"ทุกเงื่อนงำที่คลี่คลาย อาจนำไปสู่แรงดึงดูดใหม่... และทุกแรงดึงดูด อาจซ่อนเงื่อนงำที่ลึกซึ้งยิ่งกว่า"
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง อาจารย์คม หรือ นนท์ ตื่นขึ้นมาพร้อมกับพลังงานอาคมที่ไหลเวียนอย่างเต็มเปี่ยมในร่าง มันให้ความรู้สึกอบอุ่น มั่นคง และทรงพลังอย่างน่าอัศจรรย์ ประสาทสัมผัสที่เคยเฉียบคมอยู่แล้ว ยิ่งเฉียบคมขึ้นไปอีกหลายเท่า เขารู้สึกเหมือนมองเห็นได้ไกลขึ้น ได้ยินเสียงที่เบาที่สุด และสัมผัสได้ถึงกระแสพลังงานรอบตัวได้ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม
พลังที่ได้จากน้ำตาลเมื่อวาน... มันมหาศาลจริงๆ มันไม่เพียงแค่ฟื้นฟูอาคมของเขาจนเกือบสมบูรณ์ แต่ยังเหมือนช่วยปรับจูน ให้พลังงานนั้นเข้ากับร่างใหม่นี้ได้ดียิ่งขึ้นด้วย
แต่ความรู้สึกพึงพอใจในพลังใหม่ก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อเขานึกถึงอีเมลข่มขู่ฉบับนั้น... อีเมลที่แนบรูปถ่ายของมิ้นท์มาด้วย พร้อมข้อความทวงหนี้ที่นนท์คนเดิมก่อไว้ ความโกรธและความกังวลแล่นพล่านขึ้นมาอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าไอ้พวกเจ้าหนี้มันเป็นใคร มาจากไหน หรือต้องการอะไรกันแน่ แต่การที่พวกมันกล้าแตะต้องมิ้นท์... มันคือการล้ำเส้นที่เขายอมรับไม่ได้!
เขาต้องหาคำตอบให้ได้... และต้องรีบด้วย!
หลังจากจัดการธุระส่วนตัวยามเช้าเสร็จ นนท์ก็ตรงไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ทันที เขาเปิดอีเมลข่มขู่ฉบับนั้นขึ้นมาอ่านซ้ำอีกครั้ง พยายามวิเคราะห์ทุกตัวอักษร ทุกรายละเอียด... ชื่อผู้ส่งไม่ระบุ เนื้อหาข้อความสั้นๆ ห้วนๆ เหมือนพวกนักเลงทวงหนี้ทั่วไป แต่รูปถ่ายของมิ้นท์... มันชัดเจนและเป็นปัจจุบันมาก แสดงว่าพวกมันต้องจับตาดูความเคลื่อนไหวของเขาอยู่ไม่ไกล!
เขาพยายามค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับหนี้สินในอีเมลเก่าๆ หรือไฟล์เอกสารของนนท์อีกครั้ง แต่ก็ไม่พบอะไรเพิ่มเติม ดูเหมือนนนท์คนเดิมจะพยายามปกปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสุดยอดจริงๆ
ต้องใช้วิธีอื่น... เขาตัดสินใจ
อาจารย์คมหลับตาลง รวบรวมสมาธิ โคจรพลังงานอาคมที่เพิ่งฟื้นฟูขึ้นมา เขาไม่สามารถทำพิธีกรรมใหญ่โตเหมือนตอนอยู่ในร่างเดิมได้ ด้วยข้อจำกัดด้านอุปกรณ์และสถานที่ แต่เขาก็พอจะใช้วิชาพื้นฐานบางอย่างได้... วิชาที่ใช้พลังจิตและกระแสพลังงานของตัวเองเป็นหลัก
เขาลองใช้คาถาเบิกเนตรทิพย์ อย่างง่ายๆ เพ่งมองไปรอบๆ ห้อง ค้นหาพลังงานตกค้าง หรือร่องรอยที่อาจจะเชื่อมโยงกับเจ้าหนี้... มีพลังงานหลากหลายปะปนกันอยู่ในห้องนี้ ส่วนใหญ่เป็นพลังงานของนนท์คนเดิม พลังงานของตัวเขาเอง และพลังงานร้อนแรงที่เพิ่งได้รับมาจากน้ำตาล... แต่ก็มีพลังงานแปลกปลอม บางอย่างเจือปนอยู่จางๆ... มันมีกลิ่นอายของความโลภ ความรุนแรง และการพนัน...
การพนัน? หรือว่านนท์คนเดิมจะติดหนี้พนัน? ความคิดนั้นผุดขึ้นมา
เขาลองเพ่งจิตให้มากขึ้น พยายามดึงภาพความทรงจำที่อาจหลงเหลืออยู่ในส่วนลึกของจิตใต้สำนึกร่างนี้... ภาพเริ่มปรากฏขึ้น... ลางๆ ไม่ชัดเจน... เป็นภาพโต๊ะสีเขียว... ไพ่... ชิป... เสียงโห่ร้อง... บ่อน? หรือว่าเป็นแค่การเล่นไพ่กับเพื่อน? แล้วภาพก็ตัดไป... เห็นเงาของชายร่างใหญ่สองสามคน... กำลังพูดจาข่มขู่นนท์... มีการพูดถึงเงิน และเส้นตาย...
ความทรงจำขาดๆ หายๆ แต่ก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้คร่าวๆ... ดูเหมือนนนท์คนเดิมจะไปพัวพันกับการพนันบางอย่าง และติดหนี้ก้อนหนึ่งที่ไม่สามารถหามาคืนได้ทันเวลา... จนต้องถูกตามทวง และอาจจะนำไปสู่อุบัติเหตุ ที่เกิดขึ้น...
แล้วใครคือเจ้าหนี้? อยู่ที่ไหน? จำนวนเงินเท่าไหร่? เขายังไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน
อาจารย์คมตัดสินใจลองใช้วิชาทำนายอย่างง่ายๆ อีกครั้ง เขาหยิบเศษกระดาษกับปากกามา วาดสัญลักษณ์จักรราศีและธาตุทั้งสี่ลงไปอย่างรวดเร็ว หลับตาลง ตั้งจิตอธิษฐานถามถึงทิศทางของภัยคุกคาม... แล้วโยนปากกาลงไปบนกระดาษอย่างไม่ตั้งใจ...
ปลายปากกาชี้ไปที่ทิศตะวันตกเฉียงใต้... และทับลงบนสัญลักษณ์ของธาตุดิน...
ตะวันตกเฉียงใต้... ธาตุดิน... มันอาจจะหมายถึงสถานที่... หรือลักษณะของบุคคล... เขายังตีความได้ไม่ชัดเจนนัก แต่ก็ถือว่าเป็นเบาะแสแรกที่จับต้องได้
เขารู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อยหลังจากการใช้พลังติดต่อกัน... ร่างกายใหม่นี้ยังคงต้องปรับตัวกับการใช้พลังอาคมอยู่พอสมควร... แม้พลังจะฟื้นคืนมามากแล้ว แต่ความทนทาน ของร่างนี้อาจจะยังไม่เท่าร่างเดิม เขาต้องค่อยเป็นค่อยไป... และต้องหาทางชาร์จพลัง เพิ่มอีก... เมื่อมีโอกาส...
วันต่อมา นนท์ไปเรียนตามปกติ พยายามทำตัวให้เหมือนนักศึกษาปีหนึ่งทั่วไปมากที่สุด แต่ในใจก็ยังคงคิดถึงเรื่องภัยคุกคามจากเจ้าหนี้ของนนท์คนเดิมอยู่ไม่หาย
เขาใช้ประสาทสัมผัสที่เฉียบคมขึ้น คอยสังเกตการณ์สิ่งรอบตัวอยู่ตลอดเวลา... มีใครมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ไหม? มีใครแอบตามเขาหรือเปล่า? มีใครพยายามเข้าใกล้มิ้นท์อย่างผิดปกติหรือไม่?
ทุกอย่างยังดูปกติดี... แต่เขาก็ไม่ประมาท... ในโลกที่เขาจากมา... ภัยอันตรายมักจะมาในรูปแบบที่เราคาดไม่ถึงเสมอ...
ระหว่างคาบเรียนวิชาปรัชญาฯ อาจารย์จอยก็ยังคงให้ความสนใจนนท์เป็นพิเศษ เธอมักจะส่งสายตามาทางเขา หรือเปิดโอกาสให้เขาแสดงความคิดเห็นบ่อยกว่าคนอื่น นนท์ก็ตอบคำถามอย่างฉะฉานเช่นเคย สร้างความประทับใจให้เธอมากขึ้นไปอีก
"คุณนนทวัฒน์มีความคิดที่น่าสนใจมากนะคะ" อาจารย์จอยเอ่ยชมหลังเลิกคลาส ขณะที่นนท์กำลังเก็บของ "ดูเป็นผู้ใหญ่กว่านักศึกษาปีหนึ่งทั่วไปเยอะเลย"
"ขอบคุณครับอาจารย์" นนท์ยิ้มตอบอย่างสุภาพ "ผมก็แค่... ชอบคิดชอบอ่านอะไรไปเรื่อยน่ะครับ"
"ดีแล้วค่ะ การคิดวิเคราะห์เป็นทักษะที่สำคัญมาก" อาจารย์จอยยิ้มตอบ "ถ้ามีคำถามอะไร หรืออยากจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องไหนเป็นพิเศษ มาคุยกับอาจารย์ที่ห้องพักได้เสมอนะคะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับอาจารย์" นนท์รับคำ มองสบตาอาจารย์สาวสวยอย่างมีความหมายแฝง... หรือว่าโอกาส ในการชาร์จพลัง จะมาในรูปแบบของการแลกเปลี่ยนความคิดเห็น?
ช่วงบ่ายวันนั้น นนท์ตั้งใจจะไปหาหนังสือเกี่ยวกับวิศวกรรมโครงสร้างเพิ่มเติมที่ห้องสมุดกลางของมหาวิทยาลัย เพื่อทำความเข้าใจเนื้อหาที่เรียนให้ลึกซึ้งขึ้น
ขณะที่เขากำลังเดินเลือกหนังสืออยู่บนชั้นสองที่ค่อนข้างเงียบสงบ เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงหวานๆ คุ้นหูทักขึ้นจากด้านหลัง
"อ้าว นนท์... มาหาหนังสือเหรอ?"
นนท์หันกลับไป... พี่แพรว! ดาวมหาวิทยาลัยคนสวยนั่นเอง! วันนี้เธออยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อย แต่ก็ยังคงความสง่างามและมีเสน่ห์ดึงดูดเช่นเคย
"ครับพี่แพรว พอดีมาหาหนังสือเรียนเพิ่มเติมหน่อย" นนท์ตอบ ยิ้มให้ตามมารยาท
"ขยันจังเลยนะเรา เพิ่งเปิดเทอมเอง" พี่แพรวแซว ยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร "หาเล่มไหนอยู่ล่ะ เผื่อพี่พอจะช่วยได้ พี่เรียนอยู่ปีสี่แล้ว น่าจะพอคุ้นเคยกับห้องสมุดนี้ดี"
"ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรครับ ผมพอจะหาเองได้" นนท์ตอบอย่างสุภาพ "พี่แพรวมาหาหนังสือเหมือนกันเหรอครับ?"
"ใช่จ้ะ มาหาข้อมูลทำโปรเจกต์จบ" เธอตอบพลางเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น เลือกดูหนังสือบนชั้นเดียวกับเขา "ว่าแต่... เมื่อวานเห็นเรามีเรื่องกับไทที่โรงอาหารเหรอ?" จู่ๆ เธอก็เปลี่ยนเรื่อง ถามด้วยน้ำเสียงที่ดูสนใจใคร่รู้
นนท์เลิกคิ้วเล็กน้อย ไม่คิดว่าเธอจะถามเรื่องนี้ตรงๆ "ก็... นิดหน่อยครับ ไม่ได้มีอะไรมาก" เขาตอบ เลี่ยง
"นิดหน่อยแน่นะ?" พี่แพรวหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด "พี่เห็นไทหน้าซีดเผือดเดินหนีไปเลยนะ... ปกติหมอนั่นไม่เคยยอมใครง่ายๆ โดยเฉพาะกับรุ่นน้อง"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ บางทีพี่เขาอาจจะไม่สบายมั้งครับ" นนท์ยังคงตีหน้าซื่อ
พี่แพรวหัวเราะเบาๆ "ให้มันจริงเถอะ... เธอนี่ดูไม่ธรรมดาจริงๆ นะนนท์... เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่เยอะแยะเลย"
"พี่แพรวก็พูดเกินไปครับ ผมก็แค่นักศึกษาปีหนึ่งธรรมดาๆ"
"เหรอ?" พี่แพรวลากเสียงยาว จ้องมองลึกเข้ามาในดวงตาของเขา "แต่สายตาเธอมันไม่เหมือนเด็กปีหนึ่งเลยนะ... มันเหมือน..." เธอชะงักไปครู่หนึ่ง เหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง "...เหมือนคนที่พี่เคยรู้จัก... นานมาแล้ว"
คำพูดนั้นทำให้อาจารย์คมใจเต้นแรงขึ้นมาเล็กน้อย... หรือว่าเธอจะ... จำเขาได้? ไม่สิ เป็นไปไม่ได้... แต่ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น?
"ผมเหรอครับ? คงไม่ใช่มั้งครับ ผมเพิ่งเคยเจอพี่แพรวครั้งแรกก็ที่นี่แหละครับ" นนท์รีบปฏิเสธ กลบเกลื่อนความรู้สึก
พี่แพรวส่ายหน้าเล็กน้อย "อาจจะใช่ก็ได้... พี่อาจจะแค่คิดไปเอง" เธอยิ้มบางๆ "แต่ยังไง... ก็ระวังตัวหน่อยก็ดีนะ... ไทน่ะ... ไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยเรื่องง่ายๆ โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ... ผู้หญิงที่เขาสนใจ" เธอพูดทิ้งท้ายไว้เป็นนัย
"ขอบคุณครับที่เป็นห่วง" นนท์ตอบรับคำเตือนนั้น "แล้ว... ใครคือผู้หญิงที่พี่ไทสนใจเหรอครับ?" เขาแกล้งถามต่อ
พี่แพรวหัวเราะ "ไม่ต้องมาทำไขสือเลย... ก็เธอกับน้องสาวพี่นั่นแหละ ที่เป็นเป้าหมายหลักของหมอนั่นตอนนี้น่ะ"
"อ้อ..." นนท์พยักหน้ารับรู้ "แต่ผมไม่คิดว่าน้องแพรจะสนใจพี่ไทนะ"
"พี่ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น" พี่แพรวถอนหายใจ "ยัยแพรน่ะยังเด็ก อาจจะตามเล่ห์เหลี่ยมพวกเพลย์บอยไม่ทัน... ว่าแต่..." เธอเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง มองนนท์ด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย "พอดีพี่กำลังช่วยงานฝ่ายกิจกรรม จัดกิจกรรมรับน้องใหญ่ช่วงสุดสัปดาห์นี้น่ะจ้ะ เป็นงานบายศรีสู่ขวัญกับคอนเสิร์ตต้อนรับน้องใหม่ กำลังขาดคนช่วยงานที่เป็นผู้ชายอยู่พอดี โดยเฉพาะคนที่ดู... พึ่งพาได้... เหมือนนนท์"
นนท์นิ่งฟัง รอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อ
"ไม่รู้ว่านนท์จะสนใจ... มาช่วยงานพวกพี่ๆ ทีมสตาฟฟ์ไหม?" พี่แพรวถามตรงๆ "อาจจะเหนื่อยหน่อย แต่ก็ได้เจอเพื่อนใหม่เยอะแยะนะ แถมยังได้ใกล้ชิดกับพวกพี่ปีสูงๆ ด้วย" เธอขยิบตาให้เล็กน้อยตอนท้ายประโยคอย่างมีเลศนัย
อาจารย์คมมองสบตาพี่แพรว... นี่คือโอกาส ที่เขาอาจจะรอคอยอยู่... โอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับดาวมหาวิทยาลัยคนนี้... โอกาสที่จะได้ชาร์จพลัง เพิ่ม... และโอกาสที่จะได้สืบข้อมูลเกี่ยวกับพี่ไทและเรื่องอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยนี้... แม้จะต้องแลกมาด้วยการเปิดเผยตัวเองมากขึ้น และอาจจะเหนื่อยอย่างที่เธอบอก... แต่ดูเหมือนผลตอบแทนจะคุ้มค่า...
"น่าสนใจนะครับ" นนท์ตอบหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ถ้าไม่เป็นการรบกวนพวกพี่ๆ มากไป... ผมก็ยินดีช่วยครับ"
"จริงเหรอ! ดีจังเลย!" พี่แพรวยิ้มกว้างอย่างดีใจ "งั้นเดี๋ยวพี่แอดไลน์เราไปนะ แล้วจะดึงเข้ากลุ่มสตาฟฟ์ให้ ขอบคุณมากล่วงหน้าเลยนะนนท์!"
"ด้วยความยินดีครับพี่แพรว" นนท์ยิ้มตอบ รู้สึกถึงแรงดึงดูด บางอย่างระหว่างเขากับผู้หญิงคนนี้... แรงดึงดูดที่อาจจะนำไปสู่... อะไรอีกมากมายในอนาคต...
เย็นวันนั้น นนท์ตัดสินใจไปหามิ้นท์ที่หอพักหญิง โดยอ้างว่าจะเอาชีทเรียนที่เธอลืมไว้ไปคืน แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงคือต้องการเช็คให้แน่ใจว่าเธอยังปลอดภัยดีหลังจากได้รับอีเมลข่มขู่นั่น
เมื่อไปถึง เขาเห็นมิ้นท์นั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นส่วนกลางของหอพัก สีหน้าเธอดูเรียบเฉย แต่แววตาดูมีความกังวลซ่อนอยู่เล็กน้อย
"เป็นอะไรรึเปล่ามิ้นท์? ดูหน้าเครียดๆ" นนท์ถามทันทีที่นั่งลงข้างๆ
"เปล่าหรอก... ก็แค่... คิดอะไรไปเรื่อยน่ะ" มิ้นท์ตอบเลี่ยง
"เรื่องเมื่อวานเหรอ?" นนท์ถามต่อ พยายามหยั่งเชิง
มิ้นท์พยักหน้าเบาๆ "ก็... นิดหน่อย... นนท์... ที่นายพูดเมื่อวานน่ะ... ที่ว่าเพื่อนอาจจะเป็นอย่างอื่นได้..."
"อืม... ทำไมเหรอ?"
"มัน... หมายความว่ายังไงเหรอ?" มิ้นท์รวบรวมความกล้าถาม ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอย่างรอคอยคำตอบ
อาจารย์คมนิ่งไปครู่หนึ่ง... เขาควรจะตอบยังไงดี? ถ้าตอบตรงๆ ว่าเขาก็รู้สึกสนใจเธอ มันก็อาจจะเป็นการให้ความหวัง แต่ถ้าปฏิเสธไปเลย เธอก็อาจจะเสียใจ และอาจจะตีตัวออกห่าง... ซึ่งนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ...
เขาตัดสินใจใช้ความคลุมเครือ ที่ผสมผสานกับความห่วงใย
"มันก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละมิ้นท์..." เขายิ้มบางๆ "ความสัมพันธ์ของคนเรามันเปลี่ยนแปลงได้เสมอ... แต่ไม่ว่ามันจะเปลี่ยนไปเป็นแบบไหน... สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนคือ... ความเป็นห่วงที่ฉันมีให้มิ้นท์นะ" เขาเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มใสของเธอเบาๆ "ช่วงนี้... ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจยังไงไม่รู้ เหมือนจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น... มิ้นท์ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ รู้ไหม?"
"เรื่องไม่ดี? เรื่องอะไรเหรอ?" มิ้นท์ถามอย่างสงสัยระคนเป็นห่วง
"ฉันก็ไม่แน่ใจ... อาจจะแค่คิดมากไปเองก็ได้" นนท์ส่ายหน้า "แต่กันไว้ดีกว่าแก้... สัญญานะ ว่าถ้าไปไหนมาไหน จะบอกฉันก่อน หรือจะไปกับเพื่อนเยอะๆ อย่าไปไหนคนเดียวตอนกลางคืนดึกๆ... แล้วถ้ามีใครแปลกๆ มาวอแว หรือรู้สึกไม่ปลอดภัย... ต้องรีบโทรหาฉันทันทีเลยนะ เข้าใจไหม?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและแฝงความเป็นห่วงอย่างลึกซึ้ง
มิ้นท์มองแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยนั้นแล้วก็พยักหน้ารับช้าๆ แม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เธอก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาดที่มีเขาคอยเป็นห่วง "อื้อ... เข้าใจแล้ว... ขอบคุณนะนนท์"
"ดีมาก" นนท์ยิ้มอย่างพอใจ "อ้อ! เกือบลืม... พอดีฉันไปเดินตลาดนัดมาเมื่อวาน เห็นอันนี้น่ารักดี เลยซื้อมาฝาก" เขาพูดพลางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบสร้อยข้อมือหินสีอ่อนเส้นเล็กๆ ออกมาเส้นหนึ่ง หินแต่ละเม็ดมีลวดลายสวยงามตามธรรมชาติ ร้อยด้วยเชือกสีน้ำตาลดูเรียบง่ายแต่น่ารัก
"เอ๊ะ? ให้ฉันเหรอ?" มิ้นท์ตาโตอย่างแปลกใจ
"อืม... เห็นว่าน่าจะเหมาะกับมิ้นท์ดี" นนท์พูดพลางจับข้อมือเล็กๆ ของเธอขึ้นมา สวมสร้อยข้อมือเส้นนั้นให้ "ใส่ติดตัวไว้นะ... ถือว่าเป็น... เครื่องรางนำโชคก็แล้วกัน"
จริงๆ แล้ว สร้อยข้อมือเส้นนั้นไม่ใช่แค่ของนำโชคธรรมดา อาจารย์คมได้แอบใช้พลังอาคมที่ฟื้นคืนมาส่วนหนึ่ง ปลุกเสกอักขระป้องกันภัยอย่างง่ายๆ ลงไปในหินแต่ละเม็ด... มันอาจจะไม่ได้มีฤทธิ์เดชมากมาย แต่ก็น่าจะพอป้องกันสิ่งชั่วร้ายเล็กๆ น้อยๆ หรือเตือนภัยให้เขารู้ล่วงหน้าได้บ้าง... อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาสบายใจขึ้น
มิ้นท์มองสร้อยข้อมือบนข้อมือตัวเองแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข "ขอบคุณนะนนท์... สวยจังเลย... ฉันจะใส่ติดตัวไว้ตลอดเลย" เธอก้มลงหอมสร้อยข้อมือนั้นเบาๆ อย่างน่าเอ็นดู
นนท์มองภาพนั้นแล้วก็ยิ้มบางๆ... ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตีกันอยู่ในใจ... แต่สุดท้าย... ความต้องการที่จะปกป้องคนที่เขารู้สึกผูกพัน ก็มีชัยชนะ...
เย็นวันเดียวกันนั้น หลังจากแยกย้ายกับเพื่อนๆ และจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว ไทก็ตรงไปยังโรงแรมหรูแห่งหนึ่งใจกลางเมือง เขามีนัดพิเศษ กับใครบางคน... ไม่ใช่จีน่า... แต่เป็นเบียร์ เพื่อนสนิทของจีน่า ที่ทำงานเป็นไซด์ไลน์
ไทไม่ได้คิดจะนอกใจจีน่า แต่เขามีจุดประสงค์ บางอย่างในการนัดเจอเบียร์ครั้งนี้... เขาต้องการทดลอง ของขลังชิ้นใหม่ที่เพิ่งได้มาจากพ่อ... ตะกรุดมหาเสน่ห์สายหวาน ที่พ่อบอกว่าแรงนักแรงหนา ใครโดนเข้าไปจะทั้งรักทั้งหลง ยอมทำให้ทุกอย่างราวกับตกอยู่ในภวังค์ฝัน...
เขาอยากจะทดสอบดูว่ามันหวานชื่น สมคำร่ำลือจริงหรือไม่... ก่อนที่จะนำไปใช้กับเป้าหมาย ที่แท้จริง... อย่าง ยัยแพร หรือ ยัยแพรว... และเขาก็คิดว่าเบียร์น่าจะเป็นหนูทดลอง ที่เหมาะสมที่สุด... เพราะเธอทำงานแบบนี้อยู่แล้ว คงจะแยกแยะเรื่องความรู้สึก กับหน้าที่ ได้ดี... หรือบางที... อาจจะแยกไม่ได้เลยก็ได้ ถ้าตะกรุดนี้มันแรงจริง...
เมื่อมาถึงห้องพักที่เขาเปิดไว้ เบียร์ก็มารออยู่ก่อนแล้ว เธออยู่ในชุดเดรสสั้นสีแดงเพลิงที่เซ็กซี่ไม่แพ้จีน่า ผมยาวดัดลอนสยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าแต่งแต้มอย่างจัดจ้าน แต่แววตากลับดู... เฉยชา... และเหนื่อยหน่ายเล็กน้อย
"มาช้าจังนะคะ คุณไท" เบียร์ทักทายเสียงเรียบ ไม่มีแววออดอ้อนเหมือนจีน่า
"โทษที พอดีติดธุระนิดหน่อย" ไทตอบพลางเดินเข้าไปใกล้ มองสำรวจหญิงสาวตรงหน้า "วันนี้ดู... สวยไปอีกแบบนะ"
"ขอบคุณค่ะ" เบียร์ตอบรับคำชม แต่ไม่ได้แสดงท่าทีดีใจเป็นพิเศษ "จะเริ่มเลยไหมคะ? หรือจะให้เบียร์ชงเหล้าให้ก่อน?"
"ไม่ต้องหรอก... วันนี้พี่อยากจะ... เริ่มเร็วหน่อย" ไทพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาแอบกำตะกรุดเส้นเล็กๆ ที่ซ่อนไว้ในกระเป๋ากางเกง ตั้งจิตถึงอาจารย์ ที่ปลุกเสก... แล้วส่งกระแสพลังงานจางๆ ไปที่เบียร์...
เบียร์ชะงักไปเล็กน้อย... ดวงตาที่เคยดูเฉยชาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย... แก้มเริ่มขึ้นสีระเรื่อ... ท่าทางที่เคยดูห่างเหินเปลี่ยนเป็น... อ่อนหวาน... และประหม่า...?
"คะ... คุณไท... มองเบียร์แบบนี้... เบียร์เขินนะคะ" จู่ๆ เธอก็พูดเสียงอ่อยๆ ยกมือขึ้นมาปิดหน้าอย่างเอียงอาย
หืม? ได้ผลเร็วจังวะ! ไทคิดในใจอย่างทึ่งๆ ตะกรุดนี่มันแรงจริงๆ!
"เขินอะไรกัน... มานี่มา..." ไทแกล้งดึงมือเธอออก แล้วก็ต้องแปลกใจมากขึ้น... แววตาของเบียร์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! มันเต็มไปด้วยความรัก... ความหลงใหล... และความเทิดทูน... เหมือนลูกหมาที่มองเจ้าของ!
"คุณไท... หล่อจังเลยค่ะ..." เบียร์พึมพำออกมา ลูบไล้ใบหน้าของเขาเบาๆ "เบียร์... เบียร์ดีใจจังเลยค่ะที่ได้อยู่กับคุณไทตามลำพังแบบนี้..."
ไทรู้สึกขนลุกนิดๆ กับท่าทีที่เปลี่ยนไป แต่ก็รู้สึก... พอใจ... และตื่นเต้น... ที่จะได้ทดลอง อะไรใหม่ๆ
เขาก้มลงไปจูบเบียร์... คราวนี้เบียร์ไม่ได้ตอบสนองอย่างร้อนแรงเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยเจอ แต่เธอกลับจูบตอบอย่างอ่อนหวาน นุ่มนวล และ... อ่อนโยน... อย่างไม่น่าเชื่อ
บทรักในคืนนั้นจึงเต็มไปด้วยความหวานชื่น อย่างที่ไทไม่เคยสัมผัสมาก่อน... เบียร์ไม่ได้เรียกร้องอะไร ไม่ได้แสดงลีลาโลดโผน แต่เธอกลับปรนนิบัติเขาอย่างดีที่สุด ทำทุกอย่างเพื่อให้เขามีความสุข... ด้วยแววตาและท่าทางที่เหมือนกำลังบูชา เขาอยู่ตลอดเวลา... มันให้ความรู้สึกที่ฟิน ไปอีกแบบ... เหมือนตัวเองเป็นพระเจ้า...
ไทมีความสุขกับประสบการณ์แปลกใหม่นี้ เขาปลดปล่อยความต้องการออกมาหลายครั้ง และทุกครั้ง เบียร์ก็จะยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน กระซิบคำรัก และดูแลเช็ดตัวให้เขาราวกับภรรยาผู้ซื่อสัตย์...
ตะกรุดนี่มันสุดยอดจริงๆ! ไทคิดอย่างพึงพอใจ ถ้าใช้กับยัยแพร... ยัยนั่นต้องยอมพี่ทุกอย่างแน่ๆ! ส่วนไอ้นนท์... มึงเสร็จกูแน่!
หลังจากเสร็จกิจ ไทก็จ่ายเงินให้เบียร์มากกว่าปกติเป็นพิเศษ เธอยังคงอยู่ในอาการเคลิ้ม มองเขาด้วยสายตาหวานซึ้ง และถามว่าจะให้เธออยู่ต่ออีกคืนไหม... ไทปฏิเสธไปอย่างสุภาพ... เขาได้ข้อมูล ที่ต้องการแล้ว... ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาต่อ...
เขาไล่เบียร์กลับไป แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความรู้สึกของผู้ชนะ... อนาคตอันสดใสกับสาวสวยข้างกาย และการแก้แค้นไอ้เด็กเมื่อวานซืน... กำลังรอเขาอยู่...
กลับมาที่คอนโดของนนท์ หลังจากที่ส่งมิ้นท์กลับไปแล้ว เขาก็มานั่งครุ่นคิดถึงคำเชิญของพี่แพรว... การไปช่วยงานรับน้อง... มันคือโอกาสที่ดี... แต่ก็เสี่ยง...
เขาชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียอยู่ครู่ใหญ่... โอกาสที่จะได้ใกล้ชิดพี่แพรว... โอกาสที่จะได้สืบเรื่องพี่ไท... โอกาสที่จะได้เข้าใจสังคมในมหาวิทยาลัยมากขึ้น... มันดูจะมีน้ำหนักมากกว่าความเสี่ยงที่จะถูกจับตามอง... และที่สำคัญ... เขาต้องการพลังงาน สำรองไว้เผื่อกรณีฉุกเฉิน... โดยเฉพาะเมื่อภัยคุกคามจากอดีตของนนท์กำลังคืบคลานเข้ามา...
เขาตัดสินใจได้ในที่สุด...
นนท์หยิบมือถือขึ้นมา กดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ เปิดแชทของพี่แพรว แล้วพิมพ์ข้อความตอบกลับไป...
"พี่แพรวครับ เรื่องช่วยงานรับน้อง... ผมตกลงนะครับ ยินดีช่วยเต็มที่เลยครับ ^^"
กดส่ง...
ไม่นานนัก ข้อความตอบกลับก็เด้งขึ้นมา...
"เย้! ขอบคุณมากนะนนท์! งั้นเดี๋ยวพี่ดึงเข้ากลุ่มไลน์สตาฟฟ์เลยนะ จะได้นัดประชุมเตรียมงานกัน ไว้เจอกันจ้า 😉"
นนท์มองข้อความนั้นแล้วก็ยิ้มบางๆ... ดูเหมือนว่าบทเรียน ต่อไปในชีวิตใหม่นี้... กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว... บทเรียนที่อาจจะทั้งหวานชื่น และอันตราย ยิ่งกว่าเดิม...
อ่านตอนต่อไปได้ที่https://www.readawrite.com/a/fb34101364e5b1cb876ea904f8177793 (https://www.readawrite.com/a/fb34101364e5b1cb876ea904f8177793)
ทุกก้าวคือความเสี่ยงและความท้าทายที่ต้องเผชิญมันอาจไม่ใช่อุปสรรคแต่มันเป็นบททดสอบความสามารถของตัวคุณเอง
แม้จะกลับมาอยู่ในร่างของชายหนุ่ม แต่ก็ยังคงประสบกับปัญหาเกี่ยวกับตัวของเจ้าของร่างที่ยังไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรกันแน่ที่ทำให้ต้องโดนคุกคามข่มขู่จากบุคคลลึกลับ แต่ระดับของอาจารย์จอมขมังเวทย์แล้วไม่น่าจะยากที่จะแก้ไขได้