เธอเป็นของเขา ตอนที่ 1: จุดเริ่มต้นของความเปลี่ยนแปลง
แสงแดดยามบ่ายทอดผ่านหน้าต่างกระจกของร้านกาแฟหรูใจกลางปักกิ่ง เสี่ยวหยูนั่งอยู่ที่โต๊ะริมกระจก สวมเดรสไหมสีขาวเรียบหรูที่ขับเน้นผิวขาวเนียนของเธอ ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนถูกรวบไว้หลวมๆ ให้ดูเป็นธรรมชาติ ริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเธอยกยิ้มเล็กน้อยขณะจ้องมองจอโทรศัพท์
(https://attachments.xonly8.com/images/c5af999219e390b300de7452fcd86d18ae9bcd9f.jpg)
"วันนี้เลิกงานกี่โมง?" ข้อความจากหลี่เฉิงปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
เสี่ยวหยูจ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพิมพ์ตอบสั้นๆ "เลิกหกโมง"
เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังชายหนุ่มที่นั่งตรงข้าม หวังเจี๋ย—นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงวัย 30 ปี นั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางมั่นใจ ใบหน้าคมคายของเขาฉาบด้วยรอยยิ้มสุขุม เขาสวมสูท Armani ที่ตัดมาอย่างดี บ่งบอกถึงฐานะที่เหนือกว่าหลี่เฉิงอย่างชัดเจน
"คิดอะไรอยู่เหรอ?" เสียงทุ้มของหวังเจี๋ยเรียกสติของเสี่ยวหยูกลับมา
"เปล่าค่ะ แค่กำลังคิดว่า...เราควรเจอกันแบบนี้หรือเปล่า" เธอตอบเสียงเบา ไม่กล้าสบตาเขานานเกินไป
หวังเจี๋ยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบถ้วยกาแฟของเธอขึ้นมา "เสี่ยวหยู เธอรู้ไหมว่าผู้หญิงที่มีค่าควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด"
เขาหยิบการ์ดสีดำสนิทจากกระเป๋าเงินออกมา แล้ววางลงบนโต๊ะ "บัตรใบนี้ไม่มีลิมิต อยากได้อะไรก็ซื้อได้"
เสี่ยวหยูเม้มริมฝีปาก ดวงตาหวานสั่นไหวเล็กน้อย เธอรู้ว่าเธอไม่ควรรับมัน แต่เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกตื่นเต้นที่แล่นผ่านร่างได้
"ฉันไม่ได้ต้องการเงินของคุณ..." เธอพูดเบาๆ
"แต่เธอต้องการชีวิตที่ดีกว่า ใช่ไหม?" หวังเจี๋ยยิ้มมุมปาก "ฉันให้ได้ทุกอย่างที่หลี่เฉิงให้เธอไม่ได้"
ชื่อของหลี่เฉิงทำให้เธอสะดุ้ง เธอรู้ดีว่าหลี่เฉิงรักเธอมากแค่ไหน เขาทำงานหนักแทบตายเพื่อจะสร้างอนาคตให้เธอ แต่ความจริงก็คือ...ชีวิตกับเขามันยากเกินไป เขามีแต่ความฝัน แต่ไม่มีความมั่นคง
"ลองคิดดูนะเสี่ยวหยู เธอจะต้องใช้เวลากี่ปี ถึงจะมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบกับหลี่เฉิง? แต่ถ้าเป็นฉัน...เธอไม่ต้องรอ" หวังเจี๋ยโน้มตัวเข้ามาใกล้ เสียงของเขาอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยอำนาจ "คืนนี้ไปกับฉันสิ"
เสี่ยวหยูเงียบไป เธอควรปฏิเสธ แต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรง
ในขณะเดียวกัน ที่อีกฟากหนึ่งของเมือง หลี่เฉิงกำลังทำงานหนักในออฟฟิศเล็กๆ ของเขา เขามองนาฬิกา...ใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์ "เดี๋ยวไปรับนะ"
แต่ข้อความนั้นถูกปล่อยทิ้งไว้...โดยไม่มีคำตอบกลับมา
ไม่มีงานไม่มีเงินมีแต่หนี้แม้แต่หมาก็ไม่เหลียวมองเพราะไม่มีค่าให้มันกินแล้วจะหวังรักษาความรักกับผู้หญิงได้เหรอฝันไปเถอะ
น่าสงสารหลี่เฉิง ผู้เขียนน่าจะเขียนให้แก้แค้นคืนบ้างนะ
ถือคติเอาตัวรอดเป็นยอดดี
ไม่อ่านหรือว่าไปกับคนอื่นแล้ว