ถึงผู้อ่านทุกท่าน
นิยายเรื่องนี้สามารถอ่านฟรี จนจบเรื่อง อัพตอนใหม่ทุกวันจันทร์ที่บอร์ดนี้ เป็นเรื่องราวสุดสยิวของครูหนุ่มผู้มีความต้องการอันสุดหยั่งคาดกับบรรดาคนในโรงเรียน
ขอขอบคุณทุกท่านที่คอมเม้นนะครับ ::Thankyou::
ผลงานอื่น
โรงพยาบาลร้อนซ่อนรัก(อัพตอนใหม่ทุกวันพฤหัส) --> https://fictionlog.co/b/675aa26df7648a001cce3696
---------------------------------------
บทเรียนที่ 8
เช้าวันพฤหัสบดี อากาศภายนอกเริ่มอบอ้าวตามแบบฉบับปลายฤดูฝน แต่ภายในห้องเรียน ม.5/1 กลับเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงขีดปากกา
กระดานดำหน้าห้องถูกแพร—หัวหน้าห้องผู้มีลายมือสวยเป็นระเบียบ—แบ่งตารางงานอย่างคร่าว ๆ ช่องซ้ายเป็นรายชื่อกิจกรรม ช่องขวาเป็นพื้นที่เวรเฝ้า บนโต๊ะครูมีแฟ้มงานสองสามแฟ้มวางเปิดไว้
รัฐยืนพิงผนังมุมห้อง มองการทำงานของนักเรียนเงียบ ๆ ไม่ได้แทรกอะไร
"ครูคะ หนูมีคำถามค่ะ" แพรหันมาทางเขาในจังหวะที่ปลายปากกาชี้มาที่รายการกิจกรรม "โซนวิทย์นี่... ถ้าจะจัดให้มีสาธิตการทดลองเล็ก ๆ ต้องขออนุญาตใช้ห้องแล็บแยกไหมคะ?"
รัฐขยับตัว เดินมาช้า ๆ จนหยุดยืนข้างกระดาน มองดูช่องกิจกรรมที่เธอเขียนไว้
"อยู่ในอาคารกิจกรรมใช่ไหม?"
"ใช่ค่ะ หนูตั้งใจให้มีสี่ซุ้ม หนึ่งในนั้นเป็นแล็บจำลองแบบพกพา"
"ถ้าไม่ใช้สารเคมีจริง ๆ ใช้แค่สาธิตแนวคิด ครูว่าไม่ต้องขอใช้ห้องแล็บก็ได้"
แพรพยักหน้า มือขีดเส้นใต้คำว่า 'แล็บจำลอง' บนกระดาน แล้วพูดต่อโดยไม่เงยหน้า
"หนูอยากให้มันน่าสนใจนิดหนึ่งค่ะ จะได้ไม่เหมือนปีที่แล้ว"
"ปีที่แล้วไม่ดีเหรอ?"
"ก็ดีนะคะ แต่...มันเรียบไปหน่อย" เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้ม "หนูอยากให้ห้องเราดูมีพลัง ไม่ใช่แค่จัดงานให้ผ่าน"
รัฐยิ้มบาง ๆ "มีพลังแล้วไม่ลืมเรียนก็พอ"
แพรหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดเหมือนหยอก "ครูเป็นห่วงเกรดของพวกเราหรือกลัวจะเสียชื่อครูที่ปรึกษาคะ?"
"ทั้งสองอย่างนั่นแหละ"
คำตอบเรียบ ๆ แต่จริงจังของเขาทำให้แพรชะงักไปนิด ก่อนจะอมยิ้ม
"ถ้างั้นหนูจะพยายามให้ดีที่สุดค่ะ ครูไว้ใจได้"
รัฐพยักหน้า "เชื่อใจอยู่แล้วล่ะ"
ทั้งห้องเริ่มกลับเข้าสู่ความสงบ เพื่อนร่วมชั้นบางคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย บางคนยังรอคิวมาส่งแบบร่างแผนงานกับหัวหน้าห้อง
รัฐยังคงยืนอยู่ใกล้ ๆ มองเธอจัดการรายละเอียดต่าง ๆ อย่างขยันขันแข็ง
หลังจากเคลียร์รายละเอียดเบื้องต้นกับรัฐ แพรกลับมานั่งที่โต๊ะหัวหน้าห้องของตัวเอง กระดาษวางแผน แผ่นเวร และแบบร่างป้ายบูธถูกคลี่ออกเป็นชั้น ๆ บนโต๊ะ เหมือนสนามรบขนาดย่อม
เธอใช้ปากกาหมึกเจลลายดอกไม้ไล่ขีดรายการที่จัดไว้ทีละข้อ ดวงตาขมวดเล็กน้อยตอนนึกถึงคำสั่งที่ต้องประสานงานกับห้องอื่น
งานนิทรรศการสัปดาห์วิทยาศาสตร์ประจำปี เป็นกิจกรรมประจำของโรงเรียนธารเกษมที่จัดร่วมกับกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์ มีจุดประสงค์เพื่อให้นักเรียนแต่ละระดับชั้นได้นำเสนอแนวคิด ความรู้ หรือการทดลองเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ในรูปแบบสร้างสรรค์
ปีนี้ งานจะจัดบริเวณลานหน้าอาคารกิจกรรม โดยแบ่งเป็น บูธจากห้อง ม.4 – ม.6 และกลุ่มสาระวิทย์รวมอีกสองบูธ
สำหรับ ห้อง ม.5/1 ที่แพรเป็นหัวหน้าห้องและรัฐเป็นครูที่ปรึกษา จะรับผิดชอบบูธหลักในหัวข้อ:
"พลังงานในชีวิตประจำวัน – มองผ่านวิทยาศาสตร์"
ซึ่งเป็นแนวคิดที่เชื่อมโยงการใช้พลังงานในชีวิตจริงเข้ากับกลไกและกฎทางวิทยาศาสตร์ เช่น พลังงานกลจากการถีบจักรยานปั่นไฟจำลอง, พลังงานความร้อนจากการเผาไหม้, การประยุกต์แสงแดดในการฆ่าเชื้อ ฯลฯ
นอกจากจัดแสดงแบบนิ่ง ห้องของเธอยังมีแผนจะสาธิตการทดลองง่าย ๆ ให้เด็ก ๆ ชั้นเล็กได้ชม เช่น เครื่องกรองน้ำแบบจำลอง การทำสบู่ล้างมือจากสมุนไพร และการทดลองปลูกถั่วงอกในสื่อปลูกต่างชนิดเพื่อเปรียบเทียบการเจริญเติบโต
ทั้งหมดนี้... แพรเป็นคนคิด และเขียนโครงร่างเสนอครูรัฐด้วยตัวเอง
เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่าระหว่างพูดคุย วางแผน และปรึกษากับเขา — น้ำเสียงที่จริงจังของเขา กลับกลายเป็นแรงขับเคลื่อนเงียบ ๆ ที่ทำให้เธอตั้งใจเกินกว่าปกติ
และตอนนี้เอง... เมื่อเห็นว่างานเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง เธอก็อดยิ้มไม่ได้
แพรหันไปมองโต๊ะครูอีกครั้ง รัฐยังนั่งอ่านเอกสารอยู่ด้านนั้น ท่าทางของเขาไม่ได้ดูใส่ใจเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่เคยปล่อยผ่านรายละเอียดไหนที่เธอเสนอ
และบางที... นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เธออยากให้งานนี้ "สมบูรณ์แบบที่สุด"
ไม่ใช่เพื่อชื่อเสียงของห้อง หรือคะแนนพิเศษ
แต่เพื่อให้คนที่เธอเริ่มเฝ้ามอง — ได้เห็นความตั้งใจของเธออย่างชัดเจน
(https://attachments.xonly8.com/images/be107f94358fedd7146e24363c6dd4febd506077.jpg)
แสงแดดภายนอกเริ่มแรงขึ้น แพรปิดฝาปากกาแล้ววางลงบนโต๊ะ หยิบสมุดโน้ตมาเปิดหน้าแผนการอีกครั้ง ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนในกลุ่มที่นั่งล้อมเธออยู่
"เอาล่ะ เราจัดเป็นสี่โซนตามที่ตกลงกันนะ มีพลังงานแสง พลังงานกล พลังงานความร้อน แล้วก็ชีวภาพ"
โบว์ เพื่อนสนิทของแพรที่นั่งฝั่งตรงข้ามทำท่าเลิกคิ้ว "นี่เราทำแค่ห้องเดียวจริงเหรอแพร... รู้สึกอลังการเหมือนจัดทั้งงานเลยนะ"
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากเพื่อนอีกสองคนข้าง ๆ
แพรยิ้มบาง ๆ แต่ยังไม่เถียง "ก็อยากให้ห้องเราดูดีไง ปีที่แล้วห้อง 3 ได้คำชมเต็มไปหมด ปีนี้ถึงตาพวกเราแล้ว"
อีกเสียงแทรกขึ้นจากด้านหลัง — "ไม่ใช่เพราะห้องเรามีครูที่ปรึกษาหล่อเหรอ?"
กลุ่มเพื่อนถึงกับหลุดหัวเราะพรืด แพรเม้มปาก พยายามกลั้นยิ้ม พลางส่ายหน้า
"อย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวครูได้ยิน"
"ได้ยินอะไรเหรอครับ?"
เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้เกินกว่าที่ทุกคนคาด
แพรชะงักหันกลับไป — รัฐยืนอยู่ด้านหลัง พร้อมกับยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้า สีหน้าไม่ได้แสดงความไม่พอใจ แต่กลับดูสบาย ๆ เหมือนคนที่เพิ่งเข้ามาทันคำพูดพอดี
เด็กหญิงทั้งกลุ่มหน้าขึ้นสีพร้อมกัน
"เปล่าค่ะครู... เราคุยเรื่องโซนบูธกันอยู่" แพรรีบตอบ พลางยิ้มเจื่อน ๆ
"ผมก็ว่าอยู่ เพราะได้ยินคำว่า 'หล่อ' แว่ว ๆ นึกว่าใครพูดถึงผม"
เสียงหัวเราะทั้งกลุ่มดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่จากความเขิน แต่เพราะน้ำเสียงของรัฐไม่ได้ทำให้ใครรู้สึกเกร็ง
เขาทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตัวว่างใกล้ ๆ วางแฟ้มในมือลงบนโต๊ะ
"งานนี้ถือว่าใหญ่พอสมควรนะครับ มีการสาธิตด้วย ถ้ามีอะไรที่ต้องใช้วัสดุพิเศษหรือคนช่วยเพิ่ม ก็บอกผมได้เลย"
แพรหันมาพยักหน้า "ขอบคุณค่ะครู หนูอยากให้ทุกกลุ่มมีโอกาสได้ทำจริง ๆ ไม่ใช่แค่ยืนอธิบายแบบท่องมา"
รัฐพยักหน้าช้า ๆ "แนวคิดดีครับ ถ้าเป็นไปได้ ครูอยากให้กลุ่มที่ดูแลบูธ ได้ผลัดกันเดินชมบูธคนอื่นด้วย ไม่งั้นจะเหมือนแค่ทำงานไม่ได้เรียนอะไร"
"โอเคค่ะ เดี๋ยวหนูจะเขียนรอบเวรเป็นช่วงสั้น ๆ แล้วให้สลับกัน"
"ดีครับ ถ้าอย่างนั้นผมฝากดูภาพรวมอีกนิดหนึ่งนะ ถ้ามีอะไรสะดุด เดี๋ยวผมช่วยเสริม"
แพรยิ้มกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
บรรยากาศรอบโต๊ะดูผ่อนคลายกว่าช่วงต้นชั่วโมง เพื่อน ๆ ของเธอดูสบายใจขึ้น พูดคุยกันคึกคักมากกว่าเดิม
แสงแดดยามสายทอดผ่านช่องลมเหนือทางเดิน เงาของต้นหูกวางพาดลงบนพื้นซีเมนต์เป็นลวดลายที่เปลี่ยนไปทุกวินาทีตามแรงลม เด็กนักเรียนบางคนเดินผ่านหน้าห้องเรียน ม.5/1 ด้วยท่าทีเร่งรีบ บ้างก็เฉื่อยชาเหมือนวันพฤหัสบดีนี้ยังไม่ควรเริ่มต้นเร็วขนาดนี้
แต่หนึ่งในนั้น — คนที่เดินผ่านโดยไม่ต้องเร่ง ไม่ต้องเฉื่อย ไม่ต้องอธิบายตัวตนให้ใครเข้าใจก็คือ วริษฐากรณ์ ภู่เกิด หรือที่ทั้งโรงเรียนเรียกกันติดปากว่า "ยิม"
เธอเดินด้วยจังหวะที่พอดี เงยหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อยพอให้ปลายผมประบ่าเคลื่อนไหวตามจังหวะก้าว ความมั่นใจในรูปลักษณ์ที่เธอครอบครองอย่างสมบูรณ์ทำให้การเดินผ่านห้องเรียนกลายเป็นเหตุการณ์หนึ่งสำหรับผู้ที่สังเกต แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ
ยิมไม่ได้จงใจมองเข้าไปในห้อง ม.5/1 — แต่เธอก็ไม่ได้ห้ามตัวเองไม่ให้มอง เธอเห็นเขา... ครูรัฐ นั่งอยู่กลางกลุ่มเด็กหญิงในห้อง แวดล้อมไปด้วยบทสนทนาเสียงเบาและเสียงหัวเราะที่เธอไม่ได้ยิน
เขายิ้มให้เด็กพวกนั้น ยิ้มแบบผู้ใหญ่ที่กำลัง "ฟัง" จริง ๆ
ไม่ใช่ยิ้มจาง ๆ แบบที่เขาเคยผ่านหน้าเธอในโถงทางเดิน
ไม่ใช่สายตานิ่ง ๆ ที่เขาใช้เมื่อเดินสวนเธอหน้าอาคาร
ไม่ใช่ความเฉยเมยที่เขาเคยมีเวลาที่เธอแกล้งทำสมุดตกต่อหน้า แล้วก้มเก็บช้า ๆ ราวกับตั้งใจ
เขาไม่เคยแสดงปฏิกิริยาใดที่บ่งบอกว่าเห็นเธอ "จริง ๆ" เลย
และนั่นเองที่ทำให้เธอชะงักไปเล็กน้อย แม้ขาจะยังเดินต่อ
ไม่ใช่เพราะเสียหน้า ไม่ใช่เพราะเขาไม่ยิ้มให้ ไม่แม้แต่จะเพราะเธออยากให้เขาหันมามอง
แต่มันคือคำถามเงียบ ๆ ในใจ — ว่าทำไมผู้ชายคนนั้น... ถึงไม่ยอมเล่นตามเกมของเธอเหมือนคนอื่น?
ในโลกที่เธอเคยเป็นศูนย์กลางของความสนใจมาตลอด ความเพิกเฉยแบบนี้ไม่ได้ทำให้เธอโกรธ แต่มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนเธอกำลังถูกท้าทาย — และในความเงียบของรัฐ มันมีเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ ภายในตัวเธอ
เขาอาจไม่รู้ แต่เขาได้เดินเข้าสู่เวทีของเธอแล้ว โดยไม่รู้ตัว
เพียงแต่ในเวทีนี้... เธอจะไม่ปล่อยให้เขายืนอยู่ข้างนอกได้นานเกินไป
-*-*-*-*-*-*-
ในช่วงเปลี่ยนคาบระหว่างสายกับเที่ยง กลุ่มนักเรียน ม.6 กลุ่มหนึ่งมักจะรวมตัวกันใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์หน้าตึกเรียนเก่า บางคนยืนเอนพิงเสา บางคนนั่งบนโต๊ะหินอ่อนอย่างไม่แยแสสายตาใคร แต่เสียงหัวเราะ เสียงแซว และบทสนทนาที่วนเวียนอยู่กับเรื่อง "ผู้ชาย" ยังคงเป็นของถนัดของกลุ่มนี้
ยิมนั่งอยู่กลางวง มือถือโทรศัพท์ค้างไว้ที่หน้าจอไอจีแต่ไม่ได้แตะอะไร สายตาเธอเหม่อมองไปยังลานหน้าอาคารเรียนอย่างไม่มีเป้าหมาย
เพื่อนคนหนึ่งสะกิดถามเล่น ๆ น้ำเสียงอารมณ์ดี "นี่ ยิม ช่วงนี้ไม่เห็นพูดถึงครูรัฐเลย ไหนบอกว่าหล่อกว่า ผู้ชายแทบทั้งโรงเรียนไง?"
ยิมหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ลมหายใจของเธอเหมือนจะยาวขึ้นเล็กน้อย
"พูดไปก็เหมือนไม่มีผลอะ" เธอตอบเสียงเรียบ
"แปลว่า... มีคนอื่นมาแทนแล้ว?" อีกคนแซวตาม
เธอส่ายหน้า ดวงตายังมองไปข้างหน้าเหมือนเดิม "ไม่ใช่หรอก เขาก็ยังหล่อนั่นแหละ"
"แล้วทำไมเงียบ ๆ ไม่เหมือนตอนนู้น...เห็นทำเป็นเดินผ่านห้องเขาทุกวัน"
เธอหัวเราะขึ้นมาจริง ๆ ในครั้งนี้ ก่อนจะพิงหลังกับพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย
"เพราะเดินยังไง เขาก็ไม่เคยมองนี่"
ประโยคนั้นทำให้เพื่อนในวงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงหัวเราะกลบเกลื่อนตามมา
"จริงดิ?"
ยิมพยักหน้า ไม่ได้รู้สึกอับอาย หรือเสียดายแม้แต่น้อย "แบบว่า... ปกติคนที่ฉันอยากให้มอง ก็จะมองนะ อย่างน้อยก็หันมา หยุดคุยบ้าง แต่นี่..."
เธอถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดต่อโดยไม่มองหน้าใคร "เขาแค่เดินผ่าน แล้วก็ผ่านไปจริง ๆ เหมือนฉันไม่มีอยู่ตรงนั้น"
เพื่อนข้าง ๆ พูดติดตลก "แล้วไม่คิดจะทำให้เขามองบ้างเหรอ ดาว ม.6 อย่างเธอเนี่ยนะ จะปล่อยให้ครูเมินได้เฉย ๆ"
ยิมไม่ได้ตอบทันที รอยยิ้มบนมุมปากกลับผุดขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ
(https://attachments.xonly8.com/images/e8a8415a63bd795582b553ec214d5c3e85e8371a.jpg)
"ใครว่าฉันจะปล่อย?"
เธอพูดแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยแรงกระเพื่อมบางอย่างที่ซ่อนอยู่
บางที... มันไม่ใช่แค่เรื่องอยากให้ใครมองเห็น แต่มันคือการทวงสิ่งที่เธอเคยได้มาตลอดชีวิต — การได้รับความสนใจ และการควบคุม
และสำหรับครูรัฐ ผู้ชายที่ "ไม่เคยหันมา"... เขาอาจกลายเป็นเกมที่น่าตื่นเต้นที่สุดที่เธอเคยเล่นมาเลยก็ได้
-*-*-*-*-*-*-*-*-
ขณะบรรยากาศในห้อง ม.5/1 ยังอบอวลไปด้วยเสียงพูดคุยของเด็กสาวกลุ่มแกนนำที่นั่งล้อมโต๊ะครูอยู่ รัฐนั่งฟังอย่างตั้งใจ—ไม่ใช่เพราะต้องควบคุมอะไร แต่เขาพบว่าการปล่อยให้เด็กคิดเอง พูดเอง มักเผยแง่มุมที่น่าสังเกตมากกว่าการซักถาม
เขายกถ้วยน้ำเปล่าขึ้นจิบขณะสายตาละจากหน้าแพร แล้วทอดออกไปทางบานประตูห้องเรียนที่เปิดทิ้งไว้
แว็บหนึ่ง—เงาร่างของเด็กหญิงในชุดนักเรียน ม.6 เดินผ่าน
บุคลิกนั้น สง่างาม ไม่รีบร้อน ดวงตาที่กวาดมองโดยไม่ต้องขออนุญาตใคร และท่วงท่าแบบคนที่เคยชินกับการ "ได้รับความสนใจ" โดยไม่ต้องเอ่ยปาก
วริษฐากรณ์ ภู่เกิด — "ยิม" ดาว ม.6/2
แน่นอน เขาจำชื่อเธอได้ตั้งแต่สัปดาห์แรกที่ย้ายมา ไม่ใช่เพราะเธอเข้ามาทำอะไรพิเศษต่อหน้าเขา แต่เพราะเธอคือชื่อที่ถูกพูดถึงบ่อยที่สุดในห้องพักครู
นักเรียนที่ไม่ได้เป็นสมาชิกสภานักเรียนก็จริง แต่มีคนยอมตามด้วยรอยยิ้ม
นักเรียนที่ไม่ได้เรียนดีที่สุด แต่ไม่มีครูคนไหนกล้าให้เกรดต่ำ
นักเรียนที่ไม่เคยจีบใครก่อน—แต่มีแต่คนพร้อมจะเข้าหาเธอ
และเขา... ก็ไม่เคยให้ความสนใจเธอเลย
ไม่ใช่เพราะไม่เห็นคุณค่า หรือเพราะมองว่าเธอไม่มีเสน่ห์ หากแต่—ในแผนที่เขาคิดไว้ ความกล้าของเธอยังไม่ได้ "อยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม" ที่จะดึงเข้ามาใช้
เธอสว่างเกินไป
คนอย่างยิม ดึงดูดสายตามากเกินไป มีคนพูดถึงมากเกินไป และที่สำคัญ—เธอมี อำนาจส่วนตัว
เด็กแบบนั้น ไม่ใช่คนที่จะเข้าไปแตะก่อนเวลาอันควร
เขามองตามเงาเธอที่พ้นกรอบประตูไปแล้ว ก่อนจะหันกลับมามองแพรซึ่งกำลังก้มหน้าขีดเขียนรายชื่อเวรประจำบูธบนสมุดด้วยลายมือเรียบร้อย
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเด็กผู้หญิงที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของหมากตัวเล็ก ๆ ดังขึ้นใกล้ ๆ โต๊ะครู
คนที่เขาต้องใช้... คือตัวเงา ไม่ใช่ตัวแสง
และยิม—ในเวลานี้—ยังคงสว่างเกินไปสำหรับแผนของเขา
การเตรียมงานนิทรรศการวิทยาศาสตร์ของห้อง ม.5/1 ก้าวหน้าอย่างต่อเนื่อง แพรทำหน้าที่หัวหน้าห้องได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ความกระตือรือร้นของเธอไม่ได้มาเพียงเพราะหน้าที่ แต่เพราะเธอมีบางอย่างในใจที่ผลักดันอยู่เงียบ ๆ และรัฐก็รู้ดี
เขาไม่ได้เร่งรัดเด็ก ๆ มากนัก ปล่อยให้พวกเขาเติบโตผ่านความรับผิดชอบที่ถือไว้ในมือ แต่ในทุกขั้นตอน เขาก็ยังอยู่ในภาพ—อยู่พอให้รู้ว่ากำลังดูแลอยู่
เสียงของแพรที่เรียกชื่อเพื่อน ๆ ทยอยตรวจเช็ครายการวัสดุ เสียงปากกาขีดเขียน และกลิ่นของกระดาษฟลิปชาร์ตที่เพิ่งเปิดใหม่ กลายเป็นกลิ่นประจำห้องในช่วงนี้
บางวัน แพรจะเดินมาขอคำปรึกษาที่โต๊ะครูตอนพักกลางวัน นั่งลงข้าง ๆ เขาโดยที่เพื่อนคนอื่นไม่ได้ว่าอะไร เพราะ "มันคือเรื่องงาน" และรัฐก็รับฟังด้วยท่าทีสบาย ๆ บางครั้งจะช่วยจัดเรียงคำในป้ายบูธให้เธอ หรือเสนอไอเดียบางอย่างให้ดูทันสมัยขึ้น แพรมักหัวเราะเบา ๆ แล้วตอบว่า "หนูจะจำไว้นะคะ เดี๋ยวปีหน้าขอยืมใช้ต่อ"
มันไม่ใช่การเล่นหูเล่นตา ไม่ใช่การหยอกล้อแบบรู้ทัน แต่มันคือระยะของความไว้ใจที่เริ่มแน่นขึ้นอย่างแนบเนียน
แต่ในระยะเวลาเดียวกันนั้น พลอยก็เริ่ม "รับรู้" ความเปลี่ยนแปลงในสายตาของรัฐ
บางวัน เธอเดินผ่านหน้าห้อง ม.5/1 แล้วเห็นแพรกำลังพูดคุยกับเขา—ยืนใกล้กันกว่าปกติ หัวเราะกันเบา ๆ
บางวัน เธอเจอรัฐเดินถือแฟ้มผ่านหน้าอาคารกิจกรรม พร้อมกับพูดกับแพรเรื่อง "โครงสร้างบูธ" หรือ "การซ้อมนำเสนอ" โดยที่เธอไม่ได้อยู่ในบทสนทนานั้นเลย
ความรู้สึกมันไม่ได้รุนแรงเหมือนความหึงหวงแบบวัยรุ่น แต่เป็นความวูบไหวแบบคนที่เคยมั่นใจว่า "เธอคือหนึ่งเดียว"
วันหนึ่ง พลอยเดินไปหาครูรัฐหลังเลิกเรียน ที่หน้าห้องวิทยาศาสตร์ เขากำลังล็อกประตูห้องพอดี
"ครูรัฐคะ..." เสียงของเธอเบากว่าปกติ
เขาหันมา ยิ้มน้อย ๆ "ว่าไงครับพลอย"
เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ก่อนจะถาม "ครูยุ่งเหรอคะช่วงนี้?"
"ก็พอสมควรครับ งานนิทรรศการต้องช่วยดูแลเยอะหน่อย"
เธอพยักหน้าเบา ๆ มองลงพื้น "งานของ ม.5 ใช่ไหมคะ"
รัฐหยุดมือที่กำลังหมุนลูกกุญแจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ ดวงตายังนุ่มนิ่งแบบเดิม
"พลอยมีอะไรอยากพูดหรือเปล่าครับ?"
เธอชะงัก แล้วส่ายหน้าเร็วเกินไปเล็กน้อย "เปล่าค่ะ หนูแค่...เห็นครูไม่ค่อยว่างเหมือนก่อน"
เขาหัวเราะเบา ๆ เสียงต่ำ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าปกติเล็กน้อย
"ครูอาจไม่ได้คุยกับเธอบ่อยเหมือนก่อน แต่ไม่ได้แปลว่าครูลืมเธอไปนะ"
คำพูดนั้น เหมือนหยดน้ำบนกระจกที่แตกร้าวเล็ก ๆ
"หนู...แค่คิดถึงค่ะ"
รัฐมองเธอ สีหน้ายังนิ่งเหมือนเคย แต่แววตานั้นกลับอ่อนลงเพียงเล็กน้อย เขาก้าวเข้ามาใกล้พอให้เสียงพูดของเขาไม่เล็ดลอดไปถึงใครที่อาจเดินผ่าน
"ไว้เราหาเวลาคุยกันวันหยุดนะครับ ให้มารับที่โรงเรียนมั้ย?"
พลอยชะงักเล็กน้อย ก่อนจะถามเสียงเบา "วันเสาร์นี้ใช่มั้ยคะ?"
"ถ้าเธอว่าง" รัฐตอบเรียบ ๆ แล้วเอียงหน้ามองเธออย่างไม่รีบร้อน "แต่ถ้าไม่สะดวกวันนั้น ครูรอได้"
พลอยส่ายหน้าเบา ๆ "ว่างค่ะ... แม่ทำโอที หนูอยู่คนเดียวทั้งวัน"
เขาพยักหน้าช้า ๆ "งั้นก็เสาร์นี้"
เธอเม้มปาก ลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ "แต่...ที่เดิมอาจจะมีคนเห็น ครูอยากให้หนูไปที่อื่นมั้ยคะ?"
รัฐทำทีเป็นครุ่นคิดแล้วพยักหน้า "จริงของเธอ... งั้นเธอมีที่ไหนแนะนำไหม?"
พลอยนิ่งไปชั่วครู่แล้วพูดอย่างไม่เต็มเสียงนัก "มีสวนหลังวัดท้ายหมู่บ้านค่ะ คนไม่ค่อยไป ถ้ามาตอนสาย ๆ จะเงียบมาก"
"หลังวัดเหรอ?" เขาทวน
"ค่ะ มันมีซุ้มไม้ แล้วก็ลำคลองเล็ก ๆ เดินลึกเข้าไปนิดเดียวเอง"
รัฐยิ้มนิด ๆ มองเธอด้วยสายตาที่ไม่แสดงความลังเลแม้แต่น้อย "งั้นเสาร์นี้ เจอกันที่นั่น... เธอบอกเวลา ครูจะไป"
พลอยหลบสายตาเล็กน้อยก่อนจะตอบ "สิบเอ็ดโมงนะคะ หนูจะรอที่ศาลา"
เขาพยักหน้าอีกครั้ง ไม่พูดอะไรต่อ เธอยิ้มจาง ๆ พยักหน้าช้า ๆ แล้วจึงค่อย ๆ ถอยออกมา ก่อนจะเดินแยกจากไปเงียบ ๆ
และในหัวของรัฐ ไม่มีความลังเลเลยสักนิดเดียว
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ช่วงบ่ายของวันพุธ อากาศอับชื้นแม้ไม่มีฝน รัฐนั่งจัดเอกสารอยู่ที่โต๊ะในห้องพักครู เสียงพัดลมตั้งโต๊ะหมุนช้า ๆ คล้ายจะพ่นลมหายใจอย่างเบื่อหน่ายไปพร้อมกับกองงานที่เริ่มสูงขึ้นทีละชั้น เขาไม่ได้เร่งรีบ เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่สำคัญกว่าความเร็ว คือจังหวะที่แนบเนียน
ขณะที่เขากำลังเซ็นตรวจงานในแฟ้มวิทยาศาสตร์กลาง ภายในห้องพักครูที่แออัดด้วยโต๊ะไม้เก่าและตู้เอกสารเหล็ก ครูปัดก็เดินกลับเข้ามาพร้อมขวดน้ำดื่มในมือ
"อากาศอย่างนี้ เหมือนฝนจะตก แต่ก็ไม่ตกซะที" เธอพูดพลางวางขวดน้ำลงบนโต๊ะข้าง ๆ ตน
รัฐเหลือบตามองเธอเล็กน้อย "ครับ อึน ๆ หน่อย"
ปัดหยิบผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อเบา ๆ ตรงขมับ ก่อนจะพูดขึ้นลอย ๆ เหมือนคุยกับตัวเอง แต่ตั้งใจให้ได้ยิน
"พรุ่งนี้ประชุมครูประจำเดือนนะคะ ลืมไปเลยว่าจะต้นเดือนแล้ว"
รัฐหยุดมือที่กำลังเปิดแฟ้ม แล้วเงยหน้าขึ้นช้า ๆ
"ประชุม... ตอนกี่โมงครับ?"
"สี่โมงเย็นค่ะ เลิกคาบบ่ายแล้วเข้าห้องประชุมเลย" เธอตอบพลางนั่งลงที่โต๊ะของตนเอง สะบัดมือไล่เหงื่อ
เขาพยักหน้าช้า ๆ กลับไปดูเอกสารในมือต่อ "แล้วประชุมแบบเข้มข้นมั้ยครับ?"
ปัดยิ้มนิดหนึ่ง "อืม...แล้วแต่เดือนค่ะ ถ้า ผอ. อยู่ ก็จะมีพูดยาวหน่อย แต่ถ้าไม่อยู่ ส่วนใหญ่ รอง ๆ จะสรุปเรื่องทั่วไป"
"มีอะไรต้องเตรียมไปไหมครับ?"
"ส่วนใหญ่ฟังเฉย ๆ ค่ะ ถ้าไม่ใช่ครูหัวหน้าสาระหรือมีวาระรายงานก็แค่เซ็นชื่อกับนั่งฟัง"
รัฐพยักหน้ารับเบา ๆ "ขอบคุณครับ ผมเพิ่งเคยเข้าครั้งแรก เลยยังไม่แน่ใจ"
ปัดหัวเราะเบา ๆ พลางยกขวดน้ำขึ้นดื่ม "ไม่ต้องเกร็งหรอกค่ะ เดือนแรก เขาจะยังไม่เรียกชื่อขึ้นพูดอะไรหรอก...ถ้าไม่โชคร้ายจนโดนแซว"
เสียงหัวเราะระคนกันในห้องเล็กน้อยจากครูอีกคนที่นั่งใกล้ ๆ รัฐยิ้มจาง ๆ ก่อนจะกลับมาจดอะไรบางอย่างลงในสมุดบันทึก
"พฤหัสบ่ายโมง — ประชุมครูประจำเดือน"
เขาวงเส้นใต้สองครั้ง
ไม่ใช่เพราะเขากลัวจะลืม แต่เพราะที่ประชุมครู... มักเป็นที่ที่คนเปิดหน้ากาก และเรื่องที่ไม่มีใครพูดในห้องเรียน มักจะโผล่มาให้เห็นตรงนั้นเสมอ
ครูปัดนั่งไขว่ห้าง เอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่ดูเหมือนจะส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดทุกครั้งที่ขยับตัว มือข้างหนึ่งวางแก้วน้ำเย็นลงข้างโต๊ะ ขณะที่สายตายังทอดมาทางรัฐอย่างไม่เร่งเร้า
"ครูรัฐดูเงียบ ๆ นะคะ อยู่โรงเรียนมาก็เกือบเดือนแล้ว ยังไม่ค่อยได้คุยกันเลย"
เขาเงยหน้าจากแฟ้ม สบตาเธอแวบหนึ่งก่อนจะยิ้มบาง ๆ
"อาจจะยังปรับตัวอยู่ครับ ก็...พยายามเรียนรู้ระบบไปเรื่อย ๆ"
ปัดพยักหน้าเข้าใจ มือเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาข้างแก้มอย่างไม่ตั้งใจ
"ที่นี่ไม่ได้วุ่นวายนักหรอกค่ะ ถ้าอยู่เฉย ๆ แล้วไม่ไปยุ่งกับ 'เรื่องบางเรื่อง'"
คำพูดนั้นมาแบบเบา ๆ แต่มีน้ำหนักพอให้รัฐละสายตาจากเอกสารอย่างชัดเจน
"แอบเตือนอะไรรึเปล่าครับ?" เขายิ้มอย่างสุภาพ แต่ชัดเจนว่าให้ความสนใจ
"เปล่าค่ะ..." ปัดส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วหัวเราะ "แค่พูดตามประสบการณ์ของคนที่อยู่ที่นี่มานาน"
เธอเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
"บางที...ก็มีคนบางกลุ่ม ที่ชอบคิดว่าโรงเรียนเป็นของตัวเอง จะทำอะไรก็ได้...โดยเฉพาะกับคนที่เขาคิดว่า 'ไม่มีใคร'"
รัฐพยักหน้าช้า ๆ ดวงตานิ่งเหมือนกำลังประเมิน
"แล้วครูปัด...มีใครรึยังครับ?"
คำถามนั้นมาแบบธรรมชาติ ราบเรียบอย่างไร้พิษสง แต่ปัดชะงักเล็กน้อย ไม่ได้ตอบทันที
"มีลูกแล้วค่ะ แต่ไม่มีพ่อของลูกมาด้วย"
รัฐพยักหน้า "ขอโทษนะครับ ถ้าถามล้ำเส้นไป"
"ไม่เป็นไรค่ะ ชินแล้ว...แต่ไม่ค่อยมีใครกล้าถามแบบนี้หรอก"
"ผมไม่ชอบเดา"
ปัดหัวเราะอีกครั้ง คราวนี้เสียงต่ำกว่าเดิมเล็กน้อย รอยยิ้มของเธอดูจริงมากขึ้น
"งั้นเดี๋ยวคราวหน้าถ้ามีเรื่องอะไรที่ครูไม่เข้าใจ ก็ถามฉันได้เลยนะคะ ฉันรู้มากกว่าที่คนอื่นคิด"
รัฐยิ้มเพียงนิดเดียว พลิกหน้ากระดาษในแฟ้มอย่างใจเย็น ก่อนจะตอบเบา ๆ
"ผมก็เชื่ออย่างนั้นครับ"
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เย็นวันพฤหัสบดี ห้องประชุมชั้นล่างของอาคารอำนวยการค่อย ๆ เต็มไปด้วยครูจากทุกระดับชั้น เสียงลากเก้าอี้ เสียงแฟ้มปะทะโต๊ะ และเสียงถอนหายใจเบา ๆ เป็นซาวด์ประกอบที่ไม่มีใครตั้งใจให้เกิด แต่ก็มักจะมีในทุกการประชุมแบบนี้
รัฐเดินเข้ามาพร้อมครูอีกสองคนจากตึกวิทย์ เขาเลือกนั่งใกล้ท้ายห้อง ไม่ใกล้โต๊ะผู้อำนวยการนัก แต่ก็ไม่ไกลเกินไปที่จะมองไม่เห็นอะไร
โต๊ะยาวด้านหน้าเรียงเก้าอี้ไว้สามตัว และทุกตัวก็กำลังถูกจับจอง
ที่นั่งกลาง — ว่างเปล่า
คนข้างตัวกระซิบว่า "ผอ. ไปประชุมที่เขต ยังไม่กลับ น่าจะให้รองดำเนินการแทน"
รัฐพยักหน้าโดยไม่หันกลับไป
ชายร่างใหญ่ในชุดเชิ้ตแขนยาวรีดเรียบ เดินถือเอกสารขึ้นนั่งที่เก้าอี้ฝั่งซ้ายสุด โต๊ะตรงหน้าเขาถูกจัดเรียบ ไม่มีสิ่งฟุ่มเฟือย มีเพียงแฟ้มสีกรมท่ากับถ้วยน้ำหนึ่งใบ
รองผู้อำนวยการฝ่ายวิชาการ — รองอำนาจ
เขาไม่ใช่คนพูดมาก แต่เป็นคนที่พูดเมื่อไหร่ จะไม่มีใครกล้าเถียง หน้าตาเคร่งขรึม เสียงต่ำทุ้ม นิ่งและไม่แสดงอารมณ์ บุคลิกแบบนี้เองที่ทำให้ครูรุ่นใหม่หลายคนเรียกหลังไมค์ว่า "เสือหลับ" — เงียบ แต่ขยับเมื่อไหร่ กัดแน่
อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ ชายอีกคนยกขวดน้ำพลาสติกขึ้นดื่ม ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งอย่างไม่รีบร้อน ผิวคล้ำ แววตาคม รอยยิ้มบนมุมปากเหมือนจะมีเสมอ
รองผู้อำนวยการฝ่ายกิจกรรมนักเรียน — รองสุเมธ
แตกต่างจากอำนาจโดยสิ้นเชิง สุเมธชอบพูด ชอบหัวเราะ ชอบเดินเข้าออกห้องพักครูโดยไม่มีเหตุผลชัดเจน และชอบ "ทัก" คนที่ไม่ทันระวัง
รัฐเคยเห็นเขาจับไหล่ครูผู้หญิงขณะพูด เหมือนเป็นท่าทางปกติ แต่สังเกตดี ๆ จะรู้ว่า หลายคนไม่หัวเราะตอบ
เขารู้สึกได้ว่าคนนี้...อาจเป็นคนที่ต้องจับตา
ที่นั่งสุดท้าย เป็นผู้หญิงคนเดียวของรองทั้งหมด — ท่าทางเรียบง่าย ผมรวบสูง เสื้อสูทรีดเป๊ะ ขยับตัวน้อย แต่ทุกครั้งที่หยิบปากกา เธอจดด้วยความเร็วที่สม่ำเสมอ
รองผู้อำนวยการฝ่ายอาคารสถานที่ — รองจารุณี
ไม่ค่อยมีใครพูดถึงเธอเท่าไหร่ แต่ในห้องนี้ ทุกคนรู้ว่าเอกสารซ่อมแซม ซื้อของ และเบิกงบประมาณวิ่งเข้าหาเธอทั้งสิ้น
และเธอ — เป็นคนที่ผอ.เชื่อใจมากที่สุด
เมื่อทั้งสามนั่งเรียงกันครบ คนในห้องเริ่มเงียบลงโดยอัตโนมัติ
รองอำนาจเป็นคนเปิดประชุม พูดช้า ๆ ชัดถ้อยในประโยคที่ไม่มีน้ำเสียงสูงต่ำ "ขอบคุณทุกท่านที่มาประชุมตามวาระประจำเดือนนี้..."
เสียงนั้นเหมือนเปิดฉากการแสดงที่รัฐนั่งดูอยู่จากแถวหลัง — ด้วยสายตาที่นิ่ง แต่ไม่ว่างเปล่า
เขาไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อฟังข่าวสาร แต่เพื่อ "ดู"
ดูว่าใครมีอำนาจ
ใครใช้อำนาจ
และใคร...ถูกอำนาจทับเอาไว้เงียบ ๆ โดยไม่มีใครกล้าพูด
-----------------------------------------------
ตอนนี้ให้อารมณ์เหมือนหนังสายลับเลยนะครับ สายลับต้องมีสาวหลายคน น่าจะลับลวงพรางกันสนุก
ตัวละครที่น่าสนใจที่จะเฝ้ารอ
พลอย เธอเด็ด รอเรื่องราวซ้ำๆ
แพร จดจ่อ จ่อจะจรด
ยิม เธอดูร้าย ต้องจัดให้เธอร้องขอชีวิต
ครูปัด ช่างสังเกตนัก
รองจารุณี ของดี ต้องมีประสบการณ์สูง
พลอยสาว ที่เงียบเหงา มีคนมาเติมเต็มอย่างครูรัฐ ทำให้ โลกนี้ไม่อ้างว้างนัก
แพร สาวที่มีความมุ่งมั่น
ยิม สาวมั่นที่เสน่ห์ ทุกคนต้องคล้อยตามลงให้เธอ
รองผอ. ครู จารุณึึ คนนีีน่าค้นหา
ดูๆไปแล้วเรื่องนี้รสชาติน่าจะเข้มข้นกว่าที่คิดอีกแฮะ ของชอบเลยครับแบบนี้ ::Fighto::
ครูรัฐเริ่มมีเป้าให้จัดการอีกหลายคน
::Glad::
เนื้อเรื่องน่าติดตามมากครับ
อ่านชื่อเรื่องครั้งแรก คิดว่าเป็นเรื่อง นร.สาว หลง ครูหนุ่ม