"จะดีเหรอครับ....พี่ชา" ไอ้แว่นแอบกระซิบถามเบา ๆ แม้ว่ามันจะเห็นด้วยกับพี่ชาสุดใจเมื่อคืน แต่ตอนนี้.....มันก็เริ่มหวาด ๆ ขึ้นมาอีกแล้ว
"มึงกลัวอะไรเหรอว๊ะ ไอ้แว่น" ไอ้ชาถาม
"ก็...ก็...." ไอ้แว่นงึมงำ "มัน....ผิดกฎหมายนะครับ"
ไอ้ชาชำเลืองมองลูกน้อง "มึงป๊อดเหรอ"
"ไม่ครับ พี่ชา ไม่" ไอ้แว่นรีบปฏิเสธ
"เออ กูรู้ว่าลูกทีมกูกล้าหาญชาญชัยกันทุกคน" ไอ้ชาบอก
"พูดถึงทีม..." ไอ้โม่งแทรกขึ้นมาบ้าง "พี่ชาไม่ไปชวนไอ้เมธเหรอครับ มันก็พวกเรานะ"
"ฮึ! ไอ้เมธเหรอ มันจะต่อยกู พวกมึงก็เห็น คนแบบนั้นจะเก็บไว้ใกล้ตัวทำไมว๊ะ"
"ก็....พี่ชา.....พวกเรา....."
"มึงเคยได้ยินไหม เสียเพื่อนเพราะหญิง ดีกว่าเสียหญิงเพราะเพื่อนเว๊ย" ไอ้ชาบอก
"ก็จริงครับ" ไอ้โม่งพยักหน้าที่ยังสวมหมวกไอ้โม่ง
"เอาล่ะ...ถึงโรงเรียนแล้ว..."
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าเข้าโรงเรียน ครูปกครองจอมเฮี๊ยบก็ก้าวเท้าเข้ามาขวางทางไอ้ชาไว้
ครูปกครองกลืนน้ำลายทีหนึ่ง "โอชา ครูขอค้นตัวหน่อย"
ไอ้ชาเลิกคิ้ว
"มี....มีคนแจ้งครูมา ว่า.....เธอ.....เธอเตรียมอุปกรณ์มาทำเรื่องไม่ดีในโรงเรียน....ครูจำเป็นต้องตรวจไว้ก่อน"
เหงื่อเป็นเม็ด ๆ ไหลจากหัวล้านลงมาตามหน้าผากอาจารย์ปกครอง
"ครูก็รู้ พ่อผมเป็นใคร ไอ้พวกใส่ร้ายมันแค่อยากจะทำลายชื่อเสียงพ่อผมแค่นั้นแหละ" ไอ้ชายักไหล่
"ครับ ครูรู้ แต่...ครูต้องขอตรวจไว้ก่อน ถ้าไม่มีอะไรก็ไม่มีปัญหาครับ"
ครูกลืนน้ำลาย แต่ก็ขยับเข้าใกล้ไอ้ชาอีกก้าวหนึ่ง
"งั้นก็เชิญครับ ผมไม่มีอะไรต้องปิดบังอยู่แล้ว" ไอ้ชาบอก มันวางกระเป๋าลงแล้วยืนกางแขน
อาจารย์ปกครองเดินเข้ามา ลูบมือไปตามตัวไอ้ชา แต่ไม่พบอะไร จึงหันไปเปิดดูกระเป๋า
"หือ!!!" ตาของอาจารย์เบิกกว้างเมื่อเห็นของที่อัดแน่นอยู่ในกระเป๋าลูกใหญ่
ไอ้ชาถือโอกาสนี้ก้มลงเอาเข็มฉีดยาที่ซ่อนไว้ในมือปักลงไปที่คออาจารย์แล้วฉีดน้ำมันผีพรายสูตรสกัดเย็นเข้าไปจนหมดหลอด
"อึ๊กกกกก" อาจารย์ร้อง ไอ้ชารีบจับตัวอาจารย์ปกครองขึ้นมา จับหันไปทางครูสาวกับนักศึกษาฝึกสอนที่ยืนรับไหว้นักเรียนอยู่ไม่ไกลก่อนจะปล่อยตัวไป
"ไอ้พี่ชาเข้าโรงเรียนมาแล้วครับ" โอ๊ครายงานน้องพรรณ "อาจารย์สมโภชน์กำลังข่มขืนครูกุ้งกับพี่ชะเอมอยู่"
"ฮ๊ะ!!!!" น้องพรรณร้อง
"มาดูสิครับ" โอ๊คบอกและชี้ลงไปข้างล่าง น้องพรรณรีบวิ่งมาดู
"เหี้ยยยยยย"
"เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าพูดหยาบคายครับ"
"พี่โอ๊คแก่กว่าหนูแค่ปีเดียวเอง"
"นั่นดูสิ!!!"
"โห....ต้องใช้เจ็ดแปดคน อาจารย์สมโภชน์แกพลังม้าจริง ๆ"
"น่าจะโดนยาของไอ้พี่ชามากกว่านะ"
"ตำรวจมาแล้วค่ะ"
"แล้วเราจะเอาไงดีล่ะ"
"ระวังตัวสิคะ"
น้องพรรณเรียกระดมแก๊งค์นางฟ้านางรำมารวมตัวกันที่ห้องนาฏศิลป์แล้วปิดล็อคประตูหน้าต่างอย่างแน่นหนา
"แล้วเรื่องเรียนของเราล่ะ?" กอหญ้าถาม
"อยากไปเรียนแล้วโดนไอ้พวกนั้นลากไปรุมโทรมเหรอ กอหญ้า" พรรณถาม
"จริง ไอ้ชามันเลวมากนะ" พี่วรัญญาบอก "เมื่อวานมันก็วางยาพี่ พี่ไปแจ้งความตำรวจยังไม่ยอมทำอะไรเลย"
"แล้ว....เรามาหลบในห้องนี้ได้เหรอ"
"ได้สิ ครูกุ้งโดนลากไปโรงบาลแล้ว" พรรณบอก "ไม่มีใครมาใช้ห้องหรอก"
"แล้ว พรรณไว้ใจพี่โอ๊คเหรอ" กอหญ้าถาม "เป็นผู้ชายคนเดียวมาอยู่กับพวกเรา"
"ดูหน้าพี่โอ๊คสิ" น้องพรรณบอก "ถึงคิดร้ายจริง เราตบทีเดียวก็หงายแล้ว"
ชะ ยัยนี่ ชักจะมากไปแล้วนะ โอ๊คยิ้ม
"แล้ว..." น้องพรรณหันมา "หนูก็ไว้ใจพี่โอ๊คจริง ๆ ด้วย"
แปลกนะ ได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกใจฟูดี
"แง ชั้นกลัว" สมาชิกแก๊งค์คนหนึ่งที่โอ๊คจำชื่อไม่ได้บอกเพื่อน
"ชู่ว ไม่ต้องกลัวนะ อยู่นี่ไม่มีอะไรเข้ามาได้หรอก"
พักเที่ยง โอ๊คต้องเสี่ยงชีวิต ออกจากห้องนาฏศิลป์ไปซื้อข้าวมาให้สาว ๆ
"กลับมา พี่เคาะประตูเป็นจังหวะเพลงลาวดวงเดือนนะคะ เดี๋ยวหนูเปิดให้" น้องพรรณบอก
แล้วมันเป็นจังหวะยังไงฟร๊ะ!!!!!
"ไอ้โอ๊ค" เสียงสุเมธเรียก โอ๊คหันไปมอง
อีกแล้ว หมวยหลินเดิมตามหลังมันต้อย ๆ อีกแล้ว โธ่
แต่...ก็แปลกนะ พอได้ร้องไห้ไปเมื่อวานหนัก ๆ เขาเหมือนจะเริ่มทำใจได้แล้ว ว่าคงไม่มีวันทำให้หมวยหลินหันมารักเขาได้
"เช้ามึงหายไปไหนมา" สุเมธถาม
"กู...ไปเฝ้าพวกน้องพรรณว่ะ"
"อ๋อ...." ไอ้เมธพยักหน้า เขาชะโงกหน้ามากระซิบใส่หูโอ๊ค "แก๊งค์พี่ชาตามหาใหญ่แล้ว แก๊งค์นางฟ้านางรำหายตัวไปทุกคนเลย"
"อยู่กับกูนี่แหละ" โอ๊คกระซิบตอบ
"โอ๊ค...เมธ....พูดอะไรกันเหรอ" หมวยหลินถามเสียงอ่อย
"ก็....."
"ไม่มีอะไร หมวยหลิน" สุเมธรีบตัดบทโอ๊ค "ไม่มีอะไร จริง ๆ แค่ถามว่ามันหายไปไหน ทำไมไม่เข้าเรียน มันมีงานถ่ายรูปอะไรซักอย่าง แค่นั้นแหละ"
นักบอลในหมวกไอ้โม่งเดินเฉียดเข้ามาใกล้ ๆ หมวยหลินสะดุ้งสุดตัวแทรกตัวหลบหลังสุเมธ
มือของนักบอลหนุ่มกำแน่นเมื่อมองไปที่เพื่อนร่วมทีม
"ไอ้เหี้ยโอ๊คที่ถ่ายรูปมันซื้อข้าวเยอะเลย" ไอ้โม่งรายงาน "มันต้องซ่อนตัวอยู่กับแก๊งค์นางฟ้านางรำแน่"
"ห้องนาฏศิลป์ก็ปิดแน่นเลย" ไอ้แว่นบอก "ผมกับไอ้ไก่แจ้พยายามงัดแทบตาย"
"ฮึ่มมมม" ไอ้ชาตรวจสอบอุปกรณ์ที่มันมี ทำไมไม่มีสารคุมจิตในรูปแก๊สบ้างนะ มีแต่ระเบิดควันยาสลบ
ถึงทำให้แก๊สเข้าไปในห้องได้ อีพวกนั้นสลบ กูก็เข้าไปไม่ได้อยู่ดี
"หาคนอื่นดีไหม พี่ชา" ไอ้โม่งถาม
"เรามีของดีขนาดนี้ เราก็ต้องเลือกเป้าหมายที่ดีที่สุดสิ" ไอ้ชาบอก
"เห้ยยยยย!!!!!!!" น้องพรรณร้อง โทรศัพท์แทบหลุดจากมือ
"มีอะไรเหรอครับ" โอ๊ครีบวิ่งเข้ามาหา
"ดะ...ดูนี่สิคะ" พรรณยื่นโทรศัพท์มา โอ๊ครับแล้วดู "เฮ่ย!!"
"อะไรคะ" วรัญญาถาม
"ระเบิดครับ!" โอ๊คบอก
"ระเบิดในมหาลัยที่พี่ญาไปสอบสัมภาษณ์"
"ฮ๊ะ!!!" เสียงวงรำที้งวงร้อง
"เห้ยยยย พี่ญาเป็นไงบ้าง" กอหญ้าถาม
"นั่นดิ นั่นดิ" ลดาร้อง
"ไม่รู้สิ"
"ลองโทรหาพี่ญาได้ไหม"
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดดดดด
"โทรไม่ติดค่ะ"
"งื๊ออออ วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ย"
น้องพรรณเริ่มตัวสั่น
"ฮือ....พวกข้างนอกก็จ้องจะเล่นเรา พี่ญาก็โดนอะไรไปแล้วไม่รู้...."
"ใจเย็นนะครับ น้องพรรณ" โอ๊คดึงมือพรรณมาบีบเบา ๆ "พี่ญาเข้มแข็งจะตาย ต้องผ่านไปได้ เราก็ต้องเอาตัวเราให้รอดเหมือนกันนะครับ"
น้องพรรณบีบมือกลับ "ขอบคุณนะคะ พี่โอ๊ค"
"แหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม" นางรำเจ็ดแปดคนประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน
"อะไร อะไรค๊ะ?" น้องพรรณถาม
"เมธ....มีเรื่องอะไรใช่ไหม" หมวยหลินถามเบา ๆ
"ไม่ ไม่มีอะไร" สุเมธบอก
"เมธเหลียวมองไปรอบ ๆ บ่อยมากเลยนะ" หมวยหลินบอก "แล้วที่คุยกับโอ๊คที่โรงอาหารอีก มีเรื่องร้ายอะไรใช่ไหม"
"ไม่มีอะไร จริง ๆ นะ หมวยหลิน" สุเมธพยายามบอก
"เราดูเปราะบางขนาดนั้นเลยเหรอ"
"หมวยหลิน...."
"เมธกลัวว่า ถ้าบอกความจริง เราจะสติแตกเหรอ"
"หมวยหลินเจออะไรมาเยอะแล้ว...."
หมวยหลินตาโต "พี่ชา.....กำลังจะทำแบบนั้น...อีกรอบ................."
"เปล่าซะหน่อ......ใช่ ใช่" สุเมธยอมรับเมื่อเห็นสายตาหมวยหลิน เธออาจจะเจ็บปวด เหนื่อยล้า หมดแรง แต่เธอก็อยากจะได้ความจริงจากเขามากกว่าจะให้เขาปล่อยให้เธอหูหนวกตาบอด "ไม่ใช่แค่พี่ชา ทีมบอลทั้งทีมเลย"
หมวยหลินเอามือปิดหน้า
สุเมธลังเลอยู่พักใหญ่ว่าเขาจะปลอบเธอดีไหม
"แต่ไม่ต้องกลัวนะ พวกนั้นไม่คิดทำกับหมวยหลินแล้ว...."
มือที่ปิดหน้าค่อย ๆ ลดลง เมื่อริมฝีปากบางแยกออกอีกครั้ง เสียงของหมวยหลินที่เปล่งออกมากลับหนักแน่นจนสุเมธตกใจ "เมธต้องหยุดพวกนั้นนะ"
"เราต้องอยู่ตรงนี้ ปกป้องหมวยหลิน"
หมวยหลินลุกขึ้นยืนพรวดพราดจนเก้าอี้ที่นั่งเมื่อครู่กระเด็นล้มลง "งั้นเมธก็อยู่นี่แหละ เราไปเอง"
"หมวยหลิน!"
"เราจะไม่ยอมให้ใครโดนแบบที่เราโดนอีก!!!"
กริ๊กกกกกกกกก
ล็อคประตูห้องนาฏศิลป์หมุนคลายออก
"ว๊ายยยยยย" กอหญ้าที่นั่งอยู่ใกล้ประตูที่สุดร้อง
โอ๊ครีบกระโจนไปที่ประตูแล้วเอาตัวดันไว้ไม่ให้ประตูเปิดออกกว้างกว่านี้
ปึง!!!!
คนด้านนอกกระแทกเข้ามาสุดแรง โอ๊คกระเด็นหวือลงไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้น ไอ้ชายืนจังก้าอยู่ในกรอบประตู กุญแจที่มันได้มาจากอาจารย์หัวหน้าตึกถืออยู่ในมือ มันเอาระเบิดควันยาสลบออกมาดึงสลักแล้วโยนเข้าไปในห้องนาฏศิลป์ ก่อนจะถอยออกมาแล้วดึงประตูปิดตามหลัง
"เห้ยยย พวกมึงรีบไปไหนกัน" ลุงเต่าภารโรงร้องถามสุเมธกับหมวยหลินที่วิ่งมาสุดฝีเท้าจนเกือบชนลุงแกเข้า
"ลุงเต่าคะ" หมวยหลินบอก "มีพี่ม.6 จะวางยาข่มขืนแก๊งค์นางฟ้านางรำค่ะ"
"ฮ๊ะ!!!" ลุงเต่าร้อง "อีกแล้วเรอะ เด็กเดี๋ยวนี้ทำไมมันเหี้ยกันจังว๊ะ"
"ลุงเต่าต้องช่วยพวกเรานะคะ"
ชายชราก้มหน้าลงมองมือเหี่ยวย่นที่กำอยู่รอบไม้กวาด
กูจะมีแรงทำอะไรแบบนี้อีกนานแค่ไหนกันว๊ะ
"เออ ได้ กูช่วย"
หวอ หวอ หวอ หวอ
เสียงหวอดังลั่นเมื่อรถตำรวจเป็นขบวนปรากฏขึ้นบนถนน
ไอ้แว่นกับไอ้โม่งมองหน้ากันเลิกลั่ก
แต่รถตำรวจพวกนั้นก็วิ่งผ่านไป
"พวกมึงดูนี่" ไอ้ชายื่นโทรศัพท์ "ระเบิดมหาลัย ลักพาตัวนักศึกษา 50 คน พวกแม่งไม่มีเวลามายุ่งกับพวกเราหรอก"
"ป่านนี้พวกมันสลบหมดแล้วมั้งครับ" ไอ้บอลบอก
ไอ้ชาเหลือบมองนาฬิกา "น่าจะ"
ไอ้แว่นกับไอ้โม่งจับบานประตูห้องนาฏศิลป์คนละข้างและดันเข้าไป
ไอ้โอ๊คนอนสลบอยู่ตรงหน้าร่างนางรำสาวน้อยคนหนึ่ง ขณะที่รอบตัวพวกนางรำสุดสวยนอนสลบกันระเกะระกะ
"สุดยอดจริง ๆ ของทั่นชัยเนี่ย" ไอ้บอลร้อง "มา ช่วยกันขน เร็ว"
ห้องนาฏศิลป์อยู่ติดกับบันได จึงสามารถเดินจากห้องลงไปชั้นล่างได้เลยโดยไม่ต้องผ่านห้องเรียนอื่น และตอนนี้เพิ่งเริ่มต้นคาบใหม่ได้ไม่นาน โอกาสที่จะบังเอิญมีใครออกมาเห็นพวกมันคงไม่มาก
ไอ้ชาดึงเรดาห์หาสาวซิงที่มันได้มาจากในตู้เซฟออกจากกระเป๋าแล้วยกขึ้นมาดู บนหน้าจอมีจุดแค่สองจุด น่าผิดหวังว่ะ อีแก๊งค์นี้แม่งร่านกว่าที่กูคิด กูว่าจะตามรอยพี่ชาคริตนักเปิดซิงสักหน่อย ทั้งวงแม่งซิงกันแค่สองคน
มันดูจนแน่ใจว่าสัญญาณเรดาห์ดังมาจากใคร แล้วจึงแบกร่างกอหญ้ากับพรรณขึ้นบ่าข้างละคน เดินอาด ๆ ลงบันไดไป ไอ้แว่นแบกร่างวรัญญาตามมาติด ๆ ขณะที่พี่วัฒแบกสาวนางรำม.6 คนหนึ่งตามมา ไอ้โม่งอุ้มลดาในท่าแบกเจ้าสาว สมาชิกทีมบอลคนอื่นก็แบกร่างนางรำคนละคนลำเลียงตามกันไป
"หยุดนะ!!!!"
ไอ้ชาหันมองตามเสียงร้อง และวางร่างสาวน้อยสองคนที่แบกอยู่ลง
"อ้าววววว อีหมวย!!!!!!" มันหัวเราะ "ติดใจพี่เหรอ อยากมาแจมกันอีกซักรอบละสิ"
หมวยหลินทำสีหน้ารังเกียจอย่างที่สุด
"555555 ตอนมึงโดนกูเย็ดไม่เห็นทำหน้าแบบนี้มั่งเลย" ไอ้ชาเหยียดหยาม
สุเมธกับลุงเต่าเข้าขนาบสองข้างหมวยหลิน
"55555 อะไรเนี่ย มึงเอานักบอลตุ๊ดกับตาแก่ใกล้เข้าโลงจะมาหยุดกูเหรอ"
"ใครใกล้เข้าโลง กู ไอ้เต่า ม. มวยไทยนะโว๊ยยยยย" ลุงเต่าร้อง แต่ตั้งการ์ดทีเดียวก็รู้สึกปวดร้าวถึงกระดูก
ที่แกเพิ่งถูกรถชนเมื่อปีที่แล้วตอนพยายามช่วยหนูญาก็ไม่ได้ช่วยเท่าไหร่
จากงานนั้นทำให้แกได้ชื่อเสียงเป็นภารโรงที่ดี เป็นที่พึงของสาว ๆ ได้ แต่ด้วยวัยเท่านี้แล้วกระดูกที่หักหลายท่อนแทบไม่มีโอกาสสมานได้ดีดังเดิมแล้ว
"พี่ชาครับ" สุเมธร้อง "ทำไมทำแบบนี้"
ไอ้ชาหัวเราะ "ก็กูทำแล้วสะใจว่ะ!!!!!!!"
ไอ้ชาขว้างลูกศรปลุกรักมา แต่ลุงเต่าเอาไม้กวาดฟาดจนลูกดอกกระเด็นหายไป
"เชอะ ไอ้เฒ่า มึงนี่ร้ายนะ" ไอ้ชาบอก มือคลำหาของอีกอย่างในกระเป๋า
สุเมธพุ่งตัวเข้าหาไอ้ชาก่อนมันจะมีโอกาสได้หยิบอะไรออกมาอีก
"เชอะ มึงนี่ไม่จำนะ"
ผั๊วะ!!!!
หมัดดุ้น ๆ ของไอ้ชากระแทกหน้าสุเมธแรงเท่าที่โดนตอนไปงานปาร์ตี้ ร่างกำยำแต่เพรียวผอมของสุเมธปลิวหวือตามแรงหมัดของหนุ่มล่ำบึ๊กอย่างไอ้ชา
เพี๊ยะ!!!!
ไอ้ชาคว้าด้ามไม้กวาดของลุงเต่าไว้ กระชากจนสุดแรงจนลุงลอยหวือตามไม้มา
ลุงเต่ายกเท้าขึ้นถีบ ไอ้ชาลอยไปสองสามก้าว
"ชิ ไอ้แก่ มึง!!!"
"พี่ชาสู้ ๆ" ไอ้โม่งกับไอ้แว่นร้องเชียร์
"เมธ ไม่เป็นไรนะ" หมวยหลินถาม
สุเมธดันตัวลุกขึ้น ถ่มเลือดออกจากปาก
เขาชักเริ่มอยากเป็นนักมวยแทนนักบอลแล้ว
ลุงเต่าแยบซ้ายขวารวดเร็ว ก่อนจะถอยตัวหลบหมัดของไอ้ชา
ทักษะที่แกฝึกแต่ก่อนแต่ไรมายังคงอยู่ แต่ไม่รู้ว่าสังขารตอนนี้จะทนไหวอีกนานแค่ไหน
สุเมธกระโจนเข้าใส่ไอ้ชาจากข้างหลัง แต่ไอ้แว่นกับไอ้โม่งร้องเตือน ไอ้ชาหมุนตัวกลับมา แขนหนา ๆ เหวี่ยงพรวดออกมา สุเมธหลบไม่ทันโดนหวดเข้าไปเต็ม ๆ ล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง
สัสสสส ทำไมเรื่องชกต่อยกูไม่เอาไหนขนาดนี้ว๊ะ
แต่จังหวะที่ไอ้ชาหันมาฟาดสุเมธ ลุงเต่าก็ชกหน้ามันสุดแรงสามหมัด ไอ้ชาเซไปหลายก้าว
"ไอ้แก่ มึง!!!!!"
ปุ๊กกกก!!!! ก้อนหินจากมือหมวยหลินกระแทกหน้าผากไอ้ชาเต็มแรง
"อ๊ากกกกกกกก" หยดเลือดแดงไหลมาเข้าตามัน ไอ้ชาร้องโหยหวน ลุงเต่ารัวหมัดเข้าใส่ช่องท้องของมันไม่ยั้ง
"พี่ชาสู้ ๆ" ไอ้โม่งร้อง
พลั่ก!!!! ไอ้ชาต่อยเต็มแรงอีกหมัด คราวนี้ลุงเต่าหลบไม่ทัน ล้มคว่ำลงไปนอนแน่นิ่ง
"อีหมวย!!!!" ไอ้ชาตะโกนลั่น เดินจังก้าเข้าหาหมวยหลิน
แปลกนะ เธอไม่รู้สึกกลัว ไม่รู้สึกเศร้า หมดหวังแบบช่วงหลาย ๆ วันที่ผ่านมา
นี่เป็นโอกาสที่เธอจะแก้ตัว ลบรอยแค้น และเธอก็ยอมตายเพื่อให้ได้โอกาสนั้น
"เห้ยยยยย" เสียงร้องด้วยความหวาดกลัวดังมาจากแก๊งค์นักบอล เสียงการต่อสู้เริ่มดึงดูดให้คนออกมาดูแล้ว
"ทิ้งเหยื่อ หนี!!!!!" ไอ้แว่นร้องเมื่อเห็นอาจารย์สองสามคนเดินลงบันไดมา
"ไอ้พวกขี้ขลาด!!!!" ไอ้ชาตะโกน แต่เสียงของมันยิ่งเรียกคนออกมามุงมากขึ้น
ร่างใหญ่หนาเกือบถึงตัวหมวยหลินแล้ว สองมือยกขึ้นบังก้อนหินที่สาวน้อยยังขว้างมาต่อเนื่อง
อึ๊กกกกก
สุเมธทะยานเข้ามากอดเอวไอ้ชาไว้ เขาทิ้งน้ำหนักทั้งตัวลากไม่ให้มันเข้าหาผู้หญิงที่เขารัก
ไอ้ชาเงื้อหมัดชกไปเต็มแรงที่หน้าสุเมธหมัดแล้วหมัดเล่า หนุ่มน้อยรู้สึกถึงหยดเลือดที่ไหลจากรอยแตกที่หน้าผาก แก้ม จมูก แต่ก็กัดฟันทนไม่ยอมปล่อย
"หมวยหลิน หนีไป!!!!" เขาตะโกน
พลั่ก
"หนี!!!"
พลั่กกกก
"หนี!!!!!!!"
พลั่กกกกกกกก
หมัดนี้เจ็บจี๊ดไปถึงสมองสุเมธ แต่เขาทำใจไว้แล้ว ยังไงเขาก็ต้องไม่ปล่อย ถึงจะรู้สึกว่าหมัดต่อไปของไอ้ชาอัดเขาหัวหลุดแน่
เขาพลาดเรื่องหมวยหลินมารอบหนึ่งแล้ว เขาจะไม่พลาดเป็นรอบที่สอง
ทันใดนั้น พี่ชาก็เซถอยหลัง
สุเมธลืมตาข้างที่ไม่บวมขึ้นดู
หมวยหลินเหนี่ยวแขนอีกข้างของไอ้ชาที่เงื้อขึ้นเตรียมจะต่อยเขา น้ำหนักตัวของเธอรั้งไอ้ชาไว้ขณะที่มือบางแน่งน้อยของเธออีกข้างทุบตีไปตามร่างล่ำบึ๊ก
เหมือนเอาไม้จิ้มฟันไปตีช้างเลย
"โอชา หยุด!!!" เสียงครูสักคนหนึ่งร้องมา แต่ ณ จุดนั้นไม่มีใครฟังใครแล้ว
"อีหมวยกะหรี่ มึง!!!!" ไอ้ชาคำราม พยายามดึงมือให้หยุดจากแรงเหนี่ยวรั้งของเธอ ขณะที่มือบางของเธอยังทุบ ตบ และฟาดไปทั่วทุกที่บนร่างกายบึกบึนที่เธอเอื้อมถึง ไม่ว่าจะเป็นบนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม บนแผ่นอกหนา หลังแกร่ง หรือต้นขาที่ทรงพลัง "ปล่อยกูนะ ไอ้เหี้ยเมธ!!!!"
ไอ้ชายกศอกข้างที่หมวยหลินไม่ได้เหนี่ยวไว้ กระแทกลงเหนือศีรษะสุเมธสุดแรง คราวนี้หนุ่มน้อยเกาะไม่อยู่ ทรุดลงไปกองกับพื้นสลบเหมือด
"หยุด!!!!"
ไอ้ชาหันไปชกครูที่เข้ามาห้ามจนปลิวไป
"ไอ้พวกเหี้ย ไม่รู้เหรอกูลูกใคร" มันคำรามและเอื้อมมือมาคว้าคอหมวยหลิน "คนอย่างกู อยากได้อะไร กูต้องได้ ถ้าพวกมึงไม่ให้ กูก็จะเอาเอง!!!!!"
จึก!!!!!! ปุ๊ง
พูดคุยกับผู้เขียน
ก่อนอื่นเลย ขอแปะลิ๊งค์ตอนเก่า ๆ ก่อนนะครับ เผื่อจะทบทวนความจำ ทั้งตอนที่น้องญาโดนจับครั้งแรก และลุงเต่าพยายามช่วย วุ่นรักนักเปิดซิง ตอนที่ 15 (https://xonly8.com/index.php?topic=268639.0) และสิ่งที่เกิดขึ้น ในวันที่น้องญาไปสอบสัมภาษณ์นะครับ มั่วรัก นักเปิดซิงตอนที่ 27 (https://xonly8.com/index.php?topic=285546.0) และ ตอนที่ 28 (https://xonly8.com/index.php?topic=285729.0)
ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาตลอดนะครับ ตอนนี้ตอนจบก็ยังไม่เสร็จเช่นเดิม มาลุ้นกันดีกว่าว่าจะทันในสัปดาห์หน้าตามกำหนดการไหม ถ้าไม่โผล่มาก็ไม่ต้องตกใจกันนะครับ มาถึงจุดนี้ เรื่องราวจะลงเอยอย่างไร หมวยหลินจะก้าวข้ามความบอบช้ำได้ไหม โอ๊คกับพรรณจะรู้ใจตัวเองหรือเปล่า ติดตามได้ในตอนหน้านะครับ หวังว่าคงไม่นานเกินรอ แล้วพบกันใหม่นะครับ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน
น้องๆ สาวๆ รวมทั้งหมวยหลินสู้สุดฤทธิ์แล้ว จะมีปาฏิหารย์บ้างมั้ย คนชั่วไดใจใหญ่แล้ว
สุเมธทำตัวน่ารำคาญ อ้ำๆอึ้งๆไม่ยอมตอบ ขอให้ไอ้ชาเปิดdark universe ได้สำเร็จ
เมธ ทำขนาดนี้ ถ้าหมวยหลินไม่รักเมธ ก็ ถือว่าหมวยหลินพลาดโอกาส ที่จะมีคนรักตัวหมวยได้มากเท่านีีแล้ว โอ๊ค กับ เมธ นี่ สกิล การปกป้องสาว อ่อน จริงๆ 55
เสียเพื่อนเพราะหญิง ดีกว่าเสียหญิงเพราะเพื่อน หมวยจะเข้าข่ายอันไหนกันแน่
โรงเรียนนี้คงห้ามเด็กนักเรียนใช้โทรศัพท์มือถือ ไม่มีใครถ่ายความระยำของไอ้ชาไว้ได้เลย เป็นคนดีต้องอดทน 55
เชียร์ไม่ถูกเลยครับ ฝั่งนายชาก็อยากให้ได้แสดงฝีมือบ้าง ฝั่งน้องหมวยก็อยากให้รอด โอ๊ย สับสน 555
ไอ้ชามันเลวมากจริงๆ แต่สุเมธทำไมโง่ขนาดนั้น น่าจะสู้ได้บ้างนะเป็นนักกีฬาที่มีทักษะขนาดนั้น
ทำไมเขียนบทให้สุเมธ หมวยหลิน และภารโรง ฉลาดน้อยจัง น่าจะให้โทรแจ้งตำรวจให้มาช่วยก่อน ลำพัง 3 คน จะไปทำอะไรได้
แต่บทที่ตามมาเมื่อโอชาต้องรับผลกรรมที่ทำไว้ก็สาสมมิใช่น้อย
นับถือในความชั่วของบักโอชาจริงๆ เสียเพื่อนไม่ว่า แต่จะเสียหญิงข้ายอมไม่ได้ ::Evil::
รู้สึกจังหวะเหตุการณ์ตอนนี้ เหมือนหลวมๆ รอคิวหน่อยๆ คงเพราะเป็นช่วงส่งผ่านยังไม่เข้าช่วงสำคัญ