ลับลวงพราง ตอนที่ 5: ความจริงที่เปิดเผย
หลี่เฉินนั่งอยู่บนโซฟา มือกำแก้วไวน์แน่น ขณะที่สายตาของเขาจ้องมองซูเหยาอย่างไม่วางตา หญิงสาวยืนอยู่ตรงข้ามเขา สีหน้าของเธอยังคงสงบนิ่ง ราวกับเตรียมใจมานานแล้วสำหรับบทสนทนานี้ "เริ่มเลยสิ" หลี่เฉินพูดเสียงเรียบ แต่แฝงไปด้วยแรงกดดัน
ซูเหยาหายใจเข้าลึก ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ย "ฉันกับเฉินหยาง... เคยเป็นมากกว่าเพื่อนร่วมงาน เราเคยคบกันจริง"
คำพูดของเธอเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของหลี่เฉิน แม้เขาจะคาดเดาไว้แล้ว แต่เมื่อได้ยินจากปากเธอจริง ๆ ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามากลับหนักหนากว่าที่คิด
"แล้วทำไมเธอไม่เคยบอกฉัน?" น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบ
"เพราะมันไม่เกี่ยวกับปัจจุบัน..." ซูเหยาเอ่ย "ฉันเลือกคุณแล้ว หลี่เฉิน และฉันไม่ได้คิดย้อนกลับไปหาอดีตอีก"
"งั้นเอกสารพวกนั้นคืออะไร?"
เธอเม้มปาก ก่อนจะยอมรับ "เฉินหยางกำลังมีปัญหากับบริษัท ฉันช่วยเขาในฐานะเพื่อนร่วมงาน นั่นคือทั้งหมด"
"เธอแน่ใจนะว่าแค่นั้น?" หลี่เฉินมองเธออย่างไม่วางใจ "หรือเธอยังมีเยื่อใยกับเขาอยู่?"
ซูเหยาเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบ "ถ้าฉันยังมีเยื่อใยกับเขา ฉันคงไม่อยู่ตรงนี้กับคุณ"
หลี่เฉินมองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ท้ายที่สุดเขาถอนหายใจยาว ก่อนจะลุกขึ้นยืน "ฉันอยากเชื่อเธอ แต่ฉันต้องการเวลาคิด"
ซูเหยามองตามแผ่นหลังของเขาขณะที่เขาเดินออกไป ประตูปิดลง ทิ้งเธอไว้กับความเงียบงัน และคำถามที่ยังค้างคาในใจ...
คืนนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของบททดสอบความสัมพันธ์ของทั้งคู่—และบางที อาจไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว... หลังจากหลี่เฉินเดินออกจากห้องไป ซูเหยายังคงยืนอยู่ที่เดิม มือของเธอจับเข้าหากันแน่น เธอรู้ดีว่าคืนนี้เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในความสัมพันธ์ของพวกเขา
เธอหันกลับไปที่โต๊ะอาหารที่ยังจัดไว้พร้อมมื้อเย็น แต่มันเย็นชืดไปแล้ว เหมือนกับบรรยากาศระหว่างเธอกับหลี่เฉินที่ค่อย ๆ ห่างเหินไปทีละน้อย
เสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์ของเธอ ซูเหยาหยิบมันขึ้นมา—เป็นข้อความจากเฉินหยาง
เฉินหยาง: "เธอโอเคไหม? ฉันรู้ว่าเขาต้องไม่พอใจเรื่องเอกสารพวกนั้น"
เธอจ้องข้อความนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปิดหน้าจอโทรศัพท์ เธอไม่ตอบ เธอไม่ต้องการให้เรื่องมันซับซ้อนไปกว่านี้
ขณะเดียวกัน หลี่เฉินยืนอยู่ตรงระเบียงด้านนอก มือของเขากำโทรศัพท์แน่น แต่ไม่แม้แต่จะเปิดมัน เขากำลังครุ่นคิดถึงสิ่งที่ซูเหยาพูดก่อนหน้านี้
"ถ้าฉันยังมีเยื่อใยกับเขา ฉันคงไม่อยู่ตรงนี้กับคุณ"
มันเป็นคำพูดที่หนักแน่น แต่ทำไมเขาถึงยังรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง?
หลี่เฉินหลับตาลง พยายามควบคุมความคิดของตัวเอง ทว่าในใจลึก ๆ เขารู้ดี—นี่อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความจริงที่กำลังจะถูกเปิดเผยทั้งหมด...
ซูเหยายืนอยู่หน้ากระจกในห้องนอน ดวงตาของเธอจับจ้องเงาสะท้อนของตัวเอง ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความว้าวุ่น แม้เธอจะบอกหลี่เฉินไปแล้วว่าเธอกับเฉินหยางจบกันไปนานแล้ว แต่ลึก ๆ แล้วเธอรู้ดีว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
เธอถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ข้อความจากเฉินหยางยังคงอยู่ที่หน้าจอ ไม่มีข้อความใหม่จากหลี่เฉิน ไม่มีสัญญาณว่าคืนนี้เขาจะกลับมา
ซูเหยา: "ฉันจัดการเองได้ นายไม่ต้องห่วง"
เธอส่งข้อความไปหาคนที่เธอไม่ควรติดต่ออีก แต่เมื่อกดส่งไปแล้ว หัวใจของเธอกลับเต้นแรงอย่างประหลาด
ขณะเดียวกัน หลี่เฉินยังคงยืนอยู่ตรงระเบียง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูอีกครั้ง สายตาของเขาหยุดอยู่ที่ข้อความเก่า ๆ ที่เขาเคยได้รับจากซูเหยา ทุกถ้อยคำ ทุกประโยค มันเคยทำให้เขาเชื่อมั่นในตัวเธอ แต่ตอนนี้... เขาไม่แน่ใจอีกต่อไป
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หลี่เฉินกดรับสายโดยไม่ต้องดูหน้าจอ
"นายหายไปไหน?" เสียงของเพื่อนสนิทเขาดังขึ้นจากปลายสาย
"ฉันแค่ออกมาสงบสติอารมณ์" หลี่เฉินตอบเสียงเรียบ
"อย่าบอกนะว่าเป็นเรื่องของซูเหยา"
หลี่เฉินเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจ "ฉันไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมีอะไรปิดบังฉัน"
"บางครั้ง... คนเราก็ซ่อนอะไรบางอย่างไว้ลึกกว่าที่นายคิด"
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หลี่เฉินกดรับสายโดยไม่ต้องดูหน้าจอ
"นายหายไปไหน?" เสียงของเพื่อนสนิทเขาดังขึ้นจากปลายสาย
"ฉันแค่ออกมาสงบสติอารมณ์" หลี่เฉินตอบเสียงเรียบ
"อย่าบอกนะว่าเป็นเรื่องของซูเหยา"
หลี่เฉินเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจ "ฉันไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมีอะไรปิดบังฉัน"
"บางครั้ง... คนเราก็ซ่อนอะไรบางอย่างไว้ลึกกว่าที่นายคิด"
คำพูดนั้นทำให้หลี่เฉินรู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาอย่างประหลาด เขากำโทรศัพท์แน่นขึ้น มองออกไปยังความมืดมิดเบื้องหน้า
คืนนี้อาจไม่จบลงแค่ความเงียบ แต่มันอาจเป็นจุดเริ่มต้นของการเปิดเผยความลับที่แท้จริง...