"เฮ้ออออออ" ชาคริตทอดถอนใจยาว สายตาจับจ้องอยู่ที่ภาพบนหน้าจอ
ภาพวิดิโอที่.......เขากับเบญถูกแอบถ่าย ในวันนั้น
ภาพที่เบญยืนพิงต้นไม้ ขาแหกกว้าง เลือดบริสุทธิ์ไหลแดงลงไปตามขาอ่อนเนียนขาว
วันนั้น เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าถูกแอบถ่าย เขากับเบญอายแทบแทรกแผ่นดินหนีตอนที่น้ำฟ้าเอาวิดีโอนี้มาเปิดให้ดู
ใครจะไปคิดว่าวิดีโอนี้จะเป็นอย่างเดียวที่เหลือให้เขารำลึกถึงเบญ
เธอหนีไปเกือบครบสัปดาห์แล้ว
เบญ....
นี่เธอทิ้งเราไปหาเจ๊ข้าวหอมจริง ๆ น่ะเหรอ
ทำไม
เสียงประตูที่เปิดออกด้านหลังทำเอาชาคริตสะดุ้ง รีบกดปิดวิดีโอ
"เฮ้.....ชาคริต......" เสียงน้ำฟ้าเรียก
"อะไรเหรอ"
"ชั้นทำอาหารเสร็จแล้ว.....นายลงมากินเถอะ"
"ได้ ได้ ขอบใจนะ น้ำฟ้า"
"ตั้งแต่ยัยเบญหายไป นายไม่ค่อยยอมกินอะไรเลยนะ" น้ำฟ้าบอก "เอ้า....นี่ อ้าปากหน่อย อ้าาาาา"
"ตอนพี่น้ำฟ้าอยู่โรงบาล พี่เค้าก็ประมาณนี้แหละค่ะ" ราชณิญารายงาน
"เห้อ.....ยัยเบญคิดอะไรของมันนะ ชั้นไม่รู้จริง ๆ" น้ำฟ้าถอนหายใจ
"ยัยผมเปียนั่นคงพบตัวเองแล้วหล่ะ ว่าจริง ๆ ชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย" ไผ่หลิวจิก
"หนูว่าพี่เบญไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ" รินแทรก
ทั้งห้าเที่ยวตระเวนตามหาเบญจนทั่วในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา แต่ก็ไม่มีวี่แวว ไปถามที่คอนโด ก็มีแต่คนบอกว่าห้องนี้ไม่มีใครมาอยู่หลายเดือนแล้ว
"มีฝุ่นที่มือจับด้วยค่ะ" ไผ่หลิวบอก "ไม่มีใครเปิดห้องนี้มานานแล้ว"
"กินข้าวเสร็จแล้ว....เดี๋ยวชั้นอาบน้ำให้นายนะ"
"หือ..." ชาคริตมองหน้าน้ำฟ้า
เข้าใจแล้ว
เธอเสนอเซ็กส์ให้เขา ให้เขาได้ลืมนึกถึงเบญบ้าง
"ขอบใจนะ น้ำฟ้า.....แต่ เรา......อาบเองดีกว่า เอิ๊วววววววว"
"มานี่เลยค่ะ" ไผ่หลิวลาก "แค่เพราะยัยผมเปียหายไป ไม่ใช่ว่าพี่ชาคริตจะทอดทิ้งพวกเราที่เหลือได้นะ"
รู้ตัวอีกทีเขาก็ลงไปอยู่ในอ่างอาบน้ำกับไผ่หลิวและน้ำฟ้าแล้ว
...........เขากับเบญ.....ก็เคยทำแบบนี้กันในอ่างนี้
แต่....ไม่ได้ ตอนนี้ต้องนึกถึงผู้หญิงตรงหน้าเข้าไว้
น้ำในอ่างสั่นไหวเป็นระลอกตามจังหวะการขย่มตัวของไผ่หลิว ที่กดร่างบางเล็กของเธอใส่แก่นกายใหญ่ยักษ์ของเขาไม่หยุดหย่อน ขณะที่เขาใช้มือเย้าแหย่กับน้ำฟ้าที่บดเบียดอบู่แนบข้าง
"อูยยยยยย ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ใบหน้าหลังแว่นทรงเก๋เหยเกเมื่อสองนิ้วที่อยู่ในร่างของเธอบิดหมุนไปมาจนร่องรักปั่นป่วนไปทั้งโพรง ชาคริตเกรงว่าน้ำฟ้าจะไม่เสียวพอ จึงก้มหน้าลงทรุกทรวงอกคู่งามของเธอด้วย ทำเอาสาวแว่นร้องโหยหวนไปม่เป็นภาษา
"พะ......พี่ชาคริต......อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ร่างของไผ่หลิวสั่นกระตุกอย่างแรงเมื่อท่อนสวรรค์นำพาให้เธอไปถึงจุดสุดยอด
หลังจากอยู่กันได้พักหนึ่ง ชาคริตก็ได้เรียนรู้ว่าสาวนินจาคนนี้มีความอึดถึกทนทางเพศต่ำพอสมควร ถ้าไม่มีอุปกรณ์อะไรมาช่วย แค่ยกสองยกเธอก็สลบแล้ว
ปกติ เวลามีอะไรกันแบบมากกว่าสองต่อสอง เขาเลยชอบจัดการเธอก่อน
"เอิ๊ววววววววววววววววววววว" มือหนาคว้าบั้นท้ายบอบบาง เมื่อชาคริตยันตัวลุกขึ้น โอบอุ้มร่างเล็กจิ๋วของไผ่หลิวขึ้นมาด้วย ไผ่หลิวพยายามคว้าคอของเขา แต่เขาก็จับตัวเธอพลิก แล้วกันเข้าหาผนังห้องน้ำและซอยใส่หกเจ็ดครั้ง
"อะ อะ อะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ไผ่หลิวกรีดร้องสุดเสียง ก่อนจะทรุดกองลงไปในอ่างอาบน้ำ
"มา ชาคริต ตาชั้น" น้ำฟ้าร้อง
ก๊อก ๆ ๆ
"นี่ญากับริน จะเข้าไปแล้วน๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
จริง ๆ เธอก็น่าจะคิดให้ดีก่อนนะ ว่าหนีออกจากบ้านแล้วจะไปไหน ไปทำอะไร
ตอนแรก เธอคิดว่าจะกลับไปที่คอนโด แต่พอนึกได้ว่าชาคริตกับน้ำฟ้ารู้ว่าคอนโดของเธออยู่ไหน เธอก็เลยไม่กล้าไป เธอพยายามลองไปหาที่อื่น แต่ก็พบว่าการหาซื้อ/เช่าที่อยู่ไม่ได้ง่ายอย่างนั้น
แล้ว.....ถ้าไปอยู่ในที่ที่มีคนอื่น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอควบคุมพลังไม่ได้อีก
ใต้ทางด่วนนี้จึงเป็นที่นอนของเธอมาหกคืนแล้ว โชคดี ที่เธอมีเสื้อผ้าหลายตัวอยู่ ก็เลยพอเอามาปูแทนที่นอนได้
แต่อย่างน้อย ๆ อยู่ใต้ทางด่วนตรงนี้ เธอคงไม่ไปทำให้ใครเดือดร้อน
เธอหยิบเอาอาหารที่เธอได้มาจากที่ไปคุ้ยในถังขยะหน้าร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดออกมา วันนี้นับว่าโชคดี หรืออาจจะเป็นเพราะเธอคุ้ยหาอาหารได้เก่งขึ้น อาหารที่เธอได้มามีเยอะพอสมควรที่น่าจะยังอยู่ในสภาพกินได้ วันนี้อาจจะเป็นวันแรกหลังออกจากบ้านชาคริตที่เธอได้ท้องอิ่มจริง ๆ
เบญหยิบเศษขนมปังแฮมเบอร์เกอร์ยัดเข้าปากด้วยความหิวโหย ก่อนจะดม ๆ ที่ใบผักกาดหอมแล้วโยนทิ้งไป กัดแทะสองสามคำที่น่องไก่ที่ยังมีเนื้อติดอยู่
ชีวิตที่เหลือของเธอต้องใช้แบบนี้จริง ๆ น่ะเหรอ
น่องไก่น่องที่สองมีเนื้อติดมากกว่าน่องแรก ก็ดี ก็ดี
คุณลุงที่นอนอยู่ข้างเซเว่นมาป้วนเปี้ยนอีกแล้ว
ก็เธอเคยบอกเขาไปแล้วนี่นา ว่าอย่ามายุ่งกับเธอ เพราะเธออาจจะทำให้เขาเป็นอันตรายได้
เขาจะยังมาวนเวียนแถวใต้ทางด่วนที่เธอจับจองอยู่ทำไมกันล่ะ
สายฝนโปรยปรายลงมาอีกแล้ว
โชคยังดี ที่ทางด่วนที่เหนือหัวพอจะกำบังเธอจากลมฝนได้บ้าง
"หนูจ๋า" ลุงที่นอนหน้าเซเว่นก้าวเท้าเข้ามา "ขอลุงหลบฝนด้วยได้ไหม"
"อย่าค่ะ" เบญร้อง "หนูบอกลุงแล้วไงคะ อยู่กับหนู ลุงไม่ปลอดภัย"
ลุงก้าวเท้าเข้ามาอีกสองก้าว
"เหรอ......................." ลุงจ้องหน้าเธอเขม็ง "รู้ไหม หนูสวยนะ สวยมากเลยด้วย"
เบญเขยิบตัวถอยเข้าไปชิดกับกองเสื้อผ้าที่เธอใช้เป็นที่นอน "ลุง......"
"ลุงไม่ได้เย็ดสาวสวย ๆ อย่างหนูมานานแล้ว ขอเถอะ!!!!!!" ลุงพุ่งตัวเข้ามา
"อยะ อย่านะ ไม่ ลุง หยุด หยุดเถอะ!!!!!!" เบญพยายามดิ้น แต่มือแกร่งของลุงก็จับแขนของเธอไว้แน่น ร่างของชายวัยใกล้ชราโถมทับดันตัวเธอให้นอนลงไป กลิ่นตัวเหม็นคละคลุ้งของคนจรข้างถนนทำเอาเธอแทบจะสลบ สาวน้อยดิ้นรนพยายามร้องหาคนช่วย แต่เสียงฝนที่เทกระหน่ำก็ดับเสียงร้องของเธอไปจนหมดสิ้น รถราที่วิ่งลงจากทางด่วนล้วนแล้วแต่เร่งรีบสัญจรไปในสายฝนสีเทาที่กระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน ต่อให้มีใครที่มองออกนอกหน้าต่างมา จะมองฝ่าม่านฝนสีเทาเข้ามาในซอกเล็ก ๆ ใต้ทางด่วนนี้ได้เหรอ
แคว่กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เสื้อยืดสีขะมุกขะมอมฉีกขาดเป็นริ้วเมื่อมือของลุงตะปบไปที่คอของเบญและฉีกกระชากสุดแรง เศษผ้าขี้ริ้วที่บัดนี้หมดสิ้นประโยชน์แล้ว ตามด้วยบราตัวสวย ที่เหมือนเป็นเครื่องยืนยันว่ายัยหนูงี่เง่าคนนี้เป็นลูกคุณหนูที่หนีออกจากบ้านจริงอย่างที่ลุงคิด
นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่ลุงได้ทำอะไรแบบนี้ แต่คงจะเป็นครั้งแรก ที่ได้เหยื่อที่แสนสวยขนาดนี้
พรุ่งนี้เช้า ก็จะมีข่าวเด็กสาวถูกฆ่าข่มขืนหมกใต้ทางด่วน ส่วนตัวลุงก็คงนอนสบายอยู่หน้าเซเว่นอีกแห่งหนึ่ง ในอีกฟากของตัวเมือง อย่างที่ลุงเคยนอนหน้าเซเว่นจังหวัดใกล้เคียง
ใบหน้าโสมมก้มลงฟอนเฟ้นทรวงอกคู่งามที่ตั้งชูชัน ยัยหนูนี่ยังหนีออกจากบ้านมาไม่นาน แถมยังเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวอย่างดีทุกวันตั้งแต่ย้ายมาอยู่ใต้ทางด่วนนี่ มันช่างหอมหวานเสียเหลือเกิน
"ฮะ ฮือออออ ลุง อย่าทำแบบนี้กับหนู หนูขอล่ะ ฮือออออออออออออ"
ด้วยความรำคาญ ลุงปลุกปล้ำถอดเอากางเกงในออกจากตัวของยัยหนู ก่อนจะเอายัดเข้าไปในปากของนังหน้าโง่
"อื๊อออออออออออ"
"หึหึหึหึหึ" ลุงหัวเราะ มือที่สกปรกลูบไล้ไปตามเรือนร่างเปลือยเปล่าใสสะอาด ทิ้งรอยคราบเปื้อนไว้เป็นทางตัดกับความขาวผ่องของเจ้าของร่าง นิ้วสามนิ้วทิ่มแทงที่ร่องรักพักหนึ่งก่อนจะยัดพรวดเข้าไป
"อูยยยยยย อีหนู ของมึงนี่โคตรฟิตตตตตตตต" ลุงคราง "ยังซิงหรือเปล่าเนี่ย"
"อื๊อออออออออออออออออออออออออออออออ"
น้ำตาไหลท่วมแก้มเนียน ลุงยิ่งเห็นยิ่งได้ใจ แลบลิ้นดำโสโครกเลียไปตามรอยของหยาดน้ำตาใส
ลุงยืดตัวออกจากร่างงาม ถลกกางเกงลงและดึงไอ้หนอนยักษ์ออกมา
"อื๊ออออออ"
รีบเย็ด รีบฆ่า รีบหนี
แต่ดูจากฝนแล้ว......ไม่ต้องรีบเย็ดก็ได้นี่หว่า หน้าตาอย่างอีนี่ต้องเล่นสักสิบยก แล้วค่อยรีบฆ่า รีบหนี
มันจับไหล่ของอีหนูคนสวยที่พยายามดิ้นขึ้นมากดกระแทกลงไปกับพื้นอีกครั้ง จับขาเรียวแหกออกกว้าง และ......................
และร่างของมันก็ลอยหวือขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะตกลงมาดังอั๊กที่แทบเท้าเรียวคู่หนึ่ง
หือออออออ
ลุงแหงนหน้าขึ้นมอง
"ให้ตายสิ!!!!" ลุงร้อง
อีคนนี้สวยยิ่งกว่าอีหนูนั่นอีก
แต่......มีดาบด้วย
ดาบคมกริบ แวววับระยับแสง จ่อชี้มาที่คอของมัน
แล้วลุงก็สลบไป
"พี่เจ๊......" เบญคราง หลังจากดึงกางเกงในออกจากปากได้
ข้าวหอมถอยออกไปสองสามก้าว แม้แต่จากตรงนี้ เธอยังสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่ไหลท่วมออกมาจากตัวของน้องเบญ เข้าไปใกล้กว่านี้เทพอาวุธของเธอพังแน่
"พี่เจ๊....ฆ่าลุงเหรอ"
"มันยังไม่ตาย แค่สลบไป" ข้าวหอมบอก "น้องเบญไม่เป็นไรนะ"
เบญก้มลงมองร่างกายที่สกปรกฟกช้ำ และรับคว้าเสื้อผ้าที่เธอใช้ปูที่นอนมาสวมใส่ "ไม่เป็นไรมากค่ะ"
คลื่นพายุเวทมนตร์เบาบางลงหน่อยหนึ่ง ข้าวหอมก้าวเท้าเข้าหาเบญ
"น้องเบญ....หนีมาทำไม"
"พี่เจ๊......" ใจหนึ่งของเบญก็ดีใจที่ข้าวหอมมาช่วย แต่........... "พี่เจ๊.....พี่ไม่เห็นเลยเหรอ หนูอันตรายแค่ไหน.....หนูมาอยู่ของหนูคนเดียวน่ะดีแล้ว"
"อันตราย?!? ฮึ ตาแก่ข้างถนนคนเดียวยังสู้ไม่ได้ มันอันตรายตรงไหน" ข้าวหอมถามย้อน
"เกราะพี่เจ๊แตกหมดแล้วไม่ใช่เหรอคะ.....ดาบนั่นก็ร้าวลึกถึงแก่นในแล้วด้วย ไม่ใช่เพราะหนูหรอกเหรอ"
"ดูออกด้วยเหรอ" ข้าวหอมถาม
"ค่ะ....ยิ่งหนูอยู่กับพี่ พี่ก็ยิ่งเป็นอันตราย หนูอยู่กับคนอื่น หนูก็ไปบังคับจิตใจเขา.................จริง ๆ เมื่อกี้คงจะดีซะกว่า ถ้าลุงคนนี้ได้ฆ่าข่มขืนหนูอย่างที่ลุงเค้าอยาก...."
ข้าวหอมก้าวเข้ามาแล้วดึงตัวเบญไปกอด
"อย่าคิดอย่างนั้นเด็ดขาดเลยนะ" เธอบอก "พลังของน้องเบญ......เราจะหาทางควบคุมมันด้วยกัน โอเคไหม"
"พะ.....พี่เจ๊....." เบญสะอื้น
"ฟังนะ....." ข้าวหอมพูด หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ "น้องเบญคิดว่า ไปสะกดจิตน้องชาคริตใช่ไหม"
"ค่ะ"
"แล้ว........น้องเบญคิดว่าความรัก มันสร้างได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
"เอ่อ.....พี่เจ๊....."
"เบญ พี่สวยไหม"
"สวยค่ะ พี่เป็นคนที่สวยที่สุดที่หนูเคยเห็นมาแล้ว"
"รู้ไหม มีอยู่ช่วงหนึ่ง พี่เคยเป็นเป้าหมายของพวกปิศาจราคะ มันอยากได้พี่ไปสังเวย เพราะสังเวยพรหมจรรย์ของคนสวยอย่างพี่ จะได้พลังปิศาจมากกว่าสังเวยคนธรรมดา ๆ"
"พี่เจ๊......."
"แต่รู้ไหม พวกมันพยายามใช้เวทมนตร์ทำให้พี่เกิดอารมณ์ ทำให้พี่ควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่.....ไม่มีสักนิด ที่พวกมันพยายามทำให้พี่รัก...."
"พี่เจ๊จะบอกว่า........."
"ความรัก ไม่ใช่อะไรที่สร้างกันง่าย ๆ หรอกนะ" ข้าวหอมบอก และจ้องตาเบญ พยายามสื่อความรู้สึกของเธอเข้าไปในใจของสาวน้อยอย่างเต็มที่ "ความอยาก ความต้องการ อารมณ์ในระยะสั้น ๆ อาจจะปลอมขึ้นมาด้วยพลังเวทมนตร์ได้ แต่น้องเบญคิดว่าความรู้สึกที่น้องชาคริตมีให้น้องเบญมันตื้นเขินแค่นั้นเองน่ะเหรอ"
เบญส่ายหัว
"แล้วหลังจากเบญหายไป น้องชาคริตเป็นห่วงแทบคลั่ง พยายามหาทุกที่เลย มารบกวนพี่ที่คณะตลอด จนเพื่อน ๆ พี่เค้าแซวกันว่าชาคริตจะจีบพี่แล้ว รู้ตัวไหม คิดว่าความห่วงหาขนาดนี้ มันเป็นของปลอมเหรอ"
"มะ....ไม่ใช่ค่ะ" เบญระล่ำระลัก น้ำตาไหลพราก
ข้าวหอมตบแก้มเบญเบา ๆ "เพราะฉะนั้น หยุดโทษตัวเองกับทุกเรื่องได้แล้ว วันนี้กลับไปกับพี่ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ ไปหาชาคริตที่มหาลัย โอเคไหม"
"ค่ะ!!!!"
"เอ่อ.....พี่เจ๊หาตัวหนูเจอได้ไงคะ" เบญถาม หลังจากขึ้นมานั่งบนรถของข้าวหอมแล้ว
"เวลาน้องเบญรู้สึกถึงอะไรแรง ๆ มักจะปล่อยพลังเวทมนตร์ออกมาโดยไม่รู้ตัว ข้อนี้รู้แล้วใช่ไหม"
"ค่ะ"
"ตั้งแต่หนีออกจากบ้านมา น้องเบญก็เผลอปล่อยพลังออกมาเวลาเศร้าหลายครั้งอยู่ พี่สัมผัสได้ แต่ก็จับตำแหน่งได้ไม่แน่ชัด พี่ก็พยายามตามมาตลอด พอวันนี้ น้องเบญกลัว พลังปล่อยออกไปชัดเจนเลย ชุดกับดาบพี่พังหมดแล้ว โชคดีตอนพี่ไปถึงมันเบาลงพอให้พี่ร่ายคาถาใส่อีตาลุงหื่นนั่นได้"
"ตอนนั้น.......หนูคงปลงแล้วมั้งคะ กลัวจนหายกลัวแล้ว คิดว่าตายไปก็ดี" เบญเงียบไปพักใหญ่ "ขอดาบให้หนูเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูซ่อมให้"
แกนพลังงานของดาบเสียหายหนักจนเกินกว่าคาถาซ่อมแซมตนเองจะทำงานได้แล้ว แต่พยายามอยู่สองสามครั้งเบญก็สามารถจัดเรียงอาคมของดาบให้กลับไปเข้าที่มากพอที่คาถาซ่อมแซมจัเริ่มทำงานได้
"แล้ว....ชุดเกราะ...."
ข้าวหอมส่ายหน้าเศร้า ๆ "แหลกไปแล้ว ไม่มีอะไรเหลือ"
"หนูขอโทษนะคะ"
"รีบเรียนการควบคุมซะ โดยเฉพาะเวลากลัว" ข้าวหอมบอก "พี่ขอแค่นั้นแหละ"
"หนูจะพยายามค่ะ"
พอกลับมาถึงหอ ข้าหอมก็ให้น้องเบญไปอาบน้ำล้างตัว ขณะที่ตัวเธอเองติดต่อพวกพี่เก่ง
"พี่เก่งคะ หนูเจอตัวน้องเบญแล้วนะคะ"
"ทำได้ดีมาก เจ๊ มีอะไรเสียหายไหม"
"เกราะหนูพังไปแล้วค่ะ"
พี่เก่งถอนหายใจ "ไม่รีบฝึกน้อง พวกเราจะเละกันหมดแน่ วันนี้มีรายงานว่าวัตถุเวทย์ของคนอื่นพังไปอีกห้าชิ้น ทีมเรา ก็เหลือน้องอูซี่คนเดียว..."
"หนูยังมีดาบค่ะ"
"มีดาบไม่มีเกราะ ก็อันตรายอยู่นะ" เก่งบอก "แล้ว....เรื่องนายท่านนที...."
"ยังติดต่อไม่ได้ค่ะ"
"เจ๊......เลิกเถอะ"
"พี่เก่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"คบกันแล้วหายหน้าไม่บอกไม่กล่าวขนาดนี้..........."
"พี่เค้าก็มีเรื่องที่เค้าต้องไปทำ..." ข้าวหอมรีบแย้ง
"เจ๊ลองตะโกนบอกเลิกซิ"
"เอิ่ม...."
เอาว๊ะ ลองดู ไม่เสียหาย
ข้าวหอมไขว้นิ้วเป็นการแสดงว่าไม่พูดความจริง แล้วตะโกนสุดเสียง "พี่นที เราเลิกกันเถอะ!!!!!"
เงียบ
"ไม่มีอะไรเกิดขึ้นค่ะ"
".......ท่านรู้ว่าเจ๊ไม่ได้พูดจริงน่ะสิ"
"พี่เก่งรู้ได้ไงอ่า"
"พี่เป็นพี่เจ๊นะ อย่าลืมสิ" เก่งบอก "รู้ว่าคนอย่างเจ๊ รักแล้วรักเลยขนาดไหน"
"แล้วยังจะบอกให้หนูเลิกอีกนะ เชอะ"
"แล้วเจ๊ไม่คิดบ้างเหรอ พี่นทีไม่อยู่ ป่านนี้เที่ยวหญิงไปกี่คนแล้ว"
ข้าวหอมจ้องโทรศัพท์เหมือนจะส่งสายตาอาฆาตกลับไปหาพี่ชายผ่านสายโทรศัพท์ได้ "พี่นทีไม่ใช่คนแบบนั้นค่ะ"
"พี่พูดเล่นเฉย ๆ นะ เจ๊อย่าโมโห" พี่เก่งรีบพูด
ข้าวหอมกดตัดสาย
"พี่เจ๊" เบญร้องเรียก หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว
"ว่าไงคะ"
"ห้องพี่.......ทำไมมันมีอาคมคุ้มกันลงไว้ทุกตารางนิ้วเลยคะ" เบญถาม พลางเหลียวมองไปรอบตัว "แข็งแกร่งมาก ซับซ้อนมาก แล้วก็ซ่อนไว้ดีมาก.......นี่มัน......."
"น่าจะเป็นของแฟนพี่เองน่ะ" ข้าวหอมบอก "พี่เค้าเคยบอกอบู่ เค้าร่ายคาถาป้องกันห้องนี้เอาไว้"
"แฟนพี่เจ๊ต้องเก่งมาก แล้วก็รักพี่เจ๊มาก ๆ แน่เลยนะคะ"
ข้าวหอมหน้าแดง "ก็อย่างนั้นแหละ"
เบญหาว
"ง่วงแล้วใช่ไหม"
"ค่ะ หนูไม่ได้นอนหลับเต็มตามาหลายวันแล้ว"
"งั้นมาเถอะ ห้องพี่มีเตียงเดียวนะ แต่ไม่เป็นไร น้องเบญนอนเถอะ"
แต่ทันทีที่ทิ้งตัวลงไปบนเตียง เบญก็เด้งดึ๋งลุกขึ้นมา หน้าแดงก่ำ เหลียวมองรอบกาย
"อะไรเหรอคะ น้องเบญ"
เบญมองหน้าข้าวหอมแล้วรีบเบือนหน้าหนี เลือดสูบฉีดร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า
"รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงจากคางถึงหน้าผากเลย" ข้าวหอมถาม และเดินเข้ามาเอามือจับหน้าผากเบญจะวัดไข้ แต่สัมผัสน้อย ๆ นั้นก็ทำให้สาวรุ่นน้องสะดุ้งโหยงสุดตัว
"พะ.......พี่เจ๊" เบญกระซิบเสียงสั่น "......................................................"
"หา.....อะไรนะ พี่ไม่ได้ยิน"
เบญก้มมองพื้น "มะ.......มะ............มีคาถาลงไว้ที่รอบเตียง ซ่อนไว้.....แต่หนูเห็น.........."
"คาถาป้องกันเหรอ" ข้าวหอมถาม แต่ดูหน้าน้องเบญแล้วมันไม่น่าใช่
"คาถาที่........" เบญหลับตาปี๋ ".............."
"น้องเบญ คาถาอะไรคะ พี่นทีร่ายคาถาอะไรไว้รอบเตียง"
"คาถาบันทึก.................บันทึกเหตุการณ์ ความรู้สึก อารมณ์.........ทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนเตียงนี้" เบญกระซิบ
ข้าวหอมสะดุ้งโหยง
ไอ้พี่นที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ถึงคราวที่เธอเป็นฝ่ายต้องหน้าแดงอายแทบมุดแผ่นดินหนีบ้างแล้ว
เจอกันเมื่อไหร่หนูจะกระทืบพี่ คอยดูนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"พะ.....พี่เจ๊......" เบญครางเสียงกระเส่า ตอนนี้ในใจเธอปั่นป่วนหมดแล้ว ภาพที่เธอเห็นด้วยตาคือพี่เจ๊ที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างเตียง แต่ภาพที่เธอเห็นด้วยใจคือภาพพี่เจ๊ที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนอนในหลายท่วงท่า หลายวาระ เธอสัมผัสได้ถึงผิวเนียนของพี่เจ๊ใต้นิ้วมือของเธอจากทุกครั้งที่ได้เล้าโลมเล่นรักด้วยกัน รสจูบแสนหวาน ใบหน้าขาวสวยที่เปรอะเปื้อนด้วยน้ำรัก...
"บะ บะ เบญ .....ทำอะไรพี่!!!!!"
เธอแยกไม่ออกแล้วว่าอะไรเป็นความจริง อะไรเป็นความทรงจำ แต่ตอนนี้เธอคว้าร่างนิ่มของพี่เจ๊ไว้ในอ้อมกอดของเธอแล้วกดลงบนเตียงเหมือนในความทรงจำพวกนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าที่ซ้อนกันมาถาโถมจนสติเธอไม่มีพื้นที่เหลือไว้ให้สิ่งอื่น
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
กว่าน้องเบญจะเข้าใจว่าความรักของชาคริตไม่ได้เกิดจากพลังจิต ก็เกือบจะตายเสียแล้ว
โชคดีที่ข้าวหอมมาช่วยไว้ทัน
หนีมาเล่นดนตรีไทยสะแล้วน้องเบญ แต่ก็ดีช่วยเจ๊คลายเหงาบ้าง พี่นทีก็ไม่อยู่
::Confident:: เกือบได้เสียวกับลุง แต่ลุงขิตไปซ๊ะแล้ว สงสารลุงจัง จากไปด้วยอารมณ์ค้างคา
::Glad:: เจ๊ข้าวหอมจะโดนเบญตีฉิ่งซะแล้ว เบญจะก๋ากั่น ปีนเกลียวรุ่นพี่แล้วเหรอ เดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดนะเบญ ::Cheeky::