ถึงผู้อ่านทุกท่าน
นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน
ขอขอบคุณทุกท่านที่คอมเม้นนะครับ ::Thankyou::
ผลงานอื่น
โรงพยาบาลร้อนซ่อนรัก(อัพตอนใหม่ทุกวันพฤหัส) --> https://fictionlog.co/b/675aa26df7648a001cce3696
-----------------------------------------------------
บทเรียนที่ 7
เช้าวันจันทร์เริ่มต้นด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านบางในห้องนั่งเล่นของบ้านเดี่ยวหลังเล็ก รัฐนั่งอยู่คนเดียวบนโซฟาเดิม — โซฟาที่เมื่อคืนเขายังนั่งอยู่ตรงนี้... และเธอก็นั่งอยู่ข้าง ๆ
อากาศยามเช้ารู้สึกสงบเกินจริง เสียงนกร้องนอกหน้าต่าง กับไอแดดที่ยังไม่ร้อนพอจะทำให้บ้านอึดอัด ก่อให้เกิดความเงียบที่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง
เขาเอนหลังพิงโซฟา ถอนหายใจเบา ๆ พลางปล่อยสายตาไปยังจุดหนึ่งที่พื้นห้อง
เมื่อคืน...
หัวค่ำของวันอาทิตย์ที่แสนเรียบง่าย กลับเต็มไปด้วยอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในเงาเงียบ
ภาพของพลอยที่นั่งอยู่ตรงนี้ แววตาของเธอตอนเอ่ยคำพูดบางอย่างออกมา สีหน้าที่ไม่แน่ใจว่าคือความเมาหรือความรู้สึกจริง ริมฝีปากของเธอที่ขยับใกล้ขึ้นทีละนิด ทุกอย่างมันยังชัดเจนอยู่ในหัว
รัฐหลุบตาลงเล็กน้อย... ไม่ใช่เพราะลังเล แต่เพราะกำลังประมวลผลสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนนักวางแผนที่ทบทวนเกมของตัวเอง
ทุกอย่างเป็นไปตามจังหวะ... ไม่มีอะไรเกินเลย ไม่มีอะไรน้อยไป
เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย หยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ข้างโซฟา แล้วลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง
ถึงเวลาแล้ว — วันจันทร์วันแรกของสัปดาห์
วันแรกของแผนถัดไป
รัฐเดินออกจากบ้านอย่างไม่รีบร้อน รถคันดำจอดอยู่เงียบ ๆ รอเขาอยู่เหมือนเช่นทุกวัน เขาเปิดประตู สตาร์ทเครื่อง เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอย่างราบเรียบ
เขามองกระจกหลัง สายตานิ่งเฉียบ
แล้วขับออกไปตามถนนที่ยังไม่พลุกพล่านของยามเช้า มุ่งหน้าไปยังโรงเรียนธารเกษม
พร้อมจะกลับเข้าสู่บทบาทเดิมอีกครั้ง
บรรยากาศหน้าเสาธงในเช้าวันจันทร์ไม่ได้แตกต่างไปจากทุกครั้ง — เสียงรองเท้านักเรียนที่เดินอย่างขอไปที เสียงครูเวรที่ถือไมค์ย้ำเรื่องระเบียบวินัยซ้ำไปซ้ำมา เสียงลมเช้าและแดดอ่อนที่ยังไม่ร้อนนัก ต่างช่วยกลบความกระอักกระอ่วนของเช้าวันใหม่ในโรงเรียนชนบทเล็ก ๆ แห่งนี้
และแน่นอน ความน่าเบื่อ...
รัฐยืนอยู่ด้านหลังแถวครู ปั้นหน้าสงบนิ่ง ตอบรับการทักทายด้วยรอยยิ้มบาง ๆ จากครูบางคนที่เริ่มคุ้นหน้า และเด็กนักเรียนที่ยกมือไหว้อย่างระแวงปนเกรงใจ
รอยยิ้มของเขาไม่ได้จริงจังนัก แต่ก็ไม่ปลอมพอจะดูออกง่าย ๆ — เขารู้ดีว่าต้องวางท่าทางอย่างไรในพื้นที่แบบนี้
เสียงไมโครโฟนช็อตเบา ๆ ก่อนที่เสียงของนักเรียนหญิงคนหนึ่งจะดังขึ้นบนเวทีเล็กหน้าเสาธง
"ขอเชิญนักเรียนทุกคนยืนตรง เคารพธงชาติ..."
น้ำเสียงใส ชัดเจน มั่นคง
พลอย
เธอสวมชุดนักเรียนเรียบร้อย ท่าทางสงบเสงี่ยมเหมือนเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นในวันก่อนหน้า ทุกอย่างดูเป็นปกติอย่างน่าประหลาด — ถ้าไม่สังเกตดี ๆ
แต่รัฐสังเกตอยู่...
สายตาของเธอที่มองตรงมาในขณะที่เสียงเพลงชาติเริ่มบรรเลง — เงียบกริบท่ามกลางสนามหญ้าที่เต็มไปด้วยนักเรียน
เธอยังคงทำหน้าที่ของตัวเองเหมือนทุกเช้าวันจันทร์ นำร้องเพลงชาติ นำสวดมนต์ ประกาศข่าวสารสั้น ๆ
แต่ตลอดเวลา... เธอไม่ละสายตาจากเขาเลย
อาจจะเป็นความรู้สึกของเขาเอง อาจจะไม่ใช่ แต่...
ถ้าเขาไม่ได้เข้าข้างตัวเองมากเกินไป — เขามั่นใจว่าเธอกำลัง "จ้อง"
ไม่ใช่จ้องแบบตั้งใจ ไม่ใช่แบบประจานหรือสงสัย แต่เป็น สายตาของคนที่กำลังผูกพัน และไม่แน่ใจว่าควรจะซ่อนมันไว้แค่ไหน
รัฐยืนนิ่งเฉย ยิ้มบาง ๆ อย่างผู้ใหญ่ใจดีประจำโรงเรียน
แต่ภายใน... เขากำลังบันทึกทุกอย่างไว้ในใจ
เสียงร้องเพลงชาติจางลงไปพร้อมเสียงธงกระทบเสาเป็นจังหวะสุดท้าย การสวดมนต์ที่ตามมาติด ๆ ก็ดำเนินไปตามครรลองของเช้าวันจันทร์ รัฐยืนอยู่กับกลุ่มครู ปั้นสีหน้าเรียบเฉยอย่างเป็นธรรมชาติ
เมื่อพิธีหน้าเสาธงจบลง นักเรียนเริ่มเคลื่อนตัวเป็นแถว ๆ มุ่งหน้าไปยังห้องเรียน เสียงรองเท้ากระทบพื้น เสียงคุยกันเบา ๆ และเสียงเตือนของครูเวรดังแทรกขึ้นเป็นระยะ
รัฐกำลังจะขยับตัวกลับเข้าอาคารเช่นกัน ทว่าเพียงเขาหันไป—
พลอย ก้าวแยกออกมาจากแถว
เธอเดินตรงเข้ามาหาเขาในจังหวะที่เด็กคนอื่น ๆ เริ่มคลายความเป็นระเบียบ บรรยากาศรอบตัวเริ่มผ่อนคลาย และนั่นเองที่ทำให้ทุกอย่างดู เหมือนไม่ผิดปกติ
แต่สำหรับคนที่รู้... ย่อมสัมผัสได้ถึงความแตกต่างเล็ก ๆ นั่น
พลอยยิ้มบาง ๆ ขณะเดินมาหยุดตรงหน้าเขา "สวัสดีค่ะ ครูรัฐ"
น้ำเสียงเธอเบากว่าปกตินิดหน่อย มีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนทุกครั้งที่เธอเคยพูดกับเขาต่อหน้าคนอื่น
รัฐพยักหน้าเล็กน้อย "อืม เมื่อคืนกลับถึงบ้านดีใช่ไหม?"
พลอยพยักหน้า "ค่ะ แม่ยังไม่กลับตอนที่หนูถึงบ้านพอดี"
ทั้งคู่ยืนอยู่ในมุมที่ไม่โดดเด่น ไม่มีใครหยุดดูอย่างเปิดเผย แต่ในที่แบบนี้—ข่าวลือเดินไวเสมอ
...และพวกเขาไม่รู้เลยว่า สายตาคู่หนึ่ง จากชั้นสองของอาคารเรียน กำลังมองลงมา
สายตานั้นจับจ้องอยู่ที่ทั้งสองคน ไม่กระพริบ
ไม่ใช่เพราะความสงสัย ไม่ใช่เพราะความหมั่นไส้
แต่เพราะบางอย่าง มันไม่เคยเกิดขึ้นระหว่าง "ครู" กับ "นักเรียน" มาก่อนเลย
พลอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา "ไว้เจอกันค่ะครู"
แล้วเธอก็หมุนตัวกลับเข้ากลุ่มเพื่อน เดินจากไปอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
รัฐมองตามเธอไปเพียงครู่เดียว ก่อนจะเดินเข้าตึกเรียน
ช่วงเช้าวันจันทร์ผ่านไปอย่างราบรื่น คาบเรียนวิทยาศาสตร์ของรัฐในช่วงเช้าไม่ได้มีอะไรพิเศษ เด็ก ๆ ยังง่วงและครูส่วนใหญ่ก็ยังอยู่ในโหมดปรับอารมณ์กลับมาจากวันหยุดสุดสัปดาห์
รัฐสอนตามแผนการสอนที่เตรียมไว้ ไม่เร่ง ไม่ผ่อน น้ำเสียงของเขายังเรียบแต่มีจังหวะพอให้นักเรียนไม่วอกแวกมากเกินไป
พอใกล้เที่ยง เขากลับเข้ามาที่ห้องพักครู โต๊ะทำงานของเขาอยู่มุมหนึ่งใกล้หน้าต่าง ข้าง ๆ เป็นโต๊ะของครูลูกปัด ซึ่งตอนนี้ก็กำลังนั่งเปิดฝาแฟ้มงาน พร้อมถอนหายใจเบา ๆ
"ครูรัฐ" เธอเอ่ยเรียกพร้อมหันมามองด้วยรอยยิ้ม "วันนี้จะกินอะไรดี?"
รัฐหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ ก่อนจะพิงพนัก เอนหัวพิงเบา ๆ แล้วพูดราวกับใช้พลังงานสุดท้ายของเช้าวันจันทร์
"ถ้าผมตอบคำถามนี้ได้ง่าย ๆ ทุกวัน ชีวิตคงสบายกว่านี้เยอะเลยนะครับ"
ลูกปัดหัวเราะ "ถึงขนาดนั้นเลยเหรอคะ?"
"บางทีผมก็คิดนะ ว่าควรกินข้าวมันไก้ซ้ำทุกวันวนไป จะได้ไม่ต้องคิด" รัฐพูดติดขำ แต่แฝงไว้ด้วยความเบื่อหน่ายแบบจริงจัง
"ฟังดูหมดอารมณ์มากเลยค่ะ"
"การเลือกอาหารกลางวันมันเป็นเหมือนความสัมพันธ์ที่ล้มเหลวซ้ำซาก" เขาหยิบปากกาขึ้นหมุนเล่น "พอเริ่มหิวก็คิดว่าทุกอย่างน่ากิน แต่พอสั่งเสร็จก็อดคิดไม่ได้ว่า... 'น่าจะสั่งอีกอย่างมากกว่า'"
ลูกปัดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ "ถ้าอย่างนั้นวันนี้ให้ฉันสั่งให้เลยไหมคะ จะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานกับการตัดสินใจ"
รัฐพยักหน้า "ด้วยความยินดีครับ ขอแค่รับผิดชอบด้วยก็พอ ถ้ามันไม่อร่อย"
"ถ้าอร่อยล่ะคะ?"
เขายิ้มบาง ๆ "ก็อาจจะให้คุณสั่งให้บ่อยขึ้นนิดหน่อย"
เสียงหัวเราะเบา ๆ ระหว่างพวกเขาดังขึ้นพอให้ห้องพักครูดูมีชีวิตมากขึ้นในช่วงใกล้เที่ยง
ช่วงเที่ยงวัน แดดเริ่มแรงขึ้น แต่ลมที่พัดแผ่วกลับทำให้บรรยากาศในโรงเรียนยังไม่ถึงกับอบอ้าว ทันทีที่สัญญาณพักกลางวันดังขึ้น นักเรียนกลุ่มใหญ่ก็ทยอยเดินเป็นสายไปยังโรงอาหารอย่างเคยชิน เสียงพูดคุยจอแจปะปนกับเสียงหัวเราะและเสียงรองเท้ากระทบพื้นซีเมนต์
รัฐเดินเคียงไปกับลูกปัด ครูสาวรุ่นเดียวกันที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ท่าทางของทั้งสองดูไม่เร่งรีบ ขณะที่ลูกปัดชี้ชวนแนะนำร้านอาหารในโรงอาหารด้วยรอยยิ้ม
"ร้านข้าวแกงตรงมุมนั้น ทำกับข้าวเหมือนแม่ทำที่บ้านเลยค่ะ รสชาติใช้ได้เลยนะคะ"
เธอพูดขณะเดินเลียบแถวยาวของร้านอาหารฝั่งซ้าย
"แล้วก็ร้านก๋วยเตี๋ยวตรงขวามือ น้ำซุปเขาดี เส้นลวกพอดี แต่ต้องบอกก่อนถ้าไม่ชอบผัก"
น้ำเสียงของเธอมีน้ำหนักจริงใจและคุ้นเคย ราวกับเป็นคนพื้นที่เต็มตัว ต่างจากรัฐที่ยังใหม่ต่อที่นี่ แต่ก็ดูไม่ขัดเขินอะไร
โรงอาหารของโรงเรียนไม่ใหญ่มาก แต่แบ่งพื้นที่ไว้ชัดเจน ทั้งโซนข้าวแกง ราดหน้า ก๋วยเตี๋ยว รวมถึงของหวานแบบบ้าน ๆ ที่วางอยู่ท้ายสุด นักเรียนต่างจับกลุ่มเลือกซื้ออาหารกันตามมุมต่าง ๆ เสียงพูดคุยระคนกับเสียงตักอาหารและเรียกคิว
เมื่อรัฐกับลูกปัดก้าวเข้าไปในพื้นที่โรงอาหาร สายตาหลายคู่ก็หันมามองโดยอัตโนมัติ ไม่ใช่เพียงเพราะเขาเป็นครูใหม่ที่ใคร ๆ ก็ยังจับตามอง แต่เพราะลูกปัดเอง แม้จะมีลูกติด แต่ก็ยังคงความสดใส รูปร่างหน้าตาดูดี และท่าทางเป็นมิตร
ทั้งสองจึงกลายเป็นจุดสนใจของทั้งครูและนักเรียนหลายคนโดยไม่ต้องทำอะไรเป็นพิเศษ บางสายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้ บางสายตาก็เพียงเหลือบมองแล้วเบือนหน้าหนีอย่างไม่ใส่ใจ
ลูกปัดเดินนำไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าเล็ก ๆ มุมโรงอาหาร กลิ่นน้ำซุปหอมฉุยลอยมาต้อนรับก่อนจะถึงหน้าร้าน
"เอาเตี๋ยวแห้งหมูแดงสองค่ะ" เธอบอกแม่ค้า พร้อมหันมายิ้มให้รัฐเบา ๆ
เขาพยักหน้าโดยไม่ปฏิเสธ ก่อนจะรับถาดอาหารมาแล้วเดินไปนั่งโต๊ะริมสุดของโรงอาหารกับเธอ
เสียงรอบตัวยังคงวุ่นวายตามประสาช่วงพักกลางวัน แต่ในความวุ่นวายนั้น บรรยากาศที่โต๊ะของทั้งคู่กลับดูผ่อนคลาย และมีบางอย่างที่ "นิ่ง" กว่าที่ควร
บางคนยังเหลือบตามองอยู่เป็นระยะ บ้างก็ส่งยิ้ม บ้างเพียงแค่แอบซุบซิบ
และหากมีใครตั้งใจฟังให้ดี... เสียงเหล่านั้นเพิ่งเริ่มก่อตัวขึ้นเบา ๆ ใต้เงาของโรงอาหารหลังเก่าแห่งนี้เอง
ที่โต๊ะริมสุดของโรงอาหารใต้ชายคาสังกะสีเก่า ครูลูกปัดกับครูรัฐนั่งตรงข้ามกัน มีถ้วยก๋วยเตี๋ยวกลิ่นหอมวางอยู่ตรงหน้า บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยเสียงช้อนกระทบชามและเสียงนักเรียนพูดคุยกันอึงอล แต่โต๊ะของทั้งสองกลับมีจังหวะที่ต่างออกไป — เงียบแต่ไม่อึดอัด
"ก๋วยเตี๋ยวที่นี่ไม่แย่เลยใช่ไหมคะ?" ลูกปัดยกช้อนขึ้นตักพลางอมยิ้มน้อย ๆ
รัฐพยักหน้า "น้ำซุปดีครับ รสออกหวานนิด ๆ แต่กลมกล่อม"
"ร้านนี้ขายมานานแล้วค่ะ เด็ก ๆ ชอบ บางทีฉันยังเห็นครูเวรแอบมาต่ออีกชามหลังนักเรียนกลับกันหมดแล้วเลย"
รัฐหัวเราะในลำคอเบา ๆ "แบบนั้นแปลว่าผ่านเกณฑ์มาตรฐานแล้วล่ะครับ"
บทสนทนาดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและเป็นกันเอง เสียงหัวเราะเบา ๆ แทรกขึ้นมาเป็นระยะ ๆ ขณะที่ทั้งสองกำลังสนุกกับอาหารตรงหน้า
แต่ไม่นาน —
เสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินตรงมาที่โต๊ะ ก่อนที่เสียงใส ๆ จะเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ
"ครูรัฐคะ"
ทั้งสองหันไปมองพร้อมกัน พลอยยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ ใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อย ผมถักเปียข้างหนึ่ง พร้อมถือถุงพลาสติกใส่อยู่ในมือ รอยยิ้มของเธอสดใสเหมือนเคย แต่ในแววตามีบางอย่างที่... ลึกกว่านั้น
"หนูซื้อลูกชิ้นมาให้ค่ะ"
เธอยื่นถุงใส่ลูกชิ้นทอดให้ครูรัฐ พลางยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แววตาที่มองผ่านกรอบหน้าม้าลงมานั้น กลับแน่นิ่ง... และ ตั้งใจ
รัฐรับถุงมาอย่างนิ่ง ๆ "ขอบใจนะพลอย"
ลูกปัดที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยิ้มขึ้นเล็กน้อย สายตาเหลือบมองทั้งสองคนด้วยท่าทางที่อ่านยาก
"ใจดีจังเลยนะคะ ประธานนักเรียน"
พลอยหันมายิ้มตอบ "หนูแค่เห็นว่าครูรัฐยังไม่เคยลองลูกชิ้นร้านป้าต้อยค่ะ อร่อยมากนะคะ ทอดร้อน ๆ ทุกวัน"
"งั้นครูจะลองเลยก็แล้วกัน" รัฐพูดเรียบ ๆ พลางหยิบไม้ลูกชิ้นขึ้นมาอย่างไม่รีบร้อน
ก่อนที่พลอยจะเดินจากไป เธอหันมามองเขาอีกครั้ง แล้วยิ้มให้แบบเดียวกับเมื่อคืน — ยิ้มที่ไม่ได้มีแค่ความน่ารักของเด็กสาว แต่แฝงด้วยอะไรบางอย่างที่เกินกว่านั้นเล็กน้อย
ลูกปัดมองตามพลอยไป ก่อนจะหันกลับมามองรัฐอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดูจะมากกว่าการแกล้งพูดเล่น
"ครูรัฐมีแฟนคลับเร็วเหมือนกันนะคะ"
รัฐไม่ตอบอะไรทันที เพียงแต่หยิบลูกชิ้นขึ้นจิ้มจุ่มน้ำจิ้มอย่างใจเย็น ก่อนจะพูดเรียบ ๆ
"เด็กสมัยนี้น่ารักดีครับ"
คำตอบสั้น ๆ นั้นไม่ได้อธิบายอะไร... แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเลยเช่นกัน
แสงแดดบ่ายเริ่มอ่อนลงเมื่อเวลาล่วงเข้าสู่ช่วงท้ายของวัน คาบเรียนบ่ายดำเนินไปอย่างราบรื่น เสียงพัดลมเพดานหมุนช้า ๆ คล้ายกล่อมบรรยากาศให้สงบตามจังหวะของเวลา
รัฐสอนจนจบตามแผน จังหวะและน้ำเสียงยังคงเรียบแน่นไม่เปลี่ยน เด็ก ๆ ในห้องเรียนดูเริ่มชินกับบุคลิกสุขุมของเขา พวกเขาตั้งใจฟังอย่างไม่กล้าประมาท แม้ความสนิทยังไม่เต็มที่ แต่ความเงียบระหว่างเขากับนักเรียนไม่ใช่ความตึงเครียดอีกต่อไป
เมื่อคาบสุดท้ายของวันเดินทางมาถึง — คาบโฮมรูม
รัฐนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของตนในห้องพักครู มือเปิดสมุดบันทึกปกดำเล่มเดิม สายตาไล่ผ่านบันทึกย่อสั้น ๆ ที่เขาจดไว้ตลอดสัปดาห์ — รายชื่อกิจกรรม ตรวจเครื่องแบบ สังเกตพฤติกรรม รายงานพิเศษที่นักเรียนบางคนต้องส่ง และบันทึกอื่น ๆ ที่เขาเลือกจะไม่ให้ใครเห็น
เมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างพร้อม เขาก็ปิดสมุดเล่มนั้นลงอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะสอดมันกลับเข้าไปในกระเป๋าถือข้างตัว
เขาลุกขึ้น หยิบแฟ้มเอกสารและปากกาประจำตัว ก่อนจะก้าวออกจากห้องพักครูอย่างมั่นคง เสียงรองเท้ากระทบพื้นคอนกรีตดังเบา ๆ ขณะที่แสงแดดยามบ่ายส่องทอดผ่านหน้าต่างตึกเรียน
เขาเดินไปอย่างไม่รีบร้อน ทักทายครูบางคนด้วยรอยยิ้มบาง ๆ หรือพยักหน้าแทนคำพูด และในที่สุดก็มาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนที่เขารู้จักดี
ม.5/1 — ห้องที่เขาเป็นครูที่ปรึกษา
เขายืนนิ่งหน้าห้องอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะมองผ่านกระจกเข้าไป เห็นนักเรียนบางคนจัดเก็บโต๊ะหนังสือ บางคนคุยกันเบา ๆ บ้างเปิดสมุดเตรียมทำการบ้าน
รัฐเอื้อมมือเปิดประตู แล้วก้าวเข้าไปด้วยท่วงท่าสงบนิ่งเช่นเคย
เสียงพูดคุยเงียบลงแทบจะในทันที นักเรียนทุกคนหันมามองเขาเป็นจุดเดียว
และในห้องนั้น — สายตาของใครบางคนที่เขาจำได้ดี ก็เงยหน้าขึ้นมองเขาเช่นกัน
โฮมรูมจะเริ่มแล้ว
เสียงพูดคุยในห้อง ม.5/1 ค่อย ๆ สงบลงเมื่อรัฐก้าวเข้ามาในห้องเรียน แสงบ่ายส่องผ่านหน้าต่างกระจก เงาของใบไม้ด้านนอกพาดเป็นลวดลายบนพื้นห้อง เด็กนักเรียนบางคนหันมามอง บางคนยังจัดกระเป๋าอยู่เงียบ ๆ
รัฐเดินไปวางแฟ้มบนโต๊ะหน้าชั้นเรียน แล้วหันกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"สวัสดีครับทุกคน"
เสียงตอบรับดังเบา ๆ จากนักเรียนแถวหน้า เขาพยักหน้าช้า ๆ
"วันนี้ไม่มีเรื่องสำคัญอะไรมากครับ แค่มาเช็กความเรียบร้อย พูดคุยนิดหน่อย ก่อนปล่อยกลับบ้าน... ใครมีอะไรอยากแจ้งเพื่อน ๆ หรือมีปัญหาอะไรในห้องก็บอกได้เลย"
เขาเดินลงมาหยุดที่ข้างโต๊ะนักเรียน มองเด็ก ๆ ด้วยแววตาผ่อนคลาย
"เมื่อเช้าแถว ม.5/1 นี่โหลงเหลงอยู่แถวหลังนะครับ ใครโดดเคารพธงชาติ คราวหน้าขอให้มาให้ตรงเวลาด้วย อย่าชะล่าใจว่าแถวเยอะแล้วจะไม่มีคนเห็น"
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นสองสามจุด บรรยากาศค่อย ๆ คลายออก
รัฐยิ้มน้อย ๆ แล้วขยับกลับไปที่โต๊ะครู หยิบสมุดบันทึกขึ้นมาเปิดพลิกดูครู่หนึ่ง
ทันใดนั้น —
มือหนึ่งก็ยกขึ้นกลางห้อง
"ครูครับ"
เสียงของต้น นักเรียนชายรูปร่างสูง ท่าทางขี้เล่นแต่ไม่ก้าวร้าวดังขึ้นมา พร้อมรอยยิ้มกึ่งจริงกึ่งล้อ
รัฐเงยหน้าขึ้น "ครับ ต้น?"
ต้นทำท่าเกาศีรษะนิด ๆ มองไปรอบห้องก่อนจะเอ่ยเสียงเบา แต่พอให้ทุกคนได้ยิน
"คือ... เอ่อ ช่วงนี้มีข่าวลือครับ... ว่าครูจีบ พี่พลอย ม.6 จริงหรือเปล่าครับ?"
เสียงรอบห้องเงียบลงทันควัน
ความเคลื่อนไหวเหมือนถูกกดปุ่มหยุด ทุกสายตาหันมาจ้องที่ต้น แล้วก็เบนไปที่รัฐแทบจะพร้อมกัน
บรรยากาศที่เมื่อครู่ยังเป็นเพียงคาบโฮมรูมธรรมดา กลับตึงขึ้นอย่างฉับพลัน
แม้คำถามจะฟังดูเหมือนล้อเล่นของเด็กหนุ่ม แต่การเอ่ยชื่อ พี่พลอย ม.6/1 ในห้องนี้... ไม่ใช่เรื่องธรรมดาอีกต่อไป
ทุกคนรอฟังคำตอบ — บ้างขำ บ้างอึ้ง บ้างมองหน้ากันเงียบ ๆ
ห้องเรียนยังเงียบสนิทหลังคำถามของต้นหลุดออกมา สายตาของนักเรียนทุกคนจับจ้องไปที่รัฐ บางคนอ้าปากค้าง บางคนกลั้นหัวเราะ ส่วนต้นเองก็เริ่มทำหน้าไม่มั่นใจว่าคำถามนั้นควรพูดออกมาหรือไม่
รัฐวางสมุดบันทึกลงบนโต๊ะช้า ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเด็กทั้งห้อง ดวงตาเขายังคงนิ่ง ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ดูตึงเครียด แต่ก็ไม่ใช่ยิ้มแบบขำขัน
"นี่แหละครับ... ที่เขาเรียกกันว่า ข่าวลือ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่ชัดเจน
เด็กบางคนหัวเราะเบา ๆ บรรยากาศคลายออกนิดหน่อย แต่ยังเต็มไปด้วยความคาดหวังว่าจะได้ฟังอะไรต่อ
"ข่าวลือ... มักจะเริ่มจากคำพูดลอย ๆ ของใครสักคน" รัฐพูดต่อ "แล้วมันก็เดินทางเร็วกว่าเหตุผล หรือข้อเท็จจริงเสมอ"
เขาเหลือบมองไปทางต้น ซึ่งนั่งนิ่งมากกว่าทุกครั้ง
"สิ่งที่ทุกคนควรจะรู้ก็คือ — ไม่จริง"
เสียงจอแจเบา ๆ ดังขึ้นเหมือนลมหายใจของห้องเรียนที่เพิ่งคลายความตึงเครียด บางคนเอนหลังกลับไปพิงพนักเก้าอี้ บางคนหันไปมองเพื่อนเหมือนจะบอกว่า 'แค่ข่าวลือจริง ๆ'
ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรต่อ เสียงจากแถวหน้าก็ดังขึ้นชัดเจน
"มันก็ต้องไม่จริงอยู่แล้ว"
ทุกคนหันไปทางต้นเสียง — แพร หัวหน้าห้องหญิงของ ม.5/1 นั่งตัวตรงอยู่ในแถวหน้า ใบหน้าจริงจัง ดวงตาแน่นิ่ง
"ครูรัฐเขาเพิ่งย้ายมา ไม่ถึงเดือน จะไปมีเวลาวุ่นวายอะไรแบบนั้นได้ยังไงล่ะ"
น้ำเสียงของเธอฟังดูมั่นใจและจริงใจ ไม่มีท่าทางประชดหรือแอบแขวะ ตรงกันข้าม เธอพูดเหมือนต้องการจะยุติเรื่องนี้อย่างเด็ดขาด
บรรยากาศในห้องเรียนเริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อยหลังคำพูดของแพรจบลง นักเรียนบางคนพยักหน้าเงียบ ๆ เหมือนเห็นด้วย ขณะที่บางคนเริ่มวางท่าทางสบายขึ้นเล็กน้อย
รัฐยังคงยืนอยู่หน้าห้อง สายตาของเขามองเด็กทั้งห้องด้วยท่าทีแน่วแน่ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มแต่จริงจังขึ้นเล็กน้อย
"และอีกอย่าง..."
เสียงในห้องเงียบลงอีกครั้ง
"ครูกับนักเรียน... มันมีขอบเขตที่ไม่ควรก้าวข้ามครับ"
เขาหยุดเล็กน้อยให้คำพูดตกกระทบเต็ม ๆ ก่อนจะพูดต่อ
"ไม่ใช่แค่เพราะเรื่องกฎระเบียบของโรงเรียน หรือเพราะใครจะมองยังไง แต่มันคือความเหมาะสมของบทบาท หน้าที่ และความรับผิดชอบที่เรามี"
นักเรียนหลายคนเริ่มตั้งใจฟังขึ้นจริงจังขึ้นกว่าเดิม เสียงกระซิบหายไปหมด
"ข่าวลือบางอย่าง มันอาจดูไม่เป็นไรตอนพูดเล่น ๆ แต่บางทีมันอาจกระทบคนอื่นมากกว่าที่เราคิด"
เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ตำหนิใครตรง ๆ แต่สื่อให้ชัดเจน
"ครูแค่อยากให้พวกเราเข้าใจ และเรียนรู้ว่า... บางคำพูด ถ้าไม่ได้คิดให้รอบคอบก่อน มันก็อาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ โดยไม่จำเป็นเลย"
ห้องทั้งห้องนิ่งไปชั่วขณะ
แพรพยักหน้าเบา ๆ เหมือนจะรับรองสิ่งที่เขาพูดอีกครั้ง ขณะที่ต้นก็ยอมรับโดยไม่มีการขัดแย้ง
รัฐยิ้มบาง ๆ
และด้วยถ้อยคำนั้น คาบโฮมรูมที่เริ่มต้นด้วยคำถามอันไม่คาดคิด... ก็จบลงด้วยความเรียบสงบ — พร้อมกับบทเรียนเล็ก ๆ ที่ทุกคนรับรู้ในแบบของตนเอง
แดดบ่ายคล้อยจนกลายเป็นแสงทองสุกอ่อนที่ทอดยาวตามทางเดินระหว่างอาคารเรียน โรงเรียนทั้งโรงเริ่มเงียบลงหลังชั่วโมงสุดท้ายของวันผ่านพ้น เด็กนักเรียนบางส่วนทยอยกลับบ้าน บางคนยังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าอาคารเรียน พูดคุยกับเพื่อน หรือรอผู้ปกครองมารับ
รัฐเดินออกจากตึกเรียนมาพร้อมกับกลุ่มครูผู้ชายอีกสามคน เสียงหัวเราะเบา ๆ สลับกับบทสนทนาสัพเพเหระเกี่ยวกับการสอนและชีวิตประจำวัน
"เย็นนี้มีนัดกันที่ร้านเดิมนะพวกรุ่นพี่" ครูหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นขณะเดินเคียงกับรัฐ "พาไปเปิดต้อนรับครูใหม่กันหน่อยดีมั้ยครับ?"
ครูอีกคนเสริมขึ้นพร้อมหัวเราะ "ร้านข้างอ่างเก็บน้ำนั่นล่ะ มีดนตรีสดด้วยนะคืนนี้"
รัฐหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะส่ายหน้า "ขอบคุณมากครับ แต่ผมขอตัวไว้ก่อน คิดว่าจะอยู่บ้านเก็บของนิดหน่อย แล้วก็มีงานค้างจะเคลียร์"
เสียงโห่แซวเบา ๆ ดังขึ้นจากกลุ่มครูชาย ก่อนที่แต่ละคนจะแยกย้ายไปทางรถหรือมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง
เมื่อทุกคนแยกจากกัน รัฐยืนอยู่ลำพังครู่หนึ่ง ลมยามเย็นพัดแผ่ว ๆ กลิ่นฝุ่นปนกลิ่นหญ้าแห้งหลังฝนเมื่อวันก่อนยังไม่จางหาย
ดวงอาทิตย์ต่ำลงเรื่อย ๆ แสงสีทองเปลี่ยนเป็นสีส้มเข้ม
สายตาของเขากวาดผ่านลานหน้าโรงเรียนอย่างเผลอตัว ก่อนจะหยุดลงที่มุมหนึ่งใกล้ซุ้มต้นไม้
พลอย
เธอยังอยู่ที่เดิม—ใต้ต้นชมพู่ใหญ่ริมรั้วโรงเรียน นั่งอยู่บนม้านั่งปูน มือถือหนังสือไว้แต่ไม่ได้เปิดอ่าน ดวงตาเหม่อมองไปยังถนนด้านหน้า
เธอยังรอแม่อยู่
ภาพนั้นดูเหมือนเดิม... แต่ในสายตาของรัฐ มันเปลี่ยนไป
เขาก้าวเท้าอย่างไม่รีบร้อน เดินเข้าไปใกล้เธอทีละก้าว ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่เริ่มโรยแรงลงทุกขณะ
แสงส้มตกกระทบใบหน้าเด็กสาวในชุดนักเรียน
เมื่อรัฐเดินเข้าไปใกล้ เสียงฝีเท้าบนพื้นกรวดเบา ๆ ทำให้พลอยเงยหน้าขึ้นจากอาการเหม่อ เธอเห็นเขาแล้วก็ยิ้มกว้างทันที ดวงตาเป็นประกายอย่างเป็นธรรมชาติ
"ครูรัฐ" เธอเรียกด้วยเสียงเบา แต่เต็มไปด้วยความดีใจ "หนูรอแม่อยู่ค่ะ แม่ยังไม่เลิกงาน"
รัฐพยักหน้า ชะโงกมองถนนฝั่งหน้าประตูโรงเรียนที่เริ่มบางตา
พลอยเอียงศีรษะเล็กน้อย ยกมือไพล่หลังนิด ๆ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่ได้คิดมากนัก "ครูว่างมั้ยคะ? ไปส่งหนูเหมือนวันนั้นก็ได้"
รัฐหันมามองเธอ แววตาอ่อนลงนิดหนึ่ง แต่สีหน้าโดยรวมยังเรียบนิ่ง
"วันนี้ครูไม่ไปส่งหรอก" เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม "แต่จะนั่งรอแม่เป็นเพื่อน"
พลอยกระพริบตา ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ "ค่ะ"
รัฐเดินไปนั่งลงบนม้านั่งเดียวกัน เว้นระยะห่างเล็กน้อย แสงอาทิตย์สาดผ่านกิ่งไม้ร่วงโรย ส่องแสงพาดผ่านพื้นเป็นลายลวด
เงียบกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่รัฐจะพูดขึ้นช้า ๆ
"พลอย..."
เธอหันมาหาเขา
เขามองตรงไปยังสนามว่าง ๆ ด้านหน้า ไม่สบตาโดยตรง แต่เสียงของเขาชัดเจน
"ต่อหน้าคนอื่น อย่าแสดงออกกับครูมากเกินไป"
พลอยนิ่งไป สีหน้าเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด
"ครูรู้ว่าเธอเข้าใจดีว่า...ตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานะไหน" รัฐพูดต่อ "แต่ในสายตาคนอื่น เธอก็คือเด็กนักเรียน... แล้วครูคือครู"
เขาหันไปสบตาเธอช้า ๆ แววตานิ่งแต่ไม่ห่างเหิน
"มันไม่ใช่เรื่องความลับ... แต่มันคือหน้าที่ กับภาพลักษณ์ที่เราต้องรักษาไว้ให้ชัดเจน"
พลอยพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ สีหน้าของเธอไม่ได้แสดงความเสียใจ แต่กลับเต็มไปด้วยความเข้าใจ
"หนูเข้าใจค่ะครู หนูจะระวัง"
รัฐถอนหายใจแผ่ว ๆ เหมือนคลายบางอย่างในใจ
แสงแดดยามเย็นส่องลงมาตกกระทบม้านั่งและสองเงาที่ทอดตัวอยู่เคียงกัน
เงาที่ในสายตาคนอื่นดูแสนธรรมดา
แต่ในความจริง... คือสมดุลที่เปราะบางระหว่างสิ่งที่ควรเป็น และสิ่งที่กำลังจะกลายเป็น
พลอยนั่งเงียบข้างเขา มือของเธอจับชายกระโปรงนักเรียนแน่นขึ้นเล็กน้อย เสียงลมพัดใบไม้ไหวอยู่เหนือหัว ทั้งสองไม่พูดอะไรต่อกันไปชั่วครู่
แสงอาทิตย์ที่ค่อย ๆ จางลงทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบอย่างประหลาด ราวกับว่าทั้งโรงเรียนหลุดออกจากเวลา
แล้วพลอยก็เอ่ยขึ้น เสียงของเธอเบา... หงอย
"แล้วถ้าหนู... คิดถึงครูล่ะคะ"
คำพูดนั้นไม่ได้วางน้ำเสียงให้ดูน่าสงสาร หรือออดอ้อนเกินไป มันออกมาจากใจ—ตรง ๆ และจริงใจ
รัฐหันไปมองเธอช้า ๆ สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แต่แววตาเหมือนละมุนขึ้นเล็กน้อย
เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่ม "ถ้าคิดถึง... ก็เก็บเอาไว้ก่อน"
เธอหันมามองเขานิดหนึ่ง ลมหายใจสะดุดน้อย ๆ เหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ลังเล
แล้วรัฐก็พูดต่อ ด้วยน้ำเสียงที่เบากว่าเดิม
"ไว้เรานัดกันวันหยุดก็ได้นี่ ไปที่ไกล ๆ จะได้ไม่มีคนรู้จัก"
พลอยเงยหน้าขึ้นมา สบตาเขา ดวงตาของเธอเหมือนจะมีประกายขึ้นอีกครั้ง แม้จะยังมีรอยเศร้าเล็ก ๆ ค้างอยู่
"จริงนะคะ"
รัฐพยักหน้าเบา ๆ "แต่เธอต้องระวัง อย่าให้ใครสงสัย แล้วก็อย่าทำตัวผิดสังเกตต่อหน้าเพื่อน หรือครูคนอื่น ๆ"
พลอยพยักหน้าช้า ๆ ดวงตาแน่นิ่ง
"ค่ะ... หนูจะไม่ทำให้ครูลำบากใจ"
บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนยังคงเงียบ แต่มันไม่ใช่ความเงียบที่อึดอัด
มันเป็นความเงียบ... ที่เหมือนยืนยันบางอย่าง โดยไม่ต้องพูดออกมาตรง ๆ
แสงเย็นสุดท้ายของวันตกกระทบเงาของพวกเขาบนพื้นปูนซีเมนต์ — ค่อย ๆ จางหายไปตามเวลา
และเงานั้น... ยังคงทอดขนานกันอย่างเงียบงัน
-----------------------------------------------------
ปล.สำหรับเพื่อน ๆ ที่บอกว่าเข้ากลุ่มยาก ขอไปก็โดนปฎิเสธ แนะนำว่าให้ตอบคำถามให้ครบครับ ถ้าตอบไม่ครบ ระบบจะปฎิเสธอัตโนมัติใน 1 ชั่วโมง
ไม่น่าจะปิดอยู่ครับ อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมงานดูออกแล้วหนึ่ง
มีคนจับได้ซินะ เรื่องแบบนี้ไปไวซะด้วยซิ
ความลับ ไม่มีอยู่จริง สักวันก็เปิดเผอออกมา ...กรอปกับของเคยกินแล้วอร่อยย่อมอยากกินอีก...
แค่ เริ่มอาทิตย์ข่าวลือก็มาแล้ว ดูท่าจะมีเรื่องเข้ามาเรื่่อยๆๆ สงสานพลอยนะ โดนหลอกให้รัก
ความลับไม่มีในโลกยากจะปิดบัง
ได้ลูกปัดเป็นเมียอีกคน ความลับ กับความรัก มันก็ต้องช่วยกันเก็บไว้
::Glad::
ชอบวิธีการเล่าเรื่อง อ่านแล้วนึกภาพตามได้เลย
หากอ่านตอนเด็กคงไม่ชอบ รัฐ แต่การใช้เล่ห์เหลี่ยม กลวิธี ก็เป็นเรื่องปกติคนแบบนี้