สวัสดีครับ ผมป้อง ผมเป็นโปรแกรมเมอร์ในโรงพยาบาลรัฐ ที่นี่ชีวิตของผมเต็มไปด้วยการทำงานและความพยายามในการหาความมั่นคง แต่สิ่งที่ทำให้ชีวิตของผมซับซ้อนกว่าที่คิดก็คือความสัมพันธ์ที่ผมมีอยู่
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรู้สึกเหมือนโดนคำสาปให้มีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่มีแฟนหรือสามีแล้วเสมอ ไม่ว่าจะเป็นแฟนของเพื่อนร่วมงาน แฟนรุ่นพี่หรือรุ่นน้อง ทุกครั้งที่ผมเริ่มมีความรู้สึกพิเศษกับใครสักคน มักจะพบว่าผู้หญิงคนนั้นมีคนรักอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดแต่ในใจลึก ๆ ผมกลับชอบมัน
แต่มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองยังไม่เคยเจอรักแท้ และสิ่งนี้ก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกแยกและสับสนในชีวิตส่วนตัวของผมเอง
ในตอนนี้ ผมตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องราวของผู้หญิงเหล่านั้นให้คุณได้ฟัง เพื่อที่คุณจะได้เห็นว่าชีวิตของพวกเธอและผมมีความซับซ้อนและเต็มไปด้วยความท้าทายยังไง ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจว่าทำไมความสัมพันธ์ของผมถึงมักจะเป็นแบบนี้ และมันส่งผลต่อชีวิตของผมอย่างไร
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เรื่องของป้อง (มิ้ว)
กลิ่นหอมของเนื้อย่างลอยมาจากครัวเล็ก ๆ ในร้านสเต็กข้างทาง เสียงสับมีดและเสียงจานกระทบกันดังก้องอยู่ในบรรยากาศ โต๊ะไม้เก่า ๆ วางเรียงกันใต้แสงไฟสลัว เราสามคนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้านหลังเลิกฝึกงาน
เอก นั่งตรงข้ามกับผมและ อ๊อฟ เขาดูเรียบร้อยเป็นพิเศษในชุดนักศึกษาที่รีดมาอย่างดี แววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเหมือนมีเรื่องสำคัญจะบอก
"วันนี้กูจะเปิดตัวแฟน" เอกพูดขึ้นทันทีที่เรานั่งลง
ผมกับอ๊อฟหันไปมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมาแทบพร้อมกัน
"แฟน?" อ๊อฟถามพลางยิ้มกว้าง "ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ทำไมพวกกูไม่รู้เรื่องเลย?"
"กูจีบเธออยู่พักนึงแล้ว" เอกตอบพลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ "และวันนี้กูจะพาเธอมารู้จักกับพวกมึง"
"แฟนคนนี้เด็ดขนาดนั้นเลย?" ผมแซว
เอกยิ้มกว้าง "บอกเลยว่ามึงต้องชอบเธอ...เธอทั้งสวย ฉลาด แล้วก็ใจดี"
ผมหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปคุยกับอ๊อฟ "กูว่าไม่เกินอาทิตย์ก็เลิกกัน"
อ๊อฟหัวเราะลั่น "จริง มึงเปลี่ยนแฟนบ่อยจะตาย เอก"
"คราวนี้ไม่เหมือนเดิม" เอกพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "คราวนี้กูจริงจัง"
ผมกับอ๊อฟมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ไม่ถึงสิบนาทีหลังจากนั้น ประตูร้านก็เปิดออก เธอเดินเข้ามา
มิ้ว สวมชุดกระโปรงเรียบ ๆ แต่ดูดี ผมยาวตรงของเธอปล่อยลงมาปิดบ่า ใบหน้าของเธอดูอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ
เธอมองหาเอกก่อนจะยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นเขา เธอเดินเข้ามานั่งข้างเอก
"นี่แหละ มิ้ว" เอกแนะนำเธอด้วยรอยยิ้มกว้าง "แฟนกู"
ผมจ้องมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มตามมารยาท "สวัสดีครับ ผมป้อง"
อ๊อฟเองก็ยิ้มให้เธอ "ยินดีที่ได้รู้จักครับ มิ้ว"
เธอยิ้มตอบ รอยยิ้มนั้นดูจริงใจและมีเสน่ห์จนผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประทับใจ
"สวัสดีค่ะ...เอกเล่าเรื่องพวกคุณให้ฉันฟังเยอะเลย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"เล่าอะไรบ้างล่ะ?" อ๊อฟถามขำ ๆ
"ก็..." มิ้วหัวเราะเบา ๆ "บอกว่าพวกคุณเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา แล้วก็เป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด"
ผมกับอ๊อฟมองหน้าเอก ก่อนจะหัวเราะพร้อมกัน "มึงพูดจริงเหรอวะ?"
เอกยักไหล่ "ก็มันเรื่องจริงนี่หว่า"
ระหว่างที่เรานั่งกินสเต็กกัน บทสนทนาก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ ผมสังเกตว่ามิ้วเป็นคนที่พูดจาสุภาพและมีความมั่นใจในตัวเอง เธอไม่ได้อายหรือเกร็งเวลาอยู่กับพวกเรา
แต่สิ่งที่ผมสังเกตได้ชัดเจนที่สุดคือ...เธอเป็นคนที่เอกหลงใหลจริง ๆ
เอกมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและความรัก
มิ้ว เป็นนักเรียนพยาบาลปีสาม เธออายุน้อยกว่าเราหนึ่งปี เรียนอยู่ที่วิทยาลัยพยาบาลใกล้ ๆ ที่นี่
หลังจากนั้นเธอก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในวงโคจรของพวกเรา
เธอมักจะมาหาเอกที่หอพัก นั่งรอเขาหลังเลิกฝึกงาน หรือบางครั้งก็มากินข้าวเย็นด้วยกัน
เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์ในแบบที่ผมไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน เธอไม่ได้โดดเด่นที่สุดในแง่รูปลักษณ์ แต่เธอมีบางอย่างที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกอยากเข้าใกล้
และยิ่งผมมองเธอมากขึ้น ผมก็ยิ่งคิดว่า...เธอน่ารักทีเดียว
ผมพยายามไม่คิดอะไรเกินเลย เพราะเธอเป็นแฟนของเพื่อนผม
แต่ลึก ๆ ในใจ ผมยอมรับกับตัวเองว่า...ถ้าไม่มีเอกอยู่ ถ้าผมได้รู้จักเธอก่อน ผมคงจะจีบเธอแน่ ๆ
เธอมีรอยยิ้มที่ทำให้คนรู้สึกสบายใจ น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล แต่ก็มีความมั่นใจในตัวเอง เธอเป็นคนที่ดูแลคนรอบข้างได้ดี และมีเสน่ห์แบบที่ไม่ต้องพยายามเลย
บางครั้ง ผมมองดูเธอและเอกอยู่ด้วยกันแล้วก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้
เอกเป็นคนที่โชคดีมากที่ได้เธอมาเป็นแฟน และเขาดูรักเธอมากจริง ๆ
ผมเห็นสายตาของเอกที่มองเธอ สายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมและความรัก
และผมก็รู้ดีว่า...ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะคิดอะไรเกินเลย
แต่บางครั้ง...ความคิดนั้นก็แวบเข้ามาในหัว
ถ้าผมได้เจอเธอก่อนเอกล่ะ? ถ้าเธอยังไม่มีแฟนล่ะ? ผมจะมีโอกาสจีบเธอไหม?
มันเป็นความคิดที่ผมพยายามปัดออกไปทุกครั้ง เพราะผมรู้ว่าผมไม่ควรคิดแบบนั้น
แต่ยิ่งเราสนิทกันมากขึ้น ยิ่งเวลาผ่านไป ผมก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกต่อไป
มีบางครั้งที่มิ้วหันมาสบตาผม ยิ้มให้ผมอย่างเป็นธรรมชาติ และหัวใจของผมก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว
มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยพูดออกไป แต่ผมรู้ดีว่ามันอยู่ในใจผมมาตลอดตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกัน
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของ ความรู้สึกต้องห้าม ที่ผมไม่อาจปฏิเสธได้เลย
หลังจากเรียนจบและผ่านช่วงฝึกงาน ชีวิตของพวกเราก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของแต่ละคน
ผมได้งานเป็น นักวิชาการคอมพิวเตอร์ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง มันเป็นงานที่มั่นคง และผมก็พอใจกับเส้นทางอาชีพที่เลือก แม้ว่าช่วงแรกจะต้องปรับตัวกับระบบงานและความกดดัน แต่ผมก็มุ่งมั่นที่จะสร้างความมั่นคงให้ตัวเอง
ส่วน เอก และ อ๊อฟ ก็ไปทำงานในสายของตัวเองในที่ต่าง ๆ เราไม่ได้เจอกันบ่อยเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ยังคุยกันอยู่เรื่อย ๆ ผ่านกลุ่มแชท เพื่อน ๆ บางคนในกลุ่มหายไปตามกาลเวลา แต่พวกเราสามคนยังคงติดต่อกันอยู่
ช่วงเวลาที่ห่างหายกัน...มิ้วก็หายไปจากชีวิตผมด้วย
ผมรู้จากเอกว่าพวกเขายังคบกันอยู่ แต่ชีวิตของผมก็วุ่นวายเกินกว่าจะสนใจเรื่องนั้น ผมเลือกที่จะโฟกัสกับงาน และพยายามลืมเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต
ผมพยายามบอกตัวเองว่า...มันเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบ
แต่ในบางครั้ง ตอนที่ผมเลื่อนดูโซเชียลมีเดียของเพื่อน ๆ แล้วเห็นภาพของเอกกับมิ้ว ความรู้สึกบางอย่างก็ยังคงย้อนกลับมา
หนึ่งปีผ่านไป...โอกาสใหม่ก็เกิดขึ้น
โรงพยาบาลประกาศขยายตำแหน่งในแผนกเทคโนโลยีสารสนเทศ พวกเขาต้องการเพิ่มตำแหน่ง นักวิชาการคอมพิวเตอร์อีกสองอัตรา
ทันทีที่ผมเห็นประกาศนี้ ผมก็คิดถึงเอกกับอ๊อฟทันที
ผมส่งข้อความไปในกลุ่มแชท
"โรงพยาบาลที่กูทำงานอยู่ เปิดรับนักวิชาการคอมฯ สนใจไหม?"
อ๊อฟตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว "เฮ้ย จริงดิ? สนใจเลย กูเบื่อที่เก่าแล้ว"
ส่วนเอกก็ตอบมาในอีกไม่กี่นาทีถัดมา "เอาสิวะ ได้กลับมาทำงานด้วยกันอีกก็ดี"
หลังจากการสัมภาษณ์และกระบวนการรับสมัคร ทั้งเอกและอ๊อฟก็ได้งานที่นี่
มันรู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปในช่วงที่เรายังเป็นนักศึกษา เรากลับมาทำงานที่เดียวกัน ใช้ชีวิตด้วยกันอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้...มันไม่เหมือนเดิม
วันที่เอกก้าวเข้ามาที่แผนกพร้อมกับอ๊อฟ ผมรู้ว่าชีวิตของเรากำลังจะเปลี่ยนไปอีกครั้ง
"หวัดดีว่ะป้อง" เอกทักผมด้วยรอยยิ้มกว้าง "ไม่คิดเลยนะว่าจะได้ทำงานที่เดียวกันอีก"
ผมยิ้มตอบ "ยินดีต้อนรับ...เดี๋ยวก็ชิน"
อ๊อฟเดินตามเข้ามา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขำ ๆ "นี่พวกเรากลับมาเป็นแก๊งเดียวกันอีกแล้วนะเว้ย คิดถึงสมัยเรียนชะมัด"
การได้กลับมาทำงานด้วยกันมันเหมือนความทรงจำเก่า ๆ หวนกลับมา
แต่ผมก็รู้ดีว่า ความทรงจำบางอย่างไม่ควรถูกขุดขึ้นมาอีก
โดยเฉพาะความรู้สึกที่ผมมีต่อ มิ้ว
ผมไม่คิดเลยว่า...การกลับมาของเอกในครั้งนี้จะนำพา ความลับที่ผมเก็บไว้ในใจมานาน กลับมาอีกครั้ง
และผมก็ไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันเลย
*-*-*-*-*-*-*-*-*
อ่านบทแรกของมิ้วได้ที่นี่ --> https://xonly8.com/index.php?topic=292954.0
เรื่องของ มิ้ว อ่านฟรีจนจบเรื่องได้ที่ --> https://fictionlog.co/b/6781df5dbaa828001c175e7a
เรื่องของ ป้อง กับสาว ๆ อ่านได้ที่ --> https://fictionlog.co/b/675aa26df7648a001cce3696
เรื่องของ กุ๊ก อ่านต่อจนจบได้ที่ --> https://fictionlog.co/b/674867032c51da001c62561f
เรื่องของ ฟ้า อ่านต่อจนจบได้ที่--> https://fictionlog.co/b/67652f7eed0974001c81b73a
มาอ่านครั้งแรกครับ
สถานการณ์ซับซ้อน อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ
ความลับเมื่อถูกเปิดก็จะไม่ลับอีกต่อไป
เล่นกับไฟแบบนี้ สักวันไฟจะลวกตัวเอง แล้วความพินาศจะตามมา