อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ พฤษภาคม 11, 2025, 10:00:59 หลังเที่ยงเงาแห่งความจริง::Shy::
.... หลังจากความเร่าร้อนมอดลง เหลือเพียงไออุ่นจางๆ ที่ยังคงอบอวลอยู่รอบกาย นัทและป้านวลนอนเคียงข้างกันบนโซฟา สภาพห้องยังคงบ่งบอกถึงกิจกรรมที่เพิ่งผ่านพ้นไป เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย และร่องรอยยับย่นบนผืนผ้า
ความเงียบเข้ามาแทนที่เสียงครวญคราง มีเพียงเสียงหอบหายใจเบาๆ ของทั้งสองที่ดังแผ่ว ป้านวลพลิกตัวตะแคงข้าง หันหน้าเข้าหานัท มือเรียวลูบไล้แผ่นอกของเขาอย่างเบามือ ดวงตาของเธอยังคงฉ่ำหวานไปด้วยความรู้สึกที่เพิ่งผ่านพ้น
นัทลืมตามองเพดาน ความรู้สึกอิ่มเอมยังคงอบอวลอยู่ในใจ แต่ในขณะเดียวกัน ความกังวลบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้น แสงแดดยามบ่ายที่ส่องลอดหน้าต่างเริ่มคล้อยต่ำลง นั่นหมายถึงเวลาที่จะหมดลงใกล้เข้ามาทุกที
"นัท..." เสียงกระซิบแผ่วเบาของป้านวลดึงเขากลับมาจากความคิด
นัทหันไปมองเธอ ยกมือขึ้นลูบแก้มใสของเธอเบาๆ "ครับ ป้า..."
ป้านวลเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แววตาของเธอมีความกังวลฉายชัดขึ้น "พรุ่งนี้... คุณลุงก็จะกลับมาแล้วใช่ไหม..."
น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความไม่มั่นใจ นัทพยักหน้าช้าๆ "ครับ... อีกไม่นาน..."
ความเงียบกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้อบอวลไปด้วยไอรักเหมือนเมื่อครู่ กลับกลายเป็นความอึดอัดและความกังวลที่เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจของทั้งสอง
ป้านวลซบหน้าลงกับอกของนัทอีกครั้ง เธอหลับตาลงราวกับต้องการซึมซับช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ไว้ให้นานที่สุด นัทกอดเธอไว้แน่น รู้สึกถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเข้มแข็งของเธอ
"เรา..." ป้านวลเอ่ยขึ้นเสียงเบา "เราจะทำยังไงกันต่อไป..."
นัทถอนหายใจแผ่วเบา เขาก็ยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนสำหรับคำถามนั้นเช่นกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขามันซับซ้อนเกินกว่าจะหาทางออกได้ง่ายๆ
"ผม..." นัทเริ่มพูดช้าๆ พลางลูบผมป้านวลเบาๆ "ผมรักป้านะครับ... แค่นั้นคือสิ่งที่ผมรู้..."
ป้านวลเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอสั่นระริกเล็กน้อย "ป้ารู้... ป้ารักนัทเหมือนกัน... แต่..." เธอเว้นคำพูดไปครู่หนึ่ง "แต่เรื่องของเรามัน... มันเป็นไปไม่ได้ในระยะยาว...มันคือกำแพงที่สูงเกินกว่าจะปีนข้ามได้ง่ายๆ"
"ถึงมันปีนข้ามไม่ได้ก็หาทางทุบมันสิครับ ผมเองก็จะทำให้มันดีที่สุด ป้าคิดยังไงครับ เรื่องของเรา"
ป้านวลส่ายหน้าเบาๆ "ป้าก็ไม่รู้... ป้ารู้แค่ว่า... ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้... มันมีค่ามากสำหรับป้า..." น้ำตาเริ่มคลอเบ้าของเธอ
นัทดึงป้านวลเข้ามากอดแน่นขึ้น นัทเองก็รู้สึกเช่นนั้น ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิด สัมผัส และเป็นหนึ่งเดียวกับป้านวล มันคือช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นเพียงความสุขชั่วคราว
"อย่าคิดมากเลยนะครับป้า..." นัทกระซิบข้างหูเธอ "อย่างน้อย... ตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกัน..."
ป้านวลซบหน้ากับอกของนัทอีกครั้ง ความเงียบปกคลุม แต่ครั้งนี้มันเจือไปด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง ทั้งรัก ทั้งกังวล และทั้งรู้ดีว่าความสุขนี้มันช่างเปราะบาง
"เราควรทำอะไรสักอย่าง..." ป้านวลเอ่ยขึ้นหลังจากความเงียบเนิ่นนาน "ก่อนที่คุณลุงจะกลับมา..."
นัทลูบหลังเธอเบาๆ "ครับ... เราควร..." แต่ในหัวของเขาก็ยังว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน
ป้านวลเงยหน้าขึ้นจากอกของนัทอีกครั้ง ดวงตาของเธอแน่วแน่ มองลึกลงไปในดวงตาของเขา "นัท..." เธอเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่ก็ยังคงมีความอ่อนโยนเจืออยู่ "เรื่องของเรา... เรื่องเซ็กส์ของเรา..."
นัทเงียบ รอฟังสิ่งที่เธอต้องการจะพูด
"ป้ามีความสุขนะ... ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันแบบนั้น... ป้ารู้สึก... เหมือนได้กลับไปเป็นสาวอีกครั้ง... นัททำให้ป้ารู้สึก... มีชีวิตชีวา..." ป้านวลพูดช้าๆ ราวกับกำลังทบทวนความรู้สึกของตัวเอง "ร่างกายของเรา... มันเข้ากันได้ดีเหลือเกิน... นัทให้ความสุขมากๆกับป้ามากๆ ทั้งที่ป้าจำแทบไม่ได้เลย..."
เธอเลื่อนมือขึ้นสัมผัสใบหน้านัทอย่างแผ่วเบา "ป้ารู้ว่ามันอาจจะดู... ไม่ถูกต้องในสายตาคนอื่น... แต่สำหรับป้า... มันคือความสุขที่แท้จริง... ความสุขที่ป้าไม่เคยรู้สึกมาก่อน..."
น้ำตาเม็ดเล็กๆ เริ่มคลอหน่วยที่ดวงตาของป้านวล "ป้ารักสัมผัสของนัท... ป้ารักร่างกายของนัท... และป้ารู้ว่านัทก็รู้สึกเช่นกัน..."
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมเสียงสั่นเครือ "ป้าอยากให้เรา... เป็นแบบนี้ตลอดไปได้ไหม... ป้าอยากมีนัทอยู่เคียงข้าง... ไม่ว่าในฐานะไหนก็ตาม..."
นัทฟังทุกคำพูดจากใจจริงของป้านวล ดวงตาของเขาอ่อนโยนลงเมื่อมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเธอ เขาเข้าใจถึงความสุขและความปรารถนาที่เธอพูดถึง เพราะมันเป็นสิ่งที่อยู่ในใจของเขาเช่นกัน
เขายกมือขึ้นประคองใบหน้าของป้านวลอย่างทะนุถนอม นิ้วหัวแม่มือลูบไล้เบาๆ ที่แก้มใสของเธอ "ป้า..." นัทเริ่มต้นด้วยเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง "ผมก็มีความสุข... มากจริงๆ ทุกครั้งที่อยู่กับป้า... ร่างกายของเรา... จิตใจของเรา... มันผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง..."
นัทสบตากับป้านวลอย่างแน่วแน่ "ผมรักป้านะครับ... ไม่ว่าในฐานะไหนก็ตาม... สำหรับผมแล้ว ป้าคือทุกสิ่งทุกอย่าง..."
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง "เรื่องของเรา... ผมรู้ว่ามันยาก... แต่ผมไม่อยากเสียป้าไป... ถ้าเป็นไปได้... ผมอยากมีป้าอยู่เคียงข้างตลอดไป..."
นัทโน้มตัวลง จูบที่หน้าผากของป้านวลอย่างอ่อนโยน "เราจะมีกันและกันนะครับป้า... ผมสัญญา..."
ป้านวลคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา ดวงตาของเธอมีประกายแห่งความหวังฉายขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของนัท เธอซบหน้าลงกับอกของเขาอีกครั้ง ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ
"ขอบคุณนะนัท..." ป้านวลกระซิบเสียงแผ่ว "ป้าก็อยากมีนัทตลอดไปเหมือนกัน..."
เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองสบตานัทอย่างจริงจัง "แล้ว... เราจะทำยังไงกันดี... เราจะ... พบกันได้อีกใช่ไหม..."
นัทลูบผมเธอเบาๆ "แน่นอนครับป้า... เราจะหาทาง... เราจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีก... แม้มันอาจจะต้องเป็นความลับ..."
ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังใช้ความคิด
"บางที..." ป้านวลเริ่มพูดช้าๆ "บางที... กลางคืนอาจจะสะดวกกว่า... หลังจากที่คุณลุงหลับแล้ว..."
นัทพยักหน้าเห็นด้วย "อืม... ก็เป็นความคิดที่ดี... แต่จะเสี่ยงไปหน่อยไหมนัท... ถ้าคุณลุงตื่นมา..."
"เราต้องเงียบที่สุดครับ..." นัทกระซิบ ".. รอจนลุงหลับสนิทก่อน...ป้าก็มาหาผมที่ห้องนอน"
ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง ชั่งน้ำหนักถึงความเสี่ยงและโอกาส
"คืนวันศุกร์ล่ะ?" ป้านวลเสนอ "คืนนั้นคุณลุงมักจะหลับสนิท..."
"คืนวันศุกร์..." นัททวนคำ "ได้ครับ... คืนวันศุกร์......"
ในความมืดมิดของกลางคืน ความลับของพวกเขาก็จะถูกปกปิดได้มิดชิดยิ่งขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน ความเสี่ยงที่จะถูกค้นพบก็ยังคงอยู่
ความปรารถนาที่จะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งเริ่มชัดเจนขึ้น แม้จะต้องแลกมาด้วยความระมัดระวังและความเสี่ยง พวกเขาได้สร้างพันธะสัญญาแห่งความลับร่วมกัน
หลังจากตกลงเรื่องการนัดพบครั้งต่อไปในช่วงกลางคืนวันศุกร์ ความตึงเครียดในห้องก็คลายลงไปบ้าง ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป ทั้งความรัก ความหวัง และความลับที่ต้องปกปิด
"ไปอาบน้ำกันไหมครับป้า?" นัทเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ป้านวลพยักหน้าเบาๆ
ทั้งสองคนลุกขึ้นจากโซฟา ช่วยกันเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น แสงแดดยามบ่ายที่เริ่มคล้อยต่ำสาดส่องเข้ามาในห้อง สร้างเงายาวเหยียด
พวกเขาเดินเคียงข้างกันไปยังห้องน้ำ บรรยากาศเงียบสงบแต่ก็อบอุ่นไปด้วยความเข้าใจ เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ นัทเป็นคนเปิดน้ำอุ่นลงในอ่าง ปล่อยให้ไอน้ำค่อยๆ ลอยคลุ้ง
ป้านวลเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออกช้าๆ นัทมองด้วยความรักใคร่ในรูปร่างที่งดงามของเธอ แม้จะมีร่องรอยของวัย แต่สำหรับเขามันกลับเป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหล
เมื่อทั้งสองคนเปลือยกายล่อนจ้อน พวกเขาก็ค่อยๆ ลงไปแช่ในอ่างน้ำอุ่นด้วยกัน ร่างกายแนบชิด สัมผัสไออุ่นจากน้ำและความใกล้ชิดของกันและกัน
นัทโอบกอดป้านวลจากด้านหลัง คางของเขาเกยอยู่บนไหล่มนของเธอ มือลูบไล้ไปตามแขนเรียวอย่างอ่อนโยน ป้านวลซบศีรษะกับอกของเขา ปล่อยให้ความอบอุ่นโอบล้อม
"รู้สึกดีจังเลย..." ป้านวลพึมพำเสียงแผ่ว
"ครับ... ดีมาก..." นัทตอบ
ในอ่างน้ำอุ่น ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก แต่ความเงียบนั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง พวกเขาต่างรับรู้ถึงความผูกพันที่แน่นแฟ้น และความปรารถนาที่จะมีกันและกันต่อไป แม้จะต้องอยู่ภายใต้เงาแห่งความลับ
หลังจากแช่น้ำอุ่นด้วยกัน ร่างกายของทั้งสองรู้สึกผ่อนคลาย ความตึงเครียดจากความกังวลเมื่อครู่จางหายไป เหลือเพียงความรู้สึกสงบและความใกล้ชิด
นัทพันผ้าเช็ดตัวรอบเอว ส่วนป้านวลก็เช็ดผมที่เปียกชื้น ทั้งสองคนออกมาจากห้องน้ำพร้อมกัน
"หิวหรือยังครับป้า?" นัทถามขณะเดินตามป้านวลไปยังห้องครัว
ป้านวลหันมายิ้มบางๆ "ก็นิดหน่อย... นัท...ลูกอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?"
"อะไรก็ได้ครับที่ป้าทำ ผมทานได้หมด" นัทตอบด้วยรอยยิ้ม
ทั้งสองคนช่วยกันเตรียมอาหารเย็นอย่างง่ายๆ ในครัว ป้านวลทำข้าวผัด ส่วนนัทก็ช่วยหั่นผัก บรรยากาศในครัวอบอวลไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงเสียงกระทะและเสียงมีดที่กระทบกับเขียงเบาๆ
ระหว่างทานอาหารเย็นกันที่โต๊ะเล็กในครัว พวกเขาพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวัน เรื่องข่าวสารบ้านเมือง หรือเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ไม่มีใครพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ลับๆ ของพวกเขาโดยตรง แต่สายตาที่ทั้งสองมองกันเป็นระยะๆ ก็สื่อถึงความรู้สึกพิเศษที่ซ่อนอยู่
หลังจากทานอาหารเสร็จ นัทช่วยป้านวลล้างจาน พวกเขาหัวเราะคิกคักกันเบาๆ เมื่อมือสัมผัสกันโดยไม่ได้ตั้งใจ
ในช่วงค่ำ ทั้งสองคนมานั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันบนโซฟา ป้านวลซบศีรษะกับไหล่ของนัทอย่างเป็นธรรมชาติ นัทโอบไหล่เธอไว้เบาๆ พวกเขาดูละครโทรทัศน์ไปเงียบๆ แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านระหว่างกันนั้นชัดเจน
แม้จะเป็นเพียงกิจกรรมธรรมดาๆ ในบ้าน แต่สำหรับนัทและป้านวลแล้ว มันกลับเป็นช่วงเวลาที่มีค่า พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างใกล้ชิดภายใต้ชายคาเดียวกัน โดยที่ความลับและความรู้สึกพิเศษยังคงเชื่อมโยงพวกเขาไว้
เมื่อละครโทรทัศน์จบลง บรรยากาศในห้องนั่งเล่นก็เงียบสงบลง ป้านวลเงยหน้าจากไหล่ของนัท มองเขาด้วยแววตาที่อ่อนโยน
"ง่วงแล้ว..นัท?" เธอถามเสียงเบา
นัทพยักหน้าเล็กน้อย "นิดหน่อยครับป้า... ป้าล่ะครับ?"
"ก็เริ่มง่วงเหมือนกัน..." ป้านวลตอบพลางยืดตัวเล็กน้อย
นัทลุกขึ้นยืน ดึงมือป้านวลให้ลุกตาม "ถ้าอย่างนั้น... ไปนอนพักผ่อนกันนะครับ"
ป้านวลยิ้มรับ เดินตามนัทออกจากห้องนั่งเล่น พวกเขาเดินผ่านห้องนอนใหญ่ของป้านวลไป
"ไปนอนห้องนัทนะครับป้า?" นัทถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหมาย
ป้านวลชะงักเล็กน้อย หันมาสบตานัท แววตาของเธอมีความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างเต็มใจ "อืม... ไปนอนห้องนัทกัน..."
ทั้งสองคนเดินไปยังห้องนอนของนัท ห้องที่เรียบง่ายแต่ก็อบอุ่น เมื่อเข้ามาในห้อง นัทปิดประตูเบาๆ พวกเขามองหน้ากันในความสลัวของแสงจันทร์ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา
นัทเดินไปที่เตียง เปิดผ้าห่มรอ ป้านวลค่อยๆ เดินตามเข้าไปใกล้เตียง
พวกเขาค่อยๆ เอนตัวลงนอนเคียงข้างกันบนเตียง นัทโอบกอดป้านวลไว้ในอ้อมแขน ป้านวลซบหน้ากับอกของเขา ความเงียบอบอวลไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง แม้จะไม่ได้มีการพูดคุยกัน แต่ทั้งสองต่างรับรู้ถึงความปรารถนาและความผูกพันที่มีให้กัน
ในความมืดมิดของห้องนอน นัทกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ซบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มของเธอ มือของเขาค่อยๆ สัมผัสหน้าอกอวบอิ่มของป้านวลอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มคลึงเคล้นเบาๆ ราวกับเด็กน้อยที่คุ้นเคยกับอ้อมอกแม่
"ขอบคุณนะครับป้า..." นัทกระซิบเสียงแผ่วชิดใบหูของป้านวล "ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอด... ขอบคุณที่ป้ายอมผมทุกเรื่อง..."
ขณะที่พูด มือของเขาก็เริ่มดูดดึงที่ยอดอกของเธอเบาๆ ราวกับเด็กน้อยที่กำลังหาความอบอุ่นและความคุ้นเคย จากนั้นนัทก็ค่อยๆ หลับตาลง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าและไออุ่นจากร่างของป้านวลโอบล้อมจนเข้าสู่ห้วงนิทรา
ป้านวลลืมตาอยู่ในความมืด เธอรู้สึกถึงสัมผัสอันอ่อนโยนของนัทที่หน้าอก และคำขอบคุณที่แสนอบอุ่นนั้น ก้องอยู่ในหัวใจของเธอ เธอจ้องมองไปยังความมืดมิด พลางหวนรำลึกถึงอดีต
ภาพของเด็กชายตัวเล็กๆ ที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เมื่อหลายปีก่อนฉายชัดขึ้นในความคิด พ่อแม่ของนัทจากไปด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เขายังเล็ก ทำให้เขาต้องมาอยู่ภายใต้การดูแลของครอบครัวเธอ นัทในตอนนั้นเป็นเด็กเงียบขรึม ดวงตาเศร้าสร้อย ราวกับขาดอะไรบางอย่างในชีวิต
ป้านวลจำได้ถึงความเงียบเหงาที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวนัทในตอนนั้น เขาเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย แต่แววตาของเขามักจะดูเดียวดายเสมอมา
ตอนนี้... ป้านวลเริ่มเข้าใจแล้ว สัมผัสที่อ่อนโยนและความต้องการความใกล้ชิดของนัทในยามนี้ อาจเป็นผลมาจากความขาดหายของความอบอุ่นในวัยเด็กก็เป็นได้ เธอรู้สึกถึงความรักและความสงสารที่เอ่อล้นอยู่ในใจ
ป้านวลลูบศีรษะของนัทเบาๆ ที่ซบอยู่กับอกของเธอ เธอเองก็โอบกอดเขาให้แน่นขึ้น ราวกับต้องการเติมเต็มความอบอุ่นที่เขาขาดหายไป เธอหลับตาลง ปล่อยให้ความคิดถึงเรื่องราวในอดีตและความรู้สึกในปัจจุบันค่อยๆ กล่อมเกลาให้เธอเข้าสู่ห้วงนิทราตามนัทไป
แสงอาทิตย์อ่อนๆ เริ่มสาดส่องลอดผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้องนอนของนัท ป้านวลค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองใบหน้าของนัทที่ยังคงหลับสนิทอยู่ข้างๆ เธอด้วยความรักใคร่
ความคิดถึงสัมผัสอบอุ่นเมื่อคืนยังคงอบอวลอยู่ในความทรงจำ ป้านวลค่อยๆ ขยับตัวอย่างเงียบเชียบ โน้มตัวลงไปใกล้กับนัท
ด้วยความปรารถนาที่ยังคงคุกรุ่น ป้านวลค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากลงต่ำ สัมผัสกับบางสิ่งที่ยังคงหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มอย่างแผ่วเบา เธอเริ่มปรนนิบัติเขาด้วยความรักใคร่และชำนาญ
นัทที่ยังคงอยู่ในห้วงนิทรา เริ่มรู้สึกถึงสัมผัสอันอบอุ่นและคุ้นเคยนั้น ลำเอ็นของเขาค่อยๆ ตื่นตัวและแข็งขืนขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่เขายังไม่ลืมตา
เมื่อลำเอ็นของนัทแข็งแรงเต็มที่ เขาก็เริ่มรู้สึกตัว ปลืมตาขึ้นมาก็พบกับภาพป้านวลที่กำลังมอบความสุขให้เขาอย่างตั้งใจ นัทครางต่ำในลำคอด้วยความพึงพอใจ ยกมือลูบศีรษะของเธอเบาๆ
จากนั้น ป้านวลก็ขยับขึ้นมาคร่อมร่างของนัท เธอจ้องมองใบหน้าของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนา "นอนเฉยๆ นะคะนัท... เช้านี้ป้าจะทำให้เอง..."
นัทพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ปล่อยให้ป้านวลเป็นผู้นำเกมรักในเช้าวันนี้ ป้านวลค่อยๆ กดร่างของเธอลงมา สอดใส่ลำเอ็นของนัทเข้าไปในช่องทางรักของเธออย่างช้าๆ
ป้านวลเริ่มเคลื่อนไหวสะโพก ยกขึ้นลงด้วยจังหวะที่เนิบนาบแต่หนักแน่น ความรู้สึกเสียดสีที่ลึกซึ้งปลุกเร้าอารมณ์ของทั้งสอง ป้านวลครางหวานออกมาเป็นระยะๆ มือเรียวลูบไล้หน้าอกและท้องของนัทอย่างอ่อนโยน
เธอเร่งจังหวะขึ้นเล็กน้อย ควบคุมการเคลื่อนไหวทั้งหมดด้วยตัวเอง นัทนอนมองใบหน้าของป้านวลที่แดงระเรื่อ ดวงตาปรือปรอยด้วยความสุข ความรู้สึกรัดรึงภายในตัวป้านวลทำให้เขารู้สึกวาบหวามอย่างยิ่ง
ในที่สุด ป้านวลก็ปลดปล่อยเสียงครางหวานแหลมออกมาพร้อมกับการเกร็งกระตุกของร่างกาย เธอถึงจุดสุดยอดภายใต้การควบคุมของตนเอง
"อื้อ... ซี๊ด... ดีเหลือเกิน..." ป้านวลพึมพำเสียงสั่น
หลังจากที่ป้านวลปลดปล่อยความสุขสมภายใต้การควบคุมของตนเอง เธอก็โน้มตัวลงมาแนบชิดกับนัท ริมฝีปากอวบอิ่มกระซิบแผ่วเบาข้างหูของเขาด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นเครือ
"ตานัทแล้วนะคะ..."
ป้านวลยังคงคร่อมอยู่เหนือร่างของนัท แต่เปลี่ยนจังหวะการเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ จากการยกขึ้นลงเป็นการบดเบียดและหมุนวนสะโพกอย่างเย้ายวน ช่องทางรักของเธอรัดกระชับลำเอ็นของนัทราวกับต้องการกลืนกินเข้าไปทั้งหมด ความรู้สึกเสียดสีที่แนบแน่นและล้ำลึกนั้น ทำให้นัทรู้สึกราวกับถูกไฟสุม
เสียงครางต่ำในลำคอของนัทดังขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ มือของเขาเลื่อนขึ้นไปกอบกุมบั้นท้ายงามงอนของป้านวลไว้แน่น ช่วยประคองและนำทางให้เธอเคลื่อนไหวอย่างที่ใจปรารถนา
ป้านวลรับรู้ถึงความต้องการของนัท เธอเพิ่มความถี่ในการบดเบียดและหมุนวนสะโพก ช่องทางรักของเธอตอดรัดลำเอ็นของนัทถี่ขึ้นและแน่นขึ้น ราวกับคลื่นที่โถมซัดเข้าฝั่งอย่างไม่หยุดยั้ง ความรู้สึกวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วร่างของนัท ราวกับมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน
"อื้อ... ป้า... เสียว..." นัทครางเสียงแหบพร่า ดวงตาของเขาปรือปรอยด้วยความสุขสมที่ใกล้เข้ามา
ป้านวลโน้มตัวลงมาจูบที่ริมฝีปากของนัทอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนชื้นของเธอสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของเขา แลกเปลี่ยนความรู้สึกที่พลุ่งพล่านภายใน
ในที่สุด ความรู้สึกอัดแน่นในท้องน้อยของนัทก็มาถึงจุดที่ไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป เขากระตุกเกร็ง ปลดปล่อยความปรารถนาที่อัดอั้นออกมา น้ำกามอุ่นๆ พรั่งพรูเข้าไปภายในช่องทางรักที่ตอดรัดเขาอย่างแน่นหนาของป้านวล จนหมดสิ้น...
หลังจากความสุขสมผ่านพ้นไป ทั้งสองนอนหอบหายใจเคียงข้างกันบนเตียงสักครู่ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวลงมาข้างล่าง
พวกเขาช่วยกันทำอาหารเช้าทานด้วยกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและรอยยิ้ม หลังจากนั้นก็ทำกิจกรรมต่างๆ ในบ้านร่วมกันอย่างมีความสุข ราวกับเป็นคู่รักธรรมดาคู่หนึ่ง
จนกระทั่งในช่วงบ่ายแก่ๆ เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทำลายความสงบสุขนั้น
"กลับมากันแล้ว..." ป้านวลกระซิบเบาๆ มองหน้าต่างด้วยความกังวล
ไม่นานนัก ประตูบ้านก็เปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของลุงไก่ รินดา และมายด์ ที่กลับมาถึงบ้านแล้ว...
ทันทีที่มายด์ก้าวเข้ามาในบ้าน สายตาก็กวาดมองหาคนที่เธอคิดถึง
"หนุ่มน้อยนายอยู่ไหน..." มายด์รีบเดินตรงมาหานัทที่ยืนอยู่ข้างป้านวล "เป็นยังไงบ้างนายดูแลบ้านเป็นอย่างดีหรือเปล่า ช่วงที่ฉันไม่อยู่คิดถึงกันบ้างไหม"
"ครับ... พี่... ผมคิดถึงพี่มากๆ" นัทเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"อะไรกัน พี่น้องแบบไหนคิดถึงกันมากๆ... มันแปลกไปนะ" รินดาเอ่ยปากแซวขึ้นมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย
"วันๆ เอาแต่อยู่ในห้องของตัวเอง จะไปรู้อะไร" มายด์ตอบรินดา ก่อนจะหันกลับมาหานัท มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า "ไม่ได้เจอกันตั้งสามวัน โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย ดูสิ... สูงขึ้นอีกแล้วใช่ไหมเรา"
นัทพยักหน้ายิ้มๆ
"ฉันซื้อช็อกโกแลตมาฝากนายด้วย" มายด์พูดพลางยื่นถุงขนมให้นัท "ขึ้นไปแกะดูกันหน่อยไหม? ไปคุยกันในห้องนายสักพัก ไม่ได้คุยกันนานเลย" น้ำเสียงของมายด์เจือความคะนึงหาเล็กน้อย
นัทพยักหน้าตกลง "ครับ ไปสิพี่" ว่าแล้วทั้งสองก็เดินขึ้นไปยังห้องนอนของนัท
เมื่อเข้ามาในห้องของนัทแล้ว มายด์ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง มองนัทด้วยรอยยิ้มที่แฝงความนัยบางอย่าง "มานั่งนี่สิ" เธอตบที่ข้างเตียงเบาๆ เมื่อนัทนั่งลงข้างๆ มายด์ก็โน้มตัวกระซิบข้างหูเขา "พี่คิดถึงนายนะ... รู้ไหม?" พร้อมกับเลื่อนมือไปสัมผัสที่ต้นขาของนัทเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงต่ำ... จากนั้นก็จัดการปลดเข็มขัดและถอดกางเกงของนัทออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับใช้มือปลุกเร้าอารมณ์ของเขา จนกระทั่งลำเอ็นของนัทแข็งขืนเต็มที่
มายด์คุกเข่าลงตรงหน้าของนัท สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ลำเอ็นที่เริ่มแข็งขืน เธอใช้มือลูบไล้เบาๆ ตั้งแต่ส่วนโคนจรดปลาย สัมผัสความอุ่นร้อนและผิวสัมผัสที่คุ้นเคย
จากนั้น มายด์ก็โน้มตัวลง ริมฝีปากอวบอิ่มค่อยๆ ครอบครองส่วนปลายของลำเอ็นนัทอย่างอ่อนโยน เธออมเข้าไปทีละน้อย ราวกับลิ้มรสชาติของความปรารถนาที่เธอเองก็โหยหา ก่อนที่เพื่อนของมายด์จะมาถึง...
ด้วยความเร่งรีบ นัทกระแทกเข้าไปสุดแรง มายด์ก็บิดเกร็งร่างกายรับสัมผัสลึกซึ้งนั้น ทั้งสองปลดปล่อยเสียงครางหวานออกมาพร้อมกัน ร่างกายกระตุกเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ คลายตัวลง
"เสร็จแล้ว..." นัทกระซิบเสียงหอบ
"อื้อ..." มายด์ตอบรับเสียงแผ่ว
ทั้งสองรีบลุกขึ้นแต่งตัวอย่างรวดเร็ว นัทจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ส่วนมายด์ก็รีบหวีผมเผ้าให้เรียบร้อย เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ทั้งสองก็เดินออกจากห้องของนัท และแยกย้ายกันลงไปข้างล่าง
...
ช่วงเย็นวันนั้น เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ป้านวลเป็นคนไปเปิดประตู
"อ้าว กิ๊ก! แม่ไม่เจอนานเลย สบายดีไหมลูก?" ป้านวลทักทายเพื่อนสนิทของมายด์ด้วยความยินดี
"สวัสดีค่ะคุณแม่ สบายดีค่ะคุณแม่ คุณแม่ยังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ" กิ๊กเอ่ยชม ป้านวลถึงกับยิ้มเขินๆ "โอ๊ย ชมเกินไปแล้วจ้ะ"
มายด์เดินลงมาจากชั้นบน เมื่อเห็นกิ๊กก็ยิ้มกว้าง "มาถึงแล้วเหรอแก ฉันนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"
"มาสิ! ฉันซื้อของอร่อยๆ มาฝากด้วยนะ" กิ๊กว่าพลางชูถุงในมือ ภายในมีขวดโซจูหลากสีสัน
"อ้าว... สวัสดีครับพี่กิ๊ก" นัทเอ่ยทักทายเมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
"อ้าว นัท! โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย" กิ๊กทักทายนัทกลับ
"วันนี้มีทีเด็ด มากินด้วยกันไหม?" กิ๊กถามมายด์ พลางยักคิ้ว
มายด์หันไปมองนัทเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบเบาๆ ว่า "อยากลองเปิดประสบการณ์ครั้งแรกไหม?"
ยังไม่ทันที่นัทจะได้ตอบ ป้านวลก็ถามขึ้นมาว่า "เย็นนี้จะทานข้าวกันเลยไหมลูก?"
มายด์รีบตอบปฏิเสธ "ไม่เป็นไรค่ะแม่ พวกหนูอยากกินขนมมากกว่า"
"งั้นก็ตามใจ" ป้านวลว่า
จากนั้น ทั้งหมดก็พากันขึ้นไปยังห้องนอนของมายด์ พร้อมกับขนมและขวดโซจูหลากสีสัน...
อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ พฤษภาคม 11, 2025, 10:00:59 หลังเที่ยงเงาแห่งความจริง
.... หลังจากความเร่าร้อนมอดลง เหลือเพียงไออุ่นจางๆ ที่ยังคงอบอวลอยู่รอบกาย นัทและป้านวลนอนเคียงข้างกันบนโซฟา สภาพห้องยังคงบ่งบอกถึงกิจกรรมที่เพิ่งผ่านพ้นไป เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย และร่องรอยยับย่นบนผืนผ้า
ความเงียบเข้ามาแทนที่เสียงครวญคราง มีเพียงเสียงหอบหายใจเบาๆ ของทั้งสองที่ดังแผ่ว ป้านวลพลิกตัวตะแคงข้าง หันหน้าเข้าหานัท มือเรียวลูบไล้แผ่นอกของเขาอย่างเบามือ ดวงตาของเธอยังคงฉ่ำหวานไปด้วยความรู้สึกที่เพิ่งผ่านพ้น
นัทลืมตามองเพดาน ความรู้สึกอิ่มเอมยังคงอบอวลอยู่ในใจ แต่ในขณะเดียวกัน ความกังวลบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้น แสงแดดยามบ่ายที่ส่องลอดหน้าต่างเริ่มคล้อยต่ำลง นั่นหมายถึงเวลาที่จะหมดลงใกล้เข้ามาทุกที
"นัท..." เสียงกระซิบแผ่วเบาของป้านวลดึงเขากลับมาจากความคิด
นัทหันไปมองเธอ ยกมือขึ้นลูบแก้มใสของเธอเบาๆ "ครับ ป้า..."
ป้านวลเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แววตาของเธอมีความกังวลฉายชัดขึ้น "พรุ่งนี้... คุณลุงก็จะกลับมาแล้วใช่ไหม..."
น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความไม่มั่นใจ นัทพยักหน้าช้าๆ "ครับ... อีกไม่นาน..."
ความเงียบกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้อบอวลไปด้วยไอรักเหมือนเมื่อครู่ กลับกลายเป็นความอึดอัดและความกังวลที่เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจของทั้งสอง
ป้านวลซบหน้าลงกับอกของนัทอีกครั้ง เธอหลับตาลงราวกับต้องการซึมซับช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ไว้ให้นานที่สุด นัทกอดเธอไว้แน่น รู้สึกถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเข้มแข็งของเธอ
"เรา..." ป้านวลเอ่ยขึ้นเสียงเบา "เราจะทำยังไงกันต่อไป..."
นัทถอนหายใจแผ่วเบา เขาก็ยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนสำหรับคำถามนั้นเช่นกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขามันซับซ้อนเกินกว่าจะหาทางออกได้ง่ายๆ
"ผม..." นัทเริ่มพูดช้าๆ พลางลูบผมป้านวลเบาๆ "ผมรักป้านะครับ... แค่นั้นคือสิ่งที่ผมรู้..."
ป้านวลเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอสั่นระริกเล็กน้อย "ป้ารู้... ป้ารักนัทเหมือนกัน... แต่..." เธอเว้นคำพูดไปครู่หนึ่ง "แต่เรื่องของเรามัน... มันเป็นไปไม่ได้ในระยะยาว...มันคือกำแพงที่สูงเกินกว่าจะปีนข้ามได้ง่ายๆ"
"ถึงมันปีนข้ามไม่ได้ก็หาทางทุบมันสิครับ ผมเองก็จะทำให้มันดีที่สุด ป้าคิดยังไงครับ เรื่องของเรา"
ป้านวลส่ายหน้าเบาๆ "ป้าก็ไม่รู้... ป้ารู้แค่ว่า... ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้... มันมีค่ามากสำหรับป้า..." น้ำตาเริ่มคลอเบ้าของเธอ
นัทดึงป้านวลเข้ามากอดแน่นขึ้น นัทเองก็รู้สึกเช่นนั้น ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิด สัมผัส และเป็นหนึ่งเดียวกับป้านวล มันคือช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นเพียงความสุขชั่วคราว
"อย่าคิดมากเลยนะครับป้า..." นัทกระซิบข้างหูเธอ "อย่างน้อย... ตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกัน..."
ป้านวลซบหน้ากับอกของนัทอีกครั้ง ความเงียบปกคลุม แต่ครั้งนี้มันเจือไปด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง ทั้งรัก ทั้งกังวล และทั้งรู้ดีว่าความสุขนี้มันช่างเปราะบาง
"เราควรทำอะไรสักอย่าง..." ป้านวลเอ่ยขึ้นหลังจากความเงียบเนิ่นนาน "ก่อนที่คุณลุงจะกลับมา..."
นัทลูบหลังเธอเบาๆ "ครับ... เราควร..." แต่ในหัวของเขาก็ยังว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน
ป้านวลเงยหน้าขึ้นจากอกของนัทอีกครั้ง ดวงตาของเธอแน่วแน่ มองลึกลงไปในดวงตาของเขา "นัท..." เธอเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่ก็ยังคงมีความอ่อนโยนเจืออยู่ "เรื่องของเรา... เรื่องเซ็กส์ของเรา..."
นัทเงียบ รอฟังสิ่งที่เธอต้องการจะพูด
"ป้ามีความสุขนะ... ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันแบบนั้น... ป้ารู้สึก... เหมือนได้กลับไปเป็นสาวอีกครั้ง... นัททำให้ป้ารู้สึก... มีชีวิตชีวา..." ป้านวลพูดช้าๆ ราวกับกำลังทบทวนความรู้สึกของตัวเอง "ร่างกายของเรา... มันเข้ากันได้ดีเหลือเกิน... นัทให้ความสุขมากๆกับป้ามากๆ ทั้งที่ป้าจำแทบไม่ได้เลย..."
เธอเลื่อนมือขึ้นสัมผัสใบหน้านัทอย่างแผ่วเบา "ป้ารู้ว่ามันอาจจะดู... ไม่ถูกต้องในสายตาคนอื่น... แต่สำหรับป้า... มันคือความสุขที่แท้จริง... ความสุขที่ป้าไม่เคยรู้สึกมาก่อน..."
น้ำตาเม็ดเล็กๆ เริ่มคลอหน่วยที่ดวงตาของป้านวล "ป้ารักสัมผัสของนัท... ป้ารักร่างกายของนัท... และป้ารู้ว่านัทก็รู้สึกเช่นกัน..."
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมเสียงสั่นเครือ "ป้าอยากให้เรา... เป็นแบบนี้ตลอดไปได้ไหม... ป้าอยากมีนัทอยู่เคียงข้าง... ไม่ว่าในฐานะไหนก็ตาม..."
นัทฟังทุกคำพูดจากใจจริงของป้านวล ดวงตาของเขาอ่อนโยนลงเมื่อมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเธอ เขาเข้าใจถึงความสุขและความปรารถนาที่เธอพูดถึง เพราะมันเป็นสิ่งที่อยู่ในใจของเขาเช่นกัน
เขายกมือขึ้นประคองใบหน้าของป้านวลอย่างทะนุถนอม นิ้วหัวแม่มือลูบไล้เบาๆ ที่แก้มใสของเธอ "ป้า..." นัทเริ่มต้นด้วยเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง "ผมก็มีความสุข... มากจริงๆ ทุกครั้งที่อยู่กับป้า... ร่างกายของเรา... จิตใจของเรา... มันผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง..."
นัทสบตากับป้านวลอย่างแน่วแน่ "ผมรักป้านะครับ... ไม่ว่าในฐานะไหนก็ตาม... สำหรับผมแล้ว ป้าคือทุกสิ่งทุกอย่าง..."
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง "เรื่องของเรา... ผมรู้ว่ามันยาก... แต่ผมไม่อยากเสียป้าไป... ถ้าเป็นไปได้... ผมอยากมีป้าอยู่เคียงข้างตลอดไป..."
นัทโน้มตัวลง จูบที่หน้าผากของป้านวลอย่างอ่อนโยน "เราจะมีกันและกันนะครับป้า... ผมสัญญา..."
ป้านวลคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา ดวงตาของเธอมีประกายแห่งความหวังฉายขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของนัท เธอซบหน้าลงกับอกของเขาอีกครั้ง ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ
"ขอบคุณนะนัท..." ป้านวลกระซิบเสียงแผ่ว "ป้าก็อยากมีนัทตลอดไปเหมือนกัน..."
เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองสบตานัทอย่างจริงจัง "แล้ว... เราจะทำยังไงกันดี... เราจะ... พบกันได้อีกใช่ไหม..."
นัทลูบผมเธอเบาๆ "แน่นอนครับป้า... เราจะหาทาง... เราจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีก... แม้มันอาจจะต้องเป็นความลับ..."
ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังใช้ความคิด
"บางที..." ป้านวลเริ่มพูดช้าๆ "บางที... กลางคืนอาจจะสะดวกกว่า... หลังจากที่คุณลุงหลับแล้ว..."
นัทพยักหน้าเห็นด้วย "อืม... ก็เป็นความคิดที่ดี... แต่จะเสี่ยงไปหน่อยไหมนัท... ถ้าคุณลุงตื่นมา..."
"เราต้องเงียบที่สุดครับ..." นัทกระซิบ ".. รอจนลุงหลับสนิทก่อน...ป้าก็มาหาผมที่ห้องนอน"
ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง ชั่งน้ำหนักถึงความเสี่ยงและโอกาส
"คืนวันศุกร์ล่ะ?" ป้านวลเสนอ "คืนนั้นคุณลุงมักจะหลับสนิท..."
"คืนวันศุกร์..." นัททวนคำ "ได้ครับ... คืนวันศุกร์......"
ในความมืดมิดของกลางคืน ความลับของพวกเขาก็จะถูกปกปิดได้มิดชิดยิ่งขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน ความเสี่ยงที่จะถูกค้นพบก็ยังคงอยู่
ความปรารถนาที่จะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งเริ่มชัดเจนขึ้น แม้จะต้องแลกมาด้วยความระมัดระวังและความเสี่ยง พวกเขาได้สร้างพันธะสัญญาแห่งความลับร่วมกัน
หลังจากตกลงเรื่องการนัดพบครั้งต่อไปในช่วงกลางคืนวันศุกร์ ความตึงเครียดในห้องก็คลายลงไปบ้าง ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป ทั้งความรัก ความหวัง และความลับที่ต้องปกปิด
"ไปอาบน้ำกันไหมครับป้า?" นัทเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ป้านวลพยักหน้าเบาๆ
ทั้งสองคนลุกขึ้นจากโซฟา ช่วยกันเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น แสงแดดยามบ่ายที่เริ่มคล้อยต่ำสาดส่องเข้ามาในห้อง สร้างเงายาวเหยียด
พวกเขาเดินเคียงข้างกันไปยังห้องน้ำ บรรยากาศเงียบสงบแต่ก็อบอุ่นไปด้วยความเข้าใจ เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ นัทเป็นคนเปิดน้ำอุ่นลงในอ่าง ปล่อยให้ไอน้ำค่อยๆ ลอยคลุ้ง
ป้านวลเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออกช้าๆ นัทมองด้วยความรักใคร่ในรูปร่างที่งดงามของเธอ แม้จะมีร่องรอยของวัย แต่สำหรับเขามันกลับเป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหล
เมื่อทั้งสองคนเปลือยกายล่อนจ้อน พวกเขาก็ค่อยๆ ลงไปแช่ในอ่างน้ำอุ่นด้วยกัน ร่างกายแนบชิด สัมผัสไออุ่นจากน้ำและความใกล้ชิดของกันและกัน
นัทโอบกอดป้านวลจากด้านหลัง คางของเขาเกยอยู่บนไหล่มนของเธอ มือลูบไล้ไปตามแขนเรียวอย่างอ่อนโยน ป้านวลซบศีรษะกับอกของเขา ปล่อยให้ความอบอุ่นโอบล้อม
"รู้สึกดีจังเลย..." ป้านวลพึมพำเสียงแผ่ว
"ครับ... ดีมาก..." นัทตอบ
ในอ่างน้ำอุ่น ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก แต่ความเงียบนั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง พวกเขาต่างรับรู้ถึงความผูกพันที่แน่นแฟ้น และความปรารถนาที่จะมีกันและกันต่อไป แม้จะต้องอยู่ภายใต้เงาแห่งความลับ
หลังจากแช่น้ำอุ่นด้วยกัน ร่างกายของทั้งสองรู้สึกผ่อนคลาย ความตึงเครียดจากความกังวลเมื่อครู่จางหายไป เหลือเพียงความรู้สึกสงบและความใกล้ชิด
นัทพันผ้าเช็ดตัวรอบเอว ส่วนป้านวลก็เช็ดผมที่เปียกชื้น ทั้งสองคนออกมาจากห้องน้ำพร้อมกัน
"หิวหรือยังครับป้า?" นัทถามขณะเดินตามป้านวลไปยังห้องครัว
ป้านวลหันมายิ้มบางๆ "ก็นิดหน่อย... นัท...ลูกอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?"
"อะไรก็ได้ครับที่ป้าทำ ผมทานได้หมด" นัทตอบด้วยรอยยิ้ม
ทั้งสองคนช่วยกันเตรียมอาหารเย็นอย่างง่ายๆ ในครัว ป้านวลทำข้าวผัด ส่วนนัทก็ช่วยหั่นผัก บรรยากาศในครัวอบอวลไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงเสียงกระทะและเสียงมีดที่กระทบกับเขียงเบาๆ
ระหว่างทานอาหารเย็นกันที่โต๊ะเล็กในครัว พวกเขาพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวัน เรื่องข่าวสารบ้านเมือง หรือเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ไม่มีใครพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ลับๆ ของพวกเขาโดยตรง แต่สายตาที่ทั้งสองมองกันเป็นระยะๆ ก็สื่อถึงความรู้สึกพิเศษที่ซ่อนอยู่
หลังจากทานอาหารเสร็จ นัทช่วยป้านวลล้างจาน พวกเขาหัวเราะคิกคักกันเบาๆ เมื่อมือสัมผัสกันโดยไม่ได้ตั้งใจ
ในช่วงค่ำ ทั้งสองคนมานั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันบนโซฟา ป้านวลซบศีรษะกับไหล่ของนัทอย่างเป็นธรรมชาติ นัทโอบไหล่เธอไว้เบาๆ พวกเขาดูละครโทรทัศน์ไปเงียบๆ แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านระหว่างกันนั้นชัดเจน
แม้จะเป็นเพียงกิจกรรมธรรมดาๆ ในบ้าน แต่สำหรับนัทและป้านวลแล้ว มันกลับเป็นช่วงเวลาที่มีค่า พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างใกล้ชิดภายใต้ชายคาเดียวกัน โดยที่ความลับและความรู้สึกพิเศษยังคงเชื่อมโยงพวกเขาไว้
เมื่อละครโทรทัศน์จบลง บรรยากาศในห้องนั่งเล่นก็เงียบสงบลง ป้านวลเงยหน้าจากไหล่ของนัท มองเขาด้วยแววตาที่อ่อนโยน
"ง่วงแล้ว..นัท?" เธอถามเสียงเบา
นัทพยักหน้าเล็กน้อย "นิดหน่อยครับป้า... ป้าล่ะครับ?"
"ก็เริ่มง่วงเหมือนกัน..." ป้านวลตอบพลางยืดตัวเล็กน้อย
นัทลุกขึ้นยืน ดึงมือป้านวลให้ลุกตาม "ถ้าอย่างนั้น... ไปนอนพักผ่อนกันนะครับ"
ป้านวลยิ้มรับ เดินตามนัทออกจากห้องนั่งเล่น พวกเขาเดินผ่านห้องนอนใหญ่ของป้านวลไป
"ไปนอนห้องนัทนะครับป้า?" นัทถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหมาย
ป้านวลชะงักเล็กน้อย หันมาสบตานัท แววตาของเธอมีความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างเต็มใจ "อืม... ไปนอนห้องนัทกัน..."
ทั้งสองคนเดินไปยังห้องนอนของนัท ห้องที่เรียบง่ายแต่ก็อบอุ่น เมื่อเข้ามาในห้อง นัทปิดประตูเบาๆ พวกเขามองหน้ากันในความสลัวของแสงจันทร์ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา
นัทเดินไปที่เตียง เปิดผ้าห่มรอ ป้านวลค่อยๆ เดินตามเข้าไปใกล้เตียง
พวกเขาค่อยๆ เอนตัวลงนอนเคียงข้างกันบนเตียง นัทโอบกอดป้านวลไว้ในอ้อมแขน ป้านวลซบหน้ากับอกของเขา ความเงียบอบอวลไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง แม้จะไม่ได้มีการพูดคุยกัน แต่ทั้งสองต่างรับรู้ถึงความปรารถนาและความผูกพันที่มีให้กัน
ในความมืดมิดของห้องนอน นัทกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ซบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มของเธอ มือของเขาค่อยๆ สัมผัสหน้าอกอวบอิ่มของป้านวลอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มคลึงเคล้นเบาๆ ราวกับเด็กน้อยที่คุ้นเคยกับอ้อมอกแม่
"ขอบคุณนะครับป้า..." นัทกระซิบเสียงแผ่วชิดใบหูของป้านวล "ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอด... ขอบคุณที่ป้ายอมผมทุกเรื่อง..."
ขณะที่พูด มือของเขาก็เริ่มดูดดึงที่ยอดอกของเธอเบาๆ ราวกับเด็กน้อยที่กำลังหาความอบอุ่นและความคุ้นเคย จากนั้นนัทก็ค่อยๆ หลับตาลง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าและไออุ่นจากร่างของป้านวลโอบล้อมจนเข้าสู่ห้วงนิทรา
ป้านวลลืมตาอยู่ในความมืด เธอรู้สึกถึงสัมผัสอันอ่อนโยนของนัทที่หน้าอก และคำขอบคุณที่แสนอบอุ่นนั้น ก้องอยู่ในหัวใจของเธอ เธอจ้องมองไปยังความมืดมิด พลางหวนรำลึกถึงอดีต
ภาพของเด็กชายตัวเล็กๆ ที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เมื่อหลายปีก่อนฉายชัดขึ้นในความคิด พ่อแม่ของนัทจากไปด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เขายังเล็ก ทำให้เขาต้องมาอยู่ภายใต้การดูแลของครอบครัวเธอ นัทในตอนนั้นเป็นเด็กเงียบขรึม ดวงตาเศร้าสร้อย ราวกับขาดอะไรบางอย่างในชีวิต
ป้านวลจำได้ถึงความเงียบเหงาที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวนัทในตอนนั้น เขาเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย แต่แววตาของเขามักจะดูเดียวดายเสมอมา
ตอนนี้... ป้านวลเริ่มเข้าใจแล้ว สัมผัสที่อ่อนโยนและความต้องการความใกล้ชิดของนัทในยามนี้ อาจเป็นผลมาจากความขาดหายของความอบอุ่นในวัยเด็กก็เป็นได้ เธอรู้สึกถึงความรักและความสงสารที่เอ่อล้นอยู่ในใจ
ป้านวลลูบศีรษะของนัทเบาๆ ที่ซบอยู่กับอกของเธอ เธอเองก็โอบกอดเขาให้แน่นขึ้น ราวกับต้องการเติมเต็มความอบอุ่นที่เขาขาดหายไป เธอหลับตาลง ปล่อยให้ความคิดถึงเรื่องราวในอดีตและความรู้สึกในปัจจุบันค่อยๆ กล่อมเกลาให้เธอเข้าสู่ห้วงนิทราตามนัทไป
แสงอาทิตย์อ่อนๆ เริ่มสาดส่องลอดผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้องนอนของนัท ป้านวลค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองใบหน้าของนัทที่ยังคงหลับสนิทอยู่ข้างๆ เธอด้วยความรักใคร่
ความคิดถึงสัมผัสอบอุ่นเมื่อคืนยังคงอบอวลอยู่ในความทรงจำ ป้านวลค่อยๆ ขยับตัวอย่างเงียบเชียบ โน้มตัวลงไปใกล้กับนัท
ด้วยความปรารถนาที่ยังคงคุกรุ่น ป้านวลค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากลงต่ำ สัมผัสกับบางสิ่งที่ยังคงหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มอย่างแผ่วเบา เธอเริ่มปรนนิบัติเขาด้วยความรักใคร่และชำนาญ
นัทที่ยังคงอยู่ในห้วงนิทรา เริ่มรู้สึกถึงสัมผัสอันอบอุ่นและคุ้นเคยนั้น ลำเอ็นของเขาค่อยๆ ตื่นตัวและแข็งขืนขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่เขายังไม่ลืมตา
เมื่อลำเอ็นของนัทแข็งแรงเต็มที่ เขาก็เริ่มรู้สึกตัว ปลืมตาขึ้นมาก็พบกับภาพป้านวลที่กำลังมอบความสุขให้เขาอย่างตั้งใจ นัทครางต่ำในลำคอด้วยความพึงพอใจ ยกมือลูบศีรษะของเธอเบาๆ
จากนั้น ป้านวลก็ขยับขึ้นมาคร่อมร่างของนัท เธอจ้องมองใบหน้าของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนา "นอนเฉยๆ นะคะนัท... เช้านี้ป้าจะทำให้เอง..."
นัทพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ปล่อยให้ป้านวลเป็นผู้นำเกมรักในเช้าวันนี้ ป้านวลค่อยๆ กดร่างของเธอลงมา สอดใส่ลำเอ็นของนัทเข้าไปในช่องทางรักของเธออย่างช้าๆ
ป้านวลเริ่มเคลื่อนไหวสะโพก ยกขึ้นลงด้วยจังหวะที่เนิบนาบแต่หนักแน่น ความรู้สึกเสียดสีที่ลึกซึ้งปลุกเร้าอารมณ์ของทั้งสอง ป้านวลครางหวานออกมาเป็นระยะๆ มือเรียวลูบไล้หน้าอกและท้องของนัทอย่างอ่อนโยน
เธอเร่งจังหวะขึ้นเล็กน้อย ควบคุมการเคลื่อนไหวทั้งหมดด้วยตัวเอง นัทนอนมองใบหน้าของป้านวลที่แดงระเรื่อ ดวงตาปรือปรอยด้วยความสุข ความรู้สึกรัดรึงภายในตัวป้านวลทำให้เขารู้สึกวาบหวามอย่างยิ่ง
ในที่สุด ป้านวลก็ปลดปล่อยเสียงครางหวานแหลมออกมาพร้อมกับการเกร็งกระตุกของร่างกาย เธอถึงจุดสุดยอดภายใต้การควบคุมของตนเอง
"อื้อ... ซี๊ด... ดีเหลือเกิน..." ป้านวลพึมพำเสียงสั่น
หลังจากที่ป้านวลปลดปล่อยความสุขสมภายใต้การควบคุมของตนเอง เธอก็โน้มตัวลงมาแนบชิดกับนัท ริมฝีปากอวบอิ่มกระซิบแผ่วเบาข้างหูของเขาด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นเครือ
"ตานัทแล้วนะคะ..."
ป้านวลยังคงคร่อมอยู่เหนือร่างของนัท แต่เปลี่ยนจังหวะการเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ จากการยกขึ้นลงเป็นการบดเบียดและหมุนวนสะโพกอย่างเย้ายวน ช่องทางรักของเธอรัดกระชับลำเอ็นของนัทราวกับต้องการกลืนกินเข้าไปทั้งหมด ความรู้สึกเสียดสีที่แนบแน่นและล้ำลึกนั้น ทำให้นัทรู้สึกราวกับถูกไฟสุม
เสียงครางต่ำในลำคอของนัทดังขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ มือของเขาเลื่อนขึ้นไปกอบกุมบั้นท้ายงามงอนของป้านวลไว้แน่น ช่วยประคองและนำทางให้เธอเคลื่อนไหวอย่างที่ใจปรารถนา
ป้านวลรับรู้ถึงความต้องการของนัท เธอเพิ่มความถี่ในการบดเบียดและหมุนวนสะโพก ช่องทางรักของเธอตอดรัดลำเอ็นของนัทถี่ขึ้นและแน่นขึ้น ราวกับคลื่นที่โถมซัดเข้าฝั่งอย่างไม่หยุดยั้ง ความรู้สึกวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วร่างของนัท ราวกับมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน
"อื้อ... ป้า... เสียว..." นัทครางเสียงแหบพร่า ดวงตาของเขาปรือปรอยด้วยความสุขสมที่ใกล้เข้ามา
ป้านวลโน้มตัวลงมาจูบที่ริมฝีปากของนัทอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนชื้นของเธอสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของเขา แลกเปลี่ยนความรู้สึกที่พลุ่งพล่านภายใน
ในที่สุด ความรู้สึกอัดแน่นในท้องน้อยของนัทก็มาถึงจุดที่ไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป เขากระตุกเกร็ง ปลดปล่อยความปรารถนาที่อัดอั้นออกมา น้ำกามอุ่นๆ พรั่งพรูเข้าไปภายในช่องทางรักที่ตอดรัดเขาอย่างแน่นหนาของป้านวล จนหมดสิ้น...
หลังจากความสุขสมผ่านพ้นไป ทั้งสองนอนหอบหายใจเคียงข้างกันบนเตียงสักครู่ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวลงมาข้างล่าง
พวกเขาช่วยกันทำอาหารเช้าทานด้วยกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและรอยยิ้ม หลังจากนั้นก็ทำกิจกรรมต่างๆ ในบ้านร่วมกันอย่างมีความสุข ราวกับเป็นคู่รักธรรมดาคู่หนึ่ง
จนกระทั่งในช่วงบ่ายแก่ๆ เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทำลายความสงบสุขนั้น
"กลับมากันแล้ว..." ป้านวลกระซิบเบาๆ มองหน้าต่างด้วยความกังวล
ไม่นานนัก ประตูบ้านก็เปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของลุงไก่ รินดา และมายด์ ที่กลับมาถึงบ้านแล้ว...
ทันทีที่มายด์ก้าวเข้ามาในบ้าน สายตาก็กวาดมองหาคนที่เธอคิดถึง
"หนุ่มน้อยนายอยู่ไหน..." มายด์รีบเดินตรงมาหานัทที่ยืนอยู่ข้างป้านวล "เป็นยังไงบ้างนายดูแลบ้านเป็นอย่างดีหรือเปล่า ช่วงที่ฉันไม่อยู่คิดถึงกันบ้างไหม"
"ครับ... พี่... ผมคิดถึงพี่มากๆ" นัทเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"อะไรกัน พี่น้องแบบไหนคิดถึงกันมากๆ... มันแปลกไปนะ" รินดาเอ่ยปากแซวขึ้นมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย
"วันๆ เอาแต่อยู่ในห้องของตัวเอง จะไปรู้อะไร" มายด์ตอบรินดา ก่อนจะหันกลับมาหานัท มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า "ไม่ได้เจอกันตั้งสามวัน โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย ดูสิ... สูงขึ้นอีกแล้วใช่ไหมเรา"
นัทพยักหน้ายิ้มๆ
"ฉันซื้อช็อกโกแลตมาฝากนายด้วย" มายด์พูดพลางยื่นถุงขนมให้นัท "ขึ้นไปแกะดูกันหน่อยไหม? ไปคุยกันในห้องนายสักพัก ไม่ได้คุยกันนานเลย" น้ำเสียงของมายด์เจือความคะนึงหาเล็กน้อย
นัทพยักหน้าตกลง "ครับ ไปสิพี่" ว่าแล้วทั้งสองก็เดินขึ้นไปยังห้องนอนของนัท
เมื่อเข้ามาในห้องของนัทแล้ว มายด์ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง มองนัทด้วยรอยยิ้มที่แฝงความนัยบางอย่าง "มานั่งนี่สิ" เธอตบที่ข้างเตียงเบาๆ เมื่อนัทนั่งลงข้างๆ มายด์ก็โน้มตัวกระซิบข้างหูเขา "พี่คิดถึงนายนะ... รู้ไหม?" พร้อมกับเลื่อนมือไปสัมผัสที่ต้นขาของนัทเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงต่ำ... จากนั้นก็จัดการปลดเข็มขัดและถอดกางเกงของนัทออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับใช้มือปลุกเร้าอารมณ์ของเขา จนกระทั่งลำเอ็นของนัทแข็งขืนเต็มที่
มายด์คุกเข่าลงตรงหน้าของนัท สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ลำเอ็นที่เริ่มแข็งขืน เธอใช้มือลูบไล้เบาๆ ตั้งแต่ส่วนโคนจรดปลาย สัมผัสความอุ่นร้อนและผิวสัมผัสที่คุ้นเคย
จากนั้น มายด์ก็โน้มตัวลง ริมฝีปากอวบอิ่มค่อยๆ ครอบครองส่วนปลายของลำเอ็นนัทอย่างอ่อนโยน เธออมเข้าไปทีละน้อย ราวกับลิ้มรสชาติของความปรารถนาที่เธอเองก็โหยหา ก่อนที่เพื่อนของมายด์จะมาถึง...
ด้วยความเร่งรีบ นัทกระแทกเข้าไปสุดแรง มายด์ก็บิดเกร็งร่างกายรับสัมผัสลึกซึ้งนั้น ทั้งสองปลดปล่อยเสียงครางหวานออกมาพร้อมกัน ร่างกายกระตุกเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ คลายตัวลง
"เสร็จแล้ว..." นัทกระซิบเสียงหอบ
"อื้อ..." มายด์ตอบรับเสียงแผ่ว
ทั้งสองรีบลุกขึ้นแต่งตัวอย่างรวดเร็ว นัทจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ส่วนมายด์ก็รีบหวีผมเผ้าให้เรียบร้อย เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ทั้งสองก็เดินออกจากห้องของนัท และแยกย้ายกันลงไปข้างล่าง
...
ช่วงเย็นวันนั้น เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ป้านวลเป็นคนไปเปิดประตู
"อ้าว กิ๊ก! แม่ไม่เจอนานเลย สบายดีไหมลูก?" ป้านวลทักทายเพื่อนสนิทของมายด์ด้วยความยินดี
"สวัสดีค่ะคุณแม่ สบายดีค่ะคุณแม่ คุณแม่ยังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ" กิ๊กเอ่ยชม ป้านวลถึงกับยิ้มเขินๆ "โอ๊ย ชมเกินไปแล้วจ้ะ"
มายด์เดินลงมาจากชั้นบน เมื่อเห็นกิ๊กก็ยิ้มกว้าง "มาถึงแล้วเหรอแก ฉันนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"
"มาสิ! ฉันซื้อของอร่อยๆ มาฝากด้วยนะ" กิ๊กว่าพลางชูถุงในมือ ภายในมีขวดโซจูหลากสีสัน
"อ้าว... สวัสดีครับพี่กิ๊ก" นัทเอ่ยทักทายเมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
"อ้าว นัท! โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย" กิ๊กทักทายนัทกลับ
"วันนี้มีทีเด็ด มากินด้วยกันไหม?" กิ๊กถามมายด์ พลางยักคิ้ว
มายด์หันไปมองนัทเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบเบาๆ ว่า "อยากลองเปิดประสบการณ์ครั้งแรกไหม?"
ยังไม่ทันที่นัทจะได้ตอบ ป้านวลก็ถามขึ้นมาว่า "เย็นนี้จะทานข้าวกันเลยไหมลูก?"
มายด์รีบตอบปฏิเสธ "ไม่เป็นไรค่ะแม่ พวกหนูอยากกินขนมมากกว่า"
"งั้นก็ตามใจ" ป้านวลว่า
จากนั้น ทั้งหมดก็พากันขึ้นไปยังห้องนอนของมายด์ พร้อมกับขนมและขวดโซจูหลากสีสัน...
อ้างจาก: anatomy051 เมื่อ พฤษภาคม 11, 2025, 10:00:59 หลังเที่ยงเงาแห่งความจริง
.... หลังจากความเร่าร้อนมอดลง เหลือเพียงไออุ่นจางๆ ที่ยังคงอบอวลอยู่รอบกาย นัทและป้านวลนอนเคียงข้างกันบนโซฟา สภาพห้องยังคงบ่งบอกถึงกิจกรรมที่เพิ่งผ่านพ้นไป เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ย และร่องรอยยับย่นบนผืนผ้า
ความเงียบเข้ามาแทนที่เสียงครวญคราง มีเพียงเสียงหอบหายใจเบาๆ ของทั้งสองที่ดังแผ่ว ป้านวลพลิกตัวตะแคงข้าง หันหน้าเข้าหานัท มือเรียวลูบไล้แผ่นอกของเขาอย่างเบามือ ดวงตาของเธอยังคงฉ่ำหวานไปด้วยความรู้สึกที่เพิ่งผ่านพ้น
นัทลืมตามองเพดาน ความรู้สึกอิ่มเอมยังคงอบอวลอยู่ในใจ แต่ในขณะเดียวกัน ความกังวลบางอย่างก็เริ่มก่อตัวขึ้น แสงแดดยามบ่ายที่ส่องลอดหน้าต่างเริ่มคล้อยต่ำลง นั่นหมายถึงเวลาที่จะหมดลงใกล้เข้ามาทุกที
"นัท..." เสียงกระซิบแผ่วเบาของป้านวลดึงเขากลับมาจากความคิด
นัทหันไปมองเธอ ยกมือขึ้นลูบแก้มใสของเธอเบาๆ "ครับ ป้า..."
ป้านวลเม้มริมฝีปากเล็กน้อย แววตาของเธอมีความกังวลฉายชัดขึ้น "พรุ่งนี้... คุณลุงก็จะกลับมาแล้วใช่ไหม..."
น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความไม่มั่นใจ นัทพยักหน้าช้าๆ "ครับ... อีกไม่นาน..."
ความเงียบกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้อบอวลไปด้วยไอรักเหมือนเมื่อครู่ กลับกลายเป็นความอึดอัดและความกังวลที่เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจของทั้งสอง
ป้านวลซบหน้าลงกับอกของนัทอีกครั้ง เธอหลับตาลงราวกับต้องการซึมซับช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ไว้ให้นานที่สุด นัทกอดเธอไว้แน่น รู้สึกถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเข้มแข็งของเธอ
"เรา..." ป้านวลเอ่ยขึ้นเสียงเบา "เราจะทำยังไงกันต่อไป..."
นัทถอนหายใจแผ่วเบา เขาก็ยังไม่มีคำตอบที่ชัดเจนสำหรับคำถามนั้นเช่นกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขามันซับซ้อนเกินกว่าจะหาทางออกได้ง่ายๆ
"ผม..." นัทเริ่มพูดช้าๆ พลางลูบผมป้านวลเบาๆ "ผมรักป้านะครับ... แค่นั้นคือสิ่งที่ผมรู้..."
ป้านวลเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอสั่นระริกเล็กน้อย "ป้ารู้... ป้ารักนัทเหมือนกัน... แต่..." เธอเว้นคำพูดไปครู่หนึ่ง "แต่เรื่องของเรามัน... มันเป็นไปไม่ได้ในระยะยาว...มันคือกำแพงที่สูงเกินกว่าจะปีนข้ามได้ง่ายๆ"
"ถึงมันปีนข้ามไม่ได้ก็หาทางทุบมันสิครับ ผมเองก็จะทำให้มันดีที่สุด ป้าคิดยังไงครับ เรื่องของเรา"
ป้านวลส่ายหน้าเบาๆ "ป้าก็ไม่รู้... ป้ารู้แค่ว่า... ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้... มันมีค่ามากสำหรับป้า..." น้ำตาเริ่มคลอเบ้าของเธอ
นัทดึงป้านวลเข้ามากอดแน่นขึ้น นัทเองก็รู้สึกเช่นนั้น ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิด สัมผัส และเป็นหนึ่งเดียวกับป้านวล มันคือช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นเพียงความสุขชั่วคราว
"อย่าคิดมากเลยนะครับป้า..." นัทกระซิบข้างหูเธอ "อย่างน้อย... ตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกัน..."
ป้านวลซบหน้ากับอกของนัทอีกครั้ง ความเงียบปกคลุม แต่ครั้งนี้มันเจือไปด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง ทั้งรัก ทั้งกังวล และทั้งรู้ดีว่าความสุขนี้มันช่างเปราะบาง
"เราควรทำอะไรสักอย่าง..." ป้านวลเอ่ยขึ้นหลังจากความเงียบเนิ่นนาน "ก่อนที่คุณลุงจะกลับมา..."
นัทลูบหลังเธอเบาๆ "ครับ... เราควร..." แต่ในหัวของเขาก็ยังว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน
ป้านวลเงยหน้าขึ้นจากอกของนัทอีกครั้ง ดวงตาของเธอแน่วแน่ มองลึกลงไปในดวงตาของเขา "นัท..." เธอเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นแต่ก็ยังคงมีความอ่อนโยนเจืออยู่ "เรื่องของเรา... เรื่องเซ็กส์ของเรา..."
นัทเงียบ รอฟังสิ่งที่เธอต้องการจะพูด
"ป้ามีความสุขนะ... ทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกันแบบนั้น... ป้ารู้สึก... เหมือนได้กลับไปเป็นสาวอีกครั้ง... นัททำให้ป้ารู้สึก... มีชีวิตชีวา..." ป้านวลพูดช้าๆ ราวกับกำลังทบทวนความรู้สึกของตัวเอง "ร่างกายของเรา... มันเข้ากันได้ดีเหลือเกิน... นัทให้ความสุขมากๆกับป้ามากๆ ทั้งที่ป้าจำแทบไม่ได้เลย..."
เธอเลื่อนมือขึ้นสัมผัสใบหน้านัทอย่างแผ่วเบา "ป้ารู้ว่ามันอาจจะดู... ไม่ถูกต้องในสายตาคนอื่น... แต่สำหรับป้า... มันคือความสุขที่แท้จริง... ความสุขที่ป้าไม่เคยรู้สึกมาก่อน..."
น้ำตาเม็ดเล็กๆ เริ่มคลอหน่วยที่ดวงตาของป้านวล "ป้ารักสัมผัสของนัท... ป้ารักร่างกายของนัท... และป้ารู้ว่านัทก็รู้สึกเช่นกัน..."
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมเสียงสั่นเครือ "ป้าอยากให้เรา... เป็นแบบนี้ตลอดไปได้ไหม... ป้าอยากมีนัทอยู่เคียงข้าง... ไม่ว่าในฐานะไหนก็ตาม..."
นัทฟังทุกคำพูดจากใจจริงของป้านวล ดวงตาของเขาอ่อนโยนลงเมื่อมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของเธอ เขาเข้าใจถึงความสุขและความปรารถนาที่เธอพูดถึง เพราะมันเป็นสิ่งที่อยู่ในใจของเขาเช่นกัน
เขายกมือขึ้นประคองใบหน้าของป้านวลอย่างทะนุถนอม นิ้วหัวแม่มือลูบไล้เบาๆ ที่แก้มใสของเธอ "ป้า..." นัทเริ่มต้นด้วยเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง "ผมก็มีความสุข... มากจริงๆ ทุกครั้งที่อยู่กับป้า... ร่างกายของเรา... จิตใจของเรา... มันผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง..."
นัทสบตากับป้านวลอย่างแน่วแน่ "ผมรักป้านะครับ... ไม่ว่าในฐานะไหนก็ตาม... สำหรับผมแล้ว ป้าคือทุกสิ่งทุกอย่าง..."
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง "เรื่องของเรา... ผมรู้ว่ามันยาก... แต่ผมไม่อยากเสียป้าไป... ถ้าเป็นไปได้... ผมอยากมีป้าอยู่เคียงข้างตลอดไป..."
นัทโน้มตัวลง จูบที่หน้าผากของป้านวลอย่างอ่อนโยน "เราจะมีกันและกันนะครับป้า... ผมสัญญา..."
ป้านวลคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา ดวงตาของเธอมีประกายแห่งความหวังฉายขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของนัท เธอซบหน้าลงกับอกของเขาอีกครั้ง ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ
"ขอบคุณนะนัท..." ป้านวลกระซิบเสียงแผ่ว "ป้าก็อยากมีนัทตลอดไปเหมือนกัน..."
เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองสบตานัทอย่างจริงจัง "แล้ว... เราจะทำยังไงกันดี... เราจะ... พบกันได้อีกใช่ไหม..."
นัทลูบผมเธอเบาๆ "แน่นอนครับป้า... เราจะหาทาง... เราจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีก... แม้มันอาจจะต้องเป็นความลับ..."
ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังใช้ความคิด
"บางที..." ป้านวลเริ่มพูดช้าๆ "บางที... กลางคืนอาจจะสะดวกกว่า... หลังจากที่คุณลุงหลับแล้ว..."
นัทพยักหน้าเห็นด้วย "อืม... ก็เป็นความคิดที่ดี... แต่จะเสี่ยงไปหน่อยไหมนัท... ถ้าคุณลุงตื่นมา..."
"เราต้องเงียบที่สุดครับ..." นัทกระซิบ ".. รอจนลุงหลับสนิทก่อน...ป้าก็มาหาผมที่ห้องนอน"
ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง ชั่งน้ำหนักถึงความเสี่ยงและโอกาส
"คืนวันศุกร์ล่ะ?" ป้านวลเสนอ "คืนนั้นคุณลุงมักจะหลับสนิท..."
"คืนวันศุกร์..." นัททวนคำ "ได้ครับ... คืนวันศุกร์......"
ในความมืดมิดของกลางคืน ความลับของพวกเขาก็จะถูกปกปิดได้มิดชิดยิ่งขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน ความเสี่ยงที่จะถูกค้นพบก็ยังคงอยู่
ความปรารถนาที่จะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งเริ่มชัดเจนขึ้น แม้จะต้องแลกมาด้วยความระมัดระวังและความเสี่ยง พวกเขาได้สร้างพันธะสัญญาแห่งความลับร่วมกัน
หลังจากตกลงเรื่องการนัดพบครั้งต่อไปในช่วงกลางคืนวันศุกร์ ความตึงเครียดในห้องก็คลายลงไปบ้าง ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป ทั้งความรัก ความหวัง และความลับที่ต้องปกปิด
"ไปอาบน้ำกันไหมครับป้า?" นัทเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
ป้านวลพยักหน้าเบาๆ
ทั้งสองคนลุกขึ้นจากโซฟา ช่วยกันเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น แสงแดดยามบ่ายที่เริ่มคล้อยต่ำสาดส่องเข้ามาในห้อง สร้างเงายาวเหยียด
พวกเขาเดินเคียงข้างกันไปยังห้องน้ำ บรรยากาศเงียบสงบแต่ก็อบอุ่นไปด้วยความเข้าใจ เมื่อเข้าไปในห้องน้ำ นัทเป็นคนเปิดน้ำอุ่นลงในอ่าง ปล่อยให้ไอน้ำค่อยๆ ลอยคลุ้ง
ป้านวลเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอออกช้าๆ นัทมองด้วยความรักใคร่ในรูปร่างที่งดงามของเธอ แม้จะมีร่องรอยของวัย แต่สำหรับเขามันกลับเป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหล
เมื่อทั้งสองคนเปลือยกายล่อนจ้อน พวกเขาก็ค่อยๆ ลงไปแช่ในอ่างน้ำอุ่นด้วยกัน ร่างกายแนบชิด สัมผัสไออุ่นจากน้ำและความใกล้ชิดของกันและกัน
นัทโอบกอดป้านวลจากด้านหลัง คางของเขาเกยอยู่บนไหล่มนของเธอ มือลูบไล้ไปตามแขนเรียวอย่างอ่อนโยน ป้านวลซบศีรษะกับอกของเขา ปล่อยให้ความอบอุ่นโอบล้อม
"รู้สึกดีจังเลย..." ป้านวลพึมพำเสียงแผ่ว
"ครับ... ดีมาก..." นัทตอบ
ในอ่างน้ำอุ่น ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก แต่ความเงียบนั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง พวกเขาต่างรับรู้ถึงความผูกพันที่แน่นแฟ้น และความปรารถนาที่จะมีกันและกันต่อไป แม้จะต้องอยู่ภายใต้เงาแห่งความลับ
หลังจากแช่น้ำอุ่นด้วยกัน ร่างกายของทั้งสองรู้สึกผ่อนคลาย ความตึงเครียดจากความกังวลเมื่อครู่จางหายไป เหลือเพียงความรู้สึกสงบและความใกล้ชิด
นัทพันผ้าเช็ดตัวรอบเอว ส่วนป้านวลก็เช็ดผมที่เปียกชื้น ทั้งสองคนออกมาจากห้องน้ำพร้อมกัน
"หิวหรือยังครับป้า?" นัทถามขณะเดินตามป้านวลไปยังห้องครัว
ป้านวลหันมายิ้มบางๆ "ก็นิดหน่อย... นัท...ลูกอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?"
"อะไรก็ได้ครับที่ป้าทำ ผมทานได้หมด" นัทตอบด้วยรอยยิ้ม
ทั้งสองคนช่วยกันเตรียมอาหารเย็นอย่างง่ายๆ ในครัว ป้านวลทำข้าวผัด ส่วนนัทก็ช่วยหั่นผัก บรรยากาศในครัวอบอวลไปด้วยความเงียบสงบ มีเพียงเสียงกระทะและเสียงมีดที่กระทบกับเขียงเบาๆ
ระหว่างทานอาหารเย็นกันที่โต๊ะเล็กในครัว พวกเขาพูดคุยกันถึงเรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวัน เรื่องข่าวสารบ้านเมือง หรือเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ไม่มีใครพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ลับๆ ของพวกเขาโดยตรง แต่สายตาที่ทั้งสองมองกันเป็นระยะๆ ก็สื่อถึงความรู้สึกพิเศษที่ซ่อนอยู่
หลังจากทานอาหารเสร็จ นัทช่วยป้านวลล้างจาน พวกเขาหัวเราะคิกคักกันเบาๆ เมื่อมือสัมผัสกันโดยไม่ได้ตั้งใจ
ในช่วงค่ำ ทั้งสองคนมานั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันบนโซฟา ป้านวลซบศีรษะกับไหล่ของนัทอย่างเป็นธรรมชาติ นัทโอบไหล่เธอไว้เบาๆ พวกเขาดูละครโทรทัศน์ไปเงียบๆ แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่ซ่านระหว่างกันนั้นชัดเจน
แม้จะเป็นเพียงกิจกรรมธรรมดาๆ ในบ้าน แต่สำหรับนัทและป้านวลแล้ว มันกลับเป็นช่วงเวลาที่มีค่า พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างใกล้ชิดภายใต้ชายคาเดียวกัน โดยที่ความลับและความรู้สึกพิเศษยังคงเชื่อมโยงพวกเขาไว้
เมื่อละครโทรทัศน์จบลง บรรยากาศในห้องนั่งเล่นก็เงียบสงบลง ป้านวลเงยหน้าจากไหล่ของนัท มองเขาด้วยแววตาที่อ่อนโยน
"ง่วงแล้ว..นัท?" เธอถามเสียงเบา
นัทพยักหน้าเล็กน้อย "นิดหน่อยครับป้า... ป้าล่ะครับ?"
"ก็เริ่มง่วงเหมือนกัน..." ป้านวลตอบพลางยืดตัวเล็กน้อย
นัทลุกขึ้นยืน ดึงมือป้านวลให้ลุกตาม "ถ้าอย่างนั้น... ไปนอนพักผ่อนกันนะครับ"
ป้านวลยิ้มรับ เดินตามนัทออกจากห้องนั่งเล่น พวกเขาเดินผ่านห้องนอนใหญ่ของป้านวลไป
"ไปนอนห้องนัทนะครับป้า?" นัทถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความหมาย
ป้านวลชะงักเล็กน้อย หันมาสบตานัท แววตาของเธอมีความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างเต็มใจ "อืม... ไปนอนห้องนัทกัน..."
ทั้งสองคนเดินไปยังห้องนอนของนัท ห้องที่เรียบง่ายแต่ก็อบอุ่น เมื่อเข้ามาในห้อง นัทปิดประตูเบาๆ พวกเขามองหน้ากันในความสลัวของแสงจันทร์ที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา
นัทเดินไปที่เตียง เปิดผ้าห่มรอ ป้านวลค่อยๆ เดินตามเข้าไปใกล้เตียง
พวกเขาค่อยๆ เอนตัวลงนอนเคียงข้างกันบนเตียง นัทโอบกอดป้านวลไว้ในอ้อมแขน ป้านวลซบหน้ากับอกของเขา ความเงียบอบอวลไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง แม้จะไม่ได้มีการพูดคุยกัน แต่ทั้งสองต่างรับรู้ถึงความปรารถนาและความผูกพันที่มีให้กัน
ในความมืดมิดของห้องนอน นัทกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ซบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่มของเธอ มือของเขาค่อยๆ สัมผัสหน้าอกอวบอิ่มของป้านวลอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มคลึงเคล้นเบาๆ ราวกับเด็กน้อยที่คุ้นเคยกับอ้อมอกแม่
"ขอบคุณนะครับป้า..." นัทกระซิบเสียงแผ่วชิดใบหูของป้านวล "ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอด... ขอบคุณที่ป้ายอมผมทุกเรื่อง..."
ขณะที่พูด มือของเขาก็เริ่มดูดดึงที่ยอดอกของเธอเบาๆ ราวกับเด็กน้อยที่กำลังหาความอบอุ่นและความคุ้นเคย จากนั้นนัทก็ค่อยๆ หลับตาลง ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าและไออุ่นจากร่างของป้านวลโอบล้อมจนเข้าสู่ห้วงนิทรา
ป้านวลลืมตาอยู่ในความมืด เธอรู้สึกถึงสัมผัสอันอ่อนโยนของนัทที่หน้าอก และคำขอบคุณที่แสนอบอุ่นนั้น ก้องอยู่ในหัวใจของเธอ เธอจ้องมองไปยังความมืดมิด พลางหวนรำลึกถึงอดีต
ภาพของเด็กชายตัวเล็กๆ ที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เมื่อหลายปีก่อนฉายชัดขึ้นในความคิด พ่อแม่ของนัทจากไปด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่เขายังเล็ก ทำให้เขาต้องมาอยู่ภายใต้การดูแลของครอบครัวเธอ นัทในตอนนั้นเป็นเด็กเงียบขรึม ดวงตาเศร้าสร้อย ราวกับขาดอะไรบางอย่างในชีวิต
ป้านวลจำได้ถึงความเงียบเหงาที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวนัทในตอนนั้น เขาเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย แต่แววตาของเขามักจะดูเดียวดายเสมอมา
ตอนนี้... ป้านวลเริ่มเข้าใจแล้ว สัมผัสที่อ่อนโยนและความต้องการความใกล้ชิดของนัทในยามนี้ อาจเป็นผลมาจากความขาดหายของความอบอุ่นในวัยเด็กก็เป็นได้ เธอรู้สึกถึงความรักและความสงสารที่เอ่อล้นอยู่ในใจ
ป้านวลลูบศีรษะของนัทเบาๆ ที่ซบอยู่กับอกของเธอ เธอเองก็โอบกอดเขาให้แน่นขึ้น ราวกับต้องการเติมเต็มความอบอุ่นที่เขาขาดหายไป เธอหลับตาลง ปล่อยให้ความคิดถึงเรื่องราวในอดีตและความรู้สึกในปัจจุบันค่อยๆ กล่อมเกลาให้เธอเข้าสู่ห้วงนิทราตามนัทไป
แสงอาทิตย์อ่อนๆ เริ่มสาดส่องลอดผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้องนอนของนัท ป้านวลค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองใบหน้าของนัทที่ยังคงหลับสนิทอยู่ข้างๆ เธอด้วยความรักใคร่
ความคิดถึงสัมผัสอบอุ่นเมื่อคืนยังคงอบอวลอยู่ในความทรงจำ ป้านวลค่อยๆ ขยับตัวอย่างเงียบเชียบ โน้มตัวลงไปใกล้กับนัท
ด้วยความปรารถนาที่ยังคงคุกรุ่น ป้านวลค่อยๆ เลื่อนริมฝีปากลงต่ำ สัมผัสกับบางสิ่งที่ยังคงหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มอย่างแผ่วเบา เธอเริ่มปรนนิบัติเขาด้วยความรักใคร่และชำนาญ
นัทที่ยังคงอยู่ในห้วงนิทรา เริ่มรู้สึกถึงสัมผัสอันอบอุ่นและคุ้นเคยนั้น ลำเอ็นของเขาค่อยๆ ตื่นตัวและแข็งขืนขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่เขายังไม่ลืมตา
เมื่อลำเอ็นของนัทแข็งแรงเต็มที่ เขาก็เริ่มรู้สึกตัว ปลืมตาขึ้นมาก็พบกับภาพป้านวลที่กำลังมอบความสุขให้เขาอย่างตั้งใจ นัทครางต่ำในลำคอด้วยความพึงพอใจ ยกมือลูบศีรษะของเธอเบาๆ
จากนั้น ป้านวลก็ขยับขึ้นมาคร่อมร่างของนัท เธอจ้องมองใบหน้าของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนา "นอนเฉยๆ นะคะนัท... เช้านี้ป้าจะทำให้เอง..."
นัทพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ปล่อยให้ป้านวลเป็นผู้นำเกมรักในเช้าวันนี้ ป้านวลค่อยๆ กดร่างของเธอลงมา สอดใส่ลำเอ็นของนัทเข้าไปในช่องทางรักของเธออย่างช้าๆ
ป้านวลเริ่มเคลื่อนไหวสะโพก ยกขึ้นลงด้วยจังหวะที่เนิบนาบแต่หนักแน่น ความรู้สึกเสียดสีที่ลึกซึ้งปลุกเร้าอารมณ์ของทั้งสอง ป้านวลครางหวานออกมาเป็นระยะๆ มือเรียวลูบไล้หน้าอกและท้องของนัทอย่างอ่อนโยน
เธอเร่งจังหวะขึ้นเล็กน้อย ควบคุมการเคลื่อนไหวทั้งหมดด้วยตัวเอง นัทนอนมองใบหน้าของป้านวลที่แดงระเรื่อ ดวงตาปรือปรอยด้วยความสุข ความรู้สึกรัดรึงภายในตัวป้านวลทำให้เขารู้สึกวาบหวามอย่างยิ่ง
ในที่สุด ป้านวลก็ปลดปล่อยเสียงครางหวานแหลมออกมาพร้อมกับการเกร็งกระตุกของร่างกาย เธอถึงจุดสุดยอดภายใต้การควบคุมของตนเอง
"อื้อ... ซี๊ด... ดีเหลือเกิน..." ป้านวลพึมพำเสียงสั่น
หลังจากที่ป้านวลปลดปล่อยความสุขสมภายใต้การควบคุมของตนเอง เธอก็โน้มตัวลงมาแนบชิดกับนัท ริมฝีปากอวบอิ่มกระซิบแผ่วเบาข้างหูของเขาด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสั่นเครือ
"ตานัทแล้วนะคะ..."
ป้านวลยังคงคร่อมอยู่เหนือร่างของนัท แต่เปลี่ยนจังหวะการเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ จากการยกขึ้นลงเป็นการบดเบียดและหมุนวนสะโพกอย่างเย้ายวน ช่องทางรักของเธอรัดกระชับลำเอ็นของนัทราวกับต้องการกลืนกินเข้าไปทั้งหมด ความรู้สึกเสียดสีที่แนบแน่นและล้ำลึกนั้น ทำให้นัทรู้สึกราวกับถูกไฟสุม
เสียงครางต่ำในลำคอของนัทดังขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ มือของเขาเลื่อนขึ้นไปกอบกุมบั้นท้ายงามงอนของป้านวลไว้แน่น ช่วยประคองและนำทางให้เธอเคลื่อนไหวอย่างที่ใจปรารถนา
ป้านวลรับรู้ถึงความต้องการของนัท เธอเพิ่มความถี่ในการบดเบียดและหมุนวนสะโพก ช่องทางรักของเธอตอดรัดลำเอ็นของนัทถี่ขึ้นและแน่นขึ้น ราวกับคลื่นที่โถมซัดเข้าฝั่งอย่างไม่หยุดยั้ง ความรู้สึกวาบหวามแผ่ซ่านไปทั่วร่างของนัท ราวกับมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่าน
"อื้อ... ป้า... เสียว..." นัทครางเสียงแหบพร่า ดวงตาของเขาปรือปรอยด้วยความสุขสมที่ใกล้เข้ามา
ป้านวลโน้มตัวลงมาจูบที่ริมฝีปากของนัทอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนชื้นของเธอสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากของเขา แลกเปลี่ยนความรู้สึกที่พลุ่งพล่านภายใน
ในที่สุด ความรู้สึกอัดแน่นในท้องน้อยของนัทก็มาถึงจุดที่ไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป เขากระตุกเกร็ง ปลดปล่อยความปรารถนาที่อัดอั้นออกมา น้ำกามอุ่นๆ พรั่งพรูเข้าไปภายในช่องทางรักที่ตอดรัดเขาอย่างแน่นหนาของป้านวล จนหมดสิ้น...
หลังจากความสุขสมผ่านพ้นไป ทั้งสองนอนหอบหายใจเคียงข้างกันบนเตียงสักครู่ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวลงมาข้างล่าง
พวกเขาช่วยกันทำอาหารเช้าทานด้วยกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและรอยยิ้ม หลังจากนั้นก็ทำกิจกรรมต่างๆ ในบ้านร่วมกันอย่างมีความสุข ราวกับเป็นคู่รักธรรมดาคู่หนึ่ง
จนกระทั่งในช่วงบ่ายแก่ๆ เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทำลายความสงบสุขนั้น
"กลับมากันแล้ว..." ป้านวลกระซิบเบาๆ มองหน้าต่างด้วยความกังวล
ไม่นานนัก ประตูบ้านก็เปิดออก พร้อมกับการปรากฏตัวของลุงไก่ รินดา และมายด์ ที่กลับมาถึงบ้านแล้ว...
ทันทีที่มายด์ก้าวเข้ามาในบ้าน สายตาก็กวาดมองหาคนที่เธอคิดถึง
"หนุ่มน้อยนายอยู่ไหน..." มายด์รีบเดินตรงมาหานัทที่ยืนอยู่ข้างป้านวล "เป็นยังไงบ้างนายดูแลบ้านเป็นอย่างดีหรือเปล่า ช่วงที่ฉันไม่อยู่คิดถึงกันบ้างไหม"
"ครับ... พี่... ผมคิดถึงพี่มากๆ" นัทเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม
"อะไรกัน พี่น้องแบบไหนคิดถึงกันมากๆ... มันแปลกไปนะ" รินดาเอ่ยปากแซวขึ้นมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย
"วันๆ เอาแต่อยู่ในห้องของตัวเอง จะไปรู้อะไร" มายด์ตอบรินดา ก่อนจะหันกลับมาหานัท มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า "ไม่ได้เจอกันตั้งสามวัน โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย ดูสิ... สูงขึ้นอีกแล้วใช่ไหมเรา"
นัทพยักหน้ายิ้มๆ
"ฉันซื้อช็อกโกแลตมาฝากนายด้วย" มายด์พูดพลางยื่นถุงขนมให้นัท "ขึ้นไปแกะดูกันหน่อยไหม? ไปคุยกันในห้องนายสักพัก ไม่ได้คุยกันนานเลย" น้ำเสียงของมายด์เจือความคะนึงหาเล็กน้อย
นัทพยักหน้าตกลง "ครับ ไปสิพี่" ว่าแล้วทั้งสองก็เดินขึ้นไปยังห้องนอนของนัท
เมื่อเข้ามาในห้องของนัทแล้ว มายด์ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง มองนัทด้วยรอยยิ้มที่แฝงความนัยบางอย่าง "มานั่งนี่สิ" เธอตบที่ข้างเตียงเบาๆ เมื่อนัทนั่งลงข้างๆ มายด์ก็โน้มตัวกระซิบข้างหูเขา "พี่คิดถึงนายนะ... รู้ไหม?" พร้อมกับเลื่อนมือไปสัมผัสที่ต้นขาของนัทเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงต่ำ... จากนั้นก็จัดการปลดเข็มขัดและถอดกางเกงของนัทออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับใช้มือปลุกเร้าอารมณ์ของเขา จนกระทั่งลำเอ็นของนัทแข็งขืนเต็มที่
มายด์คุกเข่าลงตรงหน้าของนัท สายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่ลำเอ็นที่เริ่มแข็งขืน เธอใช้มือลูบไล้เบาๆ ตั้งแต่ส่วนโคนจรดปลาย สัมผัสความอุ่นร้อนและผิวสัมผัสที่คุ้นเคย
จากนั้น มายด์ก็โน้มตัวลง ริมฝีปากอวบอิ่มค่อยๆ ครอบครองส่วนปลายของลำเอ็นนัทอย่างอ่อนโยน เธออมเข้าไปทีละน้อย ราวกับลิ้มรสชาติของความปรารถนาที่เธอเองก็โหยหา ก่อนที่เพื่อนของมายด์จะมาถึง...
ด้วยความเร่งรีบ นัทกระแทกเข้าไปสุดแรง มายด์ก็บิดเกร็งร่างกายรับสัมผัสลึกซึ้งนั้น ทั้งสองปลดปล่อยเสียงครางหวานออกมาพร้อมกัน ร่างกายกระตุกเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ คลายตัวลง
"เสร็จแล้ว..." นัทกระซิบเสียงหอบ
"อื้อ..." มายด์ตอบรับเสียงแผ่ว
ทั้งสองรีบลุกขึ้นแต่งตัวอย่างรวดเร็ว นัทจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ส่วนมายด์ก็รีบหวีผมเผ้าให้เรียบร้อย เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ทั้งสองก็เดินออกจากห้องของนัท และแยกย้ายกันลงไปข้างล่าง
...
ช่วงเย็นวันนั้น เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น ป้านวลเป็นคนไปเปิดประตู
"อ้าว กิ๊ก! แม่ไม่เจอนานเลย สบายดีไหมลูก?" ป้านวลทักทายเพื่อนสนิทของมายด์ด้วยความยินดี
"สวัสดีค่ะคุณแม่ สบายดีค่ะคุณแม่ คุณแม่ยังสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยนะคะ" กิ๊กเอ่ยชม ป้านวลถึงกับยิ้มเขินๆ "โอ๊ย ชมเกินไปแล้วจ้ะ"
มายด์เดินลงมาจากชั้นบน เมื่อเห็นกิ๊กก็ยิ้มกว้าง "มาถึงแล้วเหรอแก ฉันนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว"
"มาสิ! ฉันซื้อของอร่อยๆ มาฝากด้วยนะ" กิ๊กว่าพลางชูถุงในมือ ภายในมีขวดโซจูหลากสีสัน
"อ้าว... สวัสดีครับพี่กิ๊ก" นัทเอ่ยทักทายเมื่อเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
"อ้าว นัท! โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย" กิ๊กทักทายนัทกลับ
"วันนี้มีทีเด็ด มากินด้วยกันไหม?" กิ๊กถามมายด์ พลางยักคิ้ว
มายด์หันไปมองนัทเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบเบาๆ ว่า "อยากลองเปิดประสบการณ์ครั้งแรกไหม?"
ยังไม่ทันที่นัทจะได้ตอบ ป้านวลก็ถามขึ้นมาว่า "เย็นนี้จะทานข้าวกันเลยไหมลูก?"
มายด์รีบตอบปฏิเสธ "ไม่เป็นไรค่ะแม่ พวกหนูอยากกินขนมมากกว่า"
"งั้นก็ตามใจ" ป้านวลว่า
จากนั้น ทั้งหมดก็พากันขึ้นไปยังห้องนอนของมายด์ พร้อมกับขนมและขวดโซจูหลากสีสัน...