง
สุดท้ายดาวก็เช่าแบบรายเดือนไม่ได้ ต้องเปลี่ยนที่เช่า หาที่มันถูกกว่านี้ ขอแค่มีพัดลมกับห้องน้ำส่วนตัวสะอาดๆ จะแคบแค่ไหนดาวก็นอนได้ เกิดมาดาวไม่เคยเฝ้ารออะไรขนาดนี้นะเลยนะ เฝ้ารอว่าจะมีคนโทรมาบอกว่ารับเข้าทำงาน ตอนนั้นเสียงโทรศัพท์ดังทีนึงก็เหมือนคนบ้า รีบรับโทรศัพท์เลยนะ แต่ก็เป็นแค่คอลเซ็นเตอร์จากค่ายมือถือ
ผ่านไปเรื่อยๆ เงินมันก็หมดเรื่อยๆ 5 วันแล้วมั้งจากที่ไปสัมภาษณ์มา แต่ไม่ใช่ว่าดาวจะไม่ลองโทรไปสมัครที่อื่นนะ มีเดินไปสมัครที่หน้าบริษัทด้วยนะ มีบางที่ที่รับแค่วุฒิ ม.3 ม.6 ดาวก็ดีใจและมีความหวังนะ แต่พอเจอคำถามที่ว่ามีประสบการณ์การทำงานมามั้ย ดาวก็ส่ายหัวเลย เพราะรู้ว่าคงไม่ได้งานทำอีกแล้ว
ดาวนั่งร้องไห้นะ ร้องไห้อยู่คนเดียวในห้อง ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะทำยังไงต่อไปดี เวลาไม่มีงานทำมันก็ไม่มีจริงๆ ตอนเย็นออกมากินข้าว ร้านข้าวแถวๆนั้นแบงค์ 20 2ใบ ดาวยังมือสั่นไม่กล้าจะหยิบจ่ายเลยนะ แต่ถ้าไม่จ่ายเงิน ไม่กินข้าว ดาวก็จะไม่มีแรง เงินที่มีตอนนี้บอกตามตรงมันจะไม่ไหวแล้ว แต่เหมือนว่าดาวจะไม่ได้โชคร้ายไปทั้งหมดนะ
กำลังกินข้าวอยู่ในร้านก็บ่นๆกันว่า ล้างจานเร็วๆหน่อย คนผัดข้าวก็บอกว่าจะล้างยังไงทำข้าวอยู่ ตอนนั้นดาวก็รู้แล้วล่ะว่าร้านนี้มีปัญหาเรื่องล้างจานแน่ๆ แต่ความไม่กล้ามันก็ยังมีอยู่นะ แต่ดาวก็คิดว่าถ้าดาวไม่ถาม หรือไม่ทำอะไรเลย ดาวแย่แน่ๆ เพราะเงินไม่พอถึงเดือนหน้าแน่ๆ จนข้าวของดาวมาเสิร์ฟ ดาวก็กินช้าๆนะ กินไปเรื่อยๆ ไม่กล้าไปถามตอนนี้
รอจนคนน้อยๆ ดาวกินข้าวหมด เรียกมาเก็บเงินดาวก็เลยถามเขาว่า พี่คะพอดีหนูมาจากต่างจังหวัดหางานทำอยู่ แถวนี้พอจะมีงานเล็กๆน้อยๆที่เขาจ้างรายวันบ้างมั้ยคะ เขาก็มองหน้าดาวนะ แล้วบอกป้าก็ไม่รู้หรอกอีหนู คือดาวไม่กล้าถามตรงๆว่า รับคนทำงานมั้ยไง คือทำตัวไม่ถูกน่ะ แต่ป้าเขาก็มองๆหน้าแล้วถามว่าจะทำอะไรล่ะ ดาวได้โอกาสก็บอกว่าตอนนี้งานอะไรก็ได้ หนูแค่อยากหางาน หาเงินให้พอรอดตัวไปก่อน หนูเคยทำงานเสิร์ฟที่เชียงใหม่มานะ
ป้าเขาก็มอง ๆ ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็คิดเงินไป คือตลอดหลายวันที่ผ่านมา ดาวผิดหวังมาตลอดนะ แต่มันไม่ชินเลย คราวนี้ก็คงไม่ได้ทำอะไรแหละ มันไม่ใช่ความผิดของป้าที่ไม่รับดาว แต่ดาวก็คิดในใจนะว่าทำไมไม่รับดาวล่ะ มันคิดแบบนี้จริงๆ ดาวคิดนะว่าหรือต้องกลับบ้านจริงๆ เงินกลับบ้านก็มีนะ ถ้าตอนนี้ล้มเลิกทุกอย่างแล้วกลับบ้าน ดาวก็คงไม่ต้องมานั่งผิดหวังอะไรแบบนี้
พอลุกและเดินออกมา ป้าก็เรียกอีหนู ๆ ๆ แล้วป้าก็เดินมาดึงแขนเสื้อ ดาวก็หันไปนะ ป้าเขาก็ถามล้างจานกับเสิร์ฟได้มั้ยล่ะ ถ้าได้ก็มาทำ ดาวตอบไม่ต้องคิดเลยได้ค่ะ ๆ ๆ ทำได้ค่ะป้า ป้าก็บอกอืม พรุ่งนี้มาเที่ยงมาทำงาน ป้าเขามองๆแล้วบอกว่าเสื้อผ้าแบบนี้ใส่ทำงานไม่ได้หรอก ตอนนั้นดาวไหว้ ๆ ๆ ๆ แล้วก็ไหว้จนคนแถวนั้นมอง ป้าพยักหน้าแล้วก็เดินกลับเข้าไปในร้านเหมือนเดิม ได้แล้วได้งานทำแล้ว ดาวได้งานทำแล้ว
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
ขอบคุณครับ
ชีวิตมีนต้องสู้
สู้ๆนะทุกคน
รู้สึกดีใจไปกับคุณดาวจริงๆ เหมือนชีวิตมันมีแสงสว่างขึ้นมาเลย
ความลำบากสอนให้คนเราสู้ชีวิตต่อไปจะสบาย
ดาวสู้ชีวิตใช้ได้เลยคับ
บทละครชีวิตจริง ในยุคสมัยก่อน ที่เด็กต่างจังหวัด อาจจะได้พบเจอ
มันมีแค่สู้ ไปต่อ กลับหลังหันไม่ทันแล้ว
สู้ชีวิตมากๆเลย
สู้ชีวิตมาก เหมือนกัน
อ่านละเหนื่อยแทน
เรียกว่าสู้ในแบบของคุณดาวน่ะครับ
อย่างน้อยก็ยังขอสู้เองก่อน
ไม่ได้เริ่มต้นด้วยการโทรหาพี่จิ๋ว
Edit: เจ๊แฟนพี่จิ๋วแน่เลย มันคือโชคชะตา!!
ที่มาหรือจุดเริ่มต้นของคนเราไม่เหมือนกันอยู่ที่ จะสู้หรือจะถอย
สู้ชีวิตคนเดียวในกรุงเทพสุดยอดมาก
คิดถึงตอนเข้ากรุงใหม่ๆเหมือนกันเลยครับ
ดาวชีวิตเริ่มต้นได้ทรหดเหมือนกันนะ
มาแบบไม่รู้อะไรเลย.. เหนื่อยแน่นอนครับ..
กว่าจะมาถึงจุดนี้.. ผ่านอะไรๆมาเยอะ..
โชคยังไม่ทอดทิ้งนะครับ.. สุดท้ายได้มาพบเจอกันอยู่ดี...
มาแบบนี้ตัวคนเดียวเหนื่อยนะ
ถ้ามองย้อนเวลากลับไปดาวต้องภูมิใจในตัวเองเลยครับ
น้องดาวเก่งจังครับ สู้ชีวิตมาได้ขนาดนี้
เหนื่อยท้อแต่ สู้ชีวิตมาก
เริ่มตอน2ของดาวแล้วต้องไม่พลาด
ทุกคนล้วนมีอุปสรรคให้ผ่าฟัน ไม่มากก็น้อยละเนาะ คุณดาว
กลัวเจ๊จะพาไปทำงานที่อันตราย
แต่โชคชะตาก็พามาเจอเจ๊อยู่ดีแหะ
นี่น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ ชีวิตดาวดีขึ้น
กว่าจะมาถึงวันนี้ ต้องผ่านอะไรอีกเยอะ
เริ่มใหม่แบบใหม่หมดนี่เหนื่อยแท้ๆ
ต้องเริ่มงานใหม่เหมือนเริ่มจากศูนย์กว่าจะได้งานเเต่ล่ะที่เรื่องวุฒิการศึกษาอีกเหนื่อยใจเเย่เลย
งานครั้งนี้จะเจอคนดีๆ ไหมนะ อีกนานไหมถึงจะเจอกับเจ้และพี่จิ๋ว
น่าจะเป็นเจ้ละทีนี้ แต่จะชวนกันยังไงให้ยอมไปทำงานด้วยละ รออ่านตอนถัดไปแล้ว จากที่รอลุ้นอ่านตอนที่เจอกับคุณโทนครั้งแรก และครั้งที่สอง เป็นติดตามอ่านทุกตอนแล้วครับ
เริ่มต้นดูสู้ชีวิตมากครับ
ชีวิตหนักหนาเหลือเกิน
สู้สุดๆไปเลยแม่เสือดาว
มันเริ่มมีแสงสว่างในอุโมงค์แล้ว
กว่าจะมาเจอโทน.. ดาวผ่านปัญหามาเยอะเลยนะนั่น... ขอบคุณมากครับ
ดาวเป็นคนอดทนสู้ชีวิตจริงๆ
สงสารดาวมากมายครับ กว่าจะมาจุดนี้
เหนื่อยกับชีวิตมามากจริงๆ
ดาวคงไม่ใช่คนต่างจังหวัดคนเดียวที่เข้ามาหางานทำในกรุงเทพมาเจอชีวิตที่แสนลำบาก เมืองที่ไม่มีเงินทำอะไรไม่ได้เลย โชคดีที่ไม่ได้เจอกับพวกค้ามนุษย์
ดาวสู้ชีวิตมาก
กว่าจะได้งานแรกในกรุงเทพฯ เล่นเอาแทบแย่เลยนะครับ
ชีวิตมันคือ 'การเดินทาง' และคงจะเป็นการเดินทางที่ยาวนานจนกว่าจะถึงวันสุดท้ายของชีวิต.. เป้นกำลังใจให้กับเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกคนที่กำลังเผชิญกับปัญหาชีวิต ของให้คิดซะว่าปัญหามันก็คือ 'ปริศนา' ที่เราต้องแก้ให้ได้ ถ้าแก้มันได้เราจะพบความความสุขอย่างแน่นอน
ชีวิตดาวในตอนนั้นแทนชีวิตคนมากมายที่เริ่มต้นในเมืองใหญ่ ไม่เคยมีอะไรที่ง่าย
ดาว ชีวิตต้องรอด
สู้ชีวิตมากน้องดาว
เหนื่อยนะไปแบบไม่รู้อะไรเลย
ความแตกต่างกันไม่ได้อยู่แค่ต้องหางานทำ เหมือนคนที่มาทำงานกันในตอนนี้ แต่มันแตกต่างกันตรงที่ มาคนเดียว ยังดีที่มีโทรศัพท์ใช้แล้ว
แล้วเมื่อไหร่จะไปเจอเจ๊กับเฮียละเนี่ย
"กว่าจะเป็นดาวพร่างพราวนภา...เหนื่อยไหมดาว"
สู้ชีวิตสุดๆ
เก่งมากๆครับดาว สุดยอดเลย
น่าสงสารนะครับ ชีวิตลำบาก
หางานทำมันเหนื่อยนะ แต่ทำไงได้ล่ะ?
ทำไมไม่โทรหาพี่จิ๋วล่ะน้องดาว
ชีวิตเด็กบ้านนอกเข้ากรุงมันก็จะอ้องอ๊องหน่อยกว่าจะเข้าที่หลายเดือนอยู่นะ
ลำบากมาตลอด แต่ก็ไม่ยอมแพ้เลยสู้ๆนะดาว
ทำทุกคนเลยนะครับ
ตอนเริ่มมันก็ต้องมีติดๆ ขัดๆ บ้างแหละ ยิ่งคนไม่มีประสบการณ์ แต่พอเริ่มไปสักพักก็จะปรับตัวและไปต่อได้
::WooWoo::ดาวลำบากจังเลย
ได้อ่านความสู้ชีวิตของแม่เสือดาวก้เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ยไม่แปลกใจทำไมถึงเข้าอกเข้าใจโทนมากคงเพราะผ่านอะไรยากๆในชีวิตมาเหมือนกัน ::Crying::
กว่าจะเจอเจ๊เจ้าของร้านการาโอเกะ ต้องเจอกับบททดสอบมากมายนะดาว
ดาวกว่าจะผ่านช่วงนี้ไปได้ต้องเหนื่อยและลำยากน่าคูเลย
เหนื่อย ท้อ อด นี่หละคนที่ออกจากบ้านมาทำงาน
ชีวิตดาว ก่อนจะเจอนายโทนลำบากจริงๆ
ึการที่เข้าไปหางานทำในกรุงเทพฯแบบนี้ เป็นเรื่องที่ยากมากๆ สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง
บางทีความสำเร็จมันจะเริ่มจากสิ่งเล็กๆน้อยๆนี่แหละมันจะต่อยอดออกไปเองตามโชคชะตาของตน
ชีวิตเป็นแบบนี้ พอมันคิดไม่ตกก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ก็จะมีอะไรมาแทนที่ทุกครั้งครับ งานหรือการเรียนจะเข้ามา
Fcนางเสือดาวคับ
เข้ากรุงใหม่ๆ มืดแปดด้านเลย เอาใจช่วยครับ
ชีวิตน่าสงสาร
มันน่าเป็นห่วงจริงๆ ครับ ต้องเข้ามาหางานทำแบบไร้จุดหมาย
มาแบบเริ่มต้นใหม่ มันคว้างจริงๆ คุณดาวสู้มากๆเลย นับถือๆ
กว่าจะมาถึงไทม์ไลน์หลักของ คาราโอเกะได้ คิดว่าคุณดาวคงผ่านอะไรที่หนักหน่วงมากเหมือนกันนะเนี่ย
สู้กับงาน สู้กับคนเหนื่อยจริงๆ
::JubuJubu::เหนื่อยหน่อยนะดาว
ใครไม่เคย เข้ามาหางานทำในเมืองกรุงแห่งนี้ ไม่รู้หรอก เข้าใจคุณประดับดาว มาคนเดียว ตัวคนเดียว หันหลังกลับไปไม่ได้
จะว่าเจ๊มาโปรดได้ไหม
นามบัตรเนาะ นามบัตรยังพกมาใช่ไหม
การหางานมันเหนื่อยสู้ๆ
นี่ล่ะการเข้ามาเสี่ยงโชคในเมืองกรุงโดยแท้จริง ไร้ที่พัก ไร้คนรู้จัก ให้พึ่งพิง
หรือจะพรหมลิขิต เจอเจ๊มากอนข้าวที่ร้านอีกเนี่ย
เคยเจอเหมือนกันเรียนจบใหม่ๆหางานทำแล้วโดนถามว่ามีประสพการณ์มั้ย
สู้จนกว่าจะมีวันนี้
ได้งานแล้ว ค่อยๆคิดไปที่ละนิด
จากที่กำลังจะท้อพอได้รับโอกาศก็ทำให้มีกำลังสู้ต่อนี่แหละชีวิต สู้ๆๆๆนะ
อ่านแล้วก็ลุ้นตามเลย เด็กอายุ20ออกมาหางานที่กทม.ตัวคนเดียว ใจสู้มากครับ
คุณดาวสู้ชีวิตมากครับ
ในที่สุดก็เจอกันจนได้
เล่าได้เห็นภาพและฟีลลิ่งชัดเจนมาก แบกชีวิตและความหวังมาตายเอาดาบหน้าในยุคที่การติดต่อสื่อสารและสื่อต่างๆยังไม่แพร่หลายแบบปัจจุบันช่างลำบากแท้ ติดตามต่อไปอยากรู้ว่าจุดเปลี่ยนชีวิตของดาวเป็นยังไง แต่จะว่าไปยังจะต้องเจอแฟนเก่าก่อนมาเจอนายโทนอีกสินะ อยากให้ได้มาเจอกันเร็วๆจัง ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ครับ
จุดเริ่มต้นของชีวิตในเมืองกรุง
นี่แหละประเทศไทย ไม่ว่าสมัยก่อนหรือสมัยนี้ ความหวังทุกอย่างกระจุกอยูในเมืองหลวง
อ่านเรื่องของคุณประดับดาวแล้วเห็นใจเลยคนต่างจังหวัดเข้ากรุงเทพฯครั้งแรกแบบไม่มีจุดหมายแต่แรก เคว้งคว้างไร้จุดหมาย กับต้องหางานที่หายากด้วยวุฒิที่จำกัด กลับบ้านได้แต่ด้วยความที่ไม่อยากให้ใครคิดว่าล้มเหลว ยอมไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ทนสู้ชีวิตไป แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอพี่จิ๋วกับเจ๊ละนี่อีกตัวอย่างชีวิตที่น่าสนใจ กว่าจะมาเป็นคุณดาวในวันนี้ ชีวิตที่ผ่านมาไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ต้องฝ่าฟันอะไรมามากมายFC ประดับดาว ครับ
สุดยอเเลยครับสู้ชีวิตจริงๆแม่เสือดาว
ถ่ายทอดได้เห็นภาพเลย
ถ้ามาตายเอาดาบหน้าแบบไม่รู้อะไรเลย เหนี่อยแน่นอน ยังดีที่กล้าของาน ไม่งั้นคงอยู่ต่อยาก
ผ่านช่วงนั้นมาได้เก่งมากเลย
ลองคิดว่าไปอยุ่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย ไม่มีคนรุ้จัก มันจะเครียดมากแค่ไหน เก่งมากครับ
ขอบคุณครับ.. อยากจะบอกว่า.. นี่แหล่ะชีวิตมนุษย์.. เป็นชีวิตมนุษย์ที่ยากจน.. ที่ต้องดิ้นรนทุกอย่างเพียงเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอดไปจนถึงวันพรุ่งนี้
ความลำบากสอนให้คนเราสู้ชีวิตต่อไปจะสบาย
ใช่เลยครับคนไม่เคยคงนึกไม่ออก
ดวงจะได้ทำงานด้วยกันขอบคุณครับ
จะถูกใครมาหลอกอีกไหมเนี่ย
สู้ชีวิตน่าดูเลย
ลำบากจังเลยดาว
รู้เลยว่าการไม่รู้จักใครในกรุงเทพฯแล้วไปไหนยากมาก
บททดสอบของ ที่ไปเริ่มต้นชืวิตที่ใหม่คนเดียว ถ้ารอดก็รุ่ง ไม่รอดก็แย่ไปเลย
ถึงเข้าใจนายโทนเรามากที่สุด
งานมันหาลำบากจริงๆ
กว่าจะมาถึงวันนี้
ไม่จริงหรอกนะที่ว่าตัวเองไม่สู้ชีวิต สิ่งที่กำลังทำ กำลังเล่าอยู่นั่นละ คือการสู่ขีวิตนะ
เริ่มแบบไม่รู้จะไปทางไหน กว่าจะรู้ก็ต้องเหนื่อยกันสักหน่อย
เขาเรียกว่าชืวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป
กว่าจะแกร่งเหมือนดาววันนี้ต้องสู้มาเยอะเลยนะครับ
ยังดีที่พอยังเจอคนใจดีในสังคม
กว่าจะเป็นประดับดาวทุกวันนี้ สู้ต่อไปนะ พี่โทนรออยู่
ล้างจาน เอาตัวรอดก่อน
ชีวิตต้องสู้ สะท้อนความสู้ชีวิตของสาวดาวได้ดีมาก
คนที่เข้ามาแบบไม่ทราบจุดหมาย ก็คงเป็นแบบดาว ชีวิตต้องดิ้นรนเอาตัวรอด
นี่สินะ ความลำบากของคนที่เข้ามาหางานทำที่กรุงเทพแบบมาเริ่มต้นใหม่ อ่านแล้วรู้สึกเลยว่ามืดแปดด้านขนาดไหน
::HeyHey::สู้ชีวิตมากๆเลย..แม่เสือดาว...
กว่าจะมาเป็นน้องดาวน้องคงลำบากน่าดู
น่าติดตามครับ
โชคชะตามมักจะมีบททดสอบท้าทายต่อผู้ที่สู้ชีวิตตลอดเสมอ
เห็นใจกับคนสู้ชีวิตจริงๆ
ดาวสู้ชีวิตมากครับ อ่านแล้ว เห็นใจอีกหลาย ๆ คนที่ดิ้นรนเข้ามาหางานในเมืองทำจริง ๆ มันไม่ได้สวยหรูเหมือนที่หวังไว้ตอนอยู่บ้านนอกเลย
อ่านแลัวคิดถึงตอนผมหางานใหม่ๆ เลยครับ หว่านไปทั่ว แล้วก็รอลมๆ แล้งๆ ยังดีที่มีที่พักอยู่แล้ว
เบอร์เจ้ มีก็ไม่โทร คงเป็นกรรม ทำให้นึกไม่ออก
โอ้ยกว่าจะผ่านชีวิตมาได้นี่ มันน่าดูชมเลย
ตอนนี้จะได้เจอโทนมั้ยน่อ มาลุ้นกันนน
ถึงจะเหนื่อยหนักมากแต่ก็ยังมีโชค เหมือนโทนนะ คิดว่ามีพิมพ์ไปร้องไปแน่ๆ
งานแรกในกทม.ของดาวเป็นเด็กล้างจานเสิร์ฟอาหารนะ...
เคว้งคว้างเลยดาว
เริ่มต้นชีวิตในกรุงเทพของแม่เสือดาวนี่ช่างน่าสงสารเหลือเกินเหมือนอย่างกับในมิวสิควิดีโอบางเพลงเลย
ดางก้อผ่านอะไรมาเยอะนะกว่าจะแกร่งได้ในวันนี้
สู้ชีวิตมากๆเลย
ชีวิตมีนต้องสู้ สู้ๆนะทุกคน
น่าสงสารน้องดาวอ่ะ
กวัาจะเป็นดาววันนี้ก็ผ่านอะไรมามากเหมือนกันนะ
ใจเด็ดจิง เทวดาทนดูไม่ไหว น้ำตาจิไหล ส่งเจ้มาตามถึงที่เลย 555
สู้ชีวิตมาหนักมาก กว่าจะมาเป็นประกายดาวคนสวยของพี่โทน
เสี่ยงดวงเข้ากรุงมันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก ไม่รู้จักใครนี่เหนื่อยเลยล่ะ
ชีวิตต้องดิ้นไม่สิ้นใจก็ดิ้นต่อไป
เริ่มมีหนทางเข้ามาแล้ว
ต้องสู้ต่อไป เรื่องราวยังมีให้ฝ่าหันอีกเยอะ
เหนื่อยแทนนนน
มาต่างถิ่นคนเดียว ใจต้องสู้มากนะ ถึงจะอยู่รอด
ได้งานแล้ว คงมีตังค์แล้วแหละครานี้
กว่าจะผ่านไปได้แต่ละวัน เหนื่อย สายตัวแทบขาด เลยแบบนี้
แกร่งมากเลยสู้ชีวิตจริงๆ
มาแรงมากแห่งหนึ่ง
ลุ้นว่าจะโทรหาเจ๊ตอนไหน
::Sweat:: เข้าใจอารมณ์ตอนหางานอยู่นะ มันจะนอยๆกังวลๆ
เยี่ยมมากครับ...ไม่เลือกงาน...เดินหน้าต่อด้วยความหวัง
ชีวิตไม่สิ้นมันต้องดิ้นกันต่อไป สู้ๆนะน้องดาว
เป็นกำลังใจให้ดาวครับ
ได้ลองสู้กับสังคมคนเมืองสักที
อ่านแล้วรู้สึกเหนื่อยแทนเลยครับ
เริ่มต้นมันก็จะลำบากแบบนี้แหละครับแต่พอได้เริ่มแล้วครั้งต่อๆไปมันก็จะง่ายไปโดยอัตโนมัติเอง
พอจะเข้าใจความรู้สึกครับ ผมเองเด็กบ้านนอก เข้ากรุงเทพฯก็เคยเป็นเด็กเสิร์ฟ เป็นยามมาก่อน แต่อย่างไรก็เป็นผู้ชาย ถ้าผู้หญิงนี่คงเคว้งพอดู
FC แม่เสือดาวครับผม
เริ่มจากเสิร์ฟกับล้างจาน ตามเชียร์ต่อนะครับว่าต่อไปคืองานอะไร
สู้ชีวิตสุดๆ
ทำไมถึงลืมเจ๊ที่ให้นามบัตร
จะถึงวันที่ดาวได้ไปทำงานร้านคาราโอเกะวันไหน
โชคยังเข้าข้างดาวให้เจอเจ๊
เก่งมากครับ ผู้หญิงคนเดียวเข้ามาลุยมาสู้ในกรุงเทพคนเดียว สู้ๆครับดาว
เหนื่อยไหมดาว♥️♥️♥️
สุดยอดจิงๆ ประสบการณ์ชีวิตของแท้
ดาวลืมนามบัตรของพี่จิ๋วไปซะแล้ว แบบนี้จะได้เจอเทพโทนหรือ
เมื่อไรจะได้โทรหาพี่จิ๋วนะ
เอาใจช่วยเต็มที่เลย
ใจแข็งจังสุดท้ายเจ้ต้องมาเจอเอง
ตอนที่2มาแล้ว สู้ชีวิตมาก่อนเหมือนกันสินะแม่เสือดาว
เริ่มต้นมาก้อสู้ชีวิตน่าดูเลยแม่เสือดาว
สู้งานสู้ชีวิต ทำอะไรก็ได้ไม่อดตาย ถ้าไม่เลือกงาน
มาคนเดียว ตัวเปล่าๆแบบนี้ ก็ใจเด็ดมากแล้ว
สู้ชีวิต ก็ต้องแบบนี้ครับ ถ้าไม่สู้คุณดาวคงกลับบ้านไปแล้ว ถึงจะไม่รู้ว่าจะสู้ยังไง แต่ก็ยังหาทางสู้ไม่ยอมแพ้ คุณดาวเก่งมาก
ชีวิตที่สู้มา หล่อหลอมให้ดาวสู้และเข้าใขอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น
อ่านแล้วนึกถึงตัวเองตอนวัยรุ่นเดินเตะฝุ่นหางานทำเลยคับ 😅😅😅
ก้าวแรกที่ได้โอกาสต่อสู้ในเมืองหลวง
ความลำบากจะทำให้เราแข็งแกร่ง
ชีวิตต้องสู้ครับ แต่แบบนี้ทำให้โตอย่างเข้มแข็ง
ดาวนี่สู้ชีวิตมากๆเลย จะทำให้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น
ฝันของดาว คือฝันของสาวๆหลายคน
ป้าก็ใจดีอยู่นะ
ชีวิตในกรุงเริ่มต้นแล้วสินะน้องดาว
ก้าวแรกของเส้นทางใหม่
ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องสู้ให้สุดครับ
อ่านๆมาสงสารเลย..โทนห้ามทิ้งดาวเลยนะ
กว่าจะผ่านมาได้ทรหดอดทนมาก เก่งมากครับ... ::Fighto::
นึกถึงตอนตัวเองเข้ามา กทม ครั้งแรกตอนปี 50 .. ทุกอย่างวุ่นวาย น่ากลัว สับสน ดีที่อดทนจนผ่านมาได้
::Horror::อ่านไปน้ำตาจะไหลนี่ภาพรวมเรื่องจะออกมาแนวไหนน้อ ตามลุ้นจ้า
กรุงเทพต่างจากเชียงใหม่มากครับ ขนาดอยู่มาแต่เล็กจนโต ย้ายไปเชียงใหม่เป็นสิบปี กลับมาทียังหัวหมุน โชคดีที่ไม่เจอคนใจร้ายหลอกลวงไปซะก่อน
เอาใจช่วยครับ
บุบเพสันนิวาสครับ คนทำบุญร่วมกันก็ต้องตามมาเกื้อหนุนกันครับ
ชีวิตไม่เหมือนละคร ความจำเป็นต้องสอนให้เราแกร่ง
อย่างนี้ก็คือสู้ชีวิตแล้วคุณดาว
โทรหาเจ๊สิ
กว่าจะเป็นดาว อ่านแล้วสงสาร
การเข้ามาอยู่กทม โดยไม่มีคนซัพพอร์ตนี่ช่างโหดร้ายนัก
อยากรู้ว่าทำไมดาวไม่โทรหาเจ๊ล่ะ
::Fighto:: ชีวิตต่องสู้จริงๆเลย แต่ผ่านมาได้ถึงทุกวันนี้ก็เก่งมากเลยครับ
ผมก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าใครกำหนด เหมือนเป็นสูตรสำเร็จ คนพลัดถิ่น มักได้ทำงานร้านข้าว ร้านอาหารก่อน ทั้งในบ้านเรา ทั้งเมืองนอก...
แต่คุณดาวคงสู้มาได้แบบสุดตัวแหละ ถึงมีวันนี้ได้
ผมรักคุณดาว...
ลำบากมากเลยช่วงแรกต้องดิ้นรนสุดๆ
ก็มีแต่ความทุกข์นี่ล่ะ ที่มันเปลี่ยนเราได้
กว่าจะมาเป็นดาว
มาตามล่าหาฝัน
เมื่อไหร่จะได้เข้าทีมเต้น
ชีวิตต้องสู้จริงๆ
ชีวิตต้องสู้ให้ได้งานดีนะครับ
ชีวิตในตอนต้น การทำงาน ไม่มีเส้นสายคอยหนุน เลือดตาแทบกระเด็น
กันทั้งนั้น
คนสวย ไปทำงานล้านจาน ไม่เข้าอ่ะ
เหนื่อยเลยมากรุงเทพแบบไม่มีจุดหมาย
สู้ ๆ จนได้งานเก่งมาก ๆ ครับ
น้องได้งานแล้วจะได้แฟนด้วยหรือเปล่า
กว่าจะเป็นดาวในทุกวันนี้ ต้องผ่านอุปสรรคอะไรมาอีกมากมาย
กทม. กูทนมาก
แล้วไปทำงานร้านเกะได้ไงน้อ
ชีวิตดาวน่าสงสารนะ
แต่จริงๆ ชีวิตคนส่วนใหญ่ก็แบบนี้แหละ มีเรื่องราวไม่เหมือนกัน
สู้ๆครับ
ขอบคุณครับ
กรุงเพทเมืองฟ้าอมรที่หลายคนคิดว่าสวยงาม ความจริงโหดร้ายกว่าที่คิดสำหรับดาวในตอนนั้น ไม่ใช่แค่ด่วคนเดียวแต่โหดร้ายกับทุกคนที่มาจากต่างจังหวัดตัวคนเดียวแบบนั้น ทุกอย่างต้องใช้เงิน สำหรับผมตอนช่วงต้มยำกุ้งอย่างเหนื่อย เงินหาไม่ยากแต่หาคนจ้างยากกว่า สู้ๆ นะประดับดาว สวรรค์ไม่ทอดทิ้งคนดี กรุงเทพใหญ่มากยังได้เจอกับเจ๊อีกครั้ง นี่แหละพรหมลิขิต
สู้ชีวิตมากครับ จริงครับ ใบปริญญานี่ถ้าไม่มีก็ลำบาก
ความพยายามเป็นหนทางแห่งความสำเร็จ
ดาวเป็นคนสู้ชีวิตและน่ารักมาก
เหมาะที่สุดที่จะเป็นเมียหลวง
สุดท้ายจะไปที่ร้านเกะได้ไงนะ
มาแบบตายเอาดาบหน้า ถือว่าหนักมากยุคับสำหรับ ผญ ตัวคนเดียว ขนาดผุ้ชายยังท้อเลย
น่าสนใจมากว่ามีเหตุการณ์อะไรที่หล่อหลอมเป็นดาวในภาคหลัก
กว่าจะได้งานทำแต่ละที ช่างลำบากจริงๆ
สู้นะครับ บทเรียนชีวิตจริงๆ
ถือว่าอันตรายมากเลยนะที่เข้ากรุงเทพมาแบบไม่เตรียมความพร้อมไว้เลย
กว่าจะเป็นคุณประดับดาวในวันนี้
น้องดาวน่าสงสารมาก
สุดยอดแม่เสือดาว
มากรุงเทพฯคนเดียวมีอะไรอีกหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้
น้องดาวลุยกรุงเทพ
ทำไมไม่โทรหาพี่ที่ให้เบอร์ไว้ล่ะดาว
ชีวิตต้องสู้
บทชีวิตปูมาให้ต้องสู้ กำลังใจสำคัญเสมอ
ยากกว่าจะผ่าน ดูทรงละน่าจะต้องจำใจยอมเพราะเงินแล้วติดยาว
ชีวิตลำเค็ญแบบนี้ สงสัยจะไปสายมืด
สมกับชื่อประดับดาวจริงๆ
สุดท้ายมองกลับมามองสิ่งที่
ดาวทำมาก็จะยิ้มกับตัวเองได้
ถ้าได้เจอดาวเวลานี้ คงได้ช่วยดูแลเลย เป็นกำลังใจให้ดาว
น้องดาว สู้ชีวิตน่าดู
ชีวิตสมัยนั้นของแม่เสือดาว แกร่งนะ ผ่านมาได่จนถึงต้อนเจอเทพโทนแล้วมาถึงปัจจุบันนี้ จากดาว ต้อนนี้ คงโดนผ่านการกดทับ มาพอสมควร จาก แค่ ดาวดินธรรม ดามาเป็น ฤกษ์ ที่ เป็นแสงสว่างให้ ครอบครัวให้ รอบข้าง ก็ อยากจะบอก หลายๆครั้งว่่า เสือประดับดาวคุณแกร่งจริงๆ แกร่งจริงๆ แกร่งจริง แกร่งดุดันไม่เกรงใจใคร
และ ชื่นชม เรื่องดาว และ ลีลา การเขียน เรียบเรียงของเทพโทน มัน เยี่ยมเลย การเล่าเรื่องแบบ สไตล์เล่าให้เพื่อนฟัง ถึงจังหวะดราม่าก็ดคงอารมณ์ให่้ดิ่งได่ อย่างเรื่องของดาว อินโทรบทนำ ดึงอารมณํํ ร่วมได่ดี ต่อไป คงมีฉาก โรมาช กวน ตามมา แต่ จะมีอิโรติกไหม เฉยๆไปแล้ว มีไม่มีก็ได่ แค่ ให้ รีดแบบผม ได้จิตนาการเข้าำปอยู่ในเรื่อง.ก็ok
สู้ให้สุด
ดาวโคตรสู้ชีวิตเลยแฮะ เก่งมากครับผม
หวังว่าคงไม่เจออะไรเลวร้ายนะน้องดาว เข้าใจเลยว่าเข้ามาตัวคนเดียวในเมืองใหญ่จะรู้สึกยังไง
สู้ชีวิตจังครับ
ชีวิตดาวลำบาก แต่เด็กเลย
สู้แบบไม่รู้อะไรเลยมันเหนื่อยทั้งกายและใจ
ดาวสู้ชีวิตจริง
สาวดอยจะไปสอยดาวแต่สาวดาวจะไปสอยเดือนชีวิตที่ต้องดิ้นและสู้จนกว่าจะหมดลม
พอเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ผมเองก็รู้ตัวเลยว่า การจะทำอะไรก็ตาม สิ่งสำคัญที่สุดคือ "การเตรียมตัว"
เราต้องพร้อมกับทุกสิ่งทุกอย่างที่จะต้องเข้ามา ยิ่งตอนไปเรียนต่างประเทศ แล้วอยู่คนเดียว ทุกอย่างต้องพร้อม ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเราไม่เตรียม เวลาทุกอย่างมันโถมเข้ามา เราเองจะตัดสินใจด้วยความรู้สึก มากกว่าเหตุผล
Edit : ดีใจจริงๆ ที่เจอ "เจ๊"
เพราะความไม่ยอมแพ้ในวันนั้นจนทำให้มีดาวในทุกวันนี้
อ่านแล้วลุ้นช่วยคุณดาวเลย รออ่านจนได้ไปเจอพี่จิ๋วนะครับ
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าดาวเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมากคนนึงเลย
น้ำตาติไหล เวลาวันไม่มีก็ไม่รู้จะหันไปทางไหน
ลุ้นเอาใจช่วยให้ได้งานทำไวๆ ได้งานล้างจานก่อนก็ยังดีนะครับ พอมีรายได้เข้ามาบ้าง
และแล้วก็เจอเจ๊คนนั้นอีกจนได้ นี่เป็นบุพกรรมที่มีต่อกันจริงๆ ได้เวลาที่เจ๊จะเข้ามาช่วยเหลือให้มีที่อยู่ที่ทำงานแล้วนะครับ
สู้ชีวิตสุดๆ
กว่าจะผ่านจุดยากลำบากของชีวิต
รอจะไปอยู่กับพี่จิ๋วตอนไหน
ยอมรับในความอดทนของดาวเลยครับ
กว่าจะเป็นดาว วันนี้ สุดยอดครับ
สู้ชีวิตมากๆเลย
กลัวแค่ว่าจะมีใครมาหลอกนะดาว
เคยผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาเหมือนกัน เข้าใจความรู้สึกคุณดาวดีเลยครับ
ต้องสู้ถึงจะชนะ
มาแบบไม่รุ้จุดหมายเหนื่อยเลยอ่ะ
ไม่โทร แต่ดวงจะได้เจอ
มากินถึงร้านเลยอ่ะ
ต้องขอบใจพวกวงเหล้าอ่ะ
มาอยู่ต่างถิ่นไม่มีวุฒิปริญญาไม่มีประสบการ์ณไม่มีเพื่อนก็จะหางานยากมากเลย แต่ความลำบากที่ได้รับก็เป็นการฝึกให้เราแข็งแกร่งขึ้นในอนาคตครับ
น่าจะเป็นโชคดีที่เจอคนเมาเลยหนีกลับมาทำงานที่ร้านเลยได้เจอเจ๊ที่ให้นามบัตรไว้ เจ๊ก็คงจะถามไถ่แล้วชวนไปทำงานด้วยแหล่ะ
ดาวสู้ชีวิตสุดๆ
สู้ๆนะอีหนูดาว ชีวิตมันต้องสู้ ต้องสู้ถึงจะชนะ
เป็นกำลังให้น้องดาวสู้ๆๆ
ขอถอนหายใจยาวๆ .... นึกถึงข่วงนั้นเลย
สงครามชีวิต ดิ้นรนด้วยตัวคนเดียว
เหมือนจะเจอหนทางใหม่ แต่อาจไม่ดีขึ้นก็ได้
ผมมองว่า สู้ชีวิต ไม่ใช่แค่ต้องสุ้ใ้ห้มีชีวิตรอดนะ มันหมายถึงว่าเรากล้าที่สุ้ออกมาจากกรอบปลอดภัยของเราไหมกล้าที่จะก้าวออกมาสุ้โลกภายนอกไหม
เนื้อเรื่องของดาว เป็นมุมมองของคนสู้ชีวิตจริงๆครับ
เสิร์ฟความเสียวด้วยมั้ยน้า ::Grimace::
ชีวิตมันต้องสู้ กว่าจะมาเป็นประดับดาวได้แบบทุกวันนี้ ถึงว่า สอนน้องๆได้ดีทีเดียวเลย
สู้ขีวิตเกิ๊นนน
เก่งจริงๆ เลยพี่ดาวของเรา เก่งตั้งแต่เด็กเลย
::Snap:: น้องดาวสู้ สู้ ครับ
โอกาสแค่ยังไม่มา หรือจะสร้างโอกาสกับพี่จิ๋ว
น้ำตาลหวานมั๊ย
เนื้อเรื่องของดาว เป็นมุมมองของคนสู้ชีวิตจริงๆครับ
สู้นะครับ
เด็กน้อยที่ไม่เคยออกมาสู่โลกกว้างก็จะอับจนหนทางไม่รู้จะทำอย่างไร ลุ้นสุดๆ
คุณดาว สู้ๆนะ ครับ มีความพยายาม แล้วก็อดทนไม่แพ้โทนเลยทีเดียว เนื้อคู่แท้ๆ
สงสารแม่เสือดาวของผมมากครับ
ที่เขียนนี่ชีวิตของเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาหางานทำในกรุงแท้ๆเลย เข้าใจความรู้สึกเลย
::Ahh::เรื่องยาวเลย
สู้ๆนะ ดาว
ดาวสู้ชีวิตมากๆ
สู้ชีวิตแท้น้องดาว
ดาวสู้ชีวิตจิงๆ
::Fighto:: สนุกมากเลยครับ เหมือนชีวิตจริง ต้องสู้เพื่อเอาชีวิตรอด เรื่องปกติของคน แต่ก็สนุกไปอีกแบบ เอาใจช่วยน้องดาวเลยครับ
การหางานทำในกรุงเทพไม่ง่ายครับ คนเคยหางานมาจะเข้าใจ
ประดับดาว สู้ชีวิตเยอะจังครับ
ชีวิตมันต้องสู้ อะไรจะเกิดมันก็เลือกไม่ได้
กว่าจะมาถึงวันนี้ สู้ชีวิตมาก
นึกถึงตอนสมัยไปกทม.แรกๆเลย นั่งรถเมล์หลงตลอด หันไปไหนก็เจอแต่คนไม่รู้จัก
ดาวสู้ชีวิต
สู้ๆสู้ตายนะ
ขอบคุณมากครับ ชีวิตในเมืองกรุงเทพ ค่าใช้จ่ายสูง ดาวต้องรีบหางานแล้วครับ
น่าสงสัยดาวชีวิตต้องสู้
ยังดีที่เจอคนใจดีนะ
ติดตามดาวสู้ชีวิตต่อไปๆ 😁
มืดแปดด้านจริงๆ
สู้ชีวิตกันต่อไป
ชีวิตที่ต้องสู้นะดาวประดับ
สู้ๆ
ชอบ
น่าสงสาร
สงสารดาวจัง