"เอ่อ....ขอโทษนะคะ....พี่เจ๊เห็นเสื้อผ้าหนูไหมคะ" เบญถาม พลางเหลียวมองรอบเตียง ขณะที่ข้าวหอมใส่เสื้อผ้าที่เธอจับถอดกลับเข้าไปใหม่
"น้องเบญเสกให้มันหายไป.....เหมือนที่พี่นทีเคยทำ" ข้าวหอมบอก และติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้าย "แต่ถ้าตัวน้องเบญเองยังบอกไม่ได้ว่าเสกให้หายไปไหน พี่ก็คงช่วยไม่ได้ค่ะ"
เบญกระพริบตาปริบ ๆ
เสกให้เสื้อผ้าหายไป
คาถาระดับยาก ๆ ทั้งบทเลยนะ
นี่เธอ.....ใช้คาถาไปเหรอ
"ไปหาเสื้อผ้ามาใส่ก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกันต่อ!" ข้าวหอมสั่ง
"สรุป...........ไอ้พี่นทีมันแอบอัดคลิปเวทมนตร์เวลามีอะไรกัน ทุกครั้ง ใช่ไหม"
"ค่ะ.....เมื่อกี้หนูแอบไปเจอคาถานี้ลงไว้ที่อื่นด้วย.....ในห้องน้ำ บนโต๊ะกินข้าว แล้วก็ที่....."
"พอแล้ว!!!!!!" ข้าวหอมรีบบอก หน้าบึ้งตึงด้วยความโกรธ
"ตะ.....แต่....แต่....." เบญระล่ำระลัก "มีอย่างหนึ่งที่หนูรู้สึกได้นะคะ....พี่นทีรักพี่เจ๊มาก"
มุมปากข้าวหอมกระตุก
"จริง ๆ นะคะ ในทุกความทรงจำที่หนูได้สัมผัส ความรักของพี่เค้ามันเด่นชัดมาก พี่เค้ารักพี่เจ๊ ยอมทำทุกอย่างเพื่อพี่เจ๊ เค้าเห็นค่าพี่เจ๊เหนือค่าชีวิตของตัวเอง...."
"พอแล้ว น้องเบญ" ข้าวหอมบอกด้วยเสียงเฉียบขาด แม้ในใจเธอจะหวั่นไหวลงไป เธอพอรู้ความโรคจิตในส่วนนี้ของพี่นทีอยู่บ้าง แต่เรื่องที่เขารักเธอมาก ตัวเธอเองก็รู้อยู่แก่ใจ "เรื่องนี้ พี่จะไปเคลียร์กับพี่นทีเอง เบญอย่ามายุ่ง"
"อะ....โอเคค่ะ"
ถ้าเธอรักชาคริตได้ครึ่งของที่พี่นทีรักพี่เจ๊....คงจะดีไม่น้อยเลยนะ
"เอาเป็นว่า คืนนี้...น้องเบญอย่านอนบนเตียงพี่" ข้าวหอมบอก
"ไม่เอาแล้วค่ะ บรื๊ออออออ" เบญส่ายหน้า "เป็นจุดที่ความทรงจำแรงสุดแระ"
ก็ต้องแรงสุดสิ ช่วงนั้นเรียกได้ว่าเธอได้สลบคาดุ้นทุกวันจริง ๆ
"ลองดูที่......." เธอพยายามนึกว่ามีมุมไหนในห้องที่เธอกับพี่นทีไม่เคยใช้ร่วมรักกัน...ราวตากผ้า...เคย....หน้าตู้เย็น....เคย........โต๊ะคอมพ์....เคย..... "เอ่อ..........เดี๋ยวพี่ไปจองโรงแรมให้แล้วกัน"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ จุดอื่น ๆ ที่ความทรงจำไม่แรงเท่า ถ้าหนูไม่มองหาก็ไม่เจอหรอก เช่นบนโซฟานี่....." เบญหลับตา "โห.....พี่เจ๊.......ท่านี้มัน......"
"แล้วจะไปมองหามันทำไม!!!!!!"
"คริคริคริคริคริ พี่เจ๊นี่ก็เด็ดเหมือนกันนะเนี่ย"
"ยัยเบญ อยากโดนตบไหม"
"โห.....เวลาผู้หญิงอมให้ผู้ชายมันเสียวขนาดนี้เลยเหรอ.............................หนูต้องอมให้ชาคริตให้บ่อยขึ้นแล้ว"
"ยัยเบญ!!!!!!"
"ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ หนูไม่ดูแล้ว คริคริคริคริ"
แต่เห็นสีหน้าเบญ ข้าวหอมก็พอรู้ว่าจริง ๆ เธอทำอะไรอยู่
"เชอะ พี่ไม่คุยด้วยแล้ว"
"ดะ.....เดี๋ยวก่อน พี่เจ๊"
"หือ"
"หนู.....ติดใจเรื่องที่หนูเสกเสื้อผ้าตัวเองหายไปได้อ่า"
"อืม ก็เป็นเรื่องที่น่าคิดนะ" ถ้าเปลี่ยนเรื่องแล้วช่วยให้น้องเบญหยุดแอบดูโมเมนท์ส่วนตัวของเธอกับพี่นทีได้ด้วยก็จะดีมาก "โดยปกติ พอน้องเบญรู้สึกอะไรแรง ๆ ก็จะปล่อยพลังออกมาโดยไม่รู้ตัว ใช่ไหม"
"ค่ะ แต่พอเป็นแบบนั้น หนูจะไม่ค่อยมีสติ ก็เลยคุมพลังของตัวเองไม่ได้ พลังก็เลยไปทำให้คนอื่นเดือดร้อนตลอด"
"แล้ว.....ตอนจะปล้ำพี่ เบญคิดอะไรอยู่"
"...................................รักมั้งคะ อย่างน้อย ๆ หนูก็สัมผัสได้ถึงความรักที่พี่นทีมีให้พี่เจ๊"
"ลองพยายามนึกถึง....................ความรู้สึกนั้นได้ไหม เอาแค่ความรู้สึกนะ เหตุการณ์ไม่ต้องไปคิดถึงมัน ถ้าคิดพี่ตบจริงด้วย"
เบญคิดในใจว่าจะไม่ให้คิดได้ไง แต่พอลองดูจริง เธอก็พบว่าแยกส่วนของความจำกับความรู้สึกออกจากกันง่ายกว่าที่คิด
ความอบอุ่น อิ่มเอม ความรู้สึกที่เหมือนว่าหัวใจของเธอพองโตเมื่อเห็นหน้าของพี่เจ๊
มันแยกอออกมาเด่นชัดพอสมควรเลยกับ.................อย่างอื่น
"น้องเบญเริ่มปล่อยพลังออกมาแล้ว" ข้าวหอมบอก "เบา ๆ แต่เป็นคลื่นพลังที่ไร้ทิศทาง ดาบพี่เริ่มพลังลดแล้ว...."
"ค่ะ....ค่ะ!!!!! หนูรู้สึกแล้ว!!! หนูรู้สึกแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เบญร้อง อาจเป็นเพราะความรู้สึกที่เธอมีอยู่มันเป็นของคนอื่น ไม่ใช่ของเธอเอง เธอจึงมีสติพอจะสัมผัสพลังนี้ได้ เธอวาดมือไปตามสัญชาตญาณ และพลังรอบตัวก็หลั่งไหลมาที่จุดเดียว เกิดเป็นลูกไฟดวงเล็ก ๆ อยู่ในมือน้อย "พี่เจ๊!!!!!!! หนูทำได้แล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
"ดีมาก น้องเบญ" ข้าวหอมปรบมือ "ทีนี้ ลองใช้พลังของน้องเบญร่ายคาถาแบบนี้ซิ..........."
สรุปว่าคืนนั้น ไม่มีใครได้นอน แต่ข้าวหอมก็สอนคาถาง่าย ๆ ให้เบญได้หลายบทอยู่
"................................" สายตาของเบญเหลือบไปเห็นเศษเหล็กสีขาวบนโต๊ะทำงานของข้าวหอม "พี่เจ๊.....อันนี้คืออะไรเหรอคะ"
"เศษเกราะของพี่นที" ข้าวหอมตอบ "พี่นทีพยายามไปช่วยวันที่น้องเบญโดนจับตัวไป แต่เบญกลัวจนปล่อยพลังออกมาทำเกราะพี่นทีพังหมด หลังจากนั้นพี่ก็ไม่ได้เจอพี่นทีอีกเลย"
เบญเอื้อมมือไปแตะเศษเหล็ก "มัน.........................เคยมีพลังที่ยิ่งใหญ่มาก"
"ใช่"
"หนู.............ทำลายของแบบนี้ได้เลยเหรอ"
ข้าวหอมพยักหน้า "พี่นทีบอกว่ามันเสียหายหนักเกินกว่าจะซ่อมได้"
"จริงค่ะ" เบญบอก "ถ้า.....เมื่อ พี่เจ๊เจอพี่นที ฝากขอโทษพี่เค้าด้วยนะคะ"
"พี่เค้ารู้ ว่าเราไม่ได้ตั้งใจ" ข้าวหอมบอก
ตลอดคืนที่ได้ฝึกกัน เบญปล่อยพลังออกมาได้แล้ว และควบคุมพลังที่ปล่อยได้แล้วจริง แต่ระดับพลังที่ปล่อยยังนับว่าเบามาก ๆ เธอแทบจะยกเก้าอี้ด้วยเวทมนตร์ไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่ที่ตรงหน้าเป็นหลักฐานที่ชัดเจนอยู่ ว่าถ้าเธอปลดปล่อยพลังออกมาได้เต็มที่ แม้แต่วัตถุเวทย์ที่ทรงพลังที่สุดยังไม่อาจจะต้านทานได้
"หนูจะหมั่นฝึกฝนต่อค่ะ" เธอบอก "สักวัน หนูต้องช่วยพี่เจ๊สู้กับปิศาจได้แน่"
"ดีมาก แต่วันนี้ เราไปมหาลัยกันก่อน แล้วน้องเบญต้องกลับไปหาชาคริตนะ พี่เบื่อที่ชาคริตมาซักไซ้พี่ทุกวันแล้ว"
ขณะเดียวกัน
คุณลุงคนจรค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นว๊ะ
กูมาหาอีหนูคนสวยที่เพิ่งย้ายมานอนใต้ทางด่วน
แล้ว......ยังไงต่อว๊ะ.......
แล้ว.....แล้วก็.................
มีอีหนูคนสวยนั่น...........คนที่สวยกว่าอีโง่ที่ใต้ทางด่วน..................
แล้ว....................
"สวัสดีค่ะ" ลุงแหงนหน้าขึ้นมองตามเสียง
ชีวิตกูช่วงนี้นี่ทำบุญอะไรมาว๊ะ
เจอสาวสวยอีกแล้ว
คนนี้ก็สวยมาก มีอายุหน่อย แต่ก็ยังสวย อาจไม่เท่าผู้หญิงคนที่สองที่ลุงได้เจอเมื่อคืน แต่เทียบได้กับอีโง่ที่มานอนใต้ทางด่วนเลย คมเข้ม ดูดาร์ค ๆ ใส่ชุดคลุมยาวสีดำยาวตั้งแต่คอจนถึงปลายเท้า
น่าเย็ดชิบหาย ปกติอีพวกชอบแต่งคอสเพลย์สายดาร์คนี่และ เย็ดมัน ลุงเคยดักฉุดอยู่ตามหน้างาน
"คุณลุง.......ได้เห็นอะไรแปลก ๆ แถวนี้บ้างไหมคะ" สาวสวยในชุดคลุมดำถาม
"ก็....." ลุงอ้ำอึ้ง กูจะบอกดีไหมเนี่ย ว่ามีสาวสวย ๆ มานอนแถวนี้ "เอ่อ..."
"ลุงไม่ต้องกลัวนะ เล่ามาเถอะ ฉันไม่ไปบอกใครหรอก"
"ก็.....ลุงเห็นผู้หญิงคนนึง หน้าตาดีใช้ได้เลย มานอนตรงนี้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้ว" คำพูดพรั่งพรูออกจากปากของลุง มันไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมมันถึงได้เชื่อใจหญิงสาวในชุดดำได้ขนาดนี้ "ลุงเลยจะมาเย็ดดูซะหน่อย แต่ไม่ทันได้เย็ด มันก็มีคนมาช่วยหนีไปได้ อีคนที่มาช่วยนี่สวยด้วย สวยกว่าใคร ๆ ที่ลุงเคยเห็นเลย"
สาวชุดดำนิ่งเงียบไปด้วยความครุ่นคิด ลุงถือโอกาสกอดขาเรียวงามในชุดคลุ่มไว้แน่น
"แต่หนูก็สวยนะ ขอลุงเถอะ"
สาวชุดดำยิ้มน้อย ๆ มือลูบไล้ศีรษะโสมมที่เต็มไปด้วยเส้นผมเป็นหย่อม ๆ ของชายชราอย่างไม่รังเกียจ
มือผอมเกร็งดำมะเมื่อมจับชุดคลุ่มสีดำแหวกออก ใบหน้าโทรมซุกไซ้ผิวกายขาวผ่องข้างใต้ด้วยแรงหื่นมากล้น
"อูยยยยยย อีหนูเอ๊ยยยยยย ข้างใต้ชุดไม่ได้ใส่อะไรเลยเหรอ ต้องอย่างนี้สิ ลุงชอบ อาห์"
ลุงดึงร่างสาวชุดดำลงมานอนแนบข้างอย่างว่าง่ายและประโลมเลียไปทั่วทุกส่วนสัดบนร่างที่เปลือยอยู่ในผ้าคลุ่มดำยาว
"อาห์ บุญวาสนาอะไรของกูวะเนี่ย" ลุงพึมพำ "อู๊วววหูววววว นมโคตรใหญ่ อาห์ กูจะกัดให้ขาดเลย"
สาวสวยยิ้ม แต่ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้ลุงแก่น่าเกลียดโสโครกที่แสนสถุลย่ำยีร่างสวยเพรียวขาวผ่องตามอำเภอใจ
"โหหหหห อีนี่ โคตรร่าน โดนปล้ำเข้าหน่อย แฉะจนน้ำเยิ้มเลย" ลุงบอก "งั้นกูไม่รอแล้ว เสียบล่ะนะ อาห์ โคตรฟิตตตตตตตตตตตตตต"
อีนี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยยย
ขนาดเด็กนมยังไม่ตั้งเต้าที่ลุงเคยแอบลากมาจากหน้าโรงเรียนประถมยังไม่ฟิตแน่นเท่าอีนี่เลย
แค่เสียบเข้าไป ลุงก็แตกแล้ว
แตกไม่หยุดด้วย
"อาห์ อูยยยยยยยย ไม่เคยสะใจเท่านี้ อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" ลุงคราง น้ำกระสันยังหลั่งไหลออกจากตัวไม่หยุด
มันฟิน
มันสุข
มันเสียว
มันสุด ๆ ไปเลย
มัน.......เหนื่อย
หมดแรง เจ็บปวด
เหมือนกับว่าสิ่งที่หลั่งไหลออกจากตัวลุงไปไม่ใช่แค่น้ำว่าว แต่ยังมีอารมณ์ ความรู้สึก เลือด ชีวิต และแม้แต่วิญญาณของลุง
"อะฮื๊ออออออ อะไรเนี่ย หยุด หยุด นะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ลุงร้อง
สาวชุดดำลุกขึ้นยืนตรง และดึงผ้าคลุมดำปกปิดร่างกายอีกครั้ง เธอสะบัดตัวเดินผ่านเศษก้อนเนื้อที่เคยเป็นลุงอย่างไม่ไยดี และก้มลงตรวจสอบเศษผ้าที่ตกอยู่ เธอหยิบมันขึ้นมาแนบชิดจมูกและสูดดมที่เศษผ้าชิ้นนั้น
แม้แต่มหาจอมเวทย์อย่างไอ้นทีก็คงไม่รู้สึกถึงเศษเสี้ยงของเสี้ยงของพลังที่ยังผูกติดกับเศษอาภรณ์ แต่เธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไวต่อพลังเวทย์มากกว่ามนุษย์อยู่แล้ว
บทเพลงทั้งห้า อย่างที่เธอคิดเอาไว้
บางที เธอก็อดสงสัยไม่ได้ ว่าโลกนี้มีกลไกป้องกันตัวเองอะไรบางอย่างหรือเปล่า
ทุกครั้ง ที่แผนการของพวกเธอดำเนินไปด้วยดี มันจะต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นที่ทำให้ล้มเหลวลงไปได้ทุกที ทั้งการกลับมาของไอ้นที และคราวนี้
บทเพลงทั้งห้าล่องลอยไร้ประโยชน์อยู่ตั้งแต่ที่เธอมาถึงที่โลกนี้เป็นครั้งแรก
ทำไมต้องเป็นตอนนี้ล่ะ ที่ มารวมกันอยู่ที่มนุษย์คนเดียว
เธอต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้น
แผนต้องรัดกุมขึ้น ทุกช่องโหว่ที่เธอปิดได้ต้องถูกปิดให้หมด
หรือ.........
ฆ่าพวกมันซะตอนนี้เลย
เธอรู้ ว่าสาวคนที่มาช่วยบทเพลงทั้งห้าเป็นใคร สาวงามผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัย นังคนที่จับคู่ได้เสียกับไอ้นที
บทเพลงทั้งห้าอยู่กับนังนี่ ถ้าถือโอกาสสอยเสียทั้งคู่พร้อมกัน......
ก็เท่ากับหมายหัวตัวเอง ให้ไอ้นทีมาเล่นงานน่ะสิ
ไม่ กุญแจสำคัญคือต้องจบงานโดยไม่ให้ไอ้นทีรู้เรื่อง
โดยพื้นนิสัยแล้ว ไอ้นทีเป็นคนเย่อหยิ่งและขี้เกียจ มันคงจะไม่ตรวจดูอะไรละเอียดนักหรอก ถ้ามันไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติ
เธอเชื่อว่าถ้าจำเป็นต้องสู้กัน เธอคงจะเอาชนะไอ้นทีได้
แต่.....เคยมีมหาปิศาจตนอื่นที่เชื่อแบบนั้นมาแล้ว และทุกรายล้วนแล้วแต่ตายใต้เงาแห่งปีกสีขาวทั้งสิ้น
ไม่สู้กับไอ้นทีเลยจะเป็นการดีที่สุด
แต่....ก็ไม่ใช่จะตามไปดูไม่ได้นี่
ห้องห้องหนึ่งในตึกใหญ่นี้ มีพลังเวทมนตร์อ่อน ๆ จากบทเพลงทั้งห้าไหลออกมา แต่ภายนอกนั้นรายล้อมด้วยคาถาป้องกันทบแล้วทบเล่า เป็นมหาปราการที่ยิ่งใหญ่ จนมีปิศาจน้อยตัวจะหวังตีให้พังทลายลงมาได้
แต่สำคัญกว่านั้น คือไม่มีทางที่ปิศาจตนใด จะทลายมหาเวทย์นี้ได้โดยไม่เตือนให้ผู้ร่ายคาถาล่วงรู้
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น แม้แต่ปราการที่แข็งแกร่งที่สุดก็ยังมีช่องโหว่
เธอเร้นกายอย่างเงียบงันเข้าไปตามช่องโหว่ที่พบ ไหลเวียนดั่งอากาศธาตุที่อ่อนบางผ่านคาถาที่กรองตรวจหาเวทมนตร์แข็งแกร่ง
เธอใช้พลังไม่ได้ ในสภาพนี้ แม้แต่เด็กฝึกหัดของสภาผู้พิทักษ์ก็เอาชนะเธอได้........ถ้ามันรู้ว่าเธออยู่ที่นี่
แต่สาวน้อยสองคนที่นั่งคุยกันบนโซฟาก็ไม่มีวี่แววว่าจะรับรู้ถึงความมีตัวตนของเธอ
สาวงามผู้เป็นเอกแห่งยุคสมัย.....แค่เห็นหน้าเธอยังต้องข่มใจอดทน ไม่จับมันมาเซ่นสังเวย
แต่อีกคนล่ะ......นั่นนะเหรอ บทเพลงทั้งห้า
ดู.....ธรรมดากว่าที่เธอคิดไว้นะ
"ดีมาก แต่วันนี้ เราไปมหาลัยกันก่อน แล้วน้องเบญต้องกลับไปหาชาคริตนะ พี่เบื่อที่ชาคริตมาซักไซ้พี่ทุกวันแล้ว"
แล้วพวกมันทั้งสองคนก็ออกจากห้องไป
ชาคริตเหรอ
แฟนของนังบทเพลงทั้งห้า
น่าสนใจ น่าสนใจ
แต่ที่น่าสนใจกว่าคือนั่นต่างหาก บนโต๊ะนั้น
เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาและความรู้สึกของตัวเอง แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันก็ชัดเจนเกินกว่าจะปฏิเสธ
ปีกสีขาว...........เหลือแค่เศษซากอยู่ตรงหน้านี้
ไอ้นที..........................มันเสียปีกสีขาวไปจริง ๆ น่ะเหรอ
เธออยู่ที่นั่น วันที่ปีกสีขาวถูกสร้างขึ้น วัตถุเวทย์ที่แข็งแกร่งที่สุด พลังที่สามารถหักล้างและทำลายพลังปิศาจได้ทุกชนิด เธอเป็นผู้เดียวที่รอดมาได้จากฝูงปิศาจที่มุ่งเข้าไปพยายามจะทำลายเตาหลอมแห่งสรวงสวรรค์ก่อนที่ปีกสีขาวจะสร้างเสร็จ
ใครจะไปคิด ว่าเธอจะมีวันได้เห็นเศษของมันอยู่ต่อหน้า
รอยยิ้มกว้างปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวย
ศตรูที่ร้ายกาจที่สุดของเธออาจจะยังมีชีวิตอยู่ แต่อาวุธที่ดีที่สุดหายจากมือมันไปแล้ว
นี่แหละ เวลาที่จะดำเนินแผนการ
พูดคุยกับผู้เขียน: หวังเป็นอย่างยิ่งว่า ผลงานที่ผ่านมาจะเป็นที่ถูกใจของทุกท่านนะครับ หลังจากนี้ ผมขออนุญาตหายหน้าหายตาไปสักหน่อย แต่จะกลับมาต่อให้จบในภายภาคหน้าแน่นอนนะครับ
ก่อนจากกันไปชั่วคราวในครั้งนี้ ขอพูดถึงเรื่องกระบวนการการเขียนสักหน่อยนะครับ
พูดกันตามตรงคือ ผมเริ่มเขียนลงที่นี่เพื่อตามใจตัวเอง โดยส่วนตัวแล้ว ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ กับเรื่องที่โผล่มาปุ๊บตัวละครก็ได้กันเลย ผมมักจะรู้สึกว่า เรื่องจะมีความหมายมากกว่า ถ้าเราได้รู้จักกับตัวละครก่อน รู้ว่าใครเป็นใคร มีความคิด ความรู้สึกอย่างไร จึงได้มาได้เสียกัน ซึ่งผมรู้สึกว่าเรื่องทำนองนี้มีไม่มากเท่าที่ควร หรือถ้าเป็นเรื่องบนดินที่ให้ความสำคัญกับตัวละคร พอถึงฉาก xxx กันจริง ๆ ก็ไม่ค่อยสะใจเท่าไหร่ ก็เลยพยายามเขียนเรื่องที่เน้นให้ทำความรู้จักกับตัวละคร แต่พอถึงฉากบทอัศจรรย์ก็เอาให้ยาว ๆ หนัก ๆ รายละเอียดครบทุกกระบวนท่า จึงได้ออกมาเป็นเรื่องมนตรา สงคราม ความรัก และเรื่องนักเปิดซิงทั้งสองภาคที่ได้มาลงให้ท่านได้อ่านไปแล้ว หวังว่าจะถูกใจพวกท่านมากเท่าที่ถูกใจผมนะครับ
ส่วนหนึ่งที่เรื่องมนตรา สงคราม ความรักค้างคาไปนานมากก็เพราะคอนเซ็ปต์ตัวละครของเบญครับ คือจริง ๆ ผมคิดเรื่องตัวละครแบบนี้ - ผู้หญิงที่ควบคุมเวทมนตร์ได้ - ไว้นานแล้ว และตั้งใจจะให้เป็นเมียคนที่สองของนทีด้วยซ้ำ แต่ยิ่งเขียนไปในแนวนั้น ยิ่งรู้สึกว่าไม่ใช่ และยิ่งคิดว่าคนอย่างนทีน่าจะรักเ้ดียวใจเดียวกับเจ๊ข้าวหอมมากกว่า จนสุดท้ายต้องรื้อในส่วนนั้นทั้งหมด ในตอนนั้น เรื่องนักเปิดซิงกับเรื่องมนตราฯยังไม่ได้ประสานรวมเป็นเรื่องเดียวขนาดนี้ คือ ผมคิดไว้แล้ว ว่าเรื่องเกิดในจักรวาลเดียวกัน เช่นมีข่าวจากเรื่องมนตราฯออกในเรื่องนักเปิดซิงนิดหน่อย หรือชัยเอาอุปกรณ์หื่นมาใช้ แต่ยังไม่ได้คิดว่าต้องมาบรรจบกันเป็นเรื่องเดียว จนจบนักเปิดซิงภาค 1 นี่แหละ ผมถึงได้มั่นใจ ว่าสาวที่ควบคุมพลังเวทมนตร์ได้ ต้องมีคนรักที่ไม่ใช่พี่นที และบังเอิญชาคริตก็พร้อมอยู่ตรงนั้นพอดี จึงเกิดเป็นเรื่องนักเปิดซิงภาคที่สอง ที่เข้ามาประสานกับเรื่องมนตรา สงคราม ความรักมากขึ้น แต่ถึงกระนั้น เวลาเขียน ก็ยังพยายามอยู่ ว่าให้คนที่อ่านเรื่องใดเรื่องหนึ่งแค่เรื่องเดียวไม่งง พยายามให้สิ่งประหลาดที่เกิดขึ้นในเรื่องนักเปิดซิงเป็นแค่เรื่องแปลก ๆ ไม่ถึงกับผิดปกติจนอธิบายไม่ได้
โครงเรื่องที่วางไว้ยังคงดำเนินไปอยู่ แต่คงจะอีกพักใหญ่ ๆ นะครับ กว่าผมจะกลับมาเขียนต่อและนำเรื่องมาลงได้ โปรดรอติดตามนะครับ ว่าเรื่องของเบญกับเจ๊ข้าวหอมจะดำเนินต่อไปอย่างไรต่อ [้hide]และมีอะไรเกิดขึ้นที่โรงเรียนของชาคริตหลังจากชาคริตเรียนจบแล้ว ขอขอบคุณสำหรับการติดตามของทุกท่าน และหวังว่า ผมจะได้กลับมารับใช้พวกท่านอีก ในอีกไม่นานเกินรอนะครับ
ขอบคุณครับ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
น้องเบญเริ่มจะควบคุมพลังได้ และขะชิงตำแหน่งเมียหลวงข งชาคริตได้ไหม หรือจะกลายเป็นจอมเวทย์ที่ต้องกู้โลก ทิ้งชาคริตไว้ แต่ยังไงชาคริตก็คงไม่เหงา 555
ระวังสาวชุดดำจะมาแย่งชาคริตไปล่ะ
สถานการ์ณตอนนี้ไม่ดีกับฝั่งเจ๊กับนายท่านเท่าไหร่ แต่เกมยังจบยังมีตัวแปรอื่นอีกเยอะ
::Reader:: ชื่นชม และชื่นชอบผลงานของท่านะครับ ติดตามอ่านทุกเรื่อง ด้วยลีลาการเขียน มีเนื้อเรื่องชวนติดตาม รออ่านผลงานของท่านครับ ::Glad::